ความคิดเห็นที่ 1 เสียดาย ภาพไม่แจ่มแจ๋ว ถ่ายตรงสถานที่จริง บน"เขาโต๊ะแซะ"จ.ภูเก็ต ตรงในภาพข้างบน..ถ่ายตรงที่ผมเดินวันแรก ได้แค่ตรงนี้ นั่งหอบ ดูวิวไกลๆสักใหญ่ แล้วค่อยๆย่องลงเดินกลับ นั่นเป็นการ"หาเรื่องเจ็บตัว"ดอกแรกในชีวิตของผม โห..คุณเอ๊ยย ใจมันพร้อมหรอก แต่ร่างกายเรา ที่เป้นคนมาหากินกลางคืน ซึ่งช่วงประมาณตั้งแต่ปี2529-30 ร้านอาหาร-คาเฟ่ เปิดกันยันพระบิณฑบาตรเช้าเลยละ  พอเมาเป๋ออกจากร้านเหล้า ก็ใส่บาตร,นิมนต์พระเชคบิลล์กันเลยหน้าร้าน เริ่มนอนตอนที่คนทั่วไปเขาตื่นออกทำงาน..ตื่นบ่าย-เย็นไปเดินออกกำลังกาย ผมทำอยู่อย่างนั้น แล้วยังต้องดูแลลูกชาย2ขวบกว่า..พาไปเดินด้วย ก็ต้องแบกขี่หลังเดิน ๆ ๆ ขึ้นเขา..ได้กำลังขาเพิ่มไปในตัว ความเจ็บปวดร่างกายถามหา..เริ่มจาก"รองเท้ากัด" เดินขึ้นไม่เป็นไร..ระยะทาง 2.5 ก.ม.  แต่ตอนเดินลงซีครับ ปลายเท้า,นิ้วเท้ามันทิ่มชนหัวรองเท้า..เล็บดำ-หลุดหลายตลบเลยละครับ ไหนจะข้อเท้าเคล็ด,แพลง,กล้ามเนื้อฉีก..เพราะการเดินเท้าขึ้นภูเขา ไม่ใช่เดินทางราบปกตินี่ครับ แล้วไม่ใช่เดินชมวิว..แต่เดินแบบออกกำลังกาย ฉับๆ ๆ ๆ จับเวลากันทุกวัน ตีนเขา-ถึงสุดยอดทางบนเขา(ทางตัน)ใช้เวลา 20-21 นาที ใช้เวลาเป็นเครื่องวัดความสมบูรณ์ของร่างกายในแต่ละวัน จากเดิม เคยเป็นคนขี้เหล้า ดูดบุหรี่ ผมต้องปรับสภาพจิตใจอย่างรุนแรง เพราะทำงานที่เดิม ที่เคยกินเหล้า,สูบบุหรี่..ต้องอดกลั้น"ความอยาก"รุนแรงจริงๆ   จากตอนเลิกงาน-โอ้เอ้,เสเพล ไปเมากันต่อริมชายหาดไหนสักแห่ง..กลับบ้าน สายๆ หรือค้างโรงแรมกับหญิง..กลับเที่ยง(เชคเอ้าท์ซิ จำเป็นต้องกลับ) ผมต้องกลายเป็นคน อยากกลับบ้าน..นอนเร็วๆ นอนให้มากๆ กินเยอะๆ(ก่อนๆดื่มแล้วไม่กินข้าว)..เพราะห่วงว่า"พรุ่งนี้จะทำสถิติแย่กว่าเมื่อวาน(เดินขึ้นเขา) "ยาหม่อง"ครับ ผมใช้ยาหม่องขวดโตๆ ขวดละ 35บาท ทาๆถูๆ บีบๆ นวดๆ บรรเทาตามมีตามเกิด  ไม่ใช่เจ็บขาอย่างเดียว เกือบสุดยอดเขาโต๊ะแซะ ที่สถานีรีเลย์สัญญาณTVช่อง7 มีผู้ใจบุญ ทำเครื่องยกน้ำหนัก ไว้ให้คนเดินเขา มาเล่นกล้ามกันฟรี..น้ำกินฟรี ทีนี้ผมก็ต้องเจ็บนม(หน้าอก)อีกดอกซีครับ เพราะยกดัมเบลนั่น-โน่น-นี่ ลูกเล็กลูกใหญ่  วิดบาร์คู่ จากเดิม..ก่อนจะออกกำลังกาย มาเดินขึ้นเขาและฟิตกล้าม ผมมีน้ำหนักตัว 56 ก.ก./ความสูง179cm...ผอมมากใช่ไหมครับ แค่เวลาประมาณ 2 ปี กับการอดทนเปลี่ยนสถาพชีวิตและร่างกาย ผมมีน้ำหนักขึ้นถึง 65 ก.ก. หน้าอกที่เคยแฟบๆ ก็มีกล้ามนูน,ขาเล็ก ก็มีกล้ามเนื้อขึ้นเห็นชัดเจน ทางขึ้นเขาระยะทาง 2.5 ก.ม. จากวันแรกหอบแทบตาย หนึ่งปี ต่อมา..ผมวิ่งจ๊อกกิ้งถึงยอด ด้วยเวลา 18นาที.เร็วกว่าเดินนิดหน่อยเท่านั้น จากการ"เหนื่อยหอบ-แล้วหมดแรง"..ต่อมากลายเป็น"ยิ่งเหนื่อยหอบ-ยิ่งมัน" ยิ่งเดิน ยิ่งมีความสุข  และภูมิใจตัวเองอย่างหาอะไรเปรียบไม่ได้ เพราะเป็นการเปลี่ยนชีวิต ด้วยตัวเราเอง โดยการให้คำมั่นสัญญากับตัวเอง คิดในใจ บอกกับตัว โดยไม่มีใครได้ยิน แม้แต่เมียและลูก จากคุณ : ตาสาน เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 55 21:58:08

ความคิดเห็นที่ 2 เอาละนะ ทีนี้เริ่มมันกับชีวิตแล้วละครับ ตัวเราน่ะ ไม่เห็นความเปลี่ยนไปของสรีระตัวเองมากนัก แต่รู้ว่า เวลาก้มมองลงไป(แก้ผ้าอาบน้ำ)เห็นหน้าอกตัวเองนูนๆแฮะ ..เวลาแกว่งแขน สะบัดน้ำ รู้สึกแขนเรามันหนักๆ ที่ขาก็ใหญ่ขึ้น หนักขึ้น แค่ไม่กี่เดือน ผมรู้สึกสบายตัว โล่งอย่างบอกไม่ถูก จากคนไม่ค่อยมีเหงื่อเลย..กลายเป็นคนชอบดื่มน้ำมากๆ เหงื่อก็ออกดี อ้อ..อีกอย่างสำคัญ ที่ผมลืมเล่าไปนิด..เกี่ยวกับการ"ร้องเพลง"ของผม ก่อนหน้าที่ผมจะหักดิบ-เลิกบุหรี่  เหตุผลสำคัญที่ผมตัดสินใจเลิกเด็ดขาด เพราะ ช่วงนั้น ผมร้องเพลงในคีย์สูงๆไม่ได้-ปีนไม่ไหว-เสียงไม่ถึง (ผมร้องเพลงร๊อคเช่น Sherbet,Scorpion,Canzus,etc.เพลงที่ผมร้องบนเวทีก็เช่นวงซิลลี่ฟูล,เป้ ไฮร๊อค,เบิร์ด,) ผมตกใจมาก..เสียใจ ที่ปล่อยตัวเองโทรม เพราะหลงไปกับความบ้า,ความเมา,หลงไปกับความเสเพลงกับผู้หญิงนักเที่ยว..ผมจึงตัดสินใจ"หักดิบ"เพื่อ"ดัดสันDaan"ตัวเองด้วย กลับมาถึง..ตอนที่ร่างกายผมสมบูรณ์สุดขีด 1-2ปีบนเขาโต๊ะแซะ..ที่ผมวนเวียนเปลี่ยนชีวิตกับการเพิ่มพลังให้ตัวเอง เมื่อร่างกายผมฟิต..ผมเริ่มออกวิ่งระยะทางไกลๆอกกไปจากบ้านมากขึ้น ภูเก็ตเป็นดินแดนไข่มุกอันดามันอย่างแท้จริง วันแรกที่ผมเดิน-วิ่งทางไกล คนเดียว ระยะทางคงประมาณ40 กว่าก.ม. วันนั้น เป็นวันที่ 5 ธันวาคม(จำปีไม่ได้)..เอาละ"วันเฉลิมฯ"เราจะวิ่งทางไกล ผมให้เมียและลูกชาย สามขวบกว่า..ขี่มอเตอร์ไซค์ไปรอผมที่"หาดป่าตอง" ส่วนผมเดินอ้อมไปทาง"ห้าแยกฉลอง"(จากบ้านบ่อแร่ อ.เมือง) เมืองภูเก็ต-ห้าแยกฉลอง-เลี้ยวขวา-กะตะ-กะรน-หาดป่าตอง (ผมพยายามก๊อปปี้ภาพถ่ายดาวเทียมจากกูเกิ้ล จะเอาภาพมาลงที่นี่..แต่ทำไม่เป็นครับ) สภาพที่ผมเดิน(วิ่ง)ไปหาเมียและลูกที่หาดป่าตอง..เธอปูเสื่อรอผมใต้ร่มไม้ถึง 4 ชั่วโมงมรการเดิน-วิ่งของผมวันนั้นครับ จากคุณ : ตาสาน เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 55 22:27:08

ความคิดเห็นที่ 3 ผมรู้รสความเจ็บปวด จากการออกกำลังแบบเอาเป็นเอาตาย..เพื่อเอาชนะ"ความอยากบุหรี่"จนร่างกายผม(คิดว่า)โอเค การวิ่งจ๊อกกิ้งของผม เป็นเรื่องขาดไม่ได้แม้แต่วันเดียว ในช่วงที่ร่างกายผมเฟิร์มสุดๆ มันเป็นความสุขมากๆที่ได้ออกไปวิ่ง..แล้ววิ่งเป็นสิบๆกิโลเสียด้วยในแต่ละวัน แล้วถนนหนทางที่ทอดไปตามริมทะเล,ในป่ายางเงียบๆ ไม่มีบ้านคน..มองเห็นวิวทะเลไกลๆลิบโน่น..สภาพถนนเป็นเนินขึ้น-ลงเขาตลอด..มันจึงยิ่งท้าทายพลังขาตัวเองในทุกๆวัน ผมจะคิดหาสถานที่ หาเส้นทางวิ่งที่ไม่ซ้ำทางเดิม หาวิวใหม่ๆ วิ่ง-เที่ยวชมไปเรื่อยๆ เส้นทางที่เพื่อนๆคนภูเก็ตในห้องรัชดาปั่นจักรยานเที่ยวกัน..ที่เคยเอาแผนที่ดาวเทียมลง..ผมเคยวิ่งมาหมดแล้วทั้งนั้น และแล้ว...ผมก็ต้องมา"แป๊ก"ตกม้าตายที่..."ฟุตบอล"ครับ เพราะความคิดหลงตัวว่า..เราแข็ง-แกร่งเว๊ย..วิ่งขึ้นเขาเป็นสิบๆโลทุกวัน-แจ๋ว วันหนึ่ง เห็นคนในหมู่บ้านใกล้ๆ เขาเล่น"บอลโกล์หนู"สนามไม่ใหญ่มาก....เอาเลย  ขอลงเล่นมั่ง วิ่งไล่บอลเขา จ๊ากๆ ๆ ฟั่บๆ ๆ ๆ ซิกแซก หลอกล่อเขา..ว่างั้น-เก่งเหลือเกิน รุ่งขึ้นซีครับ.....โอยเลย นั่งก็โอย...ลุกก็โอย...ยิ่งนั่งส้วมงี้...โหย นั่งไม่ได้ นั่งกินข้าวกับเมีย(นั่งพื้น)หงายหลังโครม..เจ็บขา-เจ็บตูดมากๆ ..ระบมไปหมด หยุดวิ่งจ๊อกกิ้งไปตั้งหลายวัน ทำเป็นซ่า  ทำเป้นว่าข้าแกร่ง.ขี้หมาชัดๆ แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 55 22:46:31 จากคุณ : ตาสาน เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 55 22:44:16

ความคิดเห็นที่ 4 ทีนี้ มาถึงการ"หาเรื่องเจ็บตัวกับจักรยาน"มั่ง เมื่อสมัยก่อนนู้นน..ช่วงวัยรุ่น 15-16 ปี(ประมาณ2513-15) ตอนอยู่บ้านนอกสุโขทัย ผมเคยปั่นจักรยานกลางคืน แบบ"มืดตึ๊ดตื๋อ"เป็นข้างแรม..เดือนไม่มี ไฟฟ้า ตามถนนไม่มี(ห่างจากตัวอำเภอ10ก.ม.) ยิ่งตามบ้านนี่..สมัยนั้น มีไฟฟ้ากันใหม่..ไม่ค่อยมีบ้านไหนเปิดไฟกลางคืนกัน มีห่างๆมากที่เปิดไฟไว้บ้าง ผมปั่นเจ้าจักรยาน กลับจากไปเที่ยวต่างหมู่บ้าน..ถนนก็สีดำ เห็นสองข้างทางแค่ลางๆ ผมใช้ความเคยชินบวกบ้าบิ่น ปั่นจักรยานกลับบ้าน ..ขาไปน่ะหัวค่ำ..ชาวบ้านยังเปิดไฟตามบ้าน..ขากลับดึกๆ ปิดไฟกันทุกบ้าน ปั่นๆ ไปในความืด..ตาพยายามเพ่งมองไฟไกลๆโน้นเป็นจุดหมาย โครม!!!!!  ไม่รู้ชนกับอะไรครับ..ผมรู้สึกว่าตัวผมลอย-พลั่ก!!หล่นบนถนน แบบเอาหน้าไถลงถนน แต่ด้วยความกลัว..รีบควาน-จับจักรยานได้..ก็รีบตั้ง-วิ่งจูง..แล้วขึ้นขี่ ปั่นจ๊ากๆ กลับบ้าน.....จนแก่ๆทุกวันนี้ ผมยังคิดไม่ออกว่า"ชนกับตัวอะไร" นี่เรื่องจริงครับ..แต่เดาว่าเป็น"ควาย"เหมือนกันครับ อ้อ..จักรยานคันที่ผมปั่นชน(?)คราวนั้น  เป็นแบบในรูปข้างบนนั่นเองครับ แต่สีดำ จากคุณ : ตาสาน เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 55 23:01:53

ความคิดเห็นที่ 5 เดี๋ยวตอนต่อไป จะเป็นเจ็บตัว(ขา)จากการหลงตัวเองอีกเช่นเคย ที่คิดว่าตัวแข็งและแรงดี  โหย เราขี่จักรยานปีนเขาโน้น-ขึ้นเขานี้เป็นสิบๆโล "ไม่เจ็บ-ไม่เป็นไรที" เดี๋ยวดู"การหาเรื่องเจ็บตัว"กับการเดินขึ้นบันได 1,273 ขั้นที่"วัดถ้ำเสือ จ.กระบี่"เมื่อวันเสาร์ที่แล้วนี่เองครับ มีคลิปครับ....สักครู่ Uploadไว้ขณะที่เขียนเล่าๆมานี่แหละครับ เดี๋ยวมาเล่าต่อครับ ดูน้องๆข้างล่างเค้าขี่รถเที่ยวกันก่อนนะ แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 55 23:09:22 จากคุณ : ตาสาน เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 55 23:08:41

ความคิดเห็นที่ 6 สวัสดีตอนสาย 20 มกราฯครับ เรื่องราว"การหาเรื่องเจ็บตัว"ตรงนี้ เป็นประสบการณ์ที่เรารับรู้เองว่า การที่เราทำอะไรบางอย่างที่ชอบอยู่ประจำก็นึกว่าแจ๋ว-เจ๋ง แต่พอลองไปทำอย่างอื่นบ้าง กลายเป็นเรื่องที่ต้องคิดใหม่เลยว่า "คนเรามันไม่ได้เก่งไปซะทุกเรื่อง"เหมือน"อันความรู้ รู้กระจ่างแต่อย่างเดียว แต่ให้เชี่ยวชาญเถิดจะเกิดล"นั่นเชียว เมื่อวันอาทิตย์ก่อนโน้น(8ม.ค.)ผมขี่"เสือมืด"จย.คู่บารมีผม ไปปีนเขานาคเกิด ที่มีพระพุทธมงคลนิมิตร พระพุทธรูปองค์ใหญ่มากๆ ตระหง่านเด่นบนยอดเขาสูง สร้างจากหินอ่อนสีขาวทั้งองค์ ขี่งทางราบ ตามถนนจากบ้านถึงตีนเขา ก็สัก 10 กว่าก.ม.ปีนเขาคดเคี้ยวไปยอดเขานาคเกิดอีก 6 ก.ม.(ไม่แน่ใจ) พอขึ้นช่วงแรกก็เป็นเรื่อง..เกียร์..เฟืองท้ายปรับขึ้นเกียร์6-7-8ไม่ได้..ได้แค่5เท่านั้น  ช่วงไหนชันดิ๊กๆ ที่เคยสาว"หน้า1-หลัง8"แล้วผ่านฉลุย ก็ไม่ไหวซีครับ ก็เดินจูงซีครับ ทำไงได้ ช่วงไหนไม่ชันดิ๊ก ก็พอปั่นได้..ฝรั่งเดินออกกำลังกายกันเยอะมาก  บางคน,บางคู่ นุ่งกางเกง"Muay Thai" ...ฝรั่งมาเช่าบ้านแถวย่านบ้านนาบอน.ห้าแยกฉลองเพื่อฝึกซ้อม"มวยไทย"เยอะมากครับ  บางวันเห็น ฝรั่งเดินลาก"ยางรถยนต์เส้นบะเริ่ม"ตามถนน..เอากำลังขากัน วันนั้น ตั้งแต่ 7 โมง ปั่นกลับถึงบ้าน เกือบบ่ายโมง  สบายๆครับ ไม่มีเจ็บแข้งขา ก็อ่อนเพลียแต่อย่างใด แต่เมื่อเสาร์ที่ผ่านมาซีครับ เดินทางไปแวะที่"วัดถ้ำเสือ"จ.กระบี่ ที่มีบันใด ปูน 1,273 ขั้น ให้คนเดินขึ้นไปนมัสการพระพุทธบาทจำลองบนยอดเขา เป็นการทดสอบสมรรถนะร่างกายอีกครั้ง หลังจากเมื่อประมาณ 7-8 ปีที่แล้ว เคยไปที่วัดนี้ครั้งหนึ่ง แล้วเดินขึ้นบันไดนี้มาแล้ว ครั้งนั้นอุ้มลูกชาย 3 ขวบเศษขึ้นไปด้วย...ลงมาแล้วมีอาการ"เดินไม่เป็น-นั่งไม่ได้"หลายวัน ให้เห็นจุดหมายแบบไกลๆก่อนถึงทางเข้าวัดถ้ำเสือ จ.ซกระบี่ครับ จากคุณ : ตาสาน เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 55 09:57:51

ความคิดเห็นที่ 7 ทางเริ่มขึ้นบันได..เมื่อครู่ผมเขียนจำนวนขั้นผิดครับ จากคุณ : ตาสาน เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 55 10:00:53

ความคิดเห็นที่ 8 ช่วงกึ่งกลาง จากคุณ : ตาสาน เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 55 10:03:33

ความคิดเห็นที่ 9 Login เข้ามาให้กำลังใจครับ ในฐานะ คนแก่ด้วยกัน  อิ อิ จากคุณ : คนเมืองฉะ8-) เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 55 10:30:54

ความคิดเห็นที่ 10 ถึงแล้ว...Yesss พูดแทบไม่ออก นี่แหละ..นักปั่นที่เคยพิชิต"เขาชันๆ-ปั่นยาวๆ"มานักต่อนัก มาใช้ร่างกายอีกแบบหนึ่ง..จึงเกิดอาการ"เดินไม่เป็น"ไปหลายวันเลยทีเดียว ..นี่ขนาดก่อนเดินขึ้น วอร์มอัพนะครับ ยืดแข้งขาพักหนึ่ง แล้วมั่นใจว่า คงไม่เจ็บขาเหมือนคราวก่อนเมื่อ 8 ปีที่แล้ว..ที่ไหนได้ จากคุณ : ตาสาน เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 55 10:34:00

ความคิดเห็นที่ 11 แวะมาติดตามอ่านครับ จากคุณ : สอระ เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 55 10:38:25

ความคิดเห็นที่ 12 สวัส(ซะ)ดีๆครับคุณสอระ ขอบคุณ"คนเมืองฉะ8.."นี่ ฉะเชิงเทราป่าวเนี่ย พวกผมตอนนี้ กำลังดูแผนที่ วางแผนเดินทางไกลจากภูเก็ต(สงกรานต์) แวะนอนกบินทร์บุรี1คืน(เพื่อนมาดำหัวคนแก่)..ผ่านเมืองฉะฯเปล่าเนี่ย แล้วยาวไป เชียงคาน..แล้วเลาะเส้นทางริมน้ำโขง ลงไป นครพนม..อุบล..สุรินทร์...ฯลฯ แฮะ ๆ วางแผนกันข้ามปีครับ ขนาดปีใหม่ 56 ก็วางไว้ว่า แม่สอด-แม่เสรียง-แม่ฮ่องสอน-เชียงราย-น่าน..ฯลฯ เที่ยว  ก่อนจะแก่กว่านี้ครับ แก้ไขเมื่อ 19 ม.ค. 55 10:43:03 จากคุณ : ตาสาน เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 55 10:40:37

ความคิดเห็นที่ 13 ตอนเดินบนฐานยอดสุด  ชมวิว 360 องศา..ตื่นตามากครับ แล้วเจอะนี่...พระท่านคงรำคาญพวกมารผจญ จากคุณ : ตาสาน เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 55 10:45:54

ความคิดเห็นที่ 14 ตามอ่านตั้งแต่เมื่อคืนค่ะ จากคุณ : n เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 55 11:03:41 A:203.170.242.208 X: TicketID:274501

ความคิดเห็นที่ 15 เป็นกำลังใจให้ครับ...หัวอกเดียวกันเลย เมื่อก่อนผมเที่ยวหนักมาก กินเหล้าแทบจะทุกวัน นอนวันละ 4 ชม. เป็นอย่างมาก (ทำงานกลางวันนิ) มาตอนนี้ออกกำลังกายมากขึ้น นอนมากขึ้น กินมากขึ้น เหงื่อออกมาขึ้น (อาการเหมือนๆ ตาสานเลยครับ) หุ่นดีขึ้นอย่างเห็นได้ขัด!! เมื่อก่อนผมสูง 178 ซม. หนักแค่ 59 กก. แต่ตอนนี้ น้ำหนักขึ้นมาเป็น 64 กก. แล้ว พร้อมหุ่นที่ดูดี...กระชากใจตุ๊ดมากๆ (-"-) จากคุณ : Into the Groove เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 55 11:19:28

ความคิดเห็นที่ 16 Into the Groove หุ่นเรา เท่ากันเด๊ะครับ เมื่อครู่ ข้างบน ลงคลิปผิดครับ ที่บอกว่า ถึงแล้ว Yess..กลายเป็นตอนลงซะนี่ จากคุณ : ตาสาน เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 55 11:40:37

ความคิดเห็นที่ 17 อาการ"เดินไม่เป็น"ที่ขา..เริ่มออกอาการตอนเดินลงครับ ตอนเท้าที่เหยียบขั้นล่าง...มันแทบจะอ่อนพับลงไปเลย นี่แหละหนอ..การหลงตัวเองว่า"แข็ง-แกร่ง-อึด"ที่เคยมั่นใจตัวเอง มาเจอะการใช้กำลังร่างกายในอีกรูปแบบที่แตกต่าง..แทบร่วง เป็น"อุทาเห่า..ว่าอย่าเฝ้าแต่หอน"-เอ๊ย-อุทาหรณ์ให้คนแกร่อย่างเรา(ผมเนี่ย)อย่าเอิดให้มาก อิ อิ เอิด  คนภูเก็ตคือ"ตะลึ่งฮั่นแหล่ว" ขนาดเด็กๆ วัยรุ่น ตัวเล็กตัวน้อย  ถามว่า"ลงมาแล้วเหรอหนู..ถึงยอดป่าว" หลานๆบอก"ได้แค่ร้อยกว่าขั้น"..ดูซิ จากคุณ : ตาสาน เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 55 11:52:01

ความคิดเห็นที่ 18 เหตุที่การขึ้นบันไดที่วัดถ้ำเสือ มัน"กินแรง"และบาดเจ็บ คงเป็นเพราะมัน"ชันดิ๊กๆ ยกกำลัง5"ครับคือ บางช่วง มากว่า45 องศาด้วยซ้ำ แล้วช่วงระหว่างขั้นไม่เท่ากัน บางช่วงก้าวขาสูง ผมคิดว่า"อันตรายมาก"สำหรับผู้มีโรคประจำตัว-คนอ้วน-คนแก่(กว่าเรา) แล้วมี"ไฟช๊อค"อีกต่างหาก...ที่ช่วงบันไดขึ้นที่ 650 กว่าๆ ผู้ใดอ่านตรงนี้-ถ้าจะไปที่ว้ดถ้ำเสือ จ.กระบี่ ถ้าจะปีนบันได..ช่วยกรุณา สอบถามกับพระที่ดูแลแถวนั้นก่อนนะครับ ว่ามีใครไปดูแลจุดที่ไฟช๊อคตรงนั้นหรือยัง..(เด๊่ยวหลังจากเขียนตรงนี้ จะหาเบอร์โทรวัด จะโทรไปสอบถามอีกครั้งครับ จากคุณ : ตาสาน เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 55 12:02:22

ความคิดเห็นที่ 19 ภาพจากกูเกิ้ล จากคุณ : ตาสาน เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 55 12:04:59

ความคิดเห็นที่ 20 ... จากคุณ : ตาสาน เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 55 12:05:30

ความคิดเห็นที่ 21 เห็น เขา"วัดถ้ำเสือ"จ.กระบี่ ของพี่ตาสาน ผมก็เคยมีประสบการณ์ หาเรื่องแบบพี่   แต่ของผมดีกว่าที่อายุตอนนั้น 30 กลาง แต่กับน้ำหนัก 103 กก สูง 180 แทบตายครับ ใจหนึ่งก็อยากกลับ แต่มาทั้งที่ จะไม่ไปถึงไ้ด้อย่างไร ในที่สุดก็ถึง....นึกว่าจะหัวใจวายที่กระบี่ซะแล้ว จากคุณ : ทีโอดอร์ เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 55 12:26:16

ความคิดเห็นที่ 22 หืออ..ตัวใหญ่จัง คุณทีโอดอร์ แต่เก่งมากเลยนะครับที่ไปถึงได้ เป็นการวัดพลัง,หัวใจอย่างดีเลยเน๊าะ ครั้งนั้ ผมบอกตรงๆว่าผม"ตั้งใจหาเรื่อง"(แล้วเจ็บตัว)จริงๆ ขั้นเมื่อวันเสาร์ที่แล้ว..เพิ่งออกปั่นจักรยานได้เมื่อวานเย็นนี้เอง หน้าขานี่..ขนาดทิ้งมือห้อยไปโดน ยังโอยเลย เดินในบ้าน..มีลดระดับไม่ถึงฟุตหลังบ้าน..เดินลง ยังเจ็บซะ แต่คงเป็นเพราะผมเดินทำเวลาด้วยละ ถ้าเดินไปนิดหน่อย-หยุดพักเป็นระยะๆ  อาจจะไม่เจ็บมากก็เป็นได้ ...เพราะเมีย2 เมีย-เอ๊ย..เมียผมกับเมียคู่เขยและลูกๆ รออยู่ที่รถ..จะเดินทางต่อไปทุ่งใหญ่กัน แวะวัดเพื่อทรมานร่างกายเล่นซะงั้น แล้วเมื่อครู่หาเบอร์โทรศูนย์ประสานงานการท่องเที่ยวกระบี่..ให้โทรแจ้งทางวัดเรื่อง"ไฟฟ้าช๊อค"ราวจับแล้ว  หวังว่าวัดต้องรีบแก้ไข ไม่อยากให้มีโศกนาฏกรรมน่ะครับ จากคุณ : ตาสาน เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 55 13:14:22

ความคิดเห็นที่ 23 -- สมัยเด็กๆ ตั้งแต่ ป.5 มั้ง ผมชอบปั่นจักรยานมากๆ มีก๊วนปั่นอยู่ใกล้ๆกัน ปั่นทุกเช้าเย็น ล่ะครับ ปั่นจน ม.3 ด้วยการเรียนที่หนักขึ้น ก็เลยเลิกไม่ได้ปั่นยาวอีกครับ จนเข้า มหาวิทยาลัย ก็ได้พาหนะเป็นจักรยาน ล่ะครับ ขี่มันส์เลยล่ะ -- พอปีถัดมา ย้ายไปเรียน ขอนแก่น ก็ไม่ได้ปั่นอีก เพราะมันไกลครับ ต้องใช้มอเตอร์ไซค์แทน -- หลังจากนั้น ได้ไปเที่ยว อ.แม่แจ่ม มีจักรยาน ให้เช่า เห็นแล้วก็น้ำลายไหล ชวนแฟนปั่นทันที ด้วยความที่คิดว่า "เราไหว" เอาเข้าจริง ไม่รอดล่ะครับ เหนื่อยมากมาย จนแปลกใจตัวเองเหมือนกันว่า "ร่างกายเราแย่ลงขนาดนี้เชียวหรือ" นี่ร่ำๆว่า จะกลับมาปั่นอีกรอบครับ พุงเริ่มเยอะละ จากคุณ : เด็กบูรพา เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 55 19:47:28

ความคิดเห็นที่ 24 พุงเยอะๆนี่นะครับ เด็กบูรพา..แนะนำให้ตั้งอกตั้งใจปั่น ทางขึ้นเขา เอาสัก10 ก.ม. แบบจริงจังเลยครับ น้องผม เขาหนัก90 กว่าโล..ปั่นกับผมแค่ 2-3 เดือน ลดตั้ง 4โลแน่ะครับ จากคุณ : ตาสาน เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 55 21:20:41

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณ พี่ตาสาน (เรียกพี่ได้ไหม ?) ^_^ ที่ได้แบ่งปันประสบการณ์ชีวิตทั้้ง 2 ด้าน ให้ได้รับรู้ ผมก็เป็นอีกคนที่อยู่อำเภอเมืองจังหวัดฉะเชิงเทรา จะ่ผ่านไปกบินทร์บุรี ก็ต้องผ่านอำเภอเมือง อำเภอบางคล้า อำเภอพนมสารคาม ของฉะเชิงเทรา หากมีโอกาส คงได้พบกันและต้อนรับขับสู้พี่บ้างเล็กๆ น้อยๆ ครับ อาจจะขอร่่วมทางในระยะสั้นๆ เพื่อเป็นประสบการณ์ ขอให้สิ่งที่พี่ตั้งใจทำ จงสำเร็จด้วยครับ จากคุณ : Low_Energy เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 55 01:36:41

ความคิดเห็นที่ 26 เรื่องออกกำลังคนละแบบนี่ของจริงครับ ตอนผมเริ่มกลับมาออกกำลังกายแบบจริงจัง (สม่ำเสมอ) เริ่มด้วยการวิ่งนี่โหย เหนื่อยว่ะ พอเริ่มอยู่ตัว ก็หันไปปั่นจักรยาน ย้าก ปั่นเกือบไม่รอด พอปั่นจนอยู่ตัวลองกลับมาวิ่ง เหยไหงเกือบไม่รอดอีกฟะ นี่เพิ่งไปซื้อรองเท้าวิ่งใหม่มา ว่าจะสลับๆกันบ้าง มันจะได้เฉลี่ยๆออกกำลังทุกส่วน แต่ก็นั่นแหละวิ่งมันสนุกสู้ปั่นจักรยานไม่ได้ แต่รอเข้าหน้าฝนเมื่อไหร่คงได้วิ่งบ่อยขึ้น (เพราะขี้เกียจเอาจักรยานไปลุยถนนเปียก) ส่วนว่ายน้ำนี่ขอผ่านเพราะพิธีการมากไป กว่าจะเตรียมอุปกรณ์ ขับรถออกจากบ้าน เปลี่ยนชุด ว่ายน้ำ อาบน้ำ เปลี่ยนชุด วุ้ยเสียเวลา จากคุณ : amscmu เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 55 09:07:51

ความคิดเห็นที่ 27 คุณamscmu ผมแปลกใจกับสภาวะร่างกายคนเรานะครับ เราก็เจอะแบบเดียวกัน ช่วงหน้าฝน ที่ภูเก็ตตกครั้งหนึ่ง หลายวันซะด้วย..ชอบ-ไม่กลัวหรอกฝนน่ะ กลัวเมียบ่นเรื่อง"เสื้อเลอะ-ซักไม่ออก"ครับ(ฮาระเบิด) จะปั่นใส่เสื้อสีมืดๆ สีเดียวกะไอ้น้ำเลอะๆจากถนน..ก็อันตุ๊ราย ...เสื้อปั่นจักรยาน เนื้อผ้าไนล่อนดีๆ แพงๆ..มีกะเค้าซะเมื่อไหร่ล่ะ ใส่เสื้อยืด 199บาทฮั่นแล้ว...มันดูดความเลอะเทอะดีซะจริงๆ ปั่นไม่ได้..เหงาซี เสีียบปลั๊กเครื่องวิ่งสายพาน...เดินๆๆๆๆ วิ่งๆ ๆ ป๊าด...เจ็บขาซะงั้น แสดงว่า..ที่เราหลงตัวเองว่า"ร่างกายแข็งแรง"ไม่ใช่เสียทั้งหมด มันแข็งแกร่งแ่ค่บางกรณี..ต่างหากเน๊าะ ผมเคยทำท่า"โยคะ"อยู่พักหนึ่ง...เอามือประสานที่หัว-แล้วปักหัวที่พื้นดิน..ยกขาตั้งเหยียดตรง...ตั้งไว้ เพราะเห็นสรพงศ์ ชาตรี ทำในรายการทีวี..เลยทำตาม ตอนนี้ทำไม่ได้แล้วละ...เป็น"ไหล่ติด"ครับ(ผังผืด) ไม่ทราบว่าใครมีประสบการณ์ เป็น"ไหล่ติด"แบบผมมั่ง..เข้ามาคุยกันนะครับ เป็นเรื่องที่ผม ไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ฟังแบบนี้เลย....เป็นอาการที่เจ็บปวดทรมานมากๆอีกอย่างหนึ่ง ของคนอย่างผม...และเป็นกันเยอะมากๆ แต่ตอนนี้ มาดูผู้หญิงคนนี้เล่นโยคะกันก่อน น้องคนนี้ เคยเป็นนักร้อง  หายไป มาเป็นครูฝึกโยคะซะแล้ว ผมทึ่งมาก แข็งแกร่งอย่างร้ายกาจ ทั้งๆที่น้องเค้านุ่งเสื้อผ้าน้อยชิ้น....แต่ผมไม่ดูเธอแบบSexyเลยครับ ..หลายคนคงเคยดูแล้วนะครับ จากคุณ : ตาสาน เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 55 23:36:14

ความคิดเห็นที่ 28 เคยเห็นคลิปไบรโอนี่แล้วครับ เห็นเหมือนกันว่าไม่ได้รู้สึก sexy อะไรเลย ดูแต่ความสามารถและกล้ามเนื้อมากกว่า ไหล่ติดนี่ลองไปหานักกายภาพบำบัดดูครับ หรือหาหมอนวดฝีมือดีๆก็น่าจะหายครับ ผมเองไปไม่ถึงขั้นนั้นครับ เรื่องที่คิดว่าแข็งแรงนั่นคงเป็นเพราะการออกกำลังแต่ละแบบมันไปเน้นกล้ามเนื้อคนละส่วนกันครับ จากคุณ : amscmu เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 55 20:16:41

ความคิดเห็นที่ 29 ดีใจด้วยครับที่ค้นพบทางสว่างของตนเอง หลุดพ้นจากอบายมุขได้ ท่านเป็นคนตัวเล็กใจใหญ่คนนึงที่เอาชนะความท้าทายหลายๆอย่างได้ หากมีกำลังพอก็อยากให้ช่วยพาคนรุ่นใหม่มาฝึกกายฝึกใจบ้าง ผมเป็นเพียงคนเคยปั่นในอดีตที่พยายามจะกลับมาปั่นย้อนเวลาหาอดีตครับ ชักชวนกันปั่นทำแผนที่เก็บไว้หลายๆเส้นทางเพื่อเป็นแหล่งข้อมูลให้นักปั่นต่างถิ่น เชิญชวนนักปั่นจากถิ่นอื่นไปเยือนบ้าง  ไปปั่นจังหวัดใกล้เคียงบ้าง รวมกลุ่มกันให้ความรู้แก่นักปั่นมือใหม่ทั้งด้านเทคนิคการขี่และการบำรุงรักษารถ จขกท.จะได้ชื่อว่าเป็นหนึ่งใน"ผู้สร้าง"ที่ชาวจักรยานขอสรรเสริญครับ จากคุณ : Uncle Tee เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 16:51:09