เรื่องของเรื่องก็คือ   การยึดทรัพย์ทักษิณนั้น  ไม่ได้ยึดเพราะทุจริต  แต่ยึดเพราะถือว่าเป็นลาภที่ไม่ควรได้

แค่นี้มันก็พิลึกแล้ว

ความพิลึกที่ตามมาก็คือ   แทนที่จะบอกว่าผิดอาญาแผ่นดิน  ต้องยึดทรัพย์  แต่นี่กลับบอกว่าไม่ผิดอาญาแผ่นดินใด ๆ ยึดเพราะไม่ควรได้

ทีนี้  พอยึดเสร็จ  ก็จะเอาไอ้เรื่องยึดนี่แหละ  ควานย้อนกลับมาหาความผิดทางอาญา

แทนที่จะเริ่มต้นด้วยอาญา  แล้วตามยึด   กลับยึดก่อนแล้วย้อนมาหาอาญา   กลับหัวกลับหาง

ไม่พิลึกก็ไม่รู้จะว่าอย่างไร

วันนี้คลายออกมาชัดเจนแล้วสองเรื่อง   คือเรื่องทีโอทีไม่เสียหาย  กับเรื่องที่ดินรัชดา

มันชัดว่า  หมาป่ากับลูกแกะดี ๆ นี่เอง   หาเรื่องเขาให้ได้  เอาเรื่องเขาให้ได้  พอกาลผ่านไป  มันก็ชัดออกมาว่า  พาลเขาทั้งนั้น

ใช้แผนตุลาการวิบัติสร้างความชอบธรรมในการทำลายล้างเท่านั้น

กลับมาเรื่องการยึดทรัพย์

วันนี้   นายแก้วสัน...พูดเหมือนตัวเองเป็นกฎหมาย   คือพูดอะไรออกมาแปลว่าคนที่ถูกพูดถึงต้องเป็นไปตามที่นายแก้วสันพูดหมด

ว่าถูกก็ถูก  ว่าผิดก็ต้องผิด   เพราะอะไร ?

ก็เพราะความขี้เท่อเพ้อหลงไง   ได้อำนาจจาก คมช.  ได้เป็น คตส. อำนาจล้น   เลยเพ้อหลงว่าตัวเองคือกฎหมาย  คือความถูกต้อง

ถ้าไม่มี ม.309  คุ้มกะลาหัวอยู่ล่ะก็  ไม่รู้จะโดนกี่ข้อหาแล้วสำหรับ คตส. น่ะ

ม.309  นี่   มันเหมือนไม่ใช่รัฐธรรมนูญ  มันเหมือนกฎโจรดี ๆ นี่เอง  มีที่ไหน คุ้มครองเฉพาะกลุ่ม จะทำอะไรก็ได้ไม่ผิด

พ่อโอนหุ้นให้ลูก   ตามกฎหมายจบไหม   มันก็คือจบ

พี่โอนหุ้นให้น้อง  ตามกฎหมายจบไหม  มันก็คือจบ

นี่คือหลักสากล   นี่คือหลักนิติรัฐ  

ส่วนผลพวงที่ตามมา  เวลาได้ผลประโยชน์จากหุ้น  เขาจะให้ใคร  ใครจะเป็นผู้รับประโยชน์  มันมีกฎหมายข้อไหนบอกว่าผิด

ที่เห็น ๆ อยู่นี่  ก็เป็นการ "เชื่อได้ว่า"   เป็นการอ้างเรื่อง "นิติกรรมอำพราง" เพื่อเล่นงานเท่านั้นเอง

นิติกรรมใด ๆ  ถ้ามันถูกต้องตามขั้นตอนของกฎหมาย  มันก็คือถูก

คนล้มละลายเต็มบ้านเต็มเมือง   ล้วนโอนทรัพย์สินให้คนอื่น ๆ ทั้งนั้นเพื่อหลีกเลี่ยงการโดนเจ้าหนี้ยึดทรัพย์

อย่างนี้ติดคุกหมด  ข้อหาทำนิติกรรมอำพราง

ก็รู้กันทั้งนั้น  รู้ทั้งรู้ว่าโอนหนีหนี้   แต่เมื่อกฎหมายทำอะไรไม่ได้  ก็ได้แต่สั่งล้มละลายเท่านั้น

ทำไมไม่มี "เชื่อได้ว่า" ตามไปยึด

ดูกรณีคนดังอย่างนายสนธิลิ้มสิ   ล้มละลายแต่ไม่เคยจน  ล้มละลายเป็นหมื่นล้าน  เจ้าหนี้ได้กระดาษแผ่นเดียว

แต่สนธิยังมีอาณาจักรทางธุรกิจอยู่เหมือนเดิม

อย่างนี้เป็นนิติกรรมอำพรางไหม ?

ไม่นับบุคคลล้มละลายอื่น ๆ อีกเต็มบ้านเต็มเมือง

เรื่องทั้งหมดที่เกี่ยวกับทักษิณ   มันก็คือการมุ่งล้มล้าง  มุ่งเอาผิดให้ได้  เป็นการบิดกฎหมาย ตีความกฎหมายเพื่อเอาผิด

(ดูกรณีแถลงการณ์ร่วมของนายนพดล   ยังมีการตีความเกินบทบัญญัติของรัฐธรรมนูญซะด้วยซ้ำ  ด้วยการใช้คำว่า "อาจ" ซึ่งไม่มีในรัฐธรรมนูญ)

มันก็แแปลก   มะรุมมะตุ้มหาทางเล่นงาน   แต่จะหาไอ้ที่มันชัด ๆ สักเรื่องดันไม่มี

คนทำธุรกิจน่ะ  ก่อนจะทำอะไรเขาจะมีที่ปรึกษาทางธุรกิจ  มีที่ปรึกษาทางกฎหมาย 

แต่เพราะมันจ้องเอาเรื่องกันให้ได้   นิติรัฐ  นิติธรรมมันจึงอลเวงไปหมด  ขาดความน่าเชื่อถือไปหมด

สิ่งที่ทักษิณมีต่อสาธารณะชน  ก็คือความคลางแคลง  คลางแคลงว่าเขามีอะไร ๆ อยู่เบื้องหลังหรือไม่

สิ่งนี้ตามหลักนิติรัฐ  ถ้ามันไม่ผิดข้อบัญญัติของกฎหมาย  มันก็ทำอะไรไม่ได้   มันเป็นหลักสากล

แต่ของเรา   เอานิติรัฐมาปู้ยี่ปู้ยำเพื่อเล่นงานคน ๆ เดียว   คุ้มไหม ?

บางคนอาจสะใจ   บางคนอาจบอกว่าคุ้ม   นั่นเป็นความเห็นที่ตอบสนองทางความรู้สึกเท่านั้นเอง

เพราะตามความเป็นจริงแล้ว   ในวันนี้  ความเสียหายที่ตามมาก็คือ  เละ

ยุติธรรมบิดเบี้ยว   บิดเบี้ยวเพราะเมื่อมันบิดเบี้ยวคราใดคราหนึ่ง  บิดเบี้ยวเรื่องใดเรื่องหนึ่ง  มันก็กล้าที่บิดเบี้ยวต่อไป

เละไหม ?

การยื่นเรื่องตรวจสอบยิ่งลักษณ์ในวันนี้   มันไม่ใช่เรื่องว่าไม่น่าทำ  หรือทำไม่ได้ 

แต่มันเรื่องที่ว่า  ทำไมแต่ก่อนไม่ทำ  หรือทำไมไม่ทำหลังวันที่ 3 ก.ค.

อ้างว่าตรวจสอบเขา  ก็ควรเล่นแฟร์ ๆ  เพราะขณะนี้มันเป็นช่วงที่ "นักเลงเขาไม่ทำกัน"

ยกเว้นกระจอกอย่างพรรคการเมืองบางพรรค  และคนบางคน บางพวก

อ้างว่าเพื่อรักษากฎเกณฑ์บ้านเมือง  อ้างบ้านอ้างเมือง  แต่ถ้าเป็นพวกกู  ผิดแค่ไหน ฉายหิบเท่าไรกูก็ไม่เห็นไม่รู้

เจตนามันชัดเจนว่า  เพื่อมุ่งหวังผลทางการเมืองเท่านั้น

วันนี้   ยังไม่รู้ว่ายิ่งลักษณ์จะผิดหรือจะถูก   ก็ขนาดปมของเรื่องแท้ ๆ คือการยึดทรัพย์ ก็ยังคลุมเครือ  มีข้อถกเถียงกันอยู่

ถกเถียงกันอยู่ว่าการยึดน่ะ   ถูกต้องชอบธรรมไหม ?

ใช้กฎหมายเพื่อหมายกดคนอื่นจนเหลิง  จนเพ้อหลงนึกว่าตัวเองเป็นกฎหมาย  จนหลงเพ้อว่าตัวเองคือความถูกต้อง

ทั้ง ๆ ที่ความจริงแล้ว   มันก็คือการพาบ้านเมืองเดินไปสู่นรกแท้ ๆ

เมืองใดไร้ธรรม  เมืองนั้นจะเหลืออะไร

มันก็จะเป็นบ้านป่าเมืองเถื่อน

นรกชัด ๆ