เรื่องเล่าดราม่าโศกเศร้าเคล้าน้ำตา (ดัดจริตชนใจไม่แข็งพอห้ามอ่าน)

คำขู่ !

เรื่องนี้เป็นความเชื่อเฉพาะบุคคล โปรดใช้วิจารญาณในการรับฟัง เด็กอายุต่ำกว่า 13 ปีควรมีผู้ปกครองคอยให้คำแนะนำ ห้ามอ่านเกินวันละ 2 ครั้ง  เด็กและสตรีมีคัน(หู) ควรปรึกษาแพทย์ก่อนอ่าน  ผู้ป่วยเป็นโรคต่อมดัดจริตอักเสบควรหลีกเลี่ยง หากอาการกำเริบทางทีมงานไม่ขอรับผิดชอบใดๆทั้งสิ้น

เรื่องก็มีอยู่ว่าผมมีเพื่อนอยู่คนนึงครับ คุณเธอมีชื่อจริงๆว่า แอบศรี   แต่คนทั่วไปมักจะเรียกกันสั้นๆว่า “แอบ” ส่วนคำนำหน้านามนั้น ก็แล้วแต่วัยวุฒิของคนเรียก  คือถ้าเป็นเด็กๆหน่อย ก็จะเรียก พี่แอบ  ถ้ารุ่นเดียวกันที่ไม่สนิทกันมากก็จะให้เกียรติเรียกว่า คุณแอบ  แต่ถ้าสนิทกันหน่อยก็จะเรียกอย่างกันเองว่า “อรีแอบ”

บังเอิญผมกับแอบศรีรู้จักกันมานาน ก็เลยถือวิสาสะ คัญทัพ  เรียกเธออย่างกันเองว่า อรีแอบ ไม่ใช่คำไม่สุภาพหรอกนะครับ อย่าเข้าใจผิด

ผมกับอรีแอบชอบคุยกันเรื่องการเมืองครับ  เพราะคุยกับอรีแอบทีไรมีเรื่องฮาๆทุกที  เนื่องจากว่าอรีแอบชอบป่าวประกาศบอกกับคนทั่วไปเสมอว่าเธอเป็นกลาง ไม่ฝักใฝ่พรรคการเมืองฝ่ายใด มันเลยมักจะโดนผมอำเป็นประจำ และนี่คือบทสนทนาของผมกับอีแอบวันที่เจอกันครั้งล่าสุด

“หนูว่าพรรคการเมืองทุกพรรค มันก็เลวเหมือนกันหมดแหละพี่  หนูน่ะไม่ศรัทธาพรรคการเมืองไหนหรอก พรรคไหนทำดีหนูก็ชม พรรคไหนทำเลวหนูก็ด่า “

“อืมมมห์...แสดงว่าเอ็งนี่เป็นกลางจริงๆ  อย่างนี้แสดงว่าใครทำไม่ดี ก็ด่าทั้งสองฝั่ง ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายรัฐบาลหรือฝ่ายค้าน “

อรีแอบยิ้มอย่างภูมิใจ

“ใช่แล้วพี่  คนเป็นกลางอย่างหนู  ด่าทั้งสองฝั่งแหละ”

“เอ่อ....แล้วเอ็งด่าฝ่ายค้านตอนไหนเหรอ ข้าไม่เคยได้ยินสักที”

อรีแอบอมยิ้ม

“หนูด่าฝ่ายค้านตอนที่พรรคประชาธิปัตย์เป็นรัฐบาลค่ะ”

“อ้อ ! แล้วด่ารัฐบาลตอนไหนหละ”

อรีแอบพูดหน้าตาเฉย

“ก็ด่ารัฐบาลตอนที่พรรคประชาธิปัตย์เป็นฝ่ายค้านไงพี่ คริ คริ”

ผมพยักหน้าหงึกๆ

“ อืมม...ข้าเชื่อแล้วว่าเอ็งนี่เป็นกลาง  ไม่ฝักใฝ่พรรคการเมืองไหนจริงๆ  คนอย่างเอ็งนี่หายากมาก ไม่น่าเกิดมาเป็นคนเลยจริงๆ....แสดดดด........”

อรีแอบสะดุ้งเฮือก

"อ้าว ! เพ่  ด่าหนูเหรอ ไม่ให้หนูเป็นคน แล้วจะให้หนูเป็นหมีแพนด้ารึยังไง"

ผมโบกไม้โบกมือพัลวัน

"ม่ายช่ายอย่างน้าน   อย่าเข้าใจผิด คือข้าหมายความว่า คนกลางอย่างเอ็งน่ะหายากมาก  ขนาดผู้หลักผู้ใหญ่ในบ้านเมืองเรายังหาคนวางตัวเป็นกลางจริงไม่ค่อยได้เลย  อย่างเอ็งเนี่ย เหมาะที่จะเป็นเทวดาหรือนางฟ้าเท่านั้น"

อรีแอบยิ้มออกมาได้

“พูดอย่างนี้ค่อยน่าฟังหน่อย  เอ.....แต่ฟังเหมือนคำท้ายๆมันจะมีอะไรแบบว่า แสดๆ อยู่ด้วยนะพี่"

ผมกลั้นหัวเราะแทบแย่

"เฮ่ย มันเป็นสำเนียงเฉยๆ  ใครจะไปกล้าด่าคนกลางอย่างเอ็ง เวปนี้มันหาได้ง่ายๆซะที่ไหนหละ คนกลางแบบนี้น่ะ"

อรีแอบเม้มปากแน่น ทำตาปริบๆ

"หนูเป็นกลางจริงๆค่ะพี่ อยากให้ทุกฝ่ายหันหน้าเข้าหากัน  มากินปูดองด้วยกัน”

ผมทำคอย่น

“ปรองดอง ไม่ใช่ปูดอง เดี๋ยวก็มีน้ำพริกปลาร้ามาด้วยหรอก ”

อรีแอบยิ้มแห้งๆ

“เอ้อ นั่นแหละพี่ หนูอยากให้ทุกคนปรองดองกัน  อยากให้เป็นเหมือนหนูที่รักทุกคนโดยไม่เลือกว่าจะเป็นสีไหน  หนูอยากให้คนไทยทุกคนรักกัน มีมิตรภาพซึ่งกันและกัน”

พูดถึงตรงนี้ อรีแอบเริ่มมีน้ำตาคลอเบ้าเล็กน้อยทำเอาผมเริ่มจะน้ำตาซึมด้วยความซาบซึ้งตามไปด้วย

“จริงๆนะพี่ หนูอยากให้คนไทยทุกคนรักกัน  แล้วก็สามัคคีกันค่ะ  พี่เชื่อมั๊ย  วันก่อนหนูตกใจมาก ที่เห็นผู้หญิงเสื้อแดงคนหนึ่งออกมาประกาศว่าเธอ....เธอ......จะไม่คบกับคนที่มีความคิดแตกต่างกัน.....พี่คะ....ทำไมคนไทยต้องเกลียดกันถึงขนาดนี้ ...ทำไม..ทำไม..............” เสียงของอรีแอบเริ่มขาดเป็นห้วงๆ ปนเสียงสะอื้นไห้

คำพูดของอรีแอบทำให้ผมแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่   ผุดลุกขึ้นยืนด้วยอารมณ์ที่เริ่มอินไปด้วยอย่างไม่รู้ตัว

“พอเหอะ" พูดเสียงกร้าว  "เอ็งอย่าพูดต่อไปอีกเลยเรียมเอ๋ย เจ้าฆ่าผั๋วของเจ้าด้วยมือคนอื่น  พี่รักเจ้าด้วยใจซื่อ   แผลเก่าของพี่เป็นแผลรัก  แผลใหม่นี้เป็นแผลจากของกรูเพราะเมริงชัง"

อรีแอบสะดุ้งเฮือก กลืนน้ำลายเอื๊อก

“เอ่อ...พี่จ๊ะ  หนูว่ามันผิดเรื่องแล้วหละ วิญญาณไอ้ขวัญเรื่องแผลเก่าเข้าสิงห์เหรอจ๊ะ”

ผมยิ้มแห้งๆ

“โทษทีว่ะ  ข้าลืมตัวไปหน่อย  ก็เอ็งเล่นน้ำเน่าซะอย่างกะคลองแสนแสบ  ข้าเลยนึกว่าเอ็งกำลังเล่าอมตะนิยายของ ไม้ เมืองเดิม อยู่อะดิ”

อรีแอบค้อนขวับ

“แหม ! โกรธแล้วหละ มาหาว่าหนูน้ำเน่า หนูบอกแล้วว่าหนูน่ะรักทุกคน อยากให้ทุกคนยอมรับในมิตรภาพซึ่งกันและกันไม่ว่าจะอยู่สีไหน”

“เอ็งอยากได้มากเหรอ ไอ้มิตรภาพเนี่ย”

อรีแอบพยักหน้า

“ค่ะพี่ “

“เอ็งไปสระบุรีถูกมั๊ย”

“ไปถูกค่ะ” อรีแอบพาซื่อตอบ

“เออ..นั่นแหละ ถึงสระบุรีแล้วเลี้ยวขวา  เอ็งได้เจอมิตรภาพทั้งเส้น 4 เลนตลอดยาวถึงหนองคายนู่นเลย ไปแล้วไม่ต้องกลับมาก็ได้นะ ข้ามไปเวียงจันทร์เลยก็ได้  ไปเหอะ อ้อ ! ถ้าเจอไอ้ดุ่ยก็บอกมันกลับมาแต่งเรื่องสนุกๆให้ฟังอีกนะ คิดถึงว่ะ ”



จบซะงั้น

ปล 1. เรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจมาจากกระทู้แถวๆนี้ ทางผู้ประพันธ์ต้องขออภัยหากชื่อในตัวละครไปพ้องกับบุคคลใด หรือมีเนื้อหาใดไปพ้องกับชีวิตจริงของใครโดยไม่ได้เจตนา

ปล.2 บทประพันธ์เรื่องนี้ ผู้ประพันธ์จะลองนำไปเสนอให้กับทางเสี่ยเจียงลูกชิ้นปลา  ให้สร้างเป็นภาพยนตร์ ซึ่งจะทาบทามนักแสดงชื่อดัง คือ ตุ๊กกี้ ให้รับบทเป็นอรีแอบ  

ปล.3 หนังของกรู ใครไม่ดูอย่าดู เจ๊งก็เรื่องของกรู  ใครไม่อยากดูก็ออกจากประเทศนี้ไปซะ  คริ คริ

แก้ไขเมื่อ 28 มี.ค. 55 10:28:33

จากคุณ	: บางระจันวันเพ็ญ
เขียนเมื่อ	: 28 มี.ค. 55 03:02:06 A:58.11.173.249 X: