"อั้นแน่" สาวติสท์ ติดจักรยาน
|
 |
"อั้นแน่" สาวติสท์ ติดจักรยาน
นิยายรักของคนจักรยาน
== ตอนที่ 1 ==
เมื่อแรกชีวิตวัยรุ่นนั้น ผมใช้ชีวิตอย่างคนเมืองกรุงอย่างเต็มตัว
แต่เมื่อชีวิตผกผันลาจากชีวิตวุ่นวายของเมืองกรุงไปสู่ดินแดนที่ผมไม่เคยรู้จัก...เชียงใหม่
เชียงใหม่เป็นเมืองที่ผมไม่เคยคิดจะสนใจ
ก็บอกแล้วว่าผมเกิดเป็นคนกรุง ที่ๆคนส่วนมากคิดว่า ประเทศไทยคือกรุงเทพฯ
และกรุงเทพฯคือประเทศไทย
...
..
.
เอี๊ยด...เสียงเบรครถตุ๊กๆที่จอดลงหน้าหอ 4 ชาย ทำลายความเงียบที่ปกคลุมเช้ามืดวันนั้น
สายฝนที่โปรยปรายนิดๆ เป็นสัญญาณแรกแห่งการเริ่มฤดูที่เวียนมาอีกครั้ง
หนานคำ หรือที่ทุกๆคนเรียกว่า "ลุงหอ" ได้ถูกผมปลุกขึ้น เพื่อขอกุญแจห้อง
ผมโยนถุงทะเล กับเป้ใบโต อ่อ ยังมีลังอีก 2 ลัง ลงบนพื้นห้อง
ไม่ทันไรรุ่นพี่ก็มาเรียกรวมพลหน้าหอ ตั้งแถวเรียงหนึ่งเพื่อเดินไป "คณะ"
"คณะบริหารธุรกิจ" เป็นคณะที่ค่อนข้างอยู่ไกลจากหอ...เออ..เดินไกลนะ
สัก 5 นาทีได้ ตึกคณะซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้...งืม..ต้นอะไรก็ไม่รู้ ผมไม่ได้เรียนเกษตร
แต่รู้ว่าต้นใหญ่ ใบโปร่ง มีดอกสีแดงออกในฤดูร้อน และร่วงลงบนพื้นในฤดูฝน
ทำให้ทางเดินเข้าคณะคล้ายกับปูด้วยพรมสีแดง
7 วันแรก เรียกกันว่า 7 วันอันตราย การรับน้องเข้มข้นขึ้นทุกวัน และทุกวัน
แต่รุ่นพี่ก็ยังไม่เรียกเราว่า "น้อง" อยู่ดี ได้แต่เรียกว่า "คุณ" และ "คุณ"
ไอตอนแรกเราก็ไม่สนใจหรอกว่า "ไอ้คุณเพ่" จะเรียก "ผม" ว่าอะไร
แต่เพราะเสียงตะโกนข้างหูจนเข้าโสตประสาททุกวันทำให้เรารู้สึกอยาก
ให้เขาเรียกว่า "น้อง" ขึ้นมา
"มาหลังเป็นน้อง มาก่อนเป็นพี่ มาพร้อมกันเป็นเพื่อน"
ผมละเมอออกมากลางดึกหลายครัง
เมื่อ 7 วันผ่านไป วันเปิดเรียนวันแรกก็มาถึง หอ 4 ชาย กับอาคารเรียนรวม (RB5)
เดินเหงื่อยังไม่ทันซึมก็ถึงแล้ว แต่ที่ตึกสังคมนะสิ ตึกมนุษย์อีก ที่จริงมันก็ใกล้นะ
แต่เออ...จากหมู่ตึกพวกนี้ ไปคณะบริหาร..โพดไกลเลย เปลี่ยนคาบ (Sec) 15 นาที มันจะไปทันได้ยังไงฟะ
รถแดงก็หายหัว รถไฟฟ้ามหาลัยก็เต็ม(และช้าโพด) มอไซค์ก็มีไม่ได้
เพราะอยู่หอในห้ามมีมอไซค์ในครอบครอง T T
เดินไปก็ได้วะ
อีกครึ่งเดือนผ่านไป ผมเริ่ม...เฮ้อ!!!...กับระบบขนส่งของเชียงใหม่ และมหา'ลัย
แต่ด้วยมีเพื่อนที่ชะตาเดียวกันเยอะ ต้องเดินเหมือนกัน เดินไปด้วยกันจึงสนุกจนลืมระยะทาง
และวันนั้นก็มาถึง ผมยังจำได้ดี มันเป็นวันที่เข้าฤดูฝนอย่างเต็มตัวแล้ว
กลางเทอม 1 ปี 1 วันส่งรายงาน...
ให้ตายสิ ไปไม่ทันจริงๆนะ เลิกเรียนวิชาจากคณะสังคม แล้วต้องไปต่อที่คณะบริหารที่อยู่ไกลแสนไกล
ปกติก็จะติดรถเพื่อนไป แต่วันนี้ไม่รู้เป็นอะไร หายไปไหนกันหมด
ผมพยายามเดินลัดผ่านอาหารเรียนรวม โรงอาหารกลาง ออกมาทางหอ 3 หญิง
ที่จริงควรจะเรียกว่า "วิ่ง" ดีกว่า เพราะผมกำลังจะไปไม่ทันแล้ว!!!
ผมกำลังวิ่งผ่านหอ 4 ชาย ซึ่งอยู่กึ่งกลางของระยะทาง ผมเหลือบดูหอนาฬิกา..."ไปไม่ทันแน่!!!"
"จา-รีบ-ไป-ไหนนนน...." เสียงผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนมาจากทางใต้หอ
"ไปส่งงานที่คณะฯ" ผมตะโกนกลับ
"เอารถเราไปไหม?" เธอตะโกนถามมา
ผมหยุดกึก...รถ เหรอ... รถ ทันแน่ ถ้าใช้รถ...
ผมหันกลับไปมองที่ต้นเสียง พบว่าเธอคือ ...ใครวะ?
เด็ก'ถาปัตย์แน่เลยดูจากการแต่งตัวแล้ว ผมคิดในใจ
"หวัดดี เราชื่ออั้นแน่นะ" เธอแนะนำชื่อเธอ "..อยู่ถาปัตย์ เอารถเราไปไหม"
"อ่อๆ" ผมยังมึนๆ "...ยืมแป๊ปนะ เด๋วมาคืน..." ผมยื่นมือออกไปเพื่อขอกุญแจกับเธอ
ในใจคงคิดว่าคงได้รถมอไซค์มาสักคัน
เธอยิ้ม และยื่นมือชี้ออกไป ที่ ...."จักรยาน"
ผมจำวินาทีนั้นได้ จักรยานของอั้นแน่เป็นจักรยานแม่บ้าน สีชมพู ลายคิตตี้ปลอม
ปลอกแฮนด์สีขาว ไม่มีเกียร์ อ่อ มีตะกร้าสีชมพู๊ชมพูอยู่ข้างหน้าด้วย
ผมอึ้ง เออ...ให้ กรูยืมจักรยานเหรอ?...แล้วกรูจะไปทันไหมเนี่ย!!!!!!
เสียเวลาหวะ!!! แต่ไหนๆก็เอาวะ!!
ผมกล่าวขอบคุณเธอและรีบถีบคิดตี้ปลอมคันนั้นออกไปอย่างรวดเร็ว
ถ้าเป็นละครหลังข่าว ผมคงถึงคณะ ส่งงานครูทัน แฮปปี้เอ็นดิ้ง
แต่...ไม่ใช่.. วันนั้น ผมปั่นถึงคณะเร็ว แต่หาที่จอดจักรยานไม่ได้
มันไม่มีที่ล๊อค จนในที่สุดผมต้องวิ่งเอาเข้าไปจอดในสโมฯ (สโมสรนักศึกษา)
ผมส่งงานไม่ทัน งานแรกที่ต้องส่งในชีวิตมหา'ลัย ไม่มีสักคะแนน...เพราะมาส่งไม่ทัน
ส่วนเพื่อนๆนะเหรอ มันโดดเรียนสังคม คาบก่อนหน้า เพราะยังเย็บเล่มไม่เสร็จกัน
ส่วนผมทำเสร็จตั้งแต่เมื่อวานเย็นแล้ว ตั้งใจว่าวันนี้จะไปนั่งเรียนสังคมอย่างมีความสุข
แล้วจึงมาส่งงาน ผมเสียใจ ทำไม...สวรรค์ไม่เข้าข้างผม
ตอนนั้นผมยังไม่รู้จริงๆว่า ที่จริงแล้ววันนี้เป็นวันที่สวรรค์เข้าข้างผมเป็นอย่างมาก
เพราะนำมาถึงจุดเปลี่ยนชีวิตของผม ซึ่งคือเธอ "อั้นแน่" สาวติสท์ ติดจักรยาน
== จบตอนที่ 1 ==
ภาพหอ 4 ชาย :: ถ่าย ณ จุดที่ผมลงตุ๊กๆครั้งแรก
ด้านหน้าคือตึกที่ผมเรียกลุงหอให้ตื่น
ด้านขวาคือใต้หอที่ผมเจออั้นแน่ครั้งแรก
ด้านหลังสุดคือดอยสุเทพ
| จากคุณ |
:
หอยทากตัวน้อย  
|
| เขียนเมื่อ |
:
25 ส.ค. 55 23:08:25
|
|
|
| 
