พอคนที่นั่นรู้ว่าเรามาจากประเทศไทย ก็ถามไถ่ถึงเรื่อง

นักข่าวชาวญี่ปุ่น “ฮิโรยูกิ”

ที่เสียชีวิตจากเหตุการณ์ความขัดแย้งทางการเมืองของไทย

ทำใมคนที่นั่นถึงได้ใส่ใจและเฝ้าติดตามถามถึง

ทำใมคนที่นั่นถึงได้อยากรู้ความคืบหน้าของคดี

ทำใมคนที่นั่นถึงอยากให้ได้ตัวคนผิดมาลงโทษโดยเร็ว

เห็นได้ชัดเจนว่าคนของเค้า ให้ความสำคัญกับคนชาติเดียวกัน

ห่วงใยและใส่ใจกับชีวิตของชาวญี่ปุ่นด้วยกันเอง

ปกป้องและรักษาผลประโยชน์ของชาวญี่ปุ่นด้วยกันเอง

หันกลับมามองคนไทยต่อปฏิกิริยาของคนไทยด้วยกันเอง

กลับไม่ให้ความสำคัญกับเรื่องการเสียชีวิตของผู้ชุมนุมทางการเมืองจากเหตุการณ์เดียวกัน

นอกจากจะไม่ให้ความสำคัญ ยังลดคุณค่าและเบี่ยงเบนให้ร้ายผู้ตายที่ไปเรียกร้องหรือชุมนุมทางการเมือง

ว่าคนที่ตายเหล่านั้นเป็น “ผู้ก่อการร้าย”

ในประเทศประชาธิปไตยทุกประเทศ การชุมนุมที่มีคุณค่าและมีศักดิ์ศรีที่สุด

คือการชุมนุมทางการเมือง

ไม่ใช่การชุมนุมเพื่อขอขึ้นค่าแรงขั้นต่ำ ไม่ใช่การชุมนุมเพื่อให้รัฐลดภาษี ไม่ใช่การชุมนุมเพื่อขอที่ดิน

คำว่า“ผู้ก่อการร้าย”น่าจะมาจากการยัดเยียดข้อหาของรัฐบาล

เห็นได้ชัดเจนว่าการชุมนุมหลายครั้ง ทั้งตอนที่เสื้อเหลืองบุกสนามบิน หรือเสื้อแดงที่ราชประสงค์

นั่นเป็น “การชุมนุมทางการเมือง”

ทำใม “นักเรียกร้องทางการเมือง” เหล่านี้