เช่นเดียวกับความขัดแย้งในประเทศไทยแต่ มันแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับกรณีประเทศลิเบีย  ตรงที่จุดเริ่มของลิเบียมาจากประชาชนได้ตระหนักถึงพลังมวลชนในการต่อสู้กับ อำนาจเก่า จนลามไปสู่รัฐกับรัฐ แต่ในประเทศไทย เป็นความขัดแย้งระหว่าง กลุ่มแนวคิดอนุรักษ์นิยม กับกลุ่มปฎิรูปนิยม(ไม่ใช่ปฏิวัติ)ที่ขัดแย้งกันมานาน จนส่งผ่านไปสู่มวลชนจากปัญหาความไม่ยุติธรรมในสังคมและปัญหาปากท้อง แต่ท้ายที่สุดตำแหน่งขัดแย้งสุดท้ายก็จะยังสถิตอยู่ที่กลุ่มเอากับกลุ่มไม่ เอาการปฏิรูปการเมือง ในสุภาษิตจีนมีคำกล่าวอยู่ว่า”ใครก็ตามที่ได้ตัวผู้มีความชอบธรรมไว้ใครคน นั้นย่อมมีอำนาจ”

แต่ในสุภาษิตไทยต้องใช้คำว่า “เมื่อเราสร้างผู้นำในกลไกลอำนาจเพื่อเป็นตัวแทนของเรา เราย่อมมีอำนาจ” 

กอง ทัพเป็นตัวขับเคลื่อนอำนาจสากลที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดเนื่องจากสามารถ แทรกซึมไปทุกหน่วยอำนาจได้โดยใช้พลานุภาพจากปากกระบอกปืนและสวัสดิภาพใน ชีวิต

เอาหละพอแค่นี้ พรรรณามามาก เนื่องด้วยเราไม่ควรตอบคำถามตัวเองเช่นเดียวกับการไม่อาจสั่งสอนลูกหลานให้ แยกแยะว่าสิ่งไหนถูกสิ่งไหนชั่ว เพราะทุกกลุ่มล้วนสร้างประโยชน์ให้แก่บ้านเมือง และใช้วิชามารทำลายล้างบ้านเมืองมากพอๆๆกัน

“ทหารอาชีพ”เมื่อขึ้นถึง จุดสูงสุดในอาชีพมักกลาย“ทหารการเมือง”น่าสนใจตรง “ทหารการเมือง”นั้นส่วนใหญ่มีความเชียวชาญในการ”ลอบสังหาร”และ”สร้าง สถานการณ์”อย่างยิ่ง   “การลอบสังหาร”ต่างจากการ”ก่อการร้าย”อันว่าการก่อการร้ายเน้นการทำลายและ มุ่งสังหารเป็นหมู่ไม่เลือกเป้าหมายทั้งเจ้าหน้าที่และผู้บริสุทธิ์เพื่อ สื่อถึงสัญลักษณ์ และสื่อสารบางอย่าง และ”การก่อการร้าย”ก็แตกต่างจาก”การณ์สร้างสถานการณ์”ที่เน้นทำลายสถานที่ และหลีกเลี่ยงการสูญเสียชีวิตและ”การลอบสังหาร”ก็ต่างจากการ ฆาตกรรมเพื่อแก้แค้นหรือหวังผลธรรมดาๆที่สะกดรอยชี้เป้าแล้วยิงกัน ดื้อๆๆ(กรณีเสธแดงถือเป็นการฆาตรกรรมทางยุทธวิธีธรรมดา)

“ทหารการเมือง”นี่เองที่เป็นตอแห่งความขัดแย้ง เพราะเมื่อมี “ทหารการเมืองปฎิรูป”เกิดขึ้นเมื่อไหร่การปฎิวัติจะตามล้าง

บาง ครั้งก็มีการ “ปฏิวัติตัวเองเสียด้วยซ้ำ”  ทหารการเมืองสายอนุรักษณ์และสายปฎิรูป แทบทุกคนล้วนตกเป็นเป้าสังหารของกันและกัน แต่เมื่อถูกเปิดโปงและล้มเหลว ด้วยศักดิ์ศรีความเป็นทหารร่วมและกลัวตายพอๆกัน ต่างฝ่ายต่างจึงแล้วต่อกัน และหันไปต่อสู้ด้วยเส้นสายทางการเมืองแทน  นักการเมืองเท่านั้นจึงกลายเป็นหมูที่ไม่รู้ชะตากรรม  เพราะในสายตาประชาชนเมื่อกล่าวถึงกองทัพ ย่อมมุ่งไปที่ผู้กุมอำนาจในขณะนั้นเช่นกรณีของเหล่าทหารเสือผู้เกรี้ยวกราด แต่ในสายตาของ พวกจปร เลขหลักเดียว แม้กระทั้งทหารยังเติร์ก (สะกดแบบนี้ป่าว)ที่โด่งดังแล้ว เหล่าทหารเสือเป็นได้แค่เด็กอนุบาลทางกองทัพ

จากเหตุการณ์ที่พอจะเกิด ทัน เช่น  คาร์บอมทักษิณ  เหตุสร้างสถานการณ์ระเบิด ช่วงวันปีใหม่   เหตุการระดมยิงรถนายสนธิลิ้ม  ช่วงบรรยากาศที่ดูคลี่คลายเหตุร้ายมักเกิดขึ้นเสมอๆ ก็น่าจะเชื่อว่าประเทศนี้มีโควตาสำหรับการลอบสังหารและนานแล้วที่ยังไม่มี ใครใช้โควตา

บางทีเรื่องสุดวิสัย อย่าง ฮอตก เครื่องบินโดนยึด  การสิ้นพระชนของเจ้าฟ้า กลายเป็นตัวช่วยที่ให้คนปลงกับเรื่องไม่คาดฝัน  ผนวกกับการชิง”อำนาจความคิดทางทหาร”อาจไม่ได้มีคำตอบเพียงแค่การแต่งตั้งโยก ย้าย

สุดท้ายนักการเมือง ผู้นำมวลชน และประชาชนก็เป็นแต่เพียงทางผ่าน อยู่ไกล และปลอดภัยจากความขัดแย้งนั้น ตราบเท่าที่เหล่านักการเมืองและกลุ่มทุน ยังคงทำให้เราอยู่ดีกินดี ก็ได้แต่เดา