ความคิดเห็นที่ 1 เพิ่มนิด คือจริง ๆอยากได้มุมมอง แนวคิด ฯลฯ ของคนที่เรียนก.ม.มาด้วยอะครับ เพราะอยากรู้เหตุผลแนวคิดในการร่างก.ม.ครับ จากคุณ : Ethan_Ko เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 55 01:55:37 A:223.204.247.225 X:

ความคิดเห็นที่ 2 มันมีเรื่องดุลพินิจของศาลอยู่แล้วครับ มาตรฐานมันใช้ไม่ได้กับคนละกรณี อากง ก็ไม่เหมือน ดาตอปิโด ไม่เหมือนแป๊ะลิ้ม คุณต้องแยกแยะบริบทมากกว่านี้นะฮะ จะเอาหนึ่งบวกหนึ่งเป็นสองก็ไม่ต้องทำอะไรไม่ต้องมีศาลมีทนายแล้ว เอาเป็นหย่อนบัตรลงคะแนนไปเลยดีกว่าว่าใครสมควรโดนคุก โดนประหาร แต่ถ้าตอนนั้นไม่มีแดงนอกรีตมาโหมกระแส (อาจกลัวไปล้างสมองอากง ให้เกิดความปั่นป่วน)  กอรปกับถ้าอากงสารภาพผิดด้วยล่ะก็ ศาลอาจให้ประกันตัวฮะ ก็แดงฮาร์ดคอร์ เห็นกงจักรเป็นดอกบัวพวกนั้นแหละที่ ฆ่าอากงทางอ้อมฮะ จากคุณ : ขี้เมากระเพราแตะ เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 55 03:37:52 A:124.120.71.198 X:

ความคิดเห็นที่ 3 ค.ห.2 กระทู้นี้พูดถึงคดีีต่าง ๆโดยรวมเน้อ ผมอยากให้มองถึงคดีต่าง ๆในทุกกรณีอะครับ และอยากให้แยกแยะนิด ระหว่าง เรื่องการขอประกัน กับ เรื่องการต่อสู้/ตัดสินคดี นะครับ เพราะในเมื่อในความเป็นจริง ผู้ต้องหา/จำเลย จะกลายเป็นนักโทษก็ต่อเมื่อคดีสิ้นสุดแล้ว ซึ่งมันก็มีกรณีที่ จำเลย ่พ้นผิดในขั้นฎีกา แต่ก่อนหน้านั้นต้องถูกคุมขัง หรือกรณีที่ จำเลย ได้ประกันแต่หลบหนีไปก่อนที่ศาลจะตัดสินก็มี(ยอมสูญเงินประกัน) ฯลฯ อะครับ ส่วนเรื่องกระบวนการยุติธรรมนั้น ผมมองว่ามันมีหลายปัจจัยเข้ามาเกี่ยวครับ ( เช่น หลักฐาน ,พยาน ,ทนาย ,ตำรวจ ,อัยการ ,ผู้พิพากษา ฯลฯ) (แต่บางคนถ้าคำตัดสินไม่ตรงใจ ก็พุ่งประเด็นไปที่ศาลเป็นส่วนใหญ่ ) ป.ล. จากคุณ : Ethan_Ko เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 55 04:37:41 A:223.204.247.225 X:

ความคิดเห็นที่ 4 ผมว่า กฏหมายให้อำนาจดุลย์พินิจของศาลมากเกินไป. การให้อำนาจมากเช่นนี้น่าจะเป็นของมาแต่ดั้งเดิมที่ ผู้ตัดสินคือผู้ที่มีความรู้มากที่สุดในหมู่คน. ดังนั้น แค่คนๆเดียวก็สามารถคิดถึงความซับซ้อนในกรณีต่างๆได้เพียงพอ ไม่ต้องอาศัยคนอื่นอีกให้มากเรื่งมากความ แต่ในปัจจุบัน โลกเราซับซ้อนขึ้นมาก ความรู้ของคนๆเดียว ไม่อาจรู้ในรายละเอียดได้ทุกๆอย่างอยู่แล้ว เราจึงต้้องหาความรู้เหล่านั้นเพิ่มเติม เพื่อจะได้ตัดสินได้อย่างถูกต้องขึ้น . แทนที่เราจะให้อำนาจเพิ่มแก่ศาลในการแสวงหาความรู้มาประกอบคำพิพากษา เรากลับยกหน้าที่นั้นไปให้โจทก์และจำเลย ในการพิสูจน์ถูกผิด ในการหาความรู้มาป้อนศาล โดยเราคิดว่า มีความเท่าเทียมกันระหว่างทนายโจทก์และจำเลย แต่ในความเป็นจริง คนมีเงินมีอำนาจ สามารถ จะหาทนายที่เก่งกว่ามาว่าความได้ เสียค่าใช้จ่ายสูงๆได้. ในขณะที่จะมีทนายเก่งๆสักกี่คนจะอยากว่าความให้กับลูกความที่ไม่มีอะไรเลย. มันจึงเหมือนเอาคนสอบได้ที่หนึ่งของชั้นมาแข่งตัวต่อตัวกับคนที่ได้ลำดับท้ายๆ.  แข่งกี่ครั้งก็แพ้ เราจึงพบบ่อยๆที่คนมีเงินหลุดคดีง่ายๆ โดยใช้ช่องว่างของกฏหมายต่างๆนาๆ ส่วนคนจนกลับต้องเสียเปรียบ ต้องโดนเข้าคุก ต้องถูกปรับมากม่ยมหาศาล ด้วยความผิดประหลาดเล็กๆน้อยๆ เช่น ส่ง เอสเอมเอส. ขายซีดีมือสอง ขโมยกล้วยไให้ลูกกิน ฯลฯ ส่วนทนายของรัฐ ก็เป็นทนายที่เก่งระดับหนึ่ง มีอำนาจระดับหนึ่ง.  ผู้ใด้เป็นฝ่ายตรงข้ามกับทนายของรัฐ ถ้าไม่มี อำนาจระดับหนึ่ง ไม่มีความรู้ในระดับหนึ่ง มีแต่จะเสียเปรียบตลอด. เช่นกรณียายไฮเป็นต้น หรือกรณีอากง ที่เป็นมะเร็งแต่ไม่ได้รับการประกันตัว แต่กับคนที่มีอำนาจมากกว่าอัยการ มีความรู้ความเก่งกว่าอัยการ ทางรัฐเองกลับเป็นฝ่ายเสียเปรียบอย่างมหาศาลทุกครั้งไป เช่นในค่าโง่ต่างๆ ที่รัฐไปทำกับเอกชนไว้. หรือผู้มีอำนาจวาสนา มีเงินทอง มีผู้สนับสนุนที่ดีสามารถได้รับประกันตัวหรือหลุดคดีอย่างแปลกประหลาดมหัศจรรย์ด้วยข้อกฏหมายหรือดุลย์พินิจที่คนธรรมดาสามัญนึกไม่ถึง ถ้าเรายังเห็นว่าสิ่งเหล่านี้ดีแล้วเหมาะสมแล้ว ก็ปล่อยให้มันดำรงอยู่ต่่อไป และคอยเฝ้าระวังตัวเราและครอบครัวให้ดี อย่าให้ตกเป็นเหยื่อของระบบได้ แต่ถ้าเราคิดว่่มันไม่เหมาะสม ไม่ยุติธรรมกับเพื่อนมนุษย์ ควรจะแก้ไขหาวิธีอื่นที่ดีกว่ามาเสริม หรือเปลี่ยนแปลงเป็นแบบอื่นๆที่เหมาะสมกับประเืศเราก็ต้องช่วยกันส่งเสียงดังๆ และผลักดันให้เกิดก่รแก้ไขขึ้นให้ได้ จากคุณ : kfai เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 55 05:45:11 A:101.109.180.204 X:

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนนั้น และ ตอนนี้ อยู่ที่ไหน จากคุณ : kaffee เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 55 07:48:16 A:124.120.198.196 X:

ความคิดเห็นที่ 6 บางเรื่องก็แสดงความคิดเห็นไม่ได้ เดี๋อวก็อาจจะเกิดกรณีอากง2 ไปหาอ่านทางWebใต้ดินดีกว่า ตาอาจจะสว่างมากขึ้นน๊ะครับ จากคุณ : GSD (GSD) เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 55 07:51:49 A:180.183.33.90 X:

ความคิดเห็นที่ 7 ความจริงเรื่องนี้ไม่ยากที่จะพูดจากันในแนวความคิดเรื่องการประกันตัวผู้ต้องหา หรือจำเลย กฎหมายให้อำนาจศาลในการใช้ "ดุลพินิจ"  ด้วยการพิเคราะห์  ซึ่งหมายถึงการใคร่ครวญอย่างดีที่สุด  เท่าที่จะกระทำได้  โดยมีจุดมุ่งหมายในการ "อำนวยความยุติธรรม" ให้แก่ประชาชน   แต่การใช้ "ดุลพินิจ" เช่นว่านั้น  กลับเป็นสิ่งที่ทำให้ "ผู้ใช้ดุลพินิจ"  ติด "กับดัก"  ทางความคิด  คิดไปนอกกรอบว่า  เขาจะหนี  เขาจะไม่มาศาล เขาจะไม่มารับการลงโทษเมื่อคดีถึงที่สุด กฎหมายให้ทางออกของการใช้ดุลพินิจว่า ถ้าเกรงว่าเขาจะหลบหนี ฯลฯ  ก็ให้หาประกัน จะด้วยทรัพย์ หรือบุคคลที่ศาลเชื่อถือ  ก็ให้ปล่อยตัวไปได้  มิใช่ว่าจะไม่มีทางออกสำหรับกรณีนี้   ก็อย่างที่บอกไปแล้วว่า  ความคิดของคนทั่วไปน่ะ  มันมีความเป็นอิสระ และความคิดที่ต้องใช้ "ดุลพินิจ" ของของศาลในคดีประเภทนี้ด้วยแล้ว  ยิ่งทำให้เกิดความคิดอย่างคนที่มีคติในใจว่า ปล่อยไปแล้ว  จะไม่กลับมารับการดำเนินคดีอีก  มันร้ายแรงมากมาย กว่าเป็นฆาตกร  ไม่สมควรปล่อยตัวไป แม้เขาจะร้องขอยืนยันด้วยหลักทรัพย์ หรือบุคคลมากมายเป็นประกันก็ตาม   ลองเทียบเคียงกับผู้ต้องหาในคดีอื่น ๆ ที่ได้รับประกัน และไม่ได้รับประกัน  ไม่เคยเห็นพ้องกันในหลักการเลยสักนิด  ว่ากันไปตามความเชื่อ และตามอำเภอใจ  ของคนใช้ดุลพินิจ  ทั้งสิ้น เรื่องนี้...ควรมีคำตอบจากคนใช้ "ดุลพินิจ" มากที่สุด จากคุณ : ไทยทีดี เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 55 08:18:27 A:202.183.225.174 X:

ความคิดเห็นที่ 8 เห็นด้วยกับคุณไทยทีดีครับ ขออนุญาตคิดแบบคนทั่วไปนะครับ การจะอนุญาตให้ผู้ต้องหาประกันตัวได้ ผมจะพิจารณาถึง 1.  ความร้ายแรงของคดี  ก่อการร้าย  ฆาตกรรม  ประทุษร้ายพยายามฆ่า  ปล้นชิงทรัพย์  ค้ายาเสพติด 2.  ผู้ต้องหามีพฤติกรรมหลบหนีหรือไม่  มีกำลังความสามารถและปัจจัยที่จะหลบหนีหรือไม่  หากหลบหนีแล้วสามารถจับกุมตัวกลับมาดำเนินคดีรับโทษได้หรือไม่ 3.  ผู้ต้องหามีโอกาสทำลายหลักฐาน ข่มขู่พยาน ทำให้เปลี่ยนแปลงรูปคดีหรือมีโอกาสออกไปกระทำผิดอีกหรือไม่ 4.  ผู้ต้องหามีปัญหาสุขภาพจำเป็นต้องได้รับการรักษาภายนอกสถานคุมขังหรือไม่ 5.  ผู้ต้องหามีภาระต้องส่งเสียดูแลครอบครัว บุพการี บุตรหลานหรือไม่ 6.  ผู้ค้ำประกัน หรือ ทรัพย์ค้ำประกันน่าเชื่อถือหรือไม่ การใช้ดุลยพินิจ  ก็คือการ "ชั่งน้ำหนัก" ต่อสิ่งเหล่านี้ครับ จากคุณ : Springfield เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 55 11:58:00 A:125.24.178.126 X:

ความคิดเห็นที่ 9 ค.ห. 8 หมายถึงเอาทุกข้อมาพิจารณารวมกันหรือเปล่าครับ ถ้าอย่างนั้นก็น่าจะคล้าย ๆกับระบบที่เป็นอยู่้อะครับ คือ ขึ้นอยู่กับ ดุลยพินิจ ซืี่งในความเป็นมนุษย์นั้น มุมมอง อาจแตกต่างกันได้อะครับ แต่ความเป็นจริงที่เกิดขึ้น ในเมื่อ ผู้ต้องหา/จำเลย ยังถือว่าเป็น ผู้บริสุทธิ์ อยู่นั้น ระบบเดิม ๆผมว่าไม่ค่อยตอบโจทย์เท่าไหร่อย่างทีว่าในหัวกระทู้อะครับ จากคุณ : Ethan_Ko เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 55 15:59:43 A:223.204.247.225 X:

ความคิดเห็นที่ 10 ระบบศาลบ้านเรา ยังเป็นหน้าที่ของโจทก์/จำเลยที่ต้องไปหาหลักฐานมาต่อสู้กัน  ศาลไม่มีหน้าที่ไปหาหลักฐานมาช่วยให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง  เมื่อจบกระบวนการสืบพยานแล้ว  ก็ตัดสินไปตามข้อกฏหมาย/หลักฐานที่มาสู้กัน (ยุติธรรมแค่ไหน ไม่วิจารณ์นะ ยังไงก็ยังเป็น "คน" ไม่ใช่เครื่องจักร") การขึ้นศาล ทนายที่เก่งถึงสำคัญและแพงมาก  รวมถึงการหาพยานหลักฐานมาสู้กัน  มันต้องใช้เงินมหาศาล   อย่างคดี "ห้างทอง"  ถ้า "นพดล" ไม่มีสตางค์ ไม่มีความรู้  เสร็จตั้งแต่ "หมอหัวฟู" มาออกข่าวแล้ว  เขามีเงิน ถึงหาผู้เชี่ยวชาญมาหักล้าง "หมอหัวฟู" ได้   คดี "อากง"  ก็บอกได้ว่า "น่าสงสาร"  คนที่ด้อยความรู้  มักเสียเปรียบ ถ้าจะติดตามคดีนี้ ต้องติดตามตั้งแต่ การเกิดขึ้นของ SMS ว่า มันเกิดขึ้นเพราะอะไร  การสืบหาหลักฐานของเจ้าหน้าที่ (เขาไม่ได้อยู่ๆ เดินไปหา "อากง" แจ้งข้อหานะ เพราะก่อนหน้านั้น ไม่เคยมีใครเคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน  ไม่รู้ว่า ใครเป็นคนส่ง SMS ที่ไปถึงจำเลย เพราะหลักฐานมันสาวไปถึง "อากง" )  การฟ้องคดี  หลักฐานฝ่ายโจทก์  การต่อสู้คดีของทนายจำเลย ถ้าอ่านจากสำนวน คำพิพากษา ซึ่งละเอียดพอ  ก็บอกได้ว่า  ไม่รอด  ไม่ว่าจะต่อไปถึง ศาลชั้นไหน   ยิ่งเป็น ประเด็นทางการเมือง ที่คนรอบๆ(ทั้งมิตรและศัตรู) หาประโยชน์กับมัน ก็ยิ่งหลงออกทะเล ก็เป็นบทเรียนสำหรับคนที่ยังอยู่  นี่ยังมีคดี "เผาศาลากลาง" เหลืออยู่ แก้ไขเมื่อ 10 พ.ค. 55 18:45:51 จากคุณ : ตึ้งเหมืองแร่ (ตึ้งเหมืองแร่) เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 55 18:41:37 A:182.53.136.30 X:

ความคิดเห็นที่ 11 คดีอากง...มีหลายอย่างที่ไม่แจ่มชัดในเรื่องพยานหลักฐานโจทก์   โดยเฉพาะเรื่อง อีมี ที่เป็นตัวเลขรหัสที่จะแสดงถึงความเป็นบ่งชี้ว่า เครื่องดังกล่าว เป็นเครื่องที่ส่งข้อความดูหมิ่นที่ว่านั้นหรือไม่ ???   แต่สิ่งเหล่านี้  กลับถูกลบเลือนไปตั้งแต่ชั้นพิจารณาคดี และศาลมอง(ไม่เห็น)ว่าสำคัญนัก  ทั้ง ๆ ที่ทนายฝ่ายจำเลยได้พยายามแสดงให้เห็นถึงความผิดปกติของตัวเลขที่ปรากฏในข้อกล่าวหา กับตัวเลขที่ปรากฏในข้ออ้างของพยานโจทก์  แต่ความคับแคบในความรู้ทางเทคโนโลยี ทำให้ไม่เข้าถึงข้อมูลความรู้ของฝ่ายจำเลย  คำพิพากษาจึงหยิบยกเอาแต่เหตุผลที่จะไม่เชื่อถือของฝ่ายจำเลยมาแสดง  และที่สุดก็ลงโทษจำเลยไปตามที่ศาลเชื่อเช่นนั้น หากกรณีนี้  ศาลจะใช้ความมีสติและความรับรู้อันกว้างขวางในเรื่องเทคโนโลยีบ้าง  คงจะทำให้รูปคดีเปลี่ยนไปจากนี้ อย่างไรก็ตาม  จากการติดตามข้อมูลคดีที่ผ่านมาเท่าที่จะกระทำได้ (เพราะไม่ได้ร่วมทำคดีด้วย) จากสื่อและตัวทนายความที่นำมาเผยแพร่  แม้จะเชื่อว่าเป็นเครื่องโทรศัพท์เดียวกันกับที่ส่งข้อความดูหมิ่นฯ   แต่ก็ยังมีประเด็นที่จะต้องพิจารณาต่อไปอีกว่า  ใครเป็นผู้เขียนและส่งข้อความเช่นว่านั้น   การที่ศาลอ้างว่า ข้ออ้างของจำเลยที่ว่าส่งข้อความทางโทรศัพท์ไม่เป็น เป็นเรื่องที่อ้างได้ง่าย ๆ ของฝ่ายจำเลย   แต่ภาระการพิสูจน์ในเรื่องนี้  ไม่ใช่ของจำเลย  แต่เป็นของโจทก์ที่จะต้องพิสูจน์ให้ถึงแก่นแจ้งชัดว่า  เป็นตัวจำเลย(อากง) นี้แหละที่เป็นคนเขียนและส่งข้อความ  เพราะคดีนี้  เป็นคดีอาญา  โจทก์จึงต้องพิสูจน์ให้ได้ว่า  จำเลยเขียนข้อความเป็น และส่งเป็น  (จะพิสูจน์อย่างไรก็ให้เป็นความสามารถของฝ่ายโจทก์)  ไม่ใช่แค่ครอบครองเครื่องโทรศัพท์  ก็เหมารวมว่าเป็นผู้เขียนผู้ส่งฯ ไปโดยปริยาย แต่โจทก์ก็มิได้พิสูจน์ในเรื่องนี้  ศาลที่ดีย่อมต้องชั่งน้ำหนักของฝ่ายโจทก์ว่า  ที่กล่าวหาว่าจำเลยเป็นผู้เขียนและส่งนั้น ๆ จริงหรือไม่ ???  อะไรจริง อะไรไม่จริง ยังเป็นปัญหาอยู่ในทางวินิจฉัย  แล้วเหตุใดจึงไม่ยกประโยชน์แห่งความสงสัยนั้นให้แก่จำเลย  ไปตามกฎหมายที่มีอยู่   การลงโทษบุคคลใด ๆ โดยยังไม่แจ้งชัดเช่นนี้  ไม่ได้อยู่ที่ระบบความยุติธรรม  แต่อยู่ในกระบวนการยุติธรรม โดยมีตัวผู้พิพากษาเป็นตัวแปรว่าจะใช้ดุลพินิจอย่างถูกต้องเหมาะสมและเป็นธรรมหรือไม่ ?? เท่านั้น เคยมีคำกล่าวว่า "ศาล  เป็นเพียงศาลาโกหก"  ใครโกหกได้แก่งกว่า ก็ชนะไป  ตัวผู้พิพากษาในฐานะผู้ฟังความ(โกหก) นั้น  จะต้องใช้ไหวพริบ และความรอบรู้อย่างที่สุดที่จะพิจารณาให้ได้ข้อความจริง   ไม่ใช่ฟังทั้งข้อเท็จและจริงระคนไป  แล้วนำมาซึ่งคำวินิจฉัยตัดสินโดยมีทั้งข้อเท็จและข้อจริงอยู่ด้วยกัน   คำพิพากษาจึงดูเป็นเพียงข้อความที่ไม่สร้างศรัทธาในการใช้สติปัญญา และอาจถูกมองได้ว่า ไร้คุณค่า  ในที่สุด จากคุณ : ไทยทีดี เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 10:58:09 A:202.183.225.174 X: