~ ~ ขอพื้นที่เล่าความภูมิใจเล็กๆ ของผู้หญิงคนหนึ่ง.... กับการได้เป็นพลเมืองดี ~~
|
 |
อยากเล่าให้ฟังเป็นความภูมิใจเล็กๆ ที่อยู่ในอกไม่เล็ก 
เราขับรถมาหลายปีและหลายครั้งก็ได้รับน้ำใจจากเพื่อนร่วมทางคนอื่นอยู่สม่ำเสมอ แต่ไม่คิดว่าวันหนึ่งผู้หญิงกลัวเลือดมากคนนี้จะได้เป็นพลเมืองดีกับเขาได้เหมือนกันนะเนี้ย....
กาลครั้งหนึ่งยังไม่นานเท่าไหร่ดอกนะ!
นางเอกของเรื่องนี้ ขับรถกลับจากการสัมมนางานหนึ่งมุ่งหน้ากลับบ้าน ระหว่างทางนางเอกของเราเกิดอาการข้าศึกบุกแต่มองระยะทางแล้วประเมินสถานการณ์ว่าทันจึงไม่แวะปั๊ม... สมองสั่งเท้าว่า รีบหน่อยโว๊ยยยยยยย..... เหยียบเลยยยยยยยยยย.... ...เย้! เข้าหมู่บ้านรอดแล้วตรู
หมู่บ้านของนางเอกนั้นระหว่างป้อมนอก เข้าสู่ป้อมในระยะทางน่าจะประมาณ 2 กม. ขับเลี้ยวผ่านทะเลสาบไป 500 เมตร นางเอกก็ต้องเหยียบเบรกแทบไม่ทันเนื่องจากเห็นรถ For
สีดำคันหน้าเบรกยาวแบบกะทันหันและหยุดนิ่ง.....
นางเอก: เกิดอะไรขึ้น????
.> ขับรถไหลตามไปเรื่อยๆ จนถึงรถ For
นั้น
ภาพที่เห็นล้อหน้าข้างคนขับทับจักรยานไว้ฝรั่งเป็นคนขับลงมาดู ระหว่างล้อเลื่อนไปช้าๆ ตาก็ไม่ค่อยกล้ามองแต่ก็ยังมองคือว่านางเอกเราค่อยข้างกลัวเลือดและภาพแบบนี้นะค่ะ....จะเป็นลม.
ภาพต่อมาที่เห็นคือผู้ชายคนหนึ่งกำลังอุ้มเด็กผู้หญิงไว้ในอ้อมแขนวิ่งมาหารถให้พาไปหาหมอ เลื่อนรถไปเรื่อยๆ เพราะตอนนั้นสมองของนางเอกเราคิดถึงแต่ส้วมอยากเข้าห้องน้ำมากๆๆๆๆ จนผ่านผู้ชายกับเด็กไปแต่ตาก็ยังมองกระจกหลังตลอด......ทั้งถนนนอกจากรถที่ชนแล้วก็เหลือเราอีกคันเดียวนิว๊า!
นางเอก: เอาว่ะ! เข้จะแตกก็ชั่งมัน ถอยหลังปูดดดดดดดด! กดกระจกบอก พี่ค่ะเอาน้องขึ้นมาเราไปส่งให้ (แต่ตาไม่กล้ามองกลัวเห็นเลือด)
หลังจากนั้นบรรยายกาศในรถก็กลายเป็นความกดดันในบัด Now. เสียงร้องของเด็กที่เจ็บปวดบวกกับเสียงคนเป็นพ่อที่ห่วงลูกสาวแทบขาดใจ
ขับไปหัวใจก็เต้น ตุ๊บตับๆ มือสั่น งิกๆ กลัวเด็กจะเป็นไรมาก
ณ. เวลานั้นเข้าใจเลยว่าพี่ๆ รถอาสาฯ ทั้งหลายทำไมถึงรีบ ถึงซิ่งกันจังเพราะวันนั้นเราเองก็เหยียบไม่เบา
ที่สำคัญ.......ก็เข้าใจแหระว่าเข้หดมันเป็นงี้นิเองหนอหายไปเป็นปลิดทิ้งเชียว!
ไม่ถึง 20 นาทีก็ถึงโรงพยาบาลใกล้บ้านที่สุด หลังจากส่งลงตอนแรกว่าจะกลับเลย แต่มาคิดได้ว่าพี่ผู้ชายคนนั้นไม่น่าจะมีเงินหรือเอกสารอะไรติดตัวเลยเพราะเขาพาลูกออกมาถีบจักรยานเล่นในหมู่บ้าน หากโรงพยาบาลไม่รับรักษาจะทำอย่างไร จึงตามไปหาที่ห้องฉุกเฉินและให้ยืมโทรศัพท์ติดต่อที่บ้านแต่ติดต่อใครไม่ได้เราเลยให้ยืมโทรศัพท์ไว้เพื่อมีคนโทรกลับมา หลังจากนั้นเราก็ลากลับระหว่างเดินออกมาพี่ผู้ชายวิ่งมาไหว้ขอบคุณ (คงหายตกใจแล้ว) นางเอกของเราเดินออกด้านหลังเพื่อกลับไปเอารถแทบออกประตูไม่ได้ค่ะแบบว่า.............. หน้าบาน
ขอบคุณตัวเองที่กล้าช่วยเหลือเขาจนได้ความสุขเป็นสิ่งตอบแทนนึกถึงเมื่อไรก็ยิ้มสุขใจทุกที....... เราก็ทำได้วุ้ย!
ขอบคุณและรักทุกคนที่ทนอ่านจ้า
| จากคุณ |
:
sakulna   
|
| เขียนเมื่อ |
:
17 ม.ค. 54 11:49:24
|
|
|
| 
