ความคิดเห็นที่ 1 ในกลุ่มนักวิทยาศาสตร์และนักอักษรภาษาโบราณ เห็นพ้องกันและมีข้อยุติไปกว่า 10 ปีแล้วว่าหลักศิลาจารึก หลักที่ 1 เป็นของจริง เพราะการพิสูจน์ทางวิทยาศาสตร์ได้ตรวจผิวของอักษรแล้วพบว่ามีอายุเก่าแก่พอๆ กับผิวของหิน ไม่ใช่เอาหินมาแกะในภายหลัง เรื่องนี้ไม่น่าจะมาถกเถียงกันอีก และแม้สมมุติว่าหลักศิลาจารึก หลักที่ 1 นี้ จะไม่ใช่ของจริง แต่เราคนไทยก็ไม่ควรออกมาพูดว่าปลอมหรือไม่ปลอม ในเมื่อคนต่างชาติให้การยอมรับจดทะเบียนเป็นมรดกความทรงจำของโลกไปแล้ว เราคนไทยก็ควรจะภาคภูมิใจ ไม่ใช่มาถล่มให้ด้อยคุณค่าลง" นักวิทยาศาสตร์คนเดิมกล่าว นายไมเคิล ไรท ที่ปรึกษานิตยสารศิลปวัฒนธรรม ให้สัมภาษณ์ว่า องค์การยูเนสโกควรประกาศยกย่องศิลาจารึกหลักที่ 1 ในฐานะที่เป็นเอกสารสำคัญในสมัยรัชกาลที่ 3 เพราะศิลาจารึกนี้เป็นเอกสารที่มีความสำคัญกับประวัติศาสตร์สมัยใหม่ของไทย แต่ถ้าเสนอว่าเป็นงานสมัยสุโขทัย ตนกลัวว่าประเทศไทยจะขายหน้า ดังนั้นควรยกย่องในทางที่ถูกต้อง ไม่ใช่เพ้อฝัน นายไมเคิลกล่าวว่า การที่ยูเนสโกให้เกียรติกับศิลาจารึกหลักที่ 1 ดูเหมือนโอ๋เมืองไทย เพื่อที่ว่าเมืองไทยจะยินดีทำตามที่โลกตะวันตกต้องการ และการที่ยกย่องทั้งๆ ที่ผู้รู้หลายคนระบุชัดว่าเป็นงานสมัยรัชกาลที่ 3 ไม่ใช่ของเก่า ก็เพื่อเป็นการเสริมความศักดิ์สิทธิ์ของเอกสารนี้ คล้ายเป็นส่วนหนึ่งของการจะปราบปรามความคิดเสรี ไม่อยากให้คิดเอง "เหตุผลที่สนับสนุนว่าศิลาจารึกสร้างขึ้นสมัยรัชกาลที่ 3 คือ การใช้ไม้เอกไม้โท เพราะเป็นไปไม่ได้กับเมื่อ 700 ปีก่อน การที่จะเอาสระอิ อี อุ อู เข้าบรรทัดมีเหตุผลเดียว คือ เจ้าฟ้ามงกุฎ ท่านทรงซื้อแท่นพิมพ์มา แล้วการเอาสระเหล่านี้เรียงเหนือบรรทัดมันยากมาก ภาษาในหลักที่ 1 ถ้าจัดสระอย่างในปัจจุบันจะอ่านง่ายมาก เทียบกับศิลาจารึกหลักอื่น และสมัยพ่อขุนรามคำแหงไม่มีเอกสารเลย ตั้งแต่หลักที่ 2 ลงมาทำในสมัยพญาลิไท ซึ่งพยัญชนะกับสระอยู่กันคนละบรรทัด" นายไมเคิลกล่าว นายไมเคิลกล่าวด้วยว่า ตนไม่ขอโต้แย้งการพิสูจน์ทางวิทยาศาสตร์ แต่จะเชื่อหรือไม่ แล้วแต่ใครเป็นผู้ทำการพิสูจน์ ถ้าจะพิสูจน์จริงๆ ควรต้องส่งศิลาจารึกไปให้ประเทศอื่นที่ไม่มีส่วนได้ส่วนเสียเป็นผู้ดำเนินการ นายสุจิตต์ วงษ์เทศ บรรณาธิการนิตยสารศิลปวัฒนธรรม กล่าวว่า ต้องชำระประวัติศาสตร์ศิลาจารึก หลักที่ 1 เสียใหม่ เพราะตนเห็นว่าจารึกขึ้นในสมัยรัชกาลที่ 4 ไม่ใช่สมัยสุโขทัย ถือเป็นการตีความประวัติศาสตร์สุโขทัยในสมัยรัชกาลที่ 4 การถกเถียงเรื่องนี้ไม่มีวันจบ ดังนั้นจึงขอเสนอให้เปิดเวทีประชาพิจารณ์ ให้มีการถกเถียงกันเพื่อให้ข้อเท็จจริงปรากฏ จาก..มติชน 5 ก.ย 46 จะเอาอย่างไนแน่ !! เก่าหรือเก๊.... ฝรั่งมันว่าสร้างสมัย ร.3 .... นายสุจิตต์บอก ร.4 .... นักวิทยาศาสตร์และนักอักษรโบราณบอกว่าเก่ากว่านั้นแน่ ตกลงคงต้องออกข่าวเพื่อลบหน่วยความจำเก่า ๆที่เคยเรียนมา ตกลงครูสอนประวัติศาสตร์ระดับประถม-มัธยมจะเลือกสอนกว่าเก่าหรือเก๊ดี ตกลงสิ่งที่เคยภาคภูมิใจว่าพ่อขุนรามคำแหงคิดประดิษฐอักษรไทย จะเอาอย่างไรกันแน่ ตกลงมอบหมายให้นายฝรั่งไมเคิล ไรท ชำระประวัติศาสตร์ไทยใหม่ทั้งหมดเลยดีไหม ?? ตกลงสังคมไทยได้อะไรกับเรื่องข้อสังเกตว่าจารึกเก๊ ??? จากคุณ : ไทยพันธุ์แท้ - [ 5 ก.ย. 46 20:57:01 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มีหัวข้อสนทนาในวงกาแฟ เพิ่มมาอีกเรื่องครับ จากคุณ : ผีเพื่อนหงส์ - [ 5 ก.ย. 46 21:27:56 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ทุกคนมีสิทธิ์ออกเสียง ไม่ว่าคนไทย หรือ ฝรั่ง ใจกว้าง และสร้างสรรคด้วย อย่าด่ากันเอง จากคุณ : ห - [ 5 ก.ย. 46 22:29:15 A:203.107.153.156 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ถ้าลองนักวิทยาศาสตร์บอกว่าเป็นของเก่าจริง ก็ควรเชื่อไปครึ่งหนึ่งแล้วแหละ จากคุณ : biggy@thaimail.com - [ 5 ก.ย. 46 22:30:57 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ความเชื่อกับความจริงมักจะสวนทางกันตลอด ยกตัวอย่าง ย่าโมว่ามีตัวตนจริงหรือไม่ คนใบ้หวยยังหากินได้ตลอดไม่มีเลิก เรื่องใกล้ๆตอนนี้เลยดีกว่า คุณสุวิทย์ถูกอุ้มจริงหรือเปล่า ฉะนั้นนักประวัติศาสตร์ นักโบราณคดี นักอักษรศาตร์ที่เป็นตุเป็นตะหาข้อมูลมาหักล้างกันไปกันมา และที่มาก็เรียนตำรามาด้วยกัน คนสอนก็คนเดียวกัน เพียงแต่ว่าใครจะชักจูงหาแนวร่วมให้เชื่อได้มากกว่ากันต่างหาก เช่น เอาอะไรมาพิสูจน์ว่าการเขียนแบบนั้นแล้วจะแปลว่าอ่านแบบนั้น ผู้หญิงที่อยู่ในโรงศพ ชื่อ คลีโอพัตรา แล้วจะอ่านว่านางมาได้ไหม เช่นเดียวกันถ้าจะบอกว่าหลักศิลาจารึกทั้งหมดทำในร.3นี่เอง ส่วนอันแรกทำในสมัยสุโขไทยละ(เพราะตัวสละวางคนละตำแหน่ง) ฉะนั้นถ้าอยากจะได้ความจริงว่าสร้างในสมัยไหนกันแน่ ไม่ยากเลย ตามไปถามพ่อขุนรามกำแหงเสียเลย และหาทางกลับมาบอกด้วยว่าสร้างในสมัยได กลัวอย่างเดียวจะกลับมาตอบว่า ในสมัยนั้น พ่อขุนรามกำแหงไม่มี จากคุณ : แบน - [ 5 ก.ย. 46 22:31:55 A:202.183.177.9 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 คุณคห.1 ครับ ผมไม่เห็นด้วยกับข้ออ้างที่คุณยกมา คืองี้ครับ ยังไงเราก็ภาคภูมิใจกับชาติเราได้อยู่แล้ว โดยไม่ต้องไปบิดเบือนประวัติศาสตร์ ผมหมายถึงว่า ต่อให้เราไม่มีศิลาจารึกในสมัยสุโขทัยจริง เราก็ภูมิใจในชาติไทยได้ ความภูมิใจในชาติ ไม่ได้หมายถึงศิลาจารึกอันเดียว หรือหมายถึงคนในอดีตบิดเบือนประวัติศาสตร์ไปแล้ว มายุคนี้ก็ต้องดันทุรังหลงเชื่อแบบไม่ลืมหูลืมตาต่อไป เพื่อให้ได้ชื่อว่ารักชาติ จะศึกษาประวัติศาสตร์ ต้องเริ่มต้นจากความถุกต้องของข้อเท็จจริงก่อน ไม่เกี่ยวกับเรื่องรักชาติไม่รักชาติ หรือลดคุณค่าอะไรหรอกครับ ผมเห็นด้วยกับเจ้าของกระทุ้นะ จากคุณ : ไท (แดนไท) - [ 5 ก.ย. 46 23:24:41 ]

ความคิดเห็นที่ 7 จะคิดว่าภาษาเกิดจากการพัฒนาต่อเนื่องก็ใช่ครับ เพียงแต่ว่ามันต้องมี 'จุด' ในการตั้งต้น ต้องมีผู้ประดิษฐ์ขึ้นในเวลาที่แน่นอนเวลาหนึ่ง เพียงแต่ตอนนี้บางกระแสจะไม่ยอมรับว่าการประดิษฐ์นี้เกิดมาในสมัยสุโขทัย ความเห็นของผมที่ไม่รู้เรื่องภาษาศาสตร์รวมทั้งศาสตร์อื่นๆที่จำเป็นในการให้เหตุผลก็คือ ถ้าผมใช้อักษรยังไม่คล่องเพราะพึ่งจะประดิษฐ์มา ผมคงมีเรื่องเล่าไม่เยอะ(หรือไม่อยากจารึกเยอะ)และก็คงจารึกไว้ในที่เล็กๆเช่นหินจารึกดังกล่าวนี้ ผมเลยคิดว่าหินจารึกน่าจะเป็นจารึกที่เกิดมาในช่วงสร้างอักษรใหม่ๆ สิ่งที่จารึกในหินคือเรื่องเล่าสมัยสุโขทัย ผมเองก็ยังเชื่อว่าทำในสมัยสุโขทัยครับ คิดสนุกๆนะครับ จากคุณ : ลูกไทย หลานไทย - [ 6 ก.ย. 46 01:24:40 ]

ความคิดเห็นที่ 8 บักสีดาไมเคิ้ลไรท์อาศัยข่าวยูเนสโกยกเรื่องนี้ขึ้นมาเป็นประเด็นสังคมอีกครั้งหลังจากลืมๆกันไปพักใหญ่ ยกทฤษฎีของตนให้เหตุผลสนับสนุนไปพร้อมสรรพ เอาให้ฮือฮากันทั่วหลังจากเป็นกระเเสรองมานาน หลักจารึกของพ่อขุนรามฯ จะจารเมื่อไหร่?ใครจาร? ทฤษฎีมันอาจลบกันได้ เเต่ใครจะมาลบว่าชาติไทยเรามีเเละใช้ภาษา,ตัวอักษร,ศิลปวัฒนธรรม,ประเพณีเป็นที่ภาคภูมิใจของชาวเรานั้นคงไม่ได้หรอก จากคุณ : ไท - [ 6 ก.ย. 46 01:56:49 A:203.113.34.8 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 วรรณคดียุคอโยธยา เก่าแก่กว่าจารึกสุโขทัย เกือบ 100 ปี ประวัติศาสตร์ไทยของราชการ บอกว่าสุโขทัยเป็นราชธานีแห่งแรก ต่อเมื่อสุโขทัยล่มสลายแล้วจึงเกิดกรุงศรีอยุธยา แต่หลักฐานประวัติศาสตร์โบราณคดีที่มีอยู่ในกรมศิลปากร กระทรวงวัฒนธรรม ไม่สนับสนุนประวัติศาสตร์ไทยของราชการ แต่กลับบอกตรงข้ามคือ แท้จริงแล้วกรุงศรีอยุธยากับกรุงสุโขทัย เป็นรัฐ "เครือญาติ" ที่เกิดขึ้นพร้อมๆ กัน หรือคราวเดียวกัน ด้วยเหตุผลทางเศรษฐกิจ-การเมืองเดียวกัน โดยไม่มีใครที่ไหนเป็นราชธานีแห่งเดียว เพราะต่างเป็น "นครรัฐ" อิสระ ถ้าพิจารณาความเป็นมาในอดีตของรัฐทั้งสองแล้ว อาจกล่าวได้ว่ากรุงศรีอยุธยาเก่าแก่กว่ากรุงสุโขทัยด้วยซ้ำไป จึงมีวรรณคดีที่ใช้ภาษาไทยก่อนใคร วรรณคดีเก่าแก่เล่มนั้นยังเหลือร่องรอยชื่อ กฎหมายลักษณะเบ็ดเสร็จ (ตอนท้าย) เก่ากว่าจารึกสุโขทัยเกือบ 100 ปีทีเดียว กฎหมายลักษณะเบ็ดเสร็จ เป็นชื่อเรียกตามความเข้าใจปัจจุบัน แต่ตัวเขียนในสมุดข่อยมีว่า "พระอายการเบดเสรจ" หมายถึง พระไอยการเบ็ดเสร็จ คำว่า "เบ็ดเสร็จ" ตรงกับ "เบ็ดเตล็ด" ทุกวันนี้ เหตุที่เรียกชื่อกฎหมายฉบับนี้ว่า "เบ็ดเสร็จ" หรือ "เบ็ดเตล็ด" ก็เพราะเป็นกฎหมายต่างๆ หลายเรื่องเอามารวมไว้ในที่เดียวกัน และไม่อาจให้ความสำคัญเรื่องใดเรื่องหนึ่งได้ถนัด อันเนื่องเพราะเป็นเรื่องย่อยๆ เบ็ดเตล็ดทั้งนั้น กฎหมายลักษณะเบ็ดเสร็จ มี 2 ตอน คือ ตอนต้น ลงศักราช 1263 ปีมะแม ตรงกับ พ.ศ.1886 ก่อนสร้างกรุงศรีอยุธยา 7 ปี ว่าด้วยลักษณะวิวาท เรื่องกระหนาบคาบเกี่ยวให้เป็นเสนียดแก่กัน ตอนท้าย ลงศักราช 1146 ปีมะแม ซึ่งเป็นตอนเก่าแก่ที่สุด ว่าด้วยลักษณะวิวาทเรื่องกระทำกฤติยาคุณ มีฉมบ จะกละ กระสือ กระหาง เป็นต้นเหตุ กฎหมายลักษณะเบ็ดเสร็จ (ตอนท้าย) ฉบับตัวเขียนในหอสมุดแห่งชาติบอกปีที่ตราเอาไว้ว่า "1146 ศกมแมนักสัตวเจตมาศปัญจมีดิถีรวิวาร" แต่ จิตร ภูมิศักดิ์ ยกเลขศักราช "1156" จากฉบับ ร. แลงกาต์ ซึ่งต่างจากฉบับตัวเขียน 10 ปี (เข้าใจว่าจะผิดพลาดจากการพิสูจน์อักษรตอนพิมพ์เป็นเล่มโดยมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์และการเมือง เมื่อ พ.ศ.2482) ตรวจสอบและคำนวณเป็นคนแรกว่ากฎหมายฉบับนี้ปีที่ตราขึ้น "ตรงกับ พ.ศ.1778 ปีมะแม. ก่อนหน้าการสร้างกรุงศรีอยุธยา 100 ปีเศษ" ต่อมาอีก ล้อม เพ็งแก้ว ตรวจสอบและคำนวณซ้ำเพื่อให้รัดกุมมั่นคงขึ้น แล้วสรุปตรงกับ จิตร ภูมิศักดิ์ ว่าเป็น "ปีมะแม พ.ศ.1778 วันตรากฎหมายตรงกับวันอาทิตย์ เดือนห้า ขึ้น 5 ค่ำ ตรงกับสุริยคติ วันที่ 25 มีนาคม" แต่ถ้ายึดเลขศักราช "1146" ตามฉบับตัวเขียนจะเป็น พ.ศ.1768 สรุปได้แล้วว่ากฎหมายลักษณะเบ็ดเสร็จ (ตอนท้าย) ตราขึ้นเมื่อ พ.ศ.1768 ก่อนการสถาปนากรุงศรีอยุธยาขึ้นใหม่ เมื่อ พ.ศ.1893 ถึง 125 ปี ขณะนั้นกัมพูชาเป็นยุคหลังพระเจ้าชัยวรมันที่ 7 มีพระเจ้าอินทรวรมันที่ 2 ขึ้นเสวยราชย์เมืองพระนครหลวง (นครธม) ระหว่าง พ.ศ.1763-1786 มีปัญหาว่าถ้าเป็นเช่นนี้ ก็ขัดกับพระราชพงศาวดารกรุงศรีอยุธยาที่ระบุว่า สมเด็จพระรามาธิบดีที่ 1 หรือพระเจ้าอู่ทองเพิ่งสถาปนากรุงศรีอยุธยาขึ้นเมื่อ พ.ศ.1893 ก่อนหน้านี้ยังไม่มี "กรุงศรีอยุธยา" เรื่องนี้อธิบายตามหลักฐานประวัติศาสตร์โบราณคดีที่มีสนับสนุนชัดเจน ว่าบริเวณที่สมเด็จพระรามาธิบดีที่ 1 หรือพระเจ้าอู่ทองสถาปนากรุงศรีอยุธยาขึ้นเมื่อ พ.ศ.1893 นั้น มีบ้านเมืองอยู่ก่อนนานแล้ว และได้ชื่อตามจารึกที่พบสมัยหลังว่า อโยธยาศรีรามเทพนคร สมเด็จพระรามาธิบดีที่ 1 ก็ทรงครองอยู่เมืองอโยธยาฯ นี้ก่อนหลายปี แต่มีเหตุอย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น โรคระบาด ฯลฯ จึงทรงสถาปนาใหม่ แล้วให้ชื่อใหม่ว่า กรุงศรีอยุธยา นี่ย่อมแสดงให้เห็นชัดเจนว่า กรุงศรีอยุธยาไม่ได้เพิ่งมีขึ้นเมื่อ พ.ศ.1893 แต่มีสืบเนื่องมาตั้งแต่ยุคทวารวดี แล้วผ่านยุคละโว้ ยุคอโยธยาศรีรามเทพมาก่อนนานมาก สิ่งสำคัญอย่างหนึ่งที่แสดงให้เห็นว่าบ้านเมืองดังกล่าวมีพัฒนาการก้าวหน้าขึ้นเป็นแคว้นหรือรัฐ ก็คือ กฎหมาย ฉะนั้น จิตร ภูมิศักดิ์ จึงอธิบาย "ความสำนึกทางกฎหมาย" ว่า "การพัฒนาความรู้สึกทางกฎหมาย, ซึ่งคือสิ่งสะท้อนเบื้องบนของสภาพชีวิต และความสัมพันธ์ระหว่างชีวิตในสังคมนั้น, เป็นวิถีดำเนินที่ต้องการระยะเวลาที่แน่นอนระยะหนึ่ง, โดยประชาชนเป็นผู้ค่อยๆ ก่อรูปมันขึ้นเป็นจารีตประเพณีก่อน, แล้วต่อจากนั้นกษัตริย์หรือรัฐจึงเข้าแทรกแซงหรือกำหนดกฎเกณฑ์บังคับ" ความสำนึกทางกฎหมายที่ก่อรูปขึ้นก่อนยุคกรุงศรีอยุธยา แต่มาปรากฏอยู่ในตัวบทสมัยเริ่มแรกของกรุงศรีอยุธยา ถือเป็นความสำนึกขั้นสูงแล้วระดับหนึ่ง พยานหลักฐานสำคัญ ที่แสดงให้เห็นถึงความเก่าแก่ของอโยธยาศรีรามเทพนคร มีมาก่อนกรุงศรีอยุธยา คือ กฎหมายลักษณะเบ็ดเสร็จ และถือเป็นวรรณคดีเก่าแก่ที่สุดเท่าที่พบหลักฐานขณะนี้ กฎหมายลักษณะเบ็ดเสร็จ (ตอนท้าย) มีเนื้อหาเป็นเรื่องความเชื่อเกี่ยวกับลักษณะ ผีร้าย มีชื่อเรียกในกฎหมายนี้ว่า "ฉมบ จะกละ กระสือ กระหาง" กับเรื่อง หมอผี ที่เรียกชื่อในกฎหมายนี้ว่า "แม่มดพ่อหมอ" คือคนผู้เรียนรู้เวทวิทยาคมและกฤติยาคุณอันทำให้ถึงตายฉิบหายด้วยอุบายต่างๆ ฉมบ (อ่านว่า ฉะ-หมบ) เรียกผีผู้หญิง สิงอยู่ที่ตายในป่า ว่ามีรูปเห็นเป็นเงาๆ จะกละ (อ่านว่า จะ-กละ) เรียกผีป่า ซึ่งหมอผีชาวป่าเลี้ยงไว้ให้ทำร้ายศัตรู, ผีพวกหนึ่งชอบกินของโสโครก กระสือ (อ่านว่า กระ-สือ) เรียกผีที่สิงในกายหญิง ชอบกินของโสโครก ลักษณะเป็นดวงไฟแวมๆ ในกลางคืน (คู่กับกระหัง ที่เข้าสิงในกายชาย) กระหาง (อ่านว่า กระ-หาง) เรียกผีที่สิงในกายชาย หรือผีผู้ชาย ชอบกินของโสโครก บางทีก็เรียกกระหัง คู่กับกระสือ ความเชื่อเรื่องผีร้ายในกฎหมายฉบับนี้ อาจารย์ ศรีศักร วัลลิโภดม อธิบายว่า มีลักษณะสากล เพราะบนเส้นทางวิวัฒนาการของสังคมมนุษย์โดยทั่วไป มักจะมาถึงขั้นตอนหนึ่งที่มีปรากฏการณ์ของความเชื่ออย่างนี้ เช่น ในสังคมทางยุโรป กล่าวถึงพวกแม่มดและพ่อมด เป็นต้น เป็นเรื่องที่มีลักษณะเดียวกัน คือ เป็นบุคคลที่มีความชั่วร้ายอยู่ในตัวโดยไม่ได้ร่ำเรียนมา ความชั่วร้ายดังกล่าวนี้เป็นเสนียดที่อาจทำร้ายหรือทำลายคนอื่นๆ ได้ เช่น ผู้ที่เป็นกระสือกระหางหรือปอบนั้น สามารถถอดวิญญาณออกไปเที่ยวหาของสดคาวกิน หรือไม่ก็ไปสิงสู่อยู่ในตัวผู้อื่นแล้วกินตับไตไส้พุงเขาเป็นอาหารจนทำให้ผู้ที่ถูกสิงนั้นตายในเวลาต่อมา เป็นต้น "นักมานุษยวิทยาให้คำนิยามคนที่มีความชั่วร้ายดังกล่าวนี้ว่า วิชคราฟ (witchcraft) ถ้าชุมชนใดบ้านเมืองใดเกิดมีพวกกระสือ ปอบเหล่านี้ขึ้น ผู้คนในชุมชนจะมีการเคลื่อนไหว กระทำการพิสูจน์และลงโทษ มีการทุบตีฆ่าฟันจนกระทั่งขับไล่ไสส่งให้ออกไปพ้นชุมชน เพราะถือว่าเป็นเสนียด[^_^] และเป็นอันตรายแก่สังคม" ส่วนหมอผี หรือ "แม่มดพ่อหมอ" อาจารย์ศรีศักรอธิบายต่อไปว่า "คนพวกนี้คือพวกที่รู้ในเรื่องไสยศาสตร์ (magic) แต่ว่าเป็นไสยดำ (black magic) คือการนำเอาไสยศาสตร์ไปใช้ในทางที่ผิดและชั่วร้าย เช่น การปล่อยคุณ เสกหนัง*[ํ๋^_^]*เข้าท้องคน ทำเสน่ห์ยาแฝด รวมทั้งทำยาเบื่อยาสั่งด้วย การประพฤติในทำนองนี้ พวกนักมานุษยวิทยาเรียกรวมๆกันว่า ซอสเซอรี่ (sorcery)" ความรู้เรื่องคุณไสย และการใช้คุณไสยไปทำร้ายผู้อื่น ถือว่าเป็นความชั่วร้าย เป็นเสนียดเช่นเดียวกันกับเรื่องผีร้ายต่างๆ กฎหมายลักษณะเบ็ดเสร็จจึงจัดไว้เป็นหมวดหมู่เดียวกัน ถือเป็นกรณีเหมือนกัน ต้องพิสูจน์ให้ได้ว่าจริงหรือไม่จริง ซึ่งกฎหมายจะต้องให้ความเป็นธรรม โดยกำหนดเงื่อนไขเป็น 2 อย่าง คือ อย่างแรก เชื่อว่าเป็นเรื่องจริง ทั้งฉมบ จะกละ กระสือ กระหางมีจริง ถ้าพิสูจน์หรือสอบสวนได้ว่าเป็นจริงก็ต้องมีการลงโทษ อย่างที่สอง เป็นเรื่องของการกล่าวหา (Accusation) เพราะเป็นเรื่องที่อาจใส่ร้ายป้ายสีและกล่าวหากันได้ง่ายๆ เหตุนี้ในกฎหมายจึงกำชับไม่ให้พวกเจ้าเมือง กรมการที่ทำหน้าที่ตัดสินคดีความทำการลงโทษตามลำพัง โดยไม่แจ้งเข้ามายังกรุง แต่ให้ทางกรุงตัดสิน ผู้ที่ละเมิดในเรื่องนี้อาจถูกตัดสินประหารชีวิตได้ การกล่าวหา ในเรื่องผีกระสือ ผีปอบ และการกระทำคุณไสย อาจารย์ศรีศักรอธิบายโดยสรุปว่า เป็นเครื่องควบคุมทางสังคมได้อย่างหนึ่งในสังคมท้องถิ่นแต่ก่อนๆ เพราะการกล่าวหานั้นมักจะมุ่งไปที่ผู้มีความประพฤติและมีพฤติกรรมผิดปกติหรือผิดแผกไปจากคนอื่นๆในสังคม พอมีคนเจ็บป่วยล้มตายขึ้น ก็เชื่อว่าเป็นการกระทำของสิ่งชั่วร้ายที่อยู่นอกเหนือธรรมชาติ และคนที่มีอะไรผิดแผกไปจากผู้อื่นในสังคม มักจะเป็นผู้ถูกกล่าวหา เพราะฉะนั้น ในสังคมแบบประเพณีจึงมักเป็นสังคมที่คนส่วนใหญ่ประพฤติอยู่ในกรอบในรีตในรอยกัน แต่ในขณะเดียวกัน การกล่าวหานี้ก็อาจเป็นดาบสองคม ในกรณีที่มีคนไม่เชื่อไม่กลัว และใช้เรื่องนี้กล่าวหาผู้อื่นเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวหรือเพื่อกลุ่มของตนได้เช่นเดียวกัน โดยเหตุนี้การตัดสินคดีความจึงต้องพิจารณาในเรื่องการกล่าวหาและใส่ร้ายป้ายสีด้วย ในเรื่องนี้ดูเหมือนกฎเกณฑ์ต่างๆ ที่กล่าวไว้ในมาตราที่ว่าด้วยพวกฉมบ จะกละ กระสือ กระหางนั้น มีลักษณะที่เหมาะสมกับสภาพความเป็นจริงในช่วงเวลานั้นมาก นอกจากนี้ ยังมีความพยายามที่จะกำจัดบุคคลที่ประพฤติความชั่วร้ายให้หมดไปจากสังคมอีกด้วย แต่ในบางกรณีก็มีการยกเว้นแก่บุคคลที่ทำไสยศาสตร์เหมือนกัน นอกจากนี้ ยังมีบทลงโทษแก่บุคคลที่มีเจตนาร้าย แม้ตนเองไม่มีอำนาจกฤตยาคุณทำร้ายผู้อื่น แต่ไปวิงวอนติดสินบนสิ่งนอกเหนือธรรมชาติให้ทำร้ายผู้อื่น แต่การลงโทษผู้กระทำผิดดังกล่าวนั้น หาได้แก้ไขปัดเป่าให้เสนียด[^_^]หมดไปจากบ้านช่องไม่ จึงมีการกำหนดกฎเกณฑ์และวิธีการขึ้นมา การจะปัดเป่าความชั่วร้ายที่มาจากสิ่งนอกเหนือธรรมชาตินั้น จำต้องพึ่งพิธีกรรมทางพระพุทธศาสนา ด้วยการนิมนต์พระสงฆ์สวดพระปริตแล้วทำบายศรีบัตรพลี ซึ่งก็แสดงให้เห็นการผสมผสานกันระหว่างคติทางพระพุทธศาสนาและศาสนาฮินดูอย่างชัดเจน ในอันที่จะมาควบคุมหรือประนีประนอมกับการนับถือผีหรือสิ่งนอกเหนือธรรมชาติที่เชื่อถือสืบมาแต่ดั้งเดิมดึกดำบรรพ์ ที่ยกมาบอกกล่าวทั้งหมดนี้แหละคือลักษณะความเก่าแก่ของวรรณคดีเรื่องนี้ เก่าแก่กว่าจารึกกรุงสุโขทัยเกือบ 100 ปี สุจิตต์ วงษ์เทศ อ่านแผ่นดินฯ มติชนสุดสัปดาห์ วันที่ 15 สิงหาคม พ.ศ. 2546 ปีที่ 23 ฉบับที่ 1200 จากคุณ : กุยแก - [ 6 ก.ย. 46 02:04:40 A:203.113.44.10 X:127.0.0.1, 192.168.1.253 ]

ความคิดเห็นที่ 10 กษัตริย์ ร.๒ จึงรีบส่งคณะสมณทูตออกไปบูชาเจติยสถาน และช่วยดูนโยบายของอังกฤษ ปรากฏว่าอังกฤษไม่รังแกพุทธศาสนาในลังกา, จึงค่อยเลิกมองฝรั่งเป็น "ยักษ์" และเริ่มยอมรับว่าอาจจะเป็น "คน" บ้าง ในรัชกาลที่ ๓ ตะวันตก (จักรวรรดิอังกฤษ) มาท้าทายกับสยามโดยตรง อังกฤษได้ยึดเกาะหมาก (ปีนัง) ตั้งแต่ ค.ศ. ๑๗๘๕ แต่สยามแทบไม่สังเกตเพราะยังสู้พม่าอยู่ ถึง ค.ศ. ๑๘๒๑ สยามถูกบังคับให้ยอมว่าเกาะหมากเป็นของอังกฤษ และใน ค.ศ. ๑๘๒๕-๑๘๒๖ อังกฤษได้ยึดเมืองมอญ (พม่าตอนล่าง) ซึ่งเป็นทั้งที่น่ากลัว (เพราะประชิดแดนสยาม) และที่น่ายินดี (เพราะตัดฤทธิ์พม่า) ในรัชกาลที่ ๓ ฝรั่งเศสยังมิได้รุกมาทางลาวหรือเขมร และยังแพ้สงครามโดยยับเยินกับเยอรมนี ฝรั่งเศสจึงยังไม่น่ากลัวเลยในสมัยนั้น ในสมัยหัวเลี้ยวหัวต่อนี้, ไม่มีหลักฐานว่า ร.๓ หรือรัฐบาลของท่านจะอ่อนข้อต่ออังกฤษ (ทูตอังกฤษทุกคนกลับไปโดยผิดหวัง) หรือสนใจศิลปวิทยาฝรั่ง อย่างไรก็ตาม, ในสมัย ร.๓ ยังมีหมู่ปัญญาชนสยามที่ตกอำนาจจึงมีเวลาดูและคิด, เช่น พระภิกษุเจ้าฟ้ามงกุฎ, สมเด็จพระปิ่นเกล้า, สุนทรภู่ ฯลฯ อีกหลาย ๆ ท่านที่อาจจะมีนามหรือเป็นนิรนาม ท่านเหล่านั้นได้เห็นอะไรบ้าง? :- เรือกลไฟลำแรกที่เข้ามาจอดหน้าวัง โดยเคลื่อนไหวเอง, ไม่ใช้ใบหรือฝีพาย การพิมพ์ภาษาไทยด้วยอักษรไทยของหมอสมิธ การปลูกฝีป้องกันโรคฝีดาษที่แต่ก่อนป้องกันไม่ได้ ดาราศาสตร์ฝรั่งที่แม่นยำกว่าดาราศาสตร์พราหมณ์ ข้อสังเกตที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือ เมื่อพระภิกษุเจ้าฟ้ามงกุฎเรียนภาษาละตินกับสังฆราช Pallegoix, ท่านน่าจะจับได้ว่า ภาษาละตินเป็นญาติใกล้ชิดกับภาษามคธของพระพุทธเจ้า, คือเป็น อารยภาษา แสดงว่า ฝรั่งมิได้เป็น "ยักษ์" ที่ไหน, แต่เป็น อารยชนที่มีอารยธรรม นี่แหละคือจุดหัวเลี้ยวหัวต่อที่จะนำไปสู่การปล้ำสยามให้เหมือน "นานาอารยประเทศ" ในรัชกาลที่ ๕ ว่าอีกนัย, ปัญญาชนในกลุ่มชนชั้นปกครองสยามยังศรัทธาพุทธศาสนา ว่าเป็นส่วนที่เป็น "อารยะ" ในวัฒนธรรมสยาม, แต่เริ่มมองว่าในเรื่องอื่น ๆ ศูนย์กลางของอารยธรรมได้ย้ายไปเสียแล้วจากอุษาทวีปไปสู่ยุโรป, โดยเฉพาะอย่างยิ่งอังกฤษ เรื่องนี้น่าเห็นใจ, เพราะในสมัย ร.๓-ร.๔ จักรวรรดิอังกฤษกำลังแผ่อำนาจมากที่สุด และดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด, ด้วยวิธีการปกครองอาณานิคมที่ก้าวหน้าที่สุด เหตุการณ์ปัจจุบัน (ครั้ง ร.๓) ที่สนับสนุนโลกทัศน์ดังกล่าว คือการที่อังกฤษรุกรานเมืองจีนในสงครามฝิ่น (ค.ศ. ๑๘๓๙-๑๘๔๒) โดยจีนป้องกันตนเองไม่ได้ ทั้งนี้แสดงว่านโยบายพึ่งเมืองจีนเป็นร่มโพธิ์ของ ร.๓ ใช้งานไม่ได้แล้ว และชวนปัญญาชนสยามให้หันไปสนใจตะวันตกยิ่งขึ้น และหันหลังให้อุษาทวีปที่ดูล้าหลัง และไม่มีโครงการสำหรับอนาคต ความคิดใหมี่ของปัญญาชนสยาม (รุ่น ร.๓ ) มีผลดีต่อสยามในฐานะประเทศเอกราชที่รักษาได้ตลอดมา, แต่ยังมีผลในทางลบ นั่นคือราษฎรชาวสยามส่วนใหญ่ตกเป็นคน "ไม่มีอารยธรรม" ที่ต้องถูกปกครองโดยราชการ (แบบอังกฤษปกครองอินเดีย) ในสมัย ร.๕-ร.๖ และยังต้องมีหน่วยราชการ (กรมศิลปกร) สอนให้รู้จักศิลปวัฒนธรรม (การร่ายรำทำเพลง) ตั้งแต่สมัยจอมพลแปลกขึ้นมา นี่คือสถานการณ์ที่ห้อมล้อมปัญญาชนชาวสยามรุ่น ร.๓ แต่ก่อนจะพูดถึงจารึกหลักที่ ๑ ผมขอพิจารณาพระภิกษุเจ้าฟ้ามงกุฎและครูฝรั่งของท่าน พระภิกษุเจ้าฟ้ามงกุฎกับนักปราชญ์ฝรั่ง เราไม่มีหลักฐานว่า ร.๔ คิดอย่างไร, เพราะท่านไม่เคยบันทึก, แต่เรายังมีหลักฐานผูกมัดว่า สมัยที่ท่านยังเป็นเจ้าฟ้าพระภิกษุ ท่านมี "เพื่อน" ที่ท่านนับถือมาก นั่นคือ สังฆราช Pallegoix (บาทหลวงฝรั่งเศส) และ Rev. Dr.Dan Bradley (สาธุคุณชาวอเมริกัน) เราไม่มีสิทธิ์รู้ใจ ร.๔, แต่เราพอจะรู้ใจพระสหายสองคนนี้ เท่าที่เราทราบทั้งสองท่านหวังเผยแพร่คริสต์ศาสนา แต่ไม่เคยรับใช้รัฐบาลในการแผ่อำนาจของฝรั่งเศสหรือสหรัฐ ดังนั้นเราน่าจะเชื่อได้ว่าทั้งสองท่านหวังดีต่อสยาม และพระภิกษุเจ้าฟ้ามงกุฎคงจะไว้ใจและฟังเสียงท่าน ถ้าพระภิกษุเจ้าฟ้ามงกุฎถามพระสหายว่า "ในฐานชาวตะวันตก, ท่านต้องการเห็นสยามเป็นอย่างไรในอนาคต?", ทั้งสองท่านคงตอบอย่างนักปราชญ์ที่หวังดี ทำนองว่า "ต้องการเห็นสยามมีเสรีภาพในเรื่องศาสนา, อาชีพ และการค้า, มีกฎหมายที่แน่นอนสร้างความมั่นคงในการครองเรือนและการสืบสมบัติ, มีการปกครองที่ตั้งอยู่บนหลักเมตตาธรรม, มีเหตุผล, ไม่เอารัดเอาเปรียบ และฟังเสียงทุกข์ของประชาชน ฯลฯ" อุดมการณ์เหล่านี้ล้วนปรากฎในจารึกหลักที่ ๑, แต่ไม่ปรากฏที่ไหนอื่นในเอกสารรุ่นคริสต์วรรษที่ ๑๓ (ไม่ว่าจะเป็นอุษาทวีปหรือยุโรป) แน่นอนที่เดียวอุดมการณ์ดังกล่าวเคยมีอยู่แล้วในคำสอนของพระพุทธเจ้า, ท่านขงจื้อ และ "ผู้ทำนาย" ชาวยิวเมื่อประมาณ ๒,๕๐๐ ปี มาก่อน แต่ถึงสมัยกลางอุดมการณ์เช่นนี้ถูกละเมิดและถูกลืมมานานแล้ว (ทั้งในอุษาทวีปและยุโรป) โดยหลักการ "อำนาจนิยม" ขึ้นมาแทนที่ หลักการมนุษยนิยม (Humanism) และเสรีนิยม (Liberalism) เพิ่งมารื้อฟื้นในยุโรปในคริสต์วรรษที่ ๑๙ (หลังการปฏิวัติฝรั่งเศส) เมื่อยุโรปกำลังลดอำนาจกษัตริย์, เลิกทาส, เลิกทรมานนักโทษ, เริ่มรับรองสิทธิประชาชน และเสริมอำนาจของสภาผู้แทนราษฎร จารึกหลักที่ ๑ ควรอยู่สมัยใด? จารึกหลักที่ ๑ นำสระเข้าแนวเดียวกันกับพยัญชนะ ซึ่งเคยมีที่ใดในอินเดีย, ลังกา, หรืออุษาคเนย์ ตั้งแต่สมัยพระเจ้าอโศกมหาราชจนถึงปัจจุบัน คนคิดนำสระเข้าแนวพยัญชนะน่าจะเป็นเจ้าของโรงพิมพ์ที่เจอะปัญหาการเรียง สระอิ, สระอี, สระอุ, สระอู พระภิกษุเจ้าฟ้ามงกุฎเป็นคนไทยที่เป็นเจ้าของแท่นพิมพ์ภาษาไทย/อักษรไทยคนแรกในรัชกาลที่ ๓ จารึกหลักที่ ๑ กำหนดชายแดนสุโขทัยด้านตะวันตก (ถึงหงสาวดี) และทางใต้ (ศรีธรรมราชนครถึงทะเลเป็นแดน), แต่ไม่อ้างชายแดนตะวันออก (ลาว/เขมร) ในรัชกาลที่ ๓ อังกฤษได้ยึดพม่าตอนล่าง (หงสาวดี) และกำลังแทะรัฐที่ถวายดอกไม้ฯ ในแหลมมลายูในสมัย ร.๓ ฝรั่งเศสเพิ่งถูกเยอรมนีขยี้และยังไม่คิดยึดลาวหรือเขมร คนเขียนหลักที่ ๑ ครั้ง ร.๓ คงไม่กลัวฝรั่งเศส, แต่สนใจมากที่จะอ้างสิทธิของสยามในพม่าตอนล่าง และในแหลมมลายูที่อังกฤษกำลังเหยียบย่ำ ที่สำคัญที่สุด, จารึกหลักที่ ๑ สะท้อนปรัชญามนุษยนิม (Humanism) และเสรีนิยม (Liberalism) ที่กำลังเบิกบานในโลกตะวันตกในคริสต์ศตวรรษที่ ๑๙ จารึกหลักที่ ๑ ไม่อ้างถึงทาสหรือการเกณฑ์ไพร่ ซึ่งเป็นหลักของสังคมในสมัยกลาง, ทั้งในยุโรปและอุษาทวีป ในสายตาผม, จารึกหลักที่ ๑ จะเป็นอื่นใดไม่ได้นอกจากฝีมือปัญญาชนชาวสยามในคริสต์ศตวรรษที่ ๑๙ ที่ช่ำชองพุทธศาสนา และยังคุ้นกับความคิดของนักปราชญ์ก้าวหน้าในยุโรปครั้งคริศต์ศตวรรษที่ ๑๙ ปัญหาที่เหลืออยู่คือ ทำไม "พิมพ์เขียนสำหรับอนาคตสยาม" ฉบับนี้จึงถูกเก้บเข้าตู้หรือสาบสูญจากหลักฐานครั้ง ร.๔-ร.๕? ทำไม ร.๔, ร.๕ ไม่นำจารึกหลักที่ ๑ มาอ้างอิงเพื่อสนับสนุนการปฏิรูปการปกครองของท่าน? "ความผิดหวังของ ร.๔" อย่าลืมว่าในรัชกาลที่ ๓ พระภิกษุเจ้าฟ้ามงกุฎคบแต่ฝรั่งที่เป็นนักปราชญ์และหวังดีต่อสยาม ใน ค.ศ. ๑๘๕๑ ท่านขึ้นครองราชย์แล้วต้องเจรจากับผู้แทนของรัฐบาลอังกฤษในอินเดีย ซึ่งไม่เป็นนักปราชญ์ แต่เป็นข้าราชการที่สนใจเฉพาะผลประโยชน์ของอังกฤษเท่านั้น ใน ค.ศ. ๑๘๕๕ ร.๔ ยกร่างจารึกหลักที่ ๑ ให้เซอร์จอห์น เบาริ่ง ปรากฎว่าเซอร์อจอห์น เบาริ่ง ไม่สนใจจารึกหลักที่ ๑ แม้แต่น้อย เรื่องอะไรท่านจะสนใจจารึกหลักที่ ๑ ในสมัยนั้นรัฐบาลอังกฤษไม่ต้องการให้ประเทศตะวัออกปกครองตนเองด้วยหลักมนุษยนิยมหรือเสรีนิยม, แต่อยากชวนให้ปกครองกันเองด้วยอำนาจบาตรใหญ่, เหมือนที่อังกฤษปกครองอินเดียด้วยระบบ Indian Civil Service (ICS) ที่มีอำนาจเบ็ดเสร็จ, ไม่ฟังเสียงใคร ในที่สุด ร.๔ จำเป็นต้องเก็บศิลาจารึกหลักที่ ๑ ไว้ในตู้ไม่ให้กวนอังกฤษ และ ร.๕ จะนำระบอบการปกครองแบบ ICS มาคุมสยาม โดยสมมุติว่า "เจ้านาย" เป็นผู้ดีอังกฤษ และราษฎรเป็นเพียงคนล้าหลังที่ต้องได้รับการปกครองจากเบื้องบน ทั้งหมดนี้เป็นที่พอใจสำหรับจักรวรรดิอังกฤษ และทำให้สยามสามารถรักษาเอกราชไว้จนได้ ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าอนุโมทนาสาธุ อย่างไรก็ตาม, ความสำเร็จครั้งนี้ยังได้ก่อความขัดแย้งทางสังคมที่เริ่มปรากฏในรัชกาลที่ ๖, แตกใน ค.ศ. ๑๙๒๓ และยังไม่สะสางทีเดียวจนทุกวันนี้ วิวัฒนาการวัฒนธรรมและสังคมสยามในคริสต์ศตวรรษที่ ๒๐ เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ต้องการบทความอีกบทหนึ่ง (หรืออีกหลายบท) ที่ต้องเชื่อมโยงกับเหตุการณ์ในคริสต์วรรษที่ ๑๙ เพราะถ้าคนไทยปัจจุบันไม่ยอมรับรู้ความสัมพันธ์ระหว่างสยามกับจักรวรรดิอังกฤษครั้ง ร.๓-ร.๔-ร.๕, ก็ยากที่จะเข้าใจสถานการณ์ต่อมาถึงปัจจุบัน (ค.ศ. ๒๐๐๐) ในบทความนี้ผมสนใจเฉพาะศิลาจารึกหลักที่ ๑ และปัญญาชนชาวสยามครั้ง ร.๓ ที่มีพระภิกษุเจ้าฟ้ามงกุฎเป็นผู้นำที่รู้พุทธศาสนาอย่างลึกซึ้ง และยังรู้ปรัชญามนุษยนิยมและเสรีนิยมก้าวหน้าของตุวันตกสมัยนั้น, จึงสามารถสร้างจารึกหลักที่ ๑ เป็นอุดมการณ์ หรือ "พิมพ์เขียว" สำหรับอนาคตอันอุดมให้สยาม แต่แล้วสถานการณ์โลกสมัยนั้นไม่อำนวย, สยามจึงจำต้องรับระบอบการปกครองแบบ ICS แทนศิลาจารึกหลักที่ ๑ ในเรื่องนี้นักประวัติศาสตร์จะโทษใครไม่ได้ เพราะทุกคนเล่นตามบทบาทที่ประวัติศาสตร์กำหนดให้ อย่างไรก็ตามรัชกาลที่ ๔ (และพระสหาย) มีความคิดล้ำยุคของท่าน, มีสายตากว้างไกลเกินที่สมัยนั้นรับได้, จึงน่านับถือว่าท่านเป็นปัญญาชนชาวสยามรุ่นแรกที่แหวกม่านอดีตและปูพื้นสำหรับปัญญาชนสยมในอนาคต ที่อุดมการณ์ของท่านถูกลบล้างนั้นก็น่าเสียดายแต่ไม่สำคัญ ที่สำคัญคือท่านได้ปูพื้นไว้อย่างดีอยู่แล้ว เป็นที่น่าเสียดายมากว่า ในรัชกาลที่ ๖ ศิลาจารึกหลักที่ ๑ ถูกนำมาปัดฝุ่น, แล้วนักปราชญ์ทั้งไทยและฝรั่งต่างเชื่อกันว่าจารึกหลักที่ ๑ เป็นเอกสารโบราณสมัยพ่อขุนรามคำแหง (King Arthur ของไทย) ที่เล่าเรื่องสุโขทัย (Camalot ของไทย) ดังนั้นท่านไม่มีทางดูออกว่าจารึกหลักนี้เป็นวรรณกรรมสั่งสอน (Didactic Literature เช่นเดียวกับชาดกหรือนิทานอีสป) ที่ปัญญาชนสยามทำขึ้นมากลางคริสต์ศตวรรษที่ ๑๙ เพื่อโต้ตอบกับตะวันตกที่มาท้าภูมิปัญญาของสยาม ถึงเวลาแล้วหรือยังที่จะรับจารึกหลักที่ ๑ ว่าเป็นส่วนหนึ่งของ "ประวัติศาสตร์ปัญญาสมัยใหม่" (Modern Intellectual History)? หรือเป็น "ประวัติศาสตร์เพ้อฝันถึงอดีตที่ไม่เคยมี" (Fanciful History of a Non-existant Post)? จากคุณ : กุยแก - [ 6 ก.ย. 46 02:26:54 A:203.113.44.10 X:127.0.0.1, 192.168.1.253 ]

ความคิดเห็นที่ 11 (ขออภัยส่งข้อความผิด คห#10 เป็นเนื้อหาที่ต่อจาก คห.นี้) ศิลาจารึกหลักที่ ๑ กับปัญญาชนรุ่นราชกาลที่ ๓-๔ พิมพ์เขียวสำหรับอนาคต ที่นำมาใช้งานไม่ได้ ไมเคิล ไรท์ ศิลปวัฒนธรรม ปีที่ ๒๑ ฉบับที่ ๙ กรกฎาคม ๒๕๔๓ ใครบอกผมว่าศิลาจารึกหลักที่ ๑ เป็นเอกสารครั้งพ่อขุนรามคำแหงในคริสต์ศตวรรษที่ ๑๓ ผมเห็นใจ, แต่เห็นต้วยไม่ได้ เพราะจารึกหลักนี้มีพิรุธผิดกาลสมัยทุกอย่าง, ไม่ว่าจะเป็น ภาษา, อักษร, อักขรวิธี, ภูมิศาสตร์, เศรษฐศาสตร์ และการพระศาสนา หากจารึกหลักที่ ๑ "ผิด" เพียง ๒-๓ ข้อ. ผมพอรับได้, แต่ในเมื่อ "ผิด" ทุกข้อ ผมจำเป็นต้องสงสัยว่าจารึกหลักนี้คงไม่ได้เขียนขึ้นมาครั้งคริสต์ศตวรรษที่ ๑๓ และไม่น่าสามารถบอกให้เรารู้ถึงเหตุการณ์ครั้งพ่อขุนรามฯ ในทางตรงกันข้าม, หากใครบอกผมว่าจารึกหลักที่ ๑ เป็นวรรณกรรมครั้งรัชกาลที่ ๓-๔ (กลางคริสต์วรรษที่ ๑๙), ผมจำเป็นต้องรับว่าจารึกหลักนี้มีความถูกต้องตามกาลสมัยทุกประการ และมีความสำคัญมากในการอธิบายปัญหาที่ชนชั้นปกครองสยามกำลังประสบเมื่อโลกฮินดู-พุทธพังเสียแล้ว, จีนช่วยไม่ได้, สยามจึงโดดเดี่ยวเป็นที่สุดขณะที่ต้องเผชิญหน้ากับตะวันตกที่กำลังมาแรงแบบ "ต้านทานไม่ได้" ผมไม่เชื่อเสียแล้วว่า จารึกหลักที่ ๑ เป็น "ของปลอม" ที่ทำขึ้นมาหลอกใคร จารึกหลักนี้เป็นผลงานชิ้นเอกของปัญญาชนชาวสยามรุ่นรัชกาลที่ ๓, ที่น่าจะทำขึ้นมาเพื่อรับกับสถานการณ์ปัจจุบัน, ทำให้สยามย่างเข้าสู่โลกสมัยใหม่ (คือสมัยพระนางเจ้าวิคตอเรีย) และอาจจะใช้เป็น "พิมพ์เขียว" สำหรับอนาคตของสยาม ความในจารึกล้วนแต่สะท้อนอุดมการณ์, อุดมคติ และความ "ทันสมัย" ของปัญญาชนครั้งรัชกาลที่ ๓ แต่พอถึงรัชกาลที่ ๔ ท่านจำเป็นต้องเผชิญกับ "โลกแห่งความเป็นจริง" (คือจักรวรรติอังกฤษ) ที่ไม่ต้องการอุดมคติที่ปรากฏในจารึก ดังนั้นจารึกมิได้นำมาใช้งานตลอดรัชกาลที่ ๔ ที่ ๕ และเพิ่งมา "ปัดฝุ่น" ในรัชกาลที่ ๖ ปัญหาของเรา (ไม่ใช้ปัญหาของจารึกหลักที่ ๑) คือ เมื่อปัญญาชนครั้งรัชกาลที่ ๖ รื้อฟื้นจารึก ท่านลืม (หรือแสร้งทำเป็นลืม) สถานการณ์คับขันครั้งรัชกาลที่ ๓-๔, ไม่รับรู้ว่า "คนโบราณ" รุ่นรัชกาลที่ ๓-๔ จะมีปัญญาทันสมัย และกำลังต้องการ "สร้างชาติ" (เหมือนกับว่าชาติสยามไม่มีมาก่อน) ผลก็คือ จารึกหลักที่ ๑ กลายเป็นเอกสารครั้งพ่อขุนรามฯ แท้ ๆ ที่แสดงว่าในคริสต์ศตวรรษที่ ๑๓ "ชาติไทย" มีอุดมการณ์ที่ทันสมัยเทียมเท่าอุดมการณ์ตะวันตก, ที่ฝรั่งเพิ่งคิดขึ้นมาในคริสต์ศตวรรษที่ ๑๙ มหัศจรรย์! ปัญหาที่แท้จริงคือ ตั้งแต่รัชกาลที่ ๖, ขบวนการ "รักชาติ", "สร้างชาติ" ฯลฯ ล้วนแต่นำจารึกหลักที่ ๑ มาอวดอ้าง, จนยากที่เราจะมองเห็นความสำคัญที่แท้จริงของเอกสารชิ้นนี้ในบริบทที่แท้จริงของมัน ศิลาจารึกหลักที่ ๑ เป็นวรรณกรรมชิ้นเอกที่เป็นผลงานดีเด่นของปัญญาชนสยามรุ่น ร.๓ แต่กว่าจะเข้าใจเรื่องนี้เราจำเป็นต้องกลับไปพิจารณาประวัติศาสตร์ล้อมรอบสยามในคริสต์วรรษที่ ๑๙ บทที่ ๑ อวสานของอดีต รัชกาลที่ ๑ เป็นเจ้าของอดีตที่สมบูรณ์ ท่านสร้างกรุงเทพฯ ให้เป็นอยุธยา, ไม่ใช่ที่อื่นใด, ให้แปลตำนานมหาวงศ์ และแต่งรามเกียรติ์ เป็นการรื้อฟื้นอดีต, ไม่ใช่หาของใหม่ ราชบัณฑิตของท่านแต่งพงศาวดารก็เรียกฝรั่งว่า "ยักษ์", และ "ทมิฬขาว", แสดงว่าในสายตาปัญญาชนรุ่นนั้นสยามเป็นแก่นของอารยธรรมและฝรั่งเป็น "ชาวป่า" ที่ตกนอกโลกอารยธรรมฮินดู-พุทธ ว่าง่าย ๆ ฝรั่งไม่น่าสนใจ ในรัชกาลที่ ๒ ความมั่นใจของชาวสยามถูกกระเทือนใน ค.ศ. ๑๘๑๕ เมื่ออังกฤษยึดเกาะลังกาแล้วถอดกษัตริย์ ร.๒ จึงรีบส่งคณะสมณทูตออกไปบูชาเจติยสถาน และช่วยดูนโยบายของอังกฤษ ปรากฏว่าอังกฤษไม่รังแกพุทธศาสนาในลังกา, จึงค่อยเลิกมองฝรั่งเป็น "ยักษ์" และเริ่มยอมรับว่าอาจจะเป็น "คน" บ้าง (ขออภัยส่งข้อความผิด ต้องอ่าน คห.นี้ ก่อน คห#10) จากคุณ : กุยแก - [ 6 ก.ย. 46 02:38:13 A:203.113.44.10 X:127.0.0.1, 192.168.1.253 ]

ความคิดเห็นที่ 12 พิริยะ ไกรฤกษ์ จับ "พิรุธ" ศิลาจารึกพ่อขุนรามคำแหง มันน่าแปลกไหม จารึกสุโขทัยมีไม่รู้ตั้งกี่หลักทำมั้ย? จึงมีคนคอยจองล้างจองผลาญกับศิลาจารึก หลักที่ ๑ ของพ่อขุนรามคำแหงอยู่เพียงหลักเดียว ทำไม? ก็เพราะว่า เป็นจารึกที่น่าสงสัย มีพิรุธมากมายซ่อนอยู่ระหว่างบรรทัด ระหว่างอักษรน่ะซี จึงเกิดปุจฉาขึ้นมาว่า แท้จริงแล้วจารึกหลักนี้ใครแต่งกันแน่? เมื่อราว ๑๐ ปีก่อน อ.พิริยะ ไกรฤกษ์ แห่งคณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ออกมาประกาศตูมว่า ศิลาจารึก หลักที่ ๑ นี้เป็นของปลอม! พ่อขุนรามคำแหงมิได้แต่งขึ้น ผู้ที่แต่งคือ รัชกาลที่ ๔ แห่งกรุงรัตนโกสินทร์ต่างหาก (ซึ่งก่อนหน้านั้นก็มีนักวิชาการออกมาแสดงข้อกังขาจารึกหลักนี้อยู่แล้วเช่น ม.จ.จันทร์จิรายุ รัชนี และ Michael Vickery) เกิดการโต้แย้งทางวิชาการกันยกใหญ่ แล้วก็หายไปในสายลมประวัติศาสตร์ หลังจากนั้นจะมีการกล่าวขวัญถึงจารึกหลักนี้ก็เพียงประเด็นย่อย ๆ ไม่มีอะไรคืบหน้านักจนกระทั่งทุกวันนี้ และในสำนึกการรับรู้ประวัติศาสตร์ไทยของคนส่วนใหญ่ยังคงว่า ศิลาจารึก หลักที่ ๑ พ่อขุนรามคำแหงทรงแต่งขึ้น และพระองค์ทรงประดิษฐ์ "ลายสือไทย" เป็น "วรรณคดีเล่มแรกของไทย" อยู่เช่นเดิม มาวันนี้ น้ำในแอ่งจารึกคงจะนิ่งมานาน อ.พิริยะ ไกรฤกษ์จึงออกมากวนอีกครั้ง เสียงเคาะจารึกนี้ดังขึ้นที่มหาวิทยาลัยรังสิต เมื่อต้นเดือนตุลาคมนี้เอง อ.พิริยะยังยืนยันเจตนารมณ์เดิมและดูจะหนักแน่นขึ้นกว่าเดิมที่ว่า รัชกาลที่ ๔ ทรงแต่งศิลาจารึกหลักที่ ๑ โดยจับ "พิรุธ" ต่าง ๆ ของจารึกมาเผยดังนี้ ๑. ขนาดของศิลาจารึก จารึกพ่อขุนรามฯ นั้นมีขนาดเล็กมากเป็นพิเศษ ผิดธรรมดา ต่างจากศิลาจารึกที่อายุใกล้เคียงกันคือ จารึกปราสาทพระขรรค์ของพระเจ้าชัยวรมันที่ ๗ ซึ่งมีขนาดใหญ่มากเกือบ ๒ เมตร นอกจากนั้นศิลาจารึกรุ่นหลัง ๆ เช่น หลักที่ ๒ และ หลักที่ ๔ ก็มีขนาดใหญ่เช่นกัน ๒. ไม่มีการเขียนภาษาไทยที่อื่นใดที่มีสระพยัญชนะอยู่บนบรรทัดเดียวกัน ยกเว้นจารึกหลักที่ ๑ แต่อย่าลืมว่า พ่อขุนรามฯ ไม่ได้ประดิษฐ์ลายสือไทย แต่ลายสือไทยที่เห็นเป็นตัวอักษรที่ขอยืมมาจากจารึกของพระมหาธรรมราชาลิไทย ยกเว้นแต่เขียนบนบรรทัดเดียวกัน และเอาเข้าจริง ๆ แล้วก็มี ๒ พระองค์ในประวัติศาสตร์ไทยที่ประดิษฐ์อักษรแบบสระพยัญชนะอยู่บนบรรทัดเดียวกัน พระองค์หนึ่งคือ พ่อขุนรามคำแหงที่ประดิษฐ์อักษรไทย อีกพระองค์หนึ่งคือ รัชกาลที่ ๔ ที่ทรงประดิษฐ์อักษรอริยกะเพื่อใช้เขียนภาษาบาลีที่วัดบวรณ แต่ไม่มีใครสนุกด้วยจึงยกเลิกไป มีจารึกให้เห็นแห่งเดียวเท่านั้นที่ใช้อักษรอริยกะ คือจารึกวัดราชประดิษฐ์ซึ่งเป็นพระราชนิพนธ์ของรัชกาลที่ ๔ ๓. ในศิลาจารึก หลักที่ ๑ นี้มีเนื้อหาไม่สอดคล้องกับโลกทัศน์สมัยสุโขทัยที่เราทราบจากจารึกหลักอื่น ๆ เช่น - คำว่า รามคำแหง นั้นไม่ปรากฏในจารึกสุโขทัยหลักอื่น ๆ เลย จะมีแต่ในหลักที่ ๑ เท่านั้น ทั้ง ๆ ที่มีจารึกอีกหลายหลักที่กล่าวถึงราชวงศ์พระร่วงและโปรดสังเกตว่า รามคำแหง จะใกล้กันมากกับชื่อพระรามคำแหง ซึ่งเป็นตำแหน่งพระอัยการนาทหารหัวเมือง ซึ่งปรากฏอยู่ในกฎหมายตราสามดวง สมัยรัชกาลที่ ๑ - ชื่อช้างของขุนสามชนเจ้าเมืองฉอดชื่อ มาสเมือง คล้ายกับช้างทรงของรัชกาลที่ ๒ ที่ชื่อ มิ่งเมือง และช้างของพ่อขุนรามคำแหงชื่อ รูจาครี ก็คล้ายกับชื่อ คีรีเมฆ เทพคีรี จันคีรี ในพระราชนิพนธ์ช้างเผือกของรัชกาลที่ ๔ แต่ในหลักที่ ๒ ช้างของมหาเถรศรีศรัทธาชื่อ อีแดงเพลิง ซึ่งฟังเป็นสุโขทัย - การตกแต่งช้างของพ่อขุนรามฯ ตกแต่งด้วยระยาง (พุ่ที่ห้อยอยู่หน้าหูช้างเพื่อกันผี) เหมือนกับช้างเผือกของรัชกาลที่ ๔ ก็ตกแต่งด้วยระยาง แต่ช้างทรงในภาพจำหลักที่ปราสาทบายน สมัยพระเจ้าชัยวรมันที่ ๗ ซึ่งไม่ห่างจากสมัยพ่อขุนรามฯ นัก ไม่มีการตกแต่งด้วยระยางเลย แต่จะสวมกะบังหน้าแล้วก็มงกุฎ ฉะนั้นหากจารึกหลักที่ ๑ เขียนในสมัยพ่อขุนรามฯ การตกแต่งช้างทรงก็น่าจะกล่าวถึงกะบังหน้าและมงกุฎ ซึ่งมันรับกับโลกทัศน์สมัยนั้น ไม่ใช้โลกทัศน์สมัยรัตนโกสินทร์ที่ห้อยระยาง ๔. ตรีบูรสามพันสี่ร้อยวา หรือประมาณ ๖,๘๐๐ เมตร กรมศิลปกากรขุดค้นที่กำแหงเมืองสุโขทัยแล้ววัดกำแพงได้ความยาวดังนี้ กำแพงชั้นใน ๖,๑๐๐ เมตร ชั้นกลาง ๖,๕๐๐ เมตร และชั้นนอก ๖,๘๐๐ เมตร แล้วก็เสนอว่า กำแพงชั้นในเท่านั้นที่สร้างในสมัยสุโขทัย ส่วนชั้นกลางและชั้นนอกน่าจะสร้างในสมัยสมเด็จพระนเรศวร ดังนั้น ตรีบูรสามพันสีร้อยวาที่กล่าวในจารึกก็คือ กำแพงเมืองสุโขทัยชั้นนอก ซึ่งเป็นไปไม่ได้ ๕. เป็นจารึกที่แปลกกว่าหลักอื่น ๆ ที่ไม่มีการระบุชื่อชัด ๆ ไม่มีชื่อวัดสักวัดเดียวในจารึกหลักนี้ ทั่วไปแล้วจารึกจะกล่าวถึงวัดอะไรจะบอกชื่อเสมอ ส่วนอรัญญิก หมายถึงนอกเมือง ไม่ได้ระบุชื่อวัดในอรัญญิก "เมืองสุโขทัยนี้มีพิหาร มีพระพุทธรูปทอง มีพระอัฏฐารส มีพระพุทธรูป มีพระพุทธรูปอันใหญ่ มีพระพุทธรูปอันราม มีพิหารอันใหญ่ มีพิหารอันราม" คือผู้เขียนพยายามเขียนให้มันกลาง ๆ อะไรก็ได้ มันก็ถูกทั้งนั้น เพราะมันไม่มีอะรไรที่จะระบุว่ามันไม่มี ๖. พระพุทธรูปหลายองค์ที่กล่าวถึงในจารึกหลักที่ ๑ ดูตามรูปแบบศิลปะแล้วไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับสมัยสุโขทัยหรือร่วมสมัยกับพ่อขุนรามคำแหงเลย พุทธลักษณะเป็นพระพุทธรูปฝีมือช่างสมัยอยุธยาตอนกลางทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นพระอัฎฐารส หรือพระอจนะ ซึ่งมาจากคำว่า อัจละ แปลว่า ไม่หวั่นไหว ซึ่งยอร์ช เซเดส์ ก็บอกว่าไม่น่าจะหวั่นไหว เพราะก่อด้วยอิฐหรือเคลื่อนย้ายไม่ได้ ๗. รูปแบบและวิธีการเขียนจารึกหลักที่ ๑ มีความเคยชินและมีลักษณะขอยืมมาจากจารึกสุโขทัยหลักอื่น ๆ เช่น "จารึกอันหนึ่มีในเมือง...จารึกอันหนึ่งมีในถ้ำ" ก็มาจากหลักที่ ๓ "ในน้ำมีปลา ในนามีข้าว", "เห็นข้าวท่านบ่ใคร่พีน เห็นสีนท่านบ่ใคร่เดือด", "หัวพุ่งหัวรบก็บดีบ่ฆ่าบ่ตี" ก็มาจากหลักที่ ๔ แล้วเมื่อลอกแล้วก็เอาศิลาจารึกเหล่านี้ไปซ่อนไว้ตามที่ต่าง ๆ หลักที่ ๓ ไปไว้ที่กำแพงเพชร หลักที่ ๕ ไว้ที่อยุธยา หลักที่ ๒ ไปไว้ในอุโมงค์วัดศรีชุม แต่ผู้แต่งจารึกหลักที่ ๑ ก็ยังดีกว่ากษัตริย์พม่าที่ลอกแล้วทุบทิ้งเลย ๘. คำที่ใช้ในจารึกหลักที่ ๑ เป็นคำที่นิยมใช้ในสมัยรัตนโกสินทร์ เช่น - ตระพังโพยสี ไม่ปรากฏที่อื่นเลย ยกเว้นในพระราชพงศาวดารฉบับกรุงสยาม ซึ่ง อ.พิริยะมั่นใจว่าเขียนสมัยรัชกาลที่ ๔ แต่ลงเวลาย้อนหลังในสมัยรัชกาลที่ ๑ ตระพังโพยสี คือการขุดสระให้เป็นสีมา มีอุโบสถอยู่กลางน้ำ อันเป็นเอกลักษณ์ของพุทธศาสนานิกายสิงหลภิกขุที่เข้ามาใน พ.ศ. ๑๙๖๙ และนิยมสร้างนทีสีมา - หมากม่วง การเขียนมะม่วงให้เป็นหมากม่วงเป็นการเขียนให้ดูเก่า สมัยสุโขทัยจะเขียนว่าไม้ม่วง ซึ่งคำว่าหมากม่วงนี้ปรากฎใน "นางนพมาศ" - พุทธศาสนา สมัยสุโขทัยไม่มีการใช้คำว่า พุทธศาสนา แต่จะเรียกว่า ศาสนาพระเจ้า หรือ ศาสนาพระเป็นเจ้า - พนมดอกไม้ คือการจัดดอกไม้เป็นพุ่ม เป็นลักษณะการจัดดอกไม้แบบวัดบวรนิเวศ คำนี้เป็นคำเฉพาะไม่มีในจารึกหลักอื่น ๆ สมัยอยุธยาก็ไม่มี แต่มีใน "นางนพมาศ" และใน "มหาชาติ" พระราชนิพนธ์ของรัชกาลที่ ๔ การจัดดอกไม้แบบนี้ไม่มีใครทำมาก่อนเลย นอกจากนางนพมาศในสมัยรัชการที่ ๓ - ทั้งมากาวลาวแลไทเมืองใต้หล้าฟ้า ในจารึกหลักที่ ๑ บอกว่าพ่อขุนรามฯ เป็นลูกใคร มีประวัติอย่างไร และปกครองชนเผ่าไหนบ้าง คือใช้เผ่าเป็นตัวกำหนด อันเป็นวิธีเขียนแบบเดียวกับพระราชสาสน์ของรัชกาลที่ ๔ ที่ทรงมีถึงประธานาธิบดีสหรัฐ ที่สำคัญคือ เผ่ากาว คือคนที่อยู่ในภาคบูรพาของอีสานนี้ไม่ใช่โลกทัศน์ของพ่อขุนรามคำแหง ๙. เมื่อรัชกาลที่ ๔ เสด็จสวรรคต สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาปวเรศวริยาลงกรณ์ สมเด็จพระสังฆราช ซึ่งเป็นลูกศิษย์ที่ใกล้ชิดและเคารพบูชารัชกาลที่ ๔ มาก ได้เขียนหนังสือขึ้นมาเรื่องหนึ่งชื่อ อภินิหารการประจักษ์ ตีพิมพ์ในหนังสือวชิรญาณ ตอนที ๓๖ เดือนกันยายน ร.ศ. ๑๑๖ (พ.ศ. ๒๔๔๐๗ เล่าถึงพระราชประวัติตอนทรงผนวชและเสด็จประพาสเมืองเหนือ แล้วพบศิลาจารึกและพระแท่นมนังคศิลา จนเสด็จขึ้นครองราชย์และตอนท้ายกล่าวถึงความในจารึกโดยสังเขป ตอนที่เสด็จประพาสเมืองสุโขทัยเมื่อ พ.ศ. ๒๓๗๖ มีความว่า "เดินขึ้นไปเมืองศุโขทัย ถึงเวลาเยนอยู่ที่นั้นสองวัน เสด็จไปเที่ยวประภาษพบแท่นสีลาแห่งหนึ่งพังลงมาตะแคงอยู่ ที่เหล่านั้นชาวเมืองเขาเครพย์สำคัญเปนสานเจ้า เขามีมวยสมโพธทุกปี...รับสั่งให้ฉลองลงมาก่อเปนแท่นขึ้นไว้ใต้ต้นมะขามที่วัดสมอราย กับเสาสิลาที่จารึกเป็นหนังสือเขมรที่อยู่ในวัดพระศรีรัตนศาสดารามนั้น เอามาคราวเดียวกับแท่นสีลา" อ.พิริยะชี้ว่า สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาปวเรศวริยาลงกรณ์ไม่ได้กล่าวว่าเอาจารึกหลักที่ ๑ มาด้วย เอามาแต่ ๒ อย่างคือ พระแท่ามนังคศิลากับจารึกหลักที่ ๔ ภาษาเขมร แต่ในตอนจบของอภินิหารการประจักษ์ อยู่ ๆ พระองค์ก็รับสั่งว่า หนังสือเสาศิลานี้แก่กว่าหนังสือเสาศิลาที่จารึกเป็นหนังสือเขมร ๖๔ ปี น่าสงสัยต่อมารัชการที่ ๕ ก็รับสั่งว่าจารึกหลักที่ ๑ นี้เอามาคราวเดียวกัน แต่ที่จริงไม่ได้เอามา ๑๐. อ.พิริยะให้ข้อสังเกตอย่างหนึ่งว่า ปีเหตุการณ์ในจารึกหลักที่ ๑ นั้น ถ้าอ่านเป็น พ.ศ. ก็เป็นชีวประวัติของพ่อขุนรามคำแหง แต่ถ้าอ่านเป็น ค.ศ. จะเป็นชีวประวัติของรัชกาลที่ ๔ เนื่องจากพระองค์โปรดการใช้คริสต์ศักราช เช่น ค.ศ. ๑๘๓๐ รัชกาลที่ ๔ โปรดฯ ให้ขุดลูกนิมิตวัดสมอราย (วัดราชาธิวาส) เพื่อปรับเป็นธรรมยุตินิกาย พ.ศ. ๑๘๓๐ พ่อขุนรามคำแหงทรงให้ขุดเอาพระธาตุมาบำเรอแล้วฝังที่เดียวกัน ค.ศ. ๑๘๓๖ รัชกาลที่ ๔ เสด็จมาประทับที่วัดบวรนิเวศเป็นเจ้าอาวาส พ.ศ. ๑๘๓๕ (อาจคลาดเคลื่อนได้ปีสองปี) พ่อขุนรามคำแหงทรงให้ปลูกไม้ตาลได้ ๑๔ ปีจึงฟันพระแท่นมังคศิลาบาตร (รัชกาลที่ ๔ ทรงจำพรรษาอยู่ที่วัดบวรฯ ๑๔ ปีเสด็จขึ้นครองราชย์) ค.ศ. ๑๘๕๑ รัชกาลที่ ๔ เสด็จขึ้นครองราชย์ พ.ศ. ๑๘๕๑ พ่อขุนรามคำแหงเสด็จขึ้นครองราชย์เช่นกัน ตอบจบของอภินิหารการประจักษ์ มีโคลงอยู่บทหนึ่งซึ่ง อ.พิริยะตีความว่า สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาปวเรศวริยาลงกรณ์ ทรงแต่งไว้แบบอยากจะพูดเต็มประดาแต่ไม่กล้าพูด จึงเสนอเป็นปริศนาไว้ ดังนี้ ศักราชคิดดั่งนี้ ชอบขยัน มืดลับชนสามัญ ห่อนแจ้ง ไทยถือว่าสำคัญ กลเลข แยบยนต์คนเก่าแกล้ง กล่าวอ้างคนไกล คนเก่าก็คือรัชกาลที่ ๔ กล่าวอ้างคนไกลไม่ใช่การตรงโดยบังเอิญ ทุกอย่างมีระบบของเขา แต่ละเรื่องรับกันโดยไม่มีความบังเอิญเลย ก่อนจบ อ.พิริยะได้เฉลยไว้ว่า ทำไมรัชกาลที่ ๔ ต้องทำศิลาจารึก หลักที่ ๑ ในสมัยนั้นอิทธิพลตะวันตกเริ่มเข้ามาระลอกใหญ่ การจะปรับเปลี่ยนขนบประเพณีนั้นไม่ใช่เรื่องที่ทำได้ง่าย ๆ เพราะถือกันมาแต่โบราณว่าพระมหากษัตริย์ต้องรักษาโบราณราชประเพณี รัชการที่ ๔ ทรงทำจารึกหลักที่ ๑ ก็เพื่อเป็นราโชบายที่ทรงใช้ในการเปลี่ยนแปลงขนบประเพณีให้รับกับอารยธรรมตะวันตก โดยมีพุทธศาสนาเป็นพื้นฐานของสังคมไทย เช่น การปรับเปลี่ยนภาษีตามสนธิสัญญาเบาริ่งที่จะให้สยามลดภาษี ก็ไม่ใช้เรื่องยากเย็นอีกต่อไป ในเมื่อสมัยพ่อขุนรามฯ ไม่เก็บภาษีเลย หรือ รัชกาลที่ ๔ ทรงเห็นความสำคัญของการรับฟังฎีกาจากพสกนิกร จึงมีการเอากระดิ่งไปแขวนไว้ซึ่งไม่มีในประวัติศาสตร์ไทย แต่มีในสมัยพ่อขุนรามฯ กับสมัยรัชกาลที่ ๔ รัชกาลที่ ๔ ต้องการจะแยกการนับถือผีออกจากพระพุทธศาสนาโดยสิ้นเชิง จึงยกเอาพระขพุงผีขึ้นมา แล้วท่านก็สร้างพระสยามเทวาธิราชให้เป็นผีที่ใหญ่กว่าทุกผีในเมืองสยาม หรือต้องการเปลี่ยนขนบประเพณีของการถือน้ำพระพิพัฒน์สัตยา "ให้ฝูงท่วยลูกเจ้าลูกขุนฝูงท่วยถือบ้านถือ" คือ ลูกเจ้าก็ถือน้ำ ลูกขุนก็ถือน้ำ และพระองค์ก็ทรงถือน้ำด้วย ซึ่งไม่เคยมีมาเลยในประวัติศาสตร์สยาม ไม่ว่าศิลาจารึก หลักที่ ๑ จะเป็นของจริงหรือของปลอมก็ตาม แต่การถกเถียงกันเรื่องนี้ให้บทเรียนที่ดีว่าก่อนจะนำเอาหลักฐานใด ๆ มาใช้ศึกษาอ้างอิงนั้น ควรจะมีการตรวจสอบว่าหลักฐานชิ้นนั้นเขียนขึ้นเมื่อใด ใครเป็นผู้เขียน และมีจุดประสงค์อย่างไร เพราะสังคมทุกวันนี้สลับซับซ้อนเสียจนแทบไม่รู้ว่า อะไรจริง? อะไรปลอม? ภูวดล สุวรรณดี ศิลปวัฒนธรรม ปีที่ ๒๑ ฉบับเดือนกรกฎาคม ๒๕๔๓ จากคุณ : กุยแก - [ 6 ก.ย. 46 02:54:01 ]

ความคิดเห็นที่ 13 "ศิลาจารึก หลักที่ ๑ ไม่ใช่ของปลอม" หรือ "นางโมนิกาไม่ได้อมนกเขาคลินตัน" ในศิลปวัฒนธรรม ปีที่ ๑๙ ฉบับที่ ๑๒ ตุลาคม ๒๕๔๑ อาจารย์เทพมนตรี ลิมปพยอม ได้เขียนบทความ "ศิลาจารึก หลักที่ ๑ ถึงเวลาแล้วที่จะกลับมามองใหม่" ที่ผมชอบมาก ในหน้า ๑๒๙ ท่านลงท้ายว่า "ผมหวังว่าเรื่องศิลาจารึก หลักที่ ๑ น่าจะมีหน่วยงานไหนสักหน่วยงานหนึ่งออกมาเป็นตัวตั้งตัวตีในการพิสูจน์เรื่องนี้ เช่น กรมศิลปากรซึ่งเป็นหน่วยงานที่เกี่ยวข้องโดยตรง มหาวิทยาลัยที่เปิดสอนวิชาประวัติศาสตร์ หรือคณะกรรมการชำระประวัติศาสตร์ เพื่อหาคำตอบให้วงวิชาการในสิ่งที่เรียกว่า สิ่งที่ถูกต้อง (ในเวลานี้) หรือแนวทางที่น่าเชื่อถือได้ ต่อประเด็นปัญหานี้อีกสักครั้งหนึ่ง ไม่จำเป็นต้องเป็นข้อยุติ แต่อย่าคลุมเครือหรือสร้างความสับสนอย่างทุกวันนี้" ผมมิได้เป็น "หน่วยงานไหนหน่วยงานหนึ่ง" ที่ท่านทักทาย, แต่ในฐานะเพียง "ตัวของตัวเอง" ผมขอสนองความต้องการของอาจารย์เทพมนตรีดังนี้ :- ท่านผู้อ่านเชื่อไหมว่า งูสองหัวสามารถให้เลขเด็ด? โลกจะอวสานเมื่อศริสต์ศตวรรษครบ ๒,๐๐๐ ปี? ชวลิตสามารถแก้ปัญหาเศรษฐกิจ? กงเต็กจี๊เป็นเงินตราที่ใช้แลกเปลี่ยนได้?์ คลินตันไม่เคยให้โมนิกาอมนกเขา? หากท่านผู้อ่านเชื่อดังนี้แล้วไซร้, ท่านก็มีสิทธิ์เชื่อว่าศิลาจารึก หลักที่ ๑ เป็นเอกสารชั้นต้นสมัยสุโขทัย, ไม่ใช่วรรณกรรมสมัยกรุงรัตนโกสินทร์ ทำไมปริศนาศิลาจารึก หลักที่ ๑ จึงเงียบเหงาไปช้านาน? ผมจับได้สองประเด็นคือ :- ๑. การวิวาทว่าด้วยศิลาจารึก หลักที่ ๑ ไม่ค่อยเกี่ยวกับตัวจารึก, แต่เป็นการวิวาทว่าด้วย ใครเป็นเจ้าของประวัติศาสตร์?์ ใครก็ได้ทุกคนในสังคม? หรือ "หน่วยงานหนึ่งของรัฐ"? ๒. ฝ่ายทิพย์เทวดาบนสรวงสวรรค์ (Angels ที่เชื่อว่าหลักที่ ๑ เป็นของรามคำแหง ในคริสต์ศตวรรษที่ ๑๓) กับพวกภูตผีปีศาจ (Devils ที่เชื่อว่าหลักที่ ๑ เป็นวรรณกรรมรุ่นรัชกาลที่ ๓) ต่างพูดภาษาต่างกันจึงพูดกันไม่รู้เรื่อง และต่างไม่มีเวทีหรือสนามที่พบกันได้อย่างเสมอภาค แม้สมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอได้พยายามจัดเวทีที่สยามสมาคมและธนาคารกรุงเทพ สองฝ่ายก็ยังพูดกันไม่รู้เรื่อง ทำไมสองฝ่ายจึงพูดกันไม่รู้เรื่อง? ก็นอกจากที่พวกเทพกับพวดแทตย์ย่อมพูดกันไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว, ต่างฝ่ายต่างมีฐานความคิดที่ต่างกันด้วย ฝ่ายแทตย์ย่อมมองศิลาจารึก หลักที่ ๑ ว่าเป็นวรรณกรรมที่ควรได้รับการวิเคราะห์เหมือนวรรณกรรมชิ้นอื่น ฝ่ายเทพย่อมเห็นศิลาจารึก หลักที่ ๑ ว่าเป็น "โองการ" ที่ไม่ควรมีใครวิเคราะห์เป็นอันขาด, เว้นแต่จะวิเคราะห์ตามรัฐเห็นสมควร แล้วเทพกับแทตย์จะพูดกันรู้เรื่องได้อย่างไร? อย่าให้ผมช้ำ ๆ งานดี ๆ ของท่านอื่นเลย ผมขอเพียงบันทึกประเด็นที่ง่ายที่สุดที่ใครมีความรู้ด้านภารตวิทยามองข้ามไม่ได้, ดังนี้ :- ๑. อักขรวิธี อักษรไทยเป็นอักษรศักดิ์สิทธิ์ที่มีพยัญชนะครบ ๓๔ ตัวที่จำเป็นในการเขียนภาษาสันสกฤต อักษรไทยจึงสมควรจะเรียกว่า "อักษรคฤนถ์" (ตัวจารพระคัมภีร์) อักขรวิธีสันสกฤตล้วนเขียนสระอิ, อี, อยู่เหนือบรรทัด; สระอุ, อู, อยู่ใต้บรรทัด โบราณท่านที่ไหนจะกล้ายุ่งกับอักขรวิธีศักดิ์สิทธิ์โดยนำสระเหล่านี้เข้าบรรทัด? ใครจะไปรู้ว่าปลาอานนท์จะพลิกคว่ำแผ่นดินไหว? และโบราณท่านจะดึงสระเข้าบรรทัดทำไม? มันช่วยจารใบลานตรงไหน? มีแต่เจ้าของแท่นพิมพ์กลางคริสต์ศตวรรษที่ ๑๙ เท่านั้น, ที่จะเห็นว่า สระอิ, อี, อุ, อู, เป็นอุปสรรคในการเรียงพิมพ์, จึงมีความจำเป็นต้องดึงสระเหล่านี้เข้าบรรทัด และมีแต่คนหัวก้าวหน้าที่ทรงอำนาจสูงสุด และไม่กลังว่าจักรวาลจะพลิกแพลง, ถึงกล้าจะคิดอักขรวิธีขึ้นใหม่ อักขรวิธีใหม่ที่ปรากฏในศิลาจารึก หลักที่ ๑ ไม่เข้ากับวิธีคิดรุ่นรามคำแหงในคริสต์ศตวรรษที่ ๑๓, แต่เหมาะสมอย่างยิ่งกับความคิดใหม่ของเจ้านายสยามกลางคริสต์ศตวรรษที่ ๑๙ ที่ซื้อแท่านพิมพ์เข้ามา ๒. เรื่องวรรณยุกต์ เป็นที่รู้ ๆ อยู่ว่า ภาษาไทยมีวรรณยุกต์ (เสียงสามัญ, เอก, โท, ตรี, จัตวา) ต่าง ๆ นานาตามท้องถิ่นและกาลสมัย ส่วนเสียงวรรณยุกต์ "มาตรฐาน" ของกรุงเทพฯ ปัจจุบันน่าจะเป็นของใหม่ที่ผิดเพี้ยนจากกรุงศรีอยุธยา (ที่น่าจะออกเสียงอย่างสุพรรณ) นอกนี้แล้ว, ใคร ๆ ที่คุ้นกับเอกสารเก่า ๆ ย่อมรู้ว่า การใช้ไม้เอก, ไม้โทเท่าที่มีในสมุด, มักไม่ใช้เสียงตรงกับภาษาไทยกรุงเทพฯ ปัจจุบันแน่ ๆ อย่างไรก็ตาม, ในศิลาจารึก หลักที่ ๑, ไม้เอก, ไม้โท, ส่วนใหญ่ใช้ถูกต้องเหมือนในเอกสารสมัยกรุงรัตนโกสินทร์, ทั้ง ๆ ที่ไม่มีหลักฐานว่าชาวสุโขทัยคริสต์ศตวรรษที่ ๑๓ ออกเสียงวรรณยุกต์ตรงกับปัจจุบัน ในทางตรงกันข้าม, ศิลาจารึกสมัยสุโขทัยหลักอื่น ๆ พิสูจน์ชัด ๆ ว่าชาวสุโขทัยโบราณมีระบอบออกเสียงเฉพาะของตน ท่านผู้อ่านคิดว่าอย่างไร? นักปราชญ์ชาวสุโขทัยที่จารศิลาจารึก หลักที่ ๑ รู้ล่วงหน้าว่า เสียงวรรณยุกต์สมัยรัตนโกสินทร์จะเป็นอย่างไร? หรือคนแต่งจารึกหลักนี้เป็นชาวกรุงรัตนโกสินทร์ที่ชำนาญคำท้องถิ่นและคำโบราณ, แต่คุ้นหู้กับเสียงพูดสมัยหลัง ๆ ใกล้ปัจจุบัน ๓. เรื่องวรรณกรรม ปัญหาที่หนักที่สุดและแก้ไขได้ยากที่สุดมิได้เกิดจากฝ่ายภูติผีปีศาจ อย่างผมหรือใครอื่นที่ไม่เชื่อว่าพ่อขุนรามฯ เป็นผู้ประพันธ์ศิลาจารึก หลักที่ ๑ ปัญหาที่แท้จริงเกิดจากบรรดาเทพเทวดาชาวฟ้าที่ไม่ยอมรับว่าศิลาจารึก หลักที่ ๑ เป็นวรรณกรรมชิ้นหนึ่งเหมือนวรรณกรรมชิ้นอื่น ท่านเหล่านั้นจึงไม่สามารถรับรู้ได้ว่าศิลาจารึก หลักที่ ๑ เป็นวรรณกรรมชนิดใด อย่าให้ผมวิเคราะห์ศิลาจารึก หลักที่ ๑ เป็นบรรทัด ๆ ไป ขอสรุปเพียงว่า จารึกหลักนี้มิได้เป็นเอกสารประวัติศาสรต์ (ที่บันทึกเหตุการณ์ในอดีต) หากเป็นวรรณกรรมสร้างสรรค์สำหรับปึจจุบันและอนาคต, หรือ "วรรณกรรมสั่งสอน" (Didactic Literature) ที่มีกันทั่วโลกและมีกันหนาแน่นที่สุดในอินเดียและโลกแห่งพุทธศาสนา, ไม่ว่าจะเป็นนิทานอีสปหรือคัมภีร์ชาตกมาลา วรรณกรรมสั่งสอนหรือ Didactic Literature มักอ้างถึงอดีตที่ดีงามตามท่านฝัน, แต่ท่านไม่ได้หมายจะสอนประวัติศาสตร์ ท่านหมายจะสอนว่า สังคมและความประพฤติของคนในสังคมควรจะเป็นอย่างไรในปัจจุบันและอนาคต เด็กเลี้ยงแกะที่ร้องว่า "หมาป่ามาแล้ว!" ที่ไหนมี? ท่านหมายจะสอนว่าอย่าตื่นเกินขนาด, อย่าโกหกชาวบ้าน พระมหาชนกที่ไหนมี? ท่านหมายจะสอนให้มีความอดทนและต่อสู้กับอุปสรรค ศิลาจารึก หลักที่ ๑ ก็เช่นเดียวกัน, มีความมุ่งหมายที่จะสอนอะไรหลายอย่าง, เช่นการใช้อักขรวิธีที่เข้ากับเทคโนโลยีการพิมพ์ได้สะดวกในสมัยที่อักษรสยามกำลังทดลองการเรียงพิมพ์เป็นครั้งแรก; เช่นการค้าเสรีที่จำเป็นสำหรับกรุงสยามในเมื่ออังกฤษกำลังบีบให้เปิดประเทศ; เช่นความสำคัญของพุทธศาสนาที่ถูกต้องในขณะที่พระศาสนาเสื่อมและกำลังรับการท้าทายจากคริสต์ศาสนาในประเทศข้างเคียง ที่สำคัญที่สุดศิลาจารึก หลักที่ ๑ หมายจะสอนสังคมพุทธอันดีเลิศตามฝัน (Ideal Buddhist Society) ที่ทำบุญทำทาน, มีความอุดมสมบูรณ์สำหรับทุกคน "ในน้ำมีปลาในนามีข้าว", มีเสรีภาพในการทำอาชีพและหลวงท่านไม่เบียดเบียน "เพื่อนจูงวัวไปค้าขี่ม้าไปขายฯ" และ "เจ้าเมืองบ่เอาจกอบในไพร่ฯ" มีกฎหมายที่เป็นยุติธรรม "(ใคร) ล้มตาย...เหย้าเรือน...ป่าหมาก ป่าพลู...ไว้แก่ลูกมันสิ้น" และพ่อเมืองย่อมฟังเสียงประชาชน "ผิแลผิดแผกแสกว้างกัน...จึงแล่งความแก่ขาด้วยซื่อ ๆ" และ "ปากประตูมีกระดิ่งอันณื่งฯ" ศิลาจารึก หลักที่ ๑ มีมั้งเศรษฐศาสตร์, สังคมศาสตร์, รัฐศาสตร์ และนิติศาสตร์, แต่ท่านสอนตามแบบตำรับตำราสมัยใหม่ไม่ได้ ท่านสอนตามประสาท่านด้วยนิทานโบราษ หรือเทพนิยาย ดังมีในนิทานชาดก ขอชวนท่านผู้อ่านลองฟังเสียงศิลาจารึก หลักที่ ๑ โดยตรง :- (ด้าน ๓ บรรทัดที่ ๑๐ ถึง ๒๗) "พ่อขุนรามคำแหง...ปลูกไม้ตาลนี้ ได้สิบสี่เข้าจึงให้ช่างฟันขดานหิน ตั้งกลางไม้ตาลนี้...พ่อขุนรามคำแหง...ขึ้นนั่งเหนือขดานหินให้ฝูงท่วยลูกเจ้าลูกขุน ฝูงท่วยถือบ้านถือเมือง...ขดานหินนี้ชื่อมนังศิลาบาตรสถาบกไว้นี่ จึ่งทั้งหลายเห็น" กษัตริย์ในอุษาคเนย์ที่มีตัวตนที่ไหนมี, ที่ออกขุนนางกลางป่าตาล? และใครที่ไหนประทับบนแท่นชื่อ มนังศิลาบาตรที่น่าจะแปลว่า "แผ่นหินตามใจนึก"? เท่าที่ผมสอบได้ กษัตริย์ที่มีพฤติกรรมแบบนี้ มีแต่กษัตริย์ในเทพนิยาย เช่น ชาตกมาลา, นิทานปัญจตันตระ, กถาสริตสาคระ และพระอภัยมณี จะเป็นไปได้ไหมว่า สุนทรภู่มีบทบาทในการประพันธ์ศิลาจารึก หลักที่ ๑? กษัตริย์ที่ออกขุนนางกลางสวนป่า โดยประทับบนแท่นทิพย์สารพัดนึกไม่น่ามีองค์จริง, แต่เป็นพระเอกในเทพนิยาย ปัญหาของเรามีอยู่ว่า เพื่อนฝ่ายขวา (เทพเทวดาชาวฟ้า) ไม่เข้าใจเรื่องวรรณกรรมโบราณ, ไม่ว่าจะเป็นนิทานสั่งสอน (Didactic Literature) เช่น นิทานชาดก, หรือเทพนิยาย (Fairy Tale) เช่น พระอภัยมณี ที่ท่านเสนอว่า ศิลาจารึก หลักที่ ๑ เป็นประวัติศาสตร์จากเหล็กจารใบลานของพ่อขุนรามฯ ก็ไม่ผิดแผกแตกต่างนัก กับการเสนอว่า เรื่องพระอภัยมณีเป็นเรื่องประวัติศาสตร์ที่พระอภัยมณีท่านประพันธ์ขึ้นมาเอง สุนทรภู่ไม่เกี่ยวหรอก จากคุณ : กุยแก - [ 6 ก.ย. 46 03:12:33 ]

ความคิดเห็นที่ 14 (ต่อ) ๔. อีกมิติหนึ่งของปัญหา ฝ่ายภูตผีปีศาจบางคนเคยเสนอว่า เจ้านายครั้งกรุงรัตนโกสินทร์น่าจะมีบทบาทในการประพันธ์ศิลาจารึก หลักที่ ๑ ฝ่ายเทพเทวดาฯ รีบโต้ตอบว่า นี่เป็นการหมิ่นพระบรมเดชานุภาพที่ว่าท่านอาจตรัสเท็จ เรื่องนี้น่าสนใจมากเพราะหากทุกคนเข้าใจวรรณคดีตามหลักสูตรของพวกเทพเทวดาฯ แล้วไซร้, ก็ต้องสรุปว่า นักประพันธ์ทั่วโลกเป็นคนโกหกพกเท็จทั้งสิ้น, ไม่ว่าจะเป็นสุนทรภู่, Shakespear, Charles Dickens หรือแม้กระทั่งพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่เล่านิทานชาดกสอนสาวก แต่ฝ่ายภูติผีฯ มักมองวรรณกรรมแบบสากลปัจจุบันโดยไม่จำเป็นต้องใส่ความว่าผู้มีจินตนาการ "โกหก" ศิลาจารึก หลักที่ ๑ เต็มไปด้วยจินตนาการมากมายเกี่ยวกับอดีต (สมัยสุโขทัย) แต่ในขณะเดียวกันยังเต็มไปด้วยความจริงสำหรับสยามในคริสต์ศตวรรษที่ ๑๙ และปัจจุบัน ในการดิ้นรนหาความใส่พวกภูติผีฯ, ฝ่ายเทพเทวดาฯ ได้มองข้ามความซื่อจริงในจารึกฯ ที่พวกภูติผีฯ พยายามจับมานานแล้วนั่นคือ "ลายแทง" ที่แจ้งถึงที่มาของข้อมูลในจารึก หลักที่ ๑ ๕. ปริศนาลายแทง ศิลาจารึก หลักที่ ๑ ด้านที่ ๓ บรรทัดที่ ๒๒-๒๕ มีความว่า ด้วยจารึกอีกสามหลักที่อยู่ในเมืองต่าง ๆ พวกเทพเทวดาฯ ต่างแสร้งทำเป็นไม่รู้ว่าหมายถึงอะไร, แต่ภูติผีฯ อย่างผมรู้ว่าเป็นลายแทงหมายถึงศิลาจารึก หลักที่ ๒ (วัดศรีชุม), หลักที่ ๒ (นครชุม) และ หลักที่ ๕ (วัดป่ามะม่วงสุโขทัย, ภาษาไทย, พบใกล้กรุงศรีอยุธยา) ในคริสต์ศตวรรษที่ ๑๙ นักประพันธ์ชาวไทยไม่จำเป็นต้องแจ้งที่มาของข้อมูลตามประเพณี นักวิชาการสากลปัจจุบัน, แต่ผู้ประพันธ์ศิลาจารึก หลักที่ ๑ มีความซื่อสัตย์ต่อข้อมูลมาก และมีความเคารพต่อผู้อ่านสูงจนท่านอุตส่าห์บอกแหล่งข้อมูลให้ได้ ที่ท่านบอกด้วยรหัสหรือ "ลายแทง" นั้นไม่แแปลก, เพราะโบราณท่านนิยมสื่อสารกันด้วยรหัสที่ผู้รู้ย่อมเข้าใจกันได้ดี ปัญหามันเกิดภายหลักเมื่อ "ผู้รู้", ทั้งไทยและเทศ, ต่างพยายามอ่านวรรณกรรมแบบโบราณ (จารึก หลักที่ ๑, ตำรานางนพมาศ ฯลฯ) เหมือนกับว่าเป็นงานวิชาการสมัยใหม่ ว่าง่าย ๆ ท่านลืมนิทาน และตีลายแทงไม่ออก ๖. ความผิดอยู่ที่ใคร? ความผิดที่นักปราชญ์ส่วนใหญ่เข้าใจศิลาจารึก หลักที่ ๑ อย่างไขว้เขวนั้น, มิได้เป็นความผิดของผู้หนึ่งผู้ใด, หากเกิดจากความเปลี่ยนแปลงทางสังคม, วัฒนธรรมและวิธีคิดที่ไม่ได้รับการศึกษา หรือบางทีไม่ค่อยมีใครสังเกต ปัญญาชนชาวสยามรุ่น ร.๓, ร.๔ มีใจกว้างและมีสายตามองอนาคตได้ไกล. แต่ท่านยังเป็นปัญญาชนแบบโบราณ ท่านจึงแต่งศิลาจารึก หลักที่ ๑ ด้วยวิธีคิดแบบโบราณ, คือใช้จินตนาการว่าด้วยอดีตในอุดมคติ (Imagined Ideal Past) เพื่อสร้างอนาคตอันอุดมที่ปรารถนา (Desired Ideal Future), ซึ่งเป็นกุศโลบายที่ติไม่ได้ ต่อมาในปลายคริสต์ศตวรรษที่ ๑๙ และต้านคริสต์ศตวรรษที่ ๒๐, เจ้านายสยามเริ่มลืมอดีตที่แท้จริงและยึดถืออดีตที่สมมติขึ้นมาตามอุดมการณ์ ศิลาจารึก หลักที่ ๑ จึงกลายฐานะจาก "นิทานสอนความดีงาน" (Didactic Literature) มาเป็น "ประวัติศาสตร์ที่แท้จริง" (Real History) ในขณะเดียวกันชาวบ้านได้หลุดหายไปจากจอกประวัติศาสตร์, เพราะชาวบ้านยังคงอยู่ในโลกเก่า, นอกความเจริญที่เจ้านายท่านจินตนาการขึ้น ชาวบ้านเพิ่งกลับมาปรากฏบนจอประวัติศาสตร์หลังวันที่ ๑๔ ตุลา ๒๕๑๖ หากจะโทษใครว่าด้วยความเข้าใจผิดเกี่ยวกับศิลาจารึก หลักที่ ๑, ก็เห็นจะต้องโทษนักปราชญ์ฝรั่งที่ควรรู้ดีกว่า, เพราะท่านอยู่นอกกระแสการเปลี่ยนแปลงทางสังคม, วัฒนธรรมและวิธีคิดที่ทำให้ "น้ำขุ่น" สำหรับคนไทยที่อยู่ในเหตุการณ์ ในครึ่งแรกของคริสต์ศตวรรษที่ ๒๐ , George Coedes น่าจะเข้าใจศิลาจารึก หลักที่ ๑ ได้ดี, แต่ท่านแปลและส่งเสริมหลักที่ ๑ ในฐานะประวัติศาสตร์จริง อย่าลืมว่าท่านเป็นข้าราชการลับของฝรั่งเศสที่ได้รับคำสั่งให้ "โอ๋" เจ้านายสยามเพื่อผลประโยชน์ทางการค้าและการเมืองของฝรั่งเศส ในครึ่งหลังของคริสต์ศตวรรษที่ ๒๐ นักปราชญ์ชาวอเมริกันได้รับช่วงจาก Coedes, เช่น W. J. Gedney, A. B. Griswald กับ D. K. Wyatt ที่ล้วนใช้หลกที่ ๑ เป็นพื้นฐานในการเขียนงานเรื่องภาษาศาสตร์, ประวัติศาสตร์ศิลป และประวัติศาสตร์รัฐ ตามลำดับโดยไม่มีความสงสัย แต่แล้วท่านทั้งสามทำงานในยุคสงครามเย็นที่อเมริกาแสวงหาสัมพันธมิตร, สนับสนุนรัฐบาลเผด็จการฝ่ายขวา และไม่คิดขัดขวางความคิดล้าหลัง ผมเชื่อว่าศิลาจารึก หลักที่ ๑ ทำขึ้นมาเพื่อสั่งสอนและสร้างสรรค์, ไม่ใช่เพื่อหลอกใคร หรือหากท่านหลายจะหลอกใครก็คงหมายจะหลอกฝรั่ง และหลอกได้ดีชะมัดด้วยซ้ำ! ไมเคิล ไรท์ ศิลปวัฒนธรรม จากคุณ : กุยแก - [ 6 ก.ย. 46 03:13:25 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ยังมีบทความเรื่องเกี่ยวกับ ศิลาจารึกหลักที่ ๑ มากกว่านี้อีก ไปค้นห้องสมุดกับใน net มา แต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว ง่วง จากคุณ : กุยแก - [ 6 ก.ย. 46 03:15:42 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เออจริง เพราะใครคิดภาษาจีน ญี่ปุ่น มคธ สันสกฤต บาลีละติน อังกฤษ เวียดนาม ขอม ไม่มีใครตอบได้ แต่ของไทยเราบอกได้เฉยเลยว่า พ่อขุนรามคำแหง คิดได้ปี 1826 จากคุณ : ยังกะนิยาย - [ 6 ก.ย. 46 04:00:40 A:203.113.39.12 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 นายไมเคิล ไร้ท์ คือนักวิชาเกินที่พยายามใช้ความฉลาดและข้อมูลบิดเบือนเพื่อชักจูงผู้อ่านตามความเชื่อของตนเองด้วยเพราะไม่สามารถทำใจให้ยอมรับภูมิปัญญาคนรุ่นสุโขทัยได้ ประกอบกับเป็นซีไอเอของฝรั่งใช้ความเป็นนักประวัติศาสตร์และวิทยาศาสตร์ตีความให้เกิดการไขว้เขวเพื่อประสงค์ไม่ให้คนไทยเชื่อถือในภูมิปัญญาคนไทยโบราณโดยมีจุดประสงค์แอบแฝงชักนำคนไทยให้หมดความภูมิใจในความเป็นชาติและความเป็นไทยเพื่อให้เชื่อถือฝรั่งเป็นผู้นำด้านการคิดและด้านการพิสูจน์ด้วยการต่อยไข่ใส่สีอย่างเมามัน บวกกับนักวิชาเกินที่ร่ำเรียนจากตะวันตกเชื่อในทฤษฏีตะวันตกที่ฝรั่งครอบหัวและพยายามชี้นำ น่าเสียดายจริงๆ จากคุณ : อย่าดูถูกคนโบราณ - [ 6 ก.ย. 46 04:04:55 A:203.144.152.161 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 แล้วตกลงผลสำเร็จการการชำระประวัติศาสตร์ครั้งนี้จะลงเอยอย่างไรดีครับ...ท่านปราชญ์สยามทั้งหลาย ท่านอย่าแค่ได้คิดแค่ได้แสดงเหตุผลหลักฐานแล้วท่านก็จากไป ทิ้งความสับสนแก่ผู้อ่อนเยาว์ทางปัญญาอย่างพวกผม..... ท่านรวมตัวกันสักทีดีไหมครับ ที่จะประกาศชำระความทางประวัติศาสตร์ให้มันถูกต้องกันเสียที .... เอาให้ชัดเจนกันไลยครับ.....ให้เป็นวาระแห่งชาติก็ได้...พวกผมพร้อมที่จะเคารพข้อสรุปที่ผ่านกระบวนการคัดกรองที่ถูกต้องครับ อย่างน้อยครูที่สอนวิชาประวัติศาสตร์ตั้งแต่ประถม - อุดมศึกษานับหมื่นคน จะได้พูดจาในทิศทางเดียวกัน ....ข้อเท็จจริงที่ไม่มีวันตายของพวกท่านผมไม่ใช่ไม่เห็นด้วย ..... ผมรู้น้อย ผมอยากฟัง แต่ตอนนี้ผมเคลือบแคลงและสับสนค่อนข้างมาก เมื่อไรมันจะมีข้อสรุปเสียที .... ผมไม่ใช่ครูสอนประวัติศาสตร์ แต่เคยนำอุบายจากเนื้อหาในหลักศิลาจารึกหลักนี้มาสอนให้เด็กเกิดความภาคภูมิใจในความเป็นไทย หลักศิลาจารึกหลักที่ 1 ที่ตั้งอยู่ในห้องสมุดเกือบทุกโรงเรียนในจังหวัดผม เคยถูกใช้เป็นเครือข่ายแห่งการเรียนรู้ปลูกฝังเด็ก ๆ นับร้อยรุ่น .... ให้เขาได้รู้จักระบบการปกครองแบบประชาธิปไตยแบบวิถีไทยในสมัยพ่อขุนราม .."พ่อปกครองลูก"... ให้รู้จักแนวทางสังคมเสรี "เพื่อจูงวัวไปค้า ขี่ม้าไปขาย...พ่อเมืองบ่เอาจังกอบ.." ภาษาพ่อขุนถูกดัดแปลงที่เป็นภาษาเขียนในจังหวัดสุโขทัยตั้งแต่ป้ายชื่อโรงเรียน ป้ายสถานที่ราชการ และสิ่งสำคัญภาษาพ่อขุนรามและเนื้อหาในหลักศิลาจารึกถูกบรรจุอยู่ในหลักสูตรของวิชาท้องถิ่นของเราและวิชาภาษาไทยในระดับมัธยมของจังหวัดสุโขทัยมานานแล้ว !!!.. ตอนนี้ผมต้องออกมาแสดงความคิดเห็นเพื่อให้หายสับสนเสียครับ.... ผมจะบอกให้ทราบครับ... ที่จังหวัดสุโขทัยคนส่วนใหญ่ที่นี่ผูกพันธ์กับหลักศิลาจารึกพ่อขุนรามมานานอย่างฝังลึก ..... นานจนกลายเกิดเป็นผลึกทางวัฒนธรรมที่เขาภาคภูมิใจ เพราะเขาถูกหลอมมาตั้งแต่เด็ก ๆ....เด็กที่นี่เกือบทุกคนเขียนภาษาพ่อขุนรามได้ ทุกคนรู้จักระบำสุโขทัย และมีดีกรีที่เข้มข้นต่องานเทศกาลงานลอยกระทง (ก่อนหน้าที่ ททท.จะเข้ามาโปรโมรทงานด้วยซ้ำไป) ผมคงมีมุมมองที่ต่างไปจากคุณแดนไทยครับ....เพราะไม่ได้มองเพียงแค่ข้อเท็จจริงอย่างเดียว แต่มองข้ามไปถึงการหาข้อสรุปที่ไม่สร้างความสับสนแก่ผู้ปฏิบัติ....แต่ในเรื่องข้อเท็จจริงผมพร้อมก็เสมอครับที่จะยอมรับกับการเปลี่ยนแปลงเพื่อไปสู่สิ่งที่ถูกต้องหรือเป็นความจริงในโอกาสต่อไป....แต่ควรจะอยู่บนพื้นฐานของการตรวจชำระที่ถูกต้องกันทุก ๆฝ่าย ไม่ใช่แค่ ! ต่างคนต่างแสดงความเห็นลงไปในบทความของตัวเองหรือผ่านสื่ออยู่ทุกวันนี้.. จากคุณ : ไทยพันธุ์แท้ - [ 6 ก.ย. 46 08:46:19 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ไม่ต้องสรุปหรอก ทำขลังๆ หลอกฝรั่งมาเที่ยวเมืองไทยซะ จากคุณ : ห - [ 6 ก.ย. 46 12:05:59 A:203.155.233.234 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 คนที่ว่าไม่ใช่ของจริง คุณพิสูจน์ได้ไหมล่ะ มีแต่ข้อสังเกตเหรอ แล้วจะให้ผมเชื่อคุณได้ไง จากคุณ : WEBRIDER - [ 6 ก.ย. 46 13:36:34 A:203.113.81.138 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 หลายท่านที่ให้ความเห็นมาล้วนแต่เป็นผู้รู้ แต่ละเหตุผลที่อ้างมาผมว่าเข้าใจยาก พิสูจน์ยาก... สิ่งที่ง่ายๆและไม่จำเป็นต้องพิสูจน์ ใช้เหตุผลทางตรรกก็สามารถพิสูจน์ได้ก็คือ อักษรล้านนา มีลักษณะเช่นเดียวกับอักษรไทย และลาว เมื่ออักษรล้านนา ไม่มีผู้ประดิษฐ์ แต่เกิดจากวิวัฒนาการของการสื่อสารของชนเผ่าไทย-ลาว อักษรไทยก็ต้องมีที่มาเช่นเดียวกัน เพราะเป็นภาษาเดียวกัน เมื่อภาษาที่ใช้ในศิลาจารึก หลักที่ 1 ก็เป็นภาษาตระกุลไทย-ลาว เช่นกัน มีความแตกต่างเพียงเล็กน้อย ดังนั้นคนที่ใช้ภาษาในศิลาจารึก จึงไม่ใช่ผู้ประดิษฐ์อักษรที่ว่านั้น เป็นได้แต่เพียงคนดัดแปลงเล็กน้อยเท่านั้น เมื่อพ่อขุนรามไม่ได้เป็นผู้ประดิษฐือักษรที่ใช้สลัก แต่ศิลาจารึกบอกว่าพ่อขุนรามเป็นผู้ประดิษฐ์ จึงไม่เป็นความจริง เมื่อไม่เป็นความจริง แสดงว่าข้อความนั้นไม่เป็นความจริ และมันก็ทำให้อะไรต่อมิอะไรในนั้นไม่จริงไปด้วย แต่ช่างเหอะ..พูดมากไปเดี๋ยวคนหาว่าไม่รักชาติ จากคุณ : โง้มฟ้า - [ 6 ก.ย. 46 13:40:13 ]

ความคิดเห็นที่ 22 คุณรู้ไหมว่าdvdปรับปรุงดัดแปลงมาจากvcd แต่dvdไม่ใช่vcd จากคุณ : WEBRIDER - [ 6 ก.ย. 46 15:43:39 A:203.113.81.140 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 ผมว่าถึงศิลาจารึกหลักที่ ๑ นี้จะเป็นของที่ทำขึ้นภายหลัง แต่ก็ไม่ได้ลดความยิ่งใหญ่ของสุโขทัยไปได้ ความยิ่งใหญ่ของแคว้นสุโขทัย เช่น - ระบบการจัดผังเมืองอย่างเป็นระเบียบแบบแผนค่อนข้างแน่นอนมาก - ฝีมือช่างหล่อพระพุทธรูปโลหะผสมที่เรียกว่า สัมฤทธิ์ ชนิดบางอย่างเฉียบขาด (จาก บทความเรื่อง ไม่นางนพมาศ ไม่มีลอยกระทง สมัยสุโขทัย) เหมือนอย่าง คนจับได้ว่าเปลือกหอยที่มีรูปเจ้าแม่กวนอิมไม่ได้เกิดจากธรรมชาติแท้ๆ แต่ผู้คนก็ยังเคารพศรัทธาเจ้าแม่กวนอิมอยู่ต่อไป ฉันใดก็ฉันนั้น จากคุณ : กุยแก - [ 6 ก.ย. 46 15:59:17 ]

ความคิดเห็นที่ 24 พวกไธยแอบอ้างไปเอง พ่อฃุนราม"ใส่ลายสืไท" ไม่ได้ประดิษฐ์อักษรไทย อักษรล้านนาที่ใช้กันอยู่ในปัจจุบัน พัฒนามาจากอักษรมอญ ไม่ได้มีรูปร่างเหมือนลายสืไทที่พ่อฃุนรามใส่ไว้ ถ้อยคำที่ใช้ในศิลาจารึก มีส่วนคล้ายคลึงกับคำไท ที่ใช้กันอยู่ในหลายๆถิ่น แต่ถ้าจะคัดเอาเฉพาะคำที่มีใช้ในล้านนา ไม่พบในถิ่นอื่นๆ ก็จะมีไม่มาก และสำนวนที่ใช้ ก็ไม่ตรงกับสำนวนล้านนาแต่ดั้งเดิมนัก แท้ๆแล้ว ล้านนาญังมีอักษรอีกแบบ ที่เรียกว่าตัวฝักขาม เปนอักษรโบราณที่เดี่ยวนี้ไม่ใช้กันแล้ว อักษรแบบนี้แหละ ที่คล้ายกับลายสือไท และตามประวัติ ก็รับมาพร้อมกับสาสนานิกายลังกาวงส์จากสุโขไท จากคุณ : นู๋เองง่ะ - [ 6 ก.ย. 46 16:11:56 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ภาษาที่ใช้ในศิลาจารึก มีลักษณะร่วมกับภาษาไทถิ่นต่างๆ แต่มีส่วนที่แตกต่างจากภาษาที่ชาวโยธิยาใช้กันตั้งแต่สมัยรัตนโกสินทร์มาจนถึงบัจจุบันอย่างเห็นได้ชัด ในคำคึดหันส่วนตัวคึดว่า จากคุณ : นู๋เองง่ะ - [ 6 ก.ย. 46 16:34:55 ]

ความคิดเห็นที่ 26 สงสัยคุณ นู๋เองง่ะ จะต้องรู้มากกว่านี้..แน่เลย..ผมอยากให้เอาอีก..ยิ่งมากยิ่งดี..ผมจะคอยอ่าน จากคุณ : โง้มฟ้า - [ 6 ก.ย. 46 17:01:07 ]

ความคิดเห็นที่ 27 อ่านแล้วก็ขนลุก คือถ้าเป็นจริงในหลายๆข้อแสดงว่าประวิติศาสตร์ไทยถูก "สร้าง"ขึ้นเยอะมาก จากคุณ : Composite (Composite) - [ 6 ก.ย. 46 20:26:42 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ผมว่าทำไมไม่ใช้วิธีทางวิทยาศาสตร์พิสูจน์ไปเลยละว่าสร้างมานานกี่ปีแล้ว น่าจะทำได้นะ เช่น ใช้ คำนวนค่า radioisotope นะครับ ไม่น่าเกินความสามารถของนักวิทยาศาสตร์ครับ จะได้ไม่ต้องมาเถียงกัน เพราะยังไงแต่ละฝ่ายก้มีความเห็นต่างกัน จะได้ยุติเสียทีครับ คนไทยรับได้แน่นะไม่ว่าจะสร้างยุคไหนครับ ขอบคุณมาก จากคุณ : ผมเอง (asdft5) - [ 7 ก.ย. 46 15:47:36 ]

ความคิดเห็นที่ 29 คุณ ผมเอง (asdft5) ครับ ....นางจิราภรณ์ อรัณยะนาค ผู้เชี่ยวชาญเฉพาะด้านวิทยาศาสตร์การอนุรักษ์ สำนักพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ กล่าวว่า มีการพิสูจน์ทางวิทยาศาสตร์ตั้งแต่ปี 2532 ว่าเป็นศิลาจารึกของจริงตามที่นักวิชาการหลายคนตั้งข้อสังเกตและข้อสงสัยหรือไม่ โดยศึกษาเปรียบเทียบจากหลายเรื่อง เช่น การศึกษาริ้วรอยที่เกิดจากการสึกกร่อน และองค์ประกอบทางเคมีบนผิวของศิลาจารึกสมัยสุโขทัยกับศิลาจารึกอื่นๆ ในสมัยกรุงรัตนโกสินทร์ตอนต้น มีการใช้กล้องจุลทรรศน์ขนาดใหญ่ขยายดูเนื้อหิน โดยอาศัยหลักการที่ว่าหินที่อยู่กลางแจ้งเป็นเวลานานหลายร้อยปีย่อมสึกกร่อนมากกว่าหินที่ไม่ได้อยู่กลางแจ้ง หรืออยู่กลางแจ้งระยะสั้น ซึ่งการพิสูจน์สรุปได้ว่าหลักศิลาจารึกนี้อยู่ในสมัยสุโขทัย ........ (ข้อมูลมติชน 6 ก.ย 46) จากคุณ : ไทยพันธุ์แท้ - [ 7 ก.ย. 46 17:00:48 ]

ความคิดเห็นที่ 30 แล้วภาษาลาวล่ะ เขากล่าวไว้หรือเปล่าว่ามีที่มาอย่างไร ที่คุณ Composite (Composite) กล่าวใน คคห.27 นี่แหละนักประวัติศาสตร์แท้ ๆ เลย .... ด่วนสรุป จากคุณ : satitp - [ 7 ก.ย. 46 20:47:14 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ถึงคุณจะมีข้อพิสูจน์ที่น่าเชื่อถือมากมายก็ตาม พวกที่ไม่เชื่อก็หาเหตุผลมาอ้างจนได้ว่าไม่จริง คุณลองไปถามพวกประชาธิปัตย์ดูซิว่าเชื่อไหมว่า ไทยรักไทย ชนะเลือกตั้งเพราะนโยบายพรรค พวกเขาก็เชื่ออยู่ดีว่าชนะเพราะซื้อเสียงคุณจะอธิบายอย่างไรพวกเขาก็ไม่วันที่จะฟัง ผมมาดูๆแล้วปวดหัว ศิลาจารึกหลักที่ 1 มีอายุน้อยกว่า หลักที่ 2 ที่ 4 จะบ้าตายถ้าไม่มีหลักที่1ก่อน แล้วหลักที่ 2 3 4 จะเกิดมาจากไหน ใครที่บอกว่า หลักที่1 เกิดในสมัยรัชการที่ 3 แต่หลักที่ 2 3 4 เกิดในสมัย สุโขทัย อยุธยา เฮ้อผมจะบ้า หลักแรกเกิดทีหลังหลัก 2 3 4 จากคุณ : คนไทยที่โง่ๆคนหนึ่ง - [ 7 ก.ย. 46 21:27:16 A:203.149.16.200 X:unknown ]

ความคิดเห็นที่ 32 นู๋เองง่ะ สุดยอด!! จากคุณ : หมาร่าหมาหรอด - [ 8 ก.ย. 46 00:51:07 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ช่วยแปลคำในความเห็นที่ 25 ให้ผมมีรอยหยักในสมองเพิ่มด้วยดิ ได้โปรด จากคุณ : ลูกไทย หลานไทย - [ 8 ก.ย. 46 11:28:57 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ปริวรรตจากความคิดที่ 25 มาได้ดังนี้ค่ะ บ่หน้าที่จักมีชาวโยธิยากรอมใต้คนใด มาแปลงหื้อเหมือนได้ พรยาไธยลูกหลานเมง ที่มาอ้างตัวเปนไธย แต่ดูแควรคนไธยเปนลาวต่ำต้อย บ่หล้างจักมีปรญาแปลงศิลาจารึกชอั้นมาได้ ย้อนว่ามันขัดกับอุปนิสัย แล สิ่งที่เพิ่นได้กทำมาทึงชีวิตเนิ่อ .... จะให้แปลคำเมืองเป็นภาษาไธยด้วยไหม? ไม่น่าที่จะมีชาวโยธิยาชาวใต้คนใดมาสร้างให้เหมือนได้ พระญาไธยลูกหลานเม็งที่มาอ้างตัวว่าเป็นไธย แต่ดูถูกคนไธยว่าเป็นลาวต่ำต้อย ไม่น่าที่จะมีปัญญาสร้างศิลาจารึกเช่นนั้นได้ เพราะว่ามันขัดกับอุปนิสัยและสิ่งที่เขาทำมาทั้งชีวิต... จากคุณ : [NostalgiA] - [ 8 ก.ย. 46 12:53:00 ]

ความคิดเห็นที่ 35 อักษรล้านนา สันนิษฐานว่ามีต้นกำเนิดมาจากอักษรมอญโบราณ มีสัณฐานกลมป้อม เหมือน ที่คุณนู๋เองง่ะได้โพสต์มา (แต่นั่นเป็นตัวอักษรที่เกิดขึ้นจากการประดิษฐ์ font ตัวเมืองแบบใหม่ ซึ่งปัจจุบันนี้มีหลายสำนักที่ประดิษฐ์ขึ้นมาจนเป็นรูปแบบเฉพาะตัว เช่น font ของเว็บโลกล้านนา (lannaworld.com) ซึ่งยึดตามแบบของศ.ดร.อุดม รุ่งเรืองศรี หรือใช้ font ของคุณชรินทร์ แจ่มจิตต์ ที่เชียงราย และยังมีอีกหลายท่านที่ประดิษฐ์ขึ้นมารวมถึงมหาวิทยาศิลปากรด้วย) ที่ว่าพัฒนามาจากอักษรมอญโบราณนั้น เอามาจากไหน ก็เอามาจากอาณาจักรหริภุญไชยที่พระนางจามเทวีอพยพไพร่พลรวมถึงช่างสิบหมู่ และวัฒนธรรมต่างๆจากละโว้มาอยู่ที่หริภุญไชย ซึ่งอาณาจักรนี้มีอายุเก่าแก่กว่าเชียงใหม่และสุโขทัยมากนัก อาณาจักรหริภุญไชยเป็นเมืองเหนือสุดที่รับวัฒนธรรมละโว้ ตามตำนานเล่าว่าฤาษีวาสุเทพสร้างเมืองหริภุญไชยขึ้นมาแล้วเชิญพระนางจามเทวีธิดากษัตริย์เมืองละโว้ขึ้นมาเสวยราชย์ที่เมืองหริภุญไชย ในราวปีพ.ศ.1310-1311 เอกสารของจีนเรียกดินแดนหริภุญไชยว่า "หนีหวังก๊ก" หมายถึงอาณาจักรที่มีผู้หญิงเป็นกษัตริย์ สืบเชื้อสายปกครองกันมาจนถึงต้นพุทธศตวรรษที่ 19 สมัยพระยายี่บาจึงสิ้นราชวงศ์ เพราะถูกพญามังรายผนวกเข้าเป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรล้านนา การเข้ามาของพระนางจามเทวี ได้นำศิลปวิทยาการแขนงต่างๆขึ้นมาด้วย และที่สำคัญคือภาษาและตัวอักษรมอญ ซึ่งเป็นที่มาของอักษรธรรมล้านนา เหตุการณ์ที่ทำให้หริภุญไชยสิ้นราชวงศ์ ก็เนื่องจากพญามังรายส่งอ้ายฟ้ามาเป็นไส้ศึกในเมือง โดยตีสนิทกับพระยายี่บาจนตายใจและมอบอำนาจให้อ้ายฟ้าคุมการขุดเหมือง อ้ายฟ้าเกณฑ์ไพร่ฟ้าไปขุดเหมืองในบริเวณเหนือสบน้ำแม่แตง คือเขตอำเภอแม่แตง แม่ริม ในฤดูแล้ง เหมืองนั้นดินแข็งมากจึงทำให้ไพร่ฟ้าหนีจากการขุดเหมือง และโกรธพระยายี่บาจึงหนีจากเมืองไปเสียหมด เหมืองนั้นต่อมาได้ชื่อว่า เหมืองขี้หนีบ้าง เหมืองแก้วบ้าง เพราะคนขุดเหมืองทำงานจนมือเป็นแก้วไปหมด หลังจากพญามังรายยึดครองหริภุญไชยได้แล้วก็อยู่เพียง 2 ปีก็แต่งตั้งให้อ้ายฟ้าเป็นขุนฟ้าครองเมืองต่อ เพราะเมืองนั้นเล็ก ตัวเมืองสร้างมากว่า 500 ปีไม่สามารถขยายออกได้ และเต็มไปด้วยวัด จึงให้เป็นเมืองพุทธศาสนา ส่วนพระองค์นั้นย้ายไปสร้างเวียงกุมกาม และพระองค์ก็ได้รับเอาอักษรมอญนั้นมาใช้เป็นอักษรธรรมล้านนา อักษรธรรมล้านนาเผยแพร่ไปยังดินแดนใกล้เคียงทั้งในพม่าและลาว ครั้งหนึ่งที่ล้านนาทูลเชิญพระไชยเชษฐาธิราชจากล้านช้างมาครองเมืองซึ่งพระองค์ครองล้านนาได้ 2 ปีก็ต้องกลับล้านช้างเพราะเสด็จพ่อสวรรคตนั้น พระเจ้าไชยเชษฐาก็นำเอาคัมภีร์ใบลานที่จารด้วยอักษรธรรมล้านนาไปด้วยและนำไปเผยแพร่ยังล้านช้าง ซึ่งเรียกกันว่า อักษรธรรมอีสาน (เดี๋ยวจะโพสต์รูปให้ดู) แต่รูปที่โพสต์นี้เป็นอักษรธรรมล้านนาที่จารลงบนพับสา ไม่ใช่ใบลาน ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : [NostalgiA] - [ 8 ก.ย. 46 13:54:39 ]

ความคิดเห็นที่ 36 รูปนี้อาจจะเห็นตัวอักษรไม่ชัดนัก เป็นตัวอักษรธรรมอีสาน จารลงบน "หลาบคำ" หรือแผ่นทอง (ทองจริงๆ เลย อ่อนมาก) เป็นคล้ายๆกับใบประกาศยศศักดิ์ของพระน่ะ (ขอโทษนะคะ ไม่รู้ศัพท์ว่าจะใช้ว่ายังไง) ซึ่งจะมีทั้ง หลาบคำ และหลาบเงิน หลาบคำและหลาบเงินคู่นี้ (หลาบเงินอยู่ข้างล่าง) เป็นของสาธุใหญ่คำจันทร์ วัดแสน ที่หลวงพระบางค่ะ (มีคนบอกว่าตำแหน่งของท่านสาธุใหญ่คำจันทร์นี้ ถ้าเทียบกับของไทยก็ประมาณพระสังฆราชค่ะ) จากคุณ : [NostalgiA] - [ 8 ก.ย. 46 13:59:49 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ในเอกสารโบราณล้านนานั้น จะมีตัวอักษรใช้ทั้งหมด 3 แบบด้วยกัน แบบแรกก็คืออักษรธรรมล้านนา ดังที่กล่าวไปแล้ว ใช้กันมากในใบลาน พับสา ด้วยสัณฐานกลมป้อมจึงเอื้อกับการใช้เหล็กจารจารลงบนใบลานโดยไม่ทำให้ใบลานนั้นแตก แบบที่ 2 ก็คือ ตัวฝักขาม ซึ่งเกี่ยวข้องกับอักษรจากสุโขทัย (ใครว่าไม่เกี่ยวกับกระทู้ก็พยายามโยงให้มันเกี่ยวก็แล้วกันนะคะ) เอาละ ขี้เกียจพิมพ์เอง ขอ copy จาก http://elanna.chiangmai.ac.th มาเลยนะคะ เขาว่า... อักษรฝักขามหรือตัวฝักขามเป็นอักษรที่นิยมใช้บันทึกข้อความลงบนแผ่นหิน(ศิลาจารึก) แผ่นโลหะ ฐานพระพุทธรูป ซึ่งเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับการกัลปนาสิ่งของ เช่น สิ่งก่อสร้างทางศาสนา(ศาสนสถาน ศาสนวัตถุ) ที่นา ข้าคน เงินทอง ให้แก่วัดในพระพุทธศาสนา ในช่วงพุทธศตวรรษที่ 20 - 24 ก็ปรากฏการใช้อักษรสุโขทัยกันอย่างแพร่หลายในการเขียนวัตถุจารึก โดยนำอักขรวิธีบางอย่างของอักษรธรรมล้านนามาผสมกับอักษรสุโขทัย แล้วพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ จนเกิดเป็นอักษรชนิดใหม่เรียกว่า อักษรฝักขาม เหตุที่ได้ชื่อเช่นนี้เพราะ มีรูปร่างลักษณะผอมสูงและโค้งงอคล้ายฝักมะขาม จารึกอักษรฝักขามที่เก่าแก่ที่สุดเท่าที่พบในล้านนา คือ จารึก ลพ.9 (พ.ศ.1954) ส่วนจารึกใหม่ที่สุด คือ จารึก ชม. 30 (พ.ศ. 2370) อักษรฝักขามได้รับความนิยมอย่างสูงสุดราว 200 ปี โดยแพร่หลายไปจนถึงอาณาจักรล้านช้าง และเมืองเชียงตุง ประเทศพม่า กระทั่งอาณาจักรล้านนาสูญเสียเอกราชแก่พม่า ประกอบกับความนิยมใช้อักษรธรรมล้านนา และมีอักษรชนิดใหม่เข้ามาแทน ความนิยมอักษรฝักขามจึงเสื่อมลงและเลิกใช้ไปในที่สุด ตัวอย่างของตัวฝักขาม เป็นดังนี้ค่ะ จากคุณ : [NostalgiA] - [ 8 ก.ย. 46 14:09:07 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ไหนๆก็ไหนๆแล้วนะคะ เห็นมีคนเอ่ยถึงอักษรล้านนา ก็เอาให้ครบละกัน เผื่อว่าจะได้เป็นความรู้เพิ่มเติมในการวิเคราะห์กระทู้นี้ต่อไป แบบตัวอักษรที่ 3 ที่ใช้ในล้านนาคือ อักษรไทยนิเทศ (ตัวไทยนิเทศ) เป็นอักษรผสมระหว่างอักษรธรรมล้านนา กับอักษรฝักขาม รูปแบบตัวอักษรเกือบทั้งหมดมีลักษณะคล้ายตัวอักษรฝักขาม แต่จะกลมป้อมเหมือนอักษรธรรมล้านนา มีการเติมศกบนตัวอักษรบางตัว มีอักขรวิธีบางแบบเหมือนอักษรธรรมล้านนา ชื่อของอักษรมีหลายอย่าง เช่น อักษรขอมไทย อักษรขอมเมือง อักษรขอมหวัด อักษรไทยฝักขาม อักษรฝักขามใหม่ และอักษรไทยนิเทศ ซึ่งเป็นชื่อที่นักวิชาการในปัจจุบันส่วนใหญ่รู้จักและเรียกขานกัน ทั้งนี้เนื่องจากข้อความท้ายเรื่องโคลงมังทรารบเชียงใหม่ บันทึกไว้ว่าอักษรชนิดนี้เรียกว่า อักษรไทยนิเธดหรือ อักษรไทยนิเทศ สันนิษฐานว่าเริ่มใช้อักษรไทยนิเทศหลัง พ.ศ. 2099 เล็กน้อย และมักใช้เขียนเรื่องทางคดีโลก โดยเฉพาะวรรณกรรมโคลงต่างๆ อาทิ โคลงนิราศหริภุญไชย โคลงนิราศดอยเกิ้ง โคลงพรหมทัต โคลงมังทรา จากต้นฉบับใบลานเท่าที่เหลืออยู่ ซึ่งคงจะเป็นฉบับคัดลอก พบว่ามีอายุระหว่าง พ.ศ. 2355 - 2389 ซึ่งน่าจะเป็นช่วงที่อักษรไทยนิเทศได้รับความนิยมสูงสุด และพบบ้างตามก้อนอิฐที่ใช้ก่อสร้างศาสนสถานต่างๆ ในล้านนา เช่น ที่เชียงราย เป็นต้น แต่ไม่มากนัก เนื่องด้วยระยะเวลาอันสั้น และความนิยมใช้อักษรไทยนิเทศคงมีอยู่เฉพาะในเขตราชสำนักเท่านั้น ยังไม่แพร่หลายไปถึงประชาชนทั่วไป จึงทำให้อักษรชนิดนี้ไม่เป็นที่รู้จักเท่าที่ควรและสุดท้ายก็ไม่มีการใช้อีกเลย จากคุณ : [NostalgiA] - [ 8 ก.ย. 46 14:17:06 ]

ความคิดเห็นที่ 39 เอาตัวอักษรทั้ง 3 แบบมาเปรียบเทียบให้ดู บรรทัดบนสุดเป็นอักษรธรรมล้านนา บรรทัดที่ 2 อักษรฝักขาม บรรทัดที่ 3 อักษรไทยนิเทศ ส่วนเขียนเป็นชื่อใครนั้นคงจะอ่านกันได้....หวังว่าคงไม่ถูกลบนะคะ เพราะเอามาจากเว็บ elanna ค่ะ จากคุณ : [NostalgiA] - [ 8 ก.ย. 46 14:24:32 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ผมว่า คำว่า ทัก ตัวที่สองน่าจะลงมาอยู่ข้างล่าง และคำว่าษิณ ตัวที่สองก็น่าจะวางอยู่ในตำแหน่งล่างเช่นกัน แต่ช่างเหอะ!! ไม่มั่นใจเหมือนกัน จากคุณ : โง้มฟ้า - [ 9 ก.ย. 46 15:10:55 ]

ความคิดเห็นที่ 41 แถวที่ 2 เป็นตัวฝักขาม จะไม่มีตัวซ้อนค่ะ การเขียนจะคล้ายกับการเขียนในหลักศิลาจารึกของพ่อขุนรามค่ะ แต่การเขียนไทยนิเทศจะเขียนเหมือนอักษรธรรมล้านนา แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าในตัวอย่างที่ให้มา ทำไมตัวไทยนิเทศถึงไม่เอา ก และ ณ ไปซ้อนในตำแหน่งล่าง จากคุณ : [NostalgiA] - [ 9 ก.ย. 46 16:42:47 ]

ความคิดเห็นที่ 42 http://www.phrathai.net/news/show.php?Category=culturen&No=46090402 ‘ศิลาจารึก’เจ๋ง พิสูจน์ได้ทั้งวิทย์-โบราณคดี นักวิชาการสายกรมศิลป์ยัน เหมาะสมกับรางวัลยูเนสโก แสดงความคิดเห็น สำหรับพิมพ์ ผู้เชี่ยวชาญภาษาโบราณ ท้าลั่นพิสูจน์ศิลาจารึก พ่อขุนรามคำแหง หลักที่1 ของจริงร้อยเปอร์เซ็นต์ ใครบอกปลอมให้หาหลักฐานประวัติศาสตร์มายืนยัน "ปองพล" เผยเคยมีคนส่งหนังสือคัดค้านถึงยูเนสโก เมื่อวันที่ 3 กันยายน นายปองพล อดิเรกสาร รัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการ (ศธ.) ให้สัมภาษณ์กรณีนักประวัติศาสตร์ระบุหลักศิลาจารึกพ่อขุนรามคำแหงหลักที่ 1 ไม่ได้ทำขึ้นสมัยพ่อขุนรามคำแหง แต่ทำขึ้นในสมัยรัชกาลที่ 4 ว่า ใครที่คัดค้านเรื่องนี้ก็ช่วยไม่ได้เพราะทางองค์การศึกษาวิทยาศาสตร์และวัฒนธรรมแห่งสหประชาชาติ (ยูเนสโก) มีมติให้หลักศิลาจารึกหลักที่ 1 ของพ่อขุนรามคำแหงเป็นมรดกโลก ก่อนหน้านี้มีคนส่งหนังสือคัดค้านไปที่ยูเนสโกว่าไม่ใช่ของจริงที่สร้างสมัยพ่อขุนรามคำแหง ทางกระทรวงชี้แจงยูเนสโกไปแล้ว ส่วนการจัดงานสมโภชศิลาจารึกดังกล่าวนี้ในวาระครบรอบ 720 ปี จะจัดในปี 2546 นี้แต่ต้องหารือร่วมกับหน่วยงานอื่นๆ ด้วย สำหรับหลักศิลาจารึกดังกล่าวนี้จัดเก็บไว้ที่พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ กรุงเทพมหานคร นางสิริกร มณีรินทร์ รัฐมนตรีช่วยว่าการ ศธ. กล่าวว่า การที่ยูเนสโกยกย่องให้เป็นมรดกโลกเป็นเรื่องที่น่ายินดีมากกว่า ประชาชนชาวไทยน่าดีใจเอาไว้ก่อน ยิ่งในช่วงที่จะประชุมกลุ่มความร่วมมือทางเศรษฐกิจเอเชียแปซิฟิก (เอเปค) ในเดือนตุลาคมน่าจะเป็นสิ่งดีมากๆ ส่วนกรณีที่นักประวัติศาสตร์บางส่วนบอกว่าไม่ใช่ของจริงเป็นของปลอมเป็นเรื่องที่สามารถพิสูจน์กันภายหลังได้ นางสาวก่องแก้ว วีระประจักษ์ ผู้เชี่ยวชาญด้านภาษาโบราณ กรมศิลปากร กล่าวว่า หลักศิลาจารึกหลักที่ 1 ของพ่อขุนรามคำแหงเป็นของจริง 100 เปอร์เซ็นต์ เพราะจากการศึกษาตัวอักษรหลักศิลาจารึกพบว่าเป็นตัวอักษรที่พ่อขุนรามคำแหงคิดค้นขึ้น เพื่อให้เป็นเอกลักษณ์ที่ใช้ขึ้น จะเห็นว่าพยัญชนะที่เขียนจะไม่มีขอบบนล่างเหมือนอักษรขอม สระพยัญชนะอยู่ในบรรทัดเดียวกัน การเขียนอักษรพ่อขุนรามคำแหงไม่ต้องยกเครื่องมือเขียน สามารถเขียนติดต่อกันได้เลยในแต่ละพยัญชนะเป็นเอกลักษณ์มาจนถึงทุกวันนี้ แต่ถ้าเป็นอักษรของขอมหรือของภาษาอังกฤษเวลาเขียนพยัญชนะส่วนใหญ่ต้องยกเครื่องมือเขียน เช่น ตัว T ต้องขีดเส้นตรงบนและถึงจะขีดเส้นตรงล่าง การเขียนต้องยกปากกาเวลาเขียน สิ่งเหล่านี้แสดงให้เห็นถึงความเป็นอิสระทางภาษา นอกจากนี้ในหลักศิลาจารึกดังกล่าวจะเขียนเป็นรูปสละลอยอย่างคำในศิลาจารึกขุนศรีอินทราทิตย์ ในศิลาจารึกรุ่นหลังๆ จะใช้รูปสระลอย "นักประวัติศาสตร์และคนที่ออกมาบอกว่าหลักศิลาจารึกนี้เป็นของปลอม อยากทราบว่าบุคคลเหล่านี้เคยอ่านหลักศิลาจารึกและมีความรู้เรื่องนี้หรือเปล่า หากออกมาระบุว่าทำขึ้นในสมัยรัชกาลที่ 4 ควรจะมีหลักฐานทางประวัติศาสตร์ออกมายืนยัน ไม่อยากให้ออกมาพูดลอยๆ แบบนี้" ผู้เชี่ยวชาญด้านภาษาโบราณกล่าว คุณหญิงแม้นมาศ ชวลิต ประธานที่ปรึกษาคณะกรรมการแห่งชาติ ว่าด้วยแผนงานความทรงจำของโลก กล่าวว่า เหตุผลที่มีการเสนอหลักศิลาจารึกหลักที่ 1 ของพ่อขุนรามคำแหงเป็นมรดกโลก จะเห็นว่าในหลักศิลาจารึก 4 ด้านจะมีเนื้อหาที่บ่งบอกถึงหลักการปกครองบ้านเมืองของพ่อขุนรามคำแหงตรงกับหลักสิทธิมนุษยชนที่เปิดโอกาสให้ราษฎรมีส่วนร่วมในการปกครองบ้านเมือง เช่น การให้ราษฎรมาสั่นระฆังเวลามีเรื่องเดือดร้อน การจัดระเบียบบ้านเมืองใครใคร่ค้าช้างค้า ใคร่ค้าม้าค้า ราษฎรจะเดินทางไปค้าที่ไหนก็ได้แสดงถึงความเป็นอิสระ การส่งเสริมให้ราษฎรอยู่ในศีลธรรม มีการเชิญพระเถระมาเทศน์ให้ราษฎรฟัง สิ่งเหล่านี้ทางยูเนสโกก็เห็นความสำคัญ "ส่วนเรื่องที่มีคนค้านว่าไม่ใช่หลักศิลาจารึกจริงนั้น ทางยูเนสโกไม่ได้สนใจประเด็นเหล่านี้เท่าไร แต่ทางคณะกรรมการก็ได้ทำหนังสือชี้แจงเรื่องเหล่านี้ไปด้วย ว่ามีการศึกษาและพิสูจน์แล้วว่าเป็นของจริงที่สร้างสมัยพ่อขุนรามคำแหง นอกจากนี้ยังพิสูจน์ทางวิทยาศาสตร์โดยสำนักโบราณคดี กรมศิลปากร จากหินหลักศิลาจารึกก็มีอายุอยู่ในสมัยพ่อขุนรามคำแหง มีการพิสูจน์รอยขีดของตัวอักษรในหลักศิลาจารึกด้วย เรื่องเหล่านี้ปกติตามหลักการก็ต้องมีการพิสูจน์ด้วยหลักวิทยาศาสตร์ควบคู่ไปด้วย ส่วนที่บางท่านบอกว่าคำบางคำไม่ควรจะมีในสมัยนั้นก็มีการถกเถียงกันและได้มีการศึกษาพิสูจน์โดยผู้เชี่ยวชาญหลายท่าน อย่างคำว่า "ช่าง" ก็มีการจารึกไว้หลักศิลาจารึกหลักที่ 106 หลักที่ 102 เป็นคำว่าช่างเกวียน หลักที่ 54 เป็นช่างลุ" คุณหญิงแม้นมาศกล่าว คุณหญิงแม้นมาศกล่าวว่า การจะเสนอให้หลักศิลาจารึกหลักที่ 1 เป็นมรดกเป็นเรื่องที่ทุกฝ่ายทำกันอย่างรอบคอบให้มากที่สุด เพราะการที่จะเอาชื่อเสียงของพ่อขุนรามคำแหงไปเสนอนั้นจะต้องทำให้ทุกคนมีความเชื่อถือ เลื่อมใสเคารพนับถือในพระองค์ หากไม่มีพระองค์เราก็อาจจะไม่มีภาษาที่เป็นภาษาไทยจนทุกวันนี้ อย่างไรก็ตาม จะการแปลหลักศิลาจารึกเพื่อเผยแพร่เป็นภาษาจีน เยอรมนี จากเดิมที่ได้พิมพ์เผยแพร่เป็นภาษาอังกฤษและภาษาฝรั่งเศสแล้ว อีกทั้งจะมีการเผยแพร่ทางเว็บไซต์ด้วย นายวิรุณ ตั้งเจริญ อธิการบดีมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ (มศว) ผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปกรรมศาสตร์ และวัฒนธรรม กล่าวว่า เชื่อในศิลาจารึกมาตั้งแต่อดีตโดยไม่มีคำว่าของจริงหรือปลอม จนกระทั่งมีงานวิจัยของนายพิริยะ ไกรฤกษ์ อาจารย์คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ได้ทำวิจัยในช่วงที่เป็นอาจารย์อยู่มหาวิทยาลัยศิลปากร (มศก.) โดยวิจัยในมุมมองประวัติศาสตร์ศิลป์ และโบราณคดี ก็รับฟังได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าศิลาจารึกหลัก 1 เป็นของปลอม เพราะเป็นการนำเสนอโดยใช้ด้านมนุษยวิทยาเข้าไปแยกแยะ ฉะนั้น จึงไม่สามารถสรุปได้ว่าศิลาจารึกหลัก 1 เป็นของปลอม และส่วนใหญ่ยังเชื่อกันว่าเป็นของจริงมากกว่า "ประวัติศาสตรศิลป์ไม่มีข้อมูลชัดเจนตายตัว ฉะนั้น โดยความเชื่อส่วนตัวต้องถือว่าเป็นของจริง และการที่ยูเนสโกยกย่องให้เป็นมรดกความทรงจำของโลกเราก็น่าจะยินดี เพราะจะเป็นพลังกระตุ้นถึงความเป็นคนไทยขึ้นมาในกระแสโลกปัจจุบัน ก็เป็นปรากฏการณ์ที่ดี" นายวิรุณกล่าว นายพุฒิ วีระประเสริฐ อธิการบดีมหาวิทยาลัยศิลปากร กล่าวว่า เวลานี้ความเชื่อในเรื่องแบ่งออกเป็น 2 ทฤษฎี ซึ่งขึ้นอยู่กับวิธีการคิด พูด การกลายของภาษา และตัวอักษร เป็นเรื่องของการตีความทั้งสิ้น บางคนเชื่อว่าศิลาจารึกที่เก่าที่สุดคือหลัก 1 และเป็นของจริง แต่บางคนบอกว่าทำขึ้นสมัยรัชกาลที่ 4 เพราะต้องสร้างความรู้สึกรักชาติ อย่างไรก็ตาม คงต้องดูดีๆ เพราะมีศิลาจารึกอีกหลายหลักที่เขียนอักษรเช่นเดียวกับหลัก 1 แต่ทำไมต้องตีความว่าศิลาจารึกหลัก 1 เป็นของปลอม และถ้าทำปลอมจริง คนทำต้องเป็นยอดอัจฉริยะถึงทำอันอื่นได้เหมือน นายพุฒิกล่าวอีกว่า การที่ยูเนสโกยกย่องให้ศิลาจารึกหลัก 1 เป็นมรดกความทรงจำของโลกนั้น ไม่เห็นว่าเสียหายตรงไหน เพราะไม่ได้ทำให้ประเทศเสียหาย จึงไม่จำเป็นจะต้องปฏิเสธ นางสาวิตรี สุวรรณสถิตย์ รองปลัด ศธ. ในฐานะเลขาธิการคณะกรรมการแห่งชาติ ว่าด้วยยูเนสโก หนึ่งใน 3 คน ที่ร่วมเดินทางไปชี้แจงต่อคณะกรรมการที่ปรึกษานานาชาติ ของยูเนสโก กล่าวว่า ในการชี้แจงต่อยูเนสโก นอกจากตน คุณหญิงแม้นมาศแล้ว ยังมีนักวิชาการที่ได้รับการยอมรับคือนายอดุล วิเชียรเจริญ กรรมการแห่งชาติว่าด้วยยูเนสโก ร่วมไปชี้แจงด้วย ได้นำหลักฐานทางประวัติศาสตร์ทั้งเอกสารทางวิชาการ หนังสือ จากหอสมุดแห่งชาติและหอจดหมายเหตุ ตลอดจนหนังสือที่ชาวต่างชาติเขียนไว้ไปยืนยัน อาทิ Thailand a short history เขียนโดย David K. Wyatt หรือแม้แต่ข้อทักท้วงของนักวิชาการบางกลุ่มเกี่ยวกับศิลาจารึกหลักที่ 1 นำไปเสนอด้วย แต่คณะกรรมการที่ปรึกษานานาชาติของยูเนสโกยังยอมรับ และลงมติสนับสนุนเป็นเอกฉันท์ให้จดทะเบียนศิลาจารึกหลักที่ 1 ในโครงการมรดกความทรงจำของโลก "ไม่คิดว่าคณะกรรมการที่ปรึกษานานาชาติของยูเนสโกให้จดทะเบียนเพราะเวทนา อย่างที่นายสุจิตต์ วงษ์เทศ บรรณาธิการและผู้พิมพ์ผู้โฆษณา หนังสือศิลปวัฒนธรรม ระบุ เพราะคณะกรรมการดังกล่าวมีมาตรฐานและประกอบด้วยผู้เชี่ยวชาญ เหมือนเป็นการดูถูกสติปัญญาของคณะกรรมการ และเป็นการก้าวล่วงเกินขอบเขตของนักวิชาการ ซึ่งถ้าคนวิจารณ์เข้าไปนั่งฟังอยู่ในที่ประชุมด้วยแล้วเห็นว่าลงมติให้ด้วยความเวทนาจริง จึงจะพูดอย่างนั้นได้" นางสาวิตรีกล่าว นางอมรา ศรีสุชาติ ผู้อำนวยการพิพิธสถานแห่งชาติรามคำแหงสุโขทัย กล่าวว่า โดยส่วนตัวเห็นว่าเป็นเรื่องดีที่ยูเนสโกเห็นความสำคัญของศิลาจารึก แต่เมื่อยกย่องหลักที่ 1 แล้ว น่าจะยกย่องหลักอื่นเสมอเหมือนกัน เนื่องจากศิลาจารึกสมัยสุโขทัยมีมากกว่า 10 หลัก แต่ละหลักกล่าวถึงอารยธรรม วัฒนธรรม และภูมิปัญญาสุโขทัยไว้มากมาย ส่วนความเห็นของประวัติศาสตร์บางสายที่บอกว่าไม่ใช่จารึกสมัยพ่อขุนรามคำแหงมหาราช เพราะสร้างขึ้นใหม่นั้น เห็นว่าด้านที่ 1 บ่งบอกไว้ชัดเจนแล้วว่า "พ่อกรูชื่อศรีอินทราทิตย์ แม่กรูชื่อนางเสือง พี่กรูชื่อบานเมือง กรูมีพี่น้องท้องเดียวห้าคน ผู้ชายสาม ญิงโสง พี่เผือผู้อ้ายตายจากเผือเตียมแต่ยังเล็ก" หมายถึงพ่อขุนรามคำแหงมหาราช คิดและทรงเล่าเรื่องให้ช่างสลักลงบนหลักศิลา จึงถือได้ว่าศาลาจารึกหลักที่ 1 เกิดขึ้นโดยพ่อขุนรามคำแหงมหาราชอย่างแท้จริง "ทางจังหวัด โดยพิพิธภัณฑ์จะจัดสัมมนาทางโบราณคดีอดีตปัจจุบันอนาคตขึ้นในวันที่ 5-6 กันยายนนี้ที่โรงแรมไพลินสุโขทัย มีนักวิชาการและผู้เชี่ยวชาญด้านประวัติศาสตร์และโบราณคดีร่วมจำนวนมาก" นางอมรากล่าว นายอมรทัติ นิรัตศยกุล ผู้ว่าราชการจังหวัดสุโขทัย กล่าวว่า ชาวสุโขทัยต่างดีใจและจะประชุมเพื่อจัดงานเฉลิมฉลองให้ยิ่งใหญ่พร้อมกับงานสมโภชวันอานุภาพพ่อขุนรามคำแหงมหาราช ทางจังหวัดจัดมา 7 ปีแล้ว ครั้งนี้นี้จะเฉลิมฉลองหลักศิลาจารึกไปพร้อมกันด้วยในวันที่ 17 มกราคม 2547 ที่มา: นสพ.มติชน 4 ก.ย.46 .....กรู...จริงๆแล้วไม่มี ร นะครับผมใส่ไปเองเพราะพันทิพย์เซ็นเซอร์ จากคุณ : ชาวบ้านตาดำดำ - [ 9 ก.ย. 46 23:46:33 ]

ความคิดเห็นที่ 43 http://news.mweb.co.th/follow/follow106071.html ศธ.ยืนยันศิลาจารึกฯของจริงพิสูจน์มากว่า ๑๐ ปีแล้ว กรุงเทพฯ ๖ ก.ย.- คณะกรรมการแห่งชาติว่าด้วยแผนงานความทรงจำของโลก ศธ.ออกมายืนยันพร้อมแสดงเอกสารการพิสูจน์ศิลาจารึกหลักที่ ๑ ของพ่อขุนรามคำแหงว่าเป็นของแท้ ไม่สนนักวิชาการคัดค้าน ระบุมองต่างได้ แต่ฐานะรัฐบาลมีสิทธิเสนอให้ชุมชนโลกร่วมภาคภูมิใจ เดินหน้าเตรียมงานฉลองสมโภชปีนี้ถึงปีหน้า ทั้งจัดพิมพ์เผยแพร่หลายภาษา จัดโครงการสืบสานมรดกวัฒนธรรมสุโขทัย ภายหลังจากคณะกรรมการที่ปรึกษานานาชาติ ของยูเนสโก มีมติให้ผู้อำนวยการใหญ่ยูเนสโก จดทะเบียนระดับโลก ศิลาจารึกหลักที่ ๑ ของพ่อขุนรามคำแหง ภายใต้โครงการมรดกความทรงจำของโลก ต่อมามีนักวิชาการบางคนออกมาระบุว่า ศิลาจารึก ดังกล่าวไม่ได้สร้างขึ้นในสมัยพ่อขุนรามคำแหง วานนี้ (๕ ก.ย.) คณะกรรมการแห่งชาติว่าด้วยแผนงานความทรงจำของโลก ซึ่งกระทรวงศึกษาธิการแต่งตั้งขึ้น ออกมาแถลงข่าวยืนยันพร้อมข้อพิสูจน์ว่าศิลาจารึกหลักที่ ๑ เป็นของจริง โดย ศ.ดร.ประเสริฐ ณ นคร ราชบัณฑิต กรรมการแห่งชาติว่าด้วยแผนงานฯ กล่าวว่า การพิสูจน์มีมากว่า ๑๐ ปีแล้ว จากหลักฐานทางวิทยาศาสตร์ รอยที่ขูดขึ้นมากับส่วนที่ไม่ได้ขูด ก็ปรากฏว่ารอยขูดแสดงให้เห็นว่าขูดมาตั้งแต่สมัยสุโขทัย เมื่อเอาวิทยาศาสตร์มาจับก็วิเคราะห์ได้ว่าเป็นของที่ทำมานานแล้ว มีตัวอย่างศิลาจารึกอีก ๓ หลักที่จังหวัดแพร่ ที่ปรากฏว่าพยัญชนะ ก.ของ ๓ หลักมีลักษณะใกล้พ่อขุนรามคำแหง ไม่ใกล้มาสมัยพญาลิไท แสดงให้เห็นว่าลักษณะตัวอักษรเป็นของโบราณอย่างแท้จริง นอกจากนี้ปีที่สร้างตัวอักษรขึ้น ปี พ.ศ.๑๘๒๖ ก็ปรากฏอยู่ในจินดามณี ฉบับพระเจ้าอยู่หัวบรมโกศ บอกว่าทำตัวหนังสือขึ้นในปีเดียวกัน ทางผู้กล่าวหาว่าพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ ๔ มาเติมเข้าไปเอง อยากชี้แจงว่าจินดามณีมีเป็นกว่า ๑๐๐ เล่ม แต่ของพระบรมโกศมีเพียง ๔ เล่มและยังแกล้งปล่อยไปอยู่ที่ประเทศอังกฤษอีก ๑ ฉบับ เพื่อให้ยืนยันว่าศิลาจารึกหลักที่ ๑ ว่าไม่ได้ปลอม ดังนั้นทุกเรื่องสามารถชี้แจงได้หมด ด้านนางจิราภรณ์ อรัณยะนาค นักวิทยาศาสตร์ ๙ ผู้เชี่ยวชาญเฉพาะด้านวิทยาศาสตร์การอนุรักษ์ สำนักพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ กรมศิลปากร เปิดเผยว่า ได้รับมอบหมายเมื่อปี ๒๕๓๒ ให้ศึกษาวิจัยค้นคว้าข้อมูลตรวจพิสูจน์ศิลาจารึกหลักที่ ๑ ว่าทำขึ้นสมัยสุโขทัยหรือรัตนโกสินทร์ตอนต้น หลังจากมีนักวิชาการหลายคนตั้งสังเกตและข้อสันนิษฐานว่าจารึกขึ้นในสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้น สมัยรัชกาลที่ ๔ ซึ่งได้พิจารณาศิลาจารึกหลักที่ ๑ และหลักอื่นๆ รวมทั้งศึกษาประวัติการค้นพบ ปรึกษาผู้เชี่ยวชาญด้านการอ่านศิลาจารึก โดยตั้งข้อสมมติฐานว่าถ้าศิลาจารึกหลักที่ ๑ ทำขึ้นในสมัยสุโขทัย จะมีระยะเวลาที่ถูกทอดทิ้งอยู่กลางแดดกลางฝนเป็นเวลานานกว่า ๕๐๐ ปี ก่อนจะถูกเคลื่อนย้ายมาเก็บรักษาในกรุงเทพฯ และการที่พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าอยู่หัว ทรงพบศิลาจารึกหลักนี้โดยง่ายภายในระยะเวลาอันสั้น แสดงว่าขณะที่ถูกพบ ศิลาจารึกหลักนี้ไม่ได้อยู่ใต้ดิน เพราะฉะนั้นผิวของศิลาจารึกหลักที่ ๑ น่าจะมีริ้วรอยที่เกิดจากการสึกกร่อนจากสภาวะแวดล้อมตามธรรมชาติและการเปลี่ยนแปลงองค์ประกอบทางเคมีใกล้เคียงกับศิลาจารึกหลักอื่นๆ ที่ทำขึ้นในสมัยสุโขทัย ก็สรุปได้ว่าศิลาจารึกหลักที่ ๑ ทำขึ้นในสมัยสุโขทัยเพราะมีลักษณะเป็นหินทรายแห้งเนื้อละเอียด เหมือนกับหลักศิลาจารึกหลักอื่นๆ ที่ค้นพบภายหลัง เช่น หลักที่ ๔๕ ส่วนศิลาจารึก สมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้น ส่วนใหญ่เป็นหินที่นำมาจากหัวเมืองหลายๆ แห่ง เช่น หินแกรนิตไลส์ หินปูน “เมื่อนำข้อมูลที่ได้จากการศึกษาวิจัยด้วยวิธีทางวิทยาศาสตร์มาพิจารณาร่วมกับข้อมูลที่ได้จากการศึกษาประวัติศาสตร์การค้นพบและการเก็บรักษาศิลาจารึกหลักที่ ๑ ดูจะเป็นไปไม่ได้ที่ศิลาจารึกหลักที่ ๑ ถูกทำขึ้นสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้น หรือในสมัยรัชกาลที่ ๔ แต่การศึกษาวิจัยด้วยวิธีนี้ไม่ได้กำหนดอายุของศิลาจารึก เพียงเปรียบเทียบริ้วรอยและองค์ประกอบของผิวที่เปลี่ยนแปลงไปเนื่องจากกระบวนการสึกกร่อนผุพังสลายตัวของศิลาจารึก” นางจิราภรณ์ กล่าว ด้าน ม.ร.ว.รุจยา อาภากร รองผู้อำนวยการสำนักงานเลขาธิการองค์การรัฐมนตรีศึกษาแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ หรือซีมีโอ ในฐานะกรรมการแห่งชาติว่าด้วยแผนงานฯ และเป็นผู้เขียนร่างคำชี้แจงและเหตุผลในใบสมัคร เปิดเผยว่า ก่อนจะเขียนร่างได้อ่านผลงานและความเห็นของทุกคนทั้งที่เห็นด้วยและเห็นแย้ง ดูจากหลายด้านแล้วน่าจะยุติได้ว่าศิลาจารึกหลักที่ ๑ เป็นของแท้ ซึ่งหลักเกณฑ์การพิจารณาของยูเนสโกมีหลายข้อ หลักเกณฑ์ที่หนึ่งคือมีความเป็นของแท้ พิสูจน์ได้ว่าเป็นของแท้ ไม่ใช่สำเนาลอกเลียนหรือเป็นของปลอม เกณฑ์ที่สองคือมีความโดดเด่นมิอาจทดแทนได้ มีชิ้นเดียวไม่มีที่อื่นอีก การสูญหายหรือเสื่อมสภาพจะเป็นอันตรายอย่างใหญ่หลวงต่อมนุษยชาติ ทั้งนี้เพราะโครงการมรดกความทรงจำของโลกมีวัตถุประสงค์เพราะต้องการอนุรักษ์เอกสารที่อาจจะสูญหายไปได้ ดังนั้นศิลาจารึกหลักที่ ๑ เข้าเกณฑ์ทุกประการ หรือหลักเกณฑ์ด้านอื่นๆ ทางการเมืองการปกครอง การค้าเสรี หลักสิทธิมนุษยชน “ที่จริงแล้วยูเนสโกก็ได้ยกย่องให้เมืองสุโขทัยเป็นเมืองมรดกโลกอยู่แล้ว และข้อมูลต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับสุโขทัยก็มาจากจารึกหลักที่ ๑ เป็นอันมาก ดังนั้นถ้าจะไม่รับจารึกหลักที่ ๑ ทำไมถึงยอมรับสุโขทัยว่าเป็นมรดกโลก มันมีความต่อเนื่องกันอยู่ ผู้ที่คัดค้านขึ้นมานี้ก็แสดงถึงความใจกว้างของเราที่มีมาตั้งแต่สมัยโบราณแล้ว ใครใคร่อยากโต้แย้งก็ได้เป็นสังคมเสรี เราไม่ได้ปิดปากใคร คนพูดก็คงน่าจะต้องรู้กาลเทศะในการพูด แต่เราไม่ได้เป็นประเทศเผด็จการ ทางวิชาการก็สิ่งเสริมเต็มที่ เราไม่ได้ว่าอะไร แต่คนที่คัดค้านก็ต้องฟังคนอื่นด้วย เพราะเราก็เข้าใจว่าเขาอาจติดใจบางจุดอยู่ น่าจะเข้าใจว่ายุคนี้เป็นยุคทฤษฎีหลากหลาย เป็นเรื่องแล้วแต่มุมมองของใคร แต่ในฐานะที่เป็นรัฐบาลหรือเป็นประเทศชาติก็ย่อมมีสิทธิที่จะเสนอเรื่องนี้ในชุมชนของโลกของรัฐชาติต่างๆ ว่าเราก็มีอะไรที่เราภูมิใจและอยากให้คนอื่นร่วมภูมิใจด้วย” ม.ร.ว.รุจยา กล่าว ศ.คุณหญิงแม้นมาศ ชวลิต ประธานคณะกรรมการแห่งชาติว่าด้วยแผนงานฯ เปิดเผยว่า ขณะนี้ไม่ได้สนใจแล้วว่าใครจะกล่าวหาหรือหมิ่นพระบรมเดชานุภาพว่ามีการทำขึ้นปลอม ซึ่งถือว่าเป็นการกล่าวหาที่ร้ายแรงที่สุด โดยวานนี้ (๕ ก.ย.)คณะกรรมการได้ประชุมและเตรียมเสนอแผนการเฉลิมฉลองทั้งจัดพิมพ์เป็นเล่ม ทำลงเว็บไซต์ กระจายไปทั่วโลก จัดพิมพ์แปลเป็นหลายภาษา จัดกิจกรรมให้เด็กมีส่วนร่วมด้วย และต้องทำหนังสือถึงห้องสมุดของโรงเรียนที่มีประมาณ ๔๐,๐๐๐ แห่งร่วมจัดนิทรรศการเฉลิมฉลอง ๗๒๐ ปีศิลาจารึกพ่อขุนรามคำแหง ซึ่งสามารถทำได้ในปีนี้ สำหรับแผนสมโภชใหญ่นั้นจะต้องเสนอผ่านกระทรวงศึกษาธิการ เข้าคณะรัฐมนตรี ทำเป็นแผนสืบสานมรดกทางวัฒนธรรมสุโขทัย ในปี ๒๕๔๗ โดยอยากให้คนตระหนักและเห็นคุณค่ามรดกวัฒนธรรมสุโขทัยมากขึ้น จะมีทั้งการนำเที่ยววัฒนธรรมสุโขทัย ฝึกอบรมมัคคุเทศก์น้อย.- สำนักข่าวไทย เอ็มเว็บนิวส์ จากคุณ : ชาวบ้านตาดำดำ - [ 9 ก.ย. 46 23:47:31 ]

ความคิดเห็นที่ 44 [NostalgiA] แปลผิดหนา >ที่มาอ้างตัวเปนไธย แต่ดูแควรคนไธยเปนลาวต่ำต้อย ฅนไทย บ่แม่น "คนไธย" จากคุณ : นู๋เองง่ะ - [ 11 ก.ย. 46 10:42:02 ]

ความคิดเห็นที่ 45 เออ...แต๊ บ่ทันได้สังเกตว่าตัวหลังใช้ ท บ่ใช่ ธ  สูมาทวยเทอะ แต่ตัว คอ คน นั้นไม่ได้หลงลืม แต่.....บ่ฮู้ว่ามันอยู่ไหนในคีย์บอร์ด เซาะหาบ่ปะเจ้าาาาาาาาา แก้ไขเมื่อ 12 ก.ย. 46 09:08:45 จากคุณ : [NostalgiA] - [ 11 ก.ย. 46 17:12:21 ]

ความคิดเห็นที่ 46 อ้อ....จะเรียกว่า "แปล" ก็ไม่ได้ด้วย เพราะต้องเรียกว่า "ปริวรรต" คือการถ่ายถอดอักขระตัวต่อตัว สำนักไหนจะเรียกอย่างไรไม่ทราบได้ แต่สำนักที่ข้าพเจ้าร่ำเรียนมา เปิ้นใช้คำว่า "ปริวรรต" จ้ะ จากคุณ : [NostalgiA] - [ 11 ก.ย. 46 17:17:23 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ปริวัตต์ จากคุณ : นู๋เองง่ะ - [ 19 ก.ย. 46 07:50:24 ]

ความคิดเห็นที่ 48 คำว่าปริวรรต เป็นศัพท์ที่นักวิชาการสมัยใหม่ใช้เรียกการถ่ายทอดอักขระ ไม่ว่าจะใช้ที่ใดจะเขียนตามแบบสันสกฤต คือ "ปริวรรต" ไม่นิยมเขียน "ปริวัตต์" แบบบาลี และยังไม่เคยเจอในใบลานหรือพับสาใดที่เอ่ยถึงคำนี้ ดังนั้น เมื่อไม่เคย "ปริวรรต" คำว่า "ปริวรรต" จากคัมภีร์ใดๆมาก่อน ก็จึงไม่เลือกที่จะใช้คำว่า "ปริวัตต์" แต่เลือกใช้คำว่า "ปริวรรต" ตามที่นักวิชาการท่านบัญญัติ (บรรทัดฐาน) ไว้ จากคุณ : [NostalgiA] - [ 19 ก.ย. 46 15:45:08 ]

ความคิดเห็นที่ 49 [NostalgiA] ลองเขียนกลับเปนตัวเมืองสิ จากคุณ : นู๋เองง่ะ - [ 20 ก.ย. 46 10:23:55 ]