
อากลครับ
ผมกับเพื่อน เราเรียนมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก ๆ ครับ ถึงวันนี้เราเติบโตมีครอบครัวกันทุกคน อ่อ ลืมบอกอากลไปครับ ว่าผมกับเพื่อนนี่ หมายถึง ผมกับเพื่อนอีกสองคนครับ
พวกเรามีครอบครัว หน้าที่การงาน สถานะในสังคม มีเกียรติ มียศ มีศักดิ์ ซึ่งไม่สามารถปล่อยให้ย่อยยับได้ครับ
วันนี้ ผมเป็นตำรวจ เพื่อนผมคนหนึ่งเป็นอัยการ และอีกคนหนึ่งเป็นผู้พิพากษาครับ
ผมกับเพื่อนจะพบปะกันเป็นประจำครับ ทั้งด้วยเรื่องสายงานและด้วยเรื่องส่วนตัวที่เรารักใคร่สนิทสนมกันมาหลายสิบปี
ไม่ต้องพล่ามพรรณามาก ผมขอบอกอากลเลยว่า อย่าโทษพวกผมเลยครับ เพราะพวกผมกลัว กลัวจริง ๆ ครับ หากพวกผมทำอะไรที่ขัดใจใครเข้าไปล่ะก็ อนาคตพวกผมดับแน่ครับ
เมื่อเรื่องอากลมาถึงผม ผมกลัว ผมก็โยนส่งต่อให้เพื่อนที่เป็นอัยการ เพื่อนอัยการของผมเขาก็กลัว เขาก็รีบโยนส่งต่อให้เพื่อนที่เป็นผู้พิพากษา
เวรกรรมมันจึงไปตกอยู่กับเพื่อนผมคนเป็นผู้พิพากษานั่นแหละครับมากหน่อย ถึงวันนี้เพื่อนผมคนนี้จึงต้องออกมาอธิบายอะไร ๆ วุ่นไปหมด
เห็นใจเพื่อนผู้พิพากษาครับ เพราะถ้าเขาไม่เอาเรื่องอากล ก็จะมีคนเอาเรื่องเขา แล้วจะให้เขาทำไงได้ครับ
เฉกเช่นกรณีเดียวกันกับผมและเพื่อนที่เป็นอัยการ ถ้าผมไม่เอาเรื่องอากล ผมก็ตาย ผมจึงโยนไปให้เพื่อนอัยการ
เพื่อนอัยการถ้าไม่เอาเรื่องอากล บอกยุติเรื่อง เขาก็เสร็จแน่ ๆ ครับ เขาจึงต้องส่งต่อไปให้เพื่อนผู้พิพากษา
อากลเห็นไหมครับ มันเพราะความจำเป็นทั้งนั้น พวกผมไม่ได้เป็นคนเลวร้ายนะครับ แต่เพราะความกลัวมันบีบบังคับ
การกระทำของพวกผมต่ออากลมันแย่ครับ ด่าผมว่าพวกผีเปรตก็ได้ครับ พวกผมยอมรับ แต่อากลต้องเข้าใจนะครับว่า ผีอย่างพวกผม กลัวปีศาจครับ กลัวจริง ๆ
ผีอย่างพวกผมโดนปีศาจครอบอยู่ครับ ขืนทำอะไรไม่ถูกใจล่ะก็ ปีศาจเล่นงานผีอย่างพวกผมตายแน่ครับ
เขียนอะไรไม่ออกอีกแล้วครับ มันตีบตันไปหมด อยากบอกเพียงว่า ขอให้อากลเข้าใจ เห็นใจพวกผมนะครับ
ขอให้อากลนึกว่าอากลทำบุญสร้างกุศลให้พวกผมก็แล้วกันนะครับ เพราะถ้าอากลไม่โดน พวกผมโดนครับ
เมืองของเรากำลังตกอยู่ในยุคกลางที่เรียกว่า Dark Age ครับอากล เป็น Dark Age ในขณะที่เทคโนโลยีก้าวหน้าสุด ๆ
เพราะมีแต่เทคโนโลยีครับ แต่ปัญญาไม่มี มันจึงมืดมนอนธกาลไปทั้งเมือง
อากลอย่าเสียใจนะครับ กรณีอากลอาจเป็นประกายไฟเปลวแรกที่ทำให้เมืองเราสว่างไสวขึ้นมาอีกครั้งก็ได้ครับ
โชคดีนะครับอากล
ด้วยความห่วงใยครับ
ผีเปรตทั้งสาม
