ง่าย ๆ นะครับ

สถาบันการเงินนั้น  ย่อมแสวงหากำไรจากการนำเงินที่ลูกค้าฝาก ลูกค้าลงทุนกับสถาบันการเงินไปลงทุนต่อ  ให้เกิดกำไร  แล้วเอากำไรนั้นมาเป็นค่าใช้จ่ายในการดำเนินงาน ค่าจ้างพนักงาน ดอกเบี้ย ผลตอบแทนลูกค้า

ทีนี้  เมื่อสถาบันการเงินสิ้นสภาพ  มันก็ต้องมีลูกค้าเดือดร้อนเสียหายสิ  อย่างวันนี้ ถ้าแบงค์กรุงเทพล้มไปนี่  หล่ออย่างผมเสียหายสองร้อยกว่าบาททันที  เพราะมีเงินฝากอยู่กับแบงค์กรุงเทพตั้งสองร้อยกว่า ๆ (ไม่ขอโยงถึงสถาบันคุ้มครองเงินฝากนะครับ  เพราะนี่แค่เอ็กแซมเปิ้ลลลล..เท่านั้น)  ส่วนอีกแปดพันกว่าล้านที่ถูกแจ๊คพอต ผมจะแบ่งให้พี่โบกกรักสักสี่ห้าพันบาท  ที่เหลือผมจะฝากสวิส  ฝากในไทยกลัวโดนคณะปฏิวัติยึดเอาดื้อ ๆ  

เมื่อรัฐบาลสั่งปิดสถาบันการเงิน  รัฐบาลก็ต้องดูแลประชาชนผู้เป็นลูกค้าสถาบันการเงินที่ถูกสั่งปิด  ใครมีเงินฝาก เงินลงทุน  รัฐบาลก็ต้องรับผิดชอบให้

รัฐบาลก็ตั้งหน่วยงานเข้าไปดูแลสถาบันการเงินที่ถูกปิด

ประเด็นมันก็คือ   สมมุตินะครับ  มีลูกค้าสถาบันการเงินเสียหายอยู่จำนวน 100,000 ล้านบาท  รัฐบาลก็ต้องรับผิดชอบไอ้แสนล้านบาทนี่

รัฐบาลจะเอาจากไหนล่ะ  ก็เอาจากสถาบันการเงินนั่นแหละ  มีหนี้เท่าไร มีทรัพย์สินเท่าไร  หักลบกลบหนี้แล้วเหลือเท่าไร  ถึงประชาชนผู้เดือนร้อนเท่าไร  ขาดเหลือรัฐบาลก็ควักสมทบให้   เหมือนกรณีน้ำมันปาล์มแพงไงครับ  ที่รัฐบาลต้องควักสมทบขวดละ 9 บาท    อ้าว เซไปถึงน้ำมันสวาปาล์มได้ไง  

มันก็น่าเซนะครับ   มันแดกจากประชาชน 9 บาทไม่พอ  มันแดกกับรัฐอีก 9 บาท   มันไม่ให้ใครได้เปรียบเสียเปรียบกันเลย  ประชาชนกับรัฐ  คนละ 9 บาทเท่ากัลลลล  

ทีนี้  ไอ้หน่วยงานที่รัฐบาลให้เข้าไปดูแลสถาบันการเงินนี่  ดันทำแบบพิลึก ๆ   คือแทนที่จะทำให้หนี้สิน ทรัพย์สินของสถาบันการเงินที่เมื่อหักลบกลบหนี้แล้วมันเหลือเพียงพอที่จะจ่ายคืนให้ลูกค้าหรือขาดเหลือไม่มากเกินควร

ดันทำให้มันขาดบานตะไท    แล้วใครล่ะรับผิดชอบ  ก็รัฐบาลน่ะสิ  ต้องควักจ่ายสมทบส่วนที่ขาดให้

ถ้าขาดเล็กขาดน้อย  เช่น  แสนล้าน  ขาดสักหมื่นล้านมันก็พอฟัง พอทน  แต่ไอ้แสนล้านนี่ ดันขาดชนิดครึ่งหรือเกินครึ่งซะทั้งนั้น  

มันก็มีคำถามว่า  ไอ้หน่วยงานที่รัฐบาลให้เข้าไปดูแลนี่  มันทำงานกันยังไง  แล้วรัฐบาลปล่อยให้มันทำยังงั้นได้ยังไง  

ฉะนั้น  เมื่อเกิดความเสียหายที่ไม่น่าเกิด  ไม่น่าเป็นไปได้   มันก็ต้องมีผู้รับผิดชอบ   ต้องมี !!!

เพราะมูลค่าความเสียหายมันมหาศาลเหลือเกิน

สมมุติอีกที   สมมุติว่าตอนนั้น   ผมเอาที่ดินราคาสามแสนไปจำนองกับสถาบันการเงิน  รวมหัวกันปั่นราคาที่ดินให้เป็นสิบล้าน   ได้เงินจำนองมาแล้วผมก็ไม่ส่งต้นส่งดอก  สถาบันการเงินอยากยึดที่ดินก็ยึดไปสิ  จะไปวอรี่ทำไม

พอสถาบันการเงินล้ม   ก็แปลว่าสถาบันการเงินมีทรัพย์สินอันเป็นทรัพย์สินกลวงอยู่สิบล้าน  แต่ตัวทรัพย์สินจริง ๆ นั้นแค่สามแสน  

จึงขายหนี้ได้แพงสองแสนห้า   สถาบันการเงินขาดทุนเห็น ๆ เก้าล้านเจ็ดแสนห้าหมื่นบาท

มันก็มีคำถามว่า   เรื่องอย่างนี้   ใครต้องรับผิดชอบ   รับผิดชอบในฐานะปล่อยกู้ผิดกฎหมาย  มีอย่างที่ไหน  ที่ดินแค่สามแสนดันให้จำนองสิบล้าน    ผู้บริหารสถาบันการเงินใช่ไหม ?

ถึงราคาที่ดินจะโดนปั่นก็เถอะ   สถาบันการเงินต้องดูความเสี่ยง  ความคุ้มค่า   ไม่ใช่ทำแบบเลินเล่อ

สมมุติอีกนิด   หน่วยงานขอรัฐเข้าไปดูแลสถาบันการเงิน   แล้วใช้วิธีมักง่าย  คือขายมันทุกอย่างของสถาบันการเงิน  ขายไปเลย  ขาดทุนช่างมัน  ได้น้อยเกินควรช่างมัน

ขายแล้วได้เงินเท่าไร  ไม่เพียงพอต่อความเสียหายก็ให้รัฐช่วยสมทบ  จบเรื่อง

แถมไม่สนใจการบริหารของสถาบันการเงินว่าเละเทะแค่ไหน ตกแต่งบัญชีไหม บริหารห่วยจนสถาบันเสียหายไหม  ไม่สนใจที่จะเอาความ

อย่างนี้   ควรมีผู้รับผิดชอบไหม   เจ้าหน้าที่ของรัฐต้องเราผิดชอบไหม   ตั้งแต่ ครม. ยันประธานกรรมการ กรรมการหน่วยงานที่เข้าไปดูแลสถาบันการเงิน

เรื่องมันก็แค่นี้แหละครับ   ไม่รู้ยากอะไรนักหนา

เมื่อมองดูแล้วมันมีความผิดปกติ   เมื่อมีความผิดปกติก็แสดงว่ามันมีอะไรไม่ชอบมาพากล  ใช้วิธีซับซ้อนซ่อนเงื่อนยังไง  มันก็ตามพบครับ  ผมว่าไล่ ปปช. ออก  ให้นักการเงินการบัญชีซี 3 ไปทำนี่  ผมว่าได้เรื่องไปนานแล้วครับ

แต่ก็อย่างว่า  แค่เรื่องตั๋วเครื่องบินอดีตผู้ว่าการ สตง. ที่มีหลักฐานชัด ๆ   หาหลักฐานง่าย ๆ    ปปช.ท่านยังสโลว์ซบอยู่ตั้งนานสองนานสามนานสี่นานห้านาน

ทีกับอีกพวกล่ะเก่งนัก  ว่องไวปานแมวเดือนเก้า

ผมว่าที่มันช้านี่  เพราะมันคงพัวพันคนหลายกลุ่ม  หลายกลุ่มที่ได้ประโยชน์ในเรื่องนี้  รับประทานพุงบวมไปตาม ๆ กัน   ก็เลยต้องหาวิธีหาทางออกให้เนียนที่สุด

ปปช. เป็นองค์กรที่สร้างความยุติธรรมให้บ้านเมืองมิใช่หรือ   มัวเงื้อง่าอยุ่ทำไม   ฟันเลยสิว่ะ

หน้าไหนไม่เกี่ยว   จะแดง จะเหลือง  จะสลิ่ม   อำมาตย์ ไพร่ไม่เกี่ยว   ฟันเลย

ไม่ใช่เลือกฟันเฉพาะคนที่ฟันได้  คนที่ฟันไม่ได้ก็ทำเป็นเงอะ ๆ ง่ะ    เลือกฟันเฉพาะพวกตรงกันข้าม  พวกเดียวกันก็ทำเป็นดาบทื่อ  ลับอยู่นั่นแหละ ลับจนดาบขาดหมดอายุความกันพอดี

ระเบียบราชการน่ะ  ถ้าจะเข้าข้างกัน  มันก็อ้างเรื่องเอกสารว่าถูกต้องหมด

เหมือนซื้อของ   มีใบสำคัญจ่ายถูกต้อง  มีผู้ตรวจรับถูกต้อง  มีผู้รับมอบถูกต้อง   ยกตัวอย่าง เรือเหาะนี่แหละครับ

ถูกต้องตามเอกสารราชการหมด   แต่เรือไม่เหาะ  

อย่างนี้  มันตามเอาผิดได้ครับ  ถ้าจะตามกันจริง ๆ   ไม่ใช่ตัดตอนแค่ว่าเอกสารถูก  สอบปากคำก็ถูก 

อย่างเรื่อง ปรส. นี่  เห็น ๆ ว่าเป็นแสนล้าน  มันจะไม่มีเรื่องผิดและคนผิดได้ยังไง

เมื่อย  จบ