PANTIP.COM : Y4579787 หลักพิจารณา "อันไหนกุรอ่าน อันไหนวจนะศาสดา" : “แน่ใจได้อย่างไรว่าคัมภีร์คือวจนะของพระเจ้า ไม่ใช่คำกล่าวของนบีมูฮัมหมัด” []

ความคิดเห็นที่ 12

ขอความสันติสุขจงมีแด่ทุกท่านครับ

...ดีจัง คุณ SA ตอบให้แล้ว..^ ^

------------------------------------

...เสริมประเด็นอื่นแล้วกันครับ ความแตกต่างของกุรอาน และหะดิษ หากพิจารณาจากตัวบุคคล ก็มีข้อแตกต่างครับ

คือการประทานกุรอาน หรือวะห์ยู (วิวรณ์) โองการแต่ละโองการลงมานั้น ผู้ที่เป็นสาวกจะสังเกตได้ครับ เนื่องจากผู้ที่เป็นรอซู้ล (ผู้นำสาส์นจากพระเจ้า) นั้นจะมีลักษณะการรับโองการ แบ่งเป็น 4 ประการ คือ

1.การรับวะห์ยูโดยตรง คือการที่พระเจ้าดลใจหรือตรัสกับรอซู้ล โดยตรง โดยไม่มีสื่อกลางใด ๆ ซึ่งการรับวะห์ยูประเภทนี้ จะเห็นได้ชัดคือ คือมีรายงานว่า รอซู้ล จะมีอาการเหมือนคนอยู่ในภวังค์ ไม่ใช่การหลับหรือฝันไป แต่เกิดในภาวะที่ร่างกายเป็นปกติ มีอาการเหมือนถูกของที่หนักมากกดทับอยู่

2.วะห์ยูที่นำมาโดยมาลาอิกะห์ (เทวทูต) คือการที่ท่านญิบรีล นำโองการลงมาให้ท่านรอซู้ล โดยมาในลักษณะของการกล่าวให้ได้ยิน หรือพูดให้ฟังเหมือนเสียงคนธรรมดา ซึ่งมีทั้งรูปแบบของการปรากฏให้เห็นตัวตน และไม่ปรากฏให้เห็น

3.การรับวะห์ยู โดยการชี้นำให้รู้ด้วยจิตของท่านรอซู้ลเอง ซึ่งเป็นลักษณะของความเข้าใจในเจตนาและโองการต่าง ๆ ที่พระเจ้าได้ประทานลงมา

4.การรับวะห์ยูในความฝัน คือการที่มาลาอิกะห์เข้ามาหาท่านในฝันและบอกกล่าวเรื่องราวต่าง ๆ

...4 ประการในการรับวะห์ยูข้างต้นนั้น 2 ประการแรกเป็นการรับวะห์ยูที่เป็น โองการในกุรอาน 2 ประการหลังคือที่มาของซุนนะห์นบีที่ถูกบันทึกเป็นหะดิษในเวลาต่อมา

...แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่า ท่านรอซู้ลไม่โกหก...คำตอบคือ การที่จะเป็นรอซู้ลได้นั้นจะต้องมีคุณสมบัติพื้นฐาน 4 ประการ คือ

1.ศิดกุน - วาจาสัตย์ ไม่กล่าวเท็จ
2.อะมานะห์ - ไว้วางใจได้ ซื่อสัตย์สุจริต
3.ตั๊บลีฆ - ไม่ปิดบังอำพราง
4.ฟะตอนะห์ - เฉลียวฉลาด ทันคน ไม่โง่เขลา

...ซึ่งตามประวัติแล้ว ท่านรอซู้ลมูฮัมหมัดนั้นได้รับฉายาในหมู่ชาวอาหรับด้วยกันว่า "อัลอะมีน" แปลว่า ผู้ซื่อสัตย์ ผู้ไว้ใจได้ นอกจากนี้ยังมีรายงานที่กล่าวเกี่ยวกับท่านรอซู้ลมูฮัมหมัดอีก เช่น ..."รายงานของ อบูซุฟยานที่ให้การต่อ จักรพรรดิแห่งโรมัน"... ซึ่งประเด็นสำคัญคือ อบูซุฟยาน ในขณะนั้นไม่ใช่มุสลิมแต่เป็นกาเฟรฺและต่อต้านท่านรอซู้ลมาตลอด เนื้อความมีอยู่ว่า

---------------------------

ในช่วงที่ฉัน (คือ อบูซุฟยาน) กำลังต่อต้าน ท่านร่อซูล ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะซัลลัม นั้น ฉันกำลังเดินทาง และในขณะที่ฉันอยู่ที่ประเทศชาม ก็ได้มีผู้นำสาส์นจากท่านนบีไปมอบให้กับ ฮิร็อกลฺ จักรพรรดิแห่งโรมันและผู้ที่ถือสาส์นนั้น คือ ดียะฮฺกัลบีย์ ได้มอบสาส์นดังกล่าวให้แก่ข้าหลวงเมืองบุศรอ เพื่อนำไปมอบให้จักรพรรดิโรมันอีกต่อหนึ่ง เมื่อจักรพรรดิได้รับสาส์นดังกล่าวแล้ว จึงกล่าวว่า

"มีใครสักคนไหมในที่นี้ ที่เป็นพวกของชายที่อ้างตนว่าเป็นนบี"
บรรดาข้าราชบริพารจึงทูลว่า " มีพะยะค่ะ"
อบู ซุฟยาน กล่าวต่อไปว่า "ฉันก็ถูกเรียกตัวเข้าไปในวังพร้อมกับชาวกุเรชอีกหลายคนเพื่อตอบข้อซักถามของจักรพรรดิโรมันโดยตรง โดยเริ่มคำถามที่ว่า

"ใครเป็นญาติใกล้ที่สุดของชายผู้นี้(มุฮัมมัด) "
อบูซุฟยานตอบว่า "ฉันเองที่เป็นญาติสนิทของเขา"
ดังนั้นข้าราชบริพารจึงให้ฉันขยับไปนั่งข้างหน้าจักรพรรดิ และให้พวกของ ฉันขยับมาอยู่ด้านหลังฉัน จักรพรรดิได้เรียกล่ามประจำพระองค์และพูดว่า

" บอกพวกของเขา(อบูซุฟยาน)ว่า ฉันจะถามเขาถึงบุคคลที่อ้างตนว่าเป็นนบี หากว่าเขาโกหกก็ขอให้พรรคพวกของเขาบอกมาเลยว่าโกหก"

อบูซุฟยาน จึงกล่าวว่า
" ขอสาบานต่อพระเจ้าว่า หากว่าฉันไม่กลัวผู้คนจะประณามว่าฉันเป็นคนโกหกแล้วละก็ฉันก็จะโกหกเขา"

ฺฮิร็อกลฺ กล่าวผ่านล่ามว่า
"ถามเขาซิว่า เชื้อสายตระกูลของเขา(มุฮัมมัด) เป็นมาอย่างไร"
อบูซุฟยานกล่าวว่า
ฉันตอบว่า "เขา(มุฮัมมัด)สืบเชื้อสายมาจากตระกูลที่มีเกียรติในหมู่พวกเรา"

ฺฺฮิร็อกลฺ ถามอีกว่า "บรรพบุรุษของเขานั้น มีใครเคยเป็นกษัตริย์หรือไม่" ฉันตอบว่า "ไม่มี"

ฺฮิร็อกลฺ ถามอีกว่า "ก่อนที่เขาจะประกาศตนว่าเป็นนบี พวกท่านเคยกล่าวหาว่าเขาเป็นคนโกหกหรือไม่" ฉันตอบว่า "ไม่"

ฺฮิร้อกลฺ ถามว่า "มีใครบ้างที่ปฎิบัติตามเขา เป็นคนที่มีฐานะ หรือเป็นคนที่ไม่มีฐานะ" ฉันตอบว่า
"ครับ แท้จริงผู้ที่ปฎิบัติตามเขาล้วนมาจากผู้ที่ไม่มีฐานะ"

ฺฮิร็อกลฺ ถามว่า "ผู้ที่ปฎิบัติตามเขานั้น ต่อมาก็ออกจากศาสนา อันเนื่องมาจากไม่ชอบศาสนานั้น มีบ้างหรือไม่"
ฉันตอบว่า "ไม่มี"

ฺฮิร็อกลฺ ถามอีกว่า "พวกท่านสู้รบกับเขาหรือไม่"
ฉันตอบว่า "ถูกแล้วเราต่อสู้กับเขา"

ฺฮิร็อกลฺ ถามอีกว่า "การสู้รบปรากฎผลเป็นเช่นใดบ้าง"
ฉันตอบว่า "ก็ผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะ"

ฺฮิร็อกลฺ ถามอีกว่า "เขาเป็นผู้ผิดสัญญาหรือไม่"
ฉันตอบว่า "เขาไม่เคยผิดสัญญา"

และในขณะนี้ก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะเอาอย่างไรกับเราแน่ (ขณะนั้นท่านนบีกำลังทำสัญญาฮุดัยบียะฮฺ กับพวกมุชริกีน)

---------------------------------------

...นอกจากนี้ ประวัติศาสตร์ตอนหนึ่งได้ระบุว่า ท่านนบีมูฮัมหมัดได้ขึ้นไปบนยอดเขา อัศเศาะฟา และส่งเสียงเรียกร้องว่า

"โอ้...ประชาชนชาวกุร็อยซฺ" เมื่อท่านตะโกนออกไป ชาวเมืองต่างก็มาชุมนุมกัน และตะโกนถามท่านว่า มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น...

ท่านนบีจึงกล่าวว่า "พวกท่านบอกข้าพเจ้าสิ...ว่า ถ้า ข้าพเจ้าบอกท่านว่า ข้าพเจ้าเห็นทหารม้ากองหนึ่งอยู่ตรงภูเขาฟากโน้น ท่านจะเชื่อมั้ย?"

ชาวเมืองต่างตอบว่า "แน่นอน.. เราเชื่อท่าน เพราะเราไม่เคยเห็นท่านพูดเท็จเลยซักครั้ง ท่านเป็นคนสัตย์จริงเสมอ"

...ดังนั้น ท่านนบีจึงได้เรียกร้องให้ชาวเมืองเข้ามารับศาสนาอิสลาม เมื่อชาวเมืองรู้ดังนั้น จึงพากันแยกย้ายกันออกไป อบูละฮับผู้เป็นลุงของท่าน ถึงกับหัวเสีย อารมณ์ฉุนเฉียว และกล่าวว่า "ขอความวิบัติ จงมีแก่เจ้า (มูฮัมมัด)ในวันนี้ ที่เจ้าเรียกเรามาชุมนุมด้วยเรื่องแค่นี้เองรึ!"

....จากประเด็นข้างต้น จึงสรุปได้เป็นอย่างดีว่า ความซื่อสัตย์ของท่านนบีนั้น ไม่ใช่ถูกยกย่องในหมู่มุสลิมเท่านั้น หากแต่ผู้ที่เป็นศัตรูของท่านนบีต่างก็ยอมรับในเรื่องนี้เช่นกัน

----------------------------------------------------

...นอกจากนี้ ในเรื่องของการจัดลำดับว่า อันใดเป็นหะดิษ อันใดเป็นกุรอานนั้น ก็มีความชัดเจนตั้งแต่แรก...เนื่องจาก เมื่ออิสลามเริ่มขยายตัวและมีสาวกเพิ่มขึ้น ท่านนบีก็ได้จัดแบ่งหน้าที่ของสาวกไว้เป็นหมวดหมู่... มีรายงานว่าผู้ที่ทำหน้าที่บันทึกกุรอาน เพียงอย่างเดียวนั้น มีถึง 30 ท่าน...โดยยังไม่นับรวมผู้ที่บันทึกแบบไม่ประจำ (มือสมัครเล่น...นั่นแหละ ) นอกจากนี้ยังแบ่งสาวกผู้บันทึกในหน้าที่ต่าง ๆ เช่น คนเขียนสาส์น คนบันทึกหะดิษ คนเขียนบันทึกประจำวันในเรื่องต่าง ๆ เป็นต้น และจำนวนผู้ที่ทำหน้าที่บันทึกก็มากขึ้น เมื่ออพยพไปสู่มาดีนะห์ มีรายงานว่า เมื่อท่านนบีเสียชีวิตนั้น มีผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสาวก (คือผู้ที่บันทึก และท่องจำ รวมทั้งมีความรู้ทางศาสนาในด้านต่าง ๆ ) ถึง 144,000 ท่าน

...ดังนั้นความคลาดเคลื่อนในการบันทึกกุรอานจึงเกิดได้น้อยมาก จนแทบไม่เกิดเลย เนื่องจาก จำนวนผู้บันทึกที่มากถึง 30 ท่าน(มืออาชีพ) ที่จะต้องบันทึกได้ตรงกัน รวมทั้ง บันทึกต้องตรงกับกุรอานที่สาวกกลุ่มที่ท่องจำจดจำไว้ได้ด้วยอีกหลายท่าน และต้องสอบทานกันเองและกับท่านนบีอยู่เสมอ...ดังนั้น จึงอาจกล่าวได้ว่าไม่มีความผิดพลาดในระบบการบันทึกเลย

------------------------------------------------------

ส่วนในเรื่องหะดิษนั้น นอกจากจะมีการรายงานถึงที่มาจาผู้รายงานคนใดแล้ว ยังมีการจัดแบ่งเป็นชนิดต่าง ๆ เช่น

1.หะดิษศอเฮี้ยะ คือหะดิษที่มีสายรายงานยืนยันได้แน่นนอนและถูกต้อง ประกอบด้วยคุณสมบัติดังนี้

- ต้องมีสายโยงแห่งการรายงานติดต่อกันอย่างไม่ขาดสาย ตั้งแต่ผู้รายงานคนแรก จนถึงท่านนบีมุหัมมัด (ช.ล.) หรือ สาวก และหรือบุคคลในสมัยถัดมา

- ต้องไม่ขัดแย้งกับลักษณะของหะดิษที่มีความเชื่อถือได้มากกว่า ทั้งนี้ ในกรณีที่ไม่สามารถจะประสานกันได้ แต่หากสามารถประสานกันได้ ก็จะไม่ทำให้มีฐานะด้อยลงไปแต่ประการใด

- ต้องเป็นหะดิษที่ไม่มีความบกพร่อง ไม่ว่าจะบกพร่อง โดยเปิดเผย หรือ แอบแฝง ก็ตาม การบกพร่องโดยเปิดเผย เช่น ผู้รายงานท่านหนึ่ง อ้างว่าได้รายงานหะดิษนี้ มาจากผู้รายงานอีกท่านหนึ่ง ซึ่งคนทั่วไป ต่างก็ทราบว่า ทั้งสองคนนั้นไม่เคยพบปะกันเลย อย่างนี้เป็นต้น ส่วนการบกพร่องโดยแอบแฝง เช่น ผู้รายงานทั้งสองเป็นบุคคลที่อยู่ร่วมสมัยกัน ซึ่งผู้รายงานคนหนึ่ง อ้างว่าได้ยินหะดิษนี้มาจากผู้รายงานคนที่สอง แต่แท้ที่จริงแล้ว มิได้เป็นเช่นนั้น

- ผู้รายงานหะดิษในสายรายงานทุกคนต้องมีความจำดีเยี่ยม การมีความจำดีเยี่ยมนี้ จะต้องเป็นอยู่ตลอดเวลา หากสามารถจดจำได้ดีเป็นบางครั้ง อย่างนี้ไม่ถือว่ามีความจำดีเยี่ยม

- ผู้รายงานต้องเป็นผู้มีคุณธรรม อันหมายถึง ต้องเป็นมุสลิมบรรลุศาสนภาวะ และไม่เคยประกอบความผิด สถานหนัก หรือ เป็นผู้กระทำความผิด สถานเบาอยู่เสมอ

หะดิษศอเฮี้ยะ แบ่งย่อยลงไปเป็น 7 ระดับคือ

ระดับที่ 1 หะดิษที่รายงานโดยบุคอรีย์และมุสลิม

2. หะดิษที่รายงานโดยบุคอรีย์

3. หะดิษที่รายงานโดยมุสลิม

4. หะดิษที่มีสายรายงานเช่นเดียวกับบุคอรีและมุสลิม

5. หะดิษที่มีสายรายงานเช่นเดียวกับบุคอรีย์

6. หะดิษที่มีสายรายงานเช่นเดียวกับมุสลิม

7. หะดิษที่มีสายรายงานเช่นเดียวกับบุคคลอื่นที่เชื่อถือได้

2.หะดิษ หะซัน คือ หะดิษที่มีคุณสมบัติเช่นเดียวกับหะดิษซอเฮี๊ยะห์ ผิดกันตรงที่ผู้รายงานหะดิษในสายรายงานบางคน มีความจำในระดับที่ไม่ดีเยี่ยมและไม่ถึงกับเลอะเลือนเท่านั้น

3. หะดิษ ฎออีฟ คือ หะดิษที่มีฐานะต่ำกว่าหะดิษหะซัน โดยขาดเงื่อนไขประการหนึ่งประการใดอันเป็นที่ยอมรับไป.....

4.หะดิษ เมาเฎาะว์ คือ หะดิษปลอม...ไม่สามารถใช้รายงานได้

-----------------------------------------------------

...ส่วนสาเหตุ ที่ท่านอบูบักรฺ และอุมัรฺ สั่งเผาหะดิษ นั้น ...เล่าย่อ ๆ นะครับ เป็นเพราะว่า ท่านทั้งสองกลัวว่า ในภายภาคหน้า กุรอานจะเป็นเหมือนไบเบิ้ลครับ คือ มีข้อความที่เขียนจากสาวกเข้าไปรวบรวมอยู่ด้วย ท่านจึงสั่งให้ทำลายหะดิษทั้งหมดทิ้ง...

...ถามว่าแล้วท่านไม่กลัวหะดิษเหล่านั้นจะสูญหายหรือ...คำตอบคือ ในสมัยนั้นมีผู้ที่ท่องจำหะดิษได้มากมาย จึงไม่จำเป็นต้องมีการจดบันทึก และถือว่า กุรอานนั้นก็เพียงพอแล้ว

หลักฐาน คือ ท่านอบูบักรฺนั้นก็เป็นหนึ่งในผู้ที่บันทึกหะดิษด้วย แต่ต่อมา ท่านก็ทำลายหะดิษ จำนวน 500 หะดิษของท่านทิ้งทั้งหมด

ท่านอุมัรฺ เคยกล่าวว่า "ความจริง ฉันตั้งใจจะให้มีการบันทึกหะดิษของท่านรอซู้ล แต่ฉันเกิดนึกถึงประชาชาติยุคก่อนหน้าพวกท่าน ซึ่งบันทึกสิ่งอื่นควบคู่กับวจนะพระเจ้า ในที่สุดเขาเหล่านั้นก็ละทิ้งคัมภีร์ของพระองค์...ขอสาบานต่ออัลลอฮฺ ฉันจะไม่ยอมให้สิ่งอื่นปะปนกับวจนะของพระองค์อัลลอฮฺเด็ดขาด"

...นอกจากนี้ ท่านอะลีเองก็เป็นหนึ่งในกลุ่มศอฮาบะห์ (สาวก) ที่ไม่เห็นด้วยกับการบันทึกหะดิษ เช่นกัน อบูมูซา อัล อัชอารี เคยกล่าวแก่บุตรของตนว่า

" ความจริงพวกบนีอิสรออีล (ยิว) ได้บันทึกตำราเล่มหนึ่ง (เช่น ตัลมูด) และปฏิบัติตามตำราเล่มนั้น โดยที่พวกเขาไม่ใส่ต่อเตารอต (โทร่าห์) เลย"

...ดังนั้นการห้ามบันทึกหะดิษในยุคต้นนั้น สาเหตุหลัก ๆ เลยคือการป้องกันการบิดเบือนกุรอาน และการแทรกแทรงหะดิษเข้าไปในเนื้อความกุรอาน รวมทั้งเกรงว่า ผู้คนจะละทิ้งกุรอานและไปให้ความสนใจต่อหะดิษมากกว่า

...ซึ่งถ้าเรามองให้ครบตลอดเรื่องราว จะเห็นได้ว่า เมื่อมีการรวบรวมกุรอานสมบูรณ์และกุรอานถูกสถาปนาไว้อย่างมั่นคงแล้ว จึงมีการอนุญาตให้บันทึกหะดิษได้ในเวลาต่อมาครับ

ด้วยจิตคารวะ

แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 49 18:14:27

จากคุณ : kheedes - [ 30 ก.ค. 49 18:07:50 ]

ความคิดเห็นที่ 17

ขอความสันติสุขจงมีแด่ทุกท่านครับ

...หะดิษถือเป็นหลักฐานอันดับ 2 ครับ ถ้าหะดิษไหนขัดกับกุรอาน ถือว่าใช้ไม่ได้ครับ...ส่วนเรื่องการเผาหะดิษนั้น ไม่ใช่นโยบายของท่านนบีหรอกครับ เป็นแค่ความห่วงใยของสาวกหลังจากท่านนบี จากไปแล้ว เพราะกลัวว่าจะมีการปะปนกันระหว่างหะดิษและกุรอาน แล้วยิ่งท่านนบีไม่อยู่แล้ว ก็ไม่มีใครจะตัดสินได้ ว่าอะไรคือหะดิษ อะไรคือกุรอาน ...จึงห้ามมีการบันทึกหะดิษในช่วงแรก ๆ ครับ แต่หลังจากที่มีการรวบรวมกุรอานได้สมบูรณ์ที่สุดแล้ว จึงมีการอนุญาตให้บันทึกหะดิษได้ในเวลาต่อมาครับ

...ถามว่าหะดิษ มีการผิดผลาดมั้ย ตอบว่ามีครับ เราจัดว่าเป็น หะดิษเมาเฎาะว์ หรือหะดิษปลอม คือใช้รายงานหรืออ้างอิงไม่ได้

...อีกประเภทคือ หะดิษฎออีฟ ห้ามรายงานเช่นกัน เว้นแต่จะเข้าใจสถานะของหะดิษนั้น ๆ เช่น

ท่านหญิงอาอิชะฮฺได้เล่าว่า....
ความว่า “ท่านนบี ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะสัลลัม จะซิเกรฺ (รำลึกถึง)อัลลอฮฺทุกเวลา”

...หะดิษข้างต้น ผู้รายงานทั้งหมดเชื่อถือไม่ได้เลย ยกเว้น ท่านหญิงอาอิชะห์เพียงท่านเดียว ซึ่งไม่สามารถนำมาเป็นหลักฐานได้ เนื่องจาก สายรายงานที่เหลือหมดความน่าเชื่อถือ เป็นต้น

-------------------------------------------------------

ส่วนกุรอานนั้น ถูกยอมรับในการบันทึกอยู่แล้วว่าไม่ผิดพลาด แล้วถามว่า การคัดลอกในเวลาต่อ ๆ มาล่ะ....คำตอบคือ สิ่งที่พิสูจน์ความเที่ยงตรงก็คือ

1.รูปแบบของสำนวนที่ใช้ เนื่องจากสำนวนที่ใช้ในกุรอาน ไม่ใช่ภาษาพูด แต่เป็นวรรณกรรม ดังนั้น การแทรกข้อความใหม่เข้าไปจะจับผิดได้ง่ายมาก (ดูตัวอย่างวรรณคดีไทย ครับ ที่สามารถแยกได้ว่าช่วงใดของกลอน หรือบทประพันธ์เป็นของกวีท่านใด เป็นต้น)

2.ภาษาที่ใช้ - เนื่องจากภาษาอาหรับไม่ใช่ภาษาที่ตายแล้ว แต่มีการใช้อยู่เป็นประจำ ดังนั้นการบิดเบือนในคำศัพท์จึงเป็นไปได้ยาก เนื่องจาก เป็นคำศัพท์ที่มีความหมายอย่างเดิมมาตลอด ตั้งแต่อดีต ถึงปัจจุบัน การสอบทานอักษรก็ทำได้ง่าย แค่เอาฉบับปัจจุบันไปสอบทานก็รู้ได้เลย ไม่ต้องแปลอีก

3.จำนวนคำที่บรรจุอยู่ในกุรอาน เช่นคำว่า อัดดุนยา (โลกนี้) มีปรากฏ 115 คำ คำว่า อัลอาคิเราะห์ (โลกหน้า) มี 115 เช่นกัน การจับคู่ในลักษณะคู่ตรงข้ามของคำศัพท์นี้ นอกจากจะเป็นความมห้ศจรรย์ของกุรอานแล้ว ยังเป็นอุปสรรคต่อผู้ที่จะดัดแปลงหรือเสริมแต่งกุรอานอีก เพราะถ้าเราลบออกไป 1 คำ แน่นอนฉันทลักษณ์ ของกุรอานจะเปลี่ยน และเปลี่ยนต่อ ๆ กันเป็นเหมือนลูกโซ่ และจะไปกระทบกับข้อความอื่น ๆ อีกเป็นทอด ๆ สุดท้าย คือ ระบบฉันทลักษณ์ในกุรอานจะพังทั้งหมด ซึ่งจะทำอย่างนั้นได้ ก็ต้องเขียนกุรอานอีกเล่มขึ้นมา ที่มีระบบฉันทลักษณ์อีกแบบนึงไปเลย

4.รหัสยะของกุรอาน คือ จำนวนคำศัพท์ในกุรอานนั้น ทุกตัวอักษรจะแทนค่าเป็นตัวเลขในระบบคณิตศาสตร์ได้ เช่น อักษร วาว(6),อาลีฟ(1),ฮา(8),ดา(4) ตัวเลขหลังอักษรนั้นคือค่า gematrical value ในระบบอักษรอาราบิก

ตัวอย่างเช่น ประโยคที่ว่า "บิสมิ้ลลาฮฺ ฮิรรอฮฺมา นิรฺรอฮีม" แปลว่า "ด้วยพระนามของพระผู้เป็นเจ้า ผู้ทรงเมตตาปราณีเสมอ" ประโยคนี้ ประกอบด้วยอักษรอาหรับ 19 ตัว มีค่าเท่ากับ 786 ซึ่งนั่นหมายความว่า หากเปลี่ยนข้อความเป็นอย่างอื่น ค่าที่ได้ และจำนวนอักษรจะเปลี่ยนไปทันที...นี่คือ ระบบรหัสยะในกุรอาน

5.การท่องจำในระดับนานาชาติ ในโลกมุสลิมนั้น มีการประกวดอย่างหนึ่งที่เรียกว่า การประกวดท่องจำอัลกุรอาน ซึ่งจะมีมุสลิมจากหลาย ๆ ชาติส่งตัวแทนเข้าร่วมประกวด....การประกวดจะเป็นไปไม่ได้เลย หากกุรอาน ถูกเปลี่ยนแปลงไปตามท้องถิ่นต่าง ๆ เพราะจะรู้ได้ทันทีว่า ไม่เหมือนกันแล้ว มีการบิดเบือนแล้ว ...ซึ่งการประกวดเช่นนี้ก็มีมาแต่อดีต จนถึงปัจจุบันครับ

...ดังนั้น ด้วยเหตุผลข้างต้น จึงเป็นเครื่องยืนยันถึงการบันทึก ที่ไม่มีทางคลาดเคลื่อนได้เป็นอันขาด สำหรับสิ่งที่ได้ชื่อว่า เป็น วจนะแห่งพระผู้เป็นเจ้า

---------------------------------------------------------

"มีหลักฐานอะไรบ้างที่สนับสนุนว่า ท่านนบีมูฮัมหมัด อ่านไม่ออก และเขียนหนังสือไม่ได้"

>>> หลักฐาน คือ ในประวัติชีวิตของท่านศาสดานั้น ท่านไม่เคยได้เข้าเรียนในสถาบันการศึกษาใด ๆ เลย เมื่อท่านศาสดา สูญเสียมารดาของท่านไปนั้น ท่านต้องย้ายมาอยู่กับปู่ของท่าน แล้วไม่นานเมื่อปู่ของท่านเสียชีวิต ท่านก็ต้องไปอยู่กับลุงของท่าน ซึ่งไม่ได้ร่ำรวยอะไรเลย ช่วงวัยเด็กท่านต้องไปช่วยครอบครัวเลี้ยงสัตว์หารายได้ พอมาอยู่กับลุงก็ต้องติดตามลุงไปค้าขายต่างเมืองบ่อย ๆ จนกระทั่งแต่งงาน

...ความยากจนของท่านนั้น ถุกระบุไว้ในชีวประวัติตอนหนึ่งคือ เหตุที่ท่านไปทำงานให้กับท่านหญิงนั้น เพราะลุงของท่านกำลังตกอยู่ในฐานะลำบาก จึงส่งท่านนบีไปทำงาน เพื่อแลกกับอูฐ 2 ตัวเป้นค่าจ้าง หรือตอนที่ท่านจะแต่งงาน แต่ไม่มีทรัพย์สินไปสู่ขอท่านหญิงคอดียะห์ จนเพื่อนของท่านหญิง คือ นุฟัยซอฮฺ ต้องจัดการธุระให้ทั้งหมด

หรือเมื่อตอนที่ท่านรับโองการครั้งแรกนั้น...ท่านก็สารภาพกับญิบรีล ว่าท่านอ่านไม่ออก เป็นต้น

...เรื่องนี้ไม่ได้ถุกยืนยันแค่ ทางฝั่งมุสลิมเท่านั้น เซอร์ วิลเลียม มัวร์ นักบูรพาคดี ที่เป็นคริสเตียน ก็ยอมรับในหลักฐานทางประวัติศาสตร์ ไว้ในหนังสือของเขา (Lfe of Muhammad) ว่ามูฮัมมัด นั้นอ่านไม่ออก เขียนไม่ได้

...นอกจากนี้ บทความเกี่ยวกับท่านนบีที่ถูกเบียนขึ้นในยุค ก่อนและหลังครูเสด โดยนักปราชญ์คริสเตียนในยุคนั้นก็โจมตีท่านนบีในเรื่อง เป็นคนไม่ได้รับการศึกษาเช่นกัน ซึ่งยืนยันได้ดีในเรื่องที่ท่านไม่รู้หนังสือ

...ส่วนที่ท่านมีความรู้กว้าง หรือมีวิสัยทัศน์ ล้วนได้มาจากตอนที่ท่านเดินทางไปค้าขายต่างเมืองบ่อย ๆ รวมทั้งการที่ท่านได้รับการเลี้ยงดูจากญาติพี่น้อง ในหลาย ๆ เผ่า สมัยท่านยังเด็ก และท่านมักจะไปสนทนากับพระหรือนักบวช ศาสนาต่าง ๆ เป็นประจำ ครับ

ด้วยจิตคารวะครับ

แก้ไขเมื่อ 31 ก.ค. 49 02:26:46

จากคุณ : kheedes - [ 31 ก.ค. 49 02:25:48 ]