PANTIP.COM : Y4550064 เพื่อความเข้าใจในอิสลามที่ถูกต้อง (ตอนที่ 1) []

ความคิดเห็นที่ 1

ประเด็นแรก...ที่ใช้ประเด็นนี้เป็นประเด็นแรก เพราะต้องการเห็นความสามัคคีในสังคมครับ

****************************
“ผู้ปฏิเสธศรัทธาเป็นมิตร”
****************************

ประโยคนี้พบ 3 แห่งในกุรอาน คือ
1.บทที่ 3 โองการที่ 28 ความว่า

“ผู้ศรัทธาทั้งหลายนั้น จงอย่าได้ยึดเอาบรรดาผู้ปฏิเสธศรัทธาเป็นมิตรอื่นจากบรรดามุมิน และผู้ใดกระทำเช่นนั้น เขาย่อมไม่อยู่ในสิ่งใดที่มาจากอัลลอฮ์ นอกจากพวกเจ้าจะป้องกัน (ให้พ้นอันตราย) จากพวกเขาจริง ๆ เท่านั้น และอัลลอฮ์ทรงเตือนพวกเจ้าให้ยำเกรงพระองค์ และยังอัลลอฮ์นั้นคือการกลับไป (ของพวกเจ้า)”

คำอธิบาย – คำแปลข้างต้น ในรูปศัพท์ภาษาอาหรับอ่านว่า
“ลายัตตาคีซี มุมีนูน” ( แปลว่า ผู้ศรัทธาทั้งหลายนั้น จงอย่าได้ยึดเอา)
“นากาฟีรี นาเอาลียาห์”(บรรดาผู้ปฏิเสธศรัทธาเป็นมิตร)

...ในรูปศัพท์ภาษาอาหรับข้างต้น ใช้คำว่า เอาลียาห์ (หรือวะลียาห์) ซึ่งเป็นรูปพหูพจน์ของคำว่า วะลี

คำว่า เพื่อน ในภาษาอาหรับนั้น มีหลายคำที่ใช้ เช่น ซอดีก ,อัซฮาบ,คอลีล เป็นต้น ซึ่งจะใช้แตกต่างกันไป ตามระดับความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล

..คำว่า วะลี ในที่นี้ แม้จะใช้แปลว่า มิตรหาย หรือเพื่อน แต่คำว่า วะลี ก็ถูกใช้ในรูปศัพท์อื่น ๆ เช่น ผู้ปกครองของฝ่ายหญิงในการแต่งงาน ก็ใช้คำว่า “วะลี” หรือทายาท ผู้สืบแทนอำนาจ ก็ใช้คำว่า “วะลี” ได้...

ดังนั้นด้วยความหมายของคำว่า วะลี แล้วจึงให้ระดับของความสัมพันธ์ ในรูปแบบการทดแทนกัน หรือ มิสิทธิในสิทธิ์ของอีกฝ่าย หากเป็นเพื่อน ก็เพื่อนที่ไปไหนไปด้วย ทำอะไรทำด้วยกันโดยไม่แบ่งแยก ซึ่งโดยลักษณะของมุสลิมแล้ว ไม่ถูกต้องที่มุสลิมจะใช้เรื่องของความสัมพันธ์ในระดับนี้มา ละเว้นกฎปฏิบัติบางประการ เช่นเพื่อนกินเหล้า เราเป็นมุสลิมก็กินด้วย เพราะเป็นเพื่อนกัน ( เพื่อน-ในรูปศัพท์ วะลี)

เช่นในกรณีนี้ครับ

“แท้จริงพวกเขาไม่อาจจะช่วยเจ้าให้พ้นจากอัลลอฮฺแต่อย่างใด และแท้จริงพวกอธรรมนั้นต่างก็เป็นมิตรซึ่งกันและกัน แต่อัลลอฮฺนั้นทรงเป็นผู้คุ้มครองบรรดาผู้ยำเกรง” (กุรอาน 45:19)

...ในข้อความข้างต้น ก็ใช้คำว่า เอาลียาห์ ในความหมายของมิตรสหาย เพื่อยืนยันให้เห็นภาพชัดเจนว่า ความเป็นมิตรของคนอธรรม ก็คือการร่วมกันปฏิบัติในสิ่งเดียวกัน ทำชั่วเหมือนกัน จนเสมือนว่า คนในกลุ่มนี้ คือบุคคล คนเดียวกันนั่นเอง

...โองการข้างต้น จึงเป็นการกำชับให้มุสลิมมีจุดยืนในทางศาสนาของตนเอง จำกัดขอบเขตของระดับความสัมพันธ์กับมิตรต่างศาสนา โดยไม่ล้ำเส้นของบทบัญญัติและข้อห้ามทางศาสนา

----------------------------------------------

2.บทที่ 4 โองการที่ 139 ความว่า

“บรรดาผู้ที่ยึดเอาบรรดาผู้ปฏิเสธศรัทธาเป็นมิตรอื่นจากผู้ศรัทธาทั้งหลายนั้น พวกเขาจะแสวงหากำลังอำนาจที่พวกเขากระนั้นหรือ แท้จริงกำลังอำนาจนั้นเป็นสิทธิของอัลลอฮฺทั้งหมด”

คำอธิบาย – บทนี้ในภาษาอาหรับคือ
“อัลลาซี นายัตตาคีซู” – (บรรดาผู้ที่ยึดเอา )
“นากาฟีรี” (บรรดาผู้ปฏิเสธศรัทธา)
“นาเอาลียาห์” (เป็นมิตร)

...จะเห็นได้ว่า โองการนี้ก็ใช้ศัพท์คำว่า “เอาลียาห์” ตามความหมายในคำอธิบายข้างต้นเหมือนกัน...

----------------------------------------------

3.บทที่ 4 โองการที่ 144 ความว่า

“ผู้ศรัทธาทั้งหลาย ! จงอย่าได้ยึดเอาบรรดาผู้ปฏิเสธศรัทธาเป็นมิตรอื่นจากผู้ศรัทธาทั้งหลาย พวกเจ้าต้องการที่จะให้อัลลอฮฺมีหลักฐานอันชัดเจนจัดการแก่พวกเจ้ากระนั้นหรือ? ”

คำอธิบาย – บทนี้ในภาษาอาหรับคือ
“ยาอัยยูฮัน ลาซี นาอามานู”(ผู้ศรัทธาทั้งหลาย ...จงอย่า)
“ลายัตตาคีซู กาฟีรี” (ยึดเอาบรรดาผู้ปฏิเสธศรัทธา)
“นาเอาลียาห์” (เป็นมิตร)

…โองการนี้ก็เช่นกัน ใช้คำว่า “เอาลียาห์” ซึ่งมีความหมายตามที่ได้กล่าวไปแล้วข้างต้น

.----------------------------------------------------------

...ในความเป็นจริง อิสลามไม่เคยห้ามมุสลิม คบค้าสมาคมกับบุคคลอื่น ท่านศาสดาเองก็มี มิตรสหายหลายท่านที่ไม่ใช่มุสลิม ตัวอย่างเช่น สุวัยดฺ อินนุสศอมิต ซึ่งเคยสนทนาธรรมกับท่านศาสดา ในขณะที่เขาไม่ได้เป็นมุสลิม , วะเราะเกาะห์ อิบนุเนาฟัล ก็เป็นหนึ่งในสหายท่านศาสดา ที่เป็นคริสเตียน และท่านศาสดาก็มักจะไปสนทนาด้วยบ่อย ๆ ที่มีปัญหาในเรื่องต่าง ๆ หรือเมื่อครั้งที่มุสลิมถุกรังแกจากคนในมักกะห์ ท่านศาสดาก็มีคำสั่งให้มุสลิมอพยพไปยัง อบิสสิเนีย เพื่อหนีภัย ซึ่งที่นั่น ผู้ครองนคร คือกษัตริย์เนกุส ซึ่งเป็นคริสเตียน และเป็นสหายท่านศาสดาเช่นกัน

...แต่ทั้งนี้อิสลามก็ได้วางขอบเขต และระดับความสัมพันธ์ของการคบหา ไว้ด้วยจุดยืนทางศาสนาที่ชัดเจน ตราบใดที่ไม่มีการล่วงละเมิดในสิทธิ์ และความเชื่อของกันและกัน ก็ไม่มีปัญหาอันใดในการคบหาสมาคม

"....บรรดาผู้ที่ประพฤติดี ชนเหล่านี้แหละเป็นเพื่อนที่ดี" ( กุรอาน4:69)

“อัลลอฮฺมิได้ทรงห้ามพวกเจ้า เกี่ยวกับบรรดาผู้ที่มิได้ต่อต้านพวกเจ้าในเรื่องศาสนาและพวกเขามิได้ขับไล่พวกเจ้าออกจากบ้านเรือนของพวกเจ้า ในการที่พวกเจ้าจะทำความดีแก่พวกเขา และให้ความยุติธรรมแก่พวกเขาบ แท้จริงอัลลอฮฺทรงรักผู้มีความยุติธรรม” (กุรอาน 60:8)

มีหะดิษรายงานว่า

จากอบูซัรรฺ (ญุนดุบ บิน ญุนาดะฮฺ) และอบู อับดุร เราะฮฺมาน มุอาช บินญะบัล รอฎิยัลลอฮุอันฮุ จากท่านเราะซูลุลลอฮฺ ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะซัลลัม ได้กล่าวว่า

"จงยำเกรงอัลลอฮฺไม่ว่าท่านจะอยู่ที่ใด และจงตามหลังความชั่วด้วยการทำดีมันย่อมลบล้างได้ และจงคบกับเพื่อนมนุษย์ด้วยกริยามารยาทที่ดีงาม"

(หะดิษ ติรมิซี - เป็นหะดีษหะซัน และในต้นฉบับบางเล่ม กล่าวว่า เป็น หะดีษหะซัน เศาะฮีฮฺ)

----------------------------------------------------------
ด้วยจิตคารวะครับ

จากคุณ : kheedes - [ 19 ก.ค. 49 22:55:33 ]

ความคิดเห็นที่ 2

.
ประเด็นที่ 2

***********************
“แก้คำสาบาน”
***********************

คำนี้ พบได้ใน กุรอาน บทที่ 66 โองการที่ 2 ความว่า

“แน่นอนอัลลอฮฺได้ทรงกำหนดแก่พวกเจ้าแล้วในการแก้คำสาบานของพวกเจ้าและอัลลอฮฺเป็นผู้ทรงคุ้มครองพวกเจ้า และพระองค์เป็นผู้ทรงรอบรู้ ผู้ทรงปรีชาญาณ”

...คำอธิบายของโองการนี้อยู่ ในกุรอานเช่นเดียวกันคือ ในบทที่ 5 โองการที่ 89

“ อัลลอฮ์จะไม่ทรงเอาโทษ แก่พวกเจ้าด้วยถ้อยคำที่ไร้สาระในการสาบานของพวกเจ้า แต่ทว่าพระองค์จะทรงเอาโทษแก่พวกเจ้าด้วยถ้อยคำที่พวกเจ้าปลงใจสาบาน แล้วสิ่งไถ่โทษมันนั้นคือการให้อาหารแก่มิสกีน (คนยากไร้) สิบคน จากอาหารปานกลางของสิ่งที่พวกเจ้าให้เป็นอาหารแก่ครอบครัวของพวกเจ้า หรือไม่ก็ให้เครื่องนุ่งห่มแก่พวกเขา หรือไถ่ทาสคนหนึ่งให้เป็นอิสระ ผู้ใดไม่พบ ก็ให้มีการถือบวชสามวัน นั่นแหละคือสิ่งไถ่โทษในการสาบานของพวกเจ้าเมื่อพวกเจ้าได้สาบานไว้ และจงรักษาการสาบานของพวกเจ้าเถิด ในทำนองนั้นแหละอัลลอฮ์จะทรงแจกแจงบรรดาโองการของพระองค์แก่พวกเจ้า เพื่อว่าพวกเจ้าจักขอบคุณ”

คำอธิบาย – เนื่องจาก ในสมัยนั้น ผู้คนมักจะสาบานหรือพิสูจน์ความจริงกันโดยการอ้างพระนามของอัลเลาะห์ มาเป็นพยานในการสาบาน ทั้งด้วยอารมณ์โมโห ถูกบังคับให้สาบาน หรือการสาบานเล่น ๆก็ตาม แต่เมื่อเหตุการณ์เกิดขึ้นจริงก็ไม่สามารถจะไถ่ถอนคำสาบานได้ และหวาดกลัวว่า จะถูกลงโทษจากพระเจ้า

....อัลเลาะห์ จึงได้วะห์ยู (วิวรณ์) โองการนี้ลงมาเพื่ออธิบายว่า พระองค์ไม่ได้สนใจ หรือใส่ใจในคำสาบานที่ไร้สาระ หรือถูกบังคับให้สาบาน เหล่านั้น และพระองค์ก็ไม่ได้ต้องการเครื่องเซ่นสังเวย เฉกเช่นบรรดาเทพเจ้า หรือสิ่งกราบไหว้อื่น ๆ ...แต่สิ่งที่พระองค์ให้ความสำคัญคือ เจตนาของการสาบานของบุคคลนั้นต่างหาก

...หากเขาผู้นั้นเจตนาสาบานด้วยความบริสุทธ์ใจ แต่เขาไม่สามารถทำตามสิ่งที่ตนเองลั่นวาจาไว้ได้ ก็ไม่มีความผิดอันใด แต่หากเขารู้สึกลำบากใจกับสิ่งที่ได้สาบานลงไป พระองค์ก็อนุญาตให้ไถ่ถอนคำสาบานได้ด้วยวิธีที่กล่าวมาข้างต้น ได้แก่

1.เลี้ยงอาหารคนยากจน 10 คน
2.ให้ปัจจัย เสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่มแก่ผู้ยากไร้
3.ไถ่ทาส 1 คนให้เป็นอิสระ
4.หากว่าที่กล่าวมาทั้งหมด ไม่มีความสามารถจะกระทำได้ ก็ให้ถือศีลอด 3 วัน เป็นต้น

...จะเห็นได้ว่า การไถ่โทษทั้งหมดเป็นเรื่องที่ดีงามทั้งสิ้น ไม่มีการฆ่าสัตว์ หรือเซ่นสรวงบูชายัญใด ๆ ด้วยวิธีป่าเถื่อนเหมือนความเชื่ออื่น ๆ

...แต่ทั้งนี้ โองการเหล่านี้ก็ไม่ได้สนับสนุนให้มุสลิมเป็นคนไม่รักษาสัจจะ หรือหน้าไหว้หลังหลอก กุรอานได้เตือนสำทับบุคคลเยี่ยงนี้ ไว้ว่า

“และพวกเจ้าจงปฏิบัติให้ครบตามพันธะสัญญาของอัลลอฮ์ เมื่อพวกเจ้าได้ให้สัญญาไว้ และพวกเจ้าอย่าได้ทำลายคำสาบานหลังจากได้ยืนยันมัน และแน่นอน พวกเจ้าได้ตั้งอัลลอฮ์เป็นพยานแก่พวกเจ้า แท้จริงอัลลอฮ์ทรงรอบรู้สิ่งที่พวกเจ้ากระทำ” (กุรอาน 16:91)

“แท้จริงบรรดามุนาฟิก (พวกกลับกลอก) นั้นอยู่ในชั้นต่ำสุดจากนรก และเจ้าจะไม่พบผู้ช่วยเหลือใด ๆ สำหรับพวกเขาเป็นอันขาด” (กุรอาน 4:145)

อัลกุรอาน กำชับให้มุสลิมรักษาสัจจะ และความยุติธรรม แม้ว่ามันจะนำภัยมาถึงตัวเอง

“ผู้ศรัทธาทั้งหลาย ! จงเป็นผู้ที่ดำรงไว้ซึ่งความยุติธรรม จงเป็นพยานเพื่ออัลลอฮฺ และแม้ว่าจะเป็นอันตรายแก่ตัวของพวกเจ้าเอง หรือผู้บังเกิดเกล้าทั้งสองและญาติที่ใกล้ชิดก็ตาม หากเขาจะเป็นคนมั่งมีหรือคนยากจน อัลลอฮฺก็สมควรยิ่งกว่าเขาทั้งสอง... ดังนั้นจงอย่าปฏิบัติตามความใคร่ใฝ่ต่ำในการที่พวกเจ้าจะมีความยุติธรรม และหากพวกเจ้าบิดเบือนหรือผินหลังให้แท้จริงอัลลอฮฺทรงรอบรู้อย่างถี่ถ้วนในสิ่งที่พวกเจ้ากระทำกัน” (กุรอาน 4:135)

------------------------------------------------------

อินชาอัลลอฮฺ ถ้าหากมีเวลาเพียงพอ ประเด็นอื่น ๆ จะอธิบายตามมา เร็ว ๆ นี้ครับ

ด้วยจิตคารวะ

จากคุณ : kheedes - [ 19 ก.ค. 49 22:59:03 ]