ความคิดเห็นที่ 1 คุณยายทองสุข สำแดงปั้น ประวัติคุณยายทองสุข  สำแดงปั้น      แม่ชีทองสุข  สำแดงปั้น  อดีตวิปัสสนาจารย์ผู้มีชื่อเสียง                 เกิดวันพุธที่  1  สิงหาคม  2443  ปีชวด              ที่บ้านสะพานเหลือง  อำเภอบางรัก  กรุงเทพ ฯ                  เป็นลูกคนที่  3  ของนายร่ม  และนางวัน                   ชีวิตวัยเด็กกำพร้าบิดามารดาแต่เยาว์วัย                   ท่านอยู่ในอุปการะของคุณลุงและคุณอา แต่งงานกับคุณหมอชื้น  สำแดงปั้น  ศัลยแพทย์โรงพยาบาล จุฬา ฯ  มีบุตร  2  คน  แต่อยู่ไม่นานคุณหมอสามีถึงแก่กรรม ท่านประกอบการค้าขายเลี้ยงบุตรและตนเองโดยไม่ฝืดเคือง       อายุ  30  ปีเริ่มศึกษาสมถวิปัสสนาแนววิชชาธรรมกาย ที่วัดปากน้ำ(ภาษีเจริญ)กับหลวงพ่อวัดปากน้ำ  ที่สอนให้ จะยืน  เดิน  นั่ง  นอน  อย่าทำใจให้คลอน  ให้หยุดนิ่งอยู่ที่ ศูนย์กลางกาย  โดยบริกรรมภาวนาว่า"สัมมาอะระหัง"     วันหนึ่งขณะที่เดินไปซื้ออาหารที่ตลาดประตูน้ำใกล้วัด   ใจของท่านก็ตรึกนิ่งจรดที่ศูนย์กลางกายตามคำสอนของ หลวงพ่อ  ระหว่างที่เดินท่านก็เห็นดวงธรรม  ดวงใส สะอาดอยู่ศูนย์กลางกายมองครั้งใดที่ใดเห็นสว่างไป หมด  ท่านจึงรีบกลับวัดกราบเรียนหลวงพ่อ ฯ       ท่านได้ธรรมกายอายุ  35  ปี  ท่านศรัทธามากจึงบวช เป็นชีวัดปากน้ำ ฯ  อายุ  40  ปี  เมื่อศึกษาจนความรู้มั่นคง แล้วหลวงพ่อวัดปากน้ำ  ได้มอบหมายส่งท่านออกเผยแพร่ ธรรม  สอนพระกัมมัฏฐาน  แม่ชีทองสุข  เป็นครูชั้นเลิศ  มีวิธี การสอนที่ละเอียดละออ  ท่านเน้นและทบทวนธรรมที่สอนอยู่ เสมอไม่เห็นแก่เหน็ดเหนื่อย  ทุ่มเทแรงกายแรงใจให้ศิษย์   เพื่อให้ศิษย์รู้  จำได้  เข้าใจจริง  จนประสบความสำเร็จ   สมกับที่หลวงพ่อ ฯ  วางใจให้เป็นครู         แม่ชีทองสุขมีความสามารถในการสอน  เมื่อถามก็ตอบ ให้เข้าใจ  และจะแนะนำแก้ไขข้อขัดข้องอุปสรรคต่าง ๆ ด้วย เมตตา  ท่านสอนหลักการแก่ศิษย์ว่า  "อย่างเกร็งตัว  อย่ากด ลูกนัยน์ตา  กำหนดบริกรรมนิมิตและบริกรรมภาวนาเรื่อยไป กำหนดใจไว้ที่ศูนย์กลางกาย  รู้เฉย ๆ ว่าใจเรานี้ อยู่ที่ศูนย์ ฯ  รู้เพียงเท่านี้ก่อน  ไม่ต้องร้อนใจ  ทำใจให้ เฉย ๆ เรื่อย ๆ  ตัดความอยากรู้อยากเห็นเร็ว ๆ นั้นเสีย   ตัดความกังวล  ยังไม่เห็นก็อย่าเสียใจ  ขอให้ทำให้ถูก ต้องและมีความเพียรเถิด  ธรรมะเป็นของจริง  ถึงเวลาแล้ว เห็นเอง  เมื่อเห็นแล้วก็อย่าดีใจเกินไป  เพราะจะทำให้ นิมิตนั้นหายได้      ขณะที่ท่านสอนจะเรียบเรียงถ้อยคำ  ลำดับเหตุ  ลำดับ ผลจัดวางความยากง่ายอย่างเหมาะสมกับศิษย์จนเข้าถึงแก่น และการนำเรื่องเปรียบเทียบที่ให้ความกระจ่างแจ้งแก่เนื้อหา ดังเช่นคำสอนของท่านที่ว่า  "ใจของเราเป็นของละเอียด ไม่ใช่ของหยาบ  ถึงแม้ใจเราจะไม่วอกแวกไปไหนต่อไหน แล้วก็ตาม  แต่หากจะบังคับให้หยุดทันทีก็ยังลำบาก   เราต้องใช้วิธีตะล่อมใจทีละเล็กทีละน้อย  ใจเราก็จะยอม หยุดเอง  อุปมาเหมือนเราจะจับไก่เข้าเล้า  หากใช้วิธีวิ่ง พรวดพราดเข้าไปจับ  ไก่จะหนีไปจับตัวไว้ไม่ได้  แต่หากใช้ วิธีค่อย ๆ  ตะล่อมเข้าหาไก่   เรียกไก่เข้ามา  ไก่นั้นจะเชื่อง   ยอมให้เราจับได้โดยง่าย  จึงเปรียบเหมือนเรา  เมื่อเพ่งแรง เกินไปใจก็จะไม่ยอมหยุด  ก็หากค่อย ๆ ภาวนาประคับประ คองนิมิตให้เห็นบ้างไม่เห็นบ้าง  ในที่สุดใจนั้นก็จะเชื่องหยุด ในที่ตั้งของใจ  คือ  ที่ศูนย์กลางกายนั้นเอง"        ท่านกับศิษย์แม่ชีเธียร  ธีรสวัสดิ์  ได้จาริกเผยแพร่ สมถวิปัสสนา  ตามแนววิชชาธรรมกาย  ตามบัญชาของหลวง พ่อวัดปากน้ำ  ในสถานที่หลายแห่ง  แห่งละนานบ้าง  ไม่นาน บ้าง  มี  วัดปากน้ำ  บางปะกง  ฉะเชิงเทรา  ชลบุรี  บ้านบึง   พนัสนิคม  พนมสารคาม  ปราจีนบุรี  ท่าเรือ  ท่าประชุม  หาด ยาง  ระแหง  นครปฐม  ราชบุรี  สิงห์บุรี  นครสวรรค์  ตะพาน หิน  พิษณุโลก  และเชียงใหม่   ท่านจึงมีลูกศิษย์มากมาย เฉพาะเข้าถึงธรรมได้ธรรมกายมีจำนวนเป็นพัน          ท่านมิได้ละทิ้งหน้าที่ที่พระอาจารย์ของท่านมอบหมาย                     ไว้ให้เลย  จวบจนวาระสุดท้ายของชีวิต                              ท่านถึงแก่กรรมด้วยอาการสงบ             เมื่อวันที่  3  กุมภาพันธ์  2506  เวลา  19.35  น. ในที่พักวัดปากน้ำ  ท่ามกลางญาติมิตรและศิษยานุศิษย์ สิริอายุย่าง  63  ปี  อยู่ในเพศผู้ทรงศีลประมาณ  23  ปี พัฒนะ  และ  สุนีรัตน์  รวบรวมและเรียบเรียง จากคุณ : สมถะ - [ 12 มิ.ย. 49 11:50:03 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เกิดมาหาแก้ว     คุณยายอุบาสิกา ปุก มุ้ยประเสริฐ อายุ 100 ปี  ได้บวชชี ทำวิชชาธรรมกายขั้นสูงควบคู่กับหลวงพ่อตลอดมา   และเคยเป็นครู  เป็นหัวหน้าสอนวิชาคุมวิชชาธรรมกาย เบื้องสูงในสถานที่ทำวิชชา (โรงงาน) ของวัดปากน้ำ   ในสมัยหลวงพ่อมีชีวิตอยู่  คุณยายปุกปฏิบัติธรรมเจริญวิชชา ชั้นสูง มีสติมั่นคงสงบหนักแน่น มีญาณละเอียดอ่อน เข้าถึง วิชชาธรรมกายที่แก่กล้าขั้นสูง ขั้นละเอียดยิ่งในขั้นฝ่ายบุญ ภาคปราบอันหาศิษย์อื่น ๆ ทัดเทียมได้ยากท่านหนึ่งทีเดียว คุณยายปุก เคยบอกเล่าเรื่องจักรพรรดิ, กายสิทธิ์  แก่เหล่า ศิษย์ใกล้ชิดว่า............      ในปี  พ.ศ.   2482  วัดปากน้ำนั้นเคยมีป่าช้าในวัด ปากน้ำตรงบริเวณตึกคณะเนกขัมม์ในปัจจุบัน ซึ่งในสมัย นั้น........ วันดีคืนดีก็มีดวงสว่าง ๆ ลอยขึ้นมาจาก พื้นดิน บรรดาศิษย์หลวงพ่อ มีแม่ชีต่างก็คอยแอบจ้อง   เพื่อจะจับดวงแก้วที่ลอยขึ้นมานั้นให้ได้  แต่ก็ไม่ สำเร็จ เพราะมีพวกเทวดามาคอยขัดขวาง  แต่หลวงพ่อ ท่านประสงค์ที่จะเอาแก้วจักรพรรดิ (บรมจักร) ดวงนี้ขึ้น มาเพื่อนำมาช่วยทำวิชชา  ช่วยเหลือวัดปากน้ำต่อไป ในการเลี้ยงพระสงฆ์ สามเณร แม่ชี ผู้ปฏิบัติธรรม เพื่อส่ง เสริมการปฏิบัติธรรมให้เจริญรุ่งเรือง วัฒนาถาวรต่อไป         หลวงพ่อท่านจึงสั่งให้แม่ชีต่าง ๆ ที่มีวิชชาสูง นั่งเข้าที่ ทำวิชาเพื่ออัญเชิญแก้วบรมจักรขึ้นมา  โดยเอาเข่งครอบพื้น ดินตรงบริเวณที่บรมจักรอยู่  และเอาผ้าขาวคลุมเข่งไว้ คณะแม่ชีผู้ได้วิชชาธรรมกายก็นั่งสมาธิเข้าที่ทำวิชชา  นั่งล้อม รอบเข่งนั้น ทำวิชชาเพื่ออัญเชิญบรมจักรที่มีฤทธิ์มีอานุภาพให้ แทรกแผ่นดินขึ้นมา แต่ในครั้งนั้นคุณยายบอกว่า .....ของหยาบ ไม่ขึ้นมา  แต่บรมจักรได้แผ่รัศมีขึ้นมาจนจับผ้าขาวออก แสงสว่างจ้าทีเดียว  ตามสำนวนภาษาคนเก่า ๆ พูดว่า       “แสงสว่างจ้าจนแสงเขียวเชียว”                คือแสงสว่างจ้าเย็นตาเย็นใจมากนั่นเอง     ดังนั้นเมื่อของหยาบไม่ขึ้นมา ขึ้นมาแต่ของละเอียด คณะศิษย์จึงขุด  เมื่อขุดพบแล้วก็เอาผ้าขาวหุ้มห่อบรมจักร นั้น  แล้วพระภิกษุรูปหนึ่งก็อุ้มออกจากหลุมนำมาไว้ที่วิหาร ขาว หลวงพ่อวัดปากน้ำบอกว่าต้องทำวิชชา 3 เดือนจึง จะเปิดผ้าขาวได้  และเอาดอกมะลิบูชาไว้      แต่ในระหว่างกลางพรรษา มีวันหนึ่งฝนตกหนักชนิดเรียก ว่าเหมือนฟ้ารั่วตกแทบแผ่นดินจะถล่มทะลาย ตามสำนวนคน เก่า ๆ พูด ฟ้าก็คำราม คำรน สะเทือน เลื่อนลั่น ฟ้าร้อง ฟ้าผ่า เสียงดังสนั่นหวั่นไหว ทั้งฝนทั้งฟ้า  เหมือนดังจะถล่มทลายที เดียว  เมื่อเหตุการณ์สงบดีแล้วปรากฏว่า แก้วบรมจักรก้อนนั้น ได้อันตรธานหายไปทั้ง ๆ ที่ห่อผ้าขาวไว้ ผ้าก็ยังห่ออยู่โดย ไม่มีรอยแก้วแต่ประการใด จากคุณ : สมถะ - [ 12 มิ.ย. 49 11:52:45 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แม่ชีปุก มุ้ยประเสริฐ  เป็นศิษย์เอกสำคัญและอาวุโสที่สุดผู้หนึ่งของพระเดชพระ คุณหลวงพ่อวัดปากน้ำ  พระมงคลเทพมุนี (สด จนทฺสโร) ท่านมีจริยวัตรอันงดงามและเป็นบุคคลตัวอย่างที่ทุกคนทั้ง หลายทั้งปวงเคารพนับถือและเทิดทูนในความดีงาม  แม่ชีปุก  มุ้ยประเสริฐ  เกิดวันจันทร์  เดือน  6  ปีจอ   พ.ศ.2429  ที่ตำบลบางสะแก  ธนบุรี  ท่านเป็นบุตรคนที่หนึ่ง ของนายสมบูรณ์ - นางทองดี  มุ้ยประเสริฐ  ครอบครัวมีฐานะ และประกอบอาชีพทำสวน  และท่านได้ช่วยในการงานมา ตลอด  ท่านเป็นคนจริง  ทำอะไรทำจริง  ตั้งแต่สมัยเป็นฆราวาส ได้ปฏิบัติธรรมภาวนากับหลวงพ่อวัดปากน้ำ  ซึ่งท่านศรัทธา และเคารพเป็นครูของท่าน  จนท่านได้ดวงธรรมแล้ว  มีอยู่วัน หนึ่งท่านต้องการทำบุญ  แต่ยังขาดปัจจัยอยู่  จึงได้เก็บผลไม้ จากสวนของน้าท่านไปขายโดยไม่ได้ขออนุญาต  แล้วนำเงิน นั้นไปทำบุญ  ความประมาทอันดูเสมือนเล็กน้อย  แต่ก็เป็นเหตุ ให้ดวงธรรมของท่านดับไป  ท่านเสียใจมาก  เย็นนั้นท่านได้ อธิษฐานในก่อนนั่งธรรม  ถ้าหากไม่ได้เห็นดวงธรรมอีก  ก็จะไม่ลุกขึ้นจากที่      ท่านยิ่งนั่งนานไป  ก็ปวดเมื่อยไปทั่วตัว  ยุงก็รุมกัด ครั้นใจท่านระลึกถึงยามแม่ไก่ซึ่งกกไข่อยู่จะไม่ไปไหน จนกว่าไข่จะฟักตัว  ท่านก็ปรารภไว้ในใจว่าจะไม่ยอมละ จากความเพียรประดุจกัน  เวลาล่วงไปจนพ้นกลางดึก  ท่านจึง ได้ดวงธรรมสุกใสสว่างอีกคำรบหนึ่ง  แต่นั้นมาท่านก็รักษาศีล และปฏิบัติธรรมอย่างเคร่งครัด  มิประมาทอีกเลย  ต่อมาบิดามารดาของท่านถึงแก่กรรม  ในปี พ.ศ. 2464   ท่านอายุ  35  ปี  ท่านก็ได้สละบ้านเรือนทรัพย์สมบัติออกบวช เป็นอุบาสิกาอยู่ที่วัดปากน้ำ  ด้วยจิตศรัทธาต่อหลวงพ่อ ฯ   และเพื่อปฏิบัติธรรมแนววิชชาธรรมกายอย่างเต็มที่  ด้วยการ รักษาศีลอย่างหมดจด  เคร่งครัด  เคารพในคำสั่งสอนของ หลวงพ่อ  มีความขยันขันแข็งในการปฏิบัติธรรมอย่างจริงจัง   จึงเป็นเหตุให้ได้รับมอบหมายให้เข้าปฏิบัติภาวนาสำหรับผู้ เจริญวิชชาธรรมกายขั้นสูง  ในบริเวณที่สงวนไว้สำหรับผู้มี กระแสจิตอันบริสุทธิ์ปฏิบัติภาวนา  ซึ่งหลวงพ่อเรียกว่า โรงงาน  โดยท่านเป็นหัวหน้าควบคุม  ดูแลบรรดาแม่ชีที่ ได้ธรรมกายและปฏิบัติหน้าที่ในโรงงาน  และท่านเป็น หัวหน้าเวร  ปฏิบัติกิจภาวนา    อีกทั้งเป็นครูสอน วิชชาธรรมกาย  การปฏิบัติธรรมของท่านเป็นคติสอนใจคนทั้งหลายเป็น อย่างดี  เช่นครั้งหนึ่งท่านเกิดป่วยไข้ขึ้นในตอนเย็น  และเกิด อาการหิวอย่างมาก  ผู้ใกล้ชิดไปกราบนมัสการถามหลวงพ่อ วัดปากน้ำว่า  หากแม่ชีปุกจะทานข้าวต้มร้อน ๆ นั้นจะได้หรือ ไม่  หลวงพ่อกลับให้ไปถามแม่ชีปุกว่าถือสัจจะหรือเปล่า เมื่อท่านทราบคำถามนั้นก็ระลึกได้ว่าท่านถือสัจจะอยู่  จึง ไม่รับประทานตายเป็นตายก็จะถือสัจจะ  บัดนั้น อาการ  ปิติก็แผ่ซ่านหายหิวทันที  ท่านปฏิบัติกิจภาวนาที่โรงงานเรื่อยมา  แม้ภายหลังหลวงพ่อ มรณภาพ  ท่านก็มิได้เว้นกิจแต่อย่างไร  จวบจนมีการก่อสร้าง โรงงานขึ้นใหม่  แม่ชีปุกระยะนั้นมีอายุ  80  ปีเศษ  และชรา มาก   จึงอยู่ปฏิบัติธรรมและสั่งสอนอบรมการปฏิบัติภาวนาใน บริเวณที่พักของท่าน  จนได้รับการยกย่องว่าเป็น   รัตตัญญูแห่งวัดปากน้ำ ฯ  ท่านเคร่งครัดการปฏิบัติ หน้าที่อย่างยิ่งตลอดเวลากว่า  60  ปีที่ท่านบวชอยู่  ท่านเป็นผู้มีอารมณ์เยือกเย็น  แจ่มใส  โอบอ้อมอารี  นุ่มนวล เป็นคนไม่โกรธ  ไม่ผูกโกรธ  ท่านมีน้ำใจงามและมีความ เมตตากรุณาสูงส่ง  ได้ช่วยเหลือเกื้อกูลลูกศิษย์และผู้มาขอ ความอนุเคราะห์เป็นจำนวนมาก  ใครทำสิ่งใดไม่ถูกต้องท่านก็ จะเตือนว่า  ระวังจะบาปนะ  ท่านไม่ตำหนิวิพากษ์วิจารณ์  ไม่ ลบหลู่  หรือยกยอปอปั้นผู้ใด  ด้วยท่านมุ่งจะปฏิบัติธรรมด้วย จิตตั้งมั่น  เพื่อถึงความหมดจดแห่งจิต  มีทิฏฐิสมบูรณ์  ถึง พร้อมด้วยปัญญา  วางตนเหมาะสม  เป็นปูชนียบุคคล เป็นผู้ให้คำแนะนำสั่งสอนที่ตรงถูกต้องแท้จริง  คุณธรรมความดีที่ท่านปฏิบัติโดยเสมอต้นเสมอปลายนี้ ทำให้ผู้ใกล้ชิดมีโอกาสรู้จักแม่ชีปุก  เกิดความรู้สึกทั้งอบอุ่น และเยือกเย็นด้วยรู้เห็น  ความเป็นแม่พิมพ์และแบบแผนที่ ดีงามสมบูรณ์หมดจด  มีความเต็มใจที่จะรับคำแนะนำ ปฏิบัติตามคำสอนของท่านอย่างเต็มที่  และปรารถนาที่จะอยู่ ใกล้ชิดสนิทสนม  ท่านเป็นผู้เป็นที่รักเคารพนับถือของทุกคน  พระเดชพระคุณพระภาวนาโกศลเถระ  (วีระ คณุตฺตโม) ได้กรุณาเล่าถึงแม่ชีปุกว่า............."คุณโยมปุก  มุ้ย ประเสริฐ  ปฏิบัติทำวิชชาธรรมกายเป็นเวลานานกว่า  60  ปี ตั้งแต่อายุ  35  ปี  และได้ทำวิชชามาโดยตลอด   มิได้ละทิ้งจนวาระสุดท้ายของชีวิต  ก่อนถึงแก่กรรมท่าน รู้ตัวตลอด  พอถึงเวลาใกล้รุ่ง    คุณโยมปุกก็ประนมมือไว้ที่ หน้าอก  แล้วถึงแก่กรรมอย่างสงบ"  อาจารย์แม่ชีปุก  มุ้ยประเสริฐ  ถึงแก่กรรมด้วยโรคชรา             เมื่อวันที่  25  มิถุนายน  พ.ศ.  2527   รวมสิริอายุย่าง  99  ปี  อยู่ในเพศผู้ทรงศีล  63  ปี   และได้ฝากประวัติอันดีงามที่ทุกคนภาคภูมิใจไว้ให้อนุชนรุ่น หลังได้รู้และประพฤติปฏิบัติตามแบบอย่างสมศักดิ์สมศรี แห่งผู้ถึงธรรมกาย  และศิษย์ของหลวงพ่อวัดปากน้ำ ฯ ทุก ประการ                      รวบรวมและเรียบเรียงโดย              เขต  ต้นรัศมี  และ  พีรดา  สิริจินตกานต์ จากคุณ : สมถะ - [ 12 มิ.ย. 49 11:53:33 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อาจารย์แม่ชีญาณี ศิริโวหาร ประวัติของอาจารย์แม่ชีญาณี ศิริโวหาร อดีตประธานสถาบันแม่ชีไทย ในพระบรมราชินูปถัมภ์  แม่ชีญาณี เกิดที่ตำบลโสธร อำเภอเมือง จังหวัดฉะเชิงเทรา เมื่อวันอังคารที่ ๖ มิถุนายน พ.ศ. ๒๔๕๙ ปีมะโรง เป็นบุตรคนที่สามของนายจ้อย และนางเจียม ศิริโวหาร เมื่อเยาว์วัย ท่านได้อยู่ในความอุปการะของ คุณยายบุญมี ซึ่ง เป็นคหบดีของจังหวัด และ ต่อมาคุณยายทิพย์  ผู้บวชเป็น แม่ชีอยู่ที่วัดปากน้ำได้ขอท่านไปอุปการะต่อ  ครั้นท่านอายุได้ ๒๐ ปีแล้ว ก็ได้ขออนุญาตแม่ชีทิพย์ผู้มี อุปการคุณแก่ท่านว่า มีความประสงค์จะบวชเป็นแม่ชี แม่ชีทิพย์ก็อนุโมทนาในกุศลจิตนั้น และได้พาท่านไปกราบ ขออนุญาตกับพระเดชกระคุณหลวงพ่อวัดปากน้ำ หลวงพ่อจึง ได้จัดการบวชให้เมื่อวันที่ ๕ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๔๗๗ และได้ ให้ชื่อแม่ชีบวชใหม่นี้ว่า                     “ญาณี” แทนชื่อเดิมว่า “สงวน”  ท่านได้ปฏิบัติตามโอวาท คำแนะนำของผู้ใหญ่ และเคารพใน การปกครองเป็นอย่างยิ่ง อีกทั้งตั้งใจปฏิบัติธรรมโดยเคร่งครัด และขยันหมั่นเพียรไม่ทอดธุระ ปฏิบัติตามคำสั่งสอนของหลวง พ่อ ด้วยบุญญาบารมีของท่านในอดีต  ซึ่งเป็นปัจจัยสำคัญอีก ประการหนึ่ง ช่วยเกื้อกูลให้ แม่ชีญาณีได้บรรลุถึงธรรมกาย ไม่นานนัก ภายหลังจากการบวช และสามารถเจริญวิชชา ธรรมกายชั้นสูงขึ้นเป็นลำดับไป  ท่านได้รับมอบหมายจาก พระเดชพระคุณหลวงพ่อวัด ปากน้ำให้เป็นผู้สอนวิชชาธรรมกายแก่แม่ชี และผู้สนใจ ปรารถนาจะปฏิบัติสมถวิปัสสนากรรมฐานที่วัดปากน้ำนั้น ท่าน เป็นผู้มีความสามารถในการสอน  อีกทั้งมีกังวานเสียงไพเราะ พูดชัดเจน เป็นที่ชื่นชมของสาธุชนทั่วไป  ตลอดระยะเวลา ประมาณ ๔๐ ปี ที่ท่านสอนอยู่นั้น  นอกจากนี้แล้ว ท่านยังเป็น ผู้หนึ่งที่ได้รับความไว้วางใจอย่างสูง ได้รับมอบหมายจาก หลวงพ่อ เป็นหัวหน้าเวรคุมการทำวิชชาธรรมกาย ที่ภาย ในโรงงานทำวิชชาของแม่ชี ช่วยเหลือรักษาทุกข์ทางกายและ ใจแก่ผู้มาขอความอนุเคราะห์ให้หายหรือผ่อนคลายลงเป็นบุญ กุศลแก่ทุกฝ่าย  แม่ชีญาณีเป็นผู้ที่มีความมานะ พากเพียร สนใจศึกษาพระ ปริยัติธรรม  ได้เข้าสอบ หลักสูตรธรรมศึกษา โดยการศึกษา ด้วยตนเอง   ซึ่งในสมัยนั้นทั้งครูผู้สอนและเวลาเพื่อการศึกษา ตำราก็หาได้ยาก ท่านจึงต้องใช้เวลานานถึง ๙ ปี จึงสอบได้ ธรรมศึกษาชั้นเอก อันเป็นชั้นสูงสุดด้านธรรมศึกษา ซึ่งหากทุกอย่างอำนวยก็อาจสอบได้ภายในเวลา ๓ ปี ซึ่งความเพียรพยายามไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคของแม่ชีญาณีนี้ เป็นที่พอใจของหลวงพ่อและยกท่านเป็น ตัวอย่างชม ให้บรรดาแม่ชีที่เรียนธรรมศึกษารุ่นหลังๆ ฟังเสมอมา  ท่านเป็นผู้ใหญ่ ที่มีคุณธรรม อันเป็นเครื่องอยู่ของผู้ใหญ่ สมบูรณ์ เช่น มีพรหมวิหาร ๔ และเว้นจากอคติ ๔ ประการ พร้อมทั้งเป็นนักปกครองเก่ง มีความสามารถอย่างยิ่งดังจะเห็น ได้จากผู้ที่เคยอยู่ในอุปการะดูแลของท่าน เช่น อาจารย์กัลยา สหชาติโกสีย์ เป็นอาทิ ได้ยกย่องและระลึกถึงคุณความดีของ ท่านอยู่มิรู้ลืม ความใกล้ชิด ความเอาใจใส่ ทั้งในด้าน ความ ประพฤติ การศึกษา และการอบรมเพื่อฝึกจิตที่ท่านให้ต่อผู้อยู่ ในความปกครองของท่าน สามารถเปลี่ยนอุปนิสัยที่ไม่ถูกไม่ ควร เช่น ความเป็นคนเจ้าอารมณ์ หยิ่ง ใจน้อย ท้อถอย ให้ เปลี่ยนเป็นคนมีใจสุขุมเยือกเย็นองอาจ แต่รู้จักอ่อนน้อมถ่อม ตน  อดทน มีมานะ ทำตนให้เป็นที่พึ่งของตนได้  ด้วยความเป็นผู้นำมีความคิดริเริ่มสร้างสรรค์ ด้วยกำลังใจและ แรงกาย ความจริงจังต่อหน้าที่การงานของท่าน เป็นผู้ทรงคุณ งามความดี เกียรติของท่านจึงปรากฏจนเป็นที่เคารพนับถือและ รู้จักของบุคคลทั่วไป ตลอดจนแรงสนับสนุนที่แม่ชีญาณีได้รับ ท่านก็สามารถ ตั้งสถาบันแม่ชีไทยขึ้นเป็นผลสำเร็จในปี พ.ศ. ๒๕๑๒ และในปีต่อมา ท่านก็ได้รับเลือกให้เป็นประธาน ของสถาบันแม่ชีไทยติดต่อกันถึง ๒ สมัย ซึ่งท่านได้ ทุ่มเทกำลังกายและกำลังใจปฏิบัติงาน  ให้แก่สถาบันนั้นอย่าง เต็มความสามารถตามปณิธานที่ตั้งไว้ ต่อมาสุขภาพของท่านทรุดโทรมลงตามอายุขัย ท่านได้เข้ารับ การรักษา และผ่าตัดที่โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ในกลางปี พ.ศ. ๒๕๑๘   สมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ ทรง ทราบ ได้ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ รับท่านเป็นคนไข้ในพระ บรมราชินูปถัมภ์ จากนั้นแม่ชีญาณีได้กลับมาอยู่วัดปากน้ำอีก ตามปกติ อาการป่วยนั้น มีแต่ทรงกับทรุด ต่อมามีโรคเกี่ยวกับ ระบบประสาท จึงได้เข้ารับการรักษาที่ร.พ.พญาไท  จนถึงวาระสุดท้าย เมื่อวันที่ ๖ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๑๙ แม่ชี ญาณีก็ถึงแก่กรรม ได้ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ พระราชทาน พระบรมราชานุเคราะห์ สวดพระอภิธรรมเป็นการส่วนพระองค์ และพระราชทานเพลิงศพแม่ชีญาณี ซึ่งนับเป็นพระมหา กรุณาธิคุณล้นเกล้าล้นกระหม่อมหาที่สุดมิได้  แก่อาจารย์แม่ชี ญาณี ศิริโวหารผู้จากไปแต่กาย และยังคงมีความดีตลอดจนผล งานไว้ให้อนุชนรุ่นหลังได้ชื่นชมกันโดยทั่วไป                   รวบรวมและเรียบเรียงโดย        พัฒนะ ภวะนันท์ และ สุดเสงี่ยม เพ็ชร์สกุล จากคุณ : สมถะ - [ 12 มิ.ย. 49 11:54:24 ]

ความคิดเห็นที่ 5 กิตติศัพท์เรื่องหลวงพ่อวัดปากน้ำ (ภาษีเจริญ) ในสมัยนั้น สามารถรักษาคนป่วยด้วยโรคร้ายที่สังคมรังเกียจให้หายได้แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว ทำให้ข้าพเจ้า (คุณครูตรีธา เนียมขำ) เดินทางมาวัดปากน้ำเพื่อขอพึ่งบารมีหลวงพ่อ เพื่อรักษาโรคให้มารดา ตามปกตินั้นถ้าเราเจ็บไข้ได้ป่วย ก็จะไปหานายแพทย์ผู้เชี่ยวชาญแต่ละโรค แต่หลวงพ่อท่านเป็นแพทย์ผู้เชี่ยวชาญการรักษาโรคทุกโรค ถ้าจะนำเรื่องความทุกข์ความเดือดร้อนของคนที่มาหาหลวงพ่อมาเรียงลำดับเนื้อเรื่องกันแล้ว ก็จะได้ตั้งแต่เกิดจนตายเลยทีเดียว ยกตัวอย่างเช่น ? ถ้าเป็น “ผู้ที่กำลังจะแต่งงานกัน” ก็มักจะมาขอให้หลวงพ่อช่วยตรวจดูให้ว่า ผู้ที่ตนจะ แต่งงานด้วยนั้นนะเป็นอย่างไร จะอยู่ด้วยกันยืนยาวมีความสุขความเจริญหรือไม่ ? บางคู่ที่แต่งงานกันไปแล้วและยังไม่มีบุตร ก็มักจะ “มาขอบุตรกับหลวงพ่อ” ให้ท่านช่วยใช้ วิชชาธรรมกายเลือกสรรวิญญาณดี ๆ มาจุติ ? บางคน “มีลูกหลานแล้วเลี้ยงยากขี้โรค” ก็มายกให้เป็นลูกหลวงพ่อ หรือถ้าลูกหลานว่า ยาก ดื้อ ซน ไม่ฉลาดในการศึกษาเล่าเรียนก็มาขอบารมีหลวงพ่อ ? เมื่อลูกหลานจะเข้าสอบ ไม่ว่าจะสอบในวิชาที่เล่าเรียนหรือสอบแข่งขันเข้าทำงาน ก็มาขอ ให้หลวงพ่อช่วย ? เมื่อมีปัญหาในการประกอบอาชีพการงาน ก็มาปรับทุกข์กับหลวงพ่อ ? พวกที่เป็นเกษตรกรถ้าประสบภาวะฝนแล้ง ก็มาขอให้หลวงพ่อช่วยทำให้ฝนตก หลวงพ่อ ท่านก็จะสั่งพวกที่บรรลุวิชชาธรรมกายให้ช่วยเกณฑ์ฝนให้ตกในพื้นที่ที่เขาต้องการ ? ส่วนเกษตรกรบางพวกที่เจอฝนตกหนักน้ำท่วมทำให้พืชผักผลไม้เสียหาย ก็มากราบกราน หลวงพ่อขอให้ท่านช่วยบำบัดทุกข์ให้หลวงพ่อท่านก็สั่งพวกที่ได้ธรรมกายให้ช่วยกันเก็บฝนเสีย ? บางคนจะจัดการงานใดที่บ้านในหน้าฝนกลัวฝนตก ก็มาขอให้หลวงพ่อช่วยอย่าให้ฝนตก หลวงพ่อท่านก็ช่วยทุกคนไป จนกิตติศัพท์ลือเลื่องไปทั่วว่าหลวงพ่อวัดปากน้ำรักษาโรคได้ขอฝนได้ เก็บฝนได้ แม้ปัจจุบันนี้ ท่านมรณภาพไปแล้วก็ยังมีคนเป็นจำนวนมากมาขอพึ่งบารมีท่านในเรื่องต่าง ๆ ทุกเรื่องเหมือนสมัยที่ท่านยังมีชีวิตอยู่บางคนก็มิใช่ขอธรรมดา แต่ยังบนบานศาลกล่าวด้วย ในสมัยหลวงพ่อยังอยู่นั้น คนที่มาขอบารมีให้ท่านช่วย มิใช่จะให้ท่านช่วยแต่เฉพาะคนเป็นก็ หาไม่ “แม้ญาติพี่น้องของคนที่ตายไปแล้วก็ยังมาขอให้หลวงพ่อช่วยตรวจดูให้ว่าวิญญาณไปอยู่ที่ไหน” สุขทุกข์อย่างไรจะทำบุญอะไรไปให้จึงจะเหมาะจะควร มีลูกศิษย์ของหลวงพ่อมากมายหลายคนที่ได้สั่งลูกหลานของตนไว้ว่า ถ้าตนสิ้นชีวิตลงแล้วให้ นำศพมาตั้งสวดพระอภิธรรมที่วัดปากน้ำ ทั้ง ๆ ที่วัดปากน้ำไม่มีศาลาตั้งศพ และไม่มีเมรุเผาศพ มีแต่ศาลาการเปรียญเก่า ๆ เป็นศาลาเอนกประสงค์สำหรับใช้เป็นที่ฉันภัตตาหารของพระภิกษุสามเณรเวลากลางคืนเป็นที่พักของแม่ชีและเป็นที่ตั้งศพด้วย คืนใดที่มีการสวดพระอภิธรรมศพ หลวงพ่อท่านจะสั่งให้ผู้ที่ได้ธรรมกายออกไปร่วมฟังสวด ด้วยอย่างน้อย 3 คน เพื่อนั่งเจริญภาวนาเชิญชวนวิญญาณของผู้ตายมารับส่วนบุญกุศล ไม่ว่าวิญญาณนั้นไปสิงสถิตย์ ณ ที่ใดก็ตาม จะอยู่ในสวรรค์หรือไปเป็นเปรตอสุรกาย สัตว์นรก สัตว์เดรัจฉาน จะเชิญวิญญาณก่อนอาราธนาศีล หลวงพ่อท่านจะให้จัดหาอาสนะปูเตรียมไว้ให้วิญญาณของผู้ตายนั่ง หลังจากที่พระสงฆ์สวดอภิธรรม สวดสังคหะ หรือสวดพระมาลัยเสร็จจบที่ 1 หลวงพ่อท่านจะถามพวกที่ได้ธรรมกายว่า “วิญญาณของผู้ตายมาหรือเปล่า” พวกที่ได้ธรรมกายทั้ง 3 คน จะต้องรู้เห็นและตอบตรงกัน ถ้าตอบไม่ตรงกันหลวงพ่อท่านจะ ให้นั่งตรวจดูใหม่ ท่านต้องการให้วิญญาณของผู้ตายได้มาสมาทานศีลและฟังสวดพระอภิธรรมด้วย และเมื่อพระสงฆ์สวดจบแต่ละจบ ท่านจะถามย้ำทุกครั้ง ในสมัยที่ข้าพเจ้า (คุณครูตรีธา เนียมขำ) ยังเป็นแม่ชีเล็ก ๆ เคยถูกหลวงพ่อใช้ให้ไปทำหน้าที่ เช่นนี้หลายครั้ง ทุกครั้งที่หลวงพ่อถามข้าพเจ้าจะรู้สึกกระดากอาย ไม่อยากตอบให้ใครได้ยิน เพราะตอนนั้นยังเด็กมากเกรงว่าตอบไปแล้วจะไม่มีใครเชื่อถือ แต่เมื่อหลวงพ่อใช้ก็จำเป็นต้องทำเพราะกลัวหลวงพ่อ ข้าพเจ้าจึงไม่อยากให้มีใครตายเลย เพราะไม่อยากออกไปนั่งเชิญวิญญาณ หลวงพ่อวัดปากน้ำ ท่านชี้แจงว่า การรักษาโรคนั้นถ้าได้ประกอบกันทั้ง 2 ฝ่าย คือฝ่ายผู้รักษา โรคและผู้ป่วยมีความเชื่อมั่นตรงกัน มีกระแสจิตเชื่อมถึงกัน เปรียบเสมือนเครื่องรับวิทยุและเครื่องส่งต้องมีคลื่นตรงกันจึงจะมีหวังหายมาก วันหนึ่ง ๆ มีผู้มารักษาโรคกับหลวงพ่อวัดปากน้ำเป็นจำนวนมาก เพราะหลวงพ่อท่านรักษาโรค ทุกชนิดทั้งโรคมะเร็ง วัณโรค อัมพาต โรคประสาท เมื่อสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 สิ้นสุดลง หลวงพ่อต้องรักษาคนที่เป็นโรคประสาทนับเป็นร้อย ๆ คน เพราะความตึงเครียด ความทุกข์ยากเดือดร้อนจากภัยสงคราม บางคนก็นอนไม่หลับ คิดมากใจคอหงุดหงิด แต่บางคนก็มีอาการหนักไร้สติสัมปชัญญะ สำหรับคนที่อาการหนัก หลวงพ่อท่านจะสั่งญาติพี่น้องให้กลับไปและมอบคนป่วยไว้กับท่าน ญาติพี่น้องไม่ต้องเป็นห่วง หลวงพ่อท่านจะสั่งให้กรอก “ยาผงบาทจิต” ซึ่งท่านสั่งให้ลูกศิษย์ผสมเตรียมไว้ และแก้ด้วยวิชชาธรรมกายด้วยไม่นานคนป่วยก็หาย ญาติพี่น้องพากลับบ้านได้ ยาผงบาทจิตนี้คณะศิษย์ของหลวงพ่อในปัจจุบัน ยังคงผสมตามตำราของท่านไว้แจกแก่คนทั่ว ไปอยู่เป็นยาที่รักษาได้หลายโรค ไม่เพียงแต่โรคประสาทเท่านั้น คนที่ผอมแห้งแรงน้อย รับประทานอาหารไม่ได้นอนไม่หลับ ใจคอหงุดหงิดคิดมาก ก็รับประทานได้ ท่านผู้สนใจติดต่อขอได้ที่วัดปากน้ำ ภาษีเจริญ ในยุคนั้นหลวงพ่อวัดปากน้ำ (ภาษีเจริญ) ท่านให้ตั้งตู้รับใบอาการโรคไว้ที่หน้ากุฏิของท่าน การเขียนใบอาการโรคต้องแจ้งชื่อ สกุล ที่อยู่ วัน เดือน ปีเกิดและอาการโรคที่ปรากฏอย่างละเอียดลออ การส่งใบอาการโรคมี 4 เวลา คือ เช้า กลางวัน บ่าย เย็น หลวงพ่อท่านจะสั่งให้คนมาไขตู้ตาม เวลานั้นแล้วนำใบอาการโรคแจกจ่ายแก่พวกที่ได้วิชชาธรรมกายเพื่อแก้โรค ถ้าผู้เป็นลูกมาส่งใบอาการโรคของพ่อแม่ หลวงพ่อท่านมักจะถามว่าอยากให้พ่อแม่หายป่วยหรือไม่ ถ้าอยากให้พ่อแม่หายป่วยก็ทำสมาธิเข้า ถ้าได้สมาธิก็จะได้ช่วยแก้โรคภัยไข้เจ็บของพ่อแม่ได้ ข้าพเจ้า (คุณครูตรีธา เนียมขำ) ได้ประสบเรื่องนี้ด้วยตัวเองคือในสมัยที่ข้าพเจ้ามีอายุประมาณ 13 ขวบ นั้นมีผู้แนะนำให้มารดาซึ่งป่วยหนักมานานถึง 12 ปีแล้วให้มารักษากับหลวงพ่อ มารดาของข้าพเจ้านั้นป่วยด้วยโรคซึ่งหมอไม่ทราบสาเหตุ ผอมแห้ง รับประทานอาหารไม่ได้ พยายามหาหมอรักษามานานนับ 10 ปีอาการก็ไม่ดีขึ้น มีแต่ทรงกับทรุด ไม่ว่าใครจะแนะนำหมอดีที่ไหน บิดาของข้าพเจ้าเป็นต้องมารดาข้าพเจ้า ไปรักษาทุกหนทุกแห่ง ต่อมามีผู้แนะนำให้มารักษากับหลวงพ่อ บิดาของข้าพเจ้าจึงพามารดาข้าพเจ้าลงเรือ และนำ ข้าพเจ้ามาด้วยเพื่อให้มาอยู่ปรนนิบัติมารดา บิดาข้าพเจ้ามาจอดเรือที่หน้าวัด แล้วขึ้นไปขอบารมีให้หลวงพ่อช่วยรักษาโรค ส่วนมารดาของข้าพเจ้ายังคงนอนพักในเรือ ตัวข้าพเจ้าเองมีหน้าที่เขียนใบอาการโรคของมารดาส่งให้แก่หลวงพ่อเป็นประจำ หลวงพ่อท่านก็ถามว่า “เอ็งอยากให้แม่หายไหม” ตอนนั้นข้าพเจ้านึกในใจว่า หลวงพ่อถามได้ ใครจะไม่อยากให้แม่หาย ถ้าหลวงพ่อจะสั่งให้ทำ อะไรก็จะทำทุกอย่าง ขอให้มารดาหายป่วยเป็นทำทั้งนั้น หลวงพ่อบอกต่อไปว่า “ถ้าอยากให้แม่หาย เอ็งก็ต้องขึ้นมานั่งภาวนา ถ้านั่งได้ก็จะได้ช่วยแก้ โรคให้แม่ แม่เอ็งจะได้มีอายุยืนยาวต่อไป” ตั้งแต่บัดนั้นข้าพเจ้าได้ตั้งใจว่าจะต้องนั่งภาวนาให้ได้ เพื่อจะได้ช่วยแก้โรคให้มารดา เพราะการ เขียนใบอาการโรคส่งทุกวันก็เหมือนกับยืมจมูกคนอื่นมาหายใจ ไฉนจะคล่องเหมือนจมูกของเราเอง วันแรกที่ข้าพเจ้ามาฝึกนั่งภาวนา ข้าพเจ้ารีบไปซื้อดอกไม้ ธูปเทียน ข้าวตอกจากแม่ชีมา 1 ถาด เนื่องจากมีนิสัยชอบทำสิ่งใด ๆ ก่อนผู้อื่น ข้าพเจ้าจึงรีบลงมาหาที่นั่งตั้งแต่ยังไม่มีใครมา ข้าพเจ้ากะนั่งให้ได้กึ่งกลางศาลาพอดี โดยกะศูนย์กลางจากธรรมาสน์ไปยังประตูด้านทิศตะวันออกแล้วกะด้วยสายตาจากอาสนสงฆ์ไปยังศาลาด้านใต้ (ธรรมาสน์นี้ ยังคงอยู่ชั้นบนของศาลาการเปรียญสด) แล้วคอยจ้องว่าเมื่อไรหลวงพ่อจะมา วันนั้นหลวงพ่อท่านเดินขึ้นทางด้านหลังของศาลาทางทิศตะวันตก ข้าพเจ้าเห็นร่างหลวงพ่อที่ กำลังเดินขึ้นมานั้นสว่างไสวสวยงามไปหมดทั้งร่าง สีจีวรก็เหลืองอร่ามสุกใส ตามปกติข้าพเจ้าเห็นหลวงพ่อท่านห่มจีวรสีเหลืองธรรมดา แต่ผิวพรรณของท่านนั้นขาวผ่องมีราศีสวยงามจับตาอยู่แล้ว แต่วันนั้นข้าพเจ้าเห็นท่านมีรัศมีสว่างไสวจับตามากเป็นพิเศษกว่าที่เคยเห็น ข้าพเจ้าตามมองท่านตลอดเวลา ไม่คลาดสายตาเลยจนท่านขึ้นมานั่งบนอาสนสงฆ์กราบพระพุทธรูป แล้วท่านก็กล่าวทักทายปราศรัยถามไถ่เรื่องการปฏิบัติธรรมของบรรดาลูกศิษย์ที่มาศึกษากับท่านเป็นประจำ ต่อจากนั้นท่านจึงนำกราบพระสวดมนต์แล้วอธิบายวีการนั่งภาวนา เมื่อถึงเวลาเลิกนั่ง หลวงพ่อท่านก็นำกราบพระพร้อมกัน เสร็จแล้วท่านได้เรียกผู้ที่นั่งภาวนา บางคนเข้าไปถามว่าได้รู้เห็นอะไรบ้าง และแล้วท่านก็ชี้มาที่ข้าพเจ้าท่านเรียกว่า “ไอ้เล็กมานี่” ข้าพเจ้าคลานเข้าไปหาท่าน ท่านพูดต่อไปว่า “เอ็งเห็นแล้วใช่ไหม” ข้าพเจ้ารู้สึกตกใจและประหลายใจพร้อมกันว่าทำไมท่านจึงทราบ หลวงพ่อท่านพูดต่อไปว่า “เอ็งได้แล้ว แม่เอ็งจะได้ไม่ตายแล้ว เอ็งไปต่อวิชชากับเขา” หลวงพ่อจัดการให้ข้าพเจ้าไปต่อวิชชาในขั้นสูงขึ้นไปจนได้ธรรมกายกับแม่ชีบุญช่วย หลังจาก นั้นไม่นาน แม่ชีบุญช่วยก็ถึงแก่กรรม ข้าพเจ้าได้เรียนวิชชาต่อกับแม่ชีญาณี ศิริโวหาร ซึ่งถึงแก่กรรมแล้วเมื่อวันที่ 6 พฤษภาคม พ.ศ.2519 แล้วในที่สุดมารดาของข้าพเจ้าซึ่งป่วยหนักมานานถึง 12 ปี ไม่มีแพทย์คนใดสามารถรักษาให้ หายได้ แต่มารักษากับหลวงพ่อ 13 เดือนก็หายป่วย มีร่างกายแข็งแรงเป็นปกติ โดยมิต้องรับประทานยาใด ๆ เลย สามารถประกอบกิจการงานต่าง ๆ ได้เหมือนสมัยที่ยังมิได้ป่วยมีอายุยืนยาวนานอีก 24 ปีจึงถึงแก่กรรม สำหรับตัวข้าพเจ้านั้นเรื่องความพากเพียรก็มีไม่มากเท่าใด เพราะตอนนั้นยังเป็นเด็ก ยังไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับธรรมะ และเป็นเด็กมาจากบ้านนอกด้วย แต่ข้าพเจ้ามีความตั้งใจอยากจะได้ อยากจะเป็น อยากจะเห็น เพราะอยากให้แม่หายป่วยจึงได้พยายามตั้งใจและปฏิบัติตามที่หลวงพ่อสอน เมื่อได้ธรรมกายแล้ว ข้าพเจ้าจึงทราบว่าการที่เห็นหลวงพ่องดงามสว่างไสวไปทั้งองค์นั้น เป็นเพราะอายตนะที่ดึงดูดใจเปิดรับแล้ว จิตของคนทุกคนจะต้องมีอายตนะประจำ ตามีอายตนะสำหรับดึงดูดรูปหูมีอายตนะสำหรับดึงดูดเสียง จมูกมีอายตนะสำหรับดึงดูดกลิ่น ลิ้นมีอายตนะสำหรับดึงดูดรส กายมีอายตนะสำหรับดึงดูดสัมผัส ใจมีอายตนะสำหรับดึงดูดธรรมารมณ์ ถ้าจะเปรียบเทียบแล้วก็เหมือนดอกบัวที่รอสัมผัสแสงอาทิตย์พร้อมที่จะบานรับอรุณทันที ดังนั้นพอสิ้นคำสอนของหลวงพ่อ ข้าพเจ้าจึงเห็นดวงแก้วกลมใสปรากฏขึ้นที่ฐานที่ 7 กลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายมนุษย์ทันที เพราะเวลานั้นจิตมีศรัทธาเต็มที่ ต่อมา “ข้าพเจ้าก็ได้ใช้วิชชาธรรมกายช่วยแก้โรคของมารดาให้หายป่วยได้” เป็นที่น่าสังเกตว่าบุตรหลานซึ่งได้ธรรมกายของคนป่วยจะมีความสามารถในการรักษาโรคเป็นพิเศษดังนี้ เพราะจิตมุ่งมั่นไปทางเดียว จึงมีพลังมากเสมือนสายน้ำที่ไหลพุ่งไปทิศทางเดียว ย่อมมีกำลังแรงกว่าน้ำที่แตกแยกเป็นลำธารสายเล็กสายน้อยฉันนั้น คุณครูตรีธา เนียมขำ จากคุณ : สมถะ - [ 12 มิ.ย. 49 11:56:52 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ยาวจัง ว่างแล้วจะอ่านให้จบครับ จากคุณ : lotojohn - [ 12 มิ.ย. 49 18:41:42 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ภาพถ่ายครูสอนธรรมกายที่หลวงพ่อวัดปากน้ำแต่งตั้ง เมื่อปี 2497 จากคุณ : ebusiness - [ 12 มิ.ย. 49 23:00:28 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สาธุ อนุโมทนาที่นำประวัติ อาจารย์แม่ชี วัดปากน้ำ มาแสดงครับ อาจารย์แม่ชีทองสุก สำแดงปั้น เป็นอดีตแม่ชีผู้ทรงคุณธรรม อาจารย์แม่ชีปุก มุ้ยประเสริฐ ได้รับการยกย่องว่าเป็นรัตตัญญูแห่งวัดปากน้ำ อาจารย์แม่ชีปุก มุ้ยประเสริฐ  อาจารย์แม่ชีญาณี ศิริโวหาร อาจารย์ตรีธา เนียมขำ นอกนี้ยังมีอาจารย์แม่ชีอีกหลายท่าน เช่นอาจารย์แม่ชี ถนอม อาสไวย์ ผู้เป็นศิษย์เอกท่านหนึ่ง ตอนหลวงพ่อวัดปากน้ำอาพาธหนัก มีอาการหอบ คุณยายอาจารย์ท่านได้เข้าที่และตรวจเครื่องรองรับการจะจากภพนี้ไปของหลวงพ่อ ได้อัญเชิญบัลลังค์แก้ว ปราสาทแก้ว และเครื่องสมพระเกียรติมาเต็มธาตุเต็มธรรม แล้วพระเดชพระคุณหลวงพ่อก็หยุดหอบ สักพักก็มรณภาพ อาจารย์แม่ชีเธียร ธีระสวัสดิ์ , คุณครูฉลวย สมบัติสุข ท่านผู้นี้ถวายสมุดปกแข็งจดวิชชาที่หลวงพ่อสั่งไว้แต่ละวัน แด่พระราชพรหมเถร (วีระ คณุตฺตโม) และท่านอื่นๆ นำภาพถ่ายครูสอนธรรมกายที่หลวงพ่อวัดปากน้ำแต่งตั้ง เมื่อปี 2497 มาฝากครับ จากคุณ : พระคุณที่สามงดงามแจ่มใส (ebusiness) - [ 12 มิ.ย. 49 23:29:36 ]

ความคิดเห็นที่ 9 โอว...สาธุ สาธุ หารูปถ่ายอยู่พอดีคุณebusiness นำมาลงให้ขอบคุณมากๆ ครับ  เท่าที่ทราบแมชีอาจารย์คุมวิชชาที่เป็นหัวหน้าเวรในยุคนั้น มี 6 ท่าน ดูแลผลัดละ 4 ชั่วโมงในการทำวิชชาในโรงงาน  ตลอด 24 ชั่วโมงไม่มีหยุดพักเลย  รายชื่อมีดังนี้ 1.อาจารย์แม่ชีปุก มุ้ยประเสริฐ 2.อาจารย์แม่ชีถนอม  อาสไวย์ 3.อาจารย์แม่ชีญาณี ศิริโวหาร 4.อาจารย์แมชีชั้น  จอมทอง 5.คุณครูฉลวย  สมบัติสุข 6.คุณครูตรีธา   เนียมขำ หัวหน้าเวรมีเงินเดือนให้  หลวงพ่อวักปากน้ำตั้งให้ หัวหน้าเวรเดือนละ 300 บาท  รองหัวหน้าเวร 150  ลูกเวร 70 หลวงพ่อของเราเลี้ยงได้หมด  นี่เป็นครูฝ่ายแม่ชีอุบาสิกา ใครมีรูปชัดๆ ช่วยนำมาลงให้หน่อยครับ จากคุณ : สมถะ - [ 13 มิ.ย. 49 07:13:05 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่เห็นกล่าวถึง แม่ชีจันทน์ ขนนกยูง เลย ท่านก็ดังไม่ใช่เหรอ จากคุณ : ฮาฮาน - [ 13 มิ.ย. 49 22:49:35 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แม่ชีจันทร์  ไม่ได้ถูกแต่งตั้งให้เป็นครูสอนธรรมกายครับ  ไม่ได้เป็นหัวหน้าเวร  เป็นรองหัวหน้าเวรร่วมกับแมชีถนอมซึ่งเป็นหัวหน้าเวร  ความเป็นมาก็คือ  เวรที่สองนี้  ก่อนที่แม่ชีถนอมจะเข้ามา หลวงพ่อวัดปากน้ำยังไม่แต่งตั้งใครเป็นหัวหน้าเวร  มีแต่ให้แม่ชีจันทร์ดูแล  แม่ชีจันทร์ก็ดูแลเวรนี้เกือบ 10 ปี พอแม่ชีถนอมบวชเป็นชีแล้วมาอยู่วัดปากน้ำ  หลวงพ่อเห็นแววแล้ว  หลวงพ่อให้มาอยู่เวรนี้  แต่หลวงพ่อฉลาดในการปกครอง  หลวงพ่อท่านเรียกหัวหน้าเวรทุกเวรและแม่ชีจันทร์ด้วย  ท่านก็บอกว่า  เวรนี้เรายังไม่มีหัวหน้าเวรนะ  ไหนทุกคนเข้าวิชชาไปถามพระพุทธองค์ในนิพพานดูซี  ว่าเวรนี้ใครควรเป็นหัวหน้าเวร  ทุกคนจึงเข้าที่ทำวิชชา  ผลปรากฏว่าทุกคนตอบตรงกัน  ว่าพระพุทธองค์รับสั่งว่า  แม่ชีถนอมเจ้าค่ะ...  หลวงพ่อดีพระทัยแล้วจึงแต่งตั้งแม่ชีถนอมขึ้นเป็นหัวหน้าเวรนี้  พร้อมทั้งเลี้ยงสมโพธิใหญ่โต  เพราะการเป็นหัวหน้าเวรเป็นเรื่องพิเศษ ไม่ใช่เรื่องธรรมดา  เนื่องจากผู้เป็นหัวหน้าเวรต้องมีความรู้ละเอียด  บอกวิชชาไม่ติดขัด  มีความรอบรู้และเข้าใจวิชชาเป็นอย่างดี  ซึ่งแม่ชีถนอมท่านมีคุณสมบัติเพียบพร้อมทุกเรื่อง จากคุณ : สมถะ - [ 14 มิ.ย. 49 07:36:52 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แม่ชีถนอม  อาสไวย์ จากคุณ : สมถะ - [ 14 มิ.ย. 49 07:37:36 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สะหวัดดีครับ เรียนคุณสมถะที่นับถือธรรมอย่างสูง เกล้ากระผมสงสัยในธรรมประการหนึ่งว่า หลังหลวงปู่สดท่านละสังขารแล้วเหตุใดโรงงานทำวิชชาถึงได้เลิกไปเลยและผู้ได้ธรรมกายแต่ละท่านปณิธานไฉนได้ เลิกปฏิบัติเฉกเช่นดังเดิมที่ได้ปฏิบัติมา ปัจจุบันกระผมเคยได้เข้าไปดูที่สถานที่โรงงานทำวิชชาหลังเดิม ก็เห็นมีคนภายนอกบ้างบุคคลากรของวัดบ้างเดินเข้าออกประหนึ่งไม่ได้มีความสำคัญอะไรเหมือนดังเดิมเลย วันนั้นผมนั่งหลับตาพยายามนึกถึงภาพในอดีต เมื่อครั้งยังมีเจ้าพระคุณหลวงปู่สดอยู่ ที่นี้คงเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์เขตหวงห้ามเฉพาะเป็นแน่แท้ ไม่ทราบว่าพอมีข้อมูลเพิ่มเติมความรู้ทางธรรมอันด้อยของผมด้วยครับ บุญรักษาครับ สะหวัดดี จากคุณ : ต้อ กล้าตะวัน - [ 17 มิ.ย. 49 20:36:02 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ที่ไม่ทำวิชชาเหมือนเดิม  เพราะไม่มีหลวงพ่อสดคอยคุมวิชชานั่นเอง  ในสมัยที่หลวงพ่อสดยังอยู่  หลวงพ่อเป็นผู้คุมวิชชา  ติดขัดอะไรในทางวิชชาหลวงพ่อฯก็จะคอยแก้ปัญหาให้  หลวงพ่อเป็นผู้จ่ายงานว่าวันนี้จะเดินวิชชาอะไร  อย่างไร  เพื่ออะไร  แล้วแม่ชีหัวหน้าเวรจึงรับงานจากหลวงพ่อสดไปบอกให้ทางคณะเดินวิชชาต่อไป  เมื่อหลวงพ่อสดไม่อยู่แล้ว  ใครจะมีความสามารถคุมวิชชาให้อีกล่ะ  ชาวธรรมกายในยุคนั้นก็ขาดที่พึ่ง  รวมกันไม่ติด  แม่ชีเก่งๆ ต่างก็แยกย้ายกันไป  มีเหลืออยู่บ้างในวัดปากน้ำก็ไม่กี่คน  พลรบแตกทัพเพราะแม่ทัพไม่อยู่  วิชชาที่เคยทำมาก็เลิกกันไป  มีทำบ้างก็ตามอัธยาศัย  ตามมีตามเกิด  น่าเห็นใจ  เพราะท่านอื่นๆ ไม่รู้ทุกเรื่องเท่าหลวงพ่อฯ  งานปราบมารก็หยุดชะงักลง  ในวัดปากน้ำจึงไม่ได้ดำเนินการเรื่องนี้ต่อเพราะขาดผู้นำนั่นเอง... จากคุณ : สมถะ - [ 18 มิ.ย. 49 14:52:14 ]

ความคิดเห็นที่ 15 แม่ชีจันทน์ ท่านก็เก่งไม่ใช่เหรอ เป็นถึงอาจารย์ของหลวงพ่อที่วัดพระธรรมกายเชียวนะ แล้วทำไมที่วัดเค้าถึงยกย่องว่าหลวงพ่อสดชมนักชมหนา แม่ชีจันทน์เป็นหนึ่งไม่มีสอง ทำเป็นเล่นไป จากคุณ : ฮาฮาน - [ 18 มิ.ย. 49 21:53:43 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ครับเก่งครับ  แม่ชีจันทร์เก่งในด้านความขยัน  ความตั้งใจจริงต่อการฝึกการปฏิบัติ  เชื่อฟังหลวงพ่อวัดปากน้ำมาก  หลวงพ่อใช้ให้ทำอะไรแม่ชีจันทร์จะตั้งใจทำจนได้  หลวงพ่อจึงชมนักหนาว่า  ไอ้ลูกจันท์นี่มันหนึ่งไม่มีสอง  ความดีความเอาจริงเอาจังของแม่ชีจันทร์มีมากมายครับ  ท่านมีหน้าที่ทำวิชชาในโรงงานซึ่งเป็นเรื่องที่แม่ชีจันทร์ทำได้ดีอยู่แล้ว  แล้วคุณฮาฮานจะเอายังไงอีกล่ะครับ  เรื่องประวัติศาสตร์ที่ผ่านมาแล้วเราจะไปคิดอะไรอีกล่ะครับ  มันก็ย่อมเป็นไปเช่นนั้น  เพราะเรื่องรายชื่อหัวหน้าเวรและอื่นๆ ก็มีบันทึกไว้ในวัดปากน้ำอย่างชัดเจน อันที่จริงถ้าจะกล่าวกันโดยใจกว้างแล้ว  เราก็ควรจะกล่าวว่าหลวงพ่อวัดปากน้ำกล่าวชื่นชมแม่ชีอาจารย์ที่เก่งๆ หลายท่าน  หลวงพ่อท่านชมคนละแบบ  คนละสถานการณ์กัน  ไม่มีใครไม่เคยได้รับคำชมจากหลวงพ่อวัดปากน้ำ  เพียงแต่ท่านอื่นๆ ไม่ได้ถูกหยิบยกมาบอกกล่าวในวงกว้างก็เท่านั้น จากคุณ : สมถะ - [ 19 มิ.ย. 49 07:20:40 ]