นึกถึงสมัยที่อังกฤษอ้างสิทธินอกอาณาเขตในไทยโดยอ้างว่า

กระบวนการยุติธรรมของเราล้าสมัย..ตอนนั้นเป็นเด็กฟังคุณตาเล่าเราก็รู้สึกว่า

มันไม่ยุติธรรมและเป็นเรื่องที่น่าอาย ..วันนี้....ก็จะไม่อายได้อย่างไรเล่า

แต่อายก็ต้องยอม เพราะไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว

ความอายเช่นนี้ เกิดมาจาก เรารณรงณ์กันแต่ให้รักชาติ ไม่ได้ให้มีจิตใจรักประชาชน

อะไรที่เกิดขึ้นกับประชาชน คนในกลไกความยุติธรรมดูเหมือนจะไม่กระตือรือร้น

บางคนพูดให้เจ็บใจเข้าไปอีก "ต่อให้เสียไปอีก ๔๐๐ ๕๐๐ คน ถ้าชาติอยู่รอดก็เอา"

ฟังแล้วยิ่งละเหี่ยใจ..ประเทศประชาธิปไตยกับประเทศเผด็จการ จะมีความแตกต่างกัน

ตรงนี้แหละ ประชาธิปไตยแท้จริงนั้น ชีวิตคนมีค่า แม้แต่ ๑ ชีวิตเขาก็ไม่ยอมให้สูญเสีย

ก็ถ้ามันจำเป็น..อายเขาไปทั่วโลก ก็ต้องอาย..แต่ต้องไม่ลืม และอย่าลืม คนที่ทำให้อายก็แล้วกัน