ผมมีนิยายเรื่อง บริษัทยักษ์ใหญ่บริษัทหนึ่ง รถของบริษัทตกทางด่วนซ้ำซาก จำเจ มาเล่าให้ฟัง

ก่อนอื่นต้องบอกว่า นิยายนี้เป็นจินตนาการนิยาย ใครไม่รู้แวดวงการเมืองไม่มีทางเข้าใจ และ ใครชอบนิยายขอเชิญนะครับ ส่วนท่านที่ไม่ชอบก็ขอให้ผ่านไปครับ


เมื่อครั้งหนึ่งนานมาแล้วที่ประเทศสารฃัณฑ์ มีบริษัทยักษ์ใหญ่ เป็นเจ้าของธุรกิจมากมายไม่ว่า จะเป็นโรงพยาบาล, โรงเรียน, เครื่องบิน, ธุรกิจซื้อมาขายไป, โรงงานอตสาหกรรม, หน่วยรักษาความปลอดภัย, ธุรกิจเดินเรือ, บริษัทสร้างถนน ฯลฯ และฝ่ายประชาสัมพันธ์บริษัท

ฝ่ายรักษาความปลอดภัย บริษัทได้ให้รถบริษัทไว้ใช้งานกว่า 90 คันเอาไว้ใช้งานรักษาความปลอดภัยเพราะเครือข่ายรักษาความปลอดภัยในเครือมีอยู่หลายจังหวัด และ ให้เงินไว้บำรุงรักษาทุกปี

วันหนึ่ง ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ฝนตกหนัก รถคันหนึ่งลื่นไหล ตกทางด่วน บริษัทเสียหาย บริษัทไปแจ้งความ แต่ ตำรวจสารฃัณฑ์ ไม่รับแจ้ง ไม่ทำการสืบสวน สอบสวน ทั้ง ๆ ที่เป็นหน้าที่ตำรวจ แต่ตำรวจกลับไม่ยอมทำงาน

ให้หลังไป รถของฝ่ายรักษาความปลอดภัยลื่นไหลตกทางด่วนไปอีกคัน คราวนี้เป็นเรื่องแน่ เพราะ ทำไมมันเกิดเหตุซ้ำซาก พนักงานในบริษัทก็ช๊อค อดเป็นห่วง กลัวว่าบริษัทจะขาดทุน เงินโบนัสปีนี้ น่าจะอด เพราะเป็นความเสียหายจำเจ รถราคาเป็นล้าน

ด้วยความต้องการรู้ของพนักงาน จึงไปถามฝ่ายประชาสัมพันธ์ของบริษัทว่า “ทำไมรถถึงตกทางด่วนซ้ำซาก” ฝ่ายประชาสัมพันธ์ก็ไม่ได้นิ่งนอนใจ ไปถามหัวหน้าฝ่ายรักษาความปลอดภัยว่า “ฝนตกถนนลื่นมาก ทำไมไม่แวะจอดรอฝนหยุดก่อน แล้วพวกคุณเปลี่ยนยางรถตามที่ บริษัทกำหนดหรือไม่” “ช่วงล่าง โช๊คอัฟ ลูกหมาก บริษัทให้เงินไปเปลี่ยน คุณเปลี่ยนตามที่บริษัทให้เงินไปหรือไม่” “บริษัทเองก็ให้เงินค่าบำรุงรักษาครบตามจำนวนทุกปีไม่เคยขาด”

หัวหน้าฝ่ายรักษาความปลอดภัยโกรธเกรี้ยวตอบว่า “แผนกเรามีเงินไม่เพียงพอ ต้องกระเบียดกระเสียน คุณถามแบบนี้ไม่ได้ เพราะคำถามแบบนี้ คุณทำให้พนักงานรักษาความปลอดภัยเสียขวัญกำลังใจในการปฎิบัติหน้าที่ รปภ.” “ถ้ารปภ.เสียขวัญ บริษัทอาจจะมีปัญหาเรื่องความมั่นคงของบริษัทได้”

ฝ่ายประชาฯ ถามว่า “ก็ให้เงินบำรุงรักษาครบ แล้วคุณไม่มีเงินได้อย่างไร” หัวหน้า รปภ. ตอบแบบไม่สบอารมณ์ว่า “คำถามคุณเป็นคำถามที่ทำให้ พนักงาน รปภ. เสียขวัญ กำลังใจ” “คุณเป็นใครถึงมาถามผมแบบนี้... รปภ. เสียขวัญแล้วใครจะรับผิดชอบ” ฝ่ายประชาฯ ก็ได้แต่ เดินจากเขาไปหาคนรับผิดชอบไม่ได้ และแบบไม่ได้รับคำตอบกลับไปบอกพนักงาน

หลังจากรถคันที่สองลื่นตกทางด่วน ไม่มีข่าวว่าตำรวจจะเข้าไปตรวจสอบ ฝ่ายประชาฯก็เลยไปโรงพักถามเรื่องปัญหา โดยยกตัวอย่างเรื่อง “ทำไมเหตุเดียวกันกับบริษัทสาขาที่เกิดที่อเมริกาเจ้าหน้าที่ตำรวจเป็นคนสืบค้นหาความจริง” “แต่ทำไมตำรวจสารฃัณฑ์ไม่ทำอะไรหรือทั้ง ๆ ที่กฎหมายก็กำหนดให้ว่า ตำรวจเป็นเพียงหน่วยงานเดียวที่กฎหมายให้อำนาจในการสีบสวนสอบสวนได้” “ไม่ใช่ให้ รปภ. สืบหากันเองแบบนี้พนักงานจะได้รู้ความจริงได้อย่างไร”

ตำรวจสารฃัณฑ์บอกว่า “เราปฎิบัติกันแบบนี้มา 685 ปีแล้วครับ เราไม่ต้องการเปลี่ยน” “ผมขออภัย ต่อให้รถคุณตกทางด่วน เป็นคันที่สาม สี่ ห้า หรือเป็นร้อยคัน มันก็ไม่ใช่หน้าที่ของผมครับ” “รปภ. ของคุณต้องไปหาสาเหตุกันเอง เขียนกันเอง รายงานกันเองครับ” รปภ. เป็นข้อยกเว้นในประเทศสารฃัณฑ์ครับ กฎหมายอื่นมาบังคับใช้ไม่ได้

และสุดท้าย ก็เกิดเหตุรถตกทางด่วนเป็นคันที่สามจนได้ โดยที่พนักงานบริษัท ไม่มีทางรู้ได้เลยว่า รถทั้งสามคันนั้น ดอกยางใหม่ไหม  โช๊คอัฟ ลูกหมาก เปลี่ยนตามกำหนดหรือไม่ คนขับรถประมาท หรือ หลับในขณะขับเนื่องจากใช้งานเขามากเกินไปหรือไม่

ผลที่สุดแล้ว คนรับกรรมคือพนักงานบริษัท เพราะ ปีนี้ คงไม่ได้รับโบนัสกันเหมือนสองสามปีก่อน

ข่าวล่าสุด หัวหน้าฝ่าย รปภ. บอกว่า จะขอให้บริษัทซื้อรถใหม่เพิ่ม อีกเป็นสิบ ๆ คัน ทั้งที่ตอนนี้บริษัท ไม่มีจะกินกันอยู่แล้ว หนี้ก็ท่วมหัวจะเอาตัวกันไม่รอด แทนที่ รปภ. จะมาช่วยบริษัทประหยัดเงินแข่งกะแผนกอื่นบ้าง ไรบ้าง กลับมาช่วยสร้างหนี้ซะงั้น

เอ็มดีบริษัทเองก็กำลังครุ่นคิดว่า เงินซื้อรถเป็นสิบ ๆ คัน เงินก้อนนี้เกินพอซื้อ กระดานชนวนฝรั่งแจกให้เด็ก ๆ ประเทศสารฃัณฑ์ทุกคนรายตัวตั้งแต่ ป.1 ยัน ม.5  อยู่ที่ว่าอันไหนมันจะคุ้มค่ากว่ากัน คงต้องรอเอ็มดีตัดสินใจครับ


นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ขนเป็นที่พึ่งแห่งตนในการรับรู้ข่าวสาร (พิมพ์ไม่ผิดครับ)

จากคุณ	: โบกกรัก
เขียนเมื่อ	: 27 ก.ค. 54 17:37:20 A:41.220.175.221 X: