สามก๊กภาคพิสดาร(การเมือง) ตอนจูล่งคับข้องใจ

ในลานยุทธ์อันวางเปล่า มีขุนพลชราร่ายรำเพลงทวนอยู่เดียวดาย แม้กระบวนท่าดูหนักแน่น แต่จิตใจกลับเลื่อนลอยยิ่ง แววตาของมันคล้ายมีเรื่องหนักอึ้งเกาะกุมจิตใจ แม้ไม่ได้กล่าวออกมา แต่กลับแสดงออกด้วยเพลงทวน ที่แท้ขุนพลผู้นี้ เป็นยอดขุนแห่งจกก๊กพรรคเก่าแก่แห่งเสฉวน นามว่าจูล่ง
ยามนั้นบังเกิดเสียงปรบมือชื่นชม พร้อมเสียงหัวเราะปราบปลื้มให้ได้ยิน จูล่งจึงชะงักท่าร่าง หันไปเหลือบแลผู้มาเยือน จึงทราบว่าเป็นขงเบ้ง ที่ยืนแย้มยิ้มมองดูตน
"ที่แท้ ท่านอาจารย์ขงเบ้ง มาเยี่ยม ไม่ทราบท่านมาเมื่อใด ข้าพเจ้าไม่ทันได้ตอนรับ ต้องขออภัยแล้ว ..ท่านอาจารย์เชิญนั่ง"
ขงเบ้งหัวเราะอย่างกันเอง ในความใจลอยของ แม่ทัพจู ก่อนจะเชื้อเชิญให้มานั่งร่วมกัน ชั่วครู่ ขงเบ้งจึงเริ่มเอ่ยขึ้นว่า
"เมื่อเช้า เราประชุมผู้นำจกก๊กแทนเล่าปี เห็นท่านมีความในใจ เพียงแต่ไม่กล่าวออกมา หรือท่านมีความไม่สบายใจ ที่เล่าปีแต่งตั้งให้อาเต๊าเป็นผู้สืบทอด ปกครองจกก๊ก"
จู่ลง ชะงักงันเล็กน้อย นับว่าไม่มีสิ่งใดปิดบังขงเบ้งผู้นี้ได้จริงๆ พลางทอดถอนใจ จำต้องเอ่ยว่า
"เซินเซียง(มหาอุปราช) กล่าวถูกต้องแล้ว ข้าพเจ้ามีความไม่สบายใจนัก ในการศึกข้างหน้าใหญ่หลวง วุยก๊กเต็มไปด้วยผู้มีความสามารถ 111ขุนพลของมันมิอาจดูแคลนได้ แม้ว่าอาเต๊าจะขึ้นเป็นผู้นำโดยชอบ แต่ความสามารถนั้นข้าพเจ้าเกรงว่า......"
ขงเบ้งลูบเคราหัวเราะ ในความวิตกกังวลเกินเหตุของจูล่ง กล่าวตัดบทว่า
"ท่านออกจะดูแคลน อาเต๊ามากไป เด็กคนนี้ดูไปมีแววฉลาดเฉลียว ภายภาคหน้าต้องเป็นผู้นำที่ดีได้คนหนึ่ง"
จูล่งกล่าวแย้งว่า "เซินเซียง ท่านอย่าได้ดูแต่ภายนอก...." กล่าวถึงตอนนี้นับว่าพลั้งปาก พลันหยุดชะงักลง สร้างความประหลาดใจให้กับขงเบ้งยิ่ง คล้ายดังจูล่งมีอันใดปิดบังไม่ได้บอกกล่าวตน พลางใช้สายตาจับจ้อง รอคอยคำอธิบาย
จู่ลงอึดอัดใจยิ่ง แต่เมื่อถึงขั้นนี้แล้ว ก็คงไม่มีทางอื่นนอกจากบอกความจริง พลางเริ่มกล่าวว่า
"เมื่อครั้งเล่าปี พ่ายแพ้การศึกประชานิยมต่อโจโฉ อาเต๊ายังแบเบาะ ตกอยู่ในวงล้อม ข้าพเจ้าเสี่ยงชีวิตไปช่วยเหลือออกมา ครานั้นคิดว่าอาเต๊าปอดภัยไร้ตำหนิ ที่ไหนได้ เกรงว่าได้รับความหวาดกลัวต่อโจโฉฝังใจ จนเป็นความผิดปกติทางสมอง"
เรื่องนี้นับว่า สร้างความประหลาดใจให้ขงเบ้งยิ่ง กล่าวถามอย่างตั้งใจ ว่า
"ผิดปกติ ผิดปกติอย่างไร"
จูล่งอธิบายว่า
"หากดูภายนอก อาเต๊าก็เหมือนคนทั่วไป อีกทั้งยังดูเฉลียวฉลาดช่างพูดช่างเจรจา แต่หากอยู่คนเดียวแล้วมักแสดงพฤติกรรมแปลกประหลาด บ้างบางทีก็พร่ำด่าโจโฉอยู่คนเดียว บางครา ก็เขียนกลศึกประชานิยมไว้ตรงบัดไดแล้วเดินเหยียบย่ำ จากนั้นก็หัวเราะเย้ยหยัน หรือบ้างบางครั้งก็นำถุงยางมาสวมหัว...."
ขงเบ้งฟังถึงตอนนี้พลันถามแทรกว่า "แล้วถุงยางใช้แล้วหรือไม่"
จูล่งสะดุดเล็กน้อย ขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิดใจว่า
"คือ  .จะใช้แล้วหรือไม่ได้ใช้มันไม่ใช่ประเด็น ประเด็นมันอยู่ที่ว่า ไม่มีใครผู้ใดกระทำกัน เซินเซียงท่านเข้าใจข้าพเจ้าหรือไม่"
ขงเบ้ง ร้อง ฮ่อ ฮ่อ พยักหน้ารับ ผายมือเป็นเชิงให้เล่าสืบต่อ
"ต่อมาข้าพเจ้าพบว่า อาเต๊ายิ่งโตขึ้น ยิ่งมีพฤติกรรมสะท้อนให้แลเห็นภายนอก วันๆเอาแต่ขลุกอยู่กับขันทีแก๊งไอติม ..ท่านว่าชายชาติหารอกสามศอก ยามจับจอกสุราต้องปฏิบัติเยี่ยงไร"
ขงเบ้งตอบว่า
"ชายอกสามศอก ยามยกจอกสุราต้องหนักแน่น นิ้วทั้งห้าต้องประคองจอกสุราอย่างมั่นคง ประดุจกรงเล็บมังกรเกาะกุมไข่มุก"
จู่ลงกล่าวว่า
"มิผิด แต่หากนิ้วก้อยมันเด่ขึ้นมาเล่า"
ขงเบ้งพลันหัวเราะ กล่าวว่า
"ท่านกล่าวกระไร ผู้ที่ยกจอกสุรา แล้วนิยมให้นิ้วก้อยเด่ออกมา ย่อมมีแต่อิสตรี...."
กล่าวถึงตอนนี้พลันฉุกคิดได้ โพล่งอย่างแตกตื่นว่า "หรืออาเต๊ามันเป็นแต๋ว"
จู่ลงพยักหน้ารับอย่างแช่มช้าแทนคำตอบ
ขงเบ้ง แทบทรุดไหลลงจากเก้าอี้ เรื่องนี้นับว่า ร้ายแรงยิ่ง พลันเงียบงันไปเนินนาน ก่อนกล่าวว่า
"เรื่องนี้ ไม่ทราบว่า ท่านเล่าปี่ ได้รับรายงานแล้วหรือไม่"
"ข้าพเจ้าไม่เคยรายงานขึ้นไป ย่อมไม่ได้รับรายงานเป็นแน่แท้"
ขงเบ้งจึงว่า
"เรื่องนี่เรื่องใหญ่ ทางที่ดีท่านอย่าเพิ่งบอกกล่าวให้ผู้ใดทราบแม้แต่ท่านเล่าปีเอง เพราะอาจไม่เป็นผลดี เพราะไม่ว่าอย่างไรแล้ว เล่าปี่ถึงจะได้รับรายงาน หรือไม่ได้รับรายงาน ก็คงต้องให้อาเต๊าเป็นผู้นำอยู่ดี เนื่องเพราะเป็นผู้สืบสายโดยตรง หากท่านขัดขวางเกรงว่าจะเกิดการแตกแยกในจกก๊ก ไม่เป็นผลดีต่อฝ่ายเรา ส่วนอาเต๊านั้นจะดีจะชั่ว เราก็ต้องประคับประคองไป จะอย่างไรก็คงต้องพึงแม่ทัพจูให้เป็นเสาหลักค้ำจุนอย่าได้ทอดทิ้งจกก๊ก หวังว่าท่านคงเห็นตามนี้ "
จูล่งสะท้อนใจเล็กน้อย ใจจริงอยากจะกลับบ้านเดิม ที่เขาบันทัดฐานในเสียงสาน ใช้ชีวิตบั้นปลายทำไร่ไถ่นา แต่เมื่อขงเบ้งเอ่ยปากเช่นนี้ ก็ไม่อาจละเลยไปได้ จึงตกปากรับคำ ครุ่นคิดในใจ
"จกก๊กเรา ต่อจากนี้ จะเป็นอย่างไรก็คงแล้วแต่สวรรค์แล้ว"

จากคุณ	: Jenovic
เขียนเมื่อ	: 16 ก.ค. 55 10:28:05 A:171.4.74.231 X: