เวลาที่ได้ข่าวว่า สถานที่ใดของไทยได้รับคัดเลือกให้เป็นมรดกโลก ก็เห็นว่าคนไทยต่างก็ยินดีปรีดิ์เปรมและภูมิใจกันทุกครั้ง
และเมื่อพวกเราไม่ดูแล ปล่อยให้ทรุดโทรมจนถูกเตือนว่าอาจถูกเพิกถอน ก็จะพากันไม่พอใจที่สถานที่นั้นถูกปล่อยปละละเลย ขาดการดูแลเท่าที่ควร
มาวันนี้ เขาพระวิหาร
ไปเจรจาแพ้เขาบนเวทีโลก ทำอะไรไม่ได้ ทำได้อย่างเดียว....ลาออก อย่างนี้ต้องลาออก
แล้วก็มาชื่นชมกันเองยกใหญ่ว่า ทำถูกแล้ว ดีแล้ว การเป็นมรดกโลกไม่เห็นจะมีประโยชน์อะไร เมืองไทยมีดีโดยไม่ต้องโฆษณา
ถ้าไม่ดีจริง ทำไมใครๆก็อยากให้ประเทศของตัวเอง มีทรัพยากรที่ถูกยกขึ้นเป็นมรดกโลก
บางคนบอกว่า มันเทียบไม่ได้ถ้าต้องสูญเสียอธิปไตยแลกกับการขึ้นทะเบียนมรดกโลก ก็จริง
แต่ทุกคนถูกหลอกให้เพ่งไปที่จุดนั้น โดยลืมไปว่า ทำอย่างไรที่จะไม่เสียอธิปไตยและ ไม่ต้องลาออก
และลืมหาสาเหตุว่า ทำไมคณะกรรมการจึงไม่ฟังเสียงเรา
เพราะเราไม่เป็นที่ยอมรับ
เพราะเหตุผลเราไม่เพียงพอ
เพราะเราไม่มีอำนาจต่อรอง
เพราะคนของเราไม่มีความสามารถ
เลิกโทษคนอื่น แล้วหันมามองตัวเองบ้าง
จะได้ไม่ต้องบ่นว่าองุ่นเปรี้ยวอีก
เขาพระวิหาร องุ่นเปรี้ยว
