ทักษิณ VS อำมาตย์สงครามโลกครั้งที่ 3 ไม่ใช่ความขัดแย้งส่วนตัว

ทักษิณกับอำมาตย์ ไม่ใช่ความขัดแย้งส่วนตัว แต่เป็นการเปลี่ยนแปลงเชิงโครงสร้างอำนาจ

ช่วงก่อนเกิดสงครามทางการเมืองของไทยรอบ 3 ก็คงต้องวิเคราะห์กันให้ถ่องแท้ว่าทำไม ความขัดแย้งครั้งนี้มันจึงไม่จบสิ้นเสียที ยาวนาน มีคนเข้ามาร่วมในการขัดแย้งมากมายนับล้านคน มีการฆ่ากันใจกลางกรุงเทพฯ ท่ามกลางกล้องถ่ายรูปดิจิตอล สมาร์ทโฟน

ทำไมความขัดแย้งระหว่างทักษิณ กับอำมาตย์ มันถึงได้ไม่จบสิ้นเสียที
แล้วจะปรองดองกัน ทำไมทำไม่ได้เสียที

ผมคิดว่าหากเรามองความขัดแย้งทางการเมืองครั้งนี้อย่างตื้นๆ ง่ายๆ เราก็คาดหวังว่าชนชั้นนำ ทักษิณ และกลุ่มอำมาตยาธิปไตย จะตกลงกันได้เสียที

ตัวคุณทักษิณเอง ได้แสดงไมตรีที่จะปรองดอง แต่ทำไมฝ่ายตรงข้ามไม่ยอมเสียที ทั้งๆ ที่คุณทักษิณเองก็คิดว่าตัวเองยอมมากมายแล้ว ทำไมพวกเขาแค้นอะไรกันหนักกันหนาจึงไม่ยอมให้อภัยและปรองดองเสียที

ก็อย่างที่บอก หากคิดตื้นๆ ง่ายๆ ก็จะเกิดความงง
เมื่อเกิดความงง ไม่เข้าใจรากเหง้าของความขัดแย้ง การกำหนดยุทธวิธี ยุทธศาสตร์ที่จะแก้ไขปัญหาความขัดแย้งก็ไม่ถูกต้อง ทุ่มเท เจรจา มากมาย ก็ไม่บรรลุผล

เราต้องมอง "กรอบที่ใหญ่ออกไป" กว่าความขัดแย้งส่วนตัวของคุณทักษิณกับ อำมาตย์ไม่กี่คนนะครับ เพราะคนเข้ามามีส่วนร่วมมากมาย หากเป็นเรื่องส่วนตัวคนจะเข้าร่วมนับล้าน กันทั้งสองฝ่ายหรือ

ต้องมองขยายออกไปถึงพัฒนาการของสังคมไทยในช่วงเวลา 50 ปี มานี้ ตั้งแต่ปี 2504 ปีที่ ประเทศไทยได้ประกาศแผนการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติแผนแรก น

นั่นคือแผนการนำ "สังคมไทย" ออกจาก "ยุคเกษตรกรรม" เข้าสู่ยุคอุตสาหกรรม" พัฒนาการ 50 ปี ที่ผ่านมา สังคมไทยได้ก้าวออกจากภาคเกษตรกรรมมาไกลแล้ว และเข้าสู่สังคมกึ่งอุตสาหกรรมแล้ว "ประชาชน" จำนวนมาก ได้อพยพออกจากหมู่บ้าน เข้ามาทำงานในโรงงานจำนวนมาก มีการเคลื่อนย้ายแลกเปลี่ยนกันระหว่าง "หมู่บ้าน" กับเมืองอุตสาหกรรม"

นั่นเป็นการเปลี่ยนแปลงเชิงโครงสร้าง ของผู้คนจำนวนหลายสิบล้าน
เมื่อเปลี่ยนแปลงโครงสร้างสังคม "โครงสร้างอำนาจของสังคมก็เปลี่ยนไป"

อำมาตย์เคยควบคุมประชาชนได้ วันนี้ ก็ไม่สามารถควบคุมได้อีก เพราะคนจำนวนมหาศาลต้องการที่จะเข้ามามีส่วนในการกำหนดทิศทางของสังคม เพื่อให้ชีวิตเขาดีขึ้น

ปี 2544 ทักษิณชนะเลือกตั้งจากเสียงคนส่วนใหญ่ เป็นตัวแทนของ "คนรากหญ้า"
ปี 2549 ระบอบอำมาตย์ทำรัฐประหารโค่น "อำนาจของคนรากหญ้า" เลือกทักษิณขึ้นมา
ปี 2549-2555 คนรากหญ้าไม่ยอม ต่อสู้กับระบอบอำมาตย์ ผ่านการชุมนุมทางการเมืองมากมาย จนบาดเจ็บล้มตาย จนสามารถตั้งรัฐบาลที่คนรากหญ้าสนับาสนุนได้คือ รัฐบาลนายกยิ่งลักษณ์ ชินวัตร

ปี 2555 กลุ่มอำมาตย์พยายามก่อสงครามเพื่อชิงอำนาจคืน โดยเริ่มชุมนุมพล ด้วย "ม็อบสนามม้า" แม้คนไม่มากมาย แต่นี่คือ การแสดงเจตจำนงว่า "จะประกาศสงครามชิงอำนาจ" จากรัฐบาลของ "คนรากหญ้า" การแสดงเจตจำนงเช่นนี้ ในตำราพิชัยสงคราม ใครก็คาดการได้ว่าสงครามจะต้องเกิด ไม่รู้ว่าเล็กหรือใหญ่แค่ไหน ขึ้นกับ "อำมาตย์ว่าจะมีศักยภาพดึงสรรพกำลังทั้งหลายออกมาสู้ได้ครบถ้วนหรือไม่

ฝ่ายรัฐบาลของคนรากหญ้ามีทางเลือกสองทางคือ "ตั้งรับ" กับ การชิงโจมตีก่อน (Pre-emtive Strike ที่พวกอเมริกันชอบใช้) การตั้งรับมีโอกาสเสมอตัวกับแพ้ การโจมตีก่อน มีโอกาสชนะกับแพ้ หรือเสมอตัว

เราเห็นภาพรวมแล้วนะครับว่า มันไม่ใช่ความขัดแย้งระหว่างทักษิณ กับอำมาตย์ไม่กี่คน
แต่มันคือ "ความขัดแย้งของโครงสร้างอำนาจ" ทักษิณเพียงแต่ "ขี่อยู่บนคลื่นของอำนาจใหม่" คือ คลื่นอำนาจของคนรากหญ้าเท่านั้น แต่ "ตัวคลื่นจริงคือ คนรากหญ้า" ที่ต้องการเข้ามามีส่วนในการกำหนดอำนาจของสังคม

ดังนั้น การเจรจาปรองดอง จึงไม่มีประโยชน์อะไร

ระบอบอำมาตย์ กับ อำนาจของคนรากหญ้าจะปรองดองกันอย่างไร แบ่งอำนาจกันอย่างนั้นหรือ มันไม่เคยเกิดขึ้นก่อนในประวัติศาสตร์การเมืองโลก

มันต้องมีคนชนะคนแพ้ ซึ่งในประวัติศาสตร์โลก "คนส่วนใหญ่ย่อมชนะ"
คลื่นลูกใหม่ของการเปลี่ยนแปลงจะชนะ ทดแทนคลื่นลูกเก่าคือระบอบอำมาตย์

ส่วนประชาชนทั่วไป ใครจะเลือกอยู่กับคลื่นลูกใหม่ ที่ชนะในที่สุด
หรือจะอยู่กับคลื่นลูกเก่า ที่จะต้องจางหายไปในที่สุด

ก็เลือกเอา

เรามองภาพรวมแล้ว ก็จะรู้เองว่า "ยุทธศาสตร์ปรองดอง" นั้น มันผิดที่ผิดทาง ผิดประวัติศาสตร์ ผิดสถานการณ์ ผิดเวลา ไม่ใช่ยุทธศาสตร์ที่จะใช้ได้ในการเปลี่ยนแปลงสังคมไทยในขณะนี้

ยังไง "อำมาตย์" ก็ต้องโจมตี จนกว่าจะแพ้หรือ จนกว่าพวกเขาจะชนะ

                                           -- เครดิต ลูกชาวนาไทย--

จากคุณ	: ไอ้เจิด
เขียนเมื่อ	: 10 พ.ย. 55 21:16:37 A:101.108.207.160 X: