"คนไม่บ้า"   ใคร ๆ ก็เรียกเขาว่า "คนไม่บ้า"

ผมเผ้าสีเทาปนน้ำตาล ยาวประบ่ารุงรังพันกันเป็นมัด ๆ เหมือนไม่ได้โดนน้ำพบหวีมาเป็นร้อยปีแล้ว

ร่องตาหยิบหยีเรียวเล็ก   ลูกตาดำขลับแต่ดูเหมือนไร้แวว

หน้าผากกว้าง  จมูกใหญ่แต่แบนราบ  รูจมูกพะเยิบยาบเหมือนท่อไอเสียรถ

ริมฝีปากหนา   คางเหลี่ยม   รูปร่างล่ำสัน

เสื้อผ้าสกปรกเก่าคร่ำคร่าขาดรุ่งริ่ง  เนื้อตัวมอมแมม  เหมือนลูกหมาจอมซนที่เพิ่งลุยโคลนมายังไงยังงั้น

เล็บมือเล็บเท้าดำปี๋ยาวน่ากลัว

เท้าหนาหนักเปล่าเปลือย  กร้านและด้าน  

รอบ ๆ ฝ่าเท้ามองเห็นรอยแตกดำน่ากลัว   เห็นแล้วน่าคิดว่าถ้าเหยียบเศษแก้วมันจะบาดเท้าได้ไหม

เขาเดินแบกกลองท่องไปทั่วตลาด    เป็นกิจวัตรประจำวันของเขา

มือฟาดกลองดังตูม ๆ   ปากก็ตะโกน "ใครตีกลอง ไอ้นั่นบ้า"  

เป็นที่ขบขันเฮฮาของพ่อค้าแม่ค้าและคนที่มาจับจ่ายซื้อของกันทุกวัน ๆ

ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นใคร   บ้านอยู่ไหน   ไปไงมาไง   เย็นย่ำค่ำตลาดวาย   เขาก็หายไปอย่างเงียบ ๆ

เช้า เขาก็จะมาอย่างเงียบ ๆ  จนเข้าถึงในตลาดนั่นแหละ  เขาถึงจะเริ่มตีกลองร้องคำ

บรรดาพ่อค้าแม่ค้า  เมื่อเห็นเขาเดินตีกลองร้องคำนานไป  ก็จะให้ของกินบ้าง  เพราะกลัวเขาจะเหนื่อยจนเป็นอะไรไป

เป็นอย่างนี้มาสองสามปีแล้ว  

เย็นวันนั้น   ผมแวะเป๊กยาดองที่ตลาดอย่างเคย

ไม่สนหรอกครับพวกม้ากระทืบโรง โด่ไม่รู้ล้ม   สำหรับหล่ออย่างผม  แค่เสือ 11 ตัวก็เหลือเฟือ

แต่เมาทีไรสิ้นลายเสือ กลายเป็นแมวทุกที    เป็นแมวสีสวาทซะด้วย    น่ารักน่าเอ็นดู

ขณะผมกำลังเพลิดเพลินกับการลิ้มรสทิพย์จิบยาดองทีละครึ่งแก้วอยู่นั้น

"คนไม่บ้า" ก็เดินตีกลองผ่านมาพอดี   ด้วยอารมณ์กำลังครึ้มได้ที่  ผมเลยร้องชวนไปว่า "เฮ้ย ไอ้บ้า กินเหล้า"

เขาหันมามองผม   ยิ้ม   แล้วเดินผ่านไป

เย็นวันต่อมา   เวลาเดิม   สถานที่เดิม    "คนไม่บ้า" เดินผ่านมาอย่างเคย

ผมจึงร้องทักไปว่า "พี่ ๆ  ซดยาดองครับ  แก้เหนื่อย"     เขายิ้ม   แต่ก็แค่ยิ้มแล้วเดินผ่านไป

ต่อมาอีกวัน   

ขณะที่ "คนไม่บ้า"  เดินมาอย่างเคย   ผมเฉย  ไม่มีอารมณ์ที่จะหยอกเย้าทักทายเขา

แต่ผลมันกลับตาลปัตร   เขาหยุกกึกตรงหน้าผม   จ้องหน้า ตะโกนใส่ผมเสียงดังว่า

"เฮ้ย  สนใจกูหน่อยสิ"   สายตากร้าววาววับจับจ้องผม   เอื้อมมือมาขยุ้มคอเสื้อผม

อ้าว  สวยสิ   ผมกำลังได้ที่อยู่พอดี   ผมเลยผลักเขาออกไปแล้วถีบตาม

"ทำแบบนี้   บ้าแค่ไหนกูก็เตะได้นะโว้ย"  ผมชี้หน้าด่าเขา

"คนไม่บ้า" เซแซ่ด ๆ    วินาทีนั้นผมนึกว่าเขาจะโกรธและโถมกลับเข้ามาเล่นงานผม

แต่ผิดคาด   เขากลับนั่งลงร้องไห้งอแงเหมือนเด็ก   ผมตกใจมาก  แว่บคิดตอนนั้นว่าผมทำอะไรผิดใหญ่ยิ่งซะแล้วสิ

ผมรีบเดินเข้าไปหาเขา   จากอารมณ์โกรธขึ้ง  เปลี่ยนเป็นอารมณ์สงสารและรู้สึกผิดขึ้นมาทันที

ผมพยายามพูด  ขอโทษและปลอบเขาอยู่นาน   คนอื่น ๆ ก็เข้ามาช่วยพูด  แต่ไม่ได้ผล   เขายังงอแงเหมือนเด็ก

นานเกือบครึ่งชั่วโมง   เขาก็ลุกขึ้นดื้อ ๆ แล้วพูดว่า "งอลลลล"  แล้วเดินจากไปอย่างเงียบ ๆ ในแบบฉบับของเขา

เล่นเอาพวกผมงงเป็นไก่ตาแตก

วงยาดองวันนั้น ยืดยาวถึงค่ำย่ำดึกกว่าทุกวัน  เพราะเราคุยกันเรื่อง "คนบ้าก็งอนเป็น" กันอยู่ตั้งนานสองนาน

........................................................

จบดื้อ ๆ ยังงี้แหละครับ   

หิวยาดอง