กระทู้นี้อาจจะเป็นกระทู้ไร้สาระ สำหรับหลายๆท่านนะครับ ถ้าไม่ชอบก็ขอให้ปิดหน้า
นี้ไปเลยครับ ผมแค่อยากจะมาขอกำลังใจจากเพื่อนๆพี่ๆในนี้เท่านั้นเองครับ และนี่
เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับชีวิตผมครับ...
ทุกๆคนคงรู้จัก"ความรัก"ใช่ไหมครับ แล้วก็คงมีความรักกันแทบจะทุกคนแล้ว
ไม่ว่าจะรักครอบครัว พ่อ แม่ พี่น้อง หรือแม้แต่ "คนรัก" ครั้งนึงผมเคยถามตัวเอง
ว่าความรักคืออะไร ผม(ในตอนนั้น)ก็ใช้สมองอันน้อยนิดของผม คิดออกมาเป็น
คำพูดต่างๆนาๆ ฟังดูสวยหรูน่าจินตนาการ...
แต่ตอนนี้ผมกลับมาคิดอีกที
ทำไมผมถึงใช้สมองคิดล่ะ ทำไมผมไม่ใช้หัวใจตัวเองรับรู้ความรู้สึกว่า"ความรัก"เป็นเช่นไร...
เมื่อมี"ความรัก"แล้วจะทำอย่างไรให้มันอยู่กับเรายาวนานที่สุด กว่าผมจะคิดได้
แบบนี้ ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้จะสายไปหรือยัง ผมเคยมี"เธอ" ซึ่งไม่ว่าผมจะเป็นอย่างไร เธอไม่เคยด่าว่าผมเลย ไม่ว่าจะลำบากขนาดไหน
เจอเรื่องร้ายแรงแค่ไหน เราสองคนก็ต่อสู้ด้วยกันมาตลอด ไม่เคยทิ้งกัน...
สิ่งที่ผมทำให้เธอแล้วผมมีความสุขทุกครั้ง ก็คือการที่ผมขับรถจากบ้านผม
(พระราม2)ไปรับเธอตามที่ทำงานต่างๆ เช่น บางใหญ่ ลาดพร้าว รังสิต บางกะปิ
แล้วไปส่งเธอที่บ้านแถวหัวหมาก เมื่อส่งเสร็จผมก็ขับรถกลับบ้าน(พระราม2)
โดยการเดินทางทั้งหมดใช้ "สองล้อ" ครับ เป็นอย่างนี้จนกระทั่งเธอเรียนจบ
เมื่อเธอเรียนจบ ทางแยกระหว่างเราก็มาถึง เธอต้องการที่จะทำตามฝันของตัวเอง
คือการกลับไปสอนหนังสือที่บ้านเกิดของเธอ(จ.น่าน)
รวมถึงตามความต้องการของพ่อแม่เธอเองด้วย...
ส่วนผมก็ถูกตามตัวให้มาช่วยงานที่นี่(เกาะเสม็ด) ความห่างไกลก็เกิดขึ้นตาม
ระยะทางที่ห่างกัน ช่วงแรกก็ยังโทรหากันทุกวันอยู่ แต่พอนานวันเข้าความห่างไกลที่ว่า
ก็เริ่มแสดงผลของมัน... เรามีข้อตกลงร่วมกันว่าจะผลัดกันโทรหากันคนละวัน
แต่ระยะหลัง "ผมเอง"ที่ไม่โทรไปหาเธอ... พอเธอโทรมาต่อว่าผมก็บอกรำคาญ
ไปซะดื้อๆ ผลักไสไล่ส่งเธอให้ไปจากชีวิตผม... ตอนนั้นผมไม่รู้ตัวเองหรอกว่าได้ทำสิ่งผิดพลาด
ที่สุดในชีวิตอย่างนึงของตัวเองไปแล้ว...
จนถึงวันที่เธอจะเข้ารับพระราชทานปริญญา เธอก็โทรมา อยากให้ผมไปร่วมแสดงความยินดีกับเธอด้วย พอเจอหน้ากันเธอยังคงยิ้มให้ผมเหมือนเดิม ไม่ได้ว่าหรือโกรธอะไรผมเลย แต่ก็เหมือนเป็นลาง...เพราะงานรับปริญญาวันนั้น
ผมไม่ได้ถ่ายรูปคู่เธอเลยแม้แต่รูปเดียว...
พอเสร็จจากงานรับปริญญา ต่างคนก็แยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเองเหมือนเดิม
แรกๆก็โทรคุยกัน(เหมือนเดิม) หลังๆผมก็ทำเหมือนเดิม คือไม่โทรหาเธออีกเลย
พอเธอโทรมาผมก็รับบ้างไม่รับบ้าง จนเธอไม่โทรมาอีกเลย.........................
เมื่อเธอไม่โทรมาแทนที่ผมจะโทรไปง้อเธอ ผมกลับคิดว่า"ดีแล้ว"สบายใจดี
จากวันนั้นถึงวันนี้ผ่านมาเกือบ 6 เดือนแล้วที่ไม่ได้ติดต่อกันเลย ช่วงแรกไม่ค่อยคิดอะไร...
แต่2-3เดือนหลังมานี่ ผมคิดถึงเธอทุกวัน อยากโทรไปหามือถือเครื่องเก่าก็หาย
ซึ่งแน่นอนเบอร์(ใหม่)ของเธอก็หายไปด้วย ประกอบกับเธอยังเป็นครูฝึกสอนอยู่
เลยต้องเปลี่ยนโรงเรียนสอนไปเรื่อยๆ ผมก็ไม่รู้ชื่อโรงเรียนที่เธอสอนอีก...เฮ้อ..
ทุกวันนี้ผมถามตัวเองทุกวันว่า ผมคิดยังไงกับเธอ "รัก"เธอจริงๆใช่ไหม ถึงได้เป็นแบบนี้...
ทำไมผมถึงทำแบบนั้นกับคนที่ดีกับผมทุกอย่าง ผมอยากจะ"ขอโทษ"เธอจริงๆ..
ก็เลยเกิดความคิดว่า อยากจะขับ"สองล้อ"ไปตามหาหัวใจของตัวเองกลับมาครับ
จาก จ.ระยอง ไป จ.น่าน ซึ่งข้อมูลที่ผมมีนั้นคือ บ้านของเธอครับ ผมจำได้เพราะ
ผมเคยไปมาแล้วครั้งนึง ตอนที่เธอกลับไปเยี่ยมบ้านครั้งแรก หลังจากมาเรียน
ที่ กทม. อยู่ที่ ต.ห้วยโกร๋น อ.เฉลิมพระเกรียติ จ.น่าน....
ทริปนี้จะเป็นทริปที่ไกลที่สุดสำหรับตัวผมเอง รวมระยะทางคร่าวๆแล้วน่าจะเกิน
1000 โลแน่นอนสำหรับขาไป ปกติผมขี่แค่ ระยอง-กทม.-ระยอง เป็นประจำอยู่แล้ว
แต่ทริปนี้ มันต่างกันมากครับ เลยอยากขอคำแนะนำ กำลังใจต่างๆ จากเพื่อนๆ
พี่ๆ น้องๆ ในนี้ครับ ขอขอบพระคุณล่วงหน้าครับ
ป.ล.เรื่องราวของผมอาจฟังดูน้ำเน่า แต่มันเป็นเรื่องจริงครับ มันอาจจะไม่เหมาะที่มาตั้งกระทู้แบบนี้
แต่ผมบริสุทธิ์ใจครับ และจริงใจที่จะทำด้วย ขอบคุณครับ
ป.ล.2 ผมจะออกเดินทางหลังช่วงเทศกาลปีใหม่ไปแล้วนะครับ เพราะงานที่ผมทำ
ไม่สามารถหยุดในช่วงนี้ได้ อาจจะหลังปีใหม่ไปซัก1-2อาทิตย์ครับ ไม่ทราบว่า
ระหว่างนั้น ชาวรัชดาท่านใด มีแผนจะไปทางเดียวกันไหมครับ อยากหาเพื่อน
ไปด้วยครับ
*ขออภัยในสิ่งที่ไม่เหมาะสมต่างๆ ล่วงหน้าครับ*
**แก้ไขเรื่องการเว้นบรรทัด ให้อ่านง่ายขึ้นครับ**
แก้ไขเมื่อ 30 ธ.ค. 51 08:23:54
@@ทริปนี้จะไป"ตามหาหัวใจ"(ของตัวเอง)ครับ@@
