คน ๆ หนึ่ง  อยากทำอาหารเก่ง  อยากเป็นกุ๊กมีชื่อว่างั้นเถอะ  แต่ตัวเองไม่มีความสามารถพอ  ไม่มีพรสวรรค์สักนิด  แต่ก็พยายามทำ ฝึกทำ พยายามเรียนรู้

แต่เพราะรู้ไม่จริง  มันจึงไม่ได้เป็นกุ๊กสักที

ทีนี้  พอมีใครถามเรื่องการทำอาหาร  พ่อคุณก็จะโม้แหลก  เช่น  ผัดถั่วใส่หมูนี่  ต้องใส่ถั่วนะ ใส่หมูนะ แล้วโยงไปเปรียบกับน้ำพริกปลาทู  เทียบกับแกงโฮะ 

ถ้ามีใครท้วงติงว่าไม่น่าใช่นา   พ่อคุณก็จะสารพัดงัดตำราออกมาทันที   จับนั่นจับนี่เป็นสูตรอาหารไปหมด

คนที่ไม่รู้เรื่องการทำอาหาร  ได้ยินแล้วก็  โอ้โฮ้  เก่งจังเลย  

ประเด็นมันก็แค่นี้แหละครับ

ถ้าเรื่องกฎหมาย   มีนิยายเรื่องหนึ่งเล่าให้ฟังครับ

สำนักสอนกฎหมายแห่งหนึ่ง  มีเงื่อนไขการเก็บค่าเล่าเรียนว่า  ใครจบจากสำนักแห่งนี้  ถ้าไปว่าความคดีแรกแล้วแพ้นี่  ไม่ต้องจ่ายค่าเล่าเรียน  

คือรับประกันว่า  จบจากที่นี่แล้วต้องว่าความเก่งว่างั้น   เอาคดีแรกเป็นหลักประกันเลย  ถ้าชนะก็ค่อยจ่ายค่าเล่าเรียน  ถ้าแพ้ไม่ต้อง   ซึ่งลูกศิษย์ลูกหาที่จบออกไปก็ว่าความคดีแรกชนะทั้งนั้น

วันดีคืนดี  ก็เจอ "หัวหมอ" สิครับ

ลูกศิษย์คนหนึ่ง   จบปั๊บก็ฟ้องสำนักตัวเองซะเลยว่าสอนไม่ได้เรื่อง  ไม่จ่ายค่าเทอม

เอาไงล่ะทีนี้   สำนักจะเอาไง   ถ้าว่าความชนะลูกศิษย์  ก็แปลว่ามันว่าความคดีแรกแพ้  แพ้คดีแรกนี่ไม่ได้ค่าเทอมจากศิษบ์นะ    และถ้าว่าความแพ้ศิษย์ก็ไม่ได้ค่าเทอมจากศิษย์อีก   เอาไง ?   

นี่ครับเป็นตัวอย่าง "หัวหมอ"  ประเภทรู้ไม่จริง  แต่อยากเอาชนะ   เลยมีอาการเมาเทคนิคทางข้อกฎหมาย

ผมเห็นทนายคนหนึ่ง   ทำตัวเหมือนเก่งเหลือเกิน

โม้ว่ายังงั้นยังงี้  แต่โทษที  ที่หลุด ๆ น่ะ   คดีม็อบมีเส้นมั่ง  คดีการเมืองที่ผู้อำนาจสั่งได้มั่งทั้งนั้นแหละ  ส่วนคดีหมิ่นประมาทนี่  ไม่รู้โดนเข้าไปกี่ปีแล้ว  ล่าสุดก็วันนี้ยี่จั๊บปีสบาย ๆ

ก็ตลกดีครับ