PANTIP.COM : P12493497 ข้อดีและข้อเสียของ นโยบายประกันราคาข้าว []

ความคิดเห็นที่ 12

ประกัน หรือ จำนำ ต้องเข้าใจก่อนนะครับว่าทั้งสองโครงการนี้ "ขาดทุน" ทั้งสองโครงการครับ ขาดทุนแล้วทำไปทำไม มันจำเป็นต้องทำครับ เหมือนกองทุนน้ำมันฯอะไรเทือกนั้น เพราะการที่จะ ปล่อยให้ประชาชนไปค้าขายทำตลาดกันเองนั้น มันยากจนแทบจะเป็นไปไม่ได้ เพราะปนะชาชนยังไงก็ แพ้เอกชนครับ ทุนสู้ไม่ได้ รัฐจึงต้องยื่นมือช่วยเหลือ

ดังนั้นเมื่อต้อง "ขาดทุน" ประการเดียวแล้ว ก็มีแต่จะต้องคิดต่อไปว่าทำยังไงให้ขาดทุนน้อยที่สุด

การประกันราคา คือหลักประกันว่า คุณปลูกข้าวจะได้เท่าไหร่ก็ตาม อย่างแย่ที่สุดคือ ปลูกข้าวไม่ได้ เลย แต่คุณก็ยังได้เงินจำนวนนึง เป็นปลักประกันว่า ถึงจะเจ๊งยังไงก็ยังมีเงินติดกระเป๋า และในจำนวน ชาวนาเท่าๆกัน รัฐจะใช้เงินจัดการน้อยกว่า เนื่องจากราคาประเมินต่ำ ข้อเสียคือ ไม่ว่าคุณจะปลูกข้าวได้เท่าไหร่ คุณก็จะได้เงินแค่ตามจำนวนที่รัฐประเมินให้(แม้จะได้น้อย แต่ก็ยังเอาข้าวไปขายได้) และที่สำคัญ รัฐจ่ายเงินส่วนนี้ไปแล้ว ไม่ได้อะไรกลับมา เพราะเป็นเงินให้ เปล่า จ่ายไปเท่าไหร่ก็ขาดทุนเท่านั้น แต่ชาวนายังมีข้าวในมือและสามารถนำไปขายได้เอง

การรับจำนำคือ คุณปลูกข้าวได้เท่าไหร่ หากราคาตลาดไม่ดีคุณสามารถเอามาจำนำไว้ก่อนแล้วเอาเงิน ไปใช้ได้ตามราคาที่รัฐตีราคาให้ หากราคาตลาดดีขึ้น คุณสามารถเอาเงินมาไถ่ถอนแล้วเอาไปขายทำ กำไรได้ตามสิทธิ์และปริมาณที่จำนำไว้ ข้อเสียก็คือ ถ้าคุณปลูกข้าวไม่ได้เลย คุณก็จะไม่ได้อะไร หรือคุณปลูกได้น้อย คุณก็จะจำนำได้เงินน้อย ตามปริมาณผลผลิต รัฐเองก็ต้องใช้เงินจำนวนมากกว่าเมื่อเทียบกับจำนวนชาวนาที่เข้าโครงการ แต่ก็ยังมีข้าวที่ชาวนาจำ นำไว้อยุ่ในมือ ซึ่งหากมีการบริหารจัดการที่ดีแล้ว เมื่อขายออกไปก็จะมีเงินกลับมา ถ้ารัฐรับจำนำตันละหมื่นห้า แต่ขายได้หมื่นสาม ก็ถือว่าขาดทุนสองพันบาท แต่ชาวนารับไปเต็มๆแล้ว หมื่นห้า

แล้วคุณคิดว่าเงินเข้าที่ชาวนาเต็มๆ แล้วเงินจำนวนนั้นมันจะไปไหนต่อครับ เขาก็เอาไปซื้อของจำเป็น ซื้อรถ ซื้อบ้าน ซื้อเสื้อผ้า อาหารการกิน เงินก็หมุนเข้าไปในระบบ ก็เหมือนกับเวลาเศรษฐกิจแย่ รัฐก็ มักจะเติมเงินเข้าไปที่แบงค์ เพื่อกระตุ้นการปล่อยสินเชื่อ ให้ประชาชนกู้ไปทำธุรกิจ แล้วเงินก็เริ่ม หมุนเวียน ต่างกันตรงที่คราวนี่รัฐเติมเงินเข้าไปในระดับรากหญ้า ซึ่งคนจนได้รับโดยตรงมากกว่า โอ๊ย เรื่องนี้ยิ่งเขียนยิ่งยาว ขนาดพิมพ์บนแทปเลตนะ

แต่ความเป็นจริงที่แย่ที่สุดคือ เราควรจะเริ่มหันมาใส่ใจระบบชลประทาน การถ่ายทอด ส่งเสริม เทคโนโลยีการเพาะปลูก เก็ยเกี่ยว ให้เกษตรกรมากกว่านี้ สอนพวกเขาให้ยืนด้วยตนเอง สร้างเครือ ข่ายให้เขา และเป็นพี่เลี้ยงให้เขาดีกว่าต้องมากระเตงอุ้มเขาไปตลอดชาติ

ทั้งสองวิธี มีข้อดี ข้อเสียหลักๆประมาณนี้ ซึ่งถ้าดูแล้วตามความเห็นผมคิดว่า การจำนำเหมาะกับชาวนา ที่มีการบริหารจัดการที่ดีกว่า

และที่สำคัญทั้งสองโครงการ ก็มีช่องให้มีการทุจริตได้โดยใช้วิธีคล้ายๆกันด้วย

จากคุณ : penn's

เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 55 11:20:09 A:110.49.243.52 X:

ความคิดเห็นที่ 16

คุณpenn's คห. 12 ในเรื่อง การประกันราคาข้าว ขาดรายละเอียดไปนิด ที่ ไม่แจ้งว่า ในการคำนวณราคากลางนั้น ทางการ จะเฉลี่ยจากราคาข้าว ขึ้น ลง ในการซื้อ ขายของ ตลาดปัจจุบัน เป็นเกณฑ์ คำนวณ ไม่ได้ยึดราคา 11,000บาท / ตันตายตัว หากราคาซื้อ ขายในตลาดต่ำ ราคากลางที่รัฐคำนวณ ก็จะต่ำ ลงไปด้วย ซึ่งวิธีนี้ ชาวนาจึงจำต้องคอหมั่นฟังราคาข้าวในตลาด ว่า วันไหน ชาวนาได้เปรียบ ก็แจ้งขาย และ รอรับ การโอนเงินเข้าบัญชีในชื่อของตนได้เลย ( ไม่ต้องผ่านข้าราชการส่วนใดๆ ให้ชัก เปอร์เซ็นได้อีก) เรียกว่า .......รัฐบาล ไม่แทรกแซงตลาดการค้าข้าว ทั้งใน และ นอกประเทศ ให้พ่อค้าข้าววิ่งหาตลาดตามความสามารถของตน....ในประเด็นนี้ จะดีหรือไม่ ไม่กล้าวิจารณ์ ....... ไม่ทราบขอรับ
ข้อดีของ การประกันราคาข้าว ที่มองไม่เห็น คือ ชาวนาคงมุ่งพัฒนาคุณภาพพันธุ์ข้าวให้มีคุณภาพด้วย เพื่อที่จะขายให้ได้ราคาสูง กว่าราคากลาง ไม่ใช่มุ่งแต่พัฒนา ปริมาณผลผลิตแต่อย่างเดียว

ในหัวข้อ รับจำนำข้าวทุกเม็ด คุณ penn's ขาดความสำคัญไปนิด ในเรื่อง ........การรับจำนำคือ คุณปลูกข้าวได้เท่าไหร่ หากราคาตลาดไม่ดีคุณสามารถเอามาจำนำไว้ก่อนแล้วเอาเงิน ไปใช้ได้ตามราคาที่รัฐตีราคาให้ หากราคาตลาดดีขึ้น คุณสามารถเอาเงินมาไถ่ถอนแล้วเอาไปขายทำ กำไรได้ตามสิทธิ์และปริมาณที่จำนำไว้...... ซึ่ง ไม่ใช่ความจริง
ความจริงแท้คือ รัฐบาลตั้งราคารับจำนำไว้ “สูงกว่าราคาตลาด” มาก จึงทำให้ไม่มีชาวนาผู้ใดมาไถ่ถอนข้าวที่จำนำ นั่น หมายถึง รัฐบาลต้องซื้อข้าวทุกเม็ด ที่รับจำนำไว้ และต้องดำเนินการจัดการ ทุก ๆอย่างที่เกี่ยวกับข้าวเปลือกที่ซื้อจากชาวนาไว้นั้น ซึ่งหมายความว่า รัฐบาล ได้ตั้งตัวผูกขาด "เป็นพ่อค้าข้าวรายเดียว ในประเทศไทย" แล้ว ! ! ! !
และข้อเสีย ที่ รัฐจะต้องขาดทุนจากราคารับจำนำที่สูงกว่า ราคาตลาด ต้องขาดทุนแน่ ๆ และยังจำต้องขาดทุนในการ เก็บสต็อค ซึ่งต้องเช่า โกดังของโรงสี การสี ก็ต้องจ้างโรงสี และ ค่าใช้จ่ายในการบริหาร un for seen อีกส่วนหนึ่งไม่ใช่น้อย ๆ อีกด้วย ( เงินทีรัฐจ่ายไป ก้อนใหญ่ 62 % จึงตกอยู่ในมือ เจ้าของโรงสี จริง ตามที่ TDRI. ว่า )
ข้อเสีย ที่ ไม่ค่อยมีใครพูดถึง คือ ด้วยราคาค่ารับจำนำ ในราคาสูง โดยไม่คำนึงถึงคุณภาพ นี่แหละ ( ในการรับจำนำ จะแบ่งชนิดข้าวออกไปแค่ ข้าวธรรมดา กับข้าวหอมมะลิ เท่านั้นเอง ) ราคาที่รัฐซื้อสูง ๆนี่แหละ จะเป็นเหตุชี้นำให้ เกษตรกร ชาวนา คำนึงถึง แต่การผลิตเอาปริมาณมาก ๆ โดยไม่คิดพัฒนาพันธุ์ข้าวที่มี คุณภาพ ซึ่งจะทำลายความนิยมข้าวไทยให้เสื่อมลงไปเท่า ข้าว เวียตนาม อินเดีย ปากีสถาน พม่า เขมร ลาว ได้
ผลสุดท้าย ข้าวไทยที่เคยขายได้ในราคาสูงกว่าข้าวของประเทศเพื่อนบ้าน ในอนาคตก็จะตกต่ำลงอย่างน่าใจหายทีเดียว

แต่ในเมื่อ รัฐจะต้อง"ขาดทุน" ก็อยากเห็นชาวนา อยู่ดีกินดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่กันมาเหมือนเดิมที่เป็นมาตั้งแต่นานมาแล้ว
รัฐบาลขาดทุนมามากมาย แต่ ชาวนาส่วนใหญ่ของประเทศ ก็คงยากจนอยู่เช่นเดิม จนได้เห็น ลูก ๆ หลาน ๆ ชาวนา ต่าง หนีนา มาเป็นกรรมกรโรงงานกันหมดสิ้นแล้ว ทั้ง ๆ ที่ ทุกรัฐบาลต่าง รับจำนำ และ ประกาศว่า " เพื่อชาวนา ๆ ๆ ๆ ๆ ......." ! ! ! !

เป็นความเห็นของ ประชาชน "ผู้กินข้าว" ( ไม่ได้กินหญ้า แทนข้าว) ไม่ใช่นักการเมือง หรือ ผู้เกี่ยวข้องในวงการค้าข้าว วิญญูชน พิจารณาเอาเองตามแต่ใจ

จากคุณ : วอน (วอน)

เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 55 17:15:32 A:125.27.254.130 X: