ความคิดเห็นที่ 1 ต้องขอออกตัวก่อนนะครับว่า..ผมไม่ใช่ผู้รู้..หรือนักปราชญ์ ถ้าคุณสนใจจริงๆ ผมเพียงแค่ขออนุญาติแนะนำให้ศึกษาจาก..พระธรรมเทศนาของหลวงพ่อวัดปากน้ำภาษีเจริญ..ผู้ค้นพบวิชชาธรรมกาย ครับพระเดชพระคุณท่าน อธิบายได้ชัดแจ้งในสิ่งที่คุณสงสัยเลย ทั้งหมดอยู่ในหนังสือมรดกธรรม กัณฑ์ที่ 24 เรื่องวิปัสสนาภูมิ แสดงไว้เมื่อ วันที่ 4 เมษายน 2497 ซึ่งถ้าผมนำมาโพสไว้ที่นี่ผมก็เกรงว่าจะไม่เหมาะ..ถ้าคุณสนใจจริงๆ ผมจะส่งไปให้ครับ จากคุณ : yuki shrine (i love u หลายเด้อ) - [ 6 ต.ค. 49 02:12:48 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ***  ผมไม่เคยฝึกธรรมกายนะครับ   แต่เท่าที่อ่านมา  ขอบอกตามความเข้าใจ     ****  วิปัสสนา  คือ  เรียกง่ายๆว่า  เราจะพิจารณา  เรื่อง  ทุกขัง อนิจจัง  อนัตตา   ไม่ว่าเรื่องใดๆเราจะมาจบลงที่ตัวนี้ทั้งหมด  หรือเรียกง่ายๆว่า  พิจารณาเพื่อความไม่เกิดอีก  เพื่อละกิเลส ให้เห็นด้วยปัญญา  สุดทางสายนี้ คือ นิพพาน ****  วิชาธรรมกาย  น่าจะเป็นกสินแสงสว่าง  อาโลกสิณ  1 ใน 40  ของกรรมฐาน 40 กอง    เป็นฐานของวิปัสสนา ถ้าไม่มีตัวนี้  คือ  สมถะกรรมฐานไม่แน่น  วิปัสสนาจะไม่ได้ผล ครับ   คือ  ต้องมีฐานก่อน  ไม่งั้น  ตึกจะล้มง่าย กล่าวคือ  เป็นทางก่อนเข้าสู่วิปัสสนา  เพื่อความหลุดพ้น ****  อย่างพุทโธ  ยุบหนอ พองหนอ  ถ้าว่าจะเป็นสมถะกรรมฐาน  ก็ถูก  เป็น  วิปัสสนาก็ถูก  แล้วแต่ใครจะมองให้มันเป็นไปได้แบบไหน     บางคนบอกว่าไป  ยุบหนอ-พองหนอ  เป้น  วิปัสสนา  คำตอบแบบนี้  ไม่ผิด  ไม่ถูกครับ  แล้วแต่ ใครจะมองมันเป้นแบบไหน ****  ใครเคยฟังมักลีผล  หรืออ่านของหลวงพ่อจรัญ  จะรู้ว่า  หลวงพ่อสด  วัดธรรมกาย  ท่านสิ้นสุด ชาติด้วย ตัวไหน   *****  ถ้าอธิบายผิดไป  ก้ช่วยบอกกล่าวด้วยครับ  ^^ จากคุณ : Vickies - [ 6 ต.ค. 49 02:43:54 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตามความเห็นของผม.. วิปัสสนาคือ การรู้ตามความเป็นจริง ที่ต้องรู้ตามความเป็นจริงคือ อะไร ก็คือ กายใจ หรือ แบ่งง่ายๆว่าคือ รูป นาม รู้รูปนามทำไม ? ก็เพราะให้เห็นความจริงว่า กายใจหรือ รูปนาม นั้น ไม่เที่ยง มีความแปรปรวนไปเป็นธรรมดา ไม่สามารถยึดถือได้จริงๆหรอกว่า กายใจนี้เที่ยง แต่จะเห็นความจริงว่า กายใจนี้ไม่เที่ยง เมื่อสิ่งใดไม่เที่ยงสิ่งนั้นจึงเป็นทุกข์   ดังนั้น  การรู้รูปนามก็คือ การรู้ทุกข์ (ทุกข์ควรรู้) รู้รูปนามตามจริงทำไม? รู้เพื่อให้เกิดปัญญา ลงไปรู้ถึงสัจธรรมแห่งความไม่เที่ยงของ รูปนาม (กายใจ) เมื่อ ปลดปล่อย การยึดถือ รูปนาม หรือ กายใจ ว่าเป็นตัวตน แล้ว เห็นแต่เพียงว่า มันเป็นแค่ธรรมชาติหนึ่งซึ่งไม่ใช่ ของใคร  ไม่สามารถยึดถือว่าเป็นเราได้ เมื่อนั้น จิตจะหลุดพ้น   (นิโรธ ควรทำให้แจ้ง) เมื่อนั้นความอยาก   ตัณหา ก็จะพลอยลดละลงไปด้วย เพราะ ตัณหาจะอาศัย พึ่งพึงจาก  รูปนาม (สมุทัยควรละ) ** ความเห็นส่วนตัวนะครับ  อย่าลืม แก้ไขเมื่อ 06 ต.ค. 49 09:17:25 จากคุณ : Not@All - [ 6 ต.ค. 49 08:49:09 ]

ความคิดเห็นที่ 4 วิปัสสนาคือ การกำหนดรู้ หรือที่เรียกว่าพิจารณา รูป-นาม  เช่น เห็นเด็ก  ตาเห็นเป็นรูป  ความรู้สึก(อารมณ์) เมื่อเห็นเป็นนาม   มือสัมผัสสิ่งของ  สัมผัสเป็นรูป ความรู้สึกที่สัมผัสเป็นนาม   ดังนั้นวิปัสสนา จิตจึงไม่แนบแน่นกับอารมณ์ จนเป็นฌานสมาบัติ  แต่เพราะเหตุแห่งการพิจารณาดังนี้ เป็นเหตุปัญญา  ที่จะทำให้ทราบถึง โลกุตละธรรม ส่วนเรื่อง ธรรมกาย น่าจะเป็นการเพ่งจิต กับสิ่งที่สมมุติ ในจิต (บัญญัติ)  ที่จัดได้ว่าเป็น สมถกรรมฐาน มากกว่า     แต่ก็เป็นสิ่งที่ดี เช่นกัน จากคุณ : คนวัด (Terawat) - [ 6 ต.ค. 49 10:29:56 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เท่าที่ทราบมา... ในที่สุดแล้วหลวงพ่อวัดปากน้ำท่านเจริญสติปัฏฐาน ๔ ซึ่งเป็นธรรมะหมวดหนึ่งใน โพธิปักขิยะธรรม ๓๗ ประการ ซึ่งเป็นธรรมะอันเป็นเครื่องตรัสรู้ครับ ... ถูกผิดอย่างไรไม่ยืนยันครับ ... จากคุณ : บรมสุข - [ 6 ต.ค. 49 10:52:17 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ความคิดส่วนตัวเหมือนกันครับ ธรรมกายสอนให้เพ่งรูปข้างในเพ่งให้ลึกๆ ส่วนวิปัสสนากรรมฐานสอนให้ละรูปรสกลิ่นเสียงพิจารณาหลักธรรมนำไปสู่นิพพานครับ จากคุณ : เพลิงธรรม (ตะวันคราม) - [ 6 ต.ค. 49 10:52:30 ]

ความคิดเห็นที่ 7 วิปัสสนาของพุทธกับของธรรมกาย ไม่มีส่วนที่เหมือนกันเลย นอกจากรูปแบบภายนอก จากคุณ : หลังเขา - [ 6 ต.ค. 49 11:20:24 ]

ความคิดเห็นที่ 8 วิชชาธรรมกายเป็นทั้งสมถะและวิปัสสนาครับ  เพียงแต่เราใช้กายในกายเรียนหลักสูตรสมถะและวิปัสสนาตามหลักพระพุทธศาสนาก็เท่านั้นเอง  แต่บางท่านเห็นว่าการฝึกเบื้องต้นเพื่อให้เห็นกายใรกายนั้นเป็นของแปลก  แต่อันที่จริงแล้วก็เป็นเรื่องที่พระพุทธเจ้าก็กล่าวไว้แล้วในเรื่องของรูปกาย  นามกาย  และธรรมกาย  เพียงแต่ผู้ฝึกวิชชาธรรมกาย  จะต้องเข้าถึงกายในกายเหล่านี้ให้ได้ก่อน  แล้วจึงเรียนหลักสูตรสมถะและวิปัสสนาตามหลักในพระไตรปิฎกนั่นเองครับ   ในเรื่องของกายในกายมีที่มาดังนี้   ปกรณ์ของฝ่ายทักษิณนิกาย หรือเถรวาท (คือฝ่ายเรา) ท่านโบราณจารย์แบ่งพระกายของพระพุทธเจ้าเป็น ๓ ภาคเช่นเดียวกันกับปกรณ์ของฝ่ายมหายาน แต่เรียงลำดับจากต่ำไปหาสูง เมื่อเทียบดูแล้วก็จะเป็นว่าคล้ายคลึงกัน คือ ๑. พระรูปกาย เป็นพระกายซึ่งเอากำเนิดจาก พระพุทธบิดา พระพุทธมารดาที่เป็นมนุษย์ ธรรมดา ประกอบด้วยธาตุทั้ง ๔ เหมือนกายของสามัญมนุษย์เป็นแต่บริสุทธิ์สะอาดสวยงาม พระฉวีวรรณเปล่งปลั่งเกลี้ยงเกลากว่ากายของมนุษย์สามัญ เป็นวิบากขันธ์สำเร็จมาแต่พระบุญญาบารมี ๒. พระนามกาย ได้แก่กายชั้นใน ปราชญ์บางท่านเรียกว่ากายทิพย์ และว่าเป็นกายที่มีรูปร่าง สัณฐานเหมือนกายชั้นนอก เป็นแต่ว่องไวกว่าและสามารถกว่ากายชั้นนอกหลายร้อยเท่า สามารถออกจากร่างหยาบไปในที่ไหน ๆ ได้ตามต้องการ เมื่อกายหยาบสลาย กายชั้นนี้ยังไม่สลายจึงออกร่างไปหาที่เกิดใหม่ต่อไป นามกายเป็นของมีทั่วไปแม้แต่สามัญมนุษย์ แต่ดีเลวกว่ากันด้วยอำนาจกุศล อกุศลที่ตนทำไว้แต่ก่อน ส่วนพระนามกายของพระพุทธเจ้าท่านว่าดีวิเศษยิ่งกว่าของสามัญมนุษย์ด้วยอำนาจพระบุญญาบารมีที่ทรงบำเพ็ญมาเป็นเวลาหลายอสงไขยกัลป์ ๓. พระธรรมกาย ได้แก่ พระกายธรรมอันบริสุทธิ์ ไม่สาธารณะทั่วไปแก่เทวาและมนุษย์ หมายถึง พระจิตที่พ้นจากกิเลสอาสวะแล้วเป็นพระจิตบริสุทธิ์ผุดผ่อง มีพระรัศมีแจ่มจ้า เปรียบเหมือนดวงอาทิตย์อุทัยไขแสงในนภากาศฉะนั้น พระธรรมกายนี้เป็นพระพุทธเจ้าที่จริงแท้ เป็นพระกายที่พ้นเกิด แก่ เจ็บ ตาย และทุกขโศกทั้งหลายได้จริง เป็นพระกายที่เที่ยงแท้ถาวร ไม่สูญสลายเป็นอยู่ชั่วนิรันดร จากหนังสือ  วิปัสสนาบันเทิงสาร   ปีพุทธศักราช ๒๔๙๓ “ธรรมกาย” ในแนวคิดพระอริยคุณาธาร (เส็ง ปุสฺโส) วัดป่าเขาสวนกวาง จ.ขอนแก่น /////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// ส่วนในเรื่องของสมถะและวิปัสสนามีดังนี้ **** ความแตกต่างระหว่าง สมถะ และ วิปัสสนา ****   เทฺว เม ภิกฺขเว วิชฺชาภาคิยา ** ดูก่อนภิกษุทั้งหลายวิชชามี ๒ อย่าง กตเม เทฺว ** ๒ อย่าง อะไรบ้าง สมโถ จ ๑ วิปัสฺสนา จ ๑ ** สมถะ ความสงบระงับ ๑ วิปัสสนา ความเห็นแจ้ง ๑ สมโถ ภาวิโต กิมตฺถมนุโภติ ** สมถะเป็นขึ้นแล้วต้องการอะไร จิตฺตํ ภาวิยติ ** ต้องการทำจิตให้เป็นขึ้น จิตฺตํ ภาวิตํ กิมตฺถมนุโภติ ** จิตเป็นขึ้นแล้วต้องการอะไร โย ราโค โส ปหิ่ยติ ** ความกำหนัดยินดีที่อยู่แก่ใจ หมดไป วิปัสฺสนา ภาวิตา กิมตฺถมนุโภติ ** วิปัสสนาแปลว่าความเห็นแจ้ง เป็นขึ้นแล้วต้องการอะไร ปญฺญา ภาวิยติ ** ต้องการทำปัญญาให้เป็นขึ้น ปัญฺญา ภาวิตา กิมตฺถมนุโภติ ** ปัญญาเป็นขึ้นแล้วต้องการอะไร ยา อวิชฺชา สา ปหิ่ยติ ** ความไม่รู้จริงมีอยู่แก่ใจ ความไม่รู้จริงอันนั้นหมดไป /////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// **** ความแตกต่างระหว่าง สมถะ และ วิปัสสนา **** ๑. โดยสภาวธรรม สมถะ : มีสมาธิเกิดขึ้น คือ จิตตั้งมั่นอยู่ในอารมณ์เดียว วิปัสสนา : ทำให้เกิดปัญญา รู้รูปนามว่า ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา ๒. โดยอารมณ์ สมถะ : มีนิมิตบัญญัติเป็น อารมณ์กรรมฐาน เช่น ปฐวีกสิณ เป็นต้น วิปัสสนา : มีรูปนามเป็นอารมณ์ เพราะรูปนามมีความเกิดดับซึ่งเป็นความจริงตามธรรมชาติ ๓. โดยหน้าที่ สมถะ : มีหน้าที่ในการกำจัดนิวรณ์ ๕ ทำให้จิตมีความสงบ ไม่ฟุ้งซ่าน เป็นต้น วิปัสสนา : มีหน้าที่ในการกำจัด อวิชชา ทำให้เกิดปัญญาเห็นแจ้งสภาวธรรมตามความเป็นจริง ๔. โดยอาการที่ละกิเลส สมถะ : ละกิเลสโดยอาการที่ข่มไว้ เป็น วิขัมภนปหาน วิปัสสนา : ละกิเลสโดยอาการขัดเกลาเป็นขณะๆ เป็น ตทังคปหาน ๕. ชนิดของกิเลสที่ถูกละ สมถะ : ละกิเลสชนิดกลาง คือ ปริยุฏฐานกิเลส วิปัสสนา : ละกิเลสอย่างละเอียด คือ อนุสัยกิเลส ๖. โดยอานิสงค์ สมถะ : ทำให้อยู่สุขด้วยการข่มกิเลสไว้ และให้ไปเกิดในพรหมโลก วิปัสสนา : ทำให้เข้าถึงความพ้นทุกข์ คือ พระนิพาน และเข้าถึงความไม่เกิดเป็นที่สุด จากคุณ : สมถะ - [ 6 ต.ค. 49 11:46:29 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มีความเห็นเหมือนคห.ที่ 3 และ 4 ค่ะ และขอแสดงความเห็นเพิ่มเติมดังนี้ วิปัสสนากรรมฐาน ขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้ผู้ปฏิบัติเกิดความรู้สึกปลดปลงปล่อยวาง และ สามารถดำเนินไปสู่ความหลุดพ้นได้ การทำวิปัสสนาสมาธิ หลายๆคนเข้าใจว่าจะต้องทำจิตให้สงบก่อนแล้วจึงจะยกจิตเข้าสู่การพิจารณา ที่จริงแล้วไม่ต้องเลยค่ะ เพราะธรรมชาติของจิตนั้น เขาจะทำหน้าที่ รู้สึก จำ คิด รู้ อยู่ตลอดเวลา เราไปห้ามเขาไม่ได้ การบังคับจิตให้สงบนิ่งเป็นการฝืนธรรมชาติของจิต ดังนั้นการทำวิปัสสนา ก็ไม่ต้องทำอะไรมาก เพียงแค่ โอปนยิโก...คือ ดึงจิตเอาเข้ามา พินิจ พิจารณา วิตก วิจาร ให้เห็นความจริงภายในร่างกาย (แทนที่จะออกไปมองข้างนอกซึ่งไม่เกิดประโยชน์อะไร นอกจากเห็นความเป็นตัวตน เป็นเรา เป็นเขา แล้วก็ยึดกันไปยึดกันมา ยึดแล้วก็เป็นทุกข์) เมื่อจิตพิจารณาอยู่ภายในร่างกายอย่างต่อเนื่องจนถี่รอบขึ้นก็เกิดตั้งมั่นเป็นสมาธิที่ถูกต้อง คือสมาธิที่ประกอบพร้อมด้วยปัญญา รู้แจ้งตามความเป็นจริง ทำให้เกิดความปล่อยวาง เมื่อใดที่จิตอยู่ในสภาวะปล่อยวาง เมื่อนั้นเราจะพบกับความพ้นทุกข์ ซึ่งความพ้นทุกข์หรือที่เรียกว่านิพพานนี้ ไม่จำเป็นต้องสำเร็จเป็นพระอรหันต์เท่านั้นจึงจะสัมผัสได้ ใครก็ตามที่สามารถปฏิบัติจนรู้แจ้งในความจริงของธรรมชาติบริสุทธิ์ โดยเฉพาะธรรมชาติภายในร่างกาย ก็สามารถสัมผัสพระนิพพานได้ แต่เป็นการสัมผัสเพียงครั้งคราว เพราะจิตยังไม่สิ้นกิเลส ฉันขอเรียกนิพพานชนิดนี้ตามที่พระอาจารย์ของฉันสอนมาว่า..."สอุปาทิเสสนิพพาน" คือ นิพพานที่ยังมีเชื้อกิเลสอยู่ และเมื่อบำเพ็ญกระทำให้มากยิ่งขึ้นไปอีกจนสิ้นกิเลสอาสวะ ก็จะเข้าถึง "อนุปาทิเสสนิพพาน" ซึ่งพระอรหันต์เท่านั้นที่จะได้สัมผัส พระอาจารย์ฉันย้ำว่า นิพพานไม่ได้แปลว่า "ตาย" แต่แปลว่า "ดับจากกิเลส" พระพุทธเจ้าทรงเข้าถึง อนุปาทิเสสนิพพาน ดับกิเลสจนหมดสิ้น ตั้งแต่พระชนม์ได้ 35 พรรษา แต่เสด็จดับขันธปรินิพพาน เมื่อพระชนม์ 80 พรรษา เพราะฉะนั้นจึงเห็นได้ว่า นิพพาน อยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม ไม่จำเป็นต้องดับสังขาร เป็นมนุษย์ก็สามารถพบพระนิพพานได้ ถ้าเราปฏิบัติให้ตรงทาง และ ปฏิบัติให้จริง ........................ ส่วน วิชชาธรรมกายนั้น ฉันไม่เคยสัมผัส จึงไม่ขอตอบค่ะ แต่อยากฝากถึงชาวพุทธทุกท่านว่า ในเมื่อเราได้ชื่อเป็นพุทธมามกะ เราควรยึดถือในคำสอนขององค์พระศาสดาเป็นหลัก เพราะเป็นทางสายเอก ทางสายเดียวที่พาไปสู่นิพพานได้ คำสอนใดที่ผิดเพี้ยน ไม่ตรงกัยคำสอนพระพุทธองค์ หรือ มีการเพิ่ม ลด ไปจากสิ่งที่พระพุทธองค์ทรงสอน จะทำให้คุณหลงทาง ทำให้การปฏิบัติของคุณล่าช้า และไม่ประสบผลสำเร็จได้ค่ะ จากคุณ : Flora & Fauna - [ 6 ต.ค. 49 11:52:07 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คิดอยากเรียนถาม  ท่านสมถะ  ว่า การปฏิบัติวิปัสสนา  ในวิธีตามแนวของท่านทำเช่นไร   ที่จะพิจารณารูปและนามอย่างไร ให้เห็น อนิจจัง  ทุกขัง  อนัตตา   ท่านสมถะพอจะอธิบายให้ทราบได้ ไหมครับ  ขอบพระคุณล่วงหน้าครับ แก้ไขเมื่อ 07 ต.ค. 49 04:46:37 จากคุณ : วงกลม - [ 6 ต.ค. 49 12:13:03 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ถ้าใช้หลัก ในพระไตรปิฎก พิจารณา ควรทำสมาธิ ที่มีอ้างอิงในพระไตรปิฎก แต่ถ้า สมาธิที่ทำตามหลักครูบาอาจารย์จะตามหลวงปู่สด (ธรรมกาย)มีมาเมื่อถึง60-70ปีมานี่เอง จะอย่างไร  ถูกผิดประการใด   พิจารณาเอาเอง จากคุณ : นะยะ - [ 6 ต.ค. 49 12:18:18 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คห7 คุณหลังเขา เหมือนกันตรง ..ศัพย์ไง ... ใช้ศัพย์คำเดียวกัน อ้าวเหมือนจริงๆนะตรงอื่นอ่านเอาเองครับ จากคุณ : ทิคัมพร (sueki) - [ 6 ต.ค. 49 12:44:36 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สมถะกรรมฐานมี 40 วิถี มีมาก่อนการเกิดศาสนาพุทธในอินเดีย  กระทำเพื่อให้จิตสงบ  เสมือนหนึ่งนำก้อนหินมาทับหญ้าไว้ กิเลสก็หยุดพักชั่วคราว วิปัสสนา คือการรู้ตามความเป็นจริงของธรรมชาติ รู้ตาม  มิใช่คิดนำ มีหลายคนยังสับสนคำว่าวิปัสสนา ภาวนามยปัญญา  แตกต่างกับ จินตมยปัญญา จากคุณ : xcvbnm - [ 6 ต.ค. 49 12:47:54 ]

ความคิดเห็นที่ 14 จะไปยากอะไรล่ะครับคุณวงกลม  เราเรียนวิปัสสนาโดยใช้กายในกายเรียน  ก็เหมือนกับที่ท่านทั้งหลายใช้กายมนุษย์หยาบที่นั่งอ่านอยู่นี่เรียน  แต่พอเราใช้กายในกาย  ไปจนถึงธรรมกายในการเรียนหลักสูตรสมถะและวิปัสสนา  ความรู้จึงละเอียดและลึกซึ้งมากกว่าพิจารณาด้วยกายมนุษย์เพียงอย่างเดียว  ขอยกเฉพาะเรื่องวิชชา 3 มาให้เพิจารณากันดังนี้ จากคุณ : สมถะ - [ 6 ต.ค. 49 20:02:36 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เรื่องนี้ขอให้อ่านด้วยใจเป็นกลางมุ่งที่ความรู้เป็นหลัก  มิใช่เอาตำรามานั่งยันกันให้วุ่นวาย จากคุณ : สมถะ - [ 6 ต.ค. 49 20:03:41 ]

ความคิดเห็นที่ 16 วิชชา 3 เป็นเรื่องที่ลึกซึ้ง  เป็นเรื่องมุ่งสู่มรรคผลนิพพาน จากคุณ : สมถะ - [ 6 ต.ค. 49 20:04:33 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอให้พิจารณากันที่หลักวิธีการในการเข้าถึงวิชชาความรู้จะเห็นว่าไม่ใช่เรื่องง่ายเลย จากคุณ : สมถะ - [ 6 ต.ค. 49 20:05:52 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อ่าน.....พิจารณา......ถึงการเข้าไปสู่วิชชา 3  นะครับ จากคุณ : สมถะ - [ 6 ต.ค. 49 20:06:55 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อ่าน.....พิจารณา......เป็นเรื่องภาคปฏิบัติจริงๆ ไม่ใช่ปริยัติ จากคุณ : สมถะ - [ 6 ต.ค. 49 20:08:16 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อ่าน.....พิจารณา......เราฝึกกันได้  ปฏิบัติกันได้  แต่ก็ไม่ง่ายอย่างที่คิด จากคุณ : สมถะ - [ 6 ต.ค. 49 20:09:09 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อ่าน.....พิจารณา......เมื่อเป็นธรรมกายแล้ว  เรื่องนี้ง่ายขึ้นแล้ว จากคุณ : สมถะ - [ 6 ต.ค. 49 20:10:04 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อ่าน.....พิจารณา......วิชชา 3 ขึ้นอยู่ที่วาสนาบารมี จากคุณ : สมถะ - [ 6 ต.ค. 49 20:11:02 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อ่าน.....พิจารณา......วิชชา 3 ขึ้นอยู่ที่วาสนาบารมี ต้องบากบั่นพากเพียร จากคุณ : สมถะ - [ 6 ต.ค. 49 20:11:55 ]

ความคิดเห็นที่ 24 อ่าน.....พิจารณา......วิชชา 3 เป็นเรื่องอริยมรรคอริยผล จากคุณ : สมถะ - [ 6 ต.ค. 49 20:12:52 ]

ความคิดเห็นที่ 25 อ่าน.....พิจารณา......วิชชา 3 เป็นเรื่องทำให้แจ้งการเวียนว่ายตายเกิด จากคุณ : สมถะ - [ 6 ต.ค. 49 20:13:44 ]

ความคิดเห็นที่ 26 อ่าน.....พิจารณา......วิชชา 3 เป็นเรื่องทำให้หน่ายต่อการเกิด-ตาย จากคุณ : สมถะ - [ 6 ต.ค. 49 20:14:38 ]

ความคิดเห็นที่ 27 การเรียนรู้ในภาควิปัสสนานั้น  วิชชาธรรมกายเรียนโดยมีหัวข้อที่ต้องเรียนอย่างน้อย  ดังนี้ จากคุณ : สมถะ - [ 6 ต.ค. 49 20:19:13 ]

ความคิดเห็นที่ 28 นี่กล่าวนี่เฉพาะหัวข้อในการเรียนรู้ภาคปฏิบัติครับ จากคุณ : สมถะ - [ 6 ต.ค. 49 20:20:05 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ถ้าต้องการอ่านเนื้อหาความรู้  จะแจ้งให้ตอนหลังครับ จากคุณ : สมถะ - [ 6 ต.ค. 49 20:20:59 ]

ความคิดเห็นที่ 30 แต่ละบทฝึกเป็นภาคปฏิบัติ  ไม่ง่ายแต่ก็ไม่ยาก ขอแต่ให้เป็นธรรมกาย จากคุณ : สมถะ - [ 6 ต.ค. 49 20:21:59 ]

ความคิดเห็นที่ 31 การหมดกิเลสนั้นต้องหมั่นฝึก หมั่นปฏิบัติ  ในภาควิปัสสนา จากคุณ : สมถะ - [ 6 ต.ค. 49 20:22:56 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ภาควิปัสสนานั้น  ขึ้นอยู่ที่วาสนาบารมี  ไม่ใช่ว่าฝึกแล้วจะหมดกิเลสทุกคน   แต่อย่างน้อยก็ทำให้เบาบางได้ถ้าบารมียังอ่อน จากคุณ : สมถะ - [ 6 ต.ค. 49 20:24:15 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ภาควิปัสสนานี้เป็นความรู้สำคัญในหลักพุทธศาสนา จากคุณ : สมถะ - [ 6 ต.ค. 49 20:25:19 ]

ความคิดเห็นที่ 34 วิชชาอาสวขยญาณนั่นสำคัญยิ่ง  เราต้องพากเพียรอย่างมาก จากคุณ : สมถะ - [ 6 ต.ค. 49 20:26:05 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ต้องกราบหลวงพ่อวัดปากน้ำพันครั้ง   ที่หลวงพ่อบอกความรู้วิเศษในภาควิปัสสนาให้แก่เรา  เ ป็นภาคปฏิบัติจริงๆ ผู้เป็นธรรมกายแล้ว   สามารถเข้าไปสัมผัสปฏิบัติภาควิปัสสนาญาณได้ทุกคน จากคุณ : สมถะ - [ 6 ต.ค. 49 20:27:49 ]

ความคิดเห็นที่ 36 เข้าไปอ่านได้ในเว็ปนี้นะครับ  พิมพ์เอาเอง   แล้วเข้าไปค้นหาแนวเดินวิชชา  หลักสูตรหนังสือมรรคผลพิสดาร   โดยหลวงพ่อวัดปากน้ำครับ แก้ไขเมื่อ 06 ต.ค. 49 20:30:09 จากคุณ : สมถะ - [ 6 ต.ค. 49 20:28:35 ]

ความคิดเห็นที่ 38 วิปัสสนา ต่อไปนี้จักแสดงถึงวิชชา   และจะยกเอา วิปัสสนาวิชชา ขึ้นแสดงก่อน “ วิปัสสนา” คำนี้ แปลตามศัพท์ว่า เห็นแจ้ง เห็นวิเศษ   หรือนัยหนึ่งว่า เห็นต่างๆ    เห็นอะไร ?  เห็นนามรูป,   แจ้งอย่างไร ?   แจ้งโดยสามัญญลักษณะว่าเป็นของไม่เที่ยง เต็มไปด้วยทุกข์ และเป็นอนัตตา ใช่ตัวตน สัตว์ บุคคล เรา เขา   มีข้อสำคัญที่ว่า  เห็นอย่างไร ?   เป็นเรื่องแสดงยากอยู่  เห็นด้วยตาเรานี่หรือเห็นด้วยอะไร ? ตามนุษย์ไม่เห็น  ต้องหลับตาของมนุษย์เสีย   ส่งใจไปจรดจ่ออยู่ศูนย์ดวงปฐมมรรค  (คำว่าปฐมมรรคนี้ได้มาจากบาลีในสนธิกับประโยคว่า “ตฺตรายมาทิ” ซึ่งแปลกันมาว่า อยํ ปฐมมคฺโค  อันว่าปฐมมรรคนี้  อาทิ ภวติ มีอยู่เป็นเบื้องต้น ตตฺร นิพฺพาเน ในพระนิพพานนั้น)   เห็น จำ คิด รู้ มีอยู่ในดวงปฐมมรรคนั้น   ตากายทิพย์ รูปพรหม อรูปพรหมไม่เห็น  ก็เพราะว่าพวกเหล่านี้ยังไม่พ้นโลก    เสมือนลูกไก่อยู่ในกระเปาะไข่   จะให้แลลอดออกไปเห็นข้างนอกย่อมไม่ได้ เพราะอยู่ในกระเปาะของตัว   เพราะโลกมันบัง   ด้วยเหตุว่าโลกมันมืดดังกล่าวมาแล้วข้างต้น  พวกเหล่านี้จึงไม่สามารถจะเห็น  กล่าวคือ พวกที่บำเพ็ญได้จนถึงชั้นรูปฌานและอรูปฌาน  ก็ยังอยู่กระเปาะภพของตัว  ยังอยู่จำพวกโลก หรือที่ เรียกกันว่าฌานโลกีย์    ยังเรียกวิปัสสนาไม่ได้  เรียกสมถะได้   แต่อย่างไรก็ดี   วิปัสสนาก็ต้องอาศัยสมถะเป็นรากฐานก่อน จึงจะก้าวขึ้นสู่ชั้นวิปัสสนาได้ วิปัสสนาวิชชาแยกได้เป็น ๑๐ ประการ คือ -สัมมสนญาณ  พิจารณาย่นย่อนามรูป คือ ความเห็นตามเป็นจริงของนามรูปนั้นๆ -อุทยัพพยญาณ  คำนึงถึงความเกิดความดับของสังขารร่างกาย   ดังอุทาหรณ์เรื่องฟองน้ำ  ดังที่กล่าวมาข้างต้น   คือ เห็นเกิดดับๆๆๆ ติดต่อกันไป -ภังคญาณ   คำนึงถึงแต่ความดับอย่างเดียว   ให้เห็นว่าสังขารร่างกายที่เกิดมาแล้วนี้  มันรังแต่จะแตกดับอย่างเดียว  และก็จะแตกดับอยู่รอมร่อแล้ว    ประหนึ่งเรือนที่ปลูกอยู่ริมตลิ่ง   ทั้งตัวเรือนก็เซซวนจวนจะพังอยู่แล้วด้วย  ซึ่งเป็นความจริงแท้   เราพูดกันอยู่หยกๆ พอขาดคำ   เราอาจจะตายเพราะโรคภัยอันตรายล้อมอยู่รอบข้าง   ไม่รู้ว่ามันจะปรากฏขึ้นขณะใด -ภยญาณ   คำนึงให้เห็นว่าสังขารร่างกายเป็นภัย   เสมือนสัตว์ดุร้ายไม่น่าจะเข้าใกล้  ซึ่งหมายความว่าไม่ควรจะหลงนิยมชมชื่น   อันจะดูดดึงให้ใจเราหมกมุ่น   เป็นเหตุให้ติดอยู่ในภพ -อาทีนวญาณ   นี่เป็นอีกแง่หนึ่งให้คำนึงถึงโทษแห่งสังขารว่า  ถ้าเรามีอุปาทานยึดมั่นอยู่ว่า เป็นตัวเป็นตนของเราแล้ว  มันจะให้ทุกข์โทษดังกล่าวในประการที่ ๔ นั้นดุจเดียวกัน -นิพพิทาญาณ   เมื่อพิจารณาเห็นความเป็นไปแห่งสังขารดังกล่าวมาใน ๑-๒-๓-๔-๕ นั้นแล้ว  ก็ให้เกิดปรีชาคิดเบื่อหน่ายสังขารเป็นกำลัง   ไม่อยากได้ใคร่ดีแล้ว -มุญจิตุกัมยตาญาณ   ถึงขั้นนี้ก็ใฝ่ใจที่จะให้พ้นเสียจากสังขาร คือ ไม่อยากมีสังขาร   แต่ไม่ได้หมายความว่าจะให้ทำลายสังขารเสียโดยความโง่ๆ เช่น ฆ่าตัวตาย    ให้ดำเนินการที่คิดพ้นจากสังขารโดยอุบายที่ถูกทาง -ปฏิสังขาญาณ   คิดคำนึงหาทางพ้นต่อไป   แต่หาทางออกทางพ้นไม่ได้   เพราะมันได้เกิดมาเป็นสังขารเสียแล้ว  ผะอืดผะอมอย่างนี้  เรียกว่า กลืนไม่เข้า คายไม่ออก สำรอกไม่ไหว    ต่อไปก็ถึง -สังขารุเปกขาญาณ   วางใจเป็นกลางไว้   เท่ากับว่าเมื่อกลืนไม่เข้า คายไม่ออกแล้ว   ก็อมเฉยไว้ก่อน    ต่อจากนี้จะมีญาณอีกอันหนึ่งเกิดขึ้น คือ -อนุโลมญาณ   คำนึงผ่อนให้เป็นไปตามความที่เป็นจริงของมัน    นี่เป็นมัชฌิมาปฏิปทา เดินสายกลางหันเข้าหาอริยสัจ ๔  โดยวิธีดังที่บรรยายมาข้างต้น   ว่าโดยรวบรัดตัดความ   ก็หันเข้าหลักธรรมกายนั่นเอง   พิจารณาเห็นแจ้งชัดอริยสัจ ๔  ด้วยตาธรรมกาย   รู้ชัดด้วยญาณธรรมกาย  จึงเป็นวิปัสสนาวิชชา   แต่ละอย่างๆ ที่กล่าวมาใน ๑๐ ข้อนี้เป็นอาการหรือ อารมณ์ของวิปัสสนาที่จะพยุงจิตให้ข้ามขึ้นจากโลกีย์ไปสู่ภูมิโลกุตตระ    คำว่าสังขารร่างกาย ในที่นี้หมายถึงนามรูปนั่นเอง   ที่เรียกว่านามรูปนั้นได้แก่ รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ๕ อย่างนี้รวมกัน ย่นย่อลงเรียกว่า นามรูป จากพระธรรมเทศนา หลวงพ่อสด วัดปากน้ำ แก้ไขเมื่อ 06 ต.ค. 49 21:44:50 จากคุณ : xcvbnm - [ 6 ต.ค. 49 21:41:35 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ขออนุโมบุญแด่ทั้งหลายที่ร่วมแสดงความคิดเห็นและให้คำตอบแด่กระผมหากมีอะไรชี้แนะก็บอกได้อีกนะคับ จากคุณ : alanus - [ วันเกิด PANTIP.COM 00:27:05 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ถึง คุณ yuki shrine คคห ที่1 กระผมมีความยินดีเป็นอย่างยิ่งหากคุณกรุณาส่ง พระธรรมเทศนาของหลวงพ่อวัดปากน้ำภาษีเจริญ มาให้เพื่อที่จะได้ศึกษาตามแนวทางของหลวงพ่อวัดปากน้ำ ที่ท่านได้ปฎิบัติจริงเพื่อเพิ่มพูนความรู้และเป็นวิทยาทานด้วยคับ ตาม e-mail นี้ นะคับalanut_n@hotmail.com จากคุณ : alanus - [ วันเกิด PANTIP.COM 00:40:59 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ขอบคุณท่านสมถะมากครับ  ขออ่านดูก่อนนะครับ ------------------------ ความเห็นที่ 38 จากคุณ : xcvbnm  - [ 6 ต.ค. 49 21:41:35 ] คิดว่าตรงกันกับ วิปัสสนาญาณ ใน คำอธิบายพระอภิธรรม ครับhttp://abhidhamonline.org/aphi/p9/077.htm แก้ไขเมื่อ 07 ต.ค. 49 05:35:37 จากคุณ : วงกลม - [ วันเกิด PANTIP.COM 05:29:28 ]

ความคิดเห็นที่ 42 โปรดดู #26 กับ #38 เป็นพิเศษ ถ้าเป็นไปได้ผมอยากได้วันที่หลวงสดเขียนข้อความในความเห็นทั้งสอง เนื่องจากเป็นความเห็นที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง #26 เป็นการใช้ศัพท์ของพระพุทธศาสนามาอ้างอิงความคิดเห็นของหลวงพ่อสดเอง แล้วแปลงวิปัสสนาจากการติดตามรู้ความเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไปของขันธ์ 5 ไปเป็นการพิจารณานิมิตที่ท่านเรียกว่ากายต่างๆนานา __________________________________________ ความเห็นใน #26 แล้วให้โยงเข้าหา "อาสวักขยญาณ" ต่อไป นั่นคือ กายธรรมย้อนมาดูทุกข์สมุทัยในกายโลกีย์ คือดูจากกายมนุษย์ กายทิพย์ กายปฐมวิญญาณ เข้าหากายธรรม กายธรรมละเอียดต่อไป ท่านว่ากิเลสจะหมดไปเรื่อยๆ การที่กิเลสจางกาย เป็นเพราะนิโรธและมรรคของกายธรรมเป็นอุปการะให้นั่นเอง __________________________________________ ส่วน #38 กลับต่างออกไป เป็นการอธิบายวิปัสสนาตามพระพุทธศาสนา ไม่ได้เอาความเห็นตัวเรื่องกายซ้อนกายเข้าไปแทรกอีก __________________________________________ ความเห็นใน #38 วิปัสสนาวิชชาแยกได้เป็น ๑๐ ประการ คือ -สัมมสนญาณ  พิจารณาย่นย่อนามรูป คือ ความเห็นตามเป็นจริงของนามรูปนั้นๆ -อุทยัพพยญาณ  คำนึงถึงความเกิดความดับของสังขารร่างกาย   ดังอุทาหรณ์เรื่องฟองน้ำ  ดังที่กล่าวมาข้างต้น   คือ เห็นเกิดดับๆๆๆ ติดต่อกันไป . . . __________________________________________ เท่าที่ทราบหลวงพ่อสดนั้น ในบั้นปลายของท่านได้ไปศึกษาวิปัสสนาใหม่ ความเห็นอันหลังน่าจะเป็นความเห็นในช่วงปลายที่ท่านได้ไปแก้ทิฏฐิของท่านด้วยการศึกษาวิปัสสนาใหม่แล้ว ส่วนความเห็นต้นน่าจะเป็นความเห็นเดิมก่อนแก้ทิฏฐิ ซึ่งแม้ปัจจุบันลูกศิษย์ลูกหาของท่านก็ยังยึดกับคำสอนเดิมก่อนแก้ทิฏฐิเป็นส่วนใหญ่ จากคุณ : หลังเขา - [ วันเกิด PANTIP.COM 08:47:09 ]

ความคิดเห็นที่ 43 คุณหลังเขาเข้าใจผิดแล้วครับ  หลวงพ่อสดรู้เรื่องวิปัสสนาดีมาโดยตลอด  ไม่ต้องให้ใครมาแก้  ยกความเข้าใจผิดออกจากจิตเสียทีเถิดครับ  ท่านกล่าวทุกแห่งเข้ากันได้ในภาคปฏิบัติ  อย่าได้มีอคติเลย  ภาคปฏิบัตินั้นเข้าใจยากสำหรับคนที่อ่านแต่พระปริยัติแล้วยึดพระปริยัติเป็นหลักตายตัวอย่างนั้น  ที่คุณxcvbnm ยกมาเป็นเทศนาของหลวงพ่อสดในภาคปริยัติท่านยกพระปริยัติขึ้นกล่าวเพื่อโยงสู่ภาคปฏิบัติ  เราต้องเข้าใจว่า  การพิจารณานั้นให้เกิดปัญญาหรือวิปัสสนาทางใจ บางท่านอาจสงสัยต่อไปว่า  หลวงพ่อสดกล่าวว่าเมื่อเดินวิชชา 3 เข้าสู่ ปุพเพนิวาสญาณ และจุตูปปาตญาณ เพื่อให้เกิดความเบื่อหน่ายต่อการเวียนว่ายตายเกิดแล้ว  ต่อไปให้ยกใจเข้าสู่อาสวขยญาณในวิปัสสนาญาณทั้ง 10 โดยยกอริยสัจ 4 มาพิจารณานั้นทำอย่างไร   มีข้อปฏิบัติ  ดังนี้ ****   วิธีเดินอริยสัจ    **** ที่ว่า "รู้วิธีเดินอริยสัจ" นั้น เดินอย่างไร ใช้ตา(ญาณ)พระธรรมกาย ดูอริยสัจของกายมนุษย์ให้เห็นจริงว่า ความ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ของมนุษย์เป็นทุกข์ สิ่งที่เรียกว่าเป็นความเกิดนั้น มีลักษณะเป็นดวงกลมใสขนาดเล็กเท่าเมล็ดโพธิ์ขนาดโตเท่าดวงจันทร์สีขาวบริสุทธิ์ ดวงเกิดนี้จะเริ่มมาจดศูนย์กลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายมนุษย์ ในเวลาที่กายมนุษย์มีอายุครบ ๑๔ ปี ดวงนี้เองเป็นดวงเริ่มเกิดของมนุษย์ทุกคน ถ้าดวงนี้ไม่มาจดกลางดวงธรรมของมนุษย์ กายมนุษย์ก็จะมาเกิดไม่ได้ กายธรรมดูความเกิด ดูเหตุที่จะทำให้เกิดเห็นตลอดแล้วก็ดูความแก่ต่อไป ความแก่นี้ซ้อนอยู่ในกลางดวงของความเกิด เป็นดวงกลมขนาดโตเท่าดวงจันทร์ขนาดเล็กก็เท่าฟองไข่แดงของไข่ไก่ สีดำเป็นนิลแต่ไม่ใส เวลาที่ดวงแก่นี้ยังเล็กก็เป็นเวลาที่เริ่มแก่ ถ้าดวงแก่นี้ยิ่งโตขึ้นกายก็ยิ่งแก่เข้าทุกที ดวงแก่นี้เองที่เป็นเหตุให้ร่างกายทรุดโทรม เมื่อแก่มากขึ้นแล้วก็ต้องมีเจ็บ เพราะดวงเจ็บมาซ้อนอยู่ในกลางดวงแก่นั่นเอง เป็นดวงกลมขนาดเท่าๆ กับดวงเกิด ดวงเจ็บสีดำเข้มยิ่งกว่าดวงแก่ ขณะเมื่อดวงเจ็บนี้ มาจดเข้าในศูนย์กลางดวงแก่เข้าเวลาใด กายมนุษย์ก็จะต้องเจ็บทันที เมื่อดวงเจ็บนี้มาจดหนักเข้า ดวงตายก็ซ้อนเข้าอยู่กลางดวงเจ็บเป็นดวงกลมขนาดเล็กโตเท่าๆ กับดวงเจ็บ แต่มีสีดำใสประดุจนิลทีเดียว เมื่อดวงนี้เข้ามาจดกลางดวงเจ็บแล้ว จดตรงหัวต่อของกายมนุษย์กับกายทิพย์พอมาจดเข้าเท่านั้น หัวต่อของมนุษย์กับทิพย์ก็ขาดจากกัน เมื่อกายมนุษย์ไม่เนื่องกับกายทิพย์ได้แล้ว กายมนุษย์ก็จะต้องตายทันที เมื่อเห็นด้วยตาธรรมกายและรู้ด้วยญาณของธรรมกายว่า ความเกิด แก่ เจ็บ ตาย นี้ไม่เที่ยง ไม่แน่นอนจริงแล้ว รู้เห็นตามจริงเช่นนี้ ชื่อว่า สัจจญาณ เมื่อตาธรรมกายเห็นว่าความเกิด แก่ เจ็บ ตาย นี้เป็นทุกข์จริง เป็นสิ่งสมควรรู้ชื่อว่า บรรลุกิจจญาณ และความทุกข์ทั้งหมดเหล่านี้เราก็ได้พิจารณาเห็นชัดเจนมาแล้ว ชื่อว่า บรรลุกตญาณ เช่นนี้เรียกว่า พิจารณาทุกขสัจซึ่งเป็นไปในญาณ ๓ ส่วนดวงสมุทัยนั้นมีอยู่ ๓ ดวง อยู่ในศูนย์กลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายมนุษย์ ขนาดโตเท่าดวงพระจันทร์และขนาดเล็กเท่าเมล็ดโพธิ์ เหมือนกันทั้งหมด ซ้อนกันอยู่ สำหรับดวงข้างนอกมีสีดำเข้ม แต่อีก ๒ ดวงนั้น ก็ยิ่งมีความละเอียดและความความดำมากกว่ากันเข้าไปเป็นชั้นๆ เมื่อเห็นด้วยตาและรู้ด้วยญาณของธรรมกายเช่นนี้ รู้ว่าเพราะสมุทัยนี้จึงทำให้ทุกข์เกิดเป็นของจริงเช่นนี้ เรียกว่า สัจจญาณ เมื่อรู้แล้วพากเพียรละ เพราะเห็นว่าเป็นสิ่งควรละเช่นนี้ เรียกว่า กิจจญาณ เมื่อละสมุทัยได้ขาดแล้ว ชื่อว่า กตญาณ เช่นนี้ เรียกว่า พิจารณาสมุทัยซึ่งเป็นไปในญาณ ๓ เมื่อมีสมุทัยเกิดขึ้นแล้ว ก็ต้องดูให้รู้ถึงวิธีดับเหตุแห่งทุกข์อันนี้ให้ได้ตลอด ที่เรียกว่านิโรธ นิโรธนี้เป็นดวงกลมใสอยู่ในศูนย์กลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายมนุษย์ขนาดวัดตัดกลาง ๕ วา ขณะเมื่อมีนิโรธแล้วสมุทัยย่อมหมดไป เหมือนรัศมีของพระอาทิตย์ที่ขจัดความมืดให้หายไปฉะนั้น เมื่อเห็นด้วยตาและรู้ด้วยญาณธรรมกายว่า ความดับไปแห่งสมุทัยเป็นนิโรธจริงชื่อว่า สัจจญาณ และนิโรธนี้เป็นสิ่งควรทำให้แจ้งชื่อว่าเป็นกิจจญาณ เมื่อรู้เห็นตลอดแล้วชื่อว่าทำให้แจ้งซึ่งนิโรธแล้วจัดเป็น กตญาณ เช่นนี้ เรียกว่า ได้พิจารณาซึ่งนิโรธอันเป็นไปในญาณ ๓ เมื่อทำนิโรธความดับให้แจ้งได้แล้ว ก็จะพึงทำมรรคให้เกิดขึ้น มรรคนี้ก็คือ ดวงศีล สมาธิ ปัญญา ซึ่งอยู่ในศูนย์กลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายมนุษย์นั่นเอง มีสัณฐานกลมใสบริสุทธิ์ยิ่งนัก ขนาดเท่ากันกับหน้าตักของธรรมกาย เมื่อได้เห็นด้วยตา ได้รู้ด้วยญาณของธรรมกายแน่ชัดแล้ว รู้แน่ว่าสิ่งนี้เป็นมรรคจริง ชื่อว่าเป็น สัจจญาณ เมื่อมรรคนี้เป็นของจริง ก็เป็นทางควรดำเนินให้เจริญขึ้น ชื่อว่าเป็น กิจจญาณ เมื่อได้รู้เห็นตลอดด้วยตาและญาณของธรรมกายถึงมรรคนี้ว่า ได้ดำเนินให้เจริญขึ้นแล้วนี้ชื่อว่าเป็น กตญาณ เช่นนี้ชื่อว่าได้เห็นมรรค พร้อมทั้งรู้ เป็นไปในญาณ ๓ ฉะนี้ ****    เดินฌาณสมาบัติเข้ามรรคผล    **** ให้ตา(ญาณ) พระธรรมกายแทงตลอดอริยสัจที่กลางกายมนุษย์ เห็นอริสัจเหล่านี้พร้อมกับเดินสมาบัติ เมื่อถูกส่วนเข้าธรรมกายก็ตกศูนย์เป็นดวงใส วัดผ่าศูนย์กลาง ๕ วา ในไม่ช้าศูนย์นั้นก็กลับเป็น ธรรมกายหน้าตักกว้าง ๕ วา สูง ๕ วา เกตุดอกบัวตูม นี้เป็นพระโสดา แล้วธรรมกายพระโสดานั้นเข้าฌาณ ดูอริยสัจของกายทิพย์ให้เห็นจริงในทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค ทำนองเดียวกับที่กล่าวมาแล้ว เมื่อถูกส่วนเข้าธรรมกายพระโสดาก็ตกศูนย์เป็นดวงใส วัดผ่าศูนย์กลางได้ ๑๐ วา สูง ๑๐ วา เกตุดอกบัวตูม นี่เป็นพระสกิทาคามี แล้วธรรมกายพระสกิทาคามีนั้นเข้าฌาณ ดูอริยสัจของกายรูปพรหมให้เห็นจริงในทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค เมื่อถูกส่วนเข้าธรรมกายพระสกิทาคามีก็ตกศูนย์เป็นดวงใสวัดผ่าศูนย์กลางได้ ๑๕ วา ในไม่ช้าศูนย์นั้นก็กลับเป็นธรรมกาย หน้าตักกว้าง ๑๕ วา สูง ๑๕ วา เกตุดอกบัวตูม นี่เป็นพระอนาคามี แล้วธรรมกายพระอนาคามีนั้นเข้าฌาณ ดูอริยสัจของกายอรูปพรหมให้เห็นจริงในทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค เมื่อถูกส่วนเข้าธรรมกายพระอนาคามีก็ตกศูนย์เป็นดวงใส วัดผ่าศูนย์กลางได้ ๒๐ วา ในไม่ช้าศูนย์นั้นก็กลับเป็น ธรรมกาย หน้าตักกว้าง ๒๐ วา สูง ๒๐ วา เกตุดอกบัวตูม นี่เป็นพระอรหัตต์แล้ว เมื่อได้กายพระอรหัตแล้ว ให้เดินละเอียดเข้าไปจนกายนั้นพิสดารมากขึ้นเป็น เถา ชุด ชั้น ตอน ภาค พืด จองถนน พิสดาร ปาฏิหาริย์ ทับทวี ให้คำนวณเข้ามาทั้งอดีต ปัจจุบัน อนาคต ทับทวีต่อไปหลายชนเท่า นับอสงไขย อายุธาตุ อายุบารมี ไม่ถ้วน >>>  สรุป การแทงตลอดอริยสัจ ทำให้มีปัญญารู้ญาณ ๓ ญาณ คือ ***  มีปัญญารู้ว่า การเกิด แก่ เจ็บ ตาย นี้ไม่เที่ยงไม่แน่นอนจริง รู้ว่าสมุทัยทำให้เกิดทุกข์จริง นิโรธสามารถดับทุกข์ได้จริง มรรคเป็นทางหลุดพ้นได้จริง เรียกว่า สัจจญาณ ***  มีปัญญารู้ว่า การเกิด แก่ เจ็บ ตาย นี้เป็นทุกข์จริง เป็นสิ่งควรรู้ รู้ว่าสมุทัยเป็นสิ่งควรละ รู้ว่านิโรธเป็นสิ่งที่ควรทำให้แจ้ง และรู้ว่ามรรคเป็นทางที่ควรเจริญ เรียกว่า กิจจญาณ ***  มีปัญญารู้ว่า ได้รู้ทุกข์ชัดเจนแล้ว ละสมุทัยได้ขาดแล้ว สามารถทำนิโรธให้แจ้งได้แล้ว และสามารถทำมรรคให้เจริญได้แล้ว เรียกว่า กตญาณ >>>  ในการปฏิบัติจริงๆ เมื่อปฏิบัติถึงดวงทุกข์ก็จะกำหนดรู้ทุกข์ทั้งในแง่ สัจจญาณ กิจจญาณ และกตญาณ เมื่อถึงสมุทัย นิโรธ มรรค ก็จะกำหนดรู้ได้เช่นเดียวกัน ญาณทั้งสามนี้เป็นปัญญาที่ผุดขึ้นมาเองในระหว่างการปฏิบัติ เป็นปัญญาที่ทำให้รู้ว่าสัจจธรรมนั้นมีจริง ถ้าเพียรปฏิบัติอย่างถูกทางไม่ท้อถอยก็จะพ้นจากทุกข์ได้ ญาณทั้งสามกลุ่มรวม ๑๒ ญาณของอริยสัจในตอนนี้เปรียบเหมือนจอบเสียมที่นำมาใช้ในการขุดพื้นดินเพื่อกระแสธารปัญญาจะสามารถไหลไปสู่นิพพิทาญาณ ที่นั้น ญาณทั้ง ๑๒ ญาณของอริยสัจจะวิวัฒนาการเป็นปฏิจจสมุปบาทธรรม ๑๒ (โปรดดูปฏิสัมภิทามรรคมหาวรรคญาณกถา ข้อ ๑๐ ถึงข้อ ๒๙) ทำให้สามารถกำหนดรู้อนิจจังและสมุทัยซึ่งเป็นต้นทางให้กำหนดรู้อริยสัจและพระไตรลักษณ์ขั้นละเอียด ซึ่งเป็นธรรมาวุธอันคมกล้าปหานสังโยชน์พินาศไปในพริบตา ญาณทั้งสามกลุ่ม คือ สัจจญาณ กิจจญาณ และ กตญาณ หรือ อริยสัจ ๑๒ นี้ จะเห็นและกำหนดรู้ได้ก็โดยทางเจโตสมาธิ หรือ วิชชาธรรมกายเท่านั้น ในพระไตรปิฎกมีระบุอย่างชัดแจ้งไว้ในธรรมจักกัปปวัตตนสูตรปฐมเทศนา พระวินัยปิฎกข้อ ๑๕ และ ๑๖ ว่า เป็นญาณทัสสนะมีรอบ ๓ มีอาการ ๑๒ ผู้ปฏิบัติวิปัสสนาแบบไตรลักษณ์ที่เคยปฏิบัติสมถะมาก่อนกำหนดรู้ญาณทั้งสามนี้ได้เมื่ออุทยัพพยญาณเกิด จะต้องแทงตลอดอริยสัจขั้นหยาบนี้ก่อน ภังคญาณจึงจะเกิดตามมา. จากคุณ : สมถะ - [ วันเกิด PANTIP.COM 09:57:54 ]

ความคิดเห็นที่ 44 การที่เราฝึกให้เป็นธรรมกาย  เพราะธรรมกายมีญาณทัสสนะที่ละเอียดสามารถรู้เห็นในส่วนของวิปัสสนาญาณได้อย่างละเอียดชัดเจน  โดยเฉพาะการพิจารณาในอริยสัจ 4  เราต้องเห็นกระบวนการของ ทุกข์  สมุทัย  นิโรธ  และมรรค  ให้ได้จึงจะเข้าใจแจ่มแจ้ง  เพราะการพิจารณาในอริยสัจทั้ง 4 เป็นทางพ้นทุกข์หมดกิเลสได้  ทำสังโยชน์อาสวะที่หมักดองในขันธสันดานให้หมดไปจากใจเราได้  ต้องเห็นอริยสัจทั้ง 4 เห็นกระบวนการทำงานของทุกข์  สมุทัย  นิโรธ  และมรรค  จึงจะเข้าใจแจ่มแจ้ง  แล้วพิจารณาดับละลายกิเลสเป็นขั้นๆ เข้าไป  เช่น ละสังโยชน์กิเลส (กิเลสซึ่งหน่วงเหนี่ยวสัตว์ไว้ในภพ) ได้ ๓ อย่าง คือ สักกายทิฏฐิ ความเห็นว่าขันธ์ ๕ เป็นตัวตนหรือของตน , วิจิกิจฉา ความลังเลสงสัยในคุณพระรัตนตรัยในทางดำเนินให้ถึงนิพพาน , สีลัพพตปรามาส จึงเข้าสู่อริยภาวะเป็นพระโสดา พระสกทาคามี ละสังโยชน์ได้เหมือนพระโสดาบัน แต่มีคุณธรรมเพิ่มขึ้น ทำราคะ โทสะ และโมหะให้เบาบางลง พระอนาคามี ละกิเลสเพิ่มขึ้นอีก ๒ อย่าง คือ กามราคะ ความกำหนัดในกามคุณ และปฏิฆะ ความหงุดหงิดรำคาญใจ พระอรหันต์ ละสังโยชน์เพิ่มขึ้นอีก ๕ อย่าง คือ รูปราคะ ความติดสุขในรูปฌาน ,อรูปราคะ ความติดสุขในอรูปฌาน , มานะ ความทะนงตัว , อุทธัจจะ ความฟุ้งซ่าน ,อวิชชา ความเขลา ความไม่รู้ตามเป็นจริง อยู่แต่ว่าเราทำวิชชา 3 แล้วดับละลายกิเลสได้แค่ไหนนั่นเอง  แต่ถ้ายังไม่ถึงขั้นดับกิเลสเป็นอริยบุคคล  เพราะวาสนาบารมียังหย่อนอยู่  การเดินวิชชา 3 เข้าไปพิจารณาอริยสัจทั้ง 4 จนเกิดวิปัสสนาญาณ 10 ได้ก็ถือว่าได้เข้าสู่กระแสพระนิพพานขั้นโคตรภูบุคคล  คือกึ่งโลยะกึ่งโลกุตตระ  เพราะได้เคยสัมผัสกระแสนิพพานชิมลองได้บ้าง  แต่ยังคาบลูกคาบดอกอยู่  ยังไม่ถึงกระแสโลกุตตระบุคคลอย่างแท้จริง  อยู่แต่ว่าหมั่นเพียรสะสางธาตุธรรมเนืองๆ ก็พอเป็นนิสัยปัจจัยให้ใกล้ต่อมรรคผลนิพพานเข้าแล้ว  ดังนั้นผู้ที่ฝึก ธรรมกาย  จนสามารถพิจารณาวิชชา 3 ยกจิตสู่ภูมิวิปัสสนาเห็นการเกิดดับของ รูปนามตามความเป็นจริง  แต่ยังมีบารมีไม่เต็มส่วนก็ถือว่าได้เข้าสู่กระแสโคตรภูบุคคล  อยู่แต่ว่าจะรักษาและปฏิบัติสืบต่อเนืองแค่ไหนอย่างไร เมื่อเราผ่านหลักสูตรวิชชา 3  ได้เคยสัมผัสวิปัสสนาญาณมาแล้ว  แต่เป็นเพียงโคตรภูบุคคล  เราก็สามารถตรวจสอบอาสวกิเลสที่หมักดองอยู่ในใจของเรา  ซึ่งควรตรวจสอบเนืองๆ มีวิธีย่อๆ ดังนี้... จากคุณ : สมถะ - [ วันเกิด PANTIP.COM 10:14:43 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ****    วิธีทดลองจิตว่าอาสวะจะสิ้นเพียงไหน    **** บทนี้เป็นบทสอบสวนตัวเอง ว่ายังมีกิเลสอยู่หรือไม่ คำว่า “อาสวะ” แปลว่า กิเลส คือ กิเลสที่ใจ การสอบสวนหรือการตรวจสอบให้สอบสวนที่ใจ กามคุณ ๕ คือความยินดีในกาม ได้แก่ การยินดีใน รูป เสียง กลิ่น รส และสัมผัส หมายความว่า เรายินดีในรูปร่างของสตรี เรายินดีในเสียงที่ไพเราะ เช่นเสียงของนักร้อง เรายินดีในกลิ่น เช่น กลิ่นน้ำหอม เรายินดีในรส ได้แก่ รสแห่งกาม เรายินดีในการได้สัมผัสกาย ได้ลูบไล้กาย ได้กอดจูบ ลูบคลำ รวมเรียกว่ากามคุณ ๕ เรายินดีหรือไม่ นี่คือเรื่องกามคุณของมนุษย์ กามคุณในทิพย์นั้นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง คือในทิพย์เขาก็มีกามคุณ แต่เบาบางกว่ามนุษย์ อย่างที่เขาพูดว่านางฟ้า นางสวรรค์ ถามว่าเรายินดีหรือไม่ เรื่องของอยากมี อยากเป็น ยังมีความอยากอยู่หรือไม่ ถ้าเขาให้เราเป็น เทวดา อินทร์ พรหม บรมกษัตริย์ ให้เป็นนายกรัฐมนตรี อยากหรือไม่อยากคราวนี้มาถึงอยากมีบ้าง คือ อยากรวย อยากมีสมบัติมาก ๆ อยากมีลาภ อยากมียศศักดิ์ อยากให้เขายกย่องสรรเสริญ อยากมีความสุขสารพัด นี่คือเรื่องของ “ภวตัณหา” คราวนี้มาถึงเรื่อง “วิภวตัณหา” บ้าง ได้แก่ ความอยากให้สิ่งที่เราชอบเราพอใจ คงสภาพอยู่ ไม่ให้เสื่อมสลาย พัสดุกามก็คือทุกชนิดที่เป็นวัตถุส่งเสริมให้กิเลสกามคงสภาพอยู่ เช่น สาวงามของเรา อย่าให้เธอต้องแก่เฒ่าเลย เพื่อสภาพแห่งกามจะได้ไม่เสื่อมคลาย น้ำหอมยี่ห้อที่เราได้กลิ่นแล้วส่งเสริมให้กามกิเลสคงมั่น ขอให้น้ำหอมยี่ห้อนี้อย่าได้หมดไปจากตลาดเลย สรีระของคุณเธอจงเต่งตึงอย่าเหยี่่วย่นได้ไหม ยาสมุนไพรขนานที่กินแล้วส่งเสริมสมรรถภาพทางเพศ ตัวอย่างที่กล่าวนี้ เป็นพัสดุกามทั้งนั้น โจทย์เขาถามว่าเราอยากให้สิ่งเหล่านี้คงสภาพอยู่ไหม? คำตอบอยู่ที่ใจเรา หากเรายังยินดีอยู่ ตำราเขาบอกว่ายังมี “รส” คำว่ารสเป็นความรู้ทางวิชชาธรรมกาย หมายถึง เราติดใจรส เราอร่อยในรส เรายังยินดีในรส แปลว่า กิเลสหรืออาสวะยังไม่สิ้น หากเราไม่ยินดีในรส แปลว่า “จืด” แต่นี่แสดงว่า รสยังไม่จืดคือรสยังโอชาอยู่ เมื่อรสยังมีอยู่ชาติเกิดตามทันที ชาติสนับสนุนทันที คำว่า “ชาติ” หรือ “ชาต” แปลว่า เกิด คือการการเวียนว่าย หลวงพ่อท่านพูดว่า ยังมีรสมีชาติ คือถ้ารสไม่จืด ชาติก็ตามมาเพราะรสกับชาติเกี่ยวข้องกัน เมื่อมีรสก็ต้องมีชาติเสมอไป >>>  ปัญหาอยู่ที่ว่า เราจะตรวจสอบใจของเราอย่างไร? o วิธีสอบท่านให้ทำ ๓ สถาน คือ ขณะที่ใจหมกมุ่น ๑ ขณะที่สภาพใจสงบ ๑ และขณะที่ ใจอยู่กับกายธรรม ๑ หากใจของเราให้คำตอบตรงกันใน ๓ วาระจึงจะฟังได้ แม้ใจของเราจะตอบอย่างไร อย่าเพิ่งเชื่อ เพราะเราหลอกตัวเองมาแล้ว ท่านให้เดินวิชาตรวจสอบเสียก่อน ดังนี้ //////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// แนวเดินวิชา ลำดับแรก เดินวิชาถอยหลังจากกายธรรมย้อนมาหากายมนุษย์ หยุดกลางดวงธรรมของกายมนุษย์ เพื่อดูทุกข์และสมุทัย ให้ดูที่ทุกข์และสมุทัยนั้น ว่าดวงตัณหาขุ่นมัวหรือจางหายไป หากจางหาย แปลว่า ตัณหาเบาบางลงแล้ว หากยังขุ่นมัวพึงทราบเถิดว่า ตัณหายังมีบริบูรณ์ เมื่อตัณหามีขึ้น สิ่งที่ตามมาคือ อุปาทาน ภพ ชาติ ตามแนวการเดินวิชาว่าด้วยปฏิจจสมุปบาทนั้น ลำดับสอง การเดินวิชาบทนี้ เมื่อเห็นดวงตัณหา พึงส่งใจนิ่งลงไปที่ดวงตัณหาให้เห็น ดวงเห็น จำ คิด รู้ ของตัณหานั้น เมื่อเห็นแล้วนึกรวมเห็น จำ คิด รู้ ให้เป็นหนึ่ง แล้วเราก็นิ่งลงไปกลางดวงนั้น เราก็เห็นว่า ดวงตัณหาซ้อนในเห็น จำ คิด รู้ และในเห็น จำ คิด รู้ นั้นมีอายตนะ ๑๒ เมื่อมีอายตนะ ๑๒ ย่อมมี “ผัสสะ” ตัวผัสสะยังอำนวยการให้มีการรับส่งของอายตนะ นั่นคือ ตัณหาเกิดขึ้นได้เสมอ หากมีอะไรมากระทบอายตนะ อย่าลืมเดินวิชา เรามุ่งภาคปฏิบัติ ว่าเราปฏิบัติได้หรือไม่ หากเรามุ่งอ่านตำราได้แต่จำได้ พูดได้เท่านั้น แต่ทำไม่ได้ แล้วจะเกิดประโยชน์อะไรกัน ดังนั้นขอให้มุ่งปฏิบัติทุกเรื่อง ดูบทบัญญัติทุกเรื่อง อ่านคำอธิบายเสร็จแล้วเดินวิชาทันทีอย่าอ่านเพื่อรู้ ขอให้อ่านเพื่อปฏิบัติ วิชาธรรมกายของเราจะสูญต่อเมื่อเราอ่านเพื่อรู้ หากรูปการเป็นอย่างนี้ วิชาธรรมกายจะสูญในเร็ววัน ต่อไป เราจะพบแต่คนท่องวิชาได้ แต่หาคนทำวิชาเป็นไม่ได้ จากคุณ : สมถะ - [ วันเกิด PANTIP.COM 10:16:45 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ****    กิเลสตระกูลต่าง ๆ ที่อยู่ในใจสัตว์โลก มีดังนี้    **** อาสวะ คือ กิเลสที่หมักดองใจ - กามาสวะ เครื่องหมักดองสันดานสัตว์ เป็นเหตุให้อยากได้กามหนึ่ง - ภาวสวะ เครื่องหมักดองสันดานสัตว์ เป็นเหตุให้อยากมีอยากเป็นหนึ่ง - อวิชชาสวะ เครื่องหมักดองสันดานสัตว์ เป็นเหตุให้มืด ทำให้โง่เขลาหนึ่ง อนุสัย คือ กิเลสที่นอนเนื่องอยู่ในขันธสันดาน - กามราคานุสัย คือความยินดีในกามคุณ ๕ คือ รูป เสียง กลิ่น รส ธรรมารมณ์ - ปฏิมานุสัย คือความไม่พอใจแล้วผูกใจเจ็บจนถึงขั้นจองเวร - อวิชชานุสัย คือความมืด ความบอด ความโง่เขลา การไม่เห็นธรรม การไม่รู้ธรรม สัญโญชน์ แปลว่า เครื่องร้อยรัดสัตว์ให้ข้องอยู่ในวัฎสงสาร - กามราคสัญโญชน์ มีอารมณ์ยินดีในกามคุณ - ปฏิฆสัญโญชน์ ไม่ชอบอารมณ์ใด ๆ โดยไม่มีเหตุผล - อวิชชาสัญโญชน์ ไม่รู้ธรรม ไม่เห็นธรรม นิวรณ์ แปลว่า เครื่องสกัดกั้นความดี - กามฉันทนิวรณ์ ความยินดีในอารมณ์กามคุณ - พยาปาทนิวรณ์ ความไม่พอใจในอารมณ์ต่าง ๆ - อวิชชานิวรณ์ ความไม่รู้สัจธรรม โยคะ แปลว่า เครื่องประกอบสัตว์ให้ติดภพภูมิ - กามโยคะ ความยินดีในกามคุณ - ภาวโยคะ ความยินดีในภพภูมิต่าง ๆ - อวิชชาโยคะ ความยินดีในความรู้ที่ไม่ตรงความจริง โอฆะ แปลว่า ห้วงน้ำทำให้สัตว์จมอยู่ในสังสารวัฎ - กามโมฆะ ความยินดีในรูป เสียง กลิ่น รส โผฎฐัพพะ - ภโวฆะ ความยินดีในภพภูมิ - ทิฏโฐฆะ ความยินดีในความเห็นผิด - อวิชโชฆะ ความยินดีในความรู้ที่ไม่จริง คันถะ แปลว่า เครื่องผูกสัตว์ไม่ให้หลุดไปจากโลก อุปาทาน แปลว่า ยึดมั่นถือมั่น กิเลส แปลว่า เครื่องเศร้าหมอง กองทัพกิเลสชุดใหญ่หรือเรียกว่า ปิฎกธาตุปิฎกธรรมของฝ่ายอกุศลที่เข้ามาสวมซ้อนในใจและกายของเราทุกกาย มีดังนี้ อภิชญา พยายาท มิจฉาทิฎฐิ โลภะ โทสะ โมหะ ราคะ โทสะ โมหะ กามราคานุสัย ปฏิฆานุสัย อวิชชานุสัย สักกายทิฎฐิ สีลัพพตปรามาส วิจิกิจฉา กามราคะ พยาบาท รูปราคะ อรูปราคะ มานะ อุทธัจจะ อวิชชา สังโยชน์ คือ กิเลสเครื่องผูกรัดใจสัตว์มี ๑๐ อย่าง ๑. สักกายทิฎฐิ ความเห็นผิดเป็นเหตุให้ถือตัวตน ๒. วิจิกิจฉา ความลังเลสงสัยไม่แน่ใจในปฏิปทา ๓. สีลัพพตปรามาส ความถือศีลพรตนอกธรรม ๔. กามราคะ ความติดในกิเลสตาม ๕. ปฏิฆะ ความหงุดหงิด ๖. รูปราคะ ความติดใจในรูปธรรม ๗. อรูปราคะ ความติดใจในอรูปธรรม ๘. มานะ ความสำคัญตนเป็นนั่นเป็นนี่ ๙. อุทธัจจะ ความคิดพล่าน ๑๐. อวิชชา ความไม่รู้จริง จะเห็นว่า กิเลสเหล่านี้ มีอวิชชากำกับอยู่ท้าย เหมือนกับเรื่องอาสวะและเหมือนกับเรื่องอนุสัยนั้น แต่ละชื่อของกิเลส มีความหมายคล้ายกัน สรุปแล้วก็เรื่อง กามคุณ เรื่องอารมณ์ความไม่พอใจ เรื่องอวิชชา กิเลสแต่ละตัวทำหน้าที่ไม่เหมือนกัน รวมทั้งอวิชชาที่กำกับกิเลสตัวนั้นก็ทำหน้าที่ไม่เหมือนกันด้วย ทั้งสัญโญชน์ นิวรณ์ โยคะ โอฆะ มีอวิชชากำกับไว้ทั้งนั้น ดูไปแล้วคล้ายสุนัขไล่เนื้อ อวิชชาคือหัวฝูง พอหัวฝูงเห่าให้สัญญาณ ลูกฝูงจะออกไล่สัตว์ทันที ตัวหนึ่งปัสสาวะ สัตว์ใดเข้าแนวเขตปัสสาวะจะตาฟาง ตัวหนึ่งกัดที่เอ็นขา เพื่อให้สัตว์เดินไม่ได้ ตัวหนึ่งขึ้นขี่หลังเพื่อให้สัตว์เกิดกังวลใจ ตัวหนึ่งกัดที่ตา ตัวหนึ่งกัดที่ท้อง สุดท้ายสัตว์เก้งกวางล้มลง แล้วมันก็ช่วยกันรุมจนถึงแก่ความตาย แล้วก็ช่วยกันกินเนื้อกินไส้ ไม่ผิดอะไรกับมนุษย์ กิเลสร้อยแปดรุมจิตใจเรา เพราะมันอยู่ที่ใจของเราอยู่แล้ว โบราณเขาพูดว่า กิเลสพันห้าตัณหาร้อยแปด ก็คือกิเลสมากมายและตัณหาก็มีรูปแบบนานานั่นเอง มีกิเลสร้ายอยู่ ๒ ตัว คือเรื่องกิเลส ๑๐ นั้น มุ่งมาที่ “อหิริกกิเลส” คือความไม่ละลายต่อบาป และ “อโนตตัปกิเลส” คือ ความไม่กลัวบาป หากกิเลส ๒ ตัวนี้เจริญขึ้นในใจเมื่อไร จะสามารถทำลายล้างได้หมด เพราะตัวอื่นเป็นเชื้อมาก่อน คือ โลภะ (ความโลภ) โทสะ (ความโกรธ) โมหะ (ความหลง) กิเลสมีทั้งอย่างหยาบ อย่างกลาง และอย่างละเอียด กิเลสประเภทที่มีอวิชชากำกับ เป็นกิเลสละเอียดยากต่อการกำจัดต้องใช้วิชาธรรมกายระดับสูง กิเลสบางอย่าง เพียงเรารักษาศีลก็แก้กันได้ กิเลสบางอย่างต้องแก้โดยสมาธิภาวนา แต่การแก้กิเลสประเภทที่มีอวิชชากำกับ แก้ยากมาก ต้องใช้วิชาธรรมกายชั้นสูง เพราะอะไรจึงยาก เหตุที่ยากเพราะกิเลสตระกูลนั้นขยายงานเป็นปฏิจจสมุบาท แยกเป็นทีมงาน รับส่งกันไม่สิ้นสุด คือ เมื่อมีอวิชชา จะต้องมีสังขาร วิญญาณ นามรูป สฬายตนะ ผัสสะ เวทนา ตัณหา อุปาทาน ภพ ชาติ ชรา มรณะ โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส อุปายาส เกี่ยวข้องกันเป็นลูกโซ่ กิเลสแต่ละตัวเขาก็มีนิพพาน ภพ ๓ โลกันต์ของเขา เขามีการส่งวิชากันไม่ขาดระยะ เขาทำงานมีประสิทธิภาพ สัตว์โลกเกิดเท่าไร ตายเท่านั้น ไม่รอดเลย แม้แต่หนึ่งเดียว (จากหนังสือ แนวเดินวิชาหลักสูตรมรรคผลพิสดาร ๑ ของหลวงพ่อวัดปากน้ำ) จากคุณ : สมถะ - [ วันเกิด PANTIP.COM 10:17:57 ]

ความคิดเห็นที่ 47 สำหรับท่านผู้สนใจฝึกปฏิบัติวิชชาธรรมกายต้องทำความเข้าใจด้วยว่า  ภาคปฏิบัตินั้นสำคัญที่สุด  ความรู้ในภาคปริยัติจะมีมากเพียงใด  แต่ถ้านำมาใช้กำจัดทุกข์  กำจัดกิเลสไม่ได้  ก็ไร้ประโยชน์  รู้หรือทรงจำตำราได้ทุกเรื่อง  ทุกอย่าง  แต่นำไปใช้ไม่ได้  หรือได้ไม่เต็มที่  บ่งบอกว่าความรู้เช่นนั้นเรานำมาใช้ประโยชน์ได้น้อยเหลือเกินทั้งนี้เพราะเรายังไม่พัฒนาให้เป็นภาคปฏิบัตินั่นเอง บางคนอาจจะมีอคติเก่าๆ เกี่ยวกับวิชชาธรรมกาย  พอได้ยินว่า  ธรรมกาย  ธรรมกาย  หรือกายในกาย  อะไรก็ตามที่เกี่ยวกับ ธรรมกาย  ก็รีบปิดกั้นตนเอง  ปิดใจที่จะรับฟังทันที  เมื่อพูดคุยกันก็เอาแต่คอยจับผิด  คอยระแวงสงสัย  แทนที่จะได้เข้าใจกัน  หรือทำความเข้าใจกันโดยธรรม  กับหาข้อโต้แย้งอยู่อย่างนั้น...   >>>  แต่ก็ขอกล่าวว่า  มีบางสำนักที่ฝึกวิชชาธรรมกาย  แต่ไปสอนติดอยู่แค่สมาธิเบื้องต้น  ให้เกิดติดสุขติดสบายจากสมาธิเบื้องต้น  จนกระทั่งเกิดการวิจารณ์วิชชาธรรมกายในทางเสียหายโดยทั่วไป  เช่น  เป็นแค่สมถะบ้าง  ติดนิมิตบ้าง  ติดสุขติดสบายบ้าง  อันเนืองมาจากผู้สอนบางสำนักไม่เข้าใจความรู้หรือเนื้อวิชชาอย่างแท้จริง  มุ่งหวังบางสิ่งบางอย่างจนละเลยการสอนในทุกขั้นตอนทุกหลักสูตร   >>>  เหมือนหมอเลี้ยงไข้ผู้ป่วย  เพื่อหวังผลทางค่ารักษา  หวังให้ผู้ป่วยมารักษากับตนเรื่อยๆ ทั้งๆ ที่ผู้ป่วยสามารถหายจากโรคที่รุมเร้าอยู่ได้  หรือมีวิธีรักษาที่ดีกว่าเพื่อให้หายโรค  แต่หมอประเภทนี้ก็พยายามเลี้ยงไข้ผู้ป่วยเพื่อหวังลาภอามิสสินจ้าง  ซึ่งบางสำนักมีพฤติกรรมเช่นนี้เป็นเหตุให้วงการวิชชาธรรมกายมัวหมอง  คนที่ไม่เข้าใจจึงพยายามแยกตัวอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างชัดเจน  คนไข้ที่มารักษากับหมอท่านนั้น(สำนักนั้น)ก็ไม่มีความรู้ความเข้าใจในสิ่งที่ตนเองทำอยู่  จึงอธิบายให้คนอื่นฟังไม่ได้  ทำให้เกิดความแตกแยกทางความคิดกับคนในสังคม  สร้างความปั่นป่วนและความไม่เข้าใจต่อวิชชาธรรมกายยิ่งขึ้น  นี่เป็นอันตรายจากผู้สอนที่ไม่มีความมุ่งมั่นจริงในการสอน  แต่กลับหาประโยชน์ในสิ่งที่ไม่ควร... ขอให้ท่านที่สนใจในวิชชาธรรมกายหรือแม้แต่ท่านที่มีอคติอยู่เป็นทุนเดิม  โปรดใช้วิจารณญาณในการพิจารณาในความรู้ที่นำเสนอด้วยใจเป็นธรรม  เมื่อใดที่ท่านวางใจจากศรัทธามากเกินไปได้  และเมื่อท่านวางใจจากอคติมากเกินไปได้  ท่านจะเข้าใจว่าหลวงพ่อวัดปากน้ำสอนวิชชาธรรมกายตามแนวพระพุทธศาสนาทั้งภาคสมถะและวิปัสสนา  ทำต่อเนื่องติดต่อกันไม่เคยเปลี่ยนแนวใดๆ ขอแต่ว่าท่านทั้งหลายวางใจให้ถูก  วางใจให้สงบ  แล้วค่อยๆ พิจารณาไปทีละขั้นทีละตอนว่า  วิชชาธรรมกายทั้งหมดมุ่งสอนเพื่อให้เราหลุดพ้นหมดกิเลสนั่นเอง... จากคุณ : สมถะ - [ วันเกิด PANTIP.COM 10:36:26 ]

ความคิดเห็นที่ 48 http://rabob.tripod.com/daily41.htm มายีนยันว่าไม่ได้เข้าใจผิด ได้ยินได้ฟังมาจากครูบาอาจารย์หลายรูป และในเวปที่ยกมาให้อ้างถึงหลักฐานเป็นเทปเสียง และลายมือหลวงพ่อสดทีเดียว ถ้าเป็นไปได้ผมเองก็อยากลองฟังเทปของเจ้าคุณโชดก อยู่เหมือนกัน และอยากเห็นลายมือหลวงพ่อสดในเรื่องนี้เช่นกัน ยกบางตอนมาให้อ่าน __________________________________________ เล่ากันว่าหลวงพ่อวัดปากน้ำสำนึกที่เข้าใจผิดว่านิมิตเป็นการบรรลุธรรม แต่จะประกาศออกไปก็เกรงว่าศิษย์จะสับสน ด้วยว่ามีคนทำตามมากแล้ว และวิธีปฏิบัติธรรมกายเป็นสิ่งที่หลวงพ่อสดทิ้งแล้ว แต่ศิษย์ยังคงสืบต่อกันมา นอกจากหลักฐานจากภาพถ่าย รวมถึงคำพูดของเสฐียรพงษ์แล้ว ยังมีหลักฐานชิ้นสำคัญที่สามารถอ้างถึงได้นั่นคือ เทปการสอนธรรมะของ พระธรรมธีรราชมหามุนี (โชดก ญาสิทฺธิ ป.9) หรือเจ้าคุณโชดกอาจารย์ใหญ่ ฝ่ายวิปัสสนา วัดมหาธาตุที่ยืนยันได้อีก เพราะ เจ้าคุณโชดกคือพระรูปที่หลวงพ่อสดไปพบ และแก้ไขเรื่องกัมมัฏฐานให้นั่นเอง เทปดังกล่าวเคยออกอากาศเมื่อวันที่ 21 พฤศจิกายน 2541 ในรายการธรรมร่วมสมัย รวมถึงมีการเผยแพร่อย่างกว้างขวางด้วย __________________________________________ ดังนั้นเจ้าคุณโชดกจึงให้หลวงพ่อสดปฏิบัติตามแนวสติปัฏฐาน โดยให้เดินจงกรม นั่งสมาธิ ระยะแรกหลวงพ่อสด ก็ยังยืนยันเห็นพระพุทธเจ้าในนิพพาน ซึ่งเข้าไปจับมือถือแขนก็ได้,เห็นพระเต็มศาลา ฯลฯ เจ้าคุณโชดก จึงแนะนำให้กำหนดอารมณ์ใหม่ โดยเมื่อเห็นนิมิตหรือภาพติดตานั้น ซึ่งให้พิจารณาว่า "เห็นหนอ ๆ" เพื่อเป็นการยกเอาจิตหรือเอาสติออกมาจากสมาธิ เพื่อใช้ปัญญาพิจารณาตามหลักศาสนา ปรากฏว่าหลวงพ่อสดกำหนดสติตามแนวดังกล่าว ในที่สุดภาพพระที่เคยเห็นเต็มไปหมดก็หายวับไปกับตา และเข้าใจในหลักไตรลักษณ์ศาสนาคือทุกสิ่งเป็นอนิจจังไม่เที่ยง เป็นทุกขังหรือเป็นทุกข์ และเป็นอนัตตาคือไม่ใช่ตัวตน หลวงพ่อสดถึงกับกล่าวว่า เราติดอยู่ในญาณหรืออำนาจที่เกิดจากสมาธิมาหลายสิบปี เพิ่งมาหลุดได้ในวันนี้ และเป็นที่มาของรูปถ่าย พร้อมกับลายมือที่หลวงพ่อสดให้ไว้เป็นประจักษ์พยาน __________________________________________ จากคุณ : หลังเขา - [ วันเกิด PANTIP.COM 10:52:18 ]

ความคิดเห็นที่ 49 เขาเลิกคุยกันแล้วนะครับเรื่องนี้  หลายคนทราบแล้วว่าอะไรเป็นอะไร  ถึงได้บอกว่าเลิกยึดติดอคติเก่าๆ เสียทีเถิด  อย่ารู้เห็นแต่ฝ่ายที่จ้องทำลายหลวงพ่อสดฝ่ายเดียวซีครับ  ดูจากฝ่ายหลวงพ่อสดและตัวหลวงพ่อสดเองยืนยันตัวท่านเอง  ดังนี้ จากคุณ : สมถะ - [ วันเกิด PANTIP.COM 11:08:46 ]

ความคิดเห็นที่ 50 มีคนโจทย์กันว่า หลวงพ่อวัดปากน้ำเลิกฝึก "ธรรมกาย" จริงหรือ? พระดร.มหาทวนชัย อธิจิตโต ขอย้อนไปเมื่อหลวงพ่อมาอยู่ใหม่ๆ มีปัญหามากคือญาติโยมบริเวณวัดไม่ศรัทธา ไม่มีใครเข้าวัด ตอนที่ท่านเล่าให้ฟัง แล้วรองเจ้าอาวาสก็เล่าให้ฟัง อดีตก่อนที่อาตมาจะเข้าไป มีปัญหาแม้กระทั่งญาติโยมที่ไม่พอใจ คนต่างจังหวัดมาทำบุญมากๆ เขาอิจฉา เขาหาว่าหลวงพ่อจะมาทำอะไรที่ล้ำหน้า แล้วก็เจริญเกินไป พอเด่นขึ้นมาจะต้องมีคนอิจฉา ถึงขนาดที่ว่ายิงท่าน ทำร้ายท่าน ใช้ปืนยิง ทะลุจีวรตามที่ทราบมา แต่หลวงพ่อก็ไม่เป็นอะไรหรอก หลวงพ่อก็อดทนตลอดมา ตั้งใจที่จะมาฟื้นฟูที่นี่ให้เป็นแดนพระพุทธศาสนา เป็นแดนศักดิ์สิทธิ์ แล้วก็เป็นศูนย์กลางของพระพุทธศาสนาซึ่งก็เป็นจริงในปัจจุบันนี้ วัดปากน้ำก็มีชื่อเสียง และเป็นศูนย์กลางและเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรของพระภิกษุสามเณร อุบาสกอุบาสิกาเป็นจำนวนมาก หลวงพ่อท่านจะไม่เหมือนคนทั่วไป ปกติท่านจะอยู่ในฌาณ ท่านมีฌาณสูงมากเลย การปฏิบัติของท่านคือท่านจะอยู่ในธรรมกาย จิตของท่านอยู่ในธรรมกายจะอยู่ในฌาณอยู่ในสมาบัติ ท่านไม่ใช่พระธรรมดา ท่านอยู่ในสมาธิ อันนี้เท่าที่อาตมาวัดได้นะ เพราะว่าท่านจะไม่มีการขาดสติ การทำอะไรโดยขาดสติจะไม่มี จะเป็นคล้ายๆ พระอรหันต์งั้นแหละ หลวงพ่อท่านเดินก็มีสติ เอี้ยวแขนก็มีสติ นอนก็มีสติ จะนั่ง จะฉัน จะเดิน จะทำอะไรรู้สึกว่าท่านมีสติเต็มบริบูรณ์ สิ่งนี้อาตมารู้สึกประทับใจแล้วก็เห็นว่าเป็นสิ่งที่แปลก ซึ่งไม่เห็นจากพระองค์อื่นๆ เราเป็นเณร เราก็ช่างสังเกตนะ พระองค์อื่นตลกคะนอง หัวเราะเอิ๊กอ๊าก อยากหัวเราะก็หัวเราะ อยากกระโดด หรือวิ่ง หรืออะไร บางทีมันขาดสตินะ หลวงพ่อไม่มี เดินนี้คล้ายพระอรหันต์ เหมือนพระพุทธเจ้าองค์หนึ่ง เรื่องนี้แปลก อาตมามารู้ทีหลังตอนเรียนปริยัติแล้วว่า พระอรหันต์คือผู้ไม่ขาดสติ ทำอะไรทำด้วยสติ มาเจอกับหลวงพ่อวัดปากน้ำนี่แหละ สมัยที่อยู่ในโบสถ์รุ่นแรกๆ นั้น ในโบสถ์ใช้เป็นสถานที่ปฏิบัติธรรม คือเวลา ๑ ทุ่ม จะมีทั้งญาติโยม ทั้งพระเณรที่รักการปฏิบัติธรรมกาย จะมารวมกันเพื่อนั่งสมาธิ อาตมาก็นอนที่นั่น อยู่ที่นั่น ทำงานที่ในโบสถ์นั้น ก็ใช้เวลาส่วนมาก ทุกวันไม่ว่างเว้น ก็ต้องทำด้านสมาธิ ตามหลักการที่ทำในวันพฤหัส หรือสอนในโบสถ์ทุกเช้า หรือมีพระผู้ใหญ่ เช่น มหาโชดก ขอโยงซะเลย เพราะว่าเป็นหลักฐานที่สำคัญที่สุด มหาโชดก เป็นพระผู้ใหญ่ และมีตำแหน่งใหญ่ ควบคุมวัดปากน้ำด้วยในสมัยนั้น ท่านได้ไปเรียนกรรมฐานแบบสายยุบหนอ พองหนอ มาจากประเทศพม่า แล้วท่านก็จะมาเปลี่ยนแปลง หมายความว่า จะมาล้างสมองหลวงพ่อวัดปากน้ำ โดยท่านมีความเข้าใจว่า การปฏิบัติสายวัดปากน้ำ มันไม่ใช่พระพุทธศาสนา ไม่ใช่ทางวิปัสสนา ไม่ใช่ทางหลุดพ้น และก็ไม่ใช่ทางที่ถูกต้อง ที่ท่านไปได้มาจากพม่า สายยุบหนอ พองหนอ ท่านก็เดินทางไปปราบหลวงพ่อวัดปากน้ำ สมัยนั้น อาตมามีชีวิตอยู่ในเหตุการณ์เดียวกัน อยู่ในโบสถ์ หลวงพ่อก็ให้โอกาสพระผู้ใหญ่ โดยตำแหน่ง โดยยศแล้ว ท่านมหาโชดกใหญ่กว่า หลวงพ่อเราก็อ่อนน้อมถ่อมตน ก็นัดพบกันในโบสถ์เวลาบ่ายนะ จำได้ภาพยังปรากฏอยู่ในความทรงจำ เราก็ปูอาสนะสองที่ไว้ในโบสถ์ ต่อหน้าพระพุทธรูป ให้ท่านได้โต้ตอบกัน เรียกว่า เสือเจอสิงห์ แล้วเราก็ปิดประตูให้ท่านคุยกัน แล้วเจ้าคุณโชดกมาทราบทีหลังว่า ต้องการอยากจะไปปรับการสอนธรรมะ หรือการปฏิบัติของหลวงพ่อวัดปากน้ำให้เปลี่ยนแปลง ให้มาใช้สายวิปัสสนาแบบยุบหนอ พองหนอ ท่านอ้างว่า มันมีมาในพระไตรปิฎก มันถูกต้อง ส่วนสายธรรมกาย มันเพี้ยน มันไม่ถูกต้อง มันไม่มี อะไรทำนองนั้น เสร็จแล้วท่านก็ถกเถียงกัน เราก็อยู่ข้างนอก คอยปิดประตูโบสถ์ไม่ให้ใครเข้าไปก่อความรำคาญ ท่านก็เจอกันอย่างนี้อยู่หลายวัน เราก็ไม่ทราบผล ได้ผลยังไง ใครปราบใครยังไง เสร็จแล้วมารู้ทีหลังว่า หลวงพ่อด้วยความเกรงใจก็เลยให้รูปอันใหญ่ไปอันหนึ่ง ให้เจ้าคุณโชดก พร้อมทั้งเขียนข้อความว่า รูปนี้ให้ไว้เป็นที่ระลึก เนื่องในโอกาสพระเดชพระคุณได้มาสอนวิปัสสนากรรมฐานให้กระผม ซึ่งเห็นว่าถูกต้องทุกอย่าง ด้วยมารยาทและเป็นผู้น้อย หลวงพ่อก็ชมเชย และยอมก้มหัวให้ว่าของท่านโชดกถูกต้อง อันนี้เป็นจิตวิทยาอย่างหนึ่ง ซึ่งหลวงพ่อรู้จักวางตัวให้เกียรติกับพระเถระ ไม่ไปขัดข้องกับผู้ใหญ่ ซึ่งเป็นสังฆาธิการปกครองเราด้วย หลวงพ่อถึงกราบก่อน ทั้งที่จริง อายุพรรษาของหลวงพ่อนั้นมากกว่า แต่เจ้าคุณโชดกเป็นรุ่นลูกรุ่นหลาน แต่เขาเป็นผู้ใหญ่ เขามาหลวงพ่อก็กราบ แล้วเจ้าคุณโชดกก็กราบคืนนะ มาทราบว่าเป็นอย่างนั้น ก็มีปัญหาต่อมาว่า หลวงพ่อวัดปากน้ำยอมสละทิ้งหลักการจริงหรือไม่ อาตมาบอกว่าไม่จริง ฝ่ายตรงข้ามบอกว่า ฝ่ายมหาโชดกเป็นฝ่ายชนะ โดยที่หลวงพ่อรับว่าตัวเอง ยอมรับนับถือฝ่ายการปฏิบัติสายยุบหนอ พองหนอ อันนี้จะตัดสินอย่างไร ในความคิดเห็นของอาตมามีความเห็นว่า ไม่ใช่ หลวงพ่อไม่เคยทิ้งหลักการวิชชาธรรมกาย สั่งสอนมาตลอด ไม่มีเทปม้วนไหน ไม่มีคำพูดใดเลยที่หลวงพ่อบอกว่า ของเรามันผิดนะลูกทั้งหลาย ให้เลิกนะ หันไปนับถือสายยุบหนอพองหนอ ทำแบบวัดมหาธาตุนะ ไม่มี แต่ฝ่ายทางโน้น เอาหลักเกณฑ์ เอาคำพูดที่หลวงพ่อให้เกียรติท่านเจ้าคุณโชดกนี้เป็นตัวตั้ง เสร็จแล้วก็โพนทะนาว่า หลวงพ่อวัดปากน้ำทิ้งหลักการ และก็ยกย่องฝ่ายยุบหนอ พองหนอว่าถูกต้อง ธรรมกายผิดพลาด นี่เขาพูดเอาเอง ตามความรู้สึกของอาตมา ยืนยัน นั่งยัน นอนยันได้เลยว่า ที่พูดของเขามันก็ไม่ถูกเหมือนกัน เขาไม่ได้ชนะหลวงพ่อก็ไม่ได้แพ้ และก็ไม่ได้ทิ้งหลักการ หลวงพ่อวัดปากน้ำก็ไม่ได้สอนธรรมะใหม่ สอนการปฏิบัติใหม่แต่อย่างใด อาตมาลาสิกขาตอนอายุ ๒๕ ปี ไปเรียนนิติศาสตร์ รามคำแหง พอจบปริญญาตรีก็ไปต่อปริญญาโท ปริญญาเอกด้านกฏหมายที่มหาวิทยาลัยอิลินอย สหรัฐอเมริกา แล้วกลับมาบวชอีกครั้ง ในปี ๒๕๓๘ มีหลวงพ่อพระเทพกิตติปัญญาคุณบวชให้ ปัจจุบันอาตมาอายุ ๖๒ ปี ก็ขอทำหน้าที่ลูกศิษย์ทายาทธรรมของหลวงพ่อให้ดีที่สุด พระดร.มหาทวนชัย อธิจิตโต ****************************************************** จากคุณ : สมถะ - [ วันเกิด PANTIP.COM 11:09:16 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ในช่วงปี 2490-2497 ชื่อเสียงของหลวงพ่อวัดปากน้ำซึ่งมิได้มีเปรียญธรรมชั้นใด แต่กลับมีผู้คนศรัทธากราบไหว้มากกว่าพระมหาเถระรูปใดๆ ในประเทศไทย เวลานั้น คนที่อิจฉาท่านก็ออกมาโจมตีว่า ท่านสอนผิดๆ ทั้งยังมีข่าวลืออกุศลว่าที่วัดมีแม่ชีมาก และไปทำวิชากัน เขาก็ลือกันไปในทางเสียหาย แม้แต่พระสังฆราชในเวลานั้น (ถ้าจำไม่ผิด)คือกรมหลวงวชิรญาณวัดบวรฯ ท่านได้ข่าวอกุศลนี้เช่นกันจึงได้นิมนต์ให้พระอริยคุณาธาร(เส็ง ปุณโส) ซึ่งเป็นพระเถระผู้ใหญ่ลูกศิษย์รุ่นแรกๆของหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต ซึ่งเชี่ยวชาญทั้งปริยัติ และปฏิบัติ เป็นสปายไปสืบเรื่องหลวงพ่อฯ ต่อมาท่านก็ได้ตระหนักถึงบุญบารมีของลพ.วัดปากน้ำว่าเป็นนักสมาธิจริงๆ มีความสนใจเฉพาะเรื่องของการปฏิบัติธรรม จึงนำความไปกราบทูลพระสังฆราช ข่าวอกุศลก็ดับไป ต่อมา พระพิมลธรรม (อาจ อาสภเถระ) อธิบดีสงฆ์ วัดมหาธาตุ ซึ่งกำลังสนใจเรื่องอภิธรรมที่ได้รับจากพระพม่า อีกทั้งท่านยังเป็นเจ้าคณะพระนคร คุมวัดปากน้ำด้วย ท่านต้องการให้พระในสังกัดท่านสนใจเรียนอภิธรรมเพื่อให้วิชาอภิธรรมแพร่หลาย จึงไปกราบอาราธนาลพ.วัดปากน้ำให้มาฝึกวิชานี้ด้วย อันลพ.วัดปากน้ำเป็นผู้มีนิสัยใฝ่ศึกษามาแต่ครั้งยังเยาว์และท่านก็เคยเรียนสมาธิในทางอื่นมาก่อนทั้งพุทโธ และสติปัฎฐาน ทั้งท่านก็ให้ความนับถือเจ้าคุณวัดมหาธาตุดี เคยไปเทศน์ให้วัดมหาธาตุ ตามที่ท่านเจ้าคุณอาราธนาอยู่บ่อยครั้ง จึงรับที่จะเรียนวิชายุบหนอพองหนอ ท่านเจ้าคุณอาสภะให้ท่านเจ้าคุณโชดกมาสอนวิชายุบหนอกับหลวงพ่อ หลวงพ่อก็เรียนอยู่ราวสองสัปดาห์ ภายหลังเมื่อเรียนแล้วท่านก็ให้ความนับถือวิชายุบหนอของวัดมหาธาตุเช่นกัน ท่านอจ.โชดกได้ขอให้หลวงพ่อเขียนวิจารณ์สิ่งที่ท่านได้เรียน หลวงพ่อก็เขียนจดหมายสั้นๆ ดูเหมือนจะมีภาพลพ.ด้วย ว่าวิชาที่เรียนตรงกับหลักสติปัฏฐานทุกประการ เรื่องก็มีเท่านี้ แต่ผมไม่เข้าใจว่าสำนักเรียนวัดมหาธาตุรวมทั้งศิษยานุศิษย์สายนี้เขามีเจตนาอย่างไรแน่จึงนำหนังสือที่ลพ.เขียนรับรองมาลงพิมพ์ รวมทั้งที่หน้าวัดอัมพวันของหลวงพ่อจรัล ก็เอาภาพนี้มาติดไว้ด้วย ภาพนี้อ่านดูอย่างไรไม่สามารถแปลได้ว่าลพ.วัดปากน้ำได้เลิกวิชาธรรมกาย หรือแปลว่ายุบหนอเหนือกว่าวิชาธรรมกายตามที่ฝ่ายผู้เรียนวิชายุบหนอพองหนอพยายามจะกล่าวอ้างและบิดเบือนข้อเท็จจริงอย่างน่าเกลียด อันที่จริงพระพิมลธรรมท่านก็เป็นพระแท้มีความเคร่งครัดในพระธรรมวินัย แต่ความเคร่งครัดนำมาซึ่งพระเดช การใช้อำนาจต่อพระอริยสงฆ์อย่างลพ.วัดปากน้ำทั้งที่พระพิมลธรรมเป็นพระเด็กแต่ได้เปรียญธรรมก็เป็นเรื่องที่ไม่ถูกไม่ควร ความดีและไม่ดีของท่านก็เป็นกรรมที่สนองท่านเองในเวลาต่อมา วันที่ 21 เม.ย.2505 ท่านถูกใส่ร้ายและถูกจอมพลสฤษดิ์ฯ สั่งให้จับกุม คุมขัง และจับท่านสึกหาลาเพศ แต่ท่านไม่ยอมเปล่งวาจาสึกท่านต้องโทษทัณฑ์จากทางการอยู่สิบปี ในที่สุดศาลฎีกาได้มีคำพิพากษาให้ท่านพ้นผิด โดยในคดีนั้นปรากฏว่ามีความอิจฉาริษยากันในหมู่สงฆ์ และพระสังฆราชพระองค์หนึ่งมีความเกี่ยวข้องกับคดีนี้เช่นกันศาลได้กล่าวในตอนหนึ่งว่ากรรมที่ท่านถูกใส่ร้ายก็ขอให้เป็นอโหสิกรรมแก่กัน เมื่อพระพิมลธรรมพ้นโทษแล้วก็ได้รับสมณศักดิ์คืน จนได้เป็นสมเด็จพระพุฒาจารย์วัดมหาธาตุ แต่ภายหลังท่านควรได้เป็นพระสังฆราช แต่ท่านก็ไม่ได้เป็นตำแหน่งพระสังฆราชตกแก่พระญาณสังวร โดยที่ท่านอาสภะเถระได้ขอถอนตัวโดยเห็นแก่ความสามัคคีแห่งสังฆมณฑล เมื่อใกล้มรณภาพ เลขาของท่านยังต้องคดีปาราชิก ทำให้ตำรวจมาค้นกุฏิท่าน แต่ก็ไม่ได้พบอะไรที่ผิดปก แน่นอนชื่อของท่านก็มามีมลทินเพราะพระเลขาสมีเจี๊ยบแท้ๆ ตราบจนท่านมรณภาพไป ตัวอย่างชีวิตของท่าน เป็นตัวอย่างพระที่มีทั้งสุขและทุกข์โคจรมา สำหรับหลวงพ่อจรัลนั้นก็เคยไปฝึกวิชาธรรมกายกับหลวงพ่อวัดปากน้ำแต่ไม่ถูกอัธยาศรัย จึงเปลี่ยนมาฝึกยุบหนอพองหนอ ซึ่งท่านก็ได้รับผลสำเร็จตามส่วนแห่งธรรม หลวงพ่อวัดปากน้ำเป็นผู้มีเมตตา อัธยาศรัยดีและใจกว้างมาก ศิษย์หลายคนได้เปลี่ยนไปเรียนกับครูท่านอื่น อาทิ แม่ชีกบิล วรมัย กบิลสิงห์ ได้ย้ายไปเรียนวิชาที่วัดโสมนัส แล้วคิดว่าตนเองบรรลุธรรมจึงมากราบเรียนแนะหลวงพ่อ หลวงพ่อฟังโดยสงบ และกล่าวสั้นๆ ว่า เอ็งยังเห็นดวงธรรมในท้องหรือเปล่า เมื่อแม่ชีบอกว่าเห็น หลวงพ่อก็พูดว่า เออ ดีแล้ว ขอให้เห็นดวงธรรมในท้องเอ็งจะไปเรียนวิชาอะไรก็ช่างเถอะ หลวงพ่อฤษีลิงดำ หลวงพ่อจรัลเหล่านี้ล้วนเคยเรียนวิชากับท่านมาทั้งนั้น ภายหลังไปเรียนวิชาอื่น ท่านก็ไม่ว่ากล่าวใคร คุณเคยได้ยินชื่อหลวงพ่อบุดดา ถาวโร วัดศรีประจันต์ จ.สิงห์บุรีหรือไม่ คนเขาลือว่าหลวงปู่เป็นพระอรหันต์แล้ว เมื่อหลวงปู่มรณภาพคนเขาไปรื้อย่ามท่าน มีพระอยู่องค์หนึ่งคือ พระของขวัญวัดปากน้ำรุ่นหนึ่ง ************************************* นายมหา  (ผู้เล่า) จากคุณ : สมถะ - [ วันเกิด PANTIP.COM 11:10:12 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ป้าฉลวย สมบัติสุข หลวงพ่อท่านบอกว่าต้องการช่วยคนให้พ้นทุกข์ทำได้เท่าไหร่ก็เท่านั้น หลวงพ่อวัดปากน้ำจะว่าใจดีก็ใจดี จะว่าดุก็ดุและท่านเป็นคนตรง ถ้าเห็นว่าเป็นอย่างนี้ก็ต้องเป็นอย่างนี้ ขนาดสมเด็จวัดโพธิ์เป็นหลานของท่าน ท่านบอก "เฮ้ย ของเรามันถูกอยู่แล้วแน่นอนอยู่แล้วจะไปกลัวอะไร" อย่างท่านบอกว่าสมเด็จวัดโพธิ์จะได้เป็นสังฆราช ไม่น่าเชื่อไม่มีใครคาดคิดว่าจะเป็นจริง เพราะว่าคนที่รอจะขึ้นเป็นสังฆราชมีอยู่อีกองค์คือพระพิมลธรรม วัดมหาธาตุ ถ้าสังฆราชองค์เก่าสิ้น พระวัดมหาธาตุต้องได้ขึ้นแน่นอนแต่พอดีมีเรื่องเกิดขึ้น ก็มาเป็นวัดโพธิ์ ท่านจะพูดเฉพาะเรื่องที่จำเป็น คิดไม่ถึง ถึงเวลาจริงๆ คาดไม่ถึงว่าจะเป็นไปได้ สมัยตอนหลวงพ่อมาอยู่วัดปากน้ำแรกๆ หลวงพ่อมาอยู้ท่านก็ทำตามความถูกต้อง ไม่มีอะไรกับใคร แต่คนที่มาอยู่รุ่นเก่า ที่เขาอยู่แถวนั้นก็มีบารมีเป็นที่นับถือ อาจจะไม่ชอบใจ เวลาหลวงพ่อท่านทำอะไรลงไปก็จะเป็นข่าวโจมตี แต่ยิ่งว่าไม่ดียิ่งดัง ของเรามันดีอยู่แล้วไม่ได้ไปทำความเสียหายอะไร คล้ายๆ กลองยิ่งตีมันยิ่งดัง แทนที่คนเขาว่าจะทำให้เสื่อมเสียหาย แต่กลับเป็นตรงกันข้าม *********************************************** แม่ชีรัมภา โพธิ์คำฉาย วิชชาในโรงงาน หลวงพ่อจะเป็นคนสั่งวิชชา พูดผ่านฝากระดานที่กั้นไว้ ชีแถบหนึ่ง พระอยู่อีกแถบหนึ่ง มีที่กั้นแยกกันชัดเจน หลวงพ่อสอนทุกๆ คนเหมือนกัน ไม่มีใครพิเศษกว่าใคร มีครั้งหนึ่งตอนท่านป่วยหนักเป็นปีที่ ๑๓ ที่ฉันมาอยู่กับหลวงพ่อ วันนั้นท่านให้คนมาเรียก ท่านถามว่า "เอ้าสั่นหายหรือยัง" สั่นก็คือไม่สบาย ฉันก็ตอบว่าค่อยยังชั่วแล้ว ท่านบอกว่า "ทำวิชชาไว้นะ ทำได้เป็นของเรา ถ้าเราไม่ทำ เราจะไม่ได้" สั่งคำนี้ ท่านสั่งไว้ ชีวิตจิตใจของหลวงพ่อไม่มีอะไรมากไปกว่าวิชชา ๒๔ ชั่วโมง หลวงพ่อไม่เคยห่าง ทำวิชชาตลอด หลวงพ่อจะทดลองวิชชาอยู่เรื่อย มีครั้งหนึ่งมีญาติโยมมานั่งกันเต็ม ช่วงกลางคืน คืนนั้นดาวเต็มท้องฟ้า ท่านก็ให้เณรที่อยู่ใกล้ๆ ท่าน(หลวงพ่อเล็ก) ดับดาวบนท้องฟ้า จะเห็นดาวดับเป็นแถบๆ เลย เพื่อให้รู้ว่าวิชชาธรรมกายสามารถทำได้ ไม่ใช่เพื่อเหตุผลอย่างอื่น ************************************************ ลุงประคอง ทับจ้อย วิชชาของหลวงพ่อวัดปากน้ำนี่ท่านดีจริง ถ้าวิชชาของหลวงพ่อไม่แน่ ตอนนี้วัดปากน้ำเหลือแต่ดุ้นฟืน เพราะตามหลักจริงๆ แล้ววัดปากน้ำเป็นจุดระเบิด ที่ระเบิดลงเลยแหละ ธรรมดาตามหลักประตูน้ำ บางคลองนี้ไม่มีเหลือ ตั้งแต่ประตูน้ำบางนกแสก ประตูน้ำอ่างทอง ประตูบางยาง เหลือแต่ประตูน้ำภาษีเจริญที่ไม่เป็นอะไรเลย ไปถามเลยวัดวาอารามอยู่ที่ไหนไม่มีเหลือ ถูกทิ้งระเบิดหมดเลย ช่วงนั้นหลวงพ่ออยู่ในโบสถ์ ไม่ออกจากโบสถ์เลย นั่งทำวิชชาของท่านอย่างเดียว นั่งปัดลูกระเบิดอย่างเดียว แล้วบางคนก็จะวิ่งมาอยู่ที่วัดปากน้ำ เพราะมั่นใจว่ายังไงก็ปลอดภัยที่สุด สงครามเกิดขึ้นปี ๒๔๘๕ (สงครามโลกครั้งที่ ๒) ************************************************** พระอาจารย์สุวิชา เปสโล คณะเนกขัมม์ วัดปากน้ำ หลวงพ่อมีลูกศิษย์ลูกหาอยู่ทั่วประเทศ สมัยนั้นพระเณรหลวงพ่อไม่ให้มีวิทยุ โทรทัศน์ ไม่ให้จับเงิน จับทอง แต่ก่อนพระเณรที่มาอยู่กับหลวงพ่อให้ตั้งใจศึกษาเล่าเรียน ไม่ต้องห่วงเรื่องอาหาร หลวงพ่อมีโรงครัวเลี้ยง มีพระจบเปรียญกันมากมายจากวัดปากน้ำ หลวงพ่อสด ท่านสอนว่าใครจะโจมตีเรายังไงก็แล้วแต่ ท่านให้เราเป็นเสาหิน เรียกว่าจะมีพายุทั้ง ๔ ด้านมาเราก็เฉย มีครั้งหนึ่งมีคนมาด่าหลวงพ่อที่หน้าโบสถ์ ขณะหลวงพ่อกำลังเทศน์อยู่ หรือมีคนเอาปืนมาลอบยิงท่าน ท่านก็ไม่ว่าอะไร อยากจะทำก็ทำไป เพราะเขาอิจฉาหลวงพ่อ หลวงพ่อท่านบอกว่า เราหยุด หยุดเป็นพระ ชนะเป็นมาร เราไม่หนี เราไม่สู้ แต่เราปฏิบัติ เราก็ทำความดีของเราเรื่อย เดี๋ยวไอพวกมาร พวกอิจฉาก็หายไปเอง เรานั่งเฉย ไม่ต้องไปโต้ตอบอะไร เขาด่าเราภายใน ๗ วัน เหนื่อยมันก็หยุดไปเอง ไม่โต้ตอบ ชนะด้วยความดี ในการมาเรียนพระปริยัติธรรม แต่ก่อนมีพระเณรมาเรียนกันมาก มีถึง ๖๐๐ กว่าองค์ หลวงพ่อบอกว่าเลี้ยงไหว ท่านบอกว่าเมื่อจั้งใจมาเรียนแล้ว แม้จะคับที่ก็ขอให้อยู่ได้ อัศจรรย์อย่างหนึ่ง คือหลวงพ่อเลี้ยงอาหารไหวตลอด เดี๋ยวก็มีคนเอาข้าว เอาอะไรต่ออะไรมาถวายทีหนึ่งก็เป็นลำเรือ ******************************************** พระมหาวิชัย วุฑฺฒสีโล เพื่อทราบความเป็นมา ในการที่พระคุณท่านได้มาทำการปกครองวัดปากน้ำภาษีเจริญ ตั้งแต่ต้นมาจนถึงปุจจุบัน ข้าพเจ้าจะได้บรรยายถึงวัดปากน้ำภาษีเจริญ สมัยก่อนที่พระคุณท่านจะได้มาทำการปกครอง เท่าที่พอจะสืบทราบได้ไว้สักเล็กน้อย เพื่อประกอบเรื่องของท่าน วัดปากน้ำ ภาษีเจริญ ปรากฏในตำนานเล่มหนึ่งกล่าวว่า เป็นพระอารามหลวงมาแต่โบราณครั้งกรุงศรีอยุธยาเป็นราชธานี หลักฐานที่ควรเชื่อถือได้นั้นคือ พระพุทธรูปทุกองค์ในพระอุโบสถ (เว้นพระพุทธรูปสี่องค์ที่สร้างขึ้นใหม่ในสมัยเมื่อไม่นานมานี้) นักโบราณคดีสันนิษฐานว่าเป็นาพระพุทธรูปสมัยอยุธยาทั้งสิ้น ในสมัยรัชกาลที่ ๓ ได้ทรงปฏิสังขรณ์ขึ้น วัดนี้ท่านเจ้าคุณพระสุธรรมมุนีวัดพระเชตุพนฯ ได้เล่าให้ข้าพเจ้าฟังว่า ตั้งแต่สมัยพระครูสมณธรรมสมาทาน(แสง)เป็นเจ้าอาวาสมีการปกครองเหลวแหลกมาก หลังจากท่านพระครูสมณธรรมสมาทานมรณภาพแล้ว ท่านพระครูพุทธพยากรณ์เจ้าอาวาสวัดอัปสรสวรรค์เจ้าคณะตำบลเป็นผู้รักษาการแทนในตำแหน่งเจ้าอาวาสวัดปากน้ำ พระภิกษุสามเณรโดยมากเป็นพระเณรในท้องถิ่นนั้น มีพระจรมาอยู่น้อยเนื่องจากการศึกษาเล่าเรียนไม่มี ความประพฤติย่อหย่อนต่อพระธรรมวินัยมาก ด้วยเหตุนี้ท่านเจ้าคุณพระธรรมปิฎก(เผื่อน)พระอาจารย์ของท่าน จึงได้อ้อนวอนแกมบังคับให้ท่านมาอยู่วัดปากน้ำสัก ๓ เดือนแล้วก็จะกลับ เมื่อท่านมาอยู่แล้ว ท่านเจ้าคุณธรรมปิฎกได้แต่งตั้งสมณศักดิ์ให้เป็นพระครูสมุห์ฐานานุกรมของท่านและสั่งกำชับซ้ำอีกว่า "ถ้าแผ่นดินยังไม่กลบหน้าแกอย่ากลับมา" ทั้งนี้ก็เท่ากับบังคับให้เป็นเจ้าอาวาส ต่อจากนั้นท่านก็เริ่มปราบปรามเหล่าภิกษุที่มีความประพฤติเหลวแหลกต่างๆ พระคุณท่านเคยเล่าว่า กว่าจะผ่ากระดานหมากรุกให้หมดได้ก็อ่อนใจ จึงเป็นเรื่องกระทบกระเทือนเจ้าคุณตำบลและพระภิกษุที่เคยอยู่มาก่อน ซึ่งเป็นผู้มีภูมิลำเนาอยู่ในถิ่นนั้น การปกครองเป็นไปด้วยความยากลำบาก แม้แต่ชาวบ้านในแถวนั้นก็พากันเป็นศัตรูอย่างร้ายแรงกับท่านด้วย พวกที่เลื่อมใสในท่านก็มีบ้างเป็นส่วนน้อย พวกที่ตั้งตัวเป็นศัตรูได้ช่วยกันแพร่ข่าวอกุศลทับถมพระคุณท่านด้วยประการต่างๆ บางพวกก็เมาเอะอะอาละวาดในวัด บ้างก็ดักทำร้ายท่านถึงกับขึ้นโรงศาลก็มี บางพวกถึงกับคิดปล้นทำร้ายท่านก็มี ครั้งหนึ่งคนร้ายได้บุกขึ้นไปบนหน้าศาลาหาเรื่องต่างๆ ขณะพระภิกษุกำลังประชุมกันอยู่ เหตุการณ์ทั้งหลายเหล่านี้ ท่านถือเสียว่าเป็นการเพิ่มพูนบารมีให้แก่ท่าน ท่านมีคติว่า "พระเราต้องไม่สู้ ต้องไม่หนี ชนะทุกที" ดังเช่นครั้งหนึ่งมีคนร้ายประมาณ ๘ คน มีอาวุธครบมือเข้าลอบทำร้าย และจะทำร้ายท่านในเวลากลางคืนขณะที่ท่านอยู่ในห้องกรรมฐาน พอดีพระมหาแจ้ง (พระครูสถิตย์บุญญาธร) ซึ่งคอยคุ้มภัยให้ท่านอยู่แล้ว ได้ฉวยดาบเข้าป้องกัน ท่านได้เห็นเข้าก็ออกมาห้ามว่า "แจ้งอย่าๆ พระเราต้องไม่สู้ไม่หนี" ผู้ร้ายเห็นท่าไม่เข้าทีก็หลบหนีไป เรื่องราวต่างๆ ที่จะทำให้ท่านต้องเดือดร้อนรำคาญมีมากยิ่งกว่านี้ เหลือที่จะพรรณา แต่ท่านก็พยายามต่อสู้ด้วยความสงบ ผ่านพ้นอุปสรรคนานาประการ ทำความเจริญให้แก่พระศาสนาอยู่ตลอดมาจนทุกวันนี้ ลำดับต่อจากนั้นมาเมื่อวันที่ ๑๒ ธันวาคม ๒๔๖๔ ท่านได้รับพระราชทานสมณศักดิ์เป็น พระครูสมณธรรมสมาทาน ตั้งแต่ท่านได้มารับตำแหน่งเป็นผู้ปกครองวัดปากน้ำ ท่านได้ดำเนินการค้นคว้าหลักวิปัสสนาธุระและทำการเผยแพร่อยู่เรื่อยๆ มิได้มีการหยุดยั้งแม้แต่จะมีอุปรรคต่างๆ ดังได้กล่าวมาแล้วในตอนนั้น ข่าวการปฏิบัติการค้นคว้าและการเผยแพร่ธรรมนี้ ได้ล่วงรู้ถึงสมเด็จพระวันรัต (เผื่อน)ซึ่งเป็นอาจารย์ของท่าน จนถึงกับเรียกตัวท่านไป ตำหนิว่า "เฮ้ย! แกอย่าบ้าไปนักเลย เดี๋ยวนี้อรหัตอรหันต์ไม่มีกันแล้ว มาช่วยกันทำงานปกครองคณะสงฆ์เถอะ" การที่ท่านอาจารย์ของท่านตักเตือนเช่นนี้ ถ้าพิจารณษแล้วก็เป็นการเตือนด้วยความหวังดี เพราะท่านไม่เห็นธรรมอันลึกซึ้ง จึงเป็นธรรมดาอยู่เองที่ท่านต้องไม่เชื่อและขอให้ระงับเสีย เจ้าพระคุณหลวงพ่อรับฟัง แต่ไม่ปฏิบัติตามคงทำงานค้นคว้าและสอนธรรมอยู่เช่นนั้น จึงเป็นที่ขัดใจของท่านอาจารย์ของท่านนัก แต่ต่อมาเมื่อสมเด็จพระวันรัต(เผื่อน) ทรงประชวรหนัก ท่านเจ้าคุณหลวงพ่อได้จัดพระภิกษุไปช่วยแก้โรคตามหลักวิชาการของท่าน ในตอนนี้สมเด็จฯ ได้เคยทรงอ่านหนังสือธรรมกาย ซึ่งคุณพระทิพย์ปริญญา (ธูป กลัมพะสุต ป.๖ เนติบัณฑิต) ซึ่งได้รวบรวมและเรียบเรียง จากเทศนาของพระคุณหลวงพ่อ พระคุณท่านได้เคยทดลองปฏิบัติตาม ประกอบทั้งเจ้าคุณหลวงพ่อได้เคยไปถวายคำแนะนำเพิ่มเติมท่านจึงเชื่อว่าเป็นของจริงของแท้และเกิดความเลื่อมใส ข้าพเจ้าเองก็ได้เคยฟังจากคำพูดของท่านเจ้าคุณวิเชียรธรรมคุณ เลขานุการท่านว่า สมเด็จฯ ได้เรียกท่านเจ้าคุณพระพิมลธรรม(ช้อย) ไปเฝ้าและรับสั่งว่า "ท่านเจ้าคุณช่วยจัดการเรื่องอุปัชฌาย์วัดปากน้ำที ฉันดูพระผิดเสียองค์หนึ่งแล้ว" พระพิมลธรรมก็รับคำสมเด็จฯ รับสั่งต่อไปว่า "สาธุ" พร้อมกับยกมือขึ้นประนมแล้วกล่าวสืบต่อไปอีกว่า "ฉันกดเขามาหลายปีแล้ว ช่วยจัดการให้เรียบร้อยด้วย" **************************************************** คุณครูตรีธา เนียมขำ การเผยแผ่วิชชาธรรมกายของหลวงพ่อในสมัยก่อนนั้น ท่านถูกคัดค้านต่อต้านมากมายเพราะในสมัยนั้นไม่มีผู้ใดสั่งสอนการปฏิบัติแบบนี้ การส่งเสริมการศึกษาของพระสงฆ์ก็เน้นในก้านปริยัติเพียงด้านเดียว พระที่สนใจการปฏิบัติก็มักจะหลีกเร้นไปแสวงหาที่สงบสงัดเพื่อบำเพ็ญเพียรตามป่าเขาลำเนาไพร หลวงพ่อของเราจึงเป็นพระสงฆ์องค์แรกที่กล้าสอยการปฏิบัติธรรมอย่างเปิดเผย ท่านจึงเป็นที่เพ่งเล็งและเป็นเป้าให้คนโจมตี ผู้ที่คัดค้านการปฏิบัติของท่านนั้นมีทั้งฆราวาสและพระภิกษุ แต่หลวงพ่อท่านก็มิได้ครั่นคร้าม หรือย่อท้อต่ออุปสรรคใดๆ ท่านยึดถือพระบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นแบบอย่างและเดินตามรอยบาทของพระพุทธองค์อย่างไม่ย่อท้อ ท่านจึงพยายามฟันฝ่าอุปสรรคอย่างองอาจกล้าหาญ เพื่อให้พุทธศาสนิกชนได้รู้แจ้งในหลักการของพระพุทธศาสนา ท่านต้องการเชิดชูธงธรรมกายของท่านให้ปลิวไสวไปทั่วทุกพื้นปฐพีหลวงพ่อท่านมีคติพจน์ของท่านว่า "ดอกไม้ที่หอมไม่ต้องเอาน้ำหอมมาพรมก็หอมเอง ใครจะห้ามไม่ได้ ซากศพไม่ต้องเอาของเหม็นมาละเลงใส่ซากศพก็ต้องแสดงกลิ่นศพให้ปรากฏ ปิดกันไม่ได้" ************* จากคุณ : สมถะ - [ วันเกิด PANTIP.COM 11:11:13 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ๏๏ ธรรมกายของพระพุทธศาสนาเป็นของแท้ ๏๏ ธรรมกายมีจริงหรือ? เป็นเรื่องที่คนถามด้วยความสงสัย เมื่อธรรมกายเกิดขึ้น วัดปากน้ำได้รับคำวิพากวิจารณ์กันมาก บางพวกก็ปลื้มใจ บางพวกก็หนักใจ บางพวกก็ตั้งขอกล่าวหาลงโทษวัดปากน้ำอย่างหนัก ถึงกับพูดว่าอุตริมนุสธรรมก็มี ข่าวนี้มิใช่ท่านจะไม่รู้ ท่านได้ยินเสมอๆ แต่เสียงนั้นก็ไม่ก่อให้เกิดความเดือดร้อนใจแก่ท่านแม้แต่เล็กน้อย ท่านกลับภูมิใจเสียอีกที่ได้ยินได้ฟังคำเช่นนั้น สมเด็จพระอริยวงศาคตญาณ (ปุ่น ปุณณสิริมหาเถระ) ได้เคยปรารภเรื่องนี้กับพระเดชพระคุณหลวงพ่อวัดปากน้ำ แสดงความหนักใจให้ท่านเห็น ท่านกลับพูดว่า "คนเช่นเราไม่ใช่ไร้ปัญญา ชั่วก็รู้ ดีก็เห็น เราจะฆ่าตัวเราเองเพราะความปรารถนาลาลกทำไม ที่เขาพูดหาว่าเราอย่างนั้น บางคนคงจะไม่รู้จักคำว่า “ธรรมกาย” มีอยู่ที่ไหน หมายเอาใคร เขาอาศัยความไม่รู้มาว่าเราผู้ตั้งใจปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ เมื่อผู้ไม่รู้มาติเตียนเรา ความไม่รู้ของเขาจะลบล้างสัจธรรมของพระพุทธศาสนาได้อย่างไร ถ้าจะกลบก็กลบได้เพียงชั่วคราว ไม่ช้าดวงแก้วของพระพุทธศาสนาก็จะเปล่งรัศมีให้ผู้มีปัญญาเห็นด้วยสายตาของตนเอง การที่เขานำไปพูดเช่นนั้น เป็นผลแห่งการปฏิบัติที่เราได้กระทำกันอยู่ แสดงให้เห็นว่าคณะวัดปากน้ำไม่ได้กินแล้วนอน เป็นสำนักที่เคร่งครัดในการปฏิบัติธรรม การที่เขานำไปพูดเช่นนั้น เท่ากับเอาสำนักเราไปเผยแพร่ ดีเสียกว่าการโฆษณาทางหนังสือพิมพ์ เพราะการที่เขานำไปพูดเช่นนั้นเป็นการกระทำของผู้พูดเอง เราไม่ได้จ้างไม่ได้วานใคร เมื่อพูดทางไม่ดีได้ก็ต้องมีคนพูดทางดีได้เหมือนกัน ธรรมจะต้องชนะอธรรมเสมอ เราไม่ต้องเดือดร้อนใจ เพราะธรรมกายของพระพุทธศาสนาเป็นของแท้ ไม่ใช่ของเก๊หรือของเทียม ธรรมกายจะปรากฏเป็นความจริงแก่ผู้เข้าถึงธรรม เรื่องอย่างนี้เราไม่หวั่น เราเชื่อในคุณพระพุทธศาสนา" ท่านบอกว่าได้ธรรมกาย อันคำว่า ธรรมกายนั้น เป็นคำที่แปลกหูคนเอามากๆ เพราะเป็นชื่อที่ไม่มีใครสนใจ ผู้ไม่ทันคิดก็เหมาเอาว่า หลวงพ่อวัดปากน้ำอุตริบัญญัติขึ้นใช้เฉพาะวิธีการของท่าน คำว่าธรรมกาย เป็นที่เย้ยหยันของผู้ไม่ปรารถนาดีต่อใคร บางคนก็ว่าอวดอุตริมนุสสธรรม พูดเหยียดหยามว่าใครอยากเป็นอสุรกายจงไปเรียนธรรมกายวัดปากน้ำ ข่าวนี้ก็ทราบถึงหลวงพ่อวัดปากน้ำเหมือนกัน ท่านยิ้มรับถ้อยคำเช่นนั้น ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ แสดงให้เห็น หลวงพ่อพูดว่า น่าสงสาร พูดไปอย่างไร้ภูมิ ไม่มีที่มา เขาจะบัญญัติขึ้นได้อย่างไร เป็นถ้อยคำของคนเซอะ ท่านว่าอย่างนั้น "แต่ว่าจะไปทางนี้ต้องหยุด ทางธรรมเริ่มต้นต้องหยุด ตั้งแต่ต้นจนกระทั่งพระอรหัต ถ้าไม่หยุดมันก็ไปไม่ได้ ชัดทีเดียว แปลกไหมล่ะ ไปทางโลกเขาต้องไปกันปราดเปรียวว่องไวคล่องแคล่ว ต้องเล่าเรียนกันมากมาย จนกระทั่งรู้เท่าทันเหลี่ยมคูผู้คนตลอดสาย จึงจะปกครองโลกให้รุ่งเรืองเจริญได้ แต่ว่าจะไปทางธรรมนี่แปลก หยุดเท่านั้นแหล่ะไปได้ หยุดอันเดียวเท่านั้น" "ธรรมกาย" ฉายจรัสรุ่งรัศมี ส่องวิถีเที่ยงแท้แผ่ไพศาล ประทีปแก้วแพร้วพรั่งอลังการ ยิ่งเนิ่นนานยิ่งจรัสเรืองวัฒนา" จากคุณ : สมถะ - [ วันเกิด PANTIP.COM 11:12:29 ]

ความคิดเห็นที่ 54 พิจารณาจากคำเทศน์ของหลวงพ่อวัดปากน้ำ จากคุณ : สมถะ - [ วันเกิด PANTIP.COM 11:13:49 ]

ความคิดเห็นที่ 55 พิจารณาอ่านต่อไป จะเห็นว่าหลวงพ่อยืนยันเองเลยว่า ไม่เคยเลิกฝึกวิชชาธรรมกาย จากคุณ : สมถะ - [ วันเกิด PANTIP.COM 11:14:31 ]

ความคิดเห็นที่ 56 เป็นอันเข้าใจตรงกันว่า หลวงพ่อวัดปากน้ำไม่เคยเลิกฝึก วิชชาธรรมกาย  ท่านกล่าวว่ากวดขันมา ๒๕ ปี           ไม่เคยหยุด  คำเทศน์นี้  ตั้งแต่ปี ๒๔๙๘ จากคุณ : สมถะ - [ วันเกิด PANTIP.COM 11:18:09 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ประเด็นมันอยู่ที่นี่ครับ __________________________________________ #50 เสร็จแล้วท่านก็ถกเถียงกัน เราก็อยู่ข้างนอก คอยปิดประตูโบสถ์ไม่ให้ใครเข้าไปก่อความรำคาญ ท่านก็เจอกันอย่างนี้อยู่หลายวัน เราก็ไม่ทราบผล ได้ผลยังไง ใครปราบใครยังไง เสร็จแล้วมารู้ทีหลังว่า หลวงพ่อด้วยความเกรงใจก็เลยให้รูปอันใหญ่ไปอันหนึ่ง ให้เจ้าคุณโชดก พร้อมทั้งเขียนข้อความว่า รูปนี้ให้ไว้เป็นที่ระลึก เนื่องในโอกาสพระเดชพระคุณได้มาสอนวิปัสสนากรรมฐานให้กระผม ซึ่งเห็นว่าถูกต้องทุกอย่าง __________________________________________ สิ่งที่พระดร.มหาทวนชัย อธิจิตโต และคนอื่นๆซึ่งเป็นผู้ศรัทธาอ้างถึงล้วนเป็นความคิดเห็นทั้งสิ้น ซึ่งความคิดเห็นอาจจะถูกก็ได้ หรืออาจจะผิดก็ได้เช่นกัน โดยเฉพาะผู้ที่ศรัทธาอยู่แล้ว ย่อมมีแนวโน้มที่จะเกิดภยาคติ(ลำเอียงเพราะชอบ)ได้ง่าย เหมือนกับที่คุณสมถะอ้างว่าผมอ้างแต่ความคิดเห็นของฝ่ายต่อต้านนั่นเอง แต่สิ่งที่มีหลักฐานแน่ๆ คือลายมือของหลวงพ่อสดที่ให้เจ้าคุณโชดกไว้ ซึ่งเขียนยอมรับว่าวิธีปฏิบัติแบบที่เจ้าคุณโชดกมาสอนให้หลวงพ่อสดนั้น "ถูกต้องทุกอย่าง" การที่พระดร.มหาทวนชัย อธิจิตโตจะอ้างว่าเป็นจิตวิทยา ก็เท่ากับอ้างว่าหลวงพ่อสดโกหกนั่นเอง เพราะธรรมกายยืนยันมาตลอดว่าวิธีปฏิบัติแบบธรรมกายเป็นทางเดียวไม่มีทางอื่น ถ้าหลวงพ่อสดเชื่อว่าวิชชาธรรมกายถูกของเจ้าคุณโชดกผิด ก็เท่ากับหลวงพ่อสดโกหกที่เขียนให้ไปว่าเจ้าคุณโชดกสอนถูก เพราะท่านไม่เชื่ออย่างนั้นจริง อ้างอิงเพิ่มเติม http://topicstock.pantip.com/religious/topicstock/Y3372591/Y3372591.html#35 รายงานกรณีวัดพระธรรมกายของคณะกรรมาธิการการศาสนา ศิลปะและวัฒนธรรมสภาผู้แทนราษฎร จากคุณ : หลังเขา - [ วันเกิด PANTIP.COM 11:39:42 ]

ความคิดเห็นที่ 58 ส่วนเอกสารที่อ้างว่าเป็นบันทึกคำเทศน์ของหลวงพ่อสดและระบุวันที่เป็นวันที่หลังจากการแก้กรรมฐานกับเจ้าคุณโชดกนั้น ถ้าจริงก็เท่ากับหลวงพ่อสดโกหกเจ้าคุณโชดก ว่าวิปัสสนาของเจ้าคุณโชดกถูก ถ้าเท็จก็แปลว่าผู้ศรัทธาธรรมกายปลอมคำเทศน์หลวงพ่อสด หรืออย่างน้อยที่สุดคือปลอมวันที่คำเทศน์ออกมา แก้ไขเมื่อ 07 ต.ค. 49 11:49:50 จากคุณ : หลังเขา - [ วันเกิด PANTIP.COM 11:41:40 ]

ความคิดเห็นที่ 59 ได้อ่านที่ท่านสมถะ บอกเกี่ยวกับการปฏิบัติวิปัสสนา ตามแนวของท่านแล้วครับ -- เข้าใจยอ่างนี้ถูกไหมครับ  คือใช้ตาธรรมกาย เห็นดวง ต่างๆเช่น ดวงเกิด  ดวงแก่  ดวงตาย   ทำให้เห็นว่า เราเกิดตาย บ่อยๆ  ควรเบื่อหน่าย   และเห็ฯดวงต่างๆในอริยสัจจ์  ใช่ไหมครับ + ยังไม่เห็นรายละเอียดที่อธิบาย ให้เกิดความรู้ว่า เป็นอนิจจัง ทุกขัง  อนัตตา ว่า ปฏิบัติอย่างไร ครับ -- ถ้าเป็นอย่างนั้นก็คงต่างจากวิธีที่ผมบกมา  เพราะเป็นการเห็นการเกิด-ดับ ของสิ่งที่เกิดขึ้นในจิตในขณะนั้นเลย  เป็นการเห็นในจิต  อาจจะเป็นเหมือนจิตเป็นแสงสว่างแล้วมี สิ่งต่างๆวิ่งเข้ามาหาแล้วตก  จึงเห็นว่าสิ่งต่างๆนั้น  ไม่เที่ยง เป็นภัย  เบื่อหน่าย  อยากหนี นิ่ง ยอมรับความจริงของอริยสัจจ์คล้อยตาม(เห็นความเกิด-ดับ มาโดยตลอด)  แล้วจึงเปลี่ยนเป็นมีสันติเป็นอารมาณ์  ไปสู่มัคคญาณ ผลญาณ ขอบคุณที่กรุณาอธิบายให้ทราบโดยละเอียดครับ อนุญาต เรียนถามเพิ่มเติม เนื่องจากได้ไปอ่านกระทู้ที่มีการอ้างถึง   ครับ -- ทีมีการกล่าวว่า ต้องปฏิบัติแนวทางธรรมกายเท่าน้นจึงจะบรรลุมรรคผลได้    เป็นความเชื่อเช่นนั้นจริงหรือไม่ครับ  (ผมได้ฟังโฆษกวิทยุเป็นตำรวจหญิง กล่าวออกอากาศ่ว่าพระพุทธองค์ทรงใช้วิชาธรรกายตรัสรู้(น่าจะเป็นการอ่านหนังสือออกอกาศ ) -- ถ้าจริงเด๊ยวนี้ยังยึดถือเช่นนั้นอยู่หรือไม่ครับ   ขอบพระคุณครับ แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 49 14:17:28 จากคุณ : วงกลม - [ วันเกิด PANTIP.COM 22:19:39 ]

ความคิดเห็นที่ 60 ขอขอบคุณอีกครั้ง สำหรับ การแสดงความคิดเห็นและข้อมูลที่ได้นำมาให้รับทราบแต่หวังว่าทุกท่านก็มีเจตนาที่ดีเพื่อให้ คนอื่น/ผม รับทราบข้อเท็จจริงและที่มาที่ไป ขออนุโมทนาบุญที่ถือว่าเป็นวิทยาทานด้วยครับ หวังว่ากระทู้นี้คงไม่ได้สร้างความบาดหมางอันก่อให้เกิดความแตกแยกระหว่าง เราชาวพุทธด้วยกันนะครับ ขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง จากคุณ : alanus - [ 8 ต.ค. 49 01:52:43 ]

ความคิดเห็นที่ 61 คุณหลังเขาเป็นเอาหนักนะครับ  นี่แปลว่าคุณไม่รู้เรื่องตื้นลึกหนาบางอะไรเลย  ไม่รู้แม้แต่ว่าหลวงพ่อสดเขียนเพราะอะไร  ไม่รู้แม้แต่ว่าเรื่องมันเกิดมาจากอะไร  ถ้าอย่างนั้นอย่าได้คิดมากไปเลยครับ  อย่าให้เราเป็นเหยื่อของข้อมูลด้านเดียวเลย   ขอย้ำว่าหลวงพ่อมีวาทะตรงกับใจ  ที่เขียนไม่ได้บอกว่าใครผิดใครถูก  แค่บอกว่าสอนถูกตามตำราเท่านั้น  แล้วมันจะถูกทั้งสองทางไม่ได้หรือครับ  หรือว่ามันต้องเอาชนะกันให้ได้... จากคุณ : สมถะ - [ 8 ต.ค. 49 15:43:52 ]

ความคิดเห็นที่ 62 สำหรับคุณวงกลม  เรื่องอนิจจัง  ทุกขัง  อนัตตา  นี่ก็ต้องเห็นอีกเหมือนกัน  ประเด็นอยู่ที่ว่าเห็นพระไตรลักษณ์ได้แล้วยกจิตเข้าสู่วิปัสสนาญาณ 10 ได้ไหม เพื่อทำอวิชชาให้สำรอกดับไปนะครับ  อาการเหล่านี้ขอให้คุณวงกลมฝึกให้มากปฏิบัติให้มากแล้วจะพอเข้าใจครับ ส่วนเรื่องที่ถามว่า - ทีมีการกล่าวว่า ต้องปฏิบัติแนวทางธรรมกายเท่าน้นจึงจะบรรลุมรรคผลได้    เป็นความเชื่อเช่นนั้นจริงหรือไม่ครับ ตอบ  อย่าไปคิดแบ่งเขาแบ่งเราเลยนะครับ  ขอตอบอย่างนี้ว่า  การฝึกปฏิบัติไม่ว่าจะเป็นกัมมัฏฐานทั้ง 40 หมวด  หรืออานาปานัสสติ  หรือปัฏจกรรมฐาน ก็สามารถเข้าถึงธรรมกายได้  ส่วนเรื่องกายในกาย  ก็คือภูมิจิตภูมิธรรมของท่านผู้ปฏิบัติในขั้นตอนต่างๆ เราดูที่อาการของคุณธรรมที่เกิดขึ้นในใจก็ได้  เช่น  ใจเรามีหิริโอปตัปปะนั่นแหละคุณธรรมของกายทิพย์เกิดขึ้นแล้ว  คุณธรรมเช่นนี้แปลว่าใจเรายกสูงขึ้นเป็นเทวดาแล้ว  แม้ยังไม่ตายก็มีคุณธรรมของเทวดาแล้ว  เมื่อเรานั่งสมาธิเดินวิชชาเพียงแต่เอาใจนิ่งให้ถูกส่วนก็เห็นกายทิพย์ได้  เพราะใจกับกายสัมพันธ์กัน  ใจเป็นอย่างไรกายก็เป็นอย่างนั้น  เพียงแต่ว่าซ้อนอยู่ชั้นในจากกายมนุษย์หยาบนี้อีกที  และเมื่อใดที่เราได้รูปฌาณ 4 ได้ที่ใจพัฒนาไปอีกขั้นนั่นเอง  เมื่อเราเดินวิชชากายพรหมก็เกิดขึ้นรองรับอารมณ์ใจอยู่แล้ว  แต่ว่ามันมีวิธีการเห็นต้องเข้าให้ถูกทางแล้วจึงเห็นว่ากายกับใจสัมพันธ์กันอย่างไร   หลวงพ่อสดท่านค้นพบว่าอันที่จริงแล้ว  ใจละเอียดซ้อนอยู่ในกายละเอียด  กายละเอียดก็ซ้อนอยู่ในใจละเอียด   มนุษย์ทุกคนมีใจและกายเป็นชั้นๆ ไป  อยู่แต่ว่าจะเข้าถึงได้ไหม  จะเห็นได้ไหม  ถ้าคุณวงกลมมีความเข้าใจแต่กายมนุษย์กายนี้กายเดียวถือว่าคิดสั้นไป  จริงอยู่เรามีคุณธรรมเกิดขึ้นที่ใจของเรา  แต่เรามองไม่เห็นกายในกาย  เราจึงว่าคุณธรรมอยู่ที่กายมนุษย์กายนี้กายเดียว  ได้ฌาณเราก็ว่าได้ที่กายมนุษย์กายนี้กายเดียว  เอ้า...แต่พอเราตายกายนี้ไปไหน  ไปเชิงตะกอน  ไม่อยู่แล้ว  มอดไหม้อยู่ในเชิงตะกอน  แต่ใจที่ละเอียดที่ได้ฌาณไปไหน  ไปอยู่ยังพรหมโลก  มีกายพรหมมารองรับ  อันที่จริงกายเหล่านี้เกิดขึ้นพร้อมกับใจที่ได้ฌาณตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้ฌาณแล้ว  แต่เราไม่เห็น  เพราะเราไม่เคยฝึกเรื่องกายในกายนั่นเอง  สรุปง่ายๆ กายเหล่านี้เขามีซ้อนอยู่เป็นชั้นๆ อยู่แล้ว  อยู่แต่ว่าเราจะพัฒนาใจได้แค่ไหนอย่างไร   ส่วนที่คุณวงกลมถามว่า  ต้องปฏิบัติแนวทางธรรมกายเท่าน้นจึงจะบรรลุมรรคผลได้   ตรงนี้ก็เหมือนกับว่าเราต้องเดินทีละขั้น  ทีละก้าว  อย่าลืมเรื่องกายกับใจที่มีความสัมพันธ์กัน  ถามว่าต้องเป็นธรรมกายเท่านั้นหรือจึงจะบรรลุมรรคผลได้  ตอบว่า  ใจพัฒนาได้แค่ไหนก็มีกายละเอียดเข้ามารองรับเหมือนที่ยกมาข้างบน  ที่นี้หลวงพ่อสดท่านว่า  กายในกายมีทั้งกายโลกีย์  และกายโลกุตตระ  กายโลกกีย์ คือ กายมนุษย์  ทิพย์  พรหม  อรูปพรหม  ตามที่กล่าวแล้วว่าเข้าถึงภูมิจิตภูมิธรรมใดกายเหล่านี้ก็เป็นบาทฐานรองรับใจระดับนั้นๆ และเมื่อเราฝึกละสังโยชน์เครื่องร้อยรัด  ฝึกดับละลายกิเลสได้เป็นชั้นๆ ถอนอุปาทานออกจากใจ  หมดอาลัยและถือมั่นในขันธ์ 5 ได้  กายธรรมขันธ์หรือกายธรรม  หรือธรรมกายอันเป็นในส่วนโลกุตตระก็เกิดมารองรับ  และต้องเข้าใจด้วยว่า  ถึงขั้นนี้แล้วอุปาทานการยึดขันธ์ 5 หมดไปจากใจแล้ว  ธรรมกายไม่มีอุปาทาน  เกิดมาจากส่วนโลกุตตรธาตุ  โลกุตตธรรมล้วนๆ เพื่อรองรับภูมิจิตภูมิธรรมของผู้เข้าถึง  คือกายธรรมพระโสดามรรค  กายธรรมพระโสดาผล  กายธรรมพระสกิทาคามีมรรค  กายธรรมพระสกิทาคามีผล...เป็นต้น  และแท้ที่จริงแล้ว  หลวงพ่อสดท่านกล่าวว่าทั้งกายโลกียะและกายโลกุตตระมีซ้อนอยู่ภายในใจเราเป็นชั้นๆ ไป  เมื่อมีกายก็มีใจรองรับ  เมื่อมีใจกายก็มารองรับ  ใจระดับไหนกายระดับนั้นก็มารองรับ  แต่พึงเข้าใจว่ากายระดับโลกุตตระมีความสำคัญตรงที่เราหมดกิเลสเป็นชั้นๆ ไป  เรื่องนี้สำหรับผู้เป็นธรรมกายถึงขั้นเห็นกายในกายทั้ง 18 กาย  ถ้าท่านหยุด นิ่ง แน่น เป็นอันหนึ่งอันเดียวกับกายนั้นๆได้  ท่านก็จะได้รับอารมณ์ใจคือภูมิจิตภูมิธรรมของกายระดับนั้น ๆ  โดยเฉพาะในส่วนกายโลกุตตระท่านก็จะได้รับอารมณ์อริยบุคคลเข้าสู่ใจได้บ้าง  เพียงแต่เป็นนิพพานในขณะจิตหนึ่ง  คือขณะเมื่อหยุด นิ่ง แน่น กับกายนั้นๆ เป็นนิพานชั่วคราว  นิพพานชิมลอง  เพราะกายในกายยังไม่หมดกิเลสจริง  ยังต้องมาทำการสะสางธาตุธรรมตั้งแต่กายโลกกีย์ไปจนถึงกายโลกุตตระ  เพื่อให้กิเลสหลุดเป็นชั้นๆ ไป  หลวงพ่อสดท่านจึงกล่าวว่า  ผู้เป็นธรรมกาย(เห็นกายในกาย ในชั้น 18 กาย) ถือว่าเข้าสู่โคตรภูบุคคล ขาหนึ่งอยู่โลกียะขาหนึ่งอยู่โลกุตตระ  อยู่แต่ว่าจะเลือกไปทางใด     >>>  คำตอบที่ผมพยายามประมวลเพื่อให้เกิดความเข้าใจที่ถูกต้อง  คุณวงกลมคงพอจะเข้าใจได้บ้าง  ผมไม่อยากให้ไปยึดติดว่า  คำว่าต้องปฏิบัติสายนี้  แนวนี้  วิชชานี้เท่านั้นจึงจะบรรลุมรรคผล  แต่ขอให้มองที่คุณธรรมที่เข้าถึง  มองที่วิธีการปฏิบัติเพื่อให้รู้และเห็นได้ทั้งในส่วนของกายกับใจว่ามีความสัมพันธ์กันอย่างไร  เพราะวันนี้ที่เราคุยกันแล้วไม่เข้าใจกัน  เพราะเราพยายามแบ่งแยก  แบ่งฝ่าย  แบ่งกลุ่มกันว่าสายนั้นสายนี้  วิชชานั้นวิชชานี้  จนลืมมองที่ผลของการปฏิบัติที่เกิดกับใจ คือการทำลายกิเลสทั้งในส่วนของสมถะและวิปัสสนา  ในส่วนโลกียะและโลกกุตตระ   ไปมองรูปลักษณ์ภายนอกแล้วก็เลยไปมีความคิดแตกต่างจนเกิดความคิดแตกแยกกันนั่นเอง... แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 49 16:29:52 จากคุณ : สมถะ - [ 8 ต.ค. 49 16:18:21 ]

ความคิดเห็นที่ 63 เรียนคุณสมถะครับ ผมไม่ได้เป็นเอามาก หรือเจตนาจะลบหลู่หลวงพ่อสดแต่อย่างใด ตรงข้าม ผมเคารพท่านในฐานะที่ท่านเป็นพระสุปฏิปัณโณรูปหนึ่งที่เป็นตัวอย่างที่หาได้กยิ่งในปัจจุบันครับ แต่ผมพบความเข้ากันไม่ได้ของคำสอนของท่านกับพระไตรปิฏกอย่างรุนแรง ดังที่แสดงไปในความเห็นที่ 42 ซึ่งคุณสมถะเองแสดงความเห็นว่าเป็นธรรมะภาคปริยัติ และธรรมะภาคปฏิบัติ ส่วนผมเห็นกลับกันไปไกลมากๆ ว่าธรรมะซึ่งพระพุทธองค์ทรงแสดงไว้นั้นบริบูรณ์แล้ว ทั้งปริยัติ ปฏิบัติ และปฏิเวธ ครูบาอาจารย์ในปัจจุบันที่เป็นพระสุปฏิปัณโณหลายๆรูปที่ไม่มีคำครหาจากชาวบ้านก็สอนเหมือนที่ท่านจารึกไว้ในพระไตรปิฎก ผมปฏิบัติเอง ก็พบความอัศจรรย์ของพระธรรมเข้าใจได้ตามภูมิจิตภูมิธรรมของตน ซึ่งก็ยังไม่แย้งกับพระไตรปิฎก แต่ทางฝั่งของธรรมกายเองกลับปรากฏ คุณไชยบูลย์และวัดธรรมกาย ที่สอนผิดจากพระไตรปิฎก มีวัตรปฏิบัติที่ผิดเพี้ยนไป ชาวบ้านจำนวนมาก็ติฉินนินทา ฯลฯ จึงน่าสงสัยเป็นอย่างยิ่งว่า หากปฏิบัติถูก เหตุถูก ทำไมผลมันจึงผิดเพี้ยนไปได้ถึงเพียงนี้ คุณสมถะเองก็ลองตรวจสอบข้อความใน #42 ใหม่ให้ดีว่ามันมีความเข้ากันได้ในทางปฏิบัติหรือไม่ ผมยังยืนยันว่าธรรมซึ่งพระพุทธองค์ทรงแสดงบริบูรณ์แล้ว ทั้งปริยัติ ปฏิบัติ และปฏิเวธ ไม่ใช่เพียงเป็นภาคปริยัติเท่านั้น จากคุณ : หลังเขา - [ 8 ต.ค. 49 16:43:22 ]

ความคิดเห็นที่ 64 เรื่องวัดพระธรรมกายไม่เกี่ยวกับหลวงพ่อสดครับ  ขอให้คุณหลังเขาจดจำไว้ว่า  "วิชชาธรรมกายไม่ใช่วัดพระธรรมกาย  และวัดพระธรรมกายไม่ใช่วิชชาธรรมกาย"   อย่าเอา 2 เรื่องนี้มาปะปนกัน  ขอให้แยกแยะ  ปมของคุณคือกรณีครหาวัดพระธรรมกาย  ซึ่งไม่เกี่ยวกับหลวงพ่อสด  ไม่เกี่ยวกับวิชชาธรรมกาย  เพราะวัดพระธรรมกายเพียงแต่นำบางส่วนของวิชชาธรรมกายไปสอน  แต่วิชชาธรรมกายทั้งหมดอยู่ที่หลวงพ่อสด  อยู่ในตำราที่หลวงพ่อสดท่านวางแนวการฝึกการเรียนเอาไว้แล้ว  อยู่แต่ว่าเราฝึกได้ตรงตามที่หลวงพ่อสดวางแนวไว้หรือเปล่า   พระและฆราวาสที่ปฏิบัติฝึกจิตแนวธรรมกายที่ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ  ไม่มีมลทินใดๆ ไม่มีข้อตำหนิใดๆ ก็มีหลายร้อยหลายพันรูป  ที่ผมรู้จักก็หลายร้อยคนแล้ว  ดังนั้นอย่าได้เหมารวม  ไม่อย่างนั้นก็ต้องไปหาว่า  ยันตระฝึกแบบใดการฝึกแบบนั้นก็ผิดหมดเพราะยันตระผิด  หรือภาวนาพุทโธในอดีตแกฝึกแบบไหนมาแสดงว่าการฝึกอย่างนั้นผิดเพราะภาวนาพุทโธแกผิดอย่างนั้นหรือ.. จากคุณ : สมถะ - [ 8 ต.ค. 49 17:25:52 ]

ความคิดเห็นที่ 65 ผมเข้าใจประเด็นของคุณสมถะ และเนื่องด้วยความเข้าใจนี้ผมจึงกล่าวเช่นด้านบนว่าผมยังเคารพหลวงพ่อสด และอยากจะเชื่อว่า #38 เป็นคำเทศน์ของหลวงพ่อสดจริง ซึ่งก็จะหมายความว่าท่านได้แก้ทิฏฐิของท่านสำเร็จจริง ส่วนกรณีของธรรมกายนั้น ประเด็นเรื่องการระดมบุญ ขายตรงบุญ ผ่อนบุญคงไม่เกี่ยวกับหลวงพ่อสดจริง แต่เรื่องพระพุทธเจ้าภาคดำภาคขาว มาร ต้นธาตุต้นธรรม พระพุทธเจ้าองค์ปฐม ที่ธรรมกายนำไปขยายความต่อ ล้วนเนื่องมาจากการนั่งสมาธิให้เห็นธรรมกายที่หลวงพ่อสดสอนไว้ทั้งสิ้น เรื่องเหล่านี้ไม่มีในพระไตรปิฎกทั้งนั้น เหมือนกับที่คุณสมถะเองปรามาสธรรมะของพระพุทธองค์ว่าเป็นเพียงปริยัติ ส่วนภาคปฏิบัติต้องของหลวงพ่อสดเป็นต้น ล้วนเป็นผลมาจากการเชื่อสาวกมากกว่าศาสดาทั้งสิ้น แทนที่พอพบความเข้ากันไม่ได้หรือต่างออกไป จะเชื่อพระพุทธเจ้า กลับหาว่าพระไตรปิฎกตกหล่นบ้าง มีแต่ปริยัติบ้าง ความเห็นแปลกๆเหล่านี้พบในผู้ฝึกวิชาธรรมกายเป็นส่วนใหญ่ ไม่ค่อยพบในผู้ปฏิบัติสายอื่น ดังนั้น แสดงว่าตัววิชาธรรมกายเองก็มีปัญหาเช่นกัน ผู้ฝึกวิชาธรรมกายสามารถกลับเข้าทางได้ไม่ยาก แต่ก็ไม่ง่าย เพราะต้องทิ้งทิฏฐิที่ว่าธรรมกายเป็นของเที่ยง และหันมาพิจารณาแล้วจะพบว่าธรรมกายที่เห็นเป็นเพียงนิมิต เกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็ดับไปเช่นเดียวกับธรรมอื่น ซึ่งก็เป็นวิธีการเดียวกันกับที่เจ้าคุณโชดกให้หลวงพ่อสดพิจารณานั่นเอง จากคุณ : หลังเขา - [ 8 ต.ค. 49 19:10:15 ]

ความคิดเห็นที่ 66 อย่าพยายามโยงให้วุ่นวายนะครับ  สิ่งที่เจ้าคุณโชดกเขียน  ผมไม่อยากวิจารณ์  ไม่ตรงกับความรู้ของหลวงพ่อสดเลย  แต่ไม่อยากวิจารณ์  และผมไม่เคยปรามาสพระพุทธเจ้า  คุณเองต่างหากที่พยายามมองผมในแง่นั้น  ผมต้องการให้คุณนำธรรมของพระพุทธเจ้ามาปฏิบัติให้เกิดอธิจิต  อธิปัญญา  ไม่ใช่ใช้แต่สมองคิดตามเขาไปเรื่อย... จากคุณ : สมถะ - [ 9 ต.ค. 49 07:54:21 ]

ความคิดเห็นที่ 67 วิชชาธรรมกายสอนให้ติด "นิมิต" จริงหรือ? ก่อนที่จะกล่าวเหตุผลใดๆ ในหัวข้อกระทู้ ผมขอแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับท่านผู้อ่านกันก่อนว่า ท่านมีความคิดเห็นในเรื่องต่างๆ เหล่านี้ในทิศทางใด ถามตัวท่านเองแล้วตอบด้วยความจริงใจออกมาก่อนว่าท่านเชื่อหรือไม่เชื่อในเรื่องเหล่านี้ เราจึงจะพูดคุยกันรู้เรื่องในพื้นฐานของความเห็นที่ตรงกัน ๑.ท่านเชื่อหรือไม่ว่า คนเราตายแล้วไม่สูญ (หมายเอาการสืบต่อแบบสันตติ เมื่อจุติจิต(ตาย)มีขึ้น ปฏิสนธิจิต(เกิด)ก็ตามมาโดยไม่มีระหว่างคั่น แม้หลังตายแล้วถ้ายังไม่หมดกิเลสก็ต้องเกิดอีก) ๒.ท่านเชื่อหรือไม่ ในเรื่องกฎแห่งกรรม(บุญ-บาป)ที่จะนำสัตว์โลก(หลังตาย)ไปสู่สุคติภูมิ หรือไปสู่ทุคติภูมิ (หมายเอาความเชื่อเรื่องกฎแห่งกรรม(บุญ-บาป)ที่ส่งไปสู่นรก-สวรรค์) ๓.ท่านเชื่อหรือไม่ ในเรื่องภพภูมิต่างๆ อันเป็นสถานที่รองรับการเวียนว่ายตายเกิด จนกว่าสัตว์โลกนั้นๆ จะพ้นทุกข์หมดกิเลส (หมายเอาความเชื่อเรื่องภพภูมิอันได้แก่ กามภพ(สวรรค์ โลก นรก) รูปภพ(พรหม) อรูปภพ(อรูปพรหม) ๔.ท่านเชื่อหรือไม่ เรื่องวัฏฏสงสารอันยาวนานไม่มีเบื้องต้นเบื้องปลายอันสัตว์ผู้ยังติดอยู่ในกิเลส ตัณหา อุปาทาน ยังต้องท่องเที่ยวไปตลอดไม่มีสิ้นสุด (หมายเอาเรื่องการเวียนว่ายตายเกิดในวัฏฏสงสารแบบสันตติ) ๕.ท่านเชื่อหรือไม่ ว่าผู้บำเพ็ญสมาธิภาวนาสามารถมีอิทธิปาฏิหาริย์ เช่น หูทิพย์ ตาทิพย์ ละลึกชาติของตนและคนอื่นได้ แสดงฤทธิ์ทางใจอื่นๆ ได้ (หมายเอาสมาธิในพระพุทธศาสนาจนถึงขั้นแสดงฤทธิ์ได้) ๖.ท่านเชื่อหรือไม่ ว่าผู้บำเพ็ญสมาธิภาวนาสามารถถอดจิตหรือถอดกายทิพย์ไปท่องเที่ยวยังภพภูมิต่างๆ ได้ (หมายเอาสมาธิที่สามารถเห็นภพภูมิและกายทิพย์ตลอดจนสัตว์ในภพภูมินั้น ๆ ได้) ขอให้ท่านตอบมาก่อนแล้วการพูดคุยของเราจะชัดเจนขึ้น ถ้าความเข้าใจตรงจุดนี้ไม่ตรงกันการพูดคุยในเรื่องอื่นๆ ก็คงเป็นไปไม่ได้ เพราะความคิดพื้นฐานของความรู้ไม่ตรงกันแต่แรกแล้ว โปรดตอบก่อนนะครับ ถ้าท่านตอบว่า ท่านมีความเชื่อตามนั้น ถ้าเช่นนั้นท่านก็ต้องยอมรับว่า คนเราหลังตายแล้วไม่สูญ ยังมี จิต เจตสิก รูป ที่ยังสืบต่อเป็นสันตติให้ไปเกิดยังภพภูมิใหม่ รวมทั้งบุญและบาปที่ติดตามไป ดังนั้น ท่านก็ต้องยอมรับว่าคนเราไม่ใช่มีแค่กายมนุษย์หยาบที่(นั่งอ่านอยู่นี่)เพียงกายเดียว เพราะกายนี้เมื่อเราตายมันก็เน่าเปื่อยผุพังไป กายละเอียดซึ่งอาจจะเรียกว่า กายทิพย์ นั้นรับช่วงสืบต่อหลังตายโดยไม่มีระหว่างคั่นคือเกิดขึ้นทันที ไปอยู่ยังภพภูมิต่างๆ ตามระดับคุณภาพของจิต ที่มีกรรม(บุญ+บาป) คือการกระทำเป็นตัวสนับสนุน เมื่อเข้าใจเช่นนี้ ท่านก็คงไม่ปฏิเสธว่ามีกายในกายที่สืบต่อกรรมคือบุญและบาปของกายมนุษย์ปัจจุบันนี้รองรับช่วงต่อในสัมปรายภพเบื้องหน้า ฉะนั้นต่อไปก็คือทำอย่างไรเราจะได้พบเห็นกายละเอียดเหล่านี้แม้ในขณะที่เรายังมีชีวิตอยู่ อย่าลืมเรื่องที่เราเคยได้ยินกันคือ มีผู้ปฏิบัติจิตภาวนาสมารถถอดเอากายทิพย์ซึ่งเป็นกายละเอียดขณะยังมีชีวิตอยู่ไปท่องเที่ยวยังภพภูมิต่างๆ ได้ เช่นพระภิกษุที่ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบทั้งหลายซึ่งก็มีอยู่มากมาย ฉะนั้นเรื่องกายในกายจึงเป็นเรื่องที่ไม่เกินความจริงใดๆ สามารถปฏิบัติให้รู้ให้เห็นได้ วิชชาธรรมกายกล่าวถึงกายในกายซึ่งมีเป็นชั้นๆ เข้าไปจึงเป็นไปได้อย่างแน่นอน อยู่แต่ว่าเราจะเข้าถึงไปรู้ไปเห็นเรื่องเหล่านี้ได้อย่างไร และเรื่องเหล่านี้ไม่ใช่แค่เป็นเพียงรูปนิมิตอย่างที่บางท่านเข้าใจไปเองแล้ว แต่เป็นเรื่องของกายในกาย หรือกายซ้อนกายที่ทุกคนมีอยู่แล้ว ตรงนี้เราต้องเข้าใจให้ตรงกันก่อน หลวงพ่อวัดปากน้ำโชคดีที่ไปรู้ไปเห็นเรื่องกายในกาย เป็นชั้นๆ เข้าไปถึง 18 กาย จึงได้เข้าถึงกรุวิชชา หลวงพ่อใช้เวลาใครครวญวิชชาอยู่ถึง 8 ปี นั่นคือหลวงพ่อพิจารณาทุกเรื่องจนแน่ใจว่านี่ของจริง ไม่ใช่เรื่องนิมิตแน่นอน เพราะก่อนหน้านี้หลวงพ่อก็เคยไปเรียนกัมมัฏฐานจากครูบาอาจารย์หลายท่าน ย่อมทราบดีว่าอะไรคือของจริงหรือของหลอก ซึ่งหลวงพ่อปรารถตอนนั่งเข้าที่ ณ วัดโบสถ์บน บางคูเวียง ว่าถ้าไม่ได้เห็นของจริงอย่างที่พระพุทธเจ้าทรงรู้ทรงเห็น เป็นไม่ลุกจากที่ นั่นหมายความว่าความรู้ที่ได้ในครั้งนั้นคือ การเห็นดวงปฐมมรรคและการเห็นเรื่องกายในกาย หลวงพ่อจึงต้องใคร่ครวญพิจารณาเป็นอย่างดีว่าจริงแท้แค่ไหน จนในที่สุดหลวงพ่อตัดสินใจทำวิชชาชั้นสูงที่เรียกว่า ปราบมาร โดยตั้งกองทัพปราบมารในวัดปากน้ำ เกณฑ์ผู้ที่ได้ธรรมกายระดับสูงเข้าทำวิชชาที่เรียกว่า "โรงงาน" ทำต่อเนื่องไม่หยุดเลยตลอดเวลา 30 กว่าปี กวดขันกันอย่างนั้นทั้งพระภิกษุและแม่ชีอุบาสิกาและอุบาสก ได้ความรู้ออกมาเป็นตำรา เป็นมรดกธรรม ถึง 4 เล่ม คือ 1. ทางมรรคผล 18 กาย 2.คู่มือสมภาร 3.มรรคผลพิสดาร เล่ม 1 4.มรรคผลพิสดาร เล่ม 2 จากคุณ : สมถะ - [ 9 ต.ค. 49 07:56:14 ]

ความคิดเห็นที่ 68 มีนักปราชญ์หลายท่านในยุคนั้นเข้าไปสืบความจริงจนเข้าใจในความรู้ของหลวงพ่อวัดปากน้ำว่า นี่แหละของจริง ดังนี้ พระทิพย์ปริญญา เท่าที่ข้าพเจ้าได้ฟังมา วิธีปฏิบัติของหลวงพ่อวัดปากน้ำ มีผู้กล่าวออกความเห็นกันไปหลายอย่างต่าง ๆ กัน พวกหนึ่งว่าเป็นฌานโลกีย์ พวกหนึ่งว่าติดรูป บางพวกว่า ติดนรกสวรรค์ แต่อีกพวกหนึ่งว่าท่านเลยเถิดไปถึงนิพพาน ซึ่งมองไม่เห็น ข้าพเจ้าเคยนำวาทะเหล่านี้ไปสนทนากับผู้ปฏิบัติในสำนักหลวงพ่อวัดปากน้ำแล้ว เขาตอบขบขันเหมือนกัน เขาว่าที่ติดรูปนั้นดีนะให้มันรู้ว่าติดรูปเถอะ จะได้มีโอกาสแกะรูปออก แต่ข้อสำคัญว่าเราไม่รู้ว่าติดรูปนี่ซิ เมื่อไม่รู้ว่าติดก็ไม่รู้จักรูป เมื่อเราไม่รู้ว่าติดเราก็ไม่ได้แกะ เมื่อเราไม่แกะมันจะหลุดได้อย่างไร เหมือนของโสโครกติดหลังเสื้อที่เราสวมอยู่ เมื่อเราติดไม่รู้ว่ามันติดเราก็ไม่พยายามเอาออกแล้วมันจะไปไหน ฟังดูก็แยบคายดี แต่สำหรับความเห็นของข้าพเจ้านั้น เห็นควรรวมวาทะที่ว่าติดรูปกับวาทะที่ว่าเป็นฌานโลกีย์รวมวินิจฉัยเสียเป็นข้อเดียว เพราะตามที่ว่านี้คงหมายถึงรูปฌาน เมื่อเช่นนั้นทางที่จะปลดเปลื้องความสงสัยของเจ้าของวาทะเหล่านี้ก็ง่ายขึ้น สมเด็จพระบรมศาสดาก่อนที่จะได้ตรัสรู้นั้น พระองค์ผ่านรูปฌาน อรูปฌานหรือเปล่า ข้อนี้จะต้องรับกันว่าผ่าน ก็เมื่อเช่นนี้ใครจะปฏิเสธได้หรือว่าโลกีย์ฌานนั้นจะไม่เป็นอุปการะแก่พระองค์ การตรัสรู้อนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ ความข้อนี้ข้าพเจ้าเคยนำไปสนทนาวิสาสะกับพระเถระบางรูปซึ่งฝักใฝ่ทั้งปริยัติและปฏิบัติ ท่านได้กล่าวอุปมาให้ฟังว่าการข้ามแม่น้ำหรือมหาสมุทร ถ้าไม่ใช้เรือหรือเครื่องบินเป็นพาหนะแล้ว มันจะข้ามไปได้อย่างไร ในที่สุดท่านยืนยันว่าฌานโลกีย์นั้นแหละ ยังพระองค์ให้ข้ามถึงซึ่งฝั่งโลกุตตระ เมื่อนำเอาบาลีข้างต้นมาประกอบการวินิจฉัยความข้อนี้จะแจ่มใสยิ่งขึ้น เพราะคำว่า “นัตถิ ปัญญา อะฌายิโน” นั้น เป็นหลักอยู่ ซึ่งแปลได้ความอยู่ชัด ๆ ว่า ปัญญาย่อมไม่มีแก่ผู้ไม่มีฌาน ดังนี้เราจะไปยกวาทะติฌานโลกีย์อย่างไรกัน อันวาทะที่ว่าติดนรกสวรรค์นั้น ข้อนี้น่าเห็นใจผู้สงสัย เธอคงจะไม่ได้มีโอกาสไปฟังการแสดงธรรมของหลวงพ่อวัดปากน้ำเสียเลย เธอคงจะได้ฟังหางเสียงของบางคนที่ฟังไม่ได้ศัพท์จับเอาไปกระเดียดเข้าแล้วเพราะการแสดงธรรมนั้น เมื่อถึงเรื่องบาปบุญคุณโทษก็ต้องอ้างเรื่องนรกสวรรค์ ท่านมีอะไรพิสูจน์แล้วหรือว่า นรกสวรรค์ไม่มีท่านมีปัญญาพอจะพิสูจน์แล้วหรือว่า นรกสวรรค์นั้น ไม่มีผู้รู้ ผู้เห็นท่านได้เคยสนใจอ่านวิสุทธิมรรคบ้างหรือเปล่า ถ้าเคยสนใจในคำว่า “ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูหิ” ดีแล้วหรือ ว่ากินความเพียงไร หรือตัวท่านมีภูมิปัญญาเหนือพระคันถรจนาจารย์เหล่านั้น ขอจงใคร่ครวญเอาเอง ส่วนวาทะที่ว่าเลยเถิดไปถึงนิพพานนั้นข้าพเจ้าจะขอพูดแต่โดยย่อ เพราะถ้าจะพูดกันกว้างขวางแล้วจะเกินหน้ากระดาษหนังสือเล่มนี้จะต้องเป็นอีกเล่มหนึ่งต่างหาก ท่านคงจะได้เคยอ่านคำถวายวิสัชนาของพระเถรานุเถระ ๑๘ ความเห็น ที่พิมพ์แจกกันแพร่หลายอยู่แล้วนั้น ในหนังสือนั้นพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวมีพระราชปุจฉาถึงเรื่อง นิพพาน ว่าคืออะไร พระเถรานุเถระ ๑๘ รูป ถวายความเห็นโดยโวหารต่าง ๆ กัน แต่ในที่สุดมีรูปหนึ่ง ถวายวิสัชนาหลักแหลมโดยกล่าวว่า แปลคำว่านิพพานนั้นไม่ยาก ข้อยากอยู่ที่ ทำให้แจ้ง ท่านพูดทิ้งไว้เท่านี้เอง ขอให้เรามาคิดกันดูทีหรือทำให้แจ้ง หมายความว่ากระไร นี่ก็จะเห็นได้แล้วว่า เรื่องนิพพานนั้นเป็นของยากหรือง่ายคนซึ่งมีปัญญาอย่างสามัญจะพูดได้ไหม เราต้องรู้ตัวดีว่าไม่สามารถ เพราะเป็นวิสัยของมรรคญาณ และการบำเพ็ญให้บรรลุมรรคญาณนั้น ทำกันอย่างไร เรารู้ไหม ถ้าเราไม่รู้จะแปลว่าคนอื่นก็ไม่รู้เหมือนกับเรากระนั้นหรือ สิ่งที่เราก็ไม่รู้ สมควรหรือที่เราจะยกวาทะกล่าวถึงผู้อื่น ในที่สุดข้าพเจ้าเห็นว่า ทางดีที่สุด เราควรปฏิบัติตัวของเราเองให้รุดหน้าไปตามแนวปฏิบัติ ดีกว่าจะมามัววิจารณ์ผู้อื่น อย่าลืมคำว่า “สันทิฎฐิโก อะกาลิโก เอหิปัสสิโก ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูหิ” ************************************* อนุสรณ์คุณพระทิพย์ปริญญา โดย พระธรรมธีรราชมหามุนี วัดปากน้ำ ภาษีเจริญ กรุงเทพมหานคร เมษายน พ.ศ. ๑๕๒๐ เหตุที่ได้ไปมาหาสู่นั้น ก็ด้วยต้องการแสวงหาธรรมะ ธรรมะฝ่ายปริยัติ คุณพระไม่ต้องไปแสวงหา เพราะตัวเองเป็นเปรียญ ๖ ประโยค และสำเร็จวิชากฎหมายอีกด้วย ที่ต้องการแสวงหาก็คือธรรมะฝ่ายปฏิบัติ จนในวันหนึ่งได้ไปพบหลวงพ่อที่วัดปากน้ำ ได้สนทนาปราศรัยได้ไต่สวนซักถาม ได้เหตุได้ผล จากวันนั้นก็ได้ไปฟังพระธรรมเทศนาของหลวงพ่อเสมอ ในที่สุดได้ออกปากลั่นวาจาต่อหน้าหลวงพ่อว่า “ของจริงกระผมพบแล้ว แต่ตัวกระผมจะจริงหรือไม่จริงเท่านั้นเอง” ************************************* พระอริยคุณาธาร (เส็ง ปุสฺโส) ความเชื่อว่าพระอรหันต์นิพพานแล้ว ยังมีอยู่อีกส่วนหนึ่งซึ่งเป็นพระอรหันต์แท้ไม่สลายตามกาย คือความเป็นพระอรหันต์ไม่สูญ ความเป็นพระอรหันต์นี้ท่านก็จัดเป็นอินทรีย์ชนิดหนึ่งเรียกว่า อัญญาตาอินทรีย์ พระผู้มี พระภาคเจ้าคงหมายเอาอินทรีย์นี้เอง บัญญัติเรียกว่า วิสุทธิเทพ เป็นสภาพที่คล้ายคลึงวิสุทธาพรหมในสุทธาวาสชั้นสูง เป็นแต่บริสุทธิ์ยิ่งกว่าเท่านั้น เมื่อมีอินทรีย์อยู่ก็ย่อมจะบำเพ็ญประโยชน์ได้ แต่ผู้จะรับประโยชน์จากท่านได้ก็จะต้องมีอินทรีย์ผ่องแผ้วเพียงพอที่จะรับรู้เห็นเท่าท่านได้ เพราะอินทรีย์ของพระอรหันต์ประณีตสุขุมที่สุด แม้แต่ตาทิพย์ของเทวดาสามัญก็มองไม่เห็นมนุษย์สามัญซึ่งมีตาหยาบ ๆ จะเห็นได้อย่างไร อินทรีย์ของพระอรหันต์ นั่นแหละเรียกว่า อินทรีย์แก้ว หู ตา จมูก ลิ้น กาย และใจของท่านเป็นแก้ว คือ ใสบริสุทธิ์ดุจแก้วมณีโชติ ผู้บรรลุถึงภูมิแก้วแล้วย่อมสามารถพบเห็นพระแก้ว คือพระอรหันต์ที่นิพพานแล้วได้ **************************************************** ราชโอรสในรัชกาลที่ ๔ พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหมื่นวิวิธวรรณ-ปรีชา “...พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหมื่นวิวิธวรรณปรีชา ทรงเล่าว่าแต่ก่อนนั้นพระองค์ทรงเห็นว่า ตายสูญมานาน ครั้นภายหลังทรงเฉลียวพระหฤทัยถึงรัชกาลที่ ๔ ว่า จะทรงเห็นอย่างไร จึงเสด็จไปทูลถามสมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาเทววงศ์วโรปการก็ทรงได้รับตอบว่า ทูลหม่อมไม่ได้ทรงเห็นว่าตายสูญ เมื่อเป็นเช่นนี้ จึงทรงดำริว่า ว่าด้วยความรู้ ความคิด ความอบรมศึกษาปรีชาสามารถทุกอย่าง ทูลหม่อมสูงกว่าพระองค์มาก บางทีที่พระองค์ทรงเห็นอย่างนี้จะยังไม่ถูกกระมัง จึงทรงสอบสวนต่อไป จนที่สุดทรงเจริญกัมมัฎฐาน วันหนึ่งทิพยกายออกจากพระสรีระมาดูพระสรีระของพระองค์ หรือบางครั้งเสด็จลุกพระกายลงจากพระแท่นบรรทม แต่ทิพยกายออกไปยืนอยู่ข้างล่าง แลดูพระกายเดิมที่กำลังทรงคลานจากพระแท่นนั้น ก็ทรงเชื่อว่ามีอีกชั้นหนึ่ง เรื่องทิพยกายนี้ยังมีอีกมาก...” ผู้ที่เรียนวิชชาธรรมกายอย่างถูกต้อง จะทราบเป็นอย่างดีถึงความละเอียดลึกซึ้งในพระพุทธศาสนาของเรา ที่พระพุทธเจ้าทรงตรัสเมื่อแรกตรัสรู้ว่า "ธรรมที่เราตรัสรู้แล้วเป็นของลุ่มลึก เห็นได้ยาก อันความตรึกนึกตรองจะหยั่งไม่ถึง" ถึงกับพระองค์ทรงพิจารณาว่าจะไม่ประกาศธรรมสั่งสอนสัตว์โลก พระพรหมจึงต้องทรงอาราธนา ว่า ของพระสุคตเจ้าได้ทรงโปรด ผู้มีธุลีในจุกขุเบาบางยังมีอยู่ เขาเหล่านั้นจะเข้าใจธรรมของพระองค์ ขอพระสุคตเจ้าจงขวยขวายในการแสดงธรรมโปรดสัตว์โลกเถิด เห็นได้ว่า พระธรรมของพระพุทธเจ้าที่ได้มาด้วยวิธีการปฏิบัตินั้น ต้องพิสูจน์ด้วยการปฏิบัติเช่นกัน ไม่ใช่มานั่งนึกตรึกตรองไปตามตัวหนังสือ แล้วจะเข้าใจได้ ข้อนี้ผู้เป็นวิชชาธรรมกายชั้นสูงทราบเป็นอย่างดี สำหรับความรู้ในตำราทั้ง 3 เล่ม ที่เป็นเนื้อวิชชาธรรมกายแท้ๆ ซึ่งเราก็เรียนเหมือนอย่างที่พระพุทธเจ้าตรงตรัสสอน ทั้งในภาคสมถะและวิปัสสนา เพียงแต่ว่าเราเรียนรู้โดยใช้กายในกายเรียน ไม่ใช่เรียนธรรมของพระพุทธเจ้าโดยใช้กายมนุษย์หยาบ(ที่นั่งอ่านอยู่นี่)เพียงกายเดียว จึงได้ความละเอียดลุ่มลึกยากที่จะใช้สมองนึกตึกตรองได้ มีดังนี้ แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 49 08:33:32 จากคุณ : สมถะ - [ 9 ต.ค. 49 07:57:07 ]

ความคิดเห็นที่ 69 ภิกษุในธรรมวินัยนี้ย่อมกำหนดแสงสว่างไว้ในใจ สมาธิภาวนาอย่างนี้ย่อมเป็นไปเพื่อได้ ญาณทัสสนะ พระพุทธเจ้าเป็นสัพพัญญู คือรู้เรื่องชีวิทุกประเภท ซึ่งคำว่า "รู้ " ในที่นี้หมายถึงรู้จักชีวิตเหล่านี้ทั้งหมด "ทั้งได้เคยเห็น" เคยเข้าใกล้ เคยเข้าไปสนทนาด้วย ดังจะเห็นได้จากเรื่องที่พระองค์ได้ตรัสไว้ ดังนี้ :- สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคทรงประทับอยู่ที่ภูเขาหินพื้นราบแห่งหนึ่งชื่อว่า คยาสีสะ ใกล้หมู่บ้านคยา ณ ที่นั้นพระผู้มีพระภาคได้ตรัสกับภิกษุทั้งหลายว่า "ภิกษุทั้งหลาย ก่อนที่เรายังไม่ได้ตรัสรู้ ยังเป็นโพธิสัตว์อยู่ ครั้งนั้นเรากำหนดเห็นแสงสว่างได้ แต่ครั้งแรกยังไม่เห็นรูปทั้งหลาย เราจึงได้เกิดความคิดว่า ถ้าหากเราจะพึงกำหนดเห็นแสงสว่างได้ด้วยและเห็นรูปทั้งหลายได้ด้วย ญาณทัสสนะของเราอันนี้ ก็จะพึงบริสุทธิ์ยิ่งขึ้นอีก ฉะนั้น ในเวลาต่อมา เราจึงไม่ประมาท พยายามปฏิบัติให้ดียิ่งขึ้น ครั้นแล้วเราก็กำหนดเห็นแสงสว่างได้ด้วยและเห็นรูปทั้งหลายได้ด้วย แต่จะอยู่ในสมาธิเจรจาไต่ถามกับเทวดาทั้งหลายยังไม่ได้ (กล่าวคือ พอจะถามอะไรกับเทวดา สมาธิก็ถอยออกมา แสงสว่างก็หายไป รูปของเทวดาก็หายไป) เราจึงได้เกิดความคิดว่า ถ้าหากเราจะพึงกำหนดเห็นแสงสว่างได้ด้วย เห็นรูปเทวดาทั้งหลายได้ด้วยและอยู่ในสมาธิเจรจาไต่ถามกับเทวดาทั้งหลายได้ด้วย ญาณทัสสนะอันนี้ของเราก็จะพึงบริสุทธิ์ยิ่งขึ้นอีก ฉะนั้น ในเวลาต่อมา เราจึงไม่ประมาท พยายามปฏิบัติให้ดียิ่งขึ้น ครั้นแล้วเราก็กำหนดเห็นแสงสว่างได้ด้วยและเห็นรูปทั้งหลายได้ด้วย และอยู่ในสมาธิเจรจาไต่ถามกับเทวดาทั้งหลายได้ด้วย แต่เราไม่รู้ว่าเทวดาองค์นั้นองค์นี้มาจากเทพนิกายไหน เราจึงได้เกิดความคิดว่า ถ้าหากเราจะพึงรู้ว่าเทวดาองค์นั้นองค์นี้มาจากเทพนิกายนั้นนิกายนี้ ญาณทัสสนะของเราอันนี้ก็จะพึงบริสุทธิ์ยิ่งขึ้นอีก ฉะนั้น ในเวลาต่อมา เราจึงไม่ประมาท พยายามปฏิบัติให้ดียิ่งขึ้น ครั้นแล้วเราก็รู้จักเทวดาทั้งหลายว่าเทวดาองค์นั้นองค์นี้ มาจากเทพนิกายนั้นเทพนิกายนี้ แต่ยังไม่รู้ว่าเทวดาองค์นั้นองค์นี้จุติจากที่นั้นหรือที่นี้แล้วจะไปเกิดในที่ไหน และด้วยวิบากของกรรมอะไร ครั้นแล้วต่อมา เราก็รู้ว่า เทวดาองค์นั้นองค์นี้จุติจากที่นั้นหรือที่นี้แล้วจะไปเกิดในที่ไหนด้วยวิบากของกรรมอย่างนั้นอย่างนี้ แต่ไม่รู้ว่าเทวดาแต่ละองค์มีอาหารอย่างไรเสวยสุขและทุกข์อย่างไร ครั้นแล้วต่อมา เราก็รู้ว่า เทวดาองค์นั้นองค์นี้ มีอาหารอย่างนั้นอย่างนี้เสวยสุขและทุกข์อย่างนั้นอย่างนี้ แต่ไม่รู้ว่าเทวดาแต่ละองค์โดยปกติมีอายุยืนนานเท่าไร ครั้นแล้วต่อมา เราก็รู้ว่า เทวดาองค์นั้นองค์นี้ มีอายุยืนนานเท่านั้นเท่านี้ แต่ไม่รู้ว่า เราได้เคยอยู่ร่วมกับเทวดาเหล่านั้นในครั้งก่อนหรือไม่ เราจึงได้เกิดความคิดว่า ถ้าหากเราจะพึงรู้ว่า เราได้เคยอยู่ร่วมกับเทวดาเหล่านี้ในครั้งก่อนด้วยหรือไม่ ญาณทัสสนะอันนี้ของเราก็จะพึงบริสุทธิ์ยิ่งขึ้นอีก ฉะนั้น ในเวลาต่อมา เราจึงไม่ประมาท พยายามปฏิบัติให้ดียิ่งขึ้น **** ปริวัฏ ๘ **** ๑. ครั้นแล้วเราก็กำหนดเห็นแสงสว่างได้ ๒. เห็นรูปทั้งหลายได้ ๓. อยู่ในสมาธิเจรจาไต่ถามกับเทวดาทั้งหลายได้ ๔. รู้ว่า เทวดาองค์นั้นองค์นี้ มาจากเทพนิกายนั้นเทพนิกายนี้ ๕. รู้ว่า เทวดาองค์นั้นองค์นี้จุติจากที่นั้นหรือที่นี้แล้วจะไปเกิดในที่ไหนด้วยวิบากของกรรมอย่างนั้นอย่างนี้ ๖.รู้ว่า เทวดาองค์นั้นองค์นี้ มีอาหารอย่างนั้นอย่างนี้ เสวยสุขและทุกข์อย่างนั้นอย่างนี้ ๗. รู้ว่า เทวดาองค์นั้นองค์นี้ มีอายุยืนนานเท่านั้นเท่านี้ ๘. รู้ว่า เราได้เคยอยู่ร่วมกับเทวดาเหล่านี้ในครั้งก่อนด้วยหรือไม่ ภิกษุทั้งหลาย อธิเทวญาณทัสสนะ ซึ่งมีปริวัฏ ๘ ของเรา ถ้ายังไม่บริสุทธิ์ดีเพียงใด เราก็ไม่ปฏิญญาว่าเราได้บรรลุอนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ ในโลกนี้ ในเทวโลก ในมารโลก ในพรหมโลก ในหมู่ประชา ซึ่งมีทั้งสมณะ พราหมณ์ เทวดา และมนุษย์ทั้งหลาย แต่เพราะเหตุที่อธิเทวญาณทัสสนะ ซึ่งมีปริวัฏ ๘ ของเราบริสุทธิ์ดีแล้ว ฉะนั้นเราจึงได้ปฏิญญาว่าเราได้บรรลุอนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ ในโลกนี้ ในเทวโลก ในมารโลก ในพรหมโลก ในหมู่ประชา ซึ่งมีทั้งสมณะ พราหมณ์ เทวดา และมนุษย์ทั้งหลาย และญาณทัสสนะได้บังเกิดแก่เราด้วยว่า ใจของเราได้หลุดพ้นแล้วโดยเด็ดขาด ชาตินี้เป็นชาติสุดท้าย แต่นี้ต่อไป การเกิดใหม่ไม่มีอีก" (อังคุตตรนิกาย อัฏฐกนิบาต ๒๓/๖๔/๒๕๐ มจร./๓๑๑ มมร./๓๒๖ ศน.) >>> คำว่า อธิเทวญาณทัสสนะ นั้นแปลว่า การรู้การเห็นเทวดาทั้งหลายอันสูงสุด หรือจะแปลตามตัวว่า ญาณทัสสนะที่เป็นไปทับซึ่งเทวดาทั้งหลาย หมายความว่า ญาณทัสสนะอันนี้สูงกว่าเทวดาทั้งหมด หรืออีกนัยหนึ่ง แปลว่า ญาณทัสสนะ อันนี้สามารถที่จะรู้และเห็นแม้กระทั่งเทวดาชั้นสูงสุด >>> ขอให้สังเกตว่า พระพุทธเจ้าเห็นพวกเทวดาเหล่านี้ได้ ก็เพราะพระองค์เข้าสมาธิไปแล้วมีแสงสว่างเกิดขึ้นในใจ ซึ่งแสงสว่างที่ปรากฏในใจนี้สว่างมากเหมือนกับแสงสว่างในเวลากลางวันทีเดียว จึงจะสามารถเห็นเทวดาทั้งหลาย ดังที่พระองค์ได้ตรัสไว้ว่า :- ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในธรรมวินัยนี้ย่อมกำหนดแสงสว่างไว้ในใจ (อาโลกสญฺญํ มนสิกโรติ) และอธิษฐานให้สว่างเหมือนกลางวัน (ทิวาสญฺญํ อธิฏฺฐาติ) เธอพยายามทำอยู่อย่างนั้น ทั้งกลางวันและกลางคืน กลางวันทำได้อย่างไร กลางคืนก็ทำได้อย่างนั้น หรือกลางคืนทำได้อย่างไร กลางวันก็ทำได้อย่างนั้น เธอมีใจสงบ ไม่มีนิวรณ์หุ้มห่อ ทำใจอันประกอบด้วยแสงสว่างให้เกิดขึ้น (สปฺปภาสํ จิตตํ ภาเวติ) ภิกษุทั้งหลาย สมาธิภาวนาอย่างนี้แลที่บุคคลเจริญทำให้มากแล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อการได้ญาณทัสสนะ (อังคุตตรนิกาย จตุกกนิบาต ๒๑/๔๑/๕๐ มจร./๕๗ มมร./๖๑-๒ ศน.) >>> จากหลักฐานที่อ้างมานี้จะเห็นว่า ใครก็ตามในเมื่อสามารถเข้าสมาธิไปแล้ว มีแสงสว่างเกิดขึ้นในใจและสว่างมากเหมือนกับแสงสว่างในเวลากลางวัน พร้อมทั้งมีความชำนาญ คือทำได้เช่นนี้เสมอไม่ว่าจะเป็นเวลากลางวันหรือกลางคืน คือเมื่อเข้าสมาธิไปแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเวลาไหนทั้งที่หลับตาแล้วมืดไม่เห็นอะไรเลยแต่ในใจไม่ได้มืดเพราะมีแสงสว่างเกิดขึ้น และสว่างมากด้วย เพราะมีแสงสว่างซึ่งเกิดจากใจที่เป็นสมาธิอย่างสูง ด้วยแสงสว่างอันนี้จึงสามารถมองเห็นสิ่งต่างๆ ที่ตาธรรมดามองไม่เห็น เช่น อย่างพวกโอปปาติกะ(กายละเอียด) หรือสิ่งต่างๆ ในโลกของโอปปาติกะ ก็สามารถมองเห็นได้ แต่ขอบเขตของการเห็นนี้อาจจะไม่เหมือนกัน ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับกำลังของสมาธิว่ามีมากน้อยแค่ไหน ดังเช่น ที่พระองค์ได้ตรัสกับพระอนุรุทธว่า :- "อนุรุทธ สมัยใดสมาธิของเราน้อย สมัยนั้นจักษุของเราก็น้อย เมื่อจักษุน้อยเราก็กำหนดเห็นแสงสว่างได้น้อย และเห็นรูปได้น้อย แต่ถ้าสมัยใด สมาธิของเรามาก สมัยนั้นจักษุของเราก็มาก เมื่อจักษุมากเราก็กำหนดเห็นแสงสว่างได้มาก และเห็นรูปได้มาก เป็นอยู่อย่างนี้ตลอดคืนบ้าง ตลอดวันบ้าง ตลอดทั้งคืนทั้งวันบ้าง" (มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์ ๑๔/๒๔๓ มจร./๓๐๘-๙ มมร./๒๘๑ ศน.) >>> จากหลักฐานที่ยกมาให้เห็นนี้ ถ้าจะมีใครปฏิเสธหรือไม่ยอมรับว่า การฝึกสมาธิโดยใช้แสงสว่างเป็นนิมิตนั้น พระพุทธเจ้าก็ทรงปฏิบัติและได้บรรลุผลคือเกิดญาณทัสสนะ สามารถเห็นรูปเห็นเทวดาต่างๆ การเห็นรูปเห็นเทวดาต่างๆ ได้นั้น แสดงให้เห็นว่าการฝึกสมาธิให้เกิดแสงสว่างในใจ รูปที่เห็นมิใช่ "นิมิต" แต่เป็นสิ่งที่เกิดจากญาณทัสสนะอันละเอียด และสิ่งที่เห็นเป็น "ของจริง" เช่น เรื่องเทวดาที่พระพุทธองค์ทรงเห็นและทรงพิจารณา อธิเทวญาณทัสสนะ ซึ่งมีปริวัฏ ๘ จนบริสุทธิ์ดีแล้ว จึงทรงได้ปฏิญญาว่าพระองค์ได้บรรลุอนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณแล้ว >>> หรือท่านจะมีข้ออ้างอย่างอื่นนอกจากนี้ อย่างไรก็ตาม ก็ขอได้โปรดคิดให้รอบคอบ เว้นไว้แต่ท่านจะไม่ยอมรับว่า เรื่องที่อ้างนี้เป็นพุทธพจน์ พระพุทธเจ้าไม่ได้ตรัสไว้ ถ้าอย่างนี้ก็เลิกพูดกันเพราะไม่มีประโยชน์อะไร ที่จะถกเถียงกับบุคคลผู้ซึ่งมีนิสัยเข้าในลักษณะที่ว่า "สิ่งใดชอบใจฉัน ฉันเห็นด้วย สิ่งใดไม่ชอบใจฉัน ฉันไม่เห็นด้วย หรือสิ่งใดลงรอยกับเรื่องที่เคยรู้ เคยเชื่อ ก็ยอมรับ ถ้าไม่ลงรอยหรือขัดกับเรื่องที่เคยรู้เคยเชื่อ ก็หาทางปฏิเสธ" ขอให้เจริญในธรรมยิ่งๆ ขึ้นไป... จากคุณ : สมถะ - [ 9 ต.ค. 49 07:57:49 ]

ความคิดเห็นที่ 70 คุณสมถะครับ ผมไม่ได้ปฏิเสธในเรื่องของอิทธิปาฏิหาริย์ หรืออำนาจสมาบัติอันเกิดจากกำลังสมาธิแต่อย่างใด แต่อย่างที่บอกไปพระพุทธองค์ทรงสอนไว้แล้วว่า สมาบัติอภิญญา เป็นของที่ฤาษีก็ทำได้ ไม่ใช่เฉพาะพระในพระพุทธศาสนา และในพระไตรปิฎกนั้นได้ระบุถึงลักษณะธรรมต่างๆ(ปริยัติ) วิธีการเพื่อให้ได้ธรรมเหล่านั้น(ปฏิบัติ) และผลของการทำตามวิธีการเหล่านั้น(ปฏิเวธ) ครบถ้วนแล้ว วิธีการของพระพุทธองค์ที่ทรงสอนไว้ก็ไม่มีวิธีปฏิบัติเพื่อให้เห็นธรรมกายรวมอยู่ด้วย และยิ่งไม่มีเรื่องพระพุทธเจ้าภาคดำ ภาคขาว อายตนะนิพพาน ทำวิชาปราบมาร ฯลฯ จริงๆคุณสมถะไม่สงสัยบ้างหรือว่า ถ้าคุณเชื่อว่าพระพุทธองค์ทรงเป็นพระสัพพัญญู รู้แจ้งโลก จะไม่รู้เรื่องมารที่ต้องกำจัดเชียวหรือ ในสมัยพุทธกาลซึ่งมีพระอรหันต์ปฏิสัมภิทามากมาย ท่านจะไม่ให้พระอรหันต์เหล่านั้นช่วยกันทำวิชาปราบมารเชียวหรือ ทำไมไม่มีบันทึกใดๆอยู่เลย หรือเชื่อเหมือนกันไปหมดว่า พระไตรปิฎกตกหล่น และหมายรวมไปถึงตกหล่นไปแม้แต่วิธีปฏิบัติให้ถึงที่สุดแห่งทุกข์ เพราะใจความในพระไตรปิฎกไม่ตรงกับวิธีปฏิบัติให้เห็นธรรมกายเลย และทรงสอนไว้ชัดเจนว่าทิฏฐิที่ว่า ตายแล้วสูญก็ดี ตายแล้วไม่สูญก็ดี ล้วนเป็นมิจฉาทิฏฐิทั้งสิ้น ที่ถูกคือการเกิดมีเพราะมีเหตุให้เกิดมี และดับไปเมื่อหมดเหตุนั้นๆ ถ้าคุณเชื่อว่าพระไตรปิฎกตกหล่น ก็เท่ากับเชื่อเช่นเดียวกับวัดธรรมกายนั่นเอง และเป็นการลบหลู่พระพุทธองค์ ว่าสิ่งที่ทรงสอนไว้ในพระไตรปิฎกไม่ครบถ้วน ไม่สามารถปฏิบัติได้จริง สรุปอีกครั้งนะครับ ถ้าเหตุถูก(ปฏิบัติตามพระพุทธองค์ในพระไตรปิฎก พิจารณาความจริงของขันธ์ 5 ว่ามีลักษณะเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ตามเหตุปัจจัยประกอบ จนจิตละวางความยึดถือในขันธ์) ผลย่อมถูก(ละสังโยชน์ ดับทุกข์ชนิดไม่กำเริบอีก) แต่ถ้าเหตุผิด(ปฏิบัติไม่เหมือนที่พระองค์ทรงสอน โดยเฉพาะวิธีปฏิบัติ ขัดแย้งกับพระไตรปิฎกอย่างชัดแจ้ง คือยึดกายนิมิตในสมาธิเป็นตัวตน เพ่งให้กายนิมิตละเอียดขึ้นเรื่อยๆ มีถึง18ชั้น เป็นต้น) ผลก็ย่อมผิด(พระพุทธเจ้าภาคดำ ภาคขาว อายตนะนิพพาน นิพพานเป็นอัตตาที่เที่ยง ต้องทำวิชาปราบมาร มีมารคอยกลั่นแกล้ง ฯลฯ แม้ว่าผู้ฝึกผู้สอนจะเป็นผู้ได้โลกุตตระอภิญญาก็ไม่ทำให้เกิดความแตกต่างแต่อย่างใด เพราะฤาษีนอกพระพุทธศาสนาก็มีโลกุตตระอภิญญามากมายเช่นกัน) จากคุณ : หลังเขา - [ 9 ต.ค. 49 09:40:13 ]

ความคิดเห็นที่ 71 รายละเอียด ว่า พิจารณารูปนามอย่างไร  ให้เห็นเป็น อนิจจัง  ทุกขัง  อนัตตา  ท่านสมถะพอจะอธิบายให้ฟังได้ไหมครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : วงกลม - [ 9 ต.ค. 49 09:44:24 ]

ความคิดเห็นที่ 72 หมายเหตุครับ บางสำนักที่สอนวิชาปฏิบัติให้เห็นธรรมกาย อ้างว่าธรรมกายเป็นกายานุปัสสนา โดยอ้างเฉพาะคำว่าเห็นกายในกายมาใช้ ซึ่งก็ไม่ตรงกับลักษณะอาการเห็นกายในกายที่พระพุทธองค์ทรงสอนไว้ในมหาสติปัฏฐานสูตร ในที่นี้คุณสมถะก็มาอ้างซ้ำอีกว่า วิชาปฏิบัติให้เห็นธรรมกาย เป็นอาโลกสิน หรือกสินแสงสว่าง แต่ในกสินแสงสว่างของพระพุทธองค์ก็ไม่เหมือนธรรมกายอีกนั่นแหละ อย่างที่คุณก็ยกมาเอง อาโลกสิน เพ่งแสงสว่าง ผลที่ได้คือแสงที่สว่างขึ้นเรื่อยๆ ส่องสว่างไปได้ทั่วตามแต่กำลังสมาธิจะอำนวย แต่ไม่มีธรรมกายปรากฏขึ้นในแสงนั้นแต่อย่างใด สรุปว่าวิชาปฏิบัติให้เห็นธรรมกาย จะอ้างความเป็นกรรมฐานกองไหนแน่ หรือจะบอกว่าเป็นลูกผสมปนๆกัน จะได้คุยกันได้ถูกต้องยิ่งขึ้น จากคุณ : หลังเขา - [ 9 ต.ค. 49 09:46:33 ]

ความคิดเห็นที่ 73 ธรรมกายในพระไตรปิฎก (๑) พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสว่า พระองค์เป็นธรรมกาย “ตถาคตสฺส เหตํ วาเสฏฺฐา อธิวจนํ ธมฺมกาโย อิติปิ พฺรหฺมกาโย อิติปิ ธมฺมภูโต อิติปิ พฺรหฺมภูโต อิติปิ” “วาเสฏฐะและภารทวาชะ คำว่า ธรรมกาย ก็ดี พรหมกาย ก็ดี ธรรมภูต ก็ดี พรหมภูต ก็ดี เป็นชื่อของตถาคต” ที.ปา.11/55/92 (๒) พระแม่น้ามหาปชาบดีโคตมี ผู้เป็นพระอรหันต์ แสดงว่าตนเป็นธรรมกาย “อหํ สุคต เต มาตา สทฺธมฺมสุขโท นาถ สํวทฺธิโตยํ สุคต อานนฺทิโย ธมฺมกาโย มุหุตฺตํ ตณฺหาสมนํ ตยาหํ สนฺตมจฺจนฺตํ พนฺธนารกฺขเน มยฺหํ ตุวํ ธีร ปิตา มม ตยา ชาตมฺหิ โคตม. รูปกาโย มยา ตว มม สํวทฺธิโต ตยา. ขีรํ ตฺวํ ปายิโต มยา ธมฺมขีรมฺปิ ปายิตา. อนโณ ตฺวํ มหามุเน.” “ข้าแต่พระสุคตเจ้า หม่อมฉันเป็นมารดาของพระองค์ ข้าแต่พระธีรเจ้า พระองค์เป็นพระบิดาของหม่อมฉัน ข้าแต่พระโลกนาถ พระองค์เป็นผู้ประทานความสุขอันเกิดจากพระสัทธรรมให้หม่อมฉัน ข้าแต่พระโคดม หม่อมฉันเป็นผู้อันพระองค์ให้เกิด. ข้าแต่พระสุคตเจ้า รูปกายของพระองค์นี้ อันหม่อมฉันทำให้เจริญเติบโต. ธรรมกาย อันน่าเพลิดเพลินของหม่อมฉัน อันพระองค์ทำให้เจริญเติบโตแล้ว. หม่อมฉันให้พระองค์ดูดดื่มน้ำนมอันระงับเสียได้ซึ่งความอยากชั่วครู่ แม้น้ำนมคือพระสัทธรรมอันสงบระงับล่วงส่วน พระองค์ก็ให้หม่อมฉันดูดดื่มแล้ว. ข้าแต่พระมหามุนี ในการผูกมัดและรักษา พระองค์ชื่อว่ามิได้เป็นหนี้หม่อมฉัน.” ขุ.อป.๓๓/๑๕๓/๒๘๔ (๓) พระสรภังคเถระ ผู้เป็นพระอรหันต์ กล่าวถึงพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทั้งหลาย ว่า ทรงอุบัติเป็นธรรมกาย ผู้คงที่ “เมื่อก่อนเราผู้ชื่อว่าสรภังคะ ไม่เคยได้เห็นโรคคืออุปาทานขันธ์ ๕ ได้ครบบริบูรณ์ทั้งสิ้น. โรคนั้นอันเราผู้ทำตามพระดำรัสของพระพุทธเจ้าซึ่งเป็นเทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่ ได้เห็นแล้ว. พระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระนามว่า พระวิปัสสี พระสิขี พระเวสสภู พระกกุสันโธ พระโกนาคมนะ พระกัสสปะ ได้เสด็จไปแล้วโดยทางใดแล พระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระนามว่าโคดมก็ได้เสด็จไปแล้วโดยทางนั้น. พระพุทธเจ้า ๗ พระองค์นี้ ทรงปราศจากตัณหา ไม่ทรงถือมั่น ทรงหยั่งถึงความสิ้นกิเลส เสด็จอุบัติแท้โดย ** ธรรมกาย ผู้คงที่ ทรงเอ็นดูอนุเคราะห์สัตว์ทั้งหลาย ได้ทรงแสดงธรรมคืออริยสัจ ๔ อันได้แก่ ทุกข์ เหตุเกิดทุกข์ ความดับทุกข์ ทางเป็นที่สิ้นทุกข์ เป็นทางไม่เป็นไปแห่งทุกข์ อันไม่มีที่สุดในสงสาร เพราะกายนี้แตกและเพราะความสิ้นชีวิตนี้ การเกิดในภพใหม่อย่างอื่นมิได้มี. เราเป็นผู้หลุดพ้นแล้วจากสรรพกิเลสและภพทั้งปวง.” (๔) ตรัสว่าพระปัจเจกพุทธเจ้าทั้งหลาย มีธรรมกายมาก ได้ตรัสแก่พระอานนท์เวเทหมุนี ซึ่งได้ทูลถามพระผู้มีพระภาค เมื่อประทับอยู่ในวิหารเชตวันว่า “ได้ทราบว่า พระปัจเจกสัมมาสัมพุทธเจ้ามีจริงหรือ เพราะเหตุไร ท่านเหล่านั้นจึงได้เป็นพระปัจเจกสัมมาสัมพุทธเจ้า ผู้เป็นปราชญ์ ?” ว่า “วิสุทฺธสีลา ... มหนฺตธมฺมา พหุธมฺมกายา ...” “นักปราชญ์เหล่าใด มีศีลบริสุทธิ์ มีปัญญาหมดจดดี มีจิตตั้งมั่น ประกอบความเพียร เจริญวิปัสสนา... ไม่บรรลุความเป็นสาวกในพระศาสนาของพระชินเจ้า (นักปราชญ์เหล่านั้นย่อมเป็นสยัมภูปัจเจกชินเจ้า) มีธรรมใหญ่ มีธรรมกายมาก...” ขุ.อป.๓๒/๒/๒๐ (๕) กล่าวถึงผู้ที่ได้เห็นธรรมกาย ย่อมปราบปลื้มยินดี "ธมฺมกายญฺจ ทีเปนฺติ เกวลํ รตนากรํ วิโกเปตํ น สกฺโกนฺตี โก ทิสฺวา นปฺปสิทติฯ" "บุคคลใดยังธรรมกายให้สว่างแล้วทั้งสิ้น อันเป็นบ่อเกิดแห่งรัตนะทั้งหลาย อันบุคคลทั้งหลายไม่มีผู้ใดจะทำร้ายได้ ใครเล่าเมื่อเห็นแล้วจะไม่ปลาบปลื้มยินดีนั้นไม่มี" ขุ.อป.๓๒/๑๓๙/๒๔๓ จากคุณ : สมถะ - [ 9 ต.ค. 49 10:01:27 ]

ความคิดเห็นที่ 74 เรื่องกายละเอียดนี้ถามว่า กายละเอียดของเรามีที่มาจากไหน กายละเอียดของเราได้แก่ กายฝัน กายทิพย์ กายพรหม และกายอรูปพรหม ทั้งหยาบและละเอียด โปรดดูหนังสือบาลีเล่ม "ปฐโม ภาโค" หน้า ๑๐ ยมกวคฺค วณฺณนา แห่ง ธมฺมปทฏฺฐกถา ปฐโม ภาโค เรื่องพระมหาปาละจักษุพิการ มีเรื่องย่อว่า พระมหาปาละ ตั้งสัจจะปฏิบัติกิจจงกรม ๓ เดือน โดยไม่นอน ต่อมานัยน์ตาเกิดอาพาธ หมอคนหนึ่งนำยาหยอดตามาถวายให้หยอด การหยอดนั้นต้องนอน น้ำยาจึงจะเข้าตา เวลาผ่านไป วันหนึ่งหมอยามาพบพระมหาปาละ เห็นว่านัยน์ตายังไม่หาย หมอจึงถามว่าพระเดชพระคุณหยอดตาด้วยยาที่ถวายไว้หรือเปล่า พระมหาปาละก็นิ่ง ไม่ตอบ หมอถามอีกว่า นั่งหยอดหรือนอนหยอด พระมหาปาละก็นิ่ง แต่เกรงใจเจ้าของยา เพราะเขาถวายมาแล้ว เลยพูดไปว่า จะปรึกษาดูก่อน หมอถามว่าพระเดชพระคุณจะปรึกษาใครเล่า เพราะในที่นั้นไม่มีใครเลย พระมหาปาละตอบว่า จะปรึกษากับ "กรัชกาย" คัดมาเฉพาะบางตอนดังนี้ ๑. คจฺฉาวุโส, มนฺเตตวา ชานิสฺสามิ (ผู้อาวุโส ข้าปรึกษาดูก่อน แล้วจึงจะรู้) ๒. เถรสฺส จ ตตฺถ เนว ญาตี น สาโลหิตา (ในที่นั้นไม่มีญาติสายโลหิตของพระเถระเลย) ๓. เกน สทฺธึ มนฺเตยฺย ? (จะปรึกษากับใครเล่า?) ๔. กรชกาเยน ปน สทฺธึ มนฺเตนฺโต (ปรึกษากับ "กรัชกาย" อยู่) คำว่า "กรัชกาย" ได้แก่กายละเอียด เป็นกายในกาย เพราะกรัชกาย แปลว่า ธุลีในสรีระ ธุลี แปลว่า ละออง, ฝุ่น, ละเอียด สรีระ แปลว่า ร่างกาย - ไม่ทราบว่าพระมหาปาละปรึกษากายละเอียดกายไหน ทราบแต่ว่ากรัชกายบอกว่า จะเห็นแก่ศาสนาหรือเห็นแก่จักษุ เมื่อตั้งสัตย์ว่าจะไม่นอน ก็จงเห็นแก่ศาสนา ต่อมาพระมหาปาละจักษุพิการได้สำเร็จเป็นพระอรหันต์ ที่มาของชื่อดวงธรรม ดวงธรรมมี ๖ ดวง มีชื่อเรียกดังนี้ ๑. ดวงธัมมานุปัสสนาสติปัฏฐาน ๒. ดวงศีล ๓. ดวงสมาธิ ๔. ดวงปัญญา ๕. ดวงวิมุตติ ๖. ดวงวิมุตติญาณทัสสนะ เทียบได้กับธรรมขันธ์ ๕ ในธรรมวิภาค ปริเฉทที่ ๒ กล่าวคือ ๑. สีลขันธ์ หมวดศีล ๒. สมาธิขันธ์ หมวดสมาธิ ๓. ปัญญาขันธ์ หมวดปัญญา ๔. วิมุตติขันธ์ หมวดวิมุตติ ๕. วิมุตติญาณทัสสนะขันธ์ หมวดวิมุตติญาณทัสสนะ ในคัมภีร์วิสุทธิมรรคโบราณ  หน้ ๑๗๖  กล่าวว่า ธรรมกาย  อันบริสุทธิ์ด้วยแก้วอันกล่าวแล้วคือ  พระสีลขันธ์  สมาธิขันธ์  ปัญญาขันธ์  วิมุติขันธ์  วิมุติญาณทัสสนะขันธ์  อันบริสุทธิ์บริบูรณ์ด้วยประการทั้งปวง...   ที่มาของชื่อธรรมกาย ๑. ธรรมกายโคตรภูหยาบ (กายธรรม) ๒. ธรรมกายโคตรภูละเอียด (กายธรรมละเอียด) ๓. ธรรมกายพระโสดาหยาบ ๔. ธรรมกายพระโสดาละเอียด ๕. ธรรมกายพระสกิทาคามีหยาบ ๖. ธรรมกายพระสกิทาคามีละเอียด ๗. ธรรมกายพระอนาคามีหยาบ ๘. ธรรมกายพระอนาคามีละเอียด ๙. ธรรมกายพระอรหัตต์หยาบ ๑๐. ธรรมกายพระอรหัตต์ละเอียด เทียบได้กับมรรค ๔ ผล ๔ ในธรรมวิภาค ปริเฉทที่ ๒ คือ มรรค ๔ ผล ๔ ๑. โสดาปัตติมรรค ๑. โสดาปัตติผล ๒. สกิทาคามิมรรค ๒. สกิทาคามิผล ๓. อนาคามิมรรค ๓. อนาคามิผล ๔. อรหัตตมรรค ๔. อรหัตตผล คำว่า "ธรรมกายโคตรภู" นั้น เป็นธรรมกายเบื้องต้น ได้แก่ การยกสภาพจิตใจเข้าสู่ความเป็น "อารยะ" เป็นโคตรภูบุคคล หลวงพ่ออธิบายว่าใครทำได้เท่ากับ "บวชใน" คือบวชกายละเอียดด้วย ถ้าเป็นสตรีเท่ากับบวชใน แต่ถ้าเป็นบุรุษเท่ากับบวชนอกและบวชใน เป็นการบวช ๒ ชั้น (เป็นภิกษุอยู่แล้ว) กรณีนี้เองที่สตรีสามารถสร้างบารมีได้เท่าบุรุษ เพราะสตรีไม่สามารถบวชเป็นบรรพชิตได้ มีศีลได้อย่างมาก แค่ศีล ๘ แต่ถ้าจะสร้างบารมีให้ทันชาย ก็ต้องทำธรรมกายให้เป็นเท่านั้น เรื่องชื่อของดวงธรรม ได้แสดงมาแล้ว ๕ ชื่อ ส่วนดวงธรรมดวงแรก เรียกว่า ดวงปฐมมรรค หรือดวงธัมมานุปัสสนาสติปัฏฐาน คำว่า "ธัมมานุปัสสนาสติปัฏฐาน" มาจากไหน คำนี้เป็นชื่ออยู่ในเรื่องสติปัฏฐาน ๔ โปรดทบทวนดู ส่วนที่เกี่ยวกับชื่อของกายโลกีย์ ได้แก่ กายทิพย์ กายพรหม กายอรูปพรหม ทั้งหยาบและละเอียด มาจากคำ "กรัชกาย" ตามที่กล่าวมาแล้ว และท่านจะพบในพระไตรปิฎกอีก เช่น เล่ม ๑๑ อัคคัญญสูตร ความว่า ผู้ใดมีศรัทธาตั้งมั่นในตถาคต ผู้นั้นย่อมควรที่จะกล่าวว่า เราเป็นบุตร เป็นโอรสของพระผู้มีพระภาค เป็นผู้เกิดจากธรรม อันธรรมสร้าง เป็นธรรมทายาท (ผู้รับมรดกธรรม) ทั้งนี้เพราะคำว่า ธัมมกาย (กายธรรม) พรหมกาย (กายพรหม) และผู้เป็นธรรม ผู้เป็นพรหม นี้เป็นชื่อของตถาคต ตามที่อ้างอิงมานี้ ก็เพื่อจะแสดงว่า เรื่องของธรรมกายมีที่ค้นคว้า ยิ่งค้นมากก็ยิ่งพบมาก แต่ที่อ้างมานั้นส่วนใหญ่อยู่ในหนังสือ "ธรรมวิภาค ปริเฉทที่ ๒" เป็นหนังสือของนักธรรมโท ท่านหาอ่านได้ง่าย คำว่า "ธรรมกาย" มีปรากฏในหนังสือต่าง ๆ มากมาย ที่ผมยกมาแสดงนั้นเพียงเล็กน้อย ท่านที่มีความประสงค์จะค้นคว้าที่มาของคำ "ธรรมกาย" ว่ามีในที่ใดบ้างนั้น โปรดค้นจากหนังสือ "ธรรมกาย" (พิมพ์ที่โรงพิมพ์ไทยพาณิชยการ สีลม พระนคร พิมพ์เมื่อเดือนกันยายน ๒๔๙๙) จะพบว่าพระทิพย์ปริญญา (ธูป กลัมพสุต ป.ธ.๖) รวบรวมไว้มาก และกล่าวไว้ในหนังสือดังกล่าวนั้นแล้ว แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 49 10:11:19 จากคุณ : สมถะ - [ 9 ต.ค. 49 10:02:28 ]

ความคิดเห็นที่ 75 คุณสมถะตอบคำถามแบบเดียวกับชาววัดธรรมกายตอบ คือตอบไม่ตรงคำถาม แต่อุปมาเปรียบเทียบเลี่ยงคำถาม สิ่งที่คุณยกมาโดยเฉพาะศัพท์ล้วนเป็นการใช้ศัพท์ในพระพุทธศาสนามาตั้งชื่อให้กับนิมิตทั้งสิ้น บริบทหรืออาการและความหมายต่างๆที่กล่าวถึงธรรมเหล่านั้นในวิธีปฏิบัติให้เห็นธรรมกาย ไม่เหมือนกับบริบทหรืออาการและความหมายต่างๆที่กล่าวถึงธรรมเหล่านั้นในพระไตรปิฎกเลย ส่วนข้ออ้างว่าคำว่าธรรมกายพบทั่วไปในพระไตรปิฎกก็ยังฟังไม่ขึ้นเช่นกัน เนื่องจากเป็นคำที่เกิดขึ้นต่างบริบทกัน และไม่พบคำที่ว่าในพระสูตรที่เกี่ยวกับการปฏิบัติจิต ว่าปฏิบัติจิตเช่นไร จึงจะเกิดธรรมกายขึ้นเป็นนิมิต และต้องเพ่งนิมิตธรรมกายนั้นลงไปถึง 18 ชั้น แต่มีบันทึกอยู่ทั่วไปเต็มไปหมดถึงการพิจารณาขันธ์ 5 โดยความเป็นของไม่เที่ยง เป็นทุกข์ ไม่ตกอยู่ในบังคับบัญชาของใคร และคุณสมถะเลี่ยงที่จะตอบคำถามถึงความเข้ากันได้ของวิธีปฏิบัติในพระไตรปิฎกกับวิธีปฏิบัติให้เห็นธรรมกาย และเลี่ยงไม่ตอบเกี่ยวกับความเชื่อของวิธีปฏิบัติให้เกิดธรรมกายกับพระไตรปิฎก ว่าเชื่อว่าถูกหรือไม่ถูกอย่างไร จากคุณ : หลังเขา - [ 9 ต.ค. 49 10:18:36 ]

ความคิดเห็นที่ 76 ต้องเข้าใจคำว่า "วิชชาธรรมกาย" เป็นเพียงใช้เรียกผู้ฝึกสมาธิแนว "ธรรมกาย" เพื่อให้เห็น ธรรมกาย ไม่ใช่ว่าเราต้องไปตามค้นหาว่า คำว่าวิชชาธรรมกายไม่มีเลยในพระไตรปิฎก ในพระไตรปิฎกหรือในอรรถกถา ใคคัมภีร์โบราณ มีแต่คำว่า ธรรมกาย ไม่มีคำว่า "วิชชาธรรมกาย" เพราะคำว่า วิชชาธรรมกาย เป็นคำศัพท์ในภาษาไทย ไม่มีในบาลี เพราะแค่บ่งบอกว่า เป็นผู้ฝึกให้เห็น ธรรมกาย ส่วนเรื่อง ในพระไตรปิฎกบอกเรื่องอานาปานัสตินั้นก็เป็นไปตามนั้น แม้หลวงพ่อวัดปากน้ำท่านก็ปฏิบัติแบบอานาปานัสสติในวัดโบสถ์บน บางคูเวียง แล้วจึงเห็น ธรรมกาย แบบเดียวกับที่พระพุทธองค์ทรงกระทำก่อนการตรัสรู้ ตรงนี้เราต้องเข้าใจว่า ไม่ว่าจะปฏิบัติแบบอานาปานัสสติ หรือจะเป็นแบบกัมมัฏฐานทั้ง 40 วิธี สุดท้ายก็เป็นทางสู่มรรคมีองค์แปดเหมือนกัน และต้องเข้ากายในกายเป็นชั้นๆ เรื่อยไปเหมือนกัน เพียงแต่ท่านกล่าวแต่วิธีการ ไม่ได้บอกเรื่องกายในกายซึ่งผู้ปฏิบัติอย่างถูกต้องแล้วจะรู้เองเห็นเอง แต่อันที่จริงแล้วเรื่องกายในกายท่านก็กล่าวเอาไว้มากมายทั้งในพระไตรปิฎกเรื่องรูปกาย และนามกาย รวมทั้งเรื่องธรรมกายด้วย คนที่ปฏิบัติแล้วเห็นแล้ว เข้าถึงแล้วเขาก็มีความเห็นว่า ธรรมของพระพุทธเจ้านี้ ไม่ใช่มีแต่ในตัวหนังสือ แต่ถ้าจะเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้ว ต้องเข้าสู่ภาคปฏิบัติ หลายๆ เรื่องในพระไตรปิฎกบอกไว้เป็นไกด์ลาย เมื่อเราปฏิบัติเข้าจริงแล้ว ผลของการปฏิบัติที่เรียกว่าปฏิเวธธรรมนั้นวิจิตรพิสดารกว่าที่กล่าวไว้ในพระไตรปิฎกเสียอีก ผมพยายามให้ข้อมูลมากมายเพื่อให้ทุกท่านเชื่อมโยงความมหัศจรรย์ของภาคปฏิบัติ ขอเรียนว่าเรื่องอานาปานัสสติที่พระพุทธเจ้าทรงสอนนั้น เป็นเรื่องเดียวกับฐานของใจทั้ง 7 ฐาน คืออย่างนี้ครับ หลวงพ่อวัดปากน้ำท่านก็ปฏิบัติแบบอาณาปานัสสติ คือกำหนดลมหายใจเข้าออก เมื่อท่านปฏิบัติจริงจังโดยอธิษฐานขอเอาชีวิตเข้าแลก ณ วัดโบสถ์บน บางคูเวียง หลวงพ่อฯก็ใช้วิธีแบบอาณาปานัสสติ แต่มีช่วงนึงลมหายใจเข้ากับลมหายใจออกยาวเท่ากัน ก็จะเห็นดวงปฐมมรรคแวบนึง เป็นอย่างนี้อยู่หลายครา หลวงพ่อจึงไม่เอาใจวิ่งเข้าวิ่งออกตามลมหายใจอีก โดยเอาใจนิ่งที่ดวงที่เห็นอย่างเดียว และในที่สุดหลวงพ่อเห็นจุดเล็กใสเท่าปลายเข็มกลางดวงใส แล้วจึงเห็นวิชชาความรู้ต่างๆ ขึ้นมา ซึ่งเมื่อมาเปรียบโดยหลักวิชชาแล้ว อานาปานัสสติคือการกำหนดลมหายใจเข้าออกนี้ ลมหายใจวิ่งเข้าวิ่งออกครบทั้ง 7 ฐานทุกครั้ง หลวงพ่อฯจึงได้ความรู้เพิ่มอีกว่า ทั้ง 7 ฐานนี่ เป็นทางไปเกิดมาเกิดของสัตว์ดโลกด้วย เป็นที่หลับที่ตื่นของสัตว์โลกด้วย หลวงพ่อท่านจึงใช้ฐานที่ตั้งถึง 7 ฐาน จะเรียกว่าฐานของลมหายใจ 7 ฐานก็ได้ ถามว่าทำไมไม่มีบัญญัติไว้ในสมัยพุทธกาล เพราะเหตุว่าการกำหนดอานาปานัสสติครอบคลุมเรื่องฐานของใจทั้ง 7 ฐานอยู่แล้ว เพียงแต่ยุคนี้หลวงพ่อท่านทำให้ชัดเจนขึ้น และแทนที่หลวงพ่อจะสอนแบบกำหนดลมหายใจแบบอาณาปานัสสติ หลวงพ่อก็มาสอนแบบอาโลกสิณ(กสิณแสงสว่าง) และแสดงทางเดินของใจถึง 7 ฐาน เพราะเหมาะกับคนทุกจริตนั่นเอง โดยหลักการบำเพ็ญภาวนานั้นต้องมีองค์ประกอบ 3 อย่าง คือบริกรรมนิมิต บริกรรมภาวนา และที่ตั้งของใจ ถ้าเป็นอานาปานัสสติ บริกรรมนิมิต คือ ลมหายใจ บริกรรมภาวนาจะเป็นอะไรก็ได้ เช่น พุทโธ ที่ตั้งของใจก็คือลมวิ่งเข้าวิ่งออก ลมวิ่งออกจากจุดไหน ลมวิ่งเข้ามาถึงจึดไหน นั่นก็คือที่ตั้งของใจนั่นเอง ในกาลก่อนมีพระอริยสงฆ์หลายท่านก็ปฏิบัติแบบอาณาปานัสสติจนเห็นดวงปฐมมรรคเช่นกัน เช่น สมเด็จโตฯ ครูบาศรีวิชัย หลวงปู่มั่น ฯลฯ เพียงแต่ท่านปฏิบัติได้แล้วท่านก็ไปกำหนดจิตตรงว่างใสในดวงนั้น ก็ส่งผลให้รู้เห็นอะไรต่ออะไรได้ด้วยญาณทัสสนะ เพียงแต่หลวงพ่อวัดปากน้ำโชคดีกว่าตรงที่หลวงพ่อ เข้ากลางของกลางได้ เพราะหลวงพ่อละจากดวงใสแรก โดยเข้ากลางของกลางจนไปเห็นเรื่องกายในกาย จึงขอให้เข้าใจเถิดว่า อานาปานัสสตินั่นแหละที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ไม่ผิด สามารถเห็นกายในกายได้เหมือนกัน พระพุทธเจ้าเพียงเป็นผู้บอกทาง เมื่อเราปฏิบัติแล้ว ผลจะเกิดกับเราเอง จากคุณ : สมถะ - [ 9 ต.ค. 49 10:18:40 ]

ความคิดเห็นที่ 77 ^ | | ได้คำตอบแล้วครับ สิ่งที่ควรแสดงก็แสดงไปแล้ว ผู้มีปัญญาพึงพิจารณาด้วยตนเอง จากคุณ : หลังเขา - [ 9 ต.ค. 49 10:23:16 ]

ความคิดเห็นที่ 78 พระธรรมเทศนาบทนี้นำมาใช้ตอบคุณวงกลมครับ ๏๏๏๏๏๏๏๏ .:: ขันธ์ ๕ เป็นภาระอันหนัก พระธรรมเทศนาหลวงพ่อวัดปากน้ำ ::. ๏๏๏๏๏๏๏๏   ขันธ์ ๕ เป็นภาระอันหนัก ๒๙ ธันวาคม ๒๔๙๖ นโม ตสฺส ภควโต อรหโต สมฺมาสมฺพุทฺธสฺส. (๓ หน) ภารา หเว ปญฺจกฺขนฺธา ภาราทานํ ทุกฺขํ โลเก นิกฺขิปิตฺวา ครุ ํ ภารํ สมูลํ ตณฺหํ อพฺพุยฺห   ภารหาโร จ ปุคฺคโล ภารนิกฺเขปนํ สุขํ อญฺญํ ภารํ อนาทิย นิจฺฉาโต ปรินิพฺพุโตติ. “ เราจำเป็นอยู่แล้วจะต้องวางต้องทิ้งขันธ์ ๕   นี่ถึงไม่ทิ้งเราก็ต้องทิ้ง   ใครล่ะจะไม่ทิ้งได้  ถ้าไม่ทิ้ง  แก่เข้าๆ ถึงเวลาก็ตายจะเอาไปได้หรือ ขันธ์ ๕ น่ะ   คนเดียวก็เอาไปไม่ได้  ...  แต่ของตัวก็ยังเอาไปไม่ได้  จะเอาของลูกไปได้อย่างไร  พี่น้องวงศ์วานว่านเครือจะเอาไปบ้าง ไม่ได้หรือ  เอาไปไม่ได้   ต่างคนต่างมา  ต่างคนต่างไป  ต่างคนต่างตาย  ต่างคนต่างเกิด  ตายๆ คนเดียว   เกิดๆ คนเดียว  เราอยู่คนเดียวน่ะนี่น่ะ  ไม่ได้อยู่หลายคนนะ  อยู่กี่คนก็ชั่ง  ตายไปด้วยกันไม่ได้  เกิดคนเดียวตายคนเดียวทั้งนั้น  ก็แฝดกันมาไม่ใช่ด้วยกันดอกหรือ  จะแฝดหรือ  จะติดกันอย่างไรก็ตามเถอะ  คนละจิตละใจทั้งนั้น  ต่างคนต่างมา  ต่างคนต่างไป  ต่างคนต่างตาย   ต่างคนต่างเกิด ” ณ บัดนี้  อาตมภาพจักได้แสดงธรรมีกถา  แก้ด้วยขันธ์เป็นภาระอันหนัก  ตามวาระพระบาลีและคลี่ความเป็นสยามภาษา     เพราะว่าเราท่านทั้งหลายเกิดมาหญิงชายทุกถ้วนหน้า  ล้วนแต่แบกภาระขันธ์ ๕ ด้วยกันทั้งนั้น    ขันธ์ ๕ เป็นของหนัก ไม่ใช่ของเบา   หนักอย่างไร  หนักตั้งแต่อุบัติตั้งแต่อยู่ในท้อง   ตั้งแต่เกิดในท้องมารดา หนักเรื่อยมา   นั่นบังคับให้มารดาผู้ทรงครรภ์นั้นหนักแล้ว   ตัวเองก็หนักไปไหนไม่ค่อยไหว   ติดอยู่ในอู่มดลูกนั่นเอง  เจริญวัยวัฒนา เป็นลำดับๆ ไป    เมื่อคลอดก็หนักถึงกับตายได้   ถ้าว่าขันธ์ที่เกิดนั้นไม่ตาย  ขันธ์ของมารดาที่ให้เกิดนั้นถึงกับตายลำบากยากแค้นนัก  หนักด้วย ลำบากด้วย   ฝืดเคืองด้วย  คับแค้นด้วย คับแคบด้วย  ลำบากทั้งนั้น   ขันธ์ ๕ เป็นของหนักจริงๆ ไม่ใช่ของเบา ไปไหนก็ไปเร็วไม่ได้ อุ้ยอ้าย  เมื่อเจริญวัยวัฒนาเป็นลำดับแล้วก็ไปได้ด้วยตนของตนเอง   แต่ว่าเป็นกายหนัก เหาะเหินเดินอากาศไม่ได้   ไปเร็วไม่ได้  ต้องไปตามกาลสมัยตามกาลของขันธ์นั้น  ไม่ใช่หนัก พอดีพอร้าย หนักกาย ต้องบริหารมากมาย จากคุณ : สมถะ - [ 9 ต.ค. 49 10:25:54 ]

ความคิดเห็นที่ 79 ผู้เกิดมานั้นต้องบริหารขันธ์ ๕ นั้นด้วย  ต้องดูแลรักษา   ครั้นเจริญวัยวัฒนาตัวของตัว  เมื่อหลุดจากมารดาบิดาบริหารรักษาแล้ว   ตัวของตัวต้องรักษาตัวเองอีก   ตัวของตัวเองรักษาตัวเองก็ไม่ค่อยไหว   บางคนถึงกับให้คนอื่นเขารักษาให้   ต้องให้เขาใช้สอยไปต่างๆ นานา  รักษาขันธ์ ๕ ของตัวไม่ได้  ต้องบากบั่นตรากตรำมากมาย  ในการเล่าเรียนศึกษา   กว่าจะรักษาขันธ์ ๕ ของตนเองได้  จนกระทั่งรักษาขันธ์ ๕ ของตนได้  พอรักษาขันธ์ของตัวได้ ขันธ์ ๕ ก็เก่าคร่ำคร่า  หนักเข้าขันธ์ ๕ ของตัวเองก็พยุงตัวเองไม่ไหว พยุงตัวไม่ไหวต้องอยู่กับที่   ขยับได้บ้าง ไปโน่นมานี่ได้บ้าง   แต่หนักเข้าก็ลุกไม่ขึ้น  หนักเข้าก็หมดลมอัสสาสะปัสสาสะเข้าโลงไป   ๔ คนนั่นแหละต้องหาม  ๔ คนก็เต็มอึดเชียวหนา  มันหนักขนาดนี้ หนักอย่างโลกๆ ไม่ใช่หนักอย่างธรรมๆ     หนักอย่างทางธรรมน่ะนั่นลึกซึ้ง  แบกขันธ์ทั้ง ๕ นำขันธ์ทั้ง ๕ ไปมากมายนัก   ในมนุษย์โลกนี้แบกขันธ์ทั้ง ๕ ไปมากมายนัก   ภาระคือ ขันธ์ ๕ นี้หนัก   ไม่ใช่หนักแต่ในมนุษย์โลกนี้   ไปเกิดเป็นเทวดาก็หนักอีก  ไปเกิดเป็นพรหมก็หนักอีก  ไปเกิดเป็นอรูปพรหมก็หนักอีก   หนักทั้งนั้น  ไม่ใช่เบา   ถ้าไปเกิดเป็นสัตว์นรก หนักขึ้นไปกว่านั้นอีก  ในสัญชีวะ กาฬสุตตะ สังฆาตะ โรรุวนะ มหาโรรุวนะ ตาปะ มหาตาปะ อเวจี  หนักขึ้นไปกว่านั้น  หรือไปเกิดในบริวารนรก รวมนรก ๔๕๖ ขุม ขุมใดขุมหนึ่ง หรือไปเกิดเป็นเปรตก็หนักขึ้นอีกเหมือนกัน ไปเกิดเป็นอสุรกายก็หนักขึ้นอีกเหมือนกัน  ไปเกิดสัตว์ดิรัจฉาน ก็หนักอีกเหมือนกัน   เกิดเป็นสัตว์ดิรัจฉาน เปรต อสุรกาย ก็หนักทั้งนั้น  ขันธ์ ๕ นี่เป็นของหนัก จากคุณ : สมถะ - [ 9 ต.ค. 49 10:26:31 ]

ความคิดเห็นที่ 80 ท่านจึงได้ยืนยันตามพระบาลีว่า ภารา หเว ปญฺจกฺขนฺธา ขันธ์ทั้ง ๕ เป็นของหนัก   ภารหาโร จ ปุคฺคโล บุคคลผู้นำขันธ์ ๕ ที่หนักนั้นไป   ภาราทานํ ทุกฺขํ โลเก  การถือมั่นในเบญจขันธ์ทั้ง ๕ นั้นหนัก เป็นทุกข์ในโลก    ภารนิกฺเขปนํ สุขํ สละขันธ์ ๕ ปล่อยขันธ์ ๕ วางขันธ์ ๕ ทิ้งขันธ์ ๕ เสียได้เป็นสุข   นิกฺขิปิตฺวา ครุ ํ ภารํ การทิ้งภาระที่หนักอันนั้นเสียได้แล้ว   อญฺญํ ภารํ อนาทิย ไม่ถือเอาของหนักอื่นอีกต่อไป   สมูลํ ตณฺหํ อพฺพุยฺห ชื่อว่าเป็นผู้ถอนตัณหาทั้งรากได้   นิจฺฉาโต ปรินิพฺพุโต หมดกระหาย ไปนิพพานได้ หมดกระหาย หมดร้อน หมดกระวนกระวาย ไปนิพพานได้   ให้ทิ้งขันธ์ ๕ เสีย  ทิ้งขันธ์ ๕ เสียได้แล้ว  ได้ชื่อว่าถอนตัณหาทั้งรากได้   นี้เป็นตัวสำคัญ ให้รู้จักดังนี้     เราจำเป็นอยู่แล้วจะต้องวางต้องทิ้งขันธ์ ๕   นี่ถึงไม่ทิ้งเราก็ต้องทิ้ง   ใครล่ะจะไม่ทิ้งได้  ถ้าไม่ทิ้ง  แก่เข้าๆ ถึงเวลาก็ตายจะเอาไปได้หรือ ขันธ์ ๕ น่ะ   คนเดียวก็เอาไปไม่ได้   หมดทั้งสากลโลก ขันธ์ ๕ ของตัวเอาไปไม่ได้    ขันธ์ ๕ ของสามีภรรยากันล่ะ เอาไปไม่ได้  แต่ของตัวเอาไปไม่ได้แล้ว   นี่จะเอาของคนอื่นไปอย่างไรล่ะ  เอาของลูกไปบ้างไม่ได้หรือ ไม่ได้  แต่ของตัวก็ยังเอาไปไม่ได้  จะเอาของลูกไปได้อย่างไร  พี่น้องวงศ์วานว่านเครือจะเอาไปบ้าง ไม่ได้หรือ  เอาไปไม่ได้   ต่างคนต่างมา  ต่างคนต่างไป  ต่างคนต่างตาย  ต่างคนต่างเกิด  ตายๆ คนเดียว   เกิดๆ คนเดียว  เราอยู่คนเดียวน่ะนี่น่ะ  ไม่ได้อยู่หลายคนนะ  อยู่กี่คนก็ชั่ง  ตายไปด้วยกันไม่ได้  เกิดคนเดียวตายคนเดียวทั้งนั้น  ก็แฝดกันมาไม่ใช่ด้วยกันดอกหรือ  จะแฝดหรือ  จะติดกันอย่างไรก็ตามเถอะ  คนละจิตละใจทั้งนั้น  ต่างคนต่างมา  ต่างคนต่างไป  ต่างคนต่างตาย   ต่างคนต่างเกิด     เมื่อรู้ชัดดังนี้  วิธีจะละขันธ์ ๕  ถอดขันธ์ ๕ ทิ้ง   วิธีจะถอดสละขันธ์ ๕   วางขันธ์ ๕ นั้น   ต้องเป็นผู้ตั้งอยู่ในสังวรกถา ที่จะตั้งอยู่ในสังวรกถาได้  ต้องอาศัยมีความรู้ความเห็นแยบคาย   เห็นแยบคายอย่างไร ?   รู้เห็นแยบคาย  ความยินดีในรูปในอารมณ์นั้นๆ  ต้องปล่อยวาง   ต้องละต้องทิ้งความยินดีในอารมณ์นั้นๆ ถ้ายังยึดความยินดีในอารมณ์อยู่  ปล่อยขันธ์ ๕ ไม่ได้  การยึดอารมณ์ยินดีในอารมณ์ท่านยกเป็นตำรับตำราไว้เป็นเนติแบบแผน เป็นภาษามคธว่า     สุภานุปสฺสึ วิหรนฺตํ โภชนมฺหิ อมตฺตญฺญุ ํ ตํ เว ปสหตี มาโร  อินฺทฺริเยสุ อสํวุตํ กุสีตํ หินวีริยํ วาโต รุกฺขํ ว ทุพฺพลํ แปลเป็นสยามภาษาว่า  สุภานุปสฺสึ ผู้ที่เห็นอารมณ์งาม  รูปารมณ์ก็ดี สัทธารมณ์ คันธารมณ์ รสารมณ์ โผฏฐัพพารมณ์ ผู้เห็นอารมณ์งาม   รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์ นั่นแหละเรียกว่า สุภานุปสฺสึ  ผู้เห็นอารมณ์งามอยู่ ไม่สำรวมในอินทรีย์ทั้งหลาย   ไม่รู้จักประมาณในการบริโภคอาหาร   มีความเกียจคร้าน   กุสีตํ จมอยู่ในอาการอันบัณฑิตพึงเกลียด   หินวิริยํ มีความเพียรเลวทราม    ตํ เว ปสหตี มาโร มาร ย่อมประหารบุคคลผู้นั้นได้    วาโต รุกฺขํ ว ทุพฺพลํ เหมือนลมประหารต้นไม้ อันมีกำลังทุพพลภาพได้ฉันนั้น นี้พระคาถาต้น   คาถาสองรองลงไป   อสุภานุปสฺสึ วิหรนฺตํ โภชนมฺหิ จ มตฺตญฺญุ ํ ตํ เว นปฺปสหตี มาโร   อินฺทฺริเยสุ สุสํวุตํ สทฺธํ อารทฺธวีริยํ วาโต เสลํ ว ปพฺพตํ ผู้ที่เห็นอารมณ์อันไม่งาม   สำรวมดีในอินทรีย์ทั้งหลาย  รู้จักประมาณในการบริโภคอาหารหรือโภชนาหาร   มีความเชื่อ   ปรารภความเพียรอยู่   มารย่อมประหารบุคคลผู้นั้นไม่ได้   เหมือนอย่างลมประหารภูเขาอันล้วนแล้วด้วยศิลาเขยื้อนไม่ได้ ฉันนั้น   จกฺขุนา สํวโร สาธุ ฆาเนน สํวโร สาธุ กาเยน สํวโร สาธุ มนสา สํวโร สาธุ สพฺพตฺถ สํวุโต ภิกฺขุ สาธุ โสเตน สํวโร สาธุ ชิวฺหาย สํวโร สาธุ วาจาย สํวโร สาธุ สพฺพตฺถ สํวโร สพฺพทุกฺขา ปมุจฺจติ แปลเนื้อความว่า  สำรวมตาได้ ยังประโยชน์ให้สำเร็จ    สำรวมหูได้ ยังประโยชน์ให้สำเร็จ      สำรวมจมูกได้ ยังประโยชน์ให้สำเร็จ   สำรวมลิ้นได้ ยังประโยชน์ให้สำเร็จ   สำรวมกายได้ ยังประโยชน์ให้สำเร็จ   สำรวมวาจาได้ ยังประโยชน์ให้สำเร็จ   สำรวมใจได้ ยังประโยชน์ให้สำเร็จ   สำรวมในที่ทั้งหมดปรากฏว่า ยังประโยชน์ให้สำเร็จโดยแท้   ผู้ศึกษาธรรมวินัยเป็นผู้สำรวมแล้วในอินทรีย์ทั้งหลายในอินทรีย์ทั้งสิ้น เมื่อสำรวมได้เช่นนี้ตัดสินว่า  สพฺพทุกฺขา ปมุจฺจติ  ย่อมหลุดพ้นจากทุกข์ทั้งปวงไปด้วยประการดังนี้   นี่สังวรกถา แสดงการสำรวม จากคุณ : สมถะ - [ 9 ต.ค. 49 10:26:58 ]

ความคิดเห็นที่ 81 แต่ว่าที่กล่าวมานี้  ตามวาระพระบาลีคลี่ความเป็นสยามภาษา   ถ้าจะอรรถาธิบายขยายความในการที่ปล่อยขันธ์ ๕ เป็นลำดับไป  ขันธ์ทั้ง ๕ คือ รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ที่เราแบ่งเป็นภาระหนักอยู่ในบัดนี้ แล้วอวดดีด้วยนะ  ภาระของตัวหนักพออยู่แล้ว  ยังอวดดีไปแบกภาระของคนอื่นเขาเข้าอีกด้วย   เอากันละตรงนี้ อวดดีแบกภาระของคนอื่นเขาเข้าด้วย  ไม่ใช่แบกน้อยด้วย   บางคนแบกหลายๆ ขันธ์   แอบไปแบกเข้า ๕ ขันธ์อีกแล้ว  หญิงก็ดีชายก็ดีแอบไปแบกเข้าอีก ๕ ขันธ์  แล้วรวมของตัวเข้าเป็น ๑๐ ขันธ์  แล้วหนักเข้า ก็หลุดออกมาอีก ๕ ขันธ์  เป็น ๑๕ ขันธ์ แล้วแบกเอาไป   แบกเข้าไปเฮอะ  เอ้าหนักเข้าๆ  หลุดออกมาอีก ๕ ขันธ์แล้ว  เป็น ๒๐ ขันธ์แล้ว  นานๆ หลายๆ ปีเข้า  หลุดออกมาอีก ๕ ขันธ์ แล้วเป็น ๒๕ ขันธ์    นานๆ หลุดออกมาอีก ๕ ขันธ์แล้ว เอ้าเป็น ๓๐ ขันธ์ ดังนี้แหละ    บางคนแบก ถึง ๔๐-๕๐-๖๐-๗๐-๘๐-๙๐   บางคนถึง ๑๐๐ ขันธ์   สมภารแบกตั้ง ๑,๐๐๐ ขันธ์เชียวนา ไม่ใช่น้อยๆ  นั่นอวดดีล่ะ   ถ้าอวดดีอย่างนี้ต้องหนักมาก เขาจึงได้ชื่อว่าสมภาร   สัมภาระ แปลว่าหนักพร้อม   หนักรอบตัว  พ่อบ้านแม่บ้าน พ่อครัวแม่ครัว ก็เหมือนกัน หนักใหญ่อีกเหมือนกัน   หนักรอบอีกเหมือนกัน  เพราะแบกขันธ์ทั้งนั้น   ที่ทุกข์ยากลำบากกันหนักหนา  ทีเดียว  เพราะแบกขันธ์เหล่านี้แหละต้องปลูกบ้านเป็นหย่อมๆ เป็นหลังเป็นพืดไป   นั่นเพราะอะไร  บริหารขันธ์แบกขันธ์ทั้งนั้น แบกภาระที่หนักทั้งนั้น  ไม่ใช่เล็กน้อย  ไม่ใช่พอดีพอร้าย  เพราะเหตุดังนั้น  การแบกภาระของหนักนี่แหละ   ถ้าปล่อยไม่ได้วางไม่ได้ละก้อ เป็นทุกข์หนักทีเดียว    บุคคลผู้แบกของหนักไป บุคคลผู้แบกขันธ์ ๕ ที่หนักไป  ถ้าว่าปล่อยวางขันธ์ ๕ ไม่ได้ ก็เป็นทุกข์แท้ๆ    ถ้าปล่อยวางขันธ์ ๕ เสียได้ก็เป็นสุขแท้ๆ เหมือนกัน   ตรงกันข้ามอย่างนี้ แต่ว่า วิธีปล่อยขันธ์ ๕ ไม่ใช่ของเล็กน้อย   ไม่ใช่เป็นของปล่อยง่าย   ถ้าปล่อยไม่ได้ ก็เป็นทุกข์   ปล่อยได้ก็เป็นสุข  แต่ขันธ์ ๕ จริงๆ เราก็ไม่รู้จักมันเสียแล้วนะ   ปล่อยมันอย่างไร  รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณน่ะ เอาเถอะ  แก่เฒ่าอยู่วัดอยู่วาไปตามกัน   บวชแล้วก็ตาม ไม่บวชก็ตาม   ถามจริงๆ เถอะว่า รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ จริงๆ น่ะคืออะไร   เอาละอึกอักกันทีเดียว  ไม่เข้าใจตัวของตัวแท้ๆ  ไม่เข้าใจ   รูปน่ะคือร่างกาย ประกอบด้วยธาตุทั้ง ๔ ดิน น้ำ ลม ไฟ ผสมกันอยู่นี้   ถ้าว่าแยกออกไปก็เป็น ๒๘  มหาภูตรูป ๔  อุปาทายรูป ๒๔  เป็นรูป ๒๘ ประการดังนี้   นี่แหละมีรูปเท่านี้  เป็นเบญจขันธ์นี้   รูป ๒๘ เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ นามขันธ์ ๔ โดยย่อ สังขาร ๓ วิญญาณ ๖    เวทนา ความรู้สึก  สัญญา ความจำ  สังขาร ความคิด  วิญญาณ ความรู้  เป็นดวงสีต่างๆ กัน ส่วนเวทนาก็เป็นดวง  ถ้าสุขเวทนาก็ใส  ถ้าทุกขเวทนาก็ขุ่น  ดังนี้ เป็นดวงๆ ดังนี้  สัญญา ความจำก็เป็นดวงเหมือนกัน  เป็นดวงต่างกัน ดีชั่วหยาบละเอียดเลวประณีต   สังขาร ความคิดดีคิดชั่ว คิดไม่ดีไม่ชั่ว นี่ก็เป็นดวงอีกเหมือนกัน   วิญญาณ ความรู้  ความรู้ก็เป็นดวงอีกเหมือนกัน   ต้องรู้จักพวกนี้  ให้เห็น พวกนี้เสียก่อน  ให้เห็นขันธ์ทั้ง ๕ เสียก่อน ให้เป็นปฏิบัติ จากคุณ : สมถะ - [ 9 ต.ค. 49 10:27:31 ]

ความคิดเห็นที่ 82 ที่แสดงแล้วนั่นเป็นปริยัติ   ถ้าปฏิบัติ ต้องเห็น   เห็นขันธ์ทั้ง ๕ นั่น   รูปเป็นดังนั้นโตเล็กเท่านั้น  สัณฐานอย่างนั้น เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ   เมื่อเห็นเบญจขันธ์ทั้ง ๕ แล้ว  ก็ดูความจริงของมัน  ขันธ์ ๕ เหล่านี้น่ะ ถ้าแม้ว่า ขืนไปยึดถือมันเข้าไว้ละก้อ เป็นทุกข์   ท่านถึงได้วางตำราเอาไว้ว่า  ปญฺจุปาทานกฺขนฺธา ทุกฺขา ยึดถือมั่นในเบญจขันธ์ ๕ นั่นเป็นทุกข์   ถ้าหากว่าปล่อยเบญจขันธ์ ๕ เสียได้ก็เป็นสุข   แต่ว่าปล่อยไม่ใช่ได้ง่าย  ปล่อยไม่ได้ง่ายเหมือนอะไร   ปล่อยไม่เป็น   ถ้าปล่อยเป็นปล่อยได้ง่าย   ปล่อยไม่เป็นปล่อยได้ยาก  ปล่อยไม่เป็นเหมือนอะไร  เหมือนเด็กๆ กำไฟเข้าไว้  ยิ่งร้อนหนักเข้า   ยิ่งกำหนักแน่นหนักเข้า  ร้องใจหายใจคว่ำก็ร้องไป  ปล่อยไม่เป็น   คลายมือไม่เป็น   ถ่านก้อนที่กำเข้าไว้น่ะ  เมื่อเด็กกำเอาเข้าไว้แล้ว  กำเสียดับเลยทีเดียว  กำเสียมิดทีเดียว  มือก็ไหม้  เข้าไปรูหนึ่งแล้ว   นั่นเพราะอะไร เด็กมันปล่อยถ่านไฟไม่เป็น  ปล่อยไม่เป็นหรือมันไม่ปล่อย  ปล่อยไม่เป็นจริงๆ  ถ้าปล่อยเป็นมันก็ปล่อยเหมือนกัน     เหมือนพวกเรานี่แหละยึดมั่นเอาเบญจขันธ์ทั้ง ๕ เข้าไว้  ปล่อยไม่เป็น   ไม่รู้จะปล่อยท่าไหน   วางท่าไหนก็ไม่รู้  วางไม่ออก ปล่อยไม่ออก   ปล่อยไม่เป็น วางไม่เป็น หรือปล่อยไม่ได้ วางไม่ได้   ไอ้ที่ปล่อยไม่ได้วางไม่ได้  อีกพวกหนึ่ง    ไอ้ที่ปล่อยไม่เป็นน่ะพวกหนึ่ง ปล่อยไม่ได้วางไม่ได้น่ะ รู้แล้วว่าปล่อยเท่านั้นวางเท่านั้น   ไม่ยอมปล่อย ไม่อยากปล่อย   เพราะอะไร เสียดายมัน  นั่นอีกพวกหนึ่ง  ไม่อยากปล่อยขันธ์ ๕ อยากจะได้ขันธ์ ๕ ให้มากขึ้น นั่นพวกหนึ่ง ไอ้ที่ปล่อยไม่เป็นน่ะพวกหนึ่ง   ไม่ได้เล่าเรียนศึกษา  ไม่ได้ฟังธรรมของสัตบุรุษ   ไม่ได้ฝึกฝนใจในธรรมของสัตบุรุษ   ไม่ได้ฟังธรรมของพระพุทธเจ้า   ไม่ได้ฝึกฝนใจในธรรมของพระพุทธเจ้า  ไอ้พวกนั้นปล่อยไม่เป็น   ไอ้พวกที่ได้ฟังแล้วจะปล่อยก็เป็น แต่ว่าเสียดายไม่ยอมปล่อย    อีกพวกหนึ่งตั้งใจปล่อยจริงๆ   แต่ปล่อยไม่ได้  ไอ้ที่ไม่อยากปล่อยน่ะ เหมือนอะไรล่ะ   เหมือนพรานวางเบ็ด   เมื่อปลาติดเบ็ดแล้ว  ถ้าปลาตัวเล็กๆ พอจะปลดปล่อยได้   ถ้าปลาถึงขนาดเข้าปล่อยไม่ได้  เสียดาย   ต้องใส่เรือของตัวไป  ไอ้อยากปล่อยแต่ปล่อยไม่ได้น่ะเหมือนอะไร   เหมือนนกติดแร้ว  อยากปล่อย  แต่เครื่องติดมันมี  มันมีเหมือนอะไรล่ะ   นี่แหละเหมือนอย่างเราครองเรือน  อย่างนี้แหละ  อยากจะปล่อยมัน  แต่ว่าเครื่องติดมันมีเลยปล่อยไม่ได้ เสียดาย   มันปล่อยไม่ได้   มันติดอยู่ดังนั้นแหละ   ปล่อยไม่ถนัด  เพราะเหตุฉะนี้แหละเบญจขันธ์ทั้ง ๕ ไม่ใช่เป็นของพอดีพอร้าย  ต้องถอดกัน   ไม่ถอด ปล่อยไม่ไ จากคุณ : สมถะ - [ 9 ต.ค. 49 10:28:00 ]

ความคิดเห็นที่ 83 วิธีถอดเบญจขันธ์เบื้องต้นต้องสำรวม   ที่จะสำรวมน่ะ  ต้องพิจารณาเบญจขันธ์ทั้ง ๕ เสียก่อนว่าเป็นของไม่ดีไม่งาม  เป็นของไม่ดีไม่งามนะ  เป็นของหนักจริงๆ นะ   รู้ว่าเป็นของหนักแล้ว   เริ่มต้นทีเดียว  เมื่อเห็นว่าหนักละก็เริ่มต้นสำรวม ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เลยทีเดียว   สำรวมระวังไว้ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ในเวลาที่รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์ มากระทบ   คอยระวังไว้สำรวมไว้ให้ดี   เมื่อระวังให้ดีแล้วสละความยินดียินร้ายไม่ให้มากระทบ  ไม่ให้ความชอบความไม่ชอบซึ่งเป็นกิเลสหยาบเข้ามากระทบได้   สละเสีย เมื่อสละเช่นนั้น   ถ้าว่าเกียจคร้านไม่ได้นะ  ต้องหมั่นขยันทีเดียว  ต้องมีความเชื่อมั่นว่าปล่อยได้จริง  แล้วขยันหมั่นเพียรจริงๆ  นั่นแหละจึงจะปล่อยได้   ถ้าไม่สำรวมระวังปล่อยพลั้งเผลอละก้อ เหมือนดังคนเกียจคร้านมีปัญญาเลวทราม  ก็ต้องรัดรึงตรึงตราอยู่ในเบญจขันธ์ทั้ง ๕   ก็บุคคลมีศรัทธา มีความเพียรดี มีความเพียรหมั่นขยัน  กลั่นกล้านั้นแหละอาจปล่อยขันธ์ ๕ ได้ล่ะ   แต่ว่าวิธีจะปล่อย ท่านชี้แจงแสดงย่อยออกไปเป็นตำรับตำราออกไปเป็นส่วนๆ   ให้เป็นตำรับตำราออกไปว่า  จกฺขุนา สํวโร สาธุ สำรวมตาได้ยังประโยชน์ให้สำเร็จ ยังประโยชน์ให้สำเร็จ   อย่างไร  ความติดมั่นในรูปารมณ์ก็ไม่มี สำรวมหูได้ยังประโยชน์ให้สำเร็จ  สำเร็จอย่างไร   ความติดมั่นในสัททารมณ์ก็ไม่มี  หยุดไปได้    สำรวมจมูกได้ ความติดมั่นถือมั่นในกลิ่นก็ไม่มี  หลุดไปได้    สำรวมในลิ้นได้ ก็ไม่ติดในรส   สำรวมในกายได้ ความสัมผัสเย็นร้อนอ่อนแข็ง ก็หลุดไป   ยังประโยชน์ให้สำเร็จดังนี้   เมื่อสำรวมกายได้ สัมผัสก็หลุดไป  สำรวมวาจาได้ ที่จะมีโทษทางวาจาก็ไม่มี  หลุดไป สำรวมใจได้   โทษทางใจก็ไม่มี ยังประโยชน์ให้สำเร็จเป็นชั้นๆ ไป ดังนี้    ความสำรวมทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ นั้นแหละ ทั้ง ๖ อย่างสำรวมได้แล้ว ก็ยังประโยชน์ให้สำเร็จได้ทั้งหมด   ปรากฏว่าผู้ศึกษาพระธรรมวินัยต้องเป็นผู้มีหลักมีเกณฑ์อย่างนี้  เมื่อมีหลักมีเกณฑ์อย่างนี้แล้ว   ได้ชื่อว่าสำรวมดีในสิ่งทั้ง ๖ ประการ คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ สำรวมใจดีแล้วหลุดพ้นจากทุกข์ทั้งปวงได้จริงๆ นะ จากคุณ : สมถะ - [ 9 ต.ค. 49 10:28:22 ]

ความคิดเห็นที่ 84 เขาทำกันอย่างไร   ต้องทำใจให้หยุดนิ่งอยู่ศูนย์กลางกายมนุษย์ที่เคยแสดงอยู่เสมอๆ   เข้าสิบเข้าศูนย์ให้ดี  ศูนย์กลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายมนุษย์   ใสบริสุทธิ์เท่าฟองไข่แดงของไก่   พอหยุดนิ่งก็เข้ากลางของกลางๆๆๆๆๆ เป็นลำดับไป   เมื่อเข้ากลางของกลางเป็นลำดับ  จนกระทั่งถึงดวงศีล ดวงสมาธิ ดวงปัญญา ดวงวิมุตติ ดวงวิมุตติญาณทัสสนะ เข้าถึงกายมนุษย์ละเอียด  กายมนุษย์หยาบหลุด หยุดอยู่ศูนย์กลางของธรรมที่ทำให้เป็นกายมนุษย์ละเอียด   ถูกส่วนเข้า  เข้ากลางของกลาง   หยุดเรื่อยไป  ถูกส่วนเข้า ก็ถึงดวงศีล สมาธิ ปัญญา วิมุตติ วิมุตติญาณทัสสนะ เข้าถึงกายทิพย์ กายมนุษย์ละเอียดก็หลุดไป เข้าถึงกายทิพย์ละเอียด กายทิพย์หยาบก็หลุดไป   เข้าถึงกายรูปพรหม กายทิพย์ละเอียดก็หลุดไป เข้าถึงกายรูปพรหมละเอียด  กายรูปพรหมหยาบหลุดไป เข้าถึงกายอรูปพรหม  กายรูปพรหมละเอียดหลุดไป เข้าถึงกายอรูปพรหมละเอียด กายอรูปพรหมหยาบหลุดไป เข้าถึงกายธรรม กายอรูปพรหมละเอียดหลุดไป นี่หลุดไป ๘ กายแล้ว เข้าถึงกายธรรมโคตรภูละเอียด กายธรรมโคตรภูหยาบก็หลุดไป เข้าถึงกายธรรมพระโสดาบันหยาบ กายธรรมโคตรภูละเอียดหลุดไป เข้าถึงกายธรรมพระโสดาละเอียด กายพระโสดาหยาบก็หลุดไป เข้าถึงกายธรรมพระสกทาคาหยาบ กายพระโสดาละเอียดก็หลุดไป เข้าถึงกายธรรมพระสกทาคาละเอียด กายพระสกทาคาหยาบก็หลุดไป เข้าถึงกายธรรมพระอนาคาหยาบ กายพระสกทาคาละเอียดก็หลุดไป เข้าถึงกายธรรมพระอนาคาละเอียด กายพระอนาคาหยาบก็หลุดไป เข้าถึงกายพระอรหัตหยาบหรือพระอรหัตตมรรค   กายพระอนาคาละเอียดก็หลุดไป เข้าถึงกายพระอรหัตละเอียดหรืออรหัตตผล กายพระอรหัตหยาบหรืออรหัตตมรรคก็หลุดไป พอเข้าถึงอรหัตตผล เรียกว่า วิมุตติญาณทัสสนะ   เรียกว่าเข้าถึงวิราคธาตุวิราคธรรมจริงๆ  หลุดจากธรรมที่ปะปนด้วยกิเลส  สราคธาตุสราคธรรม หลุดหมด เบญจขันธ์ทั้ง ๕ ขันธ์ ๕ ของมนุษย์  ขันธ์ ๕ ของกายมนุษย์ละเอียด เมื่อเข้าถึงกายทิพย์-กายทิพย์ละเอียดแล้ว ก็หลุด ขันธ์ ๕ ของกายทิพย์-กายทิพย์ละเอียด เมื่อเข้าถึงกายรูปพรหม-รูปพรหมละเอียด ก็หลุด, ขันธ์ ๕ กายของรูปพรหม-รูปพรหมละเอียด  เข้าถึงอรูปพรหม-อรูปพรหมละเอียด ก็หลุด, หลุดหมด หลุดเป็นชั้นๆ ไป ขันธ์ ๕ ของกายอรูปพรหม-อรูปพรหมละเอียด ถึงกายธรรมเสียแล้ว ก็หลุด, ถึง กายธรรมพระโสดา ขันธ์ ๕ ของกายธรรมโคตรภูหยาบ-โคตรภูละเอียด หลุด, เข้าถึงกายธรรมพระสกทาคาแล้ว กายธรรมของโสดา-โสดาละเอียดหลุด, เข้าถึงกายธรรมของ พระอนาคาหยาบ-อนาคาละเอียดแล้ว กายธรรมของพระสกทาคาหยาบ-สกทาคาละเอียด หลุดออกไปเช่นนี้ เป็นชั้นๆ เช่นนี้เรียกว่ารู้จักสำรวมถูกส่วนเข้าแล้วหลุดเป็นชั้นๆ ไปดังนี้ เมื่อหลุดออกไปได้แล้วเห็นว่าหลุดจริงๆ ไม่ใช่หลุดเล่นๆ ถ้าว่าโดยย่อแล้วละก็ พอถึง กายธรรมหยาบละเอียดเท่านั้นไปนิพพานได้แล้ว แต่ว่าหลุดดังนี้เป็นตทังควิมุตติ ประเดี๋ยวก็ กลับมาอีก พอหลุดแค่พระโสดา นั่นเป็นโลกุตตระ ข้ามขึ้นจากโลกได้แล้ว เป็นอริยบุคคลแล้ว แต่ว่าไม่พ้นจากไตรวัฏฏ์ ต้องอาศัยไตรวัฏฏ์ เพราะยังไปนิพพานไม่ได้ ต้องอาศัยกามภพ รูปภพอยู่ แต่ว่าอาศัยอยู่แต่เปลือกนอก ข้างในล่อนจากเปลือกนอกเสียแล้ว อย่างนั้นก็พอ ใช้ได้ แต่ว่ายังไม่ถึงที่สุด ต้องถึงที่สุดคือพระอรหัตตผลนั่นแหละจึงจะพ้นขาดเด็ดเป็น วิราคธาตุวิราคธรรมจริงๆ หลุดได้จริงๆ เช่นนี้ อย่างนี้เอาตัวรอดได้ อย่างนี้ เมื่อรู้จักหลัก ความหลุดพ้นเช่นนี้แล้วก็ตั้งใจให้แน่วแน่ ต้องมีความสำรวมเบื้องต้น ที่ท่านได้ชี้แจงแสดงไว้ใน อารมณ์ที่ไม่งาม แล้วสำรวมระวังให้ดี รู้จักประมาณในการบริโภคอาหาร มีความเพียร มีศรัทธา กล้าหาญไม่ย่อท้อ นั่นแหละคงจะไปถึงที่สุดได้ ทว่าย่อท้อเสียแล้วถึงที่สุดไม่ได้ง่าย ให้เข้าใจ หลักอันนี้ หลักที่แสดงแล้ว ที่แสดงในทางขันธ์ ๕ เป็นของหนักแล้ว คิดสละขันธ์ ๕ นั่นได้ ด้วยความสำรวมระวัง นี้เป็นทางปริยัติ เป็นลำดับไปจนเข้าถึงถอดกายเป็นชั้นๆ ออกไปแล้ว จนกระทั่งถึงพระอรหัต ถึงวิราคธาตุวิราคธรรม กายพระอรหัตหยาบ-พระอรหัตละเอียดนั้น ในแนวนั้นเป็นทางปฏิบัติ ปฏิเวธก็เป็นชั้นๆ เคยแสดงแล้ว จากคุณ : สมถะ - [ 9 ต.ค. 49 10:28:54 ]

ความคิดเห็นที่ 85 กายมนุษย์เมื่อปฏิบัติถูกส่วนเข้าแล้วเห็นกายมนุษย์ละเอียด นั่นเป็นนิโรธ เป็น ปฏิเวธ รู้แจ้งแทงตลอดของกายมนุษย์ เมื่อกายมนุษย์ละเอียดเข้าถึงกายทิพย์ ก็เป็นปฏิเวธ ของกายมนุษย์ละเอียด กายทิพย์เมื่อเข้าถึงกายทิพย์ละเอียด ก็เป็นปฏิเวธของกายทิพย์ รู้จักกายทิพย์ละเอียดแล้ว เมื่อกายทิพย์ละเอียดเข้าถึงกายรูปพรหม ก็เป็นปฏิเวธของ กายทิพย์ละเอียด, กายรูปพรหมเข้าถึงกายรูปพรหมละเอียด ก็เป็นปฏิเวธของกายรูปพรหม, กายรูปพรหมละเอียดเข้าถึงกายอรูปพรหม ก็เป็นปฏิเวธของกายรูปพรหมละเอียด, กายอรูปพรหมหยาบเห็นกายอรูปพรหมละเอียด ก็เป็นปฏิเวธของกายอรูปพรหมหยาบ, กายอรูปพรหมละเอียดเห็นกายธรรม ก็เป็นปฏิเวธของกายอรูปพรหมละเอียด, กายธรรมเห็นกาย ธรรมละเอียด ก็เป็นปฏิเวธของกายธรรมหยาบ, กายธรรมละเอียดเห็นกายธรรมพระโสดา ก็เป็นปฏิเวธของกายธรรมละเอียด, กายธรรมพระโสดาเห็นกายธรรมพระโสดาละเอียด ก็เป็นปฏิเวธของกายธรรมพระโสดาหยาบ, เมื่อกายธรรมของพระโสดาละเอียดเห็นกายธรรม ของพระสกทาคา ก็เป็นปฏิเวธของกายธรรมพระโสดาละเอียด, กายธรรมพระสกทาคาเห็นกายธรรมละเอียดของพระสกทาคาเอง ก็เป็นปฏิเวธของกายธรรมพระสกทาคา, กายธรรมละเอียดของพระสกทาคาเห็นกายธรรมพระอนาคาหยาบ ก็เป็นปฏิเวธของกายธรรมพระสกทาคาละเอียด, กายธรรมพระอนาคาเห็นกายธรรมละเอียดของพระอนาคาเอง ก็เป็นปฏิเวธของกายธรรมพระอนาคา, กายธรรมของพระอนาคาละเอียดเห็นกายธรรมของพระอรหัต ก็เป็นปฏิเวธของกายธรรมพระอนาคาละเอียด, กายธรรมของพระอรหัตหยาบหรืออรหัตตมรรคเข้าถึงกายธรรมของพระอรหัตละเอียดหรือพระอรหัตตผล ก็เป็นปฏิเวธของกายธรรมพระอรหัต นี่ปริยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวธ เป็นมาลำดับอย่างนี้ เมื่อรู้จักหลักดังนี้ละก็ การเล่าเรียนในทางพุทธศาสนา การแสดงก็ดี การสดับตรับฟังก็ดี ให้รู้จักทางปริยัติ ทาง ปฏิบัติ ทางปฏิเวธ จึงจะเอาตัวรอดได้ ถ้ารู้จักแต่เพียงทางปริยัติ ยังข้องขัดอยู่ในทางปฏิบัติ ต้องให้เข้าถึงทางปฏิบัติ ยังข้องขัดอยู่ในทางปฏิเวธ ให้เข้าถึงทางปฏิเวธนั่นแหละจึงจะเอาตัว รอดได้ ด้วยประการดังนี้ ที่ได้ชี้แจงแสดงมานี้ตามวาระพระบาลี คลี่ความเป็นสยามภาษาตามมตยาธิบาย พอสมควรแก่เวลา เอเตน สจฺจวชฺเชน ด้วยอำนาจความสัตย์ที่ได้อ้างธรรมปฏิบัติตั้งแต่ต้น จนอวสานนี้ สทา โสตฺถี ภวนฺตุ เต ขอความสุขสวัสดีจงบังเกิดแก่ท่านทั้งหลาย บรรดา มาสโมสรในสถานที่นี้ทุกถ้วนหน้า อาตมภาพชี้แจงแสดงมาพอสมควรแก่เวลา สมมติว่ายุติ ธรรมีกถาโดยอรรถนิยมความด้วยเพียงเท่านี้ เอวํ ก็มีด้วยประการฉะนี้. จากคุณ : สมถะ - [ 9 ต.ค. 49 10:29:38 ]

ความคิดเห็นที่ 86 ขอบคุณ ท่านสมถะครับ --ถ้าตามที่เห็นในความเห็นที่ 81 ย่อหน้าที่ 4 (สุดท้าย)  เห็น ขันธ์5 แต่ละอย่างเป็นดวงๆ  ใช่ไหมครับ - ส่วนการปล่อยวาง  ก็ปล่อยกายอื่นๆ  เข้าสู่กายธรรมอรหันต์ผล  ตามความเห็นที่ 85 -- คิดว่าต่างจากวิธี  ที่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในจิต ในขณะนั้น เห็นว่า เกิด-ดับ ตลอดเวลา เห็นว่าเป็นอนิจจัง  ทุกขัง  อนัตตา  นะครับ ขอบคุณที่กรุณาทำให้ทราบชัดเจนครับ ขอให้ท่านเจริญในธรรมที่พระบรมศาสดาได้ตรัสไว้ดีแล้ว  ถึงที่สุดแห่งทุกข์ ครับ จากคุณ : วงกลม - [ 9 ต.ค. 49 11:15:21 ]

ความคิดเห็นที่ 87 คุณสมถะ ครับ คุณจะเป็นใครก็ตาม คุณจะเข้าถึง หรือยังไม่ถึงก็ตาม แต่ ผมเห็นด้วยกับคุณทั้งหมดครับ จากคุณ : p_warat - [ 9 ต.ค. 49 22:35:35 ]