ความคิดเห็นที่ 1 ความทรงจำกับประวัติศาสตร์บาดแผล กรณีการปราบปรามนองเลือด 6 ตุลา 2519 ธงชัย วินิจจะกูล   ความเป็นจริงไม่เคยปรานีใคร จนกระทั่งบัดนี้ เหตุการณ์ในเช้าวันพุธที่ 6 ตุลาคม 2519 ยังเป็นเรื่องยากเกินเข้าใจในมโนธรรมของหลาย ๆ คน ใครบอกว่าภารกิจของความรู้ประวัติศาสตร์ คือ การกอบกู้รื้อฟื้นอดีต คือการบันทึกอดีตที่เป็นความจริงทั้ง มวล ? ถ้าเช่นนั้น ประวัติศาสตร์มีน้ำยาทำอะไรได้บ้างกับอดีตที่เป็นบาดแผลฝังลึกในจิตวิญญาณของคนทั้งรุ่นและของชาติ ? 20 ปีที่ผ่านไป การพูดถึง 6 ตุลา 19 ปรากฏเป็นพัก อย่างกระท่อนกระแท่น ไม่สามารถพูดถึงข้อเท็จจริงได้กระจ่าง ไม่สามารถวิเคราะห์ตีความให้ความหมายได้ลึกซึ้งตรงไปตรงมา ทำได้เพียงบ่ายเบี่ยงเลี่ยงไปมา หรือเตือนความทรงจำกัน ใครสงสัยใคร่ไต่สวนความจริงเรื่อง 6 ตุลา มักจะถูกตัดบทตำหนิว่า เป็นการฟื้นฝอยหาตะเข็บหรือกวนน้ำให้ขุ่น ข้อเขียนของอาจารย์ป๋วย อึ๊งภากรณ์ ในต่างประเทศ กลับตรงไปตรงมาที่สุด จนเรามักอาศัยเป็นช่องทางที่จะพูดถึง 6 ตุลา ได้อย่างสะดวก มากกว่าจะศึกษาไต่สวนกันเองอย่างจริงจัง (บวกกับการที่ท่านเป็นผู้ที่สาธารณชนให้ความเคารพและท่านไม่ใช่ฝ่ายซ้ายแต่อย่างใด) การล้อมปราบฆาตกรรมโหดเมื่อ 6 ตุลาคม 2519 เหมือนกับเหตุการณ์อัปลักษณ์อีกมากมายในโลก ที่เผยให้เห็นความล้มเหลวของความรู้ประวัติศาสตร์ซึ่งไม่สามารถซื่อสัตย์ต่ออดีตได้เต็มที่อย่างอวดอ้าง เหตุการณ์อัปลักษณ์อย่าง 6 ตลุา 19 อยู่พ้นขอบข่ายของภารกิจทรงคุณค่าที่คุณครูพร่ำสอนเรามาตั้งแต่เด็ก ๆ ไปสิงสถิตอยู่ในปริมณฑลของความลังเล อิหลักอิเหลื่อ และความหลงลืมของประวัติศาสตร์ไทย อดีตที่อาจไม่มีโอกาสกลายเป็นประวัติศาสตร์นี่เอง กลับคอยหลอกหลอนท้าทายอดีตสารพันอันน่าภูมิใจในประวัติศาสตร์แห่งชาติ เพื่อคอยชี้ให้เห็นว่า ประวัติศาสตร์แห่งชาติไม่กล้าพูดความจริง ภาพนี้ถ่ายบริเวณหน้าหอประชุมใหญ่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ จากคุณ : น้ำเชี่ยว...ไหลลึก - [ 8 ต.ค. 48 20:09:16 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ลำดับเหตุการณ์กรณี 6 ตุลาคม 2519 10 สิงหาคม 2519 มีข่าวลือว่าจอมพลถนอมเดินทางเข้ามาในประเทศไทย แต่วันรุ่งขึ้นก็มีข่าวว่าจอมพลถนอมทำบุญเลี้ยงพระที่วัดไทยในสิงคโปร์ 16 สิงหาคม 2519 มีข่าวแจ้งว่าจอมพลประภาส จารุเสถียร หนึ่งในสามทรราชที่ถูกนักศึกษาประชาชนขับไล่ และหลบหนีออกนอกประเทศไปเมื่อเหตุการณ์ 14 ตุลาคม 2516 เดินทางกลับเข้าประเทศแล้ว 19 สิงหาคม 2519 นักศึกษาจำนวนหนึ่งจัดขบวนแห่รูปวีรชน 14 ตุลา ไปที่สน.ชนะสงคราม แจ้งข้อหาให้ตำรวจดำเนินคดีกับจอมพลประภาส 15.00 น. นักศึกษาชุมนุมที่ลานโพธิ์ แม้ว่ามหาวิทยาลัยจะมีคำสั่งห้ามแล้ว 17.00 น. ศนท.จัดชุมนุมที่สนามหลวง 22.00 น. นักศึกษาประชาชนประมาณหมื่นคน เคลื่อนขบวนจากสนามหลวงเข้ามายังสนามฟุตบอลธรรมศาสตร์ และมีการชุมนุมกันตลอดคืน 29 กันยายน 2519 มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ประกาศเลื่อนพิธีรับพระราชทานปริญญาบัตรออกไปโดยไม่มีกำหนด ศนท. และกลุ่มพลังต่างๆ นัดชุมนุมประท้วงพระถนอมที่สนามหลวง โดยเป็นการชุมนุมอย่างสงบตามสิทธิแห่งรัฐธรรมนูญ สุธรรม แสงประทุม กล่าวกับประชาชนว่า การชุมนุมครั้งนี้ได้แจ้งให้นายกฯ ทราบแล้ว และนายกฯ รับปากว่าจะให้กำลังตำรวจคุ้มครองผู้ชุมนุม มีประชาชนมาร่วมชุมนุมประมาณสองหมื่นคน ระหว่างการชุมนุม มีผู้อ้างตัวว่ารักชาติมาตั้งเครื่องขยายเสียงกล่าวโจมตี ศนท.อย่างหยาบคาย จนตำรวจต้องไปขอร้องให้เลิกและกลับไปเสีย กลุ่มรักชาติพวกนี้จึงยอมกลับไป นอกจากนั้นยังมีการปล่อยงูพิษกลางที่ชุมนุมที่หาดใหญ่และมีการยิงปืนใส่ที่ชุมนุมก่อนสลายตัว (การชุมนุมจัดโดยมหาวิทยาลัยสงขลาฯ นายจเร ดิษฐแก้ว ถูกยิงที่กกหูบาดเจ็บ นายสมชัย เกตุอำพรชัย นักศึกษาวิทยาลัยเทคนิคภาคใต้ถูกตีศีรษะและถูกยิงที่มือซ้าย) ศนท.ได้ส่งคนเข้าพบนายกฯ เพื่อขอฟังผลตามข้อเรียกร้องที่เคยยื่นหนังสือไว้ แต่เลขานุการนายกฯ ไม่ให้เข้าพบ กระทั่งเวลาสามทุ่มเศษ นายสุธรรมและคณะจึงกลับมาที่ชุมนุมพร้อมกับกล่าวว่าได้รับความผิดหวังมาก แต่ยืนยันว่าจะสู้ต่อไป และจะให้เวลารัฐบาลถึงเที่ยงวันเสาร์ที่ 2 ตุลาคม ถ้ารัฐบาลยังไม่ตัดสินใจแก้ปัญหานี้ ก็จะเคลื่อนไหวทั้งใน กทม.และต่างจังหวัดพร้อมกัน ที่ชุมนุมประกาศสลายตัวเมื่อเวลา 21.45 น. กลุ่มกระทิงแดงและลูกเสือชาวบ้านจำนวนหนึ่งอ้างตัวเข้าอารักขาพระถนอมที่วัดบวรฯ ในช่วงนี้ นักศึกษาสถาบันต่างๆ เริ่มเคลื่อนไหวโดยรับมติของ ศนท.ไปปฏิบัติ 30 กันยายน 2519 รัฐบาลส่งนายประสิทธิ์ กาญจนวัฒน์ ดร.นิพนธ์ ศศิธร และนายดำรง ลัทธพิพัฒน์ เป็นตัวแทนไปนิมนต์พระถนอมออกนอกประเทศ แต่พระถนอมปฏิเสธ สมเด็จพระญาณสังวร และคณะสงฆ์ผู้ใหญ่ แจ้งให้ตัวแทนรัฐบาลทราบว่า พระบวชใหม่จะไปไหนตามลำพังระหว่างพรรษาไม่ได้ และกำหนดพรรษาจะสิ้นสุดลงในวันที่ 8 ตุลาคม 2519 ม.ร.ว.เสนีย์ ปราโมช ยืนยันว่า ข้อเรียกร้องให้พระถนอมออกนอกประเทศนั้น รัฐบาลทำไม่ได้ เพราะขัดต่อรัฐธรรมนูญ 1 ตุลาคม 2519 มีการชุมนุมที่สนามหลวง แต่เป็นการชุมนุมที่ไม่ยืดเยื้อ เพียงสามทุ่มกว่าๆ ก็เลิกและประกาศให้ประชาชนมาฟังคำตอบรัฐบาลในวันที่ 4 ตุลาคม เวลา 15.30 น. ตัวแทนญาติวีรชน 14 ตุลา จำนวน 5 คน อดอาหารประท้วงที่หน้าทำเนียบรัฐบาล จนกว่ารัฐบาลจะให้คำตอบแน่ชัดว่าจะให้พระถนอมออกจากประเทศไทย นายสมศักดิ์ ขวัญมงคล หัวหน้ากลุ่มกระทิงแดง กล่าวว่า หากมีการเดินขบวนไปวัดบวรนิเวศฯ กระทิงแดงจะอารักขาวัดบวรฯ และขอให้ ศนท.ยุติการเคลื่อนไหว ขบวนการปฏิรูปแห่งชาติ และกลุ่มพลัง 12 กลุ่ม ร่วมกันออกแถลงการณ์ว่า ศนท.ถือเอากรณีพระถนอมเป็นเครื่องมือก่อความไม่สงบ 2 ตุลาคม 2519 สมาชิกกลุ่มนวพลทั่วประเทศเดินทางเข้ามาที่วัดพระแก้ว และปฏิญาณตนต่อหน้าพระแก้วมรกตเพื่อปกป้องชาติ ศาสน์ กษัตริย์ แล้วไปชุมนุมกันที่บริเวณสนามไชย นายวัฒนา เขียววิมล ได้นำกลุ่มนวพลไปวัดบวรฯ อวยพรวันเกิดสมเด็จพระญาณสังวร แล้วกลับไปชุมนุมที่สนามไชยอีกครั้ง เนื้อหาการอภิปรายมุ่งต่อต้านคอมมิวนิสต์ จากนั้นก็เลิกราเดินทางกลับภูมิลำเนา กลางดึกคืนวันนี้มีคนร้ายยิงปืน เอ็ม 79 เข้าไปยังสำนักงานหนังสือพิมพ์ไทยรัฐ โดยไทยรัฐฉบับวันที่ 3 ตุลาคม หน้า 4 คอลัมน์ “ไต้ฝุ่น” เขียนว่า “หากเมืองไทยจะมีนายกรัฐมนตรีใหม่อีก ทำนายทายทักกันได้ว่าจะไม่ใช่คนในสกุลปราโมชอีกแล้ว อาจจะเป็นหนึ่งในสามของคนวัย 52 เล็งกันไว้จากสภาปฏิรูป ดร.เชาวน์ ณ ศีลวันต์ เกษม จาติกวณิช หรือประภาศน์ อวยชัย คนนี้ซินแสดูโหงวเฮ้งแล้วบอกว่าฮ้อ” ทางด้านธรรมศาสตร์ นักศึกษาคณะรัฐศาสตร์เป็นคณะแรกที่หยุดสอบประท้วง ส่วนนักศึกษามหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ออกแถลงการณ์ให้รัฐบาลแก้ไขกรณีพระถนอมโดยด่วน ศนท.พร้อมด้วยตัวแทนกลุ่มพลังอื่นๆ จำนวน 10 คนเข้าพบนายกรัฐมนตรีเพื่อขอคำตอบตามที่ยื่นข้อเรียกร้องไว้ จากนั้นนายสุธรรม แสงประทุม แถลงว่า ได้รับคำตอบไม่ชัดเจน จึงประกาศเคลื่อนไหวคัดค้านต่อไป โดยจะนัดชุมนุมประชาชนทั่วประเทศที่สนามหลวงในวันที่ 4 ตุลาคม 3 ตุลาคม 2519 ญาติวีรชนที่อดข้าวประท้วงอยู่หน้าทำเนียบรัฐบาล ย้ายมาประท้วงต่อที่ลานโพธิ์  มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ เนื่องจากสถานการณ์ไม่อำนวย ตกเย็นกลุ่มประชาชนรักชาตินำเครื่องขยายเสียงมาโจมตี ศนท.ว่าเป็นคอมมิวนิสต์ นักศึกษามหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี ชุมนุมคัดค้านพระถนอม ขณะที่ตัวแทนกลุ่มนวพลจากจังหวัดต่างๆ ชุมนุมกันที่สนามไชย 4 ตุลาคม 2519 ม.ร.ว.เสนีย์ให้สัมภาษณ์หนังสือพิมพ์ยอมรับว่ามีตำรวจกลุ่มหนึ่งเป็นผู้ลงมือฆ่าโหดที่นครปฐม ขณะที่พล.อ.อ.กมล เดชะตุงคะ ให้สัมภาษณ์หนังสือพิมพ์ว่าไม่มีมูลเพียงพอที่จะฟ้องสามทรราช กรณี 14 ตุลา ตอนเที่ยงมีการชุมนุมที่ลานโพธิ์ นักศึกษาธรรมศาสตร์ส่วนใหญ่ไม่เข้าสอบ ดร.ป๋วยให้นักศึกษาเลิกชุมนุมและเข้าห้องสอบแต่นักศึกษาไม่ยอม มีการอภิปรายและการแสดงละครเกี่ยวกับกรณีฆ่าแขวนคอพนักงานการไฟฟ้านครปฐม จัดโดยชุมนุมนาฏศิลป์และการละคร มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ สถานีวิทยุยานเกราะออกข่าวว่านักศึกษาที่แสดงละครมีใบหน้าคล้ายเจ้าฟ้าชายถูกแขวนคอ 15.30 น. ศนท. และแนวร่วมต่อต้านเผด็จการฯ ชุมนุมประชาชนอีกครั้งที่สนามหลวง 17.30 น. มีการก่อกวนจากกลุ่มกระทิงแดง นักเรียนอาชีวะ และกลุ่มประชาชนรักชาติประมาณ 50 คน ติดเครื่องขยายเสียงพูดโจมตี ศนท.โดยนายสมศักดิ์ มาลาดี จนกระทั่งถูกตำรวจจับ (หลัง 6 ตุลา นายสมศักดิ์ได้ไปออกรายการที่สถานีวิทยุยานเกราะ) กระทิงแดงสลายตัวเมื่อเวลาประมาณ 20.15 น. 18.30 น. ฝนตกหนัก แต่ท้องสนามหลวงยังมีคนชุมนุมอยู่นับหมื่น 19.30 น. เพื่อความปลอดภัยจึงย้ายการชุมนุมเข้าธรรมศาสตร์อย่างสงบ พร้อมกับประกาศว่าจะไม่สลายตัวจนกว่าพระถนอมจะออกจากประเทศไทย 21.00 น. ดร.ป๋วย อึ๊งภากรณ์  อธิการบดีมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ โดยความเห็นชอบของนายกสภามหาวิทยาลัยฯ (ดร.ประกอบ หุตะสิงห์) ออกแถลงการณ์สั่งปิดมหาวิทยาลัย นักศึกษามหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ประมาณ 700 คน เดินขบวนต่อต้านพระถนอม แล้วไปชุมนุมที่สนามหน้าศาลากลางจังหวัด ส่วนที่อนุสาวรีย์ท้าวสุรนารี จังหวัดนครราชสีมา มีนักศึกษาเปิดอภิปรายต่อต้านพระถนอม ที่จังหวัดขอนแก่น นักศึกษาเปิดอภิปรายต่อต้านพระถนอมและมีการเผาหุ่นพระถนอม จากคุณ : น้ำเชี่ยว...ไหลลึก - [ 8 ต.ค. 48 20:09:42 ]

ความคิดเห็นที่ 3 5 ตุลาคม 2519 มีพระบรมราชโองการโปรดเกล้าฯ แต่งตั้งคณะรัฐมนตรี ชุดใหม่ โดยมี ม.ร.ว.เสนีย์ ปราโมช เป็นนายกฯ นักศึกษาจากมหาวิทยาลัยต่างๆ เริ่มเคลื่อนขบวนมุ่งสู่ธรรมศาสตร์ มีการประกาศงดสอบทุกสถาบัน ซึ่งเป็นการเคลื่อนไหวใหญ่ที่ทำพร้อมกันทั่วประเทศ ตกเย็น จำนวนผู้ร่วมชุมนุมเพิ่มมากขึ้นนับหมื่นคน จึงย้ายการชุมนุมจากบริเวณลานโพธิ์มายังสนามฟุตบอล มหาวิทยาลัยรามคำแหงประกาศงดการสอบไล่โดยไม่มีกำหนด ในตอนเช้า หนังสือพิมพ์ดาวสยาม และบางกอกโพสต์ เผยแพร่ภาพการแสดงล้อการแขวนคอของนักศึกษาที่ลานโพธิ์ โดยพาดหัวข่าวเป็นเชิงว่าการแสดงดังกล่าวเป็นการ “หมิ่นพระบรมเดชานุภาพ” นางนงเยาว์ สุวรรณสมบูรณ์ เข้าแจ้งความต่อนายร้อยเวรสถานีตำรวจนครบาลชนะสงคราม ให้จับกุมผู้แสดงละครหมิ่นพระบรมเดชานุภาพองค์สยามมกุฎราชกุมาร 9.30 น. ที่ประชุมสหภาพแรงงาน 43 แห่ง มีมติจะเข้าพบ ม.ร.ว.เสนีย์ ปราโมช เพื่อยื่นข้อเสนอให้พระถนอมออกนอกประเทศ และสภาแรงงานจะนัดหยุดงานทั่วประเทศภายในวันที่ 11 ตุลาคม 10.00 น. สถานีวิทยุยานเกราะเปิดรายการพิเศษ เสียงของ พ.ท.อุทาร สนิทวงศ์ กล่าวเน้นเป็นระยะว่า “เดี๋ยวนี้การชุมนุมที่ธรรมศาสตร์ไม่ใช่เป็นเรื่องต่อต้านพระถนอมแล้ว หากแต่เป็นเรื่องหมิ่นพระบรมเดชานุภาพ” 13.30 น. นักศึกษารามคำแหงเตรียมออกเดินทางไปสมทบที่ธรรมศาสตร์ 25 คันรถ 15.30 น. นักศึกษารามคำแหงที่ไม่เห็นด้วยกับการชุมนุมคัดค้านพระถนอม ยื่นหนังสือถึงรองอธิการบดีให้มีการสอบไล่ต่อไป 17.30 น. พ.อ.อุทาร ออกประกาศให้คณะกรรมการชมรมวิทยุเสรี และผู้ร่วมก่อตั้งไปร่วมประชุมที่สถานีวิทยุยานเกราะเป็นการด่วน 19.00 น. ประธานรุ่นลูกเสือชาวบ้าน เขตกรุงเทพฯ ได้ประชุมที่กองบัญชาการตำรวจตระเวนชายแดน โดยมี พล.ต.ต.เจริญฤทธิ์ จำรัสโรมรัน และอาคม มกรานนท์ เป็นผู้กล่าวในที่ประชุมว่า จะต่อต้าน ศนท. และบุคคลที่อยู่ในธรรมศาสตร์ 20.35 น. ชมรมวิทยุเสรี ออกแถลงการณ์ฉบับหนึ่งว่า “ขณะนี้มีกลุ่มคนก่อความไม่สงบ ได้ดำเนินการไปในทางที่จะทำลายชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ ในกรณีต่างๆ ดังต่อไปนี้ มีการนำธงชาติคลุมตัวละครแสดงเป็นคนตายที่ข้างถนนหน้ารัฐสภา มีการใช้สื่อมวลชนที่มีแนวโน้มเอียงเช่นเดียวกับผู้ก่อความไม่สงบ  ลงบทความ  หรือเขียนข่าวไปในทำนองที่จะทำให้เกิดช่องว่างในบวรพุทธศาสนา มีนักศึกษาผู้หนึ่งทำเป็นผู้ถูกแขวนคอ โดยผู้ก่อความไม่สงบที่มีใบหน้าคล้ายกับพระราชวงศ์ชั้นสูงองค์หนึ่ง พยายามแต่งใบหน้าเพิ่มเติมให้เหมือน” ทั้งนี้พยายามจะแสดงให้เห็นว่า กรณีพระถนอมและผู้ที่ถูกแขวนคอเป็นเพียงข้ออ้างในการชุมนุมก่อความไม่สงบเท่านั้น แต่ความจริงต้องการทำลายชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ นับเป็นครั้งแรกที่สถานีวิทยุยานเกราะ และชมรมวิทยุเสรี เรียกกลุ่มนักศึกษาประชาชนที่ธรรมศาสตร์ว่า “ผู้ก่อความไม่สงบ” ซึ่งแถลงการณ์ได้กล่าวต่อไปอีกว่า “ชมรมวิทยุเสรีคัดค้านการกระทำดังกล่าวในทุกๆ กรณี ขอให้รัฐบาลจัดการกับผู้ทรยศเหล่านี้โดยเร็วที่สุด เพื่อป้องกันการนองเลือดอันอาจจะเกิดขึ้น หากให้ประชาชนชุมนุมกันแล้วอาจมีการนองเลือดขึ้นก็ได้” นับเป็นครั้งแรกอีกเช่นกันที่สถานีวิทยุยานเกราะและชมรมวิทยุเสรีกล่าวคำว่า “อาจมีการนองเลือดขึ้น” 21.00 น. พล.ต.ต.เจริญฤทธิ์ สั่งให้ประธานลูกเสือชาวบ้าน (ลส.ชบ.) แจ้งแก่บรรดา ลส.ชบ.ที่ชุมนุมกันอยู่ ณ บริเวณพระบรมรูปทรงม้าว่า ให้ฟังสถานีวิทยุยานเกราะและชมรมวิทยุเสรีก่อนการเคลื่อนไหว 21.30 น. นายประยูร อัครบวร รองเลขาธิการฝ่ายการเมืองของ ศนท.ได้แถลงที่ อมธ. พร้อมกับนำ นายอภินันท์ บัวหภักดี นักศึกษาปีที่ 2 คณะรัฐศาสตร์ และนายวิโรจน์ ตั้งวาณิชย์ นักศึกษาปีที่ 4 คณะศิลปศาสตร์ สมาชิกชุมนุมนาฏศิลป์และการละคร มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ มาแสดงความบริสุทธิ์ใจ และกล่าวว่าการแสดงดังกล่าวก็เพื่อแสดงให้เห็นความทารุณโหดร้ายอันเนื่องมาจากการฆ่าแขวนคอที่นครปฐม โดยมีการแต่งหน้าให้เหมือนสภาพศพ และการที่เลือกเอาบุคคลทั้งสองก็เพราะเป็นนักแสดงในมหาวิทยาลัย อีกทั้งตัวเล็กมีน้ำหนักเบา ไม่ทำให้กิ่งไม้หักง่าย การแสดงแขวนคอใช้วิธีผูกผ้าขาวม้ารัดรอบอกและผูกเชือกด้านหลังห้อยกับกิ่งไม้ จึงต้องใส่เสื้อทหารซึ่งมีตัวใหญ่เพื่อบังร่องรอยผ้าขาวม้าให้ดูสมจริง นายประยูรกล่าวว่า “ทางนักศึกษาไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมสถานีวิทยุยานเกราะและหนังสือพิมพ์ดาวสยามจึงให้ร้ายป้ายสีบิดเบือนให้เป็นอย่างอื่นโดยดึงเอาสถาบันที่เคารพมาเกี่ยวข้อง ” 21.40 น. รัฐบาลเสนีย์ออกแถลงการณ์ทางสถานีโทรทัศน์ช่อง 9 แจ้งว่า “ตามที่ได้มีการแสดงละครที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ เมื่อวันที่ 4 ตุลาคม ศกนี้ มีลักษณะเป็นการหมิ่นหรือแสดงความอาฆาตมาดร้ายต่อองค์รัชทายาท รัฐบาลได้สั่งให้กรมตำรวจดำเนินการสอบสวนกรณีนี้โดยด่วนแล้ว” สถานีวิทยุยานเกราะและชมรมวิทยุเสรีออกอากาศตลอดคืนเรียกร้องให้ประชาชนและลูกเสือชาวบ้านไปชุมนุมที่ลานพระบรมรูปทรงม้า เพื่อเรียกร้องให้รัฐบาลเร่งดำเนินการจับกุมผู้กระทำการหมิ่นองค์สยามมกุฎราชกุมารมาลงโทษ 24.00 น. กรมตำรวจประชุมเจ้าหน้าที่ตำรวจชั้นผู้ใหญ่ ประกอบด้วย พล.ต.อ.ศรีสุข มหินทรเทพ พล.ต.ท.ชุมพล โลหะชาละ พล.ต.ท.มนต์ชัย พันธุ์คงชื่น พล.ต.ท.ณรงค์ มหานนท์ และเจ้าหน้าที่ตำรวจชั้นผู้ใหญ่อีกหลายนาย 6 ตุลาคม 2519 สถานีวิทยุยานเกราะออกอากาศว่า พล.ต.ประมาณ อดิเรกสาร รองนายกรัฐมนตรี ได้ยื่นคำขาดต่อ ม.ร.ว.เสนีย์ ปราโมช นายกรัฐมนตรี ขอให้รัฐบาลดำเนินการตามกฎหมายต่อ ศนท. ที่หมิ่นพระบรมเดชานุภาพอย่างเด็ดขาด หากมีรัฐมนตรีหรือนักการเมืองคนใดเกี่ยวข้องกับเรื่องดังกล่าว ก็ให้จับกุมและลงโทษตามกฎหมายทันที สุธรรม แสงประทุม กับกรรมการ ศนท. และตัวแทนชุมนุมนาฏศิลป์ฯ เดินทางไปขอพบนายกรัฐมนตรี เพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจ 01.40 น. กลุ่มคนประมาณ 100 คนได้บุกเข้าไปเผาแผ่นโปสเตอร์หน้าประตูมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ด้านสนามหลวง กลุ่มคนที่อออยู่หน้าประตูพยายามจะบุกปีนรั้วเข้าไป มีเสียงปืนนัดแรกดังขึ้นและมีการยิงตอบโต้ประปรายแต่ไม่มีใครบาดเจ็บ 02.00 น. กลุ่มนวพลในนาม “ศูนย์ประสานงานเยาวชน” มีแถลงการณ์ความว่า “ขอให้รัฐบาลจับกุมกรรมการ ศนท. ภายใน 72 ชั่วโมง หากรัฐบาลไม่สามารถปฏิบัติได้ นวพลจะดำเนินการขั้นเด็ดขาด” 03.00 น. สถานีวิทยุยานเกราะยังคงออกรายการ “หมิ่นพระบรมเดชานุภาพ” ตลอดทั้งคืน ส่วนภายในธรรมศาสตร์ยังมีการอภิปรายและแสดงดนตรีต่อไปแม้จะมีผู้พยายามบุกเข้ามหาวิทยาลัยและมีเสียงปืนดังขึ้น โดยเจ้าหน้าที่ของ ศนท. ขึ้นอภิปรายบนเวทีขอให้เจ้าหน้าที่ตำรวจจับกุมผู้ใช้อาวุธ ในเวลาไล่เลี่ยกันนั้น เจ้าหน้าที่หน่วยปราบจราจลยกกำลังมากั้นทางออกด้านสนามหลวง 05.00 น. กลุ่มคนที่ยืนอออยู่หน้าประตูมหาวิทยาลัยพยายามจะบุกปีนเข้าไปอีกครั้ง ยังคงมีการยิงตอบโต้ด้วยปืนพกประปราย 07.00 น. กลุ่มคนที่อออยู่หน้าประตูมหาวิทยาลัยตั้งแต่ตอนตีหนึ่งพยายามบุกเข้าไปในมหาวิทยาลัยโดยใช้รถบัสสองคันขับพุ่งเข้าชนประตู ต่อมาก็มีเสียงระเบิดดังขึ้น 07.50 น. ตำรวจหน่วยคอมมานโด หน่วยปฏิบัติการพิเศษ (นปพ.) และตำรวจท้องที่ ล้อมอยู่โดยรอบมหาวิทยาลัย โดยมี พล.ต.ท.ชุมพล โลหะชาละ พล.ต.ต.เสน่ห์ สิทธิพันธ์ และพล.ต.ต.ยุทธนา วรรณโกวิท มาถึงที่เกิดเหตุและเข้าร่วมบัญชาการ 08.10 น. พล.ต.ต.เสน่ห์ สิทธิพันธ์ บัญชาการให้ตำรวจตระเวนชายแดน (ตชด.) อาวุธครบมือบุกเข้าไปในมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ตชด.มีอาวุธสงครามใช้ทุกชนิด ตั้งแต่เครื่องยิงระเบิด ปืนต่อสู้รถถัง ปืนเอ็ม 79 ปืนเอ็ม 16 ปืนเอช.เค. และปืนคาร์บิน ตำรวจบางคนมีระเบิดมือห้อยอยู่ครบเต็มอัตราศึก เสียงปืนดังรุนแรงตลอดเวลา ตำรวจประกาศให้นักศึกษายอมจำนน นักศึกษาหลายคนพยายามวิ่งออกมาข้างนอก จึงถูกประชาชนที่อยู่ภายนอกรุมประชาทัณฑ์ นักศึกษาประชาชนที่ชุมนุมอยู่ข้างในแตกกระจัดกระจายหลบหนีกระสุน 08.18 น. ตชด.เข้าประจำการแทนตำรวจท้องที่ และมีกำลังใหม่เข้ามาเสริมอีก 2 คันรถ 08.25 น. ตชด.บุกเข้าไปในมหาวิทยาลัยหลายจุด พร้อมกับยิงกระสุนวิถีโค้ง และยิงกราดเข้าไปยังกลุ่มนักศึกษาซึ่งมีอยู่จำนวนมาก มีนักศึกษาถูกยิงบาดเจ็บและเสียชีวิตทันทีหลายคน (ไทยรัฐ 7 ตุลาคม 2519) 08.30-10.00 น. นักศึกษาและประชาชนที่อยู่ในมหาวิทยาลัยตลอดคืนต่างแตกตื่นวิ่งหนีวิถีกระสุนที่ ตชด.  และกลุ่มคนที่เข้าก่อเหตุได้ยิงเข้าใส่ฝูงชนอย่างไม่ยั้ง ทั้งๆ ที่หน่วยรักษาความปลอดภัยของนักศึกษามีปืนพกเพียงไม่กี่กระบอก นักศึกษาประชาชนที่แตกตื่นวิ่งหนีออกไปทางหน้าประตูมหาวิทยาลัยในจำนวนนี้มีมากกว่า 20 คนถูกรุมตีรุมกระทืบ บางคนถูกทำร้ายบาดเจ็บสาหัส แต่ยังไม่สิ้นใจ ได้ถูกลากออกไปแขวนคอ และแสดงท่าทางเยาะเย้ยศพต่างๆ นานา นักศึกษาหญิงคนหนึ่งถูกรุมตีจนสิ้นชีวิต แล้วถูกเปลือยผ้าประจาน  โดยมีชายคนหนึ่งซึ่งเข้าก่อเหตุ  รูดซิปกางเกงออกมาแสดงท่าเหมือนจะข่มขืนหญิงผู้เคราะห์ร้ายนั้น  ให้พวกพ้องที่โห่ร้องอยู่ใกล้ๆ ดู   มีประชาชนบางส่วนเมื่อเห็นเหตุการณ์ชวนสังเวช  ก็จะเดินเลี่ยงไป ด้วยน้ำตาคลอ ประชาชนที่ชุมนุมอยู่หน้าประตูมหาวิทยาลัย ลากศพนักศึกษาที่ถูกทิ้งอยู่เกลื่อนกลาดข้างหอประชุมใหญ่ 3 คนออกมาเผากลางถนนราชดำเนิน ตรงข้ามอนุสาวรีย์พระแม่ธรณีบีบมวยผม ใกล้ๆ กับบริเวณแผงขายหนังสือสนามหลวง โดยเอายางรถยนต์ทับแล้วราดน้ำมันเบนซิน จุดไฟเผา ศพนักศึกษาอีก 1 ศพถูกนำไปแขวนคอไว้กับต้นมะขามแล้วถูกตีจนร่างเละ เหตุการณ์ในและนอกธรรมศาสตร์ช่วงนี้มีรายละเอียดมากมาย ดังปรากฏจากคำพูดของผู้ประสบเหตุการณ์คนหนึ่งในวันนั้น ดังต่อไปนี้ ในเช้าวันที่ 6 ตุลา ขณะที่ฉันนอนอยู่ตรงบันไดตึกวารสารฯ ก็ได้ยินเสียงระเบิดดังขึ้น ฉันและเพื่อน 2 คนเดินออกมาดูเหตุการณ์ยังสนามฟุตบอล จึงทราบว่าพวกตำรวจได้ยิง เอ็ม 79 เข้ามาในมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ทำให้มีคนตายและบาดเจ็บหลายคน เพื่อความปลอดภัย โฆษกบนเวทีประกาศให้ประชาชนหลบเข้าข้างตึก ฉันและเพื่อนยืนฟังอยู่พักหนึ่ง พวกทหารก็เริ่มระดมยิงเข้ามาในธรรมศาสตร์ทุกด้านเป็นเวลานาน ฉันกับเพื่อนจึงหมอบอยู่บริเวณข้างตึกโดมข้างๆ เวที ภาพที่เห็นข้างหน้าคือ บริเวณหน้าหอประชุมใหญ่มีควันตลบไปหมด พวกมันระดมยิงถล่มมายังหน้าหอใหญ่เป็นเวลานาน พวกเราหลายคนถึงกับร้องไห้ด้วยความเคียดแค้น และเป็นห่วงเพื่อนๆ ของเราที่รักษาความปลอดภัยอยู่บริเวณหน้าหอประชุมใหญ่ ซึ่งมีอยู่ไม่กี่คน แต่พวกตำรวจระดมยิงเข้ามาเหมือนจะทำลายคนจำนวนพันคน ตำรวจยิงเข้ามาพักหนึ่ง เมื่อแน่ใจว่าพวกเราที่หน้าหอใหญ่ตายหมดแล้ว มันจึงกล้าเอารถเมล์วิ่งพังประตูเข้ามาในธรรมศาสตร์ เมื่อเห็นว่าเหตุการณ์รุนแรงมากขึ้น พวกเราจึงช่วยกันพังประตูตึกโดมเข้าไป ตอนแรกคิดว่าอยู่ในตึกคงปลอดภัย แต่เมื่อเห็นว่าพวกมันยังยิงเข้ามาไม่หยุดและเคลื่อนกำลังเข้ามามากขึ้น จึงตัดสินใจกระโดดลงจากตึกโดมแล้ววิ่งไปตึกศิลปศาสตร์และลงแม่น้ำเจ้าพระยา ฉันและเพื่อนๆ ได้ขึ้นฝั่งที่ท่าพระจันทร์ ปรากฏว่าพวกตำรวจตรึงกำลังอยู่บริเวณดังกล่าว และปิดถนนถึงท่าช้าง ประชาชนบริเวณท่าพระจันทร์ปิดประตูหน้าต่างกันหมด พวกเราเดินเลาะไปตามริมน้ำ พอมาระยะหนึ่งไม่มีทางไป เพื่อนบางส่วนพอวิ่งออกไปถนนก็ถูกตำรวจจับ ฉันและเพื่อนจึงตัดสินใจเคาะประตูบ้านประชาชนบริเวณนั้น มีหลายบ้านเปิดให้พวกเราเข้าไปหลบด้วยความเต็มใจ เนื่องจากจำนวนคนมีมากเหลือเกิน เพื่อนของเราบางส่วนยอมเสียสละให้ผู้หญิงและประชาชนเข้าไปหลบในบ้านประชาชน ในบ้านที่ฉันเข้าไปหลบอยู่มีคนประมาณ 30 คนอยู่ด้วย เจ้าของบ้านต้มข้าวต้มให้พวกเรากิน ฉันนั่งฟังเสียงปืนที่พวกมันยิงถล่มธรรมศาสตร์อยู่ประมาณชั่วโมงเศษ มีทหารและตำรวจ 2 คนมาเคาะประตูบ้าน มันขู่ว่าถ้าไม่เปิดจะยิงเข้ามา เจ้าของบ้านจึงต้องไปเปิดให้พวกตำรวจเข้ามาตรวจค้นบ้านทุกชั้น ทุกห้องตามความต้องการ จากคุณ : น้ำเชี่ยว...ไหลลึก - [ 8 ต.ค. 48 20:10:21 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เราไม่ลืม 6 ตุลา โดย  ตะวัน วิทยา คำขวัญ “เราไม่ลืม 6 ตุลา” จึงชวนให้หาความหมาย ว่า เราไม่ควรลืม “อะไร” ของเหตุการณ์นั้นหรือ? ผมเห็นด้วยว่าเราไม่ควรลืมเหตุการณ์ครั้งนั้น แถมยังต้องบอกต่อจากรุ่นสู่รุ่นให้ความจริงของสิ่งที่เกิดขึ้นในเหตุการณ์ไม่ผิดเพี้ยนเปลี่ยนทิศไปเป็นคนละเรื่อง แค่ขั้นนี้....สังคมเราก็ยังไม่ผ่านเลยนะครับ! แต่ที่สำคัญกว่าและสังคมเรายังทำไปไม่ถึงไหนคือ การไม่ลืมว่า คนยุคนั้นเขามีความคิดอย่างไร เป็นคนแบบไหน และตอบคำถามให้ได้ว่า ทำไมสังคมจึงยอมรับให้พวกเขามีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้ แม้แต่ใน “ความทรงจำ” บันทึกการเดินทางของผมบอกไว้ว่า ช่วงหลังเหตุการณ์เรียกร้องให้ประเทศไทยมีรัฐธรรมนูญอีกครั้งเมื่อ 14 ตุลาคม 2516 นั้น (เราเคยมีรัฐธรรมนูญครั้งแรก เมื่อเกิดการอภิวัฒน์ 24 มิถุนา 2475) ผู้คนส่วนใหญ่ภายในประเทศค่อยรู้สึกหายใจคล่องขึ้น ประเทศได้รับการฟื้นฟูในทุกทาง เศรษฐกิจขยายตัว เปิดโอกาสให้ประชาชนธรรมดาๆที่ไม่มียศศักดิ์ ไม่มีเส้นสายเป็นจอมพลผู้ครองฟ้าครองแผ่นดิน ได้ลืมตาอ้าปาก เติบโตขึ้นด้วยความสามารถ กลายเป็นชนชั้นกลางจนถึงผู้มั่งคั่งในเวลาไม่กี่ปีให้หลัง เสรีภาพเริ่มงอกงามและกำลังจะเบ่งบาน ยุคนั้นจึงเปรียบเสมือนเปิดป่าช้า (ของสังคม) เก่าออก กลิ่นผีเน่าเหม็นคละคลุ้งท่วมแผ่นดินลามไปถึงแผ่นฟ้า คนหนุ่มสาวที่อาสาออกมาช่วยสร้างชาติ จึงถูกคาดหวังประหนึ่งดังสัปเหร่อที่คนทั้งแผ่นดินต้องพึ่งการชำระ เหตุการณ์ 6 ตุลา 2519 ทำให้ทุกอย่างยุติลงชั่วคราว (หลายปีเหมือนกันครับ) โดยเฉพาะเสรีภาพทางความคิด และจิตสำนึกสาธารณะที่คนยุคนั้นมีให้แบบล้นเกิน หากจะมอง 6 ตุลา 2519 ผู้เชียวชาญงานประวัติศาสตร์อย่าง ชาญวิทย์ เกษตรศิริ แนะนำเส้นทางไว้ในบทความ “6 ตุลา กับสถานะทางประวัติศาสตร์การเมือง” ความตอนหนึ่งว่า “.....ความเข้าใจต่อประวัติศาสตร์นั้น จะทำได้อย่างมีประสิทธิภาพ ก็ต่อเมื่อประวัติศาสตร์นั้นมีลักษณะ longue duree ขอแปลเป็นไทยว่า “ระยะเวลาช่วงยาว” กล่าวคือเป็นการศึกษาประวัติศาสตร์โดยใช้ระยะเวลาช่วงยาว ๆ เป็นกรอบ ซึ่งจะทำให้เห็นกระแสทางเดินของประวัติศาสตร์ได้เป็นอย่างดี แทนที่จะเป็นการศึกษาเฉพาะแต่ละเหตุการณ์ฯ ที่เรียกว่า histoire evenementielle หรือประวัติศาสตร์ของเหตุการณ์ ซึ่งจะมีลักษณะที่คับแคบ มองได้ไม่ไกล.....” (คัดจากบทความใน “ตุลาทรรศน์” ของ www.2519.net ) เมื่อใช้ทฤษฎี “ระยะเวลาช่วงยาว” มาศึกษา 6 ตุลาคม 2519 ชาญวิทย์สรุปว่า “.....ในบริบทของประวัติศาสตร์การเมืองไทย 6 ตุลาน่าจะเป็นส่วนหนึ่งของขบวนการทางสังคม ที่เป็นปฏิปักษ์ ต่อต้าน และพยายามปลดปล่อยตนเองจากการครอบงำของระบอบสังคมเก่า (และเก่ากว่า) .......” และ “.....ขบวนการเช่นว่านี้เป็นผลพวงของแนวความคิดทางการเมืองใหม่ ที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นในช่วงที่สังคมไทยติดต่อสัมพันธ์กับโลกสมัยใหม่ (ยุคอาณานิคม) ที่มีมหาอำนาจตะวันตกเป็นผู้นำ.....” และ “.....ถ้าหากจะดูตามลำดับเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์แล้ว จะเห็นได้ว่าความเปลี่ยนแปลงทางการเมืองและทางความคิดนี้กินระยะเวลาอันยาวกว่า 100 ปี เริ่มมาตั้งแต่สมัยที่ลัทธิอาณานิคมตะวันตกได้บุกทะลวงเข้ามาในเอเชีย มาปรากฏอิทธิพลในสยามตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ 4 มีการแปลรัฐธรรมนูญของอเมริกาลงพิมพ์โดยหมอบรัดเลย์ (มิชชันนารี) ในหนังสือจดหมายเหตุ 19 ตุลาคม 1865 (2408) จากนั้นมีการเรียกร้องให้มีการปกครองโดยมีตัวแทน (รัฐสภา) อย่างกรณีของนักคิดนักเขียน “ปัญญาชนของสังคม” อย่าง “เทียนวรรณ” ในสมัยรัชกาลที่ 5 (แต่เทียนวรรณก็ถูกจับติดคุกเสียตั้ง 17 ปี) “ระยะเวลาช่วงยาว” ทางประวัติศาสตร์ของขบวนการที่จะปลดปล่อยตนเองออกจากระบอบเก่านี้ดำเนินเรื่อยมาดังจะเห็นได้จาก “ประวัติศาสตร์เหตุการณ์” สมัยต่าง ๆ อย่างเช่น “การกบฏ ร.ศ. 130” เมื่อต้นรัชกาลที่ 6 ที่นายทหารหนุ่มจำนวนหนึ่งวางแผนที่จะยึดอำนาจเปลี่ยนแปลงจากระบอบสมบูรณาญาสิทธิ์ แต่กว่าจะมาประสบความสำเร็จ (ในระดับหนึ่ง) ก็เมื่อ “การปฏิวัติ 24 มิถุนายน 2475” อาจกล่าวได้ว่ากระแสความคิดทางการเมืองหลักของผู้ที่ต้องการจะปลดปล่อย นับตั้งแต่เทียนวรรณ มาถึงพวกกบฏ ร.ศ. 130 (เก็กเหม็ง) จนกระทั่ง “ผู้ก่อการ” หรือ “คณะราษฎร” 2475 นั้น เป็นความคิดด้านเสรีนิยมเป็นหลัก พูดง่าย ๆ ก็คือเป็นรูปแบบของระบอบประชาธิปไตยและลัทธิรัฐธรรมนูญที่ได้รับความบันดาลใจจากยุโรปตะวันตกนับตั้งแต่การปฏิวัติฝรั่งเศส 1789 ที่ชูแนวความคิดว่าด้วยเสรีภาพ (เสมอภาค และภราดรภาพ) เป็นหลัก (ซึ่งอาจรวมถึงอิทธิพลของการปฏิวัติประชาธิปไตยของจีน ค.ศ. 1911 ที่มีซุนยัดเซ็นเป็นผู้นำด้วย) แม้จะมีอิทธิพลของสังคมนิยมอันเป็นผลพวงของการปฏิวัติรัสเซีย (1917) แทรกเข้ามา แต่ก็ยังนับได้ว่าเป็นกระแสรอง และถูกสกัดกั้นไว้แต่แรก ๆ ดังเป็นที่ทราบทั่วไปว่า การปลดปล่อยเข้าสู่ระบอบใหม่นั้นหาได้บรรลุเป้าหมายตามอุดมการณ์ไม่ หลังการสิ้นสุดของ “สมบูรณาญาสิทธิ์” การเมืองไทยได้แปลงรูประบอบเข้าสู่ความเป็น “เสนา – อำมาตยนิยม” (ที่เรามักจะเรียกกันทั่ว ๆ ไปว่า “เผด็จการทหาร” แต่ในความเป็นจริงนั้นมิได้จำกัดอยู่เพียงข้าราชการทหารเท่านั้น แต่รวมไปถึงข้าราชการพลเรือนและข้าราชการตุลาการด้วย) ดังนั้น สิ่งที่ขบวนการต้องเผชิญเป็นระยะเวลาอันยาวนาน ก็คือปลดปล่อยตนเองอีกครั้งหนึ่งจากระบอบเก่า (ที่ใหม่กว่า) กินระยะ เวลาอันยาวนานไม่น้อย นับแต่การรัฐประหารของจอมพลผิน ชุณหะวัณ (2490) และโดยเฉพาะอย่างยิ่งจากช่วงระยะเวลาอันยาวนานของระบอบสฤษดิ์ – ถนอม – ประภาส (2500 – 2516 ) จนกระทั่งปลดปล่อยตัวเองได้อีกครั้งหนึ่ง (และในระดับหนึ่งอีกเช่นกัน) เมื่อการปฏิวัติ 14 ตุลาคม 2516 การปลดปล่อยตนเองนี้ยังยืดเยื้อยาวนานมาอีก ผ่านช่วงของเหตุการณ์ 6 ตุลาคม 2519 ผ่านช่วงของพฤษภามหาโหด 2535 จนกระทั่งถึงปัจจุบัน (ซึ่งเราก็ยังคงไม่มั่นใจนักต่อทิศทางของประชาธิปไตยไทย) ในช่วงของทางเดินทางประวัติศาสตร์การเมืองไทยนับแต่ 2519 เป็นต้นมา และเมื่อพิจารณาด้านของความคิดหลักของขบวนการนี้ ความคิดเสรีนิยมก็ยังคงเป็นความคิดกระแสหลักอยู่ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เช่นกันว่าในสมัยสั้น ๆ เพียง 3 ปีระหว่าง 2516 - 2519 นั้นกระแสของสังคมนิยม โดยเฉพาะอย่างยิ่งในรูปของลัทธิเหมาจะมีอิทธิพลต่อขบวนการปลดปล่อยไม่น้อย ทั้งนี้โดยที่ต้องศึกษาควบคู่ไปกับบริบทของการเมืองโลก......” (คัดจากบทความใน “ตุลาทรรศน์” ของ www.2519.net ) แค่ไตเติ้ลก่อนครับ.... สำหรับผม..... เหตุการณ์ 6 ตุลา มีความหมายที่ต้องค่อยๆเจียระไนมันออกมา ยิ่งนานวันผมยิ่งรู้สึกว่า จะปล่อยให้เหตุการณ์นั้นผ่านไปเฉยๆเหมือนที่เคยเป็นมาไม่ได้แล้ว ผมโตขึ้นแล้วครับ และมีคนตามหลังผมมาเพื่อรับมอบความหมายเหล่านี้อีกเยอะ ผมคงต้องมี “อะไรๆ” ที่จะบอกพวกเขามากขึ้นกว่าเล่าเหตุการณ์เฉยๆแล้ว จากคุณ : น้ำเชี่ยว...ไหลลึก - [ 8 ต.ค. 48 20:10:49 ]

ความคิดเห็นที่ 5 2) หากเดินตามแผนที่เรื่องราว 6 ตุลา 2519 ของ ชาญวิทย์ เกษตรศิริ ซึ่งมองเหตุการณ์นี้ด้วยทฤษฎี “ระยะเวลาช่วงยาว” ว่าเป็นส่วนหนึ่งของขบวน “ปลดปล่อยตนเองออกจากการครอบงำของระบอบเก่า” ซึ่งกินเวลายาวนานมากว่า 100 ปีแล้ว (อ่านเพิ่มเติมในบทความ “6 ตุลา กับสถานะทางประวัติศาสตร์การเมือง” ตุลาทรรศน์ www.2519.net) ผมยิ่งอธิบายไม่ได้ว่า ทำไม 6 ตุลา 2519 จึงมีศักดิ์ศรีในสมรภูมิแตกต่างไปจาก 14 ตุลา 2516 , 17 พฤษภา 2535 หรือแม้แต่ 24 มิถุนา 2475 หรือเหตุการณ์อื่นๆ ที่ทำหน้าที่อย่างเดียวกันก่อนหน้านั้น ยิ่งไม่เข้าใจที่คนในขบวนนี้บางส่วนอยากจัดงานรำลึก 14 ตุลา โดยแยกเอา 6 ตุลา ออกไป ทั้งที่ถ้าพิจารณาในแง่ผลสะเทือน ความต่อเนื่องของสองเหตุการณ์ ความประหยัดทรัพยากร และช่วงเวลาแล้ว สามารถจัดรวมกันได้อย่างเหมาะสม และสบายๆ การพยายามทำอย่างนั้น (แยกจัด) ยิ่งทำให้ประวัติศาสตร์ที่ถูกบิดเบือน (และยังไม่ได้รับการแก้ไขให้ถูกต้องจากรัฐ ซึ่งเป็นกลไกสำคัญในการบิดเบือนมาแต่ต้น) ของเหตุการณ์ 6 ตุลา 2519 มีข้อน่ากังขามากยิ่งขึ้น ซึ่งผมคิดว่าไม่สมควรอย่างยิ่งครับ หากคนที่ครั้งหนึ่งเคยมีส่วนร่วมชูคำขวัญดีๆอย่าง “เราไม่ลืม 6 ตุลา” ในงานรำลึกครบ 20 ปีของเหตุการณ์นี้ จะคิดทำการในทิศทางตรงกันข้ามกับความเชื่อเดิมของตน (ไม่ว่าจะมีเหตุผลทางการเมืองในปัจจุบันอย่างไรก็ตาม) ยกเว้นคุณจะเปล่งคำขวัญเสียใหม่เป็น “เราต้องลืม 6 ตุลา” อย่างนี้ก็ไม่ว่ากันครับ ! ขอกลับมาที่คำถามเดิมว่า อะไรที่ “ไม่ควรลืม” สำหรับเหตุการณ์ในครั้งนั้น! เมื่อเดินมาตามแผนที่ของชาญวิทย์ เกษตรศิริตั้งแต่ต้น และออกจะเห็นด้วยกับวิธีมองประวัติศาสตร์แบบนั้น ผมจึงไม่เคยมีคำถามเรื่องจิตวิญญาณของนักต่อสู้รุ่น 6 ตุลา 2519 ผมออกจะมีศรัทธาและชื่นชมด้วยซ้ำที่ “ผู้ปลดปล่อยตนเองจากระบอบเก่า” เหล่านั้น ทำให้ผมและสังคมนี้ได้รับอานิสงค์จากการเสียสละตัวเองของพวกเขาอย่างประเมินค่ามิได้ สิ่งที่อยากทำและ “ไม่ควรลืม” คือศึกษาถึงความคิด และงานของพวกเขา เมื่อนึกถึง 6 ตุลา 2519 คนมักนึกถึงนักศึกษาฝ่ายซ้ายที่ชอบชุมนุมประท้วง ความหมายของคนยุค 6 ตุลา 2519 น่าจะหมายรวมถึงคนที่สวมบทบาทของ “ผู้ปลดปล่อยฯ” ในช่วงหลัง 14 ตุลา 2516 เป็นต้นมาจนถึงเหตุการณ์ 6 ตุลา 2519 และหลังจากนั้นอีกเล็กน้อยก่อนป่าแตก.... ก่อนที่ทุกอย่างจะค่อยๆเลือนหายไปจากสังคม คนยุค 6 ตุลา ที่ผมจะกล่าวถึงต่อไปนี้ หมายถึง คนใน พ.ศ. 2519 ที่ไม่ใช่อย่างแน่นอนกับคนเหล่านั้นใน พ.ศ.นี้ จากคุณ : น้ำเชี่ยว...ไหลลึก - [ 8 ต.ค. 48 20:11:14 ]

ความคิดเห็นที่ 6 พวกเขาเป็นใครกัน ?... และได้ทำอะไรไว้บ้างที่พวกเรา “ไม่ควรลืม” ผมอยากขอเรียกคนกลุ่มนี้ว่าพวก “หัวก้าวหน้า” เพราะความคิดจิตใจ และการกระทำของพวกเขาก้าวล้ำไปไกลกว่าที่สังคมเป็นอยู่ขณะนั้นมาก เป็นความจริงที่ว่าพวก “หัวก้าวหน้า” เหล่านี้ ไม่อาจแยกออกมาอย่างเด็ดขาดจากสายธารของพวกเดียวกันในรุ่นก่อนๆได้ พวกเขาไม่ได้ถือกำเนิดขึ้นมาอย่างโดดเดี่ยว อย่างทันทีทันใดในช่วงปี พ.ศ.ของตน ทั้งยังไม่อาจหลุดตัวเองออกจากสถานการณ์โลกด้วย พวกเขาไม่ได้มีเพียงพวกนักศึกษาไม่กี่พันคนในธรรมศาสตร์เมื่อวันที่ 6 ตุลา 2519 เท่านั้น แต่ยังมีนักคิด นักเขียน นักวิชาการ นักหนังสือพิมพ์ นักการเมือง กรรมกร ชาวนา ครู พระสงฆ์ และประชาชนทั่วไปในสาขาอาชีพอื่น เช่น พ่อค้าแม่ค้าหาบเร่แผงลอย ชาวสลัม กระเป๋ารถเมล์และพนักงานขับรถ พนักงานรถบริษัทขนส่ง (บขส.) พ่อค้าล็อตเตอรี่รายย่อยและคนพิการ พนักงานไทยการ์ด กลุ่มชาวประมง และประชาชนผู้เดือดร้อนอื่นๆ ร่วมอยู่ในขบวน “ผู้ปลดปล่อยฯ” นี้อีกมากมายในขอบเขตทั่วประเทศ ผมได้ความรู้มาเยอะจากงานบันทึกความทรงจำที่ผ่านการทำการบ้านอย่างประณีตบรรจง (รายละเอียดยิบ) ของ สุธาชัย ยิ้มประเสริฐ นักประวัติศาสตร์ที่ผ่านสมรภูมินั้นมาด้วยตัวเอง ในบทที่ 2 ของ “อาชญากรรมรัฐในวิกฤตการเปลี่ยนแปลง” (หาอ่านได้ในตุลาทรรศน์ www.2519.net เจ้าเดิม) สุธาชัยบันทึกไว้ว่า “..... ชัยชนะของกรณี ๑๔ ตุลาคม พ.ศ.๒๕๑๖ ทำให้การผูกขาดทางความคิดโดยรัฐพังทลายลง จึงเป็นครั้งแรกที่สังคมไทยมีเสรีภาพทางความคิดอย่างเต็มที่ หลังจากที่ต้องตกอยู่ภายใต้อำนาจเผด็จการมาช้านาน ดังนั้น เสรีภาพในการแสวงหาความรู้ใหม่กลายเป็นที่ชอบธรรม ความรู้และความคิดแบบสังคมนิยมที่เคยเป็นความคิดต้องห้ามในสมัยก่อนกรณี ๑๔ ตุลาคม พ.ศ.๒๕๑๖ จึงได้รับความสนใจอย่างยิ่ง....” และว่า “....การเผยแพร่ของหนังสือเหล่านี้ ถือได้ว่าเป็นการนำมาซึ่งการปฏิวัติทางภูมิปัญญาของสังคมไทย ทำให้นักศึกษาประชาชนจำนวนมาก หลุดจากโครงครอบทางความคิดแบบเก่าสู่โครงสร้างทางความคิดแบบใหม่ที่มีทีท่าว่าจะก้าวหน้ากว่าในยุคสมัยนั้น นั่นคือแนวคิดแบบสังคมนิยม การที่แนวคิดสังคมนิยมกลายเป็นที่ยอมรับ ส่วนหนึ่งก็เพราะทฤษฎีลัทธิมาร์กซสามารถวิเคราะห์สังคมเก่าได้อย่างมีพลัง และยังเสนอทางออกได้ชัดเจน นั่นคือการนำเสนอว่า สังคมมนุษย์เป็นสังคมที่มีชนชั้น มีการกดขี่ขูดรีด เอารัดเอาเปรียบกัน เพื่อรักษาการกดขี่ขูดรีดนั้น ชนชั้นปกครองจะสร้างรัฐขึ้นมาปกป้องอำนาจของตน และสร้างศาสนาและวัฒนธรรมขึ้นมามอมเมาประชาชน แต่สาระสำคัญที่ชนชั้นปกครองต้องการรักษาไว้คือ การขูดรีดทางเศรษฐกิจ ที่ทำให้ชนชั้นปกครองที่เป็นชนชั้นศักดินาและนายทุน มีฐานะมั่งคั่งร่ำรวย ขณะที่ประชาชนชั้นล่างที่เป็นกรรมกรชาวนา จะตกอยู่ในภาวะยากจนข้นแค้นเสมอ แต่กระนั้น แนวคิดสังคมนิยมก็มิได้สอนให้ประชาชนท้อแท้ เพราะตามหลักปรัชญาสังคมนิยมนั้น มนุษย์เป็นผู้สร้างสังคมของตนเอง ดังนั้น ชนชั้นกรรมกรและชาวนาจึงสามารถที่จะกำหนดอนาคตของตนได้ โดยการรวมพลังกันก่อการปฏิวัติ โค่นล้มสังคมที่กดขี่ลง แล้วสร้างสังคมใหม่ของชนชั้นกรรมาชีพขึ้นแทน สังคมใหม่ของกรรมาชีพนี้คือ สังคมแบบสังคมนิยม ที่มนุษย์จะมีความเสมอภาค ไม่มีการกดขี่ขูดรีดกันอีกต่อไป จะเป็นสังคมที่ก้าวหน้ารุ่งเรือง...” “....ด้วยเหตุเหล่านี้ จึงทำให้อุดมการณ์สังคมนิยมค่อยๆ กลายเป็นอุดมการณ์ของขบวนการนักศึกษาไทย และทฤษฎีสังคมนิยมกลายเป็นอาวุธในการวิพากษ์สังคมไทยอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน ...” และ “.... อุดมการณ์สังคมนิยมได้เรียกร้องให้นักศึกษาในฐานะที่เป็นเยาวชน เข้าแบกรับหน้าที่นี้ ซึ่งสอดคล้องกับจิตสำนึกในการต่อสู้เพื่อส่วนรวมในขบวนการนักศึกษา ที่พัฒนามาตั้งแต่ยุคก่อนกรณี ๑๔ ตุลาคม พ.ศ.๒๕๑๖ เมื่อมาถึงขณะนี้ คำขวัญเรียกร้องให้ “รับใช้ประชาชน” จึงแพร่หลายทั่วไป......” และ “... ....การเผยแพร่ของอุดมการณ์สังคมนิยม ซึ่งเปิดโปงให้เห็นความเหลวแหลกเสื่อมทรามของสังคมไทยอย่างชัดแจ้ง ได้รับการเผยแพร่เป็นที่สนใจของประชาชนอย่างมาก ในที่สุด แม้กระทั่งพรรคประชาธิปัตย์ ซึ่งเป็นพรรคการเมืองใหญ่และค่อนข้างมีบทบาท ก็ยังประกาศว่าจะใช้นโยบายบริหารประเทศแบบ “สังคมนิยมอ่อนๆ” นอกจากนี้ ยังมีการก่อตั้งพรรคการเมืองแนวสังคมนิยมขึ้นมาต่อสู้ทางรัฐสภา ๓ พรรค นั่นคือ พรรคแนวร่วมสังคมนิยม .....พรรคสังคมนิยมแห่งประเทศไทย ....พรรคพลังใหม่.......” และ “......ได้รับการสนับสนุนจากประชาชนไม่น้อย.... ปรากฏว่านายสุธีร์ ภูวพันธ์ ส.ส.พรรคแนวร่วมสังคมนิยมจากจังหวัดสุรินทร์ ได้รับคะแนนเสียงจากประชาชนมากที่สุดของประเทศ....พรรคแนวทางสังคมนิยมได้รับการต้อนรับจากประชาชนเป็นอย่างดี และกลายเป็นพลังต่อรองทางการเมืองในรัฐสภาอันสำคัญยิ่ง ผลงานชิ้นสำคัญของพรรคแนวทางสังคมนิยมทั้ง 3 พรรคก็คือ ความพยายามผลักดันให้มีการเลิกกฎหมายคอมมิวนิสต์.....” เนื่องจากปัญหาความทุกข์ยากที่สุมทับประชาชนมาเป็นเวลานานถึง 16 ปี ในยุคของเผด็จการ (พ.ศ.2501-2516) ได้ถูกระบายออกเพื่อปลดปล่อยตนเองให้พ้นสภาพที่ย่ำแย่นั้นพร้อมๆกัน และในช่วง 3 ปีนั้น (พ.ศ.2516-2519) ภายใต้ธงแห่งความเชื่อมั่นในพลังของตนเองของขบวนการปลดปล่อยฯขบวนนี้ องค์กรที่เกิดจากการรวมตัวกันของประชาชนทุกหมู่เหล่า ได้เกิดขึ้นดั่งดอกไม้ผลิบาน พร้อมจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อกุมชะตากรรมไว้ในมือตน กฎหมายสำคัญหลายฉบับที่ส่งผลกระทบโดยตรงต่อวิถีชีวิตผู้คนจำนวนมหาศาลของแผ่นดิน ได้ถูกบัญญัติขึ้น ไม่มีผู้ปกครองหน้าไหนเคยทำได้สำเร็จในช่วงเวลาที่เท่ากันนั้น ลองหลับตานึกภาพดูครับ ถ้าทั้งขบวนใหญ่เคลื่อนไปพร้อมๆกัน ประสานหนุนช่วยกันและกัน แรงเสียดทานที่เกิดขึ้นจะมีมากขนาดไหน คนยุคนี้ (ที่เกิดไม่ทันเหตุการณ์) อาจนึกภาพไม่ออก แต่ผมพอจะย้อนกลับไประลึกถึงแรงสั่นสะเทือนของทั้งสังคมในช่วงนั้นได้ จากคุณ : น้ำเชี่ยว...ไหลลึก - [ 8 ต.ค. 48 20:11:59 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เราไม่เคยคิดกันว่าการให้กำเนิดลูกน้อยที่แสนน่ารักน่าชังคนหนึ่งนั้น จะเป็นความโง่เขลา แม้ผู้เป็นแม่ต้องเสียเลือดเนื้อหรืออาจต้องเสียชีวิต มิเช่นนั้นมนุษย์คงดำรงเผ่าพันธุ์ยาวนานถึงวันนี้ไม่ได้ การจดจำเรื่องราวที่ต้องสูญเสีย จึงควรจับประเด็นให้ถูก เราควรสดุดีแม่ และอบรมดูแลให้ลูกสามารถดำรงตนอย่างมีคุณค่า สมกับความเสียสละที่แม่ได้อุทิศตนเพื่อให้ลูกได้มีโอกาสออกมาชื่นชมโลกนี้..... ผมมองเหตุการณ์ 6 ตุลา 2519 แบบเดียวกัน สิ่งที่เราควรระลึกถึง คือคุณค่าที่คนรุ่นนั้นส่งมอบมายังเรา มิใช่ระลึกถึงพวกเขาในฐานะผู้แพ้ที่ไม่อาจร่วมเคียงประวัติศาสตร์ในสมรภูมิที่มีเกียรติได้ หลังการต่อสู้หลั่งเลือดแลกชีวิตของขบวนกรรมกรชาวนาเป็นเวลายาวนาน เริ่มมีการ “...กำหนดค่าจ้างแรงงานขั้นต่ำ ตามมาตรฐานขององค์การแรงงานระหว่างประเทศ..... นำมาสู่การประกาศประกันค่าแรงขั้นต่ำในปี 2517 และต่อมาประกาศใช้พระราชบัญญัติแรงงานสัมพันธ์ ในปี 2518.....” และ “.....มีการตราพระราชบัญญัติการเช่านาปี 2517 จัดตั้งองค์การตลาดเพื่อเกษตรกร และสำนักงานปฏิรูปที่ดินในปี 2518 เพื่อหาทางตั้งโครงการปฏิรูปที่ดินแก้ปัญหาชาวนา หรือนโยบายของรัฐบาล ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมช ในปี 2518 ที่ผันเงินไปสู่ชนบทเพื่อสร้างการจ้างงาน....” แม้ว่า “...ในระยะต่อมา มาตรการเหล่านี้กลายเป็นเพียงมาตรการผ่อนปัญหา .....” (อ่านเพิ่มเติมใน “อาชญากรรมรัฐในวิกฤตการเปลี่ยนแปลง” บทที่ 2 โดยสุธาชัย ยิ้มประเสริฐ ในตุลาทรรศน์ www.2519.net ) ขบวนต่อสู้ที่เป็นสื่อกลางที่สำคัญคือ ขบวนนักเรียนนิสิตนักศึกษา ซึ่งได้เติบโตขึ้นจากการเข้าร่วมโครงการเผยแพร่ประชาธิปไตย ที่ใช้งบประมาณของรัฐบาลโดยศูนย์นิสิตฯเป็นผู้ผลักดัน ทำให้ขบวนเยาวชนของชาติได้เรียนรู้ถึงความทุกข์ยากที่แท้จริงของประชาชนระดับล่าง เรียนรู้เรื่องราวของชีวิต... “จากชาวนากลายมาเป็นกรรมกร” ซึ่งมีผลอย่างยิ่งต่อการต่อสู้ของขบวนใหญ่ในระยะต่อมา ขบวนนี้ได้หนุนช่วย กระทั่งเข้าร่วมการต่อสู้เพื่อความเป็นธรรม ของประชาชนวงการต่างๆอย่างสำคัญ พวก “หัวก้าวหน้า” ที่อยู่ในขบวนเยาวชนนี้เอง ที่มองไกลออกไปถึง ปัญหาเอกราชอธิปไตยของชาติ นอกเหนือจากปัญหาประชาธิปไตยภายใน และการกินอยู่พอดี มีความเป็นธรรม อันเป็นปัญหาพื้นฐานของประชาชน อาศัยความที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับ “ข้อมูลข่าวสาร” และยังไม่มีภาระหนักหนาในการหาเลี้ยงชีพ พวกเขาก้าวเข้ามาเป็นแกนกลางของการต่อสู้ในประเด็นที่แหลมคม ซึ่งต้องเสี่ยงอันตรายและแลกชีวิตไปตลอดเส้นทางแห่งการต่อสู้นี้ เพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่เราภาคภูมิใจได้ ! ขบวนผู้ปลดปล่อยฯ ได้ต่อสู้ ขับไล่ฐานทัพอเมริกาที่เข้ามาตั้งในไทย ... จนถึงปี 2516 มีฐานทัพอเมริกาในไทยถึง 12 แห่ง คือ ที่อู่ตะเภา ตาคลี อุบลราชธานี อุดรธานี นครพนม น้ำพอง สัตหีบ ลพบุรี เขื่อนน้ำพุง โคราช กาญจนบุรี มีศูนย์บัญชาการใหญ่และหน่วยจัสแม็ก ซึ่งคอยส่งกำลังบำรุงให้ทหารอเมริกันในเวียดนาม ตั้งอยู่ในกรุเทพฯ มีเครื่องบินสหรัฐประจำในไทยถึง 550 ลำ และมีทหารอเมริกันประจำอยู่ในไทยนับแสนคน เพื่อส่งเข้าไปรบในลาว เวียดนาม และกัมพูชา ในที่สุดหลัง ปี 2519 สหรัฐฯก็ถอนทหารและฐานทัพออกไปทั้งหมด ปกป้องสิทธิสภาพเหนือดินแดนไทย ... ปี 2516 กองทัพอเมริกาในไทยใช้กฎอัยการศึกประหารชีวิต นายเทพ แก่นแก้ว ความผิดในข้อหาใช้ปืนยิงนายทหารอเมริกันเสียชีวิต โดยคดีนี้ไม่ได้ผ่านการพิจารณาของศาลไทย พวกเขาเรียกร้องให้รัฐบาลดำเนินนโยบายต่างประเทศเป็นอิสระจากสหรัฐฯ และยกเลิกสิทธิพิเศษต่างๆแก่อเมริกา คัดค้านการละเมิดอธิปไตยไทย ... ปี 2518 เรือสินค้า “มายาเกวซ” ของสหรัฐฯถูกรัฐบาลเขมรแดงยึด สหรัฐฯได้ลอบส่งนาวิกโยธิน 1,000 คน เข้ามาที่ฐานทัพอู่ตะเภา โดยไม่แจ้งให้รัฐบาลไทยทราบ และใช้การปฏิบัติการจากประเทศไทย โจมตีกองเรือกัมพูชา บีบให้ทางกัมพูชาคืนเรือให้ การเดินขบวนประท้วงอเมริกาจาก ม.ธรรมศาสตร์ ท่าพระจันทร์ ไปหน้าสถานฑูตสหรัฐฯ ที่ถนนวิทยุ และชุมนุมอยู่ที่นั่น 3 วัน ทำให้รัฐบาลไทยแสดงท่าทีแข็งกร้าวต่อสหรัฐฯเป็นครั้งแรก โดยออกแถลงการณ์คัดค้านการละเมิดอธิปไตย จนรัฐบาลสหรัฐฯต้องยอมแสดงความเสียใจต่อรัฐบาลไทยอย่างเป็นทางการ ใน 2 วันต่อมานั้นเอง ขบวนการนักเรียนนิสิตนักศึกษา ยังได้ต่อสู้เพื่อคัดค้านการปราบปรามประชาชนของรัฐไทย ในกรณี “บ้านนาทราย” อ.บึงกาฬ จ.หนองคาย ที่เจ้าหน้าที่รัฐปิดล้อมและเผาหมู่บ้าน ทั้งยังฆ่าชาวบ้านตายไปอีก 3 คน โดยอ้างว่าเป็นผู้ก่อการร้าย กับ กรณี “ถีบลงเขาเผาลงถังแดง” ที่ จ.พัทลุง “...เจ้าหน้าที่ประกอบด้วยทหาร ตำรวจและอ.ส. เข้าล้อมหมู่บ้าน...จับบรรดาราษฎรที่ต้องสงสัยไปเป็นจำนวนมาก แล้วทำการสอบสวนด้วยวิธีการทารุณต่างๆ เช่น สอบสวนแล้วเมื่อไม่รับก็ยิงกรอกหู ใช้ฆ้อนทุบต้นคอ จับชาวบ้านใส่ถังแดงแล้วเผาทั้งเป็น บางครั้งก็ให้ถือมีดกันคนละเล่มฆ่ากันเอง และมีราษฎรอีกจำนวนมากที่ถูกจับไปแล้วไม่ได้กลับบ้าน บางคราวเมื่อมีฝนตกหนัก ก็มักพบกะโหลกคนกลิ้งลงมาจากเขา ทำให้เชื่อกันว่าราษฎรที่หายไปนั้น ถูกจับขึ้นเฮลิคอปเตอร์และถีบลงมาจากกลางอากาศ... ซึ่งเรื่องนี้ พล.อ.กฤษ สีวะรา ยอมรับว่าเกิดขึ้นจริง และจะลาออกจากตำแหน่งใน กอ.รมน. ...” (อ้างสุธาชัย ยิ้มประเสริฐ จากแหล่งเดียวกัน....ผู้เขียน) การที่ขบวนการนักเรียนนิสิตนักศึกษาได้คลุกคลีอยู่กับปัญหาที่มีความล่อแหลม และต้องเผชิญหน้ากับอำนาจรัฐโดยตรงเช่นนี้ ทำให้พวกเขาได้ข้อสรุปในที่สุดว่า การเกิดของผู้ก่อการร้ายคอมมิวนิสต์ในชนบท เป็นปัญหาภายใน ไม่ใช่การแทรกแซงจากภายนอก และโดยมากเกิดจากการใช้อำนาจโดยมิชอบของเจ้าหน้าที่รัฐเอง ผมเชื่ออย่างสนิทใจว่า มีการเสียสละชีวิตของผู้คนใน “ขบวนผู้ปลดปล่อยฯ” ก่อนหน้าเหตุการณ์ 6 ตุลา 2519 อีกเป็นจำนวนมาก ซึ่งน่าที่จะได้มีการบันทึกเรื่องราวไว้เป็นเกียรติประวัติ และเพื่อการศึกษาประวัติศาสตร์ของชาติ ไว้ใน www.2519.net ด้วย อิทธิพลแนวคิดสังคมนิยม ทำให้นักศึกษากลายเป็นแนวหน้าในการ วิพากษ์วัฒนธรรมเก่า และเสนอสิ่งใหม่ภายใต้ธง “เพื่อชีวิต” และ “รับใช้ประชาชน” เกิดวรรณกรรมที่สะท้อนความทุกข์เข็ญและเสนอทางออกแก่ประชาชนขึ้นมากมาย วรรณกรรมเหล่านี้ส่งผลสะเทือนอย่างมากต่องานศิลปวัฒนธรรมทุกแขนง งานจิตรกรรมที่เด่นมากคือการแสดงภาพคัทเอาท์การเมืองเกี่ยวกับการต่อสู้ของประชาชน จำนวน 48 ภาพ บนเกาะกลางถนนราชดำเนิน ในวาระครบรอบ 2 ปี 14 ตุลา (ซึ่งจะได้รื้อฟื้นบางส่วนกลับมาเขียนใหม่โดยศิลปินกลุ่มเดิม และจะเปิดให้ชมที่อนุสรณ์สถาน 14 ตุลา 2516 สี่แยกคอกวัว ถนนราชดำเนินกลาง ในวันที่ 1-15 ตุลาคมศกนี้...ผู้เขียน) เป็นนิทรรศการภาพศิลป์ขนาดใหญ่ครั้งแรกที่สร้างผลสะเทือนอย่างมากต่อวงการศิลปะไทย ผลงานเพลงเพื่อชีวิตที่มีเนื้อหาสะท้อนชีวิตคนทุกข์ยาก ปลุกเร้าให้กำลังใจ ให้มองเห็นภาระหน้าที่ และสังคมใหม่ที่รออยู่ในอนาคต งานละครเวทีที่มีเนื้อหาเดียวกันนี้ ล้วนเป็นสีสันให้ขบวนขับเคลื่อนไปอย่างมีพลัง พวกเขายัง วิพากษ์ระบบการศึกษา อย่างถึงแก่น ยกเลิกระบบรับน้องที่ล้าสมัย และเสนอการรับ “เพื่อนใหม่” ที่สร้างสรรค์กว่า ยกเลิกการจัดประเพณีแบบเก่าที่ฟุ้งเฟ้อฟุ่มเฟือยและไร้สาระ มาเป็นงานประเพณีที่เรียบง่าย เช่น งานลอยกระทงรักไทย ที่ไม่มีการประกวดนางนพมาศ แต่เป็นงานที่แสดงให้เห็นความก้าวหน้าของศิลปะเพื่อชีวิต เพื่อประชาชน เป็นต้น ผลสะเทือนจากการเปิดโปงความล้มเหลวของระบบการศึกษา ทำให้รัฐบาลต้องตั้งกรรมการเพื่อการปฏิรูปการศึกษาขึ้น ในปี 2518 เรื่องราวและผลงานของคนรุ่นนั้น เฉพาะที่ส่งผลทางบวกมายังสังคมในยุคนี้ ยังมีให้กล่าวถึงอีกมากครับ ผมเพียงเกริ่นนำพอให้เป็นเชื้อแก่การเสาะหากันต่อเท่านั้น ในท่ามกลางกระแสสังคมที่เชี่ยวกรากอย่างทุกวันนี้ คนที่เกาะติดกระแสแล้ว “ขี่” มันไปได้ เป็นคนเก่ง พวกเขาไม่ต้องเจ็บปวด และมักฉวยสิ่งดีๆได้ก่อนคนอื่นเสมอ แต่คนที่ต้านกระแส มักต้องการการเปลี่ยนแปลง พวกเขาจึงต้องเจอแรงเสียดทาน และพบกับความเจ็บปวดมิรู้สิ้น ผมไม่ได้อยากจะชี้ว่าอย่างไหนดีกว่ากันนะครับ เพียงแต่อยากแสดงความเห็นว่า คนรุ่น 6 ตุลา เมื่อปี พ.ศ. 2519 (ขอย้ำให้แน่ใจอีกครั้งว่าไม่ใช่ใน พ.ศ.นี้) เป็นคนที่ต้านกระแส พวกเขาต้องการสร้างสังคมใหม่ที่ดีกว่า และพวกเขาได้ทำในสิ่งที่ใฝ่ฝันแล้ว ...อย่างดีที่สุด เท่าที่จะมีใครในยุคนี้เคยทำได้ ! จากคุณ : น้ำเชี่ยว...ไหลลึก - [ 8 ต.ค. 48 20:12:51 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เกิดวันที่ ๖ ตุลา ๒๕๑๙ จิระนันท์ พิตรปรีชา เมื่อสายใยในชาติขาดสะบั้น สิ้นสายครรภ์มาตุคามไร้ความหมาย ก่อนกำหนดกฎกำเนิดเกิดเพื่อตาย เพียงลิ่มเลือดเละร้ายคล้ายเศษคน ร่างทารกอัปลักษณ์ทะลักหลุด ซากมนุษย์ที่ชีวิตถูกปลิดปล้น ประจานเหตุประเทศนี้เกิดวิกล เกลื่อนถนนก่นสังหาร..ลูกหลานใคร ? เป็นตราบาปคราบบ้าที่ปรากฏ ประทับรอยอัปยศครั้งยิ่งใหญ่ ภาพนรกหกตุลาจึงพร่าไป (สะดวกใจถ้าไม่ต้องเหลียวมองดู) หากทารกหกตุลายังเหลือรอด เด็กที่คลอดกลางลานประหารหมู่ กระสุนกราดสาดสั่งเสียงพรั่งพรู สอนให้รู้หลังตระหนกหกตุลา เป็นวันเกิดที่มากับการดับสิ้น ต้องขาดวิ่นสูญวัยไร้เดียงสา น้ำตาหยาดหมาดแล้วในแก้วตา เมื่อแผ่นดินมารดากระด้างเกิน เติบโตและแตกต่างอย่างแกร่งกร้าว ปวดร้าวคราวปะทะระหกระเหิน ดาวศรัทธาที่ส่องสร้างเส้นทางเดิน ร่วงลับเนิน...ฝังสหายอีกหลายคน คือตำนานเดือนตุลา(ถ้าจะนับ) ยี่สิบเจ็ดปี.. ที่เกิดดับยังสับสน ยี่สิบเจ็ดปี...ที่คนขลาดพิฆาตคน และวิญญาณวีรชนยังวนเวียน ใครคือ“คนตุลา”?.. อย่าถามไถ่ ถ้าโลกไร้ซึ่งศรัทธากล้าพูดเขียน ประวัติศาสตร์ขาดหน้าในห้องเรียน รอแสงเทียนแห่งปัญญามาส่องทาง ยี่สิบเจ็ดปี.. นิรนามสนามรบ กี่ร้อยศพกลบหายในความว่าง เพียงรำลึกรอยอดีตเอาหรีดวาง ทับรอยจางสีเลือดเหือดไร้รอย.. จาก http://www.2519.net/ จากคุณ : น้ำเชี่ยว...ไหลลึก - [ 8 ต.ค. 48 20:14:06 ]

ความคิดเห็นที่ 9 นี่ยังไม่นับ ทรราช ที่มันยังลอยนวลอยู่น่ะ มีอยู่อีก คนสองคน มันก็ยังลอยหน้าลอยตาอยู่ในสังคม เห้อ เซ็งชมัด จากคุณ : ม้าใบตอง - [ 8 ต.ค. 48 21:13:20 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ประวัติศาสตร์เขียนขึ้นโดยผู้ชนะ เพื่อปกปิดความผิดบาปที่ตัวเองก่อขึ้น และป้ายสีให้ฝ่ายตรงข้ามรับกรรม กรณีของไทยก็ไม่ต่างกันหรอกครับ ไม่มีประเทศไทยจะเขียนประวัติศาสตร์ ด่าทอชาติตัวเองหรอก เชื่อเถอะว่า สงครามไทย-พม่า ในตำราพม่าก็ไม่ได้เขียน แบบของไทยแน่ๆ เช่นกัน สงครามโลกครั้งที่สอง ฝ่ายสัมพันธมิตร ซึ่งอ้างว่า เป็นฝ่ายดี ก็ทำตัวไม่ต่างจากพวกอักษะหรอก ดูตอนปิดสงครามสิ อเมริกาเลวสุด ยิงนิวเคลียร์ระเบิดสองเมืองญี่ปุ่น คนตายไปเท่าไร ชาวบ้านบริสุทธิ์ ถ้าแน่จริงไม่รบ ซึ่งหน้าล่ะ หรือกลัวสู่ทหารญี่ปุ่นไม่ได้ บางทีประวัติศาสตร์ก็ไม่น่าเชื่อถือหรอกนะ ตรงนี้ผมมาดูแล้วก็รู้สึกสลดใจ ทำไมเพื่ออำนาจ ถึงได้ทำกันขนาดนี้ เลว ผิดผู้คนแล้ว จากคุณ : Gryphonhelm - [ 8 ต.ค. 48 21:30:59 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอขอบคุณ คุณน้ำเชี่ยว...ไหลลึก ที่ลำดับเหตุการณ์มาเพื่อคนรุ่นหลังได้เข้าใจ ทรราชที่คุณม้าใบตองกล่าวถึงใช่เจ้า อัป-ปรีย์ จันรัย ที่ว่ามีคนตายหนึ่งคนเท่านั้นใช่เปล่า จากคุณ : ซาจี๊1/2 - [ 8 ต.ค. 48 22:23:42 A:203.113.56.12 X:203.151.140.121 TicketID:107386 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ใช่แล้ว  เห็นมันออกรายการเช้า ๆ ช่องห้า เกือบทุกวัน จากคุณ : asdft5 - [ 9 ต.ค. 48 11:27:33 ]