เรียกได้เลยว่า  แพ้แล้วแพ้อีก  แพ้ซ้ำแพ้ซาก 

คิดดูนะครับ

3 ก.ค. เลือกตั้ง

4 ก.ค. รู้ผลชัดเจน

กว่า กกต.จะรับรอง  กว่าจะเปิดสภาฯ  กว่าจะเลือกประธานสภาฯ  กว่าจะเลือกนายกฯ  กว่านายกฯจะได้รับโปรดเกล้าฯ

กว่านายกฯจะทูลเกล้ารายชื่อ ครม.    กว่านายกฯจะนำ ครม.เข้าเฝ้าถวายสัตย์   และกว่ารัฐบาลจะแถลงนโยบายต่อรัฐสภา

และกว่ารัฐบาลจะมีอำนาจการทำงานอย่างเต็มตัวตามกฎหมาย

จาก 3 ก.ค. - 25 ส.ค.   รวมระยะเวลาห้าสิบกว่าวัน

แต่จาก 3 ก.ค. จนถึง 25 ส.ค.   ปชป. และเหล่ากองเชียร์ต่างก็ร่วมด้วยช่วยกันค้านอย่างสร้างสรรค์และมีคุณภาพอย่างเหลือเกิน

ค้านมันทุกเรื่อง  ติมันทุกอย่าง  ไม่สนล่ะว่ารัฐบาลทำงานหรือยัง  มีอำนาจบริหารหรือยัง

เรียกได้ว่า  เห็นใบไม้ไหว เห็นเงาใบตองปลิว  ก็ค้านมันทันที

พอถึงวันนี้   วันที่รัฐบาลเริ่มลงมือทำงานอย่างเต็มตัว  การค้านก็ชักจะแผ่ว ๆ  เพราะมันค้านอย่างสร้างสรรค์มาเป็นเดือนก่อนแล้ว

ชักจะหมดมุข

จากอารมณ์ค้างที่แพ้การเลือกตั้งอย่างย่อยยับ  เลยค้านตะบี้ตะบัน

คราวนี้  พอถึงเวลาที่ต้องค้านจริง ๆ จัง ๆ เลยชักหมดมุข 

อารมณ์ที่ค้าง ๆ คา ๆ  แล้วตะบี้ตะบันค้านมาตั้งเดือนกว่า มาบวกกับอารมณ์ตันเพราะหมดมุข

มันก็เลยค้างเป็นสองเท่า

ดูการค้านสิครับ   ทั้งพรรคทั้งกองเชียร์   ค้านอย่างสร้างสรรค์สะเปะสะปะอย่างน่ารักเหลือเกิน

ไม่ขำได้ไง

นักบริหาร

สิ่งแรกที่หยิบขึ้นมาทำก่อน  คำนึงถึงความสำคัญก่อน  ก็คือเรื่องของ "ความรู้สึก"

เหมือนคนเรานั่นแหละ  พบกันครั้งแรก  หากมีปฏิสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมันก็สานสัมพันธ์ ทำงาน ร่วมงานกันได้ราบรื่นต่อไป

การลดราคาน้ำมันในวันนี้   มันคือการ "บริหารความรู้สึก" ที่ดี 

ไม่ใช่ประเภทหยิบแหวนมาทำดราม่า  สร้างภาพกลวง ๆ  แต่ไม่เคยแคร์ความรู้สึกประชาชนเลย

พูดซะหรู  สร้างภาพซะหรา  แต่ดันไม่ทำ  หรือไม่ก็ทำไปอีกอย่าง  ไม่สนใจความรู้สึกของใคร

นักบริหารกับนักพูด  มันต่างกันตรงนี้แหละ

การทำงานน่ะ   ปัญหามันต้องมี  และมีอยู่ตลอดเวลา  ทุกเรื่องทุกกรณี

ไม่ว่าจะเรื่องคน เรื่องงาน เรื่องเงิน เรื่องเวลา  ล้วนปัญหาทั้งนั้น

การบริหารความรู้สึกให้ดี  มันก็คือการสร้างบรรยากาศที่ดีในการทำงาน ในการผจญปัญหา

ความรู้สึกที่ดีต่อกัน   ก็สร้างความร่วมมือในการทำงาน ในการแก้ปัญหาร่วมกัน

ไอ้พวกดีแต่พูดน่ะ  มันไม่เคยคิดและคิดไม่ถึงคิดไม่เป็นหรอก

มันเอาใจคนอุ้มมัน  เอาใจนายทุนพรรคมันเท่านั้นแหละ

ประชาชนชกกันเพราะแย่งน้ำมันปาล์ม  มันยังไม่รู้สึก

คงเพราะมันด้านจนไร้ความรู้สึก   กว่าสองปีมันเลยไม่เคยจะคิดบริหารความรู้สึกของใคร

ก็ขนาดโรงแรมหน้าบ้านแท้ ๆ   มันยังไม่แคร์ความรู้สึกเขา

มิต้องเอ่ยถึงคนเจ็บ  คนตาย  คนโดนขังในเรือนจำ   มันจะรู้สึกรู้สาอะไร

อีกครึ่งปี  หนึ่งปี   ถ้ารัฐบาลปู 1  ทำงานได้เข้าตาประชาชน

ประเทศไทยคงได้เลิกใช้ไบก้อนแน่ครับ

เพราะฝูงแมลงสาบคงดิ้นกระแด่ว ๆ ชักแหง่ก ๆ ไปเองโดยไม่ต้องเปลืองยา