หมายเหตุต้นกระทู้..
กระทู้เรื่องนี้จัดเป็นกระทู้โหลดโหดนะครับ มีภาพประกอบนับร้อยภาพ จึงต้องทำเป็นกระทู้ไตรภาค คือ ๑) สู่ขุมนรก ๒) สู่วาติกัน และ ๓) สู่แดนสวรรค์
จึงเรียนมาเพื่อทราบล่วงหน้า จะได้ตระเตรียมใจ และสัมภาระตลอดจนอาหารที่จำเป็นครับ
"""""""""""""""""""""""""""
ตอนที่หนึ่ง..สู่ขุมนรกสึนามิ
ผมได้มีโอกาสเดินทางไปย้อนรอยสึนามิตอนครบรอบสามเดือนเมื่อวันที่ ๒๖ มีนาคมที่ผ่านมา วัตถุประสงค์ของการเดินทางก็เพื่อไปบริจาคเงินให้กับโรงเรียนในจังหวัดพังงาที่ถูกผลกระทบ ต้องสร้างอาคารเรียนแห่งใหม่ เนื่องจากเงินไม่มากนักผมจึงเลือกช่วยเหลือได้เฉพาะแห่งเท่านั้น
จุดแรกที่ผมเดินทางไปคือที่บ้านทับละมุ อำเภอท้ายเหมือง จังหวัดพังงา.. ร่องรอยความเสียหายยังปรากฏอยู่ เฉพาะที่เห็นจากภายนอกเท่านั้นที่เก็บภาพได้ แต่ภายในสถานที่สำคัญๆ เขาไม่เปิดให้เข้าชม เช่น โรงแรม.. บ้านพัก.. สถานที่ราชการสำคัญๆ ซึ่งกำลังอยู่ในช่วงของการบูรณะให้ฟื้นคืนเพื่อใช้งานอีกครั้งในเวลาอันรวดเร็ว
แต่บางแห่งก็ปล่อยทิ้งให้รกร้างไปเลยเพราะจนปัญญาซ่อมแซม หรือ เพื่อจงใจทิ้งซากปรักนี้ไว้เป็นหลักฐานให้หน่วยงานของรัฐเข้ามาช่วยเหลือก่อนตามที่เคยรับปากไว้
ขณะที่ผมกำลังยืนดูบอร์ดติดประกาศตามหาญาติที่สูญหายไปซึ่งยังไม่ได้ถูกรื้อทิ้ง แต่ไม่มีใครให้ความสนใจแล้ว เพราะจนถึงเวลานี้.. คนสาบสูญก็คือคนตาย และคนตายก็คือคนที่สาบสูญไปในเหตุการณ์
คุณน้าครับ คุณน้า.. เสียงเด็กชายคนหนึ่งร้องเรียกมาจากด้านหลังของผม ผมหันกลับไปมอง เด็กชายในชุดนักเรียนเก่าซอมซ่อ ตัวผอมผิวไหม้เกรียมเป็นสีคล้ำแดง ไว้ผมสั้นติดหนังศีรษะ อายุประมาณ ๙ ขวบ กำลังยืนมองมาที่ผม
ผมพยักหน้าน้อยๆ ไม่พูดอะไร ในใจคิดว่า คงเป็นเด็กที่เร่ขอทานกับนักท่องเที่ยว
คุณน้าตามหาใครหรือเปล่าครับ เสียงของเด็กชายอ่อนระโหยเหมือนหมดแรง ผมส่ายศีรษะ
เปล่าจ้ะ แล้วผมก็ล้วงกระเป๋าควักธนบัตรใบละยี่สิบออกมาถือไว้ในมือ
เอาไปซื้อขนมนะ แล้วทำไมไม่ไปเรียนหนังสือ ผมยื่นแบงค์ให้ แต่เด็กน้อยสั่นศีรษะหน้าตาเปลี่ยนไปเป็นเว้าวอน วิงวอนด้วยสายตาอ่อนเดียงสา
คุณน้าช่วยตามหาพ่อผม แม่ผม และน้องสาวผมได้ไหมครับ เด็กชายกล่าวพร้อมกับก้มศีรษะลงน้อยๆ
ผมตกใจจนเข่าทรุด.. อะไรกันนี่ จนป่านนี้แล้ว ยังมีเด็กพลัดหลงมาเดินตามหาครอบครัวอยู่อีกหรือ
บ้านหนูอยู่ที่ไหนจ๊ะ ผมก้มลงไปหา เอามือทั้งสองข้างแตะไหล่ของเด็กน้อย เด็กชายหันหน้าออกไปทางท่าเรือที่อยู่ไม่ห่างไกลนักแล้วเอามือชี้ออกไป ผมมองตามไปลิบๆ ข้างหน้าเป็นอ่าวเวิ้งในหุบเขา มีทิวทัศน์สวยงาม ที่ท่าเรือมีเรือจอดอยู่หลายลำ
ไป..เราไปที่บ้านของหนูกัน ผมพาเด็กชายออกเดินไปยังท่าน้ำ ตลอดสองฝั่งทางไม่มีบ้านเรือนให้เห็นเป็นสภาพอยู่อาศัยได้ หรือ อาจมีบ้างก็อยู่ในสภาพไม่สมบูรณ์ประการใดประการหนึ่ง มีแต่ตึกที่เป็นร้านค้า เปิดขายตามยถากรรม หลายๆ ห้องปิดตายไปเลย เข้าใจว่าน่าจะเป็นร้านค้าที่ขายสินค้าให้กับนักท่องเที่ยวซึ่งตอนนี้กำลังขาดแคลนอย่างหนัก
คนที่ท่าเรืออาจจะรู้จักเด็กคนนี้ดี ในใจของผมยังไม่ตัดความคิดที่ว่า เด็กประสงค์เงินในกระเป๋าผมมากกว่า
จากคุณ :
*bonny 
- [
22 เม.ย. 48 13:52:40
]
**จากนรกสู่สวรรค์..จากสึนามิสู่วาติกัน**
