ความคิดเห็นที่ 1 มาเริ่มกันที่เรื่องใกล้ตัวของคนมีรถ ***   ธุรกิจให้เช่าซื้อรถยนต์และรถจักรยานยนต์ ถูกควบคุมแล้ว เดิมทีบริษัทที่ทำธุรกิจให้เช่าซื้อรถยนต์และรถจักรยานยนต์ ส่วนใหญ่ทำสัญญาเอาเปรียบผู้บริโภคตลอดมา แต่มาบัดนี้ปัญหาดังกล่าว มีการแก้ไขให้เป็นธรรมขึ้นบ้าง มาตรการที่ออกมาพอจะช่วยทำให้ผู้เช่าซื้อ ผ่อนคลายความเดือดร้อนได้บ้างช่วงประมาณปลายปี 2543 คณะกรรมการว่าด้วยสัญญาได้มีประกาศ เรื่อง ให้ธุรกิจเช่าซื้อรถยนต์และรถจักรยานยนต์เป็นธุรกิจที่ควบคุมสัญญา ซึ่งประกาศฉบับนี้ มีผลใช้บังคับตั้งแต่วันที่ 1 กันยายน 2543 เป็นต้นไป สรุปสาระสำคัญได้ดังนี้ 1.ผู้ประกอบธุรกิจต้องระบุสภาพรถยนต์และรถจักรยานยนต์ว่าเป็นรถใหม่หรือรถใช้แล้ว 2.ต้องระบุรายละเอียดเกี่ยวกับภาระผูกพัน(ถ้ามี)ไว้ในสัญญา 3.เมื่อผู้เช่าซื้อชำระเงินครบถ้วนตามสัญญารวมทั้งเงินอื่นใด ผู้ให้เช่าซื้อต้องดำเนินการจดทะเบียนโอนกรรมสิทธิ์ภายใน 30 วัน นับแต่วันที่ผู้ให้เช่าซื้อได้รับเอกสารที่จำเป็นสำหรับการจดทะเบียนในโอนกรรมสิทธิ์ 4.ผู้เช่าซื้อผิดนัดชำระค่าเช่าซื้อ 3 งวดติดๆกัน และผู้ให้เช่าซื้อจะต้องมีหนังสือบอกกล่าวทวงถามผู้เช่าซื้อให้ชำระเงิน งวดที่ค้างชำระอย่างน้อย 30 วัน หากผู้เช่าซื้อได้รับหนังสือบอกกล่าวแล้วไม่ปฎิบัติตามหนังสือบอกกล่าวนั้น ผู้ให้เช่าซื้อมีสิทธิบอกเลิกสัญญาได้ 5.หากผู้ให้เช่าซื้อได้ยึดทรัพย์สินที่เช่าซื้อมาแล้ว ก่อนที่ผู้ให้เช่าซื้อจะจำหน่ายทรัพย์สินที่เช่าซื้อให้แก่บุคคลอื่น ผู้ให้เช่าซื้อต้องแจ้ง ให้ผู้เช่าซื้อทราบเป็นหนังสือล่วงหน้าไม่น้อยกว่า 7 วัน 6.หากเกิดความชำรุดบกพร่อง ผู้เช่าซื้อสามารถใช้สิทธิเรียกร้องให้มีการปฏิบัติตามเงื่อนไข การรับประกัน ของรถยนต์หรือจักรยาน ยนต์ที่เช่าซื้อจากผู้ขายหรือผู้ผลิตได้โดยตรง 7.ผู้เช่าซื้อมีหน้าที่ต้องชำระเงินค่าติดตามทวงถาม ค่าทนายความ และค่าใช้จ่ายอื่นๆกรณีผิดนัดชำระค่าเช่าซื้อ หรือผู้ให้เช่าซื้อกลับเข้าครอบครอง รถยนต์หรือรถจักรยานยนต์ที่เช่าซื้อ เนื่องจากผู้ให้เช่าซื้อบอกเลิกสัญญา 8.การจำกัดความรับผิด สำหรับกรณีดังต่อไปนี้ 8.1.การเสียภาษอากร ห้ามใช้สัญญาที่เป็นการผลักภาระให้ผู้เช่าซื้อเป็นผู้ชำระค่าธรรมเนียม ค่าภาษีอากร หรือเงินอื่นใด 8.2.การคิดเบี้ยปรับ กรณีผู้เช่าซื้อผิดนัดชำระค่าเช่าซื้อหรือเงินอื่นใด ผู้ให้เช่าซื้อจะกำหนดเบี้ยปรับเกินอัตราดอกเบี้ย สำหรับลูกค้าชั้นดีรายย่อยของธนาคารกรุงไทย จำกัด(มหาชน) บวกสิบ (MRR + 10) ต่อปี ของจำนวนเงิน ที่ผู้เช่าซื้อผิดนัดชำระไม่ได้ 8.3.การเปลี่ยนแปลงผู้ค้ำประกัน ห้ามผู้ให้เช่าซื้อเรียกให้ผู้เช่าซื้อเปลี่ยนแปลงผู้ค้ำประกัน เว้นแต่กรณีผู้ค้ำประกันตาย หรือศาลมีคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์เป็นบุคคลล้มละลาย หรือเป็นคนไร้ความสามารถ หรือเสมือนไร้ความสามารถ 9.การยึดทรัพย์สินที่เช่าซื้อ ถ้าทรัพย์สินที่เช่าซื้อเกิดสูญหาย ถูกทำลาย ถูกยึด ถูกริบ โดยมิใช่ความผิดของผู้เช่าซื้อ ห้ามใช้ข้อสัญญาที่กำหนดให้ผู้เช่าซื้อรับผิดชำระคาเช่าซื้อให้ครบถ้วนตามสัญญา จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 01:53:40 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ****   ถ้ารถยนต์ที่เช่าซื้อสูญหาย ผู้เช่าซื้อยังต้องรับผิดหรือไม่? ในเรื่องของการเช่าซื้อนั้น เดิมกฎหมายได้วางหลักเกณฑ์ไว้ว่า ถ้าผู้เช่าซื้อยังชำระค่าเช่าซื้อไม่ครบก็ยังไม่ได้กรรมสิทธิ์ กรรมสิทธิ์ในรถที่เช่าซื้อยังเป็นของผู้ให้เช่าซื้อ และถ้าผู้เช่าซื้อผิดนัดไม่ชำระค่าเช่าซื้อ ๒ งวดติดต่อกัน ผู้ให้เช่าซื้อมีสิทธิบอกเลิกสัญญาได้ แต่ในทางปฏิบัติผู้ให้เช่าซื้อมักจะทำสัญญาระบุมัดมือไว้ว่า แม้ผู้เช่าซื้อผิดนัดไม่ชำระค่าเช่าซื้อเพียงงวดเดียว ผู้ให้เช่าซื้อก็มีสิทธิบอกเลิกสัญญาได้ทันที หรือระบุให้เลิกสัญญาทันทีโดยไม่ต้องบอกกล่าว ซึ่งเดิมข้อสัญญาอย่างนี้ใช้ได้ หากสัญญาเลิกแล้ว ค่าเช่าซื้อที่ผู้เช่าซื้อชำระมาแล้วทั้งหมดจะตกเป็นของผู้ให้เช่าซื้อ และผู้ให้เช่าซื้อมีสิทธิ์ที่จะกลับเข้าครอบครองรถที่เช่าซื้อ ผู้เช่าซื้อจึงต้องคืนรถให้แก่ผู้ให้เช่าซื้อ ถ้าไม่คืนก็ต้องใช้ค่าเสียหาย (ค่าขาดประโยชน์เท่ากับค่าเช่าซื้อจากการที่ผู้เช่าซื้อยังใช้รถนั้นอยู่) ให้แก่ผู้ให้เช่าซื้อจนกว่าจะคืน ต่อมาเมื่อ พ.ศ. 2543 คณะกรรมการว่าด้วยสัญญาได้มีประกาศ เรื่อง ให้ธุรกิจให้เช่าซื้อรถยนต์และรถจักรยานยนต์เป็นธุรกิจที่ควบคุมสัญญา และมีผลใช้บังคับตั้งแต่ วันที่ 1 กันยายน 2543 โดยที่แก้ไขให้เป็นประโยชน์ต่อผู้บริโภคมากขึ้น เพื่อที่จะได้ไม่ถูกเอารัดเอาเปรียบเหมือนเมื่อก่อน แต่จะขอยกตัวอย่างสาระสำคัญเพียงบางข้อเท่านั้น เช่น ในเรื่องสิทธิบอกเลิกสัญญาในกรณีที่ผู้เช่าซื้อผิดนัดชำระค่าเช่าซื้อ 3 งวดติดๆ กัน ผู้ให้เช่าซื้อจะต้องมีหนังสือบอกกล่าวทวงถามให้ชำระค่างวดที่ค้างอย่างน้อย 30 วัน หากผู้เช่าซื้อเพิกเฉย ผู้ให้เช่าซื้อจึงจะบอกเลิกสัญญาได้ หรือในเรื่องของทรัพย์สินที่เช่าซื้อก็ได้มีการกำหนดไว้ว่าถ้าทรัพย์สินที่เช่าซื้อสูญหาย ถูกทำลาย ถูกยึด ถูกริบ โดยไม่ใช่ความผิดของผู้เช่าซื้อ ห้ามใช้ข้อสัญญาที่กำหนดให้ผู้เช่าซื้อรับผิดชำระค่าเช่าซื้อให้ครบถ้วนตามสัญญา สำหรับกรณีที่รถที่เช่าซื้อสูญหายไปนั้น เคยมี คำพิพากษาศาลฎีกาที่๕๐๕/๒๕๓๕ ได้พิพากษาไว้สรุปเป็นใจความได้ว่า เมื่อรถที่เช่าซื้อถูกลักไป สัญญาเช่าซื้อระหว่างผู้ให้เช่าซื้อกับผู้เช่าซื้อย่อมเลิกกัน ผู้ให้เช่าซื้อคงมีสิทธิริบค่าเช่าซื้อที่ส่งไว้แล้ว ส่วนค่าเช่าซื้อที่ยังขาดอยู่นั้น ผู้ให้เช่าซื้อไม่มีสิทธิเรียกให้ผู้ให้เช่าซื้อชำระ แม้สัญญาเช่าซื้อจะมีข้อตกลงให้ผู้เช่าซื้อเรียกค่าเช่าซื้อที่ยังขาดอยู่ได้ ศาลก็มีอำนาจกำหนดให้ผู้เช่าซื้อชำระหรือไม่ชำระก็ได้ ถ้ากำหนดชำระจะกำหนดเท่าใดก็ได้แล้วแต่ศาลจะเห็นสมควร ทั้งนี้ โดยคำนึงถึงค่าเช่าซื้อที่ผู้ให้เช่าซื้อได้รับการชำระมาแล้ว ประกอบกับค่าสินไหมทดแทนที่ผู้ให้เช่าซื้อได้รับจากบริษัทประกันภัย หากเห็นว่าค่าเช่าซื้อที่ผู้ให้เช่าซื้อได้รับมาแล้ว รวมกับค่าสินไหมทดแทนที่ได้รับจากบริษัทประกันภัยไม่เพียงพอกับความเสียหายที่ผู้ให้เช่าซื้อได้รับ ศาลก็จะกำหนดให้เพียงพอกับความเสียหายที่ผู้ให้เช่าซื้อได้รับ แต่ถ้าเห็นว่าเพียงพอแล้วก็จะไม่กำหนดให้ผู้ให้เช่าซื้อชำระค่าเสียหายให้แก่ผู้ให้เช่าซื้ออีก อีกประการหนึ่ง ถ้าได้รถดังกล่าวคืนมารถดังกล่าวก็ยังเป็นกรรมสิทธิ์ของผู้ให้เช่าซื้อ ผู้เช่าซื้อไม่มีสิทธิในรถดังกล่าวอีกต่อไป เพราะสัญญาเช่าซื้อระหว่างผู้ให้เช่าซื้อกับผู้เช่าซื้อเลิกกันแล้ว แม้คำพิพากษาฎีกานี้จะเกิดขึ้นตั้งแต่ปี พ.ศ. 2535 ก่อนที่จะมีประกาศของคณะกรรมการว่าด้วยสัญญา เรื่อง ให้ธุรกิจให้เช่าซื้อรถยนต์และรถจักรยานยนต์เป็นธุรกิจที่ควบคุมสัญญา พ.ศ. 2543 และมีผลใช้บังคับตั้งแต่ วันที่ 1 กันยายน 2543 ก็ตาม แต่หากพิจารณาตามเหตุผลที่ศาลฎีกาได้วินิจฉัยแล้ว ก็จะเห็นได้ว่าศาลฎีกาได้เล็งเห็นถึงประโยชน์ที่ผู้ให้เช่าซื้อได้รับไปแล้วว่า เพียงพอคุ้มค่ากับความเสียหายหรือไม่เพียงใด มากกว่าที่จะวินิจฉัยตามเงื่อนไขข้อความตามสัญญา ซึ่งฝ่ายผู้ให้เช่าซื้อมักจะเขียนสัญญาให้เอาเปรียบผู้เช่าซื้ออย่างน่าเกลียดเสมอ นับว่าเป็นความยุติธรรมที่ถือเป็นบรรทัดฐานมาจนทุกวันนี้ อย่างไรก็ตาม การสูญหายของทรัพย์สินที่เช่าซื้อนั้น จะต้องเป็นการสูญหายที่พิสูจน์ได้ว่าเป็นการสูญหายอย่างแท้จริง มิใช่เป็นการเสแสร้งแต่งเรื่องขึ้นเพื่อจะได้ไม่ต้องรับผิดตามสัญญา มิฉะนั้นอาจถูกข้อหาฉ้อโกง แจ้งความเท็จต่อเจ้าพนักงาน ยักยอกทรัพย์ ฯลฯ และอีกหลายๆข้อหาก็จะตามมา ซึ่งไม่คุ้มค่ากับการโกหกแต่งเรื่องเท็จขึ้นมาเลย จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 01:54:42 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ****ส.คบ. กับ สัญญาเงินกู้ของธนาคารพาณิชย์ สัญญากู้ยืมเงินที่เป็นสัญญาสำเร็จรูปที่ธนาคารทำขึ้นฝ่ายเดียวนั้น จะมีข้อสัญญาที่เอาเปรียบและไม่เป็นธรรมต่อผู้กู้หลายประการ เช่น ยอมให้ธนาคารปรับอัตราดอกเบี้ยสูงขึ้นโดยไม่ต้องบอกกล่าวให้ทราบล่วงหน้า หรือให้ธนาคารมีสิทธิเลิกสัญญาเมื่อใดก็ได้โดยไม่ต้องบอกกล่าวไปยังผู้กู้ ฯลฯ ปัจจุบัน สำนักงานคณะกรรมการคุ้มครองผู้บริโภค จึงได้ออกประกาศคณะกรรมการว่าด้วยสัญญา เรื่อง ให้ธุรกิจให้กู้ยืมเงินเพื่อผู้บริโภคของสถาบันการเงินเป็นธุรกิจที่ควบคุมสัญญา พ.ศ. 2544 ซึ่งมีผลบังคับใช้ตั้งแต่วันที่ 14 พฤษภาคม พ.ศ. 2544 เป็นต้นไป สรุปสาระสำคัญได้ดังนี้ กิจกรรมที่ควบคุม ผู้บริโภคที่จะได้รับความคุ้มครองตามประกาศฉบับนี้ต้องไม่ใช่นิติบุคคล และได้กู้ยืมเงินจากเป็นธนาคารพาณิชย์หรือสถาบันการเงินอื่นใดที่ดำเนินธุรกิจให้กู้ยืมเงิน และกู้ยืมเงินไปใช้สอยตามวัตถุประสงค์ของผู้บริโภค ซึ่งมิใช่เป็นการนำไปใช้ในการประกอบกิจการเพื่อหารายได้ เช่น กู้ยืมเงินจากธนาคารเพื่อนำเงินที่กู้ยืมไปซื้อบ้านเพื่ออยู่อาศัย ซึ่งเป็นการนำไปใช้สอยตามวัตถุประสงค์ของผู้บริโภค มิใช่เป็นการนำไปใช้ในการประกอบกิจการเพื่อหารายได้ ดังนี้ ผู้ให้กู้ต้องใช้สัญญากู้ยืมเงินที่ข้อความถูกต้องตามประกาศที่คณะกรรมการกำหนดด้วย ข้อกำหนดและรูปแบบสัญญา ต้องมีข้อความเป็นภาษาไทยที่อ่านได้ชัดเจน มีขนาดของตัวอักษรไม่เล็กกว่าสองมิลลิเมตร และต้องใช้ข้อสัญญาที่มีสาระสำคัญและเงื่อนไขตามที่ประกาศฉบับนี้กำหนด การเปลี่ยนแปลงเงื่อนไขต่างๆ ข้อสัญญาที่เกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงอัตราดอกเบี้ยใดๆที่เพิ่มขึ้น (ไม่รวมถึงการเปลี่ยนแปลงอัตราดอกเบี้ย MLR ,MOR ,MRR ) กรณีปกติ ต้องแจ้งให้ผู้บริโภคทราบเป็นหนังสือล่วงหน้าเป็นระยะเวลาไม่น้อยกว่า 30 วัน กรณีเร่งด่วน ต้องแจ้งทางจดหมายหรือประกาศทางหนังสือพิมพ์รายวันภาษาไทยล่วงหน้าไม่น้อยกว่า 7 วัน และให้แจ้งเป็นหนังสือซ้ำอีกครั้งหนึ่ง    การจำกัดความรับผิด 1.ห้ามใช้ข้อสัญญาที่เป็นการยกเว้นหรือจำกัดความรับผิดจากการผิดสัญญาของผู้ให้กู้ 2.ห้ามใช้ข้อสัญญาที่ให้สิทธิผู้ให้กู้บอกเลิกสัญญากับผู้กู้ หรือเรียกร้องให้ผู้กู้ชำระหนี้ทั้งหมดหรือบางส่วนก่อนกำหนดเวลาในสัญญากู้ โดยผู้กู้มิได้ผิดนัดชำระหนี้หรือผิดสัญญาหรือผิดเงื่อนไขอันเป็นสาระสำคัญข้อใดข้อหนึ่งในสัญญา 3.ห้ามใช้สัญญาที่ให้สิทธิผู้ให้กู้เลิกสัญญากับผู้กู้โดยไม่ต้องบอกกล่าวเป็นหนังสือไปยังผู้กู้ 4.ห้ามใช้ข้อสัญญาที่ให้สิทธิผู้ให้กู้เปลี่ยนแปลงอัตราค่าบริการต่างๆ เกี่ยวกับสัญญา เว้นแต่การเปลี่ยนแปลงอัตราดอกเบี้ยใดๆเพิ่มขึ้น สิทธิบอกเลิกสัญญาของผู้ให้กู้ การผิดสัญญาของผู้กู้ที่ผู้ให้กู้มีสิทธิบอกเลิกสัญญา ต้องเป็นเหตุที่ระบุในสัญญาเป็นการเฉพาะด้วยตัวอักษรสีแดง หรือสีดำ หรือตัวเอน ที่เห็นเด่นชัดกว่าข้อความอื่น และก่อนที่ผู้ให้กู้จะบอกเลิกสัญญา ผู้ให้กู้ต้องแจ้งเป็นหนังสือไปยังผู้กู้ให้แก้ไขการผิดสัญญาหรือการผิดเงื่อนไข โดยกำหนดระยะเวลาอันสมควร การจำหน่ายสิทธิ ,การโอนสิทธิเรียกร้อง ,สิทธิจำนำ ,สิทธิจำนอง ,สิทธิในหลักประกัน ผู้ให้กู้จะต้องแจ้งเป็นหนังสือให้ผู้กู้ทราบล่วงหน้าไม่น้อยกว่า 1 งวดของการชำระเงินกู้ ,ดอกเบี้ย ,งวดของการคิดดอกเบี้ย หรือต้องได้รับความยินยอมจากผู้กู้ เว้นแต่กรณีที่มีกฎหมายเฉพาะกำหนดว่าไม่ต้องแจ้งให้ทราบล่วงหน้าหรือได้รับความยินยอม เงินที่ได้รับตามกรมธรรม์ประกันภัย ,กรมธรรม์ประกันชีวิต กรณีที่กำหนดให้ผู้กู้ต้องทำสัญญาประกันและกำหนดให้ผู้ให้กู้เป็นผู้รับประโยชน์ตามกรมธรรม์ เมื่อผู้ให้กู้ได้รับเงินตามกรมธรรม์แล้ว จะต้องนำเงินที่ได้รับไปใช้เพื่อการซ่อมแซมทรัพย์สินที่เป็นหลักประกันก่อน หรือต้องนำเงินที่ได้รับไปจัดหาทรัพย์สินอื่นทดแทนทรัพย์สินที่เป็นหลักประกัน หรือต้องนำเงินที่ได้รับไปหักหนี้ที่ค้าชำระของผู้กู้ เว้นแต่จะได้ตกลงกันเป็นอย่างอื่น และเงินส่วนที่คงเหลือต้องคืนให้แก่ผู้กู้ การคิดเบี้ยปรับ และค่าธรรมเนียม เมื่อผู้กู้ชำระหนี้เงินกู้ทั้งหมดหรือบางส่วนก่อนครบกำหนดในสัญญา ผู้ให้กู้จะคิดเบี้ยปรับได้จะต้องมีการกำหนดไว้ให้ชัดเจนในสัญญาว่าจะคิดค่าเบี้ยปรับ ,ค่าธรรมเนียมในอัตราเท่าใดจากเงินจำนวนใด จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 01:55:26 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ***  คำเตือนสำหรับผู้ค้ำประกัน สัญญากู้ยืมเงินที่กำหนดให้ผู้กู้จัดหาผู้ค้ำประกันการกู้ยืมเงิน ให้ผู้ให้กู้จัดให้มีการทำสัญญาค้ำประกันซึ่งมีคำเตือนสำหรับผู้ค้ำประกันไว้หน้าสัญญาค้ำประกันนั้น โดยมีข้อความเป็นภาษาไทยที่ชัดเจน และต้องมีหัวข้อเรื่อง "คำเตือนสำหรับผู้ค้ำประกัน" ตัวอักษรขนาดไม่เล็กกว่า 4 มิลลิเมตร และอย่างน้อยต้องมีข้อความขนาดตัวอักษรไม่เล็กกว่า 2 มิลลิเมตร ว่า 1.ผู้ค้ำประกันจะต้องรับผิดอย่างจำกัดไม่เกินวงเงินตามที่กำหนดในสัญญากู้ยืมเงิน 2.จะต้องรับผิดต่อผู้ให้กู้ภายในวงเงินที่ผู้กู้ค้างชำระแก่ผู้ให้กู้ตามสัญญากู้ยืมเงิน และอาจต้องรับผิดชดใช้ดอกเบี้ยหรือค่าสินไหมทดแทนอื่นๆอีกด้วย 3.จะต้องรับผิดในวงเงินกู้ตามสัญญากู้ยืมเงินและเงินกู้เพิ่มเติมที่จะมีขึ้นต่อไป 4.ต้องรับผิดร่วมกับผู้กู้ 5.เมื่อผู้กู้ผิดนัดชำระหนี้ ผู้ให้กู้มีสิทธิเรียกร้อง และบังคับให้ผู้ค้ำประกันชำระหนี้ทั้งหมดที่ผู้กู้ค้างชำระ โดยผู้ให้ กู้ไม่จำต้องเรียกร้องหรือบังคับเอาจากผู้กู้ก่อน 6.เป็นการค้ำประกันเพื่อกิจการเนื่องกันไปหลายคราวไม่จำกัดเวลาที่ผู้ค้ำฯ ไม่สามารถยกเลิกเพิกถอนได้ 7.ไม่หลุดพ้นจากความรับผิด แม้ผู้ให้กู้ยอมผ่อนเวลาให้แก่ผู้กู้ การส่งมอบสำเนา/คู่ฉบับสัญญา ผู้ให้กู้ต้องส่งมอบสำเนาสัญญากู้ยืม / คู่ฉบับสัญญา ให้แก่ผู้กู้ไว้เป็นหลักฐาน 1 ฉบับ ทันทีที่ผู้กู้ลงนามในสัญญากู้ยืมเงิน อนึ่ง หากผู้ให้กู้ฝ่าฝืนข้อกำหนดตามประกาศฉบับนี้ ต้องมีความผิดตามที่กฎหมายกำหนด และกฎหมายยังได้กำหนดมาตรการอีกว่า 1. เมื่อคณะกรรมการกำหนดให้ใช้ข้อสัญญาใด ถ้าปรากฏว่าไม่ใช้ข้อสัญญานั้น ดังนี้ ให้ถือว่าใช้ข้อสัญญาดังกล่าวแล้ว 2. เมื่อคณะกรรมการประกาศกำหนดไม่ให้ใช้ข้อสัญญาที่ไม่เป็นธรรมต่อผู้บริโภค ถ้าปรากฏว่ามีการใช้ข้อสัญญานั้น ดังนี้ ให้ถือว่าไม่มีข้อสัญญานั้น นับตั้งแต่วันที่ 14 พฤษภาคม พ.ศ. 2544 เป็นต้นไป ท่านจะต้องตรวจสอบข้อความในสัญญาที่จะทำว่ามีข้อความตามประกาศครบถ้วนหรือไม่ หากพบว่าไม่เป็นไปตามประกาศให้ทักท้วงและแจ้งข้อมูลให้ สคบ.ทราบเพื่อดำเนินการตามกฎหมายกับผู้ประกอบธุรกิจต่อไป จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 01:56:01 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ****รถยนต์ที่ส่งมอบแล้วแต่รอโอนทะเบียน...ใครถือครองกรรมสิทธิ์ การซื้อรถยนต์มือสองขณะที่ยังไม่มีการจดเปลี่ยนชื่อในทะเบียน บางครั้งอาจมีการชำระเงินกันไปแล้ว แต่ระหว่างที่รอการโอนเปลี่ยนชื่อในสมุดทะเบียน จะถือว่าใครเป็นเจ้าของรถยนต์ และเป็นผู้มีกรรมสิทธิ์ในรถยนต์คันนั้น รถทุกประเภทไม่ว่าจะเป็นจักรยานยนต์ รถยนต์ รถบรรทุก ในทางกฎหมาย กำหนดไว้ว่า การซื้อขายสังหาริมทรัพย์ที่มีราคาเกินกว่า 500 บาทขึ้นไป จะต้องมีหลักฐานเป็นหนังสือ หรือวางประจำ หรือชำระหนี้บางส่วนอย่างใดอย่างหนึ่ง กรณีนี้ก็สามารถบังคับให้ฝ่ายผู้ขายจดทะเบียนเปลี่ยนชื่อทางทะเบียนมาให้ผู้ซื้อได้ แต่ในส่วนของกรรมสิทธิ์นั้น เพียงแต่ส่งมอบรถยนต์ให้ก็ถือว่ากรรมสิทธิ์ในรถยนต์คันนั้นได้โอนมาเป็นของผู้ซื้อแล้ว แม้ยังไม่ทันไปแก้ชื่อทะเบียนเจ้าของ ยังไม่ได้เปลี่ยนป้ายวงกลมหรือยังไม่ได้ไปแจ้งต่อเจ้าหน้าที่กรมการขนส่งทางบกก็ตาม การซื้อขายรถยนต์ไม่ต้องทำเป็นหนังสือและจดทะเบียนต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ แต่ตามพระราชบัญญัติรถยนต์ พ.ศ.2522 มีข้อกำหนดให้ต้องมีการไปจดทะเบียนเพื่อเปลี่ยนแปลงชื่อเจ้าของทะเบียนรถยนต์ ทั้งนี้เพื่อประโยชน์ในการควบคุมดูแลของรัฐที่จะใช้สันนิษฐานเบื้องต้นว่าบุคคลใดเป็นเจ้าของรถยนต์ในกรณีที่เกิดอุบัติเหตุ หรือถูกโจรกรรม หรือการใช้รถยนต์ในการกระทำความผิดอาญาต่าง ๆ และเป็นการกำหนดตัวผู้เป็นเจ้าของกรรมสิทธิ์ซึ่งมีหน้าที่ต้องชำระค่าภาษีในการต่อทะเบียนรถยนต์นั้น ดังนั้น การซื้อขายรถยนต์แม้ไม่จดทะเบียนก็ไม่เป็นโมฆะ เพียงแต่ถ้าไม่มีการวางประจำ หรือการชำระหนี้บางส่วน หรือมีหลักฐานเป็นหนังสือ ทั้งผู้ซื้อและผู้ขายก็ไม่สามารถบังคับให้อีกฝ่ายหนึ่ง ต้องปฏิบัติตามสัญญาซื้อขายที่ได้ตกลงกันไว้เท่านั้น จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 01:56:29 ]

ความคิดเห็นที่ 6 *** ธุรกิจการให้เช่าซื้อรถยนต์      คือ การให้บริการทางการเงินแก่ลูกค้าที่ต้องการซื้อ รถยนต์ทั้งรถยนต์ใหม่ และรถยนต์มือสอง ไม่ว่าจะเป็นการซื้อเพื่อการ ใช้ส่วนตัว หรือซื้อเพื่อทำการค้า บริษัทให้เช่าซื้อจะนำเงินค่ารถไปชำระแก่ผู้ขายเพื่อให้ผู้ขายส่งมอบรถยนต์ให้ลูกค้านำไปใช้ โดยที่ลูกค้า ไม่จำเป็นจะต้องนำเงินค่ารถทั้งจำนวนไปชำระแก่ผู้ขาย แต่ชำระเงินค่า งวดให้บริษัทแทน และเมื่อถึงวันสิ้นสุดสัญญากรรมสิทธิ์ในรถยนต์คัน นั้น ๆ ก็จะถูกโอนให้ลูกค้าโดยทันที   -  อัตราดอกเบี้ยเช่าซื้อรถยนต์เป็นอัตราดอกเบี้ยคงที่ (Flat Rate) และใช้ยอดเงินต้นนำมาคำนวณดอกเบี้ยคงที่ตลอดอายุสัญญาเช่าซื้อรถยนต์ และดอกเบี้ยที่ได้รับจะไม่ผันแปรไปตามสภาวะตลาดเงินที่มีขึ้นลงตลอดเวลา ในขณะเดียวกัน ดอกเบี้ยนี้ก็จะไม่ผันแปรไปตามยอดเงินต้นที่ลดลงหลังจากที่มีการชำระไปตามแต่ละงวดแล้ว  -    พระราชกฤษฏีกากำหนดหลักเกณฑ์  และวิธีการในการกำหนดธุรกิจที่ควบคุม  สัญญาและลักษณะของสัญญา  พ. ศ. 2542  ได้ออกประกาศให้ธุรกิจให้เช่าซื้อ  รถยนต์และรถจักรยานยนต์เป็นธุรกิจที่ควบคุมสัญญา  โดยในข้อสัญญาจะต้องระบุชัดเจน    ในกรณีที่ผู้ให้เช่าซื้อได้ชำระเงินค่าธรรมเนียม  ค่าภาษีอากรหรือค่าใช้จ่ายอื่นใดที่ผู้เช่าซื้อนำเงิน  ดังกล่าวมาชำระภายในเวลาไม่น้อยกว่า  7  วัน  นับแต่วันที่ได้รับแจ้ง  และผู้ให้เช่าซื้อประสงค์จะนำเงินค่างวดของผู้เช่าซื้อในงวดต่อมา   มาหักชำระเงินดังกล่าว   ผู้ให้เช่าซื้อจะต้องมีหนังสือแจ้งให้ผู้ซื้อทราบเพื่อให้นำเงินจำนวนนั้นมาชำระ  ถ้าผู้ชำระเงินดังกล่าวภายใน  7  วัน นับแต่วันที่ได้รับแจ้งให้เช่าซื้อผิดนัดชำระเงินงวดนั้นไม่ได้ -   ผู้ให้เช่าซื้อจะบอกเลิกสัญญาเช่าซื้อได้นั้น   จะทำได้ในกรณีที่ผู้เช่าซื้อผิดนัดชำระค่าเช่าซื้อรายงวด  3  งวด  ติด ๆ กันและผู้ให้เช่าซื้อมีหนังสือบอกกล่าวผู้เช่าซื้อให้ใช้เงินรายงวดที่ค้างชำระนั้นภายในเวลาอย่างน้อย  30  วันนับแต่วันที่ผู้เช่าซื้อได้รับหนังสือและผู้เช่าซื้อละเลยไม่ปฏิบัติตามหนังสือบอกกล่าวนั้น -   เมื่อผู้ให้เช่าซื้อบอกเลิกสัญญาแล้ว  และเข้าครอบครองรถยนต์หรือรถจักรยานยนต์ที่ให้เช่าซื้อ  เพื่อนำออกขายให้แก่บุคคลอื่น  ก่อนขายให้บุคคลอื่น  ผู้ให้เช่าซื้อต้องแจ้งล่วงหน้าให้ผู้เช่าซื้อทราบเป็นหนังสือไม่น้อยกว่า  7  วัน  เพื่อให้ผู้เช่าซื้อใช้สิทธิ์ซื้อได้ตามมูลหนี้ส่วนที่ขาดอยู่ตามสัญญาเช่าซื้อ -   ในกรณีที่ผู้ให้เช่าซื้อนำรถยนต์หรือรถจักรยานยนต์ออกขาย  หากได้ราคาเกินกว่ามูลหนี้ในส่วนที่ขาดอยู่ตามสัญญาเช่าซื้อ  ผู้ให้เช่าซื้อจะต้องคืนเงินส่วนที่เกินนั้นให้แก่ผู้เช่าซื้อ  แต่หากได้ราคาน้อยกว่ามูลหนี้ในส่วนที่ขาดอยู่ตามสัญญาเช่าซื้อ  ผู้เช่าซื้อจะรับผิดส่วนที่ขาดนั้น  เฉพาะกรณีการขาดโดยวิธีประมูลหรือขายทอดตลาดที่เหมาะสมเท่านั้น -  ในกรณีที่ผู้เช่าซื้อมีความประสงค์จะขอชำระค่าเช่าซื้อทั้งหมดในคราวเดียวกัน  โดยไม่ผ่อนชำระเช่าซื้อ  เป็นรายงวดตามสัญญาเช่าซื้อ  เพื่อปิดบัญชีค่าเช่าซื้อ  ผู้ให้เช่าซื้อจะต้องให้ส่วนลดแก่ผู้เช่าซื้อในอัตราไม่น้อยกว่าร้อยละ  50  ของดอกเบี้ยเช่าซื้อที่ยังไม่ถึงกำหนดชำระ  โดยให้คิดคำนวณตามแถลงการณ์มาตรฐานการบัญชีของสมาคมนักบัญชีและผู้สอบบัญชีรับอนุญาตแห่งประเทศไทย จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 01:57:01 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ***** การเช่าซื้อ เช่าซื้อคืออะไร เช่าซื้อ เป็นเอกเทศสัญญาที่นิยมทำกันแพร่หลายในสังคมปัจจุบัน เนื่องจากผู้มีรายได้น้อยไม่สามารถซื้อสินค้าที่มีราคาสูง โดยวิธีการซื้อขายธรรมดา จึงหันมาทำสัญญาเช่าซื้อโดยผู้เช่าซื้อสามารถผ่อนชำระราคาได้ในระยะเวลานาน โดยผู้เช่าซื้อผ่อนชำระเป็นงวดๆจนครบกำหนดตามสัญญาผู้เช่าซื้อก็จะได้กรรมสิทธิ์ในทรัพย์สินนั้นไป แต่มีข้อเสียคือ ผู้เช่าซื้อจะต้องซื้อสินค้าดังกล่าวในราคาที่สูงกว่าต้นทุน เนื่องจากผู้ให้เช่าซื้อได้คิดดอกเบี้ยรวมเข้าไปกับต้นทุนการผลิต และการคิดดอกเบี้ยก็คิดโดยเอาระยะเวลาที่ตกลงผ่อนชำระเป็นตัวคูณแล้วนำไปรวมกับราคาขายเป็นราคาทรัพย์ที่ตกลงเช่าซื้อกัน การผ่อนชำระเอาจำนวนงวดเป็นตัวหารจากหลักการคิดดังกล่าว ผู้เช่าซื้อย่อมเสียเปรียบ เพราะแม้ผ่อนชำระราคาไปแล้วก็มิได้มีการลดดอกเบี้ยของต้นทุนที่ลดจำนวนลงไป สัญญาเช่าซื้อ คือ สัญญาซึ่งเจ้าของเอาทรัพย์สินออกให้เช่า และให้คำมั่นว่าจะขายทรัพย์สินนั้น หรือจะให้ทรัพย์สินนั้นตกเป็นกรรมสิทธิ์แก่ผู้เช่า โดยมีเงื่อนไขว่าผู้เช่าจะต้องใช้เงินเป็นงวดๆ    เช่น นาย ก เป็นพ่อค้าเกษตรกรอยากได้เครื่องสูบน้ำมาใช้ในการทำเกษตรกรรม ถ้าซื้อเป็นเงินสดจะมีราคา 6,000 บาท แต่นาย ก ไม่มีเงินสดจะชำระ จึงได้ตกลงทำสัญญาเช่าซื้อกับบริษัทผู้ขายเครื่องสูบน้ำว่านาย ก จะชำระงวดแรกเป็นเงิน 2,000 บาท และจะชำระอีกเดือนละ 400 บาท สิบเดือน ในเดือนที่ 11 จะชำระงวดสุดท้าย 1,000 บาทแล้วนาย ก จะได้เป็นเจ้าของกรรมสิทธิ์ในเครื่องสูบน้ำทันที จะเห็นได้ว่าสัญญาเช่าซื้อเป็นสัญญาผสมระหว่างสัญญาเช่าและสัญญาซื้อขาย โดยมีหลักเกณฑ์ดังนี้ 1. ผู้ให้เช่าต้องเป็นเจ้าของกรรมสิทธิ์ในทรัพย์ที่ให้เช่า 2. ผู้ให้เช่านำทรัพย์สินของตนให้ผู้เช่าไปใช้ประโยชน์ 3. ผู้ให้เช่าให้คำมั่นว่าจะขายทรัพย์สินนั้นแก่ผู้เช่าหรือให้ทรัพย์สินนั้นตกเป็นกรรมสิทธิ์ของผุ้เช่า 4. ผู้เช่าจะต้องชำระเงินค่าเช่าซื้อเป็นคราวๆ ( งวด ) ครบถ้วนตามที่ตกลงกันให้แก่ผู้ให้เช่า *** แบบของสัญญาเช่าซื้อ     สัญญาเช่าซื้อต้องทำเป็นหนังสือ คู่สัญญาทั้งสองฝ่ายคือผู้ให้เช่าซื้อและผู้เช่าซื้อ ต้องลงลายมือชื่อในสัญญา หากมิได้ทำเป็นหนังสือ หรือคู่สัญญาลงชื่อเพียงฝ่ายเดียว สัญญาตกเป็นโมฆะ ใช้บังคับไม่ได้ ไม่มีผลผูกผันสัญญา      ตัวอย่าง นาย ก เช่าซื้อรถยนต์จากนาย ข โดยตกลงชำระค่าเช่าซื้อเป็นรายเดือนจำนวน 12 เดือนแต่สัญญาลงลายมือชื่อผู้เช่าซื้อเพียงฝ่ายเดียว หลังจากนาย ก ชำระค่าเช่าซื้อจนครบ 12 เดือนกรรมสิทธิ์ในรถยนต์ยังเป็นของนาย ข ไม่โอนเป็นของนาย ก เพราะสัญญาเช่าซื้อลงลายมือชื่อ นาย ข ผู้ให้เช่าซื้อเพียงฝ่ายเดียว สัญญาเช่าซื้อจึงเป็นโมฆะเสียเปล่า การเช่าซื้ออสังหาริมทรัพย์ ( ทรัพย์ที่เคลื่อนที่ไม่ได้ ) เช่น บ้าน ที่ดิน แม้จะได้ทำสัญญาเช่าซื้อเป็นหนังสือกันและผู้เช่าซื้อชำระค่าเช่าซื้อครบถ้วนแล้วแต่การได้มาซึ่งอสังหาริมทรัพย์นั้นไม่บริบูรณ์ จนกว่าจะได้ไปจดทะเบียนต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ ( ป.พ.พ. ม. 1299 ) จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 01:58:09 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ***เช่าซื้อต่างกับซื้อเงินผ่อน เช่าซื้อ กรรมสิทธิ์ในทรัพย์สินที่เช่าซื้อยังอยู่กับเจ้าของ ( ผู้ให้เช่าซื้อ ) จนกว่าผู้เช่าซื้อจะชำระค่าเช่าซื้อครบถ้วน เพราะผู้ให้เช่าซื้อนำทรัพย์สินออกให้เช่าโดยมีคำมั่นว่าจะขายเท่านั้น ดังนี้ในระหว่างยังชำระค่าเช่าซื้อไม่ครบผู้เช่าซื้อเป็นเพียงผู้มีสิทธิครอบครองทรัพย์สินเท่านั้น ไม่ใช่เจ้าของหากผู้เช่าซื้อนำทรัพย์สินที่เช่าซื้อไปขายหรือจำนำจะมีความผิดทางอาญา ***  ซื้อขายเงินผ่อน กรรมสิทธิ์ในทรัพย์สินโอนไปยังผู้ซื้อทันที ฉะนั้นผู้ซื้อเป็นเจ้าของทรัพย์สินในทันทีแต่มีข้อตกลงเรื่องการชำระราคาผู้ขายยินยอมให้ผู้ซื้อผ่อนชำระราคาเป็นงวดๆ ได้ ถ้าผู้เช่าซื้อยังชำระค่าเช่าซื้อไม่ครบถ้วนตามสัญญาเช่าซื้อแล้วผู้เช่านำทรัพย์ที่เช่าซื้อไปขายให้ผู้อื่นจะมีผลอย่างไร ตัวอย่าง นาย ก เช่าซื้อโทรทัศน์สีจากนาย ข ตกลงชำระเงินค่าเช่าเป็นเวลา 12 เดือนเป็นเงินเดือนๆละ 1,000 บาท นาย ก ชำระค่าเช่าได้เพียง 1 เดือน ก็นำโทรทัศน์สีนั้นไปขายให้แก่นาย ค นาย ค ไม่ทราบมาก่อนว่าโทรทัศน์สีนั้นนาย ก ไปเช่าซื้อมาจากนาย ข แต่เข้าใจว่านาย ก เป็นเจ้าของโทรทัศน์สีนี้ นาย ข จะเรียกโทรทัศน์สีคืนจากนาย ค ได้หรือไม่ และ นาย ค มีสิทธิเรียกคืนจากใคร นาย ก จะมีความผิดทางอาญาหรือไม่ กรณีนี้ เป็นสัญญาเช่าซื้อ ดังนั้นกรรมสิทธิ์ในโทรทัศน์ยังคงอยู่ที่ผู้ให้เช่าซื้อคือนาย ข นาย ก เป็นเพียงผู้เช่าจึงมีแต่เพียงสิทธิครอบครองเท่านั้น กรรมสิทธิ์ในโทรทัศน์จะโดนโอนไปยังนาย ก ก็ต่อเมื่อนาย ก ได้ชำระเงินครบ 12 เดือนแล้ว ดังนั้นนาย ก จึงไม่มีสิทธินำโทรทัศน์ไปขายให้กับนาย ค นาย ค แม้ว่าจะชำระเงินจนครบถ้วนให้แก่นาย ก โดยสุจริตไม่ทราบมาก่อนว่า นาย ก ได้เช่าซื้อโทรทัศน์จากนาย ข ก็ตาม นาย ค ก็ไม่ได้กรรมสิทธิ์ในโทรทัศน์นั้นตามหลักกฎหมายที่ว่า “ผู้รับโอนไม่มีสิทธิดีไปกว่าผู้โอน” นาย ข จึงมีสิทธิเรียกให้นาย ค ส่งมอบโทรทัศน์คืนจากนาย ค ได้โดยไม่ต้องชดใช้เงินที่นาย ค ต้องเสียไปให้กับนาย ก แต่อย่างใด แต่ถึงอย่างไรก็ตาม นาย ค แม้ว่าจะต้องคืนโทรทัศน์ให้แก่นาย ข นาย ค ก็มีสิทธิฟ้องเรียกเงินคืนจากนาย ก ได้ ข้อยกเว้น แต่ถ้านาย ค ซื้อโทรทัศน์มาโดยสุจริตในการขายทอดตลาด หรือในท้องตลาดหรือจากพ่อค้าซึ่งขายของชิ้นนั้น นาย ค ผู้ซื้อไม่จำเป็นต้องคืนโทรทัศน์ให้แก่นาย ข เจ้าของโทรทัศน์เว้นแต่ว่า นาย ข จะชดใช้ราคาที่ซื้อมา ส่วนนาย ก มีเพียงสิทธิครอบครองโทรทัศน์เท่านั้น จึงไม่มีสิทธินำโทรทัศน์ไปขายให้ นาย ค ดังนั้นการที่นาย ก นำโทรทัศน์ไปขายให้แก่นาย ค ย่อมมีความผิดฐานยักยอกทรัพย์ของผู้อื่นซึ่งมีโทษจำคุก สัญญาซื้อขายโดยผ่อนชำระราคาเป็นงวดๆ และตกลงให้กรรมสิทธิ์โอนไปยังผู้ซื้อเมื่อชำระเงินในงวดสุดท้ายต่างจากสัญญาเช่าซื้ออย่างไร สัญญาซื้อขายโดยผ่อนชำระราคาเป็นงวดๆ และตกลงให้กรรมสิทธิ์โอนไปยังผู้ซื้อเมื่อผู้ซื้อได้ชำระราคาในงวดสุดท้ายแล้ว เป็นสัญญาที่มีลักษณะที่ใกล้เคียงกับสัญญาเช่าซื้อมากกล่าวคือกรรมสิทธิ์ในทรัพย์สินจะโอนไปยังค่าสัญญาอีกฝ่ายหนึ่งเมื่อได้ชำระเงินในงวดสุดท้ายแล้ว แต่ก็ยังแตกต่างกันกับสัญญาเช่าซื้อในสาระสำคัญกล่าวคือ สัญญาซื้อขายไม่มีลักษณะของสัญญาเช่าอยู่เลยแต่สัญญาเช่าซื้อเป็นสัญญาเช่าบวกกับคำมั่นว่าจะขายทรัพย์สินนั้น ดังนั้นในสัญญาซื้อขายถ้าผู้ซื้อได้ชำระราคาไปบ้างแล้ว ต่อมาผู้ซื้อผิดสัญญาซื้อขาย และได้ส่งมอบทรัพย์สินคืนให้แก่ผู้ขายแล้วผู้ขายไม่มีสิทธิรับเงินที่ผู้ซื้อได้ชำระไปแล้วจะต้องคืนให้แก่ผู้ซื้อแต่ผู้ขายมีสิทธิจะเรียกค่าเสียหายจากผู้ซื้อได้ ส่วนสัญญาเช่าซื้อนั้น หากผู้เช่าซื้อผิดสัญญาผู้ให้เช่าซื้อมีสิทธิเรียกทรัพย์สินคืนจากผู้เช่าซื้อแล้วยังมีสิทธิริบเงินที่ผู้เช่าซื้อได้ชำระไปแล้วได้ด้วย เช่น ที่ดิน บ้าน หรือ สังหาริมทรัพย์ เช่น รถยนต์ เครื่องจักร โทรทัศน์ ตู้เย็น ฯลฯ ย่อมเป็นทรัพย์ที่เช่าซื้อได้ทั้งนั้น จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 01:59:08 ]

ความคิดเห็นที่ 9 *** ผู้เช่าซื้อมีสิทธิและหน้าที่อย่างไร ผู้เช่าซื้อมีสิทธิจะบอกเลิกสัญญาในเวลาใดเวลาหนึ่งก็ได้ด้วยการส่งมอบทรัพย์สินที่เช่าซื้อกลับคืนให้แก่เจ้าของ   ( ผู้ให้เช่า ) โดยเสียค่าใช้จ่าย    ตัวอย่าง นาย ก เช่าซื้อรถยนต์จากนาย ข ในราคา 120,000 บาทตกลงชำระค่าเช่าซื้อเดือนละ 1 หมื่นบาทเป็นเวลา 12 เดือน นาย ก ใช้รถยนต์ได้ 5 เดือน โดยผ่อนชำระค่าเช่าซื้อไป 5 งวด เกิดเบื่อรถยนต์คันที่ตนเช่าซื้อจึงได้ส่งมอบรถยนต์คืนให้แก่นาย ข เช่นนี้ กฎหมายถือว่าสัญญาเช่าซื้อเป็นอันระงับสิ้นไปเพราะการที่นาย ก ส่งมอบรถยนต์คันนี้คืนให้แก่นาย ข เหตุที่กฎหมายกำหนดให้สิทธิแก่ผู้เช่าซื้อที่จะบอกเลิกสัญญาเมื่อใดก็ได้ตามใจชอบด้วยการส่งมอบทรัพย์สินก็เพราะสัญญาเช่าซื้อได้กำหนดค่าเช่าซื้อจากค่าเช่าบวกราคาทรัพย์สินนั้นเข้าไปด้วย จึงมีราคาสูงกว่าค่าเช่าทรัพย์สินธรรมดาตามสัญญาเช่าทั่วไป ผู้เช่าซื้อจึงมีสิทธิบอกเลิกสัญญาเช่าซื้อเมื่อใดก็ได้แต่ทั้งนี้ผู้เช่าซื้อจะต้องเสียค่าจ่ายในการส่งมอบทรัพย์สินคืนแก่เจ้าของเอง ในกรณีที่ผู้เช่าซื้อค้างชำระค่าเช่าซื้อแล้ว ใช้สิทธิบอกเลิกสัญญาเช่าซื้อด้วยการส่งมอบทรัพย์สินคืนให้แก่เจ้าของทรัพย์สิน ( เจ้าของ ) มีปัญหาว่าผู้เช่าซื้อจะต้องชำระค่าเช่าซื้อที่ค้างชำระให้แก่เจ้าของทรัพย์หรือไม่ ตัวอย่าง นาย ก เช่าซื้อรถยนต์จากนาย ข ในราคา 120,000 บาทตกลงผ่อนชำระค่าเช่าซื้อจำนวน 12เดือน เป็นเงินเดือนละ 10,000 บาท นาย ก นำรถไปใช้เป็นเวลา 5 เดือนโดยไม่ได้ชำระค่าเช่าซื้อให้แก่นาย ข แต่อย่างไรแล้วนาย ก ใช้สิทธิบอกเลิกสัญญาด้วยการนำรถยนต์ไปคืนให้แก่นาย ข นาย ก จะต้องชำระค่าเช่าซื้อ 50,000 บาท ที่ค้างชำระให้นาย ข ด้วย ดังนั้น หากผู้เช่าซื้อเป็นฝ่ายบอกเลิกสัญญาด้วยการส่งมอบทรัพย์สินกลับคืนให้แก่เจ้าของผู้เช่าซื้อมีหน้าที่จะต้องชำระค่าเช่าซื้อที่ค้างชำระให้แก่ผู้ให้เช่าซื้อ ( เจ้าของ ) จนครบถ้วนด้วย นอกจากนี้ ในระหว่างที่ผู้เช่าซื้อครอบครอบทรัพย์สินที่เช่าซื้อตามสัญญาเช่าซื้อนั้นเนื่องจากสัญญาเช่าซื้อรวมเอาสัญญาเช่าบวกคำมั่นว่าจะขายทรัพย์เข้าด้วยกันดังได้กล่าวมาแล้วดังนั้นผู้เช่าซ้อจำต้องสงวนทรัพย์สินที่เช่าซื้อเสมอด้วยวิญญูชนจะพึงสงวนทรัพย์สินของตนเองและต้องบำรุงรักษาทรัพย์สินด้วยค่าใช้จ่ายของตนเอง ถ้าผู้เช่าซื้อไม่สงวนรักษาทรัพย์สินจนทำให้ทรัพย์สินนั้นเสียหายผู้เช่าซื้อจะต้องรับผิดชอบในความเสียหายดังกล่าวให้แก่เจ้าของทรัพย์ด้วย จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:00:15 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ***  เจ้าของทรัพย์ ( ผู้ให้เช่าซื้อ ) มีสิทธิและหน้าที่อย่างไร เจ้าของทรัพย์มีสิทธิบอกเลิกสัญญาเช่าซื้อได้ในกรณีดังต่อไปนี้ 1. ในกรณีที่ผู้เช่าซื้อผิดนัดไม่ใช้เงินค่าเช่าซื้อสองคราวติดๆกัน เจ้าของทรัพย์สินมีสิทธิบอกเลิกสัญญาเช่าได้ ตัวอย่าง นาย ก เช่าซื้อรถยนต์จากนาย ข ในราคา 120,000 บาทตกลงชำระค่าเช่าซื้อเป็นรายเดือนรวม 12 เดือน เป็นเงินเดือนละ 10,000 บาทนาย ก ชำระค่าเช่าซื้อเพียง 1 เดือนแล้วขาดส่งค่าเช่าซื้อเป็นเวลา 2 เดือนติดต่อกัน เช่นนี้ นาย ข มีสิทธิบอกเลิกสัญญาเช่าซื้อได้ **** ในกรณีที่ผู้เช่าซื้อชำระค่าเช่าซื้องวดหนึ่งแล้วผิดนัดไม่ชำระงวดหนึ่งเช่นนี้สลับกันไปเรื่อยๆ ผู้ให้เช่าซื้อมีสิทธิบอกเลิกสัญญาเช่าซื้อได้หรือไม่ สำหรับกรณีนี้ปรากฏว่าผู้เช่าซื้อผิดนัดชำระเงินเพียงงวดเดียวสลับกับการชำระเงินงวดหนึ่งยังไม่เคยผิดนัดชำระเงินถึงสองงวดติดกัน จึงไม่เข้าเงื่อนไขที่กฎหมายกำหนดไว้ว่าต้องผิดนัดไม่ชำระเงินสองคราว ( งวด ) ติดต่อกันเจ้าของจึงจะมีสิทธิบอกเลิกสัญญาได้ ดังนั้นเจ้าของจึงไม่มีสิทธิบอกเลิกสัญญาเช่าซื้อได้ ตัวอย่าง นาย ก เช่าซื้อตู้เย็นจากนาย ข ในราคา 12,000 บาท ตกลงชำระเงินเดือนละ 1,000 บาท รวม 12 เดือน เริ่มตั้งแต่เดือนมกราคมเป็นต้นไป นาย ก ชำระค่าเช่าซื้อเดือนมกราคม แล้วผิดนัดเดือน กุมภาพันธ์ แล้วนาย ก ชำระค่าเช่าซื้อเดือน มีนาคม ต่อมาผิดนัดค่าเช่าซื้อเดือน เมษายน และชำระเดือนพฤษภาคม เช่นนี้สลับกันไปเรื่อยๆ จะเห็นได้ว่านาย ก ยังไม่เคยผิดนัดสองงวดติดต่อกัน ดังนั้น นาย ข จึงไม่มีสิทธิบอกเลิกสัญญาเช่าซื้อ ข้อยกเว้น แต่ถ้าสัญญาเช่าซื้อระบุไว้ว่าในกรณีที่ผู้ซื้อผิดนัดไม่ชำระค่าเช่าซื้อเพียงงวดเดียวก็ให้ถือว่าผู้เช่าซื้อผิดสัญญาเช่าซื้อ ให้เจ้าของทรัพย์บอกเลิกสัญญาได้ ข้อตกลงเช่นนี้มีผลผูกพันคู่สัญญาได้ ดังนั้น หากผู้เช่าซื้อผิดนัดไม่ชำระเงินเพียงงวดเดียว ผู้ให้เช่าซื้อ ( เจ้าของ ) ก็มีสิทธิบอกเลิกสัญญาได้      ***เมื่อเจ้าของทรัพย์ผู้ให้เช่าซื้อใช้สิทธิบอกเลิกสัญญาเพราะผู้เช่าซื้อผิดนัดไม่ชำระเงินสองคราวติดกันแล้ว เจ้าของทรัพย์มีสิทธิดังต่อไปนี้ 1. รับเงินที่ผู้เช่าซื้อได้ใช้มาแล้วก่อนบอกเลิกสัญญาได้ 2. เจ้าของทรัพย์มีสิทธิกลับเข้าครอบครองทรัพย์สินนั้นได้ ตัวอย่าง นาย ก เช่าซื้อรถยนต์จากนาย ข เป็นเงิน 120,000 บาทตกลงชำระค่าเช่าซื้อเป็นเงินเดือนละ 10,000 บาท รวม 12 เดือน นาย ก ชำระค่าเช่าซื้อแล้วรวม 5 เดือนเป็นเงิน 50,000 บาท แล้วนาย ก ขาดส่งค่าเช่ารวม 2 เดือนติดต่อกัน นาย ข จึงใช้สิทธิบอกเลิกสัญญาตามกฎหมาย นาย ข มีสิทธิรับเงินค่าเช่าซื้อ 50,000 บาทของนาย ก และยังมีสิทธิยึดรถกลับคืนมาจากนาย ก อีกด้วย มีปัญหาว่าในกรณีที่เจ้าของทรัพย์ใช้สิทธิบอกเลิกสัญญาเช่าซื้อเพราะผู้เช่าซื้อผิดนัด ไม่ชำระค่าเช่าซื้อสองคราวติดๆกัน เจ้าของทรัพย์ริบเงินค่าเช่าซื้อที่ผู้เช่าซื้อได้ชำระไปแล้วและยึดทรัพย์คืนมาแล้ว เจ้าของทรัพย์มีสิทธิเรียกให้ผู้เช่าซื้อชำระเงินค่าเช่าซื้อที่ค้างชำระมาได้หรือไม่ สำหรับปัญหานี้ กฎหมายได้บัญญัติไว้แต่เพียงว่าเจ้าของทรัพย์มีสิทธิริบเงินที่ผู้เช่าซื้อได้ชำระไปแล้ว กับยึดทรัพย์สินคืนเท่านั้น กฎหมายไม่ได้บัญญัติให้สิทธิแก้เจ้าของทรัพย์ในการเรียกร้องให้ผู้เช่าซื้อชำระค่าเช่าซื้อที่ค้างชำระด้วย ดังนั้น เจ้าของทรัพย์จึงไม่มีสิทธิเรียกร้องให้ผู้เช่าซื้อชำระค่าเช่าซื้อที่ค้างชำระได้ คงมีสิทธิแต่เพียงเรียกค่าที่ผู้เช่าซื้อได้ใช้ทรัพย์สินของเจ้าของทรัพย์ตลอดระยะเวลาใช้สอยทรัพย์สิน และมีสิทธิเรียกค่าเสียหายเพราะเหตุที่ผู้เช่าซื้อได้ใช้ทรัพย์สินนั้นจนเสียหายอันเนื่องจากการใช้ทรัพย์นอกเหนือจากที่ได้ตกลงไว้ในสัญญา ตัวอย่าง นาย ก เช่าซื้อรถยนต์จากนาย ข ในราคา 60,000 บาทตกลงผ่อนชำระค่าเช่าซื้อเป็นรายเดือนทุกๆเดือนเป็นเงินเดือนละ 5,000 บาทรวม 12 เดือน นาย ก ชำระค่าเช่าซื้อเพียง 3 เดือนเป็นเงิน 15,000 บาท แล้วขาดส่งเป็นเวลา 5 เดือนติดต่อกันคิดเป็นเงินค้างชำระ นาย ข ไม่อาจเรียกเงินที่นาย ก ค้างชำระจำนวน 25,000 บาทได้คงเรียกได้เพียงค่าเสียหายที่นาย ก ได้ใช้รถนั้นไปเป็นเวลาห้าเดือนเท่านั้น *** ในกรณีที่ผู้เช่าซื้อกระทำผิดสัญญาเพราะผิดนัดไม่ใช้เงินในคราวที่สุด เจ้าของทรัพย์ ( ผู้ให้เช่าซื้อ ) มีสิทธิอย่างไร ตัวอย่าง นาย ก เช่าซื้อรถยนต์จากนาย ข เป็นเงิน 60,000 บาท ตกลงผ่อนชำระค่าเช่าเป็นรายเดือนทุกๆ เดือนเป็นเงินเดือนละ 5,000 บาท รวม 12 เดือน นาย ก ชำระค่าเช่าซื้อรวม 11 เดือนติดต่อกันเป็นเงิน 55,000 บาทแล้ว นาย ก ผิดนัดไม่ชำระค่าเช่าซื้อในเดือนสุดท้ายรวมเป็นเงิน 5,000 บาท นาย ข มีสิทธิอย่างไรบ้าง ในกรณีตามตัวอย่าง นาย ข เจ้าของรถยนต์มีสิทธิริบเงินค่าเช่าซื้อรวม 11 เดือนที่นาย ก ได้ใช้มาแล้วเป็นเงิน 55,000 บาทได้ และมีสิทธิยึดรถยนต์คืนต่อเมื่อระยะเวลาใช้เงินได้พ้นกำหนดไปอีกงวดหนึ่งแล้ว กล่าวคือ นาย ข จะยึดรถยนต์คืนได้ต่อเมื่อพ้นเดือนที่ สิบสามแล้ว สรุปแล้วในกรณีที่ผู้เช่าซื้อกระทำผิดสัญญาเพราะผิดนัดไม่ใช้เงินในคราวที่สุด เจ้าของมีสิทธิดังต่อไปนี้ 1. ริบเงินบรรดาที่ผู้เช่าซื้อได้ใช้เงินมาแล้วทั้งหมดได้และ 2. กลับเข้าครอบครองทรัพย์สินได้เมื่อระยะเวลาใช้เงินได้พ้นกำหนดไปอีกงวดหนึ่งแล้ว ฉะนั้น ผู้เช่าซื้อจะต้องระมัดระวังการชำระเงินค่าเช่าซื้อในงวดสุดท้ายให้ดี เพราะมีผู้ให้เช่าซื้อที่ไม่มีความซื่อสัตย์ต่อลูกค้าอาศัยข้อกฎหมายเช่นนี้เอาเปรียบผู้เช่าซื้อซึ่งเป็นลูกค้าของตนด้วยการหลีกเลี่ยงไม่ยอมรับชำระเงินค่าเช่าซื้อในงวดสุดท้าย แล้วอ้างว่าลูกค้าของตนเป็นฝ่ายผิดสัญญาเช่าซื้อทำการริบเงินค่าเช่าซื้อที่ลูกค้าได้ชำระไปแล้วทั้งหมดและยึดทรัพย์สินคืนจากลูกค้า ดังนั้นผู้เช่าซื้อซึ่งประสบกับปัญหานี้ควรนำเงินไปวางไว้กับเจ้าหน้าที่ ณ สำนักงานงางทรัพย์หรือที่จ่าศาลซึ่งตั้งอยู่ที่ศาลจังหวัดในทุกจังหวัด เพื่อจะได้หลุดพ้นจากความรับผิดชอบตามสัญญาเช่าซื้อและผู้ให้เช่าซื้อจะอาศัยกฎหมายเอาเปรียบกับผู้เช่าซื้อไม่ได้ หรือนำเงินค่าเช่าซื้องวดสุดท้ายไปแจ้ง เจ้าหน้าที่ตำรวจเพื่อลงบันทึกประจำวันไว้เพื่อใช้เป็นหลักฐานในการฟ้องร้องหรือต่อสู้คดีเกี่ยวกับการเช่าซื้อรายนี้ 2. ในกรณีที่ผู้เช่าซื้อกระทำผิดสัญญาในข้อที่สำคัญ เจ้าของทรัพย์สินมีสิทธิบอกเลิกสัญญาเช่าซื้อได้ ในกรณีที่ผู้เช่าซื้อกระทำผิดสัญญาในข้อสำคัญ เจ้าของทรัพย์จึงจะมีสิทธิบอกเลิกสัญญาเช่าซื้อได้ ถ้าผู้เช่าซื้อกระทำผิดสัญญาเช่าซื้อในส่วนที่ไม่ใช่สาระสำคัญแห่งสัญญาเช่าซื้อแล้วผู้ให้เช่าซื้อก็ไม่มีสิทธิบอกเลิกสัญญาได้ อย่างไรจึงจะถือว่าข้อสัญญาข้อใดเป็นข้อที่เป็นส่วนสำคัญของสัญญาเช่าซื้อนั้นเป็นปัญหาที่จะต้องวินิจฉันเป็นเรื่องไป แต่ถ้าในสัญญาเช่าซื้อระบุไว้โดยชัดแจ้งว่าข้อสัญญาใดเป็นข้อที่เป็นส่วนสำคัญแห่งสัญญาเช่าซื้อแล้ว ก็ไม่เป็นปัญหา กล่าวคือถ้าผู้เช่าซื้อกระทำผิดสัญญาในข้อที่ระบุไว้ว่าเป็นข้อสาระสำคัญแล้ว ก็ไม่เป็นปัญหา กล่าวคือถ้าผู้เช่าซื้อกระทำผิดสัญญาในข้อระบุไว้ว่าเป็นข้อสาระสำคัญแล้ว ผู้ให้เช่าซื้อก็มีสิทธิบอกเลิกสัญญาได้ ตัวอย่าง นาย ก เช่าซื้อรถยนต์จาก นาย ข โดยได้ระบุไว้ในสัญญาเช่าซื้อว่าให้นาย ก ใช้โดยสารส่วนบุคคลเท่านั้น ห้ามไม่ให้นาย ก นำรถยนต์ไปรับส่งผู้โดยสารสาธารณะ หากนาย ก นำรถไปรับส่งสาธารณะถือว่านาย ก ได้ละเมิดในข้อสาระสำคัญ นาย ข เจ้าของรถยนต์มีสิทธิบอกเลิกสัญญาเช่าซื้อได้ เพราะข้อสัญญาเช่นนี้ถือว่าเป็นข้อสำคัญแห่งสัญญา เช่าซื้อตามที่คู่สัญญาได้ตกลงกันไว้ ตัวอย่าง นาย ก เช่าซื้อรถยนต์จากนาย ข โดยระบุไว้ในสัญญาเช่าซื้อว่า นาย ก จะต้องระมัดระวังรักษารถยนต์ให้อยู่ในสภาพเรียบร้อยโดยนาย ก จะต้องเสียค่าใช้จ่ายเอง ถ้านาย ก ใช้รถยนต์โดยไม่ระมัดระวังและดูแลรักษาให้อยู่ในสภาพเรียบร้อย ทำให้รถยนต์อยู่ในสภาพเสื่อมโทรม นาย ข เจ้าของรถยนต์มีสิทธิบอกเลิกสัญญาได้ ข้อสัญญาเช่นนี้ถือว่าเป็นข้อสำคัญแห่งสัญญาเช่าซื้อ หาก นาย ก ละเมิดสัญญาดังกล่าว นาย ข ย่อมมีสิทธิจะบอกเลิกสัญญาเช่าซื้อได้ เมื่อเจ้าของทรัพย์สิน ( ผู้ให้เช่าซื้อ ) ใช้สิทธิบอกเลิกสัญญาเช่าซื้อเพราะเหตุที่ผู้เช่าซื้อกระทำผิดสัญญาในข้อที่เป็นสาระสำคัญแล้ว ผู้ให้เช่าซื้อมีสิทธิดังนี้คือ 1. ริบเงินที่ผู้เช่าซื้อได้ชำระค่าเช่าซื้อมาแล้วก่อนบอกเลิกสัญญาได้ 2. เจ้าของทรัพย์มีสิทธิกลับเข้าครอบครองทรัพย์สินได้ *** เจ้าของทรัพย์มีหน้าที่อย่างไร เจ้าของทรัพย์มีหน้าที่ต้องไปเปลี่ยนแปลงทางทะเบียนสิทธิในทรัพย์สินให้แก่ผู้เช่าซื้อในกรณีที่ผู้เช่าซื้อได้ชำระเงินค่าเช่าซื้อจนครบแล้ว ตัวอย่าง นาย ก เช่าซื้อที่ดินพร้อมบ้านจากนาย ข เมื่อนาย ก ชำระค่าเช่าซื้อจนครบถ้วนตามสัญญาเช่าซื้อแล้ว นาย ข จะต้องมีหน้าที่ไปจดทะเบียนสิทธิทางทะเบียนในที่ดินและสิ่งปลูกสร้างตามสัญญาให้แก่นาย ก ต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:00:59 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ***ซื้อขาย ซื้อขายคืออะไร ซื้อขาย คือ สัญญาซึ่งบุคคลฝ่ายหนึ่งเรียกว่า “ผู้ขาย” โอนกรรมสิทธิ์แห่งทรัพย์สินให้แก่บุคคลอีกฝ่ายหนึ่งเรียกว่า “ผู้ซื้อ” โดยผู้ซื้อได้ใช้ราคาทรัพย์นั้นเป็นเงินให้แก่ผู้ขายเป็นการตอบแทน ( ป.พ.พ. มาตรา 453 ) ตัวอย่าง นาย ก. เจ้าของรถยนต์ได้โอนกรรมสิทธิ์ในรถยนต์ให้แก่นาย ข. โดยนาย ข. ได้ชำระราคารถยนต์ให้แก่นาย ก. เป็นเงิน 50,000 บาท สัญญาดังกล่าวเรียกว่า สัญญาซื้อขายโดยนาย ก. เรียกว่าผู้ขายและนาย ข. เรียกว่าผู้ซื้อ **แบบของสัญญาซื้อขาย สัญญาซื้อขายต้องทำตามแบบแล้วแต่ชนิดของทรัพย์ ดังต่อไปนี้คือ 1. อสังหาริมทรัพย์ เช่นที่ดิน หรือ บ้าน 2. สังหาริมทรัพย์ชนิดพิเศษ ได้แก่ ก. เรือกำปั่นหรือเรือที่มีระวางตั้งแต่หกตันขึ้นไป เรือกลไฟหรือเรือยนต์ที่มีระวางตั้งแต่ห้าตันขึ้นไป ข. แพ ค. สัตว์พาหนะ การซื้อขายทั้งสองชนิดดังกล่าวจะต้องทำตามแบบคือ 1. ต้องทำเป็นหนังสือ และ 2. จดทะเบียนต่อพนักงานเจ้าหน้าที โดยที่ดิน ต้องจดทะเบียนที่สำนักงานที่ดิน บ้านจดทะเบียนที่ อำเภอ เรือต้องจดทะเบียนที่กรมท่า แพและสัตว์พาหนะต้องจดทะเบียนที่อำเภอ การซื้อขายทรัพย์ทั้งสองชนิดดังกล่าว ถ้าไม่ทำตามแบบแล้วย่อมตกเป็นโมฆะเสียเปล่า เท่ากับว่าไม่มีการทำสัญญาเลย ( ป.พ.พ. มาตรา 456 ) ตัวอย่าง นาย ก. นำที่ดินไปขายให้แก่ นาย ข. โดยมอบโฉนดที่ดินให้แก่นาย ข. ไป แต่ไม่ได้ทำสัญญาซื้อขายเป็นหนังสือ และไม่ได้นำไปจดทะเบียนการซื้อขายต่อพนักงานที่ดินเช่นนี้ การซื้อขายที่ดินดังกล่าวย่อมตกเป็นโมฆะ กรรมสิทธิ์ในที่ดินไม่ได้ตกเป็นของนาย ข. แต่อย่างใด 3. ถ้าเป็นสังหาริมทรัพย์ ซึ่งมีราคาตั้งแต่ 500 บาทขึ้นไปต้องมีหลักฐานการซื้อขายเป็นหนังสืออย่างใดอย่างหนึ่งลงลายมือชื่อฝ่ายที่ต้องรับผิดชอบหรือวางมัดจำหรือได้ชำระหนี้บางส่วน ถ้าไม่ได้กระทำอย่างใดอย่างหนึ่งในสามอย่างที่กล่าวมาแล้ว กฎหมายห้ามมิให้ฟ้องร้องบังคับคดีต่อศาล ( ป.พ.พ. มาตรา 456 ) ตัวอย่าง นาย ก. ตกลงขายแหวนเพชรประจำตระกูลราคา 1 ล้านบาทให้แก่ นาย ข. โดยตกลงกันด้วยปากเปล่า ต่อมานาย ก. เปลี่ยนใจไม่ยอมขาย นาย ข. ซึ่งอยากได้แหวนเพชรดังกล่าวก็ไม่มีสิทธิฟ้องร้องบังคับคดีกับนาย ก. ได้ แต่ถ้าการซื้อขายครั้งนี้ได้มีหลักฐานเป็นหนังสือลงลายมือชื่อคู่สัญญาไว้เป็นหลักฐาน หรือ นาย ข. ได้วางมัดจำ หรือนาย ข. ได้ชำระเงินค่าแหวนบางส่วนแล้ว ถ้านาย ก. ผิดสัญญาไม่ยอมขายแหวนเพชรประจำตระกูลแล้ว นาย ข. ย่อมมีสิทธิฟ้องบังคับคดีนาย ก. ให้ขายแหวนดังกล่าวได้ ทรัพย์สินที่ซื้อขายกันไม่ได้ ทรัพย์ดังต่อไปนี้ย่อมซื้อขายกันไม่ได้ คือ 1. สาธารณสมบัติแผ่นดิน เช่น ที่ชายตลิ่ง แม่น้ำ ที่ดินที่รัฐบาลหวงห้าม เช่น ที่ป่าสงวน เป็นต้น ดังนั้นถ้าผู้ใดจะซื้อที่ดินจากผู้ใดก็ตามต้องตรวจสอบให้แน่ชัดเสียก่อนว่า ที่ดินดังกล่าวเป็นป่าสงวนหรือไม่ ถ้าเป็นก็อย่าได้ซื้อไว้เด็ดขาด เพราะจะเสียเงินเปล่าโดยไม่ได้กรรมสิทธิ์ที่ดินแต่อย่างใด 2. สิทธิซึ่งกฎหมายห้ามโอน เช่น สิทธิที่จะได้รับมรดกของเจ้ามรดกที่ยังมีชีวิตอยู่ สิทธิที่จะได้รับค่าอุปการะเลี้ยงดู 3. ทรัพย์สินที่กฎหมายห้ามมีไว้ในครอบครอง เช่น อาวุธปืนเถื่อน ฝิ่น เฮโรอีน กัญชา เป็นต้น 4. วัดและที่ธรณีสงฆ์ 5. สิทธิที่จะได้รับบำเหน็จบำนาญจากทางราชการ 6. ทรัพย์สินที่ได้มาโดยข้อกำหนดห้ามโอน เช่น เจ้ามรดกได้โอนที่ดินแปลงหนึ่งให้แก่นาย ก. ในขณะยังมีชีวิตอยู่และได้จดทะเบียนต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ไว้ว่าห้ามไม่ให้นาย ก. โอนที่ดิน ดังกล่าวให้แก่ผู้ใดทั้งสิ้น เช่นนี้ที่ดินดังกล่าวก็ไม่สามารถซื้อขายได้ จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:02:32 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ***ชนิดของสัญญาซื้อขาย สัญญาซื้อ ขายมี 2 ชนิดด้วยกันคือ 1. สัญญาซื้อขายสำเร็จบริบูรณ์ เรียกอีกอย่างว่าสัญญาซื้อขายเสร็จเด็ดขาดคือสัญญาที่กรรมสิทธิ์ในทรัพย์สินโอนไปยังผู้ซื้อทันทีอย่างเด็ดขาดเมื่อการซื้อขายสำเร็จบริบูรณ์การซื้อขายสำเร็จบริบูรณ์เมื่อใดนั้น นอกจากการตกลงแล้ว ต้องทำตามแบบที่กฎหมายกำหนดอีกด้วย 2. สัญญาจะซื้อและขาย คือสัญญาที่กรรมสิทธิ์ในทรัพย์สินยังไม่โอนไปยังผู้ซื้อ ในขณะที่ทำสัญญาซื้อขายกัน แต่เป็นสัญญาซึ่งจะโอนกรรมสิทธิในทรัพย์สินจากผู้ขายไปยังผู้ซื้อในเวลาภายหน้าเป็นการแลกเปลี่ยนกับเงินอันเป็นราคาทรัพย์สินนั้น มีผลผูกผันให้แก่คู่สัญญาต้องทำการซื้อขายให้สำเร็จตลอดไป ตัวอย่าง นาย ก. ตกลงจะขายบ้านพร้อมที่ดินให้แก่นาย ข. เป็นเงิน 1 แสนบาทโดยนาย ข. ได้ชำระเงินให้แก่ นาย ก. จนครบถ้วนในวันทำสัญญานั่นเอง โดยนาย ก. สัญญาว่าจะไปจดทะเบียนการโอนที่ดินต่อเจ้าพนักงานที่ดินภายใน 7 วัน ดังนี้ กรรมสิทธิ์ในที่ดินยังไม่โอนไปยัง นาย ข. แต่มีผลผูกผัน นาย ก. ที่จะไปจดทะเบียนการโอนที่ดินและบ้านให้แก่นาย ข. ภายในเวลาดังกล่าว สัญญาเช่นนี้ เรียกว่า สัญญาจะซื้อจะขาย ***การโอนกรรมสิทธิ์ในทรัพย์สินที่ซื้อขาย กรรมสิทธิ์ในทรัพย์สินย่อมโอนไปยังผู้ซื้อทันทีตั้งแต่เมื่อตกลงทำสัญญาซื้อขายกัน โดยไม่ต้องคำนึงว่าได้มีการส่งมอบทรัพย์สินหรือชำระราคากันแล้วหรือไม่ ตัวอย่าง นาย ก. ตกลงขายรถยนต์ให้นาย ข. ในราคา 1 แสนบาท โดยนาย ข. ตกลงรับซื้อรถยนต์จากนาย ก. ในราคาดังกล่าว เมื่อมีข้อตกลงกันเช่นนี้สัญญาซื้อขายย่อมเกิดขึ้นและกรรมสิทธิ์ในรถยนต์ย่อมโอนไปยังผู้ซื้อคือ นาย ข. ทันทีแม้ว่า นาย ก. จะยังไม่ได้ส่งมอบรถยนต์ และนาย ข. จะยังไม่ได้ชำระเงิน 1 แสนบาทก็ตาม เพราะการส่งมอบและการชำระราคาเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นภายหลังจากที่มีการซื้อขายกันแล้ว -***ข้อยกเว้น ในกรณีดังต่อไปนี้แม้ว่าจะมีการทำสัญญาซื้อขายแล้วก็ตามกรรมสิทธิ์ในทรัพย์สินก็ยังไม่โอนไปยังผู้ซื้อ คือ 1. สัญญาซื้อขายที่มีเงื่อนไขหรือเงื่อนเวลา ถ้าสัญญาซื้อขายได้กำหนดเงื่อนไขหรือเงื่อนเวลาบังคับไว้ กรรมสิทธิ์ในทรัพย์สินยังไม่โอนไปยังผู้ซื้อ จนกว่าจะได้เป็นไปตามเงื่อนไขหรือถึงกำหนดเงื่อนเวลานั้นแล้ว ตัวอย่าง นาย ก. ตกลงจะขายรถยนต์ให้แก่ นาย ข. ในราคา 1 แสนบาท โดยให้นาย ข. ผ่อนชำระเป็นเงินเดือนละ 1 หมื่นบาท และให้กรรมสิทธิ์โอนไปยังนาย ข. ต่อเมื่อนาย ข. ได้ชำระราคาครบถ้วนแล้ว เช่นนี้ กรรมสิทธิ์ยังไม่โอนไปยัง นาย ข. จนกว่านาย ข. จะได้ชำระราคาจนครบถ้วนแล้ว แต่สัญญาซื้อขายได้เกิดขึ้นแล้ว ตัวอย่าง นาย ก ตกลงขายรถยนต์ให้แก่นาย ข โดยตกลงโอนรถยนต์ในวันที่ 1 มกราคม 2532 เช่นนี้ กรรมสิทธิ์ในรถยนต์จะโอนไปยังนาย ข เมื่อถึงวันที่ 1 มกราคม 2532 แล้ว แต่สัญญาซื้อขายได้เกิดขึ้นแล้ว 2. การซื้อขายทรัพย์สินซึ่งยังไม่ได้กำหนดไว้แน่นอน การซื้อขายทรัพย์สินซึ่งมิได้กำหนดลงไว้แน่นอนนั้น กรรมสิทธิ์ยังไม่โอนไปยังผู้ซื้อจนกว่าจะได้หมาย หรือนับ ชั่ง ตวง วัด หรือคัดเลือก หรือทำโดยวิธีอื่น เพื่อให้ระบุตัวทรัพย์สินนั้นออกเป็นที่แน่นอนแล้ว ตัวอย่าง นาย ก. ตกลงซื้อรถยนต์จากบริษัท ขายรถยนต์รวยแล้วเลิกจำกัดเป็นจำนวน 10 คัน โดยที่ นาย ก ยังไม่ได้เห็นตัวรถยนต์เลย กรรมสิทธิ์ในรถยนต์จะยังไม่โอนไปยัง นาย ก จนกว่าบริษัทขายรถยนต์จะได้คัดเลือกรถยนต์เป็นจำนวน 10 คัน เพื่อส่งมอบให้นาย ก แล้ว 3. การซื้อขายทรัพย์สินเฉพาะสิ่ง ถ้าผู้ขายยังจะต้องทำการนับ ชั่ง ตวง วัด หรือทำการอย่างอื่น หรือทำสิ่งหนึ่งสิ่งใดอันเกี่ยวกับทรัพย์สิน เพื่อให้รู้กำหนดราคาทรัพย์สินนั้นแน่นอนเสียก่อน กฎหมายกำหนดไว้ว่า กรรมสิทธิ์ในทรัพย์สินยังไม่โอนไปยังผู้ซื้อจนกว่าจะได้ทำการนับ ชั่ง ตวง วัด หรือทำการอย่างใดอย่างหนึ่งที่ทรัพย์สินนั้นเพื่อให้รู้ราคาทรัพย์สินที่แน่นอนเสียก่อน ตัวอย่าง นาย ก. ต้องการซื้อข้าวสารจากนาย ข. ซึ่งเก็บไว้ในยุ้งข้าวในราคาเกวียนละ 3,000 บาท ในขณะนั้นยังไม่รู้ว่าข้าวในยุ้งของนาย ข มีอยู่ทั้งหมดกี่เกวียน ดังนี้กรรมสิทธิ์ในข้าวทั้งยุ้งยังไม่โอนไปยังนาย ก จนกว่าจะได้มีการตวงนับข้าวในยุ้งข้าวของ นาย ข ให้รู้จำนวนข้าวว่ามีทั้งหมดกี่เกวียนเป็นราคาเท่าใดเสียก่อน กรรมสิทธิ์จึงจะโอนไปยังนาย ก ในกรณีเป็นการขายเหมา คือการซื้อขายที่ผู้ซื้อตกลงซื้อทรัพย์สินที่ผู้ขายเสนอขายทั้งหมดในราคาที่ได้ตกลงกันไว้ โดยไม่ต้องตรวจนับจำนวนทรัพย์ว่ามีอยู่ทั้งหมดเท่าใด กรณีเช่นนี้กรรมสิทธิในทรัพย์สินทั้งหมดย่อมโอนไปยังผู้ซื้อทันทีที่มีการตกลงกันไว้เมื่อได้มีการทำสัญญาซื้อขายกันทันที โดยไม่ต้องคำนึงว่าผู้ขายได้ส่งมอบทรัพย์สินทั้งหมดจำนวนนั้นให้แก่ผู้ซื้อแล้วหรือยัง ตัวอย่าง นาย ก ตกลงซื้อข้าวทั้งยุ้งของนาย ข ในราคา 1 แสนบาท โดยไม่คำนึงว่าข้าวในยุ้งมีทั้งหมดเป็นจำนวนเท่าใด เช่นนี้กรรมสิทธิ์ข้าวในยุ้งย่อมโอนไปยังนาย ก ทันทีทั้งยุ้ง โดยไม่ต้องคำนึงว่า นาย ข จะได้ส่งมอบข้าวทั้งยุ้งให้แก่นาย ก แล้วหรือไม่ก็ตาม คือ เพียงแต่นาย ก และ นาย ข ตกลงซื้อข้าวกันเท่านั้นกรรมสิทธิ์โอนไปยังผู้ซื้อทันที จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:04:13 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ***ผลของการโอนกรรมสิทธิ์ในทรัพย์สินที่ซื้อขาย เมื่อกรรมสิทธิ์ในทรัพย์สินที่ซื้อขายได้โอนไปยังผู้ซื้อแล้ว เมื่อเกิดภัยพิบัติใดๆ ขึ้นแก่ทรัพย์สินที่ซื้อขายกันแล้ว ย่อมตกเป็นพับแก่ผู้ซื้อ ส่วนผู้ขายย่อมพ้นจากความรับผิด แม้ว่าจะยังมิได้มีการส่งมอบหรือชำระราคากันเลยก็ตาม เว้นแต่ว่าจะได้มีการตกลงในภัยพิบัตินั้นผู้ขายยังต้องรับผิดชอบอยู่จนกว่าจะได้มีการชำระราคาและส่งมอบทรัพย์สินกันแล้ว ตัวอย่าง นาย ก. ตกลงซื้อรถยนต์จากนาย ข ในราคา 1 แสนบาท ในขณะที่ นาย ก กำลังขับรถยนต์ดังกล่าวไปส่งมอบให้แก่นาย ข ปรากฏว่าฟ้าผ่าใส่ตัวรถจนไฟไหม้ทั้งคันเช่นนี้กรรมสิทธิในรถยนต์ย่อมโอนไปยังผู้ซื้อตั้งแต่เวลาที่มีการตกลงซื้อขายกันแล้ว แม้ว่าจะยังไม่มีการส่งมอบรถยนต์ก็ตาม เช่นนี้ ความสูญเสียรถยนต์ดังกล่าวถือว่าตกเป็นของนาย ก นาย ก ต้องชำระราคารถยนต์ให้แก่ นาย ข จนเต็มจำนวน ***ผู้มีสิทธิขายทรัพย์สิน 1. เจ้าของกรรมสิทธิ์ ในทรัพย์สินย่อมมีสิทธิที่จะขายทรัพย์สินนั้นให้แก่ผู้ใดก็ได้ ถ้าผู้ขายไม่มีสิทธิในทรัพย์สินแล้วยังฝ่าฝืนขายทรัพย์สินนั้นให้แก่ผู้อื่นแล้ว ผู้ที่รับซื้อย่อมไม่ได้กรรมสิทธิ์ในทรัพย์สินนั้น ทั้งนี้เป็นไปตามหลักกฎหมายที่ว่า “ผู้รับโอนไม่มีสิทธิดีกว่าผู้โอน” เมื่อเจ้าของกรรมสิทธิ์ที่แท้จริงใช้สิทธิติดตามเอาทรัพย์สินคืนแล้ว ผู้ซื้อต้องคืนทรัพย์สินนั้นให้แก่เจ้าของกรรมสิทธิ์ที่แท้จริง ตัวอย่าง นาย ก ได้ขโมยนาฬิกาของ นาย ข ไปขายแก่ นาย ค นาย ค ย่อมไม่มีกรรมสิทธิ์ในนาฬิกานั้นแต่อย่างใด เมื่อนาย ข ติดตามเอานาฬิกาคืนแล้ว นาย ค ต้อง คืนนาฬิกา ให้นาย ข 2. ผู้จัดการมรดกย่อมมีอำนาจขายทรัพย์สินอันเป็นกองมรดกเพื่อนำมาแบ่งให้แก่ทายาท 3. เจ้าพนักงานบังคับคดีซึ่งขายทอดตลาดทรัพย์ตามคำสั่งของศาล หน้าที่ของผู้ขาย 1. ต้องส่งมอบทรัพย์สินที่ขายให้แก่ผู้ซื้อ 2. ต้องส่งมอบทรัพย์สินที่ซื้อขายในสภาพที่เรียบร้อย หากมีความชำรุดบกพร่องเป็นเหตุให้เสื่อมราคาหรือเสื่อมความเหมาะสมแก่ประโยชน์ในการที่จะใช้ประโยชน์ตามสัญญาแล้วผู้ขายต้องรับผิด ยกเว้นในกรณีดังต่อไปนี้ ผู้ขายไม่ต้องรับผิดในความชำรุดบกพร่องของทรัพย์สินที่ขาย คือ 2.1 ผู้ซื้อรู้แล้วตั้งแต่เวลาซื้อขายว่าทรัพย์สินนั้นมีความชำรุดบกพร่อง 2.2 ความชำรุดบกพร่องนั้นผู้ซื้อเห็นประจักษ์แล้ว ยังรับมอบไว้โดยไม่ทักท้วง 2.3 ในกรณีที่เป็นการขายทอดตลาดทรัพย์สิน ตัวอย่าง นาย ก. ขายรถยนต์ให้แก่ นาย ข โดยที่นาย ก รู้อยู่แล้วว่ารถยนต์นั้นเครื่องหลวมต้องยกเครื่องใหม่ นาย ข ไม่ทราบถึงความชำรุดดังกล่าวจึงรับซื้อรถยนต์ไว้เช่นนี้ต่อมานาย ข ต้องนำรถไปยกเครื่องใหม่เสียเงินค่าซ่อมไป 1 หมื่นบาท นาย ก ต้องชดใช้เงิน 1 หมื่นบาทนั้นคืนให้แก่นาย ข 3. ต้องรับผิดชอบเมื่อมีผู้มารอนสิทธิของผู้ซื้อ การโอนสิทธิคือ การที่ผู้ซื้อถูกบุคคลภายนอกซื้อมีสิทธิดีกว่าในเวลาที่มีการซื้อขาย เรียกร้องทรัพย์คืน ผู้ขายต้องรับผิดชอบ ตัวอย่าง นาย ก ขโมยพระพุทธรูปของ นาย ข ไปขายให้แก่นาย ค ในราคา 1 แสนบาท ต่อมานาย ข สืบทราบว่า นาย ค เป็นผู้รับซื้อไป จึงได้ฟ้องร้องต่อศาลเรียกเอาพระพุทธรูปคืนจากนาย ค นาย ค เรียกเงิน 1 แสนบาทจากนาย ก ได้ ยกเว้นในกรณีดังต่อไปนี้ ผู้ขายไม่ต้องรับผิดชอบในการรอนสิทธิ คือ 1. ในกรณีที่ไม่มีการฟ้องคดี และผู้ขายพิสูจน์ได้ว่าสิทธิของผู้ซื้อได้สูญเสียไป เพราะความผิดของผู้ซื้อเอง ตัวอย่าง นาย ก ซื้อนาฬิกาจากนาย ข ต่อมา นาย ค ได้มาแจ้งกับนาย ก ว่านาฬิกานั้นเป็นของตน นาย ก หลงเชื่อจึงได้มอบนาฬิกาคืนให้แก่ นาย ค ไปโดยนาย ก ไม่ได้สอบถามจากนาย ข ให้ดีเสียก่อน นาย ข ไม่ต้องรับผิดชดใช้ราคานาฬิกาให้แก่นาย ก 2. ในกรณีที่มีการฟ้องคดี และผู้ซื้อไม่ได้เรียกผู้ขายเข้ามาเป็นคู่ความร่วมด้วย และผู้ขายพิสูจน์ได้ว่าถ้าเรียกตกเข้ามาในคดีแล้ว ฝ่ายผู้ซื้อจะต้องชนะคดี 3. ถ้าผู้ขายเข้ามาในคดีเป็นคู่ความร่วมกับผู้ซื้อแล้ว แต่ศาลยกคำร้องเพราะความผิดของผู้ซื้อเอง แต่ถ้าศาลได้หมายเรียกผู้ขายเข้ามาเป็นคู่ความร่วมกับผู้ซื้อในคดีแล้ว แต่ผู้ขายไม่ยอมเข้ามาในคดี ผู้ขายต้องรับผิดในการรอนสิทธินั้น สิทธิในการยึดหน่วงทรัพย์สินที่ซื้อขายของผู้ขาย ถ้าผู้ซื้อไม่ยอมชำระราคาแล้วผู้ขายมีสิทธิยึดหน่วงทรัพย์สินไว้ไม่ต้องส่งมอบ ในกรณีเป็นการซื้อขายโดยไม่ได้กำหนดเวลาในการชำระราคา หน้าที่ของผู้ซื้อ ต้องรับมอบทรัพย์สินที่ตนซื้อและชำระราคาให้แก่ผู้ขายตามสัญญาซื้อขาย เว้นแต่ในกรณีดังต่อไปนี้ ผู้ซื้อจะบอกปัดไม่ยอมรับมอบทรัพย์สินที่ซื้อขายจากผู้ขายก็ได้คือ 1. ในกรณีที่เป็นสังหาริมทรัพย์ ถ้าผู้ขายส่งมอบทรัพย์สินมากกว่าหรือน้อยกว่าที่ตกลงไว้ในสัญญา 2. ในกรณีที่เป็นสังหาริมทรัพย์ ถ้าผู้ขายส่งมอบทรัพย์สินที่ซื้อขายปะปนกับทรัพย์สินที่ไม่ได้ซื้อขาย 3. ในกรณีที่เป็นสังหาริมทรัพย์ ถ้าผู้ขายส่งมอบทรัพย์สินมากกว่าหรือน้อยกว่าที่ตกลงในสัญญา แต่ ถ้าเนื้อที่ขาดเกินไม่เกินร้อยละ 5 ของที่ตกลงกันไว้ในสัญญา ผู้ซื้อจะต้องรับมอบเสมอและชำระ ราคาตามส่วน 4. เมื่อทรัพย์นั้นชำรุดบกพร่อง 5. เมื่อมีการรอนสิทธิ 6. เมื่อผู้ขายผิดนัดไม่ส่งมอบทรัพย์ตามสัญญา **อายุความในการฟ้องร้อง 1. ในกรณีที่ผู้ขายส่งมอบทรัพย์น้อยกว่าหรือมากกว่าที่ตกลงกันตามสัญญา ผู้ซื้อต้องฟ้องภายใน 1 ปี นับแต่วันส่งมอบทรัพย์สิน ( ป.พ.พ. มาตรา 467 ) 2. ในกรณีที่ทรัพย์สินนั้นชำรุดบกพร่อง ผู้ซื้อต้องฟ้องภายในกำหนด 1 ปี นับตั้งแต่วันที่ได้พบเห็นความชำรุดบกพร่อง ( ป.พ.พ. มาตรา 474 ) 3 ในกรณีที่เป็นการรอนสิทธิผู้ซื้อ ถ้าผู้ขายไม่ได้เป็นคู่ความในคดีเดิมหรือถ้าผู้ซื้อได้ประนีประนอมยอมความกับบุคคลภายนอกหรือยอมตามที่บุคคลภายนอกเรียกร้อง ต้องฟ้องคดีภายในอายุความ 3 เดือน นับแต่วันที่คำพิพากษาในคดีเดิมถึงที่สุด หรือนับแต่วันที่มีการประนีประนอมยอมความหรือวันที่ผู้ซื้อยอมตามที่บุคคลภายนอกเรียกร้อง ( ป.พ.พ. มาตรา 481 ) 4. ผู้ขายซึ่งเป็นพ่อค้าฟ้องเรียกค่าสินค้าจากผู้ซื้อ ต้องฟ้องภายในกำหนดอายุความ 2 ปี นับแต่วันที่ส่งมอบ ( ป.พ.พ. มาตรา 165 ) จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:05:11 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ***ขายฝาก การขายฝาก คืออะไร การขายฝาก คือ การซื้อขายอย่างหนึ่งซึ่งกรรมสิทธิ์ในทรัพย์สินตกเป็นของผู้ซื้อฝากทันทีแต่มีข้อตกลงว่า ผู้ขายฝากอาจไถ่ทรัพย์คืนได้ภายในเลาที่กำหนด ตัวอย่าง นาย ก นำที่ดินไปขายให้แก่นาย ข โดยมีข้อตกลงในตอนที่ทำสัญญาว่านาย ข ยินยอมให้นาย ก ไถ่ที่ดินแปลงนั้นคืนหรือซื้อกลับภายในเวลา 2 ปี นับตั้งแต่วันที่ซื้อขายที่ดินกันอันนี้เรียกว่าสัญญาขายฝาก หมายเหตุ ข้อตกลงให้ไถ่คืนหรือยอมให้ซื้อกลับคืนนั้น ต้องตกลงกันขณะที่ทำสัญญาขายฝากกันเท่านั้น จะตกลงกันหลังจากทำสัญญาแล้วไม่ได้ ทรัพย์สินใดขายฝากได้บ้าง ทรัพย์สินทุกชนิดขายฝากได้ ไม่ว่าจะเป็นบ้าน ที่ดิน รถยนต์ เรือ นาฬิกา แต่การซื้อขายทรัพย์บางอย่างต้องทำตามที่กฎหมายกำหนดไว้ ***แบบของสัญญาขายฝาก 1. ถ้าเป็นการขายฝากอสังหาริมทรัพย์ ( ทรัพย์ที่เคลื่อนย้ายไม่ได้ ) เช่น บ้าน ที่ดิน หรือขายฝากเรือกำปั่น หรือเรือที่มีระวางตั้งแต่ หกตัน ขึ้นไป เรือกลไฟ หรือ เรือยนต์ที่มีระวางตั้งแต่ ห้าตัน ขึ้นไป เรือนแพที่คนอาศัย สัตว์พาหนะ เช่น ช้าง ม้า โค เป็นต้น การขายฝากทรัพย์เหล่านี้จะต้องมีการทำสัญญาเป็นหนังสือต่อกันแล้วนำสัญญานั้นไปจดทะเบียนต่อเจ้าหน้าที่ ถ้าขายฝากที่ดินมีโฉนด ก็ต้องไปจดทะเบียนที่สำนักงานที่ดินจังหวัด ขายฝากที่ดิน น.ส. 3 ก็ต้องไปจดทะเบียนที่อำเภอ ขายฝากเรือก็ต้องไปจดทะเบียนที่กรมท่า ซึ่งมีข้อสังเกตุว่าหากทรัพย์สินนั้นโดยปกติจะมีการขึ้นทะเบียนหรือทำหนังสือสำคัญกันที่ส่วนราชการใดหากจะขายฝากก็ต้องไปติดต่อที่ส่วนราชการนั้น การขายฝากทรัพย์สินตามที่กล่าวมาในข้อนี้ ถ้ามิได้ทำเป็นหนังสือและจดทะเบียนต่อพนักงานเจ้าหน้าที่แลว จะเป็นโมฆะบังคับกันไม่ได้ ( ต้องทำทั้งสองอย่าง คือต้องทำสัญญาเป็นหนังสือและไปจดทะเบียนด้วย ) 2. ถ้าเป็นการขายฝากสังหาริมทรัพย์ ( ทรัพย์ที่เคลื่อนที่ได้ เว้นแต่ เรือ แพ สัตว์พาหนะ ที่ต้องจดทะเบียนดังกล่าวตามข้อ 1 ) ที่มีราคา 500 บาทขึ้นไป เช่น รถยนต์ เกวียน เครื่องสูบน้ำ เป็นต้น การขายฝากนี้จะต้องทำหลักฐานเป็นหนังสือให้ผู้ขายและผู้ซื้อตกลงกันไว้ในหนังสือหรือต้องมีการวางมัดจำหรือมีการชำระหนี้บางส่วนไปแล้ว มิฉะนั้นจะฟ้องร้องให้ศาลบังคับไม่ได้ ผู้รับซื้อฝากจะจำหน่าย ขาย โอน จำนอง หรือยกทรัพย์ที่ซื้อไว้ให้แก่ผู้อื่นได้ หรือ ไม่ได้ ได้ ฉะนั้นในขณะทำสัญญาขายฝาก ผู้ขายควรตกลงกับผู้รับซื้อเสียว่า ไม่ยอมให้ผู้ซื้อนำทรัพย์สินของตนที่รับซื้อไปจำหน่ายแก่ผู้อื่น หากผู้ซื้อฝ่าฝืนก็ต้องรับผิดชดใช้ค่าเสียหายแก่ผู้ขาย ***การไถ่ทรัพย์คืนหรือการซื้อกลับคืน ในการไถ่ทรัพย์ที่ขายฝากคืนหรือซื้อกลับคืนนั้นจะต้องพิจารณาถึงเรื่องต่างๆดังนี้คือ 1. สินไถ่ คือ จำนวนเงินที่ผู้ขายฝากต้องนำมาชำระแก่ผู้รับซื้อฝาก เพื่อขอไถ่เอาทรัพย์คืนซึ่งอาจจะตกลงไว้ในสัญญาขายฝากหรือไม่ได้ตกลงไว้ก็ได้ และสินไถ่จะต้องเป็นเงินเสมอและไถ่ถอนกันด้วยทรัพย์สินอย่างอื่นไม่ได้ 1.1 สินไถ่ที่ตกลงไว้ในสัญญาถ้ากำหนดไว้สูงกว่าราคาขายฝากที่แท้จริง เกินอัตราร้อยละสิบห้าต่อปี ให้ไถ่ได้ตามราคาขายฝากที่แท้จริงรวมประโยชน์ตอบแทนร้อยละสิบห้าต่อปี ตัวอย่าง นาย ก นำที่ดินไปขายฝากให้กับนาย ข เป็นเงิน 1 ล้านบาท เรียกค่าตอบแทนในการรับซื้อฝากในอัตราร้อยละ 10 ต่อเดือน กำหนดไถ่ถอนภายใน 1 ปี คิดเงินค่าตอบแทน 1 ล้าน 2 แสนบาท เมื่อรวมกันกับเงินต้น 1 ล้านบาทตามราคาที่ขายฝากแล้วสินไถ่ที่นาย ก และนาย ข ตกลงให้ไถ่ถอนกันมีจำนวนถึง 2 ล้าน 2 แสนบาท ซึ่งถือว่าเกินอัตราร้อยละสิบห้าต่อปี กฎหมายกำหนดให้ไถ่ได้ในราคาที่ขายฝาก คือ 1 ล้านบาท รวมผลประโยชน์ตอบแทนร้อยละ 15 ต่อปี เป็นเงิน 150,000 บาท รวมเป็นสินไถ่ 1 ล้าน 1 แสน 5 หมื่น ไม่ใช่ 2 ล้าน 2 แสนบาท ตามที่ตกลงกันไว้ 1.2 หากมิได้กำหนดสินไถ่ไว้ว่าเป็นเงินเท่าใด กฎหมายก็ให้ไถ่เท่ากับราคาขายฝาก ตัวอย่าง นาย ก นำที่ดินไปขายฝากกับนาย ข เป็นเงิน 1 แสนบาท โดยไม่ได้ตกลงกำหนดในสัญญาจะไถ่ถอนกันในราคาเท่าใด กฎหมายให้ไถ่ถอนคืนในราคา 1 แสนบาทเท่านั้น 2. ระยะเวลาการไถ่คืนทรัพย์สินที่ขายฝาก ได้กล่าวมาในหัวข้อเรื่อง “การขายฝากคืออะไร” แล้วว่า การขายฝากต้องมีข้อตกลงว่าผู้ขายฝากอาจไถ่ทรัพย์ได้ภายในเวลาที่กำหนดซึ่งกฏหมายได้บัญญัติเกี่ยวกับระยะเวลาไถ่คืนไว้สรุปได้ดังนี้ 2.1 การขายฝากอสังหาริมทรัพย์ ต้องกำหนดไถ่ถอนกันภายในเวลาไม่เกิน 10 ปี ถ้าในสัญญาตกลงกันว่าจะไถ่ถอนสกัน แต่ไม่ได้กำหนดเวลาไว้ว่าจะไถ่ถอนกันเมื่อใดจะต้องไถ่ถอนกันภายในเวลา 10 ปี หรือถ้าตกลงว่าจะไถ่ในเวลาเกินกว่า 10 ปี เป็น 11 ปี หรือ 15 ปี กฎหมายก็กำหนดให้ลดเวลาไถ่ลงมาโดยต้องไถ่กันในเวลา 10 ปี เช่นกัน 2.2 การขายฝากสังหาริมทรัพย์ ต้องกำหนดไถ่ถอนกันภายในเวลาไม่เกิน 3 ปี แต่ถ้าในสัญญาตกลงกันว่าจะไถ่ถอนกันแต่ไม่ได้กำหนดเวลาไว้ว่าจะไถ่ถอนกันเมื่อใดก็จะต้องไถ่ถอนกันภายในเวลา 3 ปี หรือถ้าตกลงกันว่าจะไถ่ในเวลาเกินกว่า 3 ปี กฎหมายก็กำหนดให้ลดเวลาไถ่ลงมา โดยต้องไถ่กันภายในเวลา 3 ปี 3. การไถ่ทรัพย์คืนมีข้อพิจารณาดังนี้ 3.1 ต้องไถ่ภายในกำหนดเวลาที่ตกลงกันไว้ จะไถ่เมื่อเกินกำหนดแล้วไม่ได้และกรรมสิทธิ์ในทรัพย์สินจะตกเป็นของผู้ซื้อฝากอย่างเด็ดขาด ผู้ขายฝากหมดสิทธิไถ่ 3.2 ขยายกำหนดเวลาไถ่ทรัพย์คืนสามารถทำได้ การขยายกำหนดเวลาไถ่ต้องมีหลักฐานเป็นหนังสือลงลายมือชื่อผู้รับไถ่ ถ้าเป็นทรัพย์สินซึ่งการซื้อขายกันจะต้องทำเป็นหนังสือและจดทะเบียนต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ ห้ามมิให้ยกการขยายเวลาขึ้นเป็นข้อต่อสู้บุคคลภายนอกผู้ได้สิทธิมาโดยเสียค่าตอบแทนโดยสุจริต และไสด้จดทะเบียนสิทธิโดยสุจริตแล้ว เว้นแต่จะได้นำหนังสือหรือหลักฐานเป็นหนังสือว่าได้มีการขยายเวลากันดังกล่าวไปจดทะเบียนหรือจดแจ้งต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ 4. บุคคลที่มีสิทธิไถ่ทรัพย์สินที่ขายฝากได้ 4.1 ผู้ขายฝากหรือถ้าหากผู้ขายฝากตายเสียก่อนก็ให้ทายาทของผู้ขายฝากมีสิทธิไถ่ 4.2 ผู้รับโอนสิทธิการไถ่ทรัพย์คืน เช่น นาย ก นำที่ดินไปขายฝากให้กับนาย ข แล้วต่อมาเมื่อนาย ก ไม่มีเงินไถ่ที่ดินคืน จึงโอนสิทธิการไถ่ที่ดินคืนให้แก่นาย ค นาย ค ก็มีสิทธิที่จะไถ่ที่ดินนั้นคืนจากนาย ข ได้ 4.3 บุคคลซึ่งในสัญญายอมไว้โดยเฉพาะว่าให้เป็นผู้ไถ่ได้ เช่น สัญญาขายฝากระหว่าง นาย ก ไม่มีเงินไถ่ที่ดินคืน จึงโอนสิทธิการไถ่ที่ดินคืนให้แก่นาย ค นาย ค ก็จะมีสิทธิไถ่ที่ดินคืนจากนาย ข ได้ 5. บุคคลที่มีสิทธิให้ไถ่คืนได้ 5.1 ผู้รับซื้อฝากหรือถ้าหากผู้รับซื้อฝากตายก่อนครบกำหนดไถ่ ผู้ขายฝากก็ต้องไปขอไถ่จากทายาทของผู้รับฝาก 5.2 ผู้รับโอนทรัพย์สินที่ขายฝากนั้น จากผู้ซื้อฝากเดิม เช่น นาย ก นำที่ดินไปขายฝากกับนาย ข กำหนดไถ่คืนภายใน 1 ปี แต่ต่อมาอีก 6 เดือน นาย ข นำที่ดินนั้นไปขายต่อให้นาย ค นาย ค ต้องยินยอมให้นาย ก ไถ่ทรัพย์นั้นคืน จะอ้างว่าไม่รู้เรื่องการขายฝากมาไม่ได เพราะการขายฝากที่ดินต้องทำเป็นหนังสือและจดทะเบียนต่อเจ้าหน้าที่พนักงานที่ดินซึ่งจะเขียนลงไปในโฉนดที่ดินว่านาย ก ขายฝากให้กับนาย ข แต่ถ้าเป็นสังหาริมทรัพย์ ผู้ขายฝากจะใช้สิทธิขอไถ่ทรัพย์สินที่ขายฝากจากบุคคลที่รับโอนทรัพย์สินนั้นไปจากผู้ซื้อฝากเดิม ได้ต่อเมื่อพิสูจน์ได้ว่า บุคคลผู้รับโอนทรัพย์สินนั้นได้รู้ในขณะที่รับโอนว่าทรัพย์สินนั้นมีการขายฝากกันไว้แล้ว ถ้าพิสูจน์ไม่ได้ ผู้ขายฝากก็ไม่มีสิทธิขอไถ่ทรัพย์คืนจากผู้รับโอนได้ ตัวอย่าง นาย ก นำพระสมเด็จไปขายฝากไว้กับนาย ข ในราคา 1 ล้านบาทกำหนดไถ่คืนภายใน 1 ปี พอขายได้เพียง 6 เดือนนาย ข ก็นำพระสมเด็จนั้นไปขายให้แก่ นาย ค โดยโกหกนาย ค ว่า พระสมเด็จนั้นเป็นของที่ได้รับเป็นมรดกมาจากเจ้าคุณปู่ นาย ค จึงรับซื้อพระสมเด็จนั้นโดยสุจริต นาย ก จะไปใช้สิทธิขอไถ่พระสมเด็จนั้นคืนจากนาย ค ไม่ได้ คงทำได้แต่เพียงฟ้องเรียกค่าเสียหายจากนาย ข เท่านั้น จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:07:54 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ***เมื่อผู้ขายฝาก ได้ใช้สิทธิไถ่ถอนทรัพย์กลับคืนจากผู้ซื้อฝากโดยชำระค่าสินไถ่แล้วผู้ซื้อฝากมีหน้าที่ดังนี้ ผู้ซื้อฝากจะต้องส่งมอบทรัพย์สินขายฝากนั้นคืนให้แก่ผู้ขายฝาก ( ผู้ไถ่ถอน ) ในสภาพดังต่อไปนี้ 1. ต้องส่งคืนตามสภาพที่เป็นอยู่ในเวลาไถ่ แต่ถ้าหากว่าทรัพย์สินนั้นถูกทำลายหรือทำให้เสื่อมไปเพราะความผิดของผู้ซื้อฝาก ผู้ซื้อฝากจะต้องชดใช้ค่าเสียหายให้แก่ผู้ขายฝาก ตัวอย่าง นาย ก นำรถยนต์มาขายฝากนาย ข กำหนดไถ่คืนภายใน 1 ปี นาย ข นำรถยนต์ไปใช้และเกิดไปชนกับรถยนต์ของผู้อื่น เพราะนาย ข ขับรถยนต์ในขณะที่กำลังเมาเหล้า รถยนต์เสียหายทั้งคัน ใช้ต่อไปอีกไม่ได้ นาย ข จะต้องชดใช้ค่าเสียหายให้แก่นาย ก เพราะไม่สามารถส่งมอบรถยนต์คืนให้แก่นาย ก ในสภาพขณะที่ทำการขายฝากได้ 2. ผู้ซื้อฝากต้องส่งมอบทรัพย์สินที่ขายฝากในสภาพที่ปลอดจากสิทธิใดๆ ซึ่งผู้ซื้อฝากหรือทายาทของผู้ซื้อฝากหรือผู้รับโอนทรัพย์สินจากผู้ซื้อฝากได้ก่อขึ้นก่อนการไถ่เสมือนหนึ่งกรรมสิทธิ์ไม่เคยตกไปยังผู้ซื้อเลย ตัวอย่าง นาย ก นำที่ดินไปขายฝากนาย ข กำหนดไถ่คืนภายใน 5 ปี ในระหว่างสัญญานาย ข นำที่ดินไปจำนองไว้กับนาย ค ต่อมานาย ก ได้มาไถ่ถอนที่ดินนั้นภายในกำหนดอายุของสัญญา นาย ข จะต้องส่งมอบที่ดินคืนในสภาพที่ไม่ติดการจำนองแต่อย่างใด ถ้าทรัพย์สินที่ขายเป็นอสังหาริมทรัพย์เช่นที่ดินบ้าน และผู้ซื้อฝากนำไปให้ผู้อื่นโดยมีการจดทะเบียนการเช่าต่อพนักงานเจ้าหน้าที่โดยการเช่าดังกล่าวไม่ได้ทำขึ้นเพื่อให้เกิดความเสียหายแก่ผู้ขายฝาก สัญญาเช่ายังคงมีผลผูกผันผู้ขายฝากแม่ว่าจะได้ไถ่ถอนทรัพย์กลับคืนมาแล้ว แต่ไม่เกิน 1 ปี นับแต่วันที่ไถ่ถอนทรัพย์กลับคืนมา ตัวอย่าง นาย ก นำที่ดินไปขายฝากนาย ข มีกำหนด 10 ปี พอขายฝากไปได้ 1 ปี นาย ข ก็นำที่ดินไปจดทะเบียนการเช่าให้แก่นาย ค มีกำหนด 5 ปี พอเวลาผ่านไปอีก 4 ปี แต่คงมีผลผูกผันนาย ก ผู้ขายฝากได้เพียง 1 ปี นับแต่วันที่นาย ก ใช้สิทธิไถ่ทรัพย์คืนกลับมา แต่ถ้าผู้ซื้อฝากนำที่ดินหรือบ้านที่รับซื้อฝากไว้ไปให้ผู้อื่นเช่าโดยไม่ได้จดทะเบียนการเช่าต่อพนักงานเจ้าหน้าที่แล้ว เมื่อตัวผู้ขายฝากได้ไถ่ทรัพย์กลับคืนมาสัญญาเช่าไม่มีผลผูกผันผู้ขายฝากแต่อย่างใด ตัวอย่าง นาย ก นำบ้านไปขายฝากนาย ข มีกำหนด 10 ปี ภายหลังจากที่นาย ข รับซื้อฝากไปแล้ว 1 ปี ได้นำบ้านดังกล่าวไปให้นาย ค เช่ามีกำหนด 3 ปี พอนาย ค เช่าไปได้ 1 ปี นาย ก ได้มาไถ่ทรัพย์สินคืนจากนาย ข สัญญาเช่าระหว่างบนาย ข และนาย ค ซึ่งยังมีเหลืออยู่อีก 2 ปี ไม่มีผลผูกผันถึงนาย ก เลย นาย ค ต้องออกจาบ้านดังกล่าวไป ดอกผลของทรัพย์สินที่ขายฝากที่เกิดขึ้นในระหว่างการขายฝาก ดอกผลของทรัพย์สินที่ขายฝากซึ่งเกิดขึ้นในระหว่างการขายฝากย่อมตกเป็นของผู้ซื้อฝากเช่น นาย ก นำควายมาขายฝากไว้กับนาย ข มีกำหนด 3 ปี พอขายฝากได้ 2 ปี ควายนั้นออกลูกมา 1 ตัว ลูกควายนั้นย่อมตกเป็นกรรมสิทธิ์ของนาย ข ค่าธรรมเนียม ตอนทำสัญญาขายฝาก - ผู้ซื้อฝากเป็นผู้ออกค่าธรรมเนียม ตอนไถ่ทรัพย์สินคืน - ผู้ไถ่ ( ผู้ขายฝาก ) เป็นผู้ออกค่าธรรมเนียมการไถ่และยังต้องชดใช้ค่าธรรมเนียมการขายฝากซึ่งผู้ซื้อฝากได้ออกไปตอนทำสัญญาขายฝากคืนแก่ผู้ซื้อฝากพร้อมด้วยสินไถ่ **ข้อสังเกตในสัญญาขายฝาก 1. เนื่องจากกรรมสิทธิ์ในทรัพย์สินนั้นตกเป็นของผู้รับซื้อฝากทันที ฉะนั้นในระหว่างที่ผู้ขายฝากยังไม่ได้ใช้สิทธิขอไถ่ถอน ผู้ซื้อฝากอาจจะนำทรัพย์สินที่ขายฝากไปทำนิติกรรม จำหน่าย จ่าย โอน จำนอง หรือไปให้ผู้อื่นเช่าได้ เพราะฉะนั้นผู้ขายฝากควรจะทำสัญญาระบุไว้ในสัญญาขายฝาก ห้ามมิให้ผู้รับซื้อฝากจำหน่ายทรัพย์สินหรือทำนิติกรรมใดๆ ในระหว่างที่สัญญาขายฝากยังมีผลบังคับอยู่ 2. ผู้ขายฝากจะต้องใช้สิทธิไถ่ถอนภายในกำหนดระยะเวลาที่ระบุไว้ในสัญญาขายฝากหากผู้ขายไม่ได้ใช้สิทธิไถ่ภายในกำหนด ผู้รับซื้อฝากย่อมเป็นเจ้าของกรรมสิทธิ์ในทรัพย์สินที่ขายฝากโดยเด็ดขาด 3. ในการทำสัญญาขายฝาก คู่กรณีอาจตกลงเรื่องสินไถ่เกินกว่าจำนวนเงินที่คู่กรณีที่ทำการขายฝาก โดยอาจกำหนดสินไถ่สูงกว่าความเป็นจริง โดยรวมราคาที่ขายฝากบวกกับอัตราดอกเบี้ยเกิดอัตราที่กฎหมายกำหนดไว้ กรณีเช่นนี้กฎหมายบังคับให้ลดเหลือราคาขายฝาก รวมกับดอกเบี้ย อัตราร้อยละ 15 ต่อปี 4. ในกรณีที่มีการทำสัญญาขายฝากและผู้ขายฝากได้ใช้สิทธิไถ่ภายในกำหนดระยะเวลาแล้วถูกบิดพลิ้ว หรือผู้รับซื้อฝากไม่ยอมให้ใช้สิทธิไถ่ ผู้ไถ่สามารถวางทรัพย์อันเป็นสินไถ่ต่อสำนักงานวางทรัพย์ซึ่งตั้งอยู่ที่ศาลจังหวัด ภายในกำหนดเวลาไถ่โดยสละสิทธิถอนทรัพย์ที่ได้วางไว้ ทรัพย์สินซึ่งขายฝากจะตกเป็นกรรมสิทธิ์คืนมายังผู้ไถ่ทันทีตั้งแต่เวลาที่ผู้ไถ่ได้ชำระสินไถ่หรือวางทรัพย์อันเป็นสินไถ่ อนึ่ง ถ้ามีปัญหาเกี่ยวกับการไถ่ถอนทรัพย์ที่ขายฝาก ควรไปปรึกษาพนักงานอัยการ ณ สำนักงานอัยการสูงสุด หรือที่ทำการอัยการจังหวัดต่างๆ ทั่วประเทศ จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:08:44 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ***การกู้ยืมเงิน ความหมายของการกู้ยืมเงิน การกู้ยืมเงิน คือ สัญญาซึ่งบุคคลคนหนึ่งเรียกว่า “ผู้กู้” ได้ขอยืมเงินจำนวนหนึ่งตามที่ได้กำหนดไว้จากบุคคลอีกคนหนึ่งเรียกว่า “ผู้ให้กู้” เพื่อผู้กู้จะได้นำเงินจำนวนดังกล่าวไปใช้สอยตามที่ประสงค์และผู้กู้ตกลงว่าจะคืนเงินจำนวนดังกล่าวให้แก่ผู้กู้ให้กู้ตามเวลาที่กำหนดไว้โดยผู้กู้ยินยอมเสียดอกเบี้ยให้แก่ผู้ให้กู้ตามอัตราที่ตกลงกันไว้เป็นการตอบแทน       ตัวอย่าง นายเอกต้องการเงิน 50,000 บาทเพื่อไปซื้อนา แต่นายเอกไม่มีเงินจำนวนดังกล่าวจึงได้ไปกู้ยืมเงินจำนวนดังกล่าวจากเถ้าแก่จู๋ เถ้าแก่จู๋ตกลงให้กู้โดยมอบเงินจำนวน 50,000 บาทให้แก่นายเอกไป โดยตกลงกันว่านายเอกจะต้องใช้เงินคืนภายในกำหนด 1 ปี พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ 15 ต่อปี สัญญาดังกล่าวนี้เรียกว่า “สัญญากู้ยืมเงิน” โดยนายเอกมีฐานะเป็นผู้กู้ เถ้าแก่จู๋มีฐานะเป็นผู้ให้กู้ ***หลักฐานในการกู้ยืมเงิน การกู้ยืมเงินเกินกว่า 50 บาท จะต้องมีหลักฐานเป็นหนังสือที่แสดงข้อความว่าได้มีการกู้เงินกันจริงโดยต้องมีลายมือชื่อของผู้กู้เป็นสำคัญ หากผู้กู้ไม่สามารถเขียนหนังสือได้ต้องมีลายนิ้วมือของผู้กู้ประทับในหนังสือดังกล่าวโดยมีพยานลงลายมือชื่อรับรองลายพิมพ์นิ้วมือของผู้กู้อย่างน้อย 2 คน หากไม่มีหลักฐานเป็นหนังสือดังกล่าวแล้ว ผู้ให้กู้จะฟ้องร้องต่อศาลให้บังคับให้ผู้กู้ชำระเงินตามสัญญาไม่ได้ ( ป.พ.พ. มาตรา 653 ) ตัวอย่าง นายเอกได้กู้เงินจากเถ้าแก่จู๋เป็นเงิน 50,000 บาท เถ้าแก่จู๋จะต้องทำหนังสือขึ้นฉบับหนึ่งมีใจความสำคัญว่า นายเอกได้กู้เงินจำนวน 50,000 บาทไปจากตนจริงโดยต้องให้นายเอกลงชื่อในหนังสือดังกล่าวด้วย ซึ่งหากถึงกำหนดชำระเงินแล้วนายเอกบิดพลิ้วไม่นำเงินมาชำระคืน เถ้าแก่จู๋มีสิทธิฟ้องร้องนายเอกต่อศาลให้บังคับนายเอกให้คืนเงินจำนวนดังกล่าวแก่ตนเองได้ หากไม่มีการทำหนังสือดังกล่าวแล้ว เถ้าแก่จู๋ก็ไม่มีสิทธิที่จะฟ้องร้องนายเอกต่อศาลให้คืนเงินจำนวนดังกล่าวได้ หลักฐานในการกู้ยืมเงิน เช่น ข้าพเจ้านายเอกได้กู้เงินจากเถ้าแก่จู๋ เป็นเงินจำนวน 50,000 บาทโดยข้าพเจ้าสัญญาว่าจะใช้เงินจำนวนดังกล่าวคืนให้ภายในวันที่ 1 มกราคม 2528 ลงชื่อ นาย เอก ผู้กู้ ***อัตราดอกเบี้ย การกู้ยืมเงินนั้นกฎหมายได้กำหนดไว้ว่า ผู้ให้กู้คิดดอกเบี้ยผู้กู้ได้ไม่เกินร้อยละ 15 ต่อปี หรืออัตราร้อยละ 1.25 ต่อเดือน หากผู้ให้กู้คิดดอกเบี้ยเกินกว่าอัตราดอกเบี้ยดังกล่าวแล้ว ผลก็คือดอกเบี้ยตกเป็นโมฆะทั้งหมด ผู้ให้กู้คงเรียกให้ผู้กู้ชำระเงินต้นคืนให้แก่ตนได้เท่านั้น และผู้ให้กู้ยังต้องติดคุกเพราะมีความผิดทางอาญาฐานเรียกดอกเบี้ยเกินอัตรา อาจถูกจำคุกไม่เกิน 1 ปี หรือปรับไม่เกิน 1 พันบาท หรือทั้งจำ ทั้งปรับ ( ตาม พ.ร.บ. ห้ามเรียกดอกเบี้ยเกินอัตรา พศ. 2437 มาตรา 3 ) ตัวอย่าง นายเอกกู้ยืมเงินจากเถ้าแก่จู๋เป็นจำนวน 50,000 ท คิดดอกเบี้ยร้อยละ 10 บาท / เดือน จะเห็นได้ว่าเถ้าแก่จู๋เป็นนายทุนหน้าเลือดคิดดอกเบี้ยเกินกว่าร้อยละ 1.25 บาทต่อเดือน ตามที่กฎหมายกำหนดไว้ ดังนั้น ดอกเบี้ยทั้งหมดถือเป็นโมฆะ นายเอกจึงมีสิทธิคืนเฉพาะเงินต้น 50,000 บาท คืนให้แก่เถ้าแก่จู๋เท่านั้น แต่ในกรณีที่ไปกู้เงินจากธนาคารหรือสถาบันการเงินอื่นๆ เช่น บริษัททรัสต์, บริษัทเงินทุน , โรงรับจำนำ ฯลฯ นั้นกฎหมายยินยอมให้ธนาคารและสถาบันการเงินดังกล่าวคิดดอกเบี้ยได้เกินกว่าอัตราร้อยละ 15 ต่อปี ตามอัตราดอกเบี้ยที่กระทรวงการคลังได้กำหนดไว้ ** ข้อปฏิบัติสำหรับผู้กู้ยืมเงิน 1. จะต้องไม่เซ็นซื่อลงในกระดาษเปล่าให้แก่ผู้ให้กู้โดยเด็ดขาด 2. จำนวนเงินในช่องว่างในสัญญากู้ยืมเงินนั้นจะต้องลงจำนวนเงินที่กู้กันจริงๆ เท่านั้นและต้องเขียนจำนวนเงินที่กู้กันนั้นเป็นตัวหนังสือกำกับตัวเลขจำนวนเงินดังกล่าวด้วยเสมอเพื่อป้องกันไม่ให้ผู้กู้เติมตัวเลข ตัวอย่าง ข้าพเจ้าได้กู้ยืมเงินจำนวน 50,000 ( ห้าหมื่นบาท ) จากเถ้าแก่จู๋ 3. หนังสือสัญญากู้จะต้องทำขึ้นอย่างน้อย 2 ฉบับ โดยผู้ให้กู้ถือไว้ฉบับหนึ่ง และผู้กู้ถือไว้อีกฉบับหนึ่ง 4. ผู้กู้จะต้องนับเงินที่ตนกู้ให้เท่ากับจำนวนที่ตนได้กู้ไปตามสัญญาใครบถ้วนเสมอหากมิฉะนั้นแล้วก็จะเป็นปัญหากล่าวคือหากได้เงินไม่ครบแต่ผู้กู้ได้ลงลายมือชื่อในสัญญาแก่ผู้ให้กู้แล้วผู้ให้กู้อาจจะโกงผู้กู้ในภายหลังว่าได้มอบเงินให้แก่ผู้กู้ไปจนครบถ้วนแล้ว 5. พยานในสัญญากู้ยืมเงินนั้น ผู้กู้ควรให้พยายฝ่ายของตนร่วมลงลายมือชื่อในสัญญากู้อย่างน้อย 1 คนด้วย *** ข้อควรปฏิบัติของที่ผู้กู้ในการจะชำระเงินคืนแก่ผู้ให้กู้ 1. ต้องเรียก ใบรับเงินชำระหนี้ ทุกครั้งที่ชำระ โดยให้ผู้ให้กู้ ( เจ้าหนี้ ) ทำหนังสือลงลายมือชื่อผู้ให้กู้ ว่าได้รับเงินคืนแล้วเป็นจำนวนเท่าใด หรือได้รับคืนครบถ้วนแล้ว ตัวอย่าง ข้าพเจ้าเถ้าแก่จู๋ได้รับเงินคืนจากนายเอกผู้กู้แล้วเป็นจำนวนเงิน 50,000 บาท ลงชื่อ เถ้าแก่จู๋ ผู้ให้กู้ 2. กรณีผู้กู้ได้ชำระเงินคืนให้แก่ผู้ให้กู้จนครบถ้วนแล้ว ผู้กู้จะต้องขอรับหนังสือสัญญากู้ยืมเงินจากผู้ให้กู้มาทำลายเสีย 3 ในกรณีที่ผู้กู้ชำระเงินคืนเพียงบางส่วน นอกจากมีใบรับเงินแล้ว ผู้กู้จะต้องให้ผู้กู้บันทึกไว้เป็นหลักฐานในหนังสือสัญญากู้ว่าได้มีการชำระเงินคืนไปแล้วเป็นจำนวนเท่าใด โดยผู้ให้กู้จะต้องลงลายมือชื่อกำกับไว้เป็นหลักฐานพร้อมทั้งวันที่ หากผู้กู้ไม่ทำตามข้อ 1 - 3 แล้วหากมีการโต้แย้งกันว่าได้มีการคืนเงินกันแล้วเป็นจำนวนเท่าใดผู้กู้ก็จะตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบผู้กู้จะอ้างว่าได้ชำระเงินคืนให้แก่ผู้ให้กู้แล้วไม่ได้ หากเป็นคดีฟ้องร้องในศาลผู้กู้จะแพ้คดี ผู้กู้จะต้องใช้เงินคืนให้แก่ผู้ให้กู้ซ้ำอีกครั้งหนึ่ง ผู้กู้จึงต้องระมัดระวังให้ดี จะอาศัยความเชื่อใจอย่างเดียวไม่ได้ มิฉะนั้นจะต้องเสียใจที่เสียรู้คน และต้องเสียเงินซ้ำอีกครั้ง *** อายุความในการฟ้องร้อง เมื่อได้ทำสัญญากู้ยืมเงินดังกล่าว หากจะต้องมีการฟ้องร้องต่อศาลให้ชำระเงินคืนแล้ว เจ้าหน้าที่จะต้องฟ้องภายใน 10 ปี นับจากวันที่ถึงกำหนดชำระตามสัญญา ถ้าพ้นกำหนดนี้แล้วคดีเป็นอันขาดอายุความ ผู้ให้กู้ ( เจ้าหนี้ ) ไม่มีสิทธิจะฟ้องร้องคดีต่อศาลได้ ในการกู้ยืมเงินมีปัญหาหนึ่งซึ่งมักเกิดขึ้นอยู่เสมอ คือกรณีที่ผู้ให้กู้คิดดอกเบี้ยในอัตราสูงเกินกว่าอัตราที่กฎหมายกำหนดไว้ดังได้กล่าวมาแล้ว ผู้ให้กู้ได้หลีกเลี่ยงกฏหมายโดยนำเอาดอกเบี้ยที่เกินกว่าที่กฎหมายได้กำหนดทั้งหมดมารวมกับเงินต้นแล้วนำเงินจำนวนดังกล่าวทั้งหมด ( เงินต้นบวกดอกเบี้ย ) มากำหนดเป็นเงินต้นในสัญญากู้ที่ผู้กู้จะต้องชำระเงินคืนทั้งหมด จะมีผลบังคับทางกฎหมายเช่นใด ตัวอย่าง นายเอกได้กู้เงินจากเถ้าแก่จู๋เป็นเงินจำนวน 100,000 บาท โดยเถ้าแก่จู๋คิดดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ 10 ต่อเดือน มีกำหนดชำระคืนภายใน 1 ปี คิดเป็นเงินจำนวนดอกเบี้ยทั้งสิ้น 120,000 บาท แต่เถ้าแก่จู๋ต้องการหลีกเลี่ยงกฎหมายในส่วนที่เกี่ยวกับอัตราดอกเบี้ย จึงนำเอาดอกเบี้ยดังกล่าวทั้งหมดรับกับเงินต้น เป็นจำนวนเงินทั้งสิ้น 220,000 บาท เถ้าแก่จึงให้นายเอกทำสัญญากู้ระบุจำนวนเงิน 220,000 บาท ผลทางกฎหมายจะเป็นเช่นไร การคิดดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ 10 ต่อเดือน เป็นการฝ่าฝืนกฎหมายตกเป็นโมฆะตาม พ.ร.บ. ห้ามเรียกดอกเบี้ยเกินอัตรา พ.ศ. 2475 ถ้าเป็นคดีฟ้องร้องถึงศาล ลูกหนี้พิสูจน์ได้หรือนำพยานหลักฐานมาสืบให้ศาลเชื่อ ศาลจะพิพากษาให้จำนวนเงินดอกเบี้ยจำนวน 120,000 บาท จึงตกเป็นโมฆะเรียกจากเจ้าหนี้ไม่ได้ จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:11:34 ]

ความคิดเห็นที่ 17 *********การค้ำประกัน ค้ำประกันคืออะไร ค้ำประกัน คือ สัญญาซึ่งบุคคลหนึ่งเรียกว่า “ผู้ค้ำประกัน” สัญญาว่าจะชำระหนี้ให้แก่เจ้าหนี้ถ้าหากลูกหนี้ไม่ยอมชำระหนี้ ( ป.พ.พ. มาตรา 680 ) ตัวอย่าง ก กู้เงินจาก ข เป็นเงิน 100,000 บาท โดยนาย ค เซ็นชื่อค้ประกันหรือรับรองว่าหาก นาย ก ไม่ชำระหนี้เงินกู้ดังกล่าวแล้ว นาย ค จะชำระหนี้แทน ก เอง สัญญาดังกล่าวเรียกว่า “สัญญาค้ำประกัน” โดยนาย ก เรียกว่า “ ลูกหนี้ ” นาย ข เรียกว่า “เจ้าหนี้” นาย ค เรียกว่า “ผู้ค้ำประกัน” หนี้ ที่ค้ำประกันนี้จะเป็นหนี้อะไรก็ได้ทั้งสิ้น เช่น หนี้เงินกู้ หนี้ค่าสินค้า หนี้การก่อสร้าง เป็นต้น หลักเกณฑ์ในการทำสัญญาค้ำประกัน สัญญาค้ำประกันต้องทำตามหลักเกณฑ์ดังกล่าวต่อไปนี้ 1. ต้องทำหลักฐานเป็นหนังสืออย่างใดอย่างหนึ่ง และ 2. ต้องลงลายมือชื่อของผู้ค้ำประกัน จึงจะฟ้องร้องบังคับคดีให้ผู้ค้ำประกันรับผิดตามสัญญาค้ำประกันได้ หากไม่ได้ทำเป็นหนังสือลงลายมือชื่อผู้ค้ำประกันแล้วก็จะไม่ได้รับประโยชน์เพราะไม่สามารถฟ้องบังคับผู้ค้ำประกันได้ *** ชนิดของสัญญาค้ำประกัน สัญญาค้ำประกันอาจแบ่งออกได้เป็น 2 ชนิดคือ 1. สัญญาค้ำประกันอย่างไม่จำกัดจำนวน กล่าวคือลูกหนี้ต้องรับผิดชดใช้หนี้ให้แก่เจ้าหนี้เป็นจำนวนเท่าใด ผู้ค้ำประกันก็ต้องชดใช้แก่เจ้าหนี้ในจำนวนเท่ากันกับลูกหนี้ด้วย คือต้องรับผิดชอบในต้นเงิน ดอกเบี้ย ค่าเสียหายในการผิดนัดชำระหนี้ ค่าภาระติดพัน ตลอดจนค่าธรรมเนียมในการฟ้องร้องบังคับคดีด้วย ตัวอย่าง ก ได้กู้เงินจากธนาคารเป็นจำนวนเงิน 1 ล้านบาท ข เข้าทำสัญญาค้ำประกันในหนี้ของ ก โดยไม่จำกัดความรับผิดชอบ ดังนี้ หาก ก ไม่ชำระหนี้ดังกล่าว ธนาคารมีสิทธิฟ้องให้ ข ชำระหนี้ตามสัญญาเงินกู้ที่ ก เป็นหนี้ของธนาคารได้ทั้งจำนวน รวมทั้งดอกเบี้ยและค่าใช้จ่ายในการฟ้องคดีด้วย 2. สัญญาค้ำประกันจำกัดความรับผิดชอบ กล่าวคือผู้ค้ำประกันได้ระบุจำนวนไว้ว่าจะรับผิดไม่เกิดจำนวนตามที่ได้ระบุไว้เท่านั้น ดังนั้นหากลูกหนี้ผิดนัดไม่ชำระหนี้แล้ว ผู้ค้ำประกันจะต้องชดใช้หนี้ดังกล่าวแทนลูกหนี้เฉพาะจำนวนที่ตนเองได้ระบุไว้เท่านั้น ตัวอย่าง นาย ก ได้กู้เงินจากธนาคารเป็นจำนวนเงินทั้งสิ้น 1 ล้านบาท โดยมีนาย ข เข้าทำสัญญาค้ำประกันการชำระหนี้ของนาย ก เป็นจำนวนเงิน 500,000 บาท ดังนี้หากนาย ก ผิดนัดไม่ชำระหนี้ให้แก่ธนาคาร นาย ข ก็รับผิดใช้เงินแทนนาย ก ให้แก่ธนาคารเป็นเงิน 500,000 บาทเท่านั้น **เจ้าหนี้จะเรียกให้ผู้ค้ำประกันชำระหนี้ได้เมื่อใด เมื่อลูกหนี้ผิดนัดไม่ชำระหนี้เมื่อใด เจ้าหนี้มีสิทธิเรียกให้ผู้ค้ำประกันชำระหนี้ได้เมื่อนั้น ตัวอย่าง นาย ก กู้เงินนาย ข เป็นเงิน 1 หมื่นบาท กำหนดใช้คืนในวันที่ 1 มกราคม 2527 โดยมีนาย ค เป็นผู้ค้ำประกัน เมื่อถึงวันที่ 1 มกราคม 2527 นาย ก ไม่ชำระหนี้ นาย ข ก็มีสิทธิเรียกให้นาย ค ชำระหนี้ได้ทันที *** ถ้าเจ้าหนี้เรียกให้ผู้ค้ำประกันชำระหนี้แทนลูกหนี้แล้ว ผู้ค้ำประกันมีสิทธิอย่างไรบ้าง เมื่อเจ้าหนี้เรียกร้องให้ผู้ค้ำประกันชำระหนี้แล้ว ผู้ค้ำประกันมีสิทธิดังต่อไปนี้คือ 1.ผู้ค้ำประกันจะขอให้เจ้าหนี้ไปเรียกให้ลูกหนี้ชำระหนี้ก่อนก็ได้ เว้นแต่ว่าลูกหนี้ตกเป็นคนล้มละลายหรือไม่ปรากฏว่าลูกหนี้ไปอยู่ ณ ที่ใด 2. แม้ว่าเจ้าหนี้จะได้เรียกให้ลูกหนี้ชำระหนี้ก่อน แล้วจึงมาเรียกให้ผู้ค้ำประกันชำระหนี้ซึ่งทำให้ผู้ค้ำประกันไม่สามารถใช้สิทธิตามข้อ 1 ดังกล่าวแล้วได้ก็ตาม ถ้าผู้ค้ำประกันพิสูจน์ได้ว่าลูกหนี้มีทางชำระหนี้ได้ และการที่จะชำระหนี้นั้นไม่เป็นการยาก ดังนี้เจ้าหนี้จะต้องไปบังคับให้ลูกหนี้ชำระหนี้ก่อน ตัวอย่าง นาย ก ได้กู้เงินจาก นาย ข เป็นเงิน 1 หมื่นบาท โดยมีนาย ค เป็นผู้ค้ำประกันต่อมานาย ก ผิดนัดไม่ชำระหนี้ นาย ข จึงได้ทวงถามนาย ก นาย ก ก็เพิกเฉยนาย ข จึงทวงให้นาย ค ชำระหนี้แทน ดังนั้นถ้านาย ค พิสูจน์ได้ว่า นาย ก มีเงินฝากธนาคารอยู่เป็นเงิน 1 หมื่นบาท ซึ่งหากนาย ข ฟ้องให้นาย ก โดยการอายัดเงินจำนวนดังกล่าวแล้วก็สามารถทำได้โดยง่าย เช่นนี้ นาย ข จะต้องฟ้องให้นาย ก ชำระเงินก่อน 3. ในกรณีที่เจ้าหนี้มีทรัพย์ของลูกหนี้ยึดไว้เป็นประกัน เมื่ผู้ค้ำประกันร้องขอเจ้าหนี้จะต้องเอาทรัพย์นั้นเป็นการชำระหนี้เสียก่อน หากไม่พอชำระหนี้จึงเรียกให้ผู้ค้ำประกันชำระหนี้ส่วนที่เหลือได้ ตัวอย่าง นาย ก กู้เงินจากนาย ข เป็นเงิน 1 หมื่นบาทโดยจำนำแหวนราคา 5,000 บาทไว้เป็นประกันด้วยโดยมีนาย ค เป็นผู้ค้ำประกัน ต่อมานาย ก ผิดนัดไม่ชำระหนี้ นาย ข จะต้องบังคับจำนำแหวนดังกล่าวโดยขายทอดตลาดก่อนได้เงินมา 5,000 บาท นาย ข จึงเรียกให้นาย ค ชำระหนี้ส่วนที่เหลืออีก 5,000 บาทได้ ข้อยกเว้น แต่ถ้าผู้ค้ำประกันระบุไว้ในสัญญาค้ำประกันว่าจะร่วมกันรับผิดชอบกับลูกหนี้ในฐานะลูกหนี้ร่วมแล้วผู้ค้ำประกันก็ไม่สามารถที่จะใช้สิทธิตามข้อ 1 - 3 ดังกล่าวได้ กล่าวคือเจ้าหนี้สามารถบังคับให้ผู้ค้ำประกันเพียงคนเดียวชำระหนี้ให้แก่ตนโดยจะไม่บังคับเอาจากลูกหนี้ก่อนก็ได้ ตัวอย่าง นาย ก กู้เงินจากธนาคารเป็นจำนวนเงิน 1 ล้านบาท โดยมีนาย ข เป็นผู้ค้ำประกันโดยในสัญญาค้ำประกันระบุว่านาย ข จะรับผิดในหนี้ของนาย ก ในฐานะลูกหนี้ร่วมกับนาย ก ต่อมานาย ก ผิดนัดไม่ชำระหนี้ ธนาคารมีสิทธิเรียกให้นาย ข เพียงคนเดียวหรือร่วมกันกับนาย ก ทั้งสองคนชำระหนี้จำนวน 1 ล้านบาททันที โดยไม่ต้องไปเรียกให้นาย ก ชำระหนี้ก่อนแล้วจึงเรียกให้นาย ข ชำระหนี้ ข้อปฏิบัติในการเข้าทำสัญญาค้ำประกัน ผู้ใดจะเข้าเป็นผู้ค้ำประกันในการชำระหนี้ของบุคคลอื่นนั้น ควรปฏิบัติดังนี้ 1. อ่านสัญญาค้ำประกันให้ครบถ้วนทุกข้อก่อนลงชื่อในสัญญาค้ำประกัน 2. หากประสงค์ที่จะค้ำประกันหนี้เพียงบางส่วนก็ให้เขียนระบุไว้โดยแจ้งชัดในสัญญาค้ำประกันว่าประสงค์ที่จะค้ำประกันเป็นจำนวนเท่าใด 3. หากไม่ประสงค์ที่จะรับผิดชอบร่วมกันกับลูกหนี้ในฐานะลูกหนี้ร่วมแล้ว ก็ต้องดูในสัญญาว่ามีข้อความที่ระบุว่า ให้ตนรับผิดชอบร่วมกันกับลูกหนี้หรือไม่ ถ้าไม่มีจึงค่อยลงชื่อในสัญญาค้ำประกัน ถ้าผู้ค้ำประกันชำระหนี้ให้แก่เจ้าหนี้ไปแล้ว ผู้ค้ำประกันมีสิทธิอย่างไร ถ้าผู้ค้ำประกันได้ชำระหนี้ให้แก่เจ้าหนี้ไปแล้ว ย่อมมีสิทธิไล่เบี้ยเอาคืนจากลูกหนี้เท่าจำนวนที่ตนได้ชดใช้แทนลูกหนี้ไปแล้ว ตัวอย่าง นาย ก กู้เงินนาย ข เป็นเงิน 1 หมื่นบาทโดยมีนาย ค เป็นผู้ค้ำประกัน ต่อมานาย ก ผิดนัด นาย ค จึงชำระหนี้แทนนาย ก เป็นเงิน 1 หมื่นบาทให้แก่นาย ข นาย ค มีสิทธิเรียกเงินจำนวนดังกล่าวคืนจากนาย ก ได้ ถ้าเจ้าหนี้มีสิทธิเหนือทรัพย์สินของลูกหนี้ เมื่อผู้ค้ำประกันได้ชำระหนี้ให้แก่เจ้าหนี้ไปแล้ว ผู้ค้ำประกันย่อมรับช่วงสิทธิดังกล่าวไปด้วย ( ป.พ.พ. มาตรา 693 ) ตัวอย่าง นาย ก กู้เงินจากนาย ข เป็นเงิน 1 หมื่นบาท โดยนำที่ดินราคา 5,000 บาท ไปจดทะเบียนจำนองเป็นประกันการชำระหนี้ดังกล่าว และยังมีนาย ค เป็นผู้ค้ำประกันในหนี้จำนวนดังกล่าวด้วย ต่อมานาย ก ผิดนัด นาย ค จึงชำระหนี้ให้แก่นาย ข แทนนาย ก ตามสัญญาค้ำประกัน เช่นนี้ นาย ค มีสิทธิไล่เบี้ยเงินจำนวนดังกล่าวคืนจากนาย ก และยังรับสิทธิจำนองในที่ดินนาย ก ดังกล่าวด้วย นาย ค จึงมีสิทธิบังคับจำนองที่ดินแปลงดังกล่าวได้ ในกรณีดังต่อไปนี้ผู้ค้ำประกันย่อมพ้นจากความรับผิด ไม่ต้องชำระหนี้ให้แก่เจ้าหนี้ 1. ถ้าลูกหนี้ที่ตนค้ำประกันนั้นได้กำหนดวันชำระหนี้ไว้แน่นอนแล้วต่อมาเจ้าหนี้ยอมผ่อนเวลาให้แก่ลูกหนี้แล้ว ผู้ค้ำประกันเป็นอันหลุดพ้นจากความรับผิดชอบ ( ป.พ.พ. มาตรา 700 ) ตัวอย่าง นาย ก กู้เงินจากนาย ข กำหนดชำระคืนภายใน 1 ปี โดยมีนาย ค เป็นผู้ค้ำประกันต่อมานาย ข ขยายเวลาการชำระหนี้จาก 1 ปี เป็น 2 ปี โดยนาย ค ไม่ได้ยินยอมด้วย นาย ค เป็นอันพ้นจากความรับผิดชอบตามสัญญาค้ำประกันแต่ถ้านาย ค ยินยอมด้วยในการผ่อนเวลาดังกล่าวก็ยังคงต้องรับผิดชอบตามสัญญาค้ำประกันอยู่ 2. เมื่อหนี้ถึงกำหนดชำระแล้วผู้ค้ำประกันขอชำระหนี้แทนลูกหนี้ ถ้าเจ้าหนี้ไม่ยอมรับชำระหนี้ผู้ค้ำประกันก็เป็นอันหลุดพ้นจากความรับผิดชอบ ( ป.พ.พ. มาตรา 701 ) ตัวอย่าง นาย ก กู้เงินจากนาย ข กำหนดชำระคืนในวันที่ 1 มกราคม 2527 โดยมีนาย ค เป็นผู้ค้ำประกัน ครั้นถึงกำหนดแล้ว นาย ก ไม่ชำระหนี้ นาย ค จึงนำเงินไปชำระแทน แต่นาย ข ไม่ยอมรับเช่นนี้ นาย ค เป็นอันหลุดพ้นจากความรับผิด จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:12:28 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ***การจำนำ ความหมายของการจำนำ การจำนำ คือการที่บุคคลคนหนึ่งเรียกว่า “ผู้จำนำ” นำสังหาริมทรัพย์ไปส่งมอบให้อยู่ในความครอบครองของบุคคลอีกคนหนึ่งเรียกว่า “ผู้รับจำนำ” เพื่อประกันการชำระหนี้ที่ผู้จำนำเป็นหนี้ผู้รับจำนำ ( ป.พ.พ. มาตรา 747 ) ตัวอย่าง นาย ก ได้กู้เงินจากนาย ข เป็นเงิน 3,000 บาท โดยนาย ก มอบสร้อยคอทองคำให้นาย ข ยึดถือไว้เพื่อเป็นหลักประกันในการชำระหนี้เงินกู้ 3,000 บาทของนาย ก สัญญาเช่นนี้เรียกว่า สัญญาจำนำ ** ทรัพย์สินที่จะใช้จำนำได้ ทรัพย์สินที่จะใช้จำนำได้ ได้แก่ “สังหาริมทรัพย์” ทุกชนิด “สังหาริมทรัพย์” ได้แก่ทรัพย์สินทั้งหลายซึ่งอาจเคลื่อนจากที่หนึ่งไปแห่งอื่นด้เช่น รถยนต์, นาฬิกา , แหวน , สร้อย ฯลฯ *** สิทธิของผู้รับจำนำ ผู้รับจำนำมีสิทธิยึดของที่จำนำไว้จนกว่าจะได้รับชำระหนี้คืนแล้วจนครบถ้วน (ป.พ.พ. มาตรา 758 ) สิทธิจำนำมีขอบเขตเพียงใด การจำนำย่อมเป็นประกันเพื่อการชำระหนี้ดังต่อไปนี้คือ 1. ต้นเงิน 2. ดอกเบี้ย 3. ค่าเสียหายในการไม่ชำระหนี้ 4. ค่าธรรมเนียมในการบังคับจำนำ 5. ค่าใช้จ่ายเพื่อรักษาทรัพย์สินที่จำนำ 6. ค่าทดแทนเพื่อความเสียหายอันเกิดจากความชำรุดบกพร่องของทรัพย์ที่จำนำ ซึ่งผู้รับจำนำมองไม่เห็นในวันรับจำนำนั้น เมื่อถึงกำหนดชำระแล้ว หากลูกหนี้ ( ผู้จำนำ ) ผิดนัดไม่ยอมชำระหนี้ ผู้รับจำนำต้องบังคับจำนำทรัพย์ที่จำนำนั้น ผู้รับจำนองจะยึดถือเอาทรัพย์จำนำหลุดเป็นของตนเองโดยไม่มีการบังคับจำนำไม่ได้ *** การบังคับจำนำ มีวิธีการดังต่อไปนี้ 1. ผู้รับจำนำต้องบอกกล่าวเป็นหนังสือไปยังลูกหนี้ก่อนว่า ให้ลูกหนี้จัดการชำระหนี้รวมทั้งดอกเบี้ยและค่าใช้จ่ายต่างๆ ดังได้กล่าวมาแล้วภายในเวลาอันสมควรซึ่งได้กำหนดไว้ในหนังสือบอกกล่าวดังกล่าว 2. ถ้าลูกหนี้ละเลยไม่ชำระหนี้ภายในกำหนดเวลาตามคำบอกกล่าว ผู้รับจำนำมีสิทธินำเอาทรัพย์สินที่จำนำออกขายทอดตลาดได้ 3. ผู้รับจำนำต้องมีหนังสือบอกกล่าวให้ผู้จำนำทราบถึงวันที่จะขายทอดตลาดและสถานที่ที่จะทอดตลาด *** ข้อยกเว้น แต่ถ้าลูกหนี้ค้างชำระเกินกว่าเวลาที่กำหนด 1 เดือน และไม่สามารถจะบอกกล่าวก่อนได้ผู้รับจำนำไม่ต้องบอกกล่าวให้ลูกหนี้ทราบก่อนแต่อย่างใด ผู้รับจำนำมีอำนาจนำทรัพย์สินออกขายทอดตลาดได้ทันที ( ป.พ.พ. มาตรา 765 ) ตัวอย่าง นาย ก ได้กู้เงินนาย ข 1 หมื่นบาท กำหนดชำระคืนภายใน 3 เดือน โดยนำแหวนเพชรไปจำนำไว้กับนาย ข ครั้งเวลาล่วงมาเป็นเวลา 4 เดือนแล้ว นาย ก ก็ยังไม่นำเงินไปชำระคืนและไม่ทราบว่านาย ก ได้ย้ายภูมิลำเนาไปอยู่ที่ใด นาย ข มีสิทธิ์แหวนเพชรดังกล่าวออกขายทอดตลาดได้เลยโดยไม่ต้องบอกกล่าวให้นาย ก ทราบก่อนแต่อย่างใด ข้อตกลงกันไว้ล่วงหน้าว่าถ้าลูกหนี้ผิดนัดแล้วให้ทรัพย์ดังกล่าวตกเป็นของผู้รับจำนำโดยไม่ต้องมีการบังคับจำนำ นั้น ข้อตกลงเช่นนี้ย่อมไม่สมบูรณ์ไม่มีผลบังคับได้กล่าวคือกฎหมายบังคับให้ต้องมีการบังคับจำนำด้วยวิธีการที่กล่าวมาแล้วเท่านั้น ผู้รับจำนำจะใช้สิทธิยึดทรัพย์ที่จำนำหลุดเป็นของตนไม่ได้ ตัวอย่าง นาย ก ไปกู้เงินจากนาย ข เป็นเงิน 1 หมื่นบาท โดยนำแหวนเพชรประจำตระกูลไปจำนำไว้กับนาย ข กำหนดชำระหนี้คืนภายใน 3 เดือน โดยมีข้อตกลงว่าหากถึงกำหนดแล้ว นาย ก ยังไม่ชำระหนี้ให้แหวนนั้นตกเป็นกรรมสิทธ์ของนาย ข ทันทีครั้นครบกำหนด 3 เดือนแล้ว นาย ก ผิดนัดไม่นำเงินมาชำระต่อมาอีก 3 วันหลังครบกำหนดแล้ว นาย ก หาเงินมาใช้หนี้ให้นาย ข และขอไถ่แหวนคืน แต่นาย ข ไม่ยอมให้อ้างว่าครบกำหนดแล้ว นาย ก ไม่นำเงินมาชำระแหวนดังกล่าวจึงตกเป็นกรรมสิทธิ์ของตนแล้วตามข้อตกลงได้หรือไม่ กฎหมายได้กำหนดไว้แล้วว่าข้อตกลงดังกล่าวไม่สมบูรณ์ไม่มีผลบังคับ ดังนั้น แหวนดังกล่าวจึงยังเป็นกรรมสิทธิ์ของนาย ก อยู่หาได้เป็นของนาย ข ตามที่กล่าวอ้างไม่ นาย ข จะต้องรับชำระหนี้และคืนแหวนให้แก่นาย ก ไป เมื่อขายทอดตลาดได้เงินมาแล้วต้องดำเนินการอย่างไร เมื่อขายทอดตลาดได้เงินสุทธิเท่าใด ผู้รับจำนำมีสิทธิหักเงินดังกล่าวเพื่อชำระหนี้คืนแก่ตนได้จนครบถ้วน หากมีเหลือเท่าใดผู้รับจำนำต้องส่งคืนให้แก่ผู้จำนำไป แต่ถ้าเงินที่ขายทอดตลาดได้เงินไม่พอชำระหนี้คืนแล้ว เงินยังขาดอยู่เท่าใดผู้จำนำต้องใช้คืนให้แก่ผู้รับจำนำจนครบถ้วน ( ป.พ.พ. มาตรา 767 ) ตัวอย่าง นาย ก นำแหวนเพชรไปจำนำไว้กับ นาย ข เป็นเงิน 1 หมื่นบาท แล้วนาย ก ผิดนัดไม่ชำระหนี้ นาย ข จึงบังคับนำแหวนเพชรออกขายทอดตลาดได้เงินเพียง 5,000 บาท นาย ก ยังต้องรับผิดชดใช้เงินที่ยังขาดอยู่อีก 5,000 บาท ให้แก่นาย ข จนครบถ้วน ถ้าในระหว่างจำนำผู้รับจำนำส่งมอบทรัพย์ที่จำนำคืนให้แก่ผู้จำนำแล้วจะมีผลอย่างไร ถ้าในระหว่างจำนำผู้รับจำนำส่งมอบทรัพย์ที่จำนำคืนให้แก่ผู้จำนำแล้ว กฎหมายให้ถือว่ากระบวนการจำนำนั้นระงับไป ผู้รับจำนำจะใช้สิทธิในการบังคับจำนำเอาทรัพย์นั้นอีกไม่ได้ คงทำได้แต่เพียงฟ้องร้องบังคับตามหนี้ที่ลูกหนี้เป็นหนี้ค้างชำระแก่ตนได้เท่านั้น จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:13:49 ]

ความคิดเห็นที่ 19 *******  กองทุนทดแทนผู้ประสบภัยจากรถ เป็นอย่างไร นับตั้งแต่ได้มีการประกาศใช้พระราชบัญญัติคุ้มครองผู้ประสบภัยจากรถ พ.ศ. 2535 เป็นต้นมา เกิดประโยชน์จากความคุ้มครองตามเงื่อนไขของพระราชบัญญัติดังกล่าวพอสมควร ในการที่จะได้รับการบรรเทาความเดือดร้อนจากความเสียหาย ค่ารักษาพยาบาล ค่าทำศพ หรือแม้แต่การสูญเสียอวัยวะหรือทุพพลภาพ ระยะเวลาผ่านมาสิบปีเศษ ทางราชการได้มีการปรับปรุงเงื่อนไขและจำนวนเงินที่ต้องชดใช้ให้มีอัตราที่สูงขึ้น เพื่อให้เหมาะสมกับสภาวะทางเศรษฐกิจปัจจุบัน เช่น กรมธรรม์คุ้มครองตั้งแต่วันที่ 1 เมษายน 2546 สำหรับกรณีเสียชีวิต , กรณีเสียชีวิตภายหลังจากการรักษาพยาบาล , กรณีสุญเสียอวัยวะหรือทุพพลภาพ ก็ได้มีการปรับแก้จำนวนเงินที่ชดใช้ใหม่ แต่เป็นที่น่าเสียดายว่า ผู้ประสบภัยอีกหลายคนที่มิได้รับการชดใช้ หรือไม่อาจเรียกร้องค่าเสียหายจากบริษัทประกันหรือเจ้าของรถได้ เช่น กรณีชนแล้วหนี แต่ผู้ประสบภัยไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี เนื่องจากไม่ทราบว่าตนสามารถเรียกร้องเอาจาก "กองทุนทดแทนประสบภัยจากรถ" ได้ ซึ่งกองทุนนี้ตั้งขึ้นตามพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้ประสบภัยจากรถ พ.ศ. 2535 แต่ก่อนที่จะทำความเข้าใจเกี่ยวกับกองทุนทดแทนผู้ประสบภัยจากรถและการขอรับค่าเสียหายเบื้องต้นจากกองทุนฯ เรามาทบทวนสาระหลักๆ ของพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้ประสบภัยจากรถ พ.ศ. 2535 กันก่อน ค่าเสียหายเบื้องต้น ผู้ประสบภัยจะได้รับความคุ้มครองในความเสียหายที่เกิดขึ้น กรณีบาดเจ็บเป็นค่ารักษาพยาบาล ในกรณีเสียชีวิตเป็นค่าปลงศพ โดยไม่ต้องรอพิสูจน์ความผิด บริษัทจะชดใช้ให้แก่ผู้ประสบภัย / ทายาทของผู้ประสบภัย ภายใน 7 วัน นับแต่บริษัทได้รับคำร้องขอ โดยมีจำนวนเงิน ดังนี้ กรณีบาดเจ็บ จะได้รับการชดใช้ตามที่จ่ายจริง แต่ไม่เกิน 15,000 บาท เป็นค่ารักษาพยาบาล และค่าใช้จ่ายอันจำเป็นเกี่ยวกับการรักษาพยาบาล กรณีเสียชีวิต จะได้รับการชดใช้จำนวน 35,000 บาท (เฉพาะกรมธรรม์คุ้มครองตั้งแต่ 1 เมษายน 2546 เป็นต้นมา) เป็นค่าปลงศพ และค่าใช้จ่ายอันจำเป็นเกี่ยวกับการจัดการศพ กรณีเสียชีวิตภายหลังการรักษาพยาบาล จะได้รับการชดใช้ตามที่จ่ายจริง แต่ไม่เกิน 15,000 บาท เป็นค่ารักษาพยาบาล และค่าปลงศพจำนวน 35,000 บาท (เฉพาะกรมธรรม์คุ้มครองตั้งแต่ 1 เมษายน 2546 เป็นต้นมา) รวมๆแล้วจะได้รับค่าเสียหายเบื้องต้นไม่เกิน 50,000 บาท ค่าเสียหายส่วนเกินกว่าค่าเสียหายเบื้องต้น เป็นค่าเสียหายที่บริษัทจะชดใช้ให้ภายหลังจากที่มีการพิสูจน์ความรับผิดตามกฎหมายแล้ว โดยบริษัทที่รับประกันภัยรถที่เป็นฝ่ายผิด ต้องรับผิดชอบชดใช้ค่าเสียหายแก่ผู้ประสบภัย / ทายาทผู้ประสบภัย เมื่อรวมกับค่าเสียหายเบื้องต้นที่ผู้ประสบภัย / ทายาทได้รับแล้ว เป็นดังนี้ กรณีบาดเจ็บ เป็นค่ารักษาพยาบาล และค่าใช้จ่ายอันจำเป็นเกี่ยวกับการรักษาพยาบาล ตามความเป็นจริง ไม่เกิน 50,000 บาท กรณีเสียชีวิต หรือสูญเสียอวัยวะ หรือทุพพลภาพ จำนวน 100,000 บาท (เฉพาะกรมธรรม์คุ้มครองตั้งแต่ 1 เมษายน 2546 เป็นต้นมา) ไม่ว่าจะมีการรักษาพยาบาลหรือไม่ ความคุ้มครองกรณีอุบัติเหตุที่ไม่มีคู่กรณี กรณีผู้ประสบภัยที่เป็นผู้ขับขี่และเป็นฝ่ายผิดเอง หรือไม่มีผู้ใดรับผิดตามกฎหมายต่อผู้ขับขี่ที่ประสบภัย ดังนี้ ผู้ประสบภัยที่เป็นผู้ขับขี่จะได้รับความคุ้มครองไม่เกินค่าเสียหายเบื้องต้น กล่าวคือ หากบาดเจ็บจะได้รับค่ารักษาพยาบาลไม่เกิน 15,000 บาท หรือเสียชีวิตจะได้รับค่าปลงศพ จำนวน 35,000 บาท หรือเสียชีวิตภายหลังรักษาพยาบาลจะรับค่าเสียหายเบื้องต้นไม่เกิน 50,000 บาท กรณีผู้ประสบภัยที่เป็นผู้โดยสาร / บุคคลภายนอกรถ จะได้รับการชดใช้ค่าเสียหายกรณีบาดไม่เกิน 50,000 บาทเจ็บ และกรณีเสียชีวิต สูญเสียอวัยวะ / ทุพพลภาพอย่างถาวร (ทั้งนี้ ผู้ขับขี่รถที่บริษัทรับประกันภัยไว้ต้องเป็นฝ่ายรับผิดตามกฎหมาย) 100,000 บาท (เฉพาะกรมธรรม์คุ้มครองตั้งแต่ 1 เมษายน 2546 เป็นต้นมา) อย่างไรจึงจะได้รับความคุ้มครองในกรณีสูญเสียอวัยวะ / ทุพพลภาพ ผู้ประสบภัยจากรถที่ต้องสูญเสียอวัยวะ / ทุพพลภาพอย่างถาวร ที่จะได้รับจำนวนเงินความคุ้มครอง 80,000 บาท ในกรณีใดกรณีหนึ่ง ต่อไปนี้ 1. ตาบอด 2. หนูหนวก 3. เป็นใบ้ หรือเสียความสามารถในการพูด หรือลิ้นขาด 4. สูญเสียอวัยวะสืบพันธุ์ 5. เสียแขน ขา มือ เท้า นิ้ว หรืออวัยวะอื่นใด 6. จิตพิการอย่างติดตัว 7. ทุพพลภาพอย่างถาวร การยื่นขอรับค่าเสียหายเบื้องต้น เมื่อความเสียหายเกิดขึ้นแก่ผู้ประสบภัย ผู้ประสบภัย / ทายาทต้องยื่นคำร้องขอรับค่าเสียหายเบื้องต้นภายใน 180 วัน นับแต่วันที่ความเสียหายเกิดขึ้น โดยยื่นคำร้องต่อบริษัทประกันภัย / บริษัทกลางคุ้มครองผู้ประสบภัยจากรถ ฯ หรือสำนักงานกองทุนทดแทนผู้ประสบภัยกรณีไม่สามารถเรียกร้องค่าเสียหายจากบริษัทประกันภัยได้ พร้อมหลักฐาน ดังนี้ 1. ใบเสร็จรับเงินค่ารักษาพยาบาลของโรงพยาบาล / สถานพยาบาล 2. สำเนาบัตรประจำตัวประชาชน หรือหลักฐานอื่นใดที่ทางราชการเป็นผู้ออกให้ ที่สามารถพิสูจน์ได้ว่าผู้มีชื่อในบัตรเป็นผู้ประสบภัย 3. สำเนากรมธรรม์ประกันภัย หรือ เครื่องหมายที่แสดงว่ารถมีประกันภัย 4. สำเนาใบมรณะบัตร กรณีเสียชีวิต 5. สำเนาบันทึกประจำวันตำรวจ 6. สำเนาทะเบียน และสำเนาบัตรประจำตัวของทายาทกรณีผู้ประสบภัยเสียชีวิต จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:15:10 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ***กองทุนทดแทนผู้ประสบภัยคืออะไร กองทุนทดแทนผู้ประสบภัย ตั้งขึ้นตามพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้ประสบภัยจากรถ พ.ศ. 2535 มีหน้าที่จ่ายค่าเสียหายเบื้องต้นแก่ผู้ประสบภัย หากผู้ประสบภัยไม่ได้รับการชดใช้จากบริษัทประกันภัย หรือเจ้าของรถที่ไม่จัดให้มีประกันภัย หรือไม่สามารถเรียกร้องจากที่ใดได้ เช่น รถชนแล้วหนี เจ้าของรถที่ไม่จัดให้มีประกันภัยไม่จ่ายค่าเสียหาย ฯลฯ การยื่นขอรับค่าเสียหายเบื้องต้นจากกองทุนฯ ในการยื่นขอรับค่าเสียหายเบื้องต้นจากกองทุนฯ ผู้ประสบภัย / ทายาท จะต้องยื่นคำร้องขอรับค่าเสียหายเบื้องต้นจากกองทุนทดแทนผู้ประสบภัยภายใน 180 วัน นับแต่วันเกิดเหตุ โดยสามารถยื่นคำร้องได้ที่ 1.สำนักงานกองทุนทดแทนผู้ประสบภัย กรมการประกันภัย 2. สำนักงานประกันภัยจังหวัดทุกจังหวัด 3.สำนักงานคุ้มครองผู้เอาประกันภัยเขตทั้ง 4 เขต หวังว่าเมื่อเกิดเหตุการณ์และได้รับความเดือดร้อน ผู้ประสบภัยคงจะเข้าใจถึงความสำคัญของ"กองทุนทดแทนผู้ประสบภัยจากรถ" และคงจะได้ทราบถึงวิธีการที่จะขอรับประโยชน์จากกองทุนดังกล่าว ********อัตราเบี้ยประกันภัยรถยนต์ภาคสมัครใจปรับปรุงใหม่ ใช้บังคับ 1 กรกฎาคม 2548 กรมการประกันภัยได้ปรับปรุงอัตราเบี้ยประกันภัยรถยนต์ภาคสมัครใจ (ประเภท 1 ประเภท 2 และประเภท 3) เสร็จเรียบร้อย โดยได้ออกเป็นคำสั่งนายทะเบียนที่ 6/2548 ลงวันที่ 13 พฤษภาคม 2548 เรื่อง ให้ใช้แบบข้อความกรมธรรม์ประกันภัย ตลอดจนพิกัดอัตราเบี้ยประกันภัยรถยนต์ที่แก้ไขปรับปรุง แทนแบบข้อความกรมธรรม์ประกันภัย พิกัดอัตราเบี้ยประกันภัยที่ถูกยกเลิก และให้คำสั่งนี้มีผลบังคับสำหรับกรมธรรม์ประกันภัยรถยนต์ที่มีระยะเวลาประกันภัยเริ่มตั้งแต่วันที่ 1 กรกฎาคม 2548 เป็นต้นไป สาระสำคัญของอัตราเบี้ยประกันภัยที่ปรับปรุงใหม่ มีการกำหนดจำนวนเงินความคุ้มครองขั้นต่ำกรณีเสียชีวิตสำหรับบุคคลภายนอกเป็นจำนวนเงินแน่นอน เปลี่ยนอัตราเบี้ยประกันภัย สำหรับอุบัติเหตุส่วนบุคคล ค่ารักษาพยาบาลและประกันตัวผู้ขับขี่ จากอัตราคงที่เป็นให้คิดต่ำกว่าอัตราเดิมได้ ทำให้สามารถกำหนดเบี้ยประกันภัยที่เหมาะสม ให้แก่ผู้เอาประกันภัยได้เป็นต้น การปรับปรุงเงื่อนไขกรมธรรม์ประกันภัยรถยนต์และอัตราเบี้ยประกันภัยมีข้อดีข้อเสีย ดังนี้ 1. ข้อดี 1.1 กำหนดจำนวนเงินขั้นต่ำที่บริษัทประกันภัยจะต้องจ่ายเป็นค่าสินไหมทดแทนกรณีเสียชีวิตสำหรับบุคคลภายนอก รายละ 100,000 บาท 1.2 กำหนดเงื่อนไขความรับผิดชอบค่าเสียหายส่วนแรกให้ชัดเจน กรณีรถคันเอาประกันภัยเสียหายจากการกระทำของบุคคลภายนอก ซึ่งบริษัทประกันภัยรู้ตัวผู้ต้องรับผิดตามกฎหมายและสามารถรับช่วงสิทธิไปไล่เบี้ยคืนได้ ให้บริษัทประกันภัยชดใช้ค่าเสียหายทั้งจำนวนแก่ผู้เอาประกันภัย 1.3 เพิ่มจำนวนเงินความคุ้มครองสำหรับการประกันอุบัติเหตุส่วนบุคคลตามเอกสารแนบท้าย ร.ย.01 กรณีสูญเสียอวัยวะที่เป็นมือหนึ่งข้าง เท้าหนึ่งข้าง หรือตาหนึ่งข้าง จากเดิมกำหนดไว้ 50% เป็น 60% ของจำนวนเงินเอาประกันภัย 1.4 กำหนดให้บริษัทประกันภัยสามารถให้ส่วนลดเบี้ยประกันภัยสำหรับรถใหม่ที่มีอายุการใช้งานไม่เกิน 1 ปี แก่รถยนต์นั่งและรถโดยสารที่มีที่นั่งไม่เกิน 20 ที่นั่ง ซึ่งมีลักษณะการใช้ส่วนบุคคล แต่ทั้งนี้ ลดได้ไม่เกิน 15% ของเบี้ยประกันภัยสุทธิ 1.5 ปรับปรุงส่วนลดเบี้ยประกันภัยตามค่าของปัจจัยความเสี่ยงภัยด้านอายุผู้ขับขี่ กรณีประกันภัยระบุชื่อผู้ขับขี่ โดยผู้ขับขี่รถยนต์นั่ง และรถโดยสารที่ทำประกันภัยประเภท 1 และประกันภัยประเภท 2 ที่มีอายุเกิน 50 ปี ได้รับส่วนลดมากที่สุด คือจากเดิมลดในอัตรา 15% เป็น 20% 1.6 เพิ่มลักษณะการใช้ "รับจ้างสาธารณะ" สำหรับรถจักรยานยนต์โดยใช้อัตราเบี้ยประกันภัยเดียวกับลักษณะการใช้เพื่อการพาณิชย์ เพื่อให้สอดคล้องกับการปรับปรุงประเภทรถพระราชบัญญัติรถยนต์ (ฉบับที่ 13) พ.ศ. 2547 ของกรมการขนส่งทางบกที่ได้มีการกำหนดให้รถจักรยานยนต์สาธารณะเป็นรถอีกประเภทหนึ่งแยกออกจากรถจักรยานยนต์ส่วนบุคคล 1.7 ปรับปรุงอัตราเบี้ยประกันภัยสำหรับเอกสารแนบท้าย 3 ประเภท คือ การ ประกันภัยอุบัติเหตุส่วนบุคคล (ร.ย.01) การประกันภัยค่ารักษาพยาบาล (ร.ย.02) และการประกันภัยตัวผู้ขับขี่ (ร.ย.03) จากเดิมกำหนดเป็นอัตราเบี้ยประกันภัยคงที่ ให้เป็นอัตราเบี้ยประกันภัยขั้นสูง ซึ่งทำให้ผู้เอาประกันภัยได้รับประโยชน์มากขึ้น 1.8 เพิ่มช่วงกว้างของเบี้ยประกันภัยพื้นฐานขั้นต่ำและขั้นสูงให้มากขึ้น เพื่อให้บริษัทประกันภัยสามารถใช้ดุลยพินิจในการกำหนดอัตราเบี้ยประกันภัยได้เพิ่มขึ้น และเพื่อเป็นการเตรียมพร้อมหากจะมีการปล่อยเสรีในด้านอัตราเบี้ยประกันภัยในอนาคต 2. ข้อเสีย 2.1 รถบางกลุ่มที่มีสถิติความเสียหายสูงในรอบ 3 ปี อาจจะมีโอกาสขึ้นเบี้ยประกันภัยได้แต่ทั้งนี้ไม่เกิน 25% ยกเว้นรถลากจูงและรถพ่วง 2.2 ผู้ขับขี่ที่มีอายุระหว่าง 36-50 ปี ได้ส่วนลดเบี้ยประกันภัยน้อยลงจาก 20% เป็น 15% หากมีปัญหาหรือข้อสงสัยเกี่ยวกับการประกันภัยรถ สามารถสอบถามเพิ่มเติมได้ที่ กรมการประกันภัย โทร.02-547-4524 หรือสายด่วนประกันภัย 1186 กลุ่มคุ้มครองผู้เอาประกันภัยเขตทุกเขตและสำนักงานประกันภัยจังหวัดทุกจังหวัด หรือที่ www.doi.go.th จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:15:52 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ****. อุบัติเหตุจากการใช้รถใช้ถนน สามารถเกิดขึ้นได้ตลอดเวลาและอาจนำมาซึ่ง ความสูญเสียทั้งชีวิต ร่างกาย อนามัย และ ทรัพย์สิน การทำประกันภัย รถยนต์เป็นวิธีหนึ่งที่ช่วยบรรเทาความสูญเสียด้วยการชดใช้ค่าเสียหายที่เกิดขึ้น ให้แก่ผู้เอาประกันภัย (เจ้าของรถ) หรือพูดได้ว่ามีผู้มารับความเสี่ยงภัย ที่อาจเกิดขึ้นโดยที่ไม่มีใคร รู้ล่วงหน้า           ประกันภัยรถยนต์มี 2 แบบ คือ      1.ประกันรถยนต์ชั้น1,2,3    เรียกว่า      ภาคสมัครใจ      2.ประกันภัย พ.ร.บ.             เรียกว่า       ภาคบังคับ      คือ คุณสมัครใจทำ ไม่มีใครบังคับ แต่ พ.ร.บ. กฎหมายบังคับให้รถยนต์ทุกคันต้องทำ ***บางครั้งปัญหาจากอุบัติเหตุเพียงเล็กน้อย  อาจทำให้คุณต้องเสียเงินค่าซ่อมแซมจำนวนมาก   แต่หากรถคุณมีประกันก็เหมือนคุณมีบัตรประกันสังคมรถหรือประกันชีวิต  คุณย่อมสามารถไปพบแพทย์ได้ทุกเมื่อที่เจ็บป่วย  หรือมีปัญหาเกี่ยวกับสุขภาพโดยไม่ต้องเสียค่าบิการใด ๆ อีกเช่นกันกับการระกันภัยรถคุณสามารถขับรถได้อย่างมั่นใจ   และสบายใจว่าเมื่อใดหากคุณโชคร้ายเกิดอุบัติเหตุโดยที่เป็นฝ่ายผิด   หรือมีบุคคลได้รับบาดเจ็บจากอุบัติเหตุ  คุณมีผู้รับผิดชอบแทนเรียบร้อยแล้ว     **** ก่อนตกลงซื้อประกันรถ   ขั้นแรกคุณต้องมั่นใจว่าบริษัทนั้นมีความมั่นคงพอ   โดยถามพนักงานขายประกันเกี่ยวกับประวัติความเป็นมาของบริษัท   เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา มีบริษัทประกันภัยมากมายถูกปิดลง   เนื่องมาจากความผดพลาดทางการเงิน   และการล้มละลาย   ระวังจะเสียเงินฟรี !     **** เบี้ยประกันที่แตกต่างย่อมมีผลถึงระดับความคุ้มครองที่คุณจะได้รับ   ควรเลือกประกันที่เหมาะสมกับสถานะการเงินและรูปแบบประกันที่เหมาะสมกับสถานะการเงินและรูปแบบที่คุณควรได้รับการคุ้มครอง      - กรมธรรม์ประกันภัยรถยนต์ประเภทที่ 1              ให้ความคุ้มครองความเสียหายที่จะเกิดขึ้นทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นตัวรถยนต์ หรืออุปกรณ์เครื่องตกแต่ง หรือสิ่งที่ติดประจำอยู่กับตัวรถยนต์ รวมถึงความเสียหายต่อชีวิตทรัพย์สินของบุคคลภายนอก    - กรมธรรม์ประกันภัยรถยนต์ ประเภทที่ 2      ให้ความคุ้มครองความเสียหายต่อชีวิตและทรัพย์สินจองบุคคลภายนอกเท่านั้น ส่วนตัวรถคันที่เอาประกันจะได้รับความคุ้มครองเฉพาะกรณีเกิดไฟไหม้และรถหายเท่านั้น       -.กรมธรรม์ประกันภัยรถยนต์ ประเภทที่ 3      ให้ความคุ้มครองเฉพาะความเสียหายต่อชีวิตและทรัพย์สินของบุคคลภายนอกเท่านั้น ส่วนรถคันที่เอาประกันผู้เอาประกันภัยเป็นผู้รับผิดชอบ จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:16:55 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ****ประกันภัยน่ารู้ โครงการ "ชนแล้วแยก แลกใบเคลม" จากปัญหาการจราจรบนท้องถนนเมื่อเกิดอุบัติเหตุรถยนต์เฉี่ยวชนกันขึ้นนั้น ทำให้เกิดการกีดขวางทางจราจรเนื่องจากแต่ละฝ่ายไม่ยอมเคลื่อนย้ายรถ ซึ่งส่งผลให้การจราจรติดขัดมากยิ่งขึ้นและลุกลามต่อเนื่องไปยังเส้นทางจราจรอื่นๆ ดังนั้น เพื่อแก้ไขปัญหาการจราจร ลดความสูญเสียพลังงานและอำนวยความสะดวกแก่ผู้ใช้รถใช้ถนน กระทรวงพาณิชย์ กระทรวงคมนาคม สำนักงานตำรวจแห่งชาติ และสมาคมประกันวินาศภัย จึงได้ร่วมกันจัดทำโครงการ "ชนแล้วแยก แลกใบเคลม" เพื่อให้รถที่มีประกันภัยภาคสมัครใจไม่ว่าจะเป็นประเภท 1 ประเภท 2 หรือประเภท 3 หากเกิดอุบัติเหตุเฉี่ยวชนกันทำให้เกิดความเสียหายต่อทรัพย์สิน(ตัวรถยนต์) และคู่กรณีสามารถตกลงกันได้ว่าฝ่ายใดเป็นฝ่ายถูก ฝ่ายใดเป็นฝ่ายผิด หรือประมาทร่วม ก็สามารถแลกเอกสารใบยืนยันการเกิดเหตุ (Claim Form) ระหว่างกันเพื่อนำไปติดต่อบริษัทประกันภัยต่อไป แล้วแยกย้ายรถได้ทันทีโดยไม่ต้องรอพนักงานสินไหมทดแทนของบริษัทประกันภัยมาในที่เกิดเหตุ หลังจากนั้นให้แจ้งเหตุแก่เจ้าหน้าที่ตำรวจจราจรที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียงเพื่อทราบทันที โดยโครงการดังกล่าวนี้มีบริษัทประกันภัยที่มีใบอนุญาตรับประกันภัยรถทุกบริษัทเข้าร่วมโครงการจำนวนทั้งหมด 67 บริษัท และเริ่มดำเนินการตั้งแต่วันที่ 1 มกราคม 2548 เป็นต้นไป กรมการประกันภัย กระทรวงพาณิชย์ www.doi.go.th สายด่วนประกันภัย 1186 จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:17:19 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ****ควรทำอย่างไรเมื่อเกิดอุบัติเหตุ คนที่ขับรถยนต์หรือขี่รถจักรยานยนต์ หากเกิดอุบัติเหตุขึ้นแล้วควรจะต้องรู้ว่าต้องปฎิบัติตนอย่างไร ซึ่งกฎหมายมีข้อกำหนดในเชิงบังคับให้ต้องปฏิบัติ ตามพระราชบัญญัติจราจรทางบก พ.ศ. 2522 ซึ่งวางหลักไว้ว่า "ผู้ใดขับรถยนต์หรือขี่ในทาง ซึ่งก่อให้เกิดความเสียหายแก่ผู้อื่นหรือทรัพย์สินของผู้อื่นไม่ว่าจะเป็นความผิดของตนหรือไม่ก็ตาม ต้องหยุดรถยนต์และให้ความช่วยเหลือตามสมควร พร้อมแสดงตัวและแจ้งเหตุต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ซึ่งอยู่ใกล้เคียงทันที กับต้องแจ้งชื่อตัว ชื่อสกุลและที่อยู่ของตน และหมายเลขทะเบียนแก่ผู้ได้รับความเสียหายด้วย ในกรณีที่ผู้ขับหรือผู้ขี่หลบหนีไป หรือไม่แสดงตัวต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ ณ สถานที่เกิดเหตุ ให้สันนิษฐานว่าเป็นผู้กระทำความผิด และให้พนักงานเจ้าหน้าที่มีอำนาจยึดรถยนต์คันที่ผู้ขับหลบหนีหรือไม่แสดงตนว่าเป็นผู้ขับจนกว่าคดีถึงที่สุดหรือได้ตัวผู้ขับ ถ้าเจ้าของหรือผู้ครอบครองไม่แสดงตัวต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ภายใน 6 เดือน นับแต่วันเกิดเหตุ ให้ถือว่ารถยนต์นั้นเป็นทรัพย์สินซึ่งได้ใช้ในการกระทำความผิด หรือเกี่ยวกับการกระทำความผิด และให้ตกเป็นของรัฐ " สำหรับผู้ไม่ปฏิบัติตาม จะต้องมีความผิดและต้องรับโทษตามความหนักเบาในผลที่เกิดขึ้น ดังนี้ กรณีแรก ไม่หยุดรถให้ความช่วยเหลือ พร้อมแสดงตัวและแจ้งเหตุ ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกิน 3 เดือน หรือปรับตั้งแต่ 2,000-10,000 บาท หรือทั้งจำทั้งปรับ กรณีที่สอง ถ้าการไม่หยุดรถให้ความช่วยเหลือ พร้อมแสดงตัวและแจ้งเหตุ เป็นเหตุให้ผู้อื่นได้รับอันตรายสาหัสหรือตาย ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกิน 6 เดือน หรือปรับตั้งแต่ 5,000-20,000 บาท หรือทั้งจำทั้งปรับ กฎหมายกำหนดให้เจ้าของหรือผู้ครอบครองรถยนต์ต้องมาแสดงตัวต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ภายใน 6 เดือนนับแต่วันเกิดเหตุ หากผู้ขับไม่ทำตาม กฎหมายให้อำนาจแก่พนักงานเจ้าหน้าที่สามารถยึดรถยนต์จนกว่าคดีถึงที่สุดหรือได้ตัวผู้ขับ ถ้าภายใน 6 เดือนนับแต่วันเกิดเหตุ เจ้าของหรือผู้ครอบครองรถยนต์ยังไม่มาแสดงตัวต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ กฎหมายถือว่ารถยนต์คันนั้นเป็นทรัพย์สินซึ่งได้ใช้ในการกระทำผิดหรือเกี่ยวกับการกระทำความผิด และให้ตกเป็นของรัฐ ตัวอย่างเช่น 1. การที่ขับรถยนต์โดยประมาทชนผู้ตาย แล้วนำผู้ตายไปส่งโรงพยาบาลทันทีหลังเกิดเหตุ โดยมิได้แจ้งเหตุต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ จะถือว่าหลบหนีไปจนเป็นเหตุให้ผู้ตายได้รับอันตรายถึงตายตามโทษกรณีที่สองไม่ได้ เพราะผู้ขับได้ให้ความช่วยเหลือผู้ตายแล้ว จึงมีความผิดเพียงการไม่แจ้งเหตุและแสดงตัวเท่านั้น การที่ให้ความช่วยเหลือตามสมควร แต่ไม่ได้แสดงตัวและแจ้งเหตุต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ จึงไม่ถือว่าไม่ได้ให้ความช่วยเหลือ และการที่หลบหนีไม่แสดงตัวและแจ้งเหตุต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ จะถือเป็นเหตุให้ผู้ตายได้รับอันตรายถึงตายตามโทษกรณีที่สองไม่ได้ จึงมีความผิดเฉพาะการที่ไม่แสดงตัวและแจ้งเหตุ 2. ขับรถยนต์โดยประมาทเป็นเหตุให้ผู้อื่นถึงแก่ความตายและได้รับบาดเจ็บ แต่แจ้งให้พนักงานเจ้าหน้าที่ในจุดเกิดเหตุทราบว่าตนเป็นผู้ขับรถยนต์คันเกิดเหตุ และมีผู้อื่นนำผู้บาดเจ็บไปรับการรักษาที่โรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว แม้ต่อมาคนขับหลบหนีไป ยังไม่ถือว่าเป็นการไม่ได้ให้ความช่วยเหลือตามสมควรแก่ผู้ตายและผู้บาดเจ็บ กับไม่ได้แสดงตัวและแจ้งเหตุต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ซึ่งอยู่ใกล้เคียงให้ทราบทันที เพราะคนขับได้แจ้งเหตุพร้อมแสดงตัวต่อเจ้าหน้าที่ และมีการช่วยเหลือผู้ตายหรือผู้บาดเจ็บแล้ว อย่างไรก็ตาม ในการขับหรือขี่ยานพาหนะใดๆ ทุกคนจะต้องมีสติและจิตสำนึกอยู่เสมอว่าจะต้องใช้ความระมัดระวังและปฏิบัติตามกฎหมายอย่างเคร่งครัด อุบัติเหตุก็จะไม่เกิดขึ้น ให้ต้องสูญเสียทั้งชีวิตร่างกายและทรัพย์สิน และไม่มีผู้ใดต้องเดือดร้อนย่อมเป็นสิ่งที่ดีที่สุด จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:17:48 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ****กำหนดอัตราค่าโดยสารรถจักรยานยนต์รับจ้าง กรมการขนส่งทางบก ได้ออกกฎกระทรวง กำหนดอัตราค่าจ้างบรรทุกคนโดยสารสำหรับรถจักรยานยนต์สาธารณะ ให้มีผลใช้บังคับตั้งแต่วันที่ 20 ตุลาคม 2548 เป็นต้นไป โดยเห็นว่าการที่ผู้ขับรถจักรยานยนต์สาธารณะสามารถกำหนดอัตราค่าจ้างบรรทุกคนโดยสารเอง อาจก่อให้เกิดความไม่เป็นธรรมกับคนโดยสาร ดังนั้น เพื่อให้การกำหนดอัตราค่าจ้างบรรทุกคนโดยสารเกิดความเป็นธรรมและทีอัตราที่เหมาะสมกับการให้บริการในแต่ละพื้นที่ จึงจำเป็นต้องออกกฎกระทรวงนี้ (1) ระยะทาง 2 กิโลเมตรแรก ไม่กิน 25 บาท และกิโลเมตรต่อๆไป ไม่เกินกิโลเมตรละ 5 บาท (2) ระยะทางเกินกว่า 5 กิโลเมตรขึ้นไป อัตราค่าจ้างบรรทุกคนโดยสารให้เป็นไปตามที่ผู้ขับรถและคนโดยสารตกลงกัน จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:18:39 ]

ความคิดเห็นที่ 25 *****การเตรียมตัวเพื่อร้องทุกข์สำหรับผู้บริโภค พระราชบัญญัติคุ้มครองผู้บริโภค พ.ศ. 2522 ซึ่งแก้ไขเพิ่มเติม โดยพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้บริโภค (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2541 มาตรา 4 ได้บัญญัติสิทธิของผู้บริโภคที่จะได้รับการคุ้มครอง 5 ประการ ได้แก่ สิทธิที่จะได้รับข่าวสารรวมทั้งคำพรรณาคุณภาพที่ถูกต้องและเพียงพอเกี่ยวกับสินค้าหรือบริการ สิทธิที่จะมีอิสระในการเลือกหาสินค้าหรือบริการ สิทธิที่จะได้รับความปลอดภัยจากการใช้สินค้าหรือบริการ สิทธิที่จะได้รับความเป็นธรรมในการทำสัญญา สิทธิที่จะได้รับการพิจารณาและชดเชยความเสียหาย ดังนั้นการร้องทุกข์ เมื่อไม่ได้รับความเป็นธรรม จากการซื้อสินค้าหรือบริการ ถือเป็นเรื่องที่ชอบธรรม ที่ผู้บริโภคควรกระทำ เพื่อให้ผู้ประกอบธุรกิจชดใช้ความเสียหาย และเพื่อเป็นการลงโทษหรือปรามมิให้ ผู้ประกอบธุรกิจเอารัดเอาเปรียบผู้บริโภค การเตรียมตัวของผู้บริโภค เพื่อจะมาร้องทุกข์เป็นขั้นตอน ที่มีความสำคัญ หากเอกสารหลักฐานที่ผู้บริโภค นำมาไม่ครบถ้วน จะทำให้ผู้บริโภคเสียเวลา ในการยื่นเรื่อง การเตรียมเอกสาร หลักฐานของผู้ร้องเรียน ผู้ร้องเรียนจะต้องเตรียม เอกสารหลักฐานให้พร้อม เพื่อจะนำมาใช้ประกอบกับการบันทึกร้องเรียน ดังนี้ กรณีร้องเรียนเรื่องบ้าน ที่ดินจัดสรรและอาคารชุด (เอกสารทั้งหมดให้ถ่ายสำเนา 5 ชุด) บัตรประจำตัวประชาชน / บัตรประจำตัวข้าราชการ ทะเบียนบ้านผู้ร้องเรียน ที่อยู่ที่สามารถติดต่อกับผู้ประกอบธุรกิจ หนังสือจอง , สัญญาจอง , สัญญาจะซื้อขาย เอกสารโฆษณา,ภาพถ่าย (ถ้ามี) ใบเสร็จรับเงิน , เอกสารรับเงินเรียงรับดับการชำระค่างวด หนังสือ, จดหมายโต้ตอบระหว่างผู้ร้องเรียน กับผู้ประกอบธุรกิจ (ถ้ามี) เอกสารอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องเช่นสำเนาโฉนดที่ดิน สำเนาหนังสือรับรอง ทะเบียนนิติบุคคล เป็นต้น เตรียมไปรษณียบัตร จำนวน 1 แผ่นพร้อมกรอก ชื่อ - ที่อยู่ของ ผู้ร้องเรียน เตรียมอากรแสตมป์จำนวน 30 บาท การยื่นเรื่องร้องเรียน ผู้บริโภคยื่นเรื่องร้องเรียน ที่สำนักงานคณะกรรมการคุ้มครองผู้บริโภค (กรุงเทพฯ) หรือคณะอนุกรรมการคุ้มครองผู้บริโภคประจำจังหวัดในจังหวัดที่ท่านอาศัยอยู่ โดยมีขั้นตอนดังนี้ ผู้ร้องเรียนกรอกรายละเอียด ในแบบบันทึกคำร้องเรียนพร้อมแนบเอกสาร (เอกสารลงชื่อรับรองสำเนาทุกฉบับ) มอบให้เจ้าหน้าที่ ผู้ร้องเรียนกรอกรายละเอียด ในแบบหนังสือมอบอำนาจ (มอบอำนาจให้ สคบ. ดำเนินการแทนผู้ร้อง) พร้อมติดอากรแสตมป์จำนวน 30 บาท กรณีผู้บริโภคไม่สามารถร้องเรียนด้วยตนเองได้ ผู้มาร้องเรียนแทน จะต้องมีหนังสือรับรองมอบ อำนาจจากผู้บริโภค พร้อมติดอากรแสตมป์จำนวน 30 บาท) นำมายื่นต่อเจ้าหน้าที่ด้วย หากมีข้อสงสัยประการใดโปรดสอบถามเจ้าหน้าที่เพิ่มเติม หมายเลขโทรศัพท์ ติดต่อหน่วยงานที่ให้การคุ้มครองผู้บริโภค กองคุ้มครองผู้บริโภคด้านโฆษณา 0-2629-7037-9 , 0-2629-7041-3 กองคุ้มครองผู้บริโภคด้านฉลาก 0-2629-7048-50 , 0-2629-7052-5 กองคุ้มครองผู้บริโภคด้านสัญญา 0-2629-7061-3 , 0-2629-7065-8 กองเผยแพร่และประชาสัมพันธ์ 0-2629-8250-2 , 0-2629-8254-6 กองนิติการ 0-2629-8259-60 , 0-2629-8262-4 สำนักงานเลขานุการกรม 0-2629-8243 , 0-2629-8245-8 จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:19:05 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ****แอลกอฮอล์ในเลือดเท่าไรจึงจะถือว่า"เมา" การวัดปริมาณแอลกอฮอล์ในเลือดโดยวิธีเป่าลมหายใจ เป็นวิธีหนึ่งที่ใช้ในการตรวจสอบผู้ที่ดื่มเครื่องดื่มที่มีส่วนผสมของแอลกอฮอล์แล้วขับขี่หรือควบคุมยานพาหนะ เมื่อเราดื่มเหล้า แอลกอฮอล์จะถูกดูดซึมผ่านปาก กระเพาะอาหาร และลำไส้เล็กเข้าสู่เลือดและเคลื่อนที่ตามทางเดินของเลือดผ่านไปทางหัวใจ และเลือดถูกสูบฉีดไปปอด สู่ส่วนต่างๆของร่างกาย เข้าสู่สมองทำให้การสั่งงานของสมองช้าลง ถ้าชงเหล้าแก่หรือเข้ม ,หรือดื่มเร็วๆ ,หรือดื่มขณะที่ท้องว่าง จะทำให้มีแอลกอฮอล์ในเลือดสูง หน่วยแสดงค่าปริมาณแอลกอฮอล์ในเลือด คือ มิลลิกรัมต่อ 100 มิลลิลิตร(mg/100 ml) หรือเรียกว่า "มิลลิกรัมเปอร์เซ็นต์" เช่น ถ้าวัดได้ 50 มิลลิกรัมเปอร์เซ็นต์ แสดงว่าในเลือดปริมาตร 100 มิลลิลิตร มีปริมาณแอลกอฮอล์อยู่ 50 มิลลิกรัม ถ้ามีแอลกอฮอล์ในเลือด 30 มิลลิกรัมเปอร์เซ็นต์ จะมีอาการสนุกสนานร่าเริง ถ้ามีแอลกอฮอล์ในเลือด 50 มิลลิกรัมเปอร์เซ็นต์ จะทำให้การเคลื่อนไหวช้าลง ถ้ามีแอลกอฮอล์ในเลือด 100 มิลลิกรัมเปอร์เซ็นต์ จะเมาเดินไม่ตรงทาง ถ้ามีแอลกอฮอล์ในเลือด 200 มิลลิกรัมเปอร์เซ็นต์ จะเกิดอาการสับสน ถ้ามีแอลกอฮอล์ในเลือด 300 มิลลิกรัมเปอร์เซ็นต์ จะเกิดอาการง่วงซึม ถ้ามีแอลกอฮอล์ในเลือด 400 มิลลิกรัมเปอร์เซ็นต์ จะเกิดอาการสลบอาจถึงตาย คำว่า"เมาสุรา" ตามกฎหมายซึ่งห้ามขับขี่ยานพาหนะ คือการมีปริมาณแอลกอฮอล์ในร่างกายมากกว่า 50 มิลลิกรัมเปอร์เซ็นต์ ดังนั้น ถ้าหากถูกเรียกตรวจแอลกอฮอล์โดยวิธีเป่าลมหายใจและวัดค่าได้เกิน 50 มิลลิกรัมเปอร์เซ็นต์ จงอย่าแปลกใจเลยถ้าตำรวจบอกว่าคุณเมา แม้เราจะรู้ตัวเองว่ามีสติอยู่ตลอดเวลาก็ตาม เพราะกฎหมายกำหนดไว้เช่นนั้น ข้อมูล : กองรังสีและเครื่องมือแพทย์ กรมวิทยาศาสตร์การแพทย์ กระทรวงสาธารณสุข จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:19:40 ]

ความคิดเห็นที่ 27 *****       ****ภาษากฎหมาย 1.โมฆะกรรม หมายถึง การกระทำที่สูญเปล่า ส่วนใหญ่เป็นเรื่องการทำนิติกรรมต่างๆ นิติกรรมที่ทำนั้นเสียเปล่าไม่เกิดผลในทางกฎหมาย เท่ากับว่านิติกรรมนั้นไม่ได้ทำขึ้นมาเลย ใครเป็นผู้มีส่วนได้เสียย่อมกล่าวอ้างการเป็นโมฆะกรรมได้เสมอ เช่น นิติกรรมที่มีวัตถุประสงค์เป็นการต้องห้ามตามกฎหมาย เป็นการพ้นวิสัย หรือขัดต่อศีลธรรมอันดี หรือขัดต่อความสงบเรียบร้อย เช่น ทำสัญญาจ้างฆ่าคน , ทำสัญญาจ้างให้เหาะให้ดู ฯลฯ 2.โมฆียกรรม หมายถึง การทำนิติกรรมที่สมบูรณ์ซึ่งมีผลบังคับได้ตามกฎหมายจนกว่าจะถูกบอกล้าง เป็นนิติกรรมที่ทำขึ้นโดยมีเหตุบกพร่องบางอย่างในเรื่องความสามารถ หรือในเรื่องการแสดงเจตนาอย่างใดอย่างหนึ่ง แต่เหตุบกพร่องไม่ได้ทำให้นิติกรรมสูญเปล่า นิติกรรมนั้นคงใช้ได้ตามกฎหมายตลอดไปจนกว่าจะมีการบอกล้าง เมื่อบอกล้างแล้วจึงถือว่านิติกรรมนั้นเป็นโมฆะ เสียเปล่ามาตั้งแต่แรก แต่ถ้าไม่ได้มีการบอกล้างจนล่วงเลยกำหนดตามกฎหมาย หรือมีการให้สัตยาบันรับรู้ในนิติกรรมนั้น นิติกรรมนั้นก็เป็นอันสมบูรณ์ 3. นิติกรรมอำพราง หมายถึง การทำนิติกรรมขึ้นสองอย่าง อย่างหนึ่งทำขึ้นโดยมีเจตนาเพียงเพื่อปกปิดหรืออำพรางนิติกรรมอีกอย่างหนึ่งซึ่งไม่ต้องการให้เป็นที่เปิดเผย ผลในทางกฎหมาย นิติกรรมอย่างแรกจะเป็นโมฆะ เพราะเป็นการแสดงเจตนาลวงโดยสมรู้ร่วมคิดกันระหว่างคู่กรณี ส่วนนิติกรรมอย่างหลังที่ถูกอำพรางไว้จะมีผลในทางกฎหมาย 4. ความผิดหลายบท หมายถึง การกระทำที่เป็นกรรมเดียวแต่เป็นความผิดตามกฎหมายหลายบท ซึ่งผู้กระทำต้องรับโทษตามกฎหมายบทที่หนักที่สุด เช่น เอาหินขว้างใส่บ้านจนกระจกแตก และหินไปโดนคนในบ้านกะโหลกแตกตายอีกด้วย เป็นการทำผิดกฎหมายสองบทคือ เจตนาทำให้เสียทรัพย์ และฆ่าคนตาย เช่นนี้ผู้กระทำต้องรับโทษฐานฆ่าคนตาย ซึ่งมีโทษหนักกว่า 5. ความผิดหลายกระทง คือ การทำความผิดหลายกรรมต่างกันหรือที่เรียกว่า "ต่างกรรมต่างวาระ" การกระทำแต่ละกรรมนั้นเป็นอิสระจากกัน เช่น วันนี้ยักยอกเงินนายจ้าง 100 บาท รุ่งขึ้นยักยอกอีก 500 บาท การยักยอกแต่ละวันไม่เกี่ยวกัน เป็นความผิดสองกระทงต้องรับผิดชอบเป็นรายกระทงไป 6. พยานแวดล้อมกรณี หมายถึง พยานที่แสดงข้อเท็จจริงอันอาจทำให้ศาลพึงสัญนิฐานข้อเท็จจริงในประเด็นได้ แต่พยานเช่นนี้มิใช่ประจักษ์ที่รู้เห็นเหตุการณ์โดยตรง บางคดีอาจหาพยานโดยตรงไม่ได้ จำเป็นต้องอาศัยพยานแวดล้อมกรณีเป็นส่วนประกอบในการช่วยพิสูจน์ข้อเท็จจริง เช่น พยานเบิกความว่า ได้ยินเสียงคนร้องให้ช่วยจากในบ้าน ทันใดนั้นก็เห็นหลังคนวิ่งออกมาจากบ้านแต่งตัวนุ่งกางเกงยีนส์ใส่เสื้อคอกลมสีขาว แต่ไม่เห็นหน้าว่าเป็นใคร เมื่อฟังประกอบกับคำให้การของผู้เสียหายว่าคนร้ายคือนาย ก. เป็นผู้ทำร้ายตนโดยนาย ก. นุ่งกางเกงยีนส์ใส่เสื้อยืดสีขาว ศาลก็ลงโทษนาย ก.ได้ 7. พยานบอกเล่า หมายถึง พยานที่ทราบข้อเท็จจริงจากการบอกเล่าของผู้อื่น มิได้รู้เห็นหรือทราบข้อเท็จจริงโดยตรง เมื่อมาเบิกความเป็นพยาน ศาลจะไม่ค่อยรับฟังหรือให้น้ำหนักความเชื่อถือแต่อย่างใด 8. ทรัพยสิทธิ คือ สิทธิที่มีวัตถุแห่งสิทธิเป็นทรัพย์สิน หรือสิทธิที่มีอยู่เหนือทรัพย์สิน เป็นสิทธิที่จะบังคับเอาแก่ตัวทรัพย์สินโดยตรง ทรัพยสิทธิจะก่อตั้งขึ้นได้โดยอาศัย อำนาจของกฎหมาย (จะมาทำสัญญาตั้งทรัพยสิทธิกันเองไม่ได้) เช่น กรรมสิทธิ สิทธิครอบครอง สิทธิอาศัย ภาระจำยอม สิทธิเก็บกิน สิทธิเหนือพื้นดิน สิทธิจำนอง สิทธิยึดหน่วง ฯลฯ 9. บุคคลสิทธิ คือ สิทธิที่มีวัตถุแห่สิทธิเป็นการกระทำหรืองดเว้นการกระทำ ที่เรียกกันว่าสิทธิเรียกร้อง กล่าวได้ว่าบุคคลสิทธิ คือสิทธิที่มีอยู่เหนือบุคคล เป็นสิทธิที่บังคับเอากับตัวบุคคลให้กระทำหรือให้งดเว้นการกระทำ จะไปบังคับเอาแก่ตัวทรัพย์สินไม่ได้ เช่น สัญญาเงินกู้ ถ้าลูกหนี้ไม่ชำระหนี้ เจ้าหนี้จะไปบังคับเอาทรัพย์สินของลูกหนี้เลยไม่ได้ เจ้าหนี้ต้องไปฟ้องร้องต่อศาลตามกระบวนการของศาลต่อไป 10. มูลคดี หมายถึง ต้นเหตุอันเป็นที่มาแห่งการโต้แย้งสิทธิ อันจะทำให้โจทก์เกิดอำนาจฟ้อง เช่น มีคนบุกรุกเข้าไปอยู่ในที่ดินของเรา ซึ่งปกติที่ดินที่เป็นของเรา คนอื่นย่อมไม่มีสิทธิเข้ามายุ่งเกี่ยว การที่มีคนเข้ามาอยู่โดยไม่มีสิทธิ นั่นย่อมเป็นการโต้แย้งสิทธิของเราแล้ว เป็นเหตุให้เราเกิดอำนาจฟ้องให้เขาย้ายออกไป 11.คดีมโนสาเร่ คือ คดีที่ฟ้องกันโดยอาจคำนวณความเสียหายเป็นเงินได้ไม่เกิน 300,000 บาท หรือคดีฟ้องขับไล่บุคคลใดๆ ออกจากอสังหาริมทรัพย์โดยมีค่าเช่าขณะยื่นฟ้อง หรืออาจให้เช่าได้ในขณะยื่นคำฟ้องไม่เกินเดือนละ 30,000 บาท 12.คดีไม่มีข้อยุ่งยาก หมายถึง คดีแพ่งธรรมดาสามัญ ซึ่งโจทก์ฟ้องขอให้ชำระเงินแน่นอนตามตั๋วเงินหรือสัญญา ซึ่งปรากฏในเบื้องต้นว่าเป็นสัญญาที่แท้จริง มีความสมบูรณ์และบังคับได้ตามกฎหมาย เช่น สัญญากู้ยืมเงิน สัญญาจำนอง สัญญาค้ำประกัน เช็ค ตั๋วสัญญาใช้เงิน ฯลฯ 13.ความผิดลหุโทษ คือ ความผิดที่มีโทษเล็กน้อยต้องระวางโทษจำคุกไม่เกิน 1 เดือน หรือปรับไม่เกิน 1,000 บาท หรือทั้งจำทั้งปรับ ความผิดลหุโทษมิได้มีเฉพาะแต่ในกฎหมายอาญาเท่านั้น แต่ความผิดลหุโทษตามประมวลกฎหมายอาญาแม้จะกระทำโดยไม่เจตนาก็เป็นความผิด เช่น การวางสิ่งของกีดขวางทางสาธารณะ แม้มิได้มีเจตนาที่จะกีดขวางก็เป็นความผิดแล้ว 14. อายุความ คือ ระยะเวลาที่กฎหมายกำหนดไว้เพื่อให้คู่กรณีจัดการใช้สิทธิเรียกร้องต่อกันภายในระยะเวลาที่กฎหมายกำหนดไว้ เช่น ต้องฟ้องภายใน 1 ปี 2 ปี 3 ปี ฯลฯ ถ้าไม่ใช้สิทธิเรียกร้องภายในระยะเวลาที่กฎหมายกำหนดไว้ย่อมมีผลทำให้หมดสิทธิเรียกร้องต่อกัน เรียกว่า "คดีขาดอายุความ" 15.มรดก คือ บรรดาทรัพย์สินทุกชนิดของผู้ตาย ซึ่งรวมไปถึงสิทธิหน้าที่และความรับผิดที่ไม่ใช่เรื่องส่วนตัวของผู้ตายด้วย เมื่อผู้ใดถึงแก่ความตายไม่ว่าจะตายตามธรรมชาติหรือตายเพราะศาลสั่งให้เป็นคนสาบสูญ มรดกของคนๆ นั้นย่อมตกทอดแก่ทายาท ซึ่งแบ่งเป็นทายาทโดยธรรมคือ คู่สมรส พ่อ แม่ พี่ น้อง ฯลฯ และทายาทที่เป็นผู้รับพินัยกรรม 16.พินัยกรรม หมายถึง การแสดงเจตนาเป็นคำสั่งสุดท้ายของเจ้ามรดกอันเป็นการกำหนดการเผื่อตายในเรื่องทรัพย์สินของตนหรือในกิจการต่างๆ และให้มีผลบังคับเมื่อตนเองถึงแก่ความตายแล้ว โดยที่การแสดงเจตนานั้นจะต้องทำตามแบบที่กฎหมายกำหนดไว้ เช่น พินัยกรรมจะต้องมีข้อความใดบ้าง , ต้องมีพยานลงชื่อรับรองกี่คน ฯลฯ 17.ค่าสินไหมทดแทน หมายถึง การใช้ราคาทรัพย์สินที่ผู้เสียหายต้องเสียไปเพราะการกระทำละเมิด หรือการใช้ราคาทรัพย์สินนั้น รวมทั้งค่าเสียหายที่จะพึงบังคับให้ใช้ เพื่อความเสียหายใดๆ อันได้ก่อขึ้นนั้นด้วย เช่น ถ้าผู้ทำละเมิดเอาทรัพย์ไปโดยไม่มีอำนาจ ผู้นั้นต้องคืนทรัพย์นั้นให้แก่เจ้าของหรือชดใช้กันด้วยวิธีอื่น แต่ถ้าไม่อาจคืนทรัพย์สินนั้นในสภาพเดิมได้ไม่ว่าจะเป็นเพราะถูกทำลายหรือสูญหาย ก็จะต้องชดใช้ราคาของทรัพย์นั้น ส่วนค่าเสียหายที่จะพึงบังคับให้ใช้เพื่อความเสียหายใดๆ อันได้ก่อขึ้นนั้น เป็นการบังคับให้ใช้ค่าเสียหายเป็นตัวเงินเพื่อชดเชยกับความเสียหาย เช่น ราคาตามทรัพย์สิน , ค่ารักษาพยาบาล 18. การสาบสูญ หมายถึง การตายโดยผลของกฎหมาย อันเนื่องจากคนใดๆ ที่ได้ไปเสียจากภูมิลำเนาหรือถิ่นที่อยู่ โดยไม่ส่งข่าวคราวและไม่มีใครทราบว่ายังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว ตามระยะเวลาที่กฎหมายกำหนดไว้ไม่ว่าจะเป็นกรณีธรรมดา หรือในกรณีพิเศษที่มีภาวะสงคราม 19. คนไร้ความสามารถ คือ คนที่ไม่มีความสามารถตามกฎหมาย หรือถูกกฎหมายจำกัดในเรื่องความสามารถ หรือคนวิกลจริตที่ถูกศาลสั่งให้เป็นคนไร้ความสามารถแล้วและให้อยู่ในความอนุบาลของบุคคลอื่น เช่น คนบ้า , คนเป็นอัมพาตเดินไม่ได้ ฯลฯ คนเสมือนไร้ความสามารถ คือ คนที่มีความบกพร่องทางร่างกาย หรือจิตฟั่นเฟือนไม่สมประกอบ หรือประพฤติสุรุ่ยสุร่ายเสเพลเป็นอาจิณ หรือติดสุรา หรือมีเหตุอื่นในทำนองเดียวกัน จนทำให้ไม่สามารถจัดการงานโดยตนเองได้ คนเหล่านี้เมื่อถูกศาลสั่งให้เป็นคนเสมือนไร้ความสามารถแล้ว จะต้องอยู่ในความพิทักษ์ของบุคคลอื่น เช่น คนที่ติดสุราเรื้อรัง 20. เจตนา คือ การกระทำที่ผู้กระทำประสงค์ต่อผล หรือย่อมเล็งเห็นผลของการกระทำได้ ตัวอย่างของการกระทำที่ประสงค์ต่อผล เช่น ต้องการฆ่าคนอื่นจึงใช้ปืนยิงเขาจนตาย ส่วนการกระทำที่ย่อมเล็งเห็นผล เช่น ยิงปืนเข้าใส่ในรถเมล์ที่วิ่งผ่านมาแม้มิได้ตั้งใจจะฆ่าใครโดยเจาะจง จนเกิดการตายหรือบาดเจ็บขึ้น เช่นนี้ผู้กระทำย่อมเล็งเห็นผลที่อาจจะเกิดขึ้นได้แต่ก็ยังกระทำ กฎหมายถือว่าเป็นการกระทำโดยมีเจตนา 21. ประมาทเลินเล่อ คือ การกระทำที่ผู้กระทำมิได้มีเจตนา ซึ่งหากได้ใช้ความระมัดระวังตามวิสัยและพฤติการณ์แล้ว ความเสียหายก็อาจจะไม่เกิดขึ้น แต่ผู้กระทำมิได้ใช้ความระมัดระวังนั้นให้เพียงพอ เช่น ขับรถยนต์มาในทางเอก พอมาถึงทางแยกเห็นรถออกมาจากทางแยกแล้ว แต่ก็มิได้หยุดหรือชะลอความเร็วลงจนเกิดอุบัติเหตุขึ้น เช่นนี้แม้ว่ารถในทางเอกมีสิทธิไปก่อน แต่ก็ถือว่ารถในทางเอกประมาทเลินเล่อ 22. ทางสาธารณะ คือ ทางบกหรือทางน้ำสำหรับประชาชนใช้ในการจราจร รวมถึงทางรถไฟและทางรถรางที่มีรถเดิน สำหรับประชาชนโดยสารด้วย เช่น ถนนหนทาง แม่น้ำลำคลอง ซึ่งใครๆ ก็มีสิทธิที่จะใช้ได้ 23. สาธารณสถาน คือ สถานที่ใดๆ ซึ่งประชาชนมีความชอบธรรมที่จะเข้าไปได้ แต่ถ้าสาธารณสถานนั้นมีกำหนดเวลาทำการเปิด - ปิดที่แน่นอน เช่น ร้านอาหาร โรงหนัง หลังเวลาที่ปิดแล้วย่อมไม่มีสิทธิที่จะเข้าไป 24. เคหสถาน คือ ที่ซึ่งใช้เป็นที่อยู่อาศัย เช่น เรือน โรง หรือแพ ซึ่งคนอยู่อาศัย รวมถึงบริเวณของที่ซึ่งใช้เป็นที่อยู่อาศัยนั้นด้วย จะมีรั้วล้อมหรือไม่ก็ตาม เช่น บ้านที่มีบริเวณรอบๆ บ้านเป็นลานว่างไม่มีรั้วกั้น บริเวณลานว่างนั้นก็ถือว่าเป็นเคหสถานด้วย 25. อาวุธ นอกจากปืน มีด ระเบิด ฯลฯ ยังหมายความรวมถึงสิ่งซึ่งมิใช่อาวุธโดยสภาพ แต่ซึ่งได้ใช้หรือเจตนาจะใช้ประทุษร้ายร่างกายถึงอันตรายสาหัสอย่างอาวุธ เช่น สากกะเบือมีไว้สำหรับใช้ทำอาหาร แต่ได้นำมาใช้ตีหัวคนอื่นจนแตก เช่นนี้ถือว่าสากกระเบือเป็นอาวุธด้วย 26. เอกสารราชการ คือ เอกสารซึ่งเจ้าพนักงานได้ทำขึ้นหรือรับรองในหน้าที่ และรวมถึงสำเนาเอกสารนั้นๆ ที่เจ้าพนักงานได้รับรองในหน้าที่ด้วย 27. เอกสารสิทธิ คือ เอกสารที่เป็นหลักฐานแห่งการก่อ เปลี่ยนแปลง โอน สงวนหรือระงับซึ่งสิทธิ เช่น โฉนดที่ดิน สัญญาซื้อขาย สัญญาจำนอง ฯลฯ 28. พยายามกระทำความผิด คือ การลงมือกระทำความผิดแต่กระทำไปไม่ตลอด หรือกระทำไปตลอดแล้วแต่การกระทำนั้นไม่บรรลุผล เช่น ลงมือจุดไฟเผาบ้านคนอื่นแล้ว แต่เกิดเปลี่ยนใจเสีย ถือว่าเป็นการกระทำผิดไม่ตลอด หรือกรณีที่จุดไฟเผาบ้านคนอื่นแล้ว แต่มีชาวบ้านมาช่วยกันดับไฟนั้นเสีย ถือว่าเป็นการทำผิดที่ไม่บรรลุผล กฎหมายถือว่าผู้กระทำมีความผิดฐานพยายามกระทำความผิด 29. เหตุสุดวิสัย คือ เหตุใดๆอันจะเกิดขึ้นหรือจะให้ผลพิบัติก็ดี เป็นเหตุที่ไม่อาจป้องกันได้แม้คนที่ต้องประสบหรือใกล้จะต้องประสบเหตุนั้นจะได้จัดการระมัดระวังตามสมควรแล้ว 30. ละเมิด คือ การกระทำที่จงใจหรือประมาทเลินเล่อ ทำต่อบุคคลอื่นโดยผิดกฎหมายให้เขาเสียหายถึงแก่ชีวิต แก่ร่างกาย อนามัย เสรีภาพ ทรัพย์สินหรือสิทธิอย่างหนึ่งอย่างใดก็ดี ถือว่าเป็นการกระทำละเมิดต่อผู้อื่น จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:20:37 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เรื่องการจราจรและมารยาทในการขับรถบ้าง จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:22:08 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ***** ขับรถชิดขวา ได้หรือไม่ ตามกฎหมาย พรบ.การจราจรทางบก พ.ศ.2522 ระบุไว้ว่า มาตรา ๓๓ ในการขับรถ ผู้ขับขี่ต้องขับรถในทางเดินรถด้านซ้ายและต้องไม่ล้ำกึ่งกลางของทางเดินรถ เว้นแต่ในกรณีต่อไปนี้ ให้เดินทางขวาหรือล้ำกึ่งกลางของทางเดินรถได้ (๑) ด้านซ้ายของทางเดินรถมีสิ่งกีดขวางหรือถูกปิดการจราจร (๒) ทางเดินรถนั้นเจ้าพนักงานจราจรกำหนดให้เป็นทางเดินรถทางเดียว (๓) ทางเดินรถนั้นกว้างไม่ถึงหกเมตร มาตรา ๓๔ ในการใช้ทางเดินรถที่ได้จัดแบ่งช่องเดินรถในทิศทางเดียวกันไว้ตั้งแต่สองช่องขึ้นไป หรือที่ได้จัดช่องเดินรถประจำทางไว้ในช่องเดินรถซ้ายสุด ผู้ขับขี่ต้องขับรถในช่องซ้ายสุดหรือใกล้กับช่องเดินรถประจำทาง เว้นแต่ในกรณีต่อไปนี้ ให้เดินทางขวาของทางเดินรถได้ (๑) ในช่องเดินรถนั้นมีสิ่งกีดขวางหรือถูกปิดการจราจร (๒) ทางเดินรถนั้น เจ้าพนักงานจราจรกำหนดให้เป็นทางเดินรถทางเดียว (๓) จะต้องเข้าช่องทางให้ถูกต้องเมื่อเข้าบริเวณใกล้ทางร่วมทางแยก (๔) เมื่อจะแซงขึ้นหน้ารถคันอื่น (๕)[1] เมื่อผู้ขับขี่ขับรถด้วยความเร็วสูงกว่ารถในช่องเดินรถด้านซ้าย มาตรา ๓๕[2] รถที่มีความเร็วช้าหรือรถที่มีความเร็วต่ำกว่าความเร็วของรถคันอื่นที่ขับในทิศทางเดียวกัน ผู้ขับขี่ต้องขับรถให้ใกล้ขอบทางเดินรถด้านซ้ายเท่าที่จะกระทำได้ ผู้ขับขี่รถบรรทุก รถบรรทุกคนโดยสาร รถจักรยานยนต์ในทางเดินรถซึ่งได้แบ่งช่องเดินรถในทิศทางเดียวกันไว้ ตั้งแต่สองช่องขึ้นไปหรือได้จัดช่องเดินรถประจำทางด้านซ้ายไว้โดยเฉพาะ ต้องขับรถในช่องเดินรถด้านซ้ายสุดหรือใกล้เคียงกับช่องเดินรถประจำทางแล้วแต่กรณี ความในวรรคสองมิให้ใช้บังคับแก่รถยนต์บรรทุกส่วนบุคคลที่มีน้ำหนักไม่เกินหนึ่งพันหกร้อยกิโลกรัม และรถยนต์นั่งส่วนบุคคลเกินเจ็ดคน ตามกฎหมายว่าด้วยรถยนต์ หมายถึง รถทุกคันต้องชิดซ้าย เว้นแต่ ในมาตรา 33 และ 34 ส่วนใน มาตรา 35 บังคับ รถที่ขับช้า รถบรรทุก และ จักรยานยนต์ ต้องชิดซ้าย โดยยกเว้น รถบรรทุกส่วนบุคคล(รถบ้าน) ที่มีน้ำหนักไม่เกิน 1,600 กก. และรถนั่งส่วนบุคคลเกิน 7 คน หมายถึง รถเก๋ง ปิดอัพ รถตู้ ที่ทำให้นั่งได้เกิน 7 คน แต่จดทะเบียนแบบรถส่วนบุคคล (รถบ้าน) ไม่ใช่เพื่อขนส่งสาธารณะ -------------------------------------------------------------------------------- [1] มาตรา ๓๔ (๕) เพิ่มเติมโดยพระราชบัญญัติจราจรทางบก (ฉบับที่ ๔) พ.ศ. ๒๕๓๕ [2] มาตรา ๓๕ แก้ไขโดยพระราชบัญญัติจราจรทางบก (ฉบับที่ ๓) จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:23:14 ]

ความคิดเห็นที่ 30 **** การใช้เข็มขัดนิรภัย ประเภทของเข็มขัดนิรภัย    1. แบบรัดหน้าตักและรั้งพาดไหล่ (แบบ 3 จุด)        สำหรับผู้ขับรถและผู้ที่นั่งตอนหน้าแถวเดียวกับผู้ขับรถที่อยู่ด้านริมสุด    2. แบบรัดหน้าตัก (แบบ 2 จุด) สำหรับผู้ที่นั่งตอนกลางระหว่างผู้ขับรถและ        ผู้ที่นั่งตอนหน้าแถวเดียวกับผู้ขับรถ ที่อยู่ด้านริมสุด        ประเภทรถยนต์ที่กำหนดให้ติดตั้งเข็มขัดนิรภัย        1. รถยนต์ตาม พ.ร.บ.รถยนต์ พ.ศ. 2522            1.1 รถที่จดทะเบียนตั้งแต่วันที่ 1 มกราคม 2531 เป็นต้นไป ดังนี้                รถยนต์นั่งส่วนบุคคล (รถเก๋ง)                รถยนต์รับจ้างระหว่างจังหวัด                รถยนต์รับจ้างบรรทุกผู้โดยสารไม่เกิน 7 คน (รถแท็กซี่)            1.2 รถที่จดทะเบียนตั้งแต่วันที่ 1 มกราคม 2537 เป็นต้นไป ดังนี้                รถยนต์นั่งส่วนบุคคลเกิน 7 คน (รถตู้)                รถยนต์บรรทุกส่วนบุคคล (รถปิคอัพ)        2. รถยนต์ตาม พ.ร.บ.การขนส่งทางบก พ.ศ. 2522 เฉพาะรถที่จดทะเบียนตั้งแต่            วันที่ 1 มกราคม 2537 เป็นต้นไป ดังนี้                2.1 รถที่ใช้ในการขนส่งผู้โดยสารที่มีจำนวนที่นั่งไม่เกิน 15 ที่นั่ง ซึ่งจดทะเบียนรหัส                    นำหน้า 10 (การขนส่งประจำทาง) 30 (การขนส่งไม่ประจำทาง), 40 (การขนส่งส่วนบุคคล)                2.2 รถที่ใช้ในการขนส่งสัตว์หรือสิ่งของ ที่มีน้ำหนักรถไม่เกิน 1,600 กิโลกรัม                    ที่จดทะเบียนรหัสนำหน้า 70 (การขนส่งไม่ประจำทาง)                2.3 รถขนาดเล็กที่มีจำนวนที่นั่งไม่เกิน 15 ที่นั่ง ซึ่งจดทะเบียน รหัสนำหน้า 20                    (รถประจำทางวิ่งในเขตเมือง) การบังคับใช้ ประกาศกรมการขนส่งทางบกมีผลบังคับใช้ทั่วประเทศตั้งแต่วันที่ 7 ตุลาคม 2540 เป็นต้นไป กรณีไม่ติดตั้งเข็มขัดนิรภัยตามกำหนด กรมการขนส่งทางบกจะไม่ผ่านการตรวจสภาพรถให้ 1. มีความผิดตาม พ.ร.บ.รถยนตร์ พ.ศ. 2522 ปรับไม่เกิน 1,000 บาท 2. มีความผิดตาม พ.ร.บ.การขนส่งทางบก พ.ศ. 2522 ปรับไม่เกิน 50,000 บาท 3. ผู้ขับรถและผู้นั่งตอนหน้าแถวเดียวกับผู้ที่ขับรถ หากไม่คาดเข็มขัดนิรภัย จะมีความผิดตาม พ.ร.บ.จราจรทางบก พ.ศ. 2538 ปรับรายละไม่เกิน 500 บาท จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:24:18 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ***** มาตรการบันทึกคะแนน อบรมทดสอบผู้ขับขี่รถที่กระทำผิดและการพักใช้ใบอนุญาตขับขี่   พระราชบัญญัติจราจรทางบก พ.ศ. 2522 ได้บัญญัติมาตรการในการยึดใบอนุญาตขับขี่ และการบันทึก คะแนน สำหรับผู้กระทำผิดบางกรณี หรือการกระทำผิดซ้ำไว้ โดยให้สำนักงานตำรวจแห่งชาติกำหนดฐานความ ผิดซึ่งต่อมาสำนักงานตำรวจแห่งชาติได้ออกข้อกำหนดมาตรการบันทึกคะแนน อบรม ทดสอบผู้ขับขี่รถที่กระทำผิด และการพักใช้ใบอนุญาตขับขี่ กรณีที่ผู้ขับขี่กระทำผิดใน 16 ฐานความผิด (รายละเอียดปรากฏด้านหลัง) โดยมี มาตรการในการดำเนินการดังนี้ 1. การยึดใบอนุญาตขับขี่ เมื่อผู้ขับขี่กระทำความผิดใน 16 ฐานความผิด เมื่อชำระค่าปรับแล้วจะถูกยึดใบอนุญาตขับขี่ มีกำหนด ครั้งละไม่เกิน 60 วัน 2. การบันทึกคะแนน เมื่อทำการยึดใบอนุญาตขับขี่แล้ว หลังจากนั้นจะถูกบันทึกคะแนนตามฐาน ความผิดโดยบันทึกไว้ด้านหลังใบอนุญาตขับขี่ และในเครื่องบันทึกข้อมูล 3. การอบรมทดสอบผู้กระทำผิด เมื่อผู้ขับขี่ กระทำความผิดในข้อหาใดข้อหาหนึ่งใน 16 ฐานความ ผิดซ้ำ 2 ครั้งในข้อหาเดียวกัน ภายในกำหนดเวลา 1 ปี นับจากการกระทำความผิดครั้งแรก จะต้องเข้ารับการอบรมใช้เวลา 3 ชั่วโมง และเมื่ออบรมเสร็จสิ้นแล้ว ต้องทดสอบความรู้ตามแบบทดสอบให้ได้คะแนนมากกว่า ร้อยละ 50 หากคะแนนไม่ถึงเกณฑ์ จะต้องเข้าทดสอบซ้ำ จนกว่าจะผ่านการทดสอบ 4. การถูกพักใช้ใบอนุญาตขับขี่ เมื่อผู้ขับขี่ได้กระทำความผิด และถูกบันทึกคะแนนไว้ มีคะแนนรวมกันแล้วไม่เกิน 60 คะแนน หลังจากชำระค่าปรับแล้ว ผู้ขับขี่จะต้องถูกพักใช้ใบอนุญาต แต่ละครั้งมีกำหนดไม่เกิน 90 วัน หากผู้ขับขี่กระทำความผิดซ้ำในข้อหาเดียวกัน 2 ครั้ง ในกำหนดหนึ่งปีตามที่กล่าวมาข้างต้น และมีคะแนนรวมกันเกิน 60 คะแนน ผู้กระทำผิด จะต้องอบรม ทดสอบ และถูกพักใช้ใบอนุญาตขับขี่ไปพร้อมกัน 5. การขับรถในระหว่างถูกยึดหรือถูกพักใบอนุญาตขับขี่ - ผู้ขับรถในระหว่างถูกยึดใบอนุญาตขับขี่ มีโทษปรับไม่เกิน 2,000 บาท - ผู้ขับรถในระหว่างถูกพักใช้ใบอนุญาตขับขี่ มีโทษปรับไม่เกิน 1,000 บาท หรือจำคุกไม่เกิน 1 เดือน หรือทั้งจำทั้งปรับ *** ฐานความผิดที่จะต้องถูกดำเนินการตามมาตรการบันทึกคะแนน อบรมทดสอบผู้ขับขี่รถที่กระทำผิด และการพักใช้ใบอนุญาตขับขี่ บันทึกคะแนนครั้งละ 10 คะแนน สำหรับฐานความผิด (A)   1. ขับรถในลักษณะกีดขวางการจราจร 2.ขับรถบนทางเท้าโดยไม่มีเหตุอันสมควร ** บันทึกคะแนนครั้งละ 20 คะแนน สำหรับฐานความผิด (B) 3.แซงรถด้านซ้ายและไม่มีความปลอดภัย 4. แซงรถเมื่อขึ้นทางชัน ขึ้นสะพาน ในทางโค้ง หรือแซงรถในระยะ 30 เมตร ก่อนถึงทางข้าม ทางร่วม ทางแยก วงเวียน หรือเกาะที่สร้างไว้ หรือแซงรถในที่หมอก ฝุ่น หรือควัน จนไม่อาจเห็นทางข้างหน้าได้ในระยะ 60 เมตร หรือแซงรถเมื่อเข้าที่คับขันหรือเขตปลอดภัย หรือแซงรถในที่มีเครื่องหมายแสดงเขตอันตราย 5.จอดรถในทางเดินรถ หรือไหล่ทางโดยไม่เปิดไฟในเวลาที่มีแสงสว่าง ไม่เพียงพอ 6.ขับรถแท็กซี่ ปฏิเสธไม่รับจ้างบรรทุกคนโดยสาร 7.ขับรถแท็กซี่ พาคนโดยสารไปทอดทิ้งระหว่างทาง ** บันทึกคะแนนครั้งละ 30 คะแนน สำหรับฐานความผิด (C) 8.ขับรถในขณะหย่อนความสามารถ ในอันที่จะขับ 9.ขับรถประมาท หรือน่าหวาดเสียว 10. ขับรถในลักษณะที่ผิดปกติวิสัย ของการขับรถตามธรรมดา 11. ขับรถโดยไม่คำนึงถึงความปลอดภัย หรือความเดือดร้อนของผู้อื่น 12. ขับรถด้วยอัตราความเร็วเกินกว่าที่กฎหมายกำหนด ** บันทึกคะแนนครั้งละ 40 คะแนน สำหรับฐานความผิด (D) 13.ไม่หยุดรถหลังเส้นให้รถหยุดตามสัญญาณจราจรไฟสีแดง หรือ เครื่องหมายจราจรสีแดงที่มีคำว่า "หยุด" (ขับรถฝ่าฝืนสัญญาณไฟแดง) 14. ขับรถในขณะเมาสุราหรือของเมาอย่างอื่น 15. ขับรถก่อให้เกิดความเสียหายแก่บุคคล หรือทรัพย์สินของผู้อื่น ไม่หยุดรถ และให้ความช่วยเหลือตามสมควร ไม่แสดงตัวและไม่แจ้งเหตุต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ ที่ใกล้เคียงทันที 16. แข่งรถในทาง จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:25:44 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ***ถาม-ตอบเรื่องกฎหมายกับรถยนต์ ทุกคำตอบได้มาจาก พ.ต.ท.ยอดชาย ผู้สันติ รองผกก.2 บก.จร. ฝ่ายประชาสัมพันธ์ บก.02 กองบัญชาการตำรวจนครบาล **1. ท่อไอเสีย รถยนตร์ที่มีการเปลี่ยนแปลงขนาดท่อไอเสีย หม้อพัก และปลายท่อด้านท้ายมีขนาดใหญ่กว่าปรกติ มีความผิดหรือไม่ครับ คำตอบ ไม่ผิดครับ แต่สำคัญอย่าให้เสียงดังเกินกว่าที่กม.กำหนดไว้ สำหรับรถยนต์ ไม่เกิน 100 เดซิเบล รถจักรยานยนต์ไม่เกิน 95 เดซิเบล **2. กระจกมองข้าง กระจกมองข้างถ้าเราติดอันเล็กจะผิดกฎหมายมั๊ยครับ คำตอบ การติดกระจกมองข้างอันเล็ก ไม่ผิดกม.ครับ สามารถติดได้ เหตุผลเพราะ พ.ร.บ.รถยนต์พ.ศ.2522 บัญญัติว่า รถยนต์ต้องมีและใช้เครื่องอุปกรณ์สำหรับรถดังต่อไปนี ้ - เครื่องมองหลัง เป็นกระจกเงา ติดอยู่ในที่ที่ผู้ขับรถสามารถมองเห็นภาพการจราจรด้า นข้างและด้านหลังได้ทุกขณะอย่างชัดเจน เนื่องจากไม่ได้กำหนดจำนวนหรือขนาดของเครื่องมองหลัง ดังนั้นจึงสามารถติดเพิ่มจากเดิมได้โดยไม่ผิดกม. - กรณีเป็นรถจักรยานยนต์ กม.ก็บัญญัติไว้เช่นเดียวกันครับ **3. เรื่อง รถโหลด รถเก๋งโหลดเตี้ยผิดกฏหมายหรือเปล่าครับ หรือมีกฏหมายบังคับให้โหลดได้ไม่เกินเท่าไหร่ เพราะรถบางคันท้ายโด่งมา บางคนโหลดให้ดูพองาม ซึ่งผมโดนตำรวจจับข้อหาดัดแปลงสภาพรถ และรถผมก็เป็นรถมือสอง ซื้อมาใช้สภาพนี้ครับ (ก็ไม่เตี้ยมากครับน่าจะประมาณ 1 - 2 นิ้ว สามารถก้มไปดูใต้ท้องรถได้) อยากรู้ว่า 1. ถ้าผิดกฏหมาย ทำไมถึงปล่อยให้เต๊นท์รถขายรถทำมาหรือดัดแปลงรถได้คร ับ และทำไมเวลาตรวจสภาพรถก่อนต่อทะเบียนถึงผ่านละครับ ( แต่เวลาขับถูกจับ) และหนังสือลงโฆษณาขายโช้คโหลดอย่างนู้นอย่างงี้ ปล่อยให้เค้าขายได้อย่างไร(เท่ากับขายของที่ทำให้ผิด กฏหมายนะ) 2. ถ้ารถที่ดัดแปลงสภาพรถผิดกฏหมาย รถที่ใส่ไฮโดรลิค ยืดขึ้นยืดลง ใส่เครื่องเสียงดังๆรบกวนชาวบ้าน (เลียนแบบมอเตอร์โชว์) รถเก๋งเล็กที่ใส่เครื่อง J เทอร์โบ (แรงเกินขนาดของรถ) รถที่ยกสูงถือว่าดัดแปลงสภาพรถหรือเปล่า 3.ตอนผมจอดติดไฟแดงตำรวจมาขอดูใบขับขี่ พอผมยื่นให้ดู กับเดินกลับไปที่รถของเค้าเพื่อเขียนใบสั่ง ทิ้งให้ผมนั่งงงอยู่ในรถ โดยไม่แจงข้อหา ผมต้องขับออกไปแล้วจอดข้างทาง แล้วรีบเดินมาหาเค้าถามว่าเกิดอะไรขึ้นเค้าจึงบอกว่า ดัดแปลงสภาพรถ ผมบอกว่าผมซื้อมาสภาพนี้ หรือพูดอย่างไรก็ไม่สนเก็บใบขับขี่เข้ากระเป๋าแล้วให ้ไปเสียค่าปรับที่โรงพัก พอไปเสียค่าปรับ จะปรับตั้งพันหนึ่ง (มันความผิดผมเหรอ ผมซื้อมาสภาพนี้น่ะ) ผมว่าบางครั้งตำรวจทำเกินไปในบางครั้งไม่รับฟังเหตุผลบ้าง น่าจะชี้แจงให้เข้าใจว่ามันผิดอย่างนี้ๆนะ ไปแก้ไขซะ ถ้าเจออีกจับแน่นอนอะไรประมาณนี้ 4. คุณว่าการมีส่วนในเรื่องของเงินค่าปรับมีส่วนเกี่ยวข ้องไหม มีคนบอกว่า(ซึ่งผมก็เห็นด้วย) พอมีเอี่ยวส่วนแบ่งในเงินค่าปรับทำให้บางคนไม่เคยโดน จับก็โดน(ผมใช้ขับรถมา 2 ปี ไม่เคยโดนจับไปทำธุระหลายจังหวัดเพิ่งมาโดน) บางครั้งผมเห็นว่ามันเอื้อการนำมาใช้หาผลประโยชน์กับ คนที่ไม่ค่อยรู้เรื่องกฏหมายมากเกินไป เหมือนดาบมีสองคมใช้ในทางที่ดีก็ดีไป เท่าที่ผมอยากรู้ก็มีเท่านี้ละครับ ซึ่งผมคิดว่าประชาชนทั้งหลายที่ใช้รถ ก็คงอยากจะทราบเหมือนกับผม ***คำตอบ ขออนุญาตแยกตอบเป็นหัวข้อหลักๆ อาจจะข้ามหรือกระโดดไปบ้าง ดังนี้ -- การใช้รถนั้น หากเป็นรถที่ซื้อต่อจากผู้อื่น (รถมือสอง) ผู้ที่ซื้อรถคันดังกล่าวมาหรือผู้ขับขี่รถ (จะเป็นเจ้าของรถหรือไม่ก็ตาม) จะต้องรับผิดชอบทั้งในเรื่องของการขับขี่รถและของตัว รถที่ถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจจราจรตรวจพบว่าผิดกม. สรุปว่า การใช้รถมือสองหรือการยืมรถคนอื่นมาขับ หรือการเป็นลูกจ้างแล้วนายจ้างสั่งให้มาขับรถ เช่นไปส่งของหรือเป็นคนขับรถ หาสกพบว่ามีสิ่งใดสิ่งหนึ่งผิดกม. จะอ้างว่าไม่ใช้เจ้าของรถหรือเป็นรถซื้อต่อมา ย่อมไม่ได้ ยกเว้นจะมีกม.กำหนดไว้เป็นความผิดเฉพาะตัวเจ้าของ -- รถโหลดเตี้ยหรือรถยกสูงไม่ผิดกม. เว้นแต่ 2.1 รถโหลดเตี้ย หากโหลดแล้ว มีผลต่อเนื่องไปทำให้ส่วนอื่นของรถผิดกม.ก็จะมีความผิดไปด้วย ซึ่งเห็นได้ชัดที่สุดคือ การโหลดเตี้ยทำให้ระดับของไฟหน้ารถผิดไปจากที่กม.กำหนดไว้ ได้แก่ รถยนต์ : ไฟหน้ารถถูกกำหนดให้สูงจากพื้นทางราบถึงจุดศูนย์กลาง ดวงโคมไม่น้อยกว่า 0.60 ม. แต่ไม่เกิน 1.35 ม. หากนำรถไปโหลดเตี้ยแล้ว ลองเอาไม้บรรทัดวัดดูว่าน้อยกว่า 0.60 ม.หรือไม่ หากน้อยกว่าก็ผิดกม.ครับ 1. รถอยู่ในเต๊นท์ยังไม่ผิดกม.ครับ จอดไว้ในเต๊นท์ยังไม่ผิดจะผิดเมื่อเอาออกไปใช้ขับขี่ ส่วนโชคอัพรถนั้นยิ่งไม่ผิดกม.ใหญ่ เว้นแต่จะผิดตามพ.ร.บ. ผลิตภัณท์มาตรฐานอุตสาหกรรม(มอก.) เกี่ยวคุณสมบัติของโชคอัพ ครับ เท่าที่ทราบ การตรวจสภาพรถผ่านสถานที่ตรวจรถเอกชนไม่ได้ตรวจเรื่อ งความเตี้ยของรถครับ มีแต่ตรวจเรื่องอุปกรณ์อื่น 2. รถยกสูงหากไฟสูงเกิน 1.35 ม.ก็ผิดกม.เช่นเดียวกันครับ รถใส่เครื่องเทอร์โบ หรือเปลี่ยนเครื่องใหม่ ต้องให้นายทะเบียนกรมการขนส่งทางบกตรวจสภาพก่อน หากตรวจผ่านก็ไม่ผิดครับ 3.ประเด็นว่าเป็นรถมือสองคงเข้าใจดีแล้วนะครับว่า ใช้เป็นเหตุผลในการทำให้พ้นผิดไม่ได้ แต่ประเด็นกรณีที่ตำรวจไม่แจ้งข้อหาหรือความผิดให้ทร าบนั้น ไม่ถูกต้อง โดยหลักแล้วต้องแจ้งให้ทราบก่อนว่าผิดอะไร แล้วจึงออกใบสั่ง 4. เรื่องการที่เจ้าหน้าที่ตำรวจผู้จับกุมได้รับเงินราง วัลจากค่าปรับจราจรนั้น เป็นเพราะมีกม.บัญญัติไว้ว่า เงินค่าปรับจราจรร้อยละห้าสิบให้แบ่งให้แก่กรุงเทพมห านคร และเป็นรายได้แผ่นดิน (กระทรวงการคลัง) ส่วนที่เหลือนั้นให้เป็นรางวัลให้กับเจ้าหน้าที่ตำรว จผู้จับกุม ซึ่งในส่วนของตำรวจจราจรก็มีการเปลี่ยนแปลงกันหลายคร ั้ง ซึ่งก็น่าจะเป็นเหตุจูงใจที่ทำให้มีการกวดขันจับกุมผ ู้ฝ่าฝืนกม.มากขึ้น แต่การกระทำความผิดใดๆก็ตาม หากไม่เคยถูกจับมาก่อน ก็ไม่ได้หมายความว่า จะเปลี่ยนสิ่งที่ผิดกม.เป็นสิ่งที่ถูกกม.ไปได้ ไม่ว่าจะไม่เคขถูกจับมา 2 หรือ 3 ปีหรือขับรถผ่านมากี่จังหวัดแล้วก็ตาม แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 49 01:28:57 จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:26:45 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ***4. เรื่องไฟตัดหมอก อยากทราบว่าการเปิดไฟตัดหมอกนั้นผิดกฎหมายไหมครับแล้ วถ้าผิดกฎหมายแล้วจะเสียค่าเปรียบเทียบปรับเท่าไหร่ **คำตอบ ขณะนี้กม.เปิดโอกาส ให้รถที่ต้องการติดไฟตัดหมอก 1.สามารถติดได้ที่หน้ารถข้างละหนึ่งดวงอยู่ในระดับเด ียวกัน ใช้ไฟแสงขาวหรือแสงเหลือง มีกำลังไฟเท่ากันไม่เกินดวงละ 55 วัตต์ สูงจากพื้นทางราบไม่เกินกว่าระดับโคมไฟแสงพ่งไกล (ไฟสูง) และโคมไฟแสงพุ่งต่ำ (ไฟต่ำ) ศูนย์รวมแสงต้องอยู่ต่ำกว่าแนวขนานกับพื้นทางราบไม่น ้อยกว่า 2 องศา หรือ 0.20 เมตรในระยะ 7.50 เมตร และไม่เฉไปทางขวา 2. ไฟตัดหมอกจะเปิดไฟหรือใช้แสงสว่างได้เฉพาะในทางที่จะ ขับรถผ่าน มีหมอก ควัน หรือฝุ่นละอองจนเป็นอุปสรรค อันอาจเกิดอันตรายในขณะขับรถ และเมื่อไม่มีรถอยู่ด้านหน้าหรือสวนมาในระยะของแสงไฟ ดังนั้น สรุปว่า 1. การติดไฟตัดหมอก มีเงื่อนไขตาม ข้อ 1 2. การใช้ไฟตัดหมอก ต้องปฏิบัติตามเงื่อนไขตาม ข้อ 2 5. เรื่องการใส่ part รอบคัน รถตู้ใส่กันชนรอบคันและมีเสาอากาศอยู่ด้านหลังจะผิดก ฏหมายหรือเปล่าครับ คำตอบ รถตู้หรือรถอื่นที่ติดกันชนรอบคัน หากพิจารณาจากการติดตั้งแล้ว ไม่น่าจะก่อให้เกิดอันตรายแก่ร่างกายหรือจิตใจของผู้ อื่น เช่นไม่ติดยื่นยาวจนเกินไป หรือไม่มีลักษณะเป็นของแหลมคม เมื่อมีคนเดินผ่านรถไปเฉี่ยวถูก ทำให้ได้รับบาดเจ็บ ก็ยังไม่เป็นความผิด การติดเสาอากาศก็เช่นเดียวกัน การติดกันชนรอบคัน แม้จะช่วยป้องกันไม่ให้เกิดความเสียหายกับตัวรถ แต่ก็เสียเงิน และทำให้น้ำหนักรถเพิ่มขึ้นโดยใช่เหตุ เปลืองน้ำมันรถเปล่าๆ กันชนเดิมก็มีอยู่แล้ว จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:27:32 ]

ความคิดเห็นที่ 34 **6. เรื่องฟิล์มกรองแสง ขอตอบคำถามด้วยบทความดังต่อไปนี้ (ตอนที่ 1) “ ฟีล์มกรองแสง ปัญหาอยู่ที่กรองแสงหรือสะท้อนแสง ” ฟีล์มกรองแสง หรือวัสดุกันแสง ช่วยลดปริมาณความร้อนที่จะเข้าไปรถ ทำให้อุณหภูมิภายในห้องโดยสารของรถเย็นเร็วขึ้น ลดอันตราย ที่เกิดจากการแตกกระจายของเศษกระจกได้ดีเยี่ยม รวมทั้งช่วยลดความเสี่ยงของบุคคลภายในรถ (สตรี) ทั้งจากการถูกมอง หรือสังเกต จากภาย นอกโดยเหล่ามิจฉาชีพทั้งหลาย และเพิ่มความเป็นส่วนตัวให้มากขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งในภาวะที่การจราจรติดขัด ยิ่งกว่านั้นเมื่อถึงคราวจำเป็น เร่งด่วน ยังได้อาศัยเป็นห้องแต่งตัวพอแก้ขัดไปได้ และรักษาอุปกรณ์ตกแต่งภายในรถ เช่น คอนโซลหน้า-หลังไม่ให้ซีดหรือแห้งกรอบ ช่วยประ หยัดพลังงานที่เกิดจากการทำงานของเครื่องปรับอากาศ นอกจากนี้ฟีล์ม กรองแสงยังช่วยลดรังสีอุลตราไวโอเล็ต และรังสียูวี ที่สำคัญยังช่วยป้องกันปัญหาทางสุขภาพอนามัย เช่น มะเร็งผิวหนัง ต้อนัยน์ตา และยังช่วยป้องกันรอยขีดข่วนที่อาจเกิดกับกระจกรถได้ อีกด้วย ตำรวจเอากม.อะไรมาจับ เอาเหตุผลอะไรมาตอบสังคม ก่อนที่ท่านจะอ่านข้อความต่อไปนี้ ขอให้สูดลมหายใจลึกๆไว้ก่อนครับ ฟีล์มกรองแสงโดยรวม มี 3 ชนิด คือ ชนิดที่ 1 ฟีล์มกรองแสงทั่วไป เป็นชนิดไม่มีการเคลือบโลหะ ฟีล์มชนิดนี้มีคุณสมบัติในการลดแสงที่ส่องผ่านกระจก ไม่มีการสะท้อนแสงหรือมีน้อยมาก เพิ่มความเข้มของสีกระจก เนื้อฟีล์มจะบาง ไม่มีความเงามัน ชนิดที่ 2 ฟีล์มกรองแสงชนิดเคลือบโลหะ มีการพัฒนาคุณสมบัติจากชนิดที่ 1 โดยการผสมโลหะหนัก เช่น ไอสารอลูมินั่ม นิเกิล ทองแดง หรือโลหะอัลลอยด์อื่นๆ ผิวฟีล์มจะมีสีเหลือบเป็นมันเงา สีจะแตกต่างกันตามประเภทของไอโลหะ เนื้อฟีล์มจะหนากว่าชนิดที่ 1 ลดการส่องผ่านของแสงได้มาก มีการสะท้อนแสงได้ดี ค่าการสะท้อนแสงมากน้อยขึ้นอยู่กับส่วนผสมของโลหะที่ เคลือบบนผิวฟีล์ม ชนิดที่ 3 ฟีล์มกรองแสงชนิดใช้กับกระจกอาคาร-สำนักงาน (เรียกกันทั่วไปว่า ฟีล์มฉาบปรอท ทั้งที่ไม่มีส่วนผสมของปรอทเลย แต่เรียกกันตามสีที่คล้ายสีของปรอท ) มีส่วนผสมของโลหะมากที่สุด สะท้อนแสงมากกว่า 50% ไม่เหมาะกับการนำมาติดกับกระจกรถอย่างยิ่ง เนื่องจากค่าของการสะท้อนแสงมีมาก ทำให้เข้าสะท้อนเข้าตาของผู้ขับขี่รถทั้งที่วิ่งสวนทางและตามหลัง เป็นสาเหตุให้เกิดอุบัติเหตุได้ง่าย และทำให้ทัศนะวิสัยในการมองเห็นสิ่งต่างจากภายในรถของ ผู้ขับขี่รถเสียไป (ฟีล์มชนิดนี้สังเกตุได้ง่าย จะมีการสะท้อนแสงได้มาก จนบางครั้งถึงกับหวีผม หรือบีบสิวได้) กม.ที่เกี่ยวข้องกับฟีล์มสะท้อนแสง (เฉพาะพ.ร.บ.จราจรทางบกฯ และพ.ร.บ.รถยนต์ฯ) 1. พ.ร.บ.จราจรทางบก พ.ศ. 2522 มาตรา 8 ห้ามมิให้ผู้ใดนำรถที่ไม่อาจแลเห็นทางพอแก่ความปลอดภ ัยมาใช้ในทางเดินรถ เพื่อประโยชน์แห่งมาตรานี้ ให้อธิบดีมีอำนาจออกระเบียบเกี่ยวกับใช้วัสดุกรองแสง กับรถที่นำมาใช้ในทางเดินรถได้ โดยประกาศในราชกิจจานุเบกษา - ระเบียบกรมตำรวจ ว่าด้วย การใช้วัสดุกรองแสงกับรถที่นำ มาใช้ในทางเดินรถ พ.ศ. 2541 ลงวันที่ 24 ก.พ. 2541 - ระเบียบสำนักงานตำรวจแห่งชาติว่าด้วย การใช้วัสดุกรองแสงกับรถที่นำมาใช้ในทางเดินรถ (ฉบับที่ 2) พ.ศ.2542 ลงวันที่ 24 ก.ย.2542 - ระเบียบสำนักงานตำรวจแห่งชาติว่าด้วย การยกเลิกการใช้วัสดุกรองแสงกับรถที่นำมาใช้ในทางเดิ นรถ พ.ศ.2544 ลงวันที่ 1 มิ.ย.2544 2. พ.ร.บ.รถยนต์ พ.ศ.2522 มาตรา 12 รถใดที่จดทะเบียนแล้ว หากปรากฏในภายหลังว่ารถนั้นมีส่วนควบหรือเครื่องอุปก รณ์สำหรับรถไม่ครบ ถ้วนถูกต้องตามที่กำหนดในกฎกระทรวง หรือเพิ่มสิ่งใดสิ่งหนึ่งเข้าไป ซึ่งอาจก่อให้เกิดอันตรายแก่ร่างกายหรือจิตใจของผู้อ ื่น ห้ามมิให้ผู้ใดใช้รถนั้นจนกว่าจะจัดให้มีครบถ้วนถูกต ้องหรือเอาออกแล้ว ก่อนที่จะมีการบังคับใช้ฟีล์มกรองแสงนั้น ได้มีการต่อต้าน ไม่เห็นด้วยเป็นอย่างมาก ประกอบกับสถานการณ์ในขณะนั้น ไม่เอื้ออำนวยต่อการปฏิบัติเกี่ยวกับการใช้วัสดุกรอง แสง กับรถที่นำมาใช้ในทางเดินรถ สมควรที่จะทำการศึกษาความเหมาะสมในเรื่องวัสดุกรองแส งติดรถยนต์ให้เป็นที่ชัดเจนเสียก่อน จึงให้ยกเลิกการใช้วัสดุกรองแสงกับรถที่นำมาใช้ในทาง เดินรถ เมื่อปี พ.ศ.2544 ผลของการยกเลิกกม. ทำให้สามารถติดฟีล์มกรองแสงที่รถได้โดยเสรี เนื่องจากไม่มีกม.บังคับไว้ ประกอบกับได้มีการพัฒนาคุณสมบัติของฟีล์มจากชนิดที่ 1 เป็นชนิดที่ 2 โดยมีหลักสำคัญคือ การเคลือบโลหะลงบนแผ่นฟีล์ม เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพในการลดแสงหรือความร้อนที่จะผ่ านเข้าไปภายในรถ ( Visible Light Transmission ) ซึ่งมีระดับค่าตั้งแต่ 8% - 66% และการสะท้อนแสงหรือความร้อน ( Visible Light Reflectance ) ซึ่งมีระดับค่าตั้งแต่ 5% - 43 % และเป็นที่นิยมของผู้ใช้รถอย่างมาก อย่างไรก็ตาม ปัญหาที่ตามมา คือ ความแตกต่างกันระ –หว่างระดับต่ำสุด ( 5% ) และสูงสุดของค่าการสะท้อนแสง ( 43% ) ทำให้รถติดฟีล์มดังกล่าว มีความหลากหลายและแตกต่างกัน ทั้งรถที่มีการสะท้อนแสงน้อยสุดไปจนถึงมากสุด ประกอบกับมีผู้นำรถติดฟีล์มชนิดที่ 3 (สำหรับอาคารสำนักงาน) และนำออกมาใช้ในถนนเพิ่มขึ้น ต่อมาในวันที่ 27 ส.ค.2547 ได้มีการร้องเรียนผ่านนายพูลทรัพย์ ปิยะอนันต์ ผู้ตรวจ การแผ่นดินของรัฐสภา ไปยังนายจาตุรนต์ ฉายแสง รองนายกรัฐมนตรี ในฐานะประธานคณะกรรมการป้องกันอุบัติภัยแห่ง ชาติ กรณีเริ่มมีรถยนต์ติดฟีล์มกันแดดแบบฉาบปรอทสะท้อนแสง ( ชนิดที่ 3 ) ซึ่งเมื่อถูกแสงแดดจะสะท้อนไปเข้าตาผู้ขับรถคันอื่นท ี่ขับตามมาหรือขับข้างๆ ทำให้ตาพร่า อันก่อให้เกิดอันตรายอย่างยิ่งจากอุบัติเหตุ อีกทั้งง่ายต่อการก่ออาชญากรรม เพราะฟีล์มชนิดดังกล่าวจะไม่เห็นคนข้างใน เนื่อง จากกันสายตาโดยสิ้นเชิง ซึ่งปัญหาอันอาจเกิดภัยอันตรายร้ายแรงดัง กล่าว โดยผู้ตรวจการแผ่นดินของรัฐสภาได้ประสพด้วยตัวเองมาแ ล้ว จึงได้มีการสั่งการโดยสำนักงานตำรวจแห่งชาติในฐานะหน ่วย งานที่เกี่ยวข้องดำเนินการแก้ไขปัญหา ให้เจ้าหน้าที่ตำรวจจราจรทั่วประ- เทศทำการประชาสัมพันธ์ ขอความร่วมมือผู้ขับขี่รถยนต์ติดฟีล์มกันแดดแบบปรอทส ะท้อนแสง ( ชนิดติดอาคารสำนักงาน ) งดใช้ฟีล์มประเภทดัง กล่าว หากพบมีผู้ฝ่าฝืนให้กวดขันจับกุมและดำเนินคดี ในความผิดฐาน เพิ่มสิ่งใดสิ่งหนึ่งเข้าไปที่รถซึ่งอาจก่อให้เกิดอั นตรายแก่ร่างกายหรือจิตใจของผู้อื่นตาม มีอัตราโทษปรับ ไม่เกิน 2,000 บาท ปรากฏว่าในการกวดขันจับกุมตาม พ.ร.บ.รถยนต์ พ.ศ. 2522 มาตรา 12 นั้น เนื่องจากไม่ได้มีการกำหนดมาตรฐานหรือหลักเกณฑ์ของค่ าการสะท้อนแสงที่อาจเป็นอันตรายแก่ร่างกายหรือจิตใจข องผู้อื่นไว้ คงให้เป็นดุลยพินิจของเจ้าหน้าที่ตำรวจจราจรผู้ปฏิบั ติในการพิจารณา ซึ่งอาจมีความแตกต่างกันไปในแต่ละปัจเจกบุคคล รวมทั้งเวลา ตลอดจนสภาพแวดล้อม รวมทั้งความเข้าใจที่คลาดเคลื่อนระหว่างผู้ขับขี่รถท ี่ถูกตรวจจับกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ ในประเด็นการจับกุมความผิดฐาน ติดฟีล์ม กรองแสง ซึ่งได้มีการยกเลิกกม.ไปแล้ว กับความผิดฐาน เพิ่มสิ่งใดสิ่งหนึ่งเข้าไปที่รถซึ่งอาจก่อให้เกิดอั นตรายแก่ร่างกายหรือจิตใจของผู้อื่น (สิ่งใดสิ่งหนึ่งในที่นี้ อาจหมายรวมถึงวัสดุอื่นใด เช่น ผ้าม่าน กระดาษ สติกเกอร์โฆษณาต่างๆ มู่ลี่กันแดด ฉากกั้น ฯลฯ )     สำหรับการกำหนดค่ามาตรฐานการสะท้อนแสงของฟีล์ม กรองแสงนั้น ผู้ประกอบการและสำนักงานตำรวจแห่งชาติ จะเป็นผู้ประสานให้สำนักงานมาตรฐานผลิตภัณฑ์อุตสาหกร รม (สมอ.)กระทรวงอุตสาหกรรมเป็นผู้กำหนดมาตรฐาน เพื่อใช้กำหนดเป็นแนวทางในการปฏิบัติให้ถูกต้องต่อไป ดังนั้น เพื่อไม่ให้ผู้ใช้รถที่ติดฟีล์มกรองแสงไปแล้ว ได้รับความเดือดร้อนและเกิดความสับสนอันอาจนำไปสู่ปั ญหาความขัดแย้งของสังคม ในขณะที่ยังไม่มีการกำหนดค่ามาตรฐานการสะท้อนแสงของฟ ีล์มกรองแสง ที่อาจก่อให้เกิดอันตรายแก่ร่างกายหรือจิตใจของผู้อื ่น สำหรับเป็นแนวทางในการปฏิบัติของเจ้าหน้าที่ตำรวจจรา จร ในวันที่ 27 ก.ย.2547 จึงได้มีบันทึกสั่งการของสำนักงานตำรวจแห่งชาติ ให้ใช้มาตรการประชาสัมพันธ์ขอความร่วมมือผู้ขับขี่แล ะร้านค้าผู้ติดฟีล์มที่อาจเกิดอันตรายดังกล่าวไปพลาง ก่อน อย่างไรก็ตาม รถที่ติดฟีล์มกันแดดแบบปรอทสะท้อนแสง ( ชนิดติดอาคาร-สำนักงาน ) ซึ่งเป็นชนิดที่อาจก่อให้เกิดอันตรายแก่ร่างกายหรือจ ิตใจของผู้อื่นอย่างชัดเจน จะมีการกวดขันจับกุมอย่างเข้ม งวดต่อไป ส่วนรถที่ติดฟีล์มกรองแสงชนิดที่ 1 หรือ ชนิดที่ 2 ไปแล้ว ยังไม่มีความจำเป็นที่จะต้องลอกออกในขณะนี้ สามารถใช้ต่อไปได้ จนกว่าจะมีการกำหนดค่ามาตรฐาน หรือมาตรการในการแก้ไขปัญหาก่อน ปัญหาคือ รถที่กำลังจะติดฟีล์มกรองแสงใหม่ หรือรถใหม่ ยังคงสามารถจะติดฟีล์มได้ แต่ควรทำความเข้าใจในรายละเอียดของฟีล์มที่จะติด ไม่ว่าจะเป็นชนิด ประเภท คุณสมบัติ โครงสร้าง และสิ่งสำคัญที่สุดได้แก่ ค่าการสะท้อนแสง ซึ่งเป็นหน้าที่ของร้านค้าประดับยนต์ที่จะต้องชี้แจง ให้ข้อแนะนำกับผู้บริโภคได้เข้าใจอย่างถูกต้อง รวมถึงการให้ร้านค้าผู้ประกอบการออกใบรับรองคุณสมบัต ิของฟีล์มที่ติด เพื่อไว้ตรวจ สอบในอนาคต อย่างไรก็ตาม เนื่องจากการกวดขันของเจ้าหน้าที่ตำรวจจราจรนั้น ยังอยู่บนพื้นฐานของดุลยพินิจที่กม.กำหนดไว้กว้างๆ อาจจะเกิดความขัดแย้งขึ้นระหว่างเจ้าหน้าที่ตำรวจจรา จรผู้ปฏิบัติกับผู้ขับขี่รถบ้าง ดังนั้นเมื่อมีการตรวจจับและออกใบสั่ง หากยังไม่ยอมรับในดุลยพินิจของเจ้าข้าหน้าที่ตำรวจผู ้จับกุม ข้อแนะนำคือ ขอให้นำใบสั่งพร้อมรถไปพบพนักงานสอบสวน สารวัตรจราจรหรือ รองผู้กำกับจราจร หรือหัวหน้าสถานีตำรวจ เพื่อตรวจสอบให้เกิดความถูกต้องและลดความขัดแย้งที่จ ะเกิดขึ้นในที่สุด สรุป ฟิลม์อะไรก็ได้ไม่ผิดกฎหมาย จะผิดต่อเมื่อ เป็นฟิล์มปรอท หรือติดเกิน25% ของกระจกบานหน้าคับ(ผมสรุปเองจากที่เข้าใจ) จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:27:58 ]

ความคิดเห็นที่ 35 7. เรื่อง การจับความเร็ว อยากร่วมรณรงค์ทุกเรื่องเกี่ยวกับกับการใช้รถบนท้องถ นน คือผมอยากทราบว่า กฎหมายที่ออกมาบังคับใช้เรื่องกำหนดความเร็ว 90 กม./ชม. เจาะจงพื้นที่หรือไม่ **คำตอบ 1. ความเร็วตามที่กฎหมายกำหนดสำหรับประเทศไทยนั้นแบ่งออ กได้เป็น 3 ส่วน 1.1 ความเร็วตามที่กม.กำหนด ซึ่งเป็นกฎกระทรวงออกตามพ.ร.บ.จราจรทางบก ฯ ระบุไว้โดยสรุปดังนี้ - รถส่วนบุคคล รถเก๋ง รถแท็กซี่ รถปิคอัพขนาด 1 ตัน -ใข้ความเร็วในกทม.หรือ เขตเทศบาล ได้ไม่เกิน 80 กม.ต่อชม. -ใช้ความเร็วนอกเขตกทม.หรือนอกเขตเทศบาลใช้ความเร็วได ้ไม่เกิน 90 กม.ต่อชม. - ซึ่งความเร็วดังกล่าวข้างต้นรวมถึงบนทางด่วนทุกขั้น (ที่อยู่ในเขตกรุงเทพมหานคร) ด้วย 1.2 ยกเว้นทางมอเตอร์เวย์ มีกม.ระบุไว้เป็นการเฉพาะให้วิ่งได้ไม่เกิน 120 กม.ต่อชม. เหตุที่เป็นเช่นนี้เข้าใจว่า เพราะมอเตอร์เวย์เป็นทางในระดับพื้นราบ ไม่มีทางโค้ง หรือจุดที่เกิดอันตรายมาก และส่วนใหญ่เป็นเส้นทางตรงๆ ไม่ค่อยมีทางร่วมหรือทางเชื่อม ทำให้รถสามารถใช้ความเร็วได้มากอย่างปลอดภัย แต่บนทางด่วน มีทางเชื่อม ทางขึ้นลง ทางแยก รวมทั้ง มีทางโค้ง โคงหักศอก เป็นทางยกระดับ ทางลาดชัน อาจเกิดอุบัติเหตุได้ง่ายหากใช้ความเร็วสูง ซึ่งก็มีตัวอย่างให้เห็นบ่อยๆ กรณีรถเกิดอุบัติเหตุแล้ว ตกลงจากทางด่วนลงมาพื้นราบ ทำให้คนไม่รู้เรื่องรู้ราวด้านล่างตายไปหลายกรณีแล้ว 1.3 กรณีการปฏิบัติของเจ้าหน้าที่ตำรวจนั้น ส่วนใหญ่จะบังคับใช้หรือเข้มวงดกับรถที่ขับรถเร็วจนผ ิด ปกคิ หรือใกล้จุดที่น่าจะเกิดอันตราย เช่น แหล่งชุมชน เป็นต้น และจะมีการใช้เครื่องเรดาห์ในการตรวจจับโดยเครื่องดั งกล่าวได้รับการรับรองความมาตรฐานจากกองทัพอากาศ เป็นระยะๆ เพื่อกันปัญหาร้องเรียนเกี่ยวกับการปฏิบัติ โดยเฉพาะอย่างยิ่งบนทางด่วน จะมีการเรียกตรวจจับที่ความเร็วเกินกว่า 110 กม.ต่อชม. โดยผู้ขับขี่จะถูกเรียกเก็บใบอนุญาตขับขี่รถ และออกใบแทน ( ใบสั่ง) ให้รับไป ซึ่งกม.กำหนดอัตราโทษไว้ปรับไม่เกิน 1,000 บาท ส่วนใหญ่พนักงานสอบสวนจะปรับ ไม่เกิน 500 บาท แต่จะถูกยึดใบขับขี่ตามมาตรการบันทึกคะแนน ไว้ 15 วัน หลังจากนั้นมารับใบขับขี่คืนได้โรงพักที่เราเสียค่าป รับ ปกติการจับกุมผู้ขับขี่รถเร็วกว่ากม.กำหนดก็ได้ทำเป็ นเหตุการณ์ประจำวันอยู่แล้ว แต่บางสน.ไม่มีพื้นที่ให้จับเนื่องจากไม่มีระยะทางไก ลๆในการยิงด้วยเครื่องตรวจจับ เฉลี่ยเดือนละประมาณ 1,000 ราย การขับรถด้วยความเร็วไม่เกิน 90 กม.ต่อชม. อาจดูช้าไปบ้างในเขตกรุงเทพฯ แต่เป็นความเร็วที่เมื่อเกิดอุบัติเหตุจะลดความรุนแร งของความบางเจ็บได้ รวมทั้งเป็นความเร็วที่ประหยัดน้ำมันในยุคพนักงานเชื ้อเพลิงมีราคาแพง ส่วนผลต่างของเวลาระหว่าง 90 กม.ต่อชม. กับ 110 ก.ม.ต่อชม. จะไม่มีความแตกต่างกันมากนัก จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:28:37 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ***ข้อหา ฐานความผิด บทมาตรา และอัตราโทษ ตาม พ.ร.บ.ขนส่งทางบก พ.ศ.2522 (แก้ไขเพิ่มเติมถึง พ.ศ.2537) 1 ประกอบการขนส่งประจำทางโดยไม่ได้รับอนุญาต จำคุกไม่เกิน 5 ปี หรือปรับตั้งแต่ 20,000 บาท ถึง 100,000 บาท หรือทั้งจำทั้งปรับ 2 ประกอบการขนส่งไม่ประจำทางโดยไม่ได้รับอนุญาต จำคุกไม่เกิน 5 ปี หรือปรับตั้งแต่ 20,000 บาท ถึง 100,000 บาท หรือทั้งจำทั้งปรับ 3 ประกอบการขนส่งด้วยรถขนาดเล็กโดยไม่ได้รับอนุญาต จำคุกไม่เกิน 5 ปี หรือปรับตั้งแต่ 20,000 บาท ถึง 100,000 บาท หรือทั้งจำทั้งปรับ 4 ประกอบการขนส่งส่วนบุคคลโดยไม่ได้รับอนุญาต จำคุกไม่เกิน 5 ปี หรือปรับตั้งแต่ 20,000 บาท ถึง 100,000 บาท หรือทั้งจำทั้งปรับ 5 เป็นผู้ได้รับใบอนุญาตประกอบการขนส่งใช้รถผิดประเภท จำคุกไม่เกิน 1 ปี หรือปรับไม่เกิน 20,000 บาท หรือทั้งจำทั้งปรับ 6 เป็นผู้ได้รับใบอนุญาตประกอบการขนส่งประจำทาง ไม่ปฏิบัติตามเงื่อนไขที่กำหนดจำนวนรถที่ต้องการใช้ใ น การประกอบการขนส่ง ตามเส้นทางที่ใช้ในการประกอบ การขนส่ง ปรับตามจำนวนรถที่ขาด คันละไม่เกิน5,000 บาท ต่อหนึ่งวัน จนกว่าปฏิบัติให้ถูกต้อง 7 เป็นผู้ได้รับอนุญาตประกอบการขนส่งประจำทาง ไม่ปฏิบัติตามเงื่อนไขที่กำหนด ลักษณะ ชนิด ขนาดและสีของรถ และเครื่องหมายของผู้ประกอบการขนส่งที่ต้องให้ปรากฏ ประจำรถทุกคัน ปรับไม่เกิน 50,000 บาท จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:29:06 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ***ข้อหาหรือฐานความผิดตามกฎหมายที่ควรทราบ -------------------------------------------------------------------------------- 1.นำรถที่ไม่มั่นคงแข็งแรงอาจเกิดอันตรายหรือทำให้เส ื่อมเสีย สุขภาพอนามัย มาใช้ในทางเดินรถ ปรับไม่เกิน 500 บาท ขั้นต่ำปรับ 200 บาท 2 นำรถที่ไม่ติดแผ่นป้ายทะเบียนมาใช้ในทางเดินรถ ปรับไม่เกิน 1,000 บาท ขั้นต่ำปรับ 300 บาท 3 นำรถที่เครื่องยนต์ก่อให้เกิดก๊าซ ฝุ่นควัน ละอองเคมี เกินเกณฑ์ที่อธิบดีกำหนดมาใช้ในทางเดินรถ ปรับไม่เกิน 1,000 บาท ขั้นต่ำปรับ 500 บาท 4 นำรถที่เครื่องยนต์ก่อให้เกิดเสียงเกินเกณฑ์ที่อธิบด ีกำหนดมาใช้ ในทางเดินรถ ปรับไม่เกิน 1,000 บาท ขั้นต่ำปรับ 500 บาท 5 ขับรถในทางไม่เปิดไฟ หรือใช้แสงสว่างในเวลาที่มีแสง สว่างไม่เพียงพอที่จะมองเห็นคน รถ หรือสิ่งกีดขวาง ในทางได้โดยชัดแจ้งภายในระยะ 150 เมตร ปรับไม่เกิน 1,000 บาท ขั้นต่ำปรับ 200 บาท 6 ใช้สัญญาณไฟวับวาบผิดเงื่อนไขที่อธิบดีกำหนด ปรับไม่เกิน 500 บาท ขั้นต่ำปรับ 300 บาท 7 ขับรถบรรทุกของยื่นเกินความยาวของตัวรถในทางเดิน รถไม่ติดธงสีแดง ไว้ตอนปลายสุดให้มองเห็นได้ภายใน ระยะ 150 เมตร ปรับไม่เกิน 1,000 บาท ขั้นต่ำปรับ 300 บาท 8 ขับรถบรรทุกวัตถุระเบิด หรือ วัตถุอันตรายไม่จัดให้มีป้าย แสดงถึงวัตถุ ที่บรรทุก จำคุกไม่เกิน 1 เดือน หรือปรับไม่เกิน 2,000บาท หรือทั้งจำทั้งปรับ ขั้นต่ำปรับ 300 บาท 9 ขับรถไม่จัดให้มีสิ่งป้องกันมิให้คน สัตว์ หรือสิ่งของที่บรรทุก ตกหล่น รั่วไหล ส่งกลิ่น ส่องแสงสะท้อน หรือปลิวไปจาก รถอันอาจก่อเหตุเดือดร้อนรำคาญ ทำให้ทางสกปรกเปรอะเปื้อน ทำให้เสื่อมเสียสุขภาพ อนามัยแก่ประชาชนหรือก่อให้เกิดอันตรายแก่บุคคลหรือท รัพย์สิน ปรับไม่เกิน 500 บาท ขั้นต่ำปรับ 200 บาท 10 ขับรถไม่ปฏิบัติตามสัญญาณจราจร หรือเครื่องหมายจราจรที่ได้ติดตั้งไว้หรือทำให้ปรากฏ ในทาง หรือที่พนักงานเจ้าหน้าที่แสดงให้ทราบ ปรับไม่เกิน 1,000 บาท ขั้นต่ำปรับ 300 บาท     11 ขับรถฝ่าฝืนสัญญาณไฟแดง ปรับไม่เกิน 1,000 บาท ขั้นต่ำปรับ 300 บาท 12 ไม่หยุดรถหลังเส้น ให้รถหยุดเมื่อมีสัญญาณไฟแดง ปรับไม่เกิน 1,000 บาท ขั้นต่ำปรับ 300 บาท 13 ขับรถไม่ปฏิบัติตามสัญญาณจราจรที่พนักงานเจ้าหน้าที่ แสดงให้ปรากฏด้วยมือ ปรับไม่เกิน 1,000 บาท ขั้นต่ำปรับ 300 บาท 14 ไม่หยุดรถหลังเส้นให้รถหยุด หรือหยุดรถห่างจากพนักงานเจ้าหน้าที่น้อยกว่าสามเมตร ปรับไม่เกิน 1,000 บาท ขั้นต่ำปรับ 300 บาท 15 ทำให้ปรากฏซึ่งสัญญาณจราจรหรือเครื่องหมายจราจรที่อธ ิบดีกำหนดในทางเดินรถโดยไม่มีอำนาจ จำคุกไม่เกิน 1 เดือนหรือปรับไม่เกิน 2,000บาท หรือทั้งจำทั้งปรับ 16 ไม่ขับรถที่มีความเร็วช้าให้ใกล้ขอบทางด้านซ้ายในทาง เดินรถที่มีสวนกันได้ ปรับตั้งแต่ 200-500บาท ขั้นต่ำปรับ 200 บาท 17 ไม่ขับรถบรรทุก รถบรรทุกคนโดยสารรถจักรยานยนต์ที่มีความเร็วช้าในช่อ งเดินรถซ้ายสุด ในทางเดินรถที่แบ่ง ช่องเดินรถไว้ตั้งแต่สองช่องขึ้นไป ปรับตั้งแต่ 400-1,000บาท 18 เลี้ยวรถหรือเปลี่ยนช่องเดินรถโดยไม่ให้สัญญาณ ปรับตั้งแต่ 400-1,000บาท ขั้นต่ำปรับ 400 บาท 19 ขับรถในขณะเมาสุราหรือของเมาอย่างอื่น ปรับไม่เกิน 2,000 บาท ขั้นต่ำปรับ 200 บาท 20 ขับรถในลักษณะกีดขวางการจราจร จำคุกไม่เกิน 3 เดือนหรือปรับตั้งแต่ 2,000 –10,000 บาท หรือทั้งจำทั้งปรับ จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:29:41 ]

ความคิดเห็นที่ 38 21 ขับรถในลักษณะกีดขวางการจราจร ปรับตั้งแต่ 400 –1,000 บาท ขั้นต่ำปรับ 400 บาท 22 ขับรถบนทางเท้าโดยไม่มีเหตุอันสมควร (เว้นแต่รถเข็น สำหรับทารก คนป่วย หรือคนพิการ) ปรับตั้งแต่ 400- 1,000 บาท ขั้นต่ำปรับ 400 บาท 23 ขับรถแซงขึ้นหน้ารถอื่นทางด้านซ้ายมือโดยไม่มีเหตุอั นสมควร ปรับตั้งแต่ 400- 1,000 บาท ขั้นต่ำปรับ 400 บาท 24 ขับรถแซงขึ้นหน้ารถอื่นขณะขึ้นทางชัน ขึ้นสะพาน หรืออยู่ในทางโค้ง ซึ่งไม่มีเครื่องหมายจราจรให้แซงได้ ปรับตั้งแต่ 400- 1,000 บาท ขั้นต่ำปรับ 400 บาท 25 ขับรถแซงขึ้นหน้ารถอื่นภายในระยะ 30 เมตร ก่อนถึงทางแยก ปรับตั้งแต่ 400- 1,000 บาท ขั้นต่ำปรับ 400 บาท   26 ขับรถออกจากที่จอดเมื่อมีรถจอดหรือสิ่งกีดขวางอยู่ข้ างหน้าโดยไม่ให้ สัญญาณมือหรือแขน หรือสัญญาณไฟ ปรับไม่เกิน1,000 บาท ขั้นต่ำปรับ 400 บาท 27 กลับรถในทางเดินรถกีดขวางการจราจร ปรับตั้งแต่ 200-500 บาท ขั้นต่ำปรับ 200 บาท 28 กลับรถในระยะ 100 เมตร จากเชิงสะพาน ปรับตั้งแต่ 400-1,000 บาท ขั้นต่ำปรับ 400 บาท 29 กลับรถที่ทางร่วมทางแยก(เว้นแต่จะมีเครื่องหมายจราจร ให้กลับรถได้) ปรับตั้งแต่ 400- 1,000 บาท ขั้นต่ำปรับ 400 บาท 30 หยุดรถหรือจอดรถในลักษณะที่เป็นการกีดขวางการจราจรที ่อธิบดีกำหนดในทางเดินรถโดยไม่มีอำนาจ ปรับไม่เกิน 500 บาท ขั้นต่ำปรับ 200 บาท     31 ไม่จอดรถทางด้านซ้ายของทางเดินรถ ปรับไม่เกิน 500 บาท ขั้นต่ำปรับ 200 บาท 32 จอดรถไม่ขนานชิดกับขอบทางหรือไหล่ทางในระยะห่างเกินก ว่า 25 ซม. ปรับไม่เกิน 500 บาท ขั้นต่ำปรับ 200 บาท 33 หยุดรถบนทางเท้าโดยไม่มีเหตุผลสมควร ปรับไม่เกิน 500 บาท ขั้นต่ำปรับ 200 บาท 34 หยุดรถตรงปากทางเข้าออกของอาคาร หรือทางเดินรถโดยไม่มีเหตุผลสมควร ปรับไม่เกิน 500 บาท ขั้นต่ำปรับ 200 บาท 35 จอดรถบนทางเท้า ปรับไม่เกิน 500 บาท ขั้นต่ำปรับ 200 บาท 36 จอดรถบนสะพานหรือในอุโมงค์ ปรับไม่เกิน 500 บาท ขั้นต่ำปรับ 200 บาท 37 จอดรถในทางร่วมทางแยก หรือภายในระยะ 10 เมตรจากทางร่วมทางแยก ปรับไม่เกิน 500 บาท ขั้นต่ำปรับ 200 บาท 38 จอดรถในเขตที่มีเครื่องหมายห้ามจอด ปรับไม่เกิน 500 บาท ขั้นต่ำปรับ 200 บาท 39 จอดรถภายในระยะ 15 เมตร ก่อนถึงเครื่องหมายหยุดรถประจำทางและเลยเครื่องหมายไ ปอีก 3 เมตร ปรับไม่เกิน 500 บาท ขั้นต่ำปรับ 200 บาท 40 จอดรถในลักษณะกีดขวางการจราจร ปรับไม่เกิน 500 บาท ขั้นต่ำปรับ 200 บาท จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:30:10 ]

ความคิดเห็นที่ 39 42 ทำให้เสียหาย ทำลาย ทำให้เสื่อมค่า หรือทำให้ไร้ประโยชน์ซึ่งเครื่องมือบังคับ รถ มิให้เคลื่อนย้าย จำคุกไม่เกิน 3 เดือนหรือ ปรับไม่เกิน 5,000บาท หรือทั้งจำทั้งปรับ 43 จอดรถในทางเดินรถหรือไหล่ทางโดยไม่เปิดไฟ หรือใช้แสงสว่างเพียงพอ ที่จะเห็นรถที่จอดนั้นได้ชัดแจ้งในระยะไม่น้อยกว่า 150 เมตร ปรับตั้งแต่ 200 - 500บาท ขั้นต่ำปรับ 200 บาท 44 ขับรถเร็วเกินอัตรากำหนด ปรับตั้งแต่ 200 - 500 บาท ขั้นต่ำปรับ 400 บาท 45 ไม่ยอมให้รถในทางร่วมทางแยกนั้นผ่านไปก่อน เมื่อขับรถถึงทางร่วมทาง แยกทีหลัง ปรับไม่เกิน 500 บาท ขั้นต่ำปรับ 200 บาท 46 ขับรถในทางก่อให้เกิดความเสียหายแก่บุคคล หรือทรัพย์สินของผู้อื่น แล้วไม่หยุดช่วยเหลือแสดงตัวและแจ้งเหตุต่อพนักงานเจ ้าหน้าที่ที่ใกล้ เคียง ทันที. จำคุกไม่เกิน 3 เดือนหรือปรับตั้งแต่ 2,000 –10,000 บาท หรือทั้งจำทั้งปรับ 47 ขับรถแท็กซี่ปฏิเสธไม่รับจ้างบรรทุกคนโดยสาร (เว้นแต่ กรณีจะเกิดอันตรายแก่ตนหรือแก่คนโดยสาร) ปรับไม่เกิน 1,000 บาท ขั้นต่ำปรับ 300 บาท 48 ไม่เดินบนทางเท้าหรือไหล่ทางเมื่อทางนั้น มีทางเท้าหรือไหล่ทางอยู่ข้างทางเดินรถ ปรับไม่เกิน 200 บาท ขั้นต่ำปรับ 100 บาท 49 เดินข้ามทางนอกทางข้าม เมื่อมีทางข้ามอยู่ภายในระยะ100 เมตร ปรับไม่เกิน 200 บาท ขั้นต่ำปรับ 100 บาท 50 ขี่ จูงไล่ต้อนหรือปล่อยสัตว์ไปบนทาง ในลักษณะที่เป็นการกีดขวางการจราจร และไม่มีผู้ควบคุมเพียงพอ ปรับไม่เกิน 500 บาท ขั้นต่ำปรับ 200 บาท   51 วาง ตั้ง ยื่น หรือ แขวนสิ่งใดสิ่งหนึ่ง หรือกระทำด้วยประการใด ๆ ในลักษณะที่เป็นการกีดขวางการจราจร โดยไม่ได้รับอนุญาต ปรับไม่เกิน 500 บาท ขั้นต่ำปรับ 200 บาท 52 ขับขี่รถจักรยานยนต์ไม่สวมหมวกนิรภัย (มิให้ใช้บังคับแก่ภิกษุสามเณร นักพรต นักบวช ผู้นับถือลัทธิศาสนาที่ใช้ผ้าโพกศรีษะตามประเพณีนิยม ปรับไม่เกิน 500 บาท ขั้นต่ำปรับ 200 บาท 53 โดยสารรถจักรยานยนต์ไม่สวมหมวกนิรภัย (มิให้ใช้บังคับแก่ภิกษุสามเณร นักพรต นักบวช ผู้นับถือลัทธิศาสนาที่ใช้ผ้าโพกศรีษะตามประเพณีนิยม ปรับไม่เกิน 500 บาท ขั้นต่ำปรับ 200 บาท 54 ยินยอมให้ผู้อื่นนั่งตอนหน้าแถวเดียวกับคนขับเกิน 2 คน ปรับไม่เกิน 500 บาท ขั้นต่ำปรับ 200 บาท 55 เป็นผู้ขับรถโดยสารประจำทาง รถบรรทุกคนโดยสารรถโรงเรียน รถแท็กซี่ ยินยอมให้ผู้โดยสารขึ้นหรือลง รถยนต์ในขณะที่รถหยุดเพื่อรอสัญญาณไฟ หรือหยุดเพราะติดการจราจร ปรับไม่เกิน 500 บาท ขั้นต่ำปรับ 200 บาท 56 ขับรถตามหลังรถฉุกเฉินซึ่งกำลังปฏิบัติหน้าที่ในระยะ ไม่ถึง50 เมตร ปรับไม่เกิน 1,000 บาท ขั้นต่ำปรับ 300 บาท 57 กระทำด้วยประการใด ๆ บนทางอันเป็นการกีดขวางของการจราจร ปรับไม่เกิน 1,000 บาท ขั้นต่ำปรับ 300 บาท 58 ฝ่าฝืนคำสั่งข้อบังคับหรือระเบียบของเจ้าพนักงานจราจ รซึ่งสั่งหรือ ประกาศ ห้าม หยุดหรือ จอด ปรับไม่เกิน 1,000 บาท ขั้นต่ำปรับ 300 บาท จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:30:34 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ***<<มารยาททั่วไปในการขับรถ>> จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:30:56 ]

ความคิดเห็นที่ 41 มารยาทในการขับรถ การใช้ถนนร่วมกัน นอกจากกฎหมายราชการแล้ว ยังควรมีมารยาทและความเอื้ออาทรต่อกัน เพื่อให้มีทั้งความราบรื่นและความปลอดภัยในการเดินทา งผู้ขับรถยนต์ไทยกับมารยาทในการ ใช้รถใช้ถนนร่วมกันยังมีไม่มากนัก หากไม่หันมาสนใจและรณรงค์ร่วมกัน การรักษามารยาท ก็คงจะถดถอยลงเรื่อยๆ มารยาทและวิธีปฏิบัติต่อไปนี้ เป็นเพียงส่วนหนึ่งที่รวบรวมขึ้น ซึ่งอาจ มีอีกหลากหลายแนวทาง ถ้าเห็นว่าสมควรก็นำไปปฏิบัติได้ **1. ข้ า ม สี่ แ ย ก - ต ร ง ไ ป ไ ม่ ค ว ร เ ปิ ด ไ ฟ ฉุ ก เ ฉิ น การข้ามสี่แยกแล้วต้องการตรงไป พร้อมกับเปิดไฟฉุกเฉินกะพริบสี่มุม เป็นวิธีที่ผิด ! อันตราย ! และแพร่หลายกันอยู่ไม่น้อยเหตุผลที่ไม่ควรเปิดไฟฉุกเ ฉินในกรณีนี้ เพราะผู้ขับรถยนต์ที่มา ด้านซ้าย-ขวา จะเห็นไฟกะพริบด้านหน้าเพียงมุมเดียว เสมือนเป็นการเปิดไฟเลี้ยว โดยไม่ทราบเลยว่าเป็นการเปิดไฟฉุกเฉินกะพริบพร้อมกัน สี่มุมซ้าย-ขวา ลองนึกภาพแล้ว จะพบว่า ไฟเลี้ยวด้านหน้า แม้จะกะพริบพร้อมกันซ้าย-ขวา แต่ผู้ขับรถยนต์คันที่มาด้านข้าง ในแต่ละด้านจะเห็นไฟกะพริบเพียงมุมเดียว โดยเฉพาะผู้ที่มาจากด้านซ้าย จะไม่ชะลอ ความเร็วลงหรือไม่ให้ทาง ด้วยคิดว่ารถยนต์คันที่เปิดไฟฉุกเฉินจะเลี้ยวซ้าย เพราะไม่เกี่ยว กับเขาเลยนอกจากนั้นในมุมอื่น หากมีรถยนต์บางคันบังรถยนต์คันที่เปิดไฟฉุกเฉิน ผู้ขับ รถยนต์คันอื่นๆ อาจเข้าใจผิดว่าคิดเป็นการเปิดไฟเลี้ยวเฉพาะมุมที่เข าเห็นในกฎหมาย จราจรไม่มีการระบุไว้ว่า ต้องเปิดไฟฉุกเฉินเมื่อต้องการข้ามสี่แยกแล้วตรงไป วิธีปฏิบัติที่ ถูกต้องและปลอดภัย คือ เบรกชะลอความเร็วลง มองซ้าย-ขวา เมื่อเส้นทางว่างพอ ก็ตรง ไปด้วยความเร็วที่เหมาะสม โดยไม่ต้องเปิดสัญญาณไฟใดๆ ใช้สมาธิและเวลามองรถยนต์ คันอื่น ปลอดภัยกว่าเสียสมาธิและเวลาเปิด-ปิดสวิตช์ไฟฉุกเฉิน **2. ฝ น ต ก หนั ก ไ ม่ ค ว ร เ ปิ ด ไ ฟ ฉุ ก เ ฉิ น นับเป็นความหวังดี แต่อาจให้ผลร้าย ที่เกรงว่าผู้ร่วมทางจะไม่สามารถมองเห็นรถยนต์ ของตนเมื่อฝนตกหนักในความเป็นจริง ไม่ควรเปิดไฟฉุกเฉิน เพราะจะแยงสายตา และหากมีรถยนต์บางคันบังรถยนต์คันที่เปิดไฟฉุกเฉิน ผู้ขับรถยนต์คันอื่นๆ อาจเข้า ใจผิดว่าเป็นการเปิดไฟเลี้ยวเฉพาะมุมที่เขาเห็น รวมถึงการเปลี่ยนเลนโดยไม่ปิดไฟ ฉุกเฉินก่อน เพราะจะไม่มีไฟเลี้ยวให้ใช้บอกเตือนตามปกติ เมื่อฝนตกหนัก วิธีปฏิบัต ิที่ถูกต้องและปลอดภัย คือ ชะลอความเร็วลง ชิดเลนซ้าย-กลาง และเปิดไฟหน้าแบบต่ำ หรือถ้ามีไฟตัดหมอกหลังสีแดงเพิ่มอีก 2 ดวง ก็ควรเปิดด้วย แล้วขับด้วยความระมัด ระวังไฟฉุกเฉินมีไว้ใช้เมื่อฉุกเฉินจริงๆ เช่น รถยนต์จอดเสีย เกิดอุบัติเหตุบนผิว จราจร รถยนต์ถูกลาก (ถ้ามีโอกาส ทำป้ายหรือเขียนกระดาษแปะด้านท้ายว่า - รถลาก- จะช่วยให้ปลอดภัยขึ้น) ในกรณีที่เปิดไฟฉุกเฉินในรถยนต์ถูกลาก ควรชิด เลนซ้าย และถ้าต้องการเปลี่ยนเลน ควรปิดไฟฉุกเฉินแล้วเปิดไฟเลี้ยวล่วงหน้าพอสมควร จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:31:22 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ***3. ส ป อ ต ไ ล ต์ / ไ ฟ ตั ด ห ม อ ก เ ปิ ด เ มื่ อ จ ำ เ ป็ น มีทั้งติดตั้งเป็นอุปกรณ์มาตรฐานและติดตั้งเพิ่มเอง ตำแหน่งอยู่ตรงด้านล่างของกันชนหน้า 2 ดวง/1 คันรถยนต์บางรุ่นออกแบบให้ใช้เป็นไฟตัดหมอก ซึ่งก็ควรใช้เมื่อมีหมอกตามชื่อเรียกมีการใช้สปอตไลต ์/ไฟตัดหมอกที่ผิดมารยาท สร้างความรำคาญ และเริ่มแพร่หลายขึ้นเรื่อยๆ จนอาจลดความปลอดภัยแก่ผู้ร่วมทาง คือ เปิดใช้ในขณะที่เส้นทางไม่มืดมาก ซึ่งไม่จำเป็น แสงสว่างที่แรงนั้นแยงสายตาทั้งผู้ขับรถยนต์คันที่สว นมา และคันนำหน้า ในเส้นทางปกติไม่ควรเปิดใช ้งานเพราะสว่างอยู่คนเดียว แต่ทำให้คนอื่นตาพร่ามัว คล้ายหรือแย่กว่าการเปิดไฟสูงสาดไปทั่วนั่นเอง บางรายหนักข้อด้วยการเปิดเพียงไฟหรี่ แล้วเปิดสปอตไลต์เพิ่มความสว่าง นับเป็นการรบกวนสายตาของเพื่อนร่วมทางอย่างมาก ก็ไม่ทราบว่าทำเพื่ออะไร ! สาเหตุที่หลายคนเปิดสปอตไลต์หรือไฟตัดหมอกด้านหน้า โดยไม่เกรงใจผู้ขับรถยนต์คันนำ หรือคันที่สวนทางมา เพราะคิดไปเองแต่เพียงว่า ตำแหน่งของสปอตไลต์อยู่ต่ำ ไม่น่าแยงตาเหมือนการเปิดไฟสูง ในความเป็นจริง ไฟส่องสว่างที่ติดตั้งอยู่ต่ำก็อาจแยงตาได้ ถ้ามีแสงแรงและมีการกระจายแสงมากๆสปอตไลต์ส่วนใหญ่มี แสงแรง และมีการกระจายแสงมากจนแยงตาแบบประกายแฉก ถ้าอยากเปิดใช้จริงๆ ควรเปิดแล้วออกไปมองอย่างรอบคอบว่า จะแยงตาผู้อื่นหรือไม่ (ส่วนใหญ่-แยงตา) หากไม่แน่ใจ ก็ไม่ควรเอาเปรียบผู้ขับร่วมทางด้วยการเปิดสปอตไลต์โ ดยไม่จำเป็น ควรเปิดเมื่อมืดจริงๆ และแน่ใจว่าไม่รบกวนผู้อื่นสำหรับคำถามที่ว่า แล้วผู้ผลิตรถยนต์ติดตั้งสปอตไลต์มาเพื่ออะไร แล้วจะได้ใช้เมื่อไรเพราะกลัวไม่คุ้มค่า ผู้ผลิตรถยนต์หลายรายระบุในคู่มือประจำรถยนต์ว่า สปอตไลต์ควรเปิดเมื่อจำเป็นและไม่รบกวนคนอื่น หรือควรเปิดเมื่อหมอกลง และไม่ควรเปิดใช้ต่อเนื่องนานๆ เพราะจะร้อนเกินไปจนจานฉายเสื่อมได้ง่าย การเปิดสปอตไลต์ต่อเนื่องจนร้อน เมื่อต้องลุยน้ำกะทันหัน กระจกด้านหน้าของสปอตไลต์อาจแตกร้าวได้ การติดตั้งสปอตไลต์เพิ่มเติมเองผิดกฎหมาย ทั้งมีการเปิดใช้และไม่ได้เปิด จะไม่ผิดกฎหมายก็ต่อเมื่อมีฝาครอบปิด และไม่ได้เปิดใช้บนเส้นทางเรียบปกติ     4. ถ้ า มี ไ ฟ ตั ด ห ม อ ก ห ลั ง ค ว ร เ ปิ ด เ มื่ อ ห ม อ ก ล ง ห รื อ ฝ น ต ก ห นั ก เ ท่ า นั้ น รถยนต์บางรุ่นมีสวิตช์พิเศษสำหรับไฟตัดหมอกด้านหลัง คือ ไฟท้ายสีแดงเพิ่มขึ้นอีกข้างละดวง และมีความสว่างมากกว่า ไฟท้ายปกติมาก เพื่อใช้เตือนผู้ขับรถยนต์คันที่ตามมาเมื่อหมอกลง ฝนหรือหิมะตกหนัก หากเปิดใช้ไฟตัดหมอกหลังสีแดงแสนสว่างในยามทัศนวิสัย ปกติแบบในไทย แสงสว่างที่เพิ่มขึ้นมาจะแยงตาผู้ร่วมทางมาก จึงไม่ควรเปิดใช้ในการใช้รถใช้ถนนปกติ และไม่ควรหลงลืมเปิดโดยไม่จำเป็น 5. ก ะ พ ริ บ ไ ฟ สู ง ข อ ท า ง ห รื อ เ ตื อ น บ้างเรียกศัพท์สแลงกันว่า ดิฟไฟสูง คนไทยมักใช้เพื่อเตือนไม่ให้รถยนต์ทางโทตัดเข้ามาหาท างเอกหรือทางตรงทั้งที่ในบางประเทศใช้การกะพริบไฟสูง เมื่อต้องการให้ทาง เพราะแสดงว่าเห็นแล้วและให้ทางไปได้ ในขณะที่คนไทยใช้เพื่อบอกว่า เห็นแล้วว่ากำลังจะตัดทางเข้ามา แต่ไม่ให้เข้ามา กรณีนี้กฏหมายไทยไม่มีกำหนดว่าให้ใช้การกะพริบไฟสูงเ พื่อจุดประสงค์ใด อาจเพราะไม่สามารถปรับเปลี่ยนให้เป็นสากลได้ จึงยังคงใช้กันในสไตล์คนไทยได้ แต่ก็มีผู้ที่ใช้เพื่อต้องการให้ทาง ซึ่งน่าจะเหมาะสมกว่า เพราะต้องเห็นก่อนจึงจะสามารถกะพริบไฟบอกได้คงต้องปล ่อยวางและใช้กันไปตามกระแส 6. จ อ ด ใ น พื้ น ที่ ห้ า ม จ อ ด แ ล้ ว เ ปิ ด ไ ฟ ฉุ ก เ ฉิ น นับเป็นการเอาเปรียบสังคมอย่างหนึ่ง แม้จะเป็นการจอดชั่วคราวก็ตาม เพราะการเปิดไฟฉุกเฉิน แม้จะแสดงว่าจอด แต่ถ้าไม่ใช่เวลาและพื้นที่ซึ่งควรจอดก็ไม่ควรปฏิบัต ิ อีกทั้งยังผิดกฏจราจรอีกด้วย การเปิดไฟฉุกเฉินจอดในพื้นที่ห้ามจอด ไม่สามารถป้องกันการออกใบสั่งได้ จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:32:00 ]

ความคิดเห็นที่ 43 7. เ ป ลี่ ย น เ ล น - แ ซ ง - ขึ้ น ท า ง ต ร ง แ ล้ ว ค ว ร เ ร่ ง ค ว า ม เ ร็ ว เ พิ่ ม การขึ้นทางตรงจากซอยหรือทางโท รวมถึงการเปลี่ยนเลน ควรกระทำเมื่อเส้นทางว่างพอ เมื่อเข้าเลนที่ต้องการได้แล้ว บางคนไม่สนใจมารยาทต่อผู้ขับรถยนต์คันที่ตามมา เพราะคิดแต่เพียงว่า ถ้าถูกชนด้านท้ายแล้วจะไม่ผิด เนื่องจากเข้าสู่เส้นทางได้เต็มคันแล้วในทางมารยาท เมื่อเข้าสู่เส้นทางได้เต็มคันแล้ว ควรเร่งความเร็วเพิ่มไล่รถยนต์คันหน้าในระยะที่เหมาะ สมให้เร็วที่สุด โดยไม่ต้องสนใจว่ารถยนต์คันหลังห่างแค่ไหน เพื่อมารยาท ผู้ขับรถยนต์คันหลังจะได้ไม่ต้องเบรกจนตัวโก่ง และไม่เสี่ยงต่อการเสียโฉมของบั้นท้ายรถยนต์ของตน     8. ก า ร เ บ ร ก ต้ อ ง ส น ใ จ ร ถ ย น ต์ ที่ ต า ม ม า ด้ ว ย ไม่ใช่เฉพาะเป็นการรักษามารยาท แต่เป็นการเพิ่มความปลอดภัยของตนเองด้วยการเบรก ดูเหมือนผู้ขับส่วนใหญ่จะมองแต่เพียงเป็นการลดความเร ็วเมื่อมีสิ่งกีดขวางด้านหน้า โดยไม่ค่อยสนใจมารยาทและความปลอดภัยของผู้ขับรถยนต์ค ันที่ตามมาถ้ามีโอกาสและเวลาพอ ก่อนการเบรกควรเหลือบ มองกระจกมองหลัง เพื่อจะได้ตัดสินใจกดแป้นเบรกด้วยน้ำหนักและจังหวะที ่เหมาะสมเพื่อมารยาท ผู้ขับรถยนต์คันหลัง ไม่ต้องเบรกจนตัวโก่ง และไม่เสี่ยงต่อการเสียโฉมของบั้นท้ายรถยนต์ของตน นอกจากนั้น การแตะเบรกโดยไม่จำเป็นก็ถือว่าเสียมารยาทบ้างเล็กน้ อย เพราะไฟเบรกจะสว่าง ทำให้ผู้ขับรถยนต์คันตามมาชะงัก แต่ก็อย่ากังวลมากจนแตะเบรกช้าเพราะอาจเป็นอันตราย การเบรกมิใช่ต้องสนใจแต่เพียงด้านหน้าเท่านั้น ด้านหลังก็ต้องสนใจทั้งความปลอดภัยและมารยาท 9. ก้ ม ศี ร ษ ะ ข อ บ คุ ณ ลื ม ไ ป แ ล้ ว ห รื อ ? ในช่วง 2-3 ปีที่ผ่านมา ผู้ขับมีการก้มหัวขอบคุณเมื่อได้รับการให้ทาง แต่ในระยะหลังมานี้เริ่มมีการหลงลืมไปบ้างโดยอาจเป็น เพราะการรักษาศักดิ์ศรีแบบแปลกๆ เช่น ผู้ขับรถยนต์หรูราคาแพง มักไม่ยอมขอบคุณผู้ขับรถยนต์ราคาถูกที่ให้ทาง หรือผู้ชายมักไม่ยอมขอบคุณผู้หญิง ฯลฯน่าชื่นชมมาก เมื่อมีผู้ขอบคุณ ให้เมื่อได้รับการให้ทาง หากกลัวจะเสียศักดิ์ศรีแบบแปลกๆ ไม่อยากก้มศีรษะให้ ก็สามารถใช้วิธียกแขน พร้อมแบฝ่ามือครบทั้ง 5 นิ้ว (เน้นครบ 5 นิ้ว เพื่อป้องกันการเข้าใจผิด) ซึ่งยังดีกว่าการเพิกเฉย การขอบคุณในสิ่งที่สมควร ไม่ใช่เรื่องเสียศักดิ์ศรีแต่อย่างใด   10. ไ ฟ เ ห ลื อ ง ค ว ร เ ร่ ง ห นี ห รื อ เ บ ร ก ? ตามหลักการที่ถูกต้องอันเป็นสากล แต่ไม่ค่อยมีการปฏิบัติ คือ ต้องเบรกและจอดเมื่อเห็นไฟเหลืองก่อนไฟแดงผู้ขับรถยน ต์ไทยส่วนใหญ่ ส่วนใหญ่เมื่อเห็นไฟเหลือง คือ ไฟเตือนให้เร่งหนีการติดไฟแดง ซึ่งไม่ถูกต้องนัก เพราะการที่ไฟเหลืองสว่างขึ้นก่อนจังหวะไฟแดง ตามหลักการจริงเป็นการเตือนเพื่อให้ผู้ขับชะลอความเร ็วและจอด ในเมื่อวิถีการขับรถยนต์ของคนไทยส่วนใหญ่ เมื่อเห็นไฟเหลือง คือ ไฟเตือนให้เร่งหนีการติดไฟแดง ก็คงหลีกหนีไม่พ้น และยากที่จะให้ชะลอความเร็วลงและเบรกเมื่อเห็นไฟเหลื องสว่างขึ้นก่อนจังหวะไฟแดง ถ้าอยากจอดเมื่อเห็นไฟเหลืองแล้วเบรกเพื่อจอด ก็นับเป็นเรื่องที่ดี แต่ต้องระวังเรื่องความปลอดภัยจากการถูกชนท้าย เพราะคนไทยส่วนใหญ่ เมื่อเห็นไฟเหลืองจะเข้าใจกันว่าเป็นการเตือนให้เร่ง หนีการติดไฟแดงหากต้องการฝืนสังคม (ทั้งที่ไม่ผิด) ควรเหลือบมองกระจกมองหลัง เพื่อจะได้ตัดสินใจกดแป้นเบรกด้วยน้ำหนักและจังหวะที ่เหมาะสม เพื่อมารยาท ผู้ขับรถยนต์คันหลังไม่ต้องเบรกจนตัวโก่ง จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:32:29 ]

ความคิดเห็นที่ 44 11. ไ ฟ เ ลี้ ย ว ต้ อ ง เ ปิ ด - ปิ ด อ ย่ า ง เ ห ม า ะ ส ม นับเป็นเรื่องพื้นฐานที่ถูกมองข้าม การเปิดไฟเลี้ยวเป็นเรื่องจำเป็น เพราะกฎหมายกำหนดให้มีการเตือนผู้ร่วมทางล่วงหน้าตาม ระยะที่เหมาะสมควรเปิดไฟเลี้ยวเมื่อเตรียมเปลี่ยนเลน หรือเลี้ยวล่วงหน้าพอสมควร และไม่ควรเปิดค้างลืมทิ้งไว้     12. ชิ ด ซ้ า ย เ ส ม อ บนถนนหลายเลนมักมีการเตือนว่า -ขับช้า ชิดซ้าย- ซึ่งไม่ค่อยตรงกับหลักการขับปลอดภัยและมารยาทในการใช ้ถนนนักเพราะจะมีรถยนต์แล่นอยู่เลนขวาตลอด โดยคิดว่าความเร็วที่ใช้ในขณะนั้นถือว่าเร็วแล้ว ซึ่งอาจเป็นเพราะกฎหมายไทยกำหนดให้ใช้ความเร็วสูงสุด ไม่เกิน 80-90 กิโลเมตร/ชั่วโมง เมื่อใช้ความเร็วเกินขึ้นไปแล้ว ก็มักคิดไปเองว่าเร็วพออยู่แล้ว จึงสามารถแล่นชิดขวาได้ วิธีปฏิบัติที่ถูกต้อง รักษามารยาท และปลอดภัยในการใช้เลนขวา คือ -แซงแล้วชิดซ้าย- ไม่ว่าจะใช้ความเร็วสูงเท่าไรก็ตาม เร็วแล้วแต่ยังมีเร็วกว่าได้ ถึงจะผิดกฎหมายในการใช้ความเร็วสูง ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง ... มารยาทในการขับรถยนต์ เป็นเรื่องที่ไม่ควรมองข้าม ทั้งเพื่อตัวเองและผู้ร่วมทาง จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:32:53 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ***รถชน!!!.....อย่าตกใจ-ทำอย่างไรดี      อุบัติเหตุบนท้องถนน มีให้เห็นได้เสมอทุกวัน โดยเฉพาะช่วงเทศกาลสารพัดตลอดทั้งปีของบ้านเรา มีทั้งบาดเจ็บเล็กน้อย กระทั่งเสียชีวิต อีกกรณีก็คือพวกที่ชอบ "ชนแล้วหนี" มีให้เห็นตามข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์แทบทุกวัน ซึ่งฟังแล้วทำให้รู้สึกว่าคนสมัยนี้ขาดความรับผิดชอบและประมาทกันมาก เมื่อเกิดเหตุการณ์ก็มักจะตกใจจนไม่มีสติไม่รู้จะทำอย่างไรดี ที่สำคัญอุบัติเหตุบนท้องถนนยังเป็นสาเหตุการเสียชีวิตอันดับต้นๆของคนไทยด้วย แต่เมื่อห้ามกันไม่ได้หากจะมีเหตุร้ายเกิดขึ้น ตัวคุณไม่ว่าจะเป็นผู้ขับ ผู้โดยสาร หรือผู้พบเห็นเหตุการณ์ก็ตามลองมาดูแนวทางปฏิบัติที่"ผู้จัดการ มอเตอร์ริ่ง" นำมาให้อ่านกัน 1 ถ้าเป็นผู้อยู่ในเหตุการณ์            ควรช่วยเหลือผู้ได้รับบาดเจ็บ ตามสมควรและเราจะต้องแสดงตัวเป็นพลเมืองดีโดยยินดีที่จะเป็นพยานในคดีให้ สมมุติว่าเราเห็นคนคันหนึ่งชนคนแล้วหนีสิ่งที่เราควรทำก็คือพยายามจดจำทะเบียนรถ ชื่อยี่ห้อ สีรถแล้วรีบแจ้งตำรวจทราบ เพื่อติดตามจับกุมต่อไป มีบางคนถึงกับขับรถตามไปคนประเภทนี้ควรได้รับการยกย่องว่าเป็นคนดีต่อสังคม      2 ถ้าท่านเป็นคนเจ็บเพราะรถชน            สิ่งแรกที่ควรทำก็คือท่านต้องร้องให้คนอื่นช่วย ถ้าท่านยังมีสติอยู่ เพราะว่าคนที่มามุงดูอาจจะไม่ทราบว่าท่านบาดเจ็บร้ายแรงเพียงใดหากท่านยังสามารถพูดได้ก็ขอให้บอกว่าเจ็บที่ตรงส่วนใดเพื่อจะได้ทำการปฐมพยาบาลเบื้องต้น ส่วนเรื่องคดีนั้นเอาไว้พิจารณาทีหลัง หากเราบาดเจ็บเล็กน้อยและไม่มีพยานในที่เกิดเหตุเราควรจดทะเบียนรถไว้ เผื่อไปเรียกร้องค่าเสียหายที่หลัง     3 ถ้าท่านเป็นผู้ขับ            กรณีนี้อย่าหนีเป็นอันขาดเพราะความผิดฐานขับรถประมาทนั้นไม่ใช่เรื่องเจตนา ผู้กระทำผิดไม่ใช่อาชญากร โทษก็ไม่มากมายอะไรควรจะอยู่เพื่อต่อสู้กับความจริง มิฉะนั้นท่านจะต้องหลบหนีนานถึง 15 ปี ถ้าท่านขับรถชนคนเสียชีวิต แต่ถ้าท่านมอบตัวสู้คดีบางทีท่านก็ไม่มีความผิด หรือมีความผิดศาลก็ปรานีลดโทษให้ ถ้าท่านมีน้ำใจ            หน้าที่ของคนขับรถเมื่อเกิดรถชนกันนั้น กฎหมายกำหนดดังนี้      3.1 ต้องหยุดรถและให้ความช่วยเหลือตามสมควร เช่น ขับรถชนคนก็ต้องหยุดรถช่วยเหลือคนที่ถูกชน นำส่งโรงพยาบาล      3.2 ต้องไปแสดงตัวและแจ้งเหตุต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ใกล้เคียงทันที คือต้องรีบแจ้งตำรวจใกล้เคียงทันที แต่ต้องบอกด้วยว่าเราเป็นคนขับรถอะไร      3.3 แจ้งชื่อตัว ชื่อสกุล ที่อยู่หมายเลขทะเบียนรถแก่ผู้เสียหาย      3.4 ถ้าเป็นผู้ขับขี่ที่หลบหนีหรือไม่แสดงตัวต่อพนักงานเจ้าหน้าที่กฎหมายให้สันนิษฐานว่าเป็นผู้กระทำผิดและตำรวจมีอำนาจยึดรถไว้จนกว่าจะได้ตัวผู้ขับขี่หรือจนกว่าคดีจะถึงที่สิ้นสุด      3.5 ถ้าคนขับคนใดไม่ปฏิบัติตามกฎข้อ 1, 2 และ 3 แล้วจะมีโทษจำคุกไม่เกิน 1 เดือนหรือปรับไม่เกิน 2,000 บาท แต่ถ้าคนที่ถูกชนบาดเจ็บสาหัสหรือเสียชีวิตต้องจำคุกไม่เกิน 3 เดือนหรือปรับไม่เกิน 5,000 บาท 4 ถ้ารถท่านมีประกันก็ต้องรีบแจ้งต่อบริษัทประกันทันที            เพราะบริษัทประกันจะมีเจ้าหน้าที่มาตามที่เกิดเหตุ พร้อมกับทำแผนที่เกิดเหตุไว้พร้อมเพื่อเอาไว้สู้คดี            5 ถ้ามีกล้องถ่ายรูปต้องรีบถ่ายรูปรถไว้ทันที            นอกจากนี้ยังต้องถ่ายรายละเอียดต่างๆไว้ด้วย ไม่ว่าจะเป็นสถานที่เกิดเหตุ ความเสียหายตามจุดต่างๆของรถ รวมถึงรถของคู่กรณี หรือหากว่ามีผู้เสียชีวิตในที่เกิดเหตุก็ให้ขอรูปจากมูลนิธิที่ทำการเก็บภาพไว้เพราะจะเป็นประโยชน์ต่อรูปคดีในภายหลัง   6 ควรช่วยเหลือคนเจ็บ หรือค่าทำศพของผู้เสียชีวิต            เรื่องนี้สำคัญมากๆคนขับรถมักไม่ค่อยเห็นประโยชน์ ของการช่วยเหลือเหล่านี้ความจริงเมื่อคุณขับรถชนคนเสียชีวิต หรือบาดเจ็บหรือขับรถโดยประมาทนั้นมีโทษทางอาญฟา            - ทางอาญา คุณอาจจะต้องรับโทษจำคุก            - ทางแพ่ง คุณจะต้องชดเชยค่าเสียหายค่าบาดเจ็บ ค่าทำศพให้กับคู่กรณี หากคุณช่วยเหลือผู้บาดเจ็บ ไม่ชนแล้วหนี ต่อมาเมื่อเรื่องถึงศาล ศาลก็จะเห็นถึงความมีน้ำใจของคุณก็อาจจะรอลงอาญาให้เราโดยไม่จำคุกเรา แต่ในทางตรงกันข้ามถ้าคุณหนีศาลมักจะให้จำคุกเลยเพราะเห็นว่าคุณเป็นคนแล้งน้ำใจ การตกลงใช้ค่าเสียหายให้คนเจ็บก็มีประโยชน์มาก            ยกตัวอย่างเช่นถ้าไม่พยายามตกลงใช้ค่าเสียหายให้กับคนเจ็บ ตำรวจเขาจะมีระเบียบไว้ว่าไม่ให้คืนของกลางให้แก่ผู้ต้องหาจนกว่าผู้ต้องหาจะพยายามตกลงกับผู้เสียหายและถ้าคุณยอมชดเชยค่าเสียหายและค่าทำศพให้กับผู้เสียหาย คดีแพ่งก็ระงับเพราะถือว่ายอมความคดีแพ่งกันแล้ว จะฟ้องเรียกค่าเสียหายคุณในทางแพ่งไม่ได้อีกแล้ว            ทั้งนี้การใช้รถใช้ถนนร่วมกันให้ดีขึ้นนั้น เราทุกคนควรขับรถอย่างมีสติไม่ประมาทและมีน้ำใจให้แก่กัน เพียงเท่านี้อุบัติเหตุก็จะไม่เกิดขึ้นแล้ว จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:33:21 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ******   พระราชบัญญัติรถยนต์พ.ศ. 2522 จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:34:59 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ******   พระราชบัญญัติรถยนต์พ.ศ. 2522 ------- ภูมิพลอดุลยเดช  ปร ให้ไว้ ณ วันที่ 8 พฤษภาคม พ.ศ. 2522  เป็นปีที่ 34 ในรัชกาลปัจจุบัน     พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช มีพระบรมราชโองการโปรดเกล้า ฯ ให้ประกาศว่า     โดยที่เป็นการสมควรปรับปรุงกฎหมายว่าด้วยรถยนต์     จึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้ตราพระราชบัญญัติขึ้นไว้โดยคำแนะนำและยินยอมของสภานิติบัญญัติแห่งชาติ ทำหน้าที่รัฐสภา ดังต่อไปนี้     มาตรา 1 พระราชบัญญัตินี้เรียกว่า "พระราชบัญญัติรถยนต์ พ.ศ. 2522"     มาตรา 2(1) พระราชบัญญัตินี้ให้ใช้บังคับตั้งแต่วันที่ 17 กันยายน พ.ศ. 2522 เป็นต้นไป     มาตรา 3 ให้ยกเลิก     (1) พระราชบัญญัติรถยนต์ พุทธศักราช 2473     (2) พระราชบัญญัติรถยนต์แก้ไขเพิ่มเติม พุทธศักราช 2474     (3) พระราชบัญญัติรถยนต์แก้ไขเพิ่มเติม พุทธศักราช 2475     (4) พระราชบัญญัติรถยนต์แก้ไขเพิ่มเติม พุทธศักราช 2477     (5) พระราชบัญญัติรถยนต์แก้ไขเพิ่มเติม พุทธศักราช 2477 (ฉบับที่ 2)     (6) พระราชบัญญัติรถยนต์แก้ไขเพิ่มเติม พุทธศักราช 2478     (7) พระราชบัญญัติรถยนต์ (ฉบับที่ 7) พุทธศักราช 2479     (8) พระราชบัญญัติรถยนต์ (ฉบับที่ 8) พุทธศักราช 2481     (9) พระราชบัญญัติรถยนต์ (ฉบับที่ 9) พุทธศักราช 2481     (10) พระราชบัญญัติรถยนต์ (ฉบับที่ 10) พุทธศักราช 2484     (11) พระราชบัญญัติรถยนต์ (ฉบับที่ 11) พุทธศักราช 2484     (12) พระราชบัญญัติรถยนต์ (ฉบับที่ 12) พุทธศักราช 2494     (13) พระราชบัญญัติรถยนต์ (ฉบับที่ 13) พ.ศ. 2502     (14) พระราชบัญญัติรถยนต์ (ฉบับที่ 14) พ.ศ. 2503     (15) พระราชบัญญัติรถยนต์ (ฉบับที่ 15) พ.ศ. 2506     (16) พระราชบัญญัติรถยนต์ (ฉบับที่ 16) พ.ศ. 2512     (17) ประกาศของคณะปฏิวัติ ฉบับที่ 20 ลงวันที่ 15 ธันวาคม พ.ศ. 2514     (18) พระราชกำหนดแก้ไขเพิ่มเติมพระราชบัญญัติรถยนต์ พุทธศักราช 2473 พ.ศ. 2516     (19) พระราชกำหนดแก้ไขเพิ่มเติมพระราชบัญญัติรถยนต์ พุทธศักราช 2473 (ฉบับที่ 2) พ.ศ.2516     (20) พระราชบัญญัติรถยนต์ (ฉบับที่ 17) พ.ศ. 2517     บรรดากฎหมาย กฎ ข้อบังคับอื่นในส่วนที่มีบัญญัติไว้แล้วในพระราชบัญญัตินี้ หรือซึ่งขัดหรือแย้งกับบทแห่งพระราชบัญญัตินี้ ให้ใช้พระราชบัญญัตินี้แทน       มาตรา 4 ในพระราชบัญญัตินี้     "รถ" หมายความว่า รถยนต์ รถจักรยานยนตร์ รถพ่วง รถบดถนน รถแทรกเตอร์ และรถอื่นตามที่กำหนดในกฎกระทรวง     "รถยนต์" หมายความว่า รถยนต์สาธารณะ รถยนต์บริการและรถยนต์ส่วนบุคคล     "รถยนต์สาธารณะ" หมายความว่า     (1) รถยนต์รับจ้างระหว่างจังหวัดซึ่งได้แก่รถยนต์รับจ้างบรรทุกคนโดยสารไม่เกินเจ็ดคนที่ใช้รับจ้างระหว่างจังหวัด โดยรับส่งคนโดยสารได้เฉพาะที่นายทะเบียนกำหนด     (2) รถยนต์รับจ้างซึ่งได้แก่รถยนต์รับจ้างบรรทุกคนโดยสารไม่เกินเจ็ดคนหรือรถยนต์สาธารณะอื่นนอกจากรถยนต์โดยสารประจำทาง     "รถยนต์บริการ" หมายความว่า รถยนต์บรรทุกคนโดยสารหรือให้เช่าซึ่งบรรทุกคนโดยสารไม่เกินเจ็ดคน ดังต่อไปนี้     (1) รถยนต์บริการธุรกิจ ซึ่งได้แก่รถยนต์ที่ใช้บรรทุกคนโดยสารระหว่างท่าอากาศยาน ท่าเรือเดินทะเล สถานีขนส่งหรือสถานีรถไฟกับโรงแรมที่พักอาศัย ที่ทำการของผู้โดยสารหรือที่ทำการของผู้บริการธุรกิจนั้น     (2) รถยนต์บริการทัศนาจร ซึ่งได้แก่รถยนต์ที่ผู้ประกอบธุรกิจเกี่ยวกับการท่องเที่ยวใช้รับส่งคนโดยสารเพื่อการท่องเที่ยว     (3) รถยนต์บริการให้เช่า ซึ่งได้แก่รถยนต์ที่จัดไว้ให้เช่าซึ่งมิใช่เป็นการเช่าเพื่อนำไปรับจ้างบรรทุกคนโดยสารหรือสิ่งของ     (1)"รถยนต์ส่วนบุคคล" หมายความว่า     (1) รถยนต์นั่งส่วนบุคคลไม่เกินเจ็ดคน     (2) รถยนต์นั่งส่วนบุคคลเกินเจ็ดคนแต่ไม่เกินสิบสองคน และรถยนต์บรรทุกส่วนบุคคลที่มีน้ำหนักรถไม่เกินหนึ่งพันหกร้อยกิโลกรัม ซึ่งมิได้ใช้ประกอบการขนส่งเพื่อสินจ้างตามกฎหมายว่าด้วยการขนส่งทางบก     "รถจักรยานยนตร์" หมายความว่า รถที่เดินด้วยกำลังเครื่องยนต์หรือกำลังไฟฟ้าและมีล้อไม่เกินสองล้อ ถ้ามีพ่วงข้างมีล้อเพิ่มอีกไม่เกินหนึ่งล้อและให้หมายความรวมถึงรถจักรยานที่ติดเครื่องยนต์ด้วย     "รถพ่วง" หมายความว่า รถที่เคลื่อนที่ไปโดยใช้รถอื่นลากจูง     "รถบดถนน" หมายความว่า รถที่ใช้ในการบดอัดวัสดุบนพื้นให้แน่น และมีเครื่องยนต์ขับเคลื่อนในตัวเอง หรือใช้รถอื่นลากจูง     "รถแทรกเตอร์" หมายความว่า รถที่มีล้อหรือสายพาน และมีเครื่องยนต์ขับเคลื่อนในตัวเอง เป็นเครื่องจักรกลขั้นพื้นฐานในงานที่เกี่ยวกับการขุด ตัก ดัน หรือฉุดลาก เป็นต้น หรือรถยนต์สำหรับลากจูงซึ่งมิได้ใช้ประกอบการขนส่งส่วนบุคคลตามกฎหมายว่าด้วยการขนส่งทางบก     "เจ้าของรถ" หมายความรวมถึงผู้มีรถไว้ในครอบครองด้วย     (1)"ผู้ตรวจการ" หมายความว่า ข้าราชการสังกัดกรมการขนส่งทางบก ซึ่งรัฐมนตรีว่าการกระทรวงคมนาคมแต่งตั้งให้เป็นผู้ตรวจการตามพระราชบัญญัตินี้     "นายทะเบียน"(2)หมายความว่า ข้าราชการซึ่งรัฐมนตรีว่าการกระทรวงคมนาคมแต่งตั้งให้เป็นนายทะเบียน     "อธิบดี"(3) หมายความว่า อธิบดีกรมการขนส่งทางบก "รัฐมนตรี" หมายความว่า รัฐมนตรีผู้รักษาการตามพระราชบัญญัตินี้      มาตรา 5(4) ให้รัฐมนตรีว่าการกระทรวงคมนาคมรักษาการตามพระราชบัญญัตินี้และให้มีอำนาจแต่งตั้ง นายทะเบียนและผู้ตรวจการ กับออกกฎกระทรวงกำหนดในเรื่องดังต่อไปนี้     (1) ลักษณะ ขนาด หรือกำลังของเครื่องยนต์และของรถที่จะรับจดทะเบียนเป็นรถประเภทต่าง ๆ เงื่อนไขการเปลี่ยนแปลง ลักษณะ ขนาด หรือกำลังของเครื่องยนต์และของรถสำหรับรถประเภทดังกล่าว และการแก้ไขเพิ่มเติมทะเบียนรถและใบคู่มือจดทะเบียนรถที่ได้เปลี่ยนแปลงแล้ว     (2) เครื่องอุปกรณ์สำหรับรถและการใช้เครื่องอุปกรณ์ดังกล่าว เช่น โคมเครื่องมองหลัง แตร เครื่องระงับเสียง ท่อไอเสีย เครื่องสัญญาณไฟ เครื่องปัดน้ำฝนและเครื่องอุปกรณ์อื่นที่จำเป็น     (3) เครื่องสื่อสาร และการใช้เครื่องสื่อสารระหว่างรถกับศูนย์บริการหรือสถานที่อื่น     (4) แผ่นป้ายทะเบียนรถ เครื่องหมายประเภทรถและเครื่องหมายอื่นรวมทั้งวิธีแสดงแผ่นป้ายและ เครื่องหมายดังกล่าว     (5) สีและเครื่องหมายสำหรับรถยนต์สาธารณะ     (6) น้ำหนักบรรทุกอย่างมาก และจำนวนคนโดยสารอย่างมาก สำหรับรถยนต์ส่วนบุคคลและรถยนต์สาธารณะ     (7) เงื่อนไขในการใช้ล้อยางตัน     (8) ประเภท ขนาด และน้ำหนักของรถที่จะไม่ให้เดินบนทางที่มิใช่ทางหลวง     (9) เงื่อนไขในการใช้รถที่มีล้ออย่างอื่น นอกจากล้อยางเดินบนทางที่มิใช่ทางหลวง     (10) ประเภทรถที่ต้องกำหนดอายุการใช้ในเขตที่กำหนด     (11) ประเภทรถที่ห้ามใช้เดินในเขตที่กำหนด     (12) การงดรับจดทะเบียนรถประเภทใดประเภทหนึ่งในเขตที่กำหนด     (13) จำนวนรถยนต์รับจ้างระหว่างจังหวัด จังหวัดต้นทางและจังหวัดปลายทางสำหรับรถยนต์ดังกล่าว     (14) อัตราค่าจ้างบรรทุกคนโดยสารสำหรับรถยนต์สาธารณะ     (15) เครื่องแต่งกาย เครื่องหมาย และการแสดงบัตรประจำตัวคนขับรถยนต์สาธารณะ รถยนต์บริการธุรกิจ และรถยนต์บริการทัศนาจร     (16) หลักสูตรและอุปกรณ์การสอนและการฝึกหัดขับรถของโรงเรียนฝึกหัดขับรถ     (17) ค่าธรรมเนียมไม่เกินอัตราท้ายพระราชบัญญัตินี้     (18) กิจการอื่นเพื่อปฏิบัติการตามพระราชบัญญัตินี้     ในส่วนที่เกี่ยวกับการจัดสรรเงินตามมาตรา 41 ให้รัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทยรักษาการตามพระราชบัญญัตินี้ และให้มีอำนาจออกกฎกระทรวงเพื่อปฏิบัติการตามพระราชบัญญัตินี้ด้วย     กฎกระทรวงนั้นเมื่อได้ประกาศในราชกิจจานุเบกษาแล้ว ให้ใช้บังคับได้ จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:35:33 ]

ความคิดเห็นที่ 48 *** หมวด 1 การจดทะเบียน เครื่องหมาย และการใช้รถ -------     มาตรา 6(1) ห้ามมิให้ผู้ใดใช้รถที่ยังมิได้จดทะเบียน     ห้ามมิให้ผู้ใดใช้รถที่จดทะเบียนแล้ว แต่ยังมิได้เสียภาษีประจำปีสำหรับรถนั้นให้ครบถ้วนถูกต้องภายในเวลาที่กำหนด     ความในวรรคหนึ่งมิให้ใช้บังคับแก่รถที่นำเข้ามาเพื่อใช้ในราชอาณาจักรชั่วคราวโดยที่ผู้นำเข้าไม่มีภูมิลำเนาหรือถิ่นที่อยู่ในราชอาณาจักร แต่ต้องปฏิบัติตามข้อตกลงที่รัฐบาลไทยทำไว้กับรัฐบาลของประเทศที่ผู้นำเข้ามีสัญชาติ      มาตรา 7 รถที่จะจดทะเบียนได้ต้อง     (1) เป็นรถที่มีส่วนควบและมีเครื่องอุปกรณ์สำหรับรถครบถ้วนถูกต้องตามที่กำหนดในกฎกระทรวง และ     (2)(2) ผ่านการตรวจสภาพรถจากนายทะเบียน หรือจากสถานตรวจสภาพที่ได้รับอนุญาตตามกฎหมายว่าด้วยการขนส่งทางบก ในเวลาที่ขอจดทะเบียนแล้ว     ในกรณีที่ขอจดทะเบียนเป็นรถยนต์สาธารณะ รถยนต์บริการธุรกิจ หรือรถยนต์บริการทัศนาจร รถนั้นต้องมีลักษณะ ขนาด หรือกำลังของเครื่องยนต์และของรถตามที่กำหนดในกฎกระทรวง และผู้ขอจดทะเบียนต้องแจ้งสถานที่เก็บรถยนต์สาธารณะ หรือรถยนต์บริการซึ่งมีลักษณะตามที่กำหนดในกฎกระทรวงด้วย      มาตรา 8 รถดังต่อไปนี้ให้ได้รับยกเว้นไม่ต้องจดทะเบียน     (1) รถสำหรับเฉพาะพระองค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว     (2)(3) รถของกรมตำรวจที่จดทะเบียนและมีเครื่องหมายตามระเบียบที่อธิบดีกรมตำรวจกำหนด     (3) รถของสำนักพระราชวังที่จดทะเบียนและมีเครื่องหมายตามระเบียบที่เลขาธิการพระราชวังกำหนด     (4) รถที่เจ้าของแจ้งการไม่ใช้รถตามมาตรา 34     (5) รถที่ผู้ผลิตหรือประกอบเพื่อจำหน่ายหรือที่ผู้นำเข้าเพื่อจำหน่าย ผลิต ประกอบหรือนำเข้า และยังมิได้จำหน่ายให้แก่ผู้อื่น      มาตรา 9(4) รถดังต่อไปนี้ให้ได้รับยกเว้นไม่ต้องเสียค่าธรรมเนียมเว้นแต่ค่าธรรมเนียมแผ่นป้าย ทะเบียนรถ     (1) รถดับเพลิง     (2) รถพยาบาลที่มิใช่เป็นรถสำหรับรับจ้าง     (3) รถของกระทรวง ทบวง กรม เทศบาล องค์การบริหารส่วนจังหวัด สุขาภิบาล กรุงเทพมหานคร เมืองพัทยา และราชการส่วนท้องถิ่นที่เรียกชื่ออย่างอื่น ทั้งนี้ เฉพาะรถที่มิได้ใช้ในทางการค้าหรือหากำไร     (4) รถบดถนนของรัฐวิสาหกิจ     (5) รถแทรกเตอร์ของรัฐวิสาหกิจ     (6) รถของสภากาชาดไทย     (7) รถของบุคคลในคณะผู้แทนทางการฑูต คณะผู้แทนทางกงสุล องค์การระหว่างประเทศ หรือทบวงการชำนัญพิเศษแห่งสหประชาชาติ ซึ่งประจำอยู่ในประเทศไทย     (8) รถใช้งานเกษตรกรรมตามลักษณะและเงื่อนไขที่กำหนดในกฎกระทรวง      มาตรา 10(1) ผู้ใดประสงค์จะขอจดทะเบียนรถ ให้ยื่นคำขอต่อนายทะเบียนแห่งท้องที่ที่ตนมีภูมิลำเนา เว้นแต่เจ้าของรถมีความประสงค์จะนำรถไปใช้ในท้องถิ่นอื่น ให้ยื่นคำขอต่อนายทะเบียนท้องถิ่นนั้นได้     ในกรณีที่ผู้ขอเป็นคนต่างด้าวและไม่มีภูมิลำเนาในราชอาณาจักร ให้ยื่นคำขอต่อนายทะเบียนแห่งท้องที่ที่ตนมีถิ่นที่อยู่     การขอจดทะเบียนและการออกใบคู่มือจดทะเบียนรถให้เป็นไปตามระเบียบที่อธิบดีกำหนด      มาตรา 11 รถที่จดทะเบียนแล้ว ต้องมีและแสดงแผ่นป้ายและเครื่องหมายครบถ้วนถูกต้องตามที่กำหนดในกฎกระทรวง      มาตรา 12 รถใดที่จดทะเบียนแล้ว หากปรากฏในภายหลังว่ารถนั้นมีส่วนควบหรือเครื่องอุปกรณ์สำหรับรถไม่ครบถ้วนถูกต้องตามที่กำหนดในกฎกระทรวง หรือเพิ่มสิ่งใดสิ่งหนึ่งเข้าไปซึ่งอาจก่อให้เกิดอันตรายแก่ร่างกาย หรือจิตใจของผู้อื่น ห้ามมิให้ผู้ใดใช้รถนั้นจนกว่าจะจัดให้มีครบถ้วนถูกต้องหรือเอาออกแล้ว     ในกรณีที่นายทะเบียนเห็นว่าเจ้าของรถไม่อาจจัดให้มีครบถ้วนถูกต้องหรือเอาออกได้ ให้นายทะเบียนสั่งเพิกถอนการจดทะเบียนรถนั้น     เจ้าของรถมีสิทธิอุทธรณ์เป็นหนังสือต่ออธิบดีภายในสิบห้าวันนับแต่วันที่ทราบคำสั่งของนายทะเบียน คำวินิจฉัยของอธิบดีให้เป็นที่สุด      มาตรา 13 รถใดที่จดทะเบียนแล้ว หากมีการเปลี่ยนแปลงสีของรถให้ผิดไปจากที่จดทะเบียนไว้ เจ้าของรถต้องแจ้งนายทะเบียนภายในเจ็ดวันนับแต่วันเปลี่ยนแปลง     การแจ้งตามวรรคหนึ่ง ให้เป็นไปตามระเบียบที่อธิบดีกำหนด      มาตรา 14 รถใดที่จดทะเบียนแล้ว ห้ามมิให้ผู้ใดเปลี่ยนแปลงตัวรถหรือส่วนใดส่วนหนึ่งของรถให้ผิดไปจากรายการที่จดทะเบียนไว้และใช้รถนั้นเว้นแต่เจ้าของรถนำไปให้นายทะเบียนตรวจสภาพก่อน     (2) ในกรณีที่นายทะเบียนเห็นว่ารถที่เปลี่ยนแปลงตามวรรคหนึ่งอาจก่อให้เกิดอันตรายในเวลาใช้ ให้สั่งเจ้าของรถแก้ไขและนำรถไปให้ตรวจสภาพก่อนใช้การตรวจสภาพดังกล่าวนายทะเบียนจะสั่งให้เจ้าของรถนำรถไปให้ตรวจสภาพ ณ สถานตรวจสภาพที่ได้รับอนุญาตตามกฎหมายว่าด้วยการขนส่งทางบกก็ได้ และให้นำมาตรา 12 วรรคสอง วรรคสาม และวรรคสี่ มาใช้บังคับโดยอนุโลมแต่ถ้านายทะเบียนเห็นว่ารถนั้นปลอดภัยในเวลาใช้ ให้แก้ไขเพิ่มเติมรายการในทะเบียนและใบคู่มือจดทะเบียนรถนั้นด้วย     มาตรา 15(1) ในกรณีที่นายทะเบียนหรือผู้ตรวจการเห็นว่ารถใดในขณะที่ใช้มีลักษณะที่เห็นได้ว่าน่าจะไม่ปลอดภัยในการใช้ ให้มีอำนาจสั่งเป็นหนังสือให้เจ้าของรถนำรถนั้นไปให้นายทะเบียน หรือสถานตรวจสภาพที่ได้รับอนุญาตตามกฎหมายว่าด้วยการขนส่งทางบกตรวจสภาพภายในเวลาที่กำหนดได้      มาตรา 15 ทวิ(2) การตรวจสภาพรถตามมาตรา 7 (2) มาตรา 14 วรรคสอง มาตรา 15 หรือมาตรา 36 ให้เป็นไปตามหลักเกณฑ์ วิธีการและเงื่อนไขตามที่กำหนดในกฎกระทรวง จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:36:00 ]

ความคิดเห็นที่ 49 มาตรา 16 ในการย้ายรถไปไว้ต่างท้องที่ ให้เจ้าของรถแจ้งต่อนายทะเบียนภายในสิบห้าวันนับแต่วันย้าย การแจ้งตามวรรคหนึ่ง ให้เป็นไปตามระเบียบที่อธิบดีกำหนด      มาตรา 17 ในการโอนรถที่จดทะเบียนแล้ว ผู้โอนและผู้รับโอนต้องแจ้งต่อนายทะเบียนภายในสิบห้าวันนับแต่วันโอน     ในกรณีที่ผู้รับโอนจะนำรถตามวรรคหนึ่งออกนอกราชอาณาจักรภายในสิบห้าวันนับแต่วันโอน ต้องได้รับอนุญาตเป็นหนังสือจากนายทะเบียนตามวรรคหนึ่งด้วย     การแจ้งตามวรรคหนึ่ง และการขออนุญาตและการอนุญาตตามวรรคสองให้เป็นไปตามระเบียบที่อธิบดีกำหนด     มาตรา 18 ในการนำรถออกนอกราชอาณาจักรไม่ว่าด้วยเหตุใด ๆ ต้องได้รับอนุญาตจากนายทะเบียน เว้นแต่ในกรณีดังต่อไปนี้ (1) การนำรถออกนอกราชอาณาจักรโดยได้รับอนุญาตตามมาตรา 17 วรรคสอง (2) การรับจ้างบรรทุกคนโดยสารออกนอกราชอาณาจักร แล้วนำรถกลับเข้ามาตามปกติกิจ (3) กรณีอื่นตามที่กำหนดในกฎกระทรวง     การขออนุญาตและการอนุญาต ให้เป็นไปตามระเบียบที่อธิบดีกำหนด      มาตรา 19 ในการอนุญาตตามมาตรา 17 หรือมาตรา 18 รัฐมนตรีมีอำนาจกำหนดเงื่อนไขใด ๆ ในการให้นายทะเบียนอนุญาตและจะให้นายทะเบียนยกเว้นหรือผ่อนผันการปฏิบัติหรือไม่ต้องปฏิบัติตามเงื่อนไขนั้น ๆก็ได้ ตามที่เห็นสมควร      มาตรา 20 ผู้ใดสั่งหรือนำรถหรือเครื่องยนต์สำหรับรถเข้ามาในราชอาณาจักรเพื่อจำหน่าย หรือผลิตหรือประกอบรถหรือเครื่องยนต์สำหรับรถขึ้นใหม่เพื่อจำหน่าย ผู้นั้นต้องส่งบัญชีประจำเดือนในการรับและจำหน่ายรถหรือเครื่องยนต์สำหรับรถให้แก่นายทะเบียนภายในวันที่สิบห้าของเดือนถัดไป     บัญชีตามวรรคหนึ่ง ให้เป็นไปตามระเบียบที่อธิบดีกำหนด      มาตรา 21 ห้ามมิให้ผู้ใดใช้รถไม่ตรงตามประเภทที่จดทะเบียนไว้เว้นแต่กรณี ดังต่อไปนี้ (1) การใช้รถยนต์บริการธุรกิจหรือรถยนต์บริการทัศนาจรในกิจการส่วนตัว (2) การใช้รถยนต์สาธารณะในกิจการส่วนตัว โดยมีข้อความแสดงไว้ที่รถนั้นให้เห็นได้ง่ายจากภายนอกว่าใช้ในกิจการส่วนตัว (3) การใช้รถยนต์สาธารณะบรรทุกของที่ติดตัวไปกับผู้โดยสาร (3 ทวิ) (1)การใช้รถยนต์บรรทุกส่วนบุคคลที่มีน้ำหนักรถไม่เกินหนึ่งพันหกร้อยกิโลกรัม เป็นรถยนต์นั่งส่วนบุคคลเกินเจ็ดคน หรือใช้รถยนต์นั่งส่วนบุคคลเป็นรถยนต์บรรทุกส่วนบุคคล (4) ได้รับอนุญาตจากนายทะเบียน ตามหลักเกณฑ์ วิธีการ และเงื่อนไขที่กำหนดในกฎกระทรวง         มาตรา 22 ห้ามมิให้ผู้ใดใช้รถยนต์อื่นนอกจากรถยนต์โดยสารประจำทางรับจ้างรับคนโดยสารซึ่งเสียค่าโดยสารเป็นรายตัวตามรายทางในทางที่ได้รับอนุญาตให้มีรถยนต์โดยสารประจำทางหรือในเขตจากทางนั้นไม่เกินหนึ่งร้อยเมตร     ความในวรรคหนึ่ง มิให้ใช้บังคับในกรณีที่เป็นการรับจ้างรับส่งนักเรียนคนงาน นักท่องเที่ยว หรือการรับส่งผู้โดยสาร เป็นครั้งคราวซึ่งได้รับอนุญาตเป็นหนังสือจากนายทะเบียน      มาตรา 23 ในกรณีที่รัฐมนตรีเห็นว่าในท้องที่ใดการประกอบการรับจ้างบรรทุกคนโดยสารโดยใช้รถยนต์บรรทุกคนโดยสารไม่เกินเจ็ดคนหรือรถยนต์รับจ้างระหว่างจังหวัด สมควรให้ดำเนินการโดยบริษัทมหาชนจำกัด บริษัทจำกัดหรือสหกรณ์ และต้องได้รับใบอนุญาตจากนายทะเบียน ให้รัฐมนตรีประกาศในราชกิจจานุเบกษาระบุท้องที่สำหรับการรับจ้างดังกล่าว     ประกาศตามวรรคหนึ่ง ไม่ใช้บังคับแก่การประกอบการรับจ้างบรรทุกคนโดยสารโดยใช้รถยนต์รับจ้างบรรทุกคนโดยสารได้ไม่เกินเจ็ดคนหรือรถยนต์รับจ้างระหว่างจังหวัดซึ่งได้จดทะเบียนอยู่ก่อนวันประกาศจนกว่าจะพ้นสามปีนับแต่วันประกาศ     กำหนดเวลาสามปีตามวรรคสอง ถ้ามีเหตุผลสมควร รัฐมนตรีอาจขยายออกไปได้อีกครั้งละไม่เกินสองปี แต่จะขยายระยะเวลาเกินสองครั้งไม่ได้ การขยายระยะเวลาให้ประกาศในราชกิจจานุเบกษา     การขอรับใบอนุญาตและการออกใบอนุญาตตามวรรคหนึ่ง ให้เป็นไปตามหลักเกณฑ์ วิธีการและเงื่อนไขที่กำหนดในกฎกระทรวง      มาตรา 24 ใบอนุญาตตามมาตรา 23 มีอายุสามปีนับแต่วันออกใบอนุญาต แต่อาจต่ออายุได้คราวละสามปี ผู้รับใบอนุญาตซึ่งประสงค์จะขอต่ออายุใบอนุญาต ต้องยื่นคำขอก่อนใบอนุญาตนั้นหมดอายุ และเมื่อได้ยื่นคำขอแล้ว จะประกอบการต่อไปก็ได้จนกว่านายทะเบียนจะสั่งไม่อนุญาตให้ต่ออายุใบอนุญาตนั้น การขอต่ออายุใบอนุญาตและการอนุญาต ให้เป็นไปตามหลักเกณฑ์ วิธีการและเงื่อนไขที่กำหนดในกฎกระทรวง     มาตรา 25 ผู้รับใบอนุญาตตามมาตรา 23 ซึ่งไม่ปฏิบัติตามพระราชบัญญัตินี้ หรือกฎกระทรวงที่ออกตามพระราชบัญญัตินี้ ให้นายทะเบียนมีอำนาจสั่งเพิกถอนใบอนุญาตได้     มาตรา 26 ในกรณีที่นายทะเบียนมีคำสั่งไม่ออกใบอนุญาตตามมาตรา 23 ไม่ต่ออายุใบอนุญาตตามมาตรา 24 หรือสั่งเพิกถอนใบอนุญาตตามมาตรา 25 ผู้ขอรับใบอนุญาต ผู้ขอต่ออายุใบอนุญาต หรือผู้รับใบอนุญาต แล้วแต่กรณี มีสิทธิอุทธรณ์เป็นหนังสือต่อรัฐมนตรีได้ภายในหนึ่งเดือนนับแต่วันทราบคำสั่งนายทะเบียน     คำวินิจฉัยของรัฐมนตรีให้เป็นที่สุด     ในกรณีที่อุทธรณ์คำสั่งของนายทะเบียนตามมาตรา 24 หรือมาตรา 25 ก่อนที่จะมีคำวินิจฉัยอุทธรณ์ รัฐมนตรีอาจอนุญาตให้ผู้รับใบอนุญาตประกอบการไปพลางก่อนได้เมื่อมีคำขอของผู้อุทธรณ์ จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:36:29 ]

ความคิดเห็นที่ 50 มาตรา 27 ผู้ใดมีรถยนต์ไว้เพื่อขายหรือเพื่อซ่อม ถ้าจะขับเองหรือให้ผู้อื่นขับเพื่อการนั้น ต้องได้รับใบอนุญาตจากนายทะเบียน และให้ขับได้ระหว่างพระอาทิตย์ขึ้นถึงพระอาทิตย์ตก เว้นแต่มีความจำเป็นและได้รับอนุญาตจากนายทะเบียน     การขอใบอนุญาตและการออกใบอนุญาตตามวรรคหนึ่ง ให้เป็นไปตามหลักเกณฑ์ วิธีการและเงื่อนไขที่กำหนดในกฎกระทรวง     ในการออกใบอนุญาต ให้นายทะเบียนออกเครื่องหมายพิเศษและสมุดคู่มือประจำรถให้ด้วย     เครื่องหมายพิเศษและสมุดคู่มือประจำรถ ให้เป็นไปตามแบบที่กำหนดในกฎกระทรวง และให้ใช้สับเปลี่ยนกันได้ไม่เฉพาะคันรถ      มาตรา 28 ในการขับรถยนต์ตามมาตรา 27 ผู้ขับต้องบันทึกรายการดังต่อไปนี้ (1) ชื่อรถ หมายเลขตัวรถ และหมายเลขเครื่องยนต์ของรถ (2) ความประสงค์ในการขับรถยนต์ (3) วันเดือนปี และเวลาที่นำรถออกไปขับและกลับถึงที่ (4) ชื่อและชื่อสกุลของผู้ขับ จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:36:53 ]

ความคิดเห็นที่ 51 หมวด 2 ภาษีประจำปี -------      มาตรา 29 ภาษีประจำปีสำหรับรถมีอัตราตามที่กำหนดไว้ท้ายพระราชบัญญัตินี้ เว้นแต่      (1) รถยนต์นั่งส่วนบุคคลไม่เกินเจ็ดคนที่จดทะเบียนมาแล้วห้าปีนับแต่ปีที่จดทะเบียนครั้งแรก ให้ได้รับการลดหย่อนภาษีประจำปีในปีต่อ ๆ ไป ในอัตราร้อยละ ดังต่อไปนี้      ปีที่หก ร้อยละสิบ      ปีที่เจ็ด ร้อยละยี่สิบ      ปีที่แปด ร้อยละสามสิบ      ปีที่เก้า ร้อยละสี่สิบ      ปีที่สิบและปีต่อ ๆ ไป ร้อยละห้าสิบ      (2) รถซึ่งใช้ล้ออย่างอื่นนอกจากยางกลวง ให้เก็บภาษีเพิ่มขึ้นจากอัตราที่กำหนดไว้อีกกึ่งหนึ่ง      มาตรา 29 ทวิ(1) ในกรณีที่รถยนต์คันใดไม่ใช้เครื่องยนต์ลูกสูบที่จะคำนวณความจุของกระบอกสูบได้ หรือในกรณีที่มีการเปลี่ยนแปลงขนาดของกระบอกสูบหรือเครื่องยนต์ ให้เทียบเป็นความจุของกระบอกสูบ หรือคำนวณความจุตามเกณฑ์ที่กำหนดในกฎกระทรวง      มาตรา 29 ตรี(2) ในการกำหนดความจุของกระบอกสูบของรถยนต์ เพื่อชำระภาษีประจำปีให้นายทะเบียนประกาศความจุของกระบอกสูบของรถยนต์แต่ละแบบไว้ด้วยความเห็นชอบของกระทรวงอุตสาหกรรม      ในกรณีที่ประกาศตามวรรคหนึ่งไม่ครอบคลุมถึงแบบของรถยนต์คันใดให้นายทะเบียนเก็บภาษีประจำปีโดยถือความจุของกระบอกสูบ ตามหนังสือคู่มือประจำรถยนต์ของรถยนต์คันนั้น ทั้งนี้ ตามที่กระทรวงอุตสาหกรรมรับรอง และให้นายทะเบียนดำเนินการประกาศความจุของกระบอกสูบของรถยนต์คันดังกล่าวต่อไป      ประกาศตามวรรคหนึ่งและวรรคสองให้ประกาศในราชกิจจานุเบกษา      มาตรา 30 ให้รถที่ได้รับยกเว้นไม่ต้องจดทะเบียนตามมาตรา 8 และรถที่ได้รับยกเว้นไม่ต้องเสียค่าธรรมเนียมตามมาตรา 9 ได้รับยกเว้นไม่ต้องเสียภาษีประจำปีด้วย      มาตรา 31 ในกรณีที่เห็นเป็นการสมควร ให้รัฐมนตรีมีอำนาจลดภาษีประจำปีสำหรับรถในเขตท้องที่ใดหรือในกรณีใดลงจากอัตราที่กำหนดไว้ในมาตรา 29 ได้      การลดตามวรรคหนึ่ง ให้ตราเป็นพระราชกฤษฎีกา      มาตรา 32 เจ้าของรถมีหน้าที่เสียภาษีประจำปี      ภาษีประจำปีให้เสียล่วงหน้าคราวละหนึ่งปี ถ้ามิได้เสียภาษีภายในเวลาที่กำหนด ให้เจ้าของรถนั้นชำระเงินเพิ่มอีกร้อยละยี่สิบของจำนวนภาษีที่ค้างชำระ      รถใดที่เสียภาษีประจำปีสำหรับปีใด แม้ในปีนั้นจะไม่ได้ใช้ เจ้าของรถก็ไม่มีสิทธิได้รับคืนภาษี ถ้าเปลี่ยนเจ้าของรถในปีใด เจ้าของใหม่ไม่ต้องเสียภาษีประจำปีสำหรับรถนั้นในปีนั้นอีก      มาตรา 33 ในกรณีที่มีการจดทะเบียนเปลี่ยนประเภทรถหรือเปลี่ยนการใช้รถผิดไปจากที่จดทะเบียนไว้ในระหว่างปี ถ้าเป็นเหตุให้เสียภาษีลดลง เจ้าของรถไม่มีสิทธิได้รับคืนค่าภาษีส่วนที่เสียเกิน แต่ถ้าต้องเสียภาษีเพิ่มขึ้น เจ้าของรถต้องเสียภาษีเฉพาะส่วนที่เพิ่มขึ้นให้ครบถ้วนถูกต้องเมื่อจะต้องขอจดทะเบียน      มาตรา 34 รถใดที่จดทะเบียนแล้ว แม้จะไม่ได้ใช้ก็ต้องเสียประจำปีตามมาตรา 29 หรือมาตรา 31 แล้วแต่กรณี และมาตรา 32 เว้นแต่เจ้าของรถจะแจ้งการไม่ใช้ต่อนายทะเบียนก่อนถึงกำหนดเสียภาษีประจำปีครั้งต่อไป ทั้งนี้ ตามหลักเกณฑ์ วิธีการและเงื่อนไขที่กำหนดในกฎกระทรวง      มาตรา 35 ผู้ใดมีหน้าที่เสียภาษีประจำปีแล้วไม่เสียภาษีประจำปีภายในเวลาที่กำหนด นายทะเบียนอาจแจ้งเป็นหนังสือให้ผู้นั้นนำเงินไปชำระภาษีประจำปีให้ถูกต้องครบถ้วน ณ ที่ทำการของนายทะเบียนภายในหนึ่งเดือน นับแต่วันที่ได้รับแจ้ง      ในกรณีที่ผู้นั้นไม่ปฏิบัติตามคำสั่งในวรรคหนึ่ง ให้นายทะเบียนมีอำนาจยึดรถนั้นไว้ได้      มาตรา 36(1) นายทะเบียนมีอำนาจออกประกาศหรือสั่งเป็นหนังสือให้เจ้าของรถนำรถไปตรวจ ณ ที่ทำการของ นายทะเบียน หรือสถานตรวจสภาพที่ได้รับอนุญาตตามกฎหมายว่าด้วยการขนส่งทางบก      มาตรา 37(2) นายทะเบียนและผู้ตรวจการซึ่งอธิบดีมอบหมายมีอำนาจเข้าตรวจในที่มีเหตุอันควรสงสัยว่ามีรถค้างชำระภาษีประจำปีและยึดรถนั้นไว้เพื่อตรวจสอบได้      การเข้าตรวจตามวรรคหนึ่ง ให้กระทำระหว่างพระอาทิตย์ขึ้นถึงพระอาทิตย์ตก      มาตรา 38(3) ในกรณีที่ผู้ตรวจการซึ่งอธิบดีมอบหมายเป็นผู้ตรวจและยึดตามมาตรา 37 ให้นำส่งนายทะเบียนโดยมิชักช้า และให้นำมาตรา 35 มาใช้บังคับโดยอนุโลม      มาตรา 39 รถที่ยึดมาตามมาตรา 35 วรรคสอง หรือมาตรา 37 ให้นายทะเบียนเก็บรักษาไว้สิบห้าวัน ถ้าเจ้า-ของรถไม่นำเงินภาษีค่าธรรมเนียมและค่าใช้จ่ายในการยึดรถไปชำระให้ถูกต้องครบถ้วนภายในกำหนดเวลาดังกล่าวให้จัดการขายทอดตลาดรถนั้น      (4) ในการขายทอดตลาด ห้ามมิให้นายทะเบียนหรือผู้ตรวจการเข้าสู้ราคา      ถ้าขายทอดตลาดได้เงินเกินค่าภาษี ค่าธรรมเนียม และค่าใช้จ่ายในการยึดและขายรถ ให้คืนเงินที่เหลือแก่เจ้าของรถ      มาตรา 40 ผู้ใดแจ้งความนำจับรถที่เจ้าของรถมิได้ชำระภาษีประจำปีภายในเวลาที่กำหนด เมื่อคดีถึงที่สุดแล้ว ให้ผู้นั้นได้รับรางวัลนำจับในอัตราร้อยละหกสิบของจำนวนเงินเพิ่มของภาษีที่ต้องชำระ      มาตรา 41(1) เงินภาษีประจำปีรวมทั้งเงินเพิ่มและค่าธรรมเนียมตามพระราชบัญญัตินี้ เว้นแต่ค่าธรรมเนียมแผ่นป้ายทะเบียนรถ ที่จัดเก็บได้ในกรุงเทพมหานครให้ตกเป็นรายได้ของกรุงเทพมหานคร ส่วนในจังหวัดอื่นให้ตกเป็นรายได้ขององค์การบริหารส่วนจังหวัด เทศบาล สุขาภิบาลในจังหวัดนั้น เมืองพัทยา และราชการส่วนท้องถิ่นที่เรียกชื่ออย่างอื่น โดยให้กระทรวงมหาดไทยจัดสรรตามหลักเกณฑ์และวิธีการที่กำหนดในกฎกระทรวง จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:37:17 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ****   หมวด 3 ใบอนุญาตขับรถ -------     มาตรา 42 ผู้ขับรถต้องได้รับใบอนุญาตขับรถและต้องมีใบอนุญาตขับรถและสำเนาภาพถ่ายใบคู่มือจดทะเบียนรถในขณะขับหรือควบคุมผู้ฝึกหัดขับรถเพื่อแสดงต่อเจ้าพนักงานได้ทันที เว้นแต่ผู้ฝึกหัดขับรถยนต์ตามมาตรา 57     (2) ในกรณีที่ผู้ขับรถเป็นคนต่างด้าวซึ่งได้รับอนุญาตให้อยู่ในราชอาณาจักรเป็นการชั่วคราวตามกฎหมายว่าด้วยคนเข้าเมือง ผู้ขับรถซึ่งเป็นคนต่างด้าวนั้นจะใช้ใบอนุญาตขับรถตามมาตรา 42 ทวิ ขับรถในราชอาณาจักรก็ได้และในกรณีนี้จะต้องมีใบอนุญาตขับรถดังกล่าวพร้อมด้วยเอกสารตามที่ระบุไว้ในอนุสัญญาและหรือความตกลงที่มีอยู่ระหว่างรัฐบาลไทยกับรัฐบาลของประเทศนั้น ๆ เพื่อแสดงต่อเจ้าพนักงานได้ทันที     มาตรา 42 ทวิ(3) ในกรณีที่มีความตกลงระหว่างรัฐบาลไทยและรัฐบาลต่างประเทศว่าด้วยการยอมรับใบอนุญาตขับรถภายในประเทศซึ่งกันและกัน คนต่างด้าวซึ่งได้รับอนุญาตให้อยู่ในราชอาณาจักรเป็นการชั่วคราวตามกฎหมาย ว่าด้วยคนเข้าเมือง และมีใบอนุญาตขับรถที่ออกโดยพนักงานเจ้าหน้าที่หรือสมาคมยานยนต์ที่ได้รับอนุญาตจากรัฐบาลของประเทศที่มีความตกลงดังกล่าวกับรัฐบาลไทย อาจใช้ใบอนุญาตขับรถของประเทศนั้นขับรถในราชอาณาจักรได้ตามประเภทและชนิดของรถที่ระบุไว้ในใบอนุญาตขับรถนั้น แต่ต้องปฏิบัติตามอนุสัญญาและหรือความตกลงที่มีอยู่ระหว่างรัฐบาลไทยกับรัฐบาลของประเทศนั้น ๆ และตามบทบัญญัติทั้งหลายในส่วนที่เกี่ยวกับหน้าที่ของผู้ขับรถตามพระราชบัญญัตินี้     มาตรา 43(4) ใบอนุญาตขับรถมี 10 ชนิด คือ     (1) ใบอนุญาตขับรถยนต์ส่วนบุคคล รถยนต์สามล้อส่วนบุคคล หรือรถจักรยานยนตร์ชั่วคราว     (2) ใบอนุญาตขับรถยนต์ส่วนบุคคล     (3) ใบอนุญาตขับรถยนต์สามล้อส่วนบุคคล     (4) ใบอนุญาตขับรถยนต์สาธารณะ     (5) ใบอนุญาตขับรถยนต์สามล้อสาธารณะ     (6) ใบอนุญาตขับรถจักรยานยนตร์     (7) ใบอนุญาตขับรถบดถนน     (8) ใบอนุญาตขับรถแทรกเตอร์     (9) ใบอนุญาตขับรถชนิดอื่นนอกจาก (1) ถึง (8)     (10) ใบอนุญาตขับรถระหว่างประเทศสำหรับรถยนต์ส่วนบุคคลหรือรถจักรยานยนตร์     ใบอนุญาตขับรถตาม (1) ใช้สำหรับขับรถยนต์บริการให้เช่าเฉพาะในกรณีที่ผู้ขับเป็นผู้เช่าได้ด้วย ใบอนุญาตขับรถตาม (2) ใช้สำหรับขับรถยนต์บริการให้เช่าได้ด้วย ใบอนุญาตขับรถตาม (4) ใช้สำหรับขับรถยนต์บริการและใช้แทนใบอนุญาตขับรถตาม (2) ได้ด้วย และใบอนุญาตขับรถตาม (5) ใช้แทนใบอนุญาตขับรถตาม (3) ได้ นอกนั้นใช้แทนกันไม่ได้     มาตรา 43 ทวิ(1) ใบอนุญาตเป็นผู้ขับรถในประเภทการขนส่งประจำทาง การขนส่งไม่ประจำทาง หรือการขนส่งโดยรถขนาดเล็กตามกฎหมายว่าด้วยการขนส่งทางบก ให้ใช้แทนใบอนุญาตขับรถยนต์ส่วนบุคคลตามมาตรา 43 (2) และใบอนุญาตขับรถยนต์สาธารณะตามมาตรา 43 (4) ได้     ใบอนุญาตเป็นผู้ขับรถในประเภทการขนส่งส่วนบุคคล ตามกฎหมายว่าด้วยการขนส่งทางบก ให้ใช้แทนใบอนุญาตขับรถยนต์ส่วนบุคคลตามมาตรา 43 (2) ได้     มาตรา 44 ใบอนุญาตขับรถตามมาตรา 43 (1) (2) (3) (4) (5) (6) และ (9) มีอายุหนึ่งปีและใบอนุญาตขับรถตามมาตรา 43 (7) และ (8) มีอายุสามปีนับแต่วันออก และอาจต่ออายุได้อีกคราวละหนึ่งปีหรือสามปี แล้วแต่กรณี ใบอนุญาตขับรถตามมาตรา 43 (2) (3) และ (6) ที่เสียค่าธรรมเนียมในอัตราตลอดชีพมีอายุตลอดชีพของผู้ได้รับใบอนุญาต     การขอต่ออายุใบอนุญาตและการอนุญาตวรรคหนึ่ง ให้เป็นไปตามหลักเกณฑ์วิธีการและเงื่อนไขที่กำหนดในกฎกระทรวง     มาตรา 45 ผู้ใดประสงค์จะขอใบอนุญาตขับรถ ต้องเป็นผู้มีคุณสมบัติและไม่มีลักษณะต้องห้ามตามพระราช-บัญญัตินี้ และยื่นคำขอต่อนายทะเบียนแห่งท้องที่ที่ตนมีภูมิลำเนาหรือมีถิ่นที่อยู่     การขอใบอนุญาตขับรถและการออกใบอนุญาตขับรถ ให้เป็นไปตามหลักเกณฑ์วิธีการและเงื่อนไขที่กำหนดในกฎกระทรวง จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:37:44 ]

ความคิดเห็นที่ 53 มาตรา 46 ผู้ขอใบอนุญาตขับรถตามมาตรา 43 (1) ต้องมีคุณสมบัติและไม่มีลักษณะต้องห้าม ดังต่อไปนี้     (2)(1) มีอายุไม่ต่ำกว่าสิบแปดปีบริบูรณ์ แต่ถ้าเป็นผู้ขอใบอนุญาตขับรถจักรยานยนตร์ชั่วคราว สำหรับรถจักรยานยนต์ความจุของกระบอกสูบขนาดไม่เกินเก้าสิบลูกบาศก์เซนติเมตร ต้องมีอายุไม่ต่ำกว่าสิบห้าปีบริบูรณ์     (2) มีความรู้และความสามารถในการขับรถ     (3) มีความรู้ในข้อบังคับการเดินรถตามพระราชบัญญัตินี้และตามกฎหมายว่าด้วยการจราจรทางบก     (4) ไม่เป็นผู้มีร่างกายพิการจนเป็นที่เห็นได้ว่าไม่สามารถขับรถได้     (5) ไม่มีโรคประจำตัวที่ผู้ประกอบวิชาชีพเวชกรรมเห็นว่าอาจเป็นอันตรายขณะขับรถ     (6) ไม่เป็นบุคคลวิกลจริตหรือจิตฟั่นเฟือน     (7) ไม่มีใบอนุญาตขับรถชนิดเดียวกันอยู่แล้ว     (8) ไม่เป็นผู้อยู่ในระหว่างถูกยึดหรือเพิกถอนใบอนุญาตขับรถ     มาตรา 47 ผู้ขอใบอนุญาตขับรถตามมาตรา 43 (2) (3) (4) (5) หรือ (6) ต้อง     (1) ได้รับใบอนุญาตขับรถตามมาตรา 43 (1) มาแล้วไม่น้อยกว่าหนึ่งปี     (2) มีคุณสมบัติและไม่มีลักษณะต้องห้ามตามมาตรา 46 และ     (3) ไม่เคยต้องคำพิพากษาถึงที่สุดให้ลงโทษหรือถูกเจ้าพนักงานเปรียบเทียบปรับตั้งแต่สองครั้งขึ้นไปสำหรับความผิดเกี่ยวกับการขับรถอย่างใดอย่างหนึ่งดังต่อไปนี้ เว้นแต่จะพ้นโทษครั้งสุดท้ายไม่น้อยกว่าหกเดือนแล้ว     (ก) ฝ่าฝืนสัญญาณจราจรหรือเครื่องหมายจราจร     (ข) ในขณะเมาสุราหรือของเมาอย่างอื่น     (ค) ในลักษณะกีดขวางการจราจร     (ง) ใช้ความเร็วเกินอัตราที่กฎหมายกำหนด     (จ) โดยประมาทหรือน่าหวาดเสียวอันอาจเกิดอันตรายแก่บุคคลหรือทรัพย์สิน     (ฉ) โดยไม่คำนึงถึงความปลอดภัยหรือความเดือดร้อนของผู้อื่น     มาตรา 48 ผู้ขอใบอนุญาตขับรถตามมาตรา 43 (2) (3) หรือ (6) ตลอดชีพ ต้อง     (1) ได้รับใบอนุญาตขับรถตามมาตรา 43 (2) (3) หรือ (6) แล้วแต่กรณี มาแล้วไม่น้อยกว่าหนึ่งปี     (2) มีคุณสมบัติและไม่มีลักษณะต้องห้ามตามมาตรา 46 เว้นแต่ต้องมีอายุไม่ต่ำกว่ายี่สิบปีบริบูรณ์ และ     (3) ไม่มีลักษณะต้องห้ามตามมาตรา 47 (3)     มาตรา 49 ผู้ขอใบอนุญาตขับรถตามมาตรา 43 (4) หรือ (5) ต้อง     (1) ได้รับใบอนุญาตขับรถตามมาตรา 43 (1) มาแล้วไม่น้อยกว่าหนึ่งปี     (2) มีคุณสมบัติและไม่มีลักษณะต้องห้ามตามมาตรา 46 เว้นแต่ต้องมีอายุไม่ต่ำกว่ายี่สิบห้าปีบริบูรณ์     (3) ไม่มีลักษณะต้องห้ามตามมาตรา 47 (3)     (4) มีสัญชาติไทย     (5) รู้จักถนนและทางหลวงในจังหวัดที่ขอรับใบอนุญาตขับรถพอสมควร     (6) ไม่เป็นผู้มีโรคติดต่อที่น่ารังเกียจตามที่กำหนดในกฎกระทรวง     (7) ไม่เป็นผู้ติดสุรายาเมาหรือยาเสพติดให้โทษ     (8) ไม่เคยเป็นผู้ได้รับโทษจำคุกโดยคำพิพากษาถึงที่สุดให้จำคุกในความผิดตามพระราชบัญญัตินี้ หรือความผิดเกี่ยวกับความสงบสุขของประชาชนความผิดเกี่ยวกับการก่อให้เกิดภยันตรายต่อประชาชน ความผิดเกี่ยวกับเงินตรา ความผิดเกี่ยวกับเพศ ความผิดต่อชีวิต ความผิดต่อร่างกาย ความผิดต่อเสรีภาพ ความผิดฐานลักทรัพย์และวิ่งราวทรัพย์ ความผิดฐานกรรโชก รีดเอาทรัพย์ ชิงทรัพย์และปล้นทรัพย์ ความผิดฐานยักยอก ความผิดฐานรับของโจร และความผิดฐานทำให้เสียทรัพย์ตามประมวลกฎหมายอาญา หรือโดยคำสั่งที่ชอบด้วยกฎหมายให้จำคุก เว้นแต่เป็นโทษสำหรับความผิดที่ได้กระทำโดยประมาทหรือความผิดลหุโทษ หรือพ้นโทษมาแล้วไม่น้อยกว่าสามปี จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:38:11 ]

ความคิดเห็นที่ 54 มาตรา 50 ในกรณีที่ผู้ขอรับใบอนุญาตขับรถตามมาตรา 43 (4) หรือ (5) เป็นผู้ขาดคุณสมบัติตามมาตรา 49 (8)แต่พ้นโทษจำคุกมาแล้วไม่น้อยกว่า     (1) หกเดือนสำหรับโทษจำคุกตามคำพิพากษาไม่เกินสามเดือน     (2) หนึ่งปีสำหรับโทษจำคุกตามคำพิพากษาไม่เกินสามเดือนแต่คดีนั้นเกี่ยวด้วยการใช้รถกระทำความผิด หรือ     (3) หนึ่งปีหกเดือนสำหรับโทษจำคุกตามคำพิพากษาเกินสามเดือน แต่ไม่เกินสามปี และได้ยื่นคำร้องต่อนาย-ทะเบียนโดยชี้แจงถึงเหตุผลที่ตนต้องโทษพร้อมกับแสดงหลักฐานว่า ตนเป็นบุคคลที่มีความประพฤติเรียบร้อยควรไว้วางใจให้ขับรถยนต์สาธารณะได้ ให้นายทะเบียนดำเนินการสอบสวนคำร้องดังกล่าวถ้าเห็นด้วยกับคำร้อง มิให้นำบทบัญญัติมาตรา 49     (8) มาใช้บังคับ แต่ถ้าไม่เห็นด้วย ให้สั่งยกคำร้องและแจ้งให้ผู้ขอทราบ ผู้ขอมีสิทธิอุทธรณ์เป็นหนังสือต่ออธิบดีภายในสิบห้าวันนับแต่วันที่ได้รับคำสั่งจากนายทะเบียน คำสั่งของอธิบดีให้เป็นที่สุด     มาตรา 51 ผู้ขอใบอนุญาตขับรถตามมาตรา 43 (7) (8) หรือ (9) ต้อง     (1) มีคุณสมบัติและไม่มีลักษณะต้องห้ามตามมาตรา 46 และ     (2) มีความรู้ความสามารถในการขับรถประเภทนั้น ๆ เป็นอย่างดี     มาตรา 51 ทวิ(1) ผู้มีใบอนุญาตขับรถตามมาตรา 43 (2) (4) (5) และ (6) มีสิทธิขอรับใบอนุญาตขับรถตามมาตรา 43 (10)     มาตรา 52 ให้นายทะเบียนแต่งตั้งผู้ซึ่งมีคุณสมบัติตามที่กำหนดในกฎกระทรวงตรวจสอบคุณสมบัติและลักษณะต้องห้ามของผู้ขอรับใบอนุญาตตามมาตรา 46 มาตรา 47 มาตรา 48 มาตรา 49 และมาตรา 51     มาตรา 53 ผู้ใดได้รับใบอนุญาตขับรถประเภทใดแล้ว หากปรากฏในภายหลังว่าเป็นผู้ขาดคุณสมบัติหรือมีลักษณะต้องห้ามตามที่กำหนดไว้สำหรับผู้ขอรับใบอนุญาตขับรถประเภทนั้น ให้นายทะเบียนสั่งเพิกถอนใบอนุญาตขับรถนั้น     มาตรา 54 ผู้ใดได้รับใบอนุญาตขับรถแล้ว หากปรากฏว่า     (1) ต้องคำพิพากษาถึงที่สุดว่าได้กระทำความผิดตามพระราชบัญญัตินี้หรือกฎกระทรวงที่ออกตามพระราชบัญญัตินี้     (2) ไม่ปฏิบัติตามคำสั่งอันชอบด้วยกฎหมายของเจ้าพนักงานจราจร หรือพนักงานเจ้าหน้าที่ตามกฎหมายว่าด้วยการจราจรทางบก     (3) ต้องคำพิพากษาถึงที่สุดว่าได้กระทำความผิดฐานขับรถหรือกระทำการใด ๆ อันน่าจะเป็นภัยต่อประชาชน หรือ     (4) มีผู้กล่าวโทษว่าทำลายความสงบสุขของประชาชนในถนนหรือทางหลวงโดยขู่เข็ญ ดูหมิ่น รังแก หรือรบกวนคนขับรถด้วยกันหรือผู้โดยสาร     นายทะเบียนมีอำนาจเรียกใบอนุญาตขับรถมายึดไว้ได้ แต่ห้ามมิให้ยึดเกินหนึ่งปี (2)ในกรณีที่ผู้รับใบอนุญาตขับรถตามมาตรา 43 (4) หรือ (5) เป็นผู้ต้องหาในคดีอาญาประเภทที่ระบุไว้ในมาตรา 49 (8) ให้นายทะเบียนหรือผู้ตรวจการซึ่งอธิบดีมอบหมายยึดใบอนุญาตขับรถตามมาตรา 43 (4) หรือ      (5) ตั้งแต่วันยื่นฟ้องต่อศาลจนถึงเวลาที่มีคำพิพากษาถึงที่สุด และในระหว่างเวลาดังกล่าวห้ามมิให้นายทะเบียนต่ออายุใบอนุญาตขับรถดังกล่าว ในการยึดใบอนุญาตขับรถ ให้ผู้ยึดบันทึกการยึดไว้ในใบอนุญาตขับรถด้วย     มาตรา 55 ในกรณีที่ใบอนุญาตขับรถสูญหายหรือชำรุดในสาระสำคัญให้ผู้รับใบอนุญาตขับรถยื่นคำขอรับใบแทนใบอนุญาตขับรถต่อนายทะเบียนภายในสิบห้าวันนับแต่วันทราบเหตุนั้น และในกรณีที่ได้ใบอนุญาตขับรถที่สูญหายคืนให้ส่งใบแทนใบอนุญาตขับรถนั้นแก่นายทะเบียนภายในสิบห้าวันนับแต่วันได้คืน     การขอใบแทนใบอนุญาตขับรถ และการออกใบแทนใบอนุญาตขับรถตามวรรคหนึ่ง ให้เป็นไปตามระเบียบที่อธิบดีกำหนด     มาตรา 56 ภายใต้บังคับมาตรา 43 และมาตรา 57 ห้ามมิให้เจ้าของรถหรือคนขับรถยินยอมให้ผู้ซึ่งไม่มีใบอนุญาตขับรถ หรือมีใบอนุญาตขับรถประเภทอื่นที่ใช้แทนกันไม่ได้เข้าขับรถของตนหรือรถที่ตนเป็นคนขับ     มาตรา 57 ผู้ใดฝึกหัดขับรถยนต์ ต้องมีผู้ซึ่งได้รับใบอนุญาตขับรถยนต์มาแล้วไม่น้อยกว่าสามปีควบคุมอยู่ด้วย     ในการฝึกหัดขับรถ ห้ามมิให้ผู้ใดนอกจากผู้ฝึกหัดและผู้ควบคุมอยู่ในรถถ้ามีการเสียหายเกิดขึ้นผู้ควบคุมต้องรับผิดทางแพ่ง เว้นแต่จะพิสูจน์ได้ว่าผู้ฝึกหัดฝ่าฝืนหรือไม่ปฏิบัติตามคำสอนในเวลาที่ขับอยู่นั้น     มาตรา 57 ทวิ(1) ให้ผู้ตรวจการมีอำนาจสั่งให้ผู้ขับรถหยุดรถเพื่อทำการตรวจสอบการปฏิบัติตามพระราชบัญญัตินี้ กับมีอำนาจสั่งให้บุคคลใดปฏิบัติการเท่าที่จำเป็นเพื่อประโยชน์แก่การตรวจสอบนั้นได้ และเมื่อพบว่าผู้ใดฝ่าฝืนหรือไม่ปฏิบัติตามบทบัญญัติแห่งพระราชบัญญัตินี้จะว่ากล่าวตักเตือนหรือสั่งเป็นหนังสือให้ผู้นั้นไปรายงานตนต่อนายทะเบียนภายในเจ็ดวันนับแต่วันที่มีคำสั่งเพื่อดำเนินการเปรียบเทียบปรับก็ได้ เว้นแต่เป็นกรณีที่ความผิดดังกล่าวมีโทษจำคุก ให้ผู้ตรวจการนำตัวผู้นั้นส่งพนักงานสอบสวนผู้มีอำนาจเพื่อดำเนินคดีต่อไป     ในการออกคำสั่งให้ไปรายงานตนต่อนายทะเบียนตามวรรคหนึ่ง ผู้ตรวจการจะเรียกเก็บใบอนุญาตขับรถของผู้นั้นไว้เป็นการชั่วคราวก็ได้ แต่ต้องรีบนำใบอนุญาตขับรถที่เรียกเก็บไปส่งมอบแก่นายทะเบียนภายในแปดชั่วโมงนับแต่เวลาที่ออกคำสั่งและให้ถือว่าคำสั่งนั้นเป็นใบอนุญาตขับรถชั่วคราวภายในกำหนดเวลาที่ให้ไปรายงานตนดังกล่าว     คำสั่งให้ไปรายงานตนต่อนายทะเบียนตามวรรคหนึ่ง ให้เป็นไปตามแบบที่อธิบดีกำหนด     มาตรา 57 ตรี(2) ในการปฏิบัติหน้าที่ตามพระราชบัญญัตินี้ให้ผู้ตรวจการแสดงบัตรประจำตัวต่อผู้ซึ่งเกี่ยวข้อง     บัตรประจำตัวผู้ตรวจการให้เป็นไปตามแบบที่รัฐมนตรีกำหนด จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:38:36 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ****  หมวด 4 บทกำหนดโทษ ---------------     มาตรา 58 ผู้ใดฝ่าฝืนหรือไม่ปฏิบัติตามกฎกระทรวงออกตามมาตรา 5 (2) (3) (5)(6) (7) (8) (9) (10) (11) (14) (15) หรือ (16) ต้องระวางโทษปรับไม่เกินหนึ่งพันบาท     มาตรา 59(4) ผู้ใดฝ่าฝืนมาตรา 6 วรรคหนึ่ง ต้องระวางโทษปรับไม่เกินหนึ่งหมื่นบาท     มาตรา 60(5) ผู้ใดฝ่าฝืนหรือไม่ปฏิบัติตามมาตรา 6 วรรคสอง และวรรคสามมาตรา 11 มาตรา 12 วรรคหนึ่ง มาตรา 13 วรรคหนึ่ง มาตรา 14 มาตรา 16 วรรคหนึ่ง มาตรา 17 วรรคหนึ่งและวรรคสอง มาตรา 18 วรรคหนึ่ง มาตรา 20 วรรคหนึ่ง มาตรา 21 มาตรา 22 วรรคหนึ่ง มาตรา 27 วรรคหนึ่ง มาตรา 56 หรือมาตรา 57 ต้องระวางโทษปรับไม่เกินสองพันบาท     มาตรา 61 ผู้ใดไม่ปฏิบัติตามมาตรา 15 มาตรา 28 หรือไม่ปฏิบัติตามคำสั่งของนายทะเบียนตามมาตรา 36 ต้องระวางโทษปรับไม่เกินหนึ่งพันบาท     มาตรา 62 ผู้ใดรับจ้างบรรทุกคนโดยสารโดยใช้รถยนต์รับจ้างบรรทุกคนโดยสารไม่เกินเจ็ดคน หรือรถยนต์รับจ้างระหว่างจังหวัดในท้องที่ที่รัฐมนตรีประกาศตาม มาตรา 23 วรรคหนึ่ง โดยไม่ได้รับอนุญาตจากนายทะเบียน หรือไม่ได้รับยกเว้นตามมาตรา 23 วรรคสอง หรือวรรคสาม ต้องระวางโทษปรับไม่เกินหนึ่งหมื่นบาท     มาตรา 63 ผู้ใดรับจ้างบรรทุกคนโดยสารโดยใช้รถยนต์รับจ้างบรรทุกคนโดยสารไม่เกินเจ็ดคนหรือรถยนต์รับจ้างระหว่างจังหวัดในท้องที่ที่รัฐมนตรีประกาศตามมาตรา 23 วรรคหนึ่ง เมื่อใบอนุญาตสิ้นอายุหรือใบอนุญาตถูกเพิกถอน ต้องระวางโทษปรับไม่เกินสองพันบาท     มาตรา 64 ผู้ใดขับรถโดยไม่ได้รับใบอนุญาตขับรถ ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินหนึ่งเดือนหรือปรับไม่เกินหนึ่งพันบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ     มาตรา 65 ผู้ใดขับรถเมื่อใบอนุญาตขับรถสิ้นอายุหรือระหว่างถูกเพิกถอนใบอนุญาตขับรถหรือถูกยึดใบอนุญาตขับรถ ต้องระวางโทษปรับไม่เกินสองพันบาท     มาตรา 66 ผู้ใดขับรถโดยไม่แสดงใบอนุญาตขับรถ และสำเนาภาพถ่ายใบคู่มือจดทะเบียนรถตามมาตรา 42 ต้องระวางโทษปรับไม่เกินหนึ่งพันบาท มาตรา 66 ทวิ (1) ผู้ใดฝ่าฝืนหรือไม่ปฏิบัติตามคำสั่งของผู้ตรวจการซึ่งสั่งตาม มาตรา 57 ทวิ ต้องระวางโทษปรับไม่เกินหนึ่งพันบาท   มาตรา 67 ผู้ใด     (1) ให้ผู้อื่นใช้ใบอนุญาต หรือเครื่องหมายที่นายทะเบียนออกให้แก่ตน     (2) ใช้เครื่องหมายที่นายทะเบียนออกให้สำหรับรถคันหนึ่งกับรถอีกคันหนึ่ง     (3) ใช้เครื่องหมายที่นายทะเบียนออกให้แก่ผู้อื่น     (4) เปลี่ยนแปลงโดยวิธีใด ๆ หรือปิดบังทั้งหมดหรือแต่บางส่วนซึ่งเครื่องหมายที่นายทะเบียนออกให้ ประจำรถ หรือ     (5) ใช้รถที่ได้รับยกเว้นไม่ต้องเสียค่าธรรมเนียมตามมาตรา 9 หรือยกเว้นไม่ต้องเสียภาษีประจำปีตามมาตรา 30 หรือลดภาษีประจำปีตามมาตรา 31 ผิดไปจากวัตถุประสงค์ที่ได้รับยกเว้นหรือลด ต้องระวางโทษปรับไม่เกินหนึ่งพันบาท จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:39:13 ]

ความคิดเห็นที่ 56 **** บทเฉพาะกาล ---------------     มาตรา 67 ทวิ(2) บรรดาความผิดตามพระราชบัญญัตินี้ที่มีโทษปรับสถานเดียวให้อธิบดีหรือผู้ซึ่งอธิบดีมอบหมายมีอำนาจเปรียบเทียบปรับผู้ต้องหาได้เมื่อผู้ต้องหาได้ชำระค่าปรับตามจำนวนที่อธิบดีหรือผู้ซึ่งอธิบดีมอบหมายเปรียบเทียบภายในสามสิบวันแล้ว ให้ถือว่าคดีเลิกกันตามบทบัญญัติแห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา     ถ้าผู้ต้องหาไม่ยินยอมตามที่เปรียบเทียบหรือเมื่อยินยอมแล้วไม่ชำระค่าปรับภายในกำหนดเวลาดังกล่าวให้ดำเนินคดีเพื่อฟ้องร้องต่อไป     มาตรา 68 เพื่อประโยชน์ในการจัดเก็บภาษีประจำปี ในกรณีที่เป็นรถที่จดทะเบียนแล้ว การเสียภาษีประจำปีในปีแรกภายหลังวันที่พระราชบัญญัตินี้ใช้บังคับ ให้นายทะเบียนเปลี่ยนแปลงกำหนดระยะเวลาการเสียภาษีใหม่ โดยเฉลี่ยจำนวนรถที่จะต้องเสียภาษีออกไปเป็นรายเดือนตามระยะเวลาและจำนวนที่นายทะเบียนเห็นสมควร และประกาศ ณ ที่ทำการของนายทะเบียนให้ผู้มีหน้าที่เสียภาษีทราบล่วงหน้าไม่น้อยกว่าหนึ่งเดือน ทั้งนี้ ให้นายทะเบียนดำเนินการภายในสองปีนับแต่วันที่พระราชบัญญัตินี้ใช้บังคับ     การคิดภาษีเป็นรายเดือนตามวรรคหนึ่ง ให้คิดเฉลี่ยจากอัตราภาษีประจำปีสำหรับรถชนิดนั้น     มาตรา 69 สำหรับรถและเครื่องอุปกรณ์ของรถอันมิชอบด้วยพระราชบัญญัติที่มีอยู่แล้วในวันที่ประกาศพระราชบัญญัตินี้ในราชกิจจานุเบกษา หรือที่จะนำเข้ามาในราชอาณาจักรภายในหกเดือนนับแต่วันที่ประกาศพระราชบัญญัตินี้ในราชกิจจานุเบกษา ให้รัฐมนตรีมีอำนาจผ่อนผันได้ตามควรแก่กรณี และถ้าจะอนุญาตให้ใช้ต่อไป ให้มีกำหนดเวลาไม่เกินสามปี นับแต่วันที่ประกาศพระราชบัญญัตินี้ในราชกิจจานุเบกษา     มาตรา 70 บรรดากฎกระทรวง คำสั่ง หรือประกาศที่ออกตามพระราชบัญญัติรถยนต์ พุทธศักราช 2473 ให้ยังคงใช้บังคับได้ต่อไปเพียงเท่าที่ไม่ขัดหรือแย้งกับพระราชบัญญัตินี้จนกว่าจะมีกฎกระทรวงคำสั่ง หรือประกาศตามพระราชบัญญัตินี้ใช้บังคับ           มาตรา 71 ในท้องที่ใดที่ได้มีการประกาศให้การประกอบการรับจ้างบรรทุกคนโดยสารโดยใช้รถยนต์บรรทุกคนโดยสารไม่เกินเจ็ดคนต้องดำเนินการโดยบริษัทมหาชนจำกัดบริษัทจำกัดหรือสหกรณ์ และต้องได้รับใบอนุญาตจากนายทะเบียนตามพระราชบัญญัติรถยนต์พุทธศักราช 2473 รวมทั้งที่ได้มีการขยายระยะเวลาตามประกาศดังกล่าว ให้ถือว่าประกาศนั้นเป็นประกาศของรัฐมนตรีตามมาตรา 23 และให้ผู้ได้รับใบอนุญาตประกอบการในท้องที่ดังกล่าวอยู่แล้วในวันที่พระราชบัญญัตินี้ใช้บังคับ เป็นผู้ได้รับใบอนุญาตตามมาตรา 23 และต้องดำเนินการโดยบริษัทมหาชนจำกัด บริษัทจำกัดหรือสหกรณ์ต่อไป      มาตรา 72 บรรดาใบอนุญาตและใบอนุญาตขับรถยนต์ออกตามพระราชบัญญัติรถยนต์พุทธศักราช 2473 ก่อนวันที่พระราชบัญญัตินี้ใช้บังคับให้ยังคงมีผลใช้บังคับต่อไปจนกว่าจะสิ้นอายุใบอนุญาตหรือใบอนุญาตขับรถยนต์นั้น     ผู้รับสนองพระบรมราชโองการ     ส.โหตระกิตย์     รองนายกรัฐมนตรี อัตราค่าธรรมเนียม --------------     (1) คำขอ ฉบับละ 5 บาท     (2) ใบคู่มือจดทะเบียนรถ ฉบับละ 100 บาท     (3) แผ่นป้ายทะเบียนรถ แผ่นละ 100 บาท     (4) การขอค้นทะเบียนรถหรือขอแก้ไขเพิ่มเติม          รายการในทะเบียนรถและใบคู่มือจดทะเบียนรถ          (ก) รถจักรยานยนตร์ ครั้งละ          (ข) รถอื่นนอกจาก (ก) ครั้งละ 50 บาท     (5) การโอนทะเบียนรถ ครั้งละ 100 บาท     (6) การย้ายรถ          (ก) รถยนต์ครั้งละ 50 บาท          (ข) รถอื่นนอกจาก (ก) ครั้งละ 20 บาท     (7) การตรวจสภาพรถ          (ก) รถจักรยานยนตร์ คันละ 10 บาท          (ข) รถอื่นนอกจาก (ก) คันละ 50 บาท     (8) ใบอนุญาตตามมาตรา 23 ฉบับละ 1,000 บาท     (9) ใบอนุญาตตามมาตรา 27 ฉบับละ 1,000 บาท     (10) เครื่องหมายพิเศษตามมาตรา 27 อันละ 100 บาท     (11) สมุดคู่มือประจำรถตามมาตรา 27 เล่มละ 100 บาท     (12) ใบอนุญาตรถยนต์ตามอนุสัญญาว่าด้วยการจราจร            ทางถนน ทำ ณ นครเจนิวา ค.ศ. 1949 ซึ่งประเทศไทย            ได้ภาคยานุวัติเมื่อวันที่ 15 สิงหาคม 2505 ฉบับละ 1,000 บาท     (13) ใบอนุญาตขับรถยนต์ตามอนุสัญญาว่าด้วย            การจราจรทางถนน ทำ ณ นครเจนิวา ค.ศ. 1949            ซึ่งประเทศไทยได้ภาคยานุวัติ เมื่อวันที่ 15            สิงหาคม 2505 ฉบับละ 500 บาท     (14) ใบอนุญาตขับรถยนต์ส่วนบุคคลชั่วคราว ฉบับละ 100 บาท     (15) ใบอนุญาตขับรถยนต์ส่วนบุคคลหนึ่งปี ฉบับละ 100 บาท     (16) ใบอนุญาตขับรถยนต์ส่วนบุคคลตลอดชีพ ฉบับละ 1,000 บาท     (17) ใบอนุญาตขับรถยนต์สาธารณะหนึ่งปี ฉบับละ 100 บาท     (18) ใบอนุญาตขับรถยนต์สามล้อส่วนบุคคล            ชั่วคราว ฉบับละ 50 บาท     (19) ใบอนุญาตขับรถยนต์สามล้อส่วนบุคคล            หนึ่งปี ฉบับละ 50 บาท     (20) ใบอนุญาตขับรถยนต์สามล้อส่วนบุคคล            ตลอดชีพ ฉบับละ 750 บาท     (21) ใบอนุญาตขับรถยนต์สามล้อสาธารณะ            หนึ่งปี ฉบับละ 50 บาท     (22) ใบอนุญาตขับรถจักรยานยนตร์ชั่วคราว ฉบับละ 50 บาท     (23) ใบอนุญาตขับรถจักรยานยนตร์หนึ่งปี ฉบับละ 50 บาท     (24) ใบอนุญาตขับรถจักรยานยนตร์ตลอดชีพ ฉบับละ 500 บาท     (25) ใบอนุญาตขับรถบดถนนสามปี ฉบับละ 150 บาท     (26) ใบอนุญาตขับรถแทรกเตอร์สามปี ฉบับละ 150 บาท     (27) ใบอนุญาตขับรถยนต์นอกจาก (14) ถึง (26) ฉบับละ 50 บาท     (28) การแก้ไขรายการในใบอนุญาตขับรถ ครั้งละ 50 บาท     (29) หนังสืออนุญาตตามมาตรา 17 วรรคสอง            หรือมาตรา 18 ฉบับละ 50 บาท     (30) ใบแทนใบคู่มือจดทะเบียนรถ ฉบับละ 50 บาท     (31) ใบแทนใบอนุญาต ครึ่งหนึ่งของค่าธรรมเนียม            ใบอนุญาต แต่ไม่เกิน ฉบับละ 100 บาท     (32) ใบแทนเครื่องหมายการเสียภาษีประจำปี ฉบับละ 20 บาท     (33) ใบแทนหนังสืออนุญาต ฉบับละ 25 บาท     (34) ค่าธรรมเนียมอื่น ครั้งละ 20 บาท     (35) การรับรองสำเนาเอกสาร แผ่นละ 20 บาท จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:39:47 ]

ความคิดเห็นที่ 57 อัตราภาษีประจำ ---------------     (1) รถยนต์นั่งส่วนบุคคลไม่เกินเจ็ดคนให้เก็บภาษีตามความจุของกระบอกสูบรวมกันของเครื่องยนต์ของ               รถยนต์แต่ละคัน ในอัตราดังต่อไปนี้          (ก) 600 ลูกบาศก์เซนติเมตรแรกลูกบาศก์เซนติเมตรละ 0.50 บาท          (ข) ส่วนที่เกิน 600 ลูกบาศก์เซนติเมตร แต่ไม่เกิน 1,800 ลูกบาศก์เซนติเมตร               ลูกบาศก์เซนติเมตร ละ 1.50 บาท          (ค) ส่วนที่เกิน 1,800 ลูกบาศก์เซนติเมตรลูกบาศก์เซนติเมตรละ 4.00 บาท          รถยนต์ตาม (1) ที่นิติบุคคลเป็นเจ้าของ และมิได้ให้บุคคลธรรมดาเช่าซื้อในการประกอบธุรกิจเกี่ยวกับการให้เช่าซื้อของนิติบุคคลนั้น ให้เก็บภาษีในอัตราสองเท่า     (2) รถยนต์นั่งส่วนบุคคลเกินเจ็ดคน ให้เก็บภาษีตามน้ำหนักในอัตราดังต่อไปนี้          (ก) น้ำหนักไม่เกิน  500  กิโลกรัม คันละ 150 บาท          (ข) น้ำหนักตั้งแต่ 501- 750 กิโลกรัม คันละ 300 บาท          (ค) น้ำหนักตั้งแต่ 751- 1,000 กิโลกรัม คันละ 450 บาท          (ง) น้ำหนักตั้งแต่ 1,001-1,250 กิโลกรัม คันละ 800 บาท          (จ) น้ำหนักตั้งแต่ 1,251-1,500 กิโลกรัม คันละ 1,000 บาท          (ฉ) น้ำหนักตั้งแต่ 1,501-1,750 กิโลกรัม คันละ 1,300 บาท          (ช) น้ำหนักตั้งแต่ 1,751-2,000 กิโลกรัม คันละ 1,600 บาท          (ซ) น้ำหนักตั้งแต่ 2,001-2,500 กิโลกรัม คันละ 1,900 บาท          (ฌ) น้ำหนักตั้งแต่ 2,501-3,000 กิโลกรัม คันละ 2,200 บาท          (ญ) น้ำหนักตั้งแต่ 3,001-3,500 กิโลกรัม คันละ 2,400 บาท          (ฎ) น้ำหนักตั้งแต่ 3,501-4,000 กิโลกรัม คันละ 2,600 บาท          (ฏ) น้ำหนักตั้งแต่ 4,001-4,500 กิโลกรัม คันละ 2,800 บาท          (ฐ) น้ำหนักตั้งแต่ 4,501-5,000 กิโลกรัม คันละ 3,000 บาท          (ฑ) น้ำหนักตั้งแต่ 5,001-6,000 กิโลกรัม คันละ 3,200 บาท          (ฒ) น้ำหนักตั้งแต่ 6,001-7,000 กิโลกรัม คันละ 3,400 บาท          (ณ) น้ำหนักตั้งแต่ 7,001 กิโลกรัมขึ้นไป คันละ 3,600 บาท     (3) รถจักรยานยนตร์ คันละ 100 บาท     (4) รถพ่วงของรถจักรยานยนตร์ คันละ 50 บาท     (5) รถพ่วงนอกจาก (4) คันละ 100 บาท     (6) รถบดถนน คันละ 200 บาท     (7) รถแทรกเตอร์ที่ใช้ในการเกษตร คันละ 50 บาท     (8) รถยนต์รับจ้างระหว่างจังหวัด รถยนต์บริการ ให้เก็บภาษีตามน้ำหนักในอัตรา ดังต่อไปนี้          (ก) น้ำหนักไม่เกิน 500 กิโลกรัม คันละ 450 บาท          (ข) น้ำหนักตั้งแต่ 501-750 กิโลกรัม คันละ 750 บาท          (ค) น้ำหนักตั้งแต่ 751-1,000 กิโลกรัม คันละ 1,050 บาท          (ง) น้ำหนักตั้งแต่ 1,001-1,250 กิโลกรัม คันละ 1,350 บาท          (จ) น้ำหนักตั้งแต่ 1,251-1,500 กิโลกรัม คันละ 1,650 บาท          (ฉ) น้ำหนักตั้งแต่ 1,501-1,750 กิโลกรัม คันละ 2,100 บาท          (ช) น้ำหนักตั้งแต่ 1,751-2,000 กิโลกรัม คันละ 2,550 บาท          (ซ) น้ำหนักตั้งแต่ 2,001-2,500 กิโลกรัม คันละ 3,000 บาท          (ฌ) น้ำหนักตั้งแต่ 2,501-3,000 กิโลกรัม คันละ 3,450 บาท          (ญ) น้ำหนักตั้งแต่ 3,001-3,500 กิโลกรัม คันละ 3,900 บาท          (ฎ) น้ำหนักตั้งแต่ 3,501-4,000 กิโลกรัม คันละ 4,350 บาท          (ฏ) น้ำหนักตั้งแต่ 4,001-4,500 กิโลกรัม คันละ 4,800 บาท          (ฐ) น้ำหนักตั้งแต่ 4,501-5,000 กิโลกรัม คันละ 5,250 บาท          (ฑ) น้ำหนักตั้งแต่ 5,001-6,000 กิโลกรัม คันละ 5,700 บาท          (ฒ) น้ำหนักตั้งแต่ 6,001-7,000 กิโลกรัม คันละ 6,150 บาท          (ณ) น้ำหนักตั้งแต่ 7,001 กิโลกรัม ขึ้นไป คันละ 6,600 บาท     (9) รถยนต์รับจ้าง ให้เก็บภาษีตามน้ำหนักในอัตราดังต่อไปนี้          (ก) น้ำหนักไม่เกิน 500 กิโลกรัม คันละ 185 บาท          (ข) น้ำหนักตั้งแต่ 501-750 กิโลกรัม คันละ 310 บาท          (ค) น้ำหนักตั้งแต่ 751-1,000 กิโลกรัม คันละ 450 บาท          (ง) น้ำหนักตั้งแต่ 1,001-1,250 กิโลกรัม คันละ 560 บาท          (จ) น้ำหนักตั้งแต่ 1,251-1,500 กิโลกรัม คันละ 685 บาท          (ฉ) น้ำหนักตั้งแต่ 1,501-1,750 กิโลกรัม คันละ 875 บาท          (ช) น้ำหนักตั้งแต่ 1,751-2,000 กิโลกรัม คันละ 1,060 บาท          (ซ) น้ำหนักตั้งแต่ 2,001-2,500 กิโลกรัม คันละ 1,250 บาท          (ฌ) น้ำหนักตั้งแต่ 2,501-3,000 กิโลกรัม คันละ 1,435 บาท          (ญ) น้ำหนักตั้งแต่ 3,001-3,500 กิโลกรัม คันละ 1,625 บาท          (ฎ) น้ำหนักตั้งแต่ 3,501-4,000 กิโลกรัม คันละ 1,810 บาท          (ฏ) น้ำหนักตั้งแต่ 4,001-4,500 กิโลกรัม คันละ 2,000 บาท          (ฐ) น้ำหนักตั้งแต่ 4,501-5,000 กิโลกรัม คันละ 2,185 บาท          (ฑ) น้ำหนักตั้งแต่ 5,001-6,000 กิโลกรัม คันละ 2,375 บาท          (ฒ) น้ำหนักตั้งแต่ 6,001-7,000 กิโลกรัม คันละ 2,560 บาท          (ณ) น้ำหนักตั้งแต่ 7,001 กิโลกรัม ขึ้นไป คันละ 2,750 บาท     (10) รถยนต์บรรทุกส่วนบุคคลหรือรถยนต์สำหรับลากจูงซึ่งมิได้ใช้ในการประกอบการขนส่งส่วนบุคคลตามกฎหมายว่าด้วยการขนส่งทางบก หรือรถแทรกเตอร์ที่มิได้ใช้ในการเกษตร ให้เก็บภาษีตามน้ำหนักในอัตราดังต่อไปนี้          (ก) น้ำหนักไม่เกิน 500 กิโลกรัม คันละ 300 บาท          (ข) น้ำหนักตั้งแต่ 501-750 กิโลกรัม คันละ 450 บาท          (ค) น้ำหนักตั้งแต่ 751-1,000 กิโลกรัม คันละ 600 บาท          (ง) น้ำหนักตั้งแต่ 1,001-1,250 กิโลกรัม คันละ 750 บาท          (จ) น้ำหนักตั้งแต่ 1,251-1,500 กิโลกรัม คันละ 900 บาท          (ฉ) น้ำหนักตั้งแต่ 1,501-1,750 กิโลกรัม คันละ 1,050 บาท          (ช) น้ำหนักตั้งแต่ 1,751-2,000 กิโลกรัม คันละ 1,350 บาท          (ซ) น้ำหนักตั้งแต่ 2,001-2,500 กิโลกรัม คันละ 1,650 บาท          (ฌ) น้ำหนักตั้งแต่ 2,501-3,000 กิโลกรัม คันละ 1,950 บาท          (ญ) น้ำหนักตั้งแต่ 3,001-3,500 กิโลกรัม คันละ 2,250 บาท          (ฎ) น้ำหนักตั้งแต่ 3,501-4,000 กิโลกรัม คันละ 2,550 บาท          (ฏ) น้ำหนักตั้งแต่ 4,001-4,500 กิโลกรัม คันละ 2,850 บาท          (ฐ) น้ำหนักตั้งแต่ 4,501-5,000 กิโลกรัม คันละ 3,150 บาท          (ฑ) น้ำหนักตั้งแต่ 5,001-6,000 กิโลกรัม คันละ 3,450 บาท          (ฒ) น้ำหนักตั้งแต่ 6,001-7,000 กิโลกรัม คันละ 3,750 บาท          (ณ) น้ำหนักตั้งแต่ 7,001 กิโลกรัมขึ้นไป คันละ 4,050 บาท     ในการคำนวณน้ำหนัก ให้รวมน้ำหนักของรถและเครื่องอุปกรณ์ที่ติดกับตัวรถตามปกติแต่ไม่รวมน้ำหนักน้ำมันเชื้อเพลิง น้ำมันเครื่อง น้ำและเครื่องมือประจำรถ ถ้ามีเศษของกิโลกรัมให้ปัดทิ้ง ------------------------------------------- หมายเหตุ:- เหตุผลในการประกาศใช้พระราชบัญญัติฉบับนี้ คือ เนื่องจากกฎหมายว่าด้วยรถยนต์ได้ประกาศใช้บังคับมาตั้งแต่ปี พ.ศ.2473 นับเป็นเวลาเกือบห้าสิบปีแล้ว และในระหว่างระยะเวลาดังกล่าวมีการแก้ไขเพิ่มเติมมาแล้วประมาณยี่สิบครั้ง อย่างไรก็ดียังมีบทบัญญัติอีกหลายมาตราที่ใช้อยู่ไม่เหมาะสมกับกาลสมัยและสภาพการณ์ของบ้านเมือง สมควรปรับปรุงเสียใหม่ให้เหมาะสมและรัดกุมยิ่งขึ้น จึงจำเป็นต้องตราพระราชบัญญัตินี้ จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:40:25 ]

ความคิดเห็นที่ 58 พระราชบัญญัติรถยนต์ (ฉบับที่ 2) พ.ศ.2524 มาตรา 5 อัตราภาษีประจำปีของรถยนต์ตามพระราชบัญญัติรถยนต์ พ.ศ. 2522 ซึ่งแก้ไขเพิ่มเติมโดยพระราชบัญญัตินี้ ไม่ใช้บังคับแก่รถยนต์ที่ได้เสียภาษีในปี พ.ศ. 2524 ไว้แล้ว และรถยนต์ที่ค้างชำระภาษีประจำปีก่อนวันที่พระราชบัญญัตินี้ใช้บังคับ หมายเหตุ:- เหตุผลในการประกาศใช้พระราชบัญญัติฉบับนี้ คือ เนื่องจากหลักเกณฑ์และอัตราการเก็บภาษีรถยนต์นั่งส่วนบุคคลไม่เกินเจ็ดคนยังไม่เหมาะสม สมควรเปลี่ยนหลักเกณฑ์และอัตราภาษีรถยนต์ดังกล่าวเพื่อก่อให้เกิดการใช้น้ำมันโดยประหยัดตามสภาวะของการขาดแคลนน้ำมันในปัจจุบัน นอกจากนั้น สมควรเพิ่มอัตราภาษีรถยนต์ดังกล่าวสำหรับรถยนต์นั่งส่วนบุคคลไม่เกินเจ็ดคนที่นิติบุคคลบางประเภทเป็นเจ้าของ เพราะภาษีรถยนต์ย่อมถือเป็นรายจ่ายในการคำนวณกำไรสุทธิเพื่อเสียภาษีเงินได้ของนิติบุคคลดังกล่าวอยู่แล้ว จึงจำเป็นต้องตราพระราชบัญญัตินี้     [รก.2524/139/4พ./24 สิงหาคม 2524] ---------------------------------------- พระราชบัญญัติรถยนต์ (ฉบับที่ 3) พ.ศ.2525 หมายเหตุ:- เหตุผลในการประกาศใช้พระราชบัญญัติฉบับนี้ คือ เนื่องจากปรากฏว่าพระราชบัญญัติรถยนต์ พ.ศ. 2522 บัญญัติให้ "ผู้ใด" (อันหมายถึงเจ้าของกรรมสิทธิ์รถยนต์) จะไปขอจดทะเบียนรถให้ยื่นคำขอต่อนายทะเบียนแห่งท้องที่ที่ตนมีภูมิลำเนา...นั้น ยังไม่สอดคล้องกับสภาพการณ์และความต้องการของประชาชนในปัจจุบัน เพราะประชาชนส่วนใหญ่ได้ซื้อรถยนต์ในระบบ "เช่าซื้อ" การขอจดทะเบียนจึงตกเป็นหน้าที่ของผู้ขายคือบริษัทรถยนต์ ซึ่งมีภูมิลำเนาอยู่ในที่ต่าง ๆ การต่อทะเบียนก็ดี การตรวจสภาพรถยนต์ก็ดี จะต้องกระทำที่นายทะเบียนในท้องที่นั้นเมื่อประชาชนซื้อรถไปใช้ในท้องถิ่นอื่น การกระทำตามพระราชบัญญัติรถยนต์นี้จึงเป็นการสร้างความเดือดร้อนให้แก่ประชาชนเป็นอย่างมาก และเมื่อมีการกระทำความผิดเกิดขึ้นก็ยากแก่การติดตามผู้กระทำความผิดเพราะเจ้าของรถและผู้ครอบครองมิใช่บุคคลคนเดียวกัน จึงจำเป็นต้องแก้ไขเพิ่มเติมพระราชบัญญัตินี้     [รก.2525/17/1พ./5 กุมภาพันธ์ 2525] -------------------------------------------------- พระราชบัญญัติรถยนต์ (ฉบับที่ 4) พ.ศ.2527 หมายเหตุ:- เหตุผลในการประกาศใช้พระราชบัญญัติฉบับนี้ คือ เนื่องจากมาตรา 6 วรรคหนึ่ง แห่งพระราชบัญญัติ รถยนตร์ พ.ศ. 2522 บัญญัติห้ามมิให้ผู้ใดใช้รถ เว้นแต่รถนั้นเป็นรถที่จดทะเบียนและเสียภาษีประจำปีสำหรับรถนั้นครบถ้วนถูกต้องแล้ว หากผู้ใดฝ่าฝืนมาตรา 6 วรรคหนึ่ง ต้องระวางโทษปรับไม่เกินห้าพันบาทตามมาตรา 59 โดยมิได้แยกประเภทความผิดกรณีการใช้รถที่จดทะเบียนแล้ว แต่ยังมิได้เสียภาษีประจำปีสำหรับรถนั้นให้ครบถ้วนถูกต้อง ภายในเวลาที่กำหนด ทำให้ผู้ใช้รถในกรณีที่ยังมิได้เสียภาษีประจำปีต้องได้รับโทษในอัตราเดียว กันกับกรณีการใช้รถที่ยังมิได้จดทะเบียนตามมาตรา 59 ซึ่งเป็นความผิดที่เปรียบเทียบไม่ได้ สมควรกำหนดแยกประเภทความผิดเกี่ยวกับการใช้รถที่จดทะเบียนแล้วแต่มิได้เสียภาษีประจำปี ออกจากความผิดเกี่ยวกับการใช้รถที่ยังมิได้จดทะเบียน โดยให้มีอัตราโทษแตกต่างกันและมีอัตราโทษเหมาะสมแก่กรณีด้วย โดยกำหนดโทษสำหรับความผิดกรณีการใช้รถที่จดทะเบียนแล้ว แต่ยังมิได้เสียภาษีประจำปี เป็นความผิดที่เปรียบเทียบได้ นอกจากนั้น เนื่องจากได้มีการกำหนดให้รถใช้งานเกษตรกรรมเป็น "รถ" ตามกฎหมายว่าด้วยรถยนต์ซึ่งจะต้องมีการจดทะเบียนและผ่านการตรวจสอบสภาพรถ และเพื่อเป็นการส่งเสริมเกษตรกรรมของประเทศ สมควรกำหนดให้รถดังกล่าวได้รับยกเว้นค่าธรรมเนียมตามกฎหมายว่าด้วยรถยนต์ และโดยที่สมควรกำหนดให้เงินที่เป็นค่าธรรมเนียมแผ่นป้ายทะเบียนรถได้นำมาใช้เป็นเงินทุนหมุนเวียนเพื่อการผลิตแผ่นป้ายสำหรับยานพาหนะต่อไป โดยไม่ต้องจัดสรรให้แก่ราชการส่วนท้องถิ่น จึงจำเป็นต้องตราพระราชบัญญัตินี้     [รก.2527/112/5พ./24 สิงหาคม 2527] ------------------------------------------ พระราชบัญญัติรถยนต์ (ฉบับที่ 5) พ.ศ.2528 หมายเหตุ:- เหตุผลในการประกาศใช้พระราชบัญญัติฉบับนี้ คือ ด้วยปรากฏว่าการใช้รถยนต์ส่วนบุคคลที่จดทะเบียนเป็นรถยนต์นั่งส่วนบุคคล หรือรถยนต์บรรทุกส่วนบุคคล จะใช้เป็นรถยนต์บรรทุกส่วนบุคคล หรือรถยนต์นั่งส่วนบุคคลซึ่งผิดไปจากประเภทจดทะเบียนไว้ไม่ได้เป็นเหตุให้ประชาชนที่สามารถมีรถได้เพียงคันเดียวได้รับความเดือนร้อนโดยไม่มีเหตุอันสมควร จึงจำเป็นต้องตราพระราชบัญญัตินี้     [รก.2528/95/1พ./25 กรกฎาคม 2528] ----------------------------------------------- พระราชบัญญัติรถยนต์ (ฉบับที่ 6) พ.ศ.2528 หมายเหตุ:- เหตุผลในการประกาศใช้พระราชบัญญัติฉบับนี้ คือ เนื่องจากพระราชบัญญัติรถยนตร์ พ.ศ. 2522 ได้บัญญัติเกี่ยวกับคุณสมบัติและการออกใบอนุญาตให้แก่ผู้ขับขี่รถจักรยานยนตร์ไว้ โดยกำหนดให้ผู้ที่จะมีใบอนุญาตขับขี่รถจักรยานยนตร์ได้จะต้องมีอายุไม่ต่ำกว่าสิบแปดปีบริบูรณ์ แต่ในความเป็นจริงแล้วปรากฏว่าเด็กที่มีอายุไม่ต่ำกว่าสิบห้าปีและมีภูมิลำเนาอยู่ต่างจังหวัดนั้นส่วนมากมีรถจักรยานยนตร์ใช้เป็นพาหนะทั้งสิ้น เพราะมีความจำเป็นที่จะต้องใช้รถจักรยานยนตร์ขับขี่ไปโรงเรียนหรือใช้ในกิจการด้านอื่น ๆ เนื่องจากสถานศึกษาอยู่ห่างไกลจากบ้านมาก ซึ่งการกระทำดังกล่าวถือว่าเป็นการกระทำที่ผิดกฎหมาย ดังนั้นเพื่อให้เด็กที่มีอายุไม่ต่ำกว่าสิบห้าปีมีใบอนุญาตขับขี่รถจักรยานยนตร์ได้โดยไม่ผิดกฎหมาย จึงสมควรแก้ไขเพิ่มเติมบทบัญญัติดังกล่าวเสีย และเนื่องจากในปัจจุบันกฎหมายบัญญัติให้บุคคลที่มีอายุสิบห้าปีบริบูรณ์ต้องไปทำบัตรประจำตัวประชาชนทุกคน ดังนั้นจึงสมควรอนุญาตให้ผู้ที่มีอายุไม่ต่ำกว่าสิบห้าปีมีใบอนุญาตขับขี่รถจักรยานยนตร์ได้เช่นเดียวกัน จึงจำเป็นต้องตราพระราชบัญญัตินี้ขึ้น     [รก.2528/154/1พ./24 ตุลาคม 2528] จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:41:13 ]

ความคิดเห็นที่ 59 พระราชบัญญัติรถยนต์ (ฉบับที่ 7) พ.ศ.2530 บทเฉพาะกาล     มาตรา 12 ให้โอนอำนาจหน้าที่ของรัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทยเกี่ยวกับการรักษาตามพระราชบัญญัติรถยนต์ (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2524 ไปเป็นของรัฐมนตรีว่าการกระทรวงคมนาคม     มาตรา 13 บรรดากฎกระทรวง ข้อบังคับ ระเบียบ ประกาศหรือคำสั่งใด ๆ ออกตามพระราชบัญญัติ รถยนต์ พุทธศักราช 2473 และพระราชบัญญัติรถยนต์ พ.ศ. 2522 ที่ใช้บังคับอยู่ในวันที่พระราชบัญญัตินี้ใช้บังคับ ให้ใช้บังคับได้ต่อไปเพียงเท่าที่ไม่ขัดหรือแย้งกับพระราชบัญญัติรถยนต์ พ.ศ. 2522 ซึ่งแก้ไขเพิ่มเติมโดยพระราชบัญญัตินี้     มาตรา 14 คำขออนุญาตใด ๆ ที่ได้ยื่นไว้ตามพระราชบัญญัติรถยนต์ พ.ศ. 2522 และยังอยู่ในระหว่างการพิจารณา ให้ถือว่าเป็นคำขออนุญาตตามพระราชบัญญัติรถยนต์ พ.ศ. 2522 ซึ่งแก้ไขเพิ่มเติมโดยพระราชบัญญัตินี้     มาตรา 15 บรรดาใบอนุญาตที่ออกตามพระราชบัญญัติรถยนต์ พุทธศักราช2473 และพระราชบัญญัติ รถยนต์ พ.ศ. 2522 ให้ถือว่าเป็นใบอนุญาตที่ออกตามพระราชบัญญัติรถยนต์ พ.ศ. 2522 ซึ่งแก้ไขเพิ่มเติมโดยพระราชบัญญัตินี้ แล้วแต่กรณี     มาตรา 16 บรรดาแผ่นป้ายทะเบียนรถและเครื่องหมายการเสียภาษีประจำปีสำหรับรถที่ออกให้แก่รถ ที่ได้จดทะเบียนและเสียภาษีประจำปีครบถ้วนและถูกต้องตามพระราชบัญญัติรถยนต์ พ.ศ. 2522 ในวันที่พระราชบัญญัตินี้ใช้บังคับ ให้ถือว่าเป็นแผ่นป้ายทะเบียนรถและเครื่องหมายการเสียภาษีประจำปีสำหรับรถนั้น ตามพระราชบัญญัติรถยนต์ พ.ศ. 2522 ซึ่งแก้ไขเพิ่มเติมโดยพระราชบัญญัตินี้ หมายเหตุ:- เหตุผลในการประกาศใช้พระราชบัญญัติฉบับนี้ คือ เนื่องจากได้มีการโอนอำนาจหน้าที่และกิจการบริหารบางส่วนของกรมตำรวจ กระทรวงมหาดไทย เฉพาะในส่วนที่เกี่ยวกับการปฏิบัติตามกฎหมายว่าด้วยรถยนต์และกฎหมายว่าด้วยล้อเลื่อนไปเป็นของกรมการขนส่งทางบก กระทรวงคมนาคม ในการนี้สมควรแก้ไขเพิ่มเติมพระราชบัญญัติรถยนต์ พ.ศ. 2522 ให้สอดคล้องกับการโอนอำนาจหน้าที่และกิจการบริหารดังกล่าว และแก้ไขให้อธิบดีกรมการขนส่งทางบกหรือผู้ซึ่งอธิบดีกรมการขนส่งทางบกมอบหมาย มีอำนาจเปรียบเทียบปรับในความผิดที่มีโทษปรับสถานเดียวได้ เพื่ออำนวยความสะดวกให้แก่ประชาชน นอกจากนี้สมควรแก้ไขให้สถานตรวจสภาพที่ได้รับอนุญาตตามกฎหมายว่าด้วยการขนส่งทางบกซึ่งเป็นของเอกชนมีส่วนในการตรวจสภาพรถตามกฎหมายว่าด้วยรถยนต์ด้วย จึงจำเป็นต้องตรา พระราชบัญญัตินี้     [รก.2530/139/5พ./23 กรกฎาคม 2530] --------------------------------------------- พระราชบัญญัติรถยนต์ (ฉบับที่ 8) พ.ศ.2530 หมายเหตุ:- เหตุผลในการประกาศใช้พระราชบัญญัติฉบับนี้ คือ โดยที่ประเทศไทยได้ทำความตกลงกับประเทศในสมาคมประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ว่าด้วยการยอมรับใบอนุญาตขับรถภายในประเทศซึ่งกันและกัน และโดยที่ประเทศไทยอาจทำความตกลงในทำนองเดียวกันกับประเทศอื่น ๆ ด้วย ซึ่งความตกลงดังกล่าวจะมีผลให้ผู้มีใบอนุญาตขับรถที่ออกโดยพนักงานเจ้าหน้าที่หรือสมาคมยานยนต์ที่ได้รับอนุญาตจากรัฐบาลของประเทศในสมาคมประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ หรือจากรัฐบาลของประเทศที่ประเทศไทยมีความตกลงด้วย สามารถใช้ใบอนุญาตขับรถนั้นขับรถในประเทศไทยได้ ทั้งนี้ เพื่อดำเนินการให้เป็นไปตามพันธกรณีที่ประเทศไทยมีอยู่กับต่างประเทศตามความตกลงดังกล่าว นอกจากนี้ เห็นสมควรกำหนดให้ใบอนุญาตขับรถระหว่างประเทศสำหรับรถยนต์ส่วนบุคคลและรถจักรยานยนตร์ ที่ออกตามอนุสัญญาว่าด้วยการจราจรทางถนน ทำ ณ นครเจนิวา ค.ศ. 1949 ซึ่งประเทศไทยได้ภาคยานุวัติ เมื่อวันที่ 15 สิงหาคม 2505 เป็นใบอนุญาตขับรถชนิดหนึ่งตามพระราชบัญญัติรถยนต์ พ.ศ. 2522จึงจำเป็นต้องตราพระราชบัญญัตินี้     [รก.2530/270/49พ./28 ธันวาคม 2530] ----------------------------------------------- พระราชบัญญัติรถยนต์ (ฉบับที่ 9) พ.ศ.2537 หมายเหตุ:- เหตุผลในการประกาศใช้พระราชบัญญัติฉบับนี้ คือ เนื่องจากผู้ได้รับใบอนุญาตเป็นผู้ขับรถที่จดทะเบียนตามกฎหมายว่าด้วยการขนส่งทางบก ไม่อาจใช้ใบอนุญาตนั้นขับรถที่จดทะเบียนตามกฎหมายว่าด้วยรถยนต์ได้ ทั้ง ๆ ที่โดยข้อเท็จจริงแล้ว ผู้ซึ่งมีความสามารถขับรถขนาดใหญ่ย่อมสามารถขับรถที่มีขนาดเล็กกว่าได้ สมควรกำหนดให้ผู้ได้รับใบอนุญาตเป็นผู้ขับรถตามกฎหมายว่าด้วยการขนส่งทางบก ขับรถที่จดทะเบียนตามกฎหมายว่าด้วยรถยนต์ในบางประเภทได้ จึงจำเป็นต้องตราพระราชบัญญัตินี้     [รก.2537/64ก./18/31 ธันวาคม 2537] ------------------------------------------------- พระราชบัญญัติรถยนต์ (ฉบับที่ 10) พ.ศ.2542 หมายเหตุ:- เหตุผลในการประกาศใช้พระราชบัญญัติฉบับนี้ คือ โดยที่กฎหมายว่าด้วยรถยนต์ในปัจจุบันได้กำหนดบทนิยามคำว่า "รถยนต์ส่วนบุคคล" ไว้ไม่ชัดเจนและไม่สอดคล้องกับหลักการเกี่ยวกับการใช้บังคับกฎหมายว่าด้วยการขนส่งทางบก นอกจากนั้น ยังมิได้กำหนดให้มีผู้ตรวจเพื่อทำหน้าที่เป็นผู้ตรวจสอบการปฏิบัติเกี่ยวกับรถยนต์ให้เป็นไปตามกฎหมายโดยเฉพาะดังนั้น เพื่อให้บทนิยามคำว่า "รถยนต์ส่วนบุคคล" ตามกฎหมายว่าด้วยรถยนต์มีความหมายชัดเจนโดยไม่มีความหมายครอบคลุมถึงรถยนต์นั่งส่วนบุคคลเกินเจ็ดคนแต่ไม่เกินสิบสองคนและรถยนต์บรรทุกส่วนบุคคลที่มีน้ำหนักรถไม่เกินหนึ่งพันหกร้อยกิโลกรัมซึ่งใช้ประกอบการขนส่งเพื่อสินจ้างที่อยู่ภายใต้บังคับของกฎหมายว่าด้วยการขนส่งทางบก และเพื่อให้การตรวจสอบการปฏิบัติเกี่ยวกับรถยนต์เป็นไปตามกฎหมายอย่างมีประสิทธิภาพและสอดคล้องกับแนวทางการตรวจสอบการขนส่งตามกฎหมายว่าด้วยการขนส่งทางบก สมควรแก้ไขเพิ่มเติมพระราชบัญญัติรถยนต์ พ.ศ. 2522 ในส่วนที่เกี่ยวกับเรื่อง     [รก.2542/20ก/18/25 มีนาคม 2542] จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:41:36 ]

ความคิดเห็นที่ 60 กฏหมายการจราจร จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:42:22 ]

ความคิดเห็นที่ 61 ลักษณะ 1 การใช้รถ           หมวด 1  ลักษณะของรถที่ใช้ในทาง           มาตรา 6 ห้ามมิให้ผู้ใดนำรถที่มีสภาพไม่มั่นคงแข็งแรง หรืออาจเกิดอันตราย หรืออาจทำให้เสื่อมเสียสุขภาพอนามัยแก่ผู้ใช้ คนโดยสารหรือประชาชนมาใช้ในทางเดินรถ           รถที่ใช้ในทางเดินรถ ผู้ขับขี่ต้องจัดให้มีเครื่องยนต์ เครื่องอุปกรณ์และหรือส่วนควบที่ครบถ้วนตามกฎหมายว่าด้วยรถยนต์ กฎหมายว่าด้วยการขนส่งกฎหมายว่าด้วยล้อเลื่อน กฎหมายว่าด้วยรถลาก หรือกฎหมายว่าด้วยรถจ้าง และใช้การได้ดี           สภาพของรถที่อาจทำให้เสื่อมเสียสุขภาพอนามัยตามวรรคหนึ่งและวิธีการทดสอบ ให้เป็นไปตามหลักเกณฑ์และวิธีการที่กำหนดในกฎกระทรวง           มาตรา 7 ห้ามมิให้ผู้ใดนำรถที่มิได้ติดแผ่นป้ายเลขทะเบียน แผ่นป้ายเครื่องหมายเลขทะเบียนหรือป้ายประจำรถ ตามกฎหมายว่าด้วยรถยนต์ กฎหมายว่าด้วยการขนส่ง กฎหมายว่าด้วยล้อเลื่อน กฎหมายว่าด้วยรถลาก หรือกฎหมายว่าด้วยรถจ้าง มาใช้ในทางเดินรถ           มาตรา 8 ห้ามมิให้ผู้ใดนำรถที่ผู้ขับขี่ไม่อาจแลเห็นทางพอแก่ความปลอดภัยมาใช้ในทางเดินรถ           เพื่อประโยชน์แห่งมาตรานี้ ให้อธิบดีมีอำนาจออกระเบียบเกี่ยวกับการใช้วัสดุกรองแสงกับรถที่นำมาใช้ในทางเดินรถได้ โดยประกาศในราชกิจจานุเบกษา           มาตรา 9 ห้ามมิให้ผู้ใดนำรถที่เกิดเสียงอื้ออึงหรือมีสิ่งลากถูไปบนทางเดินรถมาใช้ในทางเดินรถ           มาตรา 10 ห้ามมิให้ผู้ใดนำรถที่มีล้อหรือส่วนที่สัมผัสกับผิวทางไม่ใช่ยางมาใช้ในทางเดินรถ เว้นแต่เป็นรถที่           ได้รับยกเว้นตามที่กำหนดในกฎกระทรวง หรือเป็นรถที่ได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงานจราจร           มาตรา 10 ทวิ(1) ห้ามมิให้ผู้ใดนำรถที่เครื่องยนต์ก่อให้เกิดก๊าซ ฝุ่น ควัน ละอองเคมี หรือเสียงเกินเกณฑ์ที่อธิบดีกำหนดโดยประกาศในราชกิจจานุเบกษา มาใช้ในทางเดินรถ           หมวด 2  การใช้ไฟหรือเสียงสัญญาณของรถ           มาตรา 11 ในเวลาที่มีแสงสว่างไม่เพียงพอที่จะมองเห็นคน รถ หรือสิ่งกีดขวางในทางได้โดยชัดแจ้งภายในระยะไม่น้อยกว่าหนึ่งร้อยห้าสิบเมตร ผู้ขับขี่ซึ่งขับรถในทางต้องเปิดไฟ หรือใช้แสงสว่างตามประเภท ลักษณะ และเงื่อนไขที่กำหนดในกฎกระทรวง           มาตรา 12 รถแต่ละชนิดที่ใช้ในทางเดินรถผู้ขับขี่ต้องใช้เสียงสัญญาณโดยเฉพาะดังต่อไปนี้           (1) เสียงแตร สำหรับรถยนต์หรือรถจักรยานยนตร์ และให้ได้ยินได้ในระยะไม่น้อยกว่าหกสิบเมตร           (2) เสียงระฆัง สำหรับรถม้า และให้ได้ยินได้ในระยะไม่น้อยกว่าสามสิบเมตร           (3) เสียงกระดิ่ง สำหรับรถจักรยาน และให้ได้ยินได้ในระยะไม่น้อยกว่าสามสิบเมตร           ส่วนรถอื่นนอกจากที่กล่าวข้างต้น ผู้ขับขี่ต้องใช้เสียงสัญญาณตามที่อธิบดีกำหนดโดยประกาศในราช กิจจานุเบกษา           มาตรา 13 ห้ามมิให้ผู้ขับขี่ซึ่งขับรถทุกชนิดในทางเดินรถใช้ไฟสัญญาณแสงวับวาบ เสียงสัญญาณไซเรน เสียงสัญญาณที่เป็นเสียงนกหวีดเสียงที่แตกพร่า เสียงหลายเสียง เสียงดังเกินสมควร หรือเสียงสัญญาณอย่างอื่นตามที่อธิบดีกำหนดโดยประกาศในราชกิจจานุเบกษา           อธิบดีมีอำนาจอนุญาตให้รถฉุกเฉิน รถในราชการทหารหรือตำรวจหรือรถอื่นใช้ไฟสัญญาณวับวาบหรือใช้เสียงสัญญาณไซเรนหรือเสียงสัญญาณอย่างอื่นได้ ในการนี้อธิบดีจะกำหนดเงื่อนไขในการใช้ไฟสัญญาณหรือเสียงสัญญาณรวมทั้งกำหนดเครื่องหมายที่แสดงถึงลักษณะของรถดังกล่าวด้วยก็ได้โดยประกาศในราชกิจจานุเบกษา           มาตรา 14 การใช้เสียงสัญญาณ ผู้ขับขี่จะใช้ได้เฉพาะเมื่อจำเป็นหรือป้องกันอุบัติเหตุเท่านั้น แต่จะใช้เสียงยาวหรือซ้ำเกินควรไม่ได้           การใช้เสียงสัญญาณของรถหรือการกำหนดเงื่อนไขในการใช้เสียงสัญญาณในเขตหรือท้องที่ใด ให้อธิบดีกำหนดโดยประกาศในราชกิจจานุเบกษา           มาตรา 15 รถที่บรรทุกของยื่นเกินความยาวของตัวรถ ขณะที่อยู่ในทางเดินรถ และในเวลาต้องเปิดไฟตามมาตรา 11 หรือมาตรา 61 ผู้ขับขี่ต้องจุดไฟสัญญาณแสงแดง หรือในเวลากลางวันต้องติดธงสีแดงไว้ที่ตอนปลายสุดของสิ่งที่บรรทุกนั้น โดยจุดไฟสัญญาณหรือติดธงไว้ให้มองเห็นได้ในระยะไม่น้อยกว่าหนึ่งร้อยห้าสิบเมตร           ไฟสัญญาณแสงแดงหรือธงสีแดงตามวรรคหนึ่ง จะใช้ชนิด ลักษณะหรือจำนวนเท่าใด ให้อธิบดีกำหนดโดยประกาศในราชกิจจานุเบกษา           มาตรา 16 ผู้ขับขี่ซึ่งขับรถบรรทุกของเหลวไวไฟที่มีจุดวาบไฟในอุณหภูมิยี่สิบเอ็ดองศาเซลเซียส หรือต่ำกว่านั้น หรือที่บรรทุกก๊าซไวไฟต้องปฏิบัติตามมาตรา 15 และมาตรา 56 แต่ไฟสัญญาณที่ใช้นั้นต้องมิใช่เป็นชนิดที่ใช้เชื้อเพลิง           มาตรา 17 ผู้ขับขี่ซึ่งขับรถที่ใช้บรรทุกวัตถุระเบิด หรือวัตถุอันตรายชนิดอื่นใด ต้องจัดให้มีป้ายแสดงถึงวัตถุ ที่บรรทุกและเครื่องดับเพลิง และต้องปฏิบัติตามเงื่อนไขในการป้องกันอันตราย           ลักษณะและวิธีการติดป้ายแสดงถึงวัตถุที่บรรทุกและเครื่องดับเพลิงตลอดจนเงื่อนไขในการป้องกันอันตราย ให้เป็นไปตามที่กำหนดในกฎกระทรวง           หมวด 3 การบรรทุก           มาตรา 18 รถโรงเรียน รถบรรทุก หรือรถบรรทุกคนโดยสารจะใช้บรรทุกคน สัตว์ หรือสิ่งของชนิดหรือประเภทใด ในลักษณะใด ให้เป็นไปตามหลักเกณฑ์และวิธีการที่กำหนดในกฎกระทรวง           มาตรา 19 ในกรณีที่มีความจำเป็นจะต้องบรรทุกคน สัตว์ หรือสิ่งของนอกเหนือไปจากหลักเกณฑ์และวิธีการที่กำหนดในกฎกระทรวง เมื่อเจ้าของรถร้องขอเจ้าพนักงานจราจรจะผ่อนผันโดยอนุญาตเป็นหนังสือเป็นการชั่วคราวเฉพาะรายก็ได้           มาตรา 20 ผู้ขับขี่ซึ่งขับรถบรรทุกคน สัตว์ หรือสิ่งของต้องจัดให้มีสิ่งป้องกันมิให้ คน สัตว์ หรือสิ่งของที่บรรทุกตกหล่น รั่วไหล ส่งกลิ่น ส่องแสงสะท้อน หรือปลิวไปจากรถ อันอาจก่อเหตุเดือดร้อน รำคาญ ทำให้ทางสกปรกเปรอะเปื้อน ทำให้เสื่อมเสียสุขภาพอนามัยแก่ประชาชน หรือก่อให้เกิดอันตรายแก่บุคคลหรือทรัพย์สิน ลักษณะ 2 สัญญาณจราจร และเครื่องหมายจราจร จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:43:01 ]

ความคิดเห็นที่ 62 มาตรา 21 ผู้ขับขี่ต้องปฏิบัติให้ถูกต้องตามสัญญาณจราจรและเครื่องหมายจราจรที่ได้ติดตั้งไว้หรือทำให้ปรากฏในทาง หรือที่พนักงานเจ้าหน้าที่แสดงให้ทราบ               สัญญาณจราจร เครื่องหมายจราจรและความหมายของสัญญาณจราจรและเครื่องหมายจราจร ให้อธิบดีกำหนดโดยประกาศในราชกิจจานุเบกษาและให้มีรูปตัวอย่างแสดงไว้ในประกาศด้วย              มาตรา 22 ผู้ขับขี่ต้องปฏิบัติตามสัญญาณจราจรหรือเครื่องหมายจราจรที่ปรากฏข้างหน้าในกรณีต่อไปนี้              (1) สัญญาณจราจรไฟสีเหลืองอำพัน ให้ผู้ขับขี่เตรียมหยุดรถหลังเส้นให้รถหยุดเพื่อเตรียมปฏิบัติตามสัญญาณที่จะปรากฏต่อไปดังกล่าวใน (2) เว้นแต่ผู้ขับขี่ที่ได้เลยเส้นให้รถหยุดไปแล้วให้เลยไปได้              (2) สัญญาณจราจรไฟสีแดงหรือเครื่องหมายจราจรสีแดงที่มีคำว่าหยุด ให้ผู้ขับขี่หยุดรถหลังเส้นให้รถหยุด              (3) สัญญาณจราจรไฟสีเขียวหรือเครื่องหมายจราจรสีเขียวที่มีคำว่า ไป ให้ผู้ขับขี่ขับรถต่อไปได้ เว้นแต่จะมีเครื่องหมายจราจรกำหนดไว้เป็นอย่างอื่น              (4)(1) สัญญาณจราจรไฟลูกศรสีเขียวชี้ให้เลี้ยวหรือชี้ให้ตรงไป หรือสัญญาณจราจรไฟสีแดงแสดงพร้อมกับสัญญาณจราจรไฟลูกศรสีเขียวชี้ให้เลี้ยวหรือชี้ให้ตรงไป ให้ผู้ขับขี่เลี้ยวรถหรือขับรถตรงไปได้ตามทิศทางที่ลูกศรชี้และต้องขับรถด้วยความระมัดระวัง และต้องให้สิทธิแก่คนเดินเท้าในทางข้ามหรือรถที่มาทางขวาก่อน              (5) สัญญาณจราจรไฟกระพริบสีแดง ถ้าติดตั้งอยู่ที่ทางร่วมทางแยกใดเปิดทางด้านใดให้ผู้ขับขี่ที่มาทางด้านนั้นหยุดรถหลังเส้นให้รถหยุด เมื่อเห็นว่าปลอดภัยและไม่เป็นการกีดขวางการจราจรแล้ว จึงให้ขับรถต่อไปได้ด้วยความระมัดระวัง              (6) สัญญาณจราจรไฟกระพริบสีเหลืองอำพัน ถ้าติดตั้งอยู่ ณ ที่ใดให้ผู้ขับขี่ลดความเร็วของรถลงและผ่านทางเดินรถนั้นไปด้วยความระมัดระวัง               ผู้ขับขี่ซึ่งจะขับรถตรงไปต้องเข้าอยู่ในช่องเดินรถที่มีเครื่องหมายจราจรแสดงให้ตรงไป ส่วนผู้ขับขี่ซึ่งจะเลี้ยวรถต้องเข้าอยู่ในช่องเดินรถที่มีเครื่องหมายจราจรแสดงให้เลี้ยว การเข้าอยู่ในช่องเดินรถดังกล่าวจะต้องเข้าตั้งแต่เริ่มมีเครื่องหมายจราจรแสดงให้ปฏิบัติเช่นนั้น              มาตรา 23 ผู้ขับขี่ซึ่งขับรถในทางเดินรถที่มีสัญญาณจราจรไฟสีเขียวหรือไฟสีแดงติดตั้งไว้เหนือช่องเดินรถ มากกว่าสองช่องขึ้นไปต้องปฏิบัติดังต่อไปนี้              (1) สัญญาณจราจรไฟสีแดงที่ทำเป็นรูปกากบาทเฉียงอยู่เหนือช่องเดินรถใดห้ามมิให้ผู้ขับขี่ขับรถในช่องเดินรถนั้น              (2) สัญญาณจราจรไฟสีเขียวที่ทำเป็นรูปลูกศรอยู่เหนือช่องเดินรถใดให้ผู้ขับขี่ซึ่งขับรถในช่องเดินรถนั้นขับรถผ่านไปได้              มาตรา 24 ผู้ขับขี่ต้องปฏิบัติตามสัญญาณจราจรที่พนักงานเจ้าหน้าที่แสดงให้ปรากฏข้างหน้าในกรณีต่อไปนี้              (1) เมื่อพนักงานเจ้าหน้าที่ยืน และเหยียดแขนซ้ายออกไปเสมอระดับไหล่ ผู้ขับขี่ซึ่งขับรถมาทางด้านหลังของพนักงานเจ้าหน้าที่ต้องหยุดรถแต่ถ้าพนักงานเจ้าหน้าที่ลดแขนข้างที่เหยียดออกไปนั้นลงและโบกมือไปข้างหน้าให้ผู้ขับขี่ซึ่งหยุดรถอยู่ทางด้านหลังขับรถผ่านไปได้              (2) เมื่อพนักงานเจ้าหน้าที่ยืน และเหยียดแขนข้างใดข้างหนึ่งออกไปเสมอระดับไหล่และตั้งฝ่ามือขึ้น ผู้ขับขี่ซึ่งขับรถมาทางด้านที่เหยียดแขนข้างนั้นของพนักงานเจ้าหน้าที่ต้องหยุดรถ แต่ถ้าพนักงานเจ้าหน้าที่พลิกฝ่ามือที่ตั้งอยู่นั้น แล้วโบกผ่านศีรษะไปทางด้านหลัง ให้ผู้ขับขี่ซึ่งหยุดรถอยู่นั้นขับรถผ่านไปได้              (3) เมื่อพนักงานเจ้าหน้าที่ยืน และเหยียดแขนทั้งสองข้างออกไปเสมอระดับไหล่และตั้งฝ่ามือขึ้น ผู้ขับขี่ซึ่งขับรถมาทางด้านที่เหยียดแขนทั้งสองข้างของพนักงานเจ้าหน้าที่ต้องหยุดรถ              (4) เมื่อพนักงานเจ้าหน้าที่ยืน และยกแขนขวาท่อนล่างตั้งฉากกับแขนท่อนบนและตั้งฝ่ามือขึ้น ผู้ขับขี่ซึ่งขับรถมาทางด้านหน้าของพนักงานเจ้าหน้าที่ต้องหยุดรถ แต่ถ้าพนักงานเจ้าหน้าที่พลิกฝ่ามือที่ตั้งอยู่นั้นโบกไปด้านหลัง ให้ผู้ขับขี่ซึ่งหยุดรถอยู่ทางด้านหน้าของพนักงานเจ้าหน้าที่ขับรถผ่านไปได้              (5) เมื่อพนักงานเจ้าหน้าที่ยืน และยกแขนขวาท่อนล่างตั้งฉากกับแขนท่อนบนและตั้งฝ่ามือขึ้น ส่วนแขนซ้ายเหยียดออกไปเสมอระดับไหล่ผู้ขับขี่ซึ่งขับรถมาทางด้านหน้าและด้านหลังของพนักงานเจ้าหน้าที่ต้องหยุดรถ               การหยุดรถตามมาตรานี้ ให้หยุดหลังเส้นให้รถหยุด ในกรณีที่ทางเดินรถใดไม่มีเส้นให้รถหยุด ให้ผู้ขับขี่หยุดรถห่างจากพนักงานเจ้าหน้าที่ในระยะไม่น้อยกว่าสามเมตร              มาตรา 25 ผู้ขับขี่ต้องปฏิบัติตามสัญญาณจราจรที่พนักงานเจ้าหน้าที่ได้แสดงด้วยเสียงสัญญาณนกหวีดในกรณีต่อไปนี้              (1) เมื่อพนักงานเจ้าหน้าที่ใช้เสียงสัญญาณนกหวีดยาวหนึ่งครั้ง ให้ผู้ขับขี่หยุดรถทันที              (2) เมื่อพนักงานเจ้าหน้าที่ใช้เสียงสัญญาณนกหวีดสั้นสองครั้งติดต่อกันให้ผู้ขับขี่ขับรถผ่านไปได้              มาตรา 26 ในทางเดินรถที่มีสัญญาณจราจรหรือเครื่องหมายจราจรตามมาตรา 22 หรือสัญญาณจราจรตามมาตรา 23 ถ้าพนักงานเจ้าหน้าที่ผู้ควบคุมการจราจรในทางเดินรถนั้น เห็นสมควรเพื่อความปลอดภัยหรือความสะดวก ในการจราจร จะให้สัญญาณจราจรเป็นอย่างอื่นก็ได้ ในกรณีเช่นนี้ ให้ผู้ขับขี่ปฏิบัติการเดินรถตามสัญญาณที่พนักงาน- เจ้าหน้าที่กำหนดให้              มาตรา 27 สัญญาณจราจรหรือเครื่องหมายจราจรตามที่บัญญัติไว้ในพระราชบัญญัตินี้ เมื่อมีเหตุอันสมควรให้อธิบดีมีอำนาจแก้ไขเปลี่ยนแปลงได้โดยประกาศในราชกิจจานุเบกษา              มาตรา 28 ห้ามมิให้ผู้ใดนอกจากพนักงานเจ้าหน้าที่หรือเจ้าพนักงานทำ ติดตั้ง หรือทำให้ปรากฏซึ่งสัญญาณจราจร หรือเครื่องหมายจราจรในทางที่อธิบดีกำหนดตามมาตรา 21              มาตรา 29 ห้ามมิให้ผู้ใดทำให้เสียหาย ทำลาย ซ่อนเร้น เปลี่ยนแปลง เคลื่อนย้าย ขีดเขียน หรือทำให้ไร้ประโยชน์ซึ่งสัญญาณจราจรหรือเครื่องหมายจราจรที่พนักงานเจ้าหน้าที่หรือเจ้าพนักงานติดตั้งไว้ หรือทำให้ปรากฏในทาง              มาตรา 30 สัญญาณจราจรหรือเครื่องหมายจราจรที่ทำ ติดตั้งหรือทำให้ปรากฏในทางโดยฝ่าฝืนมาตรา 28 หรือมาตรา 29 เจ้าพนักงานจราจรมีอำนาจยึด รื้อถอน ทำลาย หรือทำให้สิ้นไปซึ่งสัญญาณจราจรหรือเครื่องหมายจราจรนั้นได้ ลักษณะ 3 การใช้ทางเดินรถ               หมวด 1 การขับรถ               มาตรา 31 นอกจากที่บัญญัติไว้เป็นพิเศษในลักษณะ 4 ว่าด้วยการใช้ทางเดินรถที่จัดเป็นช่องเดินรถประจำทาง การใช้ทางเดินรถให้เป็นไปตามที่บัญญัติไว้ในลักษณะนี้                             มาตรา 32 ในการใช้ทางเดินรถผู้ขับขี่ต้องใช้ความระมัดระวังไม่ให้รถชนหรือโดนคนเดินเท้าไม่ว่าจะอยู่ ณ ส่วนใดของทาง และต้องให้สัญญาณเตือนคนเดินเท้าให้รู้ตัวเมื่อจำเป็น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เด็ก คนชราหรือคนพิการที่กำลังใช้ทาง ผู้ขับขี่ต้องใช้ความระมัดระวังเป็นพิเศษในการควบคุมรถของตน                              มาตรา 33 ในการขับรถ ผู้ขับขี่ต้องขับรถในทางเดินรถด้านซ้ายและต้องไม่ล้ำกึ่งกลางของทางเดินรถ เว้นแต่ในกรณีต่อไปนี้ ให้เดินทางขวาหรือล้ำกึ่งกลางของทางเดินรถได้               (1) ด้านซ้ายของทางเดินรถมีสิ่งกีดขวางหรือถูกปิดการจราจร               (2) ทางเดินรถนั้นเจ้าพนักงานจราจรกำหนดให้เป็นทางเดินรถทางเดียว               (3) ทางเดินรถนั้นกว้างไม่ถึงหกเมตร                              มาตรา 34 ในการใช้ทางเดินรถที่ได้จัดแบ่งช่องเดินรถในทิศทางเดียวกันไว้ตั้งแต่สองช่องขึ้นไป หรือที่ได้จัดช่องเดินรถประจำทางไว้ในช่องเดินรถซ้ายสุด ผู้ขับขี่ต้องขับรถในช่องซ้ายสุดหรือใกล้กับช่องเดินรถประจำทางเว้นแต่ในกรณีต่อไปนี้ ให้เดินทางขวาของทางเดินรถได้               (1) ในช่องเดินรถนั้นมีสิ่งกีดขวางหรือถูกปิดการจราจร               (2) ทางเดินรถนั้น เจ้าพนักงานจราจรกำหนดให้เป็นทางเดินรถทางเดียว               (3) จะต้องเข้าช่องทางให้ถูกต้องเมื่อเข้าบริเวณใกล้ทางร่วมทางแยก               (4) เมื่อจะแซงขึ้นหน้ารถคันอื่น               (5)(1) เมื่อผู้ขับขี่ขับรถด้วยความเร็วสูงกว่ารถในช่องเดินรถด้านซ้าย                              มาตรา 35(2) รถที่มีความเร็วช้าหรือรถที่มีความเร็วต่ำกว่าความเร็วของรถคันอื่นที่ขับในทิศทางเดียวกัน ผู้ขับขี่ต้องขับรถให้ใกล้ขอบทางเดินรถด้านซ้ายเท่าที่จะกระทำได้               ผู้ขับขี่รถบรรทุก รถบรรทุกคนโดยสาร รถจักรยานยนตร์ในทางเดินรถซึ่งได้แบ่งช่องเดินรถในทิศทางเดียวกันไว้ ตั้งแต่สองช่องขึ้นไปหรือได้จัดช่องเดินรถประจำทางด้านซ้ายไว้โดยเฉพาะ ต้องขับรถในช่องเดินรถด้านซ้ายสุดหรือใกล้เคียงกับช่องเดินรถประจำทางแล้วแต่กรณี               ความในวรรคสองมิให้ใช้บังคับแก่รถยนต์บรรทุกส่วนบุคคลที่มีน้ำหนักไม่เกินหนึ่งพันหกร้อยกิโลกรัม และรถยนต์นั่งส่วนบุคคลเกินเจ็ดคน ตามกฎหมายว่าด้วยรถยนต์ จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:43:57 ]

ความคิดเห็นที่ 63 มาตรา 36 ผู้ขับขี่ซึ่งจะเลี้ยวรถ ให้รถคันอื่นผ่านหรือแซงขึ้นหน้าเปลี่ยนช่องเดินรถ ลดความเร็วของรถ จอดรถ หรือหยุดรถ ต้องให้สัญญาณด้วยมือและแขนตามมาตรา 37 หรือไฟสัญญาณตามมาตรา 38 หรือสัญญาณอย่างอื่นตามข้อบังคับของเจ้าพนักงานจราจร               ถ้าโดยสภาพของรถ สภาพของการบรรทุก หรือสภาพของทัศนะวิสัยการให้สัญญาณด้วยมือและแขนตามวรรคหนึ่งไม่อาจทำให้ผู้ขับขี่ซึ่งขับรถสวนมาหรือตามมาข้างหลังมองเห็นได้ ผู้ขับขี่ต้องให้ไฟสัญญาณ               ผู้ขับขี่ต้องให้สัญญาณด้วยมือและแขน ไฟสัญญาณหรือสัญญาณอย่างอื่นตามวรรคหนึ่งก่อนที่จะเลี้ยวรถ เปลี่ยนช่องเดินรถ จอดรถหรือหยุดรถเป็นระยะทางไม่น้อยกว่าสามสิบเมตร               ผู้ขับขี่ต้องให้สัญญาณด้วยมือและแขน ไฟสัญญาณหรือสัญญาณอย่างอื่นตามวรรคหนึ่ง ให้ผู้ขับขี่ซึ่งขับรถอื่นเห็นได้ในระยะไม่น้อยกว่าหกสิบเมตร                              มาตรา 37 การให้สัญญาณด้วยมือและแขน ให้ปฏิบัติดังต่อไปนี้               (1) เมื่อจะลดความเร็วของรถ ให้ผู้ขับขี่ยื่นแขนขวาตรงออกไปนอกรถเสมอระดับไหล่ และโบกมือขึ้นลงหลายครั้ง               (2) เมื่อจะหยุดรถ ให้ผู้ขับขี่ยื่นแขนขวาตรงออกไปนอกรถเสมอระดับไหล่ ยกแขนขวาท่อนล่างตั้งฉากกับแขนท่อนบนและตั้งฝ่ามือขึ้น               (3) เมื่อจะให้รถคันอื่นผ่านหรือแซงขึ้นหน้า ให้ผู้ขับขี่ยื่นแขนขวาตรงออกไปนอกรถเสมอระดับไหล่ และโบกมือไปทางข้างหน้าหลายครั้ง               (4) เมื่อจะเลี้ยวขวาหรือเปลี่ยนช่องเดินรถไปทางขวา ให้ผู้ขับขี่ยื่นแขนขวาตรงออกไปนอกรถเสมอระดับไหล่               (5) เมื่อจะเลี้ยวซ้ายหรือเปลี่ยนช่องเดินรถไปทางซ้าย ให้ผู้ขับขี่ยื่นแขนขวาตรงออกไปนอกรถเสมอระดับไหล่ และงอข้อมือชูขึ้นโบกไปทางซ้ายหลายครั้ง               เพื่อประโยชน์แห่งมาตรานี้ ในกรณีที่รถยนต์นั้นมีเครื่องขับอยู่ทางด้านซ้าย ให้ผู้ขับขี่ใช้ไฟสัญญาณแทนการใช้สัญญาณด้วยมือและแขน                              มาตรา 38 การให้ไฟสัญญาณของผู้ขับขี่รถยนต์หรือรถจักรยานยนตร์ให้ปฏิบัติ ดังต่อไปนี้               (1) เมื่อจะหยุดรถ ผู้ขับขี่ต้องให้ไฟสัญญาณสีแดงที่ท้ายรถ               (2)(1) เมื่อจะเลี้ยวรถ เปลี่ยนช่องเดินรถ หรือแซงขึ้นหน้ารถคันอื่นผู้ขับขี่ต้องให้สัญญาณยกเลี้ยวสีเหลืองอำพัน หรือให้ไฟสัญญาณกระพริบสีขาวหรือสีเหลืองอำพันที่ติดอยู่หน้ารถหรือข้างรถ และไฟสัญญาณกระพริบสีแดงหรือสีเหลืองอำพันที่ติดอยู่ท้ายรถไปในทิศทางที่จะเลี้ยว เปลี่ยนช่องเดินรถ หรือ แซงขึ้นหน้ารถคันอื่น               (3) เมื่อจะให้รถคันอื่นแซงขึ้นหน้า ผู้ขับขี่ต้องให้ไฟสัญญาณยกเลี้ยวสีเหลืองอำพันหรือให้ไฟสัญญาณกระพริบสีแดงหรือสีเหลืองอำพันที่ติดอยู่ท้ายรถทางด้านซ้ายของรถ                              มาตรา 39 เมื่อขับรถสวนกัน ให้ผู้ขับขี่ขับรถชิดด้านซ้ายของทางเดินรถ โดยให้ถือกึ่งกลางของทางเดินรถเป็นหลัก แต่ถ้าทางเดินรถใดได้จัดแบ่งเป็นช่องเดินรถไว้ ให้ถือเส้นหรือแนวที่แบ่งนั้นเป็นหลัก               ในทางเดินรถที่แคบ เมื่อขับรถสวนกัน ผู้ขับขี่แต่ละฝ่ายต้องลดความเร็วของรถเพื่อให้รถสวนกันได้โดยปลอดภัย               ในทางเดินรถที่แคบซึ่งไม่อาจขับรถสวนกันได้โดยปลอดภัย เมื่อขับรถสวนกัน ผู้ขับขี่ซึ่งขับรถคันที่ใหญ่กว่าต้องหยุดรถให้ชิดขอบทางเดินรถด้านซ้ายเพื่อให้ผู้ขับขี่ซึ่งขับรถคันที่เล็กกว่าผ่านไปได้               ในทางเดินรถที่มีสิ่งกีดขวางอยู่ข้างหน้า ผู้ขับขี่ต้องลดความเร็วของรถหรือหยุดรถเพื่อให้รถคันที่สวนมาผ่านไปได้                              มาตรา 40 ผู้ขับขี่ต้องขับรถให้ห่างรถคันหน้าพอสมควรในระยะที่จะหยุดรถได้โดยปลอดภัยในเมื่อจำเป็นต้องหยุดรถ               ผู้ขับขี่ซึ่งขับรถขึ้นสะพานหรือทางลาดชันต้องใช้ความระมัดระวังไม่ให้รถถอยหลังไปโดนรถคันอื่น                             มาตรา 41 ทางเดินรถใดที่มีเครื่องหมายจราจรให้เป็นทางเดินรถทางเดียว ให้ผู้ขับขี่ขับรถไปตามทิศทางที่ได้กำหนดไว้                              มาตรา 42 ทางเดินรถใดที่มีเครื่องหมายจราจรแบ่งทางเดินรถออกเป็นสองทางสำหรับรถเดินขึ้นทางหนึ่ง ล่องทางหนึ่ง โดยมีช่องว่างคั่นกลาง หรือทำเครื่องหมายจราจรกีดกั้นแสดงว่าทางเดินรถนั้นมีการแบ่งออกเป็นสองทางดังกล่าว ให้ผู้ขับขี่ขับรถชิดด้านซ้ายของทางเดินรถ                              มาตรา 43 ห้ามมิให้ผู้ขับขี่ขับรถ               (1) ในขณะหย่อนความสามารถในอันที่จะขับ               (2) ในขณะเมาสุราหรือของเมาอย่างอื่น               (3) ในลักษณะกีดขวางการจราจร               (4) โดยประมาทหรือน่าหวาดเสียว อันอาจเกิดอันตรายแก่บุคคลหรือทรัพย์สิน               (5) ในลักษณะที่ผิดปกติวิสัยของการขับรถตามธรรมดา หรือไม่อาจแลเห็นทางด้านหน้าหรือด้านหลัง ด้านใดด้านหนึ่งหรือทั้งสองด้านได้พอแก่ความปลอดภัย               (6) คร่อมหรือทับเส้นหรือแนวแบ่งช่องเดินรถ เว้นแต่เมื่อเปลี่ยนช่องเดินรถ เลี้ยวรถ หรือกลับรถ               (7) บนทางเท้าโดยไม่มีเหตุอันสมควร เว้นแต่รถลากเข็นสำหรับทารก คนป่วยหรือคนพิการ               (8) โดยไม่คำนึงถึงความปลอดภัยหรือความเดือดร้อนของผู้อื่น                              มาตรา 43 ทวิ(1) ห้ามมิให้ผู้ขับขี่เสพยาเสพติดให้โทษตามกฎหมายว่าด้วยยาเสพติดให้โทษ หรือเสพวัตถุที่ออกฤทธิ์ต่อจิตและประสาทตามกฎหมายว่าด้วยวัตถุที่ออกฤทธิ์ต่อจิตและประสาท ทั้งนี้ ตามที่อธิบดีกำหนดโดยประกาศในราชกิจจานุเบกษา               ให้เจ้าพนักงานจราจร พนักงานสอบสวน พนักงานเจ้าหน้าที่ หรือผู้ตรวจการมีอำนาจจัดให้มีการตรวจสอบผู้ขับขี่รถบางประเภทตามที่อธิบดีกำหนดโดยประกาศในราชกิจจานุเบกษาว่าได้เสพยาเสพติดให้โทษหรือเสพวัตถุที่ออกฤทธิ์ต่อจิตและประสาทตามวรรคหนึ่งหรือไม่ และหากผลการตรวจสอบในเบื้องต้นปรากฏว่าผู้ขับขี่นั้นไม่ได้เสพก็ให้ผู้ขับขี่นั้นขับรถต่อไปได้               ในกรณีที่ผู้ขับขี่ตามวรรคสองไม่ยอมให้ตรวจสอบ ให้เจ้าพนักงานจราจร พนักงานสอบสวน พนักงานเจ้าหน้าที่ หรือผู้ตรวจการมีอำนาจกักตัวผู้นั้นไว้ เพื่อดำเนินการตรวจสอบได้ภายในระยะเวลาเท่าที่จำเป็นแห่งกรณีเพื่อให้การตรวจสอบเสร็จสิ้นไปโดยเร็วและเมื่อผู้นั้นยอมรับการตรวจสอบแล้วหากผลการตรวจสอบในเบื้องต้นปรากฏว่าไม่ได้เสพ ก็ให้ปล่อยตัวไปทันที               การตรวจสอบตามมาตรานี้ให้เป็นไปตามหลักเกณฑ์และวิธีการที่กำหนดในกฎกระทรวง                              มาตรา 43 ตรี(2) ในกรณีที่มีเหตุอันควรเชื่อว่าผู้ขับขี่ผู้ใดฝ่าฝืนมาตรา 43 (1) หรือ (2) ผู้ตรวจการมีอำนาจสั่งให้ผู้นั้นหยุดรถและสั่งให้มีการทดสอบตามมาตรา 142 ด้วย                              มาตรา 43 จัตวา(3) ในกรณีที่ผู้ตรวจการพบว่า ผู้ขับขี่ผู้ใดฝ่าฝืนมาตรา 43 (1) หรือ (2) หรือ มาตรา 43 ทวิ วรรคหนึ่ง ให้ผู้ตรวจการส่งตัวผู้นั้นพร้อมพยานหลักฐานในเบื้องต้นแก่พนักงานสอบสวนผู้มีอำนาจโดยเร็ว แต่ต้องไม่เกินหกชั่วโมงนับแต่เวลาที่พบการกระทำความผิดดังกล่าว เพื่อดำเนินคดีต่อไป                              มาตรา 43 เบญจ(4) ในการปฏิบัติหน้าที่ตามมาตรา 43 ทวิ และมาตรา 43 ตรี ให้ผู้ตรวจการแสดงบัตรประจำ-ตัวของตนซึ่งออกตามกฎหมายว่าด้วยการขนส่งทางบกหรือกฎหมายว่าด้วยรถยนตร์ต่อผู้ซึ่งเกี่ยวข้อง จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:44:24 ]

ความคิดเห็นที่ 64 หมวด 2 การขับแซงและผ่านขึ้นหน้า               มาตรา 44(5) ผู้ขับขี่ซึ่งประสงค์จะขับรถแซงเพื่อขึ้นหน้ารถอื่นในทางเดินรถ ซึ่งไม่ได้แบ่งช่องทางเดินรถไว้ ต้องให้สัญญาณโดยกระพริบไฟหน้าหลายครั้ง หรือให้ไฟสัญญาณยกเลี้ยวขวา หรือให้เสียงสัญญาณดังพอที่จะให้ผู้ขับขี่ซึ่งขับรถคันหน้าให้สัญญาณตอบตามมาตรา 37 (3) หรือมาตรา 38 (3) และเมื่อเห็นว่าไม่เป็นการกีดขวางรถอื่นที่กำลังแซงแล้ว จึงจะแซงขึ้นหน้าได้               การแซงต้องแซงด้านขวาโดยมีระยะห่างจากรถที่ถูกแซงพอสมควร เมื่อเห็นว่าได้ขับผ่านขึ้นหน้ารถที่ถูกแซงไปในระยะที่ห่างเพียงพอแล้วจึงจะขับชิดด้านซ้ายของทางเดินรถได้                              มาตรา 45 ห้ามมิให้ผู้ขับขี่ขับรถแซงเพื่อขึ้นหน้ารถอื่นด้านซ้ายเว้นแต่ในกรณีต่อไปนี้               (1) รถที่จะถูกแซงกำลังเลี้ยวขวาหรือให้สัญญาณว่าจะเลี้ยวขวา               (2) ทางเดินรถนั้นได้จัดแบ่งเป็นช่องเดินรถในทิศทางเดียวกันไว้ตั้งแต่สองช่องขึ้นไป               การขับรถแซงด้านซ้ายตาม (1) หรือ (2) จะกระทำได้เมื่อไม่มีรถอื่นตามมาในระยะกระชั้นชิดและมีความปลอดภัยพอ                              มาตรา 46 ห้ามมิให้ผู้ขับขี่ขับรถแซงเพื่อขึ้นหน้ารถอื่นในกรณีต่อไปนี้               (1) เมื่อรถกำลังขึ้นทางชัน ขึ้นสะพาน หรืออยู่ในทางโค้ง เว้นแต่จะมีเครื่องหมายจราจรให้แซงได้               (2) ภายในระยะสามสิบเมตรก่อนถึงทางข้าม ทางร่วมทางแยกวงเวียนหรือเกาะที่สร้างไว้ หรือทางเดินรถที่ตัดข้ามทางรถไฟ               (3) เมื่อมีหมอก ฝน ฝุ่นหรือควัน จนทำให้ไม่อาจเห็นทางข้างหน้าได้ในระยะหกสิบเมตร               (4) เมื่อเข้าที่คับขันหรือเขตปลอดภัย                              มาตรา 47 ห้ามมิให้ผู้ขับขี่ขับรถแซงหรือผ่านขึ้นหน้ารถอื่นล้ำเข้าไปในเส้นกึ่งกลางของทางเดินรถที่กำหนดไว้ หรือที่มีเครื่องหมายจราจรแสดงเขตอันตราย หรือเขตให้ใช้ความระมัดระวังบนทางเดินรถ               ในกรณีที่ทางเดินรถด้านซ้ายมีสิ่งกีดขวางที่เป็นอุปสรรคแก่การจราจรและทางเดินรถด้านขวามีความกว้างเพียงพอ ผู้ขับขี่จะขับรถหลีกสิ่งกีดขวางล้ำเข้าไปในเส้นกึ่งกลางของทางเดินรถที่เจ้าพนักงานจราจรกำหนดไว้ก็ได้ในเมื่อไม่กีดขวางการจราจรของรถที่สวนทางมา                             มาตรา 48 ห้ามมิให้ผู้ขับขี่ขับรถแซงหรือผ่านขึ้นหน้ารถคันอื่นล้ำเข้าไปในช่องเดินรถประจำทาง เว้นแต่ในกรณีที่มีสิ่งกีดขวางการจราจรในทางเดินรถข้างหน้าหรือเมื่อต้องปฏิบัติตามคำสั่งของเจ้าพนักงานจราจรแต่ทั้งนี้จะขับรถอยู่ในช่องเดินรถประจำทางได้เพียงเท่าที่จำเป็นเท่านั้น                              มาตรา 49 เมื่อได้รับสัญญาณขอแซงขึ้นหน้าจากรถคันที่อยู่ข้างหลังผู้ขับขี่ซึ่งขับรถที่มีความเร็วช้าหรือรถที่ใช้ความเร็วต่ำกว่าความเร็วของรถอื่นที่ขับไปในทิศทางเดียวกัน ต้องยอมให้รถที่ใช้ความเร็วสูงกว่าผ่านขึ้นหน้าผู้ขับขี่ที่ถูกขอทางต้องให้สัญญาณตอบตามมาตรา 37 (3) หรือมาตรา 38 (3) เมื่อเห็นว่าทางเดินรถข้างหน้าปลอดภัยและไม่มีรถอื่นสวนทางมาในระยะกระชั้นชิด และต้องลดความเร็วของรถและขับรถชิดด้านซ้ายของทางเดินรถเพื่อให้รถที่จะแซงผ่านขึ้นหน้าได้โดยปลอดภัย               หมวด 3 การออกรถ การเลี้ยวรถและการกลับรถ               มาตรา 50 การขับรถออกจากที่จอด ถ้ามีรถจอดหรือมีสิ่งกีดขวางอยู่ข้างหน้า ผู้ขับขี่ต้องให้สัญญาณด้วยมือและแขนตามมาตรา 37 หรือไฟสัญญาณตามมาตรา 38 และจะขับรถไปได้เมื่อเห็นว่าปลอดภัยและไม่เป็นการกีดขวางการจราจรของรถอื่น                              มาตรา 51 การเลี้ยวรถ ให้ปฏิบัติดังนี้               (1) ถ้าจะเลี้ยวซ้าย                    (ก) ในกรณีที่ไม่ได้แบ่งช่องเดินรถไว้ ให้ผู้ขับขี่ขับรถชิดทางเดินรถด้านซ้าย                    (ข) ในกรณีที่มีการแบ่งช่องเดินรถไว้ และมีเครื่องหมายจราจรแสดงให้เลี้ยวซ้ายได้ ให้ผู้ขับขี่ขับรถในช่องเดินรถสำหรับรถที่จะเลี้ยวซ้าย ทั้งนี้ ก่อนถึงทางเลี้ยวไม่น้อยกว่าสามสิบเมตร                    (ค) ในกรณีที่มีช่องเดินรถประจำทางอยู่ทางเดินรถด้านซ้ายสุด ให้ผู้ขับขี่ขับรถชิดช่องเดินรถประจำทางก่อนถึงทางเลี้ยวไม่น้อยกว่าสามสิบเมตร และจะเลี้ยวรถผ่านเข้าไปในช่องเดินรถประจำทางได้เฉพาะในบริเวณที่มีเครื่องหมายจราจรให้เลี้ยวรถผ่านได้เท่านั้น               (2) ถ้าจะเลี้ยวขวา                    (ก) สำหรับทางเดินรถที่ไม่ได้แบ่งช่องเดินรถไว้ ให้ผู้ขับขี่ขับรถชิดทางด้านขวาของแนวกึ่งกลางของทางเดินรถก่อนถึงทางเลี้ยวไม่น้อยกว่าสามสิบเมตร                    (ข) สำหรับทางเดินรถที่ได้แบ่งช่องเดินรถในทิศทางเดียวกันไว้ตั้งแต่สองช่องขึ้นไป ให้ผู้ขับขี่ขับรถชิดทางด้านขวาสุดของทางเดินรถหรือในช่องที่มีเครื่องหมายจราจรแสดงให้เลี้ยวขวาได้ ทั้งนี้ ก่อนถึงทางเลี้ยวไม่น้อยกว่าสามสิบเมตร                    (ค) ในกรณีที่มีช่องเดินรถประจำทางอยู่ทางเดินรถด้านขวาสุด ให้ผู้ขับขี่ขับรถชิดช่องเดินรถประจำทางก่อนถึงทางเลี้ยวไม่น้อยกว่าสามสิบเมตร และจะเลี้ยวรถผ่านเข้าไปในช่องเดินรถประจำทางได้เฉพาะในบริเวณที่มีเครื่องหมายจราจรให้เลี้ยวรถผ่านได้เท่านั้น                    (ง) สำหรับทางเดินรถที่มีเจ้าพนักงานจราจรหรือพนักงานเจ้าหน้าที่แสดงสัญญาณจราจรด้วยมือและแขน ให้ผู้ขับขี่ขับรถเลี้ยวขวาผ่านไปได้โดยไม่ต้องอ้อมเจ้าพนักงานจราจรหรือพนักงานเจ้าหน้าที่                    (จ) เมื่อรถอยู่ในทางร่วมทางแยก ผู้ขับขี่ต้องให้รถที่สวนมาในทางเดินรถทางเดียวกันผ่านทางร่วมทางแยกไปก่อน เมื่อเห็นว่าปลอดภัยแล้วจึงให้เลี้ยวขวาไปได้               (3) ถ้าจะเลี้ยวอ้อมวงเวียนหรือเกาะที่สร้างไว้ ให้ผู้ขับขี่ขับรถอ้อมไปทางซ้ายของวงเวียนหรือเกาะนั้น               ในกรณีตาม (1) และ (2) ผู้ขับขี่ต้องใช้ความระมัดระวังและต้องหยุดให้ทางแก่ผู้ที่กำลังข้ามทางและรถที่กำลังผ่านทางร่วมทางแยกจากทางด้านอื่นก่อน เว้นแต่ในกรณีที่มีรถเลี้ยวซ้ายและเลี้ยวขวาพร้อมกัน ให้รถเลี้ยวซ้ายให้ทางแก่รถเลี้ยวขวาก่อน                              มาตรา 52(1) ในทางเดินรถที่สวนกันได้ ห้ามมิให้ผู้ขับขี่กลับรถหรือเลี้ยวรถทางขวาในเมื่อมีรถอื่นสวนหรือตามมา ในระยะน้อยกว่าหนึ่งร้อยเมตรเว้นแต่เมื่อเห็นว่าปลอดภัยและไม่เป็นการกีดขวางการจราจรของรถอื่น                              มาตรา 53 ห้ามมิให้ผู้ขับขี่               (1) เลี้ยวรถหรือกลับรถในทางเดินรถที่มีเครื่องหมายห้ามเลี้ยวขวาห้ามเลี้ยวซ้ายหรือห้ามกลับรถ               (2) กลับรถที่เขตปลอดภัย ที่คับขัน บนสะพาน หรือในระยะหนึ่งร้อยเมตรจากทางราบของเชิงสะพาน               (3) กลับรถที่ทางร่วมทางแยก เว้นแต่จะมีเครื่องหมายจราจรให้กลับรถในบริเวณดังกล่าวได้               หมวด 4 การหยุดรถและจอดรถ               มาตรา 54 การหยุดรถหรือการจอดรถในทางเดินรถ ผู้ขับขี่ต้องให้สัญญาณด้วยมือและแขนตามมาตรา 37 หรือไฟสัญญาณตามมาตรา 38 ก่อนที่จะหยุดรถหรือจอดรถในระยะไม่น้อยกว่าสามสิบเมตร และจะหยุดรถหรือจอดรถได้เมื่อผู้ขับขี่เห็นว่าปลอดภัย และไม่เป็นการกีดขวางการจราจร               ผู้ขับขี่ต้องจอดรถทางด้านซ้ายของทางเดินรถ และจอดรถให้ด้านซ้ายของรถขนานชิดกับขอบทางหรือไหล่ทางในระยะห่างไม่เกินยี่สิบห้าเซนติเมตรหรือจอดรถตามทิศทางหรือด้านหนึ่งด้านใดของทางเดินรถที่เจ้าพนักงานจราจรกำหนดไว้ แต่ในกรณีที่มีช่องเดินรถประจำทางอยู่ทางด้านซ้ายสุดของทางเดินรถห้ามมิให้ผู้ขับขี่จอดรถในลักษณะดังกล่าวในเวลาที่กำหนดให้ใช้ช่องเดินรถประจำทางนั้น จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:45:05 ]

ความคิดเห็นที่ 65 มาตรา 55 ห้ามมิให้ผู้ขับขี่หยุดรถ               (1) ในช่องเดินรถ เว้นแต่หยุดชิดขอบทางด้านซ้ายของทางเดินรถในกรณีที่ไม่มีช่องเดินรถประจำทาง               (2) บนทางเท้า               (3) บนสะพานหรือในอุโมงค์               (4) ในทางร่วมทางแยก               (5) ในเขตที่มีเครื่องหมายจราจรห้ามหยุดรถ               (6) ตรงปากทางเข้าออกของอาคารหรือทางเดินรถ               (7) ในเขตปลอดภัย               (8)(1) ในลักษณะกีดขวางการจราจร               ความในวรรคหนึ่งมิให้ใช้บังคับแก่ผู้ขับขี่ซึ่งจำเป็นต้องหยุดรถเพราะมีสิ่งกีดขวางอยู่ในทางเดินรถ หรือเครื่องยนต์หรือเครื่องอุปกรณ์ของรถขัดข้องหรือในกรณีที่ปฏิบัติตามสัญญาณจราจรหรือเครื่องหมายจราจร                              มาตรา 56 ในกรณีที่เครื่องยนต์หรือเครื่องอุปกรณ์ของรถขัดข้องจนต้องจอดรถในทางเดินรถ ผู้ขับขี่ต้องนำรถให้พ้นทางเดินรถโดยเร็วที่สุด               ในกรณีตามวรรคหนึ่งถ้าจำเป็นต้องจอดรถอยู่ในทางเดินรถ ผู้ขับขี่ต้องจอดรถในลักษณะที่ไม่กีดขวางการจราจร และต้องแสดงเครื่องหมายหรือสัญญาณตามลักษณะและเงื่อนไขที่กำหนดในกฎกระทรวง                              มาตรา 57 เว้นแต่จะได้มีบทบัญญัติ กฎ หรือข้อบังคับตามพระราชบัญญัตินี้กำหนดไว้เป็นอย่างอื่น ห้ามมิให้ผู้ขับขี่อดรถ               (1) บนทางเท้า               (2) บนสะพานหรือในอุโมงค์               (3) ในทางร่วมทางแยก หรือในระยะสิบเมตรจากทางร่วมทางแยก               (4) ในทางข้าม หรือในระยะสามเมตรจากทางข้าม               (5) ในเขตที่มีเครื่องหมายจราจรห้ามจอดรถ               (6) ในระยะสามเมตรจากท่อน้ำดับเพลิง               (7) ในระยะสิบเมตรจากที่ติดตั้งสัญญาณจราจร               (8) ในระยะสิบห้าเมตรจากทางรถไฟผ่าน               (9) ซ้อนกันกับรถอื่นที่จอดอยู่ก่อนแล้ว               (10) ตรงปากทางเข้าออกของอาคารหรือทางเดินรถ หรือในระยะห้าเมตรจากปากทางเดินรถ               (11) ระหว่างเขตปลอดภัยกับขอบทาง หรือในระยะสิบเมตรนับจากปลายสุดของเขตปลอดภัยทั้งสองข้าง               (12) ในที่คับขัน               (13) ในระยะสิบห้าเมตรก่อนถึงเครื่องหมายหยุดรถประจำทางและเลยเครื่องหมายไปอีกสามเมตร               (14) ในระยะสามเมตรจากตู้ไปรษณีย์               (15) ในลักษณะกีดขวางการจราจร                              มาตรา 58 การจอดรถในทางเดินรถที่ผู้ขับขี่ไม่อาจอยู่ควบคุมรถนั้นผู้ขับขี่ต้องหยุดเครื่องยนตร์และห้ามล้อรถนั้นไว้               การจอดรถในทางเดินรถที่เป็นทางลาดหรือชัน ผู้ขับขี่ต้องหันล้อหน้าของรถเข้าขอบทาง                              มาตรา 59(1) เจ้าพนักงานจราจรหรือพนักงานเจ้าหน้าที่มีอำนาจสั่งให้ผู้ขับขี่เคลื่อนย้ายรถที่หยุดหรือจอดอยู่อันเป็นการฝ่าฝืนบทแห่งพระราชบัญญัตินี้ได้               เจ้าพนักงานจราจรหรือพนักงานเจ้าหน้าที่มีอำนาจเคลื่อนย้ายรถที่หยุดหรือจอดอยู่อันเป็นการฝ่าฝืนบทแห่งพระราชบัญญัตินี้ หรือใช้เครื่องมือบังคับไม่ให้เคลื่อนย้ายรถดังกล่าวได้               การเคลื่อนย้ายรถหรือใช้เครื่องมือบังคับให้รถที่หยุดหรือจอดอยู่ไม่ให้เคลื่อนย้ายได้ตามวรรคสอง เจ้าพนักงาน-จราจรหรือพนักงานเจ้าหน้าที่ไม่ต้องรับผิดสำหรับความเสียหายใด ๆ ที่เกิดขึ้นจากการปฏิบัติตามมาตรานี้ เว้นแต่ความเสียหายนั้นจะเกิดขึ้นจากการกระทำโดยจงใจหรือประมาทเลินเล่อ               เจ้าของรถหรือผู้ขับขี่ต้องชำระค่าใช้จ่ายในการที่รถถูกเคลื่อนย้ายหรือถูกใช้เครื่องมือบังคับไม่ให้เคลื่อนย้ายตลอดจนค่าดูแลรักษารถระหว่างที่อยู่ในความครอบครองของเจ้าพนักงานจราจรหรือพนักงานเจ้าหน้าที่ ทั้งนี้ตามอัตราที่กำหนดในกฎกระทรวง ซึ่งต้องกำหนดอัตราค่าใช้จ่ายไม่น้อยกว่าคันละห้าร้อยบาทและค่าดูแลรักษาไม่น้อยกว่าวันละสองร้อยบาท               เงินที่ได้จากเจ้าของรถหรือผู้ขับขี่ซึ่งชำระตามวรรคสี่ เป็นรายได้ที่ไม่ต้องนำส่งกระทรวงการคลัง และให้นำมาเป็นค่าใช้จ่ายในการปฏิบัติการตามมาตรานี้ตามระเบียบที่อธิบดีกำหนด               ในกรณีที่เจ้าของรถหรือผู้ขับขี่ไม่ชำระค่าใช้จ่ายและค่าดูแลรักษาตามวรรคสี่ เจ้าพนักงานจราจรหรือพนักงานเจ้าหน้าที่มีอำนาจยึดหน่วงรถนั้นไว้ได้จนกว่าจะได้รับชำระค่าใช้จ่ายและค่าดูแลรักษาดังกล่าว โดยในระหว่างที่ยึดหน่วงนั้นให้คำนวณค่าดูแลรักษาเป็นรายวัน ถ้าพ้นกำหนดสามเดือนแล้วเจ้าของรถหรือผู้ขับขี่ยังไม่ชำระค่าใช้จ่ายและค่าดูแลรักษาดังกล่าว ให้เจ้าพนักงานจราจรหรือพนักงานเจ้าหน้าที่มีอำนาจนำรถนั้นออกขายทอดตลาดได้ เงินที่ได้จากการขายทอดตลาด เมื่อได้หักค่าใช้จ่ายในการขายทอดตลาด ค่าใช้จ่ายและค่าดูแลรักษาที่ค้างชำระแล้ว เหลือเงินเท่าใดให้คืนแก่เจ้าของหรือผู้มีสิทธิที่แท้จริงต่อไป                              มาตรา 60 การหยุดรถหรือการจอดรถในทางเดินรถนอกเขตเทศบาลผู้ขับขี่ต้องหยุดรถหรือจอดรถ ณ ที่ซึ่งผู้ขับขี่ซึ่งขับรถอื่นจะเห็นได้ในระยะไม่น้อยกว่าหนึ่งร้อยห้าสิบเมตร จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:45:41 ]

ความคิดเห็นที่ 66 มาตรา 61 ในเวลาที่มีแสงสว่างไม่เพียงพอที่ผู้ขับขี่จะมองเห็นรถที่จอดในทางเดินรถได้โดยชัดแจ้งในระยะไม่น้อยกว่าหนึ่งร้อยห้าสิบเมตร ผู้ขับขี่ ซึ่งจอดรถในทางเดินรถหรือไหล่ทางต้องเปิดไฟหรือใช้แสงสว่างตามประเภท ลักษณะ และเงื่อนไขที่กำหนดในกฎกระทรวง                              มาตรา 62 ในทางเดินรถตอนใดที่มีทางรถไฟผ่าน ถ้าปรากฏว่า               (1) มีเครื่องหมายหรือสัญญาณระวังรถไฟแสดงว่ารถไฟกำลังจะผ่าน               (2) มีสิ่งปิดกั้นหรือมีเจ้าหน้าที่ให้สัญญาณแสดงว่ารถไฟกำลังจะผ่าน               (3) มีเสียงสัญญาณของรถไฟหรือรถไฟกำลังแล่นผ่านเข้ามาใกล้อาจเกิดอันตรายในเมื่อจะขับรถผ่านไป               ผู้ขับขี่ต้องลดความเร็วของรถและหยุดรถให้ห่างจากทางรถไฟไม่น้อยกว่าห้าเมตร เมื่อรถไฟผ่านไปแล้วและมีเครื่องหมายหรือสัญญาณให้รถผ่านได้ ผู้ขับขี่จึงจะขับรถผ่านไปได้                              มาตรา 63 ในทางเดินรถตอนใดที่มีทางรถไฟผ่านไม่ว่าจะมีเครื่องหมายระวังรถไฟหรือไม่ ถ้าทางรถไฟนั้นไม่มีสัญญาณระวังรถไฟหรือสิ่งปิดกั้น ผู้ขับขี่ต้องลดความเร็วของรถและหยุดรถห่างจากทางรถไฟในระยะไม่น้อยกว่าห้าเมตร เมื่อเห็นว่าปลอดภัยแล้วจึงจะขับรถผ่านไปได้                              มาตรา 64 ในขณะที่ผู้ขับขี่รถโรงเรียนหยุดรถในทางเดินรถเพื่อรับส่งนักเรียนขึ้นหรือลง ให้ผู้ขับขี่ซึ่งขับรถอื่นตามมาในทิศทางเดียวกันหรือสวนกันกับรถโรงเรียนใช้ความระมัดระวังและลดความเร็วของรถ เมื่อเห็นว่าปลอดภัยจึงให้ขับรถผ่านไปได้ ลักษณะ 4 การใช้ทางเดินรถที่จัดเป็นช่องเดินรถประจำทาง           มาตรา 65 เมื่อเจ้าพนักงานจราจรได้ประกาศกำหนดให้ช่องเดินรถใดเป็นช่องเดินรถประจำทาง ผู้ขับขี่รถโดยสารประจำทางและรถบรรทุกคนโดยสารตามประเภทที่อธิบดีกำหนด ซึ่งอยู่ในระหว่างรับส่งหรือบรรทุกคนโดยสาร ต้องขับขี่รถภายในช่องเดินรถประจำทาง และจะขับขี่รถออกนอกช่องเดินรถประจำทางได้เมื่อมีสิ่งกีดขวางอยู่ในช่องเดินรถประจำทางนั้น หรือเมื่อต้องปฏิบัติตามคำสั่งของพนักงานเจ้าหน้าที่           รถบรรทุกคนโดยสารประเภทใดจะต้องเดินในช่องเดินรถประจำทางให้เป็นไปตามที่อธิบดีกำหนดโดยประกาศในราชกิจจานุเบกษา           ในการประกาศกำหนดให้ช่องเดินรถใดเป็นช่องเดินรถประจำทางตามวรรคหนึ่ง จะกำหนดเวลาการใช้ช่องเดินรถประจำทางไว้ด้วยก็ได้           กรณีจำเป็นเกี่ยวกับการจราจรเจ้าพนักงานจราจรมีอำนาจประกาศให้รถบรรทุกคนโดยสารประเภทหนึ่งประเภทใดที่อธิบดีกำหนดตามวรรคสองจะต้องเดินในช่องเดินรถประจำทางในทางสายใดตอนใดก็ได้           มาตรา 66 ห้ามมิให้ผู้ขับขี่รถอื่นนอกจากรถโดยสารประจำทางหรือรถบรรทุกคนโดยสารประเภทที่อธิบดีกำหนด ขับรถในช่องเดินรถประจำทางเว้นแต่จะปฏิบัติตามบทบัญญัติแห่งพระราชบัญญัตินี้ ลักษณะ 5 ข้อกำหนดเกี่ยวกับความเร็วรถ             มาตรา 67 ผู้ขับขี่ต้องขับรถด้วยอัตราความเร็วตามที่กำหนดในกฎกระทรวงหรือตามเครื่องหมายจราจรที่ได้ติดตั้งไว้ในทาง             เครื่องหมายจราจรที่ติดตั้งไว้ตามวรรคหนึ่ง จะกำหนดอัตราความเร็วขั้นสูงหรือขั้นต่ำก็ได้ แต่ต้องไม่เกินอัตราความเร็วที่กำหนดในกฎกระทรวง             มาตรา 68 ผู้ขับขี่ซึ่งจะเลี้ยวรถ ให้รถอื่นแซงหรือผ่านขึ้นหน้าจอดรถ หยุดรถ หรือกลับรถ ต้องลดความเร็วของรถ             มาตรา 69 ผู้ขับขี่ซึ่งขับรถในทางเดินรถบนเนินเขา บนสะพาน ที่เชิงสะพาน ที่แคบ ทางโค้ง ทางลาด ที่คับขัน หรือที่มีหมอก ฝน ฝุ่นหรือควัน จนทำให้ไม่อาจเห็นทางข้างหน้าได้ในระยะหกสิบเมตร ต้องลดความเร็วของรถในลักษณะที่จะให้เกิดความปลอดภัย             มาตรา 70 ผู้ขับขี่ซึ่งขับรถเข้าใกล้ทางร่วมทางแยก ทางข้าม เส้นให้รถหยุด หรือวงเวียน ต้องลดความเร็วของรถ ลักษณะ 6 การขับรถผ่านทางร่วม ทางแยก หรือวงเวียน               มาตรา 71 ภายใต้บังคับมาตรา 21 และมาตรา 26 เมื่อผู้ขับขี่ขับรถมาถึงทางร่วมทางแยก ให้ผู้ขับขี่ปฏิบัติดังนี้               (1) ถ้ามีรถอื่นอยู่ในทางร่วมทางแยก ผู้ขับขี่ต้องให้รถในทางร่วมทางแยกนั้นผ่านไปก่อน               (2)ถ้ามาถึงทางร่วมทางแยกพร้อมกันและไม่มีรถอยู่ในทางร่วมทางแยกผู้ขับขี่ต้องให้รถที่อยู่ทางด้านซ้ายของตนผ่านไปก่อนเว้นแต่ในทางร่วมทางแยกใดมีทางเดินรถทางเอกตัดผ่านทางเดินรถทางโท ให้ผู้ขับขี่ซึ่งขับรถในทางเอกมีสิทธิขับผ่านไปก่อน               (3)(1)ถ้าสัญญาณจราจรไฟสีเขียวปรากฏข้างหน้าแต่ในทางร่วมทางแยกมีรถอื่นหยุดขวางอยู่จนไม่สามารถผ่านพ้นทางร่วมทางแยกไปได้ผู้ขับขี่จะต้องหยุดรถที่หลังเส้นให้รถหยุดจนกว่าจะสามารถเคลื่อนรถผ่านพ้นทางร่วมทางแยกไปได้                              มาตรา 72(2) ทางเดินรถทางเอกได้แก่ทางเดินรถดังต่อไปนี้               (1) ทางเดินรถที่ได้ติดตั้งเครื่องหมายจราจรแสดงว่าเป็นทางเดินรถทางเอก               (2) ทางเดินรถที่มีป้ายหยุดหรือป้ายที่มีคำว่า ให้ทาง ติดตั้งไว้ หรือทางเดินรถที่มีคำว่าหยุดหรือเส้นหยุดซึ่งเป็นเส้นขาวทึบหรือเส้นให้ทางซึ่งเป็นเส้นขาวประบนผิวทาง ให้ทางเดินรถที่ขวางข้างหน้าเป็นทางเดินรถทางเอก               (3) ในกรณีที่ไม่มีเครื่องหมายจราจรตาม (1) หรือไม่มีป้ายหรือเส้นหรือข้อความบนผิวทางตาม (2) ให้ทางเดินรถที่มีช่องเดินรถมากกว่าเป็นทางเดินรถทางเอก               (4) ถนนที่ตัดหรือบรรจบกับตรอกหรือซอย ให้ทางเดินรถที่เป็นถนนเป็นทางเดินรถทางเอก ทางเดินรถอื่นที่มิใช่ทางเดินรถทางเอกตามวรรคหนึ่ง ให้เป็นทางเดินรถทางโท                มาตรา 73 ในกรณีที่วงเวียนใดได้ติดตั้งสัญญาณจราจรหรือเครื่องหมายจราจร ผู้ขับขี่ต้องปฏิบัติตามสัญญาณ-จราจรหรือเครื่องหมายจราจรนั้น               ถ้าไม่มีสัญญาณจราจรหรือเครื่องหมายจราจรตามวรรคหนึ่ง เมื่อผู้ขับขี่ขับรถมาถึงวงเวียน ต้องให้สิทธิแก่ผู้ขับขี่ซึ่งขับรถอยู่ในวงเวียนทางด้านขวาของตนขับผ่านไปก่อน               ในกรณีที่พนักงานเจ้าหน้าที่เห็นสมควรเพื่อความปลอดภัยหรือความสะดวกในการจราจรจะให้สัญญาณจราจรเป็นอย่างอื่นนอกจากที่บัญญัติไว้ในวรรคหนึ่งหรือวรรคสองก็ได้ ในกรณีเช่นนี้ผู้ขับขี่ต้องปฏิบัติตามสัญญาณจราจรที่พนักงานเจ้าหน้าที่กำหนดให้                             มาตรา74 ผู้ขับขี่ซึ่งขับรถออกจากทางส่วนบุคคลหรือทางเดินรถในบริเวณอาคารเมื่อจะขับรถผ่านหรือเลี้ยวสู่ทางเดินรถที่ตัดผ่านต้องหยุดรถเพื่อให้รถที่กำลังผ่านทางหรือรถที่กำลังแล่นอยู่ในทางเดินรถผ่านไปก่อนเมื่อเห็นว่าปลอดภัยแล้วจึงขับรถต่อไปได้ ลักษณะ 7 รถฉุกเฉิน               มาตรา 75 ในขณะที่ผู้ขับขี่ขับรถฉุกเฉินไปปฏิบัติหน้าที่ ผู้ขับขี่มีสิทธิดังนี้              (1) ใช้ไฟสัญญาณแสงวับวาบ ใช้เสียงสัญญาณไซเรน หรือเสียงสัญญาณอย่างอื่นตามที่อธิบดีกำหนดไว้              (2) หยุดรถหรือจอดรถ ณ ที่ห้ามจอด              (3) ขับรถเกินอัตราความเร็วที่กำหนดไว้              (4) ขับรถผ่านสัญญาณจราจรหรือเครื่องหมายจราจรใด ๆ ที่ให้รถหยุด แต่ต้องลดความเร็วของรถให้ช้าลงตามสมควร              (5) ไม่ต้องปฏิบัติตามบทแห่งพระราชบัญญัตินี้หรือข้อบังคับการจราจรเกี่ยวกับช่องเดินรถ ทิศทางของการขับรถหรือการเลี้ยวรถที่กำหนดไว้              ในการปฏิบัติตามวรรคหนึ่ง ผู้ขับขี่ต้องใช้ความระมัดระวังตามควรแก่กรณี               มาตรา 76 เมื่อคนเดินเท้า ผู้ขับขี่ หรือผู้ขี่หรือควบคุมสัตว์เห็นรถฉุกเฉินในขณะปฏิบัติหน้าที่ใช้ไฟสัญญาณ แสงวับวาบ หรือได้ยินเสียงสัญญาณไซเรน หรือเสียงสัญญาณอย่างอื่นตามที่อธิบดีกำหนดไว้ คนเดินเท้า ผู้ขับขี่ หรือผู้ขี่หรือควบคุมสัตว์ต้องให้รถฉุกเฉินผ่านไปก่อนโดยปฏิบัติดังต่อไปนี้              (1) สำหรับคนเดินเท้าต้องหยุดและหลบให้ชิดขอบทาง หรือขึ้นไปบนทางเขตปลอดภัย หรือไหล่ทางที่ใกล้ที่สุด              (2) สำหรับผู้ขับขี่ต้องหยุดรถหรือจอดรถให้อยู่ชิดขอบทางด้านซ้ายหรือในกรณีที่มีช่องเดินรถประจำทางอยู่ ทางด้านซ้ายสุดของทางเดินรถต้องหยุดรถหรือจอดรถให้อยู่ชิดช่องเดินรถประจำทาง แต่ห้ามหยุดรถหรือจอดรถใน ทางร่วมทางแยก              (3) สำหรับผู้ขี่หรือควบคุมสัตว์ต้องบังคับสัตว์ให้หยุดชิดทาง แต่ห้ามหยุดในทางร่วมทางแยก              ในการปฏิบัติตาม (2) และ (3) ผู้ขับขี่และผู้ขี่หรือควบคุมสัตว์ต้องรีบกระทำโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะกระทำได้และต้องใช้ความระมัดระวังตามควรแก่กรณี ลักษณะ 8 การลากรถ หรือการจูงรถ               มาตรา77 ห้ามมิให้ผู้ใดใช้รถทุกชนิดลากรถหรือจูงรถอื่นไปในทางเกินหนึ่งคัน เว้นแต่จะได้รับอนุญาตจากอธิบดีวิธีลากรถหรือจูงรถ และการมีเครื่องหมายเพื่อความปลอดภัยในการลากรถหรือจูงรถให้กำหนดในกฎกระทรวง ลักษณะ 9 อุบัติเหตุ               มาตรา 78 ผู้ใดขับรถหรือขี่หรือควบคุมสัตว์ในทางซึ่งก่อให้เกิดความเสียหายแก่บุคคลหรือทรัพย์สินของผู้อื่นไม่ว่าจะเป็นความผิดของผู้ขับขี่หรือผู้ขี่หรือควบคุมสัตว์หรือไม่ก็ตาม ต้องหยุดรถ หรือสัตว์ และให้ความช่วยเหลือตามสมควร และพร้อมทั้งแสดงตัวและแจ้งเหตุต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ที่ใกล้เคียงทันที กับต้องแจ้งชื่อตัว ชื่อสกุล และที่อยู่ของตนและหมายเลขทะเบียนรถแก่ผู้ได้รับความเสียหายด้วย               ในกรณีที่ผู้ขับขี่หรือผู้ขี่หรือควบคุมสัตว์หลบหนีไปหรือไม่แสดงตัวต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ ณ สถานที่เกิดเหตุ ให้สันนิษฐานว่าเป็นผู้กระทำความผิดและให้พนักงานเจ้าหน้าที่มีอำนาจยึดรถคันที่ผู้ขับขี่หลบหนีหรือไม่แสดงตนว่าเป็นผู้ขับขี่ จนกว่าคดีถึงที่สุดหรือได้ตัวผู้ขับขี่ ถ้าเจ้าของหรือผู้ครอบครองไม่แสดงตัวต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ภายในหกเดือนนับแต่วันเกิดเหตุให้ถือว่ารถนั้นเป็นทรัพย์สินซึ่งได้ใช้ในการกระทำความผิดหรือเกี่ยวกับการกระทำความผิดและให้ตกเป็นของรัฐ ลักษณะ 10 รถจักรยาน               มาตรา 79 ทางใดที่ได้จัดทำไว้สำหรับรถจักรยาน ผู้ขับขี่รถจักรยานต้องขับในทางนั้น จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:46:24 ]

ความคิดเห็นที่ 67 มาตรา 80 รถจักรยานที่ใช้ในทางเดินรถ ไหล่ทางหรือทางที่จัดทำไว้สำหรับรถจักรยาน ผู้ขับขี่รถจักรยานต้องจัดให้มี               (1) กระดิ่งที่ให้เสียงสัญญาณได้ยินได้ในระยะไม่น้อยกว่าสามสิบเมตร               (2) เครื่องห้ามล้อที่ใช้การได้ดี เมื่อใช้สามารถทำให้รถจักรยานหยุดได้ทันที               (3) โคมไฟติดหน้ารถจักรยานแสงขาวไม่น้อยกว่าหนึ่งดวงที่ให้แสงไฟส่องตรงไปข้างหน้าเห็นพื้นทางได้ชัดเจนในระยะไม่น้อยกว่าสิบห้าเมตร และอยู่ในระดับต่ำกว่าสายตาของผู้ขับขี่ซึ่งขับรถสวนมา               (4) โคมไฟติดท้ายรถจักรยานแสงแดงไม่น้อยกว่าหนึ่งดวงที่ให้แสงสว่างตรงไปข้างหลังหรือติดวัตถุสะท้อนแสงสีแดงแทนซึ่งเมื่อถูกไฟส่องให้มีแสงสะท้อน                มาตรา 81 ในเวลาต้องเปิดไฟตามมาตรา 11 หรือมาตรา 61 ผู้ขับขี่รถจักรยานอยู่ในทางเดินรถ ไหล่ทาง หรือทางที่จัดทำไว้สำหรับรถจักรยานต้องจุดโคมไฟแสงขาวหน้ารถเพื่อให้ผู้ขับขี่หรือคนเดินเท้า ซึ่งขับรถหรือเดินสวนมาสามารถมองเห็นรถ                มาตรา 82 ผู้ขับขี่รถจักรยานต้องขับให้ชิดขอบทางด้านซ้ายของทางเดินรถ ไหล่ทางหรือทางที่จัดทำไว้สำหรับรถจักรยานให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ในกรณีที่มีช่องเดินรถประจำทางด้านซ้ายสุดของทางเดินรถต้องขับขี่รถจักรยานให้ชิดช่องเดินรถประจำทางนั้น                มาตรา 83 ในทางเดินรถ ไหล่ทาง หรือทางที่จัดทำไว้สำหรับรถจักรยาน ห้ามมิให้ผู้ขับขี่รถจักรยาน               (1) ขับโดยประมาทหรือน่าหวาดเสียวอันอาจเกิดอันตรายแก่บุคคลหรือทรัพย์สิน               (2) ขับโดยไม่จับคันบังคับรถ               (3) ขับขนานกันเกินสองคัน เว้นแต่ขับในทางที่จัดไว้สำหรับรถจักรยาน               (4) ขับโดยนั่งบนที่อื่นอันมิใช่อานที่จัดไว้เป็นที่นั่งตามปกติ               (5) ขับโดยบรรทุกบุคคลอื่นเว้นแต่รถจักรยานสามล้อสำหรับบรรทุกคนทั้งนี้ตามเงื่อนไขที่เจ้าพนักงานจราจรกำหนด               (6) บรรทุก หรือถือสิ่งของ หีบห่อ หรือของใด ๆ ในลักษณะที่เป็นการกีดขวางการจับคันบังคับรถหรืออันอาจจะเกิดอันตรายแก่บุคคลหรือทรัพย์สิน               (7) เกาะหรือพ่วงรถอื่นที่กำลังแล่นอยู่                มาตรา 84 เว้นแต่บทบัญญัติในลักษณะนี้จะได้บัญญัติไว้เป็นอย่างอื่นให้ผู้ขับขี่รถจักรยานปฏิบัติตามมาตรา 21 มาตรา 22 มาตรา 23 มาตรา 24 มาตรา 25 มาตรา 26 มาตรา 32 มาตรา 33 มาตรา 34 มาตรา 36 มาตรา 37 มาตรา 39 มาตรา 40 มาตรา 41 มาตรา 42 มาตรา 45 มาตรา 46 มาตรา 47 มาตรา 48 มาตรา 49 มาตรา 50 มาตรา 51 มาตรา 52 มาตรา 53 มาตรา 54 มาตรา 55 มาตรา 56 มาตรา 57 มาตรา 59 มาตรา 60 มาตรา 61 มาตรา 62 มาตรา 63 มาตรา 64 มาตรา 69 มาตรา 70 มาตรา 71 มาตรา 72 มาตรา 73 มาตรา 74 มาตรา 76 (2) มาตรา 78 มาตรา 125 มาตรา 127 และมาตรา 133 ด้วยโดยอนุโลม ลักษณะ 11 รถบรรทุกคนโดยสาร               มาตรา 85 ห้ามมิให้เจ้าของรถบรรทุกคนโดยสารหรือผู้ขับขี่รถบรรทุกคนโดยสารรับบรรทุกศพหรือคนที่เป็นโรคเรื้อนหรือโรคติดต่อที่ต้องแจ้งความตามกฎหมายว่าด้วยโรคติดต่อร่วมไปกับคนโดยสารอื่น เว้นแต่               (1) ในกรณีที่รถบรรทุกคนโดยสารนั้นไม่ใช้บรรทุกคนโดยสารอื่น จะบรรทุกคนที่เป็นโรคเรื้อนหรือโรคติดต่อที่ต้องแจ้งความตามกฎหมายว่าด้วยโรคติดต่อก็ได้               (2) ในกรณีที่รถบรรทุกคนโดยสารนั้นไม่ใช้บรรทุกคนโดยสารอื่น จะบรรทุกศพร่วมไปกับญาติหรือผู้มีหน้าที่เกี่ยวข้องกับศพนั้นก็ได้                              มาตรา 86 ห้ามมิให้เจ้าของรถบรรทุกคนโดยสาร ผู้ขับขี่รถบรรทุกคนโดยสาร ผู้เก็บค่าโดยสารหรือบุคคลใดที่มีส่วนได้เสียเกี่ยวกับรถบรรทุกคนโดยสารเรียกให้คนขึ้นรถโดยส่งเสียงอื้ออึง หรือในลักษณะที่ก่อความรำคาญให้แก่คนโดยสารหรือผู้อื่นหรือต้อน ดึง เหนี่ยว หรือยึดยื้อ คนหรือสิ่งของของคนนั้นเพื่อให้คนขึ้นรถบรรทุกคนโดยสารคันใดคันหนึ่ง                มาตรา 87 ห้ามมิให้เจ้าของรถบรรทุกคนโดยสาร ผู้ขับขี่รถบรรทุกคนโดยสารหรือผู้เก็บค่าโดยสาร ปฏิเสธไม่รับจ้างบรรทุกคนโดยสารโดยไม่มีเหตุอันสมควร                มาตรา 88 ผู้ขับขี่รถบรรทุกคนโดยสารต้องหยุดรถและส่งคนโดยสารที่เครื่องหมายหยุดรถประจำทางหรือ ณ สถานที่ตามที่ตกลงกันไว้แล้วแต่กรณี               มาตรา 89 ห้ามมิให้ผู้ขับขี่รถบรรทุกคนโดยสารหรือผู้เก็บค่าโดยสารรับบรรทุกคนโดยสารเกินจำนวนที่กฎหมายกำหนด ในการนับจำนวนคนโดยสารให้ถือว่าเด็กอายุไม่เกินสิบปีจำนวนสองคนเท่ากับคนโดยสารหนึ่งคน                มาตรา 90 ห้ามมิให้ผู้ขับขี่รถบรรทุกคนโดยสาร               (1) ขับรถเที่ยวเร่หาคนขึ้นรถ               (2) จอดรถเป็นคันหัวแถวของรถคันอื่นห่างจากเครื่องหมายจราจรเกินหนึ่งเมตร               (3) จอดรถห่างจากท้ายรถคันหน้าเกินหนึ่งเมตร                มาตรา 91 ห้ามมิให้ผู้ขับขี่รถบรรทุกคนโดยสารหรือผู้เก็บค่าโดยสาร               (1) สูบบุหรี่หรือคุยกันในขณะขับรถหรือในขณะทำหน้าที่เก็บค่าโดยสาร               (2) กล่าววาจาไม่สุภาพ เสียดสี ดูหมิ่น ก้าวร้าว หรือแสดงกิริยาในลักษณะดังกล่าวต่อคนโดยสารหรือผู้อื่น               มาตรา 92 เมื่อจะเติมน้ำมันเชื้อเพลิงชนิดไวไฟที่มีจุดวาบไฟในอุณหภูมิยี่สิบเอ็ดองศาเซลเซียส หรือต่ำกว่านั้น ผู้ขับขี่รถบรรทุกคนโดยสารต้องหยุดเครื่องยนต์และต้องให้คนโดยสารลงจากรถทุกคนด้วย ลักษณะ 12 รถแท็กซี่               มาตรา 93 ห้ามมิให้ผู้ขับขี่รถแท็กซี่ปฏิเสธไม่รับจ้างบรรทุกคนโดยสารเว้นแต่การบรรทุกนั้นน่าจะก่อให้เกิดอันตรายแก่ตนหรือแก่คนโดยสาร              ในกรณีที่ผู้ขับขี่รถแท็กซี่มีความประสงค์จะไม่รับจ้างบรรทุกคนโดยสารให้แสดงป้ายงดรับจ้างบรรทุกคนโดยสาร              วิธีการแสดงป้ายและลักษณะของป้ายงดรับจ้างบรรทุกคนโดยสารให้เป็นไปตามกฎหมายว่าด้วยรถยนต์                              มาตรา 94 ห้ามมิให้ผู้ขับขี่รถแท็กซี่รับบรรทุกคนโดยสารเกินจำนวนที่ได้กำหนดไว้ในใบอนุญาตตามกฎหมายว่าด้วยรถยนต์ ในการนับจำนวนคนโดยสารให้ถือว่าเด็กอายุไม่เกินสิบปีจำนวนสองคนเท่ากับคนโดยสารหนึ่งคน จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:46:54 ]

ความคิดเห็นที่ 68 มาตรา 95 ห้ามมิให้ผู้ใด               (1) เรียกให้คนขึ้นรถแท็กซี่โดยส่งเสียงอื้ออึงหรือในลักษณะที่ก่อความรำคาญให้แก่คนโดยสารหรือผู้อื่น               (2) ต้อน ดึง เหนี่ยว หรือยึดยื้อคนหรือสิ่งของของคนนั้น เพื่อให้คนขึ้นรถแท็กซี่คันใดคันหนึ่ง                              มาตรา 96 ห้ามมิให้ผู้ขับขี่รถแท็กซี่เรียกเก็บค่าโดยสารเกินอัตราที่ปรากฏจากมาตรแท็กซี่ ลักษณะและวิธีการใช้มาตรแท็กซี่ให้เป็นไปตามที่กำหนดในกฎกระทรวง                              มาตรา 97 คนโดยสารต้องชำระค่าโดยสารตามอัตราที่ปรากฏจากมาตรแท็กซี่                              มาตรา 98 บทบัญญัติมาตรา 96 และมาตรา 97 จะใช้บังคับในท้องที่ใด และจะใช้บังคับกับรถแท็กซี่ทุกประเภทหรือบางประเภทโดยมีเงื่อนไขอย่างใด ให้เป็นไปตามที่กำหนดในพระราชกฤษฎีกา               ในท้องที่ใดที่มิได้มีพระราชกฤษฎีกาตามวรรคหนึ่งใช้บังคับ ห้ามมิให้ผู้ขับขี่รถแท็กซี่ในท้องที่นั้นเรียกเก็บค่าโดยสารเกินราคาที่ตกลงกันไว้กับคนโดยสาร และคนโดยสารต้องชำระค่าโดยสารตามที่ตกลงไว้นั้น               บทบัญญัติในวรรคสองให้ใช้บังคับแก่กรณีของรถแท็กซี่ประเภทที่มิได้กำหนดไว้ในพระราชกฤษฎีกาตามวรรคหนึ่งด้วย                              มาตรา 99 ในขณะขับรถ ห้ามมิให้ผู้ขับขี่รถแท็กซี่               (1) สูบบุหรี่ เปิดวิทยุ หรือกระทำด้วยประการใด ๆ ในลักษณะที่ก่อความรำคาญให้แก่คนโดยสาร               (2) ยื่นมือ แขน หรือส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายออกนอกรถ เว้นแต่เป็นการกระทำเพื่อให้สัญญาณตามมาตรา 37               (3) จับคันบังคับรถด้วยมือเพียงข้างเดียว เว้นแต่มีเหตุจำเป็น               (4) ใช้เสียงสัญญาณเมื่อเข้าไปในบริเวณโรงพยาบาล สถานที่ทำงานหรือสถานศึกษา               (5) ใช้เสียงสัญญาณแตรเพื่อเร่งรถอื่น               (6) แซงหรือตัดหน้ารถอื่นในลักษณะฉวัดเฉวียนเป็นที่น่าหวาดเกรงว่าจะเกิดอันตราย               (7) ขับรถเข้าในบริเวณบ้านของผู้อื่น               (8) รับคนโดยสารภายในบริเวณที่เจ้าพนักงานจราจรได้กำหนดเครื่องหมายจราจรห้ามรับคนโดยสาร               (9) กล่าววาจาไม่สุภาพ เสียดสี ดูหมิ่น ก้าวร้าว หรือแสดงกิริยาในลักษณะดังกล่าวต่อคนโดยสารหรือผู้อื่น                              มาตรา 100 ผู้ขับขี่รถแท็กซี่ต้องพาคนโดยสารไปยังสถานที่ที่ว่าจ้างตามเส้นทางที่สั้นที่สุดหรือเส้นทางที่ไม่อ้อมเกินควร และต้องส่งคนโดยสาร ณ สถานที่ตามที่ตกลงกันไว้               ห้ามมิให้ผู้ขับขี่รถแท็กซี่พาคนโดยสารไปทอดทิ้งระหว่างทางไม่ว่าด้วยประการใด ๆ                              มาตรา 101 ผู้ขับขี่รถแท็กซี่ต้องแต่งกายและมีเครื่องหมายเย็บติดหรือปักไว้ที่เครื่องแต่งกาย                ลักษณะเครื่องแต่งกายและเครื่องหมายให้เป็นไปตามที่อธิบดีประกาศกำหนดในราชกิจจานุเบกษา                ความในวรรคหนึ่งให้ใช้บังคับเมื่อพ้นกำหนดหกสิบวันนับแต่วันที่ประกาศของอธิบดีใช้บังคับ                              มาตรา 102 เมื่อรัฐมนตรีเห็นสมควรให้ผู้ประกอบการรับจ้างบรรทุกคนโดยสารโดยใช้รถแท็กซี่ในท้องที่ใดต้องจอดพักรถ ณ สถานที่ที่ใดเป็นการเฉพาะก็ให้กระทำได้โดยตราเป็นพระราชกฤษฎีกา                ในพระราชกฤษฎีกาดังกล่าว ให้ระบุท้องที่ และวิธีการเกี่ยวกับการจัดให้มีที่จอดพักรถด้วย ลักษณะ 13 คนเดินเท้า               มาตรา 103 ทางใดที่มีทางเท้าหรือไหล่ทางอยู่ข้างทางเดินรถให้คนเดินเท้าเดินบนทางเท้าหรือไหล่ทาง ถ้าทางนั้นไม่มีทางเท้าอยู่ข้างทางเดินรถให้เดินริมทางด้านขวาของตน                              มาตรา 104 ภายในระยะไม่เกินหนึ่งร้อยเมตรนับจากทางข้ามห้ามมิให้คนเดินเท้าข้ามทางนอกทางข้าม จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:47:18 ]

ความคิดเห็นที่ 69 มาตรา 105 คนเดินเท้าซึ่งประสงค์จะข้ามทางเดินรถในทางข้ามที่มีไฟสัญญาณจราจรควบคุมคนเดินเท้า ให้ปฏิบัติตามไฟสัญญาณจราจรที่ปรากฏต่อหน้า ดังต่อไปนี้               (1) เมื่อมีสัญญาณจราจรไฟสีแดง ไม่ว่าจะมีรูปหรือข้อความเป็นการห้ามมิให้คนเดินเท้าข้ามทางเดินรถด้วยหรือไม่ก็ตาม ให้คนเดินเท้าหยุดรออยู่บนทางเท้า บนเกาะแบ่งทางเดินรถหรือในเขตปลอดภัย เว้นแต่ทางใดที่ไม่มีทางเท้า ให้หยุดรอบนไหล่ทางหรือขอบทาง               (2) เมื่อมีสัญญาณจราจรไฟสีเขียว ไม่ว่าจะมีรูปหรือข้อความเป็นการอนุญาตให้คนเดินเท้าข้ามทางเดินรถด้วยหรือไม่ก็ตาม ให้คนเดินเท้าข้ามทางเดินรถได้               (3) เมื่อมีสัญญาณจราจรไฟสีเขียวกระพริบทางด้านใดของทางให้คนเดินเท้าที่ยังมิได้ข้ามทางเดินรถหยุดรอบนทางเท้า บนเกาะแบ่งทางเดินรถหรือในเขตปลอดภัย แต่ถ้ากำลังข้ามทางเดินรถให้ข้ามทางเดินรถโดยเร็ว                              มาตรา 106 คนเดินเท้าซึ่งประสงค์จะข้ามทางเดินรถในทางข้ามหรือทางร่วมทางแยกที่มีสัญญาณจราจรควบคุมการใช้ทางให้ปฏิบัติดังต่อไปนี้               (1) เมื่อมีสัญญาณจราจรไฟสีแดงให้รถหยุดทางด้านใดของทาง ให้คนเดินเท้าข้ามทางเดินรถตามที่รถหยุดนั้น และต้องข้ามทางเดินรถภายในทางข้าม               (2) เมื่อมีสัญญาณจราจรไฟสีเขียวให้รถผ่านทางด้านใดของทางห้ามมิให้คนเดินเท้าข้ามทางเดินรถด้านนั้น               (3) เมื่อมีสัญญาณจราจรไฟสีเหลืองอำพันหรือไฟสีเขียวกระพริบทางด้านใดของทาง ให้คนเดินเท้าที่ยังมิได้ข้ามทางเดินรถหยุดรอบนทางเท้าบนเกาะแบ่งทางเดินรถ หรือในเขตปลอดภัย แต่ถ้ากำลังข้ามทางเดินรถอยู่ในทางข้าม ให้ข้ามทางเดินรถโดยเร็ว                มาตรา 107 คนเดินเท้าซึ่งประสงค์จะข้ามทางเดินรถในทางที่มีพนักงานเจ้าหน้าที่แสดงสัญญาณจราจรให้ปรากฏไม่ว่าจะเป็นสัญญาณด้วยมือและแขน หรือเสียงสัญญาณนกหวีด ให้ปฏิบัติตามมาตรา 106 โดยอนุโลม                มาตรา 108 ห้ามมิให้ผู้ใดเดินแถว เดินเป็นขบวนแห่ หรือเดินเป็นขบวนใด ๆ ในลักษณะที่เป็นการกีดขวางการจราจร เว้นแต่               (1) เป็นแถวทหารหรือตำรวจ ที่มีผู้ควบคุมตามระเบียบแบบแผน               (2) แถวหรือขบวนแห่หรือขบวนใด ๆ ที่เจ้าพนักงานจราจรได้อนุญาตและปฏิบัติตามเงื่อนไขที่เจ้าพนักงานจราจรกำหนด                มาตรา 109 ห้ามมิให้ผู้ใดกระทำด้วยประการใด ๆ บนทางเท้าหรือทางใด ๆ ซึ่งจัดไว้สำหรับคนเดินเท้าในลักษณะที่เป็นการกีดขวางผู้อื่นโดยไม่มีเหตุอันสมควร                มาตรา 110 ห้ามมิให้ผู้ใดซื้อ ขาย แจกจ่าย หรือเรี่ยไรในทางเดินรถหรือออกไปกลางทางโดยไม่มีเหตุอันสมควรหรือเป็นการกีดขวางการจราจร ลักษณะ 14 สัตว์ และสิ่งของในทาง               มาตรา 111 ห้ามมิให้ผู้ใดขี่ จูง ไล่ต้อน หรือปล่อยสัตว์ไปบนทางในลักษณะที่เป็นการกีดขวางการจราจร และไม่มีผู้ควบคุมเพียงพอ                              มาตรา 112 การขี่ จูง หรือไล่ต้อนสัตว์ไปบนทาง ให้ผู้ขี่หรือควบคุมสัตว์ปฏิบัติตามบทแห่งพระราชบัญญัตินี้ว่าด้วยรถโดยอนุโลม                มาตรา 113 เจ้าพนักงานจราจรมีอำนาจออกคำสั่งห้ามขี่ จูง ไล่ต้อน หรือปล่อยสัตว์ไปบนทางใด ๆ เมื่อพิจารณาเห็นว่าการขี่ จูง ไล่ต้อน หรือปล่อยสัตว์ดังกล่าวจะกีดขวางการจราจรหรือจะก่อให้เกิดความสกปรกบนทาง                มาตรา 114 ห้ามมิให้ผู้ใดวาง ตั้ง ยื่น หรือแขวนสิ่งใดสิ่งหนึ่งหรือกระทำด้วยประการใด ๆ ในลักษณะที่เป็นการกีดขวางการจราจร เว้นแต่ได้รับอนุญาตเป็นหนังสือจากเจ้าพนักงานจราจร แต่เจ้าพนักงานจราจรจะอนุญาตได้ต่อเมื่อมีเหตุอันจำเป็นและเป็นการชั่วคราวเท่านั้น ผู้ฝ่าฝืนบทบัญญัติในวรรคหนึ่ง นอกจากจะมีความผิดตามมาตรา 148 แล้ว เจ้าพนักงานจราจรมีอำนาจสั่งให้ผู้ฝ่าฝืนรื้อถอนหรือเคลื่อนย้ายสิ่งกีดขวางดังกล่าวได้ ถ้าไม่ยอมรื้อถอนหรือเคลื่อนย้าย ให้เจ้าพนักงานจราจรมีอำนาจรื้อถอนหรือเคลื่อนย้ายได้ จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:47:54 ]

ความคิดเห็นที่ 70 มาตรา 115 ห้ามมิให้ผู้ใดแบก หาม ลาก หรือนำสิ่งของไปบนทางในลักษณะที่เป็นการกีดขวางการจราจร ลักษณะ 15 รถม้า เกวียน และเลื่อน               มาตรา 116 ห้ามมิให้ผู้ขับขี่รถม้าหรือเกวียนหรือเลื่อนที่เทียมด้วยสัตว์จอดรถม้าหรือเกวียนหรือเลื่อนในทางโดยไม่มีผู้ควบคุม เว้นแต่ได้ผูกสัตว์ที่เทียมนั้นไว้ไม่ให้ลากรถม้าหรือเกวียนหรือเลื่อนต่อไปได้                             มาตรา 117 ห้ามมิให้ผู้ขับขี่รถม้าปล่อยสายบังเหียนในเวลาขับรถม้า                             มาตรา 118 การขับรถม้าหรือเกวียนหรือเลื่อนที่เทียมด้วยสัตว์ให้ผู้ขับขี่ปฏิบัติตามบทแห่งพระราชบัญญัตินี้ว่าด้วยรถโดยอนุโลม ลักษณะ 16 เขตปลอดภัย               มาตรา 119 ห้ามมิให้ผู้ขับขี่ขับรถเข้าไปในเขตปลอดภัย เว้นแต่ในกรณีจำเป็นและได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงานจราจรหรือพนักงานเจ้าหน้าที่ ลักษณะ 17 เบ็ดเตล็ด               มาตรา 120 ห้ามมิให้ผู้ขับขี่ขับรถถอยหลังในลักษณะที่ไม่ปลอดภัยหรือเป็นการกีดขวางการจราจร               มาตรา 121 ผู้ขับขี่รถจักรยานยนตร์ต้องนั่งคร่อมบนอานที่จัดไว้สำหรับให้ผู้ขับขี่รถจักรยานยนตร์นั่ง ถ้าพนักงานเจ้าหน้าที่ได้กำหนดไว้ในใบคู่มือจดทะเบียนให้บรรทุกคนโดยสารได้ คนโดยสารจะต้องนั่งซ้อนท้ายผู้ขับขี่รถจักรยานยนตร์ และนั่งบนอานที่จัดไว้สำหรับคนโดยสารหรือนั่งในที่นั่งพ่วงข้าง                มาตรา 122(1) ผู้ขับขี่รถจักรยานยนตร์ และคนโดยสารรถจักรยานยนตร์ ต้องสวมหมวกที่จัดทำขึ้นโดยเฉพาะเพื่อป้องกันอันตรายในขณะขับขี่ และโดยสารรถจักรยานยนตร์ ทั้งนี้ เฉพาะท้องที่ที่ได้กำหนดไว้ในพระราชกฤษฎีกา                ความในวรรคหนึ่ง ให้มีผลใช้บังคับเมื่อพ้นกำหนดห้าปีนับแต่วันที่พระราชบัญญัตินี้ใช้บังคับ                ลักษณะและวิธีการใช้หมวกเพื่อป้องกันอันตรายตามวรรคหนึ่ง ให้เป็นไปตามที่กำหนดในกฎกระทรวง                บทบัญญัติตามมาตรานี้ มิให้ใช้บังคับแก่ภิกษุ สามเณร นักพรต นักบวช หรือผู้นับถือลัทธิศาสนาอื่นใดที่ใช้ผ้าโพกศีรษะตามประเพณีนิยมนั้น หรือบุคคลใดที่กำหนดในกฎกระทรวง                มาตรา 123(2) ห้ามมิให้ผู้ขับขี่รถยนต์ยอมให้ผู้อื่นนั่งที่นั่งตอนหน้าแถวเดียวกับที่นั่งผู้ขับขี่รถยนต์เกินสองคน                ผู้ขับขี่รถยนต์ต้องรัดร่างกายด้วยเข็มขัดนิรภัยไว้กับที่นั่งในขณะขับขี่รถยนต์ และต้องจัดให้คนโดยสารรถยนต์ซึ่งนั่งที่นั่งตอนหน้าแถวเดียวกับที่นั่งผู้ขับขี่รถยนต์รัดร่างกายไว้กับที่นั่งด้วยเข็มขัดนิรภัยขณะโดยสารรถยนต์และคนโดยสารรถยนต์ดังกล่าวต้องรัดร่างกายด้วยเข็มขัดนิรภัยไว้กับที่นั่งในขณะโดยสารรถยนต์ด้วย                ประเภทหรือชนิดของรถยนต์ ลักษณะและวิธีการใช้เข็มขัดนิรภัยตามวรรคสอง ให้เป็นไปตามที่อธิบดีกำหนด โดยประกาศในราชกิจจานุเบกษา                มาตรา 124(3) ห้ามมิให้ผู้ใดกระทำด้วยประการใด ๆ อันเป็นเหตุให้ผู้ขับขี่มองไม่เห็นทางด้านหน้าหรือด้านข้างของรถได้โดยสะดวกในขณะขับรถหรือในลักษณะที่เป็นการกีดขวางการควบคุมบังคับรถ                ห้ามมิให้ผู้ใดเกาะ ห้อยโหนหรือยื่นส่วนหนึ่งส่วนใดของร่างกายออกไปนอกตัวถังรถยนต์โดยไม่สมควร หรือนั่งหรือยืนในหรือบนรถยนต์ในลักษณะที่อาจก่อให้เกิดอันตราย ในขณะที่รถยนต์เคลื่อนที่อยู่ในทางเดินรถ                ห้ามมิให้ผู้ใดขึ้นหรือลงรถโดยสารประจำทาง รถบรรทุกคนโดยสารรถโรงเรียน หรือรถแท็กซี่ ในขณะที่รถดังกล่าวหยุดเพื่อรอสัญญาณไฟจราจรหรือหยุดเพราะติดการจราจร                ห้ามมิให้ผู้ขับขี่หรือผู้เก็บค่าโดยสาร รถโดยสารประจำทาง รถบรรทุก คนโดยสาร รถโรงเรียน หรือรถแท็กซี่ ยินยอมให้ผู้ใดกระทำการใด ๆ ตามวรรคสองหรือวรรคสาม                มาตรา 125 การขับรถผ่านทางแคบระหว่างภูเขาหรือระหว่างเนิน หรือการขับรถในทางเดินรถบนภูเขาหรือบนเนิน ผู้ขับขี่ต้องขับรถให้ชิดขอบทางด้านซ้าย และเมื่อถึงทางโค้งผู้ขับขี่ต้องใช้เสียงสัญญาณเพื่อเตือนรถอื่นที่อาจสวนมา                มาตรา 126 ห้ามมิให้ผู้ขับขี่ใช้เกียร์ว่างหรือเหยียบคลัทในขณะที่ขับรถลงตามทางลาดหรือไหล่เขา                มาตรา 127 ห้ามมิให้ผู้ขับขี่ขับรถ               (1) ตามหลังรถฉุกเฉินซึ่งกำลังปฏิบัติหน้าที่ในระยะต่ำกว่าห้าสิบเมตร               (2) ผ่านเข้าไปหรือจอดในบริเวณเขตปฏิบัติการดับเพลิง               (3) ทับสายสูบดับเพลิงที่ไม่มีเครื่องป้องกันสายสูบในขณะเจ้าหน้าที่ดับเพลิงปฏิบัติการตามหน้าที่ เว้นแต่ได้รับความยินยอมจากเจ้าหน้าที่ดับเพลิงซึ่งปฏิบัติหน้าที่อยู่ในขณะนั้น                มาตรา 128 ห้ามมิให้ผู้ใดวาง เท หรือทิ้งเศษแก้ว ตะปู ลวด น้ำมันหล่อลื่น กระป๋องหรือสิ่งอื่นใด หรือกระทำด้วยประการใด ๆ บนทางอันอาจทำให้เกิดอันตรายหรือเสียหายแก่ยานพาหนะหรือบุคคล หรือเป็นการกีดขวางการจราจร                มาตรา 129 ผู้ใดรู้ว่ามีสิ่งใดสิ่งหนึ่งตามมาตรา 128 อันอยู่ในความดูแลของตน ตก หก หรือไหลอยู่บนทาง ผู้นั้นต้องจัดการเก็บกวาดของดังกล่าวออกจากทางทันที                มาตรา 130 ห้ามมิให้ผู้ใดเผา หรือกระทำด้วยประการใด ๆ ภายในระยะห้าร้อยเมตรจากทางเดินรถ เป็นเหตุให้เกิดควันหรือสิ่งอื่นใดในลักษณะที่อาจทำให้ไม่ปลอดภัยแก่การจราจรในทางเดินรถนั้น                มาตรา 131 ผู้ใดเคลื่อนย้ายรถที่ชำรุดหรือหักพังออกจากทาง ผู้นั้นต้องจัดการเก็บสิ่งของที่ตกหล่นอันเนื่องจากความชำรุดหรือหักพังของรถออกจากทางทันที                มาตรา 132 ในขณะที่ใช้รถโรงเรียนรับส่งนักเรียน เจ้าของรถหรือผู้ขับขี่รถโรงเรียนต้องจัดให้มีข้อความ รถโรงเรียน ขนาดสูงของตัวอักษรไม่น้อยกว่าสิบห้าเซนติเมตรติดอยู่ด้านหน้าและด้านหลังของรถ                ถ้ารถโรงเรียนมีไฟสัญญาณสีแดงปิดเปิดเป็นระยะติดไว้ด้านหน้าและด้านหลังของรถเพื่อให้รถที่สวนมาหรือตามหลังเห็นได้โดยชัดเจน เมื่อนำรถนั้นไปใช้ในทางโดยไม่ได้ใช้รับส่งนักเรียนให้งดใช้ไฟสัญญาณสีแดงและต้องปิดคลุมข้อความว่า รถโรงเรียน                มาตรา 133 รถที่เข้าขบวนแห่ต่าง ๆ หรือรถที่นำมาใช้เฉพาะเพื่อการโฆษณาสินค้าหรือมหรสพที่แห่หรือโฆษณาไปตามทาง จะต้องรับอนุญาตจากเจ้าพนักงานจราจร เว้นแต่ขบวนแห่หรือการโฆษณานั้นเป็นของทางราชการ                รถที่ใช้โฆษณาสินค้าหรือมหรสพดังกล่าวในวรรคหนึ่ง ถ้าเข้าขบวนแห่ที่รับอนุญาตแล้ว และในการอนุญาตนั้นได้ระบุรถที่ว่านี้ไว้ด้วยแล้ว รถนั้นไม่จำต้องได้รับอนุญาต                มาตรา 134(1) ห้ามมิให้ผู้ใดแข่งรถในทาง เว้นแต่จะได้รับอนุญาตเป็นหนังสือจากเจ้าพนักงานจราจร                ห้ามมิให้ผู้ใดจัด สนับสนุน หรือส่งเสริมให้มีการแข่งรถในทาง เว้นแต่จะได้รับอนุญาตเป็นหนังสือจากเจ้าพนักงาน-จราจร ลักษณะ 18 อำนาจของเจ้าพนักงานจราจร และพนักงานเจ้าหน้าที่               มาตรา 135 เพื่อความปลอดภัยหรือความสะดวกในการจราจรเจ้าพนักงานจราจรมีอำนาจกำหนดให้บริเวณหรือพื้นที่ใดที่เจ้าของที่ดินได้เปิดให้ประชาชนใช้ในการจราจรเป็นทางตามพระราชบัญญัตินี้               มาตรา 136 ให้อธิบดีมีอำนาจแต่งตั้งผู้ซึ่งมีคุณสมบัติตามที่จะกำหนดและผ่านการอบรมตามหลักสูตรอาสาจราจร เพื่อให้ทำหน้าที่ช่วยเหลือการปฏิบัติหน้าที่ของพนักงานเจ้าหน้าที่               คุณสมบัติของผู้ที่จะได้รับการอบรม รายละเอียดเกี่ยวกับการฝึกอบรมหลักสูตรอาสาจราจรและหน้าที่ของอาสาจราจร ตลอดจนเครื่องแบบ เครื่องหมาย ให้เป็นไปตามที่อธิบดีกำหนด                มาตรา 137 ในการปฏิบัติหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายของอาสาจราจรตามพระราชบัญญัตินี้ ให้อาสาจราจรเป็นเจ้าพนักงานตามประมวลกฎหมายอาญา จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:48:48 ]

ความคิดเห็นที่ 71 มาตรา 138 ในกรณีที่มีเหตุฉุกเฉินหรืออุบัติเหตุเกิดขึ้น ทำให้ไม่ปลอดภัย หรือไม่สะดวกในการจราจรในอาณาบริเวณใด เจ้าพนักงานจราจรหรือพนักงานเจ้าหน้าที่มีอำนาจดำเนินการได้ตามที่เห็นสมควรและจำเป็นเกี่ยวกับการจราจรในอาณาบริเวณนั้นเพื่อให้เกิดความปลอดภัยหรือความสะดวกในการจราจรดังต่อไปนี้               (1) ห้ามรถทุกชนิดหรือบางชนิดหรือคนเดินเท้าเดินในทางสายใดหรือเฉพาะทางตอนใด               (2) ห้ามหยุดหรือจอดรถในทางสายใดหรือเฉพาะทางตอนใด               (3) ห้ามเลี้ยวรถ กลับรถ หรือถอยหลังรถ ในทางสายใดหรือเฉพาะทางตอนใด               (4) กำหนดทางสายใดหรือเฉพาะทางตอนใดให้รถเดินได้ทางเดียว ทั้งนี้ ชั่วระยะเวลาเท่าที่จำเป็น                มาตรา 139 ในทางสายใดหรือเฉพาะทางตอนใดที่เจ้าพนักงานจราจรเห็นว่าถ้าได้ออกประกาศข้อบังคับหรือระเบียบเกี่ยวกับการจราจรแล้วจะเป็นการปลอดภัย และสะดวกในการจราจร ให้เจ้าพนักงานจราจรมีอำนาจออกประกาศข้อบังคับ หรือระเบียบดังต่อไปนี้               (1) ห้ามรถทุกชนิดหรือบางชนิดเดิน               (2) ห้ามหยุดหรือจอด               (3) ห้ามเลี้ยวรถ กลับรถ หรือถอยหลังรถ               (4) กำหนดให้รถเดินได้ทางเดียว               (5) กำหนดระยะเวลาจอดรถในทางแคบหรือที่คับขัน               (6) กำหนดอัตราความเร็วของรถในทางภายในอัตราที่กำหนดในกฎกระทรวง               (7) กำหนดช่องหรือแนวทางเดินรถขึ้นและล่อง               (8) กำหนดทางเดินรถทางเอกและทางเดินรถทางโท               (9) กำหนดการจอดรถหรือที่จอดพักรถ               (10) กำหนดระเบียบการใช้ทางหรือช่องเดินรถสำหรับรถบางประเภท               (11) กำหนดระเบียบเกี่ยวกับการใช้รถโรงเรียน               (12) กำหนดระเบียบเกี่ยวกับการบรรทุกคนโดยสารสำหรับรถจักรยาน               (13) ควบคุมขบวนแห่หรือการชุมนุมสาธารณะ               (14) ควบคุมหรือห้ามเลี้ยวรถในทางร่วมทางแยก               (15) ขีดเส้นหรือทำเครื่องหมายจราจรบนผิวทาง หรือติดตั้งสัญญาณจราจร หรือเครื่องหมายจราจร               (16) กำหนดระยะทางตอนใดให้ขับรถล้ำเข้าไปในเส้นกึ่งกลางของทางที่เจ้าพนักงานจราจรกำหนดไว้ได้               (17) กำหนดระเบียบเกี่ยวกับการจอดรถที่ชำรุด หักพัง ตลอดจนรถที่ซ่อมแซมในทาง               (18) กำหนดระเบียบการข้ามทางของคนเดินเท้าบนทางที่ไม่มีทางข้าม               (19) กำหนดการใช้โคมไฟ               (20) กำหนดการใช้เสียงสัญญาณ               (21) กำหนดระเบียบการอนุญาตและการใช้รถที่มีล้อหรือส่วนที่สัมผัสกับผิวทางไม่ใช่ยาง               มาตรา 140(1) เมื่อเจ้าพนักงานจราจรหรือพนักงานเจ้าหน้าที่พบว่าผู้ขับขี่ผู้ใดฝ่าฝืนหรือไม่ปฏิบัติตามบทแห่งพระราชบัญญัตินี้ หรือกฎหมายอันเกี่ยวกับรถนั้น ๆ จะว่ากล่าว ตักเตือนผู้ขับขี่ หรือออกใบสั่งให้ผู้ขับขี่ชำระค่าปรับตามที่เปรียบเทียบก็ได้ ในกรณีที่ไม่พบตัวผู้ขับขี่ก็ให้ติดหรือผูกใบสั่งไว้ที่รถที่ผู้ขับขี่เห็นได้ง่าย               สำหรับความผิดที่กำหนดไว้ในมาตรา 157 ทวิ มาตรา 159 มาตรา 160 และมาตรา 160 ทวิ ห้ามมิให้ว่ากล่าวตักเตือนหรือทำการเปรียบเทียบ               ในการออกใบสั่งให้ผู้ขับขี่ชำระค่าปรับตามที่เปรียบเทียบตามวรรคหนึ่งเจ้าพนักงานจราจรหรือพนักงานเจ้าหน้าที่จะเรียกเก็บใบอนุญาตขับขี่ไว้เป็นการชั่วคราวก็ได้ แต่ต้องออกใบรับแทนใบอนุญาตขับขี่ให้แก่ผู้ขับขี่ไว้ และเจ้าพนักงานจราจรหรือพนักงานเจ้าหน้าที่ต้องรีบนำใบอนุญาตขับขี่ที่เรียกเก็บไว้ไปส่งมอบพนักงานสอบสวนภายในแปดชั่วโมง นับแต่เวลาที่ออกใบสั่ง               ใบรับแทนใบอนุญาตขับขี่ที่ออกให้ตามวรรคสามให้ใช้แทนใบอนุญาตขับขี่ได้เป็นการชั่วคราวไม่เกินเจ็ดวัน เมื่อเจ้าพนักงานจราจรหรือพนักงานเจ้าหน้าที่ หรือพนักงานสอบสวนได้ว่ากล่าวตักเตือนหรือทำการเปรียบเทียบปรับและผู้ขับขี่ได้ชำระค่าปรับตามที่เปรียบเทียบแล้ว ให้คืนใบอนุญาตขับขี่ทันที               ในกรณีเจ้าพนักงานจราจรหรือพนักงานเจ้าหน้าที่ออกใบสั่งแต่ไม่พบตัวผู้ขับขี่ ให้สันนิษฐานว่าเจ้าของรถหรือผู้ครอบครองรถเป็นผู้กระทำผิดดังกล่าวเว้นแต่สามารถพิสูจน์ได้ว่าผู้อื่นเป็นผู้ขับขี่               การกำหนดจำนวนค่าปรับตามที่เปรียบเทียบ ให้เป็นไปตามหลักเกณฑ์ที่อธิบดีกำหนด               ใบสั่งและใบรับแทนใบอนุญาตขับขี่ ให้ทำตามแบบที่เจ้าพนักงานจราจรกำหนด                มาตรา 141(2) ผู้ขับขี่หรือเจ้าของรถซึ่งได้รับใบสั่งตามมาตรา 140 อาจเลือกปฏิบัติอย่างใดอย่างหนึ่งดังต่อไปนี้               (1) ชำระค่าปรับตามจำนวนที่ระบุไว้ในใบสั่งหรือตามจำนวนที่พนักงานสอบสวนแจ้งให้ทราบ ณ สถานที่ที่ระบุไว้ในใบสั่งหรือสถานที่ที่อธิบดีกำหนดโดยประกาศในราชกิจจานุเบกษาภายในวัน เวลา ที่ระบุไว้ในใบสั่ง               (2) ชำระค่าปรับตามจำนวนที่ระบุไว้ในใบสั่งโดยการส่งธนาณัติ หรือการส่งตั๋วแลกเงินของธนาคารโดยทางไปรษณีย์ลงทะเบียน สั่งจ่ายให้แก่อธิบดีพร้อมด้วยสำเนาใบสั่งไปยังสถานที่ และภายในวัน เวลา ที่ระบุไว้ในใบสั่งเมื่อผู้ได้รับใบสั่งได้ชำระค่าปรับครบถ้วนถูกต้องแล้วให้คดีเป็นอันเลิกกัน และในกรณีที่เจ้าพนักงานจราจรหรือพนักงานเจ้าหน้าที่ได้เรียกเก็บใบอนุญาตขับขี่ไว้ให้เจ้าพนักงานจราจรหรือพนักงานสอบสวนรีบจัดส่งใบอนุญาตขับขี่ที่เรียกเก็บไว้คืนให้แก่ผู้ได้รับใบสั่งโดยเร็ว และให้ถือว่าใบรับการส่งธนาณัติ หรือใบรับการส่งตั๋วแลกเงินประกอบกับใบสั่งเป็นใบแทนใบอนุญาตขับขี่ได้เป็นเวลาสิบวัน นับแต่วันที่ส่งธนาณัติ หรือตั๋วแลกเงินดังกล่าว วิธีการชำระค่าปรับโดยส่งทางไปรษณีย์ลงทะเบียนและวิธีการส่งใบอนุญาตขับขี่คืนให้แก่ผู้ได้รับใบสั่งให้เป็นไปตามระเบียบที่อธิบดีกำหนด                มาตรา 141 ทวิ(3) ในกรณีที่ผู้ขับขี่หรือเจ้าของรถซึ่งได้รับใบสั่งไม่ปฏิบัติตามมาตรา 141 ให้พนักงานสอบสวนมีอำนาจดังต่อไปนี้               (1) ในกรณีที่ทราบที่อยู่ของผู้ขับขี่หรือที่อยู่ของเจ้าของรถ ให้พนักงานสอบสวนออกหมายเรียกผู้ขับขี่หรือเจ้าของรถให้มารายงานตัวที่พนักงานสอบสวนในกรณีดังกล่าวนี้ผู้ได้รับหมายเรียกต้องมารายงานตัวตามวัน เวลา และ ณ สถานที่ที่ระบุไว้ในหมายเรียก และให้พนักงานสอบสวนดำเนินการเปรียบเทียบและว่ากล่าวตักเตือนผู้ได้รับหมายเรียกดังกล่าว               (2) ในกรณีที่ไม่อาจส่งหมายเรียกให้แก่ผู้ขับขี่หรือเจ้าของรถได้ให้พนักงานสอบสวนแจ้งเป็นหนังสือไปยังนายทะเบียนตามกฎหมายว่าด้วยรถยนต์และตามกฎหมายว่าด้วยการขนส่งทางบก เพื่อให้นายทะเบียนแจ้งให้ผู้มาติดต่อขอชำระภาษีประจำปีสำหรับรถคันนั้นไปรายงานตัวที่พนักงานสอบสวนตามหมายเรียกถ้าผู้มาติดต่อขอชำระภาษีประจำปีเป็นเพียงตัวแทนของเจ้าของรถ ให้ผู้มาติดต่อแจ้งให้เจ้าของรถทราบเพื่อไปรายงานตัวที่พนักงานสอบสวนตามหมายเรียกในกรณีดังกล่าวนี้ ให้นายทะเบียนงดรับชำระภาษีประจำปี สำหรับรถคันนั้นไว้เป็นการชั่วคราวจนกว่าจะได้รับแจ้งจากพนักงานสอบสวนว่าได้มีการปฏิบัติตามหมายเรียกนั้นแล้ว การงดรับชำระภาษีประจำปีไม่เป็นเหตุให้ผู้นั้นไม่ต้องชำระเงินเพิ่มตามกฎหมายว่าด้วยรถยนต์หรือกฎหมายว่าด้วยการขนส่งทางบก แล้วแต่กรณี จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:49:31 ]

ความคิดเห็นที่ 72 มาตรา 142(1) เจ้าพนักงานจราจรหรือพนักงานเจ้าหน้าที่มีอำนาจสั่งให้ผู้ขับขี่หยุดรถในเมื่อ               (1) รถนั้นมีสภาพไม่ถูกต้องตามที่บัญญัติไว้ในมาตรา 6               (2) เห็นว่าผู้ขับขี่หรือบุคคลใดในรถนั้นได้ฝ่าฝืนหรือไม่ปฏิบัติตามบทแห่งพระราชบัญญัตินี้หรือกฎหมายอันเกี่ยวกับรถนั้น ๆ               (26)(2) ในกรณีที่เจ้าพนักงานจราจร พนักงานสอบสวน หรือพนักงานเจ้าหน้าที่เห็นว่าผู้ขับขี่ฝ่าฝืนมาตา43(1)\หรือ(2)ให้เจ้าพนักงานจราจรพนักงานสอบสวนหรือพนักงานเจ้าหน้าที่สั่งให้มีการทดสอบผู้ขับขี่ดังกล่าวว่าหย่อนความสามารถในอันที่จะขับหรือเมาสุราหรือของเมาอย่างอื่นหรือไม่               (3)ในกรณีที่ผู้ขับขี่ตามวรรคสองไม่ยอมให้ทดสอบ ให้เจ้าพนักงานจราจร พนักงานสอบสวน หรือพนักงานเจ้าหน้าที่มีอำนาจกักตัวผู้นั้นไว้ดำเนินการทดสอบได้ภายในระยะเวลาเท่าที่จำเป็นแห่งกรณีเพื่อให้การทดสอบเสร็จสิ้นไปโดยเร็ว และเมื่อผู้นั้นยอมให้ทดสอบแล้ว เหตุผลการทดสอบปรากฏว่าไม่ได้ฝ่าฝืนมาตรา 43 (1) หรือ (2) ก็ให้ปล่อยตัวไปทันที               (4)การทดสอบตามมาตรานี้ ให้เป็นไปตามหลักเกณฑ์และวิธีการที่กำหนดในกฎกระทรวง                มาตรา 143 ถ้าปรากฏว่าผู้ขับขี่นำรถที่มีสภาพไม่ถูกต้องตามมาตรา 6 ไปใช้ในทาง นอกจากจะต้องรับโทษตามบทบัญญัตินั้น ๆ แล้ว เจ้าพนักงานจราจรหรือพนักงานเจ้าหน้าที่มีอำนาจสั่งเป็นหนังสือให้เจ้าของรถหรือผู้ขับขี่ซ่อมหรือแก้ไขรถให้ถูกต้อง                มาตรา 143 ทวิ(5)เจ้าพนักงานจราจร พนักงานเจ้าหน้าที่ หรือผู้ตรวจการมีอำนาจสั่งให้ผู้ขับขี่หยุดรถเพื่อทำการตรวจสอบในเมื่อรถนั้นมีสภาพไม่ถูกต้องตามที่บัญญัติไว้ในมาตรา 10 ทวิ และมีอำนาจสั่งเป็นหนังสือให้ระงับการใช้รถนั้นเป็นการชั่วคราว และให้เจ้าของรถหรือผู้ขับขี่ซ่อมหรือแก้ไขรถให้ถูกต้อง                มาตรา 144(6) เมื่อเจ้าของรถหรือผู้ขับขี่ได้ซ่อมหรือแก้ไขรถถูกต้องตามคำสั่งเจ้าพนักงานจราจร พนักงานเจ้าหน้าที่ หรือผู้ตรวจการ ซึ่งสั่งตามมาตรา 143 หรือมาตรา 143 ทวิ แล้ว ให้นำรถไปให้เจ้าพนักงานจราจรหรือผู้ที่อธิบดีแต่งตั้งให้มีอำนาจตรวจรถตรวจรับรอง เจ้าของรถหรือผู้ขับขี่จะนำรถออกใช้ในทางได้เมื่อได้รับใบตรวจรับรอง               การตรวจรับรองรถตามวรรคหนึ่ง ให้เป็นไปตามวิธีการที่กำหนดในกฎกระทรวง                มาตรา 145(1) บรรดาความผิดตามพระราชบัญญัตินี้นอกจากความผิดที่กำหนดโทษไว้ในมาตรา 157 ทวิ มาตรา 159 มาตรา 160 และมาตรา 160 ทวิ ให้พนักงานสอบสวนผู้มีอำนาจทำการสอบสวนตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญามีอำนาจเปรียบเทียบหรือว่ากล่าวตักเตือนได้               ในกรณีที่ผู้ขับขี่ได้ขับรถชนหรือโดนคนเดินเท้าที่ข้ามทางนอกทางข้ามและอยู่ในระหว่างทางข้ามกับเครื่องหมายจราจรแสดงเขตทางข้าม หรือที่ข้ามทางนอกทางข้ามโดยลอด ข้าม หรือผ่านสิ่งปิดกั้น หรือแผงปิดกั้นที่เจ้าพนักงานจราจรหรือพนักงานเจ้าหน้าที่นำมาวางหรือตั้งอยู่บนทางเท้าหรือกลางถนน เมื่อพนักงานสอบสวนมีเหตุผลอันควรเชื่อว่าผู้ขับขี่ ซึ่งเป็นผู้ต้องหาได้ใช้ความระมัดระวังตามความในมาตรา 32 แล้ว ให้พนักงานสอบสวนมีอำนาจปล่อยตัวผู้ต้องหาไปชั่วคราวโดยไม่มีประกันได้ เมื่อผู้ต้องหาหรือผู้มีประโยชน์เกี่ยวข้องร้องขอ                มาตรา 146 เงินค่าปรับตามพระราชบัญญัตินี้ที่ได้รับในกรุงเทพมหานครหรือในจังหวัดใด หรือในท้องถิ่นที่กระทรวงมหาดไทยประกาศกำหนด ให้แบ่งให้แก่กรุงเทพมหานครหรือเทศบาลในจังหวัดนั้นเพื่อใช้ในการดำเนินการเกี่ยวกับการจราจร ในอัตราร้อยละห้าสิบของจำนวนเงินค่าปรับ หรือให้ตกเป็นของท้องถิ่นที่กระทรวงมหาดไทยประกาศกำหนดทั้งหมด ลักษณะ 19 บทกำหนดโทษ               มาตรา 147 ผู้ใดฝ่าฝืนหรือไม่ปฏิบัติตามมาตรา 12 มาตรา 79 มาตรา 80 มาตรา 81 มาตรา 82 มาตรา 103 มาตรา 104 มาตรา 105 มาตรา 106 มาตรา 115 มาตรา 116 มาตรา 117 มาตรา 131 หรือมาตรา 132 ต้องระวางโทษปรับไม่เกินสองร้อยบาท                มาตรา 148 ผู้ใดฝ่าฝืนหรือไม่ปฏิบัติตามมาตรา 6 วรรคหนึ่งหรือวรรคสอง มาตรา 8 วรรคหนึ่ง มาตรา 9 มาตรา 10 มาตรา 11 มาตรา 14 วรรคหนึ่ง มาตรา 20 มาตรา 36 มาตรา 37 มาตรา 38 มาตรา 41 มาตรา 42 มาตรา 44 มาตรา 51 มาตรา 54 มาตรา 55 วรรคหนึ่ง มาตรา 57 มาตรา 58 มาตรา 60 มาตรา 62 มาตรา 63 มาตรา 68 มาตรา 69 มาตรา 70 มาตรา 71 มาตรา 73 วรรคสอง มาตรา 74 มาตรา 76 มาตรา 83 มาตรา 84 มาตรา 87 มาตรา 88 มาตรา 96 วรรคหนึ่ง มาตรา 97 มาตรา 101 มาตรา 107 มาตรา 108 มาตรา 109 มาตรา 110 มาตรา 111 มาตรา 112 มาตรา 114 วรรคหนึ่ง มาตรา 118 มาตรา 119 มาตรา 120 มาตรา 121 มาตรา 122 มาตรา 123 มาตรา 124 มาตรา 126 มาตรา 129 หรือมาตรา 133 ต้องระวางโทษปรับไม่เกินห้าร้อยบาท                มาตรา 149 ผู้ใดไม่ปฏิบัติตามมาตรา 98 วรรคสองหรือวรรคสามต้องระวางโทษปรับไม่เกินห้าร้อยบาท                มาตรา 150 ผู้ใด               (1) ไม่ปฏิบัติตามระเบียบหรือประกาศที่อธิบดีกำหนดตามมาตรา 8 วรรคสอง หรือมาตรา 14 วรรคสอง               (2) ไม่ปฏิบัติตามเงื่อนไขที่อธิบดีกำหนดตามมาตรา 13 วรรคสอง               (3) ไม่ปฏิบัติตามกฎกระทรวงที่ออกตามมาตรา 18               (4) ขัดคำสั่งเจ้าพนักงานจราจรซึ่งสั่งตามมาตรา 113 หรือ               (5) ขัดคำสั่งเจ้าพนักงานจราจรหรือพนักงานเจ้าหน้าที่ซึ่งสั่งตามมาตรา 140 วรรคสอง ต้องระวางโทษปรับไม่เกินห้าร้อยบาท                มาตรา 151 ผู้ใดฝ่าฝืนหรือไม่ปฏิบัติตามมาตรา 33 มาตรา 34 มาตรา 39 มาตรา 52 มาตรา 61 หรือมาตรา 66 ต้องระวางโทษปรับตั้งแต่สองร้อยบาทถึงห้าร้อยบาท                              มาตรา 152(2) ผู้ใดฝ่าฝืนหรือไม่ปฏิบัติตามมาตรา 7 มาตรา 10 ทวิ มาตรา 13 วรรคหนึ่ง มาตรา 15 วรรคหนึ่ง มาตรา 16 มาตรา 21 วรรคหนึ่ง มาตรา 22 มาตรา 23 (1) มาตรา 24 มาตรา 25 มาตรา 26 มาตรา 29 มาตรา 49 มาตรา 50 มาตรา 56 มาตรา 64 มาตรา 67 วรรคหนึ่ง มาตรา 73 วรรคหนึ่งหรือวรรคสาม มาตรา 77 วรรคหนึ่ง มาตรา 85 มาตรา 86 มาตรา 89 วรรคหนึ่ง มาตรา 90 มาตรา 91 มาตรา 92 มาตรา 93 มาตรา 94 วรรคหนึ่ง มาตรา 95 มาตรา 99 มาตรา 127 มาตรา 128 หรือมาตรา 130 หรือไม่ปฏิบัติตามประกาศที่อธิบดีกำหนดตามมาตรา 15 วรรคสอง หรือไม่ปฏิบัติตามกฎกระทรวงที่ออกตามมาตรา 77 วรรคสอง หรือมาตรา 96 วรรคสอง ต้องระวางโทษปรับไม่เกินหนึ่งพันบาท                มาตรา 153 ผู้ประกอบการรับจ้างบรรทุกคนโดยสารโดยใช้รถแท็กซี่ผู้ใดไม่จอดรถ ณ สถานที่ที่กำหนดตามพระราชกฤษฎีกาซึ่งออกตามมาตรา 102 ต้องระวางโทษปรับไม่เกินหนึ่งพันบาท                มาตรา 154(2) ผู้ใด               (1) ฝ่าฝืนคำสั่งเจ้าพนักงานจราจรหรือพนักงานเจ้าหน้าที่ตามมาตรา 138 วรรคหนึ่ง หรือมาตรา 142 วรรคหนึ่ง               (2) ฝ่าฝืนคำสั่ง ข้อบังคับ หรือระเบียบของเจ้าพนักงานจราจรตามมาตรา 139               (3) ฝ่าฝืนคำสั่งเจ้าพนักงานจราจร พนักงานสอบสวน หรือพนักงานเจ้าหน้าที่ตามมาตรา 142 วรรคสอง หรือ               (4) ฝ่าฝืนคำสั่งเจ้าพนักงานจราจร พนักงานเจ้าหน้าที่ หรือผู้ตรวจการตามมาตรา 143 ทวิ ถ้าไม่เป็นความผิดที่กำหนดโทษไว้แล้วในพระราชบัญญัตินี้ ต้องระวางโทษปรับครั้งละไม่เกินหนึ่งพันบาท จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:50:20 ]

ความคิดเห็นที่ 73 มาตรา 155 ผู้ใดไม่ปฏิบัติตามมาตรา 141 โดยไม่มีเหตุอันสมควรต้องระวางโทษปรับไม่เกินหนึ่งพันบาท                มาตรา 156(3) ผู้ใดนำรถที่เจ้าพนักงานจราจร พนักงานเจ้าหน้าที่ หรือผู้ตรวจการได้สั่งให้เจ้าของรถหรือผู้ขับขี่ซ่อมหรือแก้ไขตามมาตรา 143 หรือมาตรา 143 ทวิ ไปใช้ในทางโดยยังมิได้รับใบตรวจรับรองตามมาตรา 144 ต้องระวางโทษปรับไม่เกินหนึ่งพันบาท และปรับรายวันอีกวันละห้าร้อยบาทจนกว่าจะปฏิบัติให้ถูกต้อง                มาตรา 157(4) ผู้ใดฝ่าฝืนหรือไม่ปฏิบัติตามมาตรา 35 มาตรา 43 (3) (4) (6) หรือ (7) มาตรา 45 มาตรา 46 มาตรา 47 มาตรา 48 มาตรา 53 มาตรา 65 วรรคหนึ่ง หรือมาตรา 125 ต้องระวางโทษปรับตั้งแต่สี่ร้อยบาทถึงหนึ่งพันบาท                มาตรา 157 ทวิ(5) ผู้ขับขี่ผู้ใดฝ่าฝืนหรือไม่ปฏิบัติตามคำสั่งของเจ้าพนักงานจราจรพนักงานสอบสวน พนักงานเจ้าหน้าที่ หรือผู้ตรวจการที่ให้มีการตรวจสอบผู้ขับขี่ตามมาตรา 43 ทวิ หรือฝ่าฝืนหรือไม่ปฏิบัติตามคำสั่งของผู้ตรวจการที่ให้มีการทดสอบผู้ขับขี่ตามมาตรา 43 ตรี ต้องระวางโทษปรับไม่เกินหนึ่งพันบาท               ผู้ขับขี่ผู้ใดฝ่าฝืนมาตรา 43 ทวิ วรรคหนึ่ง ต้องระวางโทษสูงกว่าที่กำหนดไว้ในกฎหมายว่าด้วยยาเสพติดให้โทษหรือกฎหมายว่าด้วยวัตถุที่ออกฤทธิ์ต่อจิตและประสาทอีกหนึ่งในสาม และให้ศาลสั่งพักใช้ใบอนุญาตขับขี่มีกำหนดไม่น้อยกว่าหกเดือน หรือเพิกถอนใบอนุญาตขับขี่               ถ้าการกระทำความผิดตามมาตรา 43 ทวิ วรรคหนึ่ง เป็นเหตุให้ผู้อื่นได้รับอันตรายสาหัส ผู้กระทำต้องระวางโทษจำคุกตั้งแต่สองปีถึงหกปี และปรับตั้งแต่สี่หมื่นบาทถึงหนึ่งแสนสองหมื่นบาท และให้ศาลสั่งเพิกถอนใบอนุญาตขับขี่ และถ้าการกระทำนั้นเป็นเหตุให้ผู้อื่นถึงแก่ความตาย ผู้กระทำต้องระวางโทษจำคุกตั้งแต่สามปีถึงสิบปี และปรับตั้งแต่หกหมื่นบาทถึงสองแสนบาท และให้ศาลสั่งเพิกถอนใบอนุญาตขับขี่                มาตรา 158 ผู้ใดฝ่าฝืนหรือไม่ปฏิบัติตามมาตรา 17 วรรคหนึ่ง มาตรา 28 หรือมาตรา 100 วรรคหนึ่งหรือวรรคสอง หรือไม่ปฏิบัติตามกฎกระทรวงที่ออกตามมาตรา 17 วรรคสอง ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินหนึ่งเดือน หรือปรับไม่เกินสองพันบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ                มาตรา 159(1) ผู้ขับขี่ผู้ใดไม่ปฏิบัติตามคำสั่งเจ้าพนักงานจราจรหรือพนักงานเจ้าหน้าที่ซึ่งสั่งตามมาตรา 59 วรรคหนึ่ง หรือขัดขวางเจ้าพนักงานจราจรหรือพนักงานเจ้าหน้าที่มิให้เคลื่อนย้ายรถ หรือมิให้ใช้เครื่องมือบังคับรถมิให้เคลื่อนย้ายตามมาตรา 59 วรรคสอง ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินสามเดือนหรือปรับไม่เกินห้าพันบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ               ผู้ใดทำให้เสียหายทำลายทำให้เสื่อมค่าหรือทำให้ไร้ประโยชน์ซึ่งเครื่องมือบังคับรถมิให้เคลื่อนย้ายหรือเคลื่อนย้ายรถที่เจ้าพนักงานจราจรหรือพนักงานเจ้าหน้าที่ได้ใช้เครื่องมือบังคับมิให้เคลื่อนย้ายตามมาตรา 59 วรรคสอง โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงานจราจรหรือพนักงานสอบสวน ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินสามเดือน หรือปรับไม่เกินห้าพันบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ                มาตรา 160(2) ผู้ใดไม่ปฏิบัติตามมาตรา 78 ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินสามเดือน หรือปรับตั้งแต่สองพันบาทถึงหนึ่งหมื่นบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ               ถ้าการไม่ปฏิบัติตามมาตรา 78 เป็นเหตุให้บุคคลอื่นได้รับอันตรายสาหัสหรือตาย ผู้ไม่ปฏิบัติตามต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินหกเดือน หรือปรับตั้งแต่ห้าพันบาทถึงสองหมื่นบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ               ผู้ใดฝ่าฝืนหรือไม่ปฏิบัติตามมาตรา 43 (1) (2) (5) หรือ (8) ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินสามเดือน หรือปรับตั้งแต่สองพันบาทถึงหนึ่งหมื่นบาทหรือทั้งจำทั้งปรับ                มาตรา 160 ทวิ(3) ผู้ใดฝ่าฝืนมาตรา 134 ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินสามเดือน หรือปรับตั้งแต่สองพันบาทถึงหนึ่งหมื่นบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ และให้ศาลสั่งพักใช้ใบอนุญาตขับขี่ของผู้นั้นมีกำหนดไม่น้อยกว่าหนึ่งเดือน หรือเพิกถอนใบอนุญาตขับขี่                มาตรา 161(4) ในกรณีที่ผู้ขับขี่ผู้ใดได้กระทำความผิดตามพระราชบัญญัตินี้ให้ผู้บัญชาการตำรวจนครบาล ผู้บัญชา-การตำรวจภูธร ผู้บังคับการตำรวจจราจร ผู้บังคับการตำรวจทางหลวง หรือผู้ซึ่งได้รับมอบอำนาจจากผู้ดำรงตำแหน่งดังกล่าวมีอำนาจสั่งยึดใบอนุญาตขับขี่ของผู้นั้นมีกำหนดครั้งละไม่เกินหกสิบวัน               ผู้สั่งยึดใบอนุญาตขับขี่ตามวรรคหนึ่งอาจบันทึกการยึดและคะแนนไว้ด้านหลังใบอนุญาตขับขี่ที่ถูกยึด และดำเนินการอบรม ทดสอบผู้ขับขี่ที่กระทำผิดซ้ำตั้งแต่สองครั้งภายในหนึ่งปี รวมทั้งสั่งพักใช้ใบอนุญาตขับขี่ที่เสียคะแนนมากของผู้ขับขี่นั้นมีกำหนดครั้งละไม่เกินเก้าสิบวัน               การดำเนินการบันทึกคะแนน อบรม ทดสอบผู้ขับขี่ที่กระทำผิด และการพักใช้ใบอนุญาตขับขี่ ให้เป็นไปตามที่อธิบดีกำหนดโดยประกาศในราชกิจจานุเบกษา               ผู้ขับขี่ซึ่งถูกสั่งยึดใบอนุญาตขับขี่ตามวรรคหนึ่ง หรือถูกสั่งพักใช้ใบอนุญาตขับขี่ตามวรรคสอง มีสิทธิอุทธรณ์คำสั่งต่ออธิบดีภายในสิบห้าวันนับแต่วันที่ถูกสั่งยึดหรือสั่งพักใช้ใบอนุญาตขับขี่               ให้อธิบดีวินิจฉัยอุทธรณ์ตามวรรคสี่ภายในสามสิบวันนับแต่วันที่ได้รับคำอุทธรณ์ ถ้าไม่ได้วินิจฉัยชี้ขาดภายในเวลาดังกล่าว ให้ถือว่าอธิบดีวินิจฉัยไม่ให้ยึดใบอนุญาตขับขี่ หรือไม่พักใช้ใบอนุญาตขับขี่ตามคำอุทธรณ์ของผู้ขับขี่ คำวินิจฉัยของอธิบดีให้เป็นที่สุด                มาตรา 162 ในคดีที่ผู้ขับขี่ต้องคำพิพากษาถึงที่สุดว่าได้กระทำความผิดตามพระราชบัญญัตินี้หรือกฎหมายอันเกี่ยวกับรถนั้น ๆ นอกจากจะได้รับโทษตามบทบัญญัติดังกล่าวแล้ว ถ้าความปรากฏแก่ศาลว่าหากให้ผู้นั้นขับรถต่อไปอาจก่อให้เกิดภยันตรายแก่บุคคลหรือทรัพย์สินของผู้อื่น ศาลมีอำนาจสั่งพักใช้หรือเพิกถอนใบอนุญาตขับขี่ของผู้นั้นได้               มาตรา 163 คดีที่มีผู้กระทำการอย่างใดอย่างหนึ่งอันเป็นการฝ่าฝืนหรือไม่ปฏิบัติตามบทแห่งพระราชบัญญัตินี้หรือกฎหมายอันเกี่ยวกับทางหลวงหรือกฎหมายอันเกี่ยวกับรถนั้น ๆ ถ้าการฝ่าฝืนหรือไม่ปฏิบัติตามนั้นก่อให้เกิดความเสียหายแก่สัญญาณจราจรหรือเครื่องหมายจราจรที่พนักงานเจ้าหน้าที่ได้ทำหรือติดตั้งไว้ เมื่อพนักงานอัยการยื่นฟ้องผู้กระทำความผิด ให้พนักงานอัยการเรียกราคาหรือค่าเสียหายสำหรับสัญญาณจราจรหรือเครื่องหมายจราจรดังกล่าวด้วย จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:55:03 ]

ความคิดเห็นที่ 74 มาตรา 76 เมื่อคนเดินเท้า ผู้ขับขี่หรือผู้ขี่หรือควบคุมสัตว์เห็นรถฉุกเฉิน ในขณะปฏิบัติหน้าที่ใช้ไฟสัญญาณแสงวับวาบ หรือได้ยินเสียงสัญญาณไซเรน หรือเสียงสัญญาณอย่างอื่นตามที่อธิบดีกำหนดไว้ คนเดินเท้า ผู้ขับขี่ หรือขับขี่ หรือควบคุมสัตว์ต้องให้รถฉุกเฉินผ่านไปก่อนโดยปฏิบัติดังต่อไปนี้ (1) สำหรับคนเดินเท้าต้องหยุดและหลบให้ชิดขอบทางหรือขึ้นไปบนทาง เขตปลอดภัย หรือไหล่ทางที่ใกล้ที่สุด (2) สำหรับผู้ขับขี่ต้องหยุดรถหรือจอดรถให้อยู่ชิดขอบทางด้านซ้าย หรือ ในกรณีที่มีช่องเดินรถประจำทางอยู่ทางด้านซ้ายสุดของทางเดินรถ ต้องหยุด รถหรือจอดรถให้อยู่ชิดช่องเดินรถประจำทาง แต่ห้ามหยุดรถหรือจอดรถใน ทางร่วมทางแยก ตามกฎหมายบอกชัดเจนว่าต้องหลบเลนซ้าย หรือหยุดรถให้เสมอ แต่น่าเสียดาย ผมขับรถในกทม.มาหลายปี  แทบจะไม่เคยเห็นใครเต็มใจหลบให้รถพยาบาลฉุกเฉินเลย อย่างมากก็แค่เบี่ยงให้แซง บางทีรถติดมากๆ ตรงทางร่วมหรือคอสะพาน แต่ละคันไม่ยอมหยุดจะเบียดรถพยาบาลก็มีด้วยซ้ำ เวลารถติดหนักๆหลายๆครั้งผมเห็นแนวเส้นว่าถ้าทุกคันพยายามเบียดด้านซ้ายก็จะมีช่องกว้างพอให้รถฉุกเฉินไปได้ แต่ก็ไม่มีใครยอมขยับให้ เห็นแล้วได้แต่หน่ายใจแล้วก็คิดว่าเค้าคงจะรู้สำนึกเองถ้าเจอกับตัวหรือญาติตัวเอง และยังมีบางคันไม่รู้สำนึกขับตามช่องที่รถพยาบาลเปิดทางไว้ สร้างความวุ่นวายสับสนโดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองทำผิดกฎหมายมาตรา 127 มาตรา 127 ห้ามมิให้ผู้ขับขี่ขับรถ (1) ตามหลังรถฉุกเฉินซึ่งกำลังปฏิบัติหน้าที่ในระยะต่ำกว่าห้าสิบเมตร ช่วยๆกันสร้างจิตสำนึกต่อความปลอดภัยและเรื่องฉุกเฉินกันดีกว่าครับ อย่าปล่อยให้สายไปจนต้องสำนึกด้วยตัวเองภายหลัง(เมื่อเจอรถคันอื่นขวางในขณะที่ตัวเองต้องการเร่งด่วนด้วยชีวิต) มันก็จะสายไป อ้อพวกเลนที่สามอีก ตปท. รถติดแค่ไหนเขาก็ไม่วิ่งลงไหล่ทาง เพราะไหล่ทางคือเลนฉุกเฉิน สำหรับรถฉุกเฉิน บ้านเราบนวงแหวนต่างๆ รถติดวิ่งกันสามเลน จากเลนจริงสองเลน รถฉุกเฉินก็ไปไม่ได้ติดแหงกด้วยกัน เห็นแล้วก็อนาถใจกับพวกที่ไปเบียดบังชีวิตคนอื่นด้วยการวิ่งไหล่ทางขวางเขาแบบนั้น จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:55:33 ]

ความคิดเห็นที่ 75 *** การประกันภัย จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:55:58 ]

ความคิดเห็นที่ 76 หมวด 1 การประกันความเสียหาย     มาตรา 7 ภายใต้บังคับมาตรา 8 เจ้าของรถซึ่งใช้รถหรือมีรถไว้เพื่อใช้ต้องจัดให้มีการประกันความเสียหายสำหรับผู้ประสบภัยโดยประกันภัยกับบริษัท     จำนวนเงินเอาประกันภัย ให้กำหนดตามชนิด ประเภท และขนาดของรถแต่ต้องไม่น้อยกว่าจำนวนเงินที่กำหนดไว้ในกฎกระทรวง     มาตรา 8 รถดังต่อไปนี้ไม่ต้องจัดให้มีการประกันความเสียหายตามมาตรา 7     (1) รถสำหรับเฉพาะองค์พระมหากษัตริย์ พระราชินี พระรัชทายาทและรถสำหรับผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์     (2) รถของสำนักพระราชวังที่จดทะเบียนและมีเครื่องหมายตามระเบียบที่เลขาธิการพระราชวังกำหนด     (3) รถของกระทรวง ทบวง กรม เทศบาล องค์การบริหารส่วนจังหวัด สุขาภิบาล กรุงเทพมหานคร เมืองพัทยา และราชการส่วนท้องถิ่นที่เรียกชื่ออย่างอื่น และรถยนต์ทหารตามกฎหมายว่าด้วยรถยนต์ทหาร     (4) รถอื่นตามที่กำหนดในกฎกระทรวง      มาตรา 9 รถที่จดทะเบียนในต่างประเทศและนำเข้ามาใช้ในราชอาณาจักรเป็นการชั่วคราวโดยเจ้าของรถไม่มีภูมิลำเนาหรือถิ่นที่อยู่ในราชอาณาจักร เจ้าของรถต้องจัดให้มีการประกันความเสียหายสำหรับผู้ประสบภัย ทั้งนี้ ตามจำนวนเงิน หลักเกณฑ์ วิธีการและเงื่อนไขที่กำหนดในกฎกระทรวง      มาตรา 10(3) บริษัทต้องรับประกันความเสียหายตามมาตรา 7 หรือมาตรา 9 แล้วแต่กรณี ทั้งนี้ ตามหลักเกณฑ์และวิธีการที่รัฐมนตรีประกาศกำหนดโดยคำแนะนำของคณะกรรมการ ประกาศดังกล่าวจะกำหนดให้ข้อความในกรมธรรม์ประกันภัยหรืออัตราเบี้ยประกันภัยแตกต่างกันตามชนิด ประเภทหรือขนาดของรถ หรือลักษณะของผู้เอาประกันภัยก็ได้      มาตรา 10 ทวิ(1) ให้จัดตั้ง บริษัทกลางคุ้มครองผู้ประสบภัยจากรถ จำกัด ขึ้น มีวัตถุประสงค์ดังต่อไปนี้     (1) ให้บริการเกี่ยวกับการรับคำร้องขอและการจ่ายค่าสินไหมทดแทนหรือเงินต่าง ๆ ตามพระราชบัญญัตินี้ และดำเนินกิจการตามที่บริษัทหรือสำนักงานกองทุนทดแทนผู้ประสบภัยจะได้มอบหมาย     (2) ประกอบธุรกิจประกันวินาศภัยเฉพาะการประกันภัยรถตามพระราชบัญญัตินี้ตามที่ได้รับอนุมัติจากคณะ รัฐมนตรี     (3) ดำเนินกิจการอื่นตามที่กำหนดในหนังสือบริคณห์สนธิ     บริษัททุกบริษัทต้องเข้าชื่อซื้อหุ้นในการจัดตั้ง การเพิ่มทุน และดำเนินการใด ๆ ตามหลักเกณฑ์ที่รัฐมนตรีประกาศกำหนด เพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์ของบริษัทกลางคุ้มครองผู้ประสบภัยจากรถ จำกัด     ในการจัดตั้งบริษัทกลางคุ้มครองผู้ประสบภัยจากรถ จำกัด ให้รัฐมนตรีกำหนดระยะเวลาให้บริษัทเข้าชื่อซื้อหุ้น และเมื่อครบกำหนดระยะเวลาดังกล่าวแล้ว ให้อธิบดีกรมการประกันภัยรวบรวมหุ้นที่มีผู้เข้าชื่อซื้อหุ้นไว้แล้วเพื่อกำหนดจำนวนหุ้นจัดทำหนังสือบริคณห์สนธิและข้อบังคับ และกำหนดรายชื่อผู้เป็นกรรมการและพนักงานสอบบัญชีชุดแรกของบริษัทกลางคุ้มครองผู้ประสบภัยจากรถ จำกัด ตลอดจนข้อความและขั้นตอนอื่นที่จำเป็นต้องมีในการจดทะเบียนบริษัทส่งไปจดทะเบียนบริษัท และให้ผู้มีอำนาจดำเนินการเกี่ยวกับการจดทะเบียนบริษัทตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ดำเนินการต่อไปตามบทกฎหมายที่เกี่ยวข้อง และให้ถือว่าบริษัทกลางคุ้มครองผู้ประสบภัยจากรถ จำกัด เป็นบริษัทจำกัดตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ และเป็นบริษัทประกันวินาศภัยตามกฎหมายว่าด้วยประกันวินาศภัยนับแต่ได้จดทะเบียนดังกล่าว     ในระหว่างที่บริษัทกลางคุ้มครองผู้ประสบภัยจากรถ จำกัด ยังมิได้มีการรับประกันวินาศภัยมิให้นำบทบัญญัติเกี่ยวกับการต้องมีหลักทรัพย์ และเงินสำรองวางไว้กับนายทะเบียน และการต้องดำรงไว้ซึ่งเงินกองทุนตามกฎหมายว่าด้วยประกันวินาศภัยมาใช้บังคับ     การแก้ไขเปลี่ยนแปลงหนังสือบริคณห์สนธิและข้อบังคับของบริษัทกลางคุ้มครองผู้ประสบภัยจากรถ จำกัด จะต้องได้รับความเห็นชอบจากรัฐมนตรีก่อน     การแต่งตั้งกรรมการผู้จัดการของบริษัทกลางคุ้มครองผู้ประสบภัยจากรถ จำกัด จะต้องได้รับความเห็นชอบจากอธิบดีกรมการประกันภัยก่อน และในกรณีที่ปรากฏหลักฐานต่ออธิบดีกรมการประกันภัยว่ากรรมการผู้จัดการมีพฤติการณ์ที่ไม่สุจริตในการปฏิบัติหน้าที่ให้อธิบดีกรมการประกันภัยโดยความเห็นชอบของรัฐมนตรีมีอำนาจถอดถอนกรรมการผู้จัดการออกจากตำแหน่งได้ และให้อธิบดีกรมการประกันภัยมีอำนาจแต่งตั้งกรรมการผู้จัดการชั่วคราวจนกว่าบริษัทกลางคุ้มครองผู้ประสบภัยจากรถ จำกัด จะแต่งตั้งกรรมการผู้จัดการคนใหม่     ทุกรอบสามเดือนบริษัทต้องออกเงินสมทบเพื่อเป็นค่าใช้จ่ายของบริษัทกลางคุ้มครองผู้ประสบภัยจากรถ จำกัด ตามสัดส่วนของเบี้ยประกันภัยที่บริษัทได้รับจากการรับประกันภัยตามพระราชบัญญัตินี้ในแต่ละสามเดือนที่ผ่านมาในอัตราและวิธีการที่รัฐมนตรีประกาศกำหนด     เงินสมทบที่บริษัทจ่ายนั้นให้นำไปหักเป็นค่าใช้จ่ายในการคำนวณภาษีเงินได้ตามประมวลรัษฎากรได้     บริษัทต้องมอบหมายการรับคำร้องขอและการจ่ายค่าสินไหมทดแทนหรือเงินต่าง ๆ ตามพระราชบัญญัตินี้ให้แก่บริษัทกลางคุ้มครองผู้ประสบภัยจากรถจำกัด ดำเนินการแทนบริษัทด้วย และให้บริษัททุกบริษัทปฏิบัติเกี่ยวกับการมอบอำนาจและการจัดสรรเงินเพื่อสำรองจ่ายค่าสินไหมทดแทนแทนบริษัทตามหลักเกณฑ์ที่คณะกรรมการของ บริษัทกลางคุ้มครองผู้ประสบภัยจากรถ จำกัด กำหนด จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:56:47 ]

ความคิดเห็นที่ 77 มาตรา 10 ตรี(1) บริษัทใดฝ่าฝืนหรือไม่ปฏิบัติตามมาตรา 10 มาตรา 10 ทวิ ให้รัฐมนตรีมีอำนาจสั่งเพิกถอน ใบอนุญาตประกอบธุรกิจประกันวินาศภัยในส่วนที่เกี่ยวกับการประกันภัยรถยนต์ของบริษัทนั้นได้     ให้บริษัทที่ถูกเพิกถอนใบอนุญาตตามวรรคหนึ่งต้องผูกพันตามกรมธรรม์ประกันภัยรถยนต์ที่บริษัทได้ออกให้แก่ผู้เอาประกันภัยต่อไปจนกว่ากรมธรรม์ประกันภัยรถยนต์ดังกล่าวจะหมดอายุ      มาตรา 11 ภายใต้บังคับมาตรา 8 ห้ามมิให้ผู้ใดใช้รถที่ไม่ได้จัดให้มีการประกันความเสียหายตามมาตรา 7 หรือมาตรา 9      มาตรา 12 ให้นายทะเบียนจัดทำเครื่องหมายส่งให้บริษัทเพื่อส่งมอบให้แก่เจ้าของรถที่ได้จัดให้มีการประกันความเสียหายกับบริษัทตามมาตรา 7 หรือมาตรา 9 แล้ว     เจ้าของรถต้องติดเครื่องหมายไว้ที่รถ     ลักษณะของเครื่องหมายและวิธีการติดเครื่องหมาย ให้เป็นไปตามที่กำหนดในกฎกระทรวง      มาตรา 13 ในกรณีที่บริษัทหรือเจ้าของรถบอกเลิกกรมธรรม์ประกันภัยก่อนครบกำหนดความคุ้มครองไม่ว่าด้วยเหตุใด บริษัทต้องแจ้งการบอกเลิกนั้นให้นายทะเบียนทราบ และเจ้าของรถต้องส่งคืนเครื่องหมายตามมาตรา 12 ให้แก่นายทะเบียนหรือทำให้เครื่องหมายนั้นใช้ต่อไปไม่ได้     การแจ้งการบอกเลิกและการส่งคืนเครื่องหมายหรือการทำให้เครื่องหมายนั้นใช้ต่อไปไม่ได้ ให้เป็นไปตามหลักเกณฑ์และวิธีการที่กำหนดในกฎกระทรวง      มาตรา 14 การประกันตามมาตรา 7 และมาตรา 9 ต้องมีข้อกำหนดให้มีการจ่ายค่าเสียหายเบื้องต้นตามพระราชบัญญัตินี้ด้วย     (2)เมื่อมีการกำหนดจำนวนเงินเอาประกันภัยตามมาตรา 7 วรรคสอง แล้ว หลักเกณฑ์ วิธีจ่าย และระยะเวลาการจ่ายค่าสินไหมทดแทนนอกเหนือจากค่าเสียหายเบื้องต้น ให้เป็นไปตามที่รัฐมนตรีประกาศกำหนด      มาตรา 15 กรมธรรม์ประกันภัยหรือเอกสารประกอบหรือแนบท้ายกรมธรรม์ประกันภัยซึ่งมีข้อความระบุถึงความรับผิดของบริษัทแตกต่างไปจากที่กำหนดไว้ในบทแห่งพระราชบัญญัตินี้ บริษัทจะยกเป็นข้อต่อสู้เพื่อปฏิเสธความรับผิดต่อผู้ประสบภัยในการชดใช้ค่าเสียหายเบื้องต้นมิได้      มาตรา 16 บริษัทจะยกเอาเหตุแห่งความไม่สมบูรณ์หรือการฝ่าฝืนเงื่อนไขของกรมธรรม์ ประกันภัยระหว่างบริษัทกับเจ้าของรถ หรือการได้บอกเลิกกรมธรรม์ประกันภัยกับเจ้าของรถ เพื่อปฏิเสธความรับผิดต่อผู้ประสบภัยในการชดใช้ค่าเสียหายเบื้องต้นมิได้ เว้นแต่บริษัทได้มีหนังสือแจ้งการบอกเลิกกรมธรรม์ประกันภัยให้เจ้าของรถและนายทะเบียนทราบล่วงหน้า     การบอกเลิกกรมธรรม์ประกันภัยให้มีผลเมื่อครบกำหนดสามสิบวันนับแต่วันที่บริษัทได้มีหนังสือแจ้งการเลิกกรมธรรม์ประกันภัยไปยังผู้เอาประกันภัยตามภูมิลำเนาที่ทราบครั้งสุดท้าย โดยทางไปรษณีย์ลงทะเบียนตอบรับ      มาตรา 17 บริษัทจะยกเอาความทุจริตหรือความประมาทเลินเล่ออย่างร้ายแรงของผู้เอาประกันภัยมาเป็นข้อต่อสู้เพื่อปฏิเสธความรับผิดในการจ่ายค่าเสียหายเบื้องต้นให้แก่ผู้ประสบภัยมิได้      มาตรา 18 ในกรณีที่รถซึ่งเจ้าของรถได้เอาประกันภัยไว้กับบริษัทได้โอนไปยังบุคคลอื่นโดยผลของกฎหมายว่าด้วยมรดกหรือโดยบทบัญญัติแห่งกฎหมายอื่น ให้ผู้ได้มาซึ่งรถดังกล่าวมีฐานะเสมือนเป็นผู้เอาประกันภัยตามกรมธรรม์ประกันภัยนั้น และบริษัทต้องรับผิดตามกรมธรรม์ประกันภัยดังกล่าวต่อไปตลอดอายุของกรมธรรม์ประกันภัยที่ยังเหลืออยู่      มาตรา 19 ในการรับจดทะเบียนรถยนต์ตามกฎหมายว่าด้วยรถยนต์ และกฎหมายว่าด้วยการขนส่งทางบก ให้นายทะเบียนตามกฎหมายดังกล่าวตรวจสอบการได้จัดให้มีประกันความเสียหายตามมาตรา 7 ก่อนจะรับจดทะเบียนด้วย หมวด 2 ค่าสินไหมทดแทน     มาตรา 20 เมื่อมีความเสียหายเกิดขึ้นแก่ผู้ประสบภัยจากรถที่บริษัทได้รับประกันภัยไว้ ให้บริษัทจ่ายค่าเสียหายเบื้องต้นแก่ผู้ประสบภัยเมื่อได้รับคำร้องขอจากผู้ประสบภัย     ความเสียหายที่จะให้ได้รับค่าเสียหายเบื้องต้น จำนวนเงินค่าเสียหายเบื้องต้น การร้องขอรับค่าเสียหายเบื้องต้นและการจ่ายค่าเสียหายเบื้องต้นให้แก่ผู้ประสบภัยตามวรรคหนึ่ง ให้เป็นไปตามหลักเกณฑ์ วิธีการและอัตราที่กำหนดในกฎกระทรวง      มาตรา 21 ในกรณีที่บริษัทไม่จ่ายค่าเสียหายเบื้องต้นตามมาตรา 20 ให้แก่ผู้ประสบภัย หรือจ่ายค่าเสียหายเบื้องต้นให้แก่ผู้ประสบภัยไม่ครบจำนวนที่ต้องจ่าย ให้ผู้ประสบภัยแจ้งการไม่ได้รับชดใช้ค่าเสียหายเบื้องต้นหรือการได้รับค่าเสียหายเบื้องต้นไม่ครบจำนวนจากบริษัทต่อสำนักงานกองทุนทดแทนผู้ประสบภัยตามวิธีการที่กำหนดในกฎกระทรวง จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:57:24 ]

ความคิดเห็นที่ 78 มาตรา 22 การได้รับชดใช้ค่าเสียหายเบื้องต้นตามมาตรา 20 ไม่ตัดสิทธิผู้ประสบภัยที่จะเรียกร้องค่าสินไหมทดแทนเพิ่มเติมตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์      มาตรา 23 ในกรณีดังต่อไปนี้ ให้จ่ายค่าเสียหายเบื้องต้นให้แก่ผู้ประสบภัยจากเงินกองทุน     (1) เจ้าของรถที่ก่อให้เกิดความเสียหายมิได้จัดให้มีการประกันความเสียหายตามมาตรา 7 หรือมาตรา 9 และเจ้าของรถไม่ยอมจ่ายค่าเสียหายเบื้องต้นให้แก่ผู้ประสบภัย หรือจ่ายค่าเสียหายเบื้องต้นให้แก่ผู้ประสบภัยไม่ครบจำนวน     (2) ขณะเกิดเหตุ รถที่ก่อให้เกิดความเสียหายมิได้อยู่ในความครอบครองของเจ้าของรถเพราะเหตุที่รถนั้นได้ถูกยักยอก ฉ้อโกง กรรโชก ลักทรัพย์ รีดเอาทรัพย์ ชิงทรัพย์ หรือปล้นทรัพย์ และ เจ้าของรถได้ร้องทุกข์ต่อพนักงานสอบสวน     (3) ไม่มีผู้แสดงตนเป็นเจ้าของรถที่ก่อให้เกิดความเสียหาย และรถนั้นไม่มีการประกันภัยกับบริษัท     (2)(4) มีความเสียหายเกิดแก่ผู้ประสบภัย และรถคันที่ก่อให้เกิดความเสียหายนั้นหลบหนีไปหรือไม่อาจทราบได้ว่ารถคันใดก่อให้เกิดความเสียหาย     (5) บริษัทไม่จ่ายค่าเสียหายเบื้องต้นตามมาตรา 20 ให้แก่ผู้ประสบภัยหรือจ่ายค่าเสียหายเบื้องต้นให้แก่ผู้ประสบภัยไม่ครบจำนวน หรือ     (3) (6) ความเสียหายที่เกิดแก่ผู้ประสบภัยนั้นเกิดจากรถมาตรา 8 ที่ไม่ได้เอาประกันตามมาตรา 7      มาตรา 24 ในกรณีที่รถตั้งแต่สองคันขึ้นไปก่อให้เกิดความเสียหายแก่ผู้ประสบภัยซึ่งอยู่ในรถ ให้บริษัทที่รับประกันภัยรถแต่ละคันจ่ายค่าเสียหายเบื้องต้นแก่ผู้ประสบภัยซึ่งอยู่ในรถคันที่เอาประกันภัยไว้กับบริษัท     ในกรณีตามวรรคหนึ่ง แต่ผู้ประสบภัยมิใช่เป็นผู้ซึ่งอยู่ในรถ ให้บริษัทดังกล่าวร่วมกันจ่ายค่าเสียหายเบื้องต้นให้แก่ผู้ประสบภัยทุกคนโดยเฉลี่ยจ่ายในอัตราส่วนที่เท่ากัน     สำหรับกรณีตามมาตรา 23 ให้สำนักงานกองทุนทดแทนผู้ประสบภัยจ่ายหรือร่วมจ่ายค่าเสียหายเบื้องต้นให้แก่ผู้ประสบภัยตามวรรคหนึ่งหรือวรรคสอง แล้วแต่กรณี      มาตรา 25 ให้บริษัทหรือสำนักงานกองทุนทดแทนผู้ประสบภัยจ่ายค่าเสียหายเบื้องต้นตามมาตรา 20 มาตรา 23 หรือมาตรา 24 ให้แก่ผู้ประสบภัยให้เสร็จสิ้นภายในเจ็ดวันนับแต่วันที่ได้รับคำร้อง-ขอ ทั้งนี้ โดยไม่ต้องรอการพิสูจน์ความรับผิด     ให้ถือว่าค่าเสียหายเบื้องต้นเป็นส่วนหนึ่งของเงินค่าสินไหมทดแทนตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์      มาตรา 26 ในกรณีที่เจ้าของรถหรือบริษัทไม่จ่ายค่าเสียหายเบื้องต้นให้แก่ผู้ประสบภัยหรือจ่ายค่าเสียหายเบื้องต้นให้แก่ผู้ประสบภัยไม่ครบจำนวนตามมาตรา 23 (1) หรือมาตรา 23 (5) แล้วแต่กรณี เมื่อสำนักงานกองทุนทดแทนผู้ประสบภัยได้จ่ายค่าเสียหายเบื้องต้นให้แก่ผู้ประสบภัยไปตามมาตรา 25 แล้ว ให้นายทะเบียนมีคำสั่งเรียกเงินตามจำนวนที่ได้จ่ายไปนั้นคืนจากเจ้าของรถหรือบริษัท แล้วแต่กรณี และเจ้าของรถหรือบริษัทจะต้องจ่ายเงินเพิ่มในอัตราร้อยละยี่สิบของจำนวนค่าเสียหายเบื้องต้นที่จ่ายจากกองทุนส่งเข้าสมทบกองทุนอีกต่างหาก     ให้เจ้าของรถหรือบริษัทจ่ายค่าเสียหายเบื้องต้นคืนกองทุนพร้อมด้วยเงินเพิ่มตามวรรคหนึ่งตามคำสั่งของนายทะเบียนภายในเจ็ดวันนับแต่วันที่ได้รับคำสั่ง      มาตรา 27 การขอรับค่าเสียหายเบื้องต้นตามพระราชบัญญัตินี้ผู้ประสบภัยต้องร้องขอภายในหนึ่งร้อยแปดสิบวันนับแต่วันที่มีความเสียหายเกิดขึ้น      มาตรา 28 ในกรณีตามมาตรา 23 (1) และ (3) ให้นายทะเบียนยึดรถที่ก่อให้เกิดความเสียหายไว้ได้หากมิได้มีการยึดรถนั้นไว้ตามกฎหมายอื่นอยู่ก่อนแล้ว จนกว่าเจ้าของรถจะได้จ่ายค่าเสียหายเบื้องต้นให้แก่ผู้ประสบภัยจนครบจำนวน หรือจ่ายค่าเสียหายเบื้องต้นคืนกองทุนภายในเจ็ดวันนับแต่วันที่ได้รับคำสั่งจากนายทะเบียน และหากมีการยึดรถนั้นตามกฎหมายอื่นอยู่ก่อนแล้วให้กรมการประกันภัยมีสิทธิขอเข้าเฉลี่ยในทรัพย์นั้นหากมีการขายทอดตลาด      มาตรา 29 รถที่ยึดไว้ตามมาตรา 28 ให้นายทะเบียนมีอำนาจขายทอดตลาดได้ในกรณีดังต่อไปนี้     (1) กรณีที่เจ้าของรถตามมาตรา 23 (1) ไม่จ่ายเงินค่าเสียหายเบื้องต้นที่จ่ายจากกองทุนแทนตน คืนให้แก่กองทุนภายในเจ็ดวันนับแต่วันได้รับคำสั่งจากนายทะเบียน     (2) กรณีที่ไม่ปรากฏตัวเจ้าของรถที่ก่อให้เกิดความเสียหาย และนายทะเบียนได้ประกาศหาตัวเจ้าของรถโดยปิดประกาศไว้ ณ ที่ทำการของนายทะเบียนซึ่งได้ยึดรถที่ก่อให้เกิดความเสียหายไว้ และประกาศในหนังสือพิมพ์รายวันที่จำหน่ายในท้องถิ่นที่เกิดเหตุอย่างน้อยสองวันติดต่อกันแต่เจ้าของรถไม่ปรากฏตัวต่อนายทะเบียน ซึ่งได้ยึดรถนั้นไว้ภายในสามสิบวันนับแต่วันแรกที่ประกาศในหนังสือพิมพ์      มาตรา 30 วิธีการยึดรถตามมาตรา 28 และการขายทอดตลาดรถตามมาตรา 29 ให้ปฏิบัติตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งโดยอนุโลม     เงินที่ได้จากการขายทอดตลาดรถตามมาตรา 29 ให้หักเป็นค่าใช้จ่ายในการยึดและการขายทอดตลาด และจ่ายเป็นค่าเสียหายเบื้องต้นให้แก่ผู้ประสบภัยหรือจ่ายคืนให้แก่กองทุน แล้วแต่กรณี ถ้ามีเงินเหลือเท่าใดให้คืนแก่เจ้าของรถ ในกรณีที่ไม่มีผู้แสดงตนเป็นเจ้าของรถที่ก่อให้เกิดความเสียหาย ให้กรมการประกันภัยเก็บรักษาเงินนั้นไว้ตามระเบียบที่รัฐมนตรีกำหนดโดยประกาศในราชกิจจานุเบกษา และถ้าเจ้าของรถไม่เรียกเงินนั้นคืนภายในห้าปีนับจากวันที่ขายทอดตลาดให้เงินนั้นตกเป็นของกองทุน จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:57:50 ]

ความคิดเห็นที่ 79 มาตรา 31(1) ในกรณีที่ความเสียหายเกิดขึ้นจากการกระทำของบุคคลภายนอก หรือเกิดขึ้นเพราะความจงใจหรือความประมาทเลินเล่ออย่างร้ายแรงของเจ้าของรถ ผู้ขับขี่รถ ผู้ซึ่งอยู่ในรถ หรือผู้ประสบภัย เมื่อบริษัทได้จ่ายค่าเสียหายเบื้องต้นหรือค่าสินไหมทดแทนหรือเมื่อสำนักงานกองทุนทดแทนผู้ประสบภัยได้จ่ายค่าเสียหายเบื้องต้นให้แก่ผู้ประสบภัยหรือเมื่อหน่วยงานตามมาตรา 8 (1) (2) (3) หรือเจ้าของรถตามมาตรา 8 (4) ได้จ่ายเงินคืนกองทุนตามมาตรา 32 ไปแล้วเป็นจำนวนเงินเท่าใดให้บริษัท หรือสำนักงานกองทุนทดแทนผู้ประสบภัย หรือหน่วยงานตามมาตรา 8 (1) (2) (3) หรือเจ้าของรถตามมาตรา 8 (4) แล้วแต่กรณี มีสิทธิไล่เบี้ยเอาแก่บุคคลดังกล่าวหรือมีสิทธิเรียกให้ผู้ประสบภัยคืนเงินดังกล่าวได้     การใช้สิทธิตามวรรคหนึ่ง ต้องกระทำภายในหนึ่งปีนับแต่วันรู้ตัวผู้ซึ่งต้องรับผิด แต่ทั้งนี้ ต้องไม่เกินห้าปีนับแต่วันที่ได้จ่ายเงินค่าสินไหมทดแทนตามหมวดนี้ให้แก่ผู้ประสบภัย      มาตรา 32(2) ในกรณีที่นายทะเบียนได้จ่ายค่าเสียหายเบื้องต้นให้แก่ผู้ประสบภัยสำหรับความเสียหายที่เกิดจากรถตามมาตรา 8 ซึ่งไม่ได้เอาประกันความเสียหายตามมาตรา 7 ให้หน่วยงานผู้เป็นเจ้าของรถตามมาตรา 8 (1) (2) (3) หรือเจ้าของรถตามมาตรา 8 (4) แล้วแต่กรณี ส่งเงินตามจำนวนที่ได้จ่ายจากเงินกองทุนคืนให้แก่กองทุน     การจ่ายเงินคืนกองทุนสำหรับรถตามมาตรา 8 (1) (2) หรือ (3) ให้เป็นไปตามหลักเกณฑ์และวิธีการที่กระทรวงการคลังกำหนด หมวด 3 กองทุนทดแทนผู้ประสบภัย     มาตรา 33 ให้จัดตั้งกองทุนขึ้นเรียกว่า กองทุนทดแทนผู้ประสบภัยมีวัตถุประสงค์เพื่อเป็นทุนสำหรับจ่ายค่าเสียหายเบื้องต้นให้แก่ผู้ประสบภัยเมื่อมีกรณีตามมาตรา 23 และเป็นค่าใช้จ่ายอื่นในการดำเนินการตามพระราชบัญญัตินี้ กองทุนประกอบด้วย     (1) เงินทุนประเดิมที่รัฐบาลจัดสรรให้     (2)(3) เงินที่บริษัทจ่ายสมทบตามหลักเกณฑ์ที่กำหนดตามมาตรา 36 และเงินเพิ่มที่ได้รับตามมาตรา 36 ทวิ     (3) เงินอุดหนุนที่รัฐบาลจัดสรรให้จากงบประมาณรายจ่ายประจำปี     (4) เงินหรือทรัพย์สินที่ได้มาตามมาตรา 28 มาตรา 30 มาตรา 31 หรือมาตรา 32     (5) เงินหรือทรัพย์สินที่มีผู้อุทิศให้     (6) ดอกผลของเงินกองทุน     (7) เงินที่ได้จากการขายทรัพย์สินที่ได้มาตาม (4) และ (5)     (8) เงินรายได้อื่น ๆ เงินและทรัพย์สินดังกล่าวให้เป็นของกรมการประกันภัยเพื่อใช้ประโยชน์ตามวัตถุประสงค์ของกองทุน โดยไม่ต้องนำส่งกระทรวงการคลังเป็นรายได้แผ่นดิน     มาตรา 34(1) ให้มีสำนักงานกองทุนทดแทนผู้ประสบภัยขึ้นในกรมการประกันภัยเพื่อดำเนินการเกี่ยวกับกองทุน สำนักงานกองทุนทดแทนผู้ประสบภัยอาจจัดสรรเงินกองทุนไม่เกินร้อยละยี่สิบของดอกผลของกองทุนต่อปี เพื่อเป็นค่าใช้จ่ายในการบริหารงานและค่าใช้จ่ายอื่นของสำนักงานกองทุนทดแทนผู้ประสบภัย การเบิกจ่าย การเก็บรักษา การจัดการกองทุน ค่าใช้จ่ายในการดำเนินงานและอัตราเบี้ยประชุมของคณะกรรมการและคณะอนุกรรมการ และค่าใช้จ่ายอื่นของสำนักงานกองทุนทดแทนผู้ประสบภัยให้เป็นไปตามระเบียบที่รัฐมนตรีกำหนดโดยความเห็นชอบของกระทรวงการคลัง     มาตรา 35 เมื่อมีกรณีตามมาตรา 23 เกิดขึ้น และผู้ประสบภัยไม่อาจขอรับค่าเสียหายเบื้องต้นจากเจ้าของรถที่ก่อให้เกิดความเสียหายหรือบริษัทได้ ให้สำนักงานกองทุนทดแทนผู้ประสบภัยจ่ายค่าเสียหายเบื้องต้นให้แก่ผู้ประสบภัยจากกองทุนเมื่อผู้ประสบภัยได้นำหลักฐานสำเนาบันทึกประจำวันในคดีของพนักงานสอบสวนมาแสดงพร้อมกับการยื่นคำขอ การร้องขอรับค่าเสียหายเบื้องต้นจากกองทุนและการจ่ายค่าเสียหายเบื้องต้นจากกองทุน ให้เป็นไปตามหลักเกณฑ์ วิธีการและเงื่อนไขที่กำหนดในกฎกระทรวง      มาตรา 36(2) ให้บริษัทจ่ายเงินสมทบให้แก่กองทุนทุกรอบสามเดือนในอัตราไม่เกินร้อยละสิบของเบี้ยประกันภัยที่ได้รับจากผู้เอาประกันภัยในแต่ละสามเดือน เงินสมทบที่บริษัทจ่ายนั้นให้นำไปหักเป็นค่าใช้จ่ายในการคำนวณภาษีเงินได้ตามประมวลรัษฎากรได้ การเรียกเก็บและการจ่ายเงินสมทบจากบริษัท ให้เป็นไปตามหลักเกณฑ์และวิธีการที่กำหนดในกฎกระทรวง      มาตรา 36 ทวิ(3) บริษัทใดไม่จ่ายเงินสมทบให้แก่กองทุนให้ถูกต้องและครบถ้วนตามมาตรา 36 ต้องเสียเงินเพิ่มในอัตราร้อยละสองต่อเดือนของเงินสมทบที่ไม่ได้จ่าย หมวด 4 บทกำหนดโทษ     มาตรา 37(4) เจ้าของรถผู้ใดไม่ปฏิบัติตามมาตรา 7 หรือมาตรา 9 ต้องระวางโทษปรับไม่เกินหนึ่งหมื่นบาท     มาตรา 38(5) บริษัทใดไม่ปฏิบัติตามมาตรา 10 หรือมาตรา 10 ทวิ ต้องระวางโทษปรับตั้งแต่ห้าหมื่นบาทถึงสองแสนห้าหมื่นบาท     มาตรา 39(6) ผู้ใดฝ่าฝืนมาตรา 11 ต้องระวางโทษปรับไม่เกินหนึ่งหมื่นบาท          มาตรา 40(7) เจ้าของรถผู้ใดไม่ปฏิบัติตามมาตรา 12 วรรคสอง หรือบริษัทหรือเจ้าของรถผู้ใดไม่ปฏิบัติตามมาตรา 13 ต้องระวางโทษปรับไม่เกินหนึ่งพันบาท จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:58:20 ]

ความคิดเห็นที่ 80 มาตรา 41 ผู้ใดปลอมเครื่องหมาย ต้องระวางโทษจำคุกตั้งแต่หกเดือนถึงห้าปี และปรับตั้งแต่หนึ่งหมื่นบาทถึงหนึ่งแสนบาท      มาตรา 42 ผู้ใดติดหรือแสดงเครื่องหมายอันเกิดจากการกระทำความผิดตามมาตรา 41 กับรถคันหนึ่งคันใด ต้องระวางโทษเช่นเดียวกับการกระทำความผิดตามมาตรา 41 ถ้าผู้กระทำความผิดตามวรรคหนึ่งเป็นผู้กระทำความผิดตามมาตรา 41 ให้ลงโทษตามมาตรานี้แต่กระทงเดียว      มาตรา 43(1) เจ้าของรถผู้ใดติดหรือแสดงเครื่องหมายที่ต้องส่งคืนต่อนายทะเบียนตามมาตรา 13 ต้องระวางโทษปรับไม่เกินห้าพันบาท      มาตรา 44(2) บริษัทใดไม่ปฏิบัติตามมาตรา 25 หรือเจ้าของรถหรือบริษัทใดไม่ปฏิบัติตามมาตรา 26 ต้องระวางโทษปรับตั้งแต่หนึ่งหมื่นบาทถึงห้าหมื่นบาท         มาตรา45ผู้ประสบภัยผู้ใดยื่นคำขอรับชดใช้ค่าเสียหายเบื้องต้นตามพระราชบัญญัตินี้โดยทุจริตหรือแสดงหลักฐานอันเป็นเท็จเพื่อขอรับค่าเสียหายเบื้องต้นตามพระราชบัญญัตินี้ ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินหนึ่งปี หรือปรับไม่เกินสองหมื่นบาทหรือทั้งจำทั้งปรับ      มาตรา 46 บรรดาความผิดตามพระราชบัญญัตินี้ที่มีโทษปรับสถานเดียวให้นายทะเบียนมีอำนาจเปรียบเทียบปรับได้ และเมื่อได้ชำระค่าปรับตามจำนวนที่เปรียบเทียบภายในสามสิบวันแล้ว ให้ถือว่าคดีเลิกกันตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา บทเฉพาะกาล     มาตรา 47 ให้เจ้าของรถซึ่งใช้รถหรือมีรถไว้เพื่อใช้อยู่ในวันที่พระราชบัญญัตินี้ใช้บังคับดำเนินการจัดให้มีการประกันความเสียหายสำหรับผู้ประสบภัยตามพระราชบัญญัตินี้ให้เสร็จสิ้นภายในหนึ่งร้อยแปดสิบวันนับแต่วันที่พระราชบัญญัตินี้ใช้บังคับ และก่อนพ้นระยะเวลาดังกล่าวมิให้ถือว่าเจ้าของรถนั้นไม่ปฏิบัติตามมาตรา 7 หรือมาตรา 9 ให้บทบัญญัติมาตรา 23 (5) มีผลใช้บังคับกับรถที่เจ้าของรถได้จัดให้มีการประกันความเสียหายไว้แล้วตามมาตรา 7 หรือมาตรา 9 ภายใต้บังคับวรรคสอง บทบัญญัติมาตรา 23 ยังมิให้ใช้บังคับจนกว่าจะพ้นกำหนดสามร้อยหกสิบวันนับแต่วันที่พระราชบัญญัตินี้ใช้บังคับ     ผู้รับสนองพระบรมราชโองการ     อานันท์ ปันยารชุน     นายกรัฐมนตรี ***หมายเหตุ:- เหตุผลในการประกาศใช้พระราชบัญญัติฉบับนี้ คือ เนื่องจากปรากฏว่าอุบัติเหตุอันเกิดจากรถได้ทวีจำนวนขึ้นในแต่ละปี เป็นเหตุให้มีผู้ได้รับบาดเจ็บและเสียชีวิตเป็นจำนวนมาก โดยผู้ประสบภัยดังกล่าวไม่ได้รับการชดใช้ค่าเสียหายหรือได้รับชดใช้ค่าเสียหายไม่คุ้มกับความเสียหายที่ได้รับจริง และหากผู้ประสบภัยจะใช้สิทธิทางแพ่งเรียกร้องค่าเสียหายก็จะต้องใช้เวลาดำเนินคดียาวนาน ดังนั้น เพื่อให้ผู้ประสบภัยได้รับการชดใช้ค่าเสียหายและได้รับค่าเสียหายเบื้องต้นที่แน่นอนและทันท่วงที สมควรกำหนดให้มีกฎหมายว่าด้วยการคุ้มครองผู้ประสบภัยจากรถ จึงจำเป็นต้องตราพระราชบัญญัตินี้ พระราชบัญญัติคุ้มครองผู้ประสบภัยจากรถ (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2535 หมายเหตุ:- เหตุผลในการประกาศใช้พระราชบัญญัติฉบับนี้ คือ เนื่องจากพระราชบัญญัติคุ้มครอง ผู้ประสบภัยจากรถ พ.ศ.2535 มีบทบัญญัติไม่เหมาะสมบางประการ และยังมีปัญหาในการบังคับใช้และการปฏิบัติตาม สมควรขยายระยะเวลาการใช้บังคับออกไปก่อน เพื่อดำเนินการแก้ไขปัญหาดังกล่าวจึงจำเป็นต้องตราพระราชบัญญัตินี้     [รก.2535/111/1/4 พฤศจิกายน 2535] จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:58:52 ]

ความคิดเห็นที่ 81 พระราชบัญญัติคุ้มครองผู้ประสบภัยจากรถ (ฉบับที่ 3) พ.ศ. 2540 บทเฉพาะกาล           มาตรา 19 ให้บริษัทกลางคุ้มครองผู้ประสบภัยจากรถ จำกัด จัดให้มีสถานที่ดำเนินการเพื่อให้บริการครบทุกจังหวัดรวมทั้งกรุงเทพมหานครให้แล้วเสร็จภายในหนึ่งปีนับแต่วันที่พระราชบัญญัตินี้ใช้บังคับ ส่วนการจัดให้มีสถานที่ดำเนินการเพิ่มเติมต่อไปให้สอดคล้องกับปริมาณความต้องการของการให้บริการแก่ผู้ประสบภัยจากรถ ให้เป็นไปตามที่อธิบดีกรมการประกันภัยกำหนดโดยคำแนะนำของคณะกรรมการ หมายเหตุ:- เหตุผลในการประกาศใช้พระราชบัญญัติฉบับนี้ คือ โดยที่กฎหมายว่าด้วยการคุ้มครองผู้ประสบภัยจากรถที่ใช้อยู่ในปัจจุบันมีบทบัญญัติหลายประการที่ยังไม่เหมาะสมและสอดคล้องกับสภาวการณ์ทางเศรษฐกิจและสังคมในปัจจุบัน ซึ่งมีผลกระทบต่อประชาชนโดยตรง เช่น บทบัญญัติเกี่ยวกับองค์ประกอบและอำนาจหน้าที่ของคณะกรรมการคุ้มครองผู้ประสบภัยจากรถ แบบและข้อความในกรมธรรม์ประกันภัย และอัตราเบี้ยประกันภัย สมควรแก้ไขเพิ่มเติมบทบัญญัติในเรื่องดังกล่าว รวมทั้งเพิ่มเติมบทบัญญัติเกี่ยวกับการกำหนดให้บริษัทประกันภัยต้องจ่ายค่าสินไหมทดแทนนอกเหนือจากค่าเสียหายเบื้องต้นให้แก่ผู้ประสบภัยจากรถตามที่รัฐมนตรีประกาศกำหนด การจัดให้มีบริษัทคุ้มครองผู้ประสบภัยจากรถกลางขึ้นเพื่อให้บริการเกี่ยวกับการรับประกันภัยและการจ่ายค่าสินไหมทดแทนแทนบริษัทและสำนักงานกองทุนทดแทนผู้ประสบภัย การกำหนดค่าใช้จ่ายในการบริหารสำนักงานกองทุนทดแทนผู้ประสบภัย และการกำหนดอัตราเงินสมทบ ระยะเวลา และหลักเกณฑ์การจ่ายเงินสมทบที่บริษัทต้องจ่ายให้แก่กองทุนทดแทนผู้ประสบภัย รวมทั้งปรับปรุงบทกำหนดโทษให้เหมาะสมยิ่งขึ้น จึงจำเป็นต้องตราพระราชบัญญัตินี้     [รก.2540/72ก/23/16 พฤศจิกายน 2540] จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 02:59:23 ]

ความคิดเห็นที่ 82 ส่วนเครื่องหมายการจราจรและส่วนอื่นในการใช้รถครับ http://topicstock.pantip.com/ratchada/topicstock/2007/04/V5341731/V5341731.html http://www.dlt.go.th/knowlegde.html แผนที่ทางหลวง http://www.roadassothai.com/html/map_th.html ที่มาข้อมูล -จากกระทู้เก่าๆที่ลงไปแล้ว -กฏหมายไทย -สำนักงานตำรวจแห่งชาติ -กรมการขนส่ง ขอบคุณทุกคำติชมครับ จากคุณ : บั้งไฟลาว - [ 25 มิ.ย. 50 03:06:17 ]

ความคิดเห็นที่ 83 สุดยอดครับ  ขอบคุณมากๆ จากคุณ : dearboy2000 - [ 25 มิ.ย. 50 03:14:31 ]

ความคิดเห็นที่ 84 ขอบคุณมากครับ เซฟเก็บไว้ก่อน อิอิ จากคุณ : ทานานัน - [ 25 มิ.ย. 50 03:43:18 ]

ความคิดเห็นที่ 85 เยี่ยมครับ จากคุณ : PiGsPy - [ 25 มิ.ย. 50 04:25:28 ]

ความคิดเห็นที่ 86 กระทู้ดีมีสาระอีกแล้ว save ครับ save จากคุณ : iambeerse - [ 25 มิ.ย. 50 05:23:25 ]

ความคิดเห็นที่ 87 มีสาระจริงๆ save ด้วยคน จากคุณ : แห้วน้อย - [ 25 มิ.ย. 50 05:29:05 A:58.8.34.95 X: TicketID:145236 ]

ความคิดเห็นที่ 88 เยี่ยมครับ แต่คุณบั้งไฟเปลี่ยนไป ไม่มีรูปแจ่มๆประกอบการอ่านเหมือนเดิม ^_^ จากคุณ : Aumba_เด็กอนุบาล - [ 25 มิ.ย. 50 06:24:11 ]

ความคิดเห็นที่ 89 หายไปนานเลยนะครับ กลับมาทีก็นำสาระดีๆมาฝาก ขอบคุณครับ จากคุณ : Mr.Submarine - [ 25 มิ.ย. 50 08:25:56 ]

ความคิดเห็นที่ 90 เนื้อหาแน่น คุณภาพคับกล่อง  ++ ขอขอบคุณ จากคุณ : rfu - [ 25 มิ.ย. 50 08:52:54 ]

ความคิดเห็นที่ 91 ... เข้ามาดู จากคุณ : Mr. Fusion - [ 25 มิ.ย. 50 10:38:15 ]

ความคิดเห็นที่ 92 ไม่มีรูปคั่นแล้วเหรอครับ หมดแรงอ่านแล้วอะ จากคุณ : แมงสาบ - [ 25 มิ.ย. 50 17:28:48 ]

ความคิดเห็นที่ 93 ตอนนี้อ่านไม่เท่าไรปวดตาแล้วหมดแรงเลย ยังไงขอนุญาติ เชฟ ไว้อ่านต่อนะครับ ขอบคุณมากๆนะครับ จากคุณ : dna-design - [ 25 มิ.ย. 50 18:16:00 ]

ความคิดเห็นที่ 94 ดีมากเลยครับ โหวตเข้าคลังไปเลย จากคุณ : ไม่มากไม่น้อย - [ 9 ก.ค. 50 10:03:53 ]