คุณๆเคยอ่านบทความเรื่อง "กินเมืองคอน นอนเมืองไทร สำนึกไทยแผ่นดินเกิด" มั้ยครับ ?
บทความนี้มาจากนิตยสาร "สารคดี" เดือนมกราคม 2547 (กว่าจะได้อ่าน กว่าจะได้โพสต์ ก็หมดเดือนพอดี 5 5 5)
เป็นบทความเกี่ยวกับคนไทยที่ยังอยู่ในเขตมาเลเซียในปัจจุบัน (ไทรบุรีและกลันตัน) บางหมู่บ้านอยู่กันมา 500 ปีแล้ว
โดยจะเล่าตั้งแต่ประวัติศาสตร์ท้องถิ่น ความเป็นอยู่ของคนไทยตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ซึ่งก็ยังคงความเป็นไทยไว้ได้
ถึงแม้รัฐบาลมาเลเซียจะจำกัดและกีดกันสิทธิบางอย่าง (คนไทยมีสิทธิน้อยกว่าคนเชื้อสายมลายู ถึงจะมีสัญชาติเดียวกัน)
สิ่งที่ผมอ่านแล้วประทับใจก็คือ แต่ละบ้านจะมีพระบรมฉายาลักษณ์ของ ร.5 ในหลวง และพระราชินี
ซึ่งคนไทยที่นั่นบอกว่า ที่อันเชิญมาเพื่อเป็นศิริมงคล และพวกเขาก็ยังสำนึกว่าเป็นคนไทย มีเชื้อชาติไทย
พระเจ้าแผ่นดินไทยก็เป็นพระเจ้าแผ่นดินของพวกเขา ตอนงานพระบรมศพสมเด็จย่าก็เหมารถไปถึงสนามหลวง
12 ส.ค.ก็มีการจัดวันแม่ มีการสั่งสอนลูกหลานให้สำนึกในความเป็นไทย ฯลฯ (จริงๆภาษาและประเพณีก็เหมือนคนใต้)
หลังอ่านบทความจบ และดูข่าวเกี่ยวกับภาคใต้ บวกกับคำบอกเล่าของคนเก่าๆ ผมเกิดความรู้สึกหลายอย่าง
อย่างแรกเลย คือ ขณะที่คนไทยที่อยู่ในเขตมาเลเซียอยู่ด้วยความสงบ ทั้งๆที่ถูกจำกัดสิทธิ กลายเป็นพลเมืองชั้น 2
แต่พวกแขกที่อยู่ในเขตไทยกลับสร้างเงื่อนไขมาตลอด ทั้งๆที่มีสิทธิเหมือนคนไทยทุกอย่าง (เอาใจซะยิ่งกว่าคนไทย)
[ผมเองก็คนใต้ คำว่า "คนใต้" สำหรับผมหมายถึง คนเชื้อสายไทที่มีภาษาและขนบแบบใต้เท่านั้น
ส่วนพวกเชื้อสายมลายูพวกผมเรียก "แขก" "พวกมาเลย์" "พวกมลายู" (เห็นมั้ยล่ะว่าผมยอมรับความแตกต่าง)]
ความรู้สึกต่อมาคือ คนไทยถึงจะอยู่ภายใต้การปกครองของพวกมลายู แต่พวกเขาก็ยังคงความเป็น "ไทย"
เช่นกัน พวกแขกมลายูถึงรัฐไทยจะเอาใจยังไง ก็ยังคงไว้ซึ่งความเป็นมลายู (แถมยังสร้างปัญหามาตลอด)
งั้นแลกพลเมืองเลยดีมั้ย โดยเขตแดนยังคงเดิม เหมือนที่อินเดียกับปากีสถานเคยทำตอนได้เอกราช ปัญหาจะได้หมดๆ
(อย่ามาอ้างประวัติศาสตร์ อ้างว่าอยู่มาก่อนเลย เดี๋ยวพวกซาไกมาขอดินแดนคืนบ้างหรอก)
จากคุณ :
เสือ เขาศูนย์
- [
31 ม.ค. 47 07:52:33
A:200.205.183.7 X:203.156.21.202
]
ใครรู้สึกเหมือนผมบ้าง ? (ไทและมลายู)
