เมื่อกี้ดูข่าวช่อง 9 เห็นไปสัมภาษณ์ทหารจากอุบล ฯ ที่ไปประจำอยู่ภาคใต้เกือบปี..ผมนึกถึงตัวเองสมัยที่ไปรับจ้างรบสมัยเป็นหนุ่ม ๆ
คุณเอ๋ย...หัวอกของทหารและตำรวจชายแดนที่มือหนึ่งถือช้อนตักข้าว..มือหนึ่งถือปืน..ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย..ไม่รู้จะตายเมื่อไหร่...มันช่างโหดร้ายเหลือเกิน
ลูกที่เพิ่งคลอด...เมียที่ยังสาว..จะหนีตามชายอื่นมั้ยหนอ..
วันลอยกระทง..ไม่ได้ลอยกับเขา..เพราะเราทำหน้าที่ชายชาติทหาร
ในภาพข่าว..ผมเห็นทหารจากอุบล ฯ กำลังตำส้มตำ..และฟังหมอลำ..บอกว่าคลายเหงาคิดถึงบ้านไปได้บ้าง..ฟังแล้วน้ำตาซึมครับ..
นึกถึงเพลงที่ว่า "ท่านกินไข่ดาวหมูแฮม..ผมกินข้าวแห้งแช่น้ำ..นั่งเวรอยู่ยามมันหนาว"
ผมจะพับนกพิราบให้ทหารตำรวจด้วย..นึกถึงเพลง "กลางดงควันปืน..พี่เฝ้ายืนสู้เหล่าร้าย..ได้รับจดหมาย..น้องโฉมฉายเจ้าส่งถึง"
ผมนึกถึงนักสิทธิมนุยชน..ผมนึกถึงหัวอกของทหาร.."นี่กรูกำลังทำอะไรอยู่ กรูทำไปทำไม..กรูสู้เพื่อใคร."
กระทู้นี้..ผมไม่ได้โจมตีใครนะครับ..เพียงแต่ต้องการสื่อสะท้อนถึงหัวอกทหารตำรวจที่ประจำอยู่ภาคใต้เท่านั้น..
ปล. กรณีที่ยิงลูกชายของสัสดีตายล่าสุด เพราะตำรวจเข้าใจผิดนั้น..คุณพ่อของผู้ตายออกมาบอกว่าเข้าใจสถานการณ์ดี..ผมอยากจะขอย้ำอีกทีว่า ท่านผู้ปกครองกรุณาดูแลบุตรหลานของท่านให้ดี..อย่าเที่ยวออกนอกบ้านไปเรื่อยนะครับ..
จากคุณ :
นายเบื่อ
- [
19 พ.ย. 47 12:22:05
A:203.113.50.12 X:203.150.217.115 TicketID:071408
]
***ทหารชายแดน...คิดถึงแฟนบ้างไหมหนอ***
