ความคิดเห็นที่ 1 จขกท.น่าลองเขียนหนังสือขายนะครับ เขียนได้สนุกดี อ่านแล้วยิ้มตามไปด้วยเลย จากคุณ : KornHolio เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 55 21:06:42

ความคิดเห็นที่ 2 ลงชื่อว่ามาอ่านตอนที่ 2 แล้ว จากคุณ : หมีขี้เกียจ เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 55 21:16:00

ความคิดเห็นที่ 3 นึกถึง จอมยุทธ์ตะเกียบคู่ แห่งโต๊ะ มอเตอร์ไซค์ จากคุณ : npn เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 55 22:20:17

ความคิดเห็นที่ 4 เขียนได้ดีครับ แต่ถ้าสมมุติว่าเขียน หลายๆตอนแล้วทะยอยโพสต์ทีเดียว หรือ ให้น้อยกระทู้ลง ก็จะติดตามง่าย และไม่เป็นการฟลัขกระทู้ ด้วยครับ จากคุณ : -=Jfk=- เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 55 22:27:16

ความคิดเห็นที่ 5 ตามอ่านครับ แต่รวบรวมไว้ให้กระทู้น้อยๆ ก็ดีครับ จากคุณ : E22QV เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 01:11:51

ความคิดเห็นที่ 6 "เด็กทุ่งนา"....................... ตามมาอ่าน จากคุณ : =Razzo= เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 05:33:53

ความคิดเห็นที่ 7 ตามอ่านด้วยคน จากคุณ : move to เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 06:29:24

ความคิดเห็นที่ 8 เข้ามาอ่านคร้าบบบ By บ.ก. สำนักพิมพ์ จากคุณ : กานดา หน้ามึน เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 07:11:15

ความคิดเห็นที่ 9 ตามอ่านจ้า จากคุณ : albino (Albino Spider) เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 09:29:42

ความคิดเห็นที่ 10 ตามมาอ่านฮะ ... :) จากคุณ : U4st33A เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 10:30:45

ความคิดเห็นที่ 11 นึกถึงหนังสือบงกช ของศุภักศร จากคุณ : ตี่ ตี้ (pikenu) เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 10:39:04

ความคิดเห็นที่ 12 ตามอ่านครับ จากคุณ : ปกตั้งหมายเลขเจ็ด เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 12:17:43

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านแล้วนึกถึงวันวาน แล้วนั่งยิ้มคนเดียวครับ จากคุณ : mirage_nkp เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 12:32:31

ความคิดเห็นที่ 14 มาต่อให้จบนะครับ รออ่านอยู่ ครับ จากคุณ : Mr.โอ้ละหนอ เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 13:18:01

ความคิดเห็นที่ 15 เยี่ยม จากคุณ : kpnorchid เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 13:18:22

ความคิดเห็นที่ 16 มาลงชื่อรออ่านตอนที่ 3 ครับ จากคุณ : santoho เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 13:33:58

ความคิดเห็นที่ 17 เด็กทุ่งบางเขน...มาติดตามอ่านด้วยคนครับ อ่านแล้วนึกถึงสมัยปั่นซาเล้งไปเรียน ศร. เสียอย่างเดียว คันมันใหญ่ นั่งกันไปสี่ห้าคน แต่ก็น่ะ ไม่รู้เป็นไร ปั่นจากประตู 3 ไปศร.1 เท่าไรก็ไม่เหนื่อย ถ้ามี"เธอ" นั่งอยู่ข้างหน้า ^^ จากคุณ : ซาเล้งแดงในรั้วเขียว (สามฤดูรสหวาน) เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 14:36:04

ความคิดเห็นที่ 18 มารออ่านตอนที่3 ครับ จากคุณ : Melting Holiday เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 14:38:55

ความคิดเห็นที่ 19 มาลงชื่อรออ่านตอน 3 จากคุณ : aco13286 เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 14:49:36

ความคิดเห็นที่ 20 thank you หลาย ๆ จากคุณ : buk_moke เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 15:22:23

ความคิดเห็นที่ 21 เข้ามาอ่าน จากคุณ : นักแต่งเพลงไม่ดัง (ZiaSong) เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 15:48:59

ความคิดเห็นที่ 22 สนุกดีนะ จากคุณ : Zionik_7 เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 16:21:03

ความคิดเห็นที่ 23 วันวานยังหวานอยู่ จากคุณ : enubu (ENUBU) เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 16:37:51

ความคิดเห็นที่ 24 อ่านแล้วเขินแทนจขกท. XD จากคุณ : ดอกไม้ไฟสีน้ำเงิน เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 18:21:36

ความคิดเห็นที่ 25 สวัสดีครับ มิตรรักนักอ่านทุกท่าน ข้าพเจ้ารู้สึกเป็นเกียรติเป็นอย่างมากกับจดหมายที่เข้ามาอย่างล้นหลาม และได้การได้รับขึ้นเป็นกระทู้แนะนำ กระทู้แรกในชีวิตงานเขียนของข้าพเจ้า สำหรับผมตอนนี้ จักรยาน มิใช่เป็นเครื่องมือที่จะพาผมไปถึงจุดหมายปลายทางได้อย่างเดียว แต่หาก เป็นเครื่องย้อนเวลา กลับหาอดีตอันแสนหวาน เพื่อเอาความสุขในช่วงนั้น แปลกลับเป็นพลังงาน เพื่อต่อสู้ต่อไปในหนทางชีวิตที่ไม่รู้ว่าควรขึ้นจานใหญ่รอพุ่ง หรือ ลดลงจานเล็ก เพื่อขึ้นโยกต่อสู้กับขุนเขาต่อไปดี เป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ == ช่วงตอบจดหมาย == KornHolio :: คงขาดทุนเพราะไม่มีใครซื้อแน่ครับ T T หมีขี้เกียจ :: ขอบคุณครับ เค้าก็เป็นหมีขี้เกียจนะ เช้าวันจันทร์ทีไร ขี้เกียจลุกไปทำงานทุกที npn :: หาได้เทียบเคียงกับเจ้ายุทธ์ท่านใดไม่ ข้าน้อยเป็นเพียงแต่พ่อค้าเร่ และแต่งนิทานไปวันๆ -=Jfk=- :: ขอบคุณครับสำหรับคำแนะนำครับผม ^^ E22QV :: ว.2 ครับท่าน เอ็คโค่ทูทูควิเบ็คเว็คเตอร์ =Razzo= :: ขอบคุณเด็กกาวิละสำหรับการติดตามอ่านครับ กานดา หน้ามึน :: เชิญทรรศนาและเลือกสรรได้เลยครับท่าน albino (Albino Spider) :: เกาะขอบล้อมาได้เลยนะครับ U4st33A :: รถคันนี้สีชมพูนะ อย่าตามผิดคัน ตี่ ตี้ (pikenu) :: ผมคงพลายไปอย่างแรงที่เกิดไม่ทันยุคของคุณศุภักศรจริงๆครับ ปกตั้งหมายเลขเจ็ด :: ตามมาๆ อิอิ mirage_nkp :: บางครั้ง เรื่องราวที่ผ่านเข้ามาก็ชวนให้เราได้กลิ่นของวันวาน ที่อาจจะหลงลืมไปแล้วว่าเคยมีอยู่ เคยผ่านมา ภาพในวันเก่ามันจะวิ่งเข้ามาในสมองอย่างเร็วเสมอ... แม้จะเป็นสิ่งเล็กๆที่ถ้าไปเล่าให้ใครฟังเขาก็คงไม่ฟัง ก็คงได้แต่นั่งยิ้มอยู่คนเดียว ให้ชีวิตมีความสุขสักครู่ ก่อนที่ต้องก้าวต่อไปในวันที่โดดเดี่ยว และโหดร้าย Mr.โอ้ละหนอ :: ขอบคุณครับ ปกติผมทำอะไรไม่ค่อยเป็นชิ้นเป็นอัน ช่วยเป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ kpnorchid :: เขินหมดแล้วนะ ชมขนาดนี้ ขอบคุณครับ santoho :: ตอนที่ 3 พิมพ์เสร็จแล้วนะครับ ซาเล้งแดงในรั้วเขียว (สามฤดูรสหวาน) :: ศร. คือ ศรีรัตน์ราษฎร์นุเคราะห์ หรือ ศรีสำราญราษฎร์บำรุง หรือครับท่าน Melting Holiday :: จะมาแล้วครับ aco13286 :: อีกสักครู่นะครับ นักแต่งเพลงไม่ดัง (ZiaSong) :: ขอบคุณครับ ว่าแต่ท่านเปิดลำโพงรึเปล่าครับ ที่เพลงไม่ดังอะ Zionik_7 :: ดีใจที่เห็นท่านมีความสุขครับ enubu (ENUBU) :: บางครั้ง ความทรงจำในอดีตที่หวาน ก็เป็นพลังให้ก้าวต่อไปได้อย่างไม่รู้หมดครับ ดอกไม้ไฟสีน้ำเงิน :: สองสามวันมานี้ ผมนึกถึงหน้าเธอไม่ขาดครับ วันเวลาผ่านไปเราโตเป็นผู้ใหญ่ ต่างมีหน้าที่รับผิดชอบของตนเอง ผม...ไม่ชอบชีวิต "ผู้ใหญ่" จริงๆเลย เสียดายเราไม่มีเครื่องหยุดเวลา แต่ขอบคุณพระเจ้าที่สร้างตัวหนังสือมาให้เป็นทามแมชชีนชั่วคราวย้อนกลับหาอดีต พื้นที่โฆษณา :: เฟสบุคของผมครับ มีอะไรก็มาฝากไว้ได้นะครับผม https://www.facebook.com/reallykeab จากคุณ : หอยทากตัวน้อย เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 20:40:05

ความคิดเห็นที่ 26 === "อั้นแน่" สาวติสท์ ติดจักรยาน ตอนที่ 3 === รถเข็นขายอาหารเมือง(อาหารเหนือ) หน้าโรงพยาบาลสวนดอกตอนเช้าๆ มักจะคราคร่ำไปด้วย หมอ พยาบาล และญาติผู้ป่วยที่ออกมาซื้อหาอาหาร ผมมาที่นี่หลายครั้งแล้ว แต่วันนี้ไม่เหมือนทุกครั้ง เพราะผมมีเธอซ้อนจักรยานมา เวลาเราปั่นจักรยาน ทำให้เราสังเกตสิ่งรอบตัว และรู้ถึงในสิ่งที่เราไม่เคยรู้หลายอย่าง ผมเพิ่งรู้ว่า ถนนจากหลังมอชอ ลงมาที่หน้าโรงยาสวนดอก มันลาดลงแฮะ ตอนปั่นมาแทบไหลมาได้เลย และผมเพิ่งรู้ว่า การปั่นจักรยานทำให้หน้าเราหนาวได้ แต่การมีคนซ้อนอยู่ข้างหลัง ทำให้เราอุ่นมาก อั้นแน่ยังไม่เคยมาถึงที่นี่ เธอตื่นเต้นกับอาหารเมืองหน้าตาไม่คุ้นเคย "นั่นแกงอะไรอะ...มัสหมั่นเหรอ? มัสหมั่นเป็นอาหารเหนือเหรอ" เธอชี้ไปที่หม้อแล้วหันหน้ามาถามผม "เปล่า นั่นฮังเล คล้ายๆมัสหมั่นแหละ แต่ใส่ขิงด้วย" ผมตอบเธอ เธอถามถึงอาหารอีก 2-3 คือ ข้าวกันจิ้น และ...อะไรอีกนะ ผมจำไม่ค่อยได้แล้ว ผมจึงเสนอชวนเธอว่า "เราซื้อกันไปหลายๆอย่างแล้วกินด้วยกันไหม จะได้ลองอะไรใหม่ๆ" "เอาดิ" เธอตอบตกลงอย่างไม่ลังเลใจ เช้านั้นเราได้ ฮังเล แอบอ่องออ ลาบคั่ว ข้าวกันจิ้น หนังพอง และข้าวเหนียว ตอนขาปั่นกลับ ผมรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าแรงเริ่มตก เพราะขากลับมอ เป็นทางขึ้นเนินเล็กน้อยแต่ยาว ผมเก็บความรู้สึกเอาไว้ อดทนปั่นต่อไป แต่สิ่งที่โกหกไม่ได้คือ เหงื่อ "โห เหงื่อแตกหมดเลย" อั่นแน่ทัก "อ่อ มันร้อนหนะ" ผมตอบอย่างไว้ลาย "แหม ปั่นไหวเปล่า ...เราตัวหนักไปเหรอ" "เปล่าๆ ไม่หนักหรอก ออกจะเบา สบายมาก" ลูกผู้ชายต้องไม่อ่อนแอให้หญิงเห็น โดยเฉพาะวันแรก ปั่นต่อไป 555 ปั่นมาเกือบถึงประตูมอ ผมมีความคิดใหม่เกิดขึ้น "อั้นแน่ เคยขึ้นไปอ่างเกษตรไหม?" ผมถาม "อ่างเกษตรเหรอ..." เธอทวนคำถาม "งืม...ไม่นะ ทำไมเหรอ?" "เราไปนั่งกินข้าวที่อ่างเกษตรกันไหม? เขาว่ากันว่ามันสวยมากเลยนะ" "เหรอ...ก็ได้ แล้วมันอยู่ไหนหละ" "อยู่หลังมอเรานี่แหละ เดี๋ยวพาไป" "งืมๆ.." ที่จริงผมก็ไม่เคยไปอ่างเกษตรหรอก ได้ยินแต่เพื่อนชมรมมวยมันพูดถึงกันว่า รุ่นพี่ให้มันวิ่งขึ้นอ่างเกษตรทุกวันเลย และบนนั้นมันสวยมาก เราปั่นเลยประตูหลังมอชอเข้าใกล้ตีนดอยสุเทพเข้าไปทุกที อากาศเริ่มเย็นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ต้นไม้ใหญ่ทอดกิ่งยาวใบหนาปกคลุมสองข้างถนน ราวกับปั่นผ่านซุ้มประตูป่าที่ธรรมชาติบรรจงสร้างไว้ เสียงนกป่าดังมากจากไกลๆ ไก่ฟ้ากะโจนจากพุ่มไม้นี้สู่อีกพุ่มหนึ่งอย่างว่องไว เนินสุดท้ายทางขึ้นอ่างนั้นชันมาก เราตัดสินใจลงเดินจูงจักรยานขึ้นไป อากาศชื้นขึ้นอย่างรวดเร็ว สังเกตได้ว่ามีตะไคร่และไลเค่นเกาะตามต้นไม้ใหญ่ที่ขึ้นข้างทาง พอเดินมาสุดทางเราก็พบอ่างน้ำใหญ่ ไม่ต้องให้ใครมาบอก สามัญสำนึกร้องตะโกนออกมาเองว่า "เรามาถึงแล้ว อ่างเกษตรในตำนาน(ของชมรมมวย)" ภาพอ่างน้ำที่ใสนิ่งเป็นกระจก สะท้อนเงาขุนเขาแห่งสุเทพ-ปุย สีใบไม้ซ้อนเป็นชั้นๆตามชนิดของป่า ล่างสุดเป็นป่าผลัดใบ ให้ใบไม้สีแดงน้ำตาล เลยขึ้นไปอีกนิดเป็นป่าทึบใบไม้สีเขียวเข้ม ยอดสุดเห็นเงาเขียวของต้นสนอยู่ นี่คือ ชนิดของป่าตามระดับความสูงจากน้ำทะเล ที่เคยเรียนมาในวิชา สปช ใช่ไหม...ใช่สิ ใช่เลย ตอนนี้ผมเข้าใจเพลงนี้แล้วหละ... "ปุยเมฆลอยคลอเคล้า เคลียยอดดอยโอบเขา เป็นเช่นชั้นฉากพฤกษ์แนวไพร..." "ธันวาๆ มาดูนี่เร็ว" อั่นแน่เรียกผม และดึงผมไปดูอีกฝั่งหนึ่ง ตอนนี้ผมยืนหันหลังให้อ่างและดอย เบื้องหน้าผมเป็นภาพของเมืองเชียงใหม่ทั้งเมืองที่โดนย้อมด้วยแดดสีทองของดวงอาทิตย์ 7 โมง ผมไม่แน่ใจว่าอั้นแน่มาจับแขนผมตั้งแต่เมื่อไร แต่ตอนนี้ผมรู้สึกได้ว่าเธอกำลังบีบแขนผมแรงขึ้น ผมหันไปมองหน้าของเธอ ใบหน้าของเธอที่ก็กระทบแสงแดดเช่นกัน ผมของเธอที่เคยดำขลับ กระทบแสงออกแดงนิดๆ ผิวหน้าของเธอที่เคยขาว กระทบแสงก็ออกแดงน้ำตาลนิดๆเช่นกัน ...มันเหมือนภาพซีเปียเลย ผมคิดในใจ ผมไม่รู้ว่าจ้องหน้าเธอนานแค่ไหน รู้ตัวอีกทีเธอก็ถึงแขนผมอีกที และชี้ให้ดูว่า "ธันวาๆ นั่นประตูมอใช่ไหม เลยไปหน่อยก็เป็นสวนดอก นั่นไงร้านที่เราไปซื้อข้าวกันมา" เธอยังชี้อะไรอีกหลายอย่างให้ดูด้วยความตื่นเต้นเหมือนเด็กได้ของขวัญใหม่ ผมยืนยิ้ม...น่ารักดีเนอะ หมดชั่วโมงทัศนาธรรมชาติแล้ว ท้องก็หิวร้องขึ้นมา ผมนำอาหารของเรามากางลงกับพื้นเพื่อนั่งกินกัน ฮังเล แอบอ่องออ ลาบคั่ว ข้าวกันจิ้น หนังพอง และข้าวเหนียว "ฮังเล คล้ายๆมัสหมั่น แต่ใส่ขิงด้วย แอบอ่องออ (อันนี้อั่นแน่ซื้อเพราะชื่อมันเพราะดี) แอบอ่องออ... แอบ คือการ นำไปห่อใบตองแล้ว ย่าง อ่องออ คือ สมองหมู แอบอ่องออ คือ ห่อสมองหมูย่าง" ผมอธิบาย อั้นแน่ทำหน้าตกใจนิดๆที่ตนเลือกแอบอ่องออมา แต่ผมยังไม่ปล่อยช่องว่างให้ถาม และอธิบายต่อ "ลาบคั่ว คล้ายๆลาบอีสาน แต่เครื่องปรุงต่างกันนิดหน่อย ลาบคั่ว ไม่ใส่ข้าวคั่ว ใส่แต่พวกดีปลี  คลุกเลือด และใส่กระทะคั่วเอา" "ข้าวกันจิ้น คือ ข้าวหุงกับเลือด" "หนังพอง คล้ายๆแคบหมู แต่เลือกเฉพาะส่วนหนัง" ผมยังประหลาดใจที่อั้นแน่กินได้ทุกรายการ เพราะแต่ละรายการที่เราเลือกมาเมืองง่าว(เหนือโคดๆ) พวกเพื่อนผมหลายคนที่มาจากกรุงเทพด้วยกันยังไม่กล้าลองกินอาหารพื้นเมืองพวกนี้ ผมมาพบอีกในภายหลังว่า เธอเป็นคนอยู่ง่าย กินง่าย ไม่ยึดติดสิ่งเดิม และเปิดใจยอมรับกับสิ่งใหม่ที่ผ่านเข้ามาได้ ผมเริ่มประทับใจในตัวผู้หญิงคนนี้แล้วหละ แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 55 21:03:18 จากคุณ : หอยทากตัวน้อย เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 20:45:18

ความคิดเห็นที่ 27 ภาพ อ่างเกษตร ในวันที่ไม่มีเธอแล้ว วันนั้นผมคิดถึงเธอ เรามีความทรงจำด้วยกันที่นี่ ผมจึงยืมรถของหอจากอ้ายหนาน-ลุงหอ เพื่อขี่ขึ้นไปที่นี่อีกครั้ง เช้านี้ไม่สวยเหมือนเก่า...ชีวิตเปลี่ยนไปเมื่อไม่มีเธอ... (เพิ่มเติม) ***นี่ยังไม่ใช่ตอนจบของนิยาย...ที่จริงมันคล้ายจะจบไปแล้ว      แต่ชีวิตยังดำเนินต่อ...      วันเวลาผ่านไป แต่ความรู้สึกไม่เคยเปลี่ยน      เรื่องราวถูกพิมพ์ขึ้นและแพร่ออกไป      เพื่อนเธอแอดมา      ผมกำลังจะแอดเธอไป...หนังสือชีวิตกำลังถูกเขียนขึ้นอีกครั้ง      ต่อจากหน้าเดิม ที่เว้นไปหลายปี แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 55 13:23:53 จากคุณ : หอยทากตัวน้อย เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 20:59:58

ความคิดเห็นที่ 28 ฟังดูเศร้าจัง gift หมด ขอติดไว้ก่อนนะครับ จากคุณ : ZiaSong เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 21:16:09

ความคิดเห็นที่ 29 ีรออ่านตอน4นะครับ แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 55 21:58:12 จากคุณ : ไปรษณีย์บ้างาน เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 21:57:48

ความคิดเห็นที่ 30 สำนวนไม่ธรรมดา ผ่านการกลั่นกรอง และลำดับเหตุการณ์ได้น่าติดตาม จากคุณ : tror ikke det for du se เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 22:30:50

ความคิดเห็นที่ 31 สุดยอด รอตอน4 นะครับ จากคุณ : mook&mhee เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 01:15:22

ความคิดเห็นที่ 32 ชอบที่คุณเขียนมากเลยครับ รออ่านตอน 4 อยู่นะครับ มันทำให้นึกถึงตอนที่ผมย้ายมาอยู่ที่เชียงใหม่ จากคุณ : panaden เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 01:41:08

ความคิดเห็นที่ 33 จากคุณ : PiGsPy เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 02:51:11

ความคิดเห็นที่ 34 อ่านสนุกดีครับ แม้ว่าจะมีที่พิมพ์ผิดหลายคำ น่าจะเกิดจากการพิมพ์มากกว่าจะตั้งใจ ทำให้นึกย้อนชีวิตไปได้เหมือนกัน แต่มันเนิ่นนานซะจนเหลือไม่เท่าไหร่ ไม่อยากแก่เลย จากคุณ : พันละที เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 06:56:53

ความคิดเห็นที่ 35 ถ้าไม่มี คห.27 ผมจะชอบมากกว่านี้.. ผมไม่ชอบตอนจบแบบที่ไม่มีความสุขครับ .. จากคุณ : .. (อักษรไทย_นอ.หนู) เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 10:24:06

ความคิดเห็นที่ 36 อ่างเกษตร นี่ผมอยู่ มช. หกปี ขึ้นไปแค่ครั้งสองครั้ง ปกติ ชอบไปนั่งเล่นอ่างแก้ว กับ ไปนอนเล่นที่น้ำตกห้่วยแก้ว หรือ ขับรถเลยไปแม่สา มากกว่า จากคุณ : -=Jfk=- เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 13:28:59

ความคิดเห็นที่ 37 ต้องไปรำลึกความหลังที่ อ่างแก้ว กับ อ่างเกษตร ซะแล้ว ว่าแต่ มช เปลี่ยนไปมากจนน่าตกใจมาก คุยเรื่องเก่า ชงเหล้าขม ชื่นชมความหลัง>>>>>>>กูแก่แล้วนี่หว่า จากคุณ : kittyducati เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 14:17:16

ความคิดเห็นที่ 38 === "อั้นแน่" สาวติสท์ ติดจักรยาน ตอนที่ 4 === นี่ก็ผ่านไป 2-3 วันแล้ว นับจากวันที่เราได้ปั่นจักรยานและกินข้าวด้วยกันที่อ่างเกษตร ผมไม่ได้เจออั้นแน่อีกเลย จะเห็นก็เพียงแต่จักรยานของเธอที่จอดอยู่ตามตึกต่างๆเวลาไปเรียน จักรยานแม่บ้านสีชมพูลายคิตตี้ปลอมคันนั้น ใครเห็นก็จำได้ วันจันทร์เช้าไปเอาคารเรียนรวมก็เห็น ตอนบ่ายมา อมช (โรงอาหารกลาง) ก็เห็น วันอังคารเจอที่หน้าหอสมุด แต่ไม่ยักกะเห็นเจ้าของ แบบนี้รึเปล่าที่เขาว่า "ถึงแม้ไม่เจอ แต่ก็รู้สึกเหมือนอยู่ใกล้ตลอดเวลา" วันพุธ เป็นวันหยุดเรียนของมหา'ลัย ผมแวะไปหาหนานคำ-ลุงหอของผม ตั้งแต่เช้า เพื่อที่จะเช่าจักรยานหอ ที่มอชอ สำหรับเด็กปีหนึ่งที่อยู่หอพักภายในมหาวิทยาลัย (หอใน) เขาห้ามมีรถเครื่อง หรือรถยนต์ในครอบครอง ถ้ามีแล้วจะต้องตกหอ (ออกจากหอ) มหา'ลัยสนับสนุนให้เด็กขี่จักรยาน โดยมีจักรยานให้เช่าในแต่ละหอ ราคาวัน 1 บาท ผมไปหาหนานคำก็เพื่อการนี้ ตอนนั้น จักรยานสำหรับผมก็คือ เครื่องมือที่ทำให้ไปสำรวจโลกรอบกายได้ไกลขึ้น ผมอยากไปอ่างแก้ว อยากไปดูสวนสัตว์ด้วย เพราะมีคำที่บอกต่อๆกันมาว่า "เด็กมอชอ กินฉี่ฮิปโป" เวลาเค้าล้างบ่อฮิปโป ก็จะเทน้ำลงมาตามห้วยแก้ว ซึ่งจะมาลงที่อ่างแก้ว และประปามหา'ลัย ก็จะดูดน้ำอ่างแก้ว ส่งมาตามท่อให้เด็กๆใช้กัน อิอิ ตลกเนอะ จักรยานเช่าของหอเป็นจักรยาน Single Speed (หรือพูดง่ายๆว่าไม่มีเกียร์) สีน้ำเงิน เฟรมเป็นเหล็กหนักอึ้งมีสนิมเกาะด้วย เบรคหน้าหลังเป็นแบบก้ามปู มีตะแกรงท้ายแต่ไม่มีเบาะ บังโคลนติดสติกเกอร์บอกลำดับหอ และลำดับจักรยาน คือ DM4 No.11 แปลว่า "หอ 4 ชาย คันที่ 11" นี่แหละจักรยานของผม ได้จักรยานมาวันแรก ก็รู้ว่าตัวเองต้องมีความรับผิดชอบเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งอย่าง ก็คือตัวจักรยานนี่เอง หนานคำให้สลิงล๊อคจักรยานที่ขึ้นสนิมให้ผมมาเส้นหนึ่งกับกุญแจสองดอก จุดหมายแรกคือที่คณะฯ ลานหน้าสโม ปั่นมาถึงคณะฯ ก็นึกขึ้นได้ว่า "แล้วจะไปจอดตรงไหน" ด้านหน้าคณะฯก็ไม่มีที่ให้ล๊อค พวกรถยนต์ก็จอดกันตามลาน ส่วนมอ'ไซค์ก็จอดกันระเกะระกะกันตรงประตูทางเข้าคณะฯ จึงวนไปที่ด้านหลัง ก็ไม่มีที่ล๊อคอีก จึงเริ่มสงสัยว่า มหา'ลัยส่งเสริมให้ใช้จักรยาน ลงทุนตั้งมากซื้อจักรยานให้นักศึกษาเช่าวันละบาท แต่สงสัยผู้บริหารคงไม่เคยมาใช้จักรยานในชีวิตประจำวันซะเอง เหล็กสักแง่ง ตะขอสักอัน ที่จะไว้ล๊อคจักรยานเวลาจะจอดจึงไม่มี เซ็งง่าวบ่ะ(เซ็งมากๆอะ) วันนั้นผมจึงต้องตัดสินใจพิงไว้กับต้นไม้หน้าคณะ ให้จักรยานดูแลตัวเองมันนะกัน วันพฤหัสบ่าย ผมสวนกับอั้นแน่ที่เนินหน้าสหกรณ์ เธอกำลังไหลลง ส่วนผมกำลังโยกขึ้น เรายิ้มให้กัน ถ้าบอกแบบไม่ได้เข้าข้างตัวเองก็จะบอกว่าเธอยิ้มให้ผมก่อน แต่นะ อารมณ์นี้ ใครๆก็เข้าข้างตัวเองทั้งนั้นแหละ ตอนบ่ายเรียนวิชา LAW101 (กฏหมาย101) ที่ตึกสังคม แต่ใจมันลอยข้ามไปอยู่'ถาปัตย์หมดแล้ว นั่งตาเคลิ้ม ยิ้มหวานอยู่คนเดียว หากใครมาเห็นก็คงหาว่าบ้า หรือไม่ก็เมามาจากเมื่อคืน ไม่บ้าหรอก กำลังเมา ฮักเมา เมารักไงหละ เรียนเสร็จสักสี่โมงเย็นกว่าๆ ไม่เป็นอันทำอะไรได้อีกแล้ว หรือว่านี่เป็นอาการเพ้อ ถ้าหากไม่เจอเธอสวนกันวันนี้ ก็คงไม่เป็นมากเอาขนาดนี้ ภาพสาวหมวยขาวร่างบางผมซอยสั้น ขี่จักรยานมือเดียว อีกข้างหนีบบอร์ดรองวาดA2ไว้แน่น พุ่งฉิวผ่านไป ยังคงเป็นเหมือนวิดิโอที่ถูกฉายซ้ำแล้วซ้ำเล่า เป็นยาเสพติดที่กำลังแทรกซึมเข้าไปในร่างกายของผู้ได้พบเห็น "อั้นแน่ๆ ไปทานข้าวกันไหม" ผมพบว่าตัวเองมายืนอยู่หน้าหอ 7 หญิงเมื่อไรก็ไม่รู้ มือขวาผมกำลังกดอินเตอร์โฟนที่ไว้เรียกคนในหออยู่ "นั่นใครอะ" ปลายอีกฟากของสายอินเตอร์โฟนตอบมา "เราธันวานะ จำได้เปล่า เธอว่างเปล่า ไปกินข้าวด้วยกันไหม" ผมพูดตามที่ถูกจิตใต้สำนึกของตัวเองสะกดไว้ "รอเดี๋ยวนะ" เสียงนั้นตอบมาอีกแล้ว "อั้นแน่ไม่อยู่ ไปเรียนยังไม่กลับมาเลย" เอ้า แล้วที่ตอบมาไม่ใช่อั้นแน่เหรอ? แล้วใครตอบหละ? อ่าวถามผิดคนเหรอ? ปล่อยไก่รึเปล่า? คำถามเหล่านี้วิ่งเข้ามาในหัว "อ่อๆ ไม่เป็นไรขอบคุณครับ" ผมตอบกลับหลังจากทิ้งช่วงไปสักพัก ผมถอยตัวจากเค้าเตอร์อินเตอร์โฟน เหลือบเห็นป้าหอหัวเราะคิกคัก พลางนึกในใจ ไอธันวาเอ้ย เริ่มครั้งแรกก็พลาดซะละ ผมเดินก้มหน้าก้มตากลับออกไปที่หน้าหอจูงจักรยานออกไป หอ 7 หญิงเป็นหอที่น่าอยู่อีกหอหนึ่ง บ้างก็เรียกหอเจ็ดว่า "หอนางฟ้า" ก็เพราะเป็นหอที่โดยเฉลี่ยจัดว่าหน้าตาดีที่สุดในหอหญิงทั้งหมด หน้าหอ 7 เป็นลานกว้าง พอที่จะขีดเส้นเป็นสนามวอลเล่ได้ ที่ลานหน้าหอนี่เอง ผมเจอจักรยานคันหนึ่งวิ่งเข้ามาใกล้เกือบเฉี่ยวผม ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง..."อั่นแน่!!!" ผมร้องตะโกนออกไป "เออนะดิ เรียกซะดังเชียว กลัวคนไม่รู้ว่าเราชื่ออะไรเหรอ" เธอสวนกลับมา ผมยิ้ม ไม่สิผมรู้สึกตัวว่ายิ้มไปเองโดยอัตโนมัติ โลกเหมือนถูกกดหยุดเวลาไว้ ณ ตรงนั้น ทุกสิ่งมันช่าง...ชมพูไปเสียหมด ผมรู้สึกเหมือนยืนอยู่ใต้ต้นซากุระในฤดูหนาว กลีบดอกสีชมพูอ่อนหล่นตามลมลงมาสัมผัสที่จมูกผม แต่ไม่ใช่กลีบดอกไม้ที่ไหนหรอก นิ้วชี้ของอั้นแน่มาจิ้มที่จมูกผมและบอกว่า "เฮ้ย เป็นไร พูดด้วยก็ไม่ตอบ" ผมตื่นจากภวังค์และบอกว่า "อ่อๆ เปล่าๆ ...ไม่ได้เป็นอะไร" "อะ นั่น นั่น นั่น แน่.... เดี๋ยวนี้ขี่จักรยานแล้วเหรอ? ขี่ตามเราอะเด้ เป็นไง สนุกไหมหละ" "อ๋อๆ จักรยาน...เราก็ไว้ขี่ไปเรียนหนะ สะดวกดี" ผมตอบแก้เขิน เพราะที่เธอพูดมาถูกหมดเลย 555 ผมขี่ตามเธอนั่นแหละ "เออ เราไปก่อนนะ" อั้นแน่ลาผม "งืมๆบ๊ายบาย" ผมบอกลา และเดินออกมาสักพัก "อั้นแน่ๆ เดี๋ยวก่อนๆ เย็นนี้ว่างไหม" อั้นแน่หยุดและหันมาทางผม "มีไรเหรอ" "เราอยากชวนเธอไปทานข้าวอะ" ผมพูดแบบสั่นๆนิดๆ รู้ไหมประโยคสั้นๆไม่กี่พยางค์นี้ มันพูดยากมาก "ไปกินอะไรอะ" เธอถาม "ไม่รู้ดิ" เออหวะ เราไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย 555 "งั้นเราไปเก็บของก่อนนะ รอแป๊ป" เธอตอบมา การตอบตกลงของหญิงสาว ดั่งเป็นชัยชนะที่งดงามของชายหนุ่มคนหนึ่ง ที่เพิ่งหัดรัก และฝึกที่จะชวนให้หญิงสาวมาดูแลต้นรักของเขา ทว่าหนทางที่ยาวไกล "ตกลง" ของเธอ อาจไม่ได้แปลว่า "ตกลง" แต่อาจหมายถึงคำอื่นๆอีกมากจะพรรณนา ดอยสุเทพสูงเอื้อมเพียงไร คำตอบของผู้หญิงช่างสูงเกินกว่าจะเข้าใจมากนัก ทางตะวันตก ฝนเริ่มตั้งเค้ามาแล้ว แต่หากยังไม่มีผู้ได้สังเกตออก หรือพึงสังวรณ์พกร่มไปด้วย เพราะต่างก็ยังวุ่นกับกิจกรรมหลังเลิกเรียนของตน จากคุณ : หอยทากตัวน้อย เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 21:18:28

ความคิดเห็นที่ 39 หลายปีมานี้ เขียนไดอารี่มาก็หลายเล่ม ที่ว่าหลายเล่มนั้นคือ ซื้อใหม่มาเขียนหลายเล่ม แต่ละเล่มเขียนได้ไม่เคยจบ บางเล่มเขียนได้วันเดียวแล้วก็เลิก ผมชอบซื้อไดอารี่จากร้านเล่า นิมมานเหมินทร์ หรือไม่ก็ที่ถนนคนเดินท่าแพ อ่อ งานสัปดาห์หนังสือที่มอชอก็ตัวดี ร้านขายกิฟชอบที่ชอบออกบูทใต้หอสมุดนั้นน่ารักมาก ผมหวังว่าบันทึกรักเล่มนี้ผมจะเขียนจนจบ ไม่สิ ไม่เขียนจนจบ เพราะถ้าเขียนจบ คงหมดรัก แต่คงต้องเขียนจนหมดที่มี และสานต่อให้บันทึกไว้เรื่อยๆ เอาใจช่วยผมด้วยนะครับ จากคุณ : หอยทากตัวน้อย เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 21:36:18

ความคิดเห็นที่ 40 ตามอ่านค่ะ ยาวไปๆ จากคุณ : โมโมจังค่ะ เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 21:58:55

ความคิดเห็นที่ 41 ตามด้วคนครับ จากคุณ : nobita_zeed เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 23:32:06

ความคิดเห็นที่ 42 มนต์รักรถถีบ.. จากคุณ : nestesing (nestesing) เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 00:30:54

ความคิดเห็นที่ 43 จากคุณ : PiGsPy เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 01:19:35

ความคิดเห็นที่ 44 โอ้ มาไวจังฮะ ... กด ถูกใจเรื่อยๆ รออ่าน จากคุณ : U4st33A เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 08:43:35

ความคิดเห็นที่ 45 กึ๋ยๆๆๆ จากคุณ : สมัญตาชีวบุตร (omega_13) เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 08:47:20

ความคิดเห็นที่ 46 คุณทำให้ผมมีควมรู้สึกเหมือนอยู่ในสถานการณ์จริง จากคุณ : asakurayoh69 (asakurayoh69) เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 13:05:49

ความคิดเห็นที่ 47 เสพติดงอมแงม มาต่อไว ๆนะครับ จากคุณ : pokemon-x เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 16:20:46

ความคิดเห็นที่ 48 ......... จากคุณ : =Razzo= เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 17:50:00

ความคิดเห็นที่ 49 คุณทำให้ผมรอลุ้นนะ จากคุณ : เขียนบน iphone (พ่อหนุ่มบางบอน) เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 18:01:49

ความคิดเห็นที่ 50 Search หาตั้งนาน มาต่อตอน 4 อยู่นี่เอง จากคุณ : mook&mhee เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 02:15:32

ความคิดเห็นที่ 51 รอตอน 5 กับตอนจบอยู่นะครับ อิอิ จากคุณ : mae เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 08:14:21

ความคิดเห็นที่ 52 รออ่านอยู่นะ จากคุณ : tee_AE101 เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 14:19:48

ความคิดเห็นที่ 53 === "อั้นแน่" สาวติสท์ ติดจักรยาน ตอนที่ 5 === มาแล้วครับ ขออนุญาตแตกกระทู้นะครับ กระทู้เก่าตกไปแล้ว และ 2 กระทู้ต่อสัปดาห์น่าจะไม่เป็นการรบกวนบอร์ดเกินไปนะครับ ขอบคุณครับผม^^ จากคุณ : หอยทากตัวน้อย เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 20:23:27

ความคิดเห็นที่ 54 ZiaSong :: ไม่เป็นไรครับ ผมก็ gift หมดตัวเหมือนกัน ไปรษณีย์บ้างาน :: ขอบคุณครับผม^^ ตอนนี้ 4 มาแล้ว 5 ก็มาแล้วนะครับผม tror ikke det for du se :: ขอบคุณครับ ตอนนี้ผมเขินจนตัวลอยแล้วครับท่าน mook&mhee :: ครับผม มาแล้วครับผม panaden :: ผมอยากย้ายไปอยู่เชียงใหม่อีกรอบครับ แต่เสียดายไม่มีงานรองรับสายงานของผมเลยครับ PiGsPy :: ยิ้มให้อีกแล้ว เขิน นะ ตะ เอง ^^ พันละที :: ชีวิตผม ผมก็เกรงว่ามันจะนาน นานเสียจนจำไม่ได้ แต่เมื่อกลับไปยืนที่เดิม ละครชีวิตก็จะถูกฉายซ้ำขึ้นมาในความทรงจำ ภาพสีซีเปียเก่าลง แต่ความสุขยังเต็มอิ่มเหมือนเดิม ลองกลับไปยืนที่เดิม แล้วหลับตาลงเหมือนผมนะครับ อักษรไทย_นอ.หนู :: ขออภัยที่ทำให้เข้าใจผิดครับ มันเป็นช่วงที่เราห่างกัน... ซึ่งผมก็ยังไม่รู้ว่า นิยายเรื่องนี้ท้ายสุดจะจบลงเช่นไร เพราะมันเป็นชีวิตของผมเองครับ -=Jfk=- :: อ่างแก้ว ไปแล้วเห็น "เขาอิงกัน" มันทรมานหัวใจของคนที่ไม่มีใครให้อิงครับ พี่หมอเจ kittyducati :: คุยเรื่องเก่า ชงเหล้าขม ชื่นชมความหลัง>>>>>>> ผมขอโซดาน้ำครับ อิอิ โมโมจังค่ะ :: ขอบคุณครับ ชิดในเลย ยาวไป ยาวไป nobita_zeed :: ขอบคุณครับ ถือว่าลงทะเบียนเรียนวิชารักกับอั้นแน่ สาวติสท์ ติดจักรยานแล้วนะครับโผมมม nestesing :: แม่นแล้วอ้าย สาวงามกางจ้องปั่นรถถีบสีจุมออนแม่นแล้วอ้าย PiGsPy :: ^^ U4st33A :: กำลังใจมาเยอะ ก็ส่งผลให้ผลิตผลงานออกมาได้ครับ มัญตาชีวบุตร (omega_13) :: จึ๊ยๆๆๆ อา-ไร-เหรอออออ asakurayoh69 :: เพราะผมเคยอยู่จริง และมีภาพที่งดงามเหล่านี้เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผมมา ผมจึงอยากให้เพื่อนๆ ได้เห็นภาพที่งดงามเหล่านี้เช่นกันครับผม ขอบคุณครับ pokemon-x :: มาต่อแล้วนะครับ ตามกระทู้ที่แตกออกไปได้เลยครับผม =Razzo= :: ขอบคุณสำหรับการติดตามในทุกๆตอนครับผม^^ พ่อหนุ่มบางบอน :: คุณทำให้ผมดีใจนะ mook&mhee :: ขออภัยด้วยที่ไม่ได้แตกกระทู้ใหม่ครับ ตั้งใจไว้ว่า สัปดาห์หนึ่งจะแตกกระทู้ใหม่สัก 2 ครั้ง เพื่อไม่เป็นการรบกวนกระทู้อื่นของเพื่อนๆมากเกินไปครับ mae :: อ่า...ตอบจบแล้วเหรอ..(มันเพิ่งเริ่มเองนะครับ T T) tee_AE101 :: พร้อมแล้วครับผม ตามกระทู้ที่แตกออกไปได้เลย จากคุณ : หอยทากตัวน้อย เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 22:26:05