ดิฉันไม่ได้เข้าเน็ตอ่านข่าวเสียหลายวัน วันนี้เลยต้องอ่านข่าวย้อนหลัง ข่าวแรกที่อ่านคือข่าวจากประชาไท ข่าวนี้ >>> 'แม่น้องเกด' ซัด กก.สิทธิฯ ไม่เคยเรียกร้องสิทธิให้คนตาย วอนตรวจสอบให้เป็นกลาง และอีกหลายข่าว รวมทั้งข่าว ฮ ตก 3 ลำทำให้ทหารที่เสียชีวิต
ข่าวเหล่านี้ดลใจให้ดิฉันไปค้นหาข่าวเก่า ๆ หลาย ๆ ข่าว ข่าวคุณโบว์ ข่าวสารวัตรจ๊าบ ข่าวพลเอกร่มเกล้า อยากอ่าน คห.ของคนในครอบครัวเขา อยากจะระงับใจที่มีแต่อคติ ด้วยการคิดถึงหัวอกผู้สูญเสียทุกคนค่ะ ...แต่ถ้าทุกคนจะคิดได้ ครอบครัวของคนที่เสียชีวิตจากเหตุการณ์สลายการชุมนุมเมื่อปีที่แล้ว ก็เจ็บปวดไม่แตกต่างกัน ทุกชีวิตมีค่าสำหรับคนที่เขารัก แม้เขาเหล่านั้นจะไม่ใช่ญาติพี่น้องของดิฉัน แต่การที่มีคนจำนวนหนึ่งนำภาพศพของคนเสื้อแดงมาเย้ยหยัน เหมือนซ้ำเติมครอบครัวของเขา บอกว่าคนเหล่านั้นสมควรตาย คงจำกันได้ บางคนถึงกับแสดงออกว่าแหล่งช้อปปิ้งมีค่ากว่าชีวิตคนที่ตายไปเสียด้วยซ้ำ มันทำให้ใจดิฉันคับแค้นใจอย่างบอกไม่ถูก
เมื่อตอนมีข่าว ฮ ตกสัปดาห์ที่แล้ว ทหารมีอันเป็นไป ดิฉันรูดซิปปากสนิทพยายามจะไม่พูดถึงเรื่องนี้ ทั้งกับคนรอบข้าง และในอินเทอร์เน็ต เกรงพูดขึ้นมาจะเผลอแสดงความสะใจให้ใครได้เห็น ต้องยอมรับค่ะ บาดแผลในใจยังเรื้อรังเกินจะให้อภัย อ่านกระทู้ของเพื่อน ๆ หลายคน ดิฉันยิ่งเข้าใจ รู้ว่าหัวใจของคนไทยมีบาดแผลลึก ดิฉันมีวิธีตรวจสอบอาการเรื้อรังจากบาดแผลของตัวเองเป็นประจำ โดยการดูข่าวโทรทัศน์ ดูคนที่ดิฉันเกลียด ดูแววตาของเขา ถ้าหากดิฉันยังเห็นความโหดร้ายในแววตานั้น เห็นความกระหายเลือดในแววตานั้น นั่นหมายถึงดิฉันยังไม่เข้มแข็งพอที่จะให้อภัยค่ะ
แต่ก็จะพยายามพูดให้น้อยที่สุด เหตุผลก็คือ อยากมีความสุขสงบ อยากได้ความสุขสงบคืนมา ดิฉันอดกลั่นได้แค่นี้ ....เพื่อความปรองดอง ... เพื่อความปรองดอง และเพื่อความปรองดอง
เราแต่ละคนคงพยายามเยียวยาบาดแผลนี้ให้มันหาย ไม่รู้จะต้องใช้เวลานานเท่าไหร่
แก้ไขเมื่อ 24 ก.ค. 54 13:55:11
ความรู้สึกของผู้สูญเสีย ทำไมดิฉันถึงไม่อยากบอกความในใจ
