ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อเร็วๆนี้ มีการพูดถึงเรื่อง ผู้นำไม่ค่อยฟังนักวิชาการ อ่านข่าวแล้วก็คิดถึงหนังสือเล่มนี้มาตลอด หนังสือเล่มนี้ที่ปกด้านในเขียนว่า ซื้อเมื่อ ก.ค. 2531 พิมพ์ครั้งแรกก็ปีนั้นเอง จะมีพิมพ์ครั้งใหม่หรือไม่ก็ไม่ทราบ ส่วนอ่านจบเมื่อใด ... จำไม่ได้ อ่านจบหรือเปล่าก็ไม่รู้เพราะตอนอ่านจะขีดเส้นข้อความสำคัญไว้ แล้วหลังจากหน้า 78 ก็ไม่มีเส้นอีก (หนังสือมี 133 หน้า) อันนี้ไม่ได้โพสต์เพื่อแนะนำให้ไปหาหนังสือมาอ่าน ไม่ได้โพสต์เพื่อบอกว่า เป็นหนังสือดี แต่โพสต์เพื่อเล่าว่า มีหนังสือแบบนี้ในโลก แล้วก็จะเล่าเนื้อหาที่น่าสนใจที่อยู่ข้างใน แต่ก่อนอื่นต้องขอเล่าว่า ช่วงปลายปี 252x เป็นช่วงที่หนังสือประเภทที่เรียกว่า How to กำลังบูม มีการพิมพ์ออกมากันมาก ซึ่งโดยมากแปลมาจากหนังสือฝรั่ง หนังสือประเภท How to เป็นหนังสือ "บอกวิธีการทำสิ่งต่างๆ" แต่เนื่องจากช่วงแรกหนังสือ How to ที่ฮิตจะเป็นพวกเทคนิคการขาย การสร้างมนุษยสัมพันธ์ การใช้ชีวิต เป็นต้น แล้วลีลาการเขียนบางทีจะบอกให้ปฎิบัติอย่างนั้นอย่างนี้ โดยไม่บอกแนวคิดเบื้องหลังที่มาที่ไป วงการนักเขียน-หนังสือก็เลยดูถูกทำนองว่า การใช้ชีวิต ไม่ต้องมาสั่งมาสอนกันหรอก มนุษย์เราเคยอยู่กันมาโดยไม่มีหนังสือ How to มาก่อน ก็ไม่เห็นจะต้องใช้ชีวิตอย่างที่คนอื่นบอกให้ทำ หนังสือ How to ก็ยังผลิตออกมาขายเรื่อยๆ ทั้งแนวการบริหารบริษัท บริหารบุคคล การขาย การตั้งกิจการ กับแนวชีวิต เช่น ปรับปรุงอุปนิสัย เปลี่ยนวิถีชีวิตให้ดีขึ้น ซึ่งโดยมากจะเขียนโดยนักจิตวิทยา ก็มีคละกันไปทั้งหนังสือที่เขียนเข้าท่ากับที่เขียนไม่เข้าท่า ต่อมา คอมพิวเตอร์ส่วนตัวบูม หนังสือบอกวิธีใช้โปรแกรมต่างๆขายดีมาก โปรแกรมเดียวกันแต่ออกมาหลายเล่มหลายค่ายสำนักพิมพ์ หลังจากนั้น ... แบ๊ะๆๆ คือไม่รู้ เพราะนานๆจะเข้าร้านหนังสือที จึงไม่ค่อยได้เดินเล่นดูหน้าปกหนังสือฆ่าเวลา แต่ที่นานเข้าร้านหนังสือนั้น ก็รู้สึกว่า how to ประเภทธุรกิจยังคงออกมาและขายได้เรื่อยๆ แต่แนวชีวิตจะน้อยลง (สงสัยเป็นเพราะผู้นำของเราชอบแนะนำให้อ่านหนังสือ how to แนวธุรกิจ) ซึ่งก็คงเป็นไปตามยุคสมัยที่เน้นการหาเงินหาทองเป็นเรื่องสำคัญสูงสุด เรื่องอื่นๆไว้ทีหลัง กระทู้นี้ แต่แรกอยากตั้งชื่อทำนองว่า หนังสือที่ผู้นำไม่ได้แนะนำให้อ่าน แต่พอคิดว่า เราไม่ได้ยืนยันว่าหนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือดี ก็เแปลว่า เราไม่ได้แนะนำให้ใครอ่าน เราเพียงแต่มาเล่าเนื้อหาให้ฟังคร่าวๆ จากนั้นหากใครสนใจจะอ่าน ก็คงต้องไปขวนขวายหาอ่านเอาเอง (อาจจะหาอ่านยากหน่อยเพราะเป็นหนังสือที่ออกมา 15 กว่าปีแล้ว) ดังนั้น ชื่อกระทู้เลยกลายสภาพมาเป็นอย่างที่เห็น ......... ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : รองเมือง - [ 26 พ.ค. 48 12:51:48 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ข้อความในหัวกระทู้เป็นข้อความที่ลอกมาจากหน้าแรกของหนังสือ เป็นทำนองข้อความเด็ดที่จะยั่วน้ำลายให้คนอ่านเนื้อหาข้างใน (ผมอ่านแล้ว ก็ยอมรับว่า เด็ดจริงๆ เป็นข้อความที่ในชีวิตประจำวันคงไม่มีทางเจอ) พลิกไปปกหลัง ก็มีข้อความเด็ดอีกคือ "หนังสือหรือตำราที่ให้ความรู้เกี่ยวกับการพัฒนาทักษะการฟังนั้นหาอ่านได้ยากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทร จนมีผู้กล่าวว่า 'การฟังเป็นศิลปะที่สาบสูญ' " (สงสัยจะเป็นข้อความนี้มั้งที่ทำให้ผมตัดสินใจซื้อหนังสือเล่มนี้) อารัมภบท ผู้เขียนบอกว่า การฟังยากกว่าการพูด โดยอ้างถึงข้อสรุปของผู้เชี่ยวชาญด้านการสื่อความคนหนึ่งว่า "การฟังเป็นงานยากและต้องใช้พลังงานเพิ่มขึ้น หัวใจของคุณเต้นแรงขึ้น เลือดของคุณหมุนเวียนเร็วขึ้น อุณหภูมิของคุณสูงขึ้น"" (ตรงนี้ไม่ได้อธิบายว่า ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น ถ้าให้ผมสันนิษฐานเรื่อยเปื่อยอยากเดาว่า เป็นกลไกทางจิตวิทยา-อารมณ์ คือ ถ้าเป็นคนกำลังทะเลาะกันอยู่ ความอยากฟังฝ่ายตรงข้ามจะน้อยลง ยิ่งเป็นการฟังฝ่ายตรงข้ามโต้แย้ง ยิ่งจะหงุดหงิด แต่ถ้าเป็นการฟังแบบตั้งใจ เช่น นักศึกษาฟังอาจารย์บรรยายซึ่งต้องจดจำไว้ในสมอง กระบวนการทางการจำบันทึกในสมองก็น่าจะต้องใช้พลังงานมากกว่าการพูดซึ่งเป็นการถ่ายทอดสิ่งที่มีในสมองออกมา) ข้อความเขียนแบบแสบๆคันๆเรื่องการฟังของผู้เขียนคือ "การฟังที่ไม่เอาไหน เป็นโรคระบาดร้ายแรงอย่างหนึ่งของศตวรรษที่ 20" (ก็สมัยนั้นยังไม่มีหวัดนกนิ ฮิฮิ) หนังสือ how to ที่น่าติดตามอ่านหลายเล่ม จะมาแนวนี้คือ มีข้อความแสบๆคันๆ หรือ ข้อความคมคาย เป็นระยะ ทำให้การอ่านมีรสชาติน่าติดตาม (อันนี้อาจเป็นรสนิยมความชอบส่วนตัวของผมเอง) ผู้เขียนอ้างถึงหนังสือการฟังอีกเล่มซึ่งเขียนว่า "ความต้องการที่แท้จริงของมนุษย์ ความต้องการสุดยอดของมนุษย์ คือขอให้มีใครบางคนมารับฟังเขาในฐานะที่เขาเป็นคนมีชีวิตจิตใจ ไม่ใช่ในฐานะคนไข้" (หากนักวิชาการที่ขอให้ผู้นำรับฟัง ได้อ่านประโยคนี้แล้ว อาจถึงขั้นน้ำตาไหล ... (ฮา) เพราะในที่สุดก็มีคนเข้าใจว่า เขาต้องการให้มีคนฟังสิ่งที่เป็นความกังวลใจของเขาเกี่ยวกับบ้านเมืองที่เป็นอยู่) นี่จึงนำมาสู่อีกด้านของการฟังที่สำคัญยิ่ง ปกติคนเราฟังเพื่อตัวเราเอง เพื่อรู้สถานการณ์ เพื่อที่ตนจะเอาสิ่งที่ฟังไปใช้ เป็นต้น แต่การ "ยินดีฟัง" ทุกเรื่อง ไม่ว่าตนจะสนใจหรือไม่ เป็นการฟังแบบพิเศษ คือไม่ใช่เพื่อตนเอง แต่เพื่อผู้อื่น ผู้เขียนจึงบอกว่า การฟังเป็น "การให้" อย่างหนึ่ง (คือ ให้ความสำคัญใน "ตัวบุคคล" นั้น ซึ่งถ้าให้ความสำคัญกับ "สิ่งที่พูด" ด้วย ถือว่าให้ความสำคัญเต็ม 100 หรือ เกิน 100) เขาเขียนว่า "การฟังเป็นของขวัญที่คุณให้ได้ไม่ว่าคุณอยู่ในฐานะอะไร และคุณจะมอบให้ใครก็ได้โดยไม่เสียเงินสักสตางค์แดงเดียว แต่มีคุณค่าอเนกอนันต์ต่อบุคคลงผู้ซึ่งต้องการคนรับฟัง" ......... จากคุณ : รองเมือง - [ 26 พ.ค. 48 14:25:49 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 1 - การฟังทะลุกึ๋น ตอนนี้จะเข้าไปดูส่วนเนื้อหาบทแรกของหนังสือ บทแรกเนื้อหามาเป็นกะตั๊ก แต่จะเล่าแบบย่นย่อไม่ให้ยาวเกินไปซึ่งอาจต้องตัดทอนเนื้อหาบางส่วนออกไป คำคม - "ตอนท่านกำลังพูด การเรียนรู้ของท่านจะหยุดชะงัก" - ลินดอน จอห์นสัน "ปัญหายิ่งใหญ่ที่สุดของการฟัง มีสาเหตุมาจากเราไม่ได้สนใจโลกทัศน์หรือความเห็นคนอื่น มันเป็นธรรมชาติของมนุษย์ที่ต้องการพูดแต่ความคิด ความรู้สึก ความเห็น และเรื่องตลกโปกฮา ยิ่งกว่านั้นเรายังต้องการพูดความคิดของเราอย่างทันทีทันควันโดยไม่ยอมแม้จะรอให้คนอื่นพูดจบเสียก่อน เราชอบขัดจังหวะและมักเปลี่ยนเรื่องพร้อมกันไปในตัว คนเราส่วนใหญ่เป็นโรคคลั่งการแสดงออก และนี่คือมูลเหตุแห่งการฟังที่ไม่เอาไหน" ผู้เขียนยกย่องอาชีพ บาร์เท็นเดอร์ ว่าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของมนุษย์เพราะคนพวกนี้ต้องรับฟังคนอื่นพูดวันละ 8 ชั่วโมง และงานของจิตแพทย์ เป็นงานหนักแสนสาหัส เพราะต้องรับฟังปัญหาพร้อมทั้งให้ให้คำแนะนำปรึกษา ผลของการฟังที่ไม่เอาไหน ข้อมูลเบื้องต้น - คนเราโดยส่วนใหญ่ดึงความสามารถของการฟังที่มีอยู่ในตัวออกมาใช้ได้เพียง 25% เท่านั้น 1 -  ในแวดวงธุกิจ - รายงานของมหาวิทยาลัยมินเนโซต้า แสดงให้เห็นว่า เกือบ 60% ของควาเข้าใจผิดพลาดทั้งหมดที่เกิดขึ้นมาจากการฟังที่ไม่เอาไหน ในขณะที่มีเพียง 1% ที่เป็นผลของการสื่อความด้วยลายลักษณ์อักษร 2 - ในสังคมครอบครัว - ผลการสำรวจของสมาคมบริการครอบครัวแห่งอเมริกา เคยสำรวจโดยตั้งคำถามว่า ในชีวิตครองเรือนนั้นทะเลาะกันด้วยเรื่องใดมากที่สุด     87% ตอบว่า "พูดฟังกันไม่รู้เรื่อง" หรือ  "ไม่ได้พูดฟังกันเลย"     46% ตอบว่า ลูก (ลูกไม่ยอมฟังฉันและไม่ทำตามที่ฉันบอก)     44% ตอบว่า sex     37% ตอบว่า เรื่องเงินๆทองๆ 3 - ในวงการเมือง - ผู้นำอิหร่านและนิคารากัว ต้องลี้ภัยออกนอกประเทศตัวเองเพราะโดนโค่นอำนาจโดยการลุกฮือขึ้นต่อต้านของประชาชนและกองทัพ ทั้งคู่ถูกกล่าวหาว่า "ไม่เคยฟังเสียงของประชาชนเลย" โดยสรุปสาเหตุแห่งการฟังที่ไม่เเอาไหนเกิดจาก อารมณ์ อคติ บุคลิกเฉพาะตัว และ อุปสรรคการฟังทางกายภาพ (ผู้เขียนเขียนประโยคสั้นๆ ง่ายๆ แต่ปัญหาที่ยากเย็นแสนเข็ญทั้งหมดอยู่ตรงนี้ คือ อารมณ์ความรู้สึก อคติ และ บุคลิกนิสัย เพราะทั้งสามอย่างนี้เป็นความเคยชินส่วนตัว และเป็นสิ่งที่ดำเนินไปโดยเราไม่รู้ตัวหรือไม่ได้สังเกตตัวเอง ความยากของการเป็นผู้ฟังที่ดีขึ้นอยู่กับว่า เข้าใจตัวเองมากน้อยแค่ไหน) (อุปสรรคการฟังทางกายภาพ เช่น อยู่ในที่มีเสียงรบกวนมาก ผู้ฟังไม่สบายตัว-ปวดหัว-ปวดฟัน แอร์เย็นจัด อากาศร้อนจัด เป็นต้น) วุฒิสมาชิก เอส.ไอ.ฮายากาวา แหงรัฐแคลิฟอร์เนีย เขียนในบทความชื่อ How to Attend a Conference ไว้ว่า "น้อยคนนัก ... เคยฝึกการฟังอย่างจริงจัง การดำรงชีวิตภายใต้วัฒนธรรมที่เน้นการแข่งขัน ทำให้เราส่วนใหญ่มุ่งสนใจแต่การแสดงออกความเห็นตัวเอง และเราชอบถือว่าคำพูดคนอื่นเป็นตัวขัดจังหวะแสนไร้สาระที่มาสกัดกั้นทางเดินของความคิดเรา ฉะนั้น จึงจำเป็นต้องย้ำให้ทราบว่า การฟังไม่ได้หมายถึงการปิดปากเงียบอย่างสุภาพในขณะที่ในใจคุณกำลังคิดหาคำที่คุณจะพูดในครั้งต่อไปที่คุณมีโอกาส การฟังก็ไม่ได้หมายถึงการคอยจ้องจับผิดคำพูดคนอื่นเพื่อที่คุณจะได้เอามาเล่นงานทีหลัง การฟังคือการพยายามมองปัญหาในแนวเดียวกับผู้พูด ... การฟังจำเป็นต้องเอาใจเขามาใส่ใจเราและเพียรทำความเข้าใจแง่คิดมุมมองคนอื่นที่แตกต่างจากของตัวคุณเอง" นักจิตวิทยาบอกว่า ธรรมชาติพื้นฐานของมุนษย์นั้นมีความต้องการให้คนอื่นชื่นชมตน จึงกล่าวได้ว่า การฟังเป็นรูปแบบชั้นยอดของการแสดงความชื่นชมที่คุณสามารถถ่ายทอดออกมาให้คนอื่นเห็น ......... จากคุณ : รองเมือง - [ 27 พ.ค. 48 17:40:55 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาติดตามอ่านครับ  ขอบคุณที่นำหนังสือดี ๆ มาแนะนำ ยังติดตามอ่านอยู่นะครับ จากคุณ : คนเดินดินฯ - [ 28 พ.ค. 48 13:12:17 ]

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 2 - (รู้จัก) ผู้ฟังที่ดี คำคมของผู้เขียน - "การฟัง ไม่ว่าด้วยการใช้ ตา หู หรือใจ คือการเจาะเข้าให้ถึงจิตใจและมองสิ่งต่างๆ ในทัศนะของคนอื่น แต่น่าเสียดาย คนส่วนใหญ่ไม่ได้มองโลกในแง่มุมของคนอื่นเลย" (คำพูดนี้ทำให้ผมนึกถึงเรื่องที่เคยอ่านมาเรื่องหนึ่ง เรื่องที่ว่านั้นได้อธิบายความแตกต่างของคำว่า "เข้าใจ" กับ "เข้าอกเข้าใจ" ดูเหมือนว่าผู้เขียนหนังสือเล่มนี้กำลังพูดถึงการฟังแบบ "เข้าอกเข้าใจ") ผู้เขียนซึ่งเป็นวิทยากรฝึกอบรมการฟัง ได้ขอให้ผู้เข้าการฝึกอบรมนึกถึงผู้ฟังชั้นเยี่ยมที่พวกเขาเคยรู้จัก จากนั้นเขียนคุณลักษณะสำคัญของคนพวกนั้นออกมา คำตอบที่รวบรวมมาได้คือ 1. (เขา/เธอ) มองหน้าผู้พูดขณะผู้พูดกำลังพูด 2. (เขา/เธอ) ถามผู้พูดเพื่อขอความกระจ่างในสิ่งที่ไม่เข้าใจ 3. (เขา/เธอ) แสดงความสนใจด้วยการถามความรู้สึกของผู้พูด 4. (เขา/เธอ) ทบทวนบางอย่างที่ผู้พูดได้พูดไว้ 5. (เขา/เธอ) ไม่เร่งรัดผู้พูด 6. (เขา/เธอ) ไม่ผลีผลามและควบคุมอารมณ์ไว้ได้ 7. (เขา/เธอ) ตอบรับผู้พูดโดบผงกศีรษะ ส่งยิ้ม หรือขมวดคิ้ว 8. (เขา/เธอ) ฟังอย่างใจจดใจจ่อ 9. (เขา/เธอ) ไม่ขัดคอผู้พูด 10. (เขา/เธอ) ติดตามเรื่องตลอดจนกว่าผู้พูดจะพูดจบ (ดังที่ผมเคยตั้งข้อสังเกตในบทแรกว่า การปรับปรุงการฟัง อาจจะยากเพราะอาจต้องคอยควบคุมอารมณ์-ความรู้สึกของตนเองที่จะรบกวนสมาธิการฟังโดยไม่รู้ตัว การมีอคติก็เป็นสิ่งที่ดำเนินไปโดยไม่รู้ตัว และสุดท้ายลักษณะนิสัยติดตัว ซึ่งถูกเอ่ยถึงมากในบทก่อน กล่าวคือ ความต้องการแสดงออกที่มากเกินไป เป็นแรงผลักดันให้ต้องการที่เป็นฝ่ายพูดมากกว่าเป็นฝ่ายฟัง ในบทนี้ผู้เขียนจะแนะนำให้สำรวจ-ประเมินตนเองเพื่อจะได้เป็นแนวทางในการพัฒนาการฟัง) วิเคราะห์นิสัยการฟังของตัวเอง ใช้คุณลักษณะของผู้ฟังที่ดีที่สำรวจได้ข้างบน (10 รายการข้างบน) เปรียบเทียบกับตนเอง เพื่อประเมินว่าตนเองเป็นผู้ฟังระดับใด ขั้นต่อไปก็คือ ให้ใช้ความจริงจังและตรงไปตรงมาในการจัดทำบัญชีรายชื่อปัญหาต่างๆที่ต้องเอาชนะเพื่อให้การฟังประจำวันของคุณดีขึ้น ผู้เขียนแนะนำว่า หนังสือเล่มนี้จะมีประโยชน์และได้ผลถ้าคุณสามารถจะระบุและเขียนนิสัยที่ไม่ดีออกมาได้ และกำหนดสิ่งที่มุ่งจะปรับปรุงพัฒนาการฟังออกมาได้ แนวทางคำถามสำหรับถามตัวเอง 1. คุณมีความเห็นว่าตัวเองเป็นผู้ฟังประเภทไหน ? 2. คนอื่นๆ (เช่น แฟน เพื่อน ลูก เพื่อนร่วมงาน ฯลฯ) คิดว่าคุณเป็นผู้ฟังประเภทไหน ? 3. บรรยาการสื่อความชนิดไหนที่คุณสร้างขึ้นมารอบๆตัวทั้งที่บ้านและที่ทำงาน ? คนมีปัญหาบอกคุณอย่างเปิดเผยตรงไปตรงมาไหม ? 4. คุณเป็นผู้ที่เต็มใจรับฟังและไม่เร่งรัดผู้พูดไหม ? 5. คุณมองแง่มุมอื่นเพื่อให้เกิดความเข้าใจอย่างถ่องแท้ไหม ? ......... จากคุณ : รองเมือง - [ 28 พ.ค. 48 21:51:29 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คุณคนเดินดินฯ ขอบคุณสำหรับความสนใจและติดตามอ่านครับ ......... จากคุณ : รองเมือง - [ 28 พ.ค. 48 21:53:44 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ได้เนื้อหาดีครับขอ เซฟไว้แล้ว จากคุณ : Boat driver - [ 29 พ.ค. 48 13:53:14 ]

ความคิดเห็นที่ 8 บทที่ 3 - ฟังเก่งเป็น 2 เท่า บทนี้เสนอคำแนะนำง่ายๆ เป็นพื้นฐานของการฟังสิ่งต่างๆ คือ "จดเอาไว้" จดเอาไว้ เขียนสาระสำคัญของสิ่งที่ได้ยินจากที่ต่างๆ เช่น ห้องเรียน สุนทรพจน์ คำรายงาน การประชุม หรือทุกหนแห่งที่มีการสื่อความเรื่องสำคัญ การสำรวจของ สมาคมกรรมการผู้จัดการแห่งนิวยอร์ค (The President Association of New York) มีผลสรุปว่า - การรู้จักซักถาม ทำให้ได้รับประโยชน์จากการสื่อความเพิ่มขึ้น 15% - การจดสาระสำคัญอันเป็นหัวใจของข่าวสาร จะได้รับให้ประโยชน์จากการสื่อความเพิ่มขึ้น 20% - การนำข่าวสารที่ได้รับมาเขียนรายงาน จะช่วยให้เข้าใจข่าวสารและจดจำได้มากขึ้น 35% การ ถาม จด (คงหมายถึงโน๊ตย่อ) และเขียนรายงาน (น่าจะหมายถึงจดบันทึกแบบบรรยายที่ไม่ใช่โน๊ตย่อ) ช่วยให้การฟังมีประสิทธิภาพเพิ่มขึ้นเกือบเท่าตัว (ที่ผู้เขียนจั่วหัวบทนี้ว่า ฟังเก่งเป็น 2 เท่า คงหมายถึงตัวเลข 70% นี้ซึ่งเป็นตัวเลขเกือบ 1 เท่าตัว) อย่างลืมเตรียมพร้อมสำหรับอุปกรณ์ติดตัว คือ ปากกา/ดินสอ และ กระดาษ/สมุดจด วิธีจับประเด็นคำพูด (หัวข้อนี้ออกจะสรุปยากสักหน่อย เพราะผู้เขียนเขียนเหมือนไม่ได้อธิบายอะไร คือเขาบอกว่า "ให้จดแก่นสารสิ่งที่คุณได้ยิน และศึกษาเพิ่มเติม รวมทั้งเก็บรักษาอย่างดีในกระดาษเพื่อเอาไว้ดู") การจับประเด็นจะง่ายหรือยาก ขึ้นกับ ผู้พูด ด้วย ผู้พูดหรือผู้บรรยายที่เตรียมเรื่องที่จะพูดมาอย่างดี จะฟังง่าย และจับใจความง่าย ผู้ฟังอาจจดเพียงประเด็นหลักต่างๆที่ผู้พูดเน้นเป็นพิเศษ บางครั้งผู้บรรยายมีการจัดแบ่งหัวข้อ ผู้ฟังอาจจดหัวข้อ กับสาระสำคัญของรายละเอียดของแต่ละหัวข้อ ถ้าผู้พูดไม่ได้เตรียมการพูดมาหรือไม่ใช่นักพูดที่ดี ผู้ฟังคงต้องช่วยตัวเองมากขึ้นในการจับประเด็นสำคัญ ซึ่งอาจเป็น ข้อคิด หรือหลักการอันเป็นแก่นสาระของเรื่อง นักฟังที่ดีจะประเมินสภาพว่า ผู้พูดหรือผู้บรรยายเตรียมตัวมามากน้อยแต่ไหน และ ใช้รูปแบบหรือวิธีอะไรในการบรรยาย เพื่อเตรียมรับฟัง ระบบการบรรยายที่ใช้ๆกันเป็นส่วนมาก ได้แก่ แบบลำดับเหตุการณ์ : เรียงก่อนหลังตามเวลา (เช่นประวัติความเป็นมาของบริษัท) หรือชี้แจงเหตุการณ์ตามลำดับเวลาหรือขั้นตอน (เช่น คำให้การของพยานในศาล) เชิงวิเคราะห์ : เพื่อตอบคำถาม เช่น อะไร? ที่ไหน? เมื่อใด? ใคร? ทำไม? อย่างไร? เท่าใด? บ่อยไหม? น้ำหนักความสำคัญ : เริ่มต้นจากแนวคิดสำคัญที่สุดเป็นอันดับแรก เชิงเปรียบเทียบกับแยกแยะข้อแตกต่าง : แจกแจงความเหมือนและความแตกต่างของความเห็น 2 อย่าง แนวคิด 2 ทาง หรือปรัชญา 2 แนว เช่น ระหว่างพรรครีพับลิกันและพรรคเดโมแครต ชี้ปัญหากับแนะวิธีแก้ไข : เน้นปัญหาแล้วเสนอแนะวิธีแก้ไขที่เป็นไปได้ ตัวเลขตัวอักษร : ใช้ตัวเลขหรือตัวอักษรมาแบ่งประเด็นต่างๆที่ให้ไว้ออกเป็นข้อๆ การอธิบายทำเลที่ตั้ง : ไม่ว่าจะเป็นตำแหน่งห้องในบ้าน ตำแหน่งอาคารในเมือง ไปจนถึง สถานที่ต่างๆ ดินแดน ผู้พูดอาจใช้มากกว่า 1 ระบบผสมผสานกัน ส่วนผู้ฟังจะพิจารณาระบบการบรรยายเพื่อเลือกเทคนิคที่เหมาะสมในการจดบันทึก การจดจะช่วยเตือนความจำและเสริมความเข้าใจ ถ้าไม่สามารถจดได้ ใช้วิธีสรุปความในใจแทน ประโยชน์ที่สำคัญอีกประการของการจดคือ ช่วยลดผลรบกวนจากบรรดาอุปสรรคของการฟังซึ่งอยู่ในบทต่อไป ......... จากคุณ : รองเมือง - [ 29 พ.ค. 48 21:44:12 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เก็บตกข้อคิดจากบทที่ 3 - การฟังเป็นข้อผูกมัดส่วนตัวของมนุษย์ - หากปราศจากการฝึกฝน คนฟังจะรับสิ่งที่ได้ยินไว้ได้แค่ 25% เท่านั้น - การฟังไม่เอาไหนเกิดจากนิสัยที่ไม่ดี - การสรุปสาระสิ่งที่ได้ยินเป็นลายลักษณ์อักษร หรือในใจ จะช่วยให้ฟังดีขึ้นอย่างทันตาเห็น - นักอ่านที่ดีอาจเป็นนักฟังที่เลว ถ้าหากเขาหลีกเลี่ยงการฟังบรรยาย เพื่อที่จะไปอ่านเอาจากหนังสือ "หากคนเราทราบว่าเขากำลังพูดคุยอยู่กับนักฟังที่ดี เขาจะระบายความในใจออกมามากขึ้นซึ่งยังผลให้นักสังคมสงเคราะห์ช่วยเขาแก้ปัญหาได้ง่ายขึ้น และยิ่งกว่านั้น ขณะเขาผู้ซึ่งต้องการความช่วยเหลือกำลังพูด มักปรากฎอยู่เสมอว่า ตัวเขาเองได้ค้นพบวิธีที่ดีในการแก้ปัญหา"     ฟลอเรนซ์  โฮลลิส - นักสังคมสงเคราะห์ .......... จากคุณ : รองเมือง - [ 29 พ.ค. 48 21:45:55 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คุณ Boat driver หวังว่าจะเป็นประโยชน์ครับ ......... จากคุณ : รองเมือง - [ 29 พ.ค. 48 21:48:55 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หวัดดีจ้ะ รม ตามทู้นี้มาจากหน้า รดน นะเนี่ยะ อิ อิ **** อ่านๆดูแล้ว เราน่าจะเป็นคนที่ "ฟัง" เป็นสัก 10% นะ เพราะเราชอบจดหัวข้อ แต่ไม่ค่อยมีรายละเอียด แต่มักจะมีรูปวาดประกอบ(แบบใจลอย..)บ้าง (เช่น รูปต้นไม้ รูปพระอาทิตย์ รูปหัวใจซ้อนๆกัน รูปวงกลมซ้อนๆกัน...ประมาณว่า วาดแบบอื่นมะเปงอ่ะ) พอกลับมาอ่าน ก็ได้แต่หัวข้อ..น่ะแหละ เนื้อหาเป็นอย่างไรบ้างก็มะรุ...ฮา ฮา จากคุณ : *Cookies* - [ 30 พ.ค. 48 20:03:26 ]

ความคิดเห็นที่ 12 (วันนี้เราจะข้ามบทที่ 4 ไปดูบทที่ 5 ก่อนซึ่งให้แนวทางที่สามารถนำไปใช้ไดัทันที แล้วค่อยกลับมาดูบทที่ 4 ซึ่งเป็นเรื่องนิสัยการฟังที่ไม่ดี จากนั้นจึงเข้าบทที่ 6 - การฟังแบบ Advance ครับ บทที่ 5 หลักการฟังขั้นพื้นฐาน มี  6 ข้อที่สามารถจำได้ง่ายๆว่า LADDER (บันได) L   คือ Look at the other person (มองคนพูด) A  คือ Ask questions (ตั้งคำถาม) D   คือ Don't interrupt (อย่าขัดคอ) D   คือ Don't change the subject (อย่าเปลี่ยนเรื่อง) E   คือ Express emotion with control (ควบคุมอารมณ์) R  คือ Responsively Listen (แสดงอาการสนใจ) กฎข้อที่ 1 มองคนพูด (Look at the other person) การมองตรงไปที่คนพูดเป็นการแสดงให้เห็นว่า มีความสนใจฟังเป็นพิเศษ การมองนี้อาจไม่จำกัดเพียงมองตา ผู้ฟังอาจมองส่วนของใบหน้าก็ได้ เช่น ผม ปาก ลำคอ เป็นต้น "คนจำนวนมากเคยบอกผม (ผู้เขียน) ว่า พวกเขาจะไม่ไว้ใจคนที่ไม่สบสายตาพวกเขา ยิ่งกว่านั้นพวกเขายังรู้สึกหวาดระแวงกลัวเล่ห์เหลี่ยม หรือขาดความเชื่อถือคนประเภทไม่กล้าสบสายตาคนอื่น" การมองหน้าคนพูดยังช่วยให้เข้าใจจุดมุ่งหมายและสาระของคำพูดได้ถ่องแท้ยิ่งขึ้น เพราะมีคำพูดที่สื่อในรูป ภาษากาย อย่างเช่น สีหน้า เป็นต้น กฎข้อที่ 2 (ศิลปะ) การตั้งคำถาม (Ask questions) ผู้เขียนบอกว่าข้อนี้สำคัญมาก เพราะอาชีพจำนวนมากต้องใช้การตั้งคำถามเป็นเครื่องมือหากิน เช่น นักข่าว จิตแพทย์ แพทย์ ทนาย นักขาย พิธีกร (เช่น คุณสรยุทธ์) ผลการทำงานของอาชีพเหล่านี้จะดีหรือไม่ดี ขึ้นกับความสามารถในการตั้งถามให้ผู้อื่นตอบ คำถามแบบปลายปิด เป็นคำถามที่ต้องการคำตอบแบบเฉพาะเจาะจง เช่น "คุณชื่ออะไร?" "คุณอายุเท่าไหร่?" "ใช่หรือไม่ใช่?" คำถามปลายเปิด จะตรงข้ามกับปลายปิด เพราะเปิดโอกาสให้ผู้พูดพูดได้มากมาย เช่น "คุณเข้ามาทำงานที่ทำอยู่ตอนนี้ได้อย่างไร?" ตามปกตินั้นคนที่ตอบคำถามแบบนี้จะพูดอย่างน้อย 5 นาทีและมีโอกาสอย่างมากที่จะพูดนานถึง 15 นาที เราสามารถศึกษาเรียนรู้เกี่ยวกับทักษะการถามได้จากพวกแพทย์ นักกฎหมาย เพราะบุคลเหล่านี้จะไม่สามารถช่วยคุณได้ถ้าพวกเขาไม่ถามคุณสัก 2 หรือ 3 คำถามก่อน โดยปกติคำถามจะเป็นการถามหาข้อเท็จจริงก่อน จากนั้นจึงถามความรู้สึกนึกคิด ซึ่งโดยส่วนมากคนเราจะชอบอธิบายความนึกคิดของตนให้คนอื่นฟัง การถามแบบนี้จึงเป็นที่พอใจของทั้งคนพูดและคนฟัง เพราะคนฟังได้ทราบ และคนตอบได้พูดสิ่งที่อยากพูด รูดยาร์ด คิปลิง นักประพันธ์ชื่อก้อง เคยสรุปทักษะการถามด้วยคำพูดที่ว่า "ข้าพเจ้ามีคนรับใช้ผู้ซื่อสัตย์อยู่ 6 คน ความรู้ทั้งหมดในตัวข้าพเจ้าได้รับการถ่ายทอดมาจากพวกเขา ชื่อของพวกเขาคือ ใคร อะไร ที่ไหน เมื่อใด ทำไม และ อย่างไร" ใคร ที่ไหน เมื่อใด เป็นการถามแบบปลายปิด เพื่อคำตอบแบบเฉพาะเจาะจง อะไร ทำไม อย่างไร เป็นการถามแบบปลายเปิด เพื่อข้อมูลข่าวสารที่มีรายละเอียดยิ่งขึ้น ผู้เขียนขอให้ผู้อ่านฝึกฝนการตั้งคำถามทุกวันอย่าได้ขาดและขอให้ยึดถือความช่างถามเป็นนิสัยประจำตัว จากคุณ : รองเมือง - [ 31 พ.ค. 48 12:19:35 ]

ความคิดเห็นที่ 13 กฎข้อ 3 - อย่าขัดคอ (Don't interrupt) ผู้เขียนบอกว่า การขัดคอคนพูดเป็นสิ่งไม่สุภาพซึ่งไม่ต่างไปจากการเหยียบเท้าคนอื่น โดยธรรมชาตินั้น มนุษย์มักชอบพูดแซงขึ้นมาทันทีทันใดเมื่อคิดอะไรขึ้นมาได้ หรือเมื่อคำพูดของคนอื่นมาสะกิดให้นึกอะไรบางอย่างออก การปฎิบัติตามกฎข้อนี้ก็คือ ต้องบังคับตัวเองให้ฟังคนอื่นพูดจบเสียก่อน จึงค่อยพูดสิ่งที่แวบเข้ามาในหัวของเรา ผู้เขียนบอกว่า คนส่วนใหญ่อาจถึงขั้นยอมลำบาก เพื่อหลีกเลี่ยงพบปะพูดคุยกับคนชอบขัดคอ กฎข้อ 4 - อย่าเปลี่ยนเรื่อง (Don't change the subject) ผู้เขียนบอกว่า การขัดคอนับว่าเลวร้ายมากอยู่แล้ว แต่การขัดแทรกเปลี่ยนเรื่องที่คนอื่นกำลังพูด ถึงขั้นให้อภัยกันไม่ได้เลยทีเดียว คนที่ชอบเปลี่ยนเรื่องคุยที่คนอื่นกำลังพูดคุยกัน มักจะถูกเลี่ยงไม่คบหาสมาคมด้วย เพราะทำให้อื่นรู้สึกตกเป็นเหยื่อ ยกตัวอย่างเช่น มีคนกำลังคุยกันเกี่ยวกับการกระทำของ ส.ว.บุรีรัมย์ ในทางการเมือง ทันใดนั้น ก็มีคนโพล่งขัดจังหวะขึ้นมาทันทีแล้วเปลี่ยนเรื่องไปเลยว่า "บุรีรัมย์นะเหรอ ผมเคยไปอยู่หลายครั้ง รู้ไม๊บุรีรัมย์มีที่เที่ยวที่น่าสนใจหลายที่เลย ปีที่แล้วผมพาครอบครัวไปเที่ยวที่ ... ไปกับครอบครัวของผู้ใหญ่หลายท่าน เป้งๆทั้งนั้น แล้วไปเจอเรื่องหวาดเสียว นึกแล้วยังเสียวไม่หาย เรื่องมันเป็นยังไงรู้ไม๊ ผมจะเล่าให้ฟัง ... " กฎข้อ 5 - ควบคุมอารมณ์ (Express emotion with control) กฎข้อนี้ท่องจำไว้เพื่อเตือนตัวเองเนื่องจากอารมณ์มักจะมาโดยไม่รู้ตัว (กว่าจะรู้ก็เปิดฉากปะทะคารมหรือแสดงออกไปแล้ว) การพูดบางเรื่องเช่น การทำแท้ง ศาสนา คอมมิวนิสต์ พรรคการเมืองที่ศรัทธา/ไม่ศรัทธา (เช่น ทรท.เลว ปชช. ถึงจะดี) สามารถกระตุ้นให้หงุดหงิดขุ่นเคืองขึ้นมาฉับพลัน เพราะ ชอบ/เกลียดไม่เหมือนกัน มีความเห็นตรงข้ามกัน พึงระลึกว่า บางเรื่องพูดไปก็ไม่สามารถเปลี่ยนความคิดความเชื่อของคนอื่น จึงควรพยายามรับฟังคนอื่นให้เข้าใจเสียก่อน จากนั้นจึงค่อยพูดความเห็นของคุณอย่างสุขุมรอบคอบ การโต้แย้งปะทะคารมหรือท้าตีท้าต่อยไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น กลับจะทำให้เสียเวลาและทำลายความสัมพันธ์ กฎข้อ 6 - แสดงอาการสนใจ Responsively Listen กฏข้อนี้เป็นขั้นบันไดขั้นสุดท้ายของบันไดนักฟัง (Ladder) และเป็นข้อที่สำคัญมากข้อหนึ่ง เมื่อปวารณาตัวเป็นนักฟังที่ดี คือ ยินดีรับฟังผู้อื่นแล้ว ก็ขอให้ "ยืนยัน" ความตั้งใจฟังด้วยการแสดงออกมาให้เป็นที่ประจักษ์ การแสดงออกที่ว่าได้แก่ การแสดงออกทางสีหน้า ท่าทาง หรืออื่นๆที่สื่อให้เห็นว่า สนใจฟังผู้พูด และเรื่องที่พูดด้วย เช่น - ผงกศีรษะเป็นครั้งคราวอย่างนุ่มนวลในจุดที่เข้าใจ หรือคล้อยตาม หรือฟังเรื่องเศร้าน่าเสียใจ เป็นต้น - อุทานหรือคราง เป็นครั้งคราวกับเรื่องพูดที่รู้สึกแปลก น่าสนใจ ตื่นเต้น ฯลฯ เช่น อืมม์ โอ้โห ว้า ... (ไม่น่าเลย) การแสดงความสนใจผู้พูดและเรื่องที่พูดยังสามารถแสดงออกในรูป "ถามขัดจังหวะ" บ้าง การถามขัดจังหวะนี้ต้องเกี่ยวกับเรื่องที่ผู้พูดกำลังพูดอยู่ ซึ่งแสดงว่า คนถามได้ติดตามฟังมาตลอดแต่มียังบางจุดที่สงสัย ......... ส่งท้ายบทที่ 5 - ผู้เขียนขอเสมอว่าให้ฝึกฝนในสิ่งที่เขาบรรยายมานี้ทันที ทุกวัน ทุกขณะที่สนทนากับผู้อื่น เพื่อให้เคยชินและสามารถใช้ออกมาโดยอัตโนมัติ เหตุที่เขาบอกเช่นนี้ก็คงเป็นเพราะว่า คนที่ฟังไม่เก่งมีนิสัยการฟังที่ไม่ดีติดตัวอยู่ เป็นความเคยชินที่สะสมมานานหลายปี ดังนั้น การจะทดแทนความเคยชินเก่าได้ก็ต้องอาศัยการสร้างความเคยชินใหม่เข้ามาแทน นี่จึงเป็นที่มาของการขอให้ลงมือปฎิบัติให้บ่อยที่สุดและทันทีของผู้เขียน (นะจ๊ะคุกกี้ส์) ......... วาทะเก็บตก "ผู้ฟังที่ดีไม่เพียงจะเป็นที่นิยมชมชอบในทุกแห่งหนเท่านั้น แต่ในไม่ช้า เขาได้เรียนรู้บางอย่าง" - วิลสัน มิซเนอร์ ......... แก้ไขเมื่อ 31 พ.ค. 48 12:28:43 จากคุณ : รองเมือง - [ 31 พ.ค. 48 12:27:19 ]

ความคิดเห็นที่ 14 หวัดดีจ้ะ คุกกี้ส์ (จ้ะมาก็ต้องจ้ะตอบ) "ตามทู้นี้มาจากหน้า รดน นะเนี่ยะ อิ อิ" แสดงว่า ไม่ได้เข้าคลับเลย วิธีแก้ให้เข้าคลับบ่อยๆ คือ ตั้งกระทู้สักหนึ่งกระทู้ (อิอิ) ......... จากคุณ : รองเมือง - [ 31 พ.ค. 48 12:35:20 ]

ความคิดเห็นที่ 15 บทที่ 4 อุปสรรคการฟัง มาดูลักษณะนิสัยติดตัวที่เป็นอุปสรรคต่อการรับฟัง ฝันกลางวัน - ตาเหม่อลอยหรือศีรษะเอนเอียงโดยไร้จุดหมาย บางครั้งถูหรือลูบเล็บ มีกริยาท่าทางแบบใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว สนใจแต่ข้อมูล - แม้ข้อมูลเป็นสิ่งสำคัญ แต่ก็เป็นเพียงส่วนประกอบหนึ่งของแนวความคิดที่จะนำไปสู่ข้อสรุปอย่างใดอย่างหนึ่งเท่านั้น อย่าปล่อยให้ใจของคุณถูกครอบงำโดยข้อมูลหยุมหยิมปลีกย่อยจนตามไม่ทันแก่นสารที่แท้จริงของคำบรรยาย จอมเซ็ง - ไม่ใช่คุณสมบัติของนักฟังที่ดี นักฟังที่ดีต้องตื่นตัวอยู่เสมอ สายตาและความสนใจต้องจดจ่ออยู่ที่ผู้พูด จุกจิกอคติ - ตั้งแง่บางอย่างกับผู้พูด เช่น ไม่ชอบทรงผมผู้พูด ไม่ชอบน้ำเสียง ไม่ชอบลักษณะในตัวของผู้พูด ไม่ชอบหัวข้อที่พูด ไม่ชอบวิธีการพูด ฯลฯ เจ้าอารมณ์ - หงุดหงิดรำคาญใจหรือโกรธจากเนื้อหาที่ผู้พูดพูด หรือมีต่อตัวผู้พูด ควรสงบใจและฟังให้จบ แสร้งสนใจ – ฟอร์มจัด เหมือนจะตั้งใจฟังแถมยังแสดงทีท่าว่าเข้าใจ (เช่น ผงกศีรษะ, ยิ้ม) แต่ไม่เข้าใจเรื่องที่พูดเลย หากถามกลับจะตอบไม่ได้ (ต่างกับกฎข้อ 6 ที่แสดงอาการสนใจจริง และรู้ว่าผู้พูดอะไรไปบ้าง) จดลูกเดียว - เป็นไปไม่ได้ที่จะจดคำพูดแบบคำต่อคำได้ทันทั้งหมด นักจดจำนวนมากจึงจดขาดตอนเป็นช่วงๆ ดังนั้น ควรจดแต่สิ่งหรือประเด็นสำคัญ ซึ่งเหล่านี้จะมาได้ด้วยการตั้งใจฟังก่อน ไม่ใช่ตั้งใจจดไว้ก่อน ผลาญเวลา - การฟังที่มากเกินไปก็มี เพราะคนพูดโดยทั่วไปจะพูดราว 100-125 คำต่อนาที แต่คนฟังสามารถรับฟังได้ 400 คำต่อนาที (คนสมองดีฟังได้ 600-800 คำต่อนาที) เราจึงควรใช้ช่องว่างเวลาตรงนี้ ประมวลสิ่งที่ได้ยิน  เช่น สรุปประเด็น หรืออื่นๆ  ไปด้วย ทีนี้มาดูอุปสรรคที่มาจากผู้พูดบ้าง ที่ทำให้การฟังยากกว่าปกติ พูดพึมพำ - กลืนเสียงตัวเอง พูดค่อยเกินไป เสียงเลือนหายไปตอนท้ายประโยค จ้อไม่หยุด - พูดจาน้ำไหลไฟดับไปเรื่อยเปื่อยโดยไม่ยอมหยุดให้คนอื่นพูดบ้าง และเป็นพวกถนัดเปลี่ยนเรื่องคุยทุกครั้งที่มีความคิดแวบเข้ามาในหัว (ผู้เขียนบอกว่า คนที่จ้อไม่หยุด สมองไม่มีระบบ ทำให้พูดเลอะเทอะไปหมดโดยไร้เป้าหมาย และปิดกั้นการสื่อความของมนุษย์คนอื่นๆ) พูดเนิบนาบ - เป็นการพูดที่ชวนง่วงเหงาหาวนอนด้วยน้ำเสียงราบเรีบบน่าเบื่อหน่าย  นอกจากนี้ ผลวิจัยในปี 1979 ชี้ว่า คนเราจะไม่เชื่อใจคนพูดจาเนิบนาบเชื่องช้า จ้าวซุบซิบ - ทุกอย่างที่พูดเสมือนเป็นเรื่องสำคัญมากและลับสุดยอดไปเสียทั้งหมด จึงต้องกระซิบกระซาบด้วยเสียงทุ่มต่ำแผ่วเบา คนฟังก็เลยต้องพลอยไปด้วย จำต้องเอียงหูเงี่ยหูฟังอย่างกับเป็นเรื่องสำคัญ และต้องตั้งใจฟังมากขึ้น เพราะจ้าวซุบซิบพูดด้วยเสียงกระซิบเบาๆ พูดขึ้นจมูก - พูดเสียงออกทางจมูกตลอดเวลา ไม่ยอมเปลืองแรงพูด เป็นวิธีพูดของคนขี้เกียจและมักง่าย คนฟังจึงเหนื่อยหูแทน มีเลศนัย - ถึงไม่ใช่คนเจ้าเล่ห์ แต่ตอนพูดมักจะสอดส่ายสายตาไปเรื่อยๆ พอมีอะไรเคลื่อนไหวหรือมีเสียงสักนิด สายตาจะตามไปทันที ถือเป็นคนที่ชำนาญในการให้คนฟังระแวงไม่เชื่อใจเจ้าตัว ใจรวนเร – ไม่เคยแน่ใจในตัวเอง แม้เรื่องเล็กน้อยที่ต้องเลือกหรือตัดสินใจ  จะวิตกกังวลมากราวกับเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย พลอยทำให้คนฟังจะประสาทกินไปด้วย นักฟังไม่ได้หมายความว่า เน้นฟังอย่างเดียว แต่ชำนาญการฟัง ดังนั้น เมื่อถึงคราวพูด ก็ต้องหลีกเลี่ยงการพูดแบบที่ไม่เหมาะสมเหล่านี้ ......... จากคุณ : รองเมือง - [ 1 มิ.ย. 48 23:27:50 ]

ความคิดเห็นที่ 16 บทที่ 6  เคล็ดการฟังขั้นสุดยอด เพื่อช่วยให้เข้าใจและจดจำคำพูดคนอื่นได้ดียิ่งขึ้น มี 4 ข้อด้วยกันคือ H E A R (HEAR) H   Have a hearing check up (ตรวจหู) E   Evaluate the evidence (ประเมินข้อเท็จจริง) A   Anticipate key points (เดาประเด็นสำคัญ) R   Review mentally (ทบทวนในใจ) ตรวจหู (Have a hearing check up) หูเป็นอวัยวะล้ำค่าเกินกว่าจะถูกปล่อยให้เป็นไปตามยถากรรม จึงควรให้แพทย์ตรวจสมรรถนะการได้ยินเพื่อให้แน่ใจว่ายังใช้การได้ในเกณฑ์ปกติ เราอาจสังเกตอาการที่อาจเกิดจากความผิดปกติของหูได้จากคนที่ให้คนอื่นพูดทวนใหม่อยู่บ่อยๆ หรือคนที่พูดเหมือนตะโกนตลอดเวลาแม้เวลาพูดคุยกับคนอื่นแบบตัวต่อตัว ประเมินข้อเท็จจริง (Evaluate the evidence) เป็นหลักเกณฑ์เดียวกับที่ศาลสถิตยุติธรรมยึดถือปฎิบัติในการพิจารณาทุกคดีความ ข้อเท็จจริงต่างๆที่ผู้พูดยกมาประกอบประเด็นการพูดหนึ่งๆมีหลายลักษณะรูปแบบด้วยกัน เช่น ข้อมูลสถิติ การอุปมาอุปมัย ภาพแสดง (รูปถ่าย แผนที่ ผัง กราฟ สไลด์) การสาธิต และการยกตัวอย่างเปรียบเทียบ มีคำกล่าวของชาวโรมันอยู่ประโยคหนึ่งว่า "คำพูดที่ปราศจากตัวอย่างชี้ชัด เป็นสิ่งเลื่อนลอยซึ่งเชื่อถือไม่ค่อยได้" ดังนั้น เมื่อได้ยินได้ฟังอะไรมาให้ถามตัวเองว่า "คำพูดนั้นเป็นความจริงหรือแค่ความเห็น(หรือการสันนิษฐานส่วนตัว)" "ประเด็นของผู้พูดคืออะไร" "ผู้พูดพยายามจะพิสูจน์ให้เห็นอะไร" "สิ่งที่พูดสมารถพิสูจน์ได้หรือเป็นสิ่งที่ยังไม่มีความแน่ชัด" เป็นต้น แนวทางประเมินข้อเท็จจริง - สังเกตสีหน้า ท่าทางและการแสดงออกของผู้พูดไปด้วย เพื่อทราบสารที่ไม่อยู่ในคำพูดแต่สื่อออกมาในรูปภาษากาย - ให้แน่ใจว่า คำแต่ละคำที่ที่พูดและฟังกันนั้น มีความหมายเดียวกัน เพราะ คำหนึ่งๆ อาจมีหลายความหมาย นอกจากนี้ ยังมีคำเชิงนามธรรมที่พูดกันบ่อยแต่ไม่เคยศึกษานิยามคำอย่างจริงจังเป็นกิจจะลักษณะ เพียงแต่อาศัยความเข้าใจกันเอาเอง คนเราจึงอาจมีความเข้าใจต่อคำหนึ่งหรือมี "นิยามของคำ" ต่อคำหนึ่งแตกต่างกันได้ (เรื่อง "นิยามของคำ" ผมอธิบายเพิ่มเติมจากหนังสือ กระทู้ต่อไปผมจะเอาหนังสือที่พูดเกี่ยวกับ การหาความจริงจากถ้อยคำมาเล่าครับ) - ข้อเท็จจริงอาจบอกความจริงไม่ครบถ้วน (ใช้กันมากในการโน้มน้าวใจคน เช่น การขายสินค้า การโฆษณา การเมือง) ตัวอย่างที่ดีของข้อนี้คือนิทานของพระพุทธเจ้าเรื่อง "ตาบอดคลำช้าง" เช่น คนตาบอดที่คลำถูกหูช้างบอกว่า ช้างมีรูปร่างเหมือนพัด แต่คนตาบอดที่คลำโดนส่วนอื่นของช้างจะบอกต่างออกไป - การอ้างข้อเท็จจริงมักจะทำเพื่อยืนยันคำพูดหรือคำอ้างหรือข้อสรุป จึงต้องประเมินว่า ข้อเท็จจริงที่ยกมาประกอบนั้น เป็นของจริง หรือว่า มั่วนิ่ม เช่นมีการอ้างถึง "ผลวิจัยเมื่อเร็วๆนี้" อาจสอบถามว่า การวิจัยอะไร? ใครทำ? จะหาอ่านงานวิจัยนั้นได้ที่ไหน? อยู่ในหนังสือหรือนิตยสารเล่มไหน เป็นต้น หรือข้อมูลประเภท "ฟังเขาเล่ามาว่า..." ถือว่าใช้ยืนยันอะไรไม่ได้ (อยากเพิ่มอีกข้อนึง ... ใช้หลักจิตวิทยาการสื่อสาร โดยนึกถึงเกมพรายกระซิบ ที่ให้กระซิบข้อความหนึ่งเป็นทอดๆไปเรื่อยๆ ข้อความที่กระซิบจะผิดเพี้ยนไปเรื่อยๆโดยไม่ตั้งใจ. ในการอ่านหรือฟังเรื่องราวหนึ่งมาแล้วถ่ายทอดสู่คนอื่น อาจมีความผิดเพี้ยนตามหลักการนี้ได้เช่นกัน) เดาประเด็นสำคัญ (Anticipate key points) เดาใจว่าผู้พูดกำลังชักพาให้ไปพบกับอะไรและต้องการชี้แนะประเด็นอะไรให้ทราบ ซึ่งไม่ว่าจะเดาถูกหรือเดาผิด การเดาเรื่องล่วงหน้าจะกระตุ้นให้เราเพิ่มสมาธิจดจ่อการฟังว่าจะเป็นไปตามที่คาดเดาไหม และช่วยให้การฟังมีอรรถรสสนุกสนานเพลิดเพลินไปในตัว การเดาถูกแสดงว่าเข้าใจในสิ่งที่ฟังอย่างดี แต่ถ้าเดาผิดก็ถือเป็นการลับสมอง ได้เรียนรู้บางอย่างเพิ่มขึ้นจากการละเล่นในใจเล็กๆน้อยๆอันนี้ อย่าลืมว่า คนพูดปกติ 100-125 ต่อนาที (นักพูดที่ชำนาญพูดได้ 200 คำต่อนาที) ส่วนคนฟังฟังได้ 400-800 คำต่อนาที คนฟังจึงมีช่องว่างเวลาในการใช้สมองคิดไปด้วย ทบทวนในใจ (Review mentally) คิดทบทวนสิ่งที่คนอื่นพูดและสรุปความสิ่งที่ได้ยินในใจ ถือเป็นเคล็ดที่สำคัญยิ่งยวดเพราะจะเพิ่มขีดความสามารถในการฟังให้สูงขึ้นอีก 100% แนวทางปฎิบัติฝึกฝนที่แสนง่ายก็คือ ถ้าเป็นการพูดที่ยาวให้คิดทบทวนในใจตามไปด้วยทุก 2-3 นาที ถ้าเป็นการพูดที่สั้นเช่น พูดสนทนา ให้คิดทบทวนเนื้อหาในใจอย่างรวบรัดสัก 2 หรือ 3 เที่ยว เพื่อช่วยให้จดจำแก่นสารของการสื่อความได้แม่นยิ่งขึ้น (ผมประมาณว่า เคล็ดข้อนี้เพื่อให้ "จดจำ" สิ่งที่ฟังได้ดีขึ้น ทำให้การฟังนั้นไม่สูญเปล่า ไม่ใช่ว่าฟังจบก็ลืมหมด  นอกจากนี้ การทบทวนยังเป็นการป้องกันตัวเองไม่ให้จำผิดๆหรือเข้าใจผิด อันทำให้เกิดสภาพ "ฟังไม่ได้ศัพท์จับไปกระเดียด" ประโยชน์ของข้อนี้จะเห็นชัดเมื่อต้องสนทนาตอบในสิ่งที่คนอื่นเพิ่งพูดไป คำสนทนาตอบของเราจะบ่งชี้ว่า เราเป็นนักฟังที่ดีหรือแย่) การคิดตามไปด้วยขณะฟัง เป็นหัวใจของของการฟังที่ชำนาญ เพราะทำให้สรุปประเด็นของสิ่งที่ฟังได้โดยง่าย คำถามที่ช่วยในการนี้ก็เช่น "ประเด็น (หรือปัญหา) ของเรื่องนี้คืออะไร" "ผู้พูดต้องการให้ฉันทำอะไร" เป็นต้น ......... จากคุณ : รองเมือง - [ 3 มิ.ย. 48 14:45:50 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขออำไพที่ขาดตอนไปหลายวัน  เล่าต่อเลยนะครับ บทที่ 7 ของหนังสื่อชื่อว่า "ญาณหยั่งรู้ใจคน" มีเนื้อหาเกี่ยวกับการอ่าน "ภาษากาย" ซึ่งต้นตำรับที่นำเรื่องนี้มาพูดอย่างเป็นหลักวิชาก็คือ ซิกมันด์ ฟรอยด์ นั่นเอง ฟรอยด์ ได้ชี้ให้เห็นความสำคัญของของการสังเกต ภาษากาย (Body Language) ว่า "ในโลกนี้ไม่มีมนุษย์หน้าไหนที่สามารถปกปิดความในใจได้มิดชิดหมดจด ถ้าคนเราปิดปากเงียบ คนเราก็จะใช้นิ้วพูดแทน. ความในใจของมนุษย์จะเผลอหลุดออกทางร่างกายตลอดเวลา ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง" ในเรื่องนี้ผู้เขียนได้เสนอว่า การฟังอย่างลึกซึ้งก็คือการฟังคำพูดพร้อมกับสังเกตภาษาร่างกายของผู้พูดไปด้วย ไม่ว่าจะเป็นอากัปกริยา สีหน้า ท่วงท่า น้ำเสียง เป็นต้น เพื่อให้ทราบถึงสิ่งที่อยู่เบื้องหลังของคำพูด อย่างที่ผู้เขียนบอกว่า หนังสือที่เกี่ยวกับภาษากายมีออกมาวางขายอยู่มากมาย ผู้เขียนจึงไม่ได้เขียนบรรยายเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างละเอียด เพราะอาจต้องเขียนกันเป็นเล่ม แต่ผู้เขียนให้แนวทางกว้างๆว่า อย่าไปยึดถือตามตำราภาษากายอย่างเป็นสูตรสำเร็จ เช่น การนั่งเท้าคาง ไม่จำเป็นต้องแปลว่า มีใจต่อต้านเสมอไป อาจจะไม่มีความหมายอะไรก็ได้ ซึ่งทางที่ดีควรสรุปจากกริยาท่าทางสัก 2-3 อย่างขึ้นไป จะได้ผลที่แน่นอนขึ้น ในการเล่าบทนี้ผมอยากอธิบายเสริมว่า ความรู้เกี่ยวกับมนุษย์ ไม่ใช่ว่า จะต้องมีจิตวิทยาอย่างฟรอยด์ มาค้นคว้าเผยแพร่ให้ฟังคนเราถึงจะมีความรู้เรื่องนั้น แต่ผมเชื่อว่า ความรู้หลายๆอย่างเป็นสิ่งที่มนุษย์ก็สัมผัสและใช้ความรู้นั้นอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน เพียงแต่ว่า คนเราไม่ได้มานั่งสรุปเป็นหลักเกณฑ์เป็นตำราหรือหลักวิชา แต่เป็นการเรียนรู้เองได้จาก "ประสบการณ์" หรือ "สัญชาตญาณ" อย่างเช่น คนในยุคอดีตที่ไม่มีตำราจิตวิทยา ก็สามารถบอกได้ว่า คนนี้คนนั้นท่าทางไม่น่าไว้ใจ ซึ่งก็ "เวิร์ค" พอสมควร เพียงแต่ว่าเมื่อถามว่า ทำไมถึงไม่น่าไว้ใจ ก็อาจไม่ได้คำตอบแบบลึกซึ้งอย่างที่ซิกมันด์ ฟรอยด์ได้อธิบายไว้ ดังนั้น ความแตกต่างของความรู้โดยประสบการณ์กับความรู้ที่มีหลักวิชามาประกอบก็คงเป็นลักษณะทำนองนี้ บทที่ 8 ของหนังสือชื่อว่า "ฟังแล้วดีเอง" การฟังที่ดีหรือไม่ดีชี้ขาดกันที่ "ทัศนคติ" ของคุณเอง ถ้าคุณมีทัศนคติ "สำคัญในตนเอง" ถือว่า ตนเองเป็น ชาเต็มถ้วย และคนอื่นเป็นชาก้นถ้วย (I am OK but You are Not OK) คุณก็ไม่มีความต้องการที่จะฟังคนอื่น เรื่องนี้จึงต้องแยกมาเขียนเป็นอีกบทเพราะเป็นเรื่องทีสำคัญ เพราะถ้าจุดเริ่มต้นของการฟังไม่ OK เสียแล้ว การฟังไปโดยตลอดก็จะไม่ OK ตามไปด้วย ผู้เขียนสรุปเป็นข้อความสั้นๆของการมีทัศนคติที่เหมาะสมต่อการฟังว่า "เพื่อเพิ่มพูนความเข้าอกเข้าใจให้ดีขึ้น จงให้ความนับถืออย่างจริงใจกับคนอื่น" ข้อแนะนำเพิ่มเติมก็คือ ให้สร้างบรรยากาศของการสื่อความระหว่างกันทั้งที่บ้านและที่ทำงาน โดยให้ความเชื่อถือคนอื่นและยอมรับพวกเขาโดยอย่าไปนึกถึงข้อบกพร่องของพวกเขา เพื่อนำไปสู่ความเข้าใจกัน ความร่วมมือร่วมใจกัน การยอมรับ ความคิดริเริ่ม การแลกเปลี่ยนความเห็นอย่างเสรี และความเป็นผู้ใหญ่ ข้อคิดที่น่าคิดมากจากผู้เขียน ... "แปลกแต่จริง วิธีการจูงใจที่ดีที่สุดเป็นเพียงแค่การตั้งคำถามและรับฟังคนอื่น การรับฟังเป็นสิ่งจูงใจที่ไม่ใช่ตัวเงินและไม่มีค่าใช้จ่ายยกเว้นเสียเวลาไปบ้างเล็กน้อย" และ "ขอย้ำอีกสักครั้ง การรับฟังซึ่งกันและกันคือกุญแจสำคัญที่ไขไปสู่การแก้ไขปัญหาพิพาท" ......... แก้ไขเมื่อ 08 มิ.ย. 48 00:14:35 จากคุณ : รองเมือง - [ 8 มิ.ย. 48 00:14:06 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขยันพิมพ์จริงๆ ...น้า ร.ม. จากคุณ : *Cookies* - [ 9 มิ.ย. 48 14:16:16 ]

ความคิดเห็นที่ 19 วันนี้คงจะจบแล้วล่ะคุ้กกี้ส์ ... เหลืออีกเพียงบทเดียว แต่สงสัยเราจะเป็นพวก anti-climax เพราะพอใกล้จบก็ชักเนือยลง ตอนนี้เอาหนังสือเล่มใหม่มาจุดไฟลนก้นตัวเองแล้ว เป็นหนังสือที่ชอบมาก จะได้อ่านอีกรอบก็คราวนี้แหละ ......... จากคุณ : รองเมือง - [ 10 มิ.ย. 48 10:16:51 ]

ความคิดเห็นที่ 20 บทสุดท้าย บทที่ 9 - การฟังภาคปฎิบัติ บทนี้เป็นการนำเอาหลักการฟังที่บรรยายมาทั้งหมดไปใช้ในด้านต่างๆ ไม่ว่าด้านการทำงานและชีวิตส่วนตัว ในด้านการทำงาน ผู้เขียนพูดถึงการฟังในงานต่างๆ ได้แก่ การบริหาร การสัมภาษณ์ การขาย และการประเมินผลงาน ผมจะขอเล่าแต่เพียงด้านการบริหาร "ผู้จัดการที่มีตำแหน่งในบริษัทยิ่งสูงขึ้น ก็ยิ่งจำเป็นต้องเรียนรู้จากคนอื่นเพื่อนำมาประกอบการตัดสินใจ จึงเป็นการหลักแหลมที่เอาลูกน้องเข้ามามีส่วนร่วมเสียตั้งแต่เนิ่นๆ จงใช้ฝีมือในการตั้งคำถามเพื่อกระตุ้นการปรึกษาหารือและดึงความคิดแจ๋วๆออกมา การรับฟังลูกน้องนับเป็นเครื่องมือสุดวิเศษที่ผู้จัดการมีไว้สำหรับบริหารคน" ข้อแนะนำคือ ขอให้คัดลอกหลักการฟังพื้นฐาน 6 อย่าง (LADDER) และเทคนิคการได้ยินให้ดีขึ้น 4 ประการ (HEAR) เป็นข้อๆแล้วสอดไว้ไต้แผ่นกระจกบนโต๊ะทำงานหรือที่ไหนก็ได้ที่คุณสามารถมองเห็นได้คลอดเวลา เพื่อให้ซึมซาบเข้าตัวคุณโดยไม่รู้สึกตัว ในด้านชีวิตส่วนตัว - ครอบครัวและสังคม คำคม ... "จงหมั่นรับฟังความคิดเห็นของคนอื่น มันอาจไม่ช่วยให้ท่านมีอะไรดีขึ้น แต่ก็ทำให้คนอื่นสบายใจ" - นิรนาม นักจิตวิทยากล่าวว่า ... ลึกๆแล้ว มนุษย์ต้องการอย่างมากที่จะให้คนอื่นชื่นชมตนเอง ... การฟังนับเป็นการแสดงความสนใจและชื่นชมคนอื่นได้อย่างดี (ท่านนายกทราบแล้ว เปลี่ยน อิอิ) บางครั้ง นักบริหารใช้ "การตั้งคำถาม" เพื่อกระตุ้นความคิดสร้างสรรค์จากทีมงาน ส่วนในชีวิตส่วนตัว ลองฟังคำพูดของ ไดอาน่า รอสส์ ... "สิ่งที่ช่วยดิฉันให้เอาตัวรอดมาได้คือ ดิฉันไม่เคยหวั่นเกรงที่จะถามแม้จะทำให้ดูเหมือนว่าดิฉันกำลังทำตัวเสมือนหนึ่งคนเบาปัญญา" ขอตบท้ายด้วยบทสวดมนต์ของตระกูลคริสโตเฟอร์แห่งนิวยอร์คที่เผยแพร่ในเอกสารบักทึกข่าวของตระกูล "คนเราไม่ได้รับฟังซึ่งกันและอย่างจริงจัง แม้กระทั่งพระผู้เป็นเจ้าบางครั้งเรายังไม่ฟัง แทนที่จะสนทนากันแบบแลกเปลี่ยนรับฟังความคิดเห็น เรากลับพ่นน้ำลายใส่กันคือ ฉันพูดเธอก็พูด เรามัวสนใจอยู่แต่ว่า ทำอย่างไรเราจึงจะมีท่าดี ทำอย่างไรประเด็นของเราจึงจะมีน้ำหนัก ทำอย่างไรเราจึงจะข่มคู่สนทนาได้ ขอพระผู้เป็นเจ้าทรงเมตตาสอนเราให้รับฟังดุจเดียวกับที่พระบุตร (พระเยซู) รับฟังทุกคนที่พูดกับพระองค์ โปรดกรุณาเตือนสติเราว่า พระองค์กำลังพยายามให้เราเข้าถึงโดยผ่านทางคู่สนทนาของเรา สัจพจน์ ความรักและคุณความดีของพระองค์ จะซึมซาบเข้าสู่ตัวเราผ่านทางคู่สนทนาของเรา แต่เมื่อเราเอาแต่พูดจาอย่างหยาบคาย มุ่งร้าย โกรธแค้น เราก็จะไม่ได้รับคุณงามความดีเหล่านั้น ข้าแต่พระผู้เป็นเจ้า ได้ทรงโปรดสอนเราให้รู้จักนิ่งเฉย เพื่อเราจะสามารถได้ยินพี่น้องร่วมโลกของเรา และพระองค์ซึ่งสถิตอยู่ในตัวพวกเขาอย่างแท้จริง อาเมน" ข้อคิดคำคมส่งท้าย "จงฟังคนอื่นเหมือนกับที่ท่านอยากให้คนอื่นฟังท่าน" - นิรนาม ......... จบเล่มแล้วครับ ขอขอบคุณที่ติดตามอ่าน หนังสือเล่มต่อไปที่เอามาเล่าคือ "ภาษากับการหาความจริง" ......... จากคุณ : รองเมือง - [ 10 มิ.ย. 48 11:41:05 ]

ความคิดเห็นที่ 21 สวัสดี คุณรองเมือง มาติดตาม จากคุณ : ต. - [ 12 มิ.ย. 48 00:04:56 A:203.113.33.9 X:203.151.140.111 TicketID:033722 ]

ความคิดเห็นที่ 22 สวัสดีคุณ ต.(จ.) ผมเล่าเล่มใหม่แล้วครับ อยู่กระทู้ใหม่ข้างบน ตอนนี้ว่าจะเก็บตกเรื่องการฟังอีกสักหน่อย แต่ยังค้นชิ้นข่าวไม่เจอ ไว้ค้นเจอแล้วจะเอามาเล่าครับ ......... จากคุณ : รองเมือง - [ 12 มิ.ย. 48 22:04:04 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เยี่ยม จากคุณ : ลุงเชยบางระจัน - [ 23 มิ.ย. 48 15:47:40 ]

ความคิดเห็นที่ 24 มาฟัง เอ๊ย อ่าน / ติดตามคับผม ;D :D จากคุณ : พับเผื่อย - [ 24 มิ.ย. 48 13:46:46 ]

ความคิดเห็นที่ 25 มาแปะโป้งไว้ก่อน จากคุณ : คนเดินดินฯ - [ 12 ก.ค. 48 16:31:24 ]

ความคิดเห็นที่ 26 หวัดดีฮ่ะกู๋ โห ยาวจัง ยังไม่ได้อ่านเลย ทักก่อน อิอิ จากคุณ : สะดื๋อทะเล* - [ 19 ก.ค. 48 06:04:20 A:210.139.54.232 X: TicketID:102536 ]