ลุยเมืองลาวในอดีต
|
|
มาแล้วครับ....เมื่อเย็นลองเอารูปโพสลงไปใหม่...มีรูปแสดงให้เห็น...กำลังสงสัยว่า...มันเกี่ยวกับสาเหตุที่ผมขอดู Preview ก่อนหรือไม่....ภาพถึงไม่ปรากฏ...ครั้งหลังสุดนี้ ผมไม่ขอดู Preview..ตัดสินใจส่งไปแบบไม่ต้องตรวจทานเลย....ภาพก็มีให้เห็น....ใครเป็นเซียนโพสต์แนะนำผมหน่อยครับ...จะได้มีเรื่องและรูปมาเล่าให้ฟังโดยสมบูรณ์แบบ...ขอบคุณครับ...
....กลับมาเล่าเรื่องให้ฟังใหม่นะ....จะขอดึงเอาโพสตอนเย็นขึ้นมาท้าวความในนี้ก่อน...แล้วค่อยต่อในกระทู้ที่2....กันเพื่อนที่ไม่ได้อ่านในตอนบ่ายตกกระทู้.....หรือว่าจะให้ผมเล่าต่อไปได้เลย...โดยไม่กังวลว่าเพื่อนๆที่มาไม่ทันจะตกกระทู้หรือไม่....บอกมานะครับ...จะได้ไม่เสียเวลากัน...ตอนนี้ผมค้นพบรูปที่ไปเที่ยวในช่วงแรกๆเยอะแล้ว....ความจำกลับมาได้หมดจากภาพที่เห็น....หรือจะให้เปลี่ยนบรรยากาศไปเขมรบ้าง-ญวนบ้าง....พม่าบ้าง....มาเลย์...อินเดีย....โหย...เจอะภาพแล้วจำได้หมดครับ....แต่ภาพบางชุดอาจจะมัวไปบ้างก็ข้ออภัย....
เล่าต่อนะครับ.....
เส้นทางต่อจากนี้ไปเริ่มไต่เข้าหาเส้นทางสูงชันขึ้นเรื่อยๆ อากาศเริ่มเย็นลง ถนนหนทางที่เคยเป็นกรวดและหิน เริ่มได้รับการบูรณะ ดีกว่าไปครั้งก่อนมาก เราแวะพักที่บ้านสามแยก และเติมน้ำมันไปครั้งหนึ่ง เพราะระยะทางตรงนี้ผ่านไปแล้ว 200 กม.ตามหน้าปัดเรือนไมล์ที่ผมเซ็ทเอาไว้
บ้านสามแยกที่กล่าวนี้ เป็นทางแยกที่จะไปเมืองเชียงขวง(เชียงขวาง).....อันเป็นที่ตั้งของทุ่งไหหิน ที่ผมมีเป้าหมายสำหรับการมาล้างตา
.....เลี้ยวขวาที่บ้านสามแยกนี้ไปอีกประมาณ 200 กม.ก็จะถึงเมืองเชียงขวงได้ทางหนึ่ง หรือจะผ่านเลยไป อีกประมาณ 400 กม.(ผ่านเมืองหลวงพระบางไปทางเหนือที่จะไปเมืองพงสาลีหรือไปเมืองหลวงน้ำทาก็ได้...เป็น3แยก...ประมาณ 200 กม.)ก็จะมีทางเลี้ยวขวาที่เมือง"อุดมไซ"ไปอีกประมาณ 100กม.ก็ถึงเมืองเชียงขวงได้เช่นกัน....ก็แล้วแต่ว่าใครจะอยู่ใกล้แยกไหน ก็เข้าทางแยกนั้นตามถนัด
แต่วันนี้ เราจะยังไม่เข้าเมืองเชียงขวง เพราะเป้าหมายของเราอยู่ที่เมืองพงสาลี เพราะฉะนั้น เราจะเลี้ยวไปทางซ้าย เข้าเมืองเชียงเงินแล้วต่อเข้าเมืองหลวงพระบางในช่วงต่อไปตามลำดับ
หลังจากขับขี่รถเลาะหลีกกองหญ้า ที่ชาวบ้านเขาเอามาตากแห้งอยู่บนถนน(ส่วนมากเป็นชาวแม้วที่ถูกทางการลาวกวาดต้อนให้ออกมาอยู่ริมถนน เพื่อง่ายแก่การปกครอง.....เพราะแต่เดิมนั้นแม้วคือศตรูหมายเลขหนึ่งของลาว คราวที่อเมริกาเข้ามาช่วยต่อต้านคอมมิวนิสต์.....ฝ่ายคนลาวเชื้อชาติแม้ว ไม่มีอะไรจะทำ และก็มีความคิดแบบลาวผสมแม้วว่า หากได้อาสาเข้ามาเป็นทหารรับจ้างอยู่กับฝ่ายอเมริกาแล้วไซ้ร....ถ้าแม้วเป็นฝ่ายชนะคอมมิวนิสต์ แม้วก็จะก้าวขึ้นมาเป็นผู้นำประเทศ.....และสามารถพัฒนาตัวเองจนได้เป็นประเทศมหาอำนาจได้เสร็จ ลาวก็จะไม่อยู่ในสายตาแม้วอีกต่อไป ......การส่งปลาแดกไปขายตีตลาดโลกก็จะไม่มีลาวมาเป็นคู่แข่งอีกเช่นกัน.....ว่าแล้ว นายพลวังเปารัฐบุรุษของขบวนการแม้วกู้ชาติ ก็ขอเป็นนักรบอยู่ทางฝ่ายมะริกาดีกั่ว
รบกันไปได้สามปีกับสี่เดือน ตามสำนวนยี่เก...ทหารอเมริกันเกิดเบื่อๆอยากๆในสงครามนอกรั้วบ้าน ก็เลยชวนนายพลวังเปาไปขายไก่ทอดเคเอฟซี. ที่ประเทศมะริกานู่น ส่วนหาบเต้าฮวยและน้ำเต้าหู้ทั้งหมดนี้ ยกเอาไว้ให้เป็นมรดกของชาวแม้วทำมาหากินกันต่อไปที่เมืองลาวนี่แหละ
พวกแม้วส่วนที่เหลือก็เลยเซ็งมะด้องก้อง ต้องหลบหนีอยู่กันตามป่าตามเขาต่อไป.....จนกระทั่งรัฐบาลลาวตั้งหลักได้และสามารถจัดการปกครองได้ครบทุกแขวงแล้ว.....ทางการลาวก็เลยต้อนเอาชาวแม้วทั้งหมดให้ออกจากป่าและเขา.....เอามาอยู่ริมถนนซะให้หมด เพื่อง่ายแก่การปกครองดังที่เล่าผสมเบียร์ให้ฟังมานี่แหละ)
.....โอย เหนื่อย....
| จากคุณ |
:
kiengmoto 
|
| เขียนเมื่อ |
:
9 ส.ค. 53 19:02:22
|
|
|
| 
