ความคิดเห็นที่ 1 อย่ามองอะไรที่ผิวเพียงอย่างเดียวจนเห็นอะไรมันเลวร้ายไปหมดแง่ดีมันก็มี คนไทยที่เขาไปชอบแบบพอเพียง ลูกทุ่งๆ ก็มีเป็นล้านๆคน รัฐเขาก็ไม่คิดตะบี้ตะบันทำใหญ่โตเหมือนลาสเวกัส หรอกคุณ เขาก็คงทำแค่พอเพียงกับคนส่วนหนึ่งเท่านั้น พวกโลภมากที่อยู่นอกประเทศมีมากกว่าเยอะเงินที่มันจะไหลเข้าประเทศเอามาสร้างระบบรถไฟฟ้าครบวงจรจะได้มีสักที แล้วเขาก็มีการลงประชามติ ไม่ได้เอาความเห็นจากใครเพียงคนเดียวมาตัดสินใจ จากคุณ : tee" - [ 28 พ.ย. 46 04:34:33 ]

ความคิดเห็นที่ 2 การลงทุนที่จะพัฒนาให้ถึงซึ่งความเจริญที่แท้จริงควรต้องคำนึงถึง   ทั้งทุนทางเศรษฐกิจที่เป็นเปลือกหุ้มห่อ   และต้นทุนของจิตวิญญาณของความเป็นมนุษย์ด้วยครับ ทุกวันนี้ทุนแห่งความดีงาม   ทุนของความเอื้อเฟื้อเสียสละอันเป็นเอกลักษณ์ของสังคมไทย    กำลังถูกลัทธิการตลาดเข้าครอบงำ     อัตราเร่งของคนยุคนี้จึงมีมากขึ้น   วิธีการแบบ "ด่วนได้ - ไม่พอเพียง"  จึงถูกนำมาใช้เป็นยุทธศาสตร์หลักของการดำเนินชีวิตในกลุ่มคนรุ่นใหม่     คนรุ่นใหม่เริ่มสับสนระหว่างความรวยกับความดีว่าสิ่งไหนควรจะมาก่อนกัน......ความดีในปัจจุบันถูกตีความว่ากินไม่ได้......แต่ความรวยสามารถทำได้ทุกอย่างแม้แต่สลับร่างของคนไม่ดีให้กลับมาเป็นคนดีได้ ในปริบตา สังคมไทยวันนี้จึงเริ่มขาดแคลนคนทำความดี   คนรุ่นใหม่กำลังละทิ้งวัฒนธรรมการบริโภคแบบเก่า ..วันนี้จึงกินเพราะอยาก   ไม่ใช่กินเพราะหิว .วันนี้ความสมดุลระหว่างวัตถุและจิตใจจึงค่อยๆขาดหายไป...... ความรวยในความหมายของวันนี้คือความถูก    คือความเก่ง    คือหนทางที่จะสลับร่างเป็นคนดี เป็นเทวดายุคใหม่ในสังคมไทย   ดังนั้นผมยังขอยืนยันแบบพวกหัวโบราณว่าความเจริญที่มองแค่ตัวเลขทางเศรษฐกิจเพียงอย่างเดียว     คือ “เจริญเทียม” ครับ .”เจริญแท้”   ควรต้องมองดุลภาพระหว่างการพัฒนาวัตถุและจิตใจไปพร้อมกัน อาจเอียงไปทางด้านวัตถุบ้างแต่อย่างให้ขาดสมดุลมากจนเกินไป และยุทธศาสตร์ที่ผมศรัทธาคือเศรษฐกิจพอเพียงตามแนวพระราชดำริและพุทธพจน์ในเรื่องมัชฌิมาปฏิปทาครับ ขอยกตัวอย่างในหนังสือ "พุทธธรรม" ของท่านเจ้าคุณประยุทธ์ ปยุตโต ในหมวดว่าด้วยมัชฌิมาปฏิปทา ตอนหนึ่งท่านอธิบายไว้ว่า "การปฏิบัติ ข้อปฏิบัติ หรือวิธีปฏิบัติ มีศัพท์เฉพาะเรียกว่า "ปฏิปทา" คำว่าปฏิปทาในที่นี้มีความหมายจำเพาะหมายถึง ข้อปฏิบัติ วิธีปฏิบัติ หนทาง วิธีการ หรือวิธีดำเนินชีวิตให้บรรลุถึงความดับทุกข์ ปฏิปทาเช่นนี้พระพุทธเจ้าได้ทรงกำหนดวางไว้แล้วโดยสอดคล้องกับกระบวนการดับทุกข์ที่เป็นมัชเฌนธรรมเทศนา และทรงเรียกปฏิปทานั้นว่า "มัชฌิมาปฏิปทา" แปลว่า ข้อปฏิบัติมีในท่ามกลาง หรือเรียกกันง่ายๆ ว่า "ทางสายกลาง" หมายถึงข้อปฏิบัติ วิธีการ หรือทางดำเนินชีวิตที่เป็นกลางๆ ตามธรรมชาติ สอดคล้องกับกฎธรรมชาติ พอเหมาะพอดีที่จะให้เกิดผลตามกระบวนการดับทุกข์ของธรรมชาติ ไม่เอียงเข้าไปหาขอบสุดสองข้างที่ทำให้ติดพัวพันอยู่หรือเฉไถลออกไปนอกทาง..." แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 46 06:04:57 จากคุณ : ไทยพันธุ์แท้ - [ 28 พ.ย. 46 06:03:11 ]

ความคิดเห็นที่ 3 คนไทยเราในระยะ 2-3 ปีนี้ เปลี่ยนแปลงไปอย่างที่ว่าจริงๆ นั่นคือ ขาดความสมดุล ระหว่าง สิ่งที่ตนเองทำอยู่ และทำได้ กับสิ่งที่ตนเองควรจะพึงพอใจ พวกเราจึงดูเหมือนเครื่องจักรกล ทำงานหามรุ่งหามค่ำ ตามแรงกระตุ้น ของความโลภ หลายคน แม้มีการศึกษาสูงส่ง ก็ยังถูกหลอก ให้เป็นทาษแห่งความโลภ ความหลงผิด แต่ที่ร้ายแรงที่สุด คือคนโง่ คนล้าหลังของประเทศ เช่นชาวไร่ชาวนา ชาวสลัม คนตกงาน เป็นต้น เนื่องเพราะไร้ความรู้ การศึกษาจำกัด จึงถูกหลอก ถูกมอมเมา ด้วยภาระหนี้สิน และอบายมุขถูกกฏหมายทั้งหลาย การหยิบยื่น การช่วยเหลือที่แท้จริง โบราณท่านว่า จะต้องไม่มีพันธะ ไม่มีหนี้สิน ให้ต้องใช้คืน ฉะนั้น สิ่งที่ผู้คนเหล่านี้ได้รับ เช่นการพักหนี้ โอกาสกู้เพิ่ม หรือเงินกู้ในลักษณะต่างๆ จึงเป็นการทับถมภาระ สร้างความทุกข์ยากเพิ่มให้เขา เนื่องเพราะเขาโง่ ยังคิดไม่ถึง ว่า ความช่วยเหลือเชนนี้นั้น ที่แท้คือนรก คือพันธะ ที่อาจทับถมไปถึงลูก ถึงหลาน ผู้ให้ อาจจะถูกมองว่ากำลังทำสิ่งที่ดี แต่จุดประสงค์แท้จริงนั้น ตื้นเขินเกินไป นั่นคือ มุ่งหวังยืมมือคนจนเหล่านี้ เป็นตัวกระตุ้นการจับจ่าย เพื่อให้เกิดการขยายตัวทางเศรษฐกิจ แบบหลอกๆ สร้างชื่อเสียงและผลงาน ให้แก่รัฐบาล นั่นคือ การจับจ่ายจากหนี้สินของคนจนโง่ๆ ไปในลักษณะ บริโภค ให้หมดๆไป แทนที่จะเป็นเงินจากการสร้างผลผลิต จากการทำงาน ที่แท้ นี่ก็เป็นความโง่อย่างหนึ่ง ของผู้ให้ สำหรับความโลภ ไม่ต้องห่วงครับ ผู้นำ เขาเป็นแบบอย่างให้ศึกษาอยู่แล้ว ว่าเขาหยุดนิ่งเมื่อไหร่ กับความโลภของตนเอง และครอบครัว ในภาวะเช่นนี้ คำว่า "เศรษฐกิจพอเพียง" จึงเป็นเสมือนยาทิพย์ ที่จะช่วยให้คนไทยบางคน ตระหนักถึงสัจจะธรรม ของความจริงแห่งชีวิต บ้างนะครับ จากคุณ : Me (คนเมืองคิ่น) - [ 28 พ.ย. 46 06:38:23 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อย่ากระแดะเลยครับ. ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลย กับการขายของกับเศรษฐกิจพอเพียง ขนาดคุณเองตั้งกระทู้เองยังไม่เข้าใจความหมายของเศรษฐกิจพอเพียงเลย แล้วยังจะตั้งกระทู้. เศรษฐกิจพอเพียง หมายความว่าให้ประชาชนรู้จักพอใจในสิ่งที่ตนมี ไม่ไขว่คว้าได้มาในสิ่งที่ไม่จำเป็นหรือเกินกำลัง. พอใจในสิ่งที่ตัวเองเป็นอยู่ ใช้จ่ายอย่างประหยัด. ไม่เห็นเกี่ยวกับการบริหารงานของรัฐเลย โยงมันได้มั่วไปหมด. อย่าเอาพระราชดำรัสมาโยงเล่นจนมั่วเลยครับ. เกิดมาพึ่งเคยเห็นนี่ บริหารราชการอย่างพอเพียง ?? จากคุณ : ??? - [ 28 พ.ย. 46 06:53:58 A:68.164.76.169 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณเจ้าของกระทู้ที่เตือนใจ ช่วงนี้ผมเองก็ลืมนึกถึงไปเลย ... ขอจงทรงพระเจริญ จากคุณ : _007 - [ 28 พ.ย. 46 08:03:05 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ลืมหรือไม่ๆทราบ แต่รู้ว่าจะใช้เท่าที่จำเป็นอีกทั้งบริหารการลงทุนและหนี้สินไม่ให้เกินตัวซึ่งตอนนี้ก็เป็นไปได้ด้วยดี จากคุณ : เดชา - [ 28 พ.ย. 46 09:09:13 A:203.113.51.4 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 นโยบายส่วนใหญ่ของบ้านเราจบลงที่การสร้างหนี้ส่วนบุคคลเกือบทุกอย่าง โดยหวังว่าการระดมให้ใช้จ่ายมากๆจะทำให้เกิดสภาพคล่องของประเทศ เอื้ออาทรก็สร้างหนี้ราคาถูก แปลงสินทรัพย์เป็นทุนก็สร้างหนี้ระยะยาว ดูเกาหลีที่ปีที่แล้วเกือบชะงักงันได้เป็นตัวอย่าง คนทำงานเป็นหนี้บัตรเครดิตเฉลี่ยคนละสองใบครึ่ง ยังไม่รวมหนี้ในลักษณะอื่นอีก หลายๆคนในเกาหลีเป็นหนี้สูญ ยังดีที่รัฐยังพอมีเงินอัดฉีดพยุงสภาพคล่องไม่ให้แตกจากหนี้สูญ ถ้าเป็นบ้านเราคงจะแย่กว่าเกาหลี จากคุณ : คนธนฯ - [ 28 พ.ย. 46 10:56:41 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เราต้องการความเจริญ.. ก็ใช่ค่ะ แต่เราต้องการความเจริญทางด้านวัตถุ หรือ จิตใจมากกว่ากัน ของแบบนี้คงจะต้านกระแสสังคมได้ยากค่ะ จากคุณ : kuro neko - [ 28 พ.ย. 46 12:21:20 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คุณ ??? ก้กระแดะพอกันครับ ทำไมบริหารรัฐจะไม่เกี่ยวล่ะครับ ทำไมถึงคิดว่าไม่เกี่ยวอธิบายหน่อย มามั่วส่งเดช จากคุณ : +++ - [ 28 พ.ย. 46 13:32:59 A:203.107.200.64 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 ความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ นี่มันเป็นเอกลักษณ์ของสังคมไทยตั้งแต่เมื่อไหร่เอ่ย คุณคห 2 เราเห็นด้วยว่าคนไทยสมัยนี้มีความเอื้อเฟื้อฯให้กันและกันน้อยลง แต่เราว่ามันหายไปพร้อมๆกับการเกิดสังคมเมืองมากกว่านะ เรื่องนี้จะดีจะชั่วยังไง มันก็อยู่ที่ตัวพวกเราเองด้วย ไปโทษรัฐบาล(ไม่ว่ารัฐบาลไหนก็เถอะ) เราว่ามันเป็นการคิดเอาดีใส่ตัวนะ ส่วนเรื่องเศรษฐกิจพอเพียงอะไรเนี่ย จะหาว่าทักษิณไม่สนใจก็เกินไป นโยบายเอื้ออาทรต่างๆ ถ้าคิด จากคุณ : จิ๋ม นางเลิ้ง - [ 28 พ.ย. 46 14:18:39 A:203.155.74.80 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 รัฐส่งเสริมด้านวัตถุมากเกินไป ต้องหันมามองด้านจิตใจ +จิตสำนึกกันบ้างแล้ว จากคุณ : นา - [ 28 พ.ย. 46 17:12:06 A:202.57.178.17 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 ซักวันไม่ทางใดก็ทางหนึ่งเงินจะมีคนมาเรียกหาเงินจากเราเอง เราก็ต้องจำยอม ไม่อยากจะบอกว่าคำว่าเงิน น่าจะเป็นสิ่งของมีค่าดีกว่า มันเป็นเรื่องธรรมดา จากคุณ : Darth Zomo - [ 28 พ.ย. 46 17:41:22 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตอบ.. # 10 ...สังคมไทยเก่าเราเป็นวิถีพุทธ - ผี - กสิกรรมครับ......อาชีพกสิกรรมจะทำให้คนอยู่กันเป็นกลุ่มและจะมียีนต์ความเป็นสัตว์สังคมสูง เพราะต้องช่วยเหลือกันในการประกอบอาชีพและดำรงชีวิต .....จึงมีมรดกทางสังคมที่เกี่ยวข้องกับในเรื่องของการแสดงน้ำใจต่อกันอยู่มากมาย เช่น ประเพณีลงแขกเกี่ยวข้าว.......หรือจะดูจากสำนวนไทยเก่าๆก็ได้ เช่น "ใครมาถึงเรือนชานต้องต้อนรับ"......"อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย ปั้นวัวปั้น*[ํ๋^_^]*ให้ลูกท่านเล่น"....นี่ถือเป็นเอกลักษณ์ไทย......ชุมชนชนบทไทยยุคย้อนรอยเมื่อหลายสิบปีก่อน ในชนบทจะมีโอ่งน้ำอยู่หน้าบ้าน เพื่อคนผ่านไปผ่านมาได้อาศัยดื่มกิน....นั่นคือสัญลักษณ์ของความมีน้ำใจ ความเอื้ออารีต่อกันและกันของคนชนบท...... และศาสนาพุทธของเราก็มีหลักการสำคัญคือ "การให้" ให้อย่างหยาบอย่างเช่น สังคหวัตถุ 4 คือ ทาน ปิยวาจา อรรถจริยา สมานัตตา หรือให้อย่างละเอียดอย่าง พรหมวิหาร 4 คือ เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา.....ผมจึงมั่นใจว่าความเอื้อเฟื้อต่อกันคือเอกลักษณ์ไทย....... จากคุณ : ไทยพันธุ์แท้ - [ 28 พ.ย. 46 18:31:34 ]

ความคิดเห็นที่ 14 คุณไทยพันธ์แท้ และ me นับถือความเห็นครับ จากคุณ : ไททาง - [ 29 พ.ย. 46 19:13:03 A:203.109.254.50 X:203.118.161.119 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เราเห็นด้วยกับคนไทยพันธ์แท้อย่างมาก แต่ว่า..มาพูด ณ ที่แห่งนี้จะมีสักกี่คนที่เข้าใจ จากคุณ : ละอองน้ำ - [ 30 พ.ย. 46 12:07:52 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เพราะอย่างนี้ คนในยุคสมัยที่ให้คุณค่าแก่จิตใจก่อนวัตถุจึงรังเกียจชนชั้นพ่อค้า และเรียกรวมกับพวกเลี้ยงชีพโดยการแปลงทรัพยากร(วัตถุ)ต่างๆ ว่า พวกแพศยา หรือไวศยะ จากคุณ : Hypoentropic - [ 30 พ.ย. 46 16:39:23 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอโทษคุณไทยพันธุ์แท้ อาจถอดระหัสของเราผิด ข้อที่ 1 เราคิดว่า ลักษณะที่ว่านี้ การเอื้อเฟื้อฯ มีอยู่ในทุกๆสังคมโลก มากบ้างน้อยบ้างแล้วแต่กรณี จึงไม่ได้เป็นเอกลักษณ์อะไรของไทย ลักษณะที่ว่านี้ คุณจะได้พบทั้งในลาว จีน เขมร พม่า ญีปุ่น หรือแม้แต่ฝรั่งมังค่า ประเด็นคือ สังคมชนบทนั้น ให้การนับถือและผูกพันกับผู้คนในสังคมมาก ส่วนสังคมเมืองนั้น ด้วยเวลาและภาระทำให้ผู้คนไม่สามารถปฏิบัติดังนั้นได้ ซึ่งก็เป็นปรากฏการณ์ทั่วไป เราไปที่ไหน ก็ได้ยิน ได้ฟัง ได้อ่าน ได้รับรู้ ว่ามีแต่คนถวิลหาสังคมแบบชนบทนั้นๆ สรุปก็คือว่า ถ้าพูดในเชิงสังคมศาสตร์ การเปลี่ยนแปลงนี้มันเป็นวิวัฒนาการของสังคม เมื่อบ้านเมืองเจริญขึ้น ซึ่งอันนี้ก็ต้องมาคิดกันเองว่า จะเลือกแบบไหน มีดีมีเสียทั้งสองอย่าง คนมากขึ้น ทรัพยากรมีน้อย การแก่งแย่งช่วงชิงก็เกิดขึ้น การจัดระเบียบจัดระบบก็เกิดขึ้น ความสะดวกสบายก็น้อยลง ฯลฯ ข้อ 2 เรื่องศาสนาพูดแล้วยาว สรุปว่า เราไม่เคยเชื่อเลยว่า เมืองไทยเป็นสังคมพุทธ นี่ว่ากันตามหลักวิชานะ จริงๆแล้วก็คือ สังคมรูปแบบพุทธเสียมากกว่า เอาละมีอะไรดีๆมากมายเขียนไว้ในหลักพุทธศาสนา แต่คนไทยส่วนใหญ่ไม่ได้เข้าใจแบบนั้น ถามว่า ทุกเช้าที่ตักบาตร หรือที่ไปทำบุญ(หรือจะทำทานตามที่อธิบายมาก็เถอะ) ทำเพื่ออะไร ทำเพื่อหวังว่าเกิดชาติหน้าแล้วจะได้ดีกว่าชาตินี้ อย่างนี้ถ้าไม่เรียกว่า ติดสินบนพระแล้วจะเรียกว่าอะไร ปล่อยนกปล่อยปลา ที่สงสารนกสงสารปลาที่ถูกจับถูกขังจะมีสักกี่คน ถ้าไม่ใช่ว่าทำเพื่อหวังให้ตัวเองดีขึ้น เรื่องศาสนาพูดแล้วยาว เดี๋ยวประเด็นจะแตกมากไป สรุป คนไทย(ส่วนใหญ่) นับถือศาสนาพุทธที่รูปแบบ ไม่ได้เน้นที่แก่นแท้จริง ข้อ 3 สังคมจะพัฒนาไปทางไหน บทบาทของตัวเราเองนั้นสำคัญยิ่ง อย่าไปมัวแต่โทษรัฐบาลเลย ยกตัวอย่าง ตอนนี้คุณปฏิเสธสังคมโทรศัพท์มือถือได้หรือไม่ คำตอบคือได้ ถ้าคุณไม่ซื้อ ไม่ใช้ จากคุณ : จิ๋ม นางเลิ้ง - [ 1 ธ.ค. 46 13:07:43 A:203.155.74.80 X: ]