เมื่ออาทิตก่อน ผมได้มีโอกาสเข้าไปใน กทม ไปอาคาร CP ย่านสาธรไปซื้อตั๋วเครื่องบินน่ะครับ พอดีจะไปเที่ยวยุโรปกับครอบครัว  ผมไม่ได้เข้าไปย่านสาธรเกือบ10ปี สมัยก่อนผมเรียนย่านฝั่งธนก็เคยมาย่านนี้บ้างแต่ก็ยังไม่เจริญเท่านี้ มาวันนี้อีกทีย่านนี้เจริญไปเยอะทีเดียว เดินๆไปเหมือนอยู่ฮ่องกง หรือสิงคโปร์ ยิ่งตอนพักเที่ยง บรรดาพนักงานออฟฟิต ลุกจ้างมนุษย์เงินเดือนก็ออกมาหาอาหารมื้อเที่ยงรับประทานเพื่อดำรงชีวิตให้อยู่รอด และเป็นพลังในการทำงานต่อไปในเวลาบ่ายโมง คนเดินกันขวักไขว่ แต่งตัวเท่ห์มาก เหมือนย่าน Time square ไม่มีผิด

ช่วงเวลาที่ผมอยู่บนรถ และมองลงมาที่ผู้คนเหล่านั้น ทำให้ผมได้คิดว่า ผู้คนเหล่านี้ ต่างคนต่างรีบทำมาหากินกันเพื่อความอยู่รอด แต่จะมีคนไหนสักคนในจำนวนนั้นบ้าง ที่มีความสุขที่แท้จริง มีครอบครัวที่เป็นสุข มีชีวิตประจำวันที่อิสระเสรี  ผมมองแล้วผมก็รู้สึกสมเพศกับผู้คนบางกลุ่มในสังคมไทย ที่เรียกตัวเองว่า "ชนชั้นกลาง" ซึ่งจะใช่พวกเดียวกับที่เดินอยู่บนฟุตบาทนั่นหรือป่าวไม่รู้ และผมก็ไม่รู้ด้วยว่า คนชั้นกลางพวกนี้คือพวกไหน แต่ผมสมเพศคนชั้นเหล่านี้  ที่ตัวเองจะเป็นไฮโซก็ไม่ใช่ จะเป็นรากหญ้าก็ไม่เชิง แต่เรียกตัวเองว่า ชนชั้นกลาง เพื่อเขย่งยืนยกตัวเองให้สูงกว่าชนชั้นรากหญ้าสักนิดนึง เพราะตัวเองทำงานดีกว่ามีเงินมากกว่าอะไรประมาณนี้

ผมไม่เข้าใจว่าสิ่งที่คนที่เรียกตัวเองว่าชนชั้นกลางบางกลุ่มคิดว่า การที่ทำให้คนรากหญ้ากินดีอยู่ดีมีเงินใช้เต็มไม้เต็มมือ มันจะทำให้ระบบเศรษฐกิจของประเทศพังพินาศย่อยยับสันตะโร ไม่รู้ว่าเขาคิดอย่างไรของเขา ทั้งๆที่ตัวเองก็เป็นคนทำงาน ที่ต้องการค่าแรงผลตอบแทน หรือผลกำไรมากขึ้นเช่นเดียวกับคนทุกระดับชั้นในสังคม แต่กลับมีความคิดที่ว่า ไม่อยากให้คนชั้นล่างได้ค่าตอบแทนสูง ไม่ว่าจะเป็นชาวนาหรือผู้ใช้แรงงาน แต่กลับกลัวว่าธุรกิจของบรรดานายทุนพวกพ้องจะพังพินาศ ( ด้วยการศึกษาอันน้อยนิดของผม ไม่เคยเห็นประเทศไหน ที่พังพินาศด้วยความอยู่ดีกินดีของประชาชน )

ผมอยู่บนรถแล้วก็ขับรถไปดูหนังที่พารากอนสักหน่อย  ผมก็มองเหล่าวัยรุ่นแถวสยามหรือบรรดาคนที่เกือบจะไฮโซแต่ไม่โลโซ คนเหล่านี้มีความฟุ้งเฟ้อในการใช้จ่ายอย่างมาก ชั้น3 มาบุญครอง มีการซื้อขายโทรศัพรุ่นที่ราคา 1เครื่องซื้อข้าวเกลือกแม่ผมได้ 2 เกวียน แต่เด็กเหล่านี้ก็ใช้จ่ายซื้อหากันเหมือนเศษเงินเลยทีเดียว ผมว่าเด็กเหล่านี้ไม่คนใดคนหนึ่งคงต้องเป็นลูกหลานของชนชั้นกลางดังที่กล่าวมาข้างต้นแน่ๆ มิน่าเล่า คนชั้นกลางเหล่านี้จึงไม่อยากจะเอาผลกำไรของตัวเองไปเฉลี่ยให้กับชนชั้นล่างกว่า เพราะเหตุผลหนึ่งคงต้องสงวนไว้เพื่อ ไอโฟส4 ไอแพด2 ของลูกสาวลูกชาย

นี่ยังไม่เล่าถึงตอนเย็นที่ผมไปนั่งกินข้าวแถวรัชดา-ทองหล่อ กับเพื่อนๆอีกครับ เล่าไม่ได้เพราะมันอุจาดลูกตา และสมเพศความรู้สึกแบบที่สุดบรรยาย  ผมเข้าใจแล้วว่า ที่บรรดานายทุนชนชั้นสูงหรือชั้นกลางต่างๆ ออกมาคัดค้าน "การเพิ่มมูลค่าหยาดเหงื่อ" ให้กับชนชั้นรากหญ้าด้วยเศษเงินของท่าน เพียงเพราะความต้องการที่ท่านต้องสงวนเงินตรงนี้ไว้เพื่อบำรุงบำเรอความสุขของท่านเท่านั้นเอง

ด้วยความสมเพศคนกรุง ที่เคยฟังมาว่ามีคนกรุงบางคน ออกมาพูดจาดูหมิ่นดูแคลนคนอีสาน หรือคนต่างจังหวัด ผมดูเห็นด้วยตาก็ยิ่งนึกสมเพศชีวิตคนกรุงเทพยิ่งนัก ถ้าไม่จำเป็นต้องมาทำวีซ่าที่สถานทูต และไปซื้อตั๋วเครื่องบินที่อาคาร CP วันนั้น ผมก็ไม่นึกอยากจะเข้ามาเหยียบสังคมที่สกปรกแบบนี้หรอกครับ ผมลากลับออกมาจากกรุงเทพด้วยความรู้สึกที่ว่า สมเพศเวทนา และสงสาร ที่คนเหล่านี้ ต้องมาต่อสู้ชีวิตดิ้นรนขวนขวาย ไปวันๆ ที่ดูเหมือนจะดี แต่ก็จะดีหรือป่าวไม่รู้

ผมกลับมาถึงบ้าน เช้าวันรุ่งขึ้น ผมก็ขี่มอไซด์ออกไป และมองทุ่งเขียวขจีสุดสายตาของผม ผมก็นึกภาคภูมิใจที่ได้เกิดมาเป็นคนต่างจังหวัด ถึงจะไม่รวยล้นฟ้าไม่ได้เป็นชนชั้นกลาง ไม่ได้เป็นไฮโซ แต่ผมก็มีที่ดิน มีบ้านของตัวเอง มีรถยนต์ (แต่ยังไม่มีเมีย)  มี แม่ พี่ ป้า น้า อา อยู่กันอย่างพร้อมหน้า ทานข้าวด้วยกันทุกมื้อ  นึกอยากจำทำอะไรก็ได้ทำ อยากกินอะไรก็ได้กิน อยากไปเที่ยวไหนก็ได้ไป

ตอนนี้นะครับ ผมว่าผมมีความสุขยิ่งกว่าไฮโซบางคนในประเทศไทยเสียอีก...
เพราะผมเป็น ลูกชาวนาที่มีศักดิ์ศรี  และเคยใช้หางตามองคนกรุงเทพบางคนมาแล้วครับ

ด้วยความเคารพ - ลูกชาวนาสุพรรณ
สวัสดีครับ.......