|
เอารถออก ลุยแอ่งโคลนอีกรอบ..ท้ายสะบัด..อุ้ย! เร่งหน่อยลูก ฮัดซ่าส์!
ปางอุ๋งจ๋า.. รอปิ่นด้วย.. ฝนตกห่าใหญ่อีกรอบ.. มองไม่เห็นทางเลย..แว่นตาเปียกน้ำ เห็นแต่เม็ดฝน บังตา..
ขี่ฝ่าฝนต่อนานอยู่กว่าหลายนาที กว่าจะถึง พระตำหนัก ปางตอง.. ก็ประมาณ 30 นาทีได้.. เป็นช่วงเวลาที่ทรมานจิตใจสุด ๆ
หนาวก็หนาว.. ฝนตกแรงมาก.. ขี่รถก็ช้าๆ ..พร้อมจะลื่นล้มได้ทุกเมื่อ
ในใจถามตัวเองว่า "กรูจะไปปางอุ๋งไหม ?? ห้ะ..ไปไหม ? "
พอขับเลย พระตำหนักปางตอง ได้ไม่ถึง 1 กิโลเมตร เจอป้ายบอกทาง ไปปางอุ๋งเหลืออีก 15 กิโลเมตร..
อ่านแล้ว ดูใกล้ก็จริง แต่ยากสำหรับปิ่น ในสถานการณ์แบบนั้น ฝนตกหนักมาก.. มองอะไรไม่เห็น หมอกลงจัด ทางก็ไม่คุ้นเคย ไม่รู้จะเจอทางชันโค้งข้างหน้าอีกไหม.. น้ำไหลหลากพื้นถนนแบบเนี้ย..จะไหวไหมนะเรา ?
แทบไม่มีรถสวนทาง ไม่มีผู้คน น่ากลัวสุด ๆ ตอนนั้นน่ะ จอดรถกลางเนิน ก้มมองนาฬิกาข้อมือ อีก 30 นาที จะบ่ายโมงแล้ว..
ต้องตัดสินใจแล้วล่ะ ว่า " ลุยต่อไปหรือว่ากลับ ? "
หัวใจปิ่น ร้องหา "ปางอุ๋ง" แต่สมอง บอก " ไม่" อ้าว อ้าว.. ทะเลาะกันแล้วไง ระหว่าง "กาย" กับ "จิตใจ"
ปิ่นก็ยืนคร่อมรถ หยุดนิ่ง. ท่ามกลางสายฝน พร้อมมอง หมอกสีขาวที่อยู่ข้างหน้าเรา จอดรถใต้ป้ายบอกทาง "บ้านรักไทย 18 กิโลเมตร"
เอาไงดีละเรา ? ในความเงียบสงัด ได้ยินแต่เสียงฝนตกพื้นถนนดัง ตึง ตึง พร้อมฟ้าร้อง ครืน !
ปิ่นไม่กลัว แต่กลัวไม่คุ้มกัน.. ต้องตัดสินใจแล้วล่ะ ว่า จะลุย หรือว่า กลับ ?
โคตรคิดมากเลยอ่ะ..ตอนนั้นน่ะ.. ใจอยากไปปางอุ๋ง แต่ร่างกายไม่ยอมไปซะที ร้องสะท้านไปทั่วร่างกายปิ่นว่า "เหนื่อยแล้วนะ หนาวก็หนาว..เปียกไปทั้งตัว แม้ว่า ใส่ชุดกันฝนสองชั้นแล้วก็เถอะ ก็ยังเอาไม่อยู่
ประเมินสถานการณ์ได้ว่า เราก็รู้ดีว่า ลุยไปก็ไม่เห็นอะไรอยู่ดี นอกจากเห็นหมอกลงขาวจัด คงไม่ได้เห็นต้นไม้สวย ๆ ในปางอุ๋งหรอก..
ไว้ค่อยมาใหม่ในหน้าหนาวดีกว่า..จะดีขึ้นกว่านี้แน่นอน ..
ก็เลยตัดสินใจกลับรถ ไปปางมะผ้าต่อ
เสียดาย ลืมถ่ายรูป มัวแต่ ยุ่ง ๆ กับกระเป๋าเสื้อผ้า กับ ชุดกันฝน ไปจอดรถตรงทางขึ้นพระตำหนักปางตอง มีศาลาเล็ก ๆ หลบฝนสักพัก เปลี่ยนชุดกันฝนใหม่.. สวมเข้าไปใหม่.. ให้กระเป๋ากล้องไม่เปียกฝน..
เฮ้อ..เป็นสถานการณ์ค่อนข้างแย่นะ.. ฝนตกหนัก..ไม่มีใครขี่รถผ่านมาสักคันมากว่าชั่วโมงล่ะ ตั้งแต่ ขี่รถจากป้ายแยก ที่ บอกทางไปน้ำตกผาเสื่อ
โถ่. พ่อคุณแม่คุณ.. เพิ่งนึกได้ว่า เราเพิ่งผ่านทางชันขึ้น ข้ามภูเขามา 4 ลูกนะเนี่ยเรา..
โถ่ ๆ งานเข้าแล้วตรู.. ต้องรีบไปแล้วเรา เดี๋ยวเข้าปาย มืดค่ำซะหรอก
พ่อแก้ว แม่แก้ว.. เข้าเกียร์ 1 เป็นโค้งลาดชัน ลง หักศอก เป็นตัว U น่ากลัวฉิบ
ฝนตกหนักด้วย ถนนลื่น.. ยังดี จากประสบการณ์รถล้ม ที่แม่แจ่ม ก็สอนให้รู้ว่าให้บีบแตร เผื่อมีรถสวนทางมา
ขี่ออกมาเรื่อย ๆ จนโผล่ เส้นทางหลวง หมายเลข 1095
เตรียมตัวเข้าสู่ เส้นทางโหดอีกรอบ.. เข้าสู่ปางมะผ้า ที่เคยลงรูปในเว็บ ว่า พิชิต 1,500 กว่าโค้ง
รู้เลย..ว่า เราจะต้องขึ้นเขาไปอีกหลายลูก ท่ามกลางฝนตก.. บ้าจริง ๆ เรา คิดไปได้ไงเรา ช่างกล้าขี่ขึ้นเขา ที่มีหลายโค้ง ก่อนเข้าปางมะผ้า หน้าฝนเวลานี้
ไม่กลัวลื่นตกเขาเรอะ.. (ในใจถามตัวเอง)
ไม่กลัวครับ พี่น้อง.. อตุส่าห์ มาถึงนี่แล้ว จะให้ถอยไปไหนละเรา ?
แวะจอดถ่ายรูป ก่อนลุยขึ้นเขาลูกต่อไป ดูซิ.. สวยมากเลย..ถึงว่า พวกกลุ่ม Big Bike ต่างประทับใจเส้นทางนี้
จากคุณ |
:
KJ_FBI
|
เขียนเมื่อ |
:
18 ก.ค. 52 19:43:31
|
|
|
|
|