ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณที่ตอบคำถามข้อสุดท้ายแล้ว ในกระทู้นั้นคณพูดในเรื่องอื่นๆอีกมากมายนอกเหนือไปจากคำถามข้อสุดท้ายที่ถาม ผมอ่านแล้วขอสรุปว่าผมเห็นแย้งคุณเกือบทุกประเด็น แต่ผมว่าคงเป็นการไร้สาระที่จะต้องมานั่งเถียงกันมิรู้จบ คุณได้แสดงความห็นส่วนของคุณ ผมได้แสดงความเห็นส่วนของผม นันทำให้สมาชิกได้ข้อมูลจากการถกเถียงแล้ว ส่วนเรื่องคุณนพนครพิงค์นั้น ผมขอบอกเลย ไม่ใช่ว่าผมจะหากระทู้เธอไม่เจอหรอกครับ แต่ผมยังไม่ได้สนใจจะหากระทู้นั้น ลำพังฎีกา ประกาศในราชกิจจาฯบางเรื่องที่หายากมากกว่าการหากระทู้ในพันทิพ ผมยังสามารถหามาได้ เรื่องกระทู้คุณนพนครพิงค์ไม่ใช่เรื่องยากหรอกครับ แต่อาจจะยากสำหรับคุณกระมัง

ผมแจ้งไว้แล้วและเซฟไว้เป็นหลักฐานแล้วว่า หากต้องการให้ผมตอบกระทู้ช่วยกรุณาหลังไมค์ไปแจ้งด้วย จะพยายามตอบให้ใน 72 ชม ทั้งนี้เพื่อยืนยันว่ามีความต้องการให้ตอบ ต้องการความเห็นจริงๆ ผมตั้งกระทู้มีคำถามที่สมาชิกอื่นไม่ได้ตอบก็มี แต่ผมละวางไม่เที่ยวตามจิกเขา เพราะผมถือว่าหากเขาอยากตอบก็ตอบ เว้นแต่กรณีของคุณที่พยายามตั้งกระทู้ก่อกวนเรียกหาว่าผมไม่ตอบกระทู้คุณ ผมก็ตั้งกระทู้เรียกหาว่าคุณไม่ตอบคำถามผมบางก็เท่านั้น ให้มันสมน้ำสมเนื้อกัน ขอเข้าเรื่องคำถามข้อสุดท้ายนะครับ

ปกติกฎหมายนั้น ต้องว่าไปตามถ้อยบัญญัติที่มีในกฎหมาย มิใช่คุณหรือผมหรือใคร หรือประชาชนคนใดจะนึกเอาเองได้ เพราะมิเช่นนั้น ต่างคนต่างนึกเอาเองไปคนละอย่างโดยไม่ยึดเอาถ้อยบัญญัติ แบบนี้ก็มิเป็นที่ยุติได้ คงทะเลาะกันตาย จึงต้องยึดในถ้อยบัญญัติของกฎหมายว่าเขียนไว้อย่างไร ก็ต้องว่าไปตามนั้น  มาตรา 37 นั้นไม่มีถ้อยคำบัญญัติรับรองว่า "การกระทำในมาตรานั้นชอบด้วยกฎหมาย ชอบด้วยรัฐธรรมนูญ"      จึงไม่ต้องตามมาตรา 309 ของรธน 2550 ที่บัญญัติไว้ว่า บรรดาการใด ๆ ที่ได้รับรองไว้ในรธน 2549 ว่า"ชอบด้วยกฎหมาย และรัฐธรรมนูญ"  จึงจะให้ถือว่า "การนั้นและการกระทำนั้นชอบด้วยรธน 2550 "

เนื่องจากในถ้อยบัญัญํติมาตรา 37 ไม่มีข้อความที่มาตรา 309 กำหนดไว้ ดังนั้น การจะอ้างว่ามาตรา 309 ครอบคลุม มาตรา 37 นี้จึงขึ้นกับการที่จะตีความของแต่ละบุคคล และสุดท้ายจะเป็นศาลที่จะชี้ขาด ในกรณีของคุณคุณตีขลุมเหมารวมว่าครอบคลุม แต่ผมอาศัยหลักการตีความที่ศาลจะใช้คือ

1. การตีความที่ไม่ขัดแย้งกับประเพณีปฏิบัติที่ผ่านมา โดยประเพณีปฏิบัติที่ผ่านมา จะนิรโทษกรรมให้กับการรัฐประหารและการกระทำที่เกี่ยวข้องกับการเข้ายึดอำนาจเท่านั้น และไม่ครอบคลุมให้ต่อเนื่องออกมาในเวลานาน

2. ไม่ขัดแย้งกับศีลธรรมอันดีและความสงบ โดยหากตีความให้มาตรา 37 มีผลต่อเนื่องออกมา ย่อมทำให้เกิดปัญหาคณะบุคคลอาจกระทำผิดอาญาได้โดยไม่รับผิด เช่นในขณะที่รธน 2550 มีผลบังคับใช้ ก่อนการเลือกตั้งจะสำเร็จ คปค สั่งยึดทรัพย์ทักษิณ ทั้งหมดได้โดยถูกกฎหมายโดยไม่ต้องเสียเวลารอคดีในศาล อาศัยแต่ข้อสงสัยว่าทักษิณทำทุจริต เท่านี้ย่อมสามารถกระทำได้แล้วอย่างสบายมากๆ หากกฎหมายถูกตีความแบบผิดๆอย่างนั้นจริง 

3. ตีความตามถ้อยบัญญัติ ในเมื่อมาตรา 309 ใช้คำว่าการใดที่รธน.2549 บัญญัติว่ารับรองว่า “ชอบด้วยกฎหมายชอบด้วยรัฐธรรมนูญ” ย่อมหมายความเป็นนัยยะว่า มาตรา 309 ถือว่ามีการที่รธน.254 ไม่ได้บัญญัติรับรองโดยตรงอยู่ มาตราอื่นอีกกว่า 35 มาตรา ของรธน 2549 มีผลใช้บังคับเป็นกฎหมายได้ในขณะที่รธฯ 2549 มีผลอยู่ ก็โดยสภาพที่มันเป็นกฎหมายรัฐธรรมนูญเท่านั้น  แต่มิใช่เพราะรธน.2549 บัญญัติด้วยถ้อยคำว่ารับรองว่าชอบด้วยกฎหมายชอบด้วยรัฐธรรมนูญ

ซึ่งต่างจากมาตรา 36 ที่มีสภาพเป็นกฎหมายรัฐธรรมนูญด้วยตัวเองและรธน 2549 ยังบัญญํติด้วยถ้อยคำไว้เป็นการพิเศษเฉพาะมาตราเดียวด้วยถ้อยบัญญัติว่า “ชอบด้วยกฎหมายชอบด้วยรัฐธรรมนูญ”

4. ไม่ก่อปัญหาใกดมีสองรัฐธรรมนูญใช้พร้อมกัน หากตีความว่ามาตรา 37 ที่ไม่มีถ้อยบัญญัติว่า “ชอบด้วยกฎหมายชอบด้วยรัฐธรรมนูญ” นั้นเท่ากับว่า มาตราที่เหลือทั้งหมดของรธน 2549 ก็ได้รับการรับรองจากมาตรา 309 ว่ามีผลอยู่เช่นกัน นั้นย่อมทำให้รธน 2549 มีผลใช้บังคับคู่กับรธน 2550 นั้นคือประเทศไทยมีรัฐธรรมนูญอันเป็นกฎหมายสูงสุดใช้พร้อมๆกันในเวลาเดียวกันอยู่ 2 ฉบับ ซึ่งเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้

ด้วยเหตุผลทั้ง 4 ประการนี้ จึงไม่มีหตุผลที่สาลหรือใครๆจะฝืนไปตีความ ในสิ่งที่ถ้อยบัยญัติของกฎหมายไม่ไดกำหนดไว้ โดยเป็นการฝืนประเพณีการปกครอง ก่อความไม่สงบในสังคม และมีผลให้เกิดปัญหาว่ามีรธน ใช้พร้อมๆกันสองฉบับซึ่งเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้

แก้ไขเมื่อ 09 มี.ค. 55 07:55:06