จากแนวคิดรวบยอดของนาย ก. และเมียสรุปว่า นาย ณ.ยัดเยียดให้พวกนาย ก.เป็นอำมาตย์ และ พวกนาย ณ. เป็นไพร่  ไฉนพวกไพร่จึงมากินข้าว จิบไวน์ ที่เดียวกันกับพวกของ นาย ก. ได้  แสดงว่า วาทะกรรม "ไพร่-อำมาตย์" เป็นเพียงการยกเอามาปลุกเร้ามวลชนเท่านั้นเอง  เพราะกินข้าวที่เดียวกันได้ต้องเสมอภาคกัน  ซึ่งจริงๆแล้วประชาชนที่รู้สึกว่าตัวเองเป็นไพร่นั้น  เขาไม่สนใจหรอกว่าใครจะกินข้าวที่ไหน จิบไวน์หรือเบียร์    เขาเพียงคิดว่าเหตุใดคนสองกลุ่มจึงได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกัน  เขาคงคิดว่า  ทำไมๆๆๆๆๆและทำไม

          พรรคหนึ่งถูกยุบ          อีกพรรคถูกยก

          คนหนึ่งถูกปลด           อีกคนถูกปล่อย

         ตายร้อยเสื้อดำ             ตายสองตำรวจ

         ซื้อที่ติดคุก                   โกงที่ติดยศ

        สอนทำกับข้าวลูกจ้าง     สอนกฏหมาย(รับตังค์)คุณครู

        ปิดถนนถึงตาย                ปิดทำเนียบเงียบกริบ

       ใช้หนี้คนโง่                      กู้หนี้คนเก่ง

       แสนคนพูดอันธพาล         หนึ่งคนพูดต้องฟัง

       ที่1ฝ่ายค้าน                      ที่2ฝ่ายรัฐ

      ฝ่ายหนึ่งป๋าชัง                    อีกฝั่งป๋าชอบ(จุ๊บๆ)

   เรื่องราวพวกนี้ต่างหาก  ที่แบ่งแยก ไพร่-อำมาตย์ ออกจากกันอย่างชัดเจน  เมื่อคนกลุ่มหนึ่งต้องเป็นเบี้ยล่างอยู่ตลอดเวลา เขาย่อมมองเห็นว่าอะไร  ที่แบ่งกั้นเขาให้หลุดออกจากความเท่าเทียม   เสียดายนะ ที่นายก.ไปขึ้นแท็กซี่เสื้อแดง  แล้วเอามาโม้เป็นตุเป็นตะนั้น คนขับไม่ได้ชื่อ ลุงนวมทอง ไพรวัลย์ ไม่งั้นล่ะก็ นาย ก.อาจได้ไปเกิดใหม่เป็นมหาอำมาตย์แล้ว