แล้วก็เกิดการเบี่ยงประเด็น จาก ความยุติธรรมที่เกิดจาก "มาตรการคุ้มครองชั่วคราว" ที่เปิดประตูให้ไทย - กัมพูชา เดินทางเข้าสู่การเจรจา และสันติภาพ

แต่บางฝ่ายในประเทศไทย ก็ยังคงยัดเยียด คำว่า 4.6 เป็นของไทย ปราสาทเป็นของเขมร ใต้ดินเป็นของไทย ให้ผู้สนใจสับสนเช่นเดิม

มาตรการที่นำไปสู่การเจรจา ก่อนที่จะเจรจาไม่ได้ ก็จะนำไปสู่การตีความ
และหากมีการ"เจรจา" สำเร็จ ในรัฐบาลที่แตกต่างจากรัฐบาลนี้

ก็จะนำไปสู่ การถอดการตีความ หรือไม่ต้องตีความ
คณะกรรมการ JBC ที่มาจาก กรอบ MOU 43 ก็จะถูกเปิดสวิทซ์อีกครั้ง

4.6 ก็อาจจะกลายเป็น No man's Land
กลายเป็น พื้นที่อนุสรณ์สันติภาพ ไทย กัมพูชา
หรืออาจจะกลายเป็นเขตเศรษฐกิจการท่องเที่ยวพิเศษ

แต่หาก ความสับสนของชุดข้อมูล ถูกนำมารวนในประเทศอีก เหมือน 1 - 2 ปีที่ผ่านมา
กระบวนการเจรจา ระหว่างประเทศก็จะล้มเหลว

และนำไปกลับไปสู่ ข้อพิพาท อีกครั้ง
แต่ครั้งนี้แตกต่างจาก ครั้งที่แล้ว

เพราะศาลโลกก็จะดำเนินการตามกระบวนการตีความ "คำตัดสิน 2505"
และผลที่ออกมา ก็จะนำมาสู่การสูญเสีย 4.6 และพื้นที่ทับซ้อนไปตลอดกาล

ถึงแม้ว่าในวันนี้ ไทย - กัมพูชา จะไม่ทำตาม "มาตรการคุ้มครองชั่วคราว" ของศาลโลก
ก็ไม่มีใครว่า

แต่การครอบครองพื้นที่จริง 4.6 ตารางกีโลเมตร (ปีกตะวันตกของผาพระวิหาร) ในทางกายภาพฝ่ายไทย ก็ไม่เคยได้ครอบครอง เป็นที่ตั้งของถนน วัด ชุมชนจัดตั้ง

มีแต่กล่าวอ้างกันว่า "เสียดินแดน" ทั้ง ๆ ที่ ธรรมยาตรา ข้ามไป 3 คน ยังถูกจับ ตรงพื้นที่ลานหินหน้าทางขึ้นปราสาทฝั่งตะวันออกเฉียงใต้ ที่ไม่ใช่ 4.6 ซะด้วยซ้ำ

4.6 กับแนวหน้ายึดครองจริง ไม่สัมพันธ์กันเลย
ฝ่ายการเมืองไทย อ้างตลอดเวลาว่า ไทยเราเป็นเจ้าของ 4.6
แต่ในพื้นที่จริง กัมพูชา กลับยึดครองอยู่ทั้งหมด (ยกเว้นส่วนตะวันออก แนวผามออีแดง ที่ฝ่ายไทยยึดครองอยู่)

และยึดครองมานานกว่า ที่เกิดกระบวนการสับขาหลอกกันเองในประเทศ

หุหุ