ความคิดเห็นที่ 1 น่าสนุกนะครับ ฝากชิมอาหารอร่อยด้วย จากคุณ : คนเดินดินฯ - [ 20 พ.ย. 47 07:45:18 ]

ความคิดเห็นที่ 2 น่าสนุกจังเลย :D ผอมแน่น้องเรา งานนี้ ... ;-) จากคุณ : พับเผื่อย - [ 20 พ.ย. 47 23:23:03 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ๒๐ พฤศจิกายน ๒๕๔๗ ตื่นตั้งแต่ ๖ โมงเช้า เมี่อคืนเตรียมของจำเป็นต่าง ๆ เสื้อผ้า สบู่ ยาสีฟัน แชมพู แผนที่สำหรับเดินทาง โรงแรม-ที่พักในแต่ละจังหวัด อุปกรณ์จักรยานต่าง ๆ เรียกว่าพร้อมเต็มที่ แต่ดันลืมแผนที่สิงห์บุรี เลยต้องเสียเวลาหาแผนที่อีก นอกจากกระเป๋าแล้วยังมีนกกระดาษ ๒ ตัวจะไปเที่ยวด้วย ตัวนึงอยู่แฮนด์ขวามือด้านหน้า อีกตัวห้อยอยู่ใต้อาน เอากะเค้าซะหน่อย...อิอิ กินกาแฟ เข้าห้องน้ำอะไรเรียบร้อยแล้วเลยเสียเวลาไปโข ตอนเอากระเป๋าเสื้อผ้าไว้ท้ายรถจักรยาน น้ำหนักมันเยอะมากจนขาตั้งเอาไม่อยู่ เลยเสียเวลาแพคของอีก กะว่าจะออกซัก ๗ โมงเช้า แต่ดันเลยไปถึงแปดโมงครึ่ง และก็ต้องลืมอะไรไปจนได้ ลืมข้าวเหนียวหมูทอดที่กะไว้เป็นเสบียงระหว่างทางซะได้ ๐๘.๓๐ น. - ออกเดินทางจากบ้าน (ม.วรารักษ์ อ.คลองหลวง) ปลายทางคือปากช่อง ออกจากหมู่บ้านมาทางถนนคลองหลวง(หน้าวัดพระธรรมกาย) แวะซื้อก๋วยเตี๋ยวปลา ปั่นมาได้หน่อยเจ้านกตัวหน้ามันบิด ๆ เบี้ยว ๆ เลยปรับแต่งใหม่ ปรับไปปรับมาเชือกขาดซะ เลยเหลือนกตัวเดียวที่ห้อยใต้อาน ส่วนเจ้าตัวหน้าพับใส่กระเป๋า อดบินเลย ออกมาค่อนข้างสายรถเริ่มเยอะแล้ว แวะเข้าห้องน้ำที่ปั๊ม JET เพราะเป็นปั๊มที่สะอาดที่สุด น่าแวะที่สุด ถ้าพูดถึงปั๊มน้ำมัน น่าจะบอกได้ว่าปั๊มนี้เข้าถึงลูกค้า เพราะนอกจากเติมน้ำมันแล้ว คนเดินทางก็ต้องการจุดแวะพักผ่อนด้วย การจัดสถานที่ของปั๊ม JET จึงถือว่าได้ตอบรับความต้องการของลูกค้าได้ดีทีเดียว พักหลัง ๆ ก็เลยมีปั๊มที่พัฒนาขึ้นมาคล้าย ๆ กันอีกหลายปั๊ม ซึ่งก็ถือเป็นเรื่องที่ดี โดยเฉพาะการมีห้องน้ำสะอาด มีมินิมาร์ทที่มีสินค้า อาหาร เครื่องดื่มให้เลือกตามต้องการ เข้าห้องน้ำเสร็จเพื่อนหนุ่ม(เพื่อนชื่อหนุ่ม ไม่ใช่ความหมายแบบเพื่อนสาว)โทรมา บอกว่ามีคุณคนเดินดินเข้ามาตอบกระทู้ และฝากกินของอร่อย ๆ ด้วย คุณคนเดินดินคงจะหมายถึงก๋วยเตี๋ยวปลาในถุงเป็นแน่... ออกจากปั๊มปั่นต่อมาถึงแยกที่จะไปอยุธยา รถที่จะไปกรุงเก่าจะต้องเลี้ยวซ้ายขึ้นสะพาน ส่วนรถที่จะไปสระบุรีต้องตรงไป เราและจักรยานซึ่งปั่นชิดซ้ายมาตลอดก็เลยต้องรอจังหวะเพื่อที่จะเปลี่ยนเลน ซึ่งรถเยอะมากไม่มีจังหวะว่าง ๆ ให้เปลี่ยนเลนเลย แต่ก็รอไม่ถึง ๓ นาที มีขบวนมอเตอร์ไซค์ผ่านมากลุ่มใหญ่เลย ขับขึ้นไปแถว ๆ เชิงสะพานนิดนึงแล้วก็จะมีทยอยกันปิดถนน(๒ เลน) ตอนแรกก็งงว่าทำอะไรกัน รถกระบะคันนึงแทบจะเบรคไม่ทัน มาร้องอ๋อทีหลังว่าเค้าปิดถนนเพื่อที่จะเปลี่ยนเลนไปสระบุรี ตอนแรกเราก็นึกว่าเค้าใจดีปิดถนนให้เรา ที่แท้เค้าจะเปลี่ยนเลนกันเอง ที่ต้องปิดถนนเพื่อให้เพื่อน ๆ มอเตอร์ไซค์คันหลังได้เปลี่ยนเลนได้สะดวก อย่างไรก็ตามเราก็ได้อานิสงค์กับเค้าด้วย... ขอบคุณคร้าบบบบ ก่อนถึงแยกวังน้อยว่าจะแวะปั๊ม JET อีกรอบ เพราะปั่นมา ๓๐ ก.ม. แล้ว ปรากฎว่าที่ปั๊มคนเยอะมาก แสดงว่าได้รับความนิยมเกินเหตุ คนแน่นจนไม่อยากเข้าไป เลยปั่นผ่านมาหน่อย เจอศาลารอรถที่หน้าโรงเรียนวิเชียรกลิ่นสุคนธ์อุปถัมภ์(ชื่อย๊าว...ยาว) ก่อนถึงวังน้อยประมาณ ๒ ก.ม. เลยเข้าไปนั่งพักซะหน่อย เห็นเวลา ๑๑ โมงแล้ว เลยกินก๋วยเตี๋ยวปลาเติมพลัง เพราะอาหารเช้ามีแต่กาแฟ พักประมาณครึ่งชั่วโมงก็ออกเดินทางต่อ ๑๑.๒๐ น. ออกเดินทางต่อ เป้าหมายต่อไปคือสระบุรี จากคุณ : cha Jr. - [ 21 พ.ย. 47 19:20:17 ]

ความคิดเห็นที่ 4 การใช้เวลาบนท้องถนนที่ว่ากันว่าอันตรายสำหรับจักรยาน เพราะรถบรรทุก รถยนต์อื่น ๆ ใช้ความเร็วค่อนข้างสูง อาจมีอุบัติเหตุได้ ผมลองปั่นมาหลายวันช่วงที่ซ้อมก่อนจะเดินทาง สังเกตว่ารถยนต์ หรือรถบรรทุกเองก็ตาม ส่วนใหญ่ขับรถมีมารยาทมาก ที่อันตรายน่าจะเป็นมอเตอร์ไซค์มากกว่า เพราะชอบวิ่งสวนมาทั้ง ๆ ที่ถนนเดินรถทางเดียว การที่มอเตอร์ไซค์วิ่งสวนมาทำให้เราต้องเลี่ยงออกขวาเพื่อหลบเค้า ตรงนี้หล่ะที่อาจโดนรถที่วิ่งมาด้านหลังเฉี่ยวเอาได้ จริง ๆ เค้าขับขี่รถไม่ถูกกฎหรอกครับ แต่ก็มีส่วนเห็นใจอยู่เหมือนกัน เพราะถ้าจะให้ไปกลับรถมาที่กลับรถก็ไกลซะเหลือเกิน จะวิ่งฟุตบาทก็ไม่ถูก แถมหน้าร้านบางร้านก็ของล้ำออกมาที่ฟุตบาท จะเดินยังต้องหลบ แต่เห็นใจส่วนเห็นใจนะ เพราะหลัง ๆ เราก็ชิดซ้ายของเราไว้ก่อน ปล่อยให้แกเลี่ยงไปเสี่ยงกับรถด้านหลังเองละกัน สภาพถนนก็เป็นอีกปัจจัยที่มีต่อการปั่นจักรยาน ถ้าคุณวิ่งรถบนถนนที่ดี ๆ ไม่มีหลุม มีบ่อ ก็สามารถใช้ความเร็วได้เต็มที่หน่อย ถ้าเจอหลุม เจอถนนเป็นคลื่นก็ต้องชะลอรถ สภาพถนนที่เรียบก็ช่วยให้วิ่งได้ดี แต่ไหล่ทางที่ไว้ใช้สำหรับจักรยานหรือมอเตอร์ไซค์ช่วงที่ปั่นมาตามถนนพหลโยธิน ส่วนใหญ่เป็นถนนลาดยางที่ไม่เรียบ เหมือนวิ่งบนทางโรยกรวด แรงเสียดทานเลยเยอะ การปั่นก็เลยต้องใช้แรงมากขึ้น เห็นเลนข้าง ๆ เป็นคอนกรีตก็อยากจะขึ้นไปปั่นเหมือนกัน แต่ก็กลัวรถใหญ่มาเร็วจะเฉี่ยวเอา และมันก็ไม่ใช่ทางของเราซะด้วยสิ ปั่นมาเกือบถึงหนองแค แวะปั๊ม ปตท. เจอะทริปแรลลี่กลุ่มหนึ่ง เห็นสติ๊กเกอร์ข้างรถเขียนว่า "บ้านโป่ง-เขาใหญ่" พอออกจากปั๊มมา เห็นบางคันแวะจอด แวะจอด คงจะหาอะไรอยู่ ไอ้เราก็ไม่เคยไปแรลลี่กะเค้าซะด้วย ไม่รู้ว่าที่แวะจอดจะหากันเจอรึเปล่า เพราะเรามองไปเห็นแต่ขยะ พูดถึงขยะนี่น่าโมโห ตอนออกจากปั๊มเห็นรถบัสผ้าป่า – กฐิน อะไรซักอย่างประมาณเนี้ยะ ก็จะมีกลุ่มวัยรุ่นที่นั่งท้ายรถ ร้องเพลง ตีกลอง ส่งเสียงดังอย่างสนุกสนาน ตอนออกจากปั๊มมาพร้อมกันมีตะโกนแซวอะไรเราซักอย่างฟังไม่รู้เรื่อง ไม่รู้กินเหล้ากันหรือเปล่า (สงสัยจะกิน) เลี้ยวออกมายังไม่พ้นปั๊มดี ที่นั่งแถวกลาง ๆ รถมีคนโยนถุงพลาสติกที่ข้างในบรรจุไปด้วยเปลือกถั่วลงมาข้างทาง พอเงยหน้าขึ้นมองมีถุงมะม่วงตามมาอีกถุง ถ้าปั่นเข้าใกล้กว่านี้คงได้เม็ดมะม่วงมาประดับจักรยาน ตะกี้อยู่ในปั๊มไม่รู้จักเอาไปทิ้ง ถังขยะเค้าก็มี คนพวกนี้มักง่ายมาก ไม่มีสำนึกต่อสังคมเลย สงสัยจะการศึกษาต่ำ ไม่เข้าใจเหมือนกัน รถกฐิน-ผ้าป่าอะไรเนี้ยะมักจะเป็นกันอย่างนี้ ประมาณฉิ่งฉับทัวร์ ไม่รู้ไปทำบุญจะได้บุญกันมาบ้างหรือเปล่า แต่สังคมคนต่างจังหวัดมักจะเป็นแบบนี้ เป็นวิถีชีวิตเค้ากระมัง ออกจากปั๊มมาอีกสัก ๒๐ ก.ม. แวะพักอีกรอบ ซื้อน้ำเพิ่ม หมดไปหลายขวดแล้ว ซดสปอนเซอร์ไป ๒ ขวด ได้พักอีกทีที่ศาลารอรถประจำทางแถว ๆ หินกอง เราก็กองพอพร้อมกับหิน สภาพร่างกายเริ่มล้ามากแล้ว พยายามนวดต้นขา ผ่อนคลายกล้ามเนื้อ อีกประมาณ ๑๕ ก.ม. ถึงสระบุรี คงจะไปพักเที่ยงและกินข้าวเที่ยงที่นั่น เพื่อนโทรมาให้กำลังใจเต็มที่ จากคุณ : cha Jr. - [ 21 พ.ย. 47 19:44:04 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ๑๔.๐๐ น. ถึงสระบุรี ก่อนถึงสระบุรีจะมีสะพานเลี้ยวขวาเพื่อจะตรงไปโคราชโดยไม่ต้องเข้าเมืองสระบุรี สภาพร่างกายตอนนี้คงปั่นขึ้นไม่ไหว ไม่เหมือนตอนออกจากบ้านใหม่ปั่นขึ้นสะพานตรงบางขันธ์(หน้า ม.ธรรมศาสตร์) สบายมาก ก็เลยปั่นเข้าไปในตัวเมืองสระบุรี แวะหยุดดูแผนที่เห็นมีถนนตัดผ่านไปโผล่ถนนมิตรภาพได้เลย เลยถามทางคนแถวนั้น พอดีพี่ผู้ชายคนนึงซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ติดไฟแดงด้วยกันได้ยินเราถาม ก็เลยบอกทางใหญ่เลย แถมพอพ้นจากไฟแดงมาซักพัก ปั่นมาเจอแกอีก แกเห็นก็รีบอธิบายเพิ่มเติมอีกยกใหญ่ ใจดีมาก... ขอบคุณคร้าบบบบ เห็นเวลาบ่ายสองโมงแล้วก็เลยเปลี่ยนใจไม่กินข้าวแล้ว (กินไม่ลงด้วย) ไว้รอกินตอนเย็นทีเดียว ก็เลยตรงไปมวกเหล็กเลย เรารู้ว่าที่นั่นมีของอร่อย ๆ รออยู่ ตั้งใจจะไปกินเผื่อคุณคนเดินดินฯ แต่ปั่นไปไม่ถึงแก่งคอยก็เกิดหมดแรงก๋วยเตี๋ยวปลา เลยแวะพักที่ปั๊มเชลล์ พอดีมีร้านอาหารในปั๊มข้างร้านเป็นสนามหญ้า เลยถึงวิสาสะไปจอดพักรถที่นั่น และลงไปนั่งแผ่หราที่สนามหญ้านั่นแหล่ะ สำรวจดูแล้วสนามหญ้าสะอาด มีกองขี้หมาอยู่อีกด้านนึง ส่วนฝั่งที่เรานั่งคงจะเป็นปุ๋ยไปหมดแล้ว ถือว่าเป็นจุดพักเที่ยง ก็เลยพักยาวไปถึงบ่ายสามโมงครึ่ง (เริ่มสับสนเรื่องเวลาเหมือนกันเพราะพักหลายที่) ๑๕.๓๐ น. ออกเดินทางต่อ จุดหมายต่อไปคือ มวกเหล็ก อากาศตอนบ่ายนี่เป็นแดดที่ร้อนที่สุด เหงื่อออกเยอะมาก กินน้ำหมดไปหลายขวด สปอนเซอร์หมดไป ๓ ขวดแล้ววันนี้ แว่นกันแดดที่ซื้อมาแบบเท่ห์มาก ใส่แล้วเหมือนไอ้มดเขียว(คล้าย ๆ แว่นว่ายน้ำ) พอโดนแดดมาก ๆ กาวที่ทาฟองน้ำก็เริ่มละลาย ฟองน้ำบิดเบี้ยวหมด เลยเปลี่ยนมาใช้แว่นอีกอันที่กันแดดได้น้อยกว่า แต่เหงื่อที่ไหลลงมาบางทีทำให้เข้าไปในแว่น ต้องคอยเช็ด เสียดายไม่ได้ซื้อผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่ ๆ มา จะได้เอามาโพกหัว คงจะกันเหงื่อได้บ้าง ปั่นมาซักพักเห็นข้างทางมีตลาดนัด นั่นไงผ้าโพกหัวที่เราต้องการ เลยแวะเข้าไปซื้อผ้าโพกหัวมา ๒ ผืน ช่วงที่ควักตังค์จ่ายดันทำจักรยานล้มซะนี่ เจ้าไทเกอร์น้อยของเราไม่รู้จะเจ็บไหม เส้นทางที่ไปมวกเหล็เริ่มแสดงความลำบากให้เห็น ถนนที่เคยเป็นทางราบกลับกลายเป็นเนินเรื่อย ๆ ปั่น ๆ ไปเห็นรถบรรทุกยังค่อย ๆ ลากขึ้นไปเลย เราเองก็เปลี่ยนมาใช้เกียร์ต่ำแล้ว แต่ยังปั่นด้วยความลำบาก กัดฟันปั่นไปทีละนิด ปั่นไปพักไปกว่าจะพ้นเนินได้ เห็นมีจุดพักของตำรวจทางหลวงเลยแวะเข้าไปพักเพราะใช้แรงในการขึ้นเนินเยอะมาก แล้วการที่ไม่ได้กินข้าวกลางวันเริ่มจะส่งผลให้เรี่ยวแรงตก เลยนั่งพักประมาณ ๒๐ นาที จุดพักของตำรวจทางหลวงนี่สุดแย่เลยครับ ไม่รู้ว่าเรียกว่าจุดพักได้ยังไง โต๊ะหินอ่อนเขรอะไปด้วยฝุ่นกับเศษใบไม้ หลังคาก็แตกเป็นรู สงสัยจะขาดแคลนงบปรับปรุง ยิ่งเทียบกับจุดแวะพักตามปั๊มต่าง ๆ แล้วผิดกันลิบ แต่ก็เข้าใจว่าคงไม่ค่อยมีใครมาแวะพักเหมือนกัน เพราะคงจะไปพักที่ปั๊มกันหมด ช่วงนั่งพักอยู่สังเกตเห็นมีรถบรรทุกแวะมาตรวจอยู่เรื่อย ๆ แต่ก็ไม่ใช่ทุกคัน สงสัยเหมือนกันว่าทำไมบางคันต้องแวะมาหยุดตรวจด้วย หลาย ๆ คันก็เห็นวิ่งผ่านไปได้เลย ตอนแวะตรวจก็เห็นหยิบกระดาษอะไรลงมาด้วย ไอ้เราก็มองในแง่ร้ายไว้ก่อนเลย ว่าสงสัยจะมีอะไร ๆ ประมาณส่วยทางหลวง ก็คิดไปเรื่อยเปื่อยเพราะไม่ได้เข้าไปถามใคร พักพอได้เรี่ยวแรงกลับมาบ้างแล้ว ก็จะออกเดินทางต่อ ทีนี้ก็มีปัญหายุ่งเกิดขึ้นล่ะซี เจ้าล้อหลังจักรยานมันดันไม่ยอมหมุน ตอนจูงออกจากที่พักก็รู้สึกว่ารถมันฝืด ๆ ชอบกล ก็เลยเช็คดู ปรากฎว่ายางเบรคหลังด้านหนึ่งมันไปชิดกับวงล้อทำให้ล้อหมุนไม่คล่อง ปกติบางเบรคนี่จะมี ๒ ข้าง แล้ววงล้อจะอยู่ระหว่างกลาง เวลากดเบรคจึงจะบีบเข้ามาหยุดวงล้อไว้ แต่ทีนี้ยางเบรคข้างนึงมันดันมาชิดติดกับล้อซะนี่ สงสัยจะเกิดจากตอนรถล้มที่แวะซื้อผ้าโพกหัว ทำไงล่ะทีนี้...... ก่อนออกเดินทางก็เตรียมอุปกรณ์มาเผื่อพอสมควร ก็มีเครื่องมือที่ไว้ไขจักรยาน มีชุดปะยางเผื่อยางแตก ก็เลยลองใช้เครื่องมือไขล้อดู ขยับล้อไปมา ขยับนี่ ขยับนั่น มั่วไปหมด เพราะซ่อมไม่เป็น แต่สุดท้ายก็ทำจนล้อหมุนได้เหมือนเดิม ก็ใจชื้นขึ้นมาหน่อย แต่ก็เสียเวลาไปนานโข สงสัยจะไปไม่ถึงปากช่องเสียแล้วสิเรา... จากคุณ : cha Jr. - [ 21 พ.ย. 47 20:15:15 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ๑๗.๐๐ น. ออกจากที่พักริมทาง เส้นทางที่จะต่อไปมวกเหล็กนี่ชันเป็นระยะ ๆ กว่าจะผ่านไปได้แต่ละเนิน แทบขาดใจ แรงก็หมด หิวก็หิว ดูไมล์ระยะทางที่ปั่นมาตั้งแต่เช้าก็ร้อยกิโลไปแล้ว กว่าจะมาถึงร้านครูต้อก็ ๖ โมงกว่าแล้ว สั่งสเต๊กเนื้อกับน้ำฝรั่งสด สเต็กยังไม่ทันมาน้ำฝรั่งก็หมดแล้ว เลยตามด้วยโค้กแทน พอได้น้ำกับอาหารแล้ว เริ่มมีแรงล่ะ ถามเด็กในร้านว่าโรงแรมในมวกเหล็กมีที่ไหนบ้าง เด็กเดินไปถามคนในร้านซักพักนึงกลับมาบอกว่ามีโรงแรมชื่อ "มวกเหล็กพาราไดซ์" อยู่ประมาณ ๓ กิโลจากร้าน ตัดสินใจจะพักที่มวกเหล็กแทนเพราะมืดแล้ว คงไปไม่ถึงปากช่องแน่ ๆ ออกจากร้านอาหาร ปั่นตรงเข้าไปในอำเภอมวกเหล็ก ...ไม่เห็นโรงแรมสักกะแห่ง เลยถามแม่ค้าแถวนั้น แม่ค้าทำหน้างง ๆ เลยถามลูกค้าให้อีกที คุณลูกค้าก็บอกว่าอยู่เส้นมิตรภาพเลยไปหน่อย ปั่นออกมาอีกแวะถามพี่ผู้ชายอีกคนเห็นขับรถตำรวจ แต่ไม่รู้ว่าใช่หรือเปล่า “พี่ครับ โทษครับ มีโรงแรมใกล้ ๆ แถวนี้มั้ยครับ" “โรงแรมเหรอ โอ๊ย เยอะเลย เดี๋ยวนะ นึกก่อน...” แกนึกอยู่ประมาณ ๓ นาที ไอ้เราเห็นท่าจะไม่ได้เรื่องเลยจะขอตัว “มีสิน้อง เดี๋ยวออกไปทาง...(ชี้มือ) กินข้าวมารึยัง กินข้าวก่อน เดี๋ยวพี่ไปส่งให้" “อ๋อ เรียบร้อยมาแล้วครับ ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณครับ" เห็นพี่แกแปลก ๆ อาจจะเจตนาดีแต่ขอตัวไปเองดีกว่าครับ ปั่นออกจากมวกเหล็กเลี้ยวซ้ายไปตามถนนมิตรภาพ ซักพักเห็นป้ายโรงแรมแล้ว แต่เอ... ทำไมมันมืด ๆ เจ๊งไปยังหว่า??? ไม่ใช่มวกเหล็กพาราไดซ์ด้วยสิ ไม่เป็นไร เราปั่นเลยไปหน่อยดีกว่าเผื่อเจอที่ดีกว่านี้ ปรากฎว่าปั่นไปอีกสักระยะเริ่มขึ้นเนินอีกแล้ว แถมชันมาก รถบรรทุกต่อแถวกันยาวเหยียด ปั่นไปซักพัก ได้ยินเสียงหมาเห่า แถมหอนต่อท้ายอีกต่างหาก เท่านั้นยังไม่พอ มันยังวิ่งตามมาอีก เราก็อาศัยแรงเนื้อสันปั่นหนีสุดชีวิต พอพ้นระยะหวงแหนของมัน ๆ ก็เลยเลิกตาม วู้วว... หวาดเสียว ปั่น ๆ หยุด ๆ ซักพัก ชักกลัว ๆ ว่าจะมีหมามีอีกมั้ย แถมไอ้เนินนี่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะสิ้นสุดง่าย ๆ ตอนแรกกะว่ามวกเหล็กไม่มีที่พักก็จะไปให้ถึงปากช่อง เพราะที่นั่นโรงแรมเยอะ ไปถึงดึกหน่อยก็เอา (ที่จักรยานติดไฟหน้าและไฟท้ายไว้ในกรณีฉุกเฉินแบบนี้แล้ว) แต่พอเจอเนินมหาโหดเนี้ยะเริ่มท้อใจ จะเอาไงดีล่ะเรา ค่อย ๆ ไปต่อ หรือจะกลับไปพักโรงแรมตะกี้ดี หรือจะโบกรถกระบะขอติดรถไปลงปากช่อง... พยายามจะโบกรถเหมือนกัน แต่รถบรรทุกที่ลากน้ำหนักกันอยู่นั้นก็ชิดซ้ายตลอด บรรดารถกระบะเลยออกขวากันหมด แถมมืด ๆ แบบนี้ใครจะกล้าแวะรับเรา ตั้งแต่เริ่มปั่นมาตอนเช้า นี่เป็นช่วงเวลานี่กลัวที่สุด ไม่รู้จะทำยังไง ไปต่อก็ไม่ได้ กลับไปก็ไม่รู้จะนอนไหน จะเจอหมาอีกมั้ย จะโบกรถก็ไม่มีใครรับ ... ณ อารมณ์นั้น ผมรู้สึกหวาดกลัว คิดถึงบ้าน คิดถึงเมีย อยากกลับไปอยู่กับเค้า ผมทะเลาะกับเค้ามาซักระยะนึงแล้ว ก็เลยหนีออกมาปั่นคนเดียว ก็ไม่เชิงทะเลาะ แต่เรางอนเค้า เราไม่อยากให้เค้าทำอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่รู้จะห้ามยังไงเพราะมันก็สิทธิของเขา แต่เราไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องดี... คุณเชื่อเรื่องสัญลักษณ์ไหมครับ ในเวลาที่เราไม่รู้จะตัดสินใจยังไง บางทีเราอาจเห็นสัญลักษณ์อะไรบางอย่างช่วยเราตัดสินใจ ...ขณะที่ผมกำลังลังเลใจอยู่ว่าจะเอายังไงต่อ บังเอิญเหลือบไปเห็นสัญลักษณ์จราจรที่เป็นเครื่องหมาย "กลับรถ" ก็เลยตัดสินใจเลี้ยวรถกลับไปพักโรงแรมมืด ๆ ที่เห็นตะกี้ ชื่อมวกเหล็กอินน์อะไรซักอย่างนี่แหล่ะ ส่วนไอ้เนินเขาตรงนี้ฝากไว้ก่อนละกัน ๒๐.๓๐ น. ถึงโรงแรมที่มวกเหล็ก ในเมื่อมันเป็นโรงแรมแห่งเดียวที่เราพบ ก็ไม่มีทางเลือกนัก แม้สภาพจะดูเก่า ๆ แย่ๆ ก็ต้องพัก ดูจากสภาพคงเป็นโรงแรมม่านรูด ซึ่งเดิมก็ตั้งใจจะพักม่านรูดอยู่แล้วเพราะจะได้เอาจักรยานเข้าไปเก็บได้ แต่ม่านรูดที่นี่ดันทำ ๒ ชั้น ชั้นล่างไว้จอดรถ แล้วเดินขึ้นบันไดไปพักที่ห้อง เลยลำบากเราต้องแบกจักรยานขึ้นห้อง สภาพของห้องแย่มาก ๆ เก่าแล้วดูสกปรก มีทีวี ตู้เย็น มีน้ำให้ ๒ ขวด แต่ทีวีไม่ชัด คนที่พามาบอกว่าจะไปตามช่างมาดูให้แต่ก็หายเงียบไป โทรศัพท์ก็ไม่มีสัญญาณไม่รู้จะโทรตามยังไง ก็เลยต้องจูนเอาเอง ก็พอดูได้แก้ขัด ห้องน้ำก็แย่ไม่แพ้กัน ดูสกปรกแถมฝาชักโครกปิดไว้ เราไม่กล้าเปิด กลัวเจอ... หลังจาก(จำใจ)อาบน้ำเรียบร้อย หยิบโวลทาเรนมานวดแข้งนวดขา นวดทั้งตัวเพราะวันนี้ปั่นมาทั้งวันจริง ๆ ดูจากที่วัดระยะทางที่ติดไว้กับจักรยานแล้ว ปั่นมา ๑๒๘.๒๖ ก.ม. เวลาที่ปั่น ๙.๓๐ ชั่วโมง เวลาเฉลี่ย ๑๓ ก.ม./ช.ม. (ซึ่งน้อยมาก ตอนซ้อมจะอยู่ที่ประมาณ ๒๐ ก.ม./ช.ม.) ความเร็วสูงสุด ๕๖ ก.ม./ช.ม. (สงสัยจะตอนลงเนินมหาโหด) มีเพื่อน ๆ โทรมาถามไถ่ว่าถึงไหน จากนั้นนอนดูทีวี คืนนี้มีบอลเชลซีทีมรักเตะกับโบลตัน ๔ ทุ่ม แต่ดันเลื่อนเตะ ทำให้เรานอนดึกเข้าไปอีก กว่าจะดูจบก็เที่ยงคืนครึ่ง แถมยังเสมอ ๒-๒ อีกต่างหาก แต่ช่างเถอะ เข้านอนดีกว่า เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว หวังว่าพรุ่งนี้คงจะดีกว่านี้นะ... จากคุณ : cha Jr. - [ 21 พ.ย. 47 20:54:11 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ๒๑ พฤศจิกายน ๒๕๔๗ ๐๖.๓๐ น. ตื่นก่อนนาฬิกาปลุกซะอีก ตั้งใจว่าจะตื่นซัก ๗ โมง เพราะนอนดึกและล้ามาก ตื่นขึ้นมาลองขยับร่างกายเช็คดูสภาพ อืมม... ยังพอใช้ได้ นึกว่าจะตื่นมาแล้วแปล่บไปทั้งตัวซะอีก ลุกขึ้นมาวางแผนเดินทางใหม่ เพราะเมื่อวานผิดแผน วันนี้เลยต้องปั่นเพิ่ม ๒๗ ก.ม. ไปให้ถึงโคราช ไม่รู้จะเจอเนินอีกเยอะแค่ไหน แต่ยังไงเสียวันนี้ต้องล้างแค้นเนินที่เมื่อคืนไปติดอยู่ให้ได้ ๐๘.๒๐ น. ออกจากโรงแรม เก็บของเรียบร้อย มีน้องลูกหมูโทรมาถามไถ่ สงสัยว่าเพื่อนหนุ่ม(คนเดิม)คงจะโทรไปบอกเพื่อน ๆ ทั้งกลุ่มเลยมั้งเนี่ยะ รู้สึกปวดท้องหน่อย ๆ แต่ไปแง้มดูชักโครกที่ห้องน้ำแล้ว ไม่เอาดีกว่า ไปหวังพึ่งปั๊มข้างหน้าแทนละกัน เนินมหาโหดที่ทำพิษผมเมื่อคืนชันมากครับ พอเห็นชัด ๆ ตาแล้วสุด ๆ จริง ๆ ปั่นขึ้นมาจนถึงที่ ๆ ถึงเมื่อคืน ก็ต้องตัดใจลงจูงเอาดีกว่า เพราะกินแรงเหลือเกิน ทนจูงไปประมาณ ๕๐๐ เมตร ค่อนเจอทางราบ เลยปั่นจักรยานต่อ รู้สึกว่าแถว ๆ นั้นจะเรียกว่าอำเภอ "กลางดง" ข้างทางมีเพิงขายต้นไม้ยาวเหยียด ปั่นไปซักพักเจออีกแล้ว หมาวิ่งไล่ ก็เลยต้องเลี่ยงไปปั่นตรงไหล่ทางด้านขวา(ติดเกาะกลางถนน) เข้าใจว่าคนแถวนั้นคงจะเลี้ยงหมาไว้เฝ้าต้นไม้ ป้องกันขโมย แต่หมามันแยกไม่ออกนี่ครับ เห็นใครแปลกหน้ามันวิ่งใส่เลย ปั่นมาซักพักไม่มีไหล่ทางซะแล้ว ต้องกลับไปปั่นไหล่ทางด้านซ้ายเหมือนเดิม แต่มองไปข้างหน้าเห็นมีหมาตัวใหญ่ ๆ ตัวนึงอยู่ห่างประมาณ ๑๐๐ เมตร รอจนมันเข้าไปข้างในค่อยปั่นต่อ แต่เหมือนชะตากลั่นแกล้ง ไอ้หมาใหญ่ตัวนั้นดันออกมาที่ริมถนนใหม่ พอเราปั่นไปใกล้ ๆ มันมองมาทางเรา ตัวมันใหญ่ประมาณอัลเซเชี่ยนได้ (ก็อาจจะเป็นอัลเซเชี่ยนน่ะแหล่ะ) พอเราปั่นผ่านมันวิ่งไล่เลย เราก็ตะโกนด้วยความตกใจ แล้วใส่เกียร์หมา...เอ๊ยคน ปั่นหนีสุดชีวิต จังหวะนั้นก็ต้องเผ่นออกมาในถนนเลนซ้าย เห็นรถกระบะที่ตามหลังมาก็เหยียบเบรคเหมือนกัน แต่ดีที่เขาไม่ได้ขับเร็วมาก ได้ยินเสียงเจ้าของ(มั้ง) เรียกมันเอาไว้ ไม่งั้นคงเสร็จหมาไปแล้ว ปั่นมาจนถึงปั๊มป.ต.ท. เลยแวะกินกาแฟกับขนมปังรองท้องซะหน่อย เพราะหมดแรงไปเยอะ ดูจากระยะแล้วปั่นขึ้นเนินมา ๓ ก.ม. เอง แต่เสียเวลาไปเป็นชั่วโมงเลย ถามเจ้าของร้านกาแฟว่าเส้นทางข้างหน้าเป็นไง แกก็ไม่ค่อยจะขู่เลยนะ ก็บอกว่าก็เป็นเนินแบบตะกี้น่ะแหล่ะไปเรื่อย ๆ ถึงลำตะคองโน่นแหล่ะ ฟังแค่นี้เราก็ท้อแท้แล้ว แถมนั่ง ๆ อยู่หมาที่นอนอยู่แถวนั้นดันมาเห่าเราซะอีก เจ้าของร้านแกก็เลยสำทับใหญ่เลยว่าแถวนี้ก็เลี้ยงหมากันทังนั้น เลยปั๊มไปหน่อยก็มีอีกเพียบ แต่กลางวันมันคงไม่เห่าหรอก .... คงเชื่อหล่ะครับ เสร็จจากอาหารเช้าเลยตัดสินใจ เพื่อชีวิตรอดขอติดรถกระบะใครซักคนไปลงโคราชดีกว่า ไม่งั้นไม่รอดลำตะคองแน่ สุดท้ายได้พี่ผู้ชาย ๒ คนขับกระบะสีน้ำเงินแวะปั๊มเข้ามาพอดี เลยขอติดรถไปด้วย พี่ชายทั้งสองใจดีให้ติดรถไปด้วย ก็เลยรอดตายมาถึงโคราชจนได้ จากคุณ : cha Jr. - [ 21 พ.ย. 47 21:39:28 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ๑๑.๐๐ น. ถึงเมืองย่าโม นครราชสีมา หรือ โคราช เป็นเมืองที่มีวีรสตรีของสยามประเทศอยู่ท่านหนึ่ง คือ "ท้าวสุรนารี" หรือ "ย่าโม" ของชาวโคราชนั่นเอง การที่คน ๆ หนึ่งจะเป็นที่จดจำ เป็นที่เคารพรักของคนอื่น ๆ ไม่ใช่ว่าใครก็จะเป็นได้ ในชีวิตคนหนึ่งอาจจะเคยทำความดีมาหลายครั้ง หรืออาจจะเคยทำผิดพลาดมาบ้าง แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นที่จดจำได้ง่าย ๆ การที่ท้าวสุรนารีเป็นที่เคารพรักก็เนื่องจากท่านทำเพื่อบ้านเมือง การลุกขึ้นยืนหยัดเพื่อปกป้องผืนดินอันเป็นที่รักทำให้ชาวโคราชรักท่าน คน ๆ นึงถ้าได้คิดได้ทำเพื่อส่วนรวมก็ย่อมจะเป็นที่จดจำมากกว่าทำเพื่อส่วนตัว การทำความดีหลาย ๆ ครั้ง อาจไม่เป็นที่จดจำเท่ากับการทำความดีเพียงซักครั้งแต่ว่าทำในสิ่งที่ยิ่งใหญ่ สิ่งที่คนอื่น ๆ ต้องจดจำ แม้ตัวเองจะไม่ใช่คนที่จะให้ใครจดจำขนาดนั้น แต่ก็ชื่นชมคนที่ทำได้ขนาดนั้น เมื่อถึงโคราช ผมตั้งใจจะไปกราบย่าโมสักครั้ง... อำเภอเมืองโคราชดูจากแผนที่ไม่กว้างใหญ่เท่าไหร่ แต่เจริญกว่ามวกเหล็ก เห็นได้จากมีโรงแรมให้เลือกมากมาย ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะมวกเหล็กเป็นเมืองทางผ่านไม่ใช่เมืองท่องเที่ยว ต่างจากโคราช แค่เฉพาะส่วนที่คนไปกราบไหว้สักการะบูชาอนุสาวรีย์ท้าวสุรนารีก็เยอะจนต้องเบียดกัน ผมเลยตัดสินใจหาโรงแรมที่พักก่อน เอาของไปเก็บแล้วค่อยมาใหม่ตอนเย็น ๆ ปั่นวนรอบเมืองไปรอบนึง สุดท้ายเลือกพักที่โรงแรม "โตเกียว" เป็นโรงแรมขนาดกลาง มีห้องพักชั้นล่าง สามารถจูงจักรยานเข้าไปในห้องได้เลย ห้องพักก็สะอาดใช้ได้ ห้องน้ำก็ดี แถมมีเคเบิ้ลทีวีด้วย ราคาก็ถูกกว่าที่มวกเหล็กอีกต่างหาก ตอนลงทะเบียนพี่ผู้ชายที่เคาน์เตอร์ก็ขอบัตรประชาชนตามระเบียบ พอเห็นรูปถ่ายเราบนบัตรแกก็อดชมไม่ได้ “รูปในบัตรนี่ดูยังเด็กอยู่เลยนะครับ" ... นี่ล่ะครับ คำชมของเขาล่ะ หลังจากสอบถามร้านอาหารอร่อย ๆ พี่เค้าแนะนำข้าวขาหมูน้ำมะพร้าว สูตรนี้เราไม่เคยกินเลยไปลองซะหน่อย ร้านก็อยู่ใกล้ ๆ โรงแรม เดินไปนิดเดียว รสชาติก็ใช้ได้ เนื้อมันนุ่มกว่าปกติ แม้แต่ไข่ก็นิ่มไม่แข็งเหมือนที่เคยกิน เป็นอีกร้านที่มาคราวหน้าคงจะแวะอีก เสร็จแล้วเลยไปตัดผม (ก็โดนพี่แกทักซะหมดความมั่นใจ) เพราะผมยาวไม่สะดวกกับการเดินทางเลย ดูแลลำบาก เลยไปเปลี่ยนเป็นสกินเฮด คราวนี้โล่งขึ้นเยอะ กลับไปโรงแรมเขียนบันทึกซะหน่อย เพราะเมื่อวานหมดสภาพเลยไม่ได้บันทึกอะไรเลย แวะที่ไหนบ้าง เวลาไหนเลยอาจคลาดเคลื่อนไปเหมือนกัน นอนไปงีบนึงเอาจักรยานออกมาปั่นไปที่อนุสาวรีย์ท้าวสุรนารี คนยังเยอะเหมือนเดิม ทั่วเมืองโคราชนี่จะมีป้ายกรุณาเอื้ออาทรต่อจักรยานเต็มไปหมด มีป้ายทางจักรยาน รอบ ๆ อนุสาวรีย์ฯ ก็มีทางจักรยาน แต่ก็โดนรถทัวร์ต่าง ๆ รถที่แวะมากราบไหว้จอดทับหมด แล้วก็ไม่มีที่จอดรถจักรยาน สรุปแล้วเมืองนี้ก็เจตนาดีที่จะสนับสนุนให้คนปั่นจักรยาน แต่เข้าใจว่าคนคงจะปั่นกันน้อยเลยไม่ค่อยเห็นจักรยาน แถมปั่น ๆ ไปเจอรถบีบแตรใส่ พอแซงผ่านไป อ้อ..ทะเบียนกรุงเทพฯ นี่หว่า เมื่อไม่มีที่จอดจักรยาน แล้วผมจะไปกราบย่าโมยังไงล่ะ กลัวรถหาย จะเอารถกลับไปเก็บที่โรงแรมก็ขี้เกียจเดินมา พอดีมองไปเห็นพี่ ๆ ตำรวจจราจรอยู่อยู่กัน ๓-๔ คน เลยเข้าไปขอฝากจักรยานไว้แป้บนึง แล้วก็ได้ไปกราบย่าโมสมใจหวัง กลับมาพี่ ๆ จราจรก็ถามกันใหญ่ มาจากไหน ไปไหน พักไหน เห็นมีนกกระดาษจะไปใต้รึไง ฯลฯ ยังไงก็ขอขอบคุณที่ช่วยดูแลรถให้นะคร้าบบบบ เสร็จจากอาหารเย็นได้ร้านเนทคาเฟ่ใกล้โรงแรม ได้ถือโอกาสบันทึกการเดินทางวันที่ ๒ ไว้ซะหน่อย ขากลับจะได้เซฟไว้ที่เครื่อง ขอบคุณพื้นที่ของคลับราชดำเนินด้วยนะครับ พรุ่งนี้ปลายทางที่บุรีรัมย์ หรือสุรินทร์ แต่ความแตกซะแล้ว เมียสุดที่รักรู้แล้วว่าหนีมา เดี๋ยวเพื่อนคงจะมารับแถว ๆ สุรินทร์ สงสัยจะไปไม่ถึงเลย-พิษณุโลกซะแล้วสิเรา ... จากคุณ : cha Jr. - [ 21 พ.ย. 47 21:43:35 ]

ความคิดเห็นที่ 9 หวัดดีครับ คุณคนเดินดินฯ พี่เพื่อน กระทู้นี่จริง ๆ ตั้งใจจะให้เป็นไดอารี่ ไว้เก็บอ่าน แต่ขี้เกียจเขียน จับปากกาเกินสิบห้านาทีมือจะหงิก ๆ เลยใช้เนทคาเฟ่พิมพ์แปะกระทู้ กลับบ้านค่อยไปเซฟอีกที เพราะฉะนั้นอ่านไปจะเรื่อยเปื่อยไปก็อย่าแปลกใจนะครับ เรื่องปั่นจักรยานไปเที่ยวนี่ฝันมานาน เพราะมีข้อดีคือ ๑.ออกกำลังกาย (แต่ต้องคอยดมควันรถ) ๒.ประหยัดน้ำมัน (แต่ต้องไปเสียค่าโรงแรม) ๓.ไม่ทำลายสิ่งแวดล้อม (แต่เหนื่อย และอันตราย) ๔.เท่ห์ (แต่น่าถีบ... ) ทริปนี้ตั้งใจจะไปให้ถึงอุบลฯ พอดีมีงานแต่งของน้องเพื่อนวันที่ ๒๔ นี้ จากนั้นก็จะขึ้นไปให้ถึงเลย แล้ววกเข้าพิษณุโลกค่อยกลับลงมากรุงเทพฯ แต่หลังจากเจอเหตุการแถวมวกเหล็กเมื่อคืนแล้ว ชักไม่แน่ใจว่าจะไปได้แค่ไหน โดยเฉพาะที่เลยจะมีภูเขาเยอะมาก ตัวอำเภอที่จะแวะพักก็ไม่ค่อยจะมี ตะกี้เพื่อนก็โทรมาว่าจะมารับพรุ่งนี้ แต่มาได้แค่นี้ก็ได้สุขสมอารมณ์หมายไปส่วนนึงแล้วนะ ชอบตอนเวลาปั่นจักรยานไปตามทาง แล้วเจออะไร ๆ เข้า ก็มักจะชวนให้คิดนั่นคิดนี่ได้เรื่อย มันคือการผจญภัยอย่างหนึ่ง เสียดายแต่ปั่นไม่สามารถบันทึกได้ (ไม่งั้นเสียเวลา) ต้องรอนั่งบันทึกตอนที่ถึงโรงแรม ซึ่งบางทีมันก็ลืม ๆ ไปเยอะแล้ว ผ่านมา ๒ วันแล้ว ก็มีเรื่องให้คุยได้เยอะเหมือนกันนะ... จากคุณ : cha Jr. - [ 21 พ.ย. 47 21:56:33 ]

ความคิดเห็นที่ 10 นี่ๆ ฝากซื้อลูกทับทิมหน่อยสิ อยากได้มาก เอาสัก 5 โล เขาว่าโคราชมีแยะอะ นะๆๆๆๆๆ จากคุณ : ............ - [ 24 พ.ย. 47 20:01:46 A:192.168.0.28 X:202.5.89.157 TicketID:000836 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เพิ่งจะได้อ่านกระทู้ ไม่รู้ว่าจะมาโคราช (ตอนไปมีทติ้งไม่เห็นพูดถึง) ไม่งั้นจะให้เบอร์ติดต่อไว้ จะได้พาเที่ยว กะหม่ำของอร่อยๆ ชาร์จู อยู่ไหนแล้วละคับ วันนี้บ่ายๆช้างจะตีรถเข้าสุรินทร์หน่ะ จากคุณ : blueelephant - [ 25 พ.ย. 47 10:49:36 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ซีเจ (เหมือนซือเจ้เลย) หนีคุณพีไปเที่ยวเหรอ? ว่าแต่รูปล่ะรูปน่ะ อยากดูรูปด้วยนี่ ฟังดูสมบุกสมบันดี เราก็เพิ่งไปปากช่องมาเมื่อปลายเดือนที่แล้วนี่เอง อากาศเย็นสบายดีแต่ไม่ได้ขี่ได้แต่ขับ ระหว่างทางก็ไปแวะทุ่งดอกทานตะวันมาด้วย . . ดังรูป อยากจะไปขี่ จย ที่สวนรถไฟก็ยังไม่ได้ไปซะทีเลย จำได้ว่าคุณเพื่อนชวนไว้ ไม่รู้ว่าเจ้าตัวได้ไปมากี่ครั้งแล้ว บีอี เรางงแล้วล่ะ ไม่รู้ว่าเธออยู่ไหนกันแน่ สร หรือ คร แต่ได้ข่าวว่าตีรถเข้า กทม เพื่อเพื่อนๆ เมื่อคราวมีทติ้ง นับถือๆ ซล* เราไม่มีทับทิมกลับมาด้วยหรอก มีแต่ นนน อาหร่อยยยย ให้ป้อนมะ? จากคุณ : น้อยหน่าหนัง (Ginger Ale) - [ 25 พ.ย. 47 20:29:08 ]

ความคิดเห็นที่ 13 BE เค้าเป็นคน สร แต่มาปักหลัก ที่โคท้องเสีย จ้ะ คิคิ ตอบแทน .. ;D จขกท .. หาเน็ทไม่ได้แล้วเหรอ ไม่มาเขียนไดอารี่ต่อแฮะ จากคุณ : พับเผื่อย - [ 30 พ.ย. 47 23:42:01 A:203.113.34.7 X:203.150.217.120 TicketID:005845 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ๒๒ พ.ย. ๒๕๔๗ ๖.๐๐ น. ตื่นนอนแต่เช้า อากาศตอนเช้าที่นี่ค่อนข้างเย็นแล้ว เดินออกมาหาของกินแถวโรงแรมไม่มีอะไรเลย ร้านอาหารเปิดกันช้ามาก ก็เลยตัดสินใจกลับไปกินกาแฟที่โรงแรม - เก็บของแล้วก็เตรียมออกเดินทาง ตอนกำลังเก็บของเห็นข่าวตอนเช้าว่า มีรายงานข่าวจากรอยเตอร์เรื่องนกกระดาษและเหตุการณ์ใต้ในบ้านเรา ฟัง ๆ ดูแล้วข้อมูลไม่เห็นจะตรงกับที่เราได้ยินได้ฟัง จับใจความได้ตอนนึงว่าพลเมืองที่เป็นชาวมุสลิมในภาคใต้เป็นพลเมืองชั้นสองในเมืองไทย รวมความทั้งหมดก็ประมาณว่ามีปัญหาที่รุนแรงเกี่ยวกับการแบ่งแยกดินแดงไปโน่นเลย ไม่ว่ารู้ว่ารัฐบาลจะได้ทำหนังสือประท้วงอะไรไปบ้างหรือเปล่า แต่ฟังรายงานข่าวแบบนี้แล้วก็ไม่สบายใจ เพราะทางหนึ่งฝ่ายที่ก่อความรุนแรงอาจได้หน้า อาจหาเหตุในการของบประมาณในการก่อเหตุต่าง ๆ เพิ่มขึ้นได้อีก โดยเฉพาะจากกลุ่มลัทธิก่อการร้าย ...นี่คือดาบสองคมของรายงานข่าว ออกจากโรงแรมประมาณ ๗.๔๐ น. แวะกินต้มเลือดหมูใกล้ ๆ อนุสาวรีย์ท้าวสุรนารี ถามทางป้าแกนิดหน่อย ปั่นไปตามถนนไม่เจอป้ายบอกทางเลย อาจเป็นเพราะอยู่ในเมืองมั้ง พอข้ามสะพานข้ามทางรถไฟค่อยจะเจอป้ายไปบุรีรัมย์เป็นป้ายแรก (ทางหลวงหมายเลข ๒๒๖) ออกจากโคราชเที่ยวนี้ไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่ ปั่นไปก็ระแวงหมาจะไล่กัดตลอดทาง แต่วันนี้ไม่เจอเลย กลับไปเจอซากหมาที่ถูกรถชน ซากผีเสื้อ ซากนก ฯลฯ ตามท้องถนน ก็อโหสิกรรมกันไป เส้นทางจากโคราชไปบุรีรัมย์ไม่ค่อยมีปั๊มน้ำมันเหมือนตอนออกจากรังสิต อาจเป็นเพราะไม่ใช่เส้นทางหลักเหมือนตอนมาสระบุรี-โคราช รถก็น้อยลง ปั่นมาได้ประมาณ ๑๖ ก.ม. ไม่เจอหมา แต่เจอช้างตัวเบ้อเริ่มอยู่ข้างหน้า ยุ่งล่ะสิทีนี้ แต่พอปั่นมาใกล้ ๆ ค่อยเห็นว่าเป็นรูปปั้น มีป้ายบอกชื่อด้วย เลยแวะจอดดู เลยรู้ว่าเป็นรูปปั้นช้างโบราณงาจอบ ไดโนธีเรียม (Deinotherium) ซึ่งมีการขุดพบซากของมัน น่าจะมีชีวิตอยู่ในยุคไมโอซีนตอนกลาง-ไพลสโตซีนตอนต้น(ประมาณ ๑๖ - ๐.๗ ล้านปีก่อน ... ก่อนอะไรไม่ได้บอก) ที่น่าแปลกใจก็คือ ผู้สนับสนุนการก่อสร้างดันเป็นส.ส.บุรีรัมย์ ไม่ใช่ส.ส.โคราชแฮะ ผ่านช้างโบราณงาจอบมาไม่นานก็เจอช้างงาเสียม (สงสัยเป็นเพื่อนบ้านกับช้างงาจอบ) ที่แท้บริเวณนี้คือเขตตำบลท่าช้างนั่นเอง ชื่อตำบลก็อาจมาจากการขุดพบช้างโบราณเหล่านี้มั้ง ปั่นมาจนถึงทางแยกไปสนามบินโคราช แวะพักที่จุดพักของสภอ.อะไรซักอย่างจำชื่อไม่ได้ ตรงสามแยกที่จะไปสนามบินมีรูปปั้นช้างอีก ๓ เชือก เป็นช้างโบราณสเตโกดอน (Stagodon) อยู่ในสมัยไมโอซีนตอนปลาย - ไพลสโตซีนตอนต้น แต่ตัวรูปปั้นเพิ่งจะก่อสร้างเมื่อเดือนมิถุนายน ปีนี้เอง จากคุณ : cha Jr. - [ 6 ธ.ค. 47 11:27:53 ]

ความคิดเห็นที่ 15 พักหายเหนื่อยออกเดินทางต่อ ถนนจากสี่เลนเริ่มเหลือแค่ ๒ เลน แถมไหล่ทางก็แคบลง ช่วงนี้รถวิ่งสวนกันจะทำให้เกิดกระแสลม ทำให้ปั่นยากขึ้น ต่อให้ไม่มีรถสวนกัน เวลาปั่นตรงทุ่งโล่ง ๆ ก็มีลมแรงมาก แต่ก็ยังพอปั่นได้ ไม่เหมือนเส้นทางจากมวกเหล็ก-โคราช โดยเฉพาะช่วงที่ไปแวะกลางดง ตรงนั้นลมแรงมาก ๆ เนินเขาก็เยอะ ปั่นไม่ออกเลยต้องโบกรถช่วยชีวิต นอกจากนี้การใส่เสื้อกันหนาวทำให้ต้านลมอีกส่วน เพราะเป็นเสื้อผ้าร่ม กะเอาไว้ใส่กันแดด(กลัวดำ) แต่เวลาลมพัดมาเสื้อจะกางต้านลม และตรงแขนเสื้อยังบังกระจกไปบางส่วนด้วย สุดท้ายต้องถอดเสื้อออกจนได้ ออกจากโคราชได้ประมาณ ๓๕ ก.ม. เพิ่งจะเจอปั๊มน้ำมันปั๊มแรก คือ ป.ต.ท. ตอนเจอนี่ก็ "ปั๊ม ปัม ปัม ป่าม" เลยแหล่ะ นึกถึงโฆษณาที่เคยดูว่ามีปั๊มอยู่เยอะ แต่อาจจะเยอะสำหรับรถยนต์ก็ได้ แต่ไม่ใช่จักรยานแน่ ที่ปั๊มก็ดี มีร้านเซเว่นอีเลฟเว่นด้วย แวะเข้าไปซื้อสปอนเซอร์ขวดนึง เซเว่นที่นี่ก็ยังคง "รับขนมจีบ-ซาลาเปาเพิ่มมั้ยค่ะ" เหมือนทุกที่ ถึงคนขายจะหน้าตาน่ารักดี แต่ขนมจีบซาลาเปานี่ตอนนี้กินไม่ลงหรอกครับ (ถ้าขนมจีบอย่างเดียวพอไหว) ออกจากปั๊มถอดเสื้อกันแดดออกเปลี่ยนมาทาครีมกันแดดแทน ระยะทางถัดมาเจอหลักกิโลเล่นตลก ตัวเลขระยะทางไม่ลดมีแต่เพิ่ม ให้เป็นงง (สงสัยจะเขียนตัวเลขผิด) ปั่นจากปั๊มไปได้ซัก ๑๐ กิโลนิด ๆ เริ่มคลื่นไส้อาเจียน สงสัยจะเหนื่อยหนัก ผ่านสถานีรถไฟจักราชมาได้ซักพักก็เลยแวะพักเที่ยงที่ อบต.หินโคน ความจริงอบต.หินโคนนี่ไม่ใช่จุดแวะพักระหว่างทางหรอกนะครับ เพียงแต่ละแวกนั้นไม่มีจุดพักเลย มองไปเห็นหน้าอบต.เป็นที่จอดรถ และมีม้าหินอ่อนให้นั่งพักผ่อนใต้ต้นไม้ เห็นว่าเหมาะดีเลยถือวิสาสะเข้าไปนั่งพักผ่อน นั่งอยู่ก็หยิบไดอารี่มาเขียนกันลืม มีพี่ที่อบต.แวะเข้ามาทักทาย ก็ถามไถ่ว่าไปไงมาไง ตอนที่คุยกันก็นึกขึ้นได้ว่าไม่ได้เว้าอีสานนานแล้ว นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีเลยทีเดียว อีกอย่างที่นึกขึ้นได้ เราเข้าเขตภาคอีสานแล้วนะ พักที่อบต.หินโคนอยู่ราว ๒๐ นาที เริ่มเดินทางต่อ แดดเริ่มร้อนขึ้น ตั้งใจจะไปหาข้าวเที่ยงกินที่ห้วยแถลง แต่ระหว่างทางก็เห็นป้ายขาหมูอร่อยอยู่ร้านนึง ป้ายนี้ก็เห็นมานานแล้ว ตอนแรกไม่คิดจะแวะ แต่ดูจากเวลาและระยะทางแล้ว กลายเป็นร้านอาหารเที่ยงได้พอเหมาะพอดี สุดท้ายก็เลยแวะกินข้าวเที่ยงที่นั่น ร้านขาหมูจะอยู่ตรงช่วงทางโค้งตรงตำบลหินดาด ดูจากป้าย จากชื่อร้านแล้วเหมือนจะมีชื่อเสียงพอสมควร ลูกค้าก็มีพอใช้ได้ มีของฝากขาย เท่าที่จำได้ในระยะรัศมี ๒๐ ก.ม.นี่ เห็นจะมีร้านนี้ดูดีหน่อย แต่ด้วยความเหนื่อยก็กินอะไรไม่ค่อยจะลง เลยสั่งต้มยำขาหมูมากิน และเบิ้ลโค้กไป ๒ ขวด ก่อนกินก็คว้ายาดมมาสูดซะหน่อยกันเป็นลม ตอนนั้นหายใจไม่คล่องแล้ว สูดลมเข้าลึก ๆ แล้วจะรู้สึกคลื่นไส้ เลยแวะพักเที่ยงนาน รสชาติขาหมูต้มยำเป็นอย่างไรก็จำไม่ได้แล้ว จำได้แต่กินไม่หมด จากคุณ : cha Jr. - [ 6 ธ.ค. 47 11:29:26 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ๑๒.๓๐ น. ออกจากร้านขาหมูตำบลหินดาด ถนนที่แคบและรถน้อย ๆ ทำให้การปั่นรู้สึกเปลี่ยว ๆ วังเวงชอบกล นึก ๆ แล้วยังชอบเส้นทางจากกรุงเทพฯไปสระบุรี(ที่ออกเสียงไม่เหมือนสระแก้ว)มากกว่า แม้จะมีรถเยอะ ๆ เสี่ยงต่ออุบัติเหตุ แต่ก็ดูอุ่นใจกว่า เพราะหากเกิดอะไรขึ้นก็ยังพอมีเพื่อนมนุษย์ระหว่างทาง ยังพอจะช่วยเหลือเกื้อกูลย์กันได้ แต่เส้นทางที่เจอนี้มีแต่เพื่อนโคกับเพื่อนกระบือ ไม่รู้จะช่วยอะไรกันได้มั่ง ความวังเวงทำให้คิดไปเรื่อยเปื่อย ถ้าปั่นถนนแบบนี้ตอนกลางคืนคงจะอันตรายมาก ว่าแล้วก็เร่งสปีดมากขึ้น เท่าที่จำได้ความเร็วอยู่ที่ประมาณ ๒๓-๒๕ ก.ม./ช.ม. (ปกติปั่นที่ ๑๘-๒๐ ก.ม./ช.ม.) สิ่งที่ช่วยอยู่อย่างก็คือสภาพถนนที่วิ่ง ถนนค่อนข้างเรียบ และเป็นถนนราบ ไม่ต้องขึ้นเนินมาก แม้จะมีบางช่วยที่ถนนไม่ดีบ้างแต่ก็มีน้อย ก็เลยทำเวลาปั่นได้ดี เวลาใกล้ ๆ จะหมดแรงก็ผ่อนนิดหน่อยแล้วค่อยฮึดต่อ บอกกับตัวเองว่า "ถ้าไม่อยากนอนกลางทุ่งก็ต้องกัดฟันปั่นไปให้ถึงบุรีรัมย์" ช่วงที่คิดจะพักเหนื่อยถนนเส้นนี้ก็ไม่มีปั๊มเลย ก็ต้องปั่นต่อไปเรื่อย ๆ ตอนกำลังจะหมดแรงคิดจะพักข้างทางสักครู่ก็เห็นป้าย "จุดบริการประชาชน" ที่ป้ายมีรูปอาหาร-กาแฟ-เครื่องดื่ม-ห้องน้ำ ช่วยให้ใจชื้นขึ้น กัดฟันต่อไปให้ถึงจุดพักที่ว่า ที่ป้ายไม่มีระยะทางบอก ตอนแรกนึกว่าใกล้ ๆ ปรากฎว่าต้องปั่นไปอีกหลายกิโลเลยทีเดียว กว่าจะถึงก็ตรงสามแยกอำเภอลำปลายมาศโน่นเลย จุดบริการประชาชนที่ว่านี้เป็นของ ส.ภ.อ.ลำปลายมาศ ซึ่งทำได้ค่อนข้างดีถึงดีมาก ตอนที่ผมนั่งพักดื่มน้ำก็เห็นมีโล่ห์รางวัลนำร่องดีเด่นอะไรสักอย่างนี่แหล่ะตั้งโชว์อยู่ ถ้าจะพูดถึงจุดพักระหว่างทางเท่าที่นึกออกอย่างแรกก็คือปั๊ม อย่างที่สอง คือร้านอาหาร ถัดมาก็จะเป็นที่พักของตำรวจทางหลวง และก็มีที่นี่แหล่ะเป็นอย่างล่าสุดที่เห็น ซึ่งผมมองว่าดีมากสำหรับเส้นทางที่ไม่มีจุดพักทั้งสามอย่างข้างต้น(โดยเฉพาะปั๊ม) คือถ้าจะมองหาปั๊มน้ำมันในที่แบบนี้ก็คงยาก เพราะไม่คุ้มการลงทุน(ล่ะมั้ง) ปกติเส้นทางนี้รถก็ไม่เยอะ เส้นทางไม่ไกล และก็คงไม่ค่อยได้พักบ่อยด้วย เข้าไปนั่งสั่งสปอนเซอร์(เหมือนเคย) และคุยกับแม่ค้าซึ่งเป็นแม่บ้านตำรวจได้สักพัก ก็มีพี่ตำรวจที่อยู่เวรเข้ามาคุยด้วย ตอนแรกที่เข้ามาแกก็หันไปถามแม่ค้าก่อนเลยว่า "เขาพูดไทยได้รึเปล่า?" (แต่เป็นคำถามสำเนียงอีสานนะครับ) ที่แกถามอย่างนั้นเพราะแกนึกว่าผมเป็นพวกชาวต่างชาติ เพราะหน้าตาค่อนไปทางญี่ปุ่นอยู่แล้ว(อิอิ) แล้วแกก็ชวนคุยใหญ่เลย "ทำไมมาคนเดียว ไม่มาเป็นคู่ หรือเป็นกลุ่มล่ะ" "ปั่นมาจากไหน?-จะไปไหน?" ถามไถ่กันเล็กน้อยแกก็คุยยาวเลย บอกว่าจุดพักที่นี่ดีมาก มีอะไรพร้อมไปหมด จะพักค้างคืนที่นี่ก็ได้นะ เดี๋ยวจะจัดห้องให้นอน ผมก็ถามแกไปว่าใครจะมานอนที่นี่ เลยไปอีกหน่อยก็ถึงบุรีรัมย์แล้ว หรือจะเข้าไปพักที่อำเภอลำปลายมาศไม่สะดวกกว่าเหรอ แกก็ยกตัวอย่างเวลามีผู้หญิงลงรถทัวร์ตอนดึก ๆ ไม่มีรถเข้าบ้านจะทำยังไง รถบางคันมาส่งตอนตีสอง กลับบ้านยังไม่ได้ ก็ต้องนอนพักที่นี่ ปลอดภัยกว่า นึก ๆ ดูก็จริง เมื่อก่อนตอนนั่งรถทัวร์กลางคืนก็สงสัยเหมือนกันเวลามีคนลงรถตอนดึก ๆ เค้าจะเข้าบ้านกันยังไง เพราะต้องเดินทางต่ออีกพอสมควร ก็เลยนึกชื่นชอบ "จุดบริการประชาชน" ของอำเภอลำปลายมาศเป็นพิเศษ จากคุณ : cha Jr. - [ 6 ธ.ค. 47 11:30:17 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ๑๕.๓๐ น. ออกจากที่พักลำปลายมาศ คำนวณจากระยะทางแล้วกว่าจะถึงบุรีรัมย์ยังต้องใช้เวลาอีกประมาณ ๒ ชั่วโมง ประมาณ ๓๗ กิโลเมตร ผมต้องทำเวลามากหน่อยไม่งั้นมืดก่อนแน่ ๆ แต่ออกจากที่พักได้ไม่กี่กิโล ก่อนเข้าอำเภอลำปลายมาศเจอปั๊มปตท. ก็แวะซื้อหาเสบียงเผื่อหิวระหว่างทาง เพราะกลางวันทานน้อยมาก ตอนซื้อของที่ปั๊มก็เลยแท๊กซี่มิเตอร์คันนึง ได้คุยกับพี่แท๊กซี่นิดหน่อย แกว่าแกกลับมาช่วยที่บ้านเกี่ยวข้าว ให้คนอื่นทำก็ไม่ไหว ต้องลงมาเอง เสร็จแล้วก็กำลังจะกลับกรุงเทพ ไปขับแท๊กซี่หาเงินต่อ ผมเห็นคนต่างจังหวัดส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นแบบพี่แท๊กซี่นี่แหล่ะ ถึงเวลาหน้านาต้องกลับบ้านไปช่วยที่บ้าน พอหมดหน้านาก็ค่อยไปหาเงินต่อที่กรุงเทพฯ เสียดายแต่พี่แกกำลังจะกลับกรุงเทพ ถ้าเพิ่งมาจากกรุงเทพฯ จะได้ขอติดรถไปลงบุรีรัมย์ซะหน่อย ฮี่ ๆ ๆ ออกจากปั๊มมาเกือบไปผิดทาง เพราะมัวแต่คิดเรื่องพี่แท๊กซี่ ก็ปั่นตรงไปเรื่อย เกือบจะตรงไปเข้าอำเภอลำปลายมาศเสียแล้ว ดีว่าพอเลยแยกมานึกได้ว่ามีสามแยก เลยวกกลับมาดูว่าไปเส้นไหนกันแน่ สภาพถนนเริ่มดีถึงดีมาก บางช่วงก็มี ๔ เลนด้วย ถนนราบเรียบ ปั่นได้เร็วมากเลย แต่ก็มาล้าเอาช่วง ๑๕ กิโลเมตรสุดท้าย ที่หมดแรงเอามาก ๆ จุดพักไม่มี ช่วงนั้นโรงเรียนกำลังเลิกพอดี เด็ก ๆ ทยอยกันกลับบ้าน บางคนก็ปั่นจักรยานกลับ บ้างก็มีรถนักเรียนรับ-ส่ง บางกลุ่มก็จับกลุ่มกันเล่นฟุตบอล เล่นกีฬาหน้าโรงเรียน ตอนที่เราปั่นผ่านเด็ก ๆ เห็นก็ร้องเชียร์กันใหญ่ ฟัง ๆ เหมือนจะร้องว่า "Hello Hello" สงสัยนึกว่าเราเป็นฝรั่ง (จริง ๆ เราเป็นบักสีดาต่างหาก) ปั่นเจอพี่ ๆ น้า ๆ ชาวนากำลังเกี่ยวข้าว ก็ร้องเชียร์เหมือนกัน เลยรู้สึกฮึกเหิม รู้สึกตัวเองเท่ห์ชะมัดในสายตาของเด็ก ๆ ก็เลยกัดฟันปั่นต่อไป กลัวจะหมดเท่ห์ พระอาทิตย์กำลังจะตกดินแล้ว เมื่อยก้น แขนก็ชา มือชา เข่าก็เจ็บ สุดท้ายไม่ไหวจริง ๆ ก็เลยต้องพักข้างทางตรงนั้นเลย เหลือระยะทางอีก ๑๒ กิโลจะถึงบุรีรัมย์ ตอนนั้นเวลาประมาณ ๕ โมงเย็นแล้ว พักได้ไม่นานต้องไปต่อเพราะกลัวมืด ตรงเข่ามีอาการฟกช้ำ ไม่รู้ไปเตะโดนอะไรตอนไหน ก็ปั่นได้ไม่เร็วนัก ต้องค่อย ๆ ไปทีละนิดกว่าจะไปเข้าเขตจังหวัดบุรีรัมย์ ก็มืดพอดี ๑๘.๐๐ น. ถึงบุรีรัมย์ ในขั้นตอนการเตรียมตัวมาครั้งนี้ก็เตรียมสิ่งต่าง ๆ หลายอย่าง ทั้งแผนที่ ระยะทาง กระเป๋ายา อุปกรณ์ซ่อมจักรยาน อีกอย่างที่สำคัญคือโรงแรม ที่พัก ในจังหวัดต่าง ๆ ซึ่งก็หามาจากเวปไซต์ของ ททท. รายละเอียดของโรงแรมจะมีราคาบอก และตำแหน่ง กับเบอร์โทรศัพท์ ก็พยายามหาที่สภาพดี ๆ หน่อย แล้วก็โทรไปสอบถามราคา แผนที่จังหวัดเราก็มี ก็ปั่นหาไม่ยาก ที่บุรีรัมย์ก็เล็ง ๆ ไว้ ๒-๓ โรงแรม เอาที่ ๆ มีห้องชั้นล่าง จูงจักรยานไปเก็บในห้องพักได้ ไม่อยากเจอโรงแรมแบบที่มวกเหล็กอีก ระหว่างหาโรงแรมเพื่อน ๆ ก็โทรมาจัง เราก็ไม่มีเวลาจะรับสาย เพราะปั่นอยู่ โรงแรมหนึ่งที่เล็งไว้คือโรงแรมของสถาบันราชภัฎ เพราะเป็นโรงแรมฝึกเด็กการโรงแรม สภาพน่าจะดีหน่อย แต่ตอนโทรไปสอบถามที่ตั้งเค้าแจ้งว่าเต็ม ต้องไปหาที่อื่น ตอนนั้นสถาบันราชภัฎได้เปลี่ยนเป็นมหาวิทยาลัยราชภัฎแล้ว ผมเห็นป้ายแสดงความยินดีของชาวบุรีรัมย์ที่มีมหาวิทยาลัยเป็นของตัวเอง เหมือนเป็นความภูมิใจของชาวบุรีรัมย์ เพราะเป็นจังหวัดที่ไม่ใหญ่มาก แต่การมีมหาวิทยาลัยทำให้เด็ก ๆ ไม่ต้องไปเรียนไกล ๆ ถึงกรุงเทพ ตรงข้ามมหาวิทยาลัยราชภัฎ เป็นวิทยาลัยเทคนิค เฉพาะสถาบันการศึกษา ๒ แห่งนี้ก็กินพื้นที่มากแล้ว แสดงว่าที่บุรีรัมย์นี่มีประชากรมากพอสมควร และส่วนใหญ่ที่เห็นบนท้องถนนก็เป็นวัยรุ่นแทบจะทั้งนั้น สุดท้ายได้ที่พักที่โรงแรมสยาม (เป็นชื่อที่ผมเห็นบ่อยมากที่สุดชื่อหนึ่งของโรงแรม) แทบจะไม่มีคนพักเลย ยามที่พาไปห้องพักก็เมาแอ๋เชียว ไม่รู้อยู่ได้ไง แต่สภาพโรงแรมก็ดูสะอาดใช้ได้ แต่พอโทรถามจะสั่งอาหาร จะให้แม่บ้านซักผ้าให้ ไม่มีอะไรสักอย่าง ตอนเช้าโทรสั่งกาแฟยังไม่มีเลย อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็นั่งเขียนบันทึกต่อกันลืม โทรกลับหาเพื่อน ๆ ที่โทรมา ปรากฎว่าเพื่อน ๆ ที่อุบลรู้แล้วว่าปั่นจักรยานมา มันเลยจะมารับที่บุรีรัมย์ ก็เลยบอกว่าขอปั่นไปสุรินทร์หน่อยละกัน เดี๋ยวเจอกันครึ่งทาง คุยไปคุยมากลายเป็นลำบากเพื่อนซะอีก เลยบอกว่าจะไปรถไฟ เพราะต้องไปถึงอุบลคืนพรุ่งนี้ (๒๓ พ.ย.) งานแต่งงานมีตอนเช้าวันที่ ๒๔ สักพักก็ออกไปกินข้าวข้างนอก ต้องเดินไปไกลเหมือนกัน แต่ก็โชคดีอย่างที่ร้านอาหารเพิ่งจะเข้าเทศกาลหน้าหนาว ลดราคาเบียร์เหยือก ๖๙ เอง และก็อาหารที่เป็นกับแกล้มก็ถูก เพิ่งจะลดเป็นวันแรกด้วย แหม ลาภปากชาน้อยจริง ๆ ออกจากร้านอาหารว่าจะเข้าไปเล่นเนท แต่เห็นป้ายหน้าร้านว่าปิดบริการ ๔ ทุ่ม ก็เลยตัดสินใจว่าพรุ่งนี้ค่อยมาโพสต์กระทู้ต่อ กลับโรงแรมไปนอนพักผ่อนดีกว่า จากคุณ : cha Jr. - [ 6 ธ.ค. 47 11:31:59 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อิอิ จูเนียร์ไดอารี่ :D :D มีแบบสรุปปิดท้ายป่าวคับ ;-) จากคุณ : พับเผื่อย - [ 7 ธ.ค. 47 11:56:00 A:203.113.34.7 X:203.150.217.113 TicketID:005845 ]

ความคิดเห็นที่ 19 วันนี้ได้เข้ามา.. พอดีได้อ่านบันทึกชาน้อย... จะติดตามอ่านนะจ๊ะ ด้วยรักและคิดถึง จากคุณ : *Cookies* - [ 9 ธ.ค. 47 08:39:44 ]

ความคิดเห็นที่ 20 สรุปวันที่ ๓ ปั่นจากโคราช - บุรีรัมย์ ปั่นเป็นระยะทาง ๑๓๕ กิโลเมตร ใช้เวลา ๘ ชั่วโมง ความเร็วเฉลี่ย ๑๗.๘ ก.ม./ช.ม. ความเร็วสูงสุด(ตอนลงสะพาน) ๓๗.๕ ก.ม./ช.ม. รวมระยะทางที่ปั่นจากกรุงเทพฯ -บุรีรัมย์ ๓๐๐.๕ กิโลเมตร แล้วนะ ๒๓ พ.ย. ๔๖ ๖.๓๐ น. ตื่นนอนแต่เช้าอีกวัน ด้วยความที่โรงแรมไม่มีกาแฟให้ทาน ก็เลยต้องออกไปหาอาหารข้างนอก โทรไปสอบถามเวลารถทัวร์ ปรากฎว่ามีหลังเที่ยง ก็เลยปั่นไปถามที่สถานีรถไฟ สถานีรถไฟอยู่ไม่ไกลจากโรงแรมมากนัก ปั่นไปแป๊บเดียวก็ถึง แต่รู้สึกเจ็บเข่ามาก ปั่นไม่ค่อยสะดวก สอบถามเวลาที่นายสถานีก็มี ๒-๓ เที่ยว แต่ถ้าจะต้องเอาจักรยานขึ้นไปด้วยต้องขนใส่ตู้สัมภาระ ซึ่งจะมีเพียงรถเร็วเที่ยวเดียวเวลา ๑๔.๓๘ น. นอกนั้นจะไม่มีตู้สัมภาระ ถ้าพับจักรยานเก็บได้ก็ไปได้ แต่ขี้เกียจถอดล้อ-ประกอบล้อใหม่ ก็เลยตัดสินใจไปรถไฟเที่ยวนั้นดีกว่า อีกอย่างเจ็บเข่าอย่างนี้คงปั่นไม่ถึงสุรินทร์แน่ ๆ ทนปั่นไปหาร้านอาหารเช้า เจออยู่ร้านหนึ่งขายกาแฟ-ขนมปังหน้าโรงเรียนแห่งหนึ่ง ระหว่างทางเห็นว่าที่บุรีรัมย์นี่มีห้องซ้อมดนตรีเยอะมาก ที่เห็น ๆ ก็ ๓-๔ แห่งได้ ร้านกาแฟที่นี่เปิดเพลงเพราะมาก เป็นเพลงบรรเลงเหมาะกับบรรยากาศยามเช้าที่อากาศเย็น ๆ ก็ไปถามเค้าว่าเพลงอะไร น้องที่ขายบอกไม่ทราบเพราะเจ้าของร้านเป็นคนเปิด แต่ออกไปข้างนอกแล้ว ก็เลยไม่รู้ว่าเพลงอะไร แล้วเท่าที่คุยกับคนบุรีรัมย์มาหลายคน รู้สึกสำเนียงภาษาอีสานของที่นี่แปลก ๆ ไม่เหมือนที่อื่น เหมือนคนพูดอีสานไม่ค่อยจะเป็นแฮะ เสร็จจากกาแฟก็แวะเข้าร้านเนท ปรากกฎว่าพิมพ์ข้อความไปได้กรอบนึงว่าจะโพสต์ก่อน แต่ล็อคอินเข้าพันทิพไม่ได้ เห็นเครื่องแจ้งว่าคุ้กกี้ ๆ อะไรสักอย่าง สงสัยตอนเช้าไม่ได้กินคุ้กกี้ ก็เลยโพสต์ไม่ได้ เปลี่ยนเป็นส่งเมล์ให้ตัวเองแทน แล้วก็เลยกลับไปนอนอีกงีบ ก่อนนอนต้องเอาโวลทาเรนมานวดเข่าข้างที่ช้ำ แล้วพันผ้าไว้ ไม่รู้กี่วันจะหายดี จากคุณ : cha Jr. - [ 9 ธ.ค. 47 10:46:21 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ๑๓.๐๐ น. ออกจากโรงแรม แวะทานอาหารเที่ยงที่ร้านเดิม มีก๋วยเตี๋ยวอร่อย กินกับปลาลวกจิ้ม พออิ่มท้องก็ตรงไปสถานีรถไฟ ซื้อตั๋วรถไฟชั้น ๓ ราคา ๑๐๐ บาท และค่าสัมภาระ(จักรยาน) อีก ๗๐ บาท ตอนรอใบเสร็จก็เห็นมีคนเตรียมจะขนของขึ้นตู้สัมภาระเหมือนกัน ดูเหมือนจะเป็นกล่องพลาสติกเล็กๆ มัดรวม ๆ กันประมาณ ๕ มัด แต่เห็นเถียงอะไรกันเจ้าหน้าที่ไม่รู้ ประมาณว่าเคยขนของเท่านี้ราคาแค่นี้ แล้วต่อรองราคากันทำนองเนี๊ยะ ตอนเดินมารอรถไฟเห็นเจ้าหน้าที่ก็เข็นของของคนนั้นมา ได้ยินบ่น ๆ ว่าแต่ก่อนมัดนึงมันไม่เยอะขนาดนี้ แล้วจะมาบอกว่ามัดเท่าเดิมอีก ก็ธรรมชาติคนค้าขายน่ะแหล่ะครับ พยายามลดต้นทุนให้มากที่สุด เห็นสัมภาระแบบนี้ก็นึกถึงอดีตแย่ ๆ กับรถไฟชั้น ๓ หนนึง ตอนนั้นเพิ่งจบ ม.๕ สอบเทียบได้แล้วก็เลยมาลองเอนท์ฯดู ก็นั่งรถไฟมาเอนท์ทรานซ์ที่กรุงเทพฯ มากับเพื่อน ๆ ๓-๔ คน มีผู้หญิงคนหนึ่ง ก็เป็นช่วงปิดเทอมเดือนมีนา-เมษา น่ะแหล่ะ จำได้ว่าวันนั้นคนเยอะมาก ที่นั่งไม่มี ที่ยืนยังแทบจะไม่มี ขนาดขึ้นที่ต้นทางที่อุบลฯ ยังไม่มีที่นั่ง แต่ก็ยังหาจนมีที่ยืน ก็ยืน ๆ นั่ง ๆ กันมา ยืนหลับ นั่งหลับกันก็มี เปล่าป้า ๆ น้า ๆ ก็ปูเสื่อ ปูหนังสือพิมพ์นั่งกันตรงทางเดินนั่นแหล่ะ จะลุกไปห้องน้ำทีก็ลำบาก พอผ่านแต่ละสถานีก็จะมีคนเพิ่มขึ้น ๆ เบียดกันจนต้องไปนั่งที่ช่วงต่อของรถไฟ ก็เป็นแบบนั้นทั้งคืนแหล่ะครับ รถไฟวิ่งจากอุบลฯ มากรุงเทพฯ ก็ประมาณ ๙ ชั่วโมงเห็นจะได้ ที่นึกถึงเหตุการณ์นั้น เพราะว่าตอนนั้นรถไฟแวะจอดสถานีสุรินทร์(ถ้าจำไม่ผิด) มีพ่อค้าขายเสื้อผ้าขึ้นมาที่สถานีสุรินทร์ แกขึ้นมาพร้อมถุงใส่เสื้อผ้าที่จะไปขายกรุงเทพฯ(มั้ง) ถุงใหญ่ ๆ ๒ ถุง ในขณะที่บนรถไฟแทบจะไม่มีพื้นที่ให้ยืนอยู่แล้ว แกกลัวจะขึ้นไม่ได้ก็โวยวายใหญ่ "ขอทางหน่อยสิครับ ขอทางกันหน่อย" แล้วแกก็ดุน ๆ ตัวแกเองกับเจ้าถุงยักษ์ ๒ ใบที่ว่านั่นขึ้นมาแล้วก็มุดเข้าไปข้างในจนได้ คือผ่านตรงไหนแกชนแหลก ทุกวันนี้เวลาช่วงเทศกาลผมก็ยังคงนึกถึงสภาพของรถไฟตอนนั้นอยู่ และไม่คิดจะไปไหนด้วยรถไฟชั้นสามช่วงเทศกาลเลย ตอนที่นั่งรอรถไฟเที่ยวบ่ายสองสามสิบแปด ก็หยิบตั๋วมาเช็คดูเวลาที่นั่ง เจ้าหน้าที่ขายตั๋วก็บอกให้นั่งตามเลขที่นั่นแหล่ะ (มีด้วยเหรอ???) ตู้ที่นั่งอยู่ติดกับตู้สัมภาระด้วย ดีหน่อยไม่ต้องพะวงกับจักรยานมากนัก ที่ซองใส่ตั๋วรถไฟจะเป็นเหมือนโบรชัวร์เล็ก ๆ ของการไฟฟ้าส่วนภูมิภาค ในนั้นพูดถึงโครงการพลังงานแสงอาทิตย์ มีการติดตั้งระบบผลิตกระแสไฟฟ้าด้วยพลังงานแสงอาทิตย์ในพื้นที่ ๆ ยังไม่มีไฟฟ้าใช้ เฉพาะพื้นที่ห่างไกลไม่สามารถติดตั้งระบบไฟฟ้าปกติได้ อ่านดูก็รู้สึกดีแฮะ ขนาดเราอยู่ในเมืองยังอยากติดเลย เพราะพลังงานแสงอาทิตย์มันไม่สิ้นเปลือง มีใช้ตลอด ตอนปั่นจักรยานมายังโดนพลังงานแสงอาทิตย์เปลี่ยนสีผิวให้เลย จากคุณ : cha Jr. - [ 9 ธ.ค. 47 10:48:17 ]

ความคิดเห็นที่ 22 รถไฟมาช้านิดหน่อย แต่คนไม่เยอะมาก อาจเพราะเป็นวันธรรมดาด้วย เอาจักรยานขึ้นที่ตู้สัมภาระ ปรากฎว่าของเต็มเลย แต่น้อง ๆ เค้าก็หาที่วางให้จนได้ จากนั้นก็เดินไปที่ตู้โดยสาร แล้วก็เป็นไปตามที่คาดไว้ คือไม่มีหรอกครับการนั่งตามเลขที่นั่งบนตั๋วน่ะ ใครใคร่นั่งตรงไหนก็นั่ง อยากพาดส่วนไหนของร่างกายลงไปบนเบาะที่ว่างก็ทำ แล้วมันทำให้ที่นั่งน่านั่งไหมล่ะครับ เวลาที่มีคนเอาเท้าดำ ๆ มาพาดบนเบาะที่นั่งเราน่ะ สุดท้ายก็เลยเลือกเอาที่นั่งที่ใกล้ตู้สัมภาระน่ะแหล่ะ ผมเคยนั่งรถไฟตั้งแต่เด็ก ๆ เพราะเวลาปิดเทอมทีจะไปหาแม่ที่อยู่หาดใหญ่ ตอนเล็ก ๆ ก็มีแม่มารับ บางครั้งก็มีน้า มีตา นั่งไปส่ง แต่ครั้งแรกที่ไปเองคนเดียวนี่ประมาณ ม.๓ - ม.๔ นี่แหล่ะ ไปต่อรถที่กรุงเทพอีกที ตอนเด็ก ๆ จะตื่นเต้นมากที่ได้ขึ้นรถไฟ บางทีก็รถทัวร์ คงรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่มั้ง จากตอนนั้นจนถึงตอนนี้ก็สิบกว่าปีเข้าไปแล้ว รถไฟไทยยังเหมือนเดิม ไม่เคยจะพัฒนาขึ้นเลย เรื่องความสะอาดนี่สำคัญเป็นอันดับแรกเลย ความสกปรกส่วนใหญ่จะมาจากผู้โดยสาร (ผู้โดยสารชั้น ๓ ส่วนใหญ่จะมักง่ายมาก) ชอบทิ้งขยะลงบนพื้นมั่ง เบาะที่นั่งมั่ง โยนลงทางหน้าต่างก็เยอะ ผมก็เห็นเจ้าหน้าที่ปัดกวาดทำความสะอาดอยู่เรื่อย ๆ นะ แต่ความสกปรกบางอย่างมันเป็นคราบติดถาวร ทำให้ตู้รถไฟดูไม่สะอาดเท่าที่ควรจะเป็น เรื่องถัดมาน่าจะเป็นสภาพของรถไฟ หน้าต่างยังเปิด-ปิดยาก อันนี้คงเป็นเพราะความเก่า ความจริงรถไฟนี่เป็นตู้ที่ต่อพ่วง ๆ กันยาวเป็นรถไฟ น่าที่จะสับเปลี่ยนบางตู้ออกไปปรับปรุงทีละนิด ทำทีละตู้ ๆ เดี๋ยวก็หมด รถไฟนี่นั่งมาทุกภาคแล้ว นับว่าขบวนที่ไปบัตเตอร์เวิร์ธน่ะเป็นขบวนที่ดูดีและสะอาดที่สุด ที่นั่งก็กว้างขวาง ขบวนที่ไปนครพิงค์ก็ใช้ได้ ก็มีแต่สายอีสานนี่แหล่ะที่ยังเป็นรถเก่า ๆ อยู่ ทั้งขบวนไปหนองคายและอุบลฯ ก็เข้าใจนะว่าต้องใช้เงินอยู่มากพอสมควร แต่ ๑๐ ปีกว่านี่ไม่เปลี่ยนแปลงเลยก็เกินไป มีข้อแตกต่างอยู่อย่างหนึ่ง คือเดี๋ยวนี้มีกฎหมายคุ้มครองผู้ไม่สูบบุหรี่ ทำให้ห้ามสูบบุหรี่บนรถไฟ สังเกตเห็นสติ๊กเกอร์ห้ามสูบบุหรี่ติดบนตู้รถไฟ จำได้ตอนมีกฎหมายใหม่ ๆ ก็ยังแอบ ๆ สูบกันอยู่ แต่เดี๋ยวนี้ดูจะไม่มีให้เห็นกันแล้ว เพราะเดินไปสูบกันตรงทางลงกันหมด ( ซึ่งก็ยังได้กลิ่นอยู่ดีแหล่ะ) เสน่ห์อย่างหนึ่งของการโดยสารรถไฟในบ้านเรา คือการที่จะมีคนเดินมาขาย อาหาร-เครื่องดื่ม-ของฝาก เป็นระยะ ๆ โดยเฉพาะเวลารถไฟไปจอดที่สถานีไหน ก็มักจะมีเหล่าพ่อค้า-แม่ค้า เร่กันขึ้นมาขายของเต็มไปหมด คนขายเหล่านี้เค้าใช้เวลาไม่นานในการวิ่งขึ้นวิ่งลงในช่วงที่รถไฟจอดที่สถานี แต่ก็จะมีบางรายที่ขึ้นมาขายยาวเลย กว่าจะลงอีกทีก็สถานีหน้า หรือไม่ก็สถานีปลายทาง เรียกได้ว่าบนรถไฟนี้เป็นการเดินทางที่ไม่มีอด นี่ยังไม่รวมตู้เสบียงบนรถไฟที่มีไว้บริการด้วยนะ (แต่รสชาติไม่ค่อยพัฒนาเท่าไหร่) จากคุณ : cha Jr. - [ 9 ธ.ค. 47 10:49:11 ]

ความคิดเห็นที่ 23 รถไฟใช้เวลาไม่นานนักก็ถึงสถานีสุรินทร์ ผมเคยมาสุรินทร์ครั้งหรือสองครั้งเห็นจะได้ จำได้ว่ามีครั้งหนึ่งพักที่โรงแรมที่หน้าสถานีรถไฟนี่แหล่ะ เข้าพักเพราะต้องการแค่อาบน้ำไปศาลแค่นั้นเองก็เลยไม่ได้เลือกมากนัก สภาพโรงแรมก็แย่มาก คือถ้าให้นอนพักก็คงไม่ไหว เลยจากสถานีรถไฟไปอีกหน่อยจะมีอยู่อีกโรงแรมหนึ่ง สภาพดีกว่า และเคยมีประวัติทางคดีกับที่สำนักงานเก่า คดีนั้นเป็นคดีฟ้องร้องตามสัญญากู้เงินธรรมดานี่แหล่ะ ธนาคารเป็นโจทก์ฟ้องร้อง ลูกหนี้ที่ถูกฟ้องนั้นเป็นเจ้าของโรงแรมรายที่ว่า คดีนั้นศาลชั้นต้นก็ให้โจทก์ชนะ เพราะเชื่อว่าจำเลยกู้เงินไปจริง ทางฝั่งจำเลยก็ยื่นอุทธรณ์ต่อสู้คดี แต่เรื่องในการอุทธรณ์นั้นก็มีเงื่อนไขอยู่เหมือนกัน ไม่ใช่ว่าจะอุทธรณ์กันได้หมดทุกคดี เงื่อนไขอย่างหนึ่งก็คือ ผู้อุทธรณ์ต้องเสียค่าธรรมเนียมเหมือนตอนโจทก์ยื่นฟ้องเช่นกัน นอกจากนี้ยังต้องวางเงินประกันค่าธรรมเนียมที่โจทก์ได้วางไว้ด้วย เพื่อเป็นหลักประกันว่าถ้าแพ้คดีแล้วโจทก์จะได้รับเงินคืน อย่างในคดีนี้ค่าขึ้นศาลจำนวน ๒ แสนบาท จำเลยก็ต้องวางเงินประกันให้โจทก์ ๒ แสน บวกกับค่าขึ้นศาลชั้นอุทธรณ์อีก ๒ แสน รวมเป็น ๔ แสนบาท จำเลยในคดีนี้ก็เลยยื่นคำขออุทธรณ์คดีอย่างคนอนาถา ในกฎหมายมีกำหนดเรื่องการดำเนินคดีอย่างคนอนาถาไว้ว่า ถ้าหากคู่ความในคดีมีฐานะยากจน ให้ศาลไต่สวนจนเชื่อว่าอนาถาจริง แล้วค่อยอนุญาตให้ดำเนินคดีโดยไม่ต้องชำระค่าธรรมเนียมศาลได้ หมายความว่าในชั้นอุทธรณ์ที่จำเลยจะต้องจ่าย ๔ แสนน่ะ ไม่ต้องจ่ายเลย จำเลยก็เลยใช้ช่องนี้เข้ามาช่วยในคดีเพื่อประหยัดค่าใช้จ่าย ในวันไต่สวนเรื่องอนาถานั้น จำเลยก็หยิบข้อต่อสู้เรื่องว่าจำเลยไม่มีทรัพย์สิน ถูกยึดทรัพย์ไปหมดแล้ว กิจการของโรงแรมก็ซบเซา จนต้องลดค่าเช่าลงมาเกือบครึ่ง ทางทนายโจทก์ก็โต้แย้งว่าจำเลยยังมีรถอัลฟ่าโรมีโอ มีบ้าน มีที่ดิน และให้บังเอิญว่าทนายฝ่ายโจทก์ดันไปเข้าพักที่โรงแรมของจำเลยพอดี แล้วก็มีใบเสร็จค่าที่พักซึ่งสูงกว่าที่จำเลยเบิกความ ข้อเท็จจริงมันก็เลยยันกัน ก็เลยฟังไม่ได้ว่าจำเลยน่ะยากจนจริง ก็เป็นเรื่องหนึ่งที่จำได้ขึ้นใจเลยทีเดียว นั่งบนรถไฟก็มองดูวิวข้างทางไปเรื่อย มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ถนนหลวงนั้นคู่ขนานกับทางรถไฟพอดี ก็คิดว่าถ้าได้ปั่นจักรยานมาคงสนุก ได้ปั่นตามรถไฟไปเรื่อย ถนนหลวงนี่จะมีหลักกิโลบอกระยะทาง ตัวหลักกิโลจะมีบอกระยะทางที่จะถึง ๒ อัน คือระยะทางของเมืองที่กำลังจะไปถึงอยู่ด้านบน และเมืองถัดไป(ซึ่งจะเป็นเมืองใหญ่)อยู่ด้านล่าง ตอนเด็ก ๆ ผมชอบดูไอ้หลักนี่มาก เพราะรู้ว่าอีกเมื่อไหร่จะถึง นอกจากนี้ตัวหลักยังจะมีบอกหมายเลขทางหลวง (อยู่ในตราครุฑ) ที่กำลังใช้อยู่ และหลักกิโลของทางหลวงสายนั้น เรียกว่าถ้าคนมีอุบัติเหตุ หรือมีปัญหาระหว่างทางต้องโทรแจ้งตำรวจทางหลวง หลักนี้ก็จะบอกตำแหน่งของคุณได้ ที่นั่งอีกฝั่งหนึ่งของหน้าต่างรถไฟเห็นมีน้องผู้ชายคนนึงหยิบใบสมัครเข้าโรงเรียนตำรวจมาอ่าน ดูจากรูปร่างแล้วก็เหมาะเป็นตำรวจดี เพราะดูบึกบึน สเป็ค..เอ๊ย ไม่ใช่ แกดูแข็งแรงดี ผมไม่รู้ว่าสำนักงานตำรวจแห่งชาติเค้าคัดคนยังไงให้มาเป็นตำรวจ ทำไมจึงมักมีคำบ่นที่ว่าตำรวจมีน้อยให้ได้ยินอยู่เสมอ แล้วทำไมไม่รับเพิ่ม โดยเฉพาะในช่วงเวลาที่มีอาชญากรรมมากขึ้นทุกวัน ๆ แถมยังมีบางส่วนที่เป็นตำรวจเหลวไหล กินสินบน แต่กลับไม่มีการถ่ายเลือดใหม่เข้ามาเยอะ ๆ ทีทหารยังเกณฑ์เอาเลย จะบอกว่าเป็นเรื่องงบประมาณ ผมก็ว่าบางช่วงสถานการณ์อาจต้องเพิ่มงบในส่วนนี้ได้แล้ว เพราะตำรวจต้องเป็นที่พึ่งของประชาชน แต่เมื่อตำรวจมีไม่พอ แล้วประชาชนจะไปพึ่งใครล่ะ? เด็กผู้ชายต่างจังหวัดน่ะ ผมเห็นหลาย ๆ คนเรียนไม่สูง ก็ช่วยพ่อแม่ทำนาทำสวนที่บ้าน ทั้ง ๆ ที่เด็กหนุ่มต่างจังหวัดน่ะแข็งแรงนะครับ สู้งานด้วย เด็กบางคนอาจจะเรียนสายสามัญไม่เก่งนัก แต่ถ้าให้เค้าได้เรียนอะไรที่มันเฉพาะทาง เค้าอาจจะทำได้ดีถึงดีมาก คือผมมองในแง่ทรัพยากรเรามีมากไง แต่ไม่สามารถนำไปพัฒนาให้เค้าได้ทำหน้าที่ดี ๆ ในสังคมได้ สุดท้ายบางส่วนก็ไปติดเหล้าติดยาเสพติด ไปเป็นมิจฉาชีพ ลักเล็กขโมยน้อย ถ้านำคนกลุ่มนี้มาทำหน้าที่ดูแลรักษาความสงบอย่างตำรวจได้ เราก็จะได้ตำรวจเพิ่ม แล้วจำนวนมิจฉาชีพก็จะลดลงไปในสัดส่วนเดียวกัน จากคุณ : cha Jr. - [ 9 ธ.ค. 47 10:50:33 ]

ความคิดเห็นที่ 24 บนรถไฟไม่มีอะไรให้ทำมากนัก ผมก็เลยได้ใช้ความคิดมากหน่อย เผลอแป๊บเดียวรถก็จะเข้าอุบลฯ รถไฟสายอุบลนี่จะไปจอดที่สถานีอุบลราชธานี แต่ตัวสถานีน่ะอยู่ในอำเภอวารินชำราบนะครับ ถ้าจะเข้าไปในเมืองก็ต้องนั่งรถเมล์ต่อเข้าไปอีกไกลพอสมควร ตัวอำเภอวารินชำราบก็เลยดูจะเจริญพอ ๆ กับอุบลน่ะแหล่ะ อำเภอวารินชำราบนี่แบ่งแยกจากอำเภอเมืองอุบลฯ โดยแม่น้ำสายหลักของจังหวัดคือแม่น้ำมูล แต่ระยะทางไม่ไกลกันมาก ขับรถ ๕ - ๑๐ นาทีก็ถึง ผมลงจากรถไฟแล้วก็ตรงไปที่ตู้สัมภาระ มองหาจักรยานคู่ใจ สภาพยังดีอยู่รึเปล่า พอยกรถลงมาปรากฎว่ากระจกส่องหลังเบี้ยวซะแล้ว โทรคุยกันกับเพื่อนนัดแนะกัน เพื่อก็เลยขับรถมารับที่สถานีรถไฟ ตกลงว่าจะเอาจักรยานไปฝากไว้ที่ร้านของเพื่อนซึ่งอยู่ไม่ไกล ผมก็ปั่นตามเพื่อนไป ปั่นไปก็ปรับกระจกไป ปรับไปปรับมากระจกหักเลย พอฝากรถไว้ที่บ้านเพื่อน ก็นั่งรถเพื่อนเข้าไปในเมืองกินข้าวเย็น ผมอยู่อุบล ๒ คืน กับอีก วันครึ่ง ไปงานแต่งงานน้องเพื่อน ก็พบปะเพื่อนฝูงหลาย ๆ คนที่เราไม่ได้เจอกันมานาน เพื่อนกลุ่มนี้คบกันมาตั้งแต่สมัย ม.๔ บางคนก็ตั้งแต่สมัย ม.ต้น เคยไปเที่ยวภูกระดึงด้วยกันมาตอนซัมเมอร์ ม.๔ ก็เลยสนิทกันมาตั้งแต่ตอนนั้น เพื่อนผมส่วนใหญ่จบวิศวะ บางคนเรียนเทคนิคการแพทย์ แต่ตอนนี้ออกมาเป็นพ่อค้ากันหมด ค้าขายคงจะอิสระกว่า มีกิจการเป็นของตัวเอง แล้วรายได้ก็คงดีกว่า ส่วนเรายังป้อแป้ ๆ อยู่เลย แต่ก็ดีอยู่อย่างที่เวลาเพื่อนสงสัยเรื่องกฎหมาย เราก็พอเป็นที่ปรึกษาได้บ้าง แฟนผมตามมาในวันงานแต่งนั่นแหล่ะ นั่งเครื่องบินตามมา งานแต่งของน้องก็ไม่ได้จัดอะไรใหญ่มาก กินกันในหมู่ญาติ ๆ กับเพื่อนสนิท (แต่ก็หลายคนอยู่) ก็ดีนะครับ เพราะงานแต่งงานเป็นเรื่องของครอบครัว คนที่จะมางานก็เพียงคนในครอบครัวก็พอแล้ว ไม่ต้องไปใหญ่โตอะไรมากมาย เพราะยิ่งงานใหญ่ เจ้าบ่าว-เจ้าสาวยิ่งจะเหนื่อยหนักเข้าไปอีก แถมบางทีไม่รู้จักแขกในงานด้วยซ้ำ วันต่อมาแฟนโทรจองตั๋วเครื่องบินให้กลับด้วยกัน ก็ด้วยเหตุผลหลาย ๆ อย่างที่ไม่เอื้ออำนวยในการปั่นจักรยานต่อ เข่าก็ยังเจ็บยังช้ำอยู่ไม่หาย แขนก็ชาไปหมด (ทุกวันนี้ยังมีอาการชาหลงเหลืออยู่เลย) กระจกก็หัก ยังไม่ได้หามาเปลี่ยน พายุก็เข้า ก็เลยตัดสินใจกลับพร้อมแฟน ไว้ปีหน้าฟ้าใหม่ค่อยวางแผนใหม่ ช่วงเช้าเราก็แวะหาของกินอร่อย ๆ ในเมือง แวะซื้อของฝาก ก็ไม่พ้นหมูยอ เพราะไม่ได้กินมานาน ใช้วิธีนั่งสามล้อเอา สามล้อในอุบลนี่ก็เหลือน้อยลงมาก ส่วนใหญ่คนในอุบลก็มีรถใช้กัน รถเมล์ก็มี รถสองแถวก็มีเยอะ สามล้อก็เลยน้อยลง นั่ง ๆ ไปก็อดดูขาพี่สามล้อไม่ได้ สงสัยว่าถ้าเราปั่นจักรยานต่อไปอีกซักระยะ ขาจะเอ่อ.."เป่ง" อย่างพี่แกมั้ยหนอ เครื่องออกประมาณบ่ายสอง ตอนเช็คกระเป๋าขึ้นเครื่อง ต้องเอาจักรยานขึ้นไปด้วย ดีที่ว่าจักรยานผมไม่หนักมาก ยังอยู่ในน้ำหนักที่ให้ขึ้นเครื่องได้ เลยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายเพิ่ม แต่ต้องปล่อยลมยางออกก่อน แล้วเขาก็เอาไปไว้กับพวกกระเป๋าเดินทางแหล่ะ ตอนลงเครื่องที่ดอนเมืองประมาณเกือบสี่โมงเย็น ต้องไปยืนรอจักรยานในช่องรอรับกระเป๋าเลย (มาตามสายพานเลยแฮะ) เจอนายมอส-ปฏิภาณด้วย เห็นมอสเดินเข้ามาทำท่าจะเข้ามาขอลายเซ็นต์ ผมไม่อยากเป็นคนดังเลยรีบเดินหนี (อิอิ ) ออกจากดอนเมือง ผมให้แฟนขึ้นแท๊กซี่กลับไปก่อน เพราะถ้าจะเอาจักรยานเข้ารถแท๊กซี่ต้องถอดล้อออก ไม่อยากถอดประกอบใหม่ และยังรู้สึกปั่นไม่หนำใจเท่าไหร่ ก็เลยตัดสินใจปั่นกลับรังสิต แต่ก่อนอื่นต้องแบกจักรยานข้ามสะพานลอยไปฝั่งตรงข้ามก่อน เพราะรถเยอะมาก กะว่าจะขึ้นสะพานกลับรถ แต่เปลี่ยนเลนไม่ได้เลย ตอนแบกจักรยานขึ้นสะพานลอยยังเจอคนแบกจักรยานขึ้นมาเหมือนกันเลย ก็เลยยิ้ม ๆ ให้กัน ถนนวิภาวดี-รังสิตนี่ปั่นไม่สนุกเท่าไหร่ เพราะจะมีฝาท่อระบายน้ำที่เป็นตะแกรงเหล็กอยู่เป็นระยะ ๆ ซึ่งอยู่ในเลนซ้ายที่เราวิ่ง ทางก็เลยไม่เรียบ แถมกลัวล้อจะลงร่อง ก็ต้องคอยปั่นเฉียง ๆ ปั่นแบบนี้ไปตลอดถึงรังสิตเลย ช่วงก่อนถึงรังสิตฝนทำท่าว่าจะตก รู้สึกจะตกในเมืองไปแล้วด้วย แต่โชคดียังไม่ตกมาถึงที่นี่ ช่วงจากฟิวเจอร์มาถึงที่บ้าน(คลองสาม) ถนนค่อยดีหน่อย เพราะไม่มีฝากท่อระบายน้ำ เลยปั่นได้สบายขึ้น แต่ก็อาการเจ็บเข่าอยู่บ้าง ก็กัดฟันปั่นมาถึงบ้านได้ ๑๘.๐๐ น. ถึงบ้านแล้ว เสร็จสิ้นการเดินทาง ปั่นอยู่ ๒ วัน กว่า ๆ สามร้อยกว่ากิโล น้ำหนักลดไปกิโลครึ่ง จากคุณ : cha Jr. - [ 9 ธ.ค. 47 10:52:29 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขอทักทายทุกท่านหน่อยนะครับ คุณ......(#๑๐) ช้างคราม ขิง พี่เพื่อน(อีกที) คุณคุ้กกี้ ขอโทษด้วยที่ไม่ได้ทักทายก่อนหน้านี้ เพราะมาเขียนไดอารี่ตอนอยู่ที่บ้านแล้ว ที่บุรีรัมย์ใช้เนทได้แต่ล็อคอินไม่ได้ ที่อุบลก็ไม่ได้เข้าเนทเลย วันที่กลับมาถึงก็เหนื่อย ๆ ล้า แล้วแขนก็ชาด้วย เนทก็หมด แล้วพอที่ทำงานรู้ว่ากลับมาแล้วก็โยนงานมาให้ทำเลย วันก่อนมาโพสต์ได้หน่อยนึงก็ต้องออกไปทานข้าวกับพ่อตา (วันพ่อ) วันนี้ว่างหน่อย เลยแวะมาต่อให้จบ เที่ยวนี้ค่อนข้างผิดแผนไปเยอะ ตั้งแต่วันแรกแล้ว แต่ก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ วันหลังจะได้วางแผนให้ดีกว่านี้ ตอนที่ได้อ่านความเห็นก็ออกจากโคราชแล้ว เลยไม่ได้ซื้อลูกทับทิม (เพิ่งรู้ว่าที่โคราชอร่อย) เด๋วหาทับทิมกรอบให้แทนละกัน ส่วนลูกทับทิมก็คงหวังได้จากช้างครามน่ะแหล่ะ ตอนแรกก็ว่าจะนัดเจอช้างครามเหมือนกัน แต่ดูจากเวลาแล้วจะไปถึงค่ำ ๆ แล้วก็เข้านอน เช้าก็ออก ก็เลยไม่คิดว่าจะได้เจอ งานนี้เลยอดหม่ำของอร่อย ๆ ที่เจ้าถิ่นจะพาไปเลี้ยงเลย.. ฮี่ ๆ ๆ เราไม่มีกล้องถ่ายรูป ก็เลยไม่มีรูปมาแปะ ตอนแรกก็หาอยู่เหมือนกัน แต่กลัวไปทำพังก็เลยไม่ได้ยืมใครมา ก่อนจะซื้อจักรยานก็เคยไปปั่นที่สวนรถไฟหลายที แต่ก็ไม่เหมือนปั่นบนท้องถนน ตอนที่ซื้อจักรยานก็ไปซ้อม ๆ ปั่นแถว ๆ ละแวกบ้านนี่แหล่ะ อย่างตอนขึ้นสะพานตรงธรรมศาสตร์รังสิต ก็ไปปั่นมากะซ้อมไว้เผื่อขึ้นเนิน แต่พอไปเจอเนินจริง ๆ ที่มวกเหล็ก คนละเรื่องกันเลย "โคท้องเสีย" ... คิดได้ไงเนี่ยะ??? ไม่รู้จะสรุปปิดท้ายยังไงเหมือนกัน ตอนแรกที่ปั่นไปถึงมวกเหล็กก็คิดเหมือนกันว่าน่าจะเขียนหนังสือได้สักเล่ม (แบบบริดเจ็ทโจนส์ไดอารี่) คือถ้าปั่นไปครบตามแผนนะ แต่พอปั่นได้แค่ ๒-๓ จังหวัดก็เลยต้องพับไว้ก่อน เอาไว้เที่ยวหน้าเตรียมตัวดี ๆ แล้วจะเขียนเป็นเล่มเลย ไม่เจอคุณคุ้กกี้ตั้งนาน นึกว่าคืนล็อกอินไปเสียแล้ว คิดถึงเหมือนกันครับ (จริง ๆ นะ) แต่หลัง ๆ แทบไม่ได้เข้ามาโพสต์กระทู้เลย ก็เลยไม่รู้ว่าคุณคุ้กกี้หายไป หรือตัวเองไม่ค่อยเข้ากันแน่ ไดอารี่ผมเรื่อยเปื่อยมาก แบบว่าไม่เคยเขียนไดอารี่ซะที นึกอะไรได้ก็เลยเขียนมั่วไปหมด ไม่รู้ว่าปกติเค้าเขียนอะไรในไดอารี่กันหนอ แต่คำลงท้ายแบบนี้ ถ้าเกิดคนแถวนี้มาเห็นเค้าคงร้องว่า "ใครกัน คุ้กกี้เนี่ยะ???" ตอนนั้นผมจะตอบยังไงดีหนอ... จากคุณ : cha Jr. - [ 9 ธ.ค. 47 11:18:32 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เพิ่งได้อ่านทู้ เมื่อวันก่อน มันดีอะ แต่ยังอ่านไม่จบเลย มะลงชื่อก่องนา ว่าแต่.. สงสัยอะ ที่อุตริเอาน่องออกตระเวณอีสานเนี่ย เพราะงอนพันละยาเรอะ? หายงอนยังจ๊ะพ่อคู้ณ?? จากคุณ : 'Louis' - [ 13 ธ.ค. 47 18:36:20 ]

ความคิดเห็นที่ 27 หุ หุ หุ จากคุณ : cha Jr. - [ 13 ธ.ค. 47 20:24:55 ]

ความคิดเห็นที่ 28 #23 ก็น่าจะหายอยู่หรอกน่า อุตส่าห์ไปตามถึงที่อุบล อิอิอิ #26 เออนะ .. แล้วถ้าบอกว่า ฮักและคิดฮอดล่ะ ;D :D ที่จริง ถ้าปั่นต่อไปอีกวันที่ 4..5 .. กล้ามเนื้อจะอยู่ตัวขึ้นนะ แต่ทั้งนี้ ปั่นทั้งวันมันก็มากไปจริงๆ แหละ ต้องค่อยๆ เพิ่มชั่วโมงปั่น .. อย่างไรก็ดีใจด้วยจ้า สำหรับการเดินทางครั้งนี้ แม้จะดูขลุกขลัก น่าเป็นห่วงอยู่บ้าง นับว่าเป็นช่วงหนึ่งที่ .. ถึงไม่ตั้งใจจดจำ ก็คงไม่ลืมง่ายๆ หรอกเนอะ จากคุณ : พับเผื่อย - [ 13 ธ.ค. 47 20:59:11 A:203.113.35.8 X:203.150.217.113 TicketID:005845 ]

ความคิดเห็นที่ 29 #27 "หุ หุ หุ" นี่แปลว่าอ๊ะหยังง่ะพ่อขี้ฟอร์ม? เดี๋ยวจับเป็นลูกฟุตบอลซะนี่ =) ... # 28 เจ้านี่มัน "ฮัก และ คิดฮอด" อยู่แล้น ... ชัวร์!! แต่ "คี่" มัน "งอน" ง่ะ เอิ๊กๆๆ จากคุณ : แปลว่า รัก & คิดถึง ใช่ป่าว? ('Louise') - [ 14 ธ.ค. 47 02:15:47 ]

ความคิดเห็นที่ 30 อิอิ สงสัยใน #28 .. เราจะอ้างอิงความเห็นผิดล่ะ #23 แก้ไขเป็น #26 ส่วน #26 แก้ไขเป็น #25 .. โฮ้ย กลับมาอ่านใหม่แล้วยังงง จากคุณ : แม่นแหล่วจ้า - [ 14 ธ.ค. 47 13:18:19 A:203.113.35.7 X:203.150.217.115 TicketID:005845 ]

ความคิดเห็นที่ 31 จริง ๆ ปั่นวันนึงน่ะพอได้ เพราะซ้อมมาพอสมควร แต่วันนั้นมันเกินลิมิตที่คาดไว้ แถมพักน้อยไปด้วย ก็เลยเจ็บเข่า (ระยะทำการอยู่ที่ ๘๐-๑๒๐ ก.ม. / วัน) ฮัก ในภาษาปะกิดยังแปลกว่า กอด (hug) อีกด้วยนา จากคุณ : cha Jr. - [ 14 ธ.ค. 47 23:06:20 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ว่าจะบอกด้วยว่า .. เขียนมาเยอะๆๆ ขนาดนี้ .. ถ้าไม่ใช่จูเนียร์ ก็ไม่อ่านหรอกนะน่ะ .. ;D :D จากคุณ : พับเผ่ง - [ 14 ธ.ค. 47 23:50:14 A:203.113.34.7 X:203.150.217.115 TicketID:005845 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ดีใจที่มาอ่าน แต่ยังไม่จบ พึ่งอ่านถึงแถวๆโคราช ตกลงทั้งหมดนี่ทำไปเพราะ งอน เมีย นี่เอง 555555 บอกแล้วอย่าแต่งๆๆๆ (ล้อเล่นจ้ะ) ท่าทางเชี่ยวชาญเรื่อง รร ม่านรูดจังนะเธอ เออนี่ เห็นด้วยกะคนที่ รร โตเกียว ที่ว่าเมื่อก่อนหน้าเธอดูเด็กๆ แปลว่าตอนนี้หน้าตาเธอดุแก่มากๆ... วันหลังถ้าเนทไม่งอแง (งี่เง่า) จะมาอ่านต่อ ด้วยร้ากกกกและคิดถึ๊ง คิดถึง... จากคุณ : lazylass - [ 15 ธ.ค. 47 14:27:14 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ตามมาในคลับนี้บ้าง เมื่อวานเจอก็ไม่ได้คุยกันเป็นการเป็นงาน เพราะเรามัวแต่กิน กำลังหิว ไม่เป็นไรครั้งต่อๆไป ก็คงได้คุยยาวๆ กันมั่งล่ะ แต่สามารถมากนะคะที่ปั่นได้ขนาดนี้...... เคยปั่นไปได้ 2 กม.ก็หมดสภาพแล้ว เดี๋ยวนี้ก็เลยได้แต่ปั่นทู้แทน ปั่นอันนี่บ่ยั่นถึงไหนถึงกัน จากคุณ : หญ้าหนวดแมว - [ 16 ธ.ค. 47 19:56:16 ]

ความคิดเห็นที่ 35 #30 กลับมาไล่ใหม่ ก็เลย งงโลด!! ขอบอก ฮี่ๆ ;D ;-) จากคุณ : 'Louis' - [ 17 ธ.ค. 47 16:54:52 ]

ความคิดเห็นที่ 36 อ้าว ไมไปแค่นั้น?? ... #31 งี้ ฮอด ในภาษาปะกิดยังแปลกว่า ร้อน (hot) อีกด้วยอะดิ ฮัก และ คิดฮอด ก็เลยน่าจะแปลว่า กอดและคิดร้อน เฮ่ย!! ไปดีฟ่าตู เอิงเงย จากคุณ : 'Louis' - [ 17 ธ.ค. 47 16:58:44 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ฮ่าๆๆๆ เราเลยคิด โกโซบิ๊ก เลยลูอิส ;D :D จากคุณ : พับเผื่อย - [ 18 ธ.ค. 47 10:42:36 A:203.113.34.12 X:203.150.217.117 TicketID:005845 ]

ความคิดเห็นที่ 38 #๓๒ ไม่เคยเขียนไดอารี่ได้ยาวขนาดนี้เหมือนกัน แต่ถ้าเป็นกระทู้... ยาวตลอดล่ะเจ้าค๊าาาา #๓๓ คนที่โรงแรมน่ะเค้าชมหรอก อ่านยังไงไปแปลความว่าเค้าว่าเรานะ...เอ้อ เรื่องม่านรูดน่ะเราไม่เชี่ยวชาญเท่าไหร่หรอก แต่ถ้าม่านไม่รูดนี่...เราชอบ ตื่นเต้ลล ตื่นเต้ลลล์ #๓๔ แบบว่าเราไม่คุ้นกับใครเราก็ไม่ค่อยจะกล้าคุยด้วยหรอก แต่ดีแล้วนะ ถ้าเราคุ้นกับใคร เรากัดแหลก...ฮี่ ๆ ๆ เห็นใจเรื่องกินเหมือนกัน เพราะนั่งอยู่ตรงข้ามคนที่กินไม่หยุดแบบนั้น เป็นเราก็คงกินไม่มีเบรคเหมือนกันแหล่ะ แล้ว ๒ สาวนี้มางง เง็งงวยไรกันแถววนี้ งง จากคุณ : cha Jr. - [ 19 ธ.ค. 47 12:33:28 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ฮัก และ ฮอด .. hug and hot ... งัย ;D จากคุณ : พับเผื่อย - [ 23 ธ.ค. 47 12:13:02 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ปีใหม่แล้ว .. หวัดดี . จากคุณ : พับเผ่ง - [ 5 ม.ค. 48 13:16:42 A:203.113.34.61 X:203.150.217.116 TicketID:005845 ]

ความคิดเห็นที่ 41 เก็บทู้ไว้ก่อน จากคุณ : พับเผื่อย - [ 17 ม.ค. 48 12:18:46 A:203.113.34.11 X:203.150.217.116 TicketID:005845 ]