เมื่อสักครู่ได้ฟังความรู้สึกของพี่สาวเสื้อแดงท่านหนึ่งที่ให้สัมภาษณ์ผ่านช่องข่าว DNN ดิฉันฟังแล้วถึงกับอึ้งกับคำถามของเธอ เพราะคำถามของเธอตรงกับคำถามในใจของดิฉันด้วย
วันนั้นประชาชนเดินเข้าไปหาคุณเพื่อขอให้คุณยุบสภาฯ คุณให้โอกาสอะไรกับประชาชนบ้าง?
คุณให้อะไรกับประชาชนแทนหีบเลือกตั้ง ที่ประชาชนร้องขอจากคุณบ้าง?
วันนี้คุณเดินมาหาประชาชนเพื่อขอให้ประชาชน ให้โอกาสกับคุณ เพื่อให้คุณได้กลับไปทำแบบเดิมได้อีกครั้งอย่างนั้นหรือ?
สถาบันที่คุณจบมาเขาสอนความเห็นแก่ตัวเช่นนี้ให้คุณ หรือมันเป็นนิสัยเห็นแก่ตัวที่ติดตัวคุณมาตั้งแต่เกิดกันแน่?
วันที่คุณสลายชีวิตเขาด้วยอาวุธร้ายแรง คนทำงานให้คุณที่รุมทำร้าย เตะถีบ กระทืบ ทุบตี ยิงใส่ประชาชนจนถึงแก่ชีวิตไปกว่า 90 ศพ บาดเจ็บพิการกว่า 2000 คน คุณไม่เคยจะแสดงความรับผิดชอบออกมาให้เห็นสักครั้ง คุณไม่เคยแสดงน้ำใจแม้กระทั่งการเยี่ยมเยียมสักครั้ง คุณไม่เคยพูดถึงบุคคลเหล่านั้นหรือแม้แต่พูดถึงญาติมิตรครอบครัวของเขาในทางที่ดีสักครั้ง
ที่สำคัญคุณไม่เคยเอ่ยคำว่า "ผิดพลาด" "เสียใจ" "ขอโทษ" กับดวงวิญญาณและญาติมิตรของผู้เสียชีวิตสักครั้งเดียว คุณยังมองเห็นเขาเป็นผู้ก่อการร้ายซึ่งต้องไม่ได้รับการละเว้นทางกฏหมายอย่างเด็ดขาด
แต่วันนี้ คุณเดินเข้ามาหาญาติมิตรของผู้ตาย เดินเข้ามาหาญาติมิตรของผู้บาดเจ็บพิการ เพื่อขอให้พวกเขาให้โอกาสคุณกลับเข้าไปใช้อำนาจอำมหิตแบบเดิมๆ ได้อีกครั้ง
คุณใช้อะไรคิด?
หรือคุณไม่เคยแม้แต่จะหยุด เพื่อคิด?
วันนี้ถ้าประชาชนที่คุณเดินเข้าไปหา เขาจะบอกกับคุณว่า
"ขอชีวิตเลือดเนื้อพี่น้องเราที่เสียไปคืนมา" แล้ว "เราจะให้โอกาสคุณ เราจะลงคะแนนให้คุณ"
คุณทำได้ไหม?
"วันนั้น ปชช. เดินเข้าไปหาคุณเพื่อขอให้ยุบสภาฯ คุณสาดอะไรใส่ ปชช. วันนี้คุณเดินมาหา ปชช. เพื่อขอโอกาสกลับไปทำแบบเดิม?"
