ความคิดเห็นที่ 1 ยุคก่อนพ.ศ.๒๕๐๐ ตั้งแต่ปีพ.ศ.๒๔๙๐ เป็นต้นมาเลยนะครับ สิ่งพิมพ์ในเมืองไทยเริ่มมีการเผยแพร่ในท้องตลาดมากขึ้น ทั้งหนังสือพิมพ์ นิตยสาร นวนิยาย และหนังสือการ์ตูน ซึ่งผลิตออกมาสำหรับเด็ก ๆ ยุคนั้นโดยเฉพาะครับ หนังสือบันเทิงสำหรับเด็กก่อนที่จะมีการ์ตูนไทยก็จะเป็นการ์ตูนฝรั่งจากอเมริกาทั้งสิ้น โดยนักเขียนไทยนำมาก็อปปี้อีกทีหนึ่ง ใส่บทพากย์ภาษาไทยลงไป ส่วนใหญ่แล้วเป็นหนังสือนิยายภาพในเครือของดิสนีย์ ซึ่งถือว่าเป็นอมตะ เด็กทุกคน(ที่มีเงิน) จะต้องได้อ่าน เช่น สโนว์ไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ด..เจ้าหญิงนิทรา..ซินเดอเรลล่า เป็นต้น นอกจากนี้ยังมีขวัญใจเด็ก ๆ ตัวจริง อย่างมิ๊กกี้เมาท์..โดนัลดั๊ก ซึ่งเป็นนิยายเรื่องสั้น ๆ มีหลายตอน สนุกทุกตอนครับ เครือเนชั่นเคยนำมาทำตลาดอยู่พักหนึ่งเมื่อ ๑๐กว่าปีก่อน ปรากฎว่า เจ๊ง ครับ เพราะไม่ฮิตเหมือนสมัยอดีตแล้ว เด็กไทยหันมานิยมนิยายหุ่นยนต์ของญี่ปุ่นไปหมดสิ้นแล้ว อีกค่ายหนึ่งของวอร์เนอร์บราเดอร์ ก็มีการ์ตูนของบั๊กบันนี่..นกทวีทตี้ แต่ไม่เป็นที่นิยมเท่าของดิสนีย์ครับ มีหนังสือการ์ตูนอเมริกันที่เป็นหนังสือการ์ตูนจริง ๆ คือ ขายตัวการ์ตูนอย่างเดียวเลย ออกมาตีตลาดเมืองไทยด้วยในสมัยปี พ.ศ.๒๕๐๐ เป็นต้นมา และได้รับความนิยมอย่างสูงไม่จำเพาะประเทศไทย แต่ทุกประเทศทั่วโลก คือ หนังสือการ์ตูนฮีโร่ของอเมริกันชน ได้แก่ ทาร์ซาน..ซุปเปอร์แมน..มนุษย์ค้างคาว..ไอ้แมงมุม..สาวน้อยมหัศจรรย์ คนไทยเราเอามาก็อปปี้ขายอีกเช่นกัน ออกทุกเดือนครับ ลายเส้นสวยมาก และเนื้อหาก็ซ้ำ ๆ กันไป ส่วนใหญ่แล้วเป็นการปกป้องโลกจากการคุกคามของลัทธิคอมมิวนิสต์ และมนุษย์ต่างดาว สนุกมากครับ นักเขียนไทยที่เป็นรุ่นบุกเบิกจริง ๆ ก็เห็นจะมีคุณเหม เวชกร..คุณประยูร จรรยาวงศ์ (นายศุภเล็ก) คุณปยุต เงากระจ่าง และคุณพิมล กาฬสีห์ (เอาเท่าที่ผมจำความได้นะครับ จริง ๆ ยังมีอีกมาก) คุณเหม เวชกร.. จาก..บันทึกของน้ำตาลใน www.namtan.com ..... ในบรรดาศิลปินไทยแห่งยุคศตวรรษที่ 20 "เหม เวชกร" (พ.ศ. 2446 - 2512) อาจนับได้ว่าเป็นจิตรกรที่มีชื่อเสียงมากที่สุดคนหนึ่ง ผลงานของเหมมิใช่ภาพจิตรกรรมราคาเรือนแสนเรือนล้านอันประดับไว้ ณ คฤหาสน์ของมหาเศรษฐี หากแต่ฝีมือของเขาแทรกซึมอยู่ทั่วไป ไม่ว่าจะเป็นในบ้าน ที่โรงเรียน และตามวัดวาอาราม ด้วยรูปโฉมของ นิยายภาพ ปกหนังสือ ภาพประกอบเรื่อง รูปในหนังสือแบบเรียน ตลอดจนถึง ภาพพุทธประวัติ อย่างที่นิยมแขวนไว้บนศาลาการเปรียญ ..... ..... และ ถ้าจะมีใครที่พูดได้ว่าชีวิตของเขา "ผ่านมาแล้วทุกสิ่งทุกอย่าง" เหม เวชกร ก็ต้องเป็นหนึ่งในจำนวนนั้นด้วยเช่นกัน ..... จากลูกผู้ดีมีตระกูลชาวกรุงเทพฯ แต่เมื่อบ้านแตก ตั้งแต่เขาอายุไม่ถึงสิบขวบ เหมกลับต้องตกยาก ไม่มีแม้ที่ซุกหัวนอน บางช่วงก็ร่อนเร่ไปอาศัยอยู่กับญาติตามต่างจังหวัด จนไปเป็นเด็กฝึกงานในอู่เรือ แล้ว เลยได้ติดท้ายเรือขึ้นล่องในแม่น้ำเจ้าพระยา ..... ..... ต่อมาช่วงวัยรุ่น เหม อาศัยความรู้เรื่องเครื่องยนต์ไปทำงานในโครงการสร้างเขื่อนพระราม 6 ที่ท่าหลวง จังหวัดสระบุรี อยู่หลายปี และโดยเหตุที่พอมีฝีมือทางวาดเขียนอยู่บ้าง เพราะเคยสนใจฝึกหัดด้วยตัวเองมาแต่เล็กแต่น้อย เขาจึงกลับมากรุงเทพฯ เริ่มเข้าทำงานวาดภาพประกอบตำราวิชาทหารของกลาโหม ..... พร้อมกันนั้น เหมก็รวมวงกับพรรคพวก 'รับจ๊อบ' บรรเลงเพลงไทยเดิมคลอ กับ การฉายหนังเงียบขาวดำตามโรงหนัง กระทั่งได้รับคัดเลือกให้วาดซ่อมแซมภาพรามเกียรติ์ที่วัดพระแก้ว จากนั้นจึงกระโจนเข้าสู่วงการช่างเขียนภาพประกอบเต็มตัว เมื่ออายุใกล้สามสิบปี ..... ..... เหม เวชกร ใช้เวลาอีกร่วมสี่ทศวรรษต่อมา ด้วยการสร้างสรรค์ผลงานภาพวาดมากมาย ถึงขนาดเคยมีผู้คำนวณว่าตลอดชีวิตการเป็นช่างเขียน ถ้าหากวันหนึ่งเหมเขียนภาพเพียงสามรูป บ่อยครั้งจะมากกว่านั้นมาก ก็จะคิดเป็นต้นฉบับผลงานได้ถึงกว่าสี่หมื่นชิ้น! ..... ชื่อเสียงของเหมมาจากภาพวาดที่เขาใส่อารมณ์และอากัปกิริยาของผู้คนเข้าไว้ได้อย่างมีชีวิตจิตใจ ไม่ว่าจะเป็นยามรัก ยามชัง ยามโกรธ ทั้งยังได้รับคำยกย่องว่าเป็นผู้ที่เข้าถึงความเป็นไทยในภาพเขียนได้เป็นอย่างดี สิ่งที่เหมชอบเขียน และผู้ชมก็ชอบดู คือฉากชีวิตชาวไทยสมัยโบราณ แบบที่ยังนุ่งโจงกระเบน ตัดผมทรงมหาดไทย ลอยเรือเล่นเพลงในทุ่งหน้าน้ำ ..... ..... ในช่วงท้ายๆ ของชีวิต เหมได้รับพระมหากรุณาธิคุณจากพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงอุปถัมภ์ชุบเลี้ยงให้เป็นศิลปินในพระบรมราชานุเคราะห์ ตราบจนถึงแก่กรรมในปี พ.ศ.2512 ..... มาถึงเดี๋ยวนี้ ล่วงเลยมากว่าสามสิบปี ชื่อ "เหม เวชกร" อาจไม่มีความหมายใดๆ สำหรับคนรุ่นใหม่ที่มีชีวิตวัฒนธรรมอยู่กับ "มังงะ" หรือการ์ตูนญี่ปุ่น หากแต่เหมนี่เอง ที่เริ่มใช้ภาษา "ภาพ" ในสื่อสิ่งพิมพ์ได้อย่างมีความหมาย เรื่องราวต่างๆ ร้อยแปด ตั้งแต่ ประวัติศาสตร์ วรรณคดี นิทานพื้นบ้าน ถูกแปลงออกเป็นรูปภาพ สื่อสารกับผู้อ่านทุกเพศทุกวัยได้อย่างทั่วถึงมาตั้งแต่ครั้งกระโน้น ..... ..... นอกจากฝีไม้ลายมืออันช่ำชองในการเขียนภาพแล้ว ความสามารถด้านการใช้ถ้อยคำของเขาก็มิได้น้อยหน้าใคร ดังเป็นที่รู้กันในหมู่เพื่อนฝูงคนใกล้ชิดว่า เรื่องผีที่หลุดจากปากของเหมนั้นน่ากลัวเด็ดขาดนัก เล่ากันมาว่ามีอยู่ครั้งหนึ่ง เหมถูกทาบทามให้เป็นเถ้าแก่ไปสู่ขอสาวให้ลูกศิษย์ ปรากฏว่าพอเข้าไปถึง ว่าที่พ่อตารีบออกปากยกลูกสาวให้แล้วบอกว่า "คุณเหม...เล่าเรื่องผีให้ผมฟังหน่อยเถอะ" ..... ดังนั้น จึงไม่เพียงประหลาดใจว่า นอกจากจะเป็นเจ้าของผลงานภาพวาดมากมายแล้ว ศิลปินผู้นี้ก็ยังมีฐานะเป็นนักเขียนเรื่องผีอีกด้วย ..... ..... เหมเริ่มเขียนเรื่องสั้นแนวผีเรื่องแรกมาตั้งแต่ปี พ.ศ.2476 โดยอาศัยฉากการสร้างเขื่อนพระราม 6 ที่เป็นส่วนหนึ่งของประสบการณ์ชีวิต วรรณกรรมปีศาจไทยของเขาทบทวีจำนวนขึ้นเรื่อยๆ ตามวันวัยที่ล่วงเลย จนเมื่อมีการรวมเล่มในช่วงปี พ.ศ.2509 - 2510 สามารถพิมพ์เป็นเล่มใหญ่ๆ ได้ถึงห้าเล่ม คือ - ปีศาจของไทย - วิญญานที่เร่ร่อน - ผู้ไม่มีร่างกาย - ผู้มาจากเมืองมืด และ - ใครอยู่ในอากาศ ..... ฯลฯ ..... และเนื่องจากเหมเป็นจิตรกร ภาพประกอบเรื่องทั้งหมดก็ย่อมต้องเป็นฝีมือของเขาด้วย ต้นฉบับของภาพชุดผีเท่าที่พบ ทั้งหมดเป็นภาพเขียนขนาดเล็ก หลายภาพหากดูเผินๆ ก็เหมือนจะธรรมดาๆ ไม่มีอะไรโดดเด่น แต่หากสังเกตให้ดี ก็จะพบว่าด้วยลำพังเพียงดินสอ หมึกดำ กับสีขาว เหมได้จูงมือพาเราไปสู่แดนสลัวรางของ "ใครบางคน" ..... ร่างเงาที่ยืดยาวผิดส่วน แบนราบราวแผ่นกระดาษ เท้าไม่ติดพื้น ผิวเนื้อโปร่งแสง ใบหน้าซีดเซียว ปากแสยะยิ้ม...เหล่านี้ เมื่อประกอบกับการจัดแสงในภาพแบบทึมทึบ ก็ได้ช่วยสร้างบรรยากาศน่าระทึกขวัญ และเพิ่มความสยดสยองให้กับงานเขียนชุดผีไทยของเหมยิ่งขึ้นไปอีก ..... ในโลกที่ยังไม่รู้จักไฟฟ้า หลังดวงอาทิตย์ลับลา คงมีแต่เพียงแสงเดือนหรุบหรู่ กับความวับแวมของแสงไต้แสงตะเกียง ผู้คนกลับกลายเป็นเพียงเงาตะคุ่ม ท่ามกลางความทะมึนมืดของบ้านช่องและต้นหมากรากไม้ ลมกรีดเสียงกรูเกรียว หมาหอนรับกันเป็นทอดๆ ดังมาจากชายทุ่ง เช่นนี้แหละ ..... คือเวลาของ เหม เวชกร และ "ผู้ไม่มีร่างกาย จากคุณ : *bonny - [ 19 ม.ค. 47 08:07:59 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เอาตัวอย่างผลงานเรื่องลึกลับของคุณเหมมาฝากครับ จากคุณ : *bonny - [ 19 ม.ค. 47 08:10:28 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อีกรูปหนึ่ง.. จากคุณ : *bonny - [ 19 ม.ค. 47 08:11:08 ]

ความคิดเห็นที่ 4 และตัวอย่างสุดท้ายในชุดเดียวกัน.. จากคุณ : *bonny - [ 19 ม.ค. 47 08:11:56 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ผมได้อ่านหนังสือการ์ตูนของคุณเหมบางเรื่องครับ  เช่น สังข์ทอง  แม่นาคพระโขนง ท่านเขียนภาพได้เข้ากับบรรยากาศแบบไทยแท้จริง ๆ และเป็นเอกลักษณ์ที่ยากจะเลียนแบบ  ทั้ง ๆ ที่ตามประวัติไม่ได้จบการศึกษาทางด้านศิลปะมาเลยก็ตาม (ไว้จะเอาผลงานด้านการ์ตูนของท่านมาฝากนะครับ ตอนนี้ยังค้นไม่เจอว่าเซฟไว้ตรงไหน) อีกคนหนึ่งในยุคเดียวกันที่ต้องกล่าวถึง คือ คุณอดิเรก อริยมงคล เจ้าของผลงานหนูเล็ก ลุงโกร่ง  ทำเป็นหนังสือการ์ตูนเรื่องนี้ โดยมีดาราประจำตามชื่อหนังสือ โดยตัวการ์ตูนจะถอดแบบมาจากการ์ตูนของวอลท์ ดิสนีย์ เช่น หนูเล็ก จะถอดแบบมาจาก มิกกี้เมาส์ และลุงโกร่งจะถอดแบบมาจากกูฟฟี่ แก้ไขเมื่อ 19 ม.ค. 47 16:12:38 จากคุณ : *bonny - [ 19 ม.ค. 47 08:41:00 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ แล้วจะมาโพสต์นักเขียนที่เหลือและผลงานเมื่อผมมีเวลาว่างนะครับ จากคุณ : *bonny - [ 19 ม.ค. 47 08:42:08 ]

ความคิดเห็นที่ 7 กำลังสนุกขอรับ....รีบกลับมานะขอรับ.... ว่าแต่เรื่องผีไทยๆของครูเหมนี่....ไม่ใช้การ์ตูนนะขอรับ คุณบอนนี่.....ถ้าการ์ตูน....หรือนิยายภาพละก้อ....ยุค เก่าร่วมสมัยก็เช่นของคุณจุก เบี้ยวสกุล....ราช เลอสรวง อะไรแถวๆนี้แหละ ส่วนการ์ตูนของอาวัฒน์ ผมก็ยังอ่านและขำอยู่โดย เฉพาะแนวทะลึ่งนิดๆ.....ผมช้อบบบชอบบบบ จากคุณ : สาละวิน - [ 19 ม.ค. 47 09:26:50 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อีกนิดนะขอรับคุณบอนนี่.....ตอนที่ผมเป็นนักศึกษาก็เคย ผลิตต้นฉบับการ์ตูน(เล่มละบาท)ขายให้โรงพิมพ์ ฉบับ แรกที่ขายได้ตืนเต้นมากเชียวขอรับ....ผมใช้นามว่า...ชูธง เอกราช....เขียนเรื่องเกี่ยวกับอาถรรพ์ป่าดงพงไพรของ ดินแดนลุ่มสาละวิน.....เขียนมาได้สามสี่เล่ม ก็จอดเพราะ หมดมุขและได้ค่าแรงไม่สมกับความยาก ปัจจุบันเลยมาเป็นพระเอกลิเกเงินดีกว่ากันเยอะเชียวขอรับ เอาเป็นว่าในฐานะคนสนใจการ์ตูน...กำลังติดตามข้อเขียน เรื่องการ์ตูนไทยของคุณบอนนี่....ที่อยู่ในยุคเสื่อม...อย่าง ใจจดใจจ่อละกัน จากคุณ : สาละวิน - [ 19 ม.ค. 47 09:34:48 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ภาพพุทธประวัติ ใบโตๆ ใส่กรอบเก่าๆ ตามวัดชนบท ฝีมือครูเหม นานๆ จะเจอ ขายใบละ 150 (สภาพกิ๊ก) ทั้งชุดก็พัน 5 นัยว่า 10-15 ใบ อายุภาพพิมพ์ เกิน 40 ปี จากคุณ : tik - [ 19 ม.ค. 47 10:05:11 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่รู้จัก หรือจำไม่ได้แล้วครับ ขอบคุณที่นำมาฝาก ภาพลายเส้นแบบไทย เห็นบอกมักจะมีในการ์ตูนเล่มละบาท (5 บาท) ซึ่งปัจจุบันถ้าไม่สยองขวัญก็อีโรติค แถมเน้นบรรยากาศชนบท ย้อนยุค คงจะวาดยาก และไม่คิกขุเท่าพวกตัวการ์ตูนญี่ปุ่น แต่การ์ตูนญี่ปุ่นก็มีการวาดที่หลากหลายอยู่แล้ว เราจะหยิบยืมมาใช้บ้างคงไม่ผิดหรอกครับ ซึ่งอันที่จริง วาดง่าย ๆ แต่น่ารักแบบขายหัวเราะ มหาสนุกก็ถือว่าเป็นแบบไทย ๆ เหมือนกัน โดยเฉพาะเนื้อเรื่อง การ์ตูนญี่ปุ่นบางเรื่อง ภาพไม่สวยแต่เรื่องทำให้น่าสนใจขึ้น บรรยากาศกระทู้นี้ จะคล้ายโต๊ะเฉลิมไทยมั้ยนะ แบบไทย ๆ ต้องภาพ ลายเส้น รายละเอียด เนื้อเรื่อง กิริยาท่าทาง บุคลิก ปฏิกิริยาที่มีต่อปัญหา ฯลฯ ไม่ใช่อย่างใดอย่างหนึ่ง จากคุณ : RealWorld - [ 19 ม.ค. 47 10:18:01 ]

ความคิดเห็นที่ 11 คิดถึงคุณ เตรียม ชาชุมพร หรือนามปากกา "พี่เตรียม" จังครับ จากคุณ : ลูกไทย หลานไทย - [ 19 ม.ค. 47 11:04:18 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ปัญหาของการ์ตูนไทยคือ ไม่มีเอกลักษณ์เป็นของตนเองครับ ไม่มีมุข หรือ รูปแบบที่เป็นเอกภาพ และ แนวคิดไม่ค่อยสร้างสรรค์ เท่าที่อ่านมาตอนนี้มีไม่กี่คน ที่มีแนวเป็นของตนเอง จะพัฒนาการ์ตูนไทย เราต้องมีนักวาดที่ใจรัก และมีแนวคิดสร้างสรรค์อย่างแท้จริงครับ จากคุณ : 12356 - [ 19 ม.ค. 47 11:59:03 A:202.59.255.153 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 "เวลานี้เราขาดคนที่จะยอมตนเป็นอิฐก้อนแรกที่ทิ้งลงไปและจมอยู่ที่นั่นเพื่อให้ก้อนอื่นๆถมทับตนอยู่ที่นั่น และเสร็จแล้วเจ้าก้อนที่จะปรากฏเป็นผู้รู้จักของสังคม ก็คือก้อนที่อยู่เหนือก้อนอื่นสุด ส่วนก้อนแรกสุดก็จมดินอยู่นั่นเอง เราหาคนอย่างนี้ไม่ค่อยได้ จึงไม่ค่อยมีอะไรใหม่ที่มีคุณค่าออกมา" โกมล คีมทอง ในฐานะคนกลางเก่ากลางใหม่ ผมไม่คิดว่าคนรุ่นหลังไม่ระลึกถึงนักเขียนการ์ตูนเหล่านั้นครับ การที่มีคนสืบประวัติ มีคนจำได้ มีคนทำเว็บไซต์ก็เป็นหลักฐานดีอยู่ แต่ต้องยอมรับด้วยว่า ด้วยเหตุผลแบบโลกย์ๆ หากการ์ตูนเหล่านั้นกลับมาสู่ท้องตลาดอีกครั้ง ก็ยากนักที่จะทำตลาดได้ดี เพราะลายเส้นแบบนั้น เขียนในเวลานั้น ย่อมเหมาะกับสภาพตลาดขณะนั้น ลายเส้นที่เขียนในวันนี้ ก็ย่อมเหมาะกับตลาดในวันนี้ แม้แต่การ์ตูนญี่ปุ่น ที่เราถือกันว่า โอซามุ เท็ตสึกะ คือต้นตำหรับลายเส้นแบบญี่ปุ่น ณ วันนี้ ลายเส้นของเท็ตสึกะ ก็กลายเป็นบรรพบุรุษของสายเส้นนักเขียนการ์ตูนญี่ปุ่นอีกเป็นร้อยเป็นพันสกุลไม่เหลือเค้าเดิม หรือถ้าหากจะดูฝรั่ง มิกกี้ เมาส์ ไม่มีอะไรละม้ายคล้ายโฮเมอร์ ซิมป์สัน แม้แต่นิดเดียว ผมเคยได้คุยกับคนที่ชอบเขียนการ์ตูนมากๆสองสามคน เขาให้ความเห็นคล้ายๆกันว่า ลายเส้นอันที่จริงมันก็ไม่มีสัญชาติ คนเขียนต่างหากที่มีสัญชาติ ลายไทยดั้งเดิมได้อิทธิพลมาจากขอม อินเดีย จีน ฉันใด ลายเส้นการ์ตูนในในยุคโลกาภิวัฒน์อันเชี่ยวกรากย่อมมีอิทธิพลของฝรั่ง ญี่ปุ่น จีน มาด้วยฉันนั้น เพื่อเป็นกำลังใจให้ท่านที่รักการ์ตูนไทย ก็อยากให้อ่านหนังสือของนายแพทย์ประเสริฐ ผลิตผลการพิมพ์ดู ตั้งแต่การ์ตูนที่รัก ไปจนถึง ตามหาการ์ตูน ดู โดยเฉพาะเล่มหลังนี้จะเห็นพัฒนาการของการ์ตูนของโลก (และแน่นอนรวมของไทยด้วย) นักเขียนการ์ตูนสมัยก่อน คู่ควรแก่การยกย่องและระลึกถึงอย่างใด นักเขียนการ์ตูนปัจจุบันนี้ก็คู่ควรแก่การชื่นชมไม่ต่างกัน เนื่องเพราะการ์ตูนไทยยังไม่ถึงจุดที่เป็นตัวของตัวเองอย่างแท้จริง พวกเขาเหล่านี้ ทั้งเก่าและใหม่ ก็ล้วนยอมตนเป็นอิฐก้อนแรกที่จะถมลงไปในบ่อเพื่อเป็นฐานให้นักเขียนรุ่นใหม่ได้ใช้เป็นหลักในการเริ่มงานของตัวต่อไปทั้งสิ้น ผมไม่คัดค้านเลยที่จะระลึกถึงและยกย่องผู้บุกเบิกการ์ตูนไทยทั้งหลาย แต่ถ้าไม่สนับสนุนคนที่ทำอยู่ในปัจจุบัน ในอนาคตเราจะมายกย่องคนที่กำลังทำอยู่ปัจจุบันนี้ แล้วบ่นเหมือนเดิมว่าคนไทยไม่สนับสนุนหรือเปล่า? จากคุณ : ขุนแสวงสรรพกิจ (ขุนแสวงสรรพกิจ) - [ 19 ม.ค. 47 12:00:18 ]

ความคิดเห็นที่ 14 สวัสดีครับทุกคน ก่อนจะโพสต์ข้อความใหม่ ขอคุยกับเพื่อน ๆ ที่แสดงความเห็นข้างบนนี้ก่อนนะครับ ..................................... คุณสาละวิน.. ดีใจที่เจอเพื่อนร่วมห้องเป็นศิลปินคนยากมาก่อน การ์ตูนเล่มละ ๑ บาทในสมัยเฟื่องฟู คือ ปี๒๕๑๔ เป็นต้นมา สำนักพิมพ์ที่บุกเบิก คือ สากลการพิมพ์ ของคุณเหมา เหรียญชัยวานิช ปัจจุบันเสียชีวิตแล้ว ใช้ชื่อว่า รพีการ์ตูนทวีปัญญา ขนาดเล่มพ็อคเก็ตบุคความหนา ๒๔ หน้า ราคาบาทเดียว มีนักเขียนหน้าเก่า หน้าใหม่สังกัดมากมาย ที่ดัง ๆ ก็มีคุณสายฟ้า คุณราชันย์ เขียนนิยายจบในเล่มไม่มีตัวละครประจำ ลายเส้นพอไปวัดไปวาได้ สมราคาครับ เพราะค่าเรื่องอยู่ระหว่าง ๕๐๐-๑๐๐๐ บาทเท่านั้นเอง ระยะเวลาเรื่องหนึ่ง ๆ ประมาณ ๑๕วันครับ เพราะนักเขียนส่วนใหญ่จะทำงานประจำตอนกลางวัน ตอนกลางคืนเขียนการ์ตูน ก็คิดดูเอาเองละกันว่า รายได้แค่นั้น เดือนหนึ่งเขียนได้อย่างเก่ง ๓ เรื่อง จะไปพอยาไส้อะไร เมื่อหน้าที่การงานเติบโตขึ้น ก็เลิกเขียนกันไป โรงเพิมพ์อื่น ๆ ที่ทำตายสากลการพิมพ์ก็มีครับ มีอยู่สัก ๒แห่งเท่านั้นมั้ง เพราะราคาขายมันต่ำเหลือเกิน อ้อ คุณจุก กับคุณราช ไม่ใช่ร่วมสมัยกับครูเหมนะครับ เป็นรุ่นหลังครับ พวกนี้พุ่งขึ้นมา ครูเหมก็กำลังจะลาโรงพอดี ........................................ คุณtik.. ผลงานเขียนภาพพุทธประวัติตามกำแพงวัดนี่ก็มีผลงานของครูเหมด้วยนะครับ ท่านจะถนัดมากกับงานเขียนภาพคนโบราณ ทั้งการแต่งองค์ และสภาพความเป็นอยู่ เรียกว่า ครบเครื่อง ไม่มั่วแบบสุกเอาเผากิน ..................................... คุณลูกไทย หลายไทย.. คุณเตรียม ชาชุมพรนี่ก็เป็นนักวาดคนโปรดของผมเหมือนกันครับ เคยเขียนอยู่ชัยพฤกษ์การ์ตูน ของค่ายวัฒนาพาณิช ร่วมกับคุณรงค์ และคุณปนัท ลายเส้นของคุณเตรียมสวยงามและเหมือนจริงมาก ไม่เขียนในลักษณะการ์ตูนตาโต ๆ หรือตาจุด แต่เขียนภาพคนและสรีระของคนไทยจริง ๆ ........................................... คุณขุนแสวงสรรพกิจ และคุณRealworld.. ไม่ใช่ว่าการ์ตูนไทยวาดยากนะครับ วาดตามพื้นฐานของเราวาดไม่ยากครับ แต่ที่ไม่เป็นที่นิยมในสมัยนี้เพราะ.. ๑/ ไม่มีการพัฒนาเทคนิคการเขียน ๒/ ไม่มีการสนับสนุนจากภาครัฐและเอกชน เอาข้อแรกก่อน.. เราไปเทียบชั้นกับการ์ตูนญี่ปุ่นไม่ได้ครับ อจ.โอซามุ มีลูกน้องและลูกศิษย์ในเวลาต่อมา เป็นพัน ๆ คน เพราะผลงานขายได้เกือบทั่วโลก ที่ญี่ปุ่นมีปริญญาตรีทางด้านการเขียนการ์ตูนญี่ปุ่นโดยเฉพาะ ของเราเริ่มต้นวางเอาไว้ได้ดี ลายเส้นยาก ๆ แบบครูเหม นำมาพัฒนาให้วาดง่ายขึ้นในยุคต่อมา โดยคุณประยูร จรรยาวงศ์ และคุณปยุต เงากระ่จ่าง ลายเส้นของคุณปยุต สวยกว่าของญี่ปุ่นอีกนะครับ แต่น่าเสียดายที่เราไม่พัฒนาให้มีคนอย่างคุณปยุตมากมายพอในวงการ แต่ญี่ปุ่นมีตัวตายตัวแทนของคุณโอซามุ (ผู้วาดภาพเรื่องเจ้าหนูปรมาณู Atomic boyเมื่อปี ๒๕๐๖) เป็นหมื่นเป็นแสนคนแล้วนะครับ หนังสือการ์ตูนเรื่องหนึ่ง ๆ ของญี่ปุ่นใช้ทีมงานเป็นสิบ ๆ คน ทั้งอาีชีพและสมัครเล่น ทั้งวาดและพล็อต แต่ของไทยเรา ทำหนังสือการ์ตูนเล่มหนึ่งขึ้นมา คุณพิมล คุณอดิเรก คุณจุ๋มจิ๋ม คุณวัฒนา ต้องทำคนเดียวเกือบทั้งหมด ตั้งแต่พล็อตเรื่อง วาดภาพ ทายปัญหาชิงรางวัล ตอบคำถามแฟน ๆทางบ้าน และอาร์ตเวิร์คปกหน้า ปกหลัง ปกใน ถามว่า ทำไมไม่จ้างคนล่ะ โห พูดแล้วอยากร้องไห้ตายแทนคุณลุงเหล่านั้น ที่ทำมาทั้งหมดนั่นน่ะ รายได้แค่พอเลี้ยงตัวรอดเท่านั้นนะ ราคาปกเล่มละ ๒ บาท (สมันนั้น) สำนักพิมพ์เอาไปประมาณครึ่งหนึ่งแล้ว กับยอดพิมพ์ไม่เกิน ๔-๕ พันเล่ม หักค่าอุปกรณ์การเขียนและกระดาษแล้ว คุณคิดว่า มีเิงินเลี้ยงลูกน้องได้กี่คนกันล่ะครับ หันมาดูทีมงานที่ทำหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นในไทยบ้าง สมัยก่อนนั้น มีออกมาเป็นระยะ ๆ เหมือนกัน ก็อปปี้เขามาทั้งดุ้น โดยใช้กระดาษไขทาบทับ พล็อตก็ไม่ต้องคิด ฝีมือก็ไม่ต้องมากมายอะไร เด็กมีหัวศิลป์ทำได้แล้ว ไม่กี่วันก็ออกมาเรื่องหนึ่งได้แล้วครับ ไม่ต้องมีความคิดสร้างสรรค์อะไร หากป่วยหรือเลิกเขียนไปก็มีตัวทำแทนได้หลายคน ผิดกับยุคคุณพิมล คุณวัฒนา คุณจุ๋มจิ๋ม ป่วยแค่สามวัน หนังสือก็ออกไม่ได้แล้ว ข้อที่สอง.. รัฐบาลทุกยุคไม่เคยคิดจะส่งเสริมการเขียนนิยายภาพเลยครับ ให้พวกเขาดิ้นรนกันเอง พวกที่ไม่รักงานด้านนี้จริง อาศัยแค่ยึดเป็นอาชีพรอง รออาชีพหลักยึดได้มั่นคงแล้วก็เลิกรา ในสถานศึกษาไม่ต้องพูดถึง เราผลิตคนที่มีฝีมือและพรสวรรค์ออกมามาก แต่ไม่มีหลักสูตรด้านนี้โดยเฉพาะ คนที่มีใจรักต้องไปฝึกฝนเองโดยยึดแบบอย่างจากรุ่นพี่ ๆ จบออกมาแล้ว รีบหางานที่ทำเงินมากกว่าเช่นงานอาร์ตตามนิตยสาร และงานประชาสัมพันธ์ พวกตกงานก็เขียนภาพเหมือนหากินไปพลาง ๆ อาชีพนักเขียนการ์ตูนจึงเหลือแต่พวกจำใจเขียน เพราะรายได้น้อยกว่าทุกอาชีพ ทั้งยังต้องสร้างพล็อตเรื่องเองด้วย เอกชนเห็นช่องทางทำมาหากิน หันไปส่งเสริมนักเขียนก็อปปี้การ์ตูนญี่ปุ่นเสียส่วนใหญ่ เพราะมีหนังทางทีวีคอยโปรโมทให้อีกแรง เด็ก ๆ รู้จักตัวละครดีอยู่แล้วยอมจ่ายเงินซื้อ นี่แหละครับที่ผมบอกว่า ช้ำใจนัก มรดกเขาวางเอาไว้ดีครับ ไม่ใช่ไม่ดีและไม่สวย แต่ไม่มีคนเห็นคุณค่า ปัจจุบันเห็นลายเส้นการ์ตูนเรื่องมหาอุตม์ก็ดี แดร็กคูล่าต็อกก็ดี ไม่มีเค้าลายเส้นของไทยเลย ลองถามคุณจุลินทร์ ลักษณะวิศิษฐ์ก็ได้ครับ ท่านเคยใช้นามปากกาว่า อู๊ดด้า เขียนการ์ตูนล้อการเมือง ลายเส้นของท่านนับว่า เยี่ยมทีเดียวครับ แต่ก็ทำได้ไม่ทนหันไปเล่นการเมืองเสีย เสียดายฝีมือดีมาก หมดยุคคุณประยูรที่เคยเขียนในไทยรัฐประจำก็เหลือคุณชัย ราชวัตรนี่แหละครับ ลายเส้นสมัยใหม่แบบไทย ๆ (สมัยคุณประยูร คุณปยุตนี่ ไม่ใช้หัวปากกา แต่ใช้ภู่กันล้วน ๆ ญี่ปุ่นก็ญี่ปุ่นเถอะครับ ของเรางดงามกว่าเยอะและเป็นเอกลักษณ์ด้วย ปัจจุบัน ไม่มีใครใช้ภู่กันตวัดกันแล้วเพราะมีเทคนิคในการเขียนเข้าช่วย แต่น่าเสียดายที่เราไม่ได้เห็นการพัฒนาในส่วนนี้) จากคุณ : *bonny - [ 19 ม.ค. 47 15:52:15 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ปยุต เงากระจ่าง อดีตนักวาดการ์ตูนเคลื่อนไหวมือหนึ่งของไทย ปยุต เงากระจ่าง เกิดวันที่ 1 เมษายน พ.ศ. 2472 ที่หมู่บ้านคลองวาฬ ตำบลหว้ากอ จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ตั้งแต่วัยเยาว์ เด็กชายปยุตมีความหลงไหล ในตัวการ์ตูนเป็นพิเศษ โดยเฉพาะกับบุคลิกของตัวตลก ในหนังตลุงอย่างไอ้แก้ว ไอ้เปลือย ไอ้เท่ง รวมถึงตัวการ์ตูนแมวเฟลิกซ์ จากหนังการ์ตูนอเมริกันเรื่อง Felix the Cat ของ Pat Sullivan ซึ่งเคยมีโอกาสเข้าไปฉายในประจวบคีรีขันธ์ แรงบันดาลใจในการสร้างภาพยนตร ์การ์ตูนของปยุต เกิดขึ้นเมื่อเขาได้พบกับ เสน่ห์ คล้ายเคลื่อน จิตรกรชื่อดังคนหนึ่งของเมืองไทย โดยบังเอิญ ในช่วงปลายปี พ.ศ. 2484 การพบกันครั้งนั้น เสน่ห์ได้ชวนเด็กชายปยุต ไปทำภาพยนตร ์การ์ตูนด้วยกันเมื่อเข้ากรุงเทพ เมื่อปยุตเดินทางมาศึกษา ต่อที่กรุงเทพในปี พ.ศ. 2487 ก็ไม่ลืมที่จะออก ตามหาเสน่ห์ คล้ายเคลื่อน เพื่อที่จะทำการ์ตูน ตามที่เคยสัญญา แต่ด้วยโชคชะตา ทำให้เขาคลาดกับเสน่ห์ ์ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ปยุตก็ยังพอทราบข่าว ของเสน่ห์และ การทดลองสร้างหนังการ์ตูนจาก หนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งในช่วงนั้น กว่าปยุตจะได้พบกับเสน่ห์ก็ต่อเมื่อ ปยุตบังเอิญเดินผ่าน วัดเห็น เหม เวชกร และช่างเขียนอีกหลายคน ซึ่งมารวมกัน ในงานนฌปนกิจศพ ของเสน่ห์ คล้ายเคลื่อน และได้ทราบว่าการทดลอง ทำการ์ตูนของเสน่ห์เมื่อ 2 ปี ก่อนประสบความล้มเหลว เนื่องจากขาดการสนับสนุน ปยุตจึงตั้งปณิธาณ ที่จะสานต่อความตั้งใจของ เสน่ห์ คล้ายเคลื่อน ในอันที่จะสร้าง ภาพยนตร์การ์ตูน เรื่องแรกให้จงได้ 8 ปีต่อมา ปยุตจึงทำให้ความฝันเป็นจริง เมื่อสามารถสร้างภาพยนตร์การ์ตูน ไทยสำเร็จเป็นเรื่องแรก ตั้งชื่อ "เหตุมหัศจรรย์" เป็นภาพยนตร์การ์ตูน ขนาดสั้น ความยาว 12 นาที นำออกฉายเป็น รายการพิเศษสำหรับ ื่อมวลชนและผู้ชมเฉพาะ ที่โรงภาพยนตร ์ศาลาเฉลิมไทย เมื่อ 5 กรกฎาคม พ.ศ. 2498 ซึ่งได้รับการกล่าวขวัญถึง อย่างกว้างขวางตามหน้า หนังสือพิมพ์ สำนักข่าวสารอเมริกัน ได้มองเห็นความสามารถของ ปยุต ซึ่งเวลานั้นปยุต ได้ทำหน้าที่เป็นช่างเขียน ของสำนักข่าวสาร อยู่แล้วโดยได้ให้เงิน 10,000 บาท และส่งปยุต ไปดูงานการ สร้างภาพยนตร์การ์ตูน ที่ญี่ปุ่น และคุณปยุตนี่แหละครับที่สมัยช่อง๔ บางขุนพรหมเป็นคนทำโฆษณาภาพเคลื่อนไหวทางทีวีเป็นคนแรก เป็นภาพขาวดำ ผู้คนสมัยต้นพ.ศ.๒๕๐๐ คงจำได้ เป็นภาพเคลื่อนไหวของการ์ตูนแทนภาพสไลด์นิ่ง ๆ ที่ใช้กัน ต่อมาท่านได้สร้างภาพยนตร์การ์ตูนเรื่องแรกของไทย เป็นคนกำหนดรูปร่างหน้าตาและลายเส้น ชื่อเรื่อง สุดสาคร ได้รับการต้อนรับพอประมาณ แต่ไม่มีแรงทำอีก เพราะต้องใช้บุคลากรจำนวนมากแต่งบสนับสนุนน้อย (ตอนนั้นต้องถ่ายทีละเฟลม ๆ ภาพยนตร์การ์ตูนเรื่องหนึ่งต้องใช้ภาพเป็นล้านภาพ) ทุกวันนี้ก็ยังมีชีวิตอยู่ครับ เป็น Living legend ของคนเขียนการ์ตูนยุคแรกก่อนปี ๒๕๐๐ที่ยังหลงเหลืออยู่ ภาพลายเส้นของคุณปยุต เรื่องหนุมาน จากเว็ป http://www.geocities.com/oui_cartoonthai/page4.htm จากคุณ : *bonny - [ 19 ม.ค. 47 16:09:49 ]

ความคิดเห็นที่ 16 มาบอกว่าชอบอ่านการ์ตูนเล่มละบาท สมัยก่อนมาก ๆ ค่ะ ถ้าเริ่มเรื่องว่า " กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีพระราชา องค์หนึ่ง ...." ล่ะก็ ของโปรดดดด.... พูดแล้วก็คิดถึงจัง ชอบของ "แมวเหมียว" กับ " น้อย&ดาวพระศุกร์" ที่จำได้เพราะ ลายเส้นเป็นเอกลักษณ์ สวย อ่านง่าย เนื้อเรื่องดีมากด้วย มีคติสอนใจ ค่ะ มีใครทราบมั้่ยคะ ว่าเดี๋ยวนี้ ทั้งสองท่าน หายไปไหน ไปร้านหนังสือเก่า ก็พยายามค้นหาเสมอ ^^ ชอบการ์ตูนของอาวัฒน์ด้วยค่ะ จากคุณ : กาลครั้งหนึ่ง.. - [ 19 ม.ค. 47 16:10:10 A:202.129.2.9 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 คุณกาลครั้งหนึ่ง.. ยินดีที่ทราบครับ คงเป็นนักเขียนรุ่นหลัง ๆ มากแล้ว ใช้เวทีนี้เป็นที่พำนักชั่วคราวก่อนจะไปทำอย่างอื่นครับ นี่ไงล่ะ เห็นไหมครับ การ์ตูนไทยก็ยังมีคนติดตราตรึงใจอยู่เช่นคุณเป็นต้น สมัยนี้เล่มละบาท (ห้าบาทปัจจุบัน) ไม่กล้าเปิดอ่านเลยครับ นักเขียนไม่รักษาคุณภาพการเขียนเลย และไม่สนุกด้วย นี่จะเป็นการทำลายวงการการ์ตูนไทยมากกว่าอนุรักษ์ไว้นะครับ ฝากเจ้าของสำนักพิมพ์ที่หากมีโอกาสเปิดอ่าน ช่วยคำนึงเรื่องคุณภาพด้วย (แต่ก็ทราบว่า พวกท่านวาดเขียนไม่เป็น และคำนึงเรื่องต้นทุนเป็นหลัก) จากคุณ : *bonny - [ 19 ม.ค. 47 16:17:54 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คุณพิมล กาฬสีห์ คุณพิมลเป็นนักเขียนการ์ตูนที่รู้จักกันดีในนามปากกา "ตุ๊กตา" คุณพิมลเริ่มเขียนภาพประกอบให้กับหนังสือสยามสมัยของ อารีย์ ลีวีระ การ์ตูนเรื่องยาวเรื่องแรกคือเรื่องระเด่นลันได คุณพิมลจะใช้นามปากกาว่า "ตุ๊กตา" ในการวาดภาพทุกครั้ง ซึ่งชื่อนี้เป็นชื่อเล่นของลูกสาวคนโต และในปี 2495 ได้ออกหนังสือ ตุ๊กตา ซึ่งเป็นหนังสือสำหรับเด็ก ตัวละคร 4 ตัวเป็นตัวชูโรง คือ หนูนิด หนูไก่ หนูหน่อย และหนูแจ๋ว เป็นพี่น้องกัน สมัยต้นพุทธศักราช๒๕๐๐ หนังสือการ์ตูนตุ๊กตาขายดีมาก ต่อมาก็เริ่มซาลงไปเพราะอายุขัยของคุณพิมล และการเข้ามาของคลื่นลูกใหม่ที่แรงกว่า หนุ่มกว่า ของ "หนูจ๋า" และ "เบบี้" แต่คุรพิมลก็ยังรับเขียนการ์ตูนช่องเดียวในนิตยสารรายปักษ์ดัง ๆ อยู่ยุคหนึ่ง จากคุณ : *bonny - [ 19 ม.ค. 47 16:24:43 ]

ความคิดเห็นที่ 19 พรุ่งนี้มาเริ่มยุคหลังปี ๒๕๐๐กันนะครับ พบกับนักเขียนดัง ๆ ที่หลายคนรู้จักกันดีขึ้นกว่าที่ผมเขียนในวันนี้ ได้แก่ คุณพ.บางพลี..จุก เบี้ยวสกุล ราช เลอสรวง เป็นอาทิ ................................. ปล. ผมไปงานหนังสือทีไรก็มองหาการ์ตูนเก่า ๆ ทุกทีเลยครับ ครั้งที่แล้วได้งานหนังสือของคุณอดิเรกมา มีเรื่องใต้ทะเลสองหมื่นโยชน์ กับเรื่องยักษ์อะไรนี่แหละ อ่านแล้วทึ่งครับ ทำได้ไงคนเดียวทั้งเล่ม นอกจากเขียนภาพแล้วยังต้องหาเกร็ดความรู้เรื่องต่าง ๆ มาประกอบอีก แต่ไม่สนุกแล้วเพราะไม่ใช่เด็ก ๆ แล้ว จากคุณ : *bonny - [ 19 ม.ค. 47 16:30:48 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ตอบ ๑๔ นะครับ ปัจจุบันเห็นลายเส้นการ์ตูนเรื่องมหาอุตม์ก็ดี แดร็กคูล่าต็อกก็ดี ไม่มีเค้าลายเส้นของไทยเลย ผมคิดว่า ลายเส้นเหล่านี้ ไม่เหลือเค้าของนักเขียนรุ่นเก่า มากกว่า แต่ลายเส้นเหล่านี้แหละที่บางส่วนอาจจะศักยภาพพอที่จะเป็นพื้นฐานของลายเส้นไทยยุคใหม่ต่อไปในอนาคตครับ จะอย่างไรคนวาดก็เป็นคนไทย อยู่ในสภาพแวดล้อมของไทย จะมากน้อย มันต้องมีออกมาทางลายเส้นบ้าง ทีละน้อยๆ ที่ไม่เหลือเค้าของนักเขียนรุ่นเก่าก็เพราะขาดความต่อเนื่อง ด้วยปัจจัยหลายประการ ส่วนที่เขาสืบสานความต่อเนื่องมาก็ยังมี อย่างค่ายขายหัวเราะเนี่ย นายต้อมกับไก่ย่าง หรือปังปอนด์กับพี่เลี้ยง ดูยังไงก็ไทยครับ โอซามุ ไม่ใช่เขียนการ์ตูนเรื่องแรกแล้วรวยหรือว่ามีลูกมือทันทีนี่ครับ เรียนก็ไม่ได้เรียนมาทางนี้ เรียนแพทย์ (จบหรือเปล่าจำไม่ได้) บริษัทการ์ตูนของตัวเองจะเจ๊งมิเจ๊งก็หลายหน เจดีย์ระฆังคว่ำองค์แรกในไทย ก็เห็นเค้า ลังกา มาชัดๆ เมื่อเวลาผ่านไป เจดีย์รุ่นหลังๆก็หลายเป็นเอกลักษณ์ของไทยต่อไปในที่สุด ถ้าวันแรกที่สร้างมีคนติงว่านี่ไม่ไทย วันนี้คงไม่มีเจดีย์อย่างนี้อยู่ทั่วประเทศจนกลายเป็นสัญลักษณ์หนึ่งของประเทศไปแล้วหรอกครับ อาจจะมีคนติงอย่างนั้นกับพระปรางค์ละมั้งครับ ว่าเป็นขอม ไม่ไทย วันนี้เลยไม่มีใครสร้างพระปรางค์อีกแล้ว จากคุณ : ขุนแสวงสรรพกิจ (ขุนแสวงสรรพกิจ) - [ 19 ม.ค. 47 21:02:47 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เห็นด้วยกับคุณขุนแสวง ลองเปรียบเทียบลายเส้นการ์ตูนญี่ปุ่นเก่า พวกโดราเอม่อน เจ้าหนูอะตอม หมัดดาวเหนือ ก็ไม่เห็นเหมือนการ์ตูนญี่ปุ่นใหม่ๆ เลยซักนิด ก็ไม่เห็นต้องมีใครท้วงเลยครับ การ์ตูนไทยก็เหมือนกัน เราควรยกย่องนักบุกเบิกการ์ตูนไทยจริง แต่คงไม่ต้องเลียนแบบครับ ลายเส้นควรเป็นเอกลักษณ์เฉพาะของนักเขียน ดูอย่าง HunterXHunter, บากิ ลายเส้นพิลึกกึกกือก็ยังไม่เห็นต้องด่าว่าไม่เป็นญี่ปุ่นเลยนี่ครับ ของไทยก็ควรเช่นกัน ผมว่าตอนนี้การ์ตูนไทยดีสุดคือ มีดที่ 13 ทั้งเนื้อเรื่อง ลายเส้น สุดยอดเลยครับ จากคุณ : H.T. - [ 19 ม.ค. 47 22:55:03 A:202.59.243.240 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 ในยุคที่การ์ตูนญี่ปุ่นบุกไทย ผมคิดว่าการไม่บังคับใช้กฏหมายลิขสิทธิ์ เป็นจำเลยแห่งโอกาสที่เสียไปของวงการการ์ตูนไทยที่แท้จริง (และวงการอื่นๆด้วยเช่นการพัฒนาซอฟท์แวร์ในไทย) รายละเอียดแตกกระทู้ไปแล้วครับ ไม่รบกวนกระทู้นี้ละ เดี๋ยวจะกลายร่างหาต้นตอไม่เจอ กฏหมายลิขสิทธิ์โอกาสที่หายไป ประเด็นนี้แตกไปยังกระทู้ P2632397 จากคุณ : ขุนแสวงสรรพกิจ - [ 20 ม.ค. 47 02:19:21 ]

ความคิดเห็นที่ 23 คุณพิกุล ทองน้อย คุณพิกุล ทองน้อย หรือที่รู้จักกันในนามปากกา พ. บางพลี การ์ตูนที่ พ.บางพลี เริ่มวาดคือ การ์ตูนชุดเด็กสามเกลอ กับเรื่องเสือใบ การ์ตูนที่สร้างชื่อคือเรื่อง อัศวินสายฟ้า เริ่มวาดตั้งแต่ปี 2500 เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับความใฝ่ฝันของเด็กชายง่อยเปลี้ยเสียขาคนหนึ่ซึ่งสามารถกลายร่างมาเป็นอัศวินสายฟ้า มนุษย์อภินิหารผู้ปราบยุคเข็ญของแผ่นดิน นิยายภาพเรื่องนี้ พ.บางพลีได้รับอิทธิพลมาจากการ์ตูนของฝรั่งเรื่อง ซุปเปอร์แมน อัศวินสายฟ้ามีผู้ช่วยเป็นตัวเอกมาจากเรื่องสามเกลอที่ประสบความสำเร็จ คือ เจ้าโต (หัวโต) เจ้ากว้าง (อ้วน) และเจ้ายาว (คอยาว) แต่ละคนก็มีอภินิหารเฉพาะตัวต่างกันออกไป เช่นเจ้ายาว สามารถยืดคอยาวเท่าใดก็ได้ เจ้าโตรู้สึกว่าจะมีน้ำลายเป็นกาวยางเหนียว ใช้ปะรูรั่วได้ เป็นต้น ต่อมาปี 2504 เขียนเรื่องเจ้าชายลิ้นดำ และในปี 2506 เขียนเรื่องขุนขวานทมิฬ การ์ตูนที่สร้างชื่อเสียงของ พ.บางพลีไม่ได้มีเพียงแค่นี้ แต่ยังมีเรื่องสงครามล้างโลก น้องศรีธนญชัย การผจญภัยของนักเรียนสาวกับนากแสนรู้ และที่ผมชอบมากที่สุดก็คือ มังกรสามหัว ที่มีตัวเอกเป็นสามพี่น้อง คนโตโพกผ้าปิดตา ชื่อว่า รุ่งฟ้า อีกสองคนชื่อว่า รุ่งชัย และรุ่งรัตน์ แต่ละคนมีความสามารถแตกต่างกันออกไป ลายเส้นของพ.บางพลีถือว่า เป็นสุดยอดคนหนึ่งในวงการสมัยนั้น การจัดโครงร่างและองค์ประกอบของภาพมีความสมดุลดีมาก นอกจากนี้ตัวหนังสือของเขายังอ่านง่าย สวยงามอีกด้วย การ์ตูนเรื่อง อัศวินสายฟ้า กับ เจ้าชายลิ้นดำการ์ตูนสร้างชื่อของ พ.บางพลี จากคุณ : *bonny - [ 20 ม.ค. 47 07:41:05 ]

ความคิดเห็นที่ 24 อีกรูปหนึ่งครับ จากคุณ : *bonny - [ 20 ม.ค. 47 07:42:30 ]

ความคิดเห็นที่ 25 สวัสดีครับ คุณขุนแสวงฯ คุณH.T... ผมลงรูปฝีมือของพ.บางพลีให้ชม เป็นเอกลักษณ์ไทยแท้ที่ไม่มีให้เห็นอีกแล้วในการ์ตูนไทยในปัจจุบัน ก็แล้วแต่มุมมองครับ ผมมองว่า หากรุ่นน้อง ๆ เอาตัวอย่างพ.บางพลี ปยุต เงากระจ่าง ณรงค์ ประภาสโนบล เตรียม ชาชุมพรมาเป็นต้นแบบกันเยอะ ๆ ผลงานของเราไม่น้อยหน้าใครในโลกแน่นอนครับ แต่เด็กปัจจุบันนี้ หยิบหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นมากกว่าตำราเรียนเสียอีก ส่วนหนังสือการ์ตูนไทย (เฉพาะที่ทำมาขายถูก ๆ) ก็เป็นเกรดบี เกรดซี ใช้ไม่ได้ เอาเป็นต้นแบบไม่ได้ด้วยประการทั้งปวง ไม่แปลกหรอกครับที่เขาโตขึ้นจะเขียนภาพการ์ตูนออกมาตามความนึกคิดและความใฝ่ฝันจากการ์ตูนญี่ปุ่นที่เคยมีฮีโร่ในดวงใจของเขา คุณพ.บางพลีนี่แหละครับ เคยเป็นต้นแบบในดวงใจของผม และจุดประกายความอยากเป็นนักเขียนการ์ตูนไทยให้ผม นอกเหนือจากคุณปยุต และคุณรงค์ ในสมัยหนึ่ง ผมก็ติดเขียนภาพลายเส้นแบบการ์ตูนญี่ปุ่นด้วยเหมือนกันนะครับ แต่เหมือนแฟชั่นที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป เพราะผมอ่านการ์ตูนไทยมาก่อน ทำให้ฝังใจอยู่ในส่วนลึก ให้ก็อปปี้การ์ตูนญี่ปุ่นออกมาได้ สวยเหมือนต้นแบบเขา แต่ถ้าให้นึกตัวละครแล้วเขียนออกมาจะเป็นแบบไทยแท้ครับ นักเขียนฝรั่งเอง ญี่ปุ่นเอง หรือจีนเองก็เหมือนกัน ถ้าเติบโตมากับงานเขียนของนักเขียนยุคเริ่มแรกของพวกเขา จะเปลี่ยนแนวของเขาลำบาก มันจะวนกลับไปหาวัฒนธรรมที่ตรึงใจมาก่อนเสมอ ถ้าจะให้เปลี่ยนแนว ต้องเริ่มตั้งแต่เด็ก ๆ เลย เอาอะไรไปปลูกฝังให้เขาก็จะได้ออกมาแบบนั้น ส่วนนายต้อม นายต่าย ที่เป็นทีมงานเขียนการ์ตูนขายหัวเราะก็มีเอกลักษณ์ของตัวเองครับ เป็นไทยรุ่นเก่า ๆ ที่คัดแบบมาจากรุ่นพี่ ๆ ของสำนักพิมพ์บันลือสาส์น (ไม่แน่ใจเรื่องชื่อในปัจจุบัน) ที่เคยเป็นสำนักพิมพ์ของหนูจ๋า เบบี้มาก่อน ขายหัวเราะเล่มแรก ๆ ก็เป็นการนำนักเขียนอย่างจุ๋มจิ๋ม วัฒนา ปิยะดา ที่เป็นนักเขียนประจำมาเขียนให้ ต้อมกับต่ายนี่ก็ได้รับอิทธิพลมาด้วยเหมือนกัน เพราะคุณบันลือ บก. เป็นคนพรู๊พคุณภาพ มีนักเขียนขายหัวเราะรุ่นกลาง ๆ อีกคน คือ นายเดียร์ ลายเส้นแปลกออกไป เพราะเป็นเด็กรุ่นใหม่รับอิทธิพลงานเขียนของนักเขียนต่างประเทศมาดัดแปลง แรก ๆ เขียนได้แย่มาก ๆ แต่ล่าสุดเมื่อหลายปีก่อนก็พัฒนาขึ้นจนมีเอกลักษณ์ของตัวเอง เดี๋ยวนี้ไม่แน่ใจว่ายังอยู่ไหม เพราะผมไม่ได้ติดตามต่อเนื่อง อาจารย์โอซามุ เป็นรุ่นบุกเบิกการ์ตูนญี่ปุ่น กลายเป็นปูชนียบุคคลไปแล้ว นักเขียนรุ่นใหม่ ๆ ลายเส้นไม่เหมือนก็จริง แต่ได้รับอิทธิพลมามาก ทั้งเรื่อง ตาโต ๆ แขนและขาเป็นลำตรง ๆ นี่ยังคงอยู่ในการ์ตูนตลกทุกเรื่องของญี่ปุ่น จากคุณ : *bonny - [ 20 ม.ค. 47 08:20:55 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ขอบคุณสำหรับความรู้ครับทุกท่าน อันที่จริงผมไม่มีความรู้อะไรเกี่ยวกับการ์ตูนเลย ในหมวดการ์ตูนของเฉลิมไทย คนเค้าคุยอะไรกันผมก็ไม่รู้ เส้นทางเดินของแต่ละคนมันต่างกันอย่างนี้นี่เอง จากคุณ : RealWorld - [ 20 ม.ค. 47 08:49:37 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ขอนอกเรื่องนิดนึงครับ โดยส่วนตัวแล้วมีอคติกับงานเขียนของคุณวัฒนามาก ก็เข้าใจว่าเป็นมือเก่าประสบการณ์สูงแต่เห็นที่ลงปกแต่ละรูปแต่ละมุข มีแต่เรื่องสัปดน ลามก ผู้หญิงนมโต ผู้ชายหัวงู แถมอ่านแล้วก็ไม่ขำอีกตะหาก เรื่องแบบนี้หรือครับที่ผู้ใหญ่จะถ่ายทอดไปให้เด็กๆ ผ่านทางตัวการ์ตูน จากคุณ : แค่ผ่านมา - [ 20 ม.ค. 47 16:26:38 A:203.146.41.210 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 ราช เลอสรวง ผู้รังสรรค์ภาพปกนวนิยาย นับพันเรื่อง เจ้าของฉายา "ศิลปินพันปก"นักวาดนิยายภาพชั้นแนวหน้าของเมืองไทย ปรมาจารย์ด้านการ์ตูน ที่มีผลงานอันโดดเด่น เช่น สิงห์ดำ (พระเอกมีเอกลักษณ์ที่หางคิ้วทั้งสองข้าง สวมชุดดำ เป็นหนังบู๊ ฟันดาบ) จอมขมังเวทย์ เจ้าชายหงส์ทอง ฯลฯ คุณราช เลอสรวง หรือชื่อจริงคือ นิวัฒน์ ธาราพรรค์ กระบี่มือหนึ่งของยุทธจักรนิยายภาพ ที่โดดเด่นมาจาก นิยายภาพแนวบู๊แอ๊คชั่น..ผลงานมากมายของเขาเป็นแรงบันดาลใจให้เกิดนักวาดฝีมือดีมากมายในยุคต่อมา นอกจากนี้ ราช เลอสรวงยังเป็นหนึ่งในขุนพลที่วาดภาพปกเรื่องเพชรพระอุมา ประกอบหนังสือจักรวาลปืนของคุณฉัตรชัย วิเศษสุวรรณภูมิ นักอ่านหนังสือการ์ตูนรุ่นก่อนปีพ.ศ.๒๕๑๐ ต้องรู้จักเขาดี ผลงานของราช เลอสรวงยังพอหาได้ในท้องตลาดหนังสือเก่าครับ จากคุณ : *bonny - [ 21 ม.ค. 47 16:13:37 ]

ความคิดเห็นที่ 29 คุณแค่ผ่านมา.. อาวัฒน์เขียนการ์ตูนสัปดนเฉพาะที่รับเชิญเีขียนให้กับขายหัวเราะ และนิตยสารรายปักษ์ครับ แต่ในเบบี้ที่เขาทำเอง สะอาด บริสุทธิ์มากครับ เข้าใจว่า เป็นนโยบายของเจ้าของโรงพิมพ์นั้น ๆ ด้วยครับที่ต้องการเจาะกลุ่มลูกค้าที่ไม่ใช่เด็กเล็ก จากคุณ : *bonny - [ 21 ม.ค. 47 16:15:49 ]

ความคิดเห็นที่ 30 จุ๋มจิ๋ม ปี 2495 พิมล กาฬสีห์ ออกหนังสือการ์ตูน "ตุ๊กตา" ซึ่งเป็นหนังสือการ์ตูนสำหรับเด็กเล่มแรกของเมืองไทย มีตัวละครหลักสี่คน คือ หนูไก่ หนูนิด หนูหน่อย และหนูแจ๋วจอมฮึ หลังจากนั้นก็มีการ์ตูนสำหรับเด็กออกมาอีกหลายเล่ม อย่างการ์ตูน "หนูจ๋า" ของ จุ๋มจิ๋ม หรือ คุณจำรูญ เล็กสมทิศ ซึ่งเริ่มวางแผงเล่มแรกเมื่อเดือนมกราคม พ.ศ. 2500 ปัจจุบันถือได้ว่าการ์ตูนหนูจ๋าเป็นการ์ตูนที่มีอายุยาวนานที่สุดที่ยังวางแผงอยู่ ตัวการ์ตูนหลักได้แก่ จุ๋มจิ๋ม ลุงอ้วน หนูจุก หนูแกะ หนุงหนิง เป็นต้น ลักษณะการเขียนภาพของจุ๋มจิ๋มมาจากการพัฒนาตัวเองจนเป็นเอกลักษณ์ที่ยากจะเลียนแบบให้ขำขันได้เท่า เขาเขียนตัวการ์ตูนผู้ใหญ่ทุกคนมีพุงกะทิ ขณะที่แขนขาลีบ จุ๋มจิ๋ม ไม่ถนัดเขียนนิยายภาพนัก ในหนังสือหนูจ๋า จึงมีนักเขียนชั้นนำรับเชิญมาเขียนนิยายภาพเรื่องยาวให้ ที่ฝีมือดีมาก และเขียนอยู่ในช่วงปี ๒๕๐๘เป็นต้นมา ได้แก่นามปากกาว่า ปิยะดา เขียนเรื่องเลือดกับเหล็ก เป็นเรื่องราวการชิงดีชิงเด่นกันของพี่น้องร่วมสายเลือด กฤช กับ กรต ผู้อ่านต้องตามลุ้นกันตลอดเรื่องว่า ใครเป็นพระเอกตัวจริงกันแน่ เพราะหล่อทั้งคู่ [/b]อาวัฒน์[/b] และที่ได้รับความนิยมตามมาอีกเล่มก็คือการ์ตูน "เบบี้" ของ วัฒนา ซึ่งเริ่มวางแผงฉบับแรกเมื่อ พ.ศ. 2504 ตัวการ์ตูนหลักของเบบี้นั้นมีมากถึงสิบกว่าคน บางตัวก็มีการนำไปแสดงหนังโฆษณาก็มี คือลุงเหน่ง คุณโฉลงและคุณแต๋ว การเขียนภาพของอาวัฒน์มีลายเส้นชัดเจน สวยงามคล้าย ๆ จะถอดแบบมาจากคุณพิมล กาฬสีห์ ตัวละครผู้ชายทุกคนสังเกตได้ง่ายจะใส่กางเกงขากระบอกเป็นแท่งตรง ไม่ขาลีบเหมือนของจุ๋มจิ๋ม ทั้งจุ๋มจิ๋มและวัฒนาทำหนังสือให้สำนักพิมพ์เดียวกัน และต่างก็ขายดีเป็นเทน้ำเทท่าในสมัยหนึ่งจนถึงปี ๒๕๑๕ จึงเริ่มเสื่อมความนิยมลง จากคุณ : *bonny - [ 21 ม.ค. 47 16:31:51 ]

ความคิดเห็นที่ 31 โอ้โฮยยย กระทู้ถูกใจดำที่สุดในโลก--- ตอนเล็กๆอ่านการฺตูนเล่มแรกคือเบบี้ ที่ออกไม่เคยทันใจเด็กเล้ย จำเส้นสายการวาดของ "อาวัฒน์" ได้หมด (รวมทั้งผมตั้งสองเส้นบนศีรษะ เวลาเขาวาดตัวเองตอนนั้น) รออ่านเรื่องของหนูเปีย หนูเป้า หนูปุ๊ หนูป้อม ลุงเหน่ง ทุกๆสองอาทิตย์ถ้าจำไม่ผิด--ก็แหม เด็กๆ รู้จักวันเดือนปีอยู่แค่ วันหยุด กับวันไปโรงเรียนเท่านั้นแหละ ยังเคยคิดเลยว่าสักวันจะเขียนจดหมายไปขอบคุณคุณวัฒนา เพชรสุวรรณ ทึ่ได้จรรโลงผลงานให้แก่เยาวชนไทยยุคนั้นให้ได้รับความบันเทิงที่ไม่มีพิษภัย ให้รู้จักสร้างจินตนาการ ให้ความสุขหรรษายามที่เปิดพลิกอ่านไปทีละหน้า แม้ว่าเขาจะเคยอธิบายอยู่เสมอว่า เป็นสิ่งที่จำต้องทำเพราะเป็นอาชีพ (แต่จนแล้วจนรอด ยังไม่ได้เขียนซักกะที) น่าเสียดายที่การฺตูนไทยปัจจุบันถูกกลืนความเป็นตัวของตัวเองไปหมด จนดูเหมือนกำลังอ่านญี่ปุ่นแปลไทยเสียมากกว่าเพราะการ์ตูนลายเส้นแบบไทยๆดูเหมือนจะเลือนหายไปกับอิทธิพลของการฺตูนญี่ปุ่น ที่เข้ามาครอบงำนักวาดรุ่นหลังๆอย่างน่าเสียดาย ซึ่งหากต้องให้คำจำกัดความการฺตูนยุคหลัง ก็คงจะต่อท้ายว่า---เป็นสไตล์เดียวกับการฺตูนญี่ปุ่น (คือส่วนใหญ่ตาโต จมูกเล็ก ไม่มีรายละเอียด ปากเป็นสามเหลี่ยมหรือเป็นเส้นขีดเล็กๆสองขีดบนล่าง ฯลฯ ) จากคุณ : เชื้อไม่ทิ้งแถว - [ 26 ม.ค. 47 02:02:05 ]

ความคิดเห็นที่ 32 การ์ตูนไทยที่เนื้อเรื่องดีลายเส้นดี สมัยนี้ก็ยังขายได้ครับ อย่าโทษการ์ตูนญี่ปุ่นเลย เขาพัฒนาไปไกลกว่าเราเยอะ เรื่องดังๆ เขาขายได้ 20ล้าน copy ต่อเล่ม อาชีพคนเขียนการ์ตูนที่นู่น มีเงินรวยเลยล่ะถ้าดัง แต่เมืองไทย อย่าเพิ่งไปว่าเขาเลย ขนาดเด็กอ่านการ์ตูน พ่อแม่ผู้ปกครองก็หาว่าอ่านของไร้สาระ โดนมอมเมา ไม่สนับสนุน แล้วจะให้มันเจริญได้อย่างไรครับ แล้วการ์ตูนไทยบางเรื่องหลายๆเรื่องก็ห่วย ทั้งเนื้อหาและลายเส้น หรือไม่ก็ลอกญี่ปุ่นจ๋ามาเลย แล้วจะให้สนับสนุนได้อย่างไร แล้วจะให้เจริญได้อย่างไรครับ เปลี่ยนทัศนคติผู้ใหญ่ที่มองว่าการ์ตูนต้องไร้สาระและโป๊ เสียก่อนดีกว่า แล้วค่อยพัฒนาการ์ตูนไทยต่อไปได้ครับ จากคุณ : ....4จุด - [ 27 ม.ค. 47 12:41:21 ]

ความคิดเห็นที่ 33 สวัสดีครับคุณเชื้อไม่ทิ้งแถว.. ดีใจเช่นกันครับที่ได้เจอ คิดว่ากระทู้นี้ถูกลืมไปแล้ว เพราะแม้แต่ผมก็ไม่ได้ไปเปิดดูเลย เข้าใจว่า คุณคงโหวตให้ขึ้นกระทู้หน้าแรก จึงหวนกลับมาได้ อาวัฒน์เขียนลายเส้นการ์ตูนแบบสุภาพชนนะครับ แต่อาจุ๋มจิ๋มนี่สิ แกเขียนแบบค่อนข้างซาดิสม์ คือ ให้ตัวการ์ตูนมันกวน..กวน บอกไม่ถูก แต่ผมชอบทั้งสองเล่มนะครับ และเป็นแฟนประจำ ติดตามมาตั้งแต่เล่มละ ๓ บาท ต่อมา ๕ บาท พอเลยจากนั้นก็มีภารกิจแล้ว หลัง ๆ ก็ยังเห็นขายอยู่แต่ไม่ได้ซื้อแล้ว วัยมันเกิน เลยไปติดหนังสืออย่างอื่นแทน ผมยังเคยเขียนการ์ตูนตลกไปร่วมสนุกในคอลัมน์แฟน ๆ ด้วยนะครับ แต่ไม่เห็นได้ลง ที่หงุดหงิดคือ การ์ตูนออกไม่ตรงเวลา ล่าช้าสม่ำเสมอ ไปยืนรอที่แผงแล้วเก้อบ่อย ๆ ก็น่าเห็นใจครับ อย่างที่บอกน่ะแหละ ไม่มีตัวแทน ใครป่วยก็ต้องรอให้หายดีก่อนค่อยมาเขียนได้ ที่น่าสงสารคือ ไม่ว่าจะมีสภาพอย่างไรก็ตาม ก็ต้องมาสร้างอารมณ์ขันให้ได้ นี่แหละศิลปินที่โลกลืมจริง ๆ จากคุณ : *bonny - [ 27 ม.ค. 47 12:43:43 ]

ความคิดเห็นที่ 34 อ้าวสวนทางกัน หวัดดีคุณ 4จุด.. เด็กญี่ปุ่นเกือบ ๑๐๐%อ่านการ์ตูนญี่ปุ่นเป็นนิสัยตั้งแต่เด็ก ไม่ได้อ่านของชาติอื่นเท่าไรนัก เขาจงรักภักดีกันดีจริง ๆ ครับ เพื่อนญี่ปุ่นในไทย โต ๆ กันแล้ว ก็ยังอ่านการ์ตูนญี่ปุ่นอยู่ เป็นการปลูกฝังที่ได้ผลจริง ๆ ของเราน่าเสียดายครับ สมัยหนึ่ง เราเคยเกือบ..บ..บ ทำได้ดีแล้ว นักเขียนเรามีฝีมือดีจริง แต่การสนับสนุนจากคนไทยด้วยกันนี่แหละสำคัญที่สุดครับ นักวาดเก่า ๆ มีแต่ตัวตายครับ ไม่มีตัวแทน จากคุณ : *bonny - [ 27 ม.ค. 47 12:49:46 ]

ความคิดเห็นที่ 35 สวัสดีค่ะ คุณบอนนี่ ..กระทู้นี้หายไปตั้งนาน จนลืมไปแล้ว ดีที่ถูกฉุดขึ้นมาได้.. อิอิ ตอนเป็นเด็กชอบอ่านการ์ตูนเหมือนกันค่ะ เคยค้นเจอลังหนังสือ การ์ตูนเก่าๆ ที่น้าชายเก็บเอาไว้จำได้ว่ามีความสุขที่สุดในโลก.. ..และที่จำได้แม่นยำคือการ์ตูนเรื่องยาวของตุ๊กตาชื่อ "จากรั้วมัลลิกา" เป็นการ์ตูนเรื่องเดียวในชีวิตที่อ่านแล้วร้องไห้ เหมือนอ่านนิยายเลย จากคุณ : อังศนา - [ 27 ม.ค. 47 13:17:33 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ไหนๆก็มีคนขุดแล้วแล้วขอระบายมั้ง ไอ้เรื่องการวาดการ์ตูนของเด็กไทยสมัยใหม่เนี้ย ผมขี้เกียจจะว่าแล้ว เพราะว่าที่ไรเจอตอกกลับมาทุกที่ว่า แล้วอะไรล่ะที่คุณว่าเป็นการ์ตูนไทย พอผมบอกไปก็ว่าการ์ตูนเล่มล่ะบาทสมัยก่อนล่ะ ก็โดนยันกลับมาว่า "ไอ้นั้นก็เอามาจาก พวกแนวคอมมิคของมะกันมันว่าเข้าไปนั้น" เพราะการ์ตูนญี่ปุ่นนั้นจะดำเนินเรื่องโดยใช้ตัวละครแสดงออกมากว่าคำพูดที่เรียกว่า   " มังงะ" แต่การ์ตูนไทยเล่มล่ะบาทมันมักจะใช้คำพูดมากกว่าตัวละคร   และ การ์ตูนแนวอเมริกันคอมมิคก็เช่นเดียวจะคือจะใช้ตัวหนังสือมาบรรยายมากกว่าที่จะเขียนตัวการ์ตูนแสดงออกมา แต่ พอของพวกฮ่องกงเขาก็ดำเนินเรื่องแบบเดียวกะของไทยเล่มล่ะบาทคือ ใช้ตัวหนังสืออธิบายมากกว่าจะใช้ภาพกลับหาว่าของเขามีเอกลักษ์ ก็สวนกลับมาอีกว่า "เพราะของเขานั้น ได้รับการพัฒนามาเรื่อยๆจึงทำใให้น่าอ่าน ผิดกะของไทยยิ่งทำยิ่งห่วยมีแต่เรื่องผี" ซึ้งตรงจุดนี้ผมก็เถียงกลับไปไม่ออกเพราะเราต้องยอมรับสภาพความเป็นจริงที่ว่าเดี่ยวนี้ แต่ล่ะเรื่องมันห่วยจริงๆ( แต่มีบางท่านที่ยังเขียนดีอยู่เช่น แดน สุดสารครนี้ก็เก่าแล้วนะผมว่า และหน้าใหม่ๆเช่น เด่นพูลชัย ของเสริมมิตรวิทยา ) และที่เป็นแบบนี้เพราะบุคคลากรของเรานั้นมันไม่ได้ทีเพิ่มขึ้นมีแต่กลับลดลง และ รวมถึงการเข้ามาอย่างหลั่งไหลของการ์ตูนญี่ปุ่น เลยทำให้เด็ก ส่วนใหญ่นั้นที่โตมากะการ์ตูนเหล่านี้จะออกมาเขียนการ์ตูนไทยของเขาออกมาเป็นแนวญี่ปุ่นผมเรียก การ์ตูนพวกนี้ว่า "การ์ตูนไทยแต่หัวใจญี่ปุ่น" แหละถึงขนาดมีคนบอกไว้ไอ้ ไทยหัวใจญี่ปุ่นแบบนี้แหละที่เขาต้องการ ไม่ใช้ไทยเล่มล่ะบาทแบบนั้นเขาไปเอา   และทำไมเด็กไทยส่วนใหญ่จะเขียนแบบนี้ไอ้ผมก็ว่าไปอีกก็เพราะโดนวัฒธรรมของพวกญี่ปุ่นมันครอบงำเอา   และผมก็โดนตอกกลับมาอีกว่า   "มันไม่ใช้ การครอบงำแต่เป็นการกระจายของวัฒธรรม"ว่าเข้าไปนั้นอีก ปล.คุณๆเชื่อกันไหมว่า ผมไปอ่านที่บอร์ดการ์ตูนแห่งหนึ่งเขาเถียงกันเรื่องอะไรรู้ไหมครับ เถียงกันว่าการทำตัวแบบไหนจึงจะเรียกว่า โอตากุ (OTAKU) กะอีเรื่องแค่นี้ มันยังต้องเถียงกันและมีการแบ่งระดับชนชั้นของคนอ่านการ์ตูน แล้วแบบนี้ไม่เป็นการครอบงำอีกหรือผม  ผมสงสัย หมายเหตุ อะไรคือ โอตากุ (OTAKU) ท่านที่ไม่ทราบไปตามอ่านได้ที่ลิงค์นี้น่ะครับ http://ww2.se-ed.net/PAPERCUT/OTAKU.txt   ที่มาของบทความ Pocket Webboard Pure  smdm 2 ก.พ. 2546 , 21:25:15 น.] แก้ไขเมื่อ 27 ม.ค. 47 13:46:55 จากคุณ : An.mkII - [ 27 ม.ค. 47 13:40:53 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ทดสอบ ทดสอบ จากคุณ : องค์ชายสี่...สิบเจ็ด - [ 27 ม.ค. 47 14:04:53 A:203.144.232.41 X: ]

ความคิดเห็นที่ 38 สวัสดีครับคุณอังศนา.. ดีใจครับที่มีคนกู้มันกลับมาได้ และผมยังได้ทำหน้าที่ต่อไป เล่าให้ัฟังอีกนะ นอกจากของตุ๊กตามีอะไรที่เก็บสะสมไว้อีกบ้าง ........................... คุณความเห็นที่๓๖.. ใจเย็น ๆ ครับ การ์ตูนไทยเขียนขึ้นตามกระแสนิยมของยุคสมัยครับ คนเขียนก็อยากทราบความต้องการของคนอ่านเหมือนกัน สมัยหนึ่ง.. คนฮิตเรื่องผีแม่นาคกันมาก การ์ตูนไทยออกมาแนวนี้จมหูเลย การ์ตูนวิทยาศาสตร์ของไทยก็มีนะครับ ผมซื้อมาเล่มหนึ่ง ฝีมือดีทีเดียว เป็นเรื่องของศาสตราจารย์ที่ผลิตจานอวกาศไปผจญภัยในที่ต่าง ๆ ออกมาได้ ๒ เล่มก็แป้กแล้วครับ เด็กไทยไม่นิยมก็จบ ทั้ง ๆ ที่เนื้อหาดีมาก ข้อสำคัญต้องใจเย็น ๆ คำว่า "พัฒนาการ" จะเกิดขึ้นได้ต้องอาศัยระยะเวลา และการร่วมแรงร่วมใจ ครูการ์ตูนในอดีตทุ่มเทสร้างผลงานไว้ดีมากแล้ว แต่ขาดความต่อเนื่อง มานี่แน่ะ ผมจะนำผลงานคุณภาพของท่านผู้นี้มาให้ชม.. แล้วคุณจะเห็นว่า เขามีความพยายามสร้างสรรค์ผลงานขนาดไหน.. แต่ผลสุดท้ายที่ตอบแทน ไม่ใช่เรื่องของเงินอย่างเดียว นี่ครับ ผมหามาได้จากเว็ปwww.sarakadee.net/feature/2000/10/hem2.htm - 34k ครูเหม เวชกร.. จากคุณ : *bonny - [ 27 ม.ค. 47 14:06:47 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ผลงานส่วนหนึ่งในรอบ ๔๓ปี ที่ปรากฏบนแผงหนังสือ ปัจจุบันผลงานของท่านยังมีจำหน่ายอยู่นะครับ เป็นRerun ครั้งที่เท่าไรไม่ทราบ แต่เป็นอมตะ คือไม่ตายไปจากจิตใจของคนรักการ์ตูนไทยครับ.. ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : *bonny - [ 27 ม.ค. 47 14:11:42 ]

ความคิดเห็นที่ 40 นี่ก็อีก ให้สังเกตดูว่า ก่อนจะเป็นภาพเหล่านี้ ต้องค้นคว้าหาความถูกต้องของเครื่องทรงให้เหมาะกับยุคสมัยของตัวละคร ซึ่งการ์ตูนนิสต์สมัยนี้ละเลยที่จะค้นคว้าครับ ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : *bonny - [ 27 ม.ค. 47 14:14:35 ]

ความคิดเห็นที่ 41 รูปภาพของ๔๐ ต้องเป็นรูปนี้ครับ ขออภัย.. ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : *bonny - [ 27 ม.ค. 47 14:17:06 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ให้สังเกตความสวยงาม ชดช้อยของเส้นสาย อาภรณ์ เครื่องประดับ และพาหนะในภาพนี้ จะเห็นได้ว่า ไม่มีอะไรสุกเอาเผากินเลยสักนิด ทั้ง ๆ ที่เป็นเพียงภาพหนึ่งในจำนวนหลาย ๆ ภาพในการ์ตูนวรรณคดีเรื่องหนึ่งเท่านั้น ยังพิถีพิถันเพียงนี้.. จากคุณ : *bonny - [ 27 ม.ค. 47 14:19:38 ]

ความคิดเห็นที่ 43 กว่าจะเสร็จเป็นการ์ตูนหนึ่งเรื่อง ผมไม่ทราบว่า ท่านต้องใช้ความพยายามเท่าไร นี่เป็นเพียงภาพหนึ่งในการ์ตูนเล่มหนึ่งเท่านั้น ลองคิดดูว่า ทั้งเล่มจะงดงามเพียงไหน.. ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : *bonny - [ 27 ม.ค. 47 14:22:22 ]

ความคิดเห็นที่ 44 การ์ตูนญี่ปุ่นยังมีวิวัฒนาการไปตามยุคเลยครับ ลองถามคนเก่าๆ ที่อ่านการ์ตูนญี่ปุ่นดู เห็นลายเส้นปุ๊บรู้ว่าใคร อยู่ยุคไหน การ์ตูนเป็นสื่อสากล การ์ตูนไทยก็คือการ์ตูนที่คนไทยวาด การ์ตูนญี่ปุ่นก็คือการ์ตูนที่คนญี่ปุ่นวาด การ์ตูนฝรั่งก็คือฝรั่งวาด เคยมีโอกาสอ่านรวมเล่มการ์ตูนไทยยุคเก่าเหมือนกัน น่าติดตามดี เสียดายที่ตอนนั้นตามเก็บไม่ครบ พิมพ์ออกมาน้อยมาก (เอ...หรือว่าไม่คุ้มทุนจนหยุดพิมพ์กลางคันครับ? ผมว่าผมพยายามหาแล้วนะ) จากคุณ : Conservative Progressive - [ 27 ม.ค. 47 17:56:27 A:203.113.50.141 X: ]

ความคิดเห็นที่ 45 เราโตมาในยุคการ์ตูนเล่มละบาทเฟื่อง จำได้ว่าชอบ"โต๊ด โกสุมพิสัย"ที่สุดเลย ยังจำลายเส้นของเขาได้ดี เทคนิคเขาแปลกกว่าใครๆ คือเป็นเทคนิคคล้ายๆการ์ตูนญี่ปุ่นในยุคต่อๆมา จะเป็นแบบภาพยนตร์ คือมีมุมใกล้ มุมไกล มุมโคลสอัพ เราอ่านๆอยู่หลายปี แล้วโต๊ด โกสุมพิสัย ก็ไม่มีผลงานต่อไป แบ่บว่าหายไปเฉยๆ มีคนพยายามวาดลายเส้นเลียนแบบ แต่ก็ได้แค่เลียนแบบหนะนะ ทุกวันนี้ขายหัวเราะ กับมหาสนุกยังเป็นการ์ตูนประจำห้องน้ำของเราเหมือนเมื่อสมัยเด็กๆ แม้หัวจะหงอก หนวดก็หงอกเป็นสิบหกว่าเส้นแล้ว แต่การ์ตูนขายหัวเราะ มหาสนุกก็ยังครองตำแหน่ง หนังสือยอดฮิตประจำห้องน้ำอย่างเหนียวแน่น ขอบคุณ*bonnyที่มารื้อเก๊ะความทรงจำ จากคุณ : <อนาคิน> - [ 27 ม.ค. 47 20:00:31 ]

ความคิดเห็นที่ 46 โต๊ด โกสุมพิสัย ตานี้ แกจะชอบเขียนให้ สามดาวใช้ไหมครับ ถ้าใช้ เมื่อไม่นานมานี้ผมยังอ่านงานก็แกอยู่เลยครับ แต่ไม่รู้ของเก่าหรือของใหม่นะครับ เพราะผมใม่ได้เป็นคนซื้อและไม่ได้ค่อยอ่านประจำด้วยครับ เลยไม่ทราบว่างานเก่าหรือไม่ ไหนๆเจอคนคอเดียวกันแล้ว มีใครเก็บ พวกที่เป็นการ์ตูนเรื่องเกี่ยวกะเวรกรรมของ รพีทวีปัญญา มั้งครับ ผมว่ามันยอดจริงๆเลยนะฮะสำหรับภาพและการดำเนินเรื่องในสมัยนั้นน่ะครับ จากคุณ : An.mkII - [ 27 ม.ค. 47 22:17:22 ]

ความคิดเห็นที่ 47 อันที่จริง สมัยก่อนอาจจะมีคนต่อต้านการ์ตูนไทยเหล่านั้น ด้วยข้อหาไม่เป็นไทยเพราะไม่เหมือนภาพของขรัวอินโข่ง ก็ได้นะครับ แล้วอีกยี่สิบปี สมมติว่าการ์ตูนอินเดียดัง เด็กรุ่นใหม่วาดโดยได้รับอิทธิพลมาจากการ์ตูนอินเดีย ก็อาจจะมีคนมาตั้งกระทู้อย่างนี้ กับการ์ตูนที่วันนี้ถูกกล่าวหาว่าเป็นญี่ปุ่น ว่าเป็นไทยแท้ๆ น่าเสียดายที่คนไทยไม่สนับสนุน ก็เป็นได้ จากคุณ : ขุนแสวงสรรพกิจ (ขุนแสวงสรรพกิจ) - [ 27 ม.ค. 47 22:58:33 ]

ความคิดเห็นที่ 48 อือ มาอ่านแล้วครับ ดีครับ หวังว่ารัฐบาลคงจะหันมาส่งเสริมการ์ตูนไทยบ้าง เพราะ อาจจะทำรายได้ให้คนไทยได้มาก ปัจจุบันการ์ตูนเป็นคอมพิวเตอร์หมดแล้ว ถ้าพัฒนา การ์ตูนไทยโดยใช้โปรแกรมคอมพิวเตอร์ การ์ตูนไทย อาจจะฟื้นขึ้นมาอีกครั้งก็ได้นะ จากคุณ : อยากบอก - [ 28 ม.ค. 47 06:17:06 A:203.151.63.130 X: ]

ความคิดเห็นที่ 49 มีใครเคยอ่านการ์ตูนเรื่อง เจ้าชายผมทอง ตุ่มวิเศษ วิเตชามนุษย์หุ่นเหล็ก จากคุณ : Apaulo - [ 28 ม.ค. 47 20:11:59 ]

ความคิดเห็นที่ 50 โอ้กระทู้สร้างสรร...(หายากฉิบในนี้) กระทู้บอกอายุสินะเนี่ย- -' ปล. An.mkII ว่ากันยังงี้เดี๋ยวก็ได้ทะเลาะข้ามบอร์ดกันอีกหรอก-___-'...เฮ้อ "การ์ตูนไทยแต่หัวใจญี่ปุ่น" <--- นั่นเป็นเพราะถ้าไม่ใช่การ์ตูนญี่ปุ่น มีหรือการ์ตูนไทยจะได้กลับมาอีกครั้ง...(นับวันตกต่ำๆลงนินะ) "มันไม่ใช้ การครอบงำแต่เป็นการกระจายของวัฒธรรม" <--- ก็เหมือนกรณี เจดีย์ระฆังคว่ำองค์แรกในไทย ก็เห็นเค้า ลังกา มาชัดๆ เมื่อเวลาผ่านไป เจดีย์รุ่นหลังๆก็หลายเป็นเอกลักษณ์ของไทยต่อไปในที่สุด...ที่ความเห็นบนๆว่านั่นแล... เถียงกันว่าการทำตัวแบบไหนจึงจะเรียกว่า โอตากุ (OTAKU) <--- เขาแค่เอามาเปรียบเทียบเฉยๆไม่ใช่หรือว่าคนญี่ปุ่นระดับบ้าการ์ตูนเป็นยังไงนิ... :P ภาพการ์ตูนไทยที่เราชอบในอดีตก็มีจำพวก - มานี ชูใจ นั่นแล การ์ตูนไทยจะสู้ญี่ปุ่นโดยให้มีเอกลักษณ์วัฒนธรรมไทยๆติดมานั้นทำได้แต่ใครจะมีฝีมือเชี่ยวพอจะวาดนี้สิ...เอาง่ายๆแค่ ชุดไทยๆวาดออกมาให้เป็นสมัยใหม่ นี่ใครจะคิดทำบ้างไหม... จากคุณ : ยังชั้นยังไม่แก่... (A...) - [ 29 ม.ค. 47 00:01:20 ]

ความคิดเห็นที่ 51 สวัสดีครับทุก ๆ คน.. คุณคห.ที่๔๔.. ไม่คุ้มทุนหรอกครับ เพราะจำนวนพิมพ์น้อยมาก.. ลองคิดเล่น ๆ นะครับ การ์ตูนเก่า เล่มละบาทเดียว ไม่มีโฆษณาช่วย เรื่องหนึ่งจำนวนพิมพ์ไม่ถึง ๔ พันเล่ม ขายได้เพียว ๆ ๔ พันบาท หักค่าขนส่งและกำไรของเอเย่นต์ไปประมาณ ๒ พันบาท เหลือถึงโรงพิมพ์เจ้าของหนังสือ ๒ พันบาท ค่าเขีนนของนักเขียน ๗๐๐บาท ก็เหลือถึงโรงพิมพ์ ๑,๓๐๐บาท นำมาหักค่ากระดาษ..หมึกพิมพ์..ภาษี..ฯลฯ โห..หายนะชัด ๆ (นั่นเป็นตัวเลขสมัยเก่า ก่อนปี ๒๕๒๐นะครับ) .................................... คุณอนาคิน.. ยินดีครับที่มีแนวร่วมมาแจม คุณโต๊ด เป็นนักเขียนการ์ตูนรุ่นกลาง ๆ สมัยที่การ์ตูนไทยกำลังจะล่มสลายแล้วครับ ก็เสียดายฝีมือและผลงานเหมือนกัน นี่ขนาดเขียนไม่นานยังมีแฟนประจำอย่างคุณเลย ถ้าทนเขียนมาจนป่านนี้... แต่อย่างที่ผมว่าน่ะแหละ..ทนเขียนกันทั้งนั้น ไม่มีใครได้ดิบได้ดีถึงขั้นรวยหรอกครับ (เว้นคนเขียนปังปอนด์) ..................................... คุณAn.mkII.. การ์ตูนรพีทวีปัญญา ของคุณเหมา เหรียญชัยวานิช ลูกชายคนเล็กแกชื่อ รพี ครับ ผมเคยอยู่บ้านใกล้ และเคยมีผลงานอยู่ค่ายนี้ ๒ เล่มแน่ะ .................................. คุณขุนแสวงฯ..คุณอยากบอก ไม่ใช่แน่นอนครับ ไม่จำเป็นต้องลายเส้นแบบขรัวอินโข่งก็ได้ ลายเส้นแบบไทย ๆ เราพัฒนาตามกาลเวลาได้ครับ เพียงแต่ยึดแนวเดิมเอาไว้เป็นทุนเท่านั้น สมัยต้นและกลางรัตนโกสินทร์ เส้นสายลายการ์ตูนยังอ่อนช้อย เหมือนเวลาเดินจะรำไปด้วย (ดูภาพผนังในวัด) พอมายุคเฟื่องฟูตอนต้น ๒๕๐๐ ก็เป็นลายเส้นที่ใกล้เคียงกับคนจริง ๆ มากขึ้น แข็งขึ้น ถ้ายังมีพัฒนาการต่อเนื่องมาจนบัดนี้ แต่ใช้ทุนเดิมที่คนเก่าแ่ก่สร้างมา ก็จะได้ตัวการ์ตูนไฮเทคขึ้น การแต่งองค์แตกต่างออกไป เส้นสายคมชัดและสวยงามแต่จะไม่ชดช้อยแล้ว แต่รูปร่าง หน้าตา ลักษณะยังคงเค้าของต้นทุนเดิมของไทยอยู่ ผมเชื่ออย่างนั้นครับ ในสมัยหนึ่งที่คนไทยเราเริ่มเรียนรู้ลักษณะของศิลปะปูนปั้นแล้ว ยุคต้นรัตนโกสินทร์นี่ งานศิลปะแขนงนี้ยังเป็นไทย ๆ แท้ ๆ อยู่เลย เห็นได้จากในพระบรมมหาราชวัง และในวัดโพธิ์ ซึ่งใกล้ชิดกับราชวงศ์มากที่สุด เป็นช่างฝีมือดีที่สุด รูปปั้นของฤาษีดัดตน และสัตว์ในวรรณคดี แต่มาปฏิวัติรูปแบบกันอย่างถล่มทลายก็สมัยร.๕ นี่แหละ อาจารย์ศิลป์ พีระศรี นำเอกลักษณ์ของชาวตะวันตกมาสอนสั่ง คนในราชวงศ์เห็นว่า สวยงามดี ให้ปั้นเป็นแบบอย่าง เช่นอนุสาวรีย์พระรูปทรงม้า..สมเด็จพระธีรราชเจ้า ศิษย์ของอาจารย์ศิลป์ทุกคนในรุ่นต่อ ๆ มา ได้รับการปลูกฝังให้สร้างงานปูนปั้นตามแบบอย่างของชาวตะวันตกทั้งสิ้น จวบจนถึงบัดนี้ แต่สิ่งหนึ่งที่อจ.ศิลป์กลืนหมดไม่ได้ ก็คือ ต้นทุนของความเป็นไทยที่ลูกศิษย์คนไทยมีพื้นฐานอยู่ งานปั้นจึงออกมาผสมผสานมาก จมูกไม่โด่ง และตาไม่ลึกเหมือนของอจ.ศิลป์ ลีลาอ่อนช้อยกว่าเล็กน้อย.. ให้สังเกตดูงานของลูกศิษย์อจ.ศิลป์ในยุคต่อ ๆ มาทุกคนได้ครับ ไม่ว่าจะเป็นอนุสาวรีย์ท้าวสุรนารี..บางระจัน หรือพิพิธภัณฑ์หุ่นขี้ผึ้ง ล้วนชี้ให้เห็นว่า ศิลปะไทยพัฒนาได้ แต่ครอบงำทั้งหมดไม่ได้ ..................................... คุณApaolo.. เจ้าชายผมทอง ของจุก เบี้ยวสกุลใช่ไหม? ได้อ่านครับ ชอบมาก แต่น้อยกว่าของพ.บางพลี คุณจุก ยังมีผลงานอยู่ในปัจจุบัน เขาชอบเขียนตัวตลกในเรื่องให้หน้าเหมือนล้อต็อก และสมพงษ์ พงษ์มิตร ตุ่มวิเศษ ไม่แน่ใจ ต้องขอดูเนื้อเรื่อง แต่หุ่นยนต์วิเตชา ของนายจิงโจ้ นี่ชอบมากครับ คุณจิงโจ้ลอกลายเส้นมาจากการ์ตูนของฝรั่งเต็ม ๆ เลย แต่แปลงเป็นไทย ลายมืออ่านง่ายมากครับ สวยและตัวโต หุ่นกระป๋องวิเตชาที่ศาสตราจารย์สร้างขึ้น สามารถเปิดฝาตรงหน้าอกได้เวลาซ่อมแซมหรือเติมพลัง ยินดีที่เจอคนรุ่นเดียวกันนะครับ ....................................... คุณA... ฮ่า.. ผมก็ยังไม่แก่เหมือนกันครับ แต่อ่านการ์ตูนไทยมาตั้งแต่แบเบาะเลย อ่านไม่ออกก็ดูแต่รูปครับ เลยจำได้เยอะ จากคุณ : *bonny - [ 29 ม.ค. 47 08:45:29 ]

ความคิดเห็นที่ 52 สวัสดีรอบสองค่ะ... น่าเสียดายที่ไม่ได้เป็นคนสะสมเองค่ะ คุณบอนนี่ ครั้งสุดท้ายที่เห็นลังมหาสมบัติ (เต็มไปด้วยหนังสือการ์ตูนนับร้อย)ก็ตอนเป็นเด็กนั่นแหละ หลังจากเจ้าของโยกย้ายเข้ากรุง ก็ไม่ทราบว่ากระจัดพลัดพรายไปไหนหมด เดี๋ยวนี้เห็นแต่การ์ตูนขายหัวเราะของหลานๆ เกลื่อนเต็มบ้าน วันดีคืนดีถึงจะไปหยิบมาอ่านบ้าง ก็ยังรู้สึกว่าสนุกดีเหมือนกัน.. อิอิ จากคุณ : อังศนา - [ 29 ม.ค. 47 10:06:30 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ไอ้เรื่องการวาดการ์ตูนของเด็กไทยสมัยใหม่เนี้ย ผมขี้เกียจจะว่าแล้ว เพราะว่าที่ไรเจอตอกกลับมาทุกที่ว่า แล้วอะไรล่ะที่คุณว่าเป็นการ์ตูนไทย *** ขอแนะให้ลองไปอ่านเรื่อง จิตหลุด(หรือหลอนก็จำไม่ได้แล้ว) การ์ตูนไทยของ VBK (เล่มใหญ่ผิดปกติแต่35บาท) คนเขียนเขาก็ คอมเมนต์ ส่วนนี้ด้วยลองไปอ่านดูว่าสำหรับเขาจัดเป็นการ์ตูนไทยไหม จากคุณ : ต่ออีกนิด (A...) - [ 29 ม.ค. 47 18:42:12 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ตุ่มวิเศษเป็นการ์ตูนออกมาไม่ยาวมาก ประมาณ 40 ปีมาแล้ว จำไม่ได้ว่าใครเขียน เรื่องเกี่ยวกับเด็กที่เป็นตัวเอกไปนอนหลับในตุ่ม ตุ่มพาไปเหาะไปเที่ยวผจญภัยในที่ต่างๆ แม้กระทั่งสู้กับมนุษย์ต่างดาว จากคุณ : Apaulo - [ 29 ม.ค. 47 20:39:22 ]

ความคิดเห็นที่ 55 สวัสดีท้ายกระทู้ครับทุกคน.. คุณอังศนา.. โห..คิดถึงความหลังเลยครับ เมื่อก่อน ผมก็เก็บหนังสือการ์ตูนไว้ในลังกระดาษ สะสมอยู่หลายปี ญาติมาเยี่ยมบ้านตอนผมไม่อยุ่ หอบไปทั้งลังเลย กลับถึงบ้านแม่บอกตั้วเฮียเอาไปหมดแล้ว น้ำตาซึมเลยครับ คุณแม่คงรำคาญที่มันเกะกะ แต่หัวใจของเด็ก ๆ ท่านไม่เข้าใจ ............................................. คุณA.. ก็ได้แค่คิดเหมือนคุณเหมือนผม แต่แก้ไขสถานการณ์อะไรไม่ได้แล้ว มันฝังลึกลงไปในจิตใจของเยาวชนไทยหมดแล้วครับ ก็แค่รำลึก... (ร้องไห้อีกละ) ......................................... คุณApaolo.. เห็นไหมครับ การ์ตูนไทยเก่า ๆ ที่เนื้อหาดี ๆ สร้างสรรค์ก็มีอยู่ถมไป นี่อยู่ในความทรงจำของคนรุ่นเก่าอย่างคุณเลยนะครับ ลองคิดดูเล่น ๆ ถ้ามีเรื่องอย่างตุ่มวิเศษออกมาเรื่อย ๆ และมีคนอย่างคุณในปัจจุบันนี้อ่านกันอยู่เรื่อย ๆ และคิดถึงมันอยู่เรื่อย ๆ การ์ตูนไทยไม่สูญพันธุ์แน่นอนครับ จากคุณ : *bonny - [ 30 ม.ค. 47 09:06:23 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ต่อนิดนึงค่ะ เพิ่งมีเวลา ชอบคุณจุก เบี้ยวสกุลด้วย กับเรื่องหงส์เหิร (จำได้ว่าเขาสะกดอย่างงี้ ที่จริงมันน่าจะเขียนว่า หงส์เหินนะ) คุณปนัทก็มีสไตล์ของตัวเองชัดมาก (ลงชัยพฤกษ์ใช่ไม๊) เฮ้อ พูดแล้วคิดถึงตอนนอนอ่านการฺตูนจังเลย มีความสุขที่สุด เดี๋ยวนี้ให้อ่านท่าไหนก็ไม่สุขเหมือนเดิมแล้ว มีภาระมาจ่อจนหมดมู้ด เฮ่ะๆๆๆ --->การ์ตูนไทยไม่สูญพันธุ์แน่นอนครับ แต่หน้าตาของการฺตูนไทย(ใหม่)จะเป็นยังไงก็ไม่รู้น้า เศร้า จากคุณ : เชื้อไม่ทิ้งแถว - [ 1 ก.พ. 47 01:44:18 ]

ความคิดเห็นที่ 57 มาบอกว่าเป็นแฟนคุณปนัทแห่งชัยพฤกษ์การ์ตูนเหมือนกันครับ น่าเสียดายฝีมือนะครับ มีงานอื่นที่ทำแล้วได้เงินมากกว่า การ์ตูนนิสต์ขวัญใจพวกเราก็หายต๋อมกันไปหมด คุณปนัท มีลายเส้นที่เป็นลักษณะเฉพาะตัวจริง ๆ ครับ ไม่ญี่ปุ่น และไม่ฝรั่ง จากคุณ : *bonny - [ 3 ก.พ. 47 14:55:43 ]