ความคิดเห็นที่ 1 ต่อมา พ.ศ. 2445 พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ได้ทรงปฏิรูปการ ปกครองทั่วประเทศรวมทั้งภาคใต้ โดยทรงนำการปกครองระบบใหม่มาใช้ คือ “เทศาภิบาล” และได้ทรงยกเลิกระบบเจ้าเมืองในเจ็ดหัวเมืองมลายูปัตตานี ทรงใช้ระบบที่เรียกว่า “มณฑลเทศาภิบาลปัตตานี” แทน ทำให้สิทธิและอำนาจของบรรดาเจ้าเมือง (Raja) ทั้งเจ็ดหัวเมืองมลายูปัตตานีต้องสิ้นสุดลง          เมื่อ พ.ศ. 2452 อังกฤษและสยามได้ร่วมตกลงทำสัญญากำหนดเขตแดนระหว่าง British Malaya กับสยาม ซึ่งรู้จักกันในนาม The Anglo – Siamese Treaty 1909 ซึ่งถือว่าเป็นการสิ้นสุดอธิปไตยของรัฐปัตตานีอย่างสิ้นเชิง และรัฐปัตตานีได้ถูกผนวกเข้าเป็นส่วนหนึ่งของราชอาณาจักรไทยอย่างสมบูรณ์          Tengku Abdul Kadir Kamaruddin เจ้าเมืองปกครองปัตตานีองค์สุดท้าย แสดงปฏิกิริยาไม่พอใจที่พระองค์จะต้องสูญเสียอำนาจ และถูกยุบตำแหน่งเจ้าเมือง ในที่สุด พระองค์ถูกจับกุมในข้อหาดื้อแพ่ง ต่อรัฐบาลไทย พระองค์ถูกนำไปกรุงเทพฯ และถูกนำไปขังคุกที่พิษณุโลก เป็นเวลา 10 ปี แต่ด้วยอิทธิพลของ Sir Frank Swettenham ซึ่งเป็นข้าหลวงใหญ่อังกฤษประจำสิงคโปร์ ได้พยายามเจรจากับฝ่ายไทย ในที่สุด Tengku Abdul Kadir Kamaruddin ได้รับพระราชทานอภัยโทษ โดยมีเงื่อนไขห้ามพระองค์ยุ่งเกี่ยวกับการเมืองอีก พระองค์ติดคุก 2 ปี 9 เดือน ในปี ค.ศ. 1915 พระองค์ตัดสินใจลี้ภัยการเมืองไปอยู่ที่รัฐกลันตัน จนสิ้นพระชนม์ในปี 1933 ต่อมาบุตรคนสุดท้ายคือ Tengku Mahmud Mahyideen ได้สืบทอดเจตนารมย์ของบิดา ในการต่อสู้เพื่อแบ่งแยกดินแดนปัตตานีต่อไป (Surin Pitsuwan, 1985,57-58)          ในช่วงที่ Tengku Abdul Kadir พำนักอยู่ที่รัฐกลันตันประเทศมาเลเซีย พระองค์ได้แอบติดต่อกับพรรคพวกในเขตไทยอย่างลับ ๆ โดยยุยงส่งเสริม ให้พรรคพวกก่อความรุนแรงในภาคใต้ของไทย เช่น ขบถน้ำใส พ.ศ. 2465 (Surin Pitsuwan,1985,57) Tengku Mahmud Mahyideen ก็เช่นเดียวกัน โดยร่วมมือกับผู้นำศาสนาในประเทศไทย และได้เผยแพร่แนวคิด การต่อสู้เพื่อเอกราชของชาวปัตตานีไปสู่เวทีระหว่างประเทศ จากประวัติศาสตร์ของรัฐปัตตานีในอดีต เป็นที่ทราบกันเป็นอย่างดีว่า ความสัมพันธ์ระหว่างชาวมลายูมุสลิมปัตตานี กับชาวมลายูมุสลิมในรัฐตอนเหนือของมาเลเซีย มีความใกล้ชิดตั้งแต่อดีตมาแล้ว ถ้าพิจารณาจากสายสัมพันธ์ของราชวงศ์กลันตัน กับราชวงศ์ปัตตานี ยิ่งแยกไม่ออกจากกัน และความสัมพันธ์ของนักการศาสนาของทั้งสองฝ่าย ก็มีความผูกพันกัน นับตั้งแต่ศาสนาอิสลาม ได้แผ่ขยายเข้ามาสู่บริเวณแหลมมลายู          ในสมัยของพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว รัฐบาลยังคงดำเนินนโยบายในการปกครองชาวไทยมุสลิม สืบต่อจากพระบาทสมเด็จพระจุจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว โดยเฉพาะการให้เสรีภาพในการนับถือศาสนา และการทำนุบำรุงศาสนา โดยทรงมีพระราชหัตเลขาที่ 3/78 ลงวันที่ 6 กรกฎาคม พ.ศ. 2466 ซึ่งเป็นหลักรัฐประศาสโนบายสำหรับผู้ปฏิบัติราชการในมณฑลปัตตานี โดยกระทรวงมหาดไทย ได้นำไปปฏิบัติซึ่งมีหลักการดังนี้          1. การปฏิบัติที่มีความขัดแย้งกับอิสลาม ต้องยุติในทันทีและกฎข้อบังคับใหม่ใด ๆ ต้องไม่ขัดแย้งกับศาสนาอิสลาม          2. ภาษีที่เก็บจากคนมลายูมุสลิม ปัตตานีต้องไม่มากไปกว่าภาษีที่มีการเก็บในบรรดารัฐมลายู บริเวณชายแดนภายใต้อำนาจของอังกฤษ          3. ข้าราชการปกครองที่ปฏิบัติหน้าที่ในปัตตานีต้องซื่อสัตย์ สุภาพ และคล่องแคล่ว ข้าราชการผู้ใดที่กำลังถูกภาคทัณฑ์ เพราะความผิดจากที่อื่น ต้องไม่ถูกส่งไปปฏิบัติหน้าที่ในปัตตานี (Ahmad Fathy al-Fatani,1994,77 ; ศูนย์ประสานงานปกครองจังหวัดชายแดนภาคใต้ กรมการปกครอง กระทรวงมหาดไทย) ถ้าพิจารณาจากรัฐประศาสโนบายข้างต้นนี้ จะเห็นว่ารัฐบาลมีแนวคิดที่ต้องการแก้ปัญหาในเรื่อง การปกครองตนเองของปัตตานีขณะนั้น เป็นแนวคิดที่มาจากกษัตริย์ ผู้เป็นนักชาตินิยม เจตนารมย์ที่พระองค์ทรงยอมรับ และเห็นว่าปัตตานี ย่อมได้รับการปกครองตนเอง เพราะพระองค์มีความพยามยาม ที่จะลดความตึงเครียดทางการเมืองกับปัตตานี ดังนั้น นโยบายการสมผสานทางวัฒนธรรม และการสร้างชาติในเป็นปึกแผ่น จึงดำเนินไปอย่างระมัดระวังและรอบคอบ การเกิดความรู้สึกชาตินิยม ในหมู่ประชาชนในบริเวณรัฐตอนเหนือของมลายาและเขาเหล่านั้น มีความเต็มใจที่จะช่วยเหลือ และสนับสนุนทางการเมือง ให้แก่เพื่อนร่วมศาสนา ที่อยู่ภายใต้การปกครองของไทย เป็นการเตือนเจ้าหน้าที่ไทยว่า การปราบปรามชาติพันธุ์ และเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรมอาจนำมาซึ่งการตอบโต้อย่างรุนแรง สิ่งที่ควรกระทำที่ดีกว่า คือ การปลูกฝังวัฒนธรรมแห่งความภักดี ความชอบธรรมของอำนาจ น่าจะผ่านกระบวนการมีส่วนร่วมของตัวแทน และส่งเสริมการพัฒนาทางเศรษฐกิจ http://us.geocities.com/bluesing2001/media/torror.html จากคุณ : ป๋าค๊ะป๋าขา - [ 28 ก.ย. 48 13:16:42 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หลักการนี้ได้มีขึ้นเมื่อ พ.ศ. 2475 เมื่อประเทศไทย ได้เปลี่ยนแปลงไปสู่การปกครอง ที่มีรัฐธรรมนูญและเป็นการสิ้นสุดของระบบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ มีรัฐบาลที่มาจากตัวแทนของประชาชน และนับตั้งแต่ปัตตานี ได้ถูกผนวกเข้าเป็นส่วนหนึ่งของราชอาณาจักรไทย ประชาชนในภูมิภาคปัตตานี เริ่มมีความรู้สึก เป็นเจ้าของประเทศโดยผ่านกระบวนการเลือกตั้งเป็นครั้งแรก บรรดาผู้นำศาสนาและชนชั้นนำ มีความเชื่อว่าภายใต้ระบบรัฐสภา เขาคงจะได้รับชัยชนะจากรัฐบาล ในการที่จะรักษาการปกครองตนเองในเรื่องที่เกี่ยวกับกิจการทางศาสนา วัฒนธรรม และภาษา หลังจากที่แนวคิดในเรื่องประชาธิปไตย ได้แพร่หลายสู่สาธารณชน Tengku Mahmud Mahyideen ที่ลี้ภัยไปอยู่มลายาตัดสินใจจะกลับกรุงเทพฯ และท่านได้แจ้งต่อผู้นำคณะปฏิวัติหรือ “คณะราษฎร์” ว่าท่านและผู้นำมุสลิมท่านอื่นๆ ยินดีที่จะกลับมาอยู่ใต้การปกครองของไทย เพราะว่า “ปัจจุบันนี้มีรัฐธรรมนูญ” (Pridi Phanomyong,1974,10-11)          ชาวมลายูมุสลิม ในจังหวัดชายแดนภาคใต้ของไทย ตกอยู่ในสภาวะความกดดัน ที่จะต้องเผชิญกับวิกฤติ ของพัฒนาการทางการเมืองของไทย มีการต่อต้านรัฐบาล ที่พยายามจะรวบรวมพวกเขา เข้าไปรวมกับชาวไทยส่วนใหญ่ของประเทศ โดยวิธีการศึกษา การพัฒนาเศรษฐกิจ การเมือง และการปกครอง ในขณะนั้นชาวมลายูมุสลิม ยังไม่พร้อมที่จะเข้าไปมีส่วนร่วม ในกระบวนการเลือกตั้ง อุปสรรคสำคัญสำหรับชาวมลายูมุสลิม ในการเข้าไปมีส่วนร่วม คือ ระดับของการไม่รู้หนังสือไทย อ่านไม่ออก เขียนไม่ได้ อยู่ในระดับต่ำมาก เมื่อเปรียบเทียบทั้งประเทศ          อย่างไรก็ตามแนว ความคิดของ Tengku Mahmud Mahyideen ในเรื่องของการต่อสู้เพื่อปกครองตนเอง หรือไปสู่การเป็นเอกราชอย่างสมบูรณ์ของปัตตานี ยังไม่ได้ยุติภายใต้ระบบการเมืองใหม่ของไทย เพราะรัฐสภาไทยไม่มีอำนาจอย่างแท้จริง อำนาจส่วนใหญ่จะตกอยู่ในกลุ่มบุคคลเพียงไม่กี่คน โดยเฉพาะกลุ่มทหารที่พยายามจะทำให้รัฐสภาเป็นเพียง “ตรายาง” มากกว่าที่จะเปิดโอกาสให้ประชาชนมีส่วนร่วม ในการกำหนดนโยบายและบริหารประเทศชาติ แม้ว่าสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรจะนำปัญหาร้องทุกข์ ความเดือดร้อนของประชาชนก็ไม่ได้รับความสนใจหรือแก้ไข ทำให้ชาวมลายูมุสลิม ในจังหวัดชายแดนภาคใต้เห็นชัดเจน และผิดหวังอย่างมาก ที่ระบบการเมืองไทยล้มเหลว ในขณะที่การต้อสู้ของรัฐสภา จะเป็นไปในเรื่องของการเพิ่มอำนาจ และอิทธิพล เพื่อดึงอำนาจเข้าสู่ส่วนกลาง และเพิ่มแรงกดดันไปยังจังหวัดต่าง ๆ ในภาคใต้ชาวมลายูมุสลิมถูกระดมให้เป็นทหาร มีการสอนภาษาไทย ศีลธรรมไทย ประวัติศาสตร์ไทย และความพยายามที่จะผสมผสานอื่นๆ อีกมากมายที่นำมาดำเนินการอย่างเร่งด่วน          สำหรับชาวมลายูมสุลิม ในจังหวัดชายแดนภาคใต้ ได้รับผลกระทบอย่างรุนแรง จากนโยบายและการบริหารราชการแผ่นดินของหลวงพิบูลสงคราม ซึ่งใช้นโยบาย “ชาตินิยมสุดขั้ว” โดยมีหลักการว่า “ประเทศไทยเพื่อชาติเชื้อไทย” นโยบายนี้เป็นที่รู้จักในนามของไทยรัฐนิยม อันมีความหมายว่าเพียงลักษณะวัฒนธรรมไทยเท่านั้น ที่ได้รับอนุญาตและให้เผยแพร่ในประเทศไทย มีการดำเนินการเพื่อรวมทุกชนเผ่าเชื้อชาติไทย และไม่ใช่ไทยเข้าสู่รูปธรรมทางการเมืองไทย ที่สามัคคี และเข็มแข็ง ขบวนการนี้เป็นที่รู้จักกันในนามของรวมเผ่าไทย (Pan Thai) ตามด้วยการเปลี่ยนแปลง ท่ามกลางการรณรงค์ที่หนักหน่วง นั่นคือ ชื่อของประเทศเปลี่ยนจาก “สยาม” มาเป็น “ประเทศไทย” เมื่อ พ.ศ. 2482 (Ahmad Fathy al-Fatani,1994,8)          ภายใต้ขบวนการไทยรัฐนิยม คนมลายูไม่ได้รับอนุญาต ให้ใช้เครื่องแต่งกายตามประเพณี ไม่สามารถใช้ชื่อภาษามลายู – อาหรับ พร้อมทั้งไม่สามารถใช้ภาษาและอักษรยาวีของพวกเขา ตรงกันข้ามถูกบังคับให้ใช้เครื่องแต่งกายตามตะวันตก เช่น กางเกง และสวมหมวก (สำหรับผู้ชาย) และเสื้อผ้าแบบยุโรป และเสื้อสั้น (สำหรับสตรี) กิจการส่วนตัวและครอบครัวคนมุสลิม เช่น แต่งงานและการรับมรดก ที่เคยได้รับการยกเว้นจากกฎหมายไทย ได้ถูกยกเลิกไป ด้วยจิตสำนึกถึงภัยอันตราย ที่จะมาคุกคามศาสนา และเชื้อชาติของตนเอง คนมลายูมุสลิมจำเป็นที่จะต้องตัดสินใจ คือ ถ้ายอมจำนนต่อการปกครองของไทย นั่นหมายถึง การละทิ้งวัฒนธรรมประเพณี ที่ตนเองได้รักษาอย่างหวงแหนทั้งหมด และถูกผสมกลมกลืน แม้ว่าสมาชิกรัฐสภาที่เป็นมลายูมุสลิม และข้าราชการจำนวนเล็กน้อย ที่เป็นมลายูมุสลิม ก็เป็นเป้าหมายที่จะถูกผสมกลมกลืน เพราะฉะนั้น ทางเลือกที่เห็นก็คือ จะอยู่ภายใต้การปกครองของไทย และถูกผสมกลมกลืน หรือกลับไปตั้งขบวนการต่อสู้เพื่อปกครองตนเอง หรือต่อสู้เพื่อเอกราช มีการรณรงค์การต่อสู้ เพื่อเอกราชอีกครั้งหนึ่ง พลังชาตินิยมมลายู ถือกำเนิดอีกครั้ง หลังจากได้สงบอยู่ทศวรรษ จากคุณ : ป๋าค๊ะป๋าขา - [ 28 ก.ย. 48 13:17:18 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขบวนการแนวร่วมมลายู (Pan Malayan Movement) ได้งอกเงยเพื่อสนับสนุน ความรู้สึกชาตินิยม ในหมู่ประชาชนเชื้อชาติมลายู ภายใต้การปกครองของอาณานิคม ท่ามกลางการกระจายความรู้สึกชาตินิยม ผู้นำของมลายูมุสลิมภาคใต้ของไทย ก็ได้รับการสนับสนุนเช่นกัน Tengku Mahmud Mahyideen ได้ออกจากประเทศไทย ไปจัดตั้งกลุ่มขบวนการเพื่อปลดปล่อยปัตตานี เมื่อ Tengku Mahmud Mahyideen และพระสหาย และบรรดาชนชั้นสูงจากภูมิภาคปัตตานี ไปถึงมลายาของอังกฤษ พ.ศ. 2482 สงครามโลกครั้งที่สองก็ได้เริ่มระเบิดขึ้น ทางด้านประเทศไทย หลวงพิบูลสงคราม ได้นำกองทัพไทย เข้าร่วมเป็นพันธมิตรกับญี่ปุ่น แต่ชาวมลายูมุสลิมในภาคใต้ได้ร่วมมือกับอังกฤษ โดยตั้งความหวังว่า กองกำลังของมหาอำนาจเจ้าอาณานิคม จะให้ความช่วยเหลือการต่อสู้เพื่อปลดปล่อยปัตตานี เป็นเอกราช หลังจากสงครายุติลง (Pridi Phanomyong,1974,11) การมีส่วนช่วยเหลือและเสียสละ ของชาวมลายูปัตตานี ที่ได้ให้แก่ฝ่ายพันธมิตร จนได้รับชัยชนะ โดยตั้งความหวังว่า จะเป็นการแลกเปลี่ยนประโยชน์กัน ในรูปแบบให้การสนับสนุนทางการเมือง แก่ชาวมลายูมุสลิม คือช่วยทบทวนความสัมพันธ์ของเขากับรัฐบาลไทย ในที่สุด การเสียสละของชาวมลายูมุสลิมปัตตานี ต้องพบกับความผิดหวัง          ต่อมารัฐบาลไทยภายใต้การปกครองของ สฤษดิ์ ธนรัชต์ ได้ดำเนินนโยบายผสมกลมกลืนทางวัฒนธรรมต่อไปอีก มีการออกกฎหมายบังคับให้ สถาบันการศึกษาปอเนาะ จดทะเบียนกับกระทรวงศึกษาธิการ และแปรสภาพเป็นโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลาม กำหนดหลักสูตรการเรียนต้องเป็นสากล ภาษาไทยต้องเป็นภาษากลางในการเรียนการสอน เอกสารตำราถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากกระทรวงศึกษาธิการ ถือว่าเอกสารหรือตำรานั้นผิดกฎหมาย ภาษามลายูเคยมีการสอนในโรงเรียนรัฐบาลก็ยกเลิกไป มีโครงการสร้างดุลย์แห่งประชากร โดยมีการอพยพคนไทยจากภาคตะวันออกเฉียงเหนือ มาสร้างนิคมพึ่งตนเอง ในจังหวัดชายแดนภาคใต้ ในขณะที่ชาวมลายูมุสลิมในพื้นที่ ไม่มีที่ทำกิน กลับไม่ได้รับการจัดสรรที่ดินให้          ต่อมาในยุคของจอมพลถนอม กิติขจร นโยบายของรัฐบาลที่มีต่อจังหวัดชายแดนภาคใต้ ก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรมาก การกดขี่ กดดัน เลือกปฏิบัติยังคงมีอย่างต่อเนื่อง การฆ่าประชาชน ไม่ผ่านกระบวนการยุติธรรม เกิดอยู่เสมอมา ฉะนั้น การต่อสู้ของชาวมลายูมุสลิม ในจังหวัดชายแดนภาคใต้ ได้เปลี่ยนรูปแบบเป็นการก่อการร้าย เพราะไม่สามารถสู้อย่างตรงไปตรงมา ในทางการเมือง นับตั้งแต่หลังสงครามโลกครั้งที่สองสิ้นสุดลง ขบวนการแบ่งแยกดินแดนปัตตานี ได้พัฒนาไปสู่ขบวนการก่อการร้าย และมีกลุ่มต่าง ๆ มากมาย ข้อที่น่าสังเกตเกี่ยวกับการต่อสู้ ของขบวนการแบ่งแยกดินแดน และกลุ่มขบวนการก่อการร้ย ได้เริ่มมาจากชนชั้นนำทางการเมืองของชาวมลายูมุสลิม และผู้นำศาสนาร่วมมือกัน เหตุผลสำคัญก็คือ ชนชั้นนำทางการเมืองมาจากเจ้าเมืองเก่า ผู้สูญเสียอำนาจ ส่วนผู้นำศาสนา เป็นผู้มีอิทธิพลต่อประชาชน ในฐานะผู้ให้ความรู้ทางศาสนาแก่ประชาชน พูดง่าย ๆ ก็คือ เป็นผู้ที่มีมวลชนอยู่ข้างหลัง คือบรรดาลูกศิษย์ และผู้มีศรัทธาต่อผู้นำศาสนา          แน่นอน การต่อสู้ของชาวมลายูมุสลิมปัตตานี เพื่อแบ่งแยกดินแดน มิได้ต่อสู้อย่างโดดเดี่ยว เพราะความสัมพันธ์ของภูมิภาคปัตตานี กับรัฐตอนเหนือของประเทศมาเลเซีย มีความผูกพันอย่างใกล้ชิดในฐานะเพื่อนร่วมศาสนา ภาษาและวัฒนธรรมเดียวกัน ยิ่งกว่านั้นสายสัมพันธ์ระหว่างราชวงศ์ทั้งสองฝ่าย มีความผูกผันที่ไม่สามารถแยกกันได้ เพราะฉะนั้น บางครั้งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ในจังหวัดชาแดนภาคใต้แต่ก็ได้รับความเห็นอกเห็นใจ จากเพื่อนที่อยู่อีกฝั่งหนึ่ง นำไปสู่ความระแวงของรัฐบาลไทย และมาเลเซีย ซึ่งกันและกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ลำดับต่อไปจะขอกล่าวถึงกลุ่มขบวนการแบ่งแยกดินแดน และขบวนการก่อการร้าย ที่เคลื่อนไหวอยู่ในจังหวัดชายแดนภาคใต้ของไทย ดังต่อไปนี้ จากคุณ : ป๋าค๊ะป๋าขา - [ 28 ก.ย. 48 13:17:46 ]

ความคิดเห็นที่ 4 1. GAMPAR          GAMPAR เป็นคำย่อมาจากคำว่า “Gabungan Melayu Patani Raya” หรือหมายถึง สมาคมมลายูปัตตานีที่ยิ่งใหญ่ ซึ่งถือว่า เป็นองค์กรแรกของชาวมลายูมุสลิมปัตตานี ที่ก่อตั้งขึ้นที่เมืองโกตาบารู รัฐกลันตัน เมื่อวันที่ 5 มีนาคม พ.ศ. 2491 ภายหลังจากฮาญีสุหลงถูกจับกุมได้ไม่นาน จากแหล่งข้อมูลกล่าวว่า แนวความคิดในการจัดตั้งองค์กรนี้ เกิดจากพรรคมลายูแห่งชาติมลายา (PKMM – Parti Kebangsaan Melayu Malaya) สมาคมนี้ได้จัดพิธีเปิดในวันศุกร์ที่ 5 มีนาคม พ.ศ. 2491 ณ Madrasah Muhammadiyyah สำนักงานคณะกรรมการอิสลาม และขนบธรรมเนียมประเพณีมลายูกลันตัน (อาคารเก่าที่ถนนสุลต่าน Kotabaru) มีผู้เข้าร่วมในพิธีเปิดประมาณ 200 คน ส่วนใหญ่จะเป็นชาวมลายูมสุลิมปัตตานี โดยกำเนิดพร้อมด้วยชาวมลายูมุสลิมกลันตันและอื่น ๆ Tengku Ismail bin Tengku Nik ได้รับเลือกให้เป็นประธานของขบวนการ GAMPAR Tengku Mahmud Mahyideen ไม่ได้เข้าร่วมในพิธีจัดตั้งขบวนการ GEMPAR และไม่มีตำแหน่งใด ๆ ในขบวนการแต่ก็เชื่อว่า ท่านเป็นบุคคลที่อยู่เบื้องหลัง ในการจัดตั้งขบวนการนี้          ขบวนการ GAMPAR มีวัตถุประสงค์ 3 ประการ ซึ่งได้คัดมาจากแถลงการณ์ของ GAMPAR          1. ต้องรวม 4 จังหวัด คือ ปัตตานี ยะลา นราธิวาส และสตูลเป็นรัฐมลายูอิสลาม และปลดปล่อยชนชาติมลายูที่อยู่ใน 4 จังหวัดจากการดูถูกข่มเหง กดขี่ เอารัดเอาเปรียบ          2. ต้องจัดให้มีการปกครองที่เหมาะสมกับความต้องการและจุดยืนของชนชาติมลายู ขนบธรรมเนียมประเพณี และศาสนาอิสลาม          3. ต้องยกฐานะของชนชาติมลายู และคุณภาพชีวิตในฐานะภูมิบุตร มีสถานภาพสูงในด้านมนุษยธรรม ความยุติธรรม เสรีภาพ และการศึกษาที่เหมาะสมกับกาลเวลา (Nik Anuar Nik Mahmud,1999)          เมื่อ Tengku Mahmud Mahyideen เสียชีวิตในปี พ.ศ. 2549 และ Hj Sulong bin Abdul Kadir เสียชีวิต ขบวนการ GAMPAR ก็ได้เปลี่ยนบทบาทและผู้นำคนใหม่ขึ้นมาแทนที่ และมีขบวนการก่อการร้ายใหม่ ๆ เกิดขึ้นตามลำดับ 2. Barisan Nasional Pembebasan Patani (BNPP)          Barisan Nasional Pembebasan Patani (BNPP) มีชื่อเป็นภาษาอังกฤษว่า The National Liberation Front of Pattani (NLFP)          ขบวนการนี้เกิดขึ้น จากผู้ที่มีความคิดจะแบ่งแยกดินแดนหัวรุนแรงใต้ดิน ได้ร่วมกันก่อตั้ง นับว่าเป็นกลุ่มที่เก่าแก่ที่สุด ในจำนวนกลุ่มแบ่งแยกดินแดนทั้งหลาย ขบวนการนี้จัดตั้งขึ้นโดย Tengku Mahmud Mahyideen ในปี ค.ศ. 1948 ความจริงแล้วขบวนการนี้ได้พัฒนาจากขบวนการ GAMPAR หลังจาก Tungku Mahmud Mahyideen เสียชีวิต ในปี พ.ศ. 2495 Tengku Jalal Nasir (อดุลย์ ณ สายบุรี ) ก็เป็นหัวหน้าแทน(Che Man,1990,20) มีสำนักงานใหญ่อยู่ที่รัฐกลันตัน          หัวหน้ากลุ่ม ซึ่งทำงานในจังหวัดนราธิวาส และพื้นที่รอบ ๆ ก็คือ เปาะแยะ (Bapa Idris or Bereh) เชื่อกันว่าในปัจจุบัน นาย Badri Hamdan และ Sumsuddin Abdulsaleh เป็นหัวหน้า มีการจัดตั้งกองทัพปฏิบัติชั่วคราวเรียกว่า Tentera Nasional Pembebasan Rakyat Pattani (TNPP) (กองทัพแห่งชาติ เพื่อปลดปล่อยประชาชนปัตตานี) เข้าใจว่าสมาชิกของขบวนการนี้มีจำนวนหลายร้อยคน มาจากจังหวัดปัตตานี ยะลา และนราธิวาส แบ่งออกเป็นกลุ่มเล็ก ๆ กลุ่มละ 10 – 20 คน อยู่ภายใต้ผู้นำย่อยของแต่ละคน จุดมุ่งหมายหลัก คือจะบูรณะปัตตานีให้มีความยิ่งใหญ่เจริญรุ่งเรือง เหมือนในอดีต โดยมีราชา หรือสุลต่านเป็นระมุข ส่วนจุดมุ่งหมายสูงสุดของขบวนการนี้ก็คือ การเข้าไปเป็นส่วนหนึ่ง ของสหพันธ์รัฐมาเลเซีย          เนื่องจากขบวนการนี้ ได้ก่อตั้งมาเป็นเวลานาน จึงถือว่าเป็นขบวนการที่ได้สร้างผลงาน ในด้านการประชาสัมพันธ์ ให้บุคคลภายในภาคใต้และต่างประเทศ ได้รู้จักเรื่องราวของปัตตานีเป็นอย่างดี โดยเฉพาะโลกอาหรับ ขบวนการนี้ได้จัดส่งเยาวชนไปศึกษาในมหาวิทยาลัยต่าง ๆ ในตะวันออกกลาง เช่นอียิปต์ ซาอุดิอาระเบีย เมื่อสำเร็จการศึกษาแล้ว ต้องกลับมาทำงานให้ขบวนการเป็นค่าตอบแทน ขบวนการนี้เริ่มต้นมาจากกลุ่มเจ้าเมืองเก่าปัตตานี ที่สูญเสียอำนาจ ฉะนั้นไม่แปลกใจ ถ้าขบวนการนี้จะมีความนิยมเจ้า (Raya) จึงมีความสัมพันธ์เป็นอย่างดี กับกลุ่มอนุรักษ์นิยม ในจังหวัดชายแดนภาคใต้ และยังสามารถเข้าถึงกลุ่มผู้นำศาสนา ตลอดจนโรงเรียนปอเนาะ ขบวนการนี้ มักจะนำหลักการอิสลามมาใช้ เพื่อเพิ่มแรงกระตุ้น ในการหาสมาชิกสนับสนุน และยังมีความสัมพันธ์ที่ดี กับพรรคอิสลามของ มาเลเซีย (Islamic Party ofMalaysia/Parti Islam Se-Malaysia-PAS) โดยเฉพาะในรัฐตอนเหนือของมาเลเซีย ที่ติดกับชายแดนไทย ปัจจุบัน ขบวนการนี้มีบทบาทลดลงเนื่องจากพรรค PAS ได้พ่ายแพ้ต่อพรรค UMNO อย่างไรก็ตามสายสัมพันธ์กับพรรค PAS ยังมีอยู่ตราบทุกวันนี้ ขบวนการนี้ ยังมีบทบาทให้การส่งเสริม ให้ชาวไทยมุสลิมในภาคใต้ของประเทศไทย โอนสัญชาติเป็นมาเลเซีย จะได้ช่วยงานให้ขบวนการได้สะดวกขึ้น          กลุ่มขบวน BNPP เป็นนักรบกองโจร จะฝังตัวอยู่ตามเทือกเขาต่าง ๆ ในจังหวัดนราธิวาส เช่น เขาบูโด BNPP มีหลักปฏิบัติ 5 ข้อ คือ          1. จะไม่ทำความอยุติธรรมหรืออันตรายให้แก่สตรีและเด็ก          2. จะไม่รบกวนหรือทำลายทรัพย์สินใด ๆ ที่เป็นการถูกต้องตามกฎหมาย และเป็นหนทางทำมาหากิน ของประชาชน          3. ให้ความนับถือและร่วมมือแก่วิถีชีวิตของประชาชน          4. ต่อสู้อย่างกล้าหาญ และเคารพต่อจุดหมายของขบวนการ รักษาความลับในเรื่องอาวุธทั้งหมดที่ยึดมาได้          5. การตัดสินใจทั้งหมดในการประชุมจะต้องมาจากความคิดเห็นของสมาชิกส่วนใหญ่ (Suara Siswa,1970) จากคุณ : ป๋าค๊ะป๋าขา - [ 28 ก.ย. 48 13:18:12 ]

ความคิดเห็นที่ 5 2.3 Barisan Revolusi Nasional (BRN) (The Liberation Front of Repulbic Pattani – LFRP)          องค์กรหรือขบวนการนี้ ได้ก่อตั้งขึ้นครั้งแรกเมื่อวันที่ 13 มีนาคม พ.ศ. 2506 โดยมี Ustaz Abdul Karim เป็นหัวหน้า อดีตเป็นครูโรงเรียนปอเนาะ แห่งหนึ่งในอำเภอรือเสาะ จังหวัดนราธิวาส เริ่มทำงานลับๆ เป็นเหมือนขบวนการไต้ดิน อุดมการณ์ของขบวนการนี้คือ อุดมการณ์ชาตินิยม สังคมนิยมและอิสลาม ซึ่งแตกต่างจากขบวนการแบ่งแยกดินแดนอื่นๆโดย มีการเน้นอุดมการณ์ฝ่ายซ้ายและความรุนแรง แม้ว่าขบวนการนี้จะดูเหมือนเป็นขบวนการที่อ่อนแอที่สุด เนื่องจากฐานปฏิบัติการในท้องถิ่นไม่กว้างมากนัก ต่อมา Ustaz Abdul Karim ได้ปฏิรูปขบวนการของตน และขยายฐานปฏิบัติการให้กว้างมากขึ้น โดยตั้งเป้าหมายจะจัดตั้งสาธารณรัฐปัตตานี เขาจะเน้นในเรื่ององค์กรทางการเมือง มากกว่าเรียกกิจกรรมการต่อสู้แบบกองโจร BRN มุ่งจะใช้โรงเรียนปอเนาะเป็นฐานกำลัง เพราะตัวของหัวหน้าเองอดีตมาจากโต๊ะครู ฉะนั้น การแทรกแซงโรงเรียนปอเนาะจึงไม่ใช่งานที่ยากสำหรับ BRN ภายในเวลา 5 ปี (พ.ศ. 2509 – 2514) BRN ก็สามารถมีอิทธิพลเหนือโรงเรียนปอเนาะได้หลายแห่ง โดยเแพาะในจังหวัดยะลาและนราธิวาส ต่อมา สามารถเข้ามาแทรกแซงโรงเรียนปอเนาะ ในจังหวัดปัตตานีได้สำเร็จ 2.4 Pertubuhan Perpaduan Pembebasan Pattani (PPPP) (The Pattani United Liberation Organization – PULO)          ขบวนการ PULO ได้ก่อตั้งเมื่อ 22 มีนาคม พ.ศ. 2514 โดย Kabir Abdulrahman Tengku Bira or Abdul Na Wangkram เป็นประธานและเลขาธิการ PULO คนแรก สำเร็จการศึกษารัฐศาสตร์จากมหาวิทยาลัยเดลลี ประเทศอินเดีย การจัดตั้งขบวนการ PULO มีเป้าหมายให้เป็นศูนย์กลางประสานงานของกลุ่มต่าง ๆ ซึ่งในขณะนั้นกำลังต่อต้านรัฐบาลไทย เป็นที่ยอมรับกับทั่วไปว่า PULO เป็นขบวนการที่มีประสิทธิภาพ ที่สุดและมีเครือข่ายสายงานกว้างขวางที่สุด ในบรรดาขบวนการกู้เอกราชของชาวมลายูมุสลิมในภาคใต้ มีธรรมนูญและโครงสร้างที่ชัดเจน ธรรมนูญของขบวนการ PULO สามารถแบ่งออกเป็นบทใหญ่ๆ 4 บท คือ          บทที่ 1 : เกี่ยวกับปฏิบัติการปลดปล่อยรัฐปัตตานี ออกจากราชอาณาจักรไทย ถึงแม้ว่างานนี้จะกินเวลานานก็ตาม แต่สมาชิกทุกคนต้องอุทิศชีวิตของตนเพื่อทำงานให้บรรลุเป้าหมายให้ได้          บทที่ 2 : เกี่ยวกับระบบการบริหารสาธารณรัฐปัตตานี หลังจากได้รับเอกราชแล้ว บทนี้อภิปราย ถึงระบบรัฐสภาของรัฐและการเลือกประธานาธิบดี          บทที่ 3: เกี่ยวกับแผนปฏิบัติการแบ่งแยกดินแดน ระยะสั้น และระยะยาว รวมทั้งปฏิบัติการแบบกองโจร ซึ่งได้ขยายไปในทุกส่วนของภูมิภาคปัตตานีและกลยุทธ์ทางทหารในประเทศไทย          บทที่ 4: เกี่ยวกับนโยบายและเป้าหมายภายในและภายนอกรัฐปัตตานี          นโยบายของ PULO ปรากฏขึ้นอยู่ในเอกสารแถลงการณ์นโยบายของขบวนการดังต่อไปนี้          1. PULO คือ องค์กรทางการเมืองที่ทำงานเพื่อประชาชนชาวปัตตานี โดยมีความมุ่งหมายดังนี้               ก. เพื่อรวมกลุ่มการเมืองต่าง ๆ ของชาวปัตตานี ให้เป็นหนึ่งเดียวกัน เพื่อจะต่อต้านจักรวรรดินิยมไทย               ข. เพื่อจะต่อสู้อย่างเข็มแข็ง เพื่ออิสรเสรีภาพของโลกจากเงื้อมมือของพวกนักจักรวรรดินิยม ทั้งเก่าและใหม่ “เราจะต่อสู้กับพวกนักจักรวรรดินิยมทุกวิถีทาง ทั้งโดยกำลังและอาวุธ เราจะต่อสู้โดยเฉพาะกับพวกยิว ซึ่งกำลังครอบครองดินแดนของชาวอาหรับ”          2. PULO มีประวัติศาสตร์ และอุดมการณ์ของตนเอง ซึ่งได้ถูกรวบรวมเข้าด้วยกันกับระบบการเมือง การทหารและเศรษฐกิจ ซึ่งอำนวยประโยชน์อย่างมากต่อความหวัง ความปรารถนา และขนบธรรมเนียมประเพณี ของชาวปัตตานี          3. จะใช้หลักการของสหพันธ์รัฐ ร่วมกับแนวความคิดเรื่องชาติรัฐ ซึ่งอิสลามกำหนดไว้ โดยพิจารณาถึงชาติกำเนิด และมนุษยธรรม          4. การปลดปล่อยตน ให้พ้นจากจักรวรรดินิยมไทยนั้น เป็นเรื่องความเป็นความตาย สำหรับชาวปัตตานีทุกระดับชนชั้น และทุกกาลสมัย ชาวปัตตานีจะพยายามอย่างดีที่สุดครั้งแล้วครั้งเล่า ในการต่อสู้เพื่ออิสรภาพของปัตตานี และเพื่อจัดตั้งสาธารณารัฐอิสลามขึ้นมา           PULO มีความสามารถในการปฏิบัติการทางทหาร (militance) และมีกองกลังเคลื่อนไหวอยู่ในปัตตานี ยะลา นราธิวาส และบางตำบลในจังหวัดสงขลา          นอกจากขบวนการต่าง ๆ ที่กล่าวมาแล้วข้างต้น ยังมีกลุ่มก่อการร้ายอื่น ๆ อีกมากมายที่มีการเคลื่อนไหวในภาคใต้ของประเทศไทย โดยมีเป้าหมาย เพื่อสร้างความวุ่นวายในพื้นที่นี้ อาทิเช่น ขบวนการอิสลาม( Islamic Movement) Da’wah movement, Tarigah Movement และ The Islamic Militant qroups เช่น กลุ่มมูจาฮีดีนอิสลามปัตตานี (Gerakan Mujahidin Islam Pattani – GMIP) เป็นต้น กลุ่มต่าง ๆ เหล่านี้จะมีบทบาทที่แตกต่างกันไปตามชื่อของกลุ่มตนเอง อย่างไรก็ตาม ผู้เขียนสามารถกล่าวได้ว่า การกำเนิดขบวนการแบ่งแยกดินแดน และขบวนการก่อการร้ายในจังหวัดชายแดนภาคใต้ ขึ้นอยู่กับพื้นฐานทางด้านประวัติศาสตร์ ของความสัมพันธ์ระหว่างไทย กับหัวเมืองมลายูในอดีต มีส่วนในการก่อความไม่พอใจของประชาชนในพื้นที่นี้ หรือสามารถกล่าวได้อีกนัยหนึ่งคือ ตัวนโยบายของรัฐ ที่นำมาในพื้นที่นี้ มีส่วนสร้างความรุนแรง และความขัดแย้ง ประกอบกับตัวข้าราชการในพื้นที่ ไม่มีความเข้าใจในวิถีชีวิตของประชาชน ไม่มีความจริงใจ ชอบระแวงว่าประชาชนคิดแต่จะแบ่งแยกดินแดน ได้เป็นปัจจัยส่งเสริมให้ขบวนการแบ่งแยกดินแดน และขบวนการต่าง ๆ เติบโตและได้รับการสนับสนุนจากมวลชน ในระดับที่กว้างขวางมากขึ้น จากคุณ : ป๋าค๊ะป๋าขา - [ 28 ก.ย. 48 13:18:39 ]

ความคิดเห็นที่ 6 นโยบายการแก้ปัญหาขบวนการแบ่งแยกดินแดนและขบวนการก่อการร้ายในจังหวัดชายแดนภาคใต้ของไทย ตั้งแต่ พ.ศ. 2524 – 2545          การแก้ปัญหาขบวนการแบ่งแยกดินแดน และขบวนการก่อการร้าย ในจังหวัดชายแดนภาคใต้ ในสมัยรัฐบาลของจอมพลสฤษฐ์ ธนรัชต์ จอมพลถนอม กิติขจร จนถึงรัฐบาลธานินทร์ กรัยวิเชียร ซึ่งถือว่าเป็นยุคอำนาจนิยม ได้ใช้วิธีการแก้ปัญหาแบบให้กำลังปราบปรามอย่างรุนแรง เหมือนกับการปราบปรามคอมมิวนิสต์ เป็นการปราบปรามที่โหดร้ายผิดมนุษย์ นโยบายของรัฐในยุคอำนาจนิยมในขณะนั้น เป็นนโยบายที่แบ่งแยกผู้คนที่เห็นต่างจากรัฐให้เป็น “อื่น” เป็นอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่คนไทย เพื่อให้ง่ายต่อการปราบปราม แต่รัฐก็ได้บทเรียนที่สำคัญยิ่งคือ การใช้ความรุนแรงกับประชาชน เป็นสิ่งที่ทำให้กองกำลังติดอาวุธ ของขบวนการแบ่งแยกดินแดนและขบวนการก่อการร้าย ต่าง ๆ รวมทั้งพรรคคอมมิวนิสต์กลับแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น ได้รับกำลังสนับสนุนจากประชาชนมากขึ้น โดยเฉพาะขบวนการแบ่งแยกดินแดน และขบวนการก่อการร้วยในภาคใต้ ได้มวลชนในพื้นที่และเงินสนับสนุน จากกลุ่มมุสลิมที่อยู่นอกประเทศไทย เพราะมีความรู้สึกเห็นใจ และมองว่ารัฐบาลไทย กดขี่ชาวมุสลิมในจังหวัดชายแดนภาคใต้         จนกระทั่งมาถึงรัฐบาลของพลเอกเปรม ติณสูลานนท์ ได้ประกาศคำสั่งสำนักนายกรัฐมนตรีที่ 66/23 ให้เป็น “นโยบายการต่อสู้เพื่อเอาชนะคอมมิวนิสต์” วัตถุประสงค์ เพื่อยุติสถานการณ์สงครามปฏิวัติ ของคอมมิวนิสต์ในประเทศไทยให้เสร็จสิ้นโดยเร็ว ซึ่งมีลักษณะพิเศษ คือ การยอมรับการดำรงอยู่ของอีกฝ่าย การลดเงื่อนไขที่สร้างความอยุติธรรมต่าง ๆ ในสังคมเพื่อไม่ให้พลังการสนับสนุน พรรคคอมมิวนิสต์ขยายวงกว้างออกไป และการยอมรับอดีตศัตรูให้เป็นผู้หลงผิดเท่านั้นโดยเขาเหล่านั้น คือ คนไทย เป็นการปฏิบัติต่อ ศัตรูในฐานะมิตร สามารถใช้ชีวิตร่วมกันในสังคมได้         แนวทางของนโยบาย 66/23 ได้ถูกนำมาใช้แก้ปัญหาการก่อการร้ายในภาคใต้ ซึ่งเป็นที่มาของคำสั่งสำนักนายกรัฐมนตรีที่ 8/24 เรื่อง การแก้ไขปัญหาการบริหารราชการ ในจังหวัดชายแดนภาคใต้ โดยให้กองอำนวยการรักษาความมั่นคงภายใน (กอ.รมน.) จัดตั้งกองบัญชาการผสมพลเรือน ตำรวจ ทหารที่ 43 (พตท.43) มีอำนาจหน้าที่ในการปราบปรามการก่อการร้ายทุกรูปแบบ และให้กระทรวงมหาดไทย จัดตั้งศูนย์อำนวยการบริหารจังหวัดชายแดนภาคใต้ (ศอ.บต.) มีหน้าที่ในการดำเนินงานด้านการเมือง และสังคมจิตวิทยา เป็นการปฏิบัติงานด้านการเมือง ควบคู่ไปกับการปฏิบัติงานด้านการทหาร ภายใต้การควบคุมของแม่ทัพภาค 4 การผนึกกำลังระหว่างหน่วยงาน และส่วนราชการของพลเรือน ตำรวจ ทหาร ก่อให้เกิดประสิทธิภาพ ขบวนการแบ่งแยกดินแดน และขบวนการโจรก่อการร้ายต่าง ๆ ประสบความสูญเสียอย่างหนัก จากการปราบปรามของเจ้าหน้าที่ สมาชิกของ BRN และ PULO ถูกปราบปราม ถูกจับกุม และมอบตัวเป็นผู้ร่วมพัฒนาชาติไทยเป็นจำนวนมาก เจ้าหน้าที่ระดับสูงของ ศอ.บต. กล่าวว่า ช่วงเวลาตั้งแต่ปี 2524 จนถึงปี 2545 ซึ่งเป็นปีที่มีการยุบ พตท. 43 ช่วงเวลาดังกล่าว มีผู้เข้ามอบตัวเป็นจำนวนไม่ต่ำกว่า 1,200 คน           ในอดีตรัฐบาลให้ความสำคัญเป็นพิเศษ กับพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้ เนื่องจากสภาพทางภูมิศาสตร์ที่ห่างไกลจากศูนย์กลางของอำนาจ และอยู่ติดกับเพื่อนบ้านที่มีวัฒนธรรมเดียวกัน มีวัฒนธรรมที่มีเอกลักษณ์เฉพาะ มีภาพลักษณ์ของพื้นที่ที่มีความไม่สงบ สภาพปัญหามีความละเอียดอ่อน ซับซ้อนทั้งในด้านสังคมจิตวิทยา เศรษฐกิจ การเมืองการปกครอง โดยเฉพาะความไม่เข้าใจ และหวาดระแวงกัน ในความสัมพันธ์ ของเจ้าหน้าที่รัฐกับประชาชนที่ฝังใจมาจากอดีต          ด้วยเหตุผลดังกล่าว รัฐบาลจึงกำหนดนโยบาย ในการแก้ไขปัญหาจังหวัดชายแดนภาคใต้ เป็นการเฉพาะมาเป็นนโยบายที่มุ่งแก้ปัญหาเฉพาะเรื่อง ต่อมาในปี 2521 รัฐบาลได้พิจารณากำหนดนโยบาย ในการแก้ไขปัญหาความมั่นคงของจังหวัดชายแดนภาคใต้ โดยครอบคลุมการแก้ไขปัญหาทุกเรื่อง ให้เป็นไปในทิศทางเดียวกัน และให้นโยบายแต่ละด้าน สนับสนุนซึ่งกันและกัน จึงเป็นที่มาของนโยบายความมั่นคงแห่งชาติ เกี่ยวกับจังหวัดชายแดนภาคใต้ ซึ่งฉบับที่ 1 (พ.ศ. 2521 – 2530) มีวัตถุประสงค์ มุ่งให้เกิดการประสานงาน ระหว่างส่วนราชการในการแก้ไขปัญหาของพื้นที่ ให้เป็นไปในทิศทางเดียวกัน นโยบายฉบับนี้เป็นจุดเริ่มต้นของการจัดตั้ง ศอ.บต.เมื่อปี 2524 เพื่อแปลงนโยบายลงสู่การปฏิบัติอย่างเป็นรูปธรรม ในห้วง 10 ปีที่มีการดำเนินการตามนโยบายฉบับนี้ปรากฎว่า ได้ผลสำเร็จในระดับหนึ่ง ในการแก้ไขปัญหาด้านสังคมจิตวิทยา การพัฒนาเศรษฐกิจและสังคม เพื่อยกระดับความเป็นอยู่ของประชาชน การป้องกันและปราบปรามการก่อการร้าย และการแก้ไขปัญหาการแทรกแซง จากต่างประเทศ โดยเสริมสร้างความสัมพันธ์ และทำความเข้าใจกับประเทศมุสลิม มิให้สนับสนุนขบวนการแบ่งแยกดินแดน หรือขบวนการโจรก่อการร้าย ได้มีการใช้นโยบายแห่งชาติ เกี่ยวกับจังหวัดชายแดนภาคใต้ อย่างต่อเนื่อง และมีวิวัฒนาการของนโยบายจากฉบับที่ 1 (พ.ศ. 2521 – 2530) ฉบับที่ 2 (พ.ศ. 2531 – 2536) ฉบับที่ 3 (พ.ศ. 2537 – 2541) และฉบับที่ 4 (พ.ศ. 2542 – 2546) โดยเฉพาะฉบับที่ 4 ซึ่งเป็นนโยบายที่มุ่งเน้นการพัฒนาคุณภาพชีวิต และการมีส่วนร่วมของประชาชน ยอมรับความหลากหลายทางวัฒนธรรม ซึ่งจะนำไปสู่การอยู่ร่วมกันอย่างสันติ โดยเน้นการให้ความสำคัญกับ “คน" ในเชิงวัฒนธรรม โดยเฉพาะวิถีชีวิตของคนในพื้นที่ให้สามารถ “อยู่อย่างมุสลิมในสังคมไทยอย่างมีความสุข และมีความสามัคคี” นับเป็นครั้งแรกที่นโยบายความมั่นคงแห่งชาติ เกี่ยวกับจังหวัดชายแดนภาคใต้ ได้แพร่หลายสู่สาธารณชน โดยสำนักงานสภาความมั่นคงแห่งชาติ ได้แปลนโยบายฉบับนี้ เป็นภาษามลายู อักษรยาวี และอักษรรูมาไนซ์ และภาษาอังกฤษ แจกจ่ายให้แก่ชนชั้นนำ และประชาชนทั่วไปในจังหวัดชายแดนภาคใต้ โดยดำเนินงานร่วมกับนักวิชาการ จากมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี เผยแพร่นโยบายนี้ผ่านทางสถานีวิทยุ ใน 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ ได้แก่ ยะลา นราธิวาส และปัตตานี พร้อมทั้งเผยแพร่ความรู้เกี่ยวกับรัฐธรรมนูญของไทยฉบับปัจจุบัน (2540) เป็นภาษามลายูไปยังประชาชนมลายูมุสลิม ในจังหวัดชายแดนภาคใต้ เพื่อให้ประชาชนได้ใช้ความรู้ ในเรื่องกฎหมายรัฐธรรมนูญ เป็นเครื่องมือในการแก้ไขปัญหา ที่กำลังเผชิญอยู่อย่างสันติวิธี ขณะเดียวกัน ได้มีการดำเนินการทางลับ และเปิดเผย ในการจัดส่งรัฐธรรมนูญฉบับปัจจุบัน ที่ได้แปลเป็นภาษามลายูทั้งอักษรรูมาไนซ์ และยาวี ไปยังผู้นำของขบวนการ PULO เมื่อปี 2543 และ มลายูมุสลิมที่อาศัยอยู่ ในกลุ่มประเทศตะวันออกกลาง และประเทศเพื่อนบ้านอย่างต่อเนื่อง เพื่อเป็นการสื่อสารกับคนมลายูปัตตานีว่า สังคมไทยได้เปลี่ยนไป ประเทศไทยขณะนี้มีรัฐธรรมนูญ ที่ให้ความคุ้มครองสิทธิและเสรีภาพ สำหรับคนที่มีความแตกต่าง ทางเชื้อชาติ ศาสนา และวัฒนธรรม จากคุณ : ป๋าค๊ะป๋าขา - [ 28 ก.ย. 48 13:19:25 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ข้อมูลของหน่วยราชการด้านความมั่นคงระบุว่า จากการดำเนินการตามนโยบายความมั่นคงแห่งชาติ เกี่ยวกับจังหวัดชายแดนภาคใต้ฉบับที่ 1 และ 2 ระดับนำของบวนการต่าง ๆ ที่มีบทบาทประมาณ 120 คน กองกำลังติดอาวุธ มีประมาณ 1,000 กว่าคน เหลือประมาณ 200 คน ส่งผลให้แนวโน้มสถานการณ์การก่อการร้าย ในจังหวัดชายแดนภาคใต้ดีขึ้นตามลำดับ รัฐบาลได้ทบทวนปรับปรุงนโยบายความมั่นคงแห่งชาติ เกี่ยวกับจังหวัดชายแดนภาคใต้ ฉบับที่ 3 โดยได้มีคำสั่งสำนักนายกรัฐมนตรีที่ 127/41 เรื่องนโยบายและแนวทางปฏิบัติ ต่อผู้ร่วมพัฒนาชาติไทย ในจังหวัดชายแดนภาคใต้ โดยมอบหมายให้ ศอ.บต. ดำเนินการ ทำให้มีโจรก่อการร้ายมอบตัว เป็นผู้ร่วมพัฒนาชาติไทยจำนวนมาก หลังจากมีคำสั่ง สร.ที่ 127/41 ได้มีสมาชิก BRN และ PULO เข้ามอบตัวภายใต้คำสั่งนี้ถึง 34 คน (ก.ค. 41 – มี.ค. 44)(http:// www.isoc4-2.mi.th) และในช่วงระยะเวลาของการใช้นโยบายฉบับที่ 4 ซึ่งเน้นในเรื่องของการยอมรับความหลากหลายทางวัฒนธรรม ดังที่เคยกล่าวมาแล้วข้างต้น ข้อมูลจาก พตท. 43 ระบุว่า” สมาชิกโจรก่อการร้าย BRN และ PULO ที่เหลืออยู่ระดับนำประมาณ 120 คน กองกำลังติดอาวุธประมาณ 200 คน ถูกกดดันและปราบปรามอย่างหนัก ด้วยการขอความร่วมมือจากประเทศเพื่อนบ้าน และประเทศที่เคยให้การสนับสนุน ทำให้ระดับนำถูกลดบทบาทลง ซึ่งเหลือไม่เกิน 20 คน และมีอาชีพเป็นของตนเอง ไม่มีศักยภาพในการบงการหรือชี้นำในการก่อการร้าย ในจังหวัดชายแดนภาคใต้อีกต่อไป” และข้อมูลของหน่วยงานดังกล่าวยังระบุอีกว่า กองกำลังติดอาวุธของโจรก่อการร้าย คงเหลืออยู่ประมาณ 30 – 40 คน มีสภาพขวัญต่ำและขาดระดับนำ ขาดการสนับสนุนจากประเทศเพื่อนบ้าน อุดมการณ์ที่จะแบ่งแยกดินแดนด้วยการก่อการร้ายลดลงหรือไม่มี แต่ยังคงสภาพเพื่อความอยู่รอด และรักษาอิทธิพลของกลุ่มในอดีต ด้วยการรับจ้างก่อเหตุร้าย ข่มขู่กรรโชกทรัพย์ โดยแสวงประโยชน์ร่วมกับกลุ่มผลประโยชน์ที่ผิดกฎหมาย มีการกระทำ ไม่ต่างไปจากโจรมิจฉาชีพธรรมดาทั่วไป เช่น เมื่อ 4 มิ.ย. 2544 ได้เกิดเหตุร้ายเป็นคดีสะเทือนขวัญ ในกรณีการจับนักธุรกิจสองอาหลานเรียกค่าไถ่ และฆ่าตัดศีรษะในพื้นที่ อำเภอกะพ้อ จังหวัดปัตตานี และนำศรีษะมาวางไว้ หน้าโรงงานไม้ยางพาราในเขต อำเภอเมือง จังหวัดยะลา ซึ่งคดีนี้ได้ทำให้สาธารณะชนทั่วไปรับทราบว่า กลุ่มหรือขบวนการก่อการร้ายต่าง ๆ ไม่ได้มีอุดมการณ์แบ่งแยกดินแดน หรือ ต่อสู้เพื่อเรียกร้องความเป็นธรรม ให้กับประชาชนในจังหวัดชายแดนภาคใต้ เป็นการกระทำเยี่ยงอย่างโจรมิจฉาชีพทั่วไป ซึ่งเป็นที่มาของข้อสรุปของทางการว่า สถานการณ์การก่อการร้ายในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้ได้ยุติแล้ว คงมีแต่เพียงสถานการณ์การก่อเหตุร้าย เพื่อผลประโยชน์ของกลุ่มที่เกิดขึ้น เช่นเดียวกับภูมิภาคอื่น ของประเทศไทย และจะไม่มีนโยบายความมั่นคงแห่งชาติ เกี่ยวกับจังหวัดชายแดนภาคใต้อีกต่อไป ฉบับที่ 4 จะเป็นฉบับสุดท้าย คงจะมีแต่การใช้นโยบายความมั่นคงแห่งชาติ เหมือนกันภูมิภาคอื่น ซึ่งไม่ใช่นโยบายเฉพาะพื้นที่อีกต่อไป          นอกจากรัฐบาล จะใช้นโยบายความมั่นคงแห่งชาติ เกี่ยวกับจังหวัดชายแดนภาคใต้ดังที่กล่าวมาแล้วนั้น รัฐบาลพยายามลดเงื่อนไขต่าง ๆ เพื่อไม่ให้กลุ่มการก่อการร้าย ต่าง ๆ ได้รับกำลังสนับสนุนจากมวลชน รัฐบาลได้เริ่มมองเห็นข้อผิดพลาด ในการแก้ไขปัญหา คือละเลยต่อการบริหารและพัฒนาเศรษฐกิจ ในจังหวัดชายแดนภาคใต้ โดยให้ความสำคัญ เกี่ยวกับความมั่นคงเพียงอย่างเดียว ดังนั้น รัฐบาลจึงมีนโยบาย ที่จะสร้างความเข้าใจในหมู่ประชาชนและข้าราชการ ที่ปฏิบัติงานในพื้นที่โดย ศอ.บต. ได้จัดให้มีการปฐมนิเทศข้าราการที่บรรจุใหม่ และที่มาปฏิบัติราชการในจังหวัดชายแดนภาคใต้ ให้มีความเข้าใจในขนบธรรมเนียมประเพณี และหลักการที่สำคัญของศาสนาอิสลาม เพื่อที่จะได้ปฏิบัติต่อประชาชนมลายูมุสลิมอย่างถูกต้อง ให้เกียติแก่คนมุสลิมโดยเฉพาะผู้นำศาสนา ก็ได้รับเชิญ เข้ามามีส่วนร่วมในการพัฒนาสังคม ในจังหวัดชายแดนภาคใต้ รัฐบาลได้พยายามทุ่มเทพัฒนาคุณภาพชีวิต และเศรษฐกิจ ประกอบกับได้มีโครงการสามเหลี่ยมเศรษฐกิจ อินโดนีเซีย มาเลเซีย และไทย (IMT-GT) ขึ้น ทำให้มีแผนที่จะพัมนาเศรษฐกิจ ในจังหวัดชายแดนภาคใต้ เพื่อรองรับโครงการดังกล่าว มีการยอมรับภาษามลายู ว่าเป็นภาษาสำคัญ ต่อการพัฒนาสังคมในจังหวัดชายแดนภาคใต้ และมีการเปิดสอนกันอย่างแพร่หลาย สถาบันอุดมศึกษาของรัฐหลายแห่ง ได้มีเกณฑ์และกำหนดสิทธิพิเศษ เพื่อให้โอกาสแก่คนมุสลิม ได้มีโอกาสเข้าศึกษาต่อ ในระดับอุดมศึกษาของรัฐเป็นจำนวนมากขึ้น จากความพยายามของรัฐดังกล่าวข้างต้น สามารถฟื้นฟูความไว้เนื้อเชื่อใจ ระหว่างรัฐกับประชาชนได้ดีขึ้นในระดับหนึ่ง ซึ่งผู้เขียนเองได้มีโอกาสสัมภาษณ์ เยาวชนที่กำลังศึกษา อยู่ในระดับอุดมศึกษาของรัฐแห่งหนึ่ง ในจังหวัดชายแดนภาคใต้เมื่อปี 2544 และเยาวชนผู้นั้นได้กล่าวว่า “เมื่อเรียนอยู่ในระดับมัธยมปลาย ในโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลามแห่งหนึ่ง ในจังหวัดนราธิวาส เคยถูกชักชวนให้เข้าร่วมกิจกรรมบางอย่าง ร่วมกับเยาวชนจากหลายสถาบันการศึกษา และเป้าหมายกิจกรรมนั้น มีจุดประสงค์เพื่อปลุกระดมให้เยาวชน ที่เข้าร่วมในกิจกรรมมีความรู้สึกต่อต้านรัฐบาลไทย และพยายามชี้ให้เห็นว่า รัฐไทยกดขี่ประชาชนมุสลิม แต่หลังจากที่ได้เข้าเรียนในสถาบันอุดมศึกษาของรัฐแล้ว จึงได้เข้าใจว่ารัฐบาล พยายามให้โอกาสและสิทธิแก่คนมุสลิมอย่างดี และเท่าเทียมเช่นเดียวกับคนไทยพุทธ” จากคุณ : ป๋าค๊ะป๋าขา - [ 28 ก.ย. 48 13:20:04 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เหตุผลสำคัญอีกประการหนึ่ง ที่ทำให้การแก้ไขปัญหาการก่อการร้าย ประสบผลสำเร็จด้วยดีในระยะนี้ เพราะระบอบประชาธิปไตย ของไทยได้พัฒนาขึ้นเป็นลำดับ โดยเฉพาะประเทศไทย ได้มีการใช้รัฐธรรมนูญฉบับใหม่ (2540) ซึ่งถือว่าเป็นรัฐธรรมนูญ ที่เปิดโอกาสให้ประชาชน เข้ามามีส่วนร่วมในการปกครองมากขึ้นกว่าเดิม มีการนำเอาระบบการกระจายอำนาจ มาใช้อย่างจริงจัง คือมีองค์การบริหารส่วนตำบล (อบต.) เกิดขึ้นทั่วไประเทศรวมทั้งในจังหวัดชายแดนภาคใต้ ทำให้ประชาชนมีโอกาส เข้ามามีส่วนร่วม ในการปกครองและพัฒนาท้องถิ่น ชาวมลายูมุสลิมได้เป็นสมาชิก อบต. กันมากมาย ระบบอบต. ถือว่ามีส่วนช่วยลดแรงกดดันทางการเมือง ในเรื่องการปกครองตนเอง ในจังหวัดชายแดนภาคใต้ลงอย่างมาก          เมื่อรัฐบาล จัดให้มีการประชุมคณะรัฐมนตรีสัญจรนอกสถานที่ ในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้ ณ โรงแรมรอยัลปริ้นเซส อำเภอเมือง จังหวัดนราธิวาส แม่ทัพภาค 4 และผู้บัญชาการ พตท.43 ได้ชี้แจงสถานการณ์ในจังหวัดชายแดนภาคใต้ ให้นายกรัฐมนตรี และคณะรัฐมนตรีรับทราบว่า การเกิดเหตุร้ายในจังหวัดชายแดนภาคใต้ เป็นเรื่องความขัดแย้งของกลุ่มผลประโยชน์ และปัญหาอาชญากรรมธรรมดา เช่นเดียวกับภูมิภาคอื่น ๆ ของประเทศไทย ดังนั้นคงเป็นอำนาจและหน้าที่ ของเจ้าพนักงานที่มีอำนาจและหน้าที่ ตามกฎหมาย ได้แก่ตำรวจ และเจ้าหน้าที่ฝ่ายปกครองในการป้องกัน และปราบปรามการก่อเหตุร้าย ทุกรูปแบบ ทหารไม่ควรมีอำนาจหน้าที่ในการปราบปรามอีกต่อไป และเสนอให้ยุบเลิก พตท.43 ในที่สุด ได้มีคำสั่งสำนักนายกรัฐมนตรีที่ 123/45 ลงวันที่ 30 เมษายน 2545 ให้ยุติภารกิจของพตท. 43 ลงตั้งแต่ 1 พฤษภาคม 2545 เป็นต้นไป ทั้ง ๆ ที่มีหลายฝ่ายรวมทั้งประชาชนจำนวนมากคัดค้าน เนื่องจากยังไม่มีการสร้างชุมชนมุสลิม ให้เข้มเข็งเพียงพอ เพื่อที่จะปกป้องตนเองได้ และปรชาชนส่วนใหญ่ เกิดความไม่มั่นใจ ที่จะให้ตำรวจเข้ามามีบทบาท ในการรักษาความสงบในพื้นที่ เพียงหน่วยงานเดียว นอกเหนือจากฝ่ายปกครอง เพราะภาพลักษณ์ของตำรวจ ในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้ไม่อบอุ่น และเป็นมิตรกับประชาชนเท่าที่ควร มีความรู้สึกหวาดระแวง ระหว่างประชาชนกับตำรวจสูงมาก ขณะเดียวกันภายใต้คำสั่ง สร. ที่ 123/45 มีผลต่อการปรับโครงสร้าง ศอ.บต. ใหม่ ซึ่งไม่แปลกถ้าจะใช้คำว่ายุบ ศอ.บต. ภายใต้คำสั่งนี้เช่นเดียวกัน ทัศนะของประชาชน ในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้ที่มีต่อการยุบ พตท.43 และ ศอ.บต. นั้นเป็นเครื่องพิสูจน์ความสำเร็จในการแก้ปัญหาความไม่สงบ ในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้เป็นอย่างดี เพราะประชาชนส่วนใหญ่อาลัยอาวรณ์ และไม่อยากให้ยุบ 2 หน่วยงานนี้ในทันที เพราะประชาชนรู้สึกไม่พร้อมที่จะดูแลตนเอง ขณะเดียวกันประชาชนมีความรู้สึกว่า 2 หน่วยงานนี้เป็นส่วนหนึ่งในสังคมของจังหวัดชายแดนภาคใต้ ปี 2545 เป็นปีที่สรุปว่าประสบความสำเร็จ ในการแก้ปัญหาจังหวัดชายแดนภาคใต้ และมาจากการประกาศเป็นพื้นที่พิเศษ และใช้นโยบายเฉพาะในการแก้ไขปัญหา มาเป็นระยะเวลาอันยาวนาน ตามนโยบายความมั่นคงแห่งชาติ เกี่ยวกับจังหวัดชายแดนภาคใต้ จำนวน 4 ฉบับ ตั้งแต่ พ.ศ. 2521 – 2546 รวมระยะเวลา 25 ปี บวกกับภารกิจและบทบาทของ พตท.43 และศอ.บต. ที่เป็นหน่วยงานพิเศษ เข้ามาแก้ปัญหา ตามนโยบายความั่นคงแห่งชาติ เกี่ยวกับจังหวัดชายแดนภาคใต้ ที่จัดตั้งเมื่อ พ.ศ. 2524 รวมอายุ 21 ปี 3 เดือน 11 วัน คงจะเป็นอดีตที่จะต้องบันทึกและจดจำไว้เป็นประวัติศาสตร์ต่อไป และคงไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นความสำเร็จของใคร หรือหน่วยงานใดหน่วยงานหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายพลเรือน ตำรวจ หรือทหารก็ตาม แต่เป็นความสำเร็จของประชาชน และเจ้าหน้าที่ที่ได้ปฏิบัติงานร่วมกัน ในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้ ที่เป็นไปในทิศทางเดียวกัน “ก่อการร้ายแยกดินแดน” กลับมาใหม่หรือ?          จากสถานการณ์ความรุนแรง ในจังหวัดชายแดนภาคใต้ ที่เริ่มปะทุขึ้นมาใหม่ในระยะเวลาไม่นานหลังจากที่รัฐบาล พ.ต.ท.ทักษิณ ชินวัตร ประกาศว่าโจรก่อการร้ายและขบวนการแบ่งแยกดินแดนต่างๆ หมดศักยภาพ หรือไม่มีขีดความสามารถ ที่จะคุกคามอำนาจรัฐได้อีกต่อไป คงเหลือแต่โจรมิจฉาชีพเท่านั้น จนเป็นที่มาของการยุบ พตท.43 และ ศอ.บต. ตั้งแต่ 1 พฤษภาคม 2545 จากคุณ : ป๋าค๊ะป๋าขา - [ 28 ก.ย. 48 13:20:33 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จากนั้นเหตุการณ์ความไม่สงบ ในจังหวัดชายแดนภาคใต้ก็เกิดขึ้นเรื่อยมา เริ่มจาก 20 มิถุนายน 2545 ปล้นปืน 30 กระบอก จากที่ทำการอุทยานแห่งชาติบางลาง อำเภอธารโต จังหวัดยะลา และปล้นอีก 2 กระบอกจากทหารที่ อำเภอตากใบ จังหวัดนราธิวาส เผาโรงเรียน 5 แห่งใน จังหวัดสงขลา วางระเบิด 2 แห่งใน จังหวัดปัตตานี ตามด้วยการยิงหัวคะแนนคนใกล้ชิด ส.ส. พรรคไทยรักไทย กลุ่มวาดะห์          ปี 2546 โจรนินจาออกมาอาละวาด ด้วยลักษณะของนักรบกองโจรที่ได้รับการฝึกมาอย่างดี และมาถึง ปี 2547 มีการปล้นปืนจากค่ายทหารกองพันพัฒนาที่ 4 เมื่อ 4 มกราคม และตามติดด้วยการปะทะจับตายคนร้าย 106 ศพ ในวันที่ 28 เมษายน ล่าสุดวางระเบิดที่ อำเภอสุคิริน จังหวัดนราธิวาส เมื่อ 26 สิงหาคม มีคนตาย 1 และบาดเจ็บเกือบ 30 คน ที่สำคัญบรรดาผู้บาดเจ็บมีเด็กเป็นจำนวนหลายคน          ประเด็นที่น่าจะวิเคราะห์ควรจะเป็น “อุดมการณ์แบ่งแยกดินแดนได้นำไปสู่การปฏิบัติที่รุนแรงกว่าเดิมใช่หรือไม่? น่าจะพิจารณาดังต่อไปนี้          1. อุดามการณ์แบ่งแยกดินแดน ของชนกลุ่มน้อยที่เสียดินแดน หรือถูกผนวกเข้าเป็นส่วนหนึ่ง ของรัฐที่มีอำนาจเหนือกว่า ไม่ว่าที่ใดในโลก คงสูญสิ้นไปยาก เช่น รัฐเล็ก ๆ ที่แยกตัวออกจากอดีตสหภาพโซเวียต หรือแม้กระทั่งอดีตรัฐต่าง ๆ ที่เคยอยู่รวมกันภายใต้อดีตประเทศยูโกสลาเวียก่อนที่จะแยกเป็นประเทศออกมา ผู้เขียนได้เคยกล่าวข้างต้นว่า ได้มีการจัดส่งรัฐธรรมนูญฉบับปัจจุบัน ที่ได้แปลเป็นภาษามลายูให้กับประธานของ PULO ประเทศซีเรีย ท่านได้ตอบจดหมายหลังจากที่ได้รับรัฐธรรมนูญนั้น มายังนายทหารท่านหนึ่งสังกัดกองทัพภาคที่ 4 และภายหลังถูกนำมาเผยแพร่ในหนังสือพิมพ์มุสลิมนิวส์ เดือนกันยายน 2543 ซึ่งมีใจความสำคัญว่า “ผมได้เสนอรัฐธรรมนูญฉบับดังกล่าวนั้น ให้แก่ Supreme Council ของ PULO ได้พิจารณาแล้วและได้มีการลงมติเป็นการชั่วคราวว่า รัฐธรรมนูญฉบับที่ 16 นี้ สมควรอย่างยิ่งที่ชาวไทยมุสลิมทั่วประเทศ จะต้องยอมรับรัฐธรรมนูญ ซึ่งเป็นกฎหมายสูงสุดนี้ อย่างไม่มีข้อหลีกเลียง หากผู้ใดก่อการเรียกร้องแบ่งแยกดินแดน ก็สามารถถือได้ว่าพวกนั้นเป็นพวกโจรก่อการร้าย ดังนั้นกฎหมายสูงสุดของไทย รัฐธรรมนูญไทย ชาวไทยมุสลิมทุกคนควรจะยอมรับ ยกเว้นชาวปาตานี (หรือที่รู้จักกันในนาม จังหวัดชายแดนภาคใต้ที่มีชาวมุสลิมมลายูอาศัยอยู่) ที่จะยังคงยอมรับรัฐธรรมนูญฉบับนี้ หรือฉบับไหน ๆ ของไทยไม่ได้ แต่จะด้วยเหตุผลใด ๆ ก็ตาม เพราะจังหวัดดังกล่าว เคยเป็นรัฐเอกราชมาเป็นเวลายาวนาน ถูกยึดมาด้วยกำลัง อีกทั้งตามหลักของศาสนาอิสลามด้วยแล้วที่ว่า หากประเทศมุสลิมใดถูกบุกยึด ก็จำเป็นอย่างยิ่งต่อชาวมุสลิมทุกคนที่จะต้องทำการต่อสู้ฟัรดูอีน คือ เพื่อนำอิสรภาพ และความเป็นเจ้าของประเทศกับคืนมา”          นอกจากนี้ ขบวนการ BRN และ PULO ยังได้ทำการเผยแพร่แนวคิดแบ่งแยกดินแดนผ่านทาง Website อย่างต่อเนื่องนับ 10 ปี แม้กระทั้งในช่วงระยะเวลา ของการใช้นโยบายความมั่นคงแห่งชาติ เกี่ยวกับจังหวัดชายแดนภาคใต้ฉบับที่ 4 ซึ่งถือว่าเป็นช่วงเวลา ที่สถานการณ์ในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้เริ่มดีขึ้น ในทุก ๆ ด้านซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่ Website ของทั้งสองขบวนการได้มีการแพร่หลายอย่างกว้างขวาง ในกรณีนี้สามารถวิเคราะห์ได้ว่า ภายใต้อุดมการณ์แบ่งแยกดินแดนที่มีอยู่นั้น สังคมไม่เปิดช่องทาง ให้นำไปสู่การปฏิบัติได้อย่างรุนแรง หรือในวงกว้างเนื่องจากเงื่อนไขทางสังคมอยู่ในสภาพที่ดีพอสมควร          2. ได้มีการยอมรับจากประธาน BERSATU ผ่านทางรายการวิทยุ บีบีซี เมื่อ 24 พฤษภาคม 2547 ว่าอุดมการณ์แบ่งแยกดินแดน คงจะนำไปสู่การปฏิบัติได้ยากในยุคปัจจุบัน อาจทำได้เพียงทำอย่างไร ให้คนมลายูมุสลิม ได้มีส่วนในการปกครองตนเอง และรักษาเอกลักษณ์ของตนไว้ได้ และได้ปฏิเสธว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในปี 2547 ในเรื่องการปล้นปืน เมื่อวันที่ 4 มกราคม และเหตุการณ์ในวันที่ 28 เมษายน นั้น BERSATU ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้อง          3. ขบวนการแบ่งแยกดินแดนต่าง ๆ มียุทธศาสตร์ร่วมกันคือ การกู้เอกราชปัตตานีแต่มียุทธวิธีต่างกัน และไม่ขึ้นต่อกัน สำหรับเรื่อยยุทธศาสตร์นั้นดูได้จากการเข้าร่วมลงนามร่วมกันของ 8 กลุ่มภายใต้ BERSATU และได้กำหนดให้มี “รัฐธรรมนูญประเทศมลายูอิสลามปัตตานี” ฉบับ พ.ศ. 2540 ส่วนยุทธวิธีที่แต่ละกลุ่มดำเนินการ เพื่อให้บรรลุเป้าหมายนั้นแตกต่างกันไป เช่น PULO เน้นด้านประชาสัมพันธ์และเทคโนโลยี BRN เน้นเรื่องมาตรฐานการศึกษาของชาวมลายูปัตตานี การแสวงหาแนวร่วมของ BRN จึงเน้นไปที่สถาบันการศึกษาเป็นหลัก ส่วน GMIP เน้นหนักด้านกองกำลังและศาสตราวุธ มีลักษณะเป็น militant group มากที่สุด แม้ว่าแต่ละกลุ่มจะมียุทธศาสตร์เดียวกัน แต่ทุกกลุ่มก็ไม่ขึ้นต่อกัน เช่น ในขณะที่ประธาน BERSATU ออกมาให้สัมภาษณ์ว่าแบ่งแยกดินแดน เป็นเรื่องที่ไม่สอดคล้องกับปัจจุบันแต่ผู้นำ PULO ออกมาโต้ตอบกับผู้สื่อข่าว บีบีซี ผ่าน Website ของตนว่า “ต้องการกู้เอกราชปัตตานีที่ถูกปล้นเอาไป ถ้าไม่กู้เอกราชแผ่นดินปัตตานีก็ไม่ใช่ PULO” แต่บางครั้งขบวนการต่าง ๆ ก็ทำงานประสานกัน เช่น มีการยอมรับการกระทำร่วมกันระหว่าง PULO กับ GMIP ผ่าน Website PULO เมื่อวันที่ 26 ธันวาคม 2544 ว่าได้ดำเนินงานร่วมกัน ในเหตุการณ์ลอบยิงเจ้าหน้าที่ตำรวจ และอาสาสมัครในพื้นที่จังหวัดปัตตานี ยะลา และนราธิวาส เมื่อ 24 ธันวาคม 2544 แต่ในระยะหลัง เกือบจะไม่มีการยอมรับว่า เหตุการณ์ในจังหวัดชายแดนภาคใต้ที่เกิดขึ้น เป็นการกระทำของกลุ่มใด มีแต่การแสดงความชื่นชมต่อเยาวชน ที่เสียชีวิตในวันที่ 28 เมษายน ผ่านทางอินเตอร์เน็ตเท่านั้น          4. เมื่อพิจารณาจากอุดมการณ์ของขบวนการแบ่งแยกดินแดนต่าง ๆ ส่วนใหญ่จะเน้นในเรื่องของการสร้างความยุติธรรม ให้เกิดขึ้นในหมู่ชาวมลายูมุสลิม และรักษาเอกลักษณ์วิถีชีวิต ปลดปล่อยประชาชนมาลายูมุสลิม ให้พ้นจากการถูกกดขี่ โดยจะมุ่งทำร้ายเจ้าหน้าที่ตำรวจหรือทหาร แต่ทำไม่เหตุร้ายที่เกิดขึ้น ในจังหวัดชายแดนภาคใต้ในระยะหลัง เป้าหมายคือคนทั่วไป และส่วนใหญ่ก็คือประชาชนมาลายูมุสลิม ที่ต้องเสียชีวิต ขบวนการแบ่งแยกดินแดน ไม่น่าจะทำลายมวลชนของตนเอง แต่น่าจะเป็นขบวนการอื่น ๆ ที่ดึงเอาประเด็นการแบ่งแยกดินแดน หรือกู้เอกราชปัตตานี มาเป็นข้ออ้างเพื่อเหตุผลใดเหตุผลหนึ่ง หรืออาจจะใช้ความรุนแรงแบบเดียวกับ Islamic militant groups ที่ก่อการทั่วไป ในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้อยู่ขณะนี้ โดยหวังผลสำเร็จ ที่การก่อเหตุร้ายที่รุนแรง โดยไม่ต้องคำนึงถึงบุคคล ที่จะได้รับผลกระทบ หรือเป็นกลุ่มใหม่ที่เกิดขึ้น          5. ข้อมูลจากงานวิจัยหลายเรื่องที่ได้ทำการสอบถาม ความคิดเห็นจากประชาชน ได้ข้อสรุปว่า ประชาชนส่วนใหญ่เรียกร้องจากรัฐบาล ในเรื่องของความเป็นธรรม ปัญหาความยากจน โอกาสในการศึกษา และกระบวนการยุติธรรม ที่บกพร่องอย่างมากในจังหวัดชายแดนภาคใต้ ไม่เคยปรากฏว่าประชานคนใด แสดงทัศนะว่าไม่รักแผ่นดินไทย ทุกคนส่วนใหญ่ต้องการอยู่กับรัฐไทย แต่ต้องการคงไว้ซึ่งเอกลักษณ์ของตนเอง และไม่ถูกกดขี่เท่านั้น          6. เมื่อมีการยุบ พตท.43 อำนาจในการปราบปรามอยู่กับตำรวจฝ่ายเดียว มีการกล่าวว่า ระยะ 2 ปี ที่ผ่านมามีคนถูกอุ้ม วิสามัญฆาตกรรมโดยไม่ผ่านกระบวนการยุติธรรม การสอบสวนที่ใช้การทารุณอย่างมาก มีคดีสีเทาเกิดขึ้นมากมาย มีนักศึกษาคนหนึ่งเล่าให้ฟังว่า “เคยขับรถมอเตอร์ไซค์ ผ่านทหารชั้นประทวนคนหนึ่ง และถูกทหารนั้นเรียกให้หยุดตรวจ ทหารคนนั้นถามว่า จะไปไหนนักศึกษาคนนั้นตอบว่าจะไปปอเนาะ สิ้นเสียงของนักศึกษา ทหารคนนั้นเอาท้ายปืนฟาดที่ศีรษะอย่างแรง” นักศึกษาผู้นั้นระบายความรู้สึกว่า หลังจากวินาทีนั้น คิดอยู่อย่างเดียวว่า พวกเครื่องแบบอย่างนี้แหละ ที่สมควรฆ่าให้ตาย จากคุณ : ป๋าค๊ะป๋าขา - [ 28 ก.ย. 48 13:21:07 ]

ความคิดเห็นที่ 10 กรณีของความเจ็บแค้นของญาติผู้ที่ถูกอุ้มหายไป หรือการจับโต๊ะครู และบุตรชาย รวมทั้งหมอท่านหนึ่งในจังหวัดนราธิวาส เมื่อวันที่ 11 มิถุนายน 2546 ในข้อหามีส่วนพัวพันและเป็นสมาชิก J.I รวมทั้งการหายตัวไปของทนายความที่ชื่อ สมชาย นีละไพจิตร สามารถขยายแนวร่วม ให้กับกลุ่มผู้ก่อเหตุร้ายได้อย่างง่ายดาย ปัญหาความไม่เป็นธรรมในสังคม สามารถถูกนำมายุยงปลุกระดมเยาวชน ให้ก่อความรุนแรงได้ โดยไม่ต้องสังกัดขบวนการใด          หลังจากเกิดเหตุการณ์เมื่อ 28 เมษายน 2547 คณะรัฐมนตรีให้ความเห็นชอบ มีมติให้มีคำสั่งสำนักนายกรัฐมนตรีที่ 68/2547 เรื่องนโยบายเสริมสร้างสันติสุขในพื้นที่ 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ เมื่อพิจารณาเนื้อหาของคำสั่งแล้ว มีความก้าวหน้า เข้าใจสถานการณ์อยู่มากพอสมควร แต่ถ้าตราบใดยังไม่มีการปรับปรุงการหาข่าว แบบกล่าวหาคนทั่วไป โดยปราศจากหลักฐานที่ชัดเจน ไม่อบรมกิริยามารยาทของเจ้าหน้าที่ทหาร ตำรวจ ระดับชั้นประทวนลงมา ให้มีกิริยาที่สุภาพและไม่ป่าเถื่อน และมองประชาชนอย่างมิตร ถ้าประชาชนทำความผิด ก็ควรใช้กระบวนการยุติธรรมให้เหมาะสม กับประเทศที่มีอารยธรรม ถ้าสิ่งเหล่านี้ ไม่สามารถทำได้ อีกกี่ร้อยคำสั่งสำนักนายกรัฐมนตรี ก็แก้ปัญหาไม่ได้ เอกสารอ้างอิง กองทัพภาคที่ 4 (2545). กองบัญชาการผสมพลเรือน ตำรวจ ทหารที่ 43. (ออนไลน์) มีที่ http:// www.isoc4-2.mi.th [2545] รัตติยา สาและ.(2547) ปตานี ดารุสสะลาม (มลายู-อิสลาม ปตานี) สู่ความเป็น “จังหวัดปัตตานี ยะลา และนราธิวาส”. ใน สุจิตต์ วงษ์เทศ(บรรณาธิการ), ประวัติศาสตร์ “ปกปิด” ของ ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ รัฐปัตตานีใน “ศรีวิชัย” เก่าแก่กว่ารัฐสุโขทัยในประวัติศาสตร์ (พิมพ์ครั้งที่ 2, หน้า236-301). กรุงเทพฯ :มติชน. ศูนย์ประสานงานปกครองจังหวัดชายแดนภาคใต้(ศปต.), กรมการปกครอง, กระทรวงมหาดไทย. (มปป.) คู่มือการปฏิบัติราชการในจังหวัดชายแดนภาคใต้. ยะลา:หจก.ยะลาการพิมพ์ Ahmad Fathy al-Fatani. (1994). Pengantar Sejarah Patani. Alor Setar : Pustaka Darussalam. Che Man, W.K. (1990). Muslim Separatism : The Moros of Southern Philippines and the Malays of Southern Thailand. Singapore : Oxford University Press. Nik Anuar Nik Mahmud. (1999). Sejarah Perjuangan Melayu Pattani 1785-1954. Bangi : Universiti Kebangsaan Malaysia. Pridi Phanomyong. (1974). National Unity and the Problems of the Three Southern Provinces. Bangkok : National Federation of Southern Students. Suara Siswa. (1970). Document on Pattani Movement, No.2 (December), University of Malaya, Malaysia. Surin Pitsuwan. (1985). Islam and Malay Nationalism : A case Study of the Malay-Muslims of Southern Thailand. Bangkok : Thai Khadi Research Institute, Thammasat University. จากคุณ : ป๋าค๊ะป๋าขา - [ 28 ก.ย. 48 13:21:29 ]

ความคิดเห็นที่ 11 สรุปสั้นๆ คือไม่อยากเป็นคนไทยนั่นแหละ ไม่เห็ฯต้องชักแม่น้ำทั้งห้าให้ยืดยาวไปเลย ก็บอกไปสิ "ฉันไม่ต้องการเป็นคนไทย" จะได้หมดเรื่องหมดราว จากคุณ : เฮ่อ - [ 28 ก.ย. 48 13:47:03 A:222.10.136.39 X: TicketID:108598 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ในความคิดของผม เขารู้เรา : เขารู้ว่าใครเป็นใคร เป็น จนท. เป็น สาย เราไม่รู้เขา : แยกไม่ออก ระหว่าง โจร แนวร่วม                 คนกลางๆ   ปชช.  คนที่เป็นฝ่ายเรา -- ปัญหาภาคใต้นี้ยังอยู่อีกยาวนาน -- จากคุณ : เด็กน้อยเมื่อหลายปี - [ 28 ก.ย. 48 13:56:25 ]

ความคิดเห็นที่ 14 " ต้องรวม 4 จังหวัด คือ ปัตตานี ยะลา นราธิวาส และสตูลเป็นรัฐมลายูอิสลาม และปลดปล่อยชนชาติมลายูที่อยู่ใน 4 จังหวัดจากการดูถูกข่มเหง กดขี่ เอารัดเอาเปรียบ" สมัยก่อนหลายสิบปีก่อนเขามีปัญหาที่ 4 จังหวัดภาคใต้ ปัจจุบันทำไมเหลือแค่ 3 จังหวัด โดยไม่มีสตูล และไม่มีเหตุร้ายอะไรที่เกิดขึ้นกับสตูลเลย หรือว่าชาวมุสลิมที่สตูลไม่ได้ถูกรัฐบาลกดขี่หรือทำไมดี เหมือนที่ 3 จังหวัดนั่นบางพวกชอบเอามาอ้าง เดี๋ยวลองดูซิ ถ้าเลือกตั้งซ่อมงวดนี้มันแพ้ รับรองได้จะได้ยินชื่อสตูลกลับมาฮิตอีกครั้ง ที่ชักประวัติยาวเหยียดมา ก็ยิ่งทำให้รู้ว่าดรงเรียนปอเนาะบางส่วนเป็นแหล่งเพาะโจรมานานหลายสิบปี ถามว่ามีใครไปแตะไปทำอะไรหรือไม่ทุกรัฐบาลที่ผ่านมา ไม่มีปล่อยให้มันล้างสมองให้หมดก่อนรึไง และฟันธงได้ชัดขึ้นว่าผุ้อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ความไม่สงบ ต้องมีระดับเจ้ารัฐต่างๆทางฝั่งมาเลย์ร่วมด้วย และที่พึ่งเป็นข่าวครึกโครมไม่กี่ปีมานี้ยิ่งชัด โดยเฉพาะที่พาดหัวว่ามีหญิงไทยโชคดีได้แต่งกับลูกหลานสุลต่านรัฐกลันตัน แต่พออ่านประวัติหญิงสาวที่ว่า กับมีเชื้อสายราชวงศ์ปัตตานีเก่า และญาติที่เคยไปแต่งกับทางฝั่งโน้นก็มีเชื้อสายราชวงค์เก่าเหมือนกัน เพราะฉะนั้นฟันธงได้ หนึ่งในพวกให้การสนับสนุนแบ่งแยกดินแดนเพื่อให้ไปรวมกับฝั่งมาเลย์เป็นพวกราชวงศ์เก่าฝั่งนั้น และการเมืองฝั่งไทยสังเกตุจากสตูลไม่เกิดเหตุอะไรทั้งๆที่เคยมีปัญหามาก่อนเหมือนกัน เพราะสตูลไม่มีส.ส.เปลี่ยนมือหรืออยู่ในกลุ่มวาดะห์มาก่อน จากคุณ : อ่านจบวิเคราะห์ได้แค่เนี้ยะ - [ 28 ก.ย. 48 14:06:37 A:203.113.33.7 X:203.151.140.122 TicketID:107637 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ......ปกติแล้วชาวมุสลิมทั่วไปก็มีสิทธิมากกว่า ชาวไทยพุทธทุกคนทั่วไปอยู่แล้ว แล้วเขายังอยากจะได้อะไร อีกล่ะ ในเมื่อสิทธิต่างๆ ก็มีมากกว่า แต่หน้าที่กลับน้อยกว่า ชาวไทยพุทธทั่วไปอีก แล้วห้ามอ้างด้วยว่า "สิทธิทุกอย่าง เขาได้มาจากการเรียกร้อง" ก็สิ่งที่เขาเรียกร้องทุกอย่าง มันพิเศษกว่าชาวพุทธ ทั่วไป ซะอีกครับ. จากคุณ : สยึมกึ๋ย - [ 28 ก.ย. 48 15:25:42 ]