ความคิดเห็นที่ 1 หัวกระทู้ว่า : วิชชาธรรมกายช่วยให้ผู้ปฏิบัติเข้าถึงมรรคผลนิพพานได้จริง เนื้อความ : <สำหรับผู้ที่เห็นด้วยกับหัวข้อกระทู้> อยากทราบวิธีการ/เหตุผล หรือแนวความคิดหลักที่วิชชาธรรมกายสามารถช่วยให้ ผู้ปฏิบัติบรรลุมรรคผลนิพพานได้จริง <สำหรับผู้ที่ไม่เห็นด้วยกับหัวข้อกระทู้> อยากให้ช่วยแสดงความคิดเห็นว่า ต้องทำอย่างไร/ปรับปรุงเปลี่ยนแปลง แก้ไขอย่างไรบ้าง วิชชาธรรมกายจึงจะช่วยให้ผู้ปฏิบัติบรรลุมรรคผลนิพพานได้จริง หรือผู้ปฏิบัติตามวิชชา ธรรมกายต้องปฏิบัติตัวหรือทำอย่างไรเพิ่มเติมจึงจะบรรลุมรรคผลนิพพานได้จริง เอาเฉพาะเรื่องวิชชาธรรมกายอย่างเดียวนะครับ ไม่เอาตัวบุคคลหรือพฤติกรรมวัดธรรมกาย ขอขอบคุณผู้ร่วมแสดงความคิดเห็นทุกท่านล่วงหน้า ขอให้เจริญยิ่งๆขึ้นในธรรม จากคุณ : WhiteSpirit - [20 พ.ค. 2542 01:36:57] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:04:52 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ทุกวิชาก็สามารถทำให้คนสำเร็จมรรคผลได้ละครับ เพราะว่ามีต้นกำเนิดจากแหล่งเดียวกัน เพียงแต่ต่างกันที่วิธีการปฏิบัติ อย่าไปใส่ใจเลยครับว่าทำแล้วจะสำเร็จหรือไม่อยู่ที่ว่ามีความตั้งใจจริงที่จะปฏิบัติหรือเปล่า เหมือนกับการรับประทานอาหารแล้วไม่ครบแร่ธาตุที่เพียงพอยังต้องหาอาหารเสริมเข้าไป เราก็เลือกเอาว่าจะทานแบบเป็นเม็ดหรือแบบที่เป็นผลไม้ละครับเพียงแต่ว่าเราจะทานติดต่อกันเป็นประจำหรือไม่ หากเรามีความตั้งใจจริงไม่ต้องฝึกวิชาอะไรก็สำเร็จทั้งนั้นละครับรักษาศีล5ให้ดีไม่ให้ขาดก็สำเร็จแล้วครับ ว่าแต่ปฏิบัติวิชาธรรมกายทุกวันแล้วไม่รักษาศีล5จะสำเร็จไหมละครับ ขอถามหน่อยตัวเราที่ทราบตัวเราเองละครับว่าเราสำเร็จหรือไม่ กินแต่อาหารเสริมแล้วไม่ทานอาหารหลักให้ครบหมู่แล้วร่างกายจะแข็งแรงเติบโตได้ยังไง โดยคุณ : พรชัย - [20 พ.ค. 2542 03:37:01] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:07:10 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มักกะลีผลนะมีเยอะแยะที่วัด ส่วนนิพพานก็ไปมาบ่อยๆ โดยคุณ : ทำมาโกย - [20 พ.ค. 2542 06:12:52] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:08:43 ]

ความคิดเห็นที่ 4 วิชาธรรมกาย เป็นวิชาจริงวิชาหนึ่งของศาสนา (เฉพาะวิชานะครับ อย่างอื่นไม่เกี่ยว) การปฏิบัติสมาธิของวิชาธรรมก็รวม ๆ เอามาจากกรรมฐาน 40 เช่น การเพ่งลูกแก้ว เป็น อาโลกสิณ เป็นต้น ปฏิบัติแล้วสมารถทรงฌาน 4 ได้เหมือน ๆ วิชาอื่น ๆ และสามารถเป็นแนวทางในการฝึกวิชาสาม อภิญญาหก ในอนาคตได้ ถ้าผู้ปฏิบัติไม่หลงติดในนิมิตแห่งธรรมกาย แล้วเดินมรรคเข้าสู่วิปัสสนาญาณ ก็จะสามารถตัดกิเลสเพื่อการบรรลุเป็นขั้น ๆ ไปได้ แต่นอกจากหลวงพ่อสดแล้วจะมีสักกี่รายกันหนอ ที่ก้าวข้ามหลุมฝากแห่งนิมิตนี้ไปได้ ขอยืนยันว่าตัววิชาเป็นของจริง สามารถบรรลุนิพพานได้จริง ถ้าปฏิบัติได้อย่างถูกทาง โดยคุณ : ธุลีดิน - [20 พ.ค. 2542 07:06:09] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:09:44 ]

ความคิดเห็นที่ 5 คงพูดกันลอยๆ ด้วยความรู้สึกไม่ได้หรอกครับ น่าจะต้องกล่าวตั้งแต่ว่า หลักวิชชาธรรมกายที่ดวง เห็น จำ คิด รู้ ซ้อนเข้าที่ศูนย์กลางกาย แล้วเกิดดวงธัมมานุปัสสนาสติปัฏฐาน เกิดรูปนิมิตไปตามลำดับจนถึงกายพระอรหัตละเอียดนั้น คืออะไรกันแน่ หลวงพ่อวัดปากน้ำ ท่านแยกสมถะกับวิปัสสนาด้วยระดับของรูปนิมิต ถือว่าตั้งแต่ดวงปฐมมรรค เริ่มกายมนุษย์ กายรูปพรหม กายอรูปพรหม พวกนี้เป็นสมถะ แต่เริ่มตั้งแต่กายโคตรภูไปถึงกายพระอรหัตละเอียด เป็นวิปัสสนา แล้วระบุตอนท้ายด้วยว่า ถึงความสิ้นกิเลสที่ตรงนั้น ในขั้นต้นจะเป็นอย่างที่คุณธุลีดินกล่าว คือเป็นสมถะประเภทอาโลกกสิณ แต่นับแต่กายโคตรภู ก็ไม่เห็นว่าจะต่างจากกายเบื้องต้นอย่างไร นอกจากใหญ่มากขึ้น ใสมากขึ้น ไม่มีส่วนใดเกี่ยวกับการเจริญมหาสติปัฏฐานเลยครับ วิชชาธรรมกายเป็นสมถะ หากวางนิมิต เอาจิตที่สงบแล้วนั้นมาเจริญสติปัฏฐาน อย่างนี้ถึงมรรคผลนิพพานได้ครับ แต่ถึงเพราะสติปัฏฐานของพระพุทธเจ้า ไม่ใช่ถึงเพราะวิชชาธรรมกายของหลวงพ่อวัดปากน้ำ แต่หากเดินจนครบ 18 กายแล้วคิดว่าบรรลุพระอรหันต์โดยไม่ได้เจริญสติปัฏฐาน หรือคิดว่าการเดินกายโคตรภูจนถึงกายพระอรหัต คือการเจริญสติปัฏฐาน อันนั้นไม่มีทางถึงมรรคผลนิพพานครับ เครื่องยืนยันอันหนึ่งที่ว่าผู้ฝึกวิชชานี้ไปไม่ถึงมรรคผลนิพพาน ก็คือทิฏฐิที่ว่า นิพพานเป็นอัตตา น่ะครับ ถ้าทำถูก เดินถูก ความเห็นจะผิดไปขนาดนั้นได้อย่างไรกัน โดยคุณ : สันตินันท์ - [20 พ.ค. 2542 08:05:06] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:10:42 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หากกล่าวตามคุณธุลีดิน วันหนึ่งใครบอกว่า ขอยืนยัน ว่าทำตามแนวศาสนาทุกศาสนา สามารถไปถึงนิพพานได้หมด นิพพานของพุทธก็คงมีความคลุมเครือ เพราะหาแกนอ้างอิงที่แน่ชัดไม่ได้ แนวทางของแต่ละศาสนา แต่ละลัทธิ มีความผิดแผกแตกต่างกันแบบเหนือกับใต้ มิแปลหรือว่าเดินทางลงใต้ ก็ถึงเชียงใหม่เหมือนเดินทางขึ้นเหนือ ทุกวันนี้ก็มีผู้เชื่อมากมาย ด้วยความอยากเห็นทุกศาสนาเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน คือเชื่อว่าทุกศาสนาพาไปถึงที่หมายเดียวกัน ทุกลัทธิมีเป้าสุดท้ายเป็นหนึ่ง หากเชื่อเช่นนี้อย่างหนักแน่น เราอาจเลือกทางที่ง่ายดาย เช่นมีศรัทธาในพระศาสดาอย่างเดียว หรืออาจเชื่อแบบพวกที่ฆ่าตัวตายตามดาวหางไปก็ยังได้ ประเด็นทางศาสนาเป็นสิ่งลึกซึ้ง หากเชื่อตามกันโดยไม่มีพระคัมภีร์เป็นแกนอ้างอิง หรือมีพระคัมภีร์เป็นแกนอ้างอิงแต่ไม่ศึกษาถ่องแท้แยบคาย พอยกใครขึ้นเป็นพระอรหันต์ ท่านพูดอะไรเราก็ต้องเชื่อหมด หากเชื่อตามวิชชาธรรมกายของหลวงพ่อสด ต้องเห็นพระหน้าตักเท่านั้นเท่านี้ ต้องผ่านกายละเอียดสารพัดชนิด เราคงต้องลบพระสูตรออกไปมากมาย เช่นพาหิยสูตร ที่ท่านพาหิยะบรรลุมรรคผลสูงสุดด้วยการเพ่งตามพระธรรมเทศนาว่าเห็นสักแต่เห็น ได้ยินสักแต่ได้ยิน อย่ายึดมั่นเป็นตัวตน หรืออีกสูตรหนึ่ง ที่ผู้กำลังปลงผมบวชเป็นสามเณร ท่านพิจารณาว่าเส้นผมถูกโกนหลุดจากศีรษะนั้นกลายเป็นอื่น เป็นของนอกกายอันเป็นที่ตั้งอัตตา ก็แปลว่าเดิมที่เคยตั้งอยู่ในกายเป็นอนัตตาเช่นกัน แล้วบรรลุมรรคผลขั้นสูงสุดเช่นกัน หลักฐานอันเป็นตัวบุคคลเหล่านี้ไม่ผ่านการเห็นดวงธรรมกายหรืออะไรมาก่อนทั้งสิ้น มีแต่ใจที่ทิ้งอุปาทานในอัตตา อุปาทานในขันธ์ 5 อย่างเดียว และดูแล้วตามหลักของธรรมกาย ก็เชื่อว่ากายสัตว์ เปรต อสุรกาย มนุษย์ เทวดา พรหม และอรหันต์นั้น มีอยู่แล้วในสภาพทิพย์ภายในของเราทุกคน ซึ่งนี่ก็ขัดแย้งอย่างยิ่งกับพระไตรปิฎก ที่กล่าวว่าจะเป็นภพเป็นภูมิไหนนั้น มีกรรมเช่นอาจิณณกรรมหรืออาสันนกรรมที่ปฏิรูปเป็นชนกกรรมเหวี่ยงไป กรรมที่นำเกิดนั้นส่งผลเป็นวิบากจิตที่เรียก "ภวังคจิต" มีได้ชนิดเดียว หนึ่งเดียวตลอดภพตลอดชาติ ไม่ใช่ว่าปรับเปลี่ยนกันได้ตามความละเอียดของการเพ่งภาวนาเลย เช่นเราเป็นมนุษย์ ก็มีภวังคจิตฝ่ายกุศลที่นำมาเกิดเป็นมนุษย์ หากอยู่เฉยๆโดยปราศจากนิวรณ์ ก็จะมีความเป็นสุขอยู่ในภายใน แต่หากมีภวังคจิตฝ่ายอกุศลเสียแล้ว เกิดเป็นสัตว์ เปรต อสุรกายเสียแล้ว ก็ไม่มีทางเป็นสุขแบบเดียวกับที่มนุษย์รู้สึกได้เลย นี่แหละครับ เมื่อวิชชานั้นผิดเพี้ยน แล้วมากล่าวตู่ว่าเป็นทางถูกทางตรงของพุทธ ก็จะปรับประยุกต์เข้ากับอะไรต่ออะไรไม่ได้หลายอย่าง ต้องแก้ต่าง แก้เกี้ยวกันสารพัด เอาทางถูกทางตรงดีกว่า จะเห็นว่าสอดคล้องเป็นอันเดียวกันหมด กลมกลืนแนบเนียนไม่ต้องปรับแก้อะไรเลย โดยคุณ : ดังตฤณ - [20 พ.ค. 2542 08:54:15] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:13:35 ]

ความคิดเห็นที่ 7 พิจารณาได้ง่ายๆ 2 เรื่องคือ 1. ถ้ายังมีกาย ... กายอะไรต่ออะไรอยู่ มีเราเป็นนั่นเป็นนี่ แล้ว สังโยชน์เบื้องต้น คือสักกายทิฏฐิจะหมดไปได้อย่างไร สักกายทิฏฐินี่ไม่ได้มีแค่ว่าเห็น กายมนุษย์นี่ไม่ใช่เราเท่านั้น แต่รวมไปถึง ขันธ์ 5 ทั้งหลาย รวมรูปนิมิต ต่างๆด้วยว่าไม่ใช่เรา ไม่มีเราในนั้น 2. ถ้ายังมีรูป ติดรูป เกาะแน่นกับรูปนิมิตองค์พระ กายพระอรหันต์ หรืออะไรก็แล้วแต่ แล้ว สังโยชน์เบื้องบน คือ รูปราคะ จะหมดได้อย่างไร ถ้าสังโยชน์ไม่หมดไป แล้วบรรลุมรรคผลได้อย่างไร ? แม้เพียงสักกายทิฏฐิก็ยังไม่ละ ก็ยังไม่พ้นจาก ปุถุชนคนธรรมดา ยังไม่สามารถก้าวสู่ความเป็นอริยบุคคลได้เลย โดยคุณ : ปุถุชน - [20 พ.ค. 2542 09:17:26] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:14:27 ]

ความคิดเห็นที่ 8 วิชชาธรรมกาย สอนให้ดูกายในกาย เวทนาในเวทนา ธรรมในธรรม จิตในจิต ไม่ได้ขัดแย้งกับมหาสติปัฏฐานสี่ทีตรงไหนครับ การปฏิบัติธรรมแบบปล่อยวางนิมิต เอาความว่างเป็นอารมณ์ของจิต จนรู้สึกว่าไม่มีอะไรไม่ใช่ทางไปมรรคผลนิพพานครับ ( อากาสาสัญญายตนะ วิญญาณาสัญญายตนะ เนวสัญญานาสัญญายตนะ ) ดังเช่น อุทกดาบส และ โอฬารดาบส เป็นต้น แม้ทำความรู้สึกให้ว่างถึงที่สุดจนสัญญาความจำได้ หมายรู้เหมือนจะหมดไปนั่นก็ไม่ใช่นิพพาน ฉะนั้นพระอริยบุคคลที่ยังไม่ใช่พระอรหันต์ จึงไม่เกิดในอรูปภพครับ โดยคุณ : พิมไท - [20 พ.ค. 2542 10:18:41] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:15:07 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ธรรมกายสอนสติปัฏฐานยังไงครับคุณพิมไท ช่วยขยายความหน่อยเถิด ถ้าให้ดีขอประสบการณ์ตรงของคุณหรือใครสักคนมาให้พวกเราได้พิจารณา ก็จะเป็นพระคุณยิ่ง และไม่เคยมีสมาชิกในห้องสมุดท่านใดเลย ที่กล่าวว่าให้ยึดเอาความว่างเป็นอารมณ์แล้วจะถึงนิพพาน มีแต่จับขันธ์ 5 เห็นขันธ์ 5 เป็นอนัตตา และทิ้งอุปาทานในขันธ์ 5 เสีย โดยคุณ : ดังตฤณ - [20 พ.ค. 2542 11:32:08] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:16:20 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เราถูกครอบงำโดยขัธ์ 5ขอให้ท่านมีใจเป็นกลางแล้วค่อยอ่านนะ ใช้ปัญญาที่มีให้เป็นประโยชน์สูงสุดนะ เราในที่นี้หมายถึงจิต คือตัวตนที่แท้จริงที่ต้องการจะหลุดพ้น หลุดพ้นจากอะไรละ หลุดพ้นจากการถูกครอบงำโดยขันธ์ 5 จากอริยสัจ 4 ทุข์ สมุทัย นิโรจ มรรค ทุกคืออะไรละ ทุกคือขันธ์ 5 สิ่งที่ถูกปรุงแต่งต่างและสิ่งต่างที่เรารับรู้จะต้องผ่านขันธ์ 5 เมื่อสิ่งต่างที่มันผ่านขันธ์5 มันก็จะมีการปรุงแต่งก่อนเพื่อจะมอมเมาเราให้ยึดติด เมื่อเรายึดติดแล้วก็เกิดภพ เกิดชาติขึ้นมา เวียนว่าย ตายเกิดไม่รูจักจบสิ้น สมุทัย คือ เหตุแห่งทุกข์ เพราะเรายังโง่อยู่เลยไม่ทันเลห์เหลี่ยมของขันธ์ 5 ก็เลยคิดว่าขันธ์ 5 เป็นเรา เราเป็นขันธ์ 5 ก็เลยเกิดทุกข์ขึ้นมาเมื่อขันธ์ 5 มันเป็นอนิจจังไม่เที่ยง เมื่อใดที่เราฉลาดเราจะรู้ทันขันธ์ 5 เราสามารถแยกออกจากขันธ์ 5ได้ รู้จักว่าอะไรเป็นเรา อะไรไม่เป็นเรา นิโรธคือการดับทุกข์ ง่ายๆคือแยกออกจากขันธ์ 5 รู้เท่าทันขันข์ 5 ก็ลุดพ้นแล้ว มรรค คือ ทางสู่นิพาน คิดดูนะ มีทางเดินต้องมีคนเดิน เข้าใจปัญหาธรรมข้อนี้ท่านก็หลุดพ้นแลว หลุดแล้วไปอยู่ใหน เป็นอะไร ไม่สามรถที่จะบอกกันได้ ต้องรู้ด้วยตนเองเท่านั้น ข้อให้ท่านเข้าใจพื้นฐานธรรมม่านจะเข้าใจทุกสิ่ง โดยคุณ : ขุนแผน (ขุนแผน) - [20 พ.ค. 2542 11:58:53] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:18:13 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอคำอธิบายก่อน คุณดังตฤณจับขันธ์ห้า เห็นขันธ์ห้า ทิ้งขันธ์ห้าอย่างไร แล้วผมจะอธิบายตามแบบของวิชชาธรรมกายที่ผมปฏิบัติให้ฟัง โดยคุณ : พิมไท - [20 พ.ค. 2542 12:59:19] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:18:57 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ไม่รู้จักวิชชาธรรมกาย หรอกครับ รู้แต่ว่าตราบใดที่ยังยึดติดกับนิมิต อยู่ ก็ตราบนั้น คงยังไม่ถึงพระนิพพาน .. โดยคุณ : อติ - [20 พ.ค. 2542 13:18:10] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:19:36 ]

ความคิดเห็นที่ 13 วันนี้ขอแวะเข้ามาแจมหน่อยนะครับ แต่ขอออกตัวว่าไม่ได้ต้องการมาตอบคำถาม อะไรเกิ่ยวกับวิชชาธรรมกายนะครับ ผมขอแสดงทัศนะที่ผมเห็นว่าวิชชาธรรมกาย ที่แท้จริงนั้นเป็นสิ่งที่น่าสนใจอยู่มากครับ ผมเข้าใจว่าหลายๆท่านในที่นี้ยังไม่ยอมรับ ในเรื่องวิชชาธรรมกายเพราะยังไม่มีโอกาสที่จะได้รับข้อมูลที่ถูกต้องมากพอ ประกอบกับ การคิดว่ามีข้อขัดแย้งต่างๆในหลายๆประเด็น รวมทั้งมีเรื่องราวที่เป็นผลกระทบทางลบ จากผู้ที่นำเอาวิชชาธรรมกายไปใช้ในทิศทางที่เสียหาย ผมเห็นข้อโต้แย้งต่างๆมากมาย ที่ผ่านมา แต่ข้อโต้แย้งส่วนใหญ่ก็ล้วนมาจากเหตุผลเรื่องความไม่รู้จริงในเรื่องวิชชาธรรมกาย อย่างถูกต้องทั้งสิ้น แม้ว่าผมจะเคยมาตอบข้อโต้แย้งต่างๆมาพอสมควรตามความรู้ ความสามารถที่มี อาจจะยังไม่สามารถคลายความข้องใจของผู้ที่สนใจบางท่านได้มากนัก จึงอยากเรียนให้ทราบว่าวิชชาธรรมกายนั้นมีครบถ้วนทั้งสมถะและวิปัสนากรรมฐาน ซึ่งมีหลักการอย่างชัดเจนในรายละเอียดซึ่งถ้าเพียงศึกษาแค่ผิวเผินก็อาจคิดว่าเป็น สมถะไปทั้งหมด แต่จะมีสักกี่คนที่สนใจไปศึกษาให้ลึกซึ้งจนเข้าใจในสิ่งต่างๆอย่างแท้จริง เพื่อที่จะตอบข้อโต้แย้งให้กับตนเอง สำหรับผมนั้นก็ยังยืนยันเช่นเดิมว่าวิชชาธรรมกายมีสิ่งดีๆมากมายที่รอให้ท่านมาเรียนรู้ เรียนรู้สิ่งที่ถูกต้องเท่านั้นจึงจะมีโอกาสประสบความสำเร็จในการปฏิบัติธรรมในทาง สายนี้อย่างแท้จริง ไม่ใช่เรื่องง่ายนักที่จะพิสูจน์แต่ก็ไม่ใช่เรื่องยากถ้าจะทำ อย่าปล่อย ให้ข้อโต้แย้งในใจของคุณลอยนวลนะครับ ถ้ามั่นใจว่าวิชชาธรรมกายไม่ใช่ของจริงที่ จะนำพาให้เข้าถึงนิพพานได้ ก็ลองมาพิสูจน์กันจริงๆสิครับ แต่อย่าพิสูจน์เล่นๆ หรือ แค่คิดเล่นๆเท่านั้นนะครับเพราะ จะไม่มีทางพบของจริงอย่างแน่นอน เพราะความลังเล สงสัยในใจจะเป็นเหตุให้ใจไม่อาจหยุดได้จริงนั่นเอง และผมเองก็ไม่อยากให้ใครมา เชื่อวิชชาธรรมกายโดยไม่มีเหตุผลหรือไม่พิสูจน์ดูก่อน แต่ที่ผมศรัทธาในวิชชาธรรมกาย นี้ก็เพราะมีเหตุผลและมีแนวทางที่สามารถพิสูจน์ได้อย่างชัดเจนต่างหากครับ อีกอย่างก็คือ ต้องระวังเรื่องการศึกษาข้อมูลที่อาจไม่ถูกต้องจากแหล่งอื่นๆด้วย เพราะจะทำให้คุณเข้าใจ ผิดและไม่อาจเข้าถึงตัววิชชาธรรมกายจริงๆได้เลย ผมขอแสดงความคิดเห็นไว้เพียงแค่นี้นะครับ ปล. ผมขออนุญาตที่จะไม่ตอบคำถามกับหลายๆท่านในเรื่องวิชชาธรรมกายอีกนะครับ ถ้าสนใจให้ไปศึกษากันเองนะครับ ผมเชื่อว่าถ้าท่านสนใจที่จะเรียนรู้จริงๆก็ไม่เกินความ พยายามไปได้หรอกครับ และกระทู้นี้ไม่เกี่ยวข้องกับวัดพระธรรมกายนะครับ โดยคุณ : Stellar7 - [20 พ.ค. 2542 14:02:04] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:20:25 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เห็นด้วยกับคุณดังตฤณที่ว่า <<ไม่เคยมีสมาชิกในห้องสมุดท่านใดเลย <<ที่กล่าวว่าให้ยึดเอาความว่างเป็นอารมณ์แล้วจะถึง <<นิพพาน มีแต่จับขันธ์ 5 เห็นขันธ์ 5 เป็นอนัตตา <<และทิ้งอุปาทานในขันธ์ 5 เสีย ส่วนที่คุณพิมไทกล่าวว่า <<วิชชาธรรมกาย สอนให้ดูกายในกาย เวทนาในเวทนา <<ธรรมในธรรม จิตในจิต <<ไม่ได้ขัดแย้งกับมหาสติปัฏฐานสี่ทีตรงไหนครับ รบกวนช่วยอธิบายหน่อยค่ะว่าการทำสมาธิแบบธรรมกาย นั้นได้พิจารณาธรรมะพระไตรลักษณ์ในตอนช่วงไหนของ การนั่งสมาธิคะ และคุณพิมไท ล้อคำว่า <<ดูกายในกาย เวทนาในเวทนา <<ธรรมในธรรม จิตในจิต นั้น คุณพิมไทสับสนเข้าใจผิดระหว่าง คำว่า "ดู" กับคำ ว่า "เห็น" หรือเปล่า หากการนั่งสมาธิแล้ว"เห็น"องค์พระขนาดเป็นไปตาม ลำดับจนถึงชั้นสุดท้ายหมายถึงการบรรลุธรรมแล้ว ไม่ใช่แนวทางมหาสติปัฏฐานสี่แน่นอนค่ะ เพราะแม้แต่นิมิตที่เห็นยังละไม่ได้คงยึดนิมิต นั้นเป็นที่พึ่งและจิตก็ปรุงแต่งต่อตามที่ได้ยิน และได้ถูกสอนมาจนเห็นนิมิตที่วิจิตรพิสดารยิ่ง ขึ้นไปอีกนั้นมาเป็นสรณะย่อมไม่ใช่วิถีทางที่ กล่าวไว้ในมหาสติปัฏฐานแน่นอนค่ะ ส่วนคำว่า " ดู"กายในกาย ..... นั้น คำว่า "ดู" ไม่ได้หมายถึงการดูด้วยตาเนื้อแบบภาษา ไทยธรรมดาจนเห็นนิมิตต่างๆแล้วมาสรุปว่าคือนิพพาน แต่หมายถึงการ "พิจารณา" ด้วยการเจริญอินทรีย์ ทั้งห้าจนแก่กล้าจนเกิดปัญญาได้เห็นถึงสภาวะธรรม ของการ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป พระไตรลักษณ์ อย่างถูกต้องและพิสูจน์ได้จริงแท้แน่นอนจาการ ปฏิบัติว่าตรงตามความรู้ที่ได้เคยแค่อ่าน จำจากหนังสือธรรมะค่ะ ปํญญาชนิดนี้อีกแหละ ก็มิใช่ปัญญาที่แปลความหมายแบบภาษาไทยทั่วไป ว่าเป็นปัญญาที่เกิดจากการเรียน อ่าน คิด ท่องจำ เหมือนเรียนหนังสือ แต่เป็นปัญญาที่จัดเป็นภาวนามยปัญญา คือ สามารถรู้ได้ด้วยจากการลงมือปฏิบัติเท่านั้น ประโยคที่ว่า "ผู้ใดเห็นธรรม ผู้นั้นเห็นตถาคต" ก็ไม่ได้หมายความว่าผู้ใดนั่งสมาธิจนเห็นพระพุทธ รูปหรืออ้างว่าเห็นพระพุทธเจ้าในนิมิตแล้วจะกลาย เป็นผู้เห็นธรรมบรรลุธรรม หากแต่หมายว่าเมื่อใด ที่ผู้ปฏิบัติปฏิบัติจนเกิดปัญญาได้เห็นสภาวะธรรม ทั้งหลายได้ก็สามารถเข้าใจและซาบซึ้งได้ ถึงความเป็นพระสัพพัญญูและพระมหากรุณาธิคุณของ พระพุทธองค์เสมือนหนึ่งได้ใกล้ชิดกับพระองค์ท่าน แม้ท่านจะดับขันธปรินิพพานไปถึงสองพันกว่าปีแล้ว ก็ตามจากการที่ได้มีโอกาสสัมผัสกับสัจจธรรมที่ พระองค์ท่านได้ทรงตรัสรู้และพยายามสั่สอนนั่นเอง คุณพิมไทกล่าวถึงท่านอุทกดาบส และท่านอาฬารดาบสอีก อย่างน้อยท่านทั้งสอนนั้นปฏิบัติจนติดอยู่แค่ใน ระดับฌานแต่ไม่รู้จักการเจริญวิปัสสนาต่อไปเพื่อ การหลุดพ้นจนพระพุทธองค์เมื่อตรัสรู้แล้วได้เดิน ทางไปเพื่อโปรดอาจารย์ทั้งสอง ก็ได้ทรงพบว่าไม่ทันแล้วเพราะทั้งสองได้สิ้นและ ไปบังเกิดยังชั้นพรหมเสียแล้วซึ่งเป็นที่น่าเสีย ดายยิ่ง เพราะหากจุติจากชั้นพรหมมาเกิดก็อาจจะไม่ พบพระพุทธศาสนาแล้ว เราทั้งหลายที่เข้ามาร่วมสนทนาธรรมในห้องสมุดนี้ ก็ล้วนแต่เป็นผู้ที่กำลังศึกษาและขัดเกลาตนเองทั้ง สิ้น ทำได้มากบ้างน้อยบ้างก็ตามแต่กำลังสติปัญญา แต่เข้าใจว่าทุกท่านล้วนแต่มีเป้าหมายเดียวกัน ทั้งนั้น ขอให้คุณพิมไทได้พิจารณาและมีความเจริญทางธรรมที่ ถูกต้องต่อไปโดยเร็วค่ะ โดยคุณ : nuna (nuna) - [20 พ.ค. 2542 14:17:17] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:21:29 ]

ความคิดเห็นที่ 15 วิชชาธรรมกายนั้นต้องจำแนกเป็น 2 ส่วนนะครับ คือวิชชาพื้นฐานซึ่งเป็นสมถกรรมฐาน กับวิชชาชั้นสูง ประเภทวิชชาปราบมารนั้น ไม่ใช่วิชชาเพื่อมรรคผลนิพพานอะไรเลย สำหรับคำอธิบายวิชชาธรรมกายที่คุณ stellar 7 เคยนำมาเล่านั้น ไม่ทราบว่าอยู่ในคำสอนของหลวงพ่อวัดปากน้ำ หรือเปล่า เพราะเวลานี้ถ้าพูดถึงวิชชาธรรมกาย คงต้องถามให้ละเอียดว่า กล่าวถึงวิชชาของต้นธาตุพระองค์ใด เพราะมีหลายองค์เหลือเกินครับ :) ( อันที่จริงคนที่ทำให้ผมหมดความเชื่อถือวิชชาธรรมกาย และเห็นว่าเป็นภัยต่อพระรัตนตรัย ก็คือคุณ stellar7 นี่แหละครับ :) ) โดยคุณ : สันตินันท์ - [20 พ.ค. 2542 15:34:44] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:22:10 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ขอถามครับ ว่าวิชาธรรมกาย กับต้นธาตุต้นธรรม เป็นเรื่องเดียวกันหรือไม่? ถามทั้งคุณพิมไท และคุณ stellar 7 เพราะผมมีความเห็นว่า ต้นธาตุต้นธรรมนั่นแหละ คือตัวชี้ชัดว่า ไม่ถึงความดับสนิทแห่งทุกข์แท้จริง เพราะต้นธาตุต้นธรรม ยังทำให้ต้องกลับมาเกิดอีก ซึ่ง พระพุทธเจ้าตรัสเอาไว้ว่า ความเกิดเป็นทุกข์ ความตายเป็นทุกข์ การพลัดพรากจากสิ่งที่รักเป็นทุกข์ โดยคุณ : * - [20 พ.ค. 2542 15:44:51] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:22:51 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ปกติคนเราถูกทำให้มองออกข้างนอก ลองดูลูกนัยน์ตา จะเห็นว่าเล็งออกนอกตัวแท้ๆ ไม่มีอวัยวะใดเลยที่ส่งเข้ามาให้เห็นภายใน ซึ่งนั่นเป็นจุดเริ่มต้นของความรู้สึกว่าตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางของโลก ด้วยตาเนื้อธรรมดา คนเราสามารถเห็นทุกสิ่ง ยกเว้นตนเอง ความกำหนดหมายและความปรุงแต่งเกี่ยวกับโลกและตนเอง ล้วนสร้างขึ้นจากการรับรู้ภายใน ใครได้รับผลกระทบอย่างไร ศึกษามาแบบไหน โตขึ้นในสภาพแวดล้อมดีเลวเพียงใด ก็หล่อหลอมลงเป็นความรู้สึกเกี่ยวกับอัตตาภายใน มีโลกภายนอก บุคคลภายนอกเป็นเครื่องตกแต่ง เป็นสิ่งที่เนื่องด้วยอัตตา เช่นอย่างนี้ของฉัน อย่างโน้นของเขา ด้วยความปรุงแต่งที่เป็นไปเองตามธรรมชาติทั้งหลาย ทำให้เกิดสัญญาวิปลาสขึ้นมากมาย เช่นทั้งรู้ทั้งเห็นว่าร่างกายทุกคนรวมทั้งเราเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ ก็ยังยึดด้วยความรู้สึกเป็นจริงเป็นจังในปัจจุบันว่าร่างนี้ของเรา และทั้งรู้ว่าความรู้สึกนึกคิดแปรปรวนไปทันทีที่เกิดขึ้น ก็ยึดด้วยความรู้สึกมั่นหมายว่ามีตัวเราเป็นผู้รู้สึก เป็นผู้นึกคิด สติปัฏฐานสี่เป็นการกลับความกำหนดหมายเสียใหม่ ทำให้สัญญาวิปลาสหายไป เหลือไว้แต่ความเห็นตามจริง นับแต่สิ่งที่แปรปรวนง่ายที่สุดเช่นความรู้สึกนึกคิด ไปจนกระทั่งสภาพความเป็นกายที่แท้ ขันธ์ 5 เป็น "ส่วนหนึ่ง" ของสติปัฏฐานสี่ เพราะฉะนั้นก่อนจะกล่าวถึงขันธ์ 5 ก็ต้องจาระไนอย่างละเอียดว่าจะไปให้ถึงการเห็นขันธ์ 5 ละขันธ์ 5 นั้น ต้องผ่านบันไดเป็นขั้นเป็นตอนมาอย่างไร โดยปกติคนเราจะเหม่อลอย ปล่อยให้เกิดความคิดนึกไปเรื่อยเปื่อย บุคคลทั่วไปจึงปราศจากฐานของสติ คือมีอะไรเข้ามากระทบ ก็ปล่อยเลยตามเลย จะรู้สึกนึกคิดอย่างไรก็ไม่ต้องรู้เรื่อง ชอบก็เอาและอยากได้เพิ่ม เกลียดก็ทิ้งและไม่อยากพบเจออีก หากเป็นคนมีการศึกษา ทำงานทำการเป็นเรื่องเป็นราว อย่างมากที่สุดฐานของสติก็ได้แก่การงานที่ตนถนัด ซึ่งฐานสติชนิดนั้นนำมาซึ่งความอยากประการต่างๆละเอียดซับซ้อน เช่นตำแหน่งหน้าที่ รายได้ ชื่อเสียงเกียรติยศ พอศึกษาพุทธศาสนา *** เห็นชอบเป็นเบื้องต้นแล้วว่าทั้งหลายทั้งปวงล้วนเป็นสมบัติของความว่าง เนื่องจากอะไรปรากฏเท่าไหร่ก็เสื่อมสลายไปเท่านั้น *** จึงมองเห็นว่าที่มีที่เป็นอยู่นี้ หากเวียนวนซ้ำซากเป็นวัฏจักรอย่างที่เรียกเกิดตายในสังสารวัฏ ก็เท่ากับเกิดเปล่าตายเปล่าอย่างไร้สาระแก่นสาร สร้างทำอะไรเหนื่อยยากไว้แค่ไหน ก็ต้องทิ้งไปเรื่อย สร้างใหม่ไปเรื่อย พลาดเมื่อไหร่ก็ลงนรก เคราะห์ดีนานครั้งถึงได้เป็นมนุษย์หรือเทวดา แต่แม้รู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร หนทางที่จะดับทุกข์ ดับกิเลสให้สนิท เพื่อตัดห่วงโซ่ของการสืบเนื่องเวียนว่ายตายเกิด ก็ไม่ปรากฏเป็นของง่าย เพราะธรรมชาติความไม่รู้ทาง เป็นธรรมชาติชนิดหนึ่ง ที่ต้องรอผู้สั่งสมบารมีเพื่อความรู้ทางโดยเฉพาะมาเปิดเผย พระพุทธองค์พบว่าการใช้ชีวิตตามสบาย ปล่อยให้ความสุขความทุกข์มารุมเร้า เพลิดเพลินและหลงเหยื่อไปเรื่อย จะไม่ทำให้เกิดธรรมชาติแน่วนิ่งรู้ธรรม เห็นธรรมอย่างเป็นกลาง และวางธรรมอย่างปราศจากความอาลัยไยดี จึงต้องเดินสายกลาง ไม่ปล่อยให้ผัสสะบวกเกินไปหรือลบเกินไปมากระทบ เมื่อเห็นชอบแล้ว กระทำชีวิตให้เกื้อกูลต่อจิตที่พร้อมรู้ พร้อมเห็นโลกภายนอกและโลกภายในอย่างเป็นกลางแล้ว จึงบำเพ็ญภาวนา ไต่ระดับขึ้นมาจากการทำจิตให้อุดมด้วยความชุ่มชื่น คือทำทานไม่มีประมาณ รักษาศีลด้วยจิตใจแน่วแน่มั่นคง ฐานความเปิดกว้างของใจ และความชุ่มชื่นของจิต จะเกื้อหนุนให้ทำจิตเป็นสมาธิได้ง่าย เมื่อจิตตั้งเป็นสมาธิ เป็นกลาง ไม่เอียงซ้าย ไม่เอียงขวา ไม่คว่ำไปข้างหน้า ไม่หงายไปข้างหลัง สะท้อนออกทางกายที่เคลื่อนไหวและหยุดนิ่งในดุลยภาพอย่างเป็นธรรมชาติในทุกอิริยาบถ จึงเรียกว่าเริ่มพร้อมล้างสัญญาวิปลาสออก แทนการไร้ฐานตั้งสติแบบเดิมๆของสามัญมนุษย์ พระพุทธเจ้าให้เริ่มจับเอากาย ได้แก่ส่วนทั้งหลายนับแต่ส่วนหัวไปจรดปลายเท้า ทั่วรอบขอบเนื้อหุ้มกระดูกนี้ ใช้เป็นฐานสติแทน นิ่งก็รู้ว่านิ่ง เคลื่อนไหวก็รู้ว่าเคลื่อนไหว ประชุมลงที่อาการยืน เดิน นั่ง นอนนั่นเอง เมื่อรู้อาการโดยรวม เห็นความเป็นกายในอาการหลักๆชัดแล้ว ก็แจกสติซอยย่อยเข้าไปในอาการไหวตัวน้อยใหญ่ทั้งหลาย เช่นเหยียดแขน คู้แขน หมุนคอ เอี้ยวตัว เรียกว่าปิดกั้นไม่ให้สัญญาวิปลาสเกิดขึ้นได้แม้สักขณะจิตเดียว ทุกอย่างปรากฏตามจริงไปหมดว่ากายนี้เป็นอย่างไร เคลื่อนไหวอย่างไร ไม่มีมโนภาพตัวตน หล่อสวย ขี้ริ้วขี้เหร่ หรือว่าชื่อนายนั่นนางนี่เข้าแทรกแซงได้ เมื่อสะเด็ดสัญญาวิปลาสออกจากกายได้สิ้น จะรู้สึกถึงความเป็นตัวเป็นตนภายใน เป็นนามธรรม เป็นความเห็นว่าความรู้สึกนึกคิดภายในยังเป็นตัวเป็นตนอยู่ อันนั้นจึงต้องต่อยอดด้วยการพิจารณาลึกลงไปตามลำดับ โดยไล่จากเวทนา คือความรู้สึกพอใจ ไม่ชอบใจ หรือเป็นกลาง ที่เกิดผุดขึ้นตลอดเวลา เนื่องด้วยกายบ้าง เนื่องด้วยความคิดปรุงแต่งภายในบ้าง แต่เวทนาทั้งหลายจะขึ้นตรงกับอาการทางกาย จึงสามารถจับผ่านกายได้ว่ากำลังอยู่ในภาวะใด เช่นกล้ามเนื้อเครียดเกร็งที่จุดใดจุดหนึ่งจะบอกถึงความทุกข์ ถ้าผ่อนกายสบายตลอดเนื้อตัวก็บอกถึงความสุข เมื่อลบสัญญาวิปลาสจากเวทนาได้ เห็นเวทนาเป็นเพียงสิ่งที่เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไปด้วยเหตุปัจจัยปรุงแต่งกระทบกายใจ ปล่อยวางจากอุปาทานในเวทนาเสียได้ จึงเข้าลึกไปจับเอาภาวะจิตเป็นฐานสติในลำดับต่อไป จิตเป็นสภาวะกุศล อกุศล และเป็นกลาง เพื่อมองให้เห็น ต้องกำหนดให้เห็นว่าแยกชั้นไปจากกายและเวทนา พูดง่ายๆคือมองเลยกายและเวทนา เข้ามาให้เห็นใจกลางตัวรู้ของตัวเอง ว่ากำลังมีภาวะขุ่นมัว ผ่องใส มีราคะ โทสะ โมหะ หรือปลอดวางว่างสบาย หากกำหนดจิตเป็น จะเห็นว่าถ้าโฟกัสเข้ามาที่กลางอกแบบสบายๆ ไม่เพ่งให้เกิดอาการร้อยรัดจับยึดจนเกินไป ไม่ปล่อยจนเกิดอาการเพิกเฉยเหม่อลอยตามธรรมดา จะสามารถเห็นสภาพจิตอันเกิดดับสืบเนื่อง คลี่คลายจากภาวะหนึ่งไปสู่อีกภาวะหนึ่งได้ง่ายที่สุด พอคุ้นกับฐานสติใหม่ คือกาย เวทนา และจิตแล้ว โลกทัศน์จากภายในจะเปลี่ยนไป แต่ไม่ถึงกับปล่อยวางเสียทีเดียว เพราะความสงสัยในธรรมชาติสืบเนื่อง ผูกเป็นความรู้สึกในตัวในตนนั้น ยังดองอยู่ในขันธสันดาน นี่เองจึงเป็นที่มาของฐานสติสุดท้าย คือธรรม ธรรมนี้กระจายเป็นหัวข้อต่างๆได้หลายหลาก ขึ้นอยู่กับว่าจะเลือกมองมุมไหน พระพุทธเจ้าแจกแจงไว้มากมาย เป็นที่มาของคำว่า ขันธ์ 5 อายตนะ 6 ปฏิจจสมุปบาท 12 อริยสัจจ์ 4 ฯลฯ ในส่วนของขันธ์ 5 เป็นหมวดธรรมที่ถูกกล่าวถึงกันมากที่สุด เพราะพิจารณาได้ง่าย เนื่องจากเป็นองค์ประกอบห้าอย่างของมนุษย์ ได้แก่ รูป เวทนา สัญญา สังขาร และวิญญาณ เพียงจับส่วนข้อธรรมขันธ์ 5 ให้เข้าใจ ก็อาจบรรลุประโยชน์สูงสุด คือมรรคผลนิพพานกันได้ อย่างเร็วเจ็ดวัน อย่างช้าเจ็ดปี สำหรับผู้มีความเพียรสม่ำเสมอ ในส่วนของรูป เวทนาและวิญญาณนั้น เคยชินดีแล้วจากฐานสติซึ่งเป็นสามด่านแรก เมื่อมาพิจารณาธรรม เห็นกายใจเป็นองค์ประกอบห้าส่วน ก็มีของใหม่ที่ยังไม่ใช้เป็นฐานสติ ได้แก่ความคิด ความคิดนั้นประกอบด้วยสัญญาและสังขาร สัญญาคือการกำหนดหมาย หมายรู้ มีอาการเข้ากระทบจิตแล้วเกิดเป็นการไหวรับรู้ว่าอะไรเป็นอะไร เช่นถ้าทรงจิตนิ่งในดุลดี มีกายเป็นฐานสติพร้อม เมื่อได้ยินเสียงมาจากฟ้าไกลเบื้องบน ก็สามารถจำแนก "รู้" ทันทีว่าเป็นเสียงเครื่องบิน เสียงเฮลิคอปเตอร์ เสียงนกกา รู้ว่าได้ยินอะไรก็สักแต่ว่ารู้ เห็นเป็นสัญญาซึ่งเกิดขึ้นพร้อมผัสสะกระทบจิตที่ตั้งมั่น ทรงนิ่งในดุลสว่างอยู่ เมื่อได้ยินเสียงใดเสียหนึ่ง ต้องมีการปรุงแต่งขึ้นเสมอ เช่นเสียงนกร้องเมื่อคิดว่าเพราะ ก็ "ตั้งใจ" ฟังต่อ ตัวความตั้งใจนั้นเองเป็นสังขาร เป็นสิ่งปรุงแต่งให้ใจโน้มเอียงไปทางกุศล อกุศล หรือเป็นกลาง หากเข้าใจสายสัมพันธ์เช่นนี้แล้ว แม้จิต หรืออีกนัยหนึ่งคือวิญญาณขันธ์ จะเกิดภาวะกุศลหรืออกุศล ก็จะเห็นสักแต่เป็นฟองอากาศที่ผุดขึ้นแล้วแตกไป สลายเป็นอื่น ไม่เหลือความยึดอะไรไว้เลย ความเห็นอย่างต่อเนื่อง เป็นการค่อยๆเปิดทางให้ธรรมชาติรู้เบ่งบานขึ้นถึงขีดพังทำนบกิเลสที่ครอบงำจิตใจ เปิดขึ้นพบธรรมชาติอีกชนิดหนึ่งซึ่งพ้นไปจากขันธ์ 5 นี่เองครับ สติปัฏฐาน 4 เป็นการสะพานให้เข้าจับขันธ์ 5 ความเห็นอย่างเป็นกลาง เห็นด้วยสติปัญญารู้ทันไตรลักษณ์นั้นเองเป็นตัวถอนสัญญาวิปลาส กระทั่งปล่อยอุปาทานในขันธ์ 5 ได้ในที่สุด ของจริงของพระพุทธเจ้า แต่แนวทางธรรมกายนั้น ให้เพ่ง ให้หยุด ให้เกิดภาวะนิมิต ซึ่งผมทราบดี ได้ยินมาบ่อย ว่าผู้เข้าถึงจะเห็นเหมือนกัน คือเป็นองค์พระขนาดต่างๆ แต่เห็นเหมือนกันไม่ใช่เครื่องยืนยันว่าจะดับทุกข์ได้เหมือนพระพุทธเจ้า ตราบใดที่ไม่ประจักษ์รูปนามตามจริง ไม่เห็นไตรลักษณ์ของรูปนาม ไม่เห็นโทษของรูปนาม ไม่เกิดความแหนงหน่ายคลายกำหนัด ไม่เกิดวิถีรู้พ้นขันธ์ 5 อายตนะ 6 ก็ไม่มีทางเกิดมรรคเกิดผลขึ้นได้เลย คุณพิมไทกล่าวถึงวิชชาธรรมกายบ้างนะครับ จะรอฟังด้วยสัญญาของความเป็นสหายธรรม โดยคุณ : ดังตฤณ - [20 พ.ค. 2542 16:17:37] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:24:17 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ผมคงไม่มีอะไรจะกล่าวในเรื่องที่ลึกซึ้งเกินไปในที่นี้หรอกครับ เพราะคงต้องทราบความเป็นมาอีกมาก และไม่เหมาะที่ผมจะกล่าวในที่นี้ด้วย ตรงนี้เป็นสิทธิที่ทุกคนอาจสงสัย หรือคลางแคลงใจ อย่างไรก็ตามผมก็ยังเห็นว่า ควรที่จะศึกษาให้แน่ชัดในเรื่องของพื้นฐานก่อนนะครับ แต่ก่อนผมก็เข้าใจแบบ เดียวกันกับคุณสันตินันต์แหละครับ แต่พอได้มีโอกาสเรียนรู้มากขึ้น ผมจึง หมดความสงสัยในเรื่องต่างๆหลายเรื่อง และสามารถยอมรับในเรื่องราว ที่ผมเคยคิดขัดแย้งเหล่านั้นได้ ซึ่งทั้งหมดนี้ขึ้นอยู่กับว่าท่านเปิดใจที่จะพิจารณา หาเหตุผลกันอย่างจริงจังหรือหรือไม่ต่างหากครับ เพราะผมเชื่อว่าของจริง ย่อมพิสูจน์ได้ด้วยการทำจริงเท่านั้นครับ และผมคิดว่าท่านที่ปรารถนานิพพาน ไม่ควรมองข้ามในสิ่งเหล่านี้นะครับ ไม่ว่าเรื่องนี้จะจริงหรือไม่ก็ควรพิสูจน์ให้แน่ชัด ก่อนแล้วจึงจะสรุปว่า จริงหรือไม่อย่างไรตามหลักกาลามสูตรถูกต้องไหมครับ จริงๆแล้วไม่อยากจะมาชวนเพื่อนธรรม มาสร้างขัดแย้งกันในที่นี้หรอกนะครับ ผมเพียงแต่อยากให้แง่คิดและมุมมองเพิ่มติมเท่านั้น เพราะผมมองเห็นทุกคนเป็น เพื่อนที่ดี และรู้ว่าสนใจในสิ่งที่ดีมีประโยชน์ ถ้าคิดว่ากระทู้ของผมเป็นภัยต่อพุทธศาสนา ผมก็คงต้องกราบขอโทษทุกท่านด้วยนะครับ คิดเสียว่าเป็นเพียงมุมมองหนึ่งของ คนคนหนึ่งเท่านั้นก็พอ อย่าถึงกับให้เป็นผู้ร้ายที่เป็นภัยต่อศาสนาเลยครับ และต้องขอโทษคุณสันตินันต์ด้วยครับ ที่ผมไม่อาจตอบข้อสงสัยต่างๆได้ โดยคุณ : Stellar7 - [20 พ.ค. 2542 16:43:31] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:25:13 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เชิญทางนี้ http://mongkhol.cjb.net หรือ http://roswell.fortunecity.com/barada/195/master.htm โดยคุณ : เสี่ยวเอ้อ - [20 พ.ค. 2542 17:07:03] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:25:51 ]

ความคิดเห็นที่ 20 โอ้โห พี่ดังตฤณ เป็นการบรรยาย สติปัฏฐาน 4 ที่งดงามจริงๆ สาธุครับ โดยคุณ : Lee - [20 พ.ค. 2542 17:59:31] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:26:23 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ตรงนี้แหละครับที่เป็นปัญหา เพราะเราถกอภิปรายยืดเยื้อกันมาไม่ทราบว่ากี่เดือน ขนาดที่เอาธรรมะตรงๆจากหลวงพ่อสดมาให้ดูกัน ก็ยังไม่มีฝ่ายธรรมกายมายืนยันผลการปฏิบัติ ชี้เป็นขั้นๆไปว่ารับรู้อย่างไร รู้สึกอย่างไร ละลดกิเลสได้แค่ไหน ในขณะที่ฝ่ายค้าน ทั้งเอาตำราดั้งเดิมมากาง ทั้งแจกแจงอย่างถี่ถ้วนถึงลำดับการปฏิบัติ ผลการปฏิบัติ ก็ดูเหมือนว่าฝ่ายธรรมกายยังคงยืนกรานคำเดิม ว่าให้ลองพิสูจน์ ลองปฏิบัติแนวอื่น (ของตน) ดูบ้าง ผมลองแล้วครับ อยากแจกแจงเป็นขั้นๆเลย แต่บอกตามตรง แค่เห็นจิตมันตรึงอยู่กับนิมิตกลางกาย แผ่วหายไปเป็นแสงสว่าง ก็เห็นธรรมชาติจิตเสียแล้ว ประจักษ์เสียแล้วว่านิมิตและตำแหน่งกลางกาย ล้วนเป็นของสมมุติขึ้นทั้งสิ้น ถ้าปรับนิมิตให้ละเอียด จิตก็ละเอียดตาม แต่ไม่เบื่อสังขารเลยครับ โดยคุณ : ดังตฤณ - [20 พ.ค. 2542 17:59:58] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:27:10 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ตาคุณ พิมไท ล่ะ คุณ ดังตฤณ ทำตามสัญญา แล้วน่ะ <----- สาธุครับ โดยคุณ : ศล - [20 พ.ค. 2542 18:20:26] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:27:47 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ตามมาฟังธรรมะที่สว่างกระจ่างแจ้งค่ะ โดยคุณ : นิดนึง - [20 พ.ค. 2542 19:19:46] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:28:13 ]

ความคิดเห็นที่ 24 โอ้โห เรื่องยาวดีจริงๆ ผมคนนึงล่ะที่อยากฟังเรื่องที่น่าสนใจและมีเหตุมีผลครับ จากคุณพิมไท หรือ คุณ Stellar7 ก็ได้ หากไม่เล่าให้ฟังเสียเลย แล้วจะรู้ได้อย่างไรละครับ ไม่มีการประชดประชันเสียดสีกัน ก็น่าจะเป็นประโยชน์นะครับ โดยคุณ : ชอบธรรม - [20 พ.ค. 2542 21:39:34] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:28:45 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ตามมาอนุโมทนาทุกคนครับ โดยคุณ : ไร้รูป - [20 พ.ค. 2542 21:45:23] Cool! โดยคุณ : Humnoi - [21 พ.ค. 2542 05:22:44] ผมเพิ่งเริ่มปฏิบัติธรรมครับ อยากหาทางลัดอยู่เหมือนกัน อยากจะทราบจริงๆว่า วิชชาธรรมกายนี่มีอยู่ในพระไตรปิฎกหรือเปล่าครับ อธิบายชัดๆเลยว่า ให้เพ่งดวงแก้ว เหมือนอย่างกรรมฐาน 40 น่ะ หรือว่า ต้องเห็นกายหยาบ กายละเอียด หรือมองเห็นเป็นพระขนาดต่างๆน่ะ อย่างที่วัดพระธรรมกายสอนน่ะ โดยคุณ : ตามมาดู - [21 พ.ค. 2542 07:36:29] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:30:01 ]

ความคิดเห็นที่ 26 วิชชาธรรมกายนั้น ยืมศัพท์บัญญัติทางพระพุทธศาสนามาใช้มากมายครับ เช่น ธาตุ ขันธ์ อายตนะ อินทรีย์ อริยสัจจ์ ปฏิจจสมุปบาท นิพพาน ราคะ โทสะ โมหะ อาสวะ อนุสัย ภพ สติปัฏฐาน ฯลฯ ถ้าอ่านผิวเผินจะหลงเข้าใจว่า มีเนื้อหาของพระพุทธศาสนาอยู่ในวิชชาธรรมกายด้วย แต่ถ้าเราเรียนให้ลึกซึ้งถึง วิเสสลักษณะ หรือลักษณะเฉพาะของศัพท์บัญญัติแต่ละคำ จะพบว่า ธรรมกายแค่ยืมคำทางพระพุทธศาสนาไปใช้เท่านั้น หากชาวธรรมกายไม่ดื้อรั้นเกินไป ลองเรียนเปรียบเทียบวิเสสลักษณะที่อาจารย์ทางธรรมกายสอนไว้ กับที่พระพุทธเจ้าสอนไว้ จะพบว่าเป็นคนละเรื่องกันเลยครับ เรื่องนี้ ผมไปเขียนเพิ่มเติมไว้ที่กระทู้ข้างบนครับ http://pantip.inet.co.th/cafe/subject/library/K352675.html สำหรับคุณ stellar7 นั้น ผมนึกเสมอว่าเป็นเพื่อนครับ โดยส่วนตัวแล้ว ผมมีเพื่อนธรรมกายมากทีเดียว เพราะชาวธรรมกายที่เป็นคนดีมีอยู่มาก รวมทั้งคุณ stellar7 ด้วย เพียงแต่มาถึงจุดที่ผมยอมรับไม่ได้กับการปลอมปนพุทธศาสนาน่ะครับ ถ้าท่านจะตั้งศาสนาธรรมกาย ผมจะไม่ติติงสักคำเลย จะอนุโมทนาด้วยซ้ำไป เพราะวิชชาธรรมกายอาจสนองความต้องการของคนบางกลุ่มได้ โดยคุณ : สันตินันท์ - [21 พ.ค. 2542 08:11:11] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:30:52 ]

ความคิดเห็นที่ 27 คุณตามมาดู ถ้าเอาตามหลักการของวิชชาธรรมกายของหลวงพ่อสดซึ่งเป็นเจ้าตำรับ ที่ให้หยุดไปเรื่อยๆ เข้ากลางของกลางกายไปเรื่อยๆจนถึงอรหัต ก็ไม่มีอยู่ในพระไตรปิฎกแน่นอนครับ ถ้ามีเราคงเห็น และเห็นกันมาก แต่นี่ไม่เห็น และชาวธรรมกายพยายามเสาะหา ซึ่งก็ได้เค้าสนับสนุนมาเพียงกะปริบกะปรอย อย่างเช่นเอาไปเทียบเคียงว่าการเพ่งนิมิตเป็นการเพ่งกสิณสว่าง ซึ่งการเพ่งกสิณสว่างนั้นมีอุปเท่ห์หลายแบบหลายวิธี จะเพ่งความสว่างลอดช่องแคบก็ได้ จะเพ่งความสว่างจากแสงของจิต (พระเรียกตามแสงจิต) ก็ได้ หรือจะเพ่งพระจันทร์เต็มดวงก็ได้ จันทร์เสี้ยวก็ได้ เป็นกสิณสว่างทั้งนั้น และหลักการของการเพ่งกสิณนั้น ก็มักแนะนำให้กำหนดที่กลางหน้าผาก หรือไม่ก็กลางอก การเพ่งไว้ที่ส่วนอื่นของกายเป็นการโฟกัสหลีกที่ตั้งของความรู้สึกสามัญ อาจทำให้สบายและรู้สึกแปลกไปกว่าตัวตนเดิมๆ จะฝึกบริกรรมอะไรแล้วเพ่งไปที่กลางกาย เหนือสะดือเล็กน้อย ก็ได้ครับ เพ่งไปเรื่อยๆ ประคองไว้เนืองๆ แล้วถามตัวเองว่าได้ผลเป็นความรู้จักตัวเอง รู้จักชีวิต รู้จักความเป็นทุกข์ของกายใจเพิ่มขึ้นไหม หากมีแต่ความสบาย อยากหลบลึกเข้าไปเรื่อยๆ ให้แน่ใจได้ว่าผิดทางแล้วครับ เพราะไม่มีการเห็นไตรลักษณ์ ไม่มีการเห็นอริยสัจจ์ ไม่มีการเห็นทางดับความโลภ โกรธ หลง ที่เกิดจากการดองอวิชชาไว้ในขันธสันดานได้เลย การรู้เห็นองค์พระหรืออะไรพิสดารนั้น ผมไม่ทราบ และบอกตามตรงว่าไม่อยากเห็น แม้จะมีการยืนยันจากฝ่ายธรรมกายว่าเห็นตรงกัน จะเป็นหลักสิบหรือหลักแสนก็ตามที เพราะศาสนาและลัทธิทั้งหลายนั้น ตั้งอยู่ได้ สืบทอดเป็นช่วงเวลานานๆได้ ก็เพราะมีสาวกรู้เห็นตรงกันนี่แหละ *** ผมเชื่อในเรื่องเห็นตรงกัน แต่ไม่เชื่อในเรื่องการดับทุกข์สนิทเท่ากันกับหลักพุทธแท้ *** โดยคุณ : ดังตฤณ - [21 พ.ค. 2542 09:04:43] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:32:00 ]

ความคิดเห็นที่ 28 สำหรับคุณดังตฤณ ผมอาจแนะนำได้บ้างเป็นกรณีพิเศษนะครับ แต่ผมขอออกตัวว่า ผมยังไม่อยู่ในฐานะของผู้สอนเพราะยังไม่สามารถฝึกฝนได้ถึงระดับของดวงปฐมมรรค เลยครับ ดังนั้นจึงควรพิจารณาอย่างรอบคอบอีกครั้งหนึ่ง การฝึกฝนตามแนววิชชาธรรมกาย จะเริ่มจากสมถะก่อน ซึ่งควรฝึกปฏิบัติตามหลักวิธีการตามแนววิชชาธรรมกายเท่านั้นนะครับ ระหว่างฝึกปฏิบัติธรรมนั้นอย่าเพิ่งไปพิจารณาอะไรอื่นนอกจากฝึกฝนความคิดให้สามารถ ตรึกตรองนึกถึงดวงบริกรรมนิมิตจนสามารถประคองได้นานตราบที่ใจปรารถนาจะเป็นวัน หรือเป็นเดือนก็ได้ พอใจสงบถึงระดับอัปนาสมาธิ ดวงบริกรรมนิมิตเดิมซึ่งเคยเป็นอุคคหนิมิต จะกลายเป็นปฏิภาคนิมิตซึ่งจะเป็นนิมิตของจริงที่แตกต่างจากที่เราเคยใช้ฝึกฝนอยู่ในตอนแรก และเป็นนิมิตที่เกิดขึ้นแล้วติดตาติดใจตลอดไป ตรงนี้ทุกท่านที่ฝึกได้จะทราบเอง ต่อจากนั้น จึงฝึกฝนต่อไปจนใจหยุดนิ่งในระดับของปฐมฌานและเมื่อใจหยุดนิ่งอยู่ณ.ฐานที่ 7 แล้ว จากนั้นจึงดำเนินต่อไปตามหลักวิชชาธรรมกายครับ ปล.รายละเอียดการฝึกยังมีอีกมากครับ ขอให้ไปศึกษาเอาเอง ผมเพียงแนะนำหลักการ ให้ฟังเท่านั้น และการฝึกที่ถูกต้องนั้นควรมีดวงแก้วสำหรับฝึกด้วยนะครับ เพราะการนึกถึง บริกรรมนิมิตขึ้นมาลอยๆนั้นเป็นการฝึกฝนที่ไม่ถูกวิธี และจะก่อให้เกิดปัญหาต่างมากมาย อีกอย่างก็คือการนึกถึงบริกรรมนิมิตนั้นจะใช้การนึกจากความทรงจำเท่านั้น แบบเดียวกันกับ การนึกถึงหน้าคุณพ่อคุณแม่ครับ โดยเป็นการนึกจากภาพดวงแก้วที่ฝึกมองอยู่เป็นประจำ แล้วตรึกตรองประคองภาพนั้นไว้ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ ช่วงแรกๆจะยากมาก แต่ถ้าฝึกฝน อย่างถูกต้องต่อเนื่องเป็นประจำ ความสามารถในการนึกถึงและประคองภาพนิมิตจะค่อยๆ พัฒนาขึ้นมาเอง จนกระทั่งสามารถนึกถึงและประคองภาพได้นานตามใจปรารถนานั่นแหละครับ บุคคลโดยทั่วไปนั้นจะมีความสามารถในการใช้ความคิดได้ไม่เกิน 10เปอร์เซ็นต์ ซึ่งเป็นสมาธิโดยธรรมชาติ (ขณิกกะสมาธิ) ถ้าฝึกฝนและพัฒนาไปเรื่อยๆ ก็จะสามารถใช้ความคิดได้อย่างสมบูรณ์มากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อถึง 100 เปอร์เซ็นต์เมื่อไรนั่นคือปฐมฌาน สมาธิระดับนี้แหละครับคือระดับพื้นฐานที่ต้องฝึกฝน ให้ได้ก่อน ฝึกได้แล้วค่อยมาต่อนะครับ คุณดังตฤณจึงไม่ควรไปพิจารณาในเรื่องอื่นใดนะครับ เพราะเป็นการฝึกฝนในระดับสมถะ(ในช่วงแรก) มิฉะนั้นแล้วคุณดังตฤณจะไม่ได้ประโยชน์อะไร จากการพิสูจน์ที่ผิดหลักวิธี และไม่ควรนำความสงสัยต่างๆมาคิดในระหว่างการฝึกฝนเพราะจะเป็น อุปสรรคต่อการปฏิบัติธรรมครับ ผมขอตอบเพียงเท่านี้นะครับ โดยคุณ : Stellar7 - [21 พ.ค. 2542 09:34:49] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:32:48 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ขอบคุณคุณ Stellar7 ครับ มีการสานต่ออย่างนี้บ้างค่อยรู้สึกดีขึ้นบ้าง ก่อนอื่นใด ถ้าสมมุติว่าผมเคยได้อะไรที่เลยปฏิภาคนิมิตนั้นไป ทำยังไงจะให้คุณ Stellar7 ทราบ หรือจะใช้วิธีไหนแสดงให้คุณเชื่อ? การที่คุณกล่าวถึงสิ่งที่ยังไม่เข้าถึง อาจมีอะไรที่คลาดเคลื่อน และทำให้ผู้ปฏิบัติตามอย่างผมไขว้เขวและหลงทางได้ง่ายๆ ยกตัวอย่างนะครับ >>> นนอกจากฝึกฝนความคิดให้สามารถ ตรึกตรองนึกถึงดวงบริกรรมนิมิตจนสามารถประคองได้นานตราบที่ใจปรารถนาจะเป็นวัน หรือเป็นเดือนก็ได >>> ขนาดพระอรหันต์ท่านเข้านิโรธสมาบัติ ยังนับหน่วยกันเป็นวันเลยครับ เคยได้ยินว่า 7 วันโดยเฉลี่ย ถ้าเกินกว่านั้นก็ไม่มาก แต่ไม่เคยได้ยินว่าใครยืดอายุสมาบัติได้เป็นเดือน เป็นปี (ในนิกายเซ็นหรืออะไรนี่แหละ กล่าวว่ามีผู้นั่งเพ่งกำแพงอยู่ 9 ปี แต่ไม่ทราบจะหาหลักฐานมาจากไหนยืนยัน ฟังดูเกินจะเชื่อได้) สำหรับคำแนะนำของคุณ Stellar7 ที่ให้ผู้ฝึกประคองนิมิตจนได้ดังใจเป็นปี ก่อนจะเริ่มฝึกวิปัสสนานั้น เห็นทีผมจะบอกลาพุทธศาสนาเสียก่อนครับ และคงชวนใครต่อใครลาตามด้วย เพราะมองไม่เห็นทางเลยว่าชาตินี้จะทำสำเร็จได้อย่างไร โดยเฉพาะถ้ายังอยู่ในเมือง สรุปคือคำแนะนำของคุณ Stellar7 ข้อนี้ เป็นเหมือนการบ้าน หรือโจทย์ที่ยากจนเกินความสามารถของมนุษย์ธรรมดา เห็นทีพระศาสนาคงหาคนสืบทอดได้ยากแสนยาก อภิสิทธิ์เฉพาะพวกหนึ่งในล้านอะไรทำนองนั้นแล้วครับ >>> และการฝึกที่ถูกต้องนั้นควรมีดวงแก้วสำหรับฝึกด้วยนะครับ เพราะการนึกถึง บริกรรมนิมิตขึ้นมาลอยๆนั้นเป็นการฝึกฝนที่ไม่ถูกวิธี และจะก่อให้เกิดปัญหาต่างมากมาย >>> คุณไร้รูปเคยทักท้วงไว้ว่าแนวเดิมของหลวงพ่อสดไม่ได้สอนอย่างนี้นะครับ และผมก็เห็นด้วย โดยจะเอาธรรมะตรงจากท่านมาแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนดังต่อไปนี้ ธรรมกายจากคำสอนตรงของหลวงพ่อสด -------------------------------------------------- แต่ว่าจะไปทางนี้ต้องหยุด ทางธรรมเริ่มต้นต้องหยุดตั้งแต่ต้นจนกระทั่งพระอรหัต ถ้าไม่หยุดมันก็ไปไม่ได้ ชัดทีเดียว แปลกไหมล่ะ ไปทางโลกเขาต้องไปกันปราดเปรียวว่องไวคล่องแคล่ว ต้องเล่าเรียนกันมากมาย จนกระทั่งรู้เท่าทันเหลี่ยมคูผู้คนตลอดสาย จึงจะปกครองโลกให้รุ่งเรืองเจริญได้ แต่ว่าจะไปทางธรรมนี่แปลก หยุดเท่านั้นแหล่ะไปได้ หยุดอันเดียวเท่านั้น สิบ-ศูนย์นี้ เป็นตัวสำคัญมาก สัตว์โลกจะเกิดในโลกได้ต้องอาศัยเข้าสิบแล้วตกศูนย์จึงเกิดได้ ถ้าเข้าสิบไม่ตกศูนย์แล้วเกิดไม่ได้ นี่โลกกับธรรมอาศัยกันอย่างนี้ ส่วนทางธรรมเล่าต้องเข้าสิบ เข้าสิบแล้วก็ตกศูนย์ "ตกศูนย์" คือ "ใจหยุด" พอใจหยุดเรียกว่าเข้าสิบ เห็นเป็นดวงใสเท่าดวงจันทร์ดวงอาทิตย์ผุดขึ้นทำใจหยุดนั้น นั่นตกศูนย์แล้ว เข้าสิบแล้วเห็นศูนย์แล้ว เรียกว่า "เข้าสิบแล้วเห็นศูนย์" พอเห็นศูนย์ ใจก็หยุดอยู่กลางศูนย์นั้น กลางดวงใสเท่าดวงจันทร์ดวงอาทิตย์นั้น ดวงนั้นแหละเรียกว่า ดวงธัมมานุปัสสนาสติปัฏฐาน หรืออีกนัยหนึ่งดวงนั้นแหละเรียกว่า ดวงปฐมมรรค หนทางเบื้องต้นมรรคผลนิพพาน ถ้าจะไปสู่มรรคผลนิพพาน ต้องเข้ากลางดวงนั้นแห่งเดียว ไปได้ทางเดียวทางอื่นไม่มี เมื่อข้ากลางดวงศูนย์นี้ได้แล้วเรียกว่า ปฐมมรรคนัยหนึ่ง อีกนัยหนึ่งดวงนั้นแหละเรียกว่า เอกายนมรรค แปลว่าหนทางเอกไม่มีโท สองไม่มี แปลว่าหนทางหนึ่ง สองไม่มี หนึ่งทีเดียว ("หลักการเจริญภานาสมถวิปัสสนากัมมัฏฐาน") ---------------------------------------------------------------------------------------------------- ทางบริสุทธิ์นะ ก็ต้องเอาใจหยุด นั่นแหละเป็นทางบริสุทธิ์ เอาใจหยุดนึกท่าไหน? ศูนย์กลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายมนุษย์ ใส บริสุทธิ์เท่าฟองไข่แดงของไก่ หยุดอยู่กลางดวงนั้นแหละ หยุดทีเดียว หยุดที่นั่นแหละ เป็นทางบริสุทธิ์ละ ("เบญจขันธ์" ๒๑ ธันวาคม ๒๔๙๖) ---------------------------------------------------------------------------------------------------- บุญที่มนุษย์ทำมาจากไหน? ก็มาจากในกลางกายนี้ ตรงกลางของใจนั้น กลางของกลาง กลางของกลาง กลางของกลาง หนักเข้าก็พบดวงธัมมานุปัสสนาสติปัฏฐาน กลางของกลางหนักเข้าไปก็พบดวงศีล กลางของกลางเข้าไปก็พบดวงสมาธิ กลางของกลางเข้าไปอีกก็พบดวงปัญญา กลางของกลางเข้าไปอีกพบดวงวิมุตติ กลางของกลางเข้าไปอีกก็พบดวงวิมุตติญาณทัสสนะ กลางของกลาง เข้าไปอีกพบกายมนุษย์ละเอียด กายมนุษย์ละเอียดก็มีธาตุดิน น้ำ ไฟ ลม เหมือนกัน เป็นชั้นๆ เข้าไปอย่างนี้ ("ภัตตานุโมทนากถา" ๙ พฤษภาคม ๒๔๙๗) ---------------------------------------------------------------------------------------------------- (ยังมีต่อ : SGM) จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:36:55 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ที่พระพุทธเจ้าท่านเคารพพระสัทธรรม ท่านทำท่าไหนล่ะ? ท่านี้ถึงธรรมที่ทำให้เป็นพระพุทธเจ้า ท่านจะทำอย่างไร จึงจะเรียกว่า เคารพพระสัทธรรม เราจะเคารพบ้าง จะทำเป็นตัวอย่าง เอาพระพุทธเจ้าเป็นตัวอย่าง เราจะเคารพบ้าง พระพุทธเจ้าท่านไม่ได้ทำท่าไหน ท่านเอาใจของท่านนั่นแหละหยุดไปที่ศูนย์กลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นธรรมกายของท่าน ท่านหยุดขึ้นไปตั้งแต่กายมนุนย์นี้ ที่แสดงไปแล้ว หยุดอยู่ที่ศูนย์กลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายมนุษย์ เป็นลำดับขึ้นไป เข้าถึงกลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายมนุษย์ละเอียด กายทิพย์ กายรูปพรหม กายรูปพรหมละเอียด กายอรูปพรหม อรูปพรหมละเอียด กายธรรม กายธรรมละเอียด โสดา โสดาละเอียด สกทาคา สกทาคาละเอียด อนาคา อนาคาละเอียด พระอรหัต พระอรหัตละเอียด เข้าถึงพระอรหัตโน่น พอถึงพระอรหัตแล้ว ใจท่านติดอยู่กับดวงธรรมที่ทำให้เป็นพระอรหัต ไม่ถอนเลยทีเดียว ติดแน่นทีเดียว ติดอยู่กลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นพระอรหันต์นั่น ติดอยู่กลางดวงธรรมนั่นแหละ ไม่คลาดเคลื่อนละถอน ไปไหนก็ไม่ไป ติดอยู่นั่นแหละ ติดแน่นทีเดียว เมื่อติดแน่นแล้ว ท่านก็สอดส่องมองดูทีเดียว ว่าประเพณีของพระพุทธเจ้าเมื่อได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าแล้วนับถืออะไร เคารพอะไร เคารพอะไรบ้างไปดูหมด ไปดูตลอดหมด ทุกพระองค์เหมือนกันหมด แบบเดียวกันหมด ใจของท่านมาติดอยู่ศูนย์กลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นพระพุทธเจ้านี้ทั้งนั้น ศูนย์กลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นพระพุทธเจ้า กำเนิดดวงธรรมที่ทำให้เป็นพระพุทธเจ้าหยุดอยู่นี้เอง ติดแน่นไม่ถอนถอยหละ อินฺทขีลูปโม เหมือนอย่างกับเสาเขื่อนปักอยู่ในน้ำ ถ้าลมพัดมาแต่ทิศทั้งสี่ทั้งแปด ไม่เขยื้อน หรือไม่ฉะนั้น ปพฺพตูปโม เหมือนอย่างภูเขา ลมพัดมาแต่ทิศทั้งสี่ทั้งแปด ใจไม่เขยื้อน แน่เป๋งเชียว แน่นกั๊กทีเดียว นั่นแหละใจแน่นอยู่กลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นพระพุทธเจ้านั่นแหละ นั่นแหละเรียกว่า สทฺธมฺมครุโน หละ ท่านเป็นผู้เคารพพระสัทธรรม เมื่อท่านเห็นเช่นนั้น บัดนี้จะเคารพใคร ไม่มีแล้วที่เราจะเคารพ ในมนุษย์โลก ทั้งหมดต่ำกว่าเราทั้งนั้น ในเทวโลก พรหมโลก อรูปพรหมต่ำกว่าเราทั้งนั้น ตลอดไม่มีแล้วในภพทั้ง ๓ จะหาเสมอเราไม่มี สูงกว่าเราไม่มี เราสูงกว่าทั้งนั้น ทำเป็นอย่างเราไม่มี เราสูงกว่าทั้งนั้น ("คาราวาธิคาถา" ๑๐ มกราคม ๒๔๙๗) ---------------------------------------------------------------------------------------------------- ว่าในด้านภาวนา กายนี้มีซ้อนกันเป็นชั้นๆ มีกายทิพย์ซ้อนอยู่ในกายมนุษย์ กายรูปพรหมซ้อนอยู่ในกายทิพย์ กายอรูปพรหมซ้อนอยู่ในกายรูปพรหม กายธรรมซ้อนอยู่ในกายอรูปพรหม คนเราที่ว่าตายนั้นคือ กายทิพย์กับกายมนุษย์หลุดพรากออกจากกัน เหมือนมะขามกะเทาะล่อนออกจากเปลือก ฉะนั้น กายทิพย์ก็หยุดพรากจากกายมนุษย์ไป ถ้าว่ามีวิปัสสนาเห็น มีวิปัสสนาก็มีธรรมกาย เห็นด้วยตาธรรมกายนั่นแหละเรียกว่า วิปัสสนา วิปัสสนาแปลว่าเห็นแจ้งวิเศษ เห็นต่างๆ เห็นไม่มีที่สุด ตาธรรมกายโคตรภูเห็นแค่นี้ ตาธรรมกายโสดา-โสดาละเอียดเห็นแค่นี้ สกทาคา-สกทาคาละเอียดเห็นแค่นี้ พระอนาคา-อนาคาละเอียดเห็นแค่นี้ พระอรหัต-อรหัตละเอียดเห็นแค่นี้ หนักขึ้นไปไม่มีที่สุด นับอสงไขยไม่ถ้วน เห็นไม่มีที่สุด รู้ไม่มีที่สุด เห็น จำ คิด รู้ เท่ากัน เห็นไปแค่ไหน-รู้ไปแค่นั้น จำไปแค่ไหน-รู้ไปแค่นั้น คิดไปแค่ไหน-รู้ไปแค่นั้น เท่ากัน ไม่ยิ่งไม่หย่อนกว่ากัน นี่ อย่างนี้เรียกว่า วิปัสสนา เห็นอย่างนี้เห็นด้วยตาธรรมกาย เห็นด้วยตากายมนุษย์-กายมนุษย์ละเอียด กายทิพย์-กายทิพย์ละเอียด กายรูปพรหม-รูปพรหมละเอียด กายอรูปหรหม-อรูปพรหมละเอียด เห็นเท่าไรก็เห็นไป เรียกว่าอยู่ในหน้าที่สมถะทั้งนั้น ไม่ใช่วิปัสสนา ถ้าวิปัสสนาละก็ต้องเห็นด้วยตาธรรมกาย นั่นแหละเป็นตัววิปัสสนาจริงๆ ละ ดวงธรรมใหญ่เป็นลำดับจนกระทั่งดวงของพระอรหัต ใหญ่วัดเส้นผ่าศูนย์กลาง ๒๐ วา กลมรอบตัว สว่างหมดทั้งธาตุ ("พระพุทธคุณ พระธรรมคุณ พระสังฆคุณ") สติสัมโพชฌงค์ เราต้องเป็นคนไม่เผลอสติเลย เอาสตินิ่งอยู่ศูนย์กลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายมนุษย์นั้น ตั่งสติตรงนั้นทำใจให้หยุด ไม่หยุดก็ไม่ยอม ทำให้หยุดไม่เผลอทีเดียว ทำจนกระทั่งใจหยุดได้ นั่นเป็นตัวสติสัมโพชฌงค์แท้ๆ ไม่เผลอเลยทีเดียว ที่ตั้งที่หมาย หรือกลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายมนุษย์ สะดือทะลุหลัง ขวาทะลุซ้าย กลางกั๊กนั่นใจหยุดตรงนั้น เมื่อ ทำใจหยุดตรงนั้น ไม่เผลอสติทีเดียว ระวังใจหยุดนั้นไว้ นั่งก็ระวังใจหยุด นอนก็ระวังใจหยุด เดินก็ระวังใจหยุด ไม่เผลอสติเลย นั่นแหละตัวสติสัมโพชฌงค์แท้ๆ จะตรัสรู้ต่างๆ ได้เพราะมีสติสัมโพชฌงค์อยู่แล้ว ("โพชฌงค์" ๒๔ มิถุนายน ๒๔๙๗) ------------------------------ มีตรงไหนครับที่ท่านเน้นให้ดูลูกแก้ว? หากผมยังค้นไม่พบ ก็กรุณาแสดงให้เห็นพร้อมชื่อหนังสือกำกับเพื่ออ้างอิงด้วยนะครับ >>> บุคคลโดยทั่วไปนั้นจะมีความสามารถในการใช้ความคิดได้ไม่เกิน 10เปอร์เซ็นต์ ซึ่งเป็นสมาธิโดยธรรมชาติ (ขณิกกะสมาธิ) ถ้าฝึกฝนและพัฒนาไปเรื่อยๆ ก็จะสามารถใช้ความคิดได้อย่างสมบูรณ์มากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อถึง 100 เปอร์เซ็นต์เมื่อไรนั่นคือปฐมฌาน >>> ขอสันนิษฐานว่าคุณ Stellar7 พูดจากความเข้าใจของตัวเอง หรือไม่ก็อ้างอาจารย์ ซึ่งปราศจากตำราหรือหลักวิชาการยืนยัน ถ้าถึงปฐมฌานแล้วใช้ศักยภาพไป 100 เปอร์เซนต์ อย่างนี้จะมีทุตติยฌาน ตติยฌาน และจตุตถฌานไว้เพื่อขยายให้เกินศักยภาพเต็มร้อยหรือครับ? ผมเคยอธิบายสภาพของปฐมฌานไว้อย่างชัดเจน อธิบายจากประสบการณ์ตรงเลยทีเดียว และตั้งใจอธิบายให้คุณ Stellar7 ฟังอย่างจำเพาะเจาะจงด้วย ไม่ทราบว่าคุณ Stellar7 จำได้หรือเปล่า? หรือว่าอ่านผ่านๆ ไม่นึกว่าเป็นเรื่องจริง หากลืมหรือไม่ใส่ใจ ก็น่าเสียดายมาก เพราะนั่นเป็นครั้งแรกที่ผมเล่าประสบการณ์ตรงเกี่ยวกับปฐมฌานอย่างละเอียดลออในแบบที่สาธารณชนรับรู้กันทั่ว เรียกว่าเสี่ยงเปลืองตัว ถ้าไม่รู้จริง มีใครถามแยงขึ้นมา หากตอบไม่ได้ก็ขายหน้าแย่แล้ว เอาเป็นว่าขอชี้แจงให้ทราบในฐานะผู้ที่เคยถึงปฐมฌานมาก่อนนะครับ มันไม่ได้วิเศษหรือดึงเอาศักยภาพของเรามาได้เต็มร้อยอย่างที่คุณ Stellar7 คาดคะเนเลย ดีหน่อยก็ตรงที่เมื่อถอยจากฌานลงมาอยู่ในระดับอุปจาระหรือขณิกแล้ว ทำให้เห็นกายชัดเองโดยไม่ต้องกำหนดนึก ไม่ต้องกัดฟันเค้นกันวุ่นวาย เพราะโฟกัสจิตเหมือนมีฐานนิ่งแข็งแรงอยู่เองบริเวณกลางอก เรียกว่าถ้าพลิกกันด้วยความตั้งใจตามนิดเดียว กายคตาสติก็เกิดขึ้นแบบง่ายแสนง่าย ในส่วนความคิดก็เห็นง่ายเช่นกัน เพราะจิตปักหลักคงที่ สว่างนวลออกมาจากภายในเสียแล้ว พออารมณ์จรหรือความคิดโฉบมาก็พร้อมจะแฉลบไปทันที ขอเพียงเรากำหนดตั้งใจไว้ว่าจะพิจารณานามธรรมภายในเป็นสัญญา สังขารอันเกิดแต่ผัสสะกระทบ ที่ดีกว่านั้นคือเศษของฌานนั้นเป็นเหมือนสภาพพลังที่ประจุพร้อมในกาย มีความเหนียวแน่น ถึงไม่พยายามรักษา ก็จะเหมือนจิตมีความตื่นเองอยู่เป็นชั่วโมงๆ หรือใครเจนจัดหน่อย เข้าออกฌานจนชำนาญ ก็ทรงความรู้ตัวสว่างไสวอยู่ได้เป็นวัน (นี่คือคำอธิบายว่าทำไมหลวงพ่อที่ท่านอาวุโสมากๆจึงสามารถภาวนาได้ข้ามวัน ข้ามอาทิตย์แบบ non-stop) (ยังมีต่ออีก : SGM) จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:38:42 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ส่วนสภาพของฌานนั้น ถ้าขอมาจะบรรยายให้ฟังเป็นฉากๆอีกรอบหนึ่งครับ ครั้งนี้ขอแสดงผลของฌาน เพื่อให้สอดคล้องกับเรื่องที่กำลังคุยกันอยู่ อ้อ...ปฐมฌานที่มีคุณภาพนั้น จับอานาปานสติเป็นตัวตั้งเถอะครับ จับนิมิตแล้วจะหลงเห็นอะไรต่ออะไรง่าย ไม่ค่อยสนใจมาต่อยอดเป็นกายนี้ ใจนี้กัน ไปเอากายโน้น ใจไหนก็ไม่มีใครประกันว่าอยู่ที่ใดได้ถนัด จะชั่งตวงวัดกิเลสจากกายโน้นใจโน้น ก็คงพูดไม่ได้เต็มปากเต็มคำ >>> อปฐมฌาน สมาธิระดับนี้แหละครับคือระดับพื้นฐานที่ต้องฝึกฝน ให้ได้ก่อน ฝึกได้แล้วค่อยมาต่อนะครับ คุณดังตฤณจึงไม่ควรไปพิจารณาในเรื่องอื่นใดนะครับ เพราะเป็นการฝึกฝนในระดับสมถะ(ในช่วงแรก) มิฉะนั้นแล้วคุณดังตฤณจะไม่ได้ประโยชน์อะไร จากการพิสูจน์ที่ผิดหลักวิธี >>> ผมขอถือเป็นแกนอ้างอิงไว้ใช้ในคราวต่อๆไปเลยนะครับ ตามหลักวิชชาธรรมกายห้ามไม่ให้พิจารณาอย่างอื่น นอกจากจะเอาให้ถึงปฐมฌานอย่างเดียว ระหว่างนี้ห้ามพิจารณาไตรลักษณ์ ห้ามรู้จักอริยสัจจ์ ห้ามดูขันธ์ 5 ในตัวเอง ถามคุณ Stellar7 นิดหนึ่ง... คุณกำลังพยายามทำอะไรอยู่ครับ? รักษาพระศาสนาหรือความเชื่อส่วนตัวที่ยังไม่เคยได้รับการพิสูจน์จากตัวเองเลย? โดยคุณ : ดังตฤณ - [21 พ.ค. 2542 10:31:12] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:39:32 ]

ความคิดเห็นที่ 32 คุณ Stellar7 ครับ สิ่งที่คุณอธิบายมาก็ผิด แต่แรกแล้ว ผมเคยฝึกแบบธรรมกายมาแล้ว แต่ก็ไม่เห็นว่าจะเป็นทางไปสู่ ปัญญา ที่มาละตัดกิเลสอย่างไรเลย 1. พิจารณาดูซิว่า ดวงแก้ว ดวงอะไรต่ออะไร มันเป็นสมมุติใหม ??? ทรงกลม ดวงแก้ว ก็ไม่ต่างอะไรกับ สี่เหลี่ยม แปดเหลี่ยม สิบหกเหลี่ยม องค์พระ อะไรทั้งหมดนี้มันยังเป็นสมมุติอยู่ จำเป็นด้วยหรือว่าในกาลอื่น องค์พระจะมีรูปร่างดังนี้ คนต้องมีสองแขนสองขาในทุกกัลป์หรือ ??? ดวงอะไรต่ออะไร ที่เห็นนะยังเป็น ขันธ์ 5 เป็นทุกข์สัจทั้งสิ้น ไม่ได้พบ สมุทัย นิโรธ มรรค ที่ใดในนั้นเลย 2. ทำอารมณ์กรรมฐาน แบบติดตาติดใจ ไม่ว่าจะใช้สิ่งใด ลูกแก้ว ลมหายใจ คำบริกรรม นิมิตต่างๆ ฯลฯ อะไรก็ได้ ก็สามารถทำให้ติดตาติดใจ ข้ามวันข้ามคืน ก็เป็นไปได้ คนที่ฝึกกรรมฐานมาพอสมควรเขาก็ทำได้ ไม่ต้องเป็นวิชาธรรมกายหรอกครับ หลายคนในที่นี่เขาก็ทำได้ ในกรรมฐานกองต่างๆ เขาไม่อยากพูดเท่านั้นเอง ไม่ได้แปลกใหม่วิเศษอะไรหรอก เพราะนิมิตทั้งหลาย ที่ประคองไว้ก็ยังเป็นธรรมชาติ ฝ่ายทุกข์สัจอยู่ดี นอกจากนั้นแล้ว คือทำได้แล้วก็เสื่อมลง เป็นไตรลักษณ์ 3. ที่คุณพูดเรื่องการใช้ความคิด นั่นแหละมันไปผิดอย่างจังก็ตรงนี้แหละ ธรรมของพระพุทธเจ้า นั้นเหนือพ้นความคิดไปแล้ว อย่างที่เคยบอกว่า รู้ ไม่ใช่ คิด คิดไม่ใช่รู้ มันละเอียดต่างกันอยู่ ความคิด นึก ปรุง ตัวนั้นนะคือ สังขาร สัญญา ปนเปกันอยู่ เป็น ขันธ์ ขันธ์นี่เป็นของมันอยู่อย่างนั้น ไม่ใช่แปลขันธ์เป็นดวงแก้วกลมๆไปเสียหมด นั้นเรียกว่าไปแปลความกันผิดหมด รูปก็เป็นรูป นามก็เป็นนาม ดันเอานามมาตีความเป็นรูปไปหมดก็เลยไม่เห็นตัวนามที่แท้นั้นที่แฝงในรูปนั้น 4. ที่ยังคิดๆนึกๆอยู่ นั่นเขาเรียกว่า จินตมยปัญญา คิดๆนึกๆ ปัญญาหยาบ มันก็ปรุงไปทางโน้น ปรุงมาทางนี้ หาสาระแก่นสารไม่ได้ คนที่ทำสมถะเข้าบ้าง จิตมีกำลัง เวลาเกิดความคิดปรุงถ้ารู้ไม่ทัน จิตมันก็ปรุงเป็นนิมิต เรื่องราวต่างๆไปมากมาย บ้างก็จริง บ้างก็เท็จ ไว้ใจไม่ได้ 5. ปัญญาที่ตัดกิเลสนั่น มันพ้นนึกๆคิดๆแล้ว เพราะรู้เห็นแม้แต่การเกิดดับของความคิด ซึ่งเป็นสังขารขันธ์ ปัญญาแบบนี่เขาเรียกว่า ภาวนามยปัญญา ที่ไปตัดกิเลส อุปาทานในขันธ์ทั้งหลายได้ 6. พิสูจน์ด้วยตัวเองง่ายๆว่า ธรรมที่ถูกทางมีอยู่จริงนั้น ก็ลองฝึกเพ่งลูกแก้วอย่างที่ทำอยู่ แล้วลองดูซิว่า ใครเป็นคนเพ่งดูอยู่ ดวงนิมิต กันคนที่รู้เห็นดวงนิมิตนั่นเป็นคนละสิ่งกันใช่หรือไม่ แล้วก็จะเห็นไปว่า ความคิดก็ดีก็ยังไม่ใช่คนที่รู้ตัวความคิดนั้น 7. ตอนสมัยไปวัดธรรมกาย ก็เคยได้ยินเหมือนกันเรื่องที่ว่า อย่าสงสัย เป็นนิวรณ์ เป็นวิกิกิจฉา ฯลฯ ให้เชื่อเลย เขาว่าอย่างไรก็เชื่ออย่างนั้นทำอย่างนั้น อย่างบูชาข้าวถวายพระพุทธเจ้า นี่ ตั้งแต่ตอนนั้นไปใหม่ๆ ก็รู้สึกว่า แปลกๆ ไม่เคยได้ยินว่า ศาสนาพุทธมีแบบนี้ด้วย เรื่องอื่นๆก็เหมือนกัน ทั้งต้นธาตุต้นธรรม ฯลฯ ฟังดูแล้วไม่เข้าแก็ปเลย แต่ก็พยายามตัดความคิดสังสัยฟุ้งซ่าน แล้วฝึกไปเรื่อยๆ แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่ได้ละเลยที่จะศึกษาแนวทางอื่น มาตอนหลังจึงพบพระทางอีสาน สายหลวงปู่มั่น ดูปฏิปทาแล้วก็เข้าทาง ปฏิบัติเองก็พบความเป็นจริง เหมือนกับปริยัติ บัญญัติไว้ (ไม่ต้องไปรื้อทำลายพระไตรปิฎกเลย) ก็เลยรู้ว่า อ้อ แบบนี่นะถูกทาง แบบนั้นนะหลงทาง แล้วมาพบผู้ปฏิบัติธรรมที่ดำเนินถูกทางเจริญก้าวหน้าในทางธรรม ก็ยิ่งเป็นสิ่งที่ให้มั่นใจว่าทางนี้ถูกแน่แล้ว กิเลส อุปาทาน หมดอย่างนี้ ดำเนินตามมรรคอย่างนี้ เป็นต้น 8. ดังนั้นผู้ที่เขารู้ทางเดินที่ถูก พิจารณาอริยสัจสี่ เจริญมหาสติปัฐฐาน เขาจึงพยายามบอกคนอื่นว่าอย่าหลงไปทางอื่นเลย แต่อุปสรรคมันก็อยู่ที่ไม่เปิดตาเปิดใจฟัง คนธรรมกายก็จะอาจเห็นเป็นมารมาหลอกบ้าง พอเริ่มคิด คำสอนของวัดธรรมกายที่ว่าไม่ให้สงสัยก็ตามมาหลอกต่อให้เลิกคิด ก็เลยติดกันอยู่แค่นั้น อย่างที่เคยกล่าวแล้ว ถ้ายังเห็นว่าเราเป็นนั่นเป็นนี่มีกายนั่นกายนี่อยู่แล้ว สักกายทิฏฐิก็ยังไม่ขาด ยังมีเรา เป็นเราอยู่ ทิฏฐิผิดแบบนี้แหละที่ทำให้เห็น นิพพานเป็นอัตตา โดยคุณ : ปุถุชน - [21 พ.ค. 2542 10:52:01] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:40:25 ]

ความคิดเห็นที่ 33 หากเราต้องการรู้ว่าธรรมชาติของสิ่งนั้นเป็นอย่างไร เราก็ต้องคอยจับตาเฝ้าดูสิ่งนั้นไว้ตลอดเวลา ยกตัวอย่างการทำสารคดีต่าง ๆ อย่างเช่นต้องการรู้ธรรมชาติของมด ว่าปกติมดมีลักษณะนิสัยอย่างไร ก็ต้องตั้งกล้องไว้เพื่อคอยจับตาเฝ้าดูพฤติกรรมของมด หลักสูงสุดของพระพุทธศาสนาก็คือ ดับทุกข์(ตั้งแต่ทุกข์อย่างหยาบ เช่นทุกข์ทางร่างกาย ไปจนถึงทุกข์อย่างละเอียดอย่างทุกข์ทางใจ) เราพิจารณาดูว่าทุกข์นั้นเกิดขึ้นที่ใด ก็จะเห็นว่าทุกข์ทุกอย่างเกิดขึ้นที่จิตใจ ดังนั้นเมื่อเราต้องการจะดับทุกข์ก็ต้องมาศึกษาธรรมชาติของจิตใจ ทำอย่างไรถึงจะรู้ธรรมชาติของจิตใจได้ ก็คือต้องคอยตามเฝ้าดูจิตใจอยู่ตลอดเวลา คอยสังเกตจิตใจอยู่ตลอดเวลา เมื่อเราสามารถรู้พฤติกรรมของจิต หรือธรรมชาติของจิตใจอย่างละเอียดแล้ว ย่อมเห็นทางที่จะดับทุกข์ได้แน่นอน อย่างที่เราเคยได้ยินกันอยู่บ่อย ๆ ว่า นอกจากทุกข์แล้วไม่มีอะไรเกิดขึ้น นอกจากทุกข์แล้วไม่มีอะไรตั้งอยู่ นอกจากทุกข์แล้วไม่มีอะไรดับไป ดังนั้นผมจึงเห็นว่าการตามดูจิตเป็นทางตรงที่สุดแล้วที่จะดับทุกข์ โดยคุณ : คิดเอาเอง - [21 พ.ค. 2542 11:09:08] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:41:50 ]

ความคิดเห็นที่ 34 สวัสดีทุกท่านครับ เมื่อวันเพ็ญขึ้น ๑๕ ค่ำเดือน ๑๐ เมื่อกว่า ๘๙ ปีมาแล้ว   เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ชาวโลกได้รู้จักพระเดชพระคุณหลวงพ่อวัดปากน้ำ พระมงคลเทพมุนี (สด จนฺทสโร) และการค้นพบวิชชาธรรมกาย  ณ อุโบสถวัดโบสถ์บน บางคูเวียง จังหวัดนนทบุรี เป็นที่มาของกระทู้นี้ ผมได้คัดมาประวัติการเข้าถึงธรรมกายของพระเดชพระคุณหลวงพ่อวัดปากน้ำมาเล่า ให้ท่านชมกันได้เต็มอรรถรสครับ ความกล้าหาญที่จะอุทิศชีวิตในการลงมือเจริญสมาธิภาวนา ให้รู้แจ้งเห็นจริง พระเดชพระคุณหลวงพ่อวัดปากน้ำท่านบันทึกไว้ว่า ในพรรษาที่ ๑๒ แต่พอได้กึ่งพรรษาก็มาหวนระลึกขึ้นว่า ในเมื่อเราตั้งใจจริงๆ ในการบวช จำเดิมอายุสิบเก้า เราได้ปฎิญาณตนบวชจนตาย ขออย่าให้ตายในระหว่างก่อนบวช บัดนี้ก็ได้บอกลามาถึง ๑๕ พรรษาย่างเข้าพรรษานี้แล้ว ก็พอแก่ความประสงค์ของเราแล้ว บัดนี้ของจริงที่พระพุทธเจ้าท่านรู้ท่านเห็น เราก็ยังไม่ได้บรรลุ ยังไม่รู้ไม่เห็น สมควรแล้วที่จะต้องกระทำอย่างจริงจัง   เมื่อตกลงใจได้ดังนี้แล้ว วันนั้นเป็นวันกลางเดือน ๑๐ ก็เริ่มเข้าโรงอุโบสถแต่เวลาเย็น ตั้งสัจจาธิษฐานแน่นอนลงไปว่า ถ้าเรานั่งลงไปครั้งนี้ไม่เห็นธรรมที่พระพุทธเจ้าต้องการเป็นอันไม่ลุกจากที่นี้จนหมดชีวิต   เมื่อตั้งจิตมั่นลงไปแล้ว ก็เริ่ม ปรารภนั่ง จึงได้แสดงความอ้อนวอนแด่พระพุทธเจ้าว่า ขอพระองค์ได้ทรงพระกรุณาโปรดข้าพระพุทธเจ้า ทรงประทานธรรมที่พระองค์ได้ทรงตรัสรู้อย่างน้อยที่สุด แลง่ายที่สุดที่พระองค์ได้ทรงรู้แล้วแด่ข้าพระพุทธเจ้า ถ้าข้าพระพุทธเจ้ารู้ธรรมของพระองค์แล้ว เป็นโทษแก่ศาสนาของพระองค์แล้ว  ขอพระองค์อย่าทรงพระราชทานเลย ถ้าเป็นคุณแก่ศาสนาของพระองค์แล้ว ขอพระองค์ได้ทรงพระกรุณาโปรดพระราชทานแด่ข้าพระองค์ ข้าพระองค์รับเป็นทนายศาสนา ในศาสนาของพระองค์จนตลอดชีวิต แต่พออ้อนวอนเสร็จแล้ว ก็เริ่มปรารภเข้าที่นั่งสมาธิต่อไป มานึกถึงมดคี่ที่ตามช่องของแผ่นหินที่ยาวๆ แลบนแผ่นหินบ้าง ไต่ไปมาอยู่บ้างแต่ไม่มากนัก จึงหยิบเอาขวดน้ำมันก๊าดมา เอานิ้วจุกเข้าที่ปากขวด แล้วตะแคงขวดให้เปียกนิ้วเข้า แล้วเอามาลากเป็นทางให้รอบตัว จะได้กันไม่ให้มาทำอันตรายในเวลานั่งลงไปแล้ว แต่พอทางนิ้วที่เปียกน้ำมันนั้นไม่ทันถึงครึ่งของวงตัวที่นั่ง ความคิดอันหนึ่งเกิดขึ้นว่า ชีวิตสละได้แต่ทำไม่ยังกลัวมดขี้อยู่เล่า ก็นึกอายตัวเองขึ้นมา เลยวางขวดน้ำมันเข้าที่เลยในเดี๋ยวนั้น ตัวหยุดนี่แหละเป็นตัวสำเร็จ เมื่อได้อธิษฐานในยอมสละชีวิตเป็นพุทธบูชาแล้ว   ท่านก็ขัดสมาธิเข้าที่นั่งเจริญภาวนาพระกรรมฐาน    เวลาผ่านไปจนดึก   ใจของท่านหยุดสงบนิ่ง    ความเห็น  ความจำ  ความคิด  ความรู้  เข้ามารวมหยุดที่จุดเดียวกัน ณ ศูนย์กลางกาย ได้ส่วนพอดีแล้ว   ท่านได้เห็น ดวงปฐมมรรค  หรือ ดวงธัมมานุปัสสนาสติปัฏฐาน  อันเป็นดวงกลมโตใสบริสุทธิ์  ขนาดฟองไข่แดงของไก่   ที่ศูนย์กลางกาย    ดวงยิ่งใสสว่างมากขึ้นและใหญ่ขนาดดวงอาทิตย์  สุกใสสว่างยิ่งนัก    ได้เห็นดังนั้นแล้ว  ท่านจำต้องตรึกว่า  สมควรจะทำอย่างไรต่อไปอีก ขณะนั้น  ท่านได้มาถึงจุดแห่งการเริ่มค้นพบพระสัทธรรมขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า  และทางสายเอกสายเดียวสู่มรรคผลนิพพานแล้ว    ในระหว่างที่ได้หยุดใจนิ่ง พิจารณาดวงปฐมมรรคนั้น ท่านใจบันดาลตรึกถึง มัชฌิมาปฏิปทา สายกลางขององค์สมเด็จพระบรมศาสดา   ที่ศูนย์กลางกลมใสสว่างนั้นปรากฏมีจุดเล็กเรืองแสงสว่างไสวยิ่งกว่า ท่านจึงได้เลือกดำเนินตามทางสายกลางและทุ่มความรู้สึกทั้งหมดเข้าไว้ในจุดศูนย์กลางดวงทันที จุดนั้นก็ขยายขึ้นมาแทนที่ดวงเดิมซึ่งหายไป ท่านจึงได้รวมความเห็น จำ คิด รู้ ดิ่งเข้าไปในกลางของกลางต่อไปอีก โดยอาการฉะนี้ ท่านก็ได้เห็นดวงเก่าหายไป มีดวงสุกใสยิ่งขึ้นหยุดจากศูนย์กลางกายนั้นขึ้นมาแทนที่ ประดุจฟองอากาศผุดจากน้ำขึ้นมาแทนที่กัน โดยต่อเนื่องไม่ขาดสายและยิ่งใสสว่างขึ้น โดยการหยุดในหยุดและเข้ากลางของกลางนี้ ท่านก็ได้เห็นดวงต่างๆ และกายผุดขึ้นมาโดยต่อเนื่องกันคือเห็นดวงธัมมานุปัสสนาสติปัฏฐาน ดวงศีล ดวงสมาธิ ดวงปัญญา ดวงวิมุตติ ดวงวิมุตติญาณทัสสนะ และจึงเห็นกายมนุษย์ละเอียด ท่านเมื่อได้ทุ่มความรู้สึกเข้าไปในกลางของกลางต่อไปอีก ก็เห็นดวงทั้ง ๖ และกายของกายที่ละเอียดยิ่งขึ้น ปรากฏขึ้นมาเป็นลำดับในเบื้องต้นนั้นทั้ง ๑๘ กาย  กายธรรม หรือ ธรรมกาย และกายโลกุตตระอื่นดังกล่าว ปรากฏขึ้นที่ศูนย์กลางกายของท่านนั้น เป็นองค์พระปฏิมาเกตุดอกบัวตูม ใสบริสุทธิ์ยิ่งกว่าอัญมณีใดๆ งดงามหาที่ติมิได้ กายโลกุตตระล้วนเป็นกายที่ละเอียดยิ่งนัก และพ้นจากอาณัติแห่งพระไตรลักษณ์ เป็นวิสังขารแห่งความสุขที่แท้จริง หลวงพ่อได้สอนไว้ในภายหลังว่า “ที่จะเข้าถึงต้องทำให้รู้ตรึก รู้นึก รู้คิดนั้น หยุดเป็นจุดเดียวกัน แต่พอหยุดก็ดับ แต่พอดับแล้วก็เกิด ถ้าไม่ดับแล้วไม่เกิด ตรองดูเถิด ท่านทั้งหลาย นี้เป็นจริง หัวต่อมีเป็นอยู่อย่างนี้ ถ้าไม่ถูกส่วนดังนี้ก็ไม่มี ไม่เป็นเด็ดขาด” พระเดชพระคุณหลวงพ่อวัดปากน้ำต้นแบบนักปฏิบัติ เมื่อปีพุทธศักราช ๒๔๙๔ หลวงพ่อวัดปากน้ำ ได้รับพระราชทานพัดเทียบเปรียญ ซึ่งย่อมเป็นการแสดงว่าท่านมีความรู้ทางด้านปริยัติตลอดจนด้านภาษาบาลีที่เชี่ยวชาญ ดังสังเกตได้จากพระธรรมเทศนาของท่านมักจะได้รับคำยกย่องว่า ท่านจะยกบาลีและอธิบายได้อย่างพิสดาร อีกทั้งระมัดระวังรักษารูปแบบภาษาเดิมอย่างมิให้คลาดเคลื่อน จากสิ่งที่ยาก ท่านสามารถนำมาอธิบายให้เห็นจริงในเชิงปริยัติและนำไปสู่การปฏิบัติได้อย่างแจ่มแจ้งชัดเจน ซึ่งผู้รู้ในสมัยก่อนนั้นกล่าวถึงหลวงพ่อด้วยความยกย่องว่า พระภิกษุผู้ที่มุ่งทางปฏิบัติจะชอบแสดงธรรมในเชิงปริยัติอย่างหลวงพ่อ วัดปากน้ำหาได้ไม่ง่ายนัก ทั้งนี้แสดงให้เห็นภูมิรู้ของหลวงพ่อว่าการปฏิบัติของท่านมิใช่เป็นเรื่องนอกตำรา หรือคิดขึ้นมาสอนโดยไม่มีหลักการ ดังในพระธรรมเทศนาเรื่องหลักการสอนสมถวิปัสสนากรรมฐานของท่านที่ได้แสดงไว้ดังความตอนหนึ่งว่า "พระพุทธศาสนาแปลว่าคำสั่งสอนของ พระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าสอนให้สัตว์โลกทั้งหมด ละชั่วด้วยกาย วาจา ใจ ทำความดีด้วยกาย วาจา ใจ ทำใจให้ใส ๓ ข้อนี้แหละเป็นคำสอนของพระพุทธเจ้าทุกๆพระองค์ ทั้งอดีตปัจจุบัน อนาคต ยืนยันกันหมด เหตุนี้ท่านทั้งหลายเมื่อตั้งใจมั่นลงในพระพุทธศาสนาเช่นนี้ ก็เพื่อจะทำใจของตนให้ดีตามประสงค์ในทางพระพุทธศาสนา การที่จะทำใจให้ดีนี้ มีบาลีเป็นตำรับตำราว่า เทฺวเม ภิกฺขเว วิชฺชาภาคิยา ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย วิชชามี ๒ อย่าง กตเม เทฺว ๒ อย่างอะไรบ้าง สมโถ จ สมถะ ความสงบระงับอย่าง ๑ วิปสฺสนา จ วิปัสสนาความเห็นแจ้งอย่าง ๑ สมโถ ภาวิโต กิมตฺถมนุโภติ สมถะเป็นขึ้นแล้วต้องการอะไร จิตฺตํ ภาวิยติ ต้องการให้จิตเป็นขึ้น จิตฺตํ ภาวิตํ กิมตฺถมนุโภติ จิตเป็นขึ้นแล้วต้อง การอะไร โย ราโค โส ปหียติ ความกำหนัดยินดีอันใดที่มีอยู่ในจิตใจ ความ กำหนัดยินดีอันนั้นก็หมดไปด้วยสมถะ ความ สงบระงับ วิปสฺสนา ภาวิตา กิมตฺถมนุโภติ วิปัสสนาเป็นขึ้นแล้ว ต้องการอะไร ปญฺญา ภาวิยติ ต้องการทำปัญญาให้เป็นขึ้น ปญฺญา ภาวิตา กิมตฺถมนุโภติ ปัญญาเป็นขึ้นแล้วต้องการอะไร ยา อวิชชา สา ปหียติ ความไม่รู้จริงอันใดที่มีอยู่ในจิตใจ ความไม่รู้จริงอันนั้นก็หมดไปด้วยความเห็นแจ้ง คือวิปัสสนา ทางพระพุทธศาสนามีวิชาทั้งสองอย่างนี้ เป็นข้อสำคัญนัก" แม้ยามท่านป่วยหนักก่อนจะละโลกก็ยังเป็นห่วงเป็นใยเรื่องการปฏิบัติธรรม กำชับให้ศิษยานุศิษย์อย่าทิ้งวิชชาธรรมกาย ให้ช่วยกันเผยแพร่ให้กว้างขวางออกไป สิ่งเหล่านี้เป็นเครื่องยืนยันถึงความเป็นต้นแบบนักปฏิบัติของพระเดชพระคุณหลวงพ่อวัดปากน้ำ ภาษีเจริญ เป็นอย่างดี ทั้งหมดนี้เป็นเพียงเศษเสี้ยวในชีวิตต้นแบบแห่งความดีของหลวงพ่อวัดปากน้ำ แต่แม้เพียงแค่ที่ยกมานี้ก็เป็นความดีอันยากยิ่งที่บุคคลใดบุคคลหนึ่งจะกระทำได้ พระเดชพระคุณหลวงพ่อวัดปากน้ำ ภาษีเจริญ จึงสมเป็นปูชนียบุคคลเป็นบุคคลต้นแบบแห่งความดีที่โลกต้องสรรเสริญและกล่าวขานตลอดไป แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 50 03:00:22 แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 50 02:10:52 จากคุณ : ศิษย์วัดปากน้ำ (ebusiness) - [ 9 ก.พ. 50 00:41:58 ]

ความคิดเห็นที่ 35 กระทู้นี้เป็นกระทู้ว่าด้วยเรื่อง วิชชาธรรมกายช่วยผู้ปฏิบัติเข้าถึงมรรคผลได้จริง(หรือไม่) แต่ชาวธรรมกายก็ไม่ออกมายืนยันตรงๆ ผมเพิ่งไปได้คัมภีร์ธรรมกายมาหลายเล่ม มีชุดหนึ่งเป็นความรู้ขององค์หลวงพ่อวัดปากน้ำ ที่ทางวัดปากน้ำรวบรวมไว้ตั้งแต่ปี 2481 และท่านเจ้าคุณพระภาวนาโกศลเถร(สมเด็จวัดปากน้ำองค์ปัจจุบัน) ท่านพิมพ์แจกจำนวนจำกัดแค่ 500 เล่มครับ ในตำรากล่าวถึงการเข้านิพพานไว้ 3 แบบคือ 1. การเข้านิพพานในกายมนุษย์ ด้วยกายธรรม 2. การเข้านิพพานเป็น ด้วยกายมนุษย์ 3. การเข้านิพพานตาย แต่ละอย่างมีคำอธิบายยืดยาวครับ ลองฟังตัวอย่างสักเล็กน้อยถึงวิธีเข้านิพพานแบบแรกดูนะครับ "วิธีเข้านิพพานในกายมนุษย์ของเรานี้คือ เอากายธรรมเดินฌานสมาบัติไป 7 เที่ยว เมื่อครบแล้วกายธรรมตกศูนย์ ถ้าจะดูอย่างหยาบก็โตเท่าฟองไข่ไก่ ถ้าจะดูอย่างละเอียด ก็เท่ากำเนิดธาตุธรรมเดิม หรือเท่าหยาดน้ำมันงาอันใสติดปลายขนจามรี ที่บุรุษผู้มีกำลังสลัดแล้ว 7 ครั้ง สัณฐานกลมสีขาวใสสะอาดบริสุทธิ์ดังเพชรน้ำค้าง ศูนย์ธรรมกายนี้เกาะติดอยู่กับเนวสัญญานาสัญญายตนะฌานสมาบัติ ทันใดนั้นศูนย์นิพพานที่อยู่ในกำเนิดธาตุธรรมเดิมกลางกายมนุษย์ มีสัณฐานกลมสีขาวใสสะอาดบริสุทธิ์ ดุจเพชรน้ำค้างเช่นเดียวกัน ก็ดึงดูดศูนย์ธรรมกายที่เกาะติดอยู่กับเนวสัญญานาสัญญายตนะสมาบัตินั้น เข้าไปซ้อนในกลางศูนย์ของนิพพาน วิธีซ้อนนั้น ซ้อนบนลงมาในกลางศูนย์ หรือจะซ้อนเข้าไปทางซ้าย ทางขวา ข้างหน้า ข้างหลัง ก็ได้ทั้งสิ้น เพราะศูนย์ธรรมกายและศูนย์นิพพานนั้น มีสัณฐานกลมเช่นเดียวกัน ของกลมๆ จะเอาทางไหนซ้อนกันก็ได้ทั้งสิ้น ขณะเมื่อศูนย์ธรรมกายกับศูนย์นิพพานเข้าไปซ้อนจรดกันนั้นแล ธรรมกายก็เกิดขึ้นทันที ไม่ก่อนไม่หลัง แลไม่ช้าไม่เร็วกว่ากัน เมื่อธรรมกายเกิดขึ้นแล้ว ก็เอาตาธรรมกายมองดูให้รอบๆ ก็เห็นว่า ในศูนย์นิพพาน ในกำเนิดธาตุธรรมเดิมนั้นแล เป็นภาพกว้างขวางใหญ่โต ไม่มีอะไรเลย เป็นที่กว้าง เป็นอากาศว่างๆ แต่ว่าอากาศในนั้น ละเอียดสะอาดบริสุทธิ์สว่างโล่งไปหมด จิตใจจะรู้สึกแช่มชื่นเย็นสุขุม มีนิพพานเป็นอารมณ์ ผิดกว่าเมื่อยังไม่เข้าไปอยู่ในนิพพาน องค์ธรรมกายก็สุกใสสะอาดบริสุทธิ์ดียิ่งกว่าเก่า นิพพานนั้นมีสุดหยาบสุดละเอียดไม่มีสิ้นสุดเหมือนกัน ในกลางนิพพานนั้น มีศูนย์นิพพานอยู่กลางทุกๆ นิพพาน (หลังจากนี้ก็พูดถึงวิธีเข้านิพพานที่ศูนย์นิพพานเข้าไปเรื่อยๆ มีนิพพานที่ 2, 3, 4, ...โกฎิ และเกิดธรรมกายในนิพพานเป็นลำดับไปถึงโกฏิ และนับไม่ถ้วน นิพพานเช่นนี้เรียกว่า นิพพานเป็น มีอยู่ในกายมนุษย์" วันนี้เอาแค่นี้ก่อนนะครับ ผมอายุมากแล้วพิมพ์ก็ช้า แต่อยากจะให้ข้อสังเกตว่า นิพพานชนิดนี้คล้ายกับการเข้านิโรธสมาบัติ คือผู้เข้ายังมีชีวิตอยู่ แต่จุดที่คลาดเคลื่อนจากธรรมของพระพุทธเจ้านั้น มากจนต้องใช้เวลาอธิบายมากครับ ถ้าจะแจกแจงอย่างละเอียด เช่นศูนย์ธรรมกายไปเกาะกับเนวสัญญาฯ แล้วยังคิดนึกได้อีก ยังมีรูปใสสะอาดอีก ทั้งที่เนวสัญญาฯ เป็นอรูปที่ละเอียดถึงขั้นมีสัญญาก็ไม่ใช่ ไม่มีก็ไม่ใช่ จะเที่ยวคิดนึกที่จะปฏิบัติอย่างนั้นอย่างนี้ได้อีกอย่างไร และเนวสัญญา เป็นอรูป ตรงนี้ก็ยังอุตส่าห์มีรูป เสียอีก การเข้านิพพานก็เอานิมิต 2 อันซ้อนกันเข้าไปเฉยๆ รูปก็ยังอยู่ นามก็ยังอยู่ เป็นสังขตธรรมล้วนๆ ไม่ใช่อารมณ์นิพพานทางพระพุทธศาสนาที่ดับสังขตธรรม นิพพานแล้ว จิตก็ยังอยู่ เสวยความสุขอยู่อีก ก็คือความเกิดขึ้นยังมีอยู่ การเสวยอารมณ์ยังมีอยู่ ไม่ใช่นิพพานในทางพระพุทธศาสนาครับ นิพพานยังมีศูนย์นิพพานซ้อนๆ เข้าไปอีกนับไม่ถ้วน แสดงถึงว่านิพพานยังมีหยาบมีละเอียด นิพพานมีหลายเกรด แสดงออกถึงความเป็นภพซึ่งซับซ้อนอยู่ภายในเท่านั้น หลักฐานตำสอนวิชชาธรรมกายของหลวงพ่อวัดปากน้ำยังมีมากครับ สมเด็จวัดปากน้ำรูปปัจจุบันท่านเคยพิมพ์ไว้ ลองหยิบมาเทียบกับคำสอนทางพระพุทธศาสนาเป็นเรื่องๆ ไป จะพบว่าวิชชาธรรมกายไม่ใช่พระพุทธศาสนาครับ ที่ผ่านมา ชื่อเสียงเกียรติคุณวิชชาธรรมกายสูงมาก จนคนไม่กล้าสงสัย ไม่กล้าตรวจสอบ แต่วันนี้คงถึงเวลาที่คณะสงฆ์ควรเข้าไปตรวจสอบเสียทีแล้วครับ จะตรวจสอบแค่หนังสือพระแท้ ซึ่งเป็นชั้นปลายแถวมากๆ นั้น ไม่พอที่จะรักษาพระสัทธรรมอันบริสุทธิ์หรอกครับ โดยคุณ : สันตินันท์ - [21 พ.ค. 2542 16:22:18] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:42:53 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ขอบคุณคุณสันตินันท์มากครับที่นำความรู้ของวิชาธรรมกายมาเผยแพร่ให้พวกเราได้ทราบ ฟังแล้วช่างพิศดารพันลีกมากครับ น่านับถือท่านผู้ที่ประดิษฐ์คิดค้นขึ้นมาจริงๆ แต่เป็นที่น่าเสียดายว่าหนทางนั้นไม่อาจนำมาซึ่งความหลุดพ้นได้ ทำให้ต้องสูญเสีย โอกาสไปอย่างน่าเสียดายจริงๆ หนทางธรรมกายนี้ดูเหมือนว่าจะเหมาะสำหรับบุคคลที่มีความเป็นวัตถุนิยมอย่างเต็มรูปแบบต้อง การนิพพานในลักษณะที่เป็นอัตตามีตัวตนสามารถจะจับต้องได้เหมือนวัตถุ เช่น เพชร นิล จินดา หรือสิ่งงดงามวิจิตร พิศดารทั้ง หลาย ถ้าจะเปรียบเทียบเป็นวัตถุแล้ว ธรรมกายก็เหมือนสินค้าที่ทำเทียมเลียนแบบของแท้ได้เหมือนยิ่งเมื่อดูจากภายนอก ต่อเมื่อได้เปิดหรือชำแหละมาพินิจแล้ว จึงจะรู้ว่าไม่ใช่ของแท้ แต่ที่น่าห่วงเป็นอย่างมากก็คือ ผู้ที่ไม่รู้เท่าถึงการณ์ที่ได้เสพเข้า ไปจนถึงขนาดแล้ว มีอันต้องลุ่มหลงมัวเมาจนไม่อาจถอนตัวได้ ดุจว่าของเทียมเลียนแบบนั้น ได้เจือยาเสพติดเอาไว้อย่างแยบยล ยิ่ง อนิจจา โดยคุณ : nonborn - [21 พ.ค. 2542 18:29:25] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:43:41 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ยิ่งรู้จัก ยิ่งเคารพรักท่าน (หลวงพ่อวัดปากน้ำ) ก่อนที่หลวงพ่อวัดปากน้ำท่านจะมรณภาพประมาณ 5 ปี ท่านได้เรียกประชุมคณะศิษย์ทั้งในและนอกวัดเป็นกรณีพิเศษที่ศาลาการเปรียญ เพื่อแจ้งให้ทุกคนทราบว่าท่านจะถึงกาลมรณภาพในอีก 5 ปีข้างหน้า กิจการใดที่ท่านได้ดำเนินไว้แล้วขอให้ช่วยกันทำกิจการนั้นๆ อย่าทอดทิ้ง ท่านบอกว่าต่อไปวัดปากน้ำจะเจริญรุ่งเรืองใหญ่โต แม้ว่าท่านจะมรณภาพไปแล้วแต่ก็มีโอกาสช่วยวัดได้มากกว่ายังมีชีวิตอยู่ มีลูกศิษย์หลายคนได้อาราธนาขอมิให้ท่านมรณภาพ ท่านตอบว่าไม่ได้อีก 5 ปี ท่านจะไม่อยู่แน่ๆแล้ว ตั้งโรงครัว หลวงพ่อวัดปากน้ำท่านปกครองทุกคนที่อยู่ในวัดไม่ว่าจะเป็นพระภิกษุ สามเณร อุบาสก อุบาสิกา ศิษย์วัดแบบพ่อปกครองลูก ท่านยึดหลักธรรมพรหมวิหาร 4 เป็นข้อปฏิบัติ ความเป็นผู้มีเมตตาธรรมของท่านนั้น เป็นที่ประจักษ์แจ้งแก่ศิษยานุศิษย์มาตั้งแต่สมัยที่ท่านอยู่วัดพระเชตุพนฯ บางวันท่านออกบิณฑบาตได้อาหารเพียงเล็กน้อย บางวันก็ไม่ได้อาหารเลย วันหนึ่งท่านได้อาหารมาเพียงทัพพีเดียวกับกล้วยน้ำว้า 1 ลูก ขณะที่กำลังจะฉันอาหารนั้น ท่านเหลือบไปเห็นสุนัขแม่ลูกอ่อนผอมโซ อดอยากมาเดินป้วนเปี้ยน ท่านบังเกิดความเมตตาสงสารจึงยอมสละอาหารมื้อนั้นให้เป็นทาน ท่านจึงตั้งปณิธานไว้ว่าถ้ามีกำลังและโอกาสท่านจะตั้งโรงครัวเลี้ยงพระภิกษุ สามเณร เป็นทานแก่ผู้อดอยากยากจนให้ได้ และท่านก็ทำได้สำเร็จ เป็นพระองค์แรกที่สามารถเลี้ยงดูพระภิกษุ สามเณร แม่ชี อุบาสก อุบาสิกา ศิษย์วัดตลอดจนผู้มาปฏิบัติธรรมได้ทุกวัน นับเป็นจำนวนพันก็เลี้ยงได้ แม้เมื่อมรณภาพไปแล้วจนถึงปัจจุบัน "พวกเอ็งคอยดูนะ แม้เมื่อหลวงพ่อตายไปแล้ว ก็จะเลี้ยงดูให้พวกเอ็งได้อิ่มหนำสำราญ ไม่ต้องกลัว ขอเพียงให้ทุกคนตั้งใจศีกษาเล่าเรียน ตั้งใจปฏิบัติกันให้จริงจัง" รักพระพุทธศาสนา เมื่อแรกบวชหลวงพ่อท่านก็ตั้งใจอุทิศชีวิตเพื่อพระศาสนา ตั้งใจเป็นพระแท้ ฝึกฝนทั้งปริยัติและปฏิบัติ เมื่อมาเป็นเจ้าอาวาสวัดปากน้ำท่านก็พากเพียรให้การศึกษาทั้งทางปริยัติและปฏิบัติแก่พระภิกษุ สามเณรในวัดปากน้ำ จนสามารถสอบนักธรรมและบาลีสนามหลวงได้นับร้อยรูปและมีจำนวนมากที่มีผลการปฏิบัติธรรมที่ดี นอกจากนี้ท่านยังมีส่วนสำคัญในกรสร้างโรงพยาบาลสงฆ์ และมหาวิทยาลัยสงฆ์ ซึ่งถือเป็นคุณูปการแก่การคณะสงฆ์อย่างใหญ่หลวง รักการปฏิบัติธรรม หลวงพ่อท่านใช้เวลาในชีวิตสมณะอย่างทรงคุณค่ายิ่ง นับแต่วันแรกที่บวช ท่านได้ปฏิบัติธรรมทุกวันตลอดมา เมื่อท่านเข้าถึงธรรมกายแล้ว ท่านก็ทุ่มเทสละชีวิตให้กับการศึกษาค้นคว้าและเผยแผ่วิชชาธรรมกาย ต่อมา เมื่อตั้งโรงงานทำวิชชา มีผู้มาปฏิบัติธรรมกันทั้ง 24 ชั่วโมง ท่านก็ควบคุมการปฏิบัติธรรมด้วยตนเองตลอด มีเวลาพักผ่อนน้อยนิด แม้ยามอาพาธท่านก็ยังคงดูแลควบคุมการปฏิบัติธรรมของพระภิกษุ สามเณร และแม่ชี หลวงพ่อท่านตั้งใจปฏิบัติจริงๆ ท่านต้องการให้ผู้มาปฏิบัติรู้เห็นจริงๆ ท่านบอกว่าการได้ธรรมกายนั้นไม่ง่ายนัก แต่ไม่ใช่ว่าจะยากจนเกินไปถ้าปฏิบัติตามที่ท่านสอนอย่าให้ผิด จะผิดแม้เท่าเส้นผมก็ไม่ได้ ถ้าใครปฏิบัติตามที่ท่านสอนแล้วไม่ได้ ท่านท้าทายให้มาตัดศรีษะท่านทีเดียว มีความกตัญญูกตเวที หลวงพ่อท่านเป็นผู้เลิศด้วยความกตัญญูกตเวทิตา ใครอนุเคราะห์ท่านก่อน ท่านไม่เคยลืมบุญคุณและพยายามหาทางตอบแทน เช่นอุบาสิกานวม แม่ค้าขายข้าวแกง ที่เคยจัดภัตตาหารเพลมาถวายท่านเป็นประจำสมัยที่ท่านอยู่วัดพระเชตุพนฯ ต่อมาชราและทุพพลภาพไม่มีคนดูแล หลวงพ่อท่านรับมาอุปการะ ในส่วนของโยมมารดา ก่อนมาบวชท่านได้ตั้งใจหมั่นเพียรทำงานหาเงินไว้ให้โยมมารดาจนมากพอที่จะดำรงชีวิตอยู่ได้อย่างมีความสุข ต่อมาเมื่อโยมมารดาอายุมากขึ้น ท่านก็รับมาอยู่ที่วัดปากน้ำ สร้างที่อยู่อาศัยให้และเลี้ยงดูตลอดชีวิต นอกจากนี้เมื่อสมเด็จพระวันรัต (เผื่อน ติสสทัตตมหาเถระ) ซึ่งเป็นผู้ที่เห็นชอบให้หลวงพ่อมาเป็นเจ้าอาวาสวัดปากน้ำได้เกิดอาพาธขึ้น หลวงพ่อสนองพระเดชพระคุณโดยจัดภัตตาหารและรังนกจากวัดปากน้ำไปถวายทุกวัน โดยตั้งงบประมาณไว้วันละ 40 บาท พอได้เวลา 4.00 น. ท่านก็ให้คนลงเรือจ้างนำภัตตาหารไปถึงวัดพระเชตุพน ก็เช้าพอดี แล้วต้องรายงานผลให้ท่านทราบ มีความเมตตา กรุณา ในสมัยนั้นมีผู้คนเป็นจำนวนมากเดินทางมาขอพึ่งบารมีท่าน เวลารับแขก ท่านจะถามทุกคนด้วยความเป็นห่วงใยเสมอว่า มาจากไหน มาอย่างไร มากับใคร ถ้าท่านทราบว่าผู้นี้ยากจนมาก มีเงินมาเพียงค่าเดินทางไม่มีเงินซื้ออาหารกิน ท่านจะบอกให้ไปกินอาหารโรงครัว ถ้าผู้ใดไม่มีที่นอนหมอนมุ้ง ท่านก็จะสั่งให้ไวยาวัจกรจัดหาเครื่องนอนและที่พักให้ เมื่อท่านรักษาโรคหายหรือทุเลาเบาบางลงแล้ว ท่านจะสั่งให้ไวยาวัจกรจัดการเรื่องค่าเดินทางกลับให้ด้วย หลวงพ่อท่านมีความเมตตากรุณาเป็นนิสัย ใครมีเรื่องเดือดร้อนอะไรมา เช่นคราวหนึ่งมีคนแก่มาเรียนกัมมัฏฐาน เอาปลาแห้งตัวหนึ่งมาถวายท่าน บอกว่ามีเท่านั้นเองเพราะเป็นคนยากจน หลวงพ่อหัวเราะชอบใจพูดว่า "เออให้มันได้อย่างนี้ซีน่า นี่แหละเขาเรียกว่ารวยแล้ว มีเท่าไหร่ถวายหมด เมื่อครั้งพระพุทธเจ้า นางปุณณทาสีถวายแป้งจี่ทำด้วยรำแก่พระพุทธเจ้า ต่อมากลายเป็นคนมั่งมี ปลาแห้งของเราตัวหนึ่งราคาสูงกว่ารำมากมายนัก เป็นกุศลมากแล้วที่นำมาให้" ต่อมาชายคนนี้ขอร้องให้หลวงพ่อบวชให้ เพราะไม่มีอัฐบริขารจะบวช หลวงพ่อก็จัดการบวชให้สมปรารถนา เป็นครูที่ดี หลวงพ่อท่านมิได้เป็นเพียงนักปฏิบัติเท่านั้น ท่านยังเป็นนักเทศน์ที่สามารถแสดงธรรมได้อย่างมีอรรถรส ในวันอาทิตย์และวันธรรมสวนะท่านจะลงแสดงธรรมในพระอุโบสถเป็นประจำมิได้ขาด พระธรรมเทศนาของท่านทุกเรื่องค้นคว้ามาจากพระไตรปิฎก มีที่มาชัดเจน  ท่านจะสอนให้ผู้ฟังธรรมจากท่านเลื่อมใสในการบำเพ็ญทาน รักษาศีล และเจริญภาวนา โดยยกชาดก และเรื่องจากธรรมบทเป็นอุธาหรณ์  ผู้ฟังได้รับความรู้ความเข้าใจอย่างละเอียดลึกซึ้ง และได้รับความสนุกสนานด้วย แนวการแสดงในเบี้องต้นแต่ละกัณฑ์ๆ ก็จะระวังบาลีมิให้คลาดเคลื่อน และแปลเป็นข้อๆ ไปก่อน แล้วจึงขยายความขึ้นเป็นแนวปฏิบัติ เวลาสอนปฏิบัติธรรม ท่านต้องการให้ลูกศิษย์มีผลการปฏิบัติธรรมที่ดี ท่านมีวิธีการสอนที่เข้าใจง่าย มีอุปกรณ์การสอนครบครันและมีหนังสือแจกให้ลูกศิษย์ด้วย ท่านเคยพูดเสมอว่า คนที่มีการศึกษาดีจะได้อะไรก็ดีกว่าปราณีตกว่าผู้อื่น คนมีวิชาเท่ากับได้สมบัติจักรพรรดิกินใช้ไม่หมด เป็นคนจริง ก่อนเดินทางออกจากวัดสองพี่น้องไปจำพรรษาอยู่ที่วัดพระเชตุพน ท่านได้ตั้งคำภีร์ใบลานมหาสติปัฏฐานลานยาวไว้ที่วัดสองพี่น้องผูกหนึ่งตั้งใจไว้ว่าจะต้องแปลคัมภีร์ผูกนี้ให้ออก ถ้ายังแปลไม่ออกก็จะยังไม่หยุดเรียน ท่านก็เรียนจนแปลคัมภีร์ผูกนี้ออกจริงๆจึงหยุดเรียน เมื่อมาอยู่วัดปากน้ำแล้ว ท่านเคยพูดกับสมเด็จป๋า เมื่อครั้งยังไม่ได้เป็นพระสังฆราชไว้ไม่น้อยกว่า 20 ปีว่า จะสร้างโรงเรียนขนาด 3 ชั้น จุนักเรียนได้ 1000 คน 2 ชั้นล่าง ให้เรียนปริยัติ ชั้นที่ 3 จะให้เรียนปฏิบัติธรรม ต่อมาโรงเรียนพระปริยัติธรรมก็เกิดขึ้นในวัดปากน้ำจริงๆ เป็นตึก 3 ชั้น พร้อมด้วยเครื่องประดับตกแต่งอย่างดีและทันสมัยดังที่ท่านได้ดำริไว้ เคร่งครัดพระธรรมวินัย ท่านเคร่งครัดพระธรรมวินัย เป็นตัวอย่างที่ดีแก่พระภิกษุทั้งหลาย เวลาอาพาธท่านก็มิได้ละเลยพระธรรมวินัย ยังรักษาศีลอย่างเคร่งครัดและปฏิบัติกิจภาวนาด้วย ครั้งหนึ่งมีคนเห็นว่าหลวงพ่อท่านอาพาธหนักฉันภัตตาหารได้น้อย จึงสั่งให้แม่ครัวต้มข้าวให้เปื่อย บดให้ละเอียดกรองด้วยผ้าขาวใส่กระติกน้ำร้อนมา เพราะต้องการให้หลวงพ่อเข้าใจว่าเป็นน้ำร้อนธรรมดา แต่พอนำไปถวาย หลวงพ่อท่านไม่ยอมฉัน รักการศึกษา หลวงพ่อท่านเห็นคุณค่าของการศึกษา ท่านสอนให้ลูกศิษย์รักการศึกษา ให้ตั้งใจเรียนหนังสือ จะเรียนทางโลกก็ได้ ทางธรรมก็ได้ ท่านเปิดโอกาสให้ทุกคน ท่านบอกว่า "คนที่มีการศึกษาดีจะได้อะไรก็ดีกว่าประณีตกว่าผู้อื่น คนมีวิชาเท่ากับได้สมบัติจักรพรรดิ กินใช้ได้ไม่หมด" ถ้าใครไม่ตั้งใจศึกษาเล่าเรียน ท่านจะกล่าวว่า "อ้ายโลกก็เหลว อ้ายธรรมก็แหลกเป็นแบกบอน เหลือแต่กิน นอน เที่ยว สามอันเท่านั้นเอย" คือทางโลกก็ไม่ดี ทางธรรมก็ไม่ดี ประหยัด เมื่อมีคนถวายผ้าไตรจีวรใหม่ ท่านมักนำไปแจกพระภิกษุ สามเณร ตัวท่านเองใช้แต่ของเก่า พอเก่ามากๆ ท่านก็ซ่อมแซมใช้ต่อไป ในสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 ท่านให้แม่ชีเอาอังสะหลายๆตัวที่ไม่ค่อยได้ใช้มาเย็บต่อกันเป็นจีวร แต่เนื่องจากอังสะและตัวมีสีไม่เหมือนกัน ดังนั้นจีวรที่เย็บขึ้นมาจึงมีหลายสี ท่านเอาไปแจกพระเณรรูปอื่นๆ ก็ไม่มีใครรับ ท่านเลยใช้เอง ต่อมามีศิษย์ผู้หนึ่งทนดูไม่ได้ เลยขอจีวรผืนนี้ไปบูชา ส่วนฆราวาสนั้นท่านก็สอนให้กินอยู่พอควรแก่อัตภาพ ท่านสอนให้ทำต้มยำน้ำ วิธีการต้มยำน้ำของท่านคือ นำปลามาต้มยำ ปกติการปรุงต้มยำนั้น ถ้าปลาสดเนื้อหวานจะขาว ไม่เหม็นคาว มีรสหวานจากเนื้อปลาแล้วปรุงน้ำให้มีรสเปรี้ยวเค็มเผ็ดตามใจชอบ เวลารับประทานให้รับประทานแต่น้ำ เนื้อปลาเก็บไว้ก่อน เมื่อน้ำหมดแล้วก็ผสมใหม่เติมน้ำอีก ปรุงรสใหม่ แล้วก็รับประทานแต่น้ำจนหมดแล้วเติมน้ำลงไปอีก ทำดังนี้เรื่อยไปจนน้ำจืด คือหมดรสหวานของเนื้อปลา ท่านให้เอาเนื้อปลานั้นไปปรุงอาหารอื่นอีกต่อไป เช่นผสมน้ำพริกปลาร้า ทำให้ได้ปริมาณน้ำพริกมากขึ้น น้ำพริกอร่อยขึ้น ท่านพูดอยู่เสมอว่า คนฉลาดกินเพื่ออยู่ แต่คนโง่อยู่เพื่อกิน วิธีการทำต้มยำน้ำของหลวงพ่อผู้ใดจะ นำไปปฏิบัติก็เชิญเลย ยินดีเป็นอย่างยิ่ง รู้คุณค่าของสิ่งของ หลวงพ่อท่านเป็นคนละเอียดลออ รู้ค่าของสิ่งของทุกอย่าง แม้แต่ของเล็กๆน้อยๆ เช่น เวลาท่านเดินไปฉันภัตตาหารที่โรงครัว ถ้าท่านเห็นข้าวสารที่ผู้มีจิตศรัทธาบรรทุกเรือมาถวายตกอยู่แม้เพียงเล็กน้อย ท่านจะเรียกเด็กมาเก็บ ท่านเห็นว่าข้าวสารที่หล่นอยู่แม้เพียงเล็กน้อย ถ้านำมารวมกันเข้าหลายๆครั้งก็เป็นจำนวนมากพอที่จะนำไปหุงได้ เวลาล้างจาน ท่านก็บอกว่า ให้ค่อยๆรินน้ำออก เศษอาหารที่อยู่ก้นๆ นำไปให้หมูให้หมากินได้ รักการปฏิสันถาร หลวงพ่อท่านมีปิยวาจา ไม่พูดให้ผู้ใดกระทบกระเทือนจิตใจ ไม่ว่าใครมีเรื่องเดือดร้อนมาปรึกษาท่าน ท่านก็จะรับฟังและให้คำแนะนำที่มีประโยชน์แก่ทุกคน ท่านสั่งสอนศิษย์ไม่ให้พูดแบบมีเหล็กใน คือไม่ให้ใช้วาจาทิ่มแทงใจผู้อื่น ให้พูดจาปฏิสันถารต้อนรับอย่างดี ท่านบอกว่า "เขาจะได้นำมงคลมาให้ แต่ถ้าเราปฏิสันถารไม่ดี เขาก็จะนำมงคลกลับไปและทิ้งอัปมงคลไว้ให้" ความสามัคคี หลวงพ่อท่านย้ำอยู่เสมอว่า การทำสิ่งใดให้พร้อมเพรียงกัน ได้ชื่อว่าความเลื่อมใสในหมู่ ท่านอธิบายว่า ความเลื่อมใสในหมู่มีแก่คณะบุคคลใด บุคคลนั้นได้ชื่อว่าเป็นคนไม่ยากจน เป็นคนมั่งมีทีเดียว อยู่ในลัทธิใดต้องไม่รังเกียจเดียดฉันท์ ต้องเอาใจใส่แนะนำตักเตือนซึ่งกันและกัน ไปก็ไปในหมู่เดียวกันพวกเดียวกัน หลวงพ่อท่านสอนเสมอว่า การปฏิบัติให้พร้อมเพรียงกันในหมู่คณะทำให้เป็นสุข ไม่เกิดการทะเลาะเบาะแว้งการวิวาท การแตกความสามัคคี หมู่คณะก็เจริญไม่เกิดปัญหา ถ้ามีปัญหาใดๆเกิดขึ้นก็สามารถแก้ให้ลุล่วงไปได้ด้วยดีเพราะมีสามัคคีธรรม แม้แต่การโกนผมของพระภิกษุ สามเณรและแม่ชี ท่านก็ต้องการให้โกนผมพร้อมเพรียงเหมือนกันหมดทุกคนในวันเดียวกัน ถ้าผู้ใดไม่โกนผมท่านจะพูดว่า แม้แต่หัวมันยังไม่สามัคคีแล้วใจจะสามัคคีได้อย่างไร หลวงพ่อท่านมักจะชักนิทานเรื่องนกกระจาบแตกฝูงมาเล่าให้ฟังเป็นอุทาหรณ์ ท่านไม่ต้องการให้พระภิกษุ สามเณร แม่ชี อุบาสก อุบาสิกาในวัดเป็นอย่างนกกระจาบแตกฝูง ท่านต้องการให้เป็นนกสามัคคี เมื่อหลวงพ่อล่วงลับไปแล้ว ผู้เคารพรักหลวงพ่อวัดปากน้ำทุกคนควรจะมีความสามัคคีพร้อมเพรียงเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน มีน้ำใจกันร่วมแรงกันที่จะรักษาสมบัติหลวงพ่อที่ได้สร้างสมไว้อันยิ่งใหญ่นี้ให้ดำรงไว้ครับ แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 50 02:23:51 จากคุณ : ebusiness - [ 9 ก.พ. 50 00:43:49 ]

ความคิดเห็นที่ 38 เรียน คุณพิมไท ขอที่มาของคำว่า กายมนุษย์ กายทิพย์ กายรูปพรหม กายอรูปพรหม กายพระโสดาบัน กายพระสกิทาคามี กายพระอนาคามี กายพระอรหันต์ และต้นธาตุต้นธรรม ปรากฎอยู่ที่ใดในพระไตรปิฎก และมีการอธิบายว่า เป็นลักษณะตามที่คุณอธิบายมา และขอถามว่า เมื่อได้กายพระโสดาบันแล้ว ถือว่าบรรลุพระโสดาบันหรือไม่ หรือยังไม่บรรลุ หากถือว่าใช่หรือว่าไม่ใช่ ก็แล้วแต่ ก็ขอถามต่อไปว่า กายพระโสดาบัน กับกายพระโสดาบันละเอียด มีความแตกต่างกันอย่างไร และถามต่อว่า หากบรรลุอนาคามีแล้ว เวลาเดินวิชา ต้องมาเริ่มที่จุดแรก และต้องผ่านกายพระโสดาบันหรือไม่ และถามต่อว่า ในขณะที่กำลังผ่านกายพระโสดาบันนั้น กิเลสหรือสังโยชน์ที่มีอยู่ คือ สังโยชน์ทั้ง7 (นับจากปฏิคะไปถึงอวิชชา) ยังดำรงอยู่ หรือมีเพียง สังโยชน์ทั้ง 5 (นับจากรูปราคะไปถึงอวิชชา) และถ้าหากว่า เมื่อผ่านกายพระโสดาบันนั้น มีสังโยชน์ ทั้ง 7 อยู่ ก็แสดงว่า ฐานะแห่งพระอนาคามีในวิชาธรรมกาย เป็นของที่เสื่อมได้ ซึ่งไม่มีปรากฎในที่ใดพระไตรปิฎก ว่าฐานะของพระอนาคามีเสื่อมได้ หรือหากว่า ในขณะที่ผ่านกายพระโสดาบัน มีสังโยชน์เพียง 5 อย่าง (นับจาก รูปราคะ ไปจนถึงอวิชชา) แล้วทำไมจึงต้องผ่านกายพระโสดาบันด้วย เพราะหากเป็นเช่นนั้น ในขณะที่ตาย จิตมิต้องเดินวิชากันอีกรอบล่ะหรือ เพื่อให้เข้าถึงกายสูงสุดได้ และหากไม่สามารถเดินวิชาโดยเข้าที่กายพระอนาคามีได้แล้วแต่แรก ก็แสดงว่าฐานะของพระอนาคามียังต้องพึ่งพากายพระโสดาบันด้วย ซึ่งเป็นของที่มีกิเลสและสังโยชน์ที่หยาบหนากว่า และนั่นก็แสดงว่า ฐานะของพระอนาคามี เป็นฐานะที่ต่ำกว่าฐานะของพระโสดาบัน เพราะยังต้องพึ่งพากายพระโสดาบันก่อน จึงจะเข้ากายพระอนาคามีได้ และถามต่อว่า มนุษย์ จะต้องมีหน้าตาเช่นนี้ไปตลอดหรือไม่ หากภพมนุษย์ในกัปป์อื่นๆไม่เป็นเช่นนี้แล้ว กายต่างๆที่พบ จะเปลี่ยนแปลงไปหรอไม่ และหากว่าภพมนุษย์มีหน้าตาอย่างนี้ทุกกัปป์ ก็ขอถามหาหลักฐานด้วย ว่ามีปรากฎอยู่ ณ.ที่แห่งใดในพระไตรปิฎก (อ้างคัมภีร์อื่นๆ ไม่เอา เพราะไม่เชื่ออยู่แล้ว) ตกไปนิดหนึ่ง เพราะการเดินวิชาธรรมกาย ท่านให้เริ่มเดินตั้งแต่แรก แล้วก็ไล่ไปจนถึงกายพระอรหันต์ แล้วก็ไล่กลับมาแล้วไล่กลับไป ทำกลับไปกลับมาจนชำนาญ (ฟังแล้วเหมือนกับการฝึกสมถะ ให้ได้ระดับ "วสี" หรือที่แปลว่า ชำนาญ ที่ให้ไล่กลับไปกลับมา ตั้งแต่ ขณิกสมาธิ อุปปจารสมาธิ ฌาน 1 2 3 4 กลับไปกลับมา ให้ชำนาญ แต่นี้เป็นขั้นฝึก หากแต่ตอนใช้นั้น กำหนดเอาได้เดี๋ยวนั้นเลย ว่าจะเอาระดับไหน เช่นหากจะแสดงฤทธิ์ ท่านให้กำหนดเอา ฌาณ 4 เป็นที่สะสมกำลังของจิต แล้วถอยกลับมาที่ ขณิกสมาธิ แล้วอธิษฐาน แล้วเข้าฌาณ 4 อีก แล้ว ถอยกลับมาที่ ขนิกสมาธิ อีกครั้ง แล้วอธิษฐานซ้ำ แล้วเข้าฌาณ 4 อีก คราวนี้จะได้ฤทธิ์สมดั่งใจที่ปราถนา หากไม่เชื่อ ก็ต้องไปเถียงหลวงพ่อฤๅษี ลิงดำ เอาเอง ผมไม่เกี่ยว เพราะนี่จำมาจากที่ท่านเคยบอกกล่าวเอาไว้) โดยคุณ : กะปอมธรรมดา - [21 พ.ค. 2542 20:24:27] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:44:36 ]

ความคิดเห็นที่ 39 สาธุ..... ผมเชื่อว่าทั้งคุณอาสันตินันท์ และพี่ดังตฤณ เป็นนักปฏิบัติจริงอยู่แล้ว เรื่องพูดลอยๆ โดยไม่เคยปฏิบัติวิชาธรรมกายมาก่อนย่อมไม่น่าเป็นไปได้ ส่วนคุณ "พิมไท" นี่ ผมก็ยังรออยู่นะว่าเมื่อไหร่จะมาบรรยายวิชาธรรมกายที่คุณเคยถูกสอนมาให้เข้าใจสักที โดยเฉพาะเมื่อมีโอกาสสนทนากับนักปฏิบัติผู้ไร้อคติ ! ถ้าคุณบริสุทธิ์ใจจริง อย่างน้อย ขอให้คุณกลับมาตอบอะไรซักครั้ง ! จะยอมรับว่าคุณเองไม่มีความรู้ที่เขียนต่อไปได้อีกก็คงไม่มีใครว่านะครับ แต่ขอความรับผิดชอบ และความกล้าเท่านั้นครับ ! โดยคุณ : Gow27 - [21 พ.ค. 2542 21:50:26] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:45:30 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ธรรมกายของพระพุทธศาสนาเป็นของแท้ ธรรมกายมีจริงหรือ? เป็นเรื่องที่คนถามด้วยความสงสัย เมื่อธรรมกายเกิดขึ้น วัดปากน้ำได้รับคำวิพากวิจารณ์กันมาก บางพวกก็ปลื้มใจ บางพวกก็หนักใจ บางพวกก็ตั้งขอกล่าวหาลงโทษวัดปากน้ำอย่างหนัก ถึงกับพูดว่าอุตริมนุสธรรมก็มี ข่าวนี้มิใช่ท่านจะไม่รู้ ท่านได้ยินเสมอๆ แต่เสียงนั้นก็ไม่ก่อให้เกิดความเดือดร้อนใจแก่ท่านแม้แต่เล็กน้อย ท่านกลับภูมิใจเสียอีกที่ได้ยินได้ฟังคำเช่นนั้น สมเด็จพระอริยวงศาคตญาณ (ปุ่น ปุณณสิริมหาเถระ) ได้เคยปรารภเรื่องนี้กับพระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ำ แสดงความหนักใจให้ท่านเห็น ท่านกลับพูดว่า "คนเช่นเราไม่ใช่ไร้ปัญญา ชั่วก็รู้ ดีก็เห็น เราจะฆ่าตัวเราเองเพราะความปรารถนาลาลกทำไม ที่เขาพูดหาว่าเราอย่างนั้น บางคนคงจะไม่รู้จักคำว่า “ธรรมกาย” มีอยู่ที่ไหน หมายเอาใคร เขาอาศัยความไม่รู้มาว่าเราผู้ตั้งใจปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ เมื่อผู้ไม่รู้มาติเตียนเรา ความไม่รู้ของเขาจะลบล้างสัจธรรมของพระพุทธศาสนาได้อย่างไร ถ้าจะกลบก็กลบได้เพียงชั่วคราว ไม่ช้าดวงแก้วของพระพุทธศาสนาก็จะเปล่งรัศมีให้ผู้มีปัญญาเห็นด้วยสายตาของตนเอง การที่เขานำไปพูดเช่นนั้น เป็นผลแห่งการปฏิบัติที่เราได้กระทำกันอยู่ แสดงให้เห็นว่าคณะวัดปากน้ำไม่ได้กินแล้วนอน เป็นสำนักที่เคร่งครัดในการปฏิบัติธรรม การที่เขานำไปพูดเช่นนั้น เท่ากับเอาสำนักเราไปเผยแพร่ ดีเสียกว่าการโฆษณาทางหนังสือพิมพ์ เพราะการที่เขานำไปพูดเช่นนั้นเป็นการกระทำของผู้พูดเอง เราไม่ได้จ้างไม่ได้วานใคร เมื่อพูดทางไม่ดีได้ก็ต้องมีคนพูดทางดีได้เหมือนกัน ธรรมจะต้องชนะอธรรมเสมอ เราไม่ต้องเดือดร้อนใจ เพราะธรรมกายของพระพุทธศาสนาเป็นของแท้ ไม่ใช่ของเก๊หรือของเทียม ธรรมกายจะปรากฏเป็นความจริงแก่ผู้เข้าถึงธรรม เรื่องอย่างนี้เราไม่หวั่น เราเชื่อในคุณพระพุทธศาสนา" ท่านบอกว่าได้ธรรมกาย อันคำว่า ธรรมกายนั้น เป็นคำที่แปลกหูคนเอามากๆ เพราะเป็นชื่อที่ไม่มีใครสนใจ ผู้ไม่ทันคิดก็เหมาเอาว่า หลวงพ่อวัดปากน้ำอุตริบัญญัติขึ้นใช้เฉพาะวิธีการของท่าน คำว่าธรรมกาย เป็นที่เย้ยหยันของผู้ไม่ปรารถนาดีต่อใคร บางคนก็ว่าอวดอุตริมนุสสธรรม พูดเหยียดหยามว่าใครอยากเป็นอสุรกายจงไปเรียนธรรมกายวัดปากน้ำ ข่าวนี้ก็ทราบถึงหลวงพ่อวัดปากน้ำเหมือนกัน ท่านยิ้มรับถ้อยคำเช่นนั้น ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ แสดงให้เห็น หลวงพ่อพูดว่า น่าสงสาร พูดไปอย่างไร้ภูมิ ไม่มีที่มา เขาจะบัญญัติขึ้นได้อย่างไร เป็นถ้อยคำของคนเซอะ ท่านว่าอย่างนั้น "แต่ว่าจะไปทางนี้ต้องหยุด ทางธรรมเริ่มต้นต้องหยุด ตั้งแต่ต้นจนกระทั่งพระอรหัต ถ้าไม่หยุดมันก็ไปไม่ได้ ชัดทีเดียว แปลกไหมล่ะ ไปทางโลกเขาต้องไปกันปราดเปรียวว่องไวคล่องแคล่ว ต้องเล่าเรียนกันมากมาย จนกระทั่งรู้เท่าทันเหลี่ยมคูผู้คนตลอดสาย จึงจะปกครองโลกให้รุ่งเรืองเจริญได้ แต่ว่าจะไปทางธรรมนี่แปลก หยุดเท่านั้นแหล่ะไปได้ หยุดอันเดียวเท่านั้น" แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 50 02:14:30 แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 50 02:13:47 แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 50 02:13:23 จากคุณ : ebusiness - [ 9 ก.พ. 50 00:46:53 ]

ความคิดเห็นที่ 41 เมื่อวานนำคำสอนวิชชาธรรมกาย ว่าด้วยเรื่อง "การเข้านิพพานในกายมนุษย์ ด้วยกายธรรม" มาเล่าสู่กันฟังแล้ว เช้านี้ผมขอนำเรื่อง "การเข้านิพพานเป็นด้วยกายมนุษย์" ท่านสอนว่า "วิธีเอากายมนุษย์คือตัวของเราที่นั่งอยู่นี้ เข้านิพพานเป็นของตัวเรานั้น ก็เหมือนวิธีเข้านิพพานด้วยกายธรรม ต่างแต่วิธีแรกเอากายธรรมเข้า ส่วนวิธีนี้เอากายมนุษย์เข้านิพพาน เพราะกายมนุษย์มีฤทธิ์มีเดชมาก มีอำนาจมากกว่ากายธรรม ระเบิดไม่แตก เหมือนพระพุทธเจ้าแต่ครั้งก่อนดึกดำบรรพ์โน้น ท่านเข้านิพพานทั้งกายมนุษย์ทั้งนั้น คือกายมนุษย์แก่หนักเข้าทุกทีๆ ก็ใสสะอาดเข้าทุกที แล้วก็เข้านิพพานทั้งกายมนุษย์ที่สุกใสสะอาดเป็นเพชรนั้น แลกาลต่อมา พญามารไม่ยอมให้เขานิพพานทั้งกายมนุษย์ เพราะเห็นว่ากายมนุษย์มีฤทธิ์มีเดชมากนัก พระพุทธเจ้าที่ได้ตรัสรู้หลังๆ ต่อมา จึงต้องถอดกายมนุษย์เสียก่อน แล้วจึงเข้านิพพานได้ พระพุทธเจ้าที่ถอดายมนุษย์เข้านิพพาน ท่านเปรียบเหมือนดังปูนิ่ม เวลาอยู่ในนิพพานไม่ค่อยมีฤทธิ์มีเดช ไม่เหมือนพระพุทธเจ้าที่เข้านิพพานทั้งกายมนุษย์ มีฤทธิ์มีเดชมากนัก เพราะกายมนุษย์แข็งแรง วิธีเอากายมนุษย์คือตัวของเราที่นั่งอยู่นี้เข้านิพพานนั้น ให้ตั้งดวงปฐมมรรคขึ้นก่อน แล้วเพ่งทำให้เกิดกายสิทธิ์ กายปฐมวิญญาณหยาบ กายปฐมวิญญาณละเอียด กายธรรม และกายละเอียดๆๆๆๆๆ เข้าไปทุกที จนสุดหยาบสุดละเอียด แล้วก็ย่อกายสุดหยาบสุดละเอียดนั้นเข้าในกายมนุษย์กายเดียว ทำให้ใสดีแล้ว เดินฌานสมาบัติ 7 เที่ยว จนกายมนุษย์ใสสะอาดบริสุทธิ์ดีแล้ว กายมนุษย์ก็ตกศูนย์กำเนิดมนุษย์อยู่กลางตัว แล้วศูนย์นิพพานที่อยู่ในกำเนิดเดิมนั้น ก็ดึงดูดเอาศูนย์กำเนิดมนุษย์นั้น เข้าไปในศูนย์นิพพาน ขณะเมื่อศูนย์กำเนิดมนุษย์กับศูนย์นิพพานเข้าไปซ้อนจดกัน กายมนุษย์ก็เกิดขึ้นในนิพพานทันที ไม่ช้า ไม่เร็ว ไม่ก่อน ไม่หลังกว่ากัน ในกลางนิพพานทุกๆ นิพพานนั้น มีศูนย์นิพพานอยู่กลาง เหมือนที่กล่าวมาแล้วในเรื่องธรรมกายเข้านิพพาน เพราะฉะนั้น เมื่อกายมนุษย์เข้านิพพานแล้ว ก็เดินฌานสมาบัติในนิพพานนั้นไปอีก 7 เที่ยว เมื่อครบ 7 เที่ยวแล้ว กายมนุษย์พิเศษใสเป็นแก้วนั้น ก็ตกศูนย์กำเนิดมนุษย์อีก แล้วศูนย์นิพพานในนิพพานที่ 2 จักดึงดูดศูนย์กายมนุษย์เข้าไปในศูนย์นิพพานที่ 2 เกิดเป็นกายมนุษย์ขึ้นในนิพพานที่ 2 นั้น ครั้นแล้ว ก็เอากายมนุษย์พิเศษใสเป็นแก้วเข้านิพพานที่ 2 นั้น เดินฌานสมาบัติไปอีกครบ 7 เที่ยว แล้วกายมนุษย์พิเศษก็ตกศูนย์กำเนิดมนุษย์ (...ข้อความเหมือนกันคือศูนย์นิพพานดูดเข้าไป...) แล้วเอากายมนุษย์ที่ใสเป็นแก้วนั้น เดินฌานสมาบัติเข้านิพพานในนิพพาน นิพพานในนิพพานๆๆๆๆ เป็นลำดับเข้าไปเช่นนี้ทุกที ไม่มีที่สุด เหมือนดังที่กล่าวแล้วในเรื่องธรรมกายเข้านิพพานนั้น ทุกประการ" (ยังมีต่อ : SGM) จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:47:17 ]

ความคิดเห็นที่ 42 คราวนี้ลองมาสังเกตคำสอนนี้เป็นส่วนๆ ไปครับ นิพพานชนิดนี้คือการนิพพานของต้นธาตุต้นธรรมนั่นเอง คือเอากายมนุษย์ไปเข้านิพพาน และผู้เข้านิพพานด้วยวิธีนี้มีฤทธิ์เดชมาก ไม่เหมือนพระพุทธเจ้าโคดมที่เป็นประเภทปูนิ่มไม่มีฤทธิ์เดช และที่พระพุทธเจ้ารุ่นหลังๆ เข้านิพพานทั้งกายมนุษย์ไม่ได้ ก็เพราะไม่ได้รับอนุญาตจากมาร ซึ่งนับว่าแปลกดีครับ ที่การเข้านิพพานต้องอาศัยความยินยอมของมาร ถ้าใครเคยอ่านมหากาพย์มหาภารตยุทธ คงจำกันได้ว่า ในตอนสุดท้ายของชีวิต กษัตริย์ 5 พี่น้องพร้อมด้วยนางเทราปตี พากันขึ้นไปอยู่กับพระเป็นเจ้าโดยน้องๆ และนางเทราปตีต้องทิ้งร่างมนุษย์ไว้กลางทาง มีเพียงพี่ใหญ่คือ ยุธิษฐิระ เท่านั้นที่บุญมาก ขึ้นไปได้ทั้งกายมนุษย์ ไม่ทราบว่าหลวงพ่อวัดปากน้ำ เคยอ่าน เคยฟัง หรือเกิดจินตนาการพ้องกันในเรื่องนี้ ประเด็นเรื่องเอากายมนุษย์เข้านิพพานนั้น ผมคงไม่ต้องกล่าวว่าต่างจากคำสอนทางพระพุทธศาสนาอย่างไร เพราะพวกเราและท่านผู้รู้อื่นๆ เคยกล่าววิจารณ์มามากแล้ว แต่สรุปแล้วก็คือว่า ในนิพพานมีทั้งรูป ทั้งนาม มีกระทั่งมหาภูตรูปเพราะพระพุทธเจ้าบางประเภทพาเข้านิพพานไปด้วย และในนิพพานก็มีกิจที่จะต้องทำไม่สิ้นสุด คือการเข้านิพพานในนิพพานไปเรื่อยๆ คำว่า "สิ้นชาติ สิ้นภพ จบพรหมจรรย์ กิจที่ทำทำแล้ว กิจอื่นจะต้องทำอีก ไม่มี" อันเป็นคำที่พระพุทธเจ้าท่านกล่าวถึงพระอรหันต์ นั้น ไม่มีความหมายในวิชชาธรรมกาย ที่ผู้เข้านิพพานแล้ว ยังต้องเข้านิพพานในนิพพานไปเรื่อยๆ อ่านแล้วตัดสินเอาเองเถอะครับว่า พระพุทธศาสนากับวิชชาธรรมกายเหมือนกันหรือเปล่า เพราะบางคนมักจะพยายามประนีประนอมว่า วิชชาธรรมกายเป็นพุทธเหมือนกัน เพราะเป็นการทำอาโลกกสิณ ทั้งที่กสิณนั้น ไม่ใช่วิชชาในพระพุทธศาสนา แต่มีมาก่อนแล้ว เพียงแต่พระพุทธเจ้าท่านให้ใช้ได้ในฐานะเป็นการทำสมถะ เพื่อเอามาต่อยอดด้วยวิปัสสนา แต่วิชชาธรรมกายนั้น มีต้น มียอดเป็นของตนเอง แล้วกดพระพุทธเจ้าลงไปเป็นเพียงพระพุทธเจ้ามนุษย์ที่มีบารมีน้อย กระทั่งจะสอนใครให้รู้ธรรมเองก็ทำไม่ได้ ถ้าขาดการสนับสนุนของพระพุทธเจ้าต้นธาตุ ถ้าชาวธรรมกายยังยืนกรานว่าวิชชาธรรมกายเป็นพระพุทธศาสนาอีก ก็จนปัญญาจะอธิบายแล้วครับ เพราะมันเข้าลักษณะเดียวกับที่ว่า เครื่องบินกับเกวียน คือสิ่งเดียวกัน เพราะมีลูกล้อเหมือนๆ กัน (พระพุทธศาสนาและวิชชาธรรมกาย คือสิ่งเดียวกัน เพราะมีการทำสมถะเหมือนกัน) สำหรับนิพพานประเภทที่ 3 จะนำมาเล่าต่อไปครับ โดยคุณ : สันตินันท์ - [22 พ.ค. 2542 06:39:55] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:49:26 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ทัศนะของหลวงปู่ดูลย์ อตุโล ครับ ปัจจุบันนี้ ศาสนิกชนผู้สนใจในการปฏิบัติฝ่ายวิปัสสนา มีความงวยงง สงสัยอย่างยิ่งในแนวทางปฏิบัติ โดยเฉพาะผู้เริ่มต้นสนใจ เนื่องจากคณาจารย์ฝ่ายวิปัสสนาแนะแนวทางปฏิบัติไม่ตรงกัน ยิ่งกว่านั้นแทนที่จะอธิบายให้เขาเข้าใจโดยความเป็นธรรม ก็กลับทำเหมือนไม่อยากจะยอมรับคณาจารย์อื่น สำนักอื่น ว่าเป็นการถูกต้อง หรือถึงขั้นดูหมิ่นสำนักอื่นไปแล้วก็เคยมีไม่น้อย ดังนั้น เมื่อมีผู้สงสัยทำนองนี้มากและเรียนถามหลวงปู่ดูลย์อยู่บ่อย ๆ จึงได้ยินหลวงปู่ดูลย์อธิบายให้ฟังอยู่เสมอว่า “ การเริ่มต้นปฏิบัติวิปัสสนาภาวนานั้น จะเริ่มต้นโดยวิธีไหนก็ได้ เพราะผลมันเป็นอันเดียวกันอยู่แล้ว ที่ท่านสอนแนวปฏิบัติไว้หลายแนวนั้น เพราะจริตของคนไม่เหมือนกัน จึงต้องมีวัตถุ สี แสง และคำสำหรับบริกรรม เช่น พุทโธ  อรหัง เป็นต้น เพื่อหาจุดใดจุดหนึ่งให้จิตรวมอยู่ก่อน เมื่อจิตรวมสงบ แล้วคำบริกรรมนั้นก็หลุดหายไปเอง แล้วก็ถึงรอยเดียวกัน รสเดียวกัน คือมี วิมุติ เป็นแก่น มีปัญญา เป็นยิ่ง ” ทัศนะของหลวงปู่เทสก์ เทสรังสี ครับ ฝึกหัดจิตให้เข้าถึงใจ วิธีปฏิบัติฝึกหัดกรรมฐานมีเท่านี้แหละใครจะฝึกหัดปฏิบัติอย่างไรๆ ก็เอาเถอะ จะภาวนาพุทโธ สัมมา อรหัง ยุบหนอพองหนอหรืออานาปานสติ ก็ไม่เป็นปัญหา คำบริกรรมเหล่านั้นก็เพื่อล่อให้จิตเข้ามาอยู่ในคำปริกรรม แต่คนที่เข้าใจผิดถือว่าตนดีวิเศษ โอ้อวดเพื่อนว่าของเขาถูกของเอ็งละผิด อย่างนั้นอย่างนี้อะไรต่างๆ นานา พุทธศาสนาแท้ไม่เป็นอย่างนั้นหรอก มันต้องเป็นอันเดียวกัน ไม่มีใครผิดใครถูก เมื่อปฏิบัติถึงจิตรรวมแล้ว จิตรวมเข้าไปเป็นอัปปนาแล้วปมเรื่อง จิตรวมเข้าถึง อัปปนาแล้วถึงที่สุดของการทำสมาธิเท่านั้น ไม่มีอะไรแตกต่างกัน ภาพประกอบ ถ่มน้ำลายรดฟ้า หมายถึงการคิดร้าย หรือดูหมิ่นบุคคลที่สูงกว่า หรือเป็นที่เคารพของคนทั่วไป มักจะเกิดภัยหรือผลร้ายแก่ตนเองเสมอ   การถ่มน้ำลายขึ้นไปในที่สูงเช่นฟ้า น้ำลายนั้นก็ย่อมจะย้อนตกลงมาถูกหน้าตา ของผู้ถ่มเลอะเทอะ อย่างไม่ต้องสงสัย แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 50 02:32:55 จากคุณ : จองถนน (ebusiness) - [ 9 ก.พ. 50 00:50:17 ]

ความคิดเห็นที่ 44 เพิ่งเข้ามาอ่านความเห็นของคุณอาสันตินันท์และคุณตังตฤน ขอบคุณมากครับ เพิ่งทราบว่าชาวธรรมกายมีแนวความคิดของเขาอย่างไร :) โดยคุณ : ตามมาดู - [22 พ.ค. 2542 06:54:49] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:50:45 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ผมจะขอแก้คำพูดในส่วนที่อาจทำให้เกิดความคลุมเครือไม่กระจ่างชัดก่อนนะครับ เพื่อจะได้เข้าใจตรงกัน จากที่ผมเคยบอกว่าต้องฝึกฝนความคิดจนสามารถนึกถึง บริกรรมนิมิตจนสามารถประคองได้ตราบที่ใจปรารถนานั้น ผมหมายถึงภาวะที่สามารถ กดข่มนิวรณ์ทั้งห้าประการได้อย่างสมบูรณ์ในระดับของปฐมฌานครับ ซึ่งเป็นลักษณะที่ ความคิดนั้นสามารถทำงานได้อย่างเต็มที่โดยไม่มีอุปสรรคใดๆจากนิวรณ์ห้ามาขวางกัน ส่วนใครจะทำได้นานแค่ไหนนั้นเป็นความสามารถส่วนบุคคลที่ผมไม่อาจกำหนดตายตัวลงไปได้ และก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับการเข้านิโรธสมาบัติแต่อย่างใด ถ้าคุณดังตฤณคิดว่ามันยาก ก็ลองทำดูเท่าที่จะทำได้ก่อนสิครับสักครึ่งวันก่อนก็ได้นะครับ :) ตอนนี้คงไม่ต้องบอกลา พุทธศาสนาแล้วนะครับ สำหรับกรณีที่ผมบอกว่าควรมีดวงแก้วนั้น ผมเองก็ไม่ได้บังคับเสียเลยทีเดียวหรอกครับ เพียงแต่การใช้ดวงแก้วนั้นจะเป็นวิธีที่ดีที่สุดและเหมาะสมที่สุดสำหรับบุคคลโดยทั่วไป ที่ยังไม่มีพื้นฐานทางสมาธิที่แข็งแกร่งพอ แต่ถ้าท่านสามารถเข้าถึงปฐมฌาณจากการ ฝึกแบบอื่นมาแล้วก็สามารถใช้ความสามารถตรงนั้นมาฝึกฝนต่อได้เลย จึงขอให้เข้าใจ ตามนี้ เพราะบางทีนั้นบางท่านอาจคิดว่าทำได้แล้วแต่ยังไม่ได้จริงก็มี ยิ่งถ้าฝึกจาก วิธีที่แตกต่างกันมากก็อาจทำให้ไม่สามารถแนะนำได้อย่างถูกต้อง เพราะผู้แนะนำไม่มี ประสบการณ์ในด้านนั้นๆซึ่งก็จะเป็นปัญหาอย่างที่คุณดังตฤณว่า คือไม่รู้จะพูดอย่างไร ให้ผมเข้าใจหรือทราบได้ และเรื่องการใช้ความคิดได้อย่างสมบูรณ์ 100% เป็นระดับของปฐมฌานนั้น เป็นการ อธิบายว่าระดับความสามารถในการคิดของคนทั่วนั้นยังวุ่นวายไม่มีระเบียบอันเกิด จากนิวรณ์ห้าแต่เมื่อฝึกฝนจนถึงระดับหนึ่งใจก็สามารถที่จะกดข่มนิวรณ์ไว้ได้จน สามารถใช้พลังความสามารถในการคิดได้อย่างเต็มที่โดยปราศจากนิวรณ์มาขัดขวาง (ในความหมายที่ว่านิวรณ์ยังมีอยู่แต่ไม่สามารถที่จะชักจูงใจให้คล้อยตามได้อีกต่อไป) ซึ่งผมมั่นใจว่าถ้าตั้งใจฝึกฝนอย่างจริงจังและอดทนไม่ท้อถอยทุกคนสามารถทำได้ครับ เพราะผมเคยผ่านการฝึกมากพอสมควรแม้จะยังไม่สำเร็จแต่ก็พบว่ามีการเปลี่ยนแปลง ทางความคิดได้จริง โดยต้องฝึกฝนอย่างต่อเนื่องและมีชั่วโมงการฝึกที่มากพอครับ จึงจะสังเกตการเปลี่ยนแปลงนี้ได้ ไม่เช่นนั้นผมคงจะไม่มาแสดงข้อคิดเห็นตรงนี้ และคงเลิกไปนานแล้ว แต่ที่ผมพยายามฝึกอยู่ก็เพราะประทับใจในความก้าวหน้าที่เกิดขึ้น เหล่านี้ครับ และนอกจากนี้ยังมีบุคคลบางท่านที่ฝึกได้ในระดับของความสงบระงับจาก กิเลส(คือนิวรณ์ห้า)บ้างแล้วซึ่งก็คือระดับที่สามารถควบคุมความคิดได้ถึง 40% ซึ่งจะเป็นจุดที่ใจเริ่ม มีสามารถใช้ประสิทธิภาพในการคิดมากขึ้น และเป็นจุดสังเกตจุดหนึ่งในการฝึก และถ้า ฝึกต่อไปอย่างไม่ลดละก็สามารถที่จะทำได้เต็ม 100% แน่นอน ซึ่งก็มีผู้ที่ฝึกได้แล้วเช่นกันครับ ผมจึงเชื่อว่าทุกคนทำได้แน่นอน เพียงแต่ว่าคุณจะทำหรือไม่เท่านั้นเอง อุปสรรคน่ะ มันอยู่ที่ความคิดครับ ถ้าแค่นี้คุณคิดว่าคุณทำไม่ได้ คุณก็จะทำไม่ได้ แต่ถ้าคุณคิดว่า คุณทำได้คุณก็มีโอกาสที่จะประสบความสำเร็จในการปฏิบัติธรรมในทางสายนี้เช่นกัน และนั่นคือสิ่งที่ผมต้องการจะบอก ซึ่งผมพยายามพูดให้เข้าใจได้ง่ายๆขึ้น เท่านั้นเอง จะได้มีหลักการตรวจสอบได้อย่างแท้จริงว่าตนเองสามารถฝึกฝน ได้ดีแค่ไหนแล้ว และจะต้องใช้ความพยายามอีกสักเท่าใด อย่างไร จึงจะทำสำเร็จ และสักวันหนึ่งพวกท่านคงเข้าใจในสิ่งที่ผมพยายามบอกกล่าว เพราะผมรู้ว่าสิ่งเหล่านี้ เป็นสิ่งที่ดีผมจึงอยากที่จะแนะนำเท่านั้นเอง ส่วนใครจะเชื่อหรือไม่นั้นผมไม่สนใจ เพราะนั่นเป็นสิ่งที่คุณจะได้รับ เป็นเรื่องของสิทธิส่วนบุคคลที่จะฝึกหรือไม่ก็ได้ และจะสำเร็จหรือไม่ก็อยู่ที่ตัวคุณเองครับ ถ้าทำได้ก็ขอแสดงความยินดีด้วยครับ อย่าให้ความคิดว่าไม่น่าเชื่อ และเป็นไปไม่ได้ หรือคิดว่าวิชชาธรรมกายไม่ใช่ของจริง มาเป็นอุปสรรคในการพิสูจน์ในเส้นทางนี้ และผมขอบอกว่าการที่คุณยังไม่เข้าใจ ในคำอธิบายต่างๆของหลวงพ่อสดนั้น อย่าคิดว่าเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้นะครับ จนกว่าคุณจะพิสูจน์ได้ว่าสิ่งเหล่านั้นคืออะไรเสียก่อน ประเภทอ่านๆแล้วไม่เข้าใจ ก็อย่าปิดความคิดตัวเองนะครับ คงคล้ายกับการศึกษาเพื่อพิสูจน์ทฤษฎีสัมพัทธภาพ ของไอสไตน์นั่นแหละ ถ้าคุณคิดว่ามันเป็นเรื่องที่เชื่อถือไม่ได้ และไม่พิสูจน์กัน ก็คงไม่มีโอกาสที่จะเข้าใจและนำมาใช้ประโยชน์ได้เช่นกัน ลองคิดดูว่าถ้าสมัยก่อน ที่ยังไม่มีทฤษฎีนี้และยังพิสูจน์ไม่ได้ ถ้าคุณเอาเรื่องนี้ไปพูดกับใครก็คงไม่มีใครเชื่อ และอาจจะหาว่าบ้าอีกต่างหาก ตอนนี้ใครจะว่าผมอย่างไรก็ตามผมก็ยังไม่เลิกล้ม ความตั้งใจที่จะพิสูจน์อย่างแน่นอนครับ สำหรับท่านอื่นๆผมขอที่จะไม่ตอบนะครับ และคงพอแล้วสำหรับการเสนอความคิดเห็น ของผมและต้องขออภัยด้วยครับ ข้อโต้แย้งทุกข้อผมรับไว้พิจารณาเสมอไม่เคยคิด ที่จะปิดการรับรู้ในความคิดเห็นของท่านอื่น เพียงแต่ผมอยากที่จะพิสูจน์สิ่งต่างๆ ด้วยตัวของผมเองจนกว่าจะเข้าใจในทุกๆสิ่งอย่างแท้จริง ขอให้เจริญในธรรมทุกท่านครับ โดยคุณ : Stellar7 - [22 พ.ค. 2542 08:20:44] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:51:52 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ผมคิดว่าหลวงพ่อสดและท่านผู้คล้อยตามทั้งหลายมีความกลัวนิพพานของแท้อยู่ลึกๆ คือไปคิดว่าเป็นของสูญ ของว่างเปล่า กลัวไม่มีตัวตน พอได้ยินแนวทางนิพพานที่เป็นดินแดนเข้าอย่างนี้ ก็นึกพอใจ ว่านิพพานแล้วยังมีเราอยู่ ไม่ไปไหน ความอยากมีอัตตา มีตัวตนของเราอยู่นั้น ไม่ใช่เรื่องผิดหรอกครับ จะสร้างภพภูมิวิจิตรอย่างไรก็ตาม ทำได้ทั้งนั้น แต่การตู่อย่างโจ๋งครึ่มว่าพระพุทธเจ้าตรัสสอนไว้อย่างนั้น พระพุทธเจ้าเป็นเหมือนปูนิ่มในนิพพาน ล้วนเป็นการบ่อนทำลายพระศาสนามาแต่รากทั้งสิ้น ขอตั้งข้อสังเกตอย่างหนึ่งว่าในธรรมกายเองมีความขัดแย้งเรื่องการปฏิบัติและผลการปฏิบัติมากมาย ตอนเห็นเหมือนกันนั้น ดูจะเป็นชั้นหยาบมากกว่าชั้นละเอียดสูงสุด ฝ่ายต่างๆในธรรมกายต่างมีครูผู้อ้างว่าเห็นธรรมกายละเอียดขั้นสูงสุด บอกว่ามั่นคงแน่ๆ เที่ยงแท้แน่ๆ สานุศิษย์รับฟังมาเฉยๆ ยังไม่ทันเข้าถึง ก็ยึดไว้บอกต่อ ประกาศต่อ พยายามทำให้คนอื่นเชื่อต่อๆกันว่าใช่แน่ เที่ยงแน่ ทั้งที่หลักฐานปรากฏอยู่ในคำสอนเองอย่างชัดเจนว่ายังอาจเวียนว่ายกลับมาเกิดเป็นนั่นเป็นนี่อีก ประสบการณ์ทางจิตวิญญาณนั้น เมื่อประสบแล้ว จะให้บอกว่าไม่ใช่ ไม่จริง ก็แน่นอนว่าผู้ประสบต้องเถียง ต้องคัดง้าง เพราะตนประจักษ์มาว่ามีจริงๆ นั่นทำให้ศาสนาและลัทธิต่างๆอยู่ยง สืบทอดกันนับพันปีได้ หากปฏิบัติแล้วไร้ผลรุ่นแล้วรุ่นเล่า ศาสนาหรือลัทธินั้นก็ต้องล้มหายตายจากไปในเวลาอันสั้น แต่ตรองดูด้วยความคิดสามัญที่ต้นทางก่อนเกิดประสบการณ์เถิด บัญญัติเกี่ยวกับเรื่องทุกข์และการดับทุกข์ในพุทธศาสนาที่แท้จริงนั้นลึกซึ้งนัก ตัวทุกข์ตัวร้อนจริงๆแล้วก็คือรูปนามที่เกิดดับสืบต่อกันเป็นสายไม่รู้จบนี่เอง พูดง่ายๆว่ากายใจที่ปฏิรูปไปเรื่อยนี้เอง หยาบบ้างละเอียดบ้าง พระพุทธเจ้าแสดงธรรมว่ามีเหตุปัจจัยอะไรทำให้เกิดรูปนาม เกิดรูปนามแล้วทำไมจึงเป็นภพชาติ เป็นทุกข์ เป็นโทมนัส และพระพุทธเจ้าก็ทรงแสดงเหตุแห่งการดับเชื้อให้เกิดรูปนามนั้น คือดับอวิชชา ตัณหา อุปาทานด้วยมรรค 8 สติปัฏฐาน 4 เมื่อถึงที่สุดแล้ว ย่อมขาดปัจจัยสืบต่อภพชาติ กลับคืนสู่ธรรมชาติอีกชนิดหนึ่งที่ปราศจากรูป ปราศจากเหลี่ยมมุม ปราศจากศูนย์กลาง ปราศจากขอบเขต ไร้การปรุงแต่ง ไร้ภาชนะรองรับทุกข์ในรูปแบบใดๆอย่างสิ้นเชิง ้ถ้ายังถอดอุปาทานออกไม่ได้แม้ในขั้นของทิฏฐิ จิตก็ย่อมปรุงแต่งไปด้วยกุศลบ้าง อกุศลบ้าง หรือกระทั่งมหัคตกุศลเช่นชาวธรรมกายบ้าง แต่ตรองดูว่าหลักฐานที่บรมครูของธรรมกายแสดงไว้นั้น ควรจะตรงกับสิ่งที่มีในพุทธศาสนาแท้จริงบ้างหรือไม่ จี้ลงไปตรงไหน เทียบเคียงแล้วก็เห็นว่าผิดเพี้ยน ลงรอยกันไม่ได้เลยทั้งสิ้น คงได้แต่บอกกล่าวคนที่ยังไม่เข้าลึกถึงศรัทธาธรรมกายแน่นแฟ้น ว่าอย่าได้เชื่อ อย่าได้หลง และสำหรับศรัทธาผู้ยืนยันจะปฏิบัติให้ได้ ไม่เอาไตรลักษณ์ ไม่เอาอริยสัจจ์ของเดิมของแท้ ก็ขอแนะว่าถ้าวันหนึ่งไปถึงที่สุดตามแนวธรรมกาย ลองตรวจใจตัวเองดูดีๆ ว่ายังมีอุปาทานมากพอจะรัก โลภ โกรธ หลงอยู่หรือเปล่า ยังไงก็ขอให้ไปดีครับ ไม่ว่าจะเลือกเชื่อทางไหนที่แตกต่างกับพุทธ แต่สำหรับผู้มีทิฏฐิอันชอบ ตรงตามความเป็นพุทธแท้ ก็คงไม่ต้องอวยพร เพราะรู้ว่าวันหนึ่งดับทุกข์ ดับอุปาทานได้สนิทแน่ แม้ผมยังไม่ถึงวันนั้น แต่ก็ยืนยันได้จากการปฏิบัติว่าทุกข์และอุปาทานบางลงไปเรื่อย และสามารถชั่งตวงวัดกิเลสได้จากชีวิตประจำวัน เคลื่อนไหว พูดจา และสงบนิ่งเป็นปกติเยี่ยงวิญญูชนเช่นนี้ ไม่ต้องชั่งตวงวัดโดยกำหนดนึกนิมิตหน่วงได้เป็นวันเป็นเดือนเสียก่อน โดยคุณ : ดังตฤณ - [22 พ.ค. 2542 09:45:17] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:52:53 ]

ความคิดเห็นที่ 47 โพสต์ที่เขียนไว้ตอนออฟไลน์แล้วเพิ่งเห็นของคุณ Stellar7 ครับ ถ้าคุณคิดว่าปฐมฌานยังเกี่ยวข้องกับความคิด อันนั้นไม่ใช่แล้วครับ เพราะนับแต่ขณิกสมาธิขั้นแก่ ความคิดก็ถูกปฏิรูปไปอยู่ในสภาพตรึกนึก (วิตก) และคลุกเคล้า (วิจาร) แล้ว สภาพจิตที่เป็นปฐมฌานนั้น คนละเรื่อง คนละมิติกับความคิดปรุงแต่งแล้วครับ มันเป็นสภาพจริงๆ คือที่เรียกว่าดวงจิตนั้น ปรากฏเป็น "ดวง" ให้เห็นจะจะครั้งแรกก็ตอนได้ปฐมฌานนี่แหละ โดยคุณ : ดังตฤณ - [22 พ.ค. 2542 09:53:56] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:54:09 ]

ความคิดเห็นที่ 48 ป้าฉลวย  สมบัติสุข หลวงพ่อท่านบอกว่าต้องการช่วยคนให้พ้นทุกข์ทำได้เท่าไหร่ก็เท่านั้น  หลวงพ่อวัดปากน้ำจะว่าใจดีก็ใจดี  จะว่าดุก็ดุและท่านเป็นคนตรง  ถ้าเห็นว่าเป็นอย่างนี้ก็ต้องเป็นอย่างนี้  ขนาดสมเด็จวัดโพธิ์เป็นหลานของท่าน  ท่านบอก  "เฮ้ย ของเรามันถูกอยู่แล้วแน่นอนอยู่แล้วจะไปกลัวอะไร"   อย่างท่านบอกว่าสมเด็จวัดโพธิ์จะได้เป็นสังฆราช  ไม่น่าเชื่อไม่มีใครคาดคิดว่าจะเป็นจริง  เพราะว่าคนที่รอจะขึ้นเป็นสังฆราชมีอยู่อีกองค์คือพระพิมลธรรม  วัดมหาธาตุ  ถ้าสังฆราชองค์เก่าสิ้น  พระวัดมหาธาตุต้องได้ขึ้นแน่นอนแต่พอดีมีเรื่องเกิดขึ้น  ก็มาเป็นวัดโพธิ์  ท่านจะพูดเฉพาะเรื่องที่จำเป็น  คิดไม่ถึง  ถึงเวลาจริงๆ คาดไม่ถึงว่าจะเป็นไปได้ สมัยตอนหลวงพ่อมาอยู่วัดปากน้ำแรกๆ หลวงพ่อมาอยู้ท่านก็ทำตามความถูกต้อง  ไม่มีอะไรกับใคร  แต่คนที่มาอยู่รุ่นเก่า  ที่เขาอยู่แถวนั้นก็มีบารมีเป็นที่นับถือ  อาจจะไม่ชอบใจ  เวลาหลวงพ่อท่านทำอะไรลงไปก็จะเป็นข่าวโจมตี  แต่ยิ่งว่าไม่ดียิ่งดัง  ของเรามันดีอยู่แล้วไม่ได้ไปทำความเสียหายอะไร  คล้ายๆ กลองยิ่งตีมันยิ่งดัง  แทนที่คนเขาว่าจะทำให้เสื่อมเสียหาย  แต่กลับเป็นตรงกันข้าม ท่านแม่ชีรัมภา  โพธิ์คำฉาย วิชชาในโรงงาน  หลวงพ่อจะเป็นคนสั่งวิชชา  พูดผ่านฝากระดานที่กั้นไว้ ชีแถบหนึ่ง  พระอยู่อีกแถบหนึ่ง  มีที่กั้นแยกกันชัดเจน  หลวงพ่อสอนทุกๆ คนเหมือนกัน  ไม่มีใครพิเศษกว่าใคร  มีครั้งหนึ่งตอนท่านป่วยหนักเป็นปีที่ ๑๓ ที่ฉันมาอยู่กับหลวงพ่อ  วันนั้นท่านให้คนมาเรียก  ท่านถามว่า  "เอ้าสั่นหายหรือยัง"  สั่นก็คือไม่สบาย  ฉันก็ตอบว่าค่อยยังชั่วแล้ว  ท่านบอกว่า  "ทำวิชชาไว้นะ  ทำได้เป็นของเรา  ถ้าเราไม่ทำ  เราจะไม่ได้"  สั่งคำนี้  ท่านสั่งไว้  ชีวิตจิตใจของหลวงพ่อไม่มีอะไรมากไปกว่าวิชชา ๒๔ ชั่วโมง  หลวงพ่อไม่เคยห่าง  ทำวิชชาตลอด   อาจารย์ตรีธา  เนียมขำ การเผยแผ่วิชชาธรรมกายของหลวงพ่อในสมัยก่อนนั้น  ท่านถูกคัดค้านต่อต้านมากมายเพราะในสมัยนั้นไม่มีผู้ใดสั่งสอนการปฏิบัติแบบนี้  การส่งเสริมการศึกษาของพระสงฆ์ก็เน้นในก้านปริยัติเพียงด้านเดียว  พระที่สนใจการปฏิบัติก็มักจะหลีกเร้นไปแสวงหาที่สงบสงัดเพื่อบำเพ็ญเพียรตามป่าเขาลำเนาไพร  หลวงพ่อของเราจึงเป็นพระสงฆ์องค์แรกที่กล้าสอยการปฏิบัติธรรมอย่างเปิดเผย  ท่านจึงเป็นที่เพ่งเล็งและเป็นเป้าให้คนโจมตี  ผู้ที่คัดค้านการปฏิบัติของท่านนั้นมีทั้งฆราวาสและพระภิกษุ  แต่หลวงพ่อท่านก็มิได้ครั่นคร้าม  หรือย่อท้อต่ออุปสรรคใดๆ ท่านยึดถือพระบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นแบบอย่างและเดินตามรอยบาทของพระพุทธองค์อย่างไม่ย่อท้อ  ท่านจึงพยายามฟันฝ่าอุปสรรคอย่างองอาจกล้าหาญ  เพื่อให้พุทธศาสนิกชนได้รู้แจ้งในหลักการของพระพุทธศาสนา  ท่านต้องการเชิดชูธงธรรมกายของท่านให้ปลิวไสวไปทั่วทุกพื้นปฐพีหลวงพ่อท่านมีคติพจน์ของท่านว่า "ดอกไม้ที่หอมไม่ต้องเอาน้ำหอมมาพรมก็หอมเอง  ใครจะห้ามไม่ได้  ซากศพไม่ต้องเอาของเหม็นมาละเลงใส่ซากศพก็ต้องแสดงกลิ่นศพให้ปรากฏ  ปิดกันไม่ได้" พระอาจารย์สุวิชา  เปสโล  คณะเนกขัมม์  วัดปากน้ำ หลวงพ่อมีลูกศิษย์ลูกหาอยู่ทั่วประเทศ  สมัยนั้นพระเณรหลวงพ่อไม่ให้มีวิทยุ  โทรทัศน์  ไม่ให้จับเงิน  จับทอง  แต่ก่อนพระเณรที่มาอยู่กับหลวงพ่อให้ตั้งใจศึกษาเล่าเรียน  ไม่ต้องห่วงเรื่องอาหาร  หลวงพ่อมีโรงครัวเลี้ยง  มีพระจบเปรียญกันมากมายจากวัดปากน้ำ  หลวงพ่อสด  ท่านสอนว่าใครจะโจมตีเรายังไงก็แล้วแต่  ท่านให้เราเป็นเสาหิน  เรียกว่าจะมีพายุทั้ง ๔ ด้านมาเราก็เฉย  มีครั้งหนึ่งมีคนมาด่าหลวงพ่อที่หน้าโบสถ์  ขณะหลวงพ่อกำลังเทศน์อยู่  หรือมีคนเอาปืนมาลอบยิงท่าน  ท่านก็ไม่ว่าอะไร  อยากจะทำก็ทำไป  เพราะเขาอิจฉาหลวงพ่อ  หลวงพ่อท่านบอกว่า  เราหยุด  หยุดเป็นพระ ชนะเป็นมาร  เราไม่หนี  เราไม่สู้  แต่เราปฏิบัติ  เราก็ทำความดีของเราเรื่อย  เดี๋ยวไอพวกมาร  พวกอิจฉาก็หายไปเอง  เรานั่งเฉย  ไม่ต้องไปโต้ตอบอะไร  เขาด่าเราภายใน ๗ วัน  เหนื่อยมันก็หยุดไปเอง  ไม่โต้ตอบ  ชนะด้วยความดี ในการมาเรียนพระปริยัติธรรม  แต่ก่อนมีพระเณรมาเรียนกันมาก  มีถึง ๖๐๐ กว่าองค์  หลวงพ่อบอกว่าเลี้ยงไหว  ท่านบอกว่าเมื่อจั้งใจมาเรียนแล้ว  แม้จะคับที่ก็ขอให้อยู่ได้  อัศจรรย์อย่างหนึ่ง  คือหลวงพ่อเลี้ยงอาหารไหวตลอด  เดี๋ยวก็มีคนเอาข้าว  เอาอะไรต่ออะไรมาถวายทีหนึ่งก็เป็นลำเรือ พระนิพนธ์ของสมเด็จพระอริยวงศาคตญาณ (ปุ่น ปุณณสิริมหาเถระ) สมเด็จพระสังฆราชองค์ที่ 17 วัดพระเชตุพนวิมลมังคลาราม กรุงเทพมหานคร  สมัยทรงสมณศักดิ์เป็น พระธรรมวโรดม หลวงพ่อวัดปากน้ำมีวาทะตรงกับใจ เมื่อจะพูดอะไรก็พูดโดยไม่สะทกสะท้าน และไม่กลัวคำติเตียนด้วย เช่นครั้งหนึ่ง ผู้เขียนเรื่องนี้ได้มาฉันเพลที่วัดปากน้ำ วันนั้นมีประชาชนมากร่วมใจบริจาคทานแก่พระภิกษุสามเณรทั้งวัดเป็นกรณีพิเศษ เมื่อทายกประเคนอาหารเรียบร้อยแล้ว มีพ่อค้าตลาดสำเพ็งผู้มั่งคั่งคนหนึ่งไปกราบ และถามว่า “หลวงพ่อขอรับ วันนี้จะมีผู้บริจาคสร้างกุฏิ เพื่อเจริญพระกัมมัฏฐานบ้างไหม” ชาวบ้านไม่น้อยกว่า 20 คนที่นั่งใกล้ ๆ ได้ยินคำถามนั้น คิดว่าคงตั้งใจฟังคำตอบของหลวงพ่อ ต่างทอดสายตามามองหลวงพ่อเพื่อฟังคำตอบ เวลานั้นข้าพเจ้าผู้เขียน มีทั้งโกรธผู้ถาม ทั้งหนักใจแทนหลวงพ่อ และได้มองดูหน้าผู้ตอบ หลวงพ่อมีดวงหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส หลับตาสัก 5 นาที ครั้นแล้วก็ตอบทันทีว่า “มี” ผู้ถามได้ ถามย้ำต่อไปว่า กี่หลัง ท่านตอบว่า 2-3 หลัง และย้ำอีกว่ากี่หลัง เวลานั้นผู้เขียนฉันภัตตาหารไม่มีรส โกรธผู้ถามว่า ช่างไม่มีอัธยาศัย คำถามเช่นนั้นเท่ากับเอาโคลนมาสาดรดหลวงพ่อ เมื่อต้องการทราบ ควรถามเฉพาะสองต่อสอง และโกรธหลวงพ่อว่าช่างไม่มีปัญญาแก้ปัญหาเฉพาะหน้า คิดว่า ทำไมนะหลวงพ่อจึงไม่พูดว่า เวลานี้ยังไม่เป็นโอกาสที่จะพยากรณ์คำถามนั้น ที่ตอบออกไปว่าจะมีผู้บริจาค 2-3 หลังนั้น หมิ่นต่ออันตรายมากนัก อาจเป็นคำพูดที่ฆ่าตัวเองได้ ดาบของตนฆ่าตนเอง เวลานั้นก็เอาใจช่วยหลวงพ่อ ขอให้มีผู้บริจาคจริง ๆ เถิด เสร็จการฉันของหวานแล้ว คำพยากรณ์ของหลวงพ่อก็ยังไม่ปรากฏเป็นความจริงขึ้น ผู้เขียนเรื่องนี้นั่งอยู่ด้วยความอึดอัดใจ นึกตำหนิว่า ว่ารอบคอบพอ ได้เวลาอนุโมทนา มีคณะอุบาสกอุบาสิกากลุ่มหนึ่งเข้ามากราบหลวงพ่อ บอกว่าศรัทธาจะสร้างกุฏิเล็ก ๆ อย่างที่หลวงพ่อสร้างไว้แล้ว สัก 2-3 หลัง ประมาณราคา 3-4 ร้อยบาทต่อหนึ่งหลัง ขอให้หลวงพ่อช่วยจัดการให้ด้วย ตอนนี้หลวงพ่อไม่หัวเราะ ยิ้มน้อย ๆ พอสมควรแก่กาละ ครั้นแล้วหลวงพ่อเรียกตัวผู้ถามเข้ามาว่า “ได้แล้วกุฏิกัมมัฏฐาน 3 หลัง เจ้าของนั่งอยู่นี่” แล้วท่านก็ชี้มือไปยังเจ้าภาพผู้บริจาค ผู้ถามได้กระโดดเข้าไปกราบที่ตักหลวงพ่อพูดว่า “ยิ่งกว่าตาเห็น” ผู้เขียนดีใจจนเหงื่อแตก ที่ความจริงมากู้เกียรติของหลวงพ่อไว้ได้ เกรงจะเป็นลูกไม้ จึงหาโอกาสสนทนากับผู้บริจาคว่านัดกับหลวงพ่อไว้หรือว่าจะสร้างกุฏิถวาย ได้รับคำตอบว่า เพิ่งคิดเมื่อมาทำบุญวันนี้เอง เดินมาเห็นกุฏิเล็ก ๆ สวยดี อยากจะสร้างบ้าง แต่ทุนไม่พอ จึงปรึกษากับพวกพ้องที่บังเอิญมาพบกันวันนี้ เห็นดีร่วมกันจึงได้มอบเงินแก่หลวงพ่อให้จัดการสร้างต่อไป นี่เป็นเรื่องก่อนสงครามโลกครั้งที่ 2 ร่วม 20 ปี เมื่ออุบาสกอุบาสิกากลับหมดแล้วผู้เขียนจึงได้พูดกับหลวงพ่อต่อไป เบื้องต้นยกย่องหลวงพ่อว่าหลวงพ่อพยากรณ์แม่นเหมือนตาเห็น แต่น่ากลัวอันตราย ไม่ควรตอบในเวลานั้นควรจะบอกเฉพาะตัวหรือสองต่อสอง หลวงพ่อถามว่าอันตรายอย่างไร จึงเรียนท่านว่า ถ้าไม่เป็นความจริงดังคำพยากรณ์ ชาวบ้านจะเสื่อมศรัทธา หลวงพ่อพูดว่า “เรามันเซอะ พระพุทธศาสนาเก๊ได้หรือ ธรรมของพระพุทธเจ้าต้องของจริง ธรรมกายไม่เคยหลอกลวงใคร” เมื่อได้ยินดังนั้นก็จำต้องนิ่ง และไม่คิดจะถามความเห็นอะไรต่อไป ที่นำมาเขียนไว้นี้เพื่อแสดงว่า ญาณของหลวงพ่อ ให้ความรู้แก่หลวงพ่ออย่างไรในวิถีของผู้ปฏิบัติธรรม หลวงพ่อต้องพูดอย่างนั้น ถ้าญาณไม่แสดงออกจะเอาอะไรมาพูดได้ แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 50 02:43:49 แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 50 02:42:21 จากคุณ : ebusiness - [ 9 ก.พ. 50 00:54:42 ]

ความคิดเห็นที่ 49 อิฉันว่า เป็นไปได้นะ ถ้าเน้นการปฏบัติสมาธิ (โดยไม่ถูก ชักนำ หรือบังคับว่า ต้องเห็นนะ ต้องเห็นนะ) ทำจิต ให้บริสุทธิ์ แจ่มใส พยายามตัดกิเลสให้สิ้น ก็อาจจะบรรลุได้ทีละขั้น จนถึงนิพพาน แต่ถ้ามัวแต่ห่วงสมบัติพัสถาน ขั้นเดียวจะถึงหรือน่ะ โดยคุณ : aunty36 - [22 พ.ค. 2542 15:36:20] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:54:46 ]

ความคิดเห็นที่ 50 นิพพานยังเล่าไม่จบ ต่อมาเรื่องฌานอีกแล้วหรือครับ ก่อนที่ผมจะเล่าเรื่องฌานของธรรมกาย ขอเล่าเรื่องนิพพานชนิดที่ 3 ให้จบเสียก่อนก็แล้วกัน อันที่ 3 คือการเข้านิพพานตาย ท่านว่าดังนี้ครับ "นิพพานตาย คือนิพพานที่เป็นที่ประทับของพระอรหันตขีณาสพทั้งหลาย มีพระพุทธเจ้าเป็นต้น นิพพานในตัวเราเรียกว่า "นิพพานเป็น" ส่วนที่ประทับของพระอรหันต์ขีณาสพ มีพระพุทธเจ้าเป็นต้นนั้น อยู่สูงกว่าภพ 3 ขึ้นไป เรียกว่า "นิพพานตาย" วิธีเข้าก็มีนัยเหมือนนิพพานเป็น ให้ธรรมกายเข้าก็ได้ กายมนุษย์พิเศษเข้าก็ได้ (เหมือนนิพพาน 2 อย่างแรกที่กล่าวมาแล้ว) จงพิจารณาดูเถิด ถ้าจะเข้านิพพานตายด้วยกายมนุษย์พิเศษนี้ ก็จงตั้งดวงปฐมมรรคขึ้นแล้ว ทำให้เกิดกายทิพย์ กายปฐมวิญญาณหยาบ กายปฐมวิญญาณละเอียด กายธรรม และการละเอียดๆๆ ยิ่งขึ้นไปทุกที จนสุดหยาบสุดละเอียด แล้วก็ย่อกายสุดหยาบสุดละเอียดทั้งหมดนั้น เข้าในกายมนุษย์กายเดียว ทำให้ใสสะอาดบริสุทธิ์ดีแล้ว เดินฌานสมาบัติไป 7 เที่ยว ครั้นกายมนุษย์ใสสะอาดดีแล้ว ก็ตกศูนย์กำเนิดมนุษย์อยู่กลางตัว แล้วศูนย์นิพพานที่อยู่กลางกำเนิดธาตุธรรมเดิมนั้น ก็ดึงดูดเอาศูนย์กำเนิดมนุษย์นั้นเข้าไปในศูนย์นิพพาน เกิดเป็นมนุษย์พิเศษขึ้นในนิพพานทันที ครั้นแล้วก็เอากายมนุษย์พิเศษใสเป็นแก้วที่เกิดในนิพพานเป็นนั้น เดินฌานสมาบัติในพระนิพพานนั้นต่อไปอีก 7 เที่ยว ครบ 7 เที่ยวแล้ว ก็ตกศูนย์กำเนิดมนุษย์ในกลางกายอีก แล้วศูนย์นิพพานตายก็ดึงดูดขึ้นไปเกิดในนิพพานตาย ครั้นแล้วก็เดินฌานสมาบัติอีก 7 เที่ยว ตกศูนย์เข้านิพพานเป็นไปอีก เมื่อเข้านิพพานเป็นแล้ว ก็เดินฌานสมาบัติอีก 7 เที่ยว ตกศูนย์เข้านิพพานตายต่อไปอีก (ย่อหน้านี้ทำหลายครั้ง) เข้านิพพานเป็นในกลางกายมนุษย์ไปอีกทีหนึ่ง แล้วก็เข้านิพพานตายไปอีกทีหนึ่ง เข้าสลับกันไปมา ทำติดต่อเนื่องกันไป ไม่ถอยหลังกลับจนสุดหยาบสุดละเอียด ยิ่งทำได้มาก ละเอียดเข้าไปเท่าไรยิ่งดี แต่ให้เป็นคู่กันไป เข้านิพพานเป็นแล้วก็เข้านิพพานตายในพระนิพพานเป็นนั้น เข้านิพพานตายแล้วก็เข้านิพพานเป็นไปใหม่อีก เข้านิพพานเป็นไปแล้ว ก็เข้านิพพานตายต่อไปอีก เป็นคู่ๆ เช่นนี้เรื่อยไป ทับทวีให้มากขึ้นไปไม่ถอยหลังกลับ นิพพานทุกๆ นิพพานนั้น มีศูนย์นิพพานอยู่ทุกนิพพาน ทั้งนิพพานเป็นและนิพพานตาย สำหรับดึงดูดศูนย์กำเนิดธาตุธรรมเดิมนั้น ให้เข้าไปเกิดในนิพพาน เหมือนศูนย์ในมดลูก เป็นที่ดึงดูดกำเนิดธาตุธรรมเดิมเข้าไปเกิด" สรุปแล้วนิพพานก็เหมือนมดลูก เป็นที่เกิดตายซับซ้อนอยู่ในนั้นเอง ถ้าศึกษาวิถีจิตของพระอรหันต์ตอนเข้านิพพาน ก็จะทราบได้เลยว่า สิ่งที่เรียกว่านิพพานในวิชชาธรรมกายนี้ เป็นนิพพานทางพระพุทธศาสนาหรือไม่ คราวนี้มาดูเรื่องฌานบ้างครับ ว่าสอนกันว่าอย่างไร "ที่เรียกว่าฌานนั้น มีลักษณะใสเหมือนกระจกส่องหน้า มีปริมณฑลกลม วัดตัดตรงกว้าง 2 วา หนา 1 คืบ วัดวงกลม 6 วา วงกลมนี้รองรับอยู่ใต้ที่นั่ง(ก้น)ของกายธรรม ดังเช่นอาสนะเป็นที่รองรับของผู้นั่ง ฉะนั้น แต่เปลี่ยนวาระกัน ละเอียดกว่ากันเข้าไปทุกที คือ ปฐมฌาน คือฌานที่ 1 เข้ามารองรับ มีลักษณะเป็นแผ่นกระจกใส กว้าง 2 วา หนา 1 คืบ วัดวงกลมได้ 6 วา ก็ใสยิ่งขึ้น ทุติยฌาน ครั้นแล้วก็เกิดเปลี่ยนฌานที่ใสและละเอียดขึ้นไปอีก ฌานที่ละเอียดกว่านี้ ใสกว่านี้คงมีอีก แล้วก็รำพึงละฌานเก่า ใคร่ได้ฌานใหม่ แผ่นกระจกใสฌาน 1 ก็หายไป แผ่นกระจกใสเล็กเท่าเดิมใสสะอาดกว่าเดิมคือทุติยฌาน ก็เข้ามารองรับแทนปฐมฌาน กายธรรมก็ใสยิ่งกว่าปฐมฌาน (ฌานที่ 3 - 4 ก็กล่าวแบบเดียวกันครับขอข้ามไปอรูปฌานเลย) อากาสานัญจายตนะฌาน เมื่อละจตุตถฌานแล้ว แผ่นกระจกใสสะอาดที่รองรับน้นก็หายไป คงเหลือแต่อากาศที่ว่าง เป็นวงกลม เล็กใหญ่เท่ากับกระจกที่หายไปนั้น เข้ามารองรับกายธรรมทันที แล้วพิจารณาอากาสที่ว่างเปล่าเป็นอารมณ์ วิญญาณัญจายตนฌาน ครั้นแล้วก็พิจารณาถือเอาอากาศเป็นอารมณ์อีกว่า อากาศที่ว่างเปล่าอยู่นี้ จะมีวิญญาณอยู่ก็ไม่ใช่ จะว่าไม่มีวิญญาณก็ไม่เชิง เป็นของละเอียดสุขุมยิ่งนัก เมื่อเพ่งพิจารณาไปเช่นนี้ อากาศที่รองรับส่วนหยาบก็ดับไป อากาศส่วนละเอียดก็เข้ามารองรับแทน กายธรรมใสละเอียดยิ่งนัก อากิญจัญจายตนฌาน ครั้นแล้วก็เพ่งพิจารณาเอาความไม่มีอะไรในฌานที่ 6 นั้นเป็นอารมณ์ว่า ไม่มีอะไรเหลืออยู่สักหน่อยหนึ่งเลย นิดหนึ่งก็ไม่มี หน่อยหนึ่งก็ไม่มี เมื่อเพ่งพิจารณาเช่นนี้ ฌานเครื่องรองรับส่วนหยาบก็ดับไป ส่วนละเอียดก็เข้ามารองรับแทน กายธรรมก็ยิ่งละเอียดหนักขึ้น เนวสัญญานาสัญญายตนฌาน ครั้นแล้วเพ่งพิจารณาต่อไปอีกว่า อารมณ์ที่ไม่มีอะไร ว่างเปล่านี้ จะว่ามีสัญญาก็ไม่ใช่ จะว่าไม่มีสัญญาก็ไม่เชิง (ขอแทรกตรงนี้เลยครับว่า สัญญามีลักษณะสันฐานกลม ใสสะอาดกว่าเวทนาขันธ์ แต่เล็กกว่า ซ้อนอยู่ชั้นที่ 3 ของรูปขันธ์) เมื่อเพ่งพิจารณาไปเช่นนี้ ฌานเครื่องรองรับส่วนหยาบก็ดับไป ฌานส่วนละเอียดก็เข้ามารองรับแทนที่ กายธรรมก็ยิ่งละเอียดหนักขึ้น ฌานสมาบัติ 8 นี้ ครั้นได้แล้ว ก็เดินฌานเป็นปฏิโลม คือย้อนปลายไปหาต้น ตั้งแต่ฌานที่ 8 ย้อนเข้าไปถึงฌานที่ 1 แล้วเดินฌานเป็นอนุโลมตั้งแต่ฌานที่ 1 ถึงฌานที่ 8 ย้อนไปย้อนมาเป็นอนุโลมปฏิโลมได้ครบ 7 เที่ยว ครั้นครบ 7 เที่ยวแล้วก็ให้นิ่งแน่นดับกายธรรมวูบลง พระนิพพานก็จะสูบเอากายธรรมขึ้นไปนิพพานเอง ถ้าปรารถนาจะไปสวรรค์ นรก เมื่อเดินฌานสมาบัติเป็นอนุโลมปฏิโลมครบ 7 เที่ยวแล้ว ก็น้อมเอากายธรรมไป แต่ระหว่างที่ไปนั้น ก็เดินฌานสมาบัติเป็นอนุโลมปฏิโลม เข้าฌานไปคล้ายๆฌานเป็นยานพาหนะสำหรับขับขี่ไปฉะนั้น ก็จะถึงสวรรค์ นรก ที่ปรารถนาจะไปนั้นสมดังเจตนา" นึกภาพ "ฌาน" ตามวิชชาธรรมกายออกหรือยังครับ ฌานอันนี้ท่านคงเลียนมาจากเสียง "ชาน" เช่นชานบ้าน ชานเรือน นอกชาน เป็นที่นั่งเล่นนั่งพักแบบเสื่อ และเป็นพาหนะทำนองเดียวกับพรมวิเศษ แถมเมื่อถึงฌาน 8 แล้วอาจจะถูกดูดไปนิพพานได้ด้วย รวมความแล้ว ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับฌานสมาบัติในทางพระพุทธศาสนาเลยครับ แต่ในที่นี้ขออนุญาติไม่กล่าวถึงฌานทางพระพุทธศาสนา เพราะกล่าวบ่อยแล้วในกระทู้เก่าๆ ครับ ผมเข้าใจว่าเรื่องวิถีจิตพระอรหันต์ในเวลาเข้านิพพาน และเรื่องสมาบัติ 9 (ฌาน 8 + สัญญาเวทยิตนิโรธ) หาอ่านได้จากโฮมเพจของ คุณผู้คัดลอก ลองอ่านดู แล้วเปรียบเทียบเอาเองเถิดครับ โดยคุณ : สันตินันท์ - [22 พ.ค. 2542 16:36:20] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:57:44 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ถ้านิพพานสูบเอาผู้ได้ฌาน 8 ไปง่ายๆอย่างนี้ โลกคงไม่จำเป็นต้องรอพระพุทธเจ้าอุบัติ เพราะมีคนได้สมาบัติ 8 กันมากต่อมาก พระสูตรก็บันทึกไว้ และปัจจุบันนักศึกษาในมหาวิทยาลัยบางแห่งที่เปิดสอนสมาธิถึงปริญญาตรี ก็สามารถทำกันได้อย่างเป็นวิทยาศาสตร์ สรุปคือวิชชาธรรมกายใช้ฌานเป็นยานนำไปสู่นิพพาน ไม่มีส่วนไหนที่ต้องใช้ปัญญาพิจารณาไตรลักษณ์เลยแม้แต่น้อย โดยคุณ : ดังตฤณ - [22 พ.ค. 2542 18:11:56] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:58:39 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ทำไม พระอริยคุณาธาร(ปุสโสเส็ง )พระอาจารย์ของพระอาจารย์สิงห์จึงต้องไปสืบปฏิปทาหลวงพ่อวัดปากน้ำในทางลับ คณะสงฆ์ทั้งฝ่ายมหานิกายและคณะธรรมยุติได้ส่งสายมาสืบปฏิปทาหลวงพ่อในทางลับ เมื่อคำว่า “ธรรมกาย” แพร่หลายออกไป ถึงกับเข้าหูท่านผู้เป็นนักปราชญ์มหาบัณฑิต ทำความฉงนสนเท่ห์ให้เกิดในคณะสงฆ์ บางท่านปลงใจว่าหลวงพ่อมีความรู้และปฏิบัติธรรมเกินธง ถึงกับมีประชุมลับกันในพระเถระผู้ใหญ่และผู้เชี่ยวชาญกรรมฐาน ส่วนมากลงความเห็นหนักไปทางการละเมิดพระวินัย เข้าขั้นอวดอุตริมนุสธรรม ยกโทษสูงถึงเพียงนั้น ท่วงทีก็หาทางเพื่อจะคว่ำบาตรหลวงพ่อ สงฆ์คณะมหานิกาย “มีพระเถระรูปหนึ่ง ได้รับเกียรติเข้าประชุมอยู่ด้วย ท่านผู้นี้พูดว่าอันอุตริมนุส ธรรมนี้เป็นคำที่แปลว่า เป็นธรรมของมนุษย์อันยอดยิ่ง คือเป็นธรรมสูงสุดของมนุษย์ทางพระพุทธศาสนา เมื่อใครผู้ใดเข้าถึงแล้วย่อมข้ามพ้นโอฆะทั้งมวลถึงฝั่งพระนิพพานอันไม่มีภพชาติสืบต่อไป แต่ผู้ที่จะเข้าถึงอุตริมนุสธรรมต้องเป็นคนที่มีบารมีสูง มีความเพียรมาก งามทั้งปริยัติ งามทั้งปฏิบัติ งามทั้งศีลาจารวัตร์ ต้องมีสัจจะประจำสันดาน ไม่ใช่วิสัยคนพอดีพอร้าย ต้องเป็นคนใจกล้า เสียสละ มีเมตตาสูง เจ้าคุณวัดปากน้ำ เป็นคณาจารย์กล้าพูดกล้าสอน ไม่มีความครั่นคร้ามต่อใครผู้ใด เมื่อเห็นดีอย่างไร ก็ปฏิบัติไปตามความเห็น น่าจะมีความบริสุทธิ์ใจตามความรู้ความเห็น แม้แต่พระพุทธเจ้าเมื่อจะทรงประกาศสัจจะธรรมก็ตรัสแก่เบญจวัคคีย์ว่า เมื่อญาณทัศนะยังไม่บริสุทธิ์ตราบใด เราก็ไม่สามารถปฏิญาณความเป็นพระสัมพุทธะแก่สมณพราหมณ์ ประชาชน แก่เทวดา และมนุษย์โลก มารโลก พรหมโลกได้ ที่พระองค์กล้าปฏิญาณได้ ก็เพราะได้ญาณทัศนะ รู้ความจริงแล้ว นี่เป็นข้อความที่จำต้องคำนึงถึงเป็นบทมาติกาก่อน เจ้าคุณวัดปากน้ำตามเสียงพูดกันมีเมตตาธรรมสูง ให้การศึกษาทั้งปริยัติ ทั้งการปฏิบัติแก่ภิกษุสามเณรวัดปากน้ำไม่น้อยกว่า๓๐๐รูป สอบนักธรรมและบาลีในสนามหลวงได้จำนวนตั้ง ๑๐๐ ลองตรึกตรองดูบ้างว่า ในประเทศไทยวัดไหนทำประโยชน์ศาสนาถึงขนาดนี้ ถวายอาหารบิณฑบาตแก่พระภิกษุสามเณรทุกวัน ทุกเวลา เป็นจำนวนตั้ง ๓๐๐ ถึง ๔๐๐ องค์ ใครทำได้อย่างนี้ เจ้าคุณวัดปากน้ำจะเข้าขั้นไหนเราไม่ทราบ แต่ควรคิดไว้ก่อนว่า สำนักวัดปากน้ำสอนมานาน พูดมานานแล้ว ธรรมวัดปากน้ำยังไม่เสื่อม มีแต่เพิ่มผู้ปฏิบัติยิ่งขึ้น ท่านยังตั้งเจตนาจะรับพระภิกษุสามเณรให้เข้ารับการศึกษาถึง ๕๐๐ องค์ เฉพาะวัดปากน้ำ ลักษณะนี้น่าจะมีอะไรดีอยู่มาก ถ้าเป็นเจตนาลวงโลกคงอยู่ไม่ได้ถึงเพียงนี้ เท่าที่พบมาพระอาจารย์ลามกอยู่ได้ ๕ – ๖ ปีก็สาบสูญไป แต่วัดปากน้ำสู้หน้าโลกโดยไม่ตกต่ำ ก็น่าจะมีอะไรดีเป็นหลักประกันอยู่มาก พวกเราที่มาพิจารณาโทษวัดปากน้ำทั้งหมดนี้ ความจริงก็ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญทางพระกรรมฐานมากนัก รู้พอรักษาตัวรอดได้ ความรู้ทางธรรมปฏิบัติก็มีความลุ่มลึกสุขุมแตกต่างกัน แม้พระอรหันต์ก็ยังต่างกันโดยคุณสมบัติ อุตริมนุสธรรมนั้นผู้ปฏิบัติพึงรู้พึงถึง ต้องสามารถดำเนินปฏิปทาทางจิต มีวิริยะอย่างอุกฤษฏ์ พวกเรายังปฏิบัติไม่เข้าขั้นเช่นนี้ จะไปลงโทษผู้เชี่ยวชาญกรรมฐานได้อย่างไร เอาความรู้อะไรไปลงโทษเขา ที่ประชุมยอมรับความเห็นนั้น และให้พระเถระรูปนี้มาสอบสวนเป็นทางลับ และท่านมาในฐานะเป็นผู้สนใจในการปฏิบัติธรรม ในที่สุดเรื่องร้ายไม่เกิดขึ้น และไม่ถูกสงสัยในแง่อุตริมนุสธรรมอีกต่อไป” (สมเด็จพระสังฆราชปุ่นครั้งมีสมณศักดิ์ที่สมเด็จพระวันรัต, ๒๕๒๙, ประวัติพระมงคลเทพมุนี (หลวงพ่อวัดปากน้ำ)และอนุภาพธรรมกาย ใน พระมงคลเทพมุนี ประวัติหลวงพ่อ และคู่มือสมภาร. วัดปากน้ำ, ภาษีเจริญ, และสมาคมศิษย์หลวงพ่อวัดปากน้ำ, กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์ ไทยวัฒนาพานิช จำกัด, หน้า๑๐๖ ) สงฆ์คณะธรรมยุต ท่านเจ้าคุณพระอริยคุณาธาร(ปุสโสเส็ง )หรือฤาษีสันตจิต ท่านเป็นศิษย์รุ่นแรกของพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต ท่านเป็นอาจารย์ของพระอาจารย์สิงห์ ขันตยาคโม แม่ทัพธรรมสายพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต ท่านเป็นผู้เชี่ยวชาญในวิชชาทิพยอำนาจ เมื่อปลายปี พ.ศ. ๒๔๙๓ ท่านได้มีโอกาสเข้ามาในพระนคร ได้ยินเสียงโจษจันกันถึงเรื่องที่ หลวงพ่อวัดปากน้ำ ได้พบเห็นเฝ้าแหนพระพุทธเจ้าและแสดงปาฏิหาริย์ให้คนเห็นพระพุทธเจ้าด้วย มีพระเถระชั้นผู้ใหญ่สงสัย และได้ปรึกษาเรื่องนี้กับท่าน ท่านแนะนำว่าควรไปสืบดูก่อน อย่าด่วนโต้แย้งคัดค้าน เมื่อท่านไปพบหลวงพ่อแล้ว ท่านจึงเข้าใจหลวงพ่อด้วยดี ในกรณีของหลวงพ่อ แสดงปาฏิหาริย์ในเรื่องพระพุทธเจ้านั้น เข้าใจว่าท่านมุ่งต่อต้าน ปรับปวาท (คือวาทะของผู้เป็นปฏิปักษ์ต่อพระพุทธศาสนา ซึ่งกำลังมีอิทธิพลและได้รับความสนับสนุนอย่างดีในระยะกาลนั้นเป็นประมาณ ไม่ได้มุ่งอวดอ้างเพื่อลาภสักการะยศศักดิ์แต่ประการใด ท่านจึงได้อนุโมทนาและได้ช่วยยับยั้งพระเถระผู้ใหญ่ มิให้แสดงปฏิกริยาเป็นปฏิปักษ์ต่อหลวงพ่อ ดังใจความที่คัดจากหนังสืออิทธิปาฏิหาริย์ เกจิอาจารย์ ของดวงธรรม โชนเชิดประทีป, ๒๕๐๗, กรุงเทพฯ: บรรณาคาร, หน้า ๓ –๖ มีความว่าดังนี้ : “ เมื่อปลายปี พ.ศ. ๒๔๙๓ ข้าพเจ้า( พระอริยคุณาธาร ปุสฺโสเส็ง ) ได้มีโอกาสเข้าไปในพระนคร ได้ยินเสียงโจษจันกันถึงเรื่องที่ หลวงพ่อวัดปากน้ำ ได้พบเห็นเฝ้าแหนพระพุทธเจ้าและแสดงปาฏิหาริย์ให้คนเห็นพระพุทธเจ้าด้วย มีผู้สงสัยกันมาก พระเถระชั้นผู้ใหญ่ก็สงสัย บางท่านทำทีจะโต้แย้งคัดค้าน และได้ปรึกษาเรื่องนี้กะข้าพเจ้า ข้าพเจ้าแนะนำว่าควรจะสืบสวนให้รู้ถ่องแท้ก่อน อย่าด่วนโต้แย้งคัดค้าน เพราะเป็นเรื่องเกี่ยวกับความรู้ลึกซึ้ง อันยากแก่การพิสูจน์อิทธิวิสัย เป็นเรื่องที่คิดไม่ถึง และอภิญญาเป็นวิชชาชั้นสูงในพระพุทธศาสนา ถ้าเรารู้ไม่ถึงแล้วด่วนคัดค้านโต้แย้ง อาจได้รับความอับอายภายหลัง ท่านผู้นั้นขอร้องข้าพเจ้าให้เป็นผู้สืบสวน ข้าพเจ้ารับภาระนั้นด้วยเห็นแก่ความสวัสดีของพระพุทธศาสนา วันหนึ่งข้าพเจ้ามีโอกาสดี ให้คนไปพบปะสนทนากับหลวงพ่อ ท่านนัด ๑๖. ๐๐ น. ข้าพเจ้าไปวัดปากน้ำตามเวลานัด ขณะนั้นหลวงพ่อยังอยู่ในที่ฝึกภาวนาแก่ภิกษุสามเณร อุบาสก-อุบาสิกา ข้าพเจ้ารอคอยอยู่ที่รับแขกราวครึ่งชั่วโมง มีคนไปบอกหลวงพ่อ ท่านออกมาปฏิสันถารเมื่อรู้ว่าเป็นบุคคลที่นัดไว้ จึงนำไปที่กุฏิของท่าน เพื่อมีโอกาสสนทนาโดยเฉพาะ เมื่อผ่านการปราศัยไต่ถามชื่อเสียงเรียงนามตำแหน่งแห่งที่พอรู้เรื่องแล้ว หลวงพ่อพูดถึงแนวการปฏิบัติและแนวการสอนของท่าน พร้อมกับเล่าเรื่องไปเฝ้าพระพุทธเจ้าให้ฟัง ข้าพเจ้าสอบถามพระพุทธลักษณะกับหลวงพ่อเล็กน้อย ท่านชี้ให้ดูพระพุทธรูปว่ามีลักษณะอย่างนั้น และมีพระเกตุมาลายอดแหลม เช่นเดียวกับพระพุทธเจ้า หลวงพ่อให้หนังสือ “ธรรมกาย” แก่ข้าพเจ้า ๑ เล่ม ส่วนข้าพเจ้าได้ตอบแทนท่านด้วยหนังสือ “สีลวัต” ๑ เล่ม จากคุณ : ธารณธรรม - [ 6 ส.ค. 49 09:40:44 ] ........................................................................................................ ทิพยอำนาจ อดึตพระอริยคุณาธาร เรียบเรียง อินทรีย์แก้วปกรณ์ฝ่ายมหายานหรืออุตตรนิกาย เขาแบ่งภาคพระพุทธเจ้าเป็นหลายชั้น เช่น (๑) พระอาทิพุทธเจ้า เป็นพระพุทธเจ้าเที่ยงแท้ มีพระรัศมีรุ่งเรืองที่สุดหาเขตจำกัดมิได้ ไม่มีเบื้องต้นและเบื้องปลาย เป็นอยู่ชั่วนิรันดร (๒) พระฌานิพุทธเจ้า ได้แก่พระนิรมานกายที่ทรงเนรมิตบิดเบือนขึ้นด้วยอำนาจฌานสมาบัติ มีพระรัศมีรุ่งเรือง มิใช่พระพุทธเจ้าที่มาตรัสรู้โปรดสัตว์ในโลก (๓) พระมานุสีพุทธเจ้า ได้แก่พระพุทธเจ้าซึ่งมาตรัสรู้โปรดสัตว์ในโลก มีพระกายในความเป็นมนุษย์ ส่วนปกรณ์ของฝ่ายทักษิณนิกาย หรือเถรวาท (คือฝ่ายเรา) ท่านโบราณาจารย์ ก็แบ่งพระกายของพระพุทธเจ้าเป็น ๓ ภาคเช่นเดียวกัน แต่เรียงลำดับจากต่ำไปหาสูง เมื่อเทียบดูแล้ว ก็จะเห็นว่าคล้ายคลึงกัน คือ :- (๑) พระรูปกาย เป็นพระกายซึ่งเอากำเนิดจากพระพุทธบิดา พระพุทธมารดา ที่เป็นมนุษย์ธรรมดา ประกอบด้วยธาตุทั้ง ๔ เหมือนกายของสามัญมนุษย์ เป็นแต่บริสุทธิ์สะอาดสวยงาม พระฉวีวรรณเปล่งปลั่งเกลี้ยงเกลากว่ากายของมนุษย์สามัญ เป็นวิบากขันธ์สำเร็จแต่พระบุญญาบารมี (๒) พระนามกาย ได้แก่กายชั้นใน ปราชญ์บางท่านเรียกว่า กายทิพย์ และว่าเป็นกายที่มีรูปร่างสัณฐานเหมือนกายชั้นนอก เป็นแต่ว่องไวกว่า และสามารถกว่ากายชั้นนอกหลายร้อยเท่า สามารถออกจากร่างหยาบไปในที่ไหนๆ ได้ตามต้องการ เมื่อกายหยาบสลายแล้ว กายชั้นนี้ยังไม่สลาย จึงออกจากร่างไปหาที่เกิดใหม่ต่อไป นามกายเป็นของมีทั่วไปแม้แต่สามัญมนุษย์ แต่ดีเลวกว่ากันด้วยอำนาจกุศลากุศลที่ตนทำไว้ก่อน ส่วนพระนามกายของพระพุทธเจ้า ท่านว่าดีวิเศษยิ่งกว่าของสามัญมนุษย์ด้วยอำนาจพระบุญญาบารมี ที่ทรงบำเพ็ญมาเป็นเวลาหลายอสงไขยกัปป์ (๓) พระธรรมกาย ได้แก่ พระกายธรรมอันบริสุทธิ์ ไม่สาธารณะทั่วไปแก่เทวาและมนุษย์ หมายถึงพระจิตที่พ้นจากกิเลสอาสวะแล้ว เป็นพระจิตบริสุทธิ์ผุดผ่อง มีพระรัศมีแจ่มจ้า เปรียบเหมือนดวงอาทิตย์อุมัยไขแสงในนภากาศฉะนั้น พระธรรมกายนี้ เป็นพระพุทธเจ้าที่จริงแท้ เป็นพระกายที่พ้นเกิด แก่ เจ็บ ตาย และทุกข์โศกทั้งหลายได้จริง เป็นพระกายที่เที่ยงแท้ถาวรไม่สูญสลาย เป็นอยู่ชั่วนิรันดร เป็นที่รวมแห่งธรรมทั้งปวง แต่ท่านมิได้บอกให้แจ้งชัดว่า พระธรรมกายนี้มีรูปพรรณสัณฐานเช่นไร หรือไม่ ความเป็นพระอรหันต์นี้ ท่านก็จัดเป็นอินทรีย์ชนิดหนึ่ง เรียกว่า อัญญินทรีย์ พระผู้มีพระภาคเข้า คงหมายเอาอินทรีย์นี้เอง บัญญัติเรียกว่า วิสุทธิเทพ เป็นสภาพที่คล้ายคลึง วิสุทธาพรหมในสุทธาวาสชั้นสูง เป็นแต่บริสุทธิ์ยิ่งกว่าเท่านั้น เมื่อมีอินทรีย์อยู่ก็ย่อมจะบำเพ็ญประโยชน์ได้ แต่ผู้จะรับประโยชน์จากท่านได้ ก็จะต้องมีอินทรีย์ผ่องแผ้วเพียงพอที่จะรับรู้รับเห็นได้ เพราะอินทรีย์ของพระอรหันต์ประณีตสุขุมที่สุด แม้แต่ตาทิพย์ของเทวดาสามัญก็มองไม่เห็น มนุษย์สามัญซึ่งมีตาหยาบๆ จะเห็นได้อย่างไร อินทรีย์ของพระอรหันต์นั้นแหละ เรียกว่าอินทรีย์แก้ว ตา หู จมูก ลิ้น กาย และใจของท่านเป็นแก้ว คือ ใสบริสุทธิ์ดุจแก้วมณีโชติ ผู้บรรลุถึงภูมิแก้วแล้ว ย่อมสามารถพบเห็นพระแก้วคือ พระอรหันต์ที่นิพพานแล้วได้ ความรู้เรื่องนี้ เป็นความรู้ลึกลับในพระธรรมวินัย ผู้สนใจพึงศึกษาค้นคว้าต่อไป ถ้ายังรู้ไม่ถึงอย่าพึงค้าน อย่าพึงอนุโมทนา เป็นแต่จดจำเอาไว้ เมื่อใดตนเองได้ศึกษาค้นคว้าแล้ว ได้ความรู้ ได้เหตุผลที่ถูกต้องดีกว่า เมื่อนั้นจึงค้าน ถ้าได้เหตุผลลงกัน จึงอนุโมทนา ถ้ารู้ไม่ถึง ด่วนวิพากษ์ วิจารณ์ ติเตียน ผู้พูดเรื่องเช่นนี้ จะเป็นไปเพื่อบอดตาบอดญาณตนเอง ปกติตาไม่ดีญาณไม่โปร่งอยู่แล้ว ถ้าด่วนติเตียนในเมื่อตนเองรู้ไม่ถึง ก็ชื่อว่าบอดตาบอดญาณตนเองยิ่งจะซ้ำร้ายใหญ่ ข้าพเจ้านำเรื่องนี้มาพูดไว้ ด้วยมีความประสงค์จะให้นักศึกษาพระพุทธศาสนาช่วยกันค้นคว้าความรู้ส่วนลึกลับของพระพุทธศาสนาต่อไป แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 50 15:52:17 แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 50 03:19:51 แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 50 03:18:49 จากคุณ : ebusiness - [ 9 ก.พ. 50 00:58:57 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ผมขอติงคุณสันตินันต์หน่อยนะครับ การที่ท่านมาแสดงข้อมูลเปรียบเทียบนั้น ผมเห็นว่ามีประโยชน์และเป็นสาระกับท่านผู้อ่าน แต่ผมไม่เห็นด้วยกับการใช้คำที่ ดูเหมือนการเสียดสีและดูไม่เหมาะสมนะครับ ถึงแม้ว่าท่านอาจจะล้อเล่นแต่ผมก็ ไม่เห็นประโยชน์อันใดจากการกล่าวเช่นนั้นเลยครับ จึงเรียนมาเพื่อขอให้ท่านแก้ไขด้วย และก็อยากเรียนถามท่านเพิ่มเติมในเรื่องวิธีการปรินิพพานของพระพุทธองค์ด้วย ว่าเกี่ยวข้องกับณานอย่างไร และทำไมต้องทำเช่นนั้น เพื่ออะไร ผมคิดว่าต้องมีเหตุผล ในเรื่องเหล่านี้ครับ ผมไม่คิดว่าเป็นประเพณีปฏิบัติของพระพุทธองค์ แต่เกี่ยวข้อง กับการเข้านิพพานโดยตรงครับ แล้วท่านทราบไหมครับว่าการเดินณานสมาบัตินั้น เขาทำกันไปทำไม เพื่ออะไรครับ ผมเชื่อว่าสิ่งเหล่านี้มีคำตอบและมีเหตุผลในตัว คงไม่มีการทำกันเล่นๆหรอกนะครับ โดยคุณ : Stellar7 - [23 พ.ค. 2542 05:10:22] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 00:59:25 ]

ความคิดเห็นที่ 54    เดินตามทางแห่งปัญญาของใครของมันเถอะครับ แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 50 01:04:57 จากคุณ : คำเสิม - [ 9 ก.พ. 50 00:59:40 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ขอขอบคุณทุกท่านที่ร่วมแสดงความคิดเห็นและให้ข้อมูล ทำให้ผมมีความรู้ เกี่ยวกับวิชชาธรรมกายมากยิ่งขึ้น ผมเองคงกล่าวอะไรกับวิชชาธรรมกาย ไม่ได้มากนักเพราะไม่มีความถนัด ข้อความหลายอย่างในกระทู้นี้เป็นของใหม่ เพิ่งจะได้อ่านเป็นครั้งแรก โดยความคิดเห็นส่วนตัว ถ้าไม่เป็นเรื่องเกินกำลังหรือสุดวิสัย ผู้ฝึกวิชชา ธรรมกาย น่าจะมีการฝึกสติโดยการเจริญสติปัฏฐาน ๔ หรืออานาปาณสติ ภาวนาบ้างสลับกันไป จะได้เป็นการฝึกเจริญสติและสมาธิไปพร้อมๆกัน ซึ่งก็จะมีแต่ประโยชน์ไม่มีโทษอะไร ผมเคยอ่านหนังสือเกี่ยวกับหลวงพ่อสดอยู่บ้าง พบว่ามีข้อความที่น่าสนใจ อยู่ข้อความหนึ่งคือ "หยุดเป็นตัวสำเร็จ" เข้าใจว่าข้อความนี้แหละน่าจะเป็น หัวใจของวิชชาธรรมกาย(ซึ่งสอดคล้องกับพุทธศาสนา) ตั้งแต่เริ่มต้นการ รักษาศีล ทำสมาธิ จนถึงขั้นสุดท้ายเพื่อเข้าถึงมรรคผลนิพพาน(ปัญญา) ...หยุด.....เป็นตัวสำเร็จ ----> ศีล - ต้อง...หยุด ทำบาป/อกุศลกรรม --> เป็นตัวสำเร็จ ...หยุดเป็น.....ตัวสำเร็จ ----> สมาธิ - ต้อง...หยุดเป็น --> ตัวสำเร็จ ...หยุดเป็นตัว.....สำเร็จ ----> ปัญญา - ต้อง...หยุดเป็นตัว(ตน) -->สำเร็จ ผู้อ่านลองพิจารณาข้อความ ๓ บรรทัดข้างบนนี้ให้ละเอียดรอบคอบ จะเห็นว่า มีความหมายลึกซึ้ง (จริงๆอธิบายได้ลึกซึ้งครอบคลุมกว่าที่ย่อๆไว้ข้างบนมาก) คิดว่าสองบรรทัดแรกชาวธรรมกายส่วนใหญ่เข้าใจ ปฏิบัติได้แล้วหรือกำลัง พยายามปฏิบัติกันอยู่ อันที่อาจขาดไปคือความหมายในบรรทัดที่ ๓ เนื่องจาก ผู้ปฏิบัติวิชชาธรรมกายส่วนใหญ่ยังเน้นอยู่ ที่บรรทัดที่ ๑ และบรรทัดที่ ๒ หลัก ศีล สมาธิ ปัญญา ไม่ว่าจะปฏิบัติ เริ่มต้นที่แนวทางไหน หากมีความตั้งใจ แน่วแน่ที่จะทำให้ถึงที่สุด ก็บรรลุ/มรรคผลนิพพานเหมือนกัน เพราะศีล สมาธิ ปัญญา ท้ายที่สุดไม่ใช่ของ ๒ สิ่ง ๓ สิ่ง ที่แยกออกจากกันได้อย่างเด็ดขาด ผู้ที่จะมีศีลได้สมบูรณ์จริงๆ ต้องมีสติสมาธิสมบูรณ์ และมีปัญญาสมบูรณ์ด้วย ผู้ที่จะมีสมาธิสมบูรณ์ได้ ก็จะต้องมี ศีล และสติปัญญาสมบูรณ์ ผู้ที่จะมีปัญญาสมบูรณ์ ก็ต้องมีศีล และสมาธิสมบูรณ์ด้วยเช่นกัน หลัก ศีล สมาธิ ปัญญา ไม่ใช่หลักที่ต้องแยกปฏิบัติจึงจะสำเร็จได้ แต่ควรจะ ปฏิบัติไปโดยพร้อมกันเพื่อจะได้เกื้อหนุนซึ่งกันและกัน แต่ใครจะยึดข้อใดเป็น ข้อหลัก ข้อนำของตน ขึ้นกับจริตของแต่ละคน ไม่ได้มีข้อห้ามแต่อย่างใด แต่จะละเลยไม่ปฏิบัติในอีก ๒ ข้อที่เหลือไม่ได้ เพราะจะทำให้ไม่สามารถทำได้ ถึงที่สุด หรือถึงจะทำได้ถึงที่สุด(บางคน) ก็จะไม่สามารถรักษาสภาวะนั้นไว้ได้ ความต้องการเผยแผ่พุทธศาสนาให้ใหญ่โตไปทั่วโลก ตลอดจนต้องการสร้าง ถาวรวัตถุให้ใหญ่โตมากๆอยู่ได้นานๆ โดยขาดสติปัญญากำกับที่ถูกต้อง ถือว่า เป็นวิปัสสนากิเลสตัวหนึ่ง ถึงแม้จะมองเห็นว่าเป็นการทำดี แต่ก็มีผลให้ภูมิธรรม ภูมิจิตลดลง ไม่ก้าวหน้าได้ ควรจะต้องระมัดระวัง และพิจารณาตนอยู่เสมอ มีข้อสงสัยเรียนถามความรู้ความคิดเห็นหน่อยว่า ทำไมสวรรค์ชั้นสุทธาวาส ๕ ชั้น นั้น เมื่อหมดอายุขัยจะไม่เกิดซ้ำที่ชั้นเดิมแน่นอน แต่จะเกิดในสวรรค์ชั้นที่สูงกว่าเสมอ และผู้ที่เกิดในสวรรค์ชั้นสุทธาวาส ชั้นสุดท้าย(อกนิษฐา) เมื่อหมดอายุขัยจึงเข้า สู่นิพพานแน่นอน อะไรเป็นเหตุให้ท่านสามารถละสังโยชน์เบื้องสูงอีก ๕ ข้อได้แน่นอน โดยคุณ : WhiteSpirit - [23 พ.ค. 2542 11:22:37] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 01:00:21 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ประเด็นที่คุณ stellar7 ถามว่าพระพุทธเจ้าหรือพระอรหันต์ที่ได้ ฌานสมาบัติ ก่อน เข้านิพพาน ท่านเดินฌานสมาบัติทำไม เพื่ออะไร ก็น่าสนใจ เพราะท่านคงต้องมีเหตุ ผลแน่ๆ แต่คงไม่เกี่ยวกับการเข้านิพพาน เพราะไม่เช่นนั้นพระอรหันต์ที่ไม่ได้ฌาน ได้แต่ปัญญาวิมุตอย่างเดียวจะเข้านิพพานอย่างไร (และพระพุทธเจ้าท่านออกจาก ฌานแล้วจึงค่อยปรินิพพาน) ถ้าตอบตามข้อมูลการเข้านิพพานที่ได้จากคุณสันตินันท์ ก็ต้องตอบว่าท่านเจริญ ฌานสมาบัติ ให้จิตมีพลัง เพื่อคายไว้เป็นพลังพุทธคุณ ฝากไว้ให้กับคนรุ่นหลัง ซึ่งถ้าใครมีภูมิจิตถึงก็สามารถน้อมนำมาใช้ให้เกิดประโยชน์ได้ บรรจุใส่ในเครื่อง รางของขลังได้เป็นต้น แต่จะมีเหตุผลอื่นอีกหรือเปล่าไม่แน่ใจ อาจเป็นพลังที่จะ ทำอะไรบางอย่างเมื่อสิ้นกับป์ หมดพุทธธันดร หรือเป็นพลังงานที่จะทำอะไรต่อไป ตามที่ท่านอธิษฐานไว้ เช่น เผาศพกลางอากาศ ทำให้ศพเผาไฟไม่ไหม้ ทำให้ศพไม่ เน่าเปื่อย ทำให้กระดูกเป็นพระธาตุและมีพลังพุทธคุณบรรจุอยู่ หรืออาจจะไม่มี วัตถุประสงค์อื่นใดนอกจากฝากไว้ให้ชนรุ่นหลังเป็นเครื่องระลึกถึงเท่านั้น etc. โดยคุณ : WhiteSpirit - [23 พ.ค. 2542 12:34:21] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 01:01:15 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ebusiness หลายคนอ่านกระทู้นี้สงสัย ผมขอเรียนต่อท่านผู้อ่านเสียหน่อย ขอให้อย่าเพิ่งปลงใจเชื่อทั้งสองฝ่าย เรื่องนี้วิชชาธรรมกาย มิใช่เรื่องง่ายที่จะกล่าวแบบบางความคิดเห็นในกระทู้ที่คัดมา ผู้กล่าวจะต้องมีประสบการณ์จากธรรมปฏิบัติมาดีพอสมควร จึงสมควรกล่าวต่อสาธารณชน ตัวผมเองนั้นไม่มีคุณสมบัติดังกล่าว แต่ที่ผมจะทยอยนำมาลงมาจากครูบาอาจารย์ที่ท่านรู้ เห็น ประกอบกันความเห็นส่วนตัว ขอให้ท่านผู้อ่านใช้ปัญญาท่านพิจารณา นะครับ พายเถอะนะเจ้าพาย ตลาดจะวาย สายบัวเน่า  โซ่ก็ไม่แก้ กุญแจก็ไม่ไข จะไปได้อย่างไรกันเล่า พระมงคลเทพมุนี (สด จนฺทสโร) [b]ธรรมกายคืออะไร ?[b] ธรรมกายเป็นกายในกายที่สุดละเอียดของมนุษย์หรือสัตว์โลกทั้งหลาย อันประมวลความบริสุทธิ์ 3 ประการเข้าไว้ คือ 1. กายและหัวใจ เป็นปฐมมรรค 2. ดวงจิต เป็นมรรคจิต 3. ดวงปัญญา เป็นมรรคปัญญา ธรรมกายนั้นเป็นของประเสริฐ (พรหมกาย) เป็นกายที่บริสุทธิ์หรือธาตุล้วนธรรมล้วน (ธรรมกาย) ไม่ประกอบด้วยตัณหาราคะใดใด (วิราคธาตุ วิราคธรรม) อยู่เหนือหรือพ้นจากความปรุงแต่งใดใด ไม่ว่าจะเป็นความปรุงแต่งด้วยผลของบาปอกุศล หรือ บุญกุศล (วิสังขาร หรือ อสังขตธาตุ อสังขตธรรม) จึงไม่ต้องตกอยู่ในอาณัติแห่งพระไตรลักษณ์หรือสามัญลักษณะคือ ความเป็นอนิจจัง ทุกขัง และอนัตตา ธรรมกายนี่เอง ที่ทำหน้าตรัสรู้ พระอริยสัจจ์ 4 (กรณีพระอรหันต์สาวก) และตรัสรู้พระอนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ (กรณีพระพุทธเจ้า) ธรรมกายจึงเป็นพระพุทธรัตนะ ธรรมที่ทำให้เป็นพระธรรมกายคือธรรมรัตนะ และธรรมกายที่ละเอียดๆ คือพระสังฆรัตนะ ผู้ปฏิบัติและรักษาพระสัทธรรมของพระพุทธเจ้าไว้ ธรรมกายเป็นธาตุเป็น ธรรมเป็นคือ เป็นกายที่มีชีวิตจิตใจ อันประมวลความบริสุทธิเข้าไว้ทั้ง 3 ประการดังกล่าว ซ้อนอยู่ในที่สุดละอียด ตรงกลางกำเนิดธาตุธรรมเดิม ณ ศูยน์กลางกายของสัตว์โลกทั้งหลาย พระพุทธลักษณะของธรรมกาย เท่าที่มีผู้ปฏิบัติภาวนาธรรมได้เข้าถึง ได้รู้เห็นและเป็นอยู่แล้ว ต่างเห็นมีพระพุทธลักษณะเหมือนพระพุทธปฏิมากร ประทับอยู่ในท่าขัดสมาธิ ประทับอยู่บนองค์ณาน (มีลักษณะเป็นแผ่น กลม ขาวใส หนาประมาณ 1 ฝ่ามือธรรมกาย) ธรรมกายนั้นขาว ใส บริสุทธิ์ และมีรัศมีสว่างยิ่งนัก ดวงธรรมที่ทำให้เป็นพระธรรมกายมีขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางเท่าหน้าตัก และความสูงของธรรมกาย ธรรมกาย มีหยาบมีละเอียดไปจนถึงสุดละเอียด กล่าวคือ ธรรมกายโคตรภู สำหรับผู้ได้โคตรภูญาณ มีขนาดหน้าตักและความสูง และเส้นผ่าศูนย์กลางกลางดวงธรรมประมาณ 4 วาครึ่ง ธรรมกายพระโสดา ขนาด 5 วาขึ้นไป ธรรมกายพระสกทาคา ขนาด 10 วาขึ้นไป ธรรมกายพระอนาคามี ขนาด 15 วาขึ้นไป  ธรรกายพระอรหัต หรือธรรมกายตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าขนาด 20 วาขึ้นไป เฉพาะธรรมกายตรัสรู้ของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และพระปัจเจกพุทธเจ้าที่เห็นอยู่ในอายตนนิพพานนั้นเห็นประทับอยู่บนรัตนบัลลังค์อีกทีหนึ่ง ส่วนธรรมกายตรัสรู้ของพระอรหันต์สาวกคงประทับอยู่บนองค์ฌานเฉยๆ ทั้งธรรมกายพระอรหันต์สาวกที่เข้าอนุปาทิเสสนิพพานคือกายเนื้อแตกทำลายแล้ว ธรรมกายตรัสรู้ซึ่งชื่อว่าพระนิพพาน ที่สุดละเอียดของท่าน ไปปรากฏิอยู่ใน อายตนนิพพาน ประทับเข้านิโรธสงบตลอดกันทั้งหมด มีจำนวนนับไม่ถ้วน ไปจนสุดละเอียด เพราะพระพุทธเจ้าและพระอรหันต์สาวกที่มาอุบัติขึ้นในโลกแล้วตรัสรู้ในอดีตถอยหลังไป จนไม่ทราบว่าธาตุธรรมนี้มีมาแต่เมื่อใดนั้น นับประมาณมิได้จริงๆ หลวงพ่อวัดปากน้ำท่านจึงเพียงแต่เทียบเคียงว่า มีมากกว่าเมล็ดทรายในท้องพระมหาสมุทรทั้ง 4 ยังมีข้อสังเกตุ เมื่อปฏิบัติภาวนาตามแนววิชชาธรรมกายชั้นสูงไปจนสุดละเอียดอีกว่า ในท่ามกลางธรรมกายที่ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้า ยังมีกายภายในซ้อนอยู่ต่อไปอีก คือกาย พระพุทธเจ้าจักรพรรดิ หรือเรียกว่า จักรพรรดิ เฉยๆ ซึ่งเป็นกายภาคผู้เลี้ยง และเป็นประธานของรัตนะ 7 และกายสิทธิ์ทั้งหลาย มีลักษณะเหมือนพระธรรมกายโดยทั่วไปแต่ ทรงเครื่อง เหมือนพระทรงเครื่องเช่น พระแก้วมรกตทรงเครื่อง ขาวใสบริสุทธิ์ยิ่งนักอีกเช่นกัน กายภาคผู้เลี้ยงนี้มีสุดหยาย (จุลจักรพรรดิ) ซึ่งมีพุทธานุภาพน้อย และระดับกลาง (มหาจักรพรรดิ) ไปจนถึงละเอียด (บรมจักรพรรดิ)  และต่อๆไปจนถึงสุดละเอียด (อุดมบรมพระพุทธเจ้าจักรพรรดิ)  ซึ่งมีอานุภาพยิ่งขึ้นกว่ากันไปตามลำดับ --- เมื่อสุดละเอียดของพระพุทธเจ้าจักรพรรดิ (ของแต่ละพระพุทธเจ้า)  ก็จะมีกายของ ภาคผู้สอดวิชชา ภาคผู้ส่งวิชชา ภาคผู้สั่งวิชชา ภาคผู้บังคับ ภาคผู้ปกครองธาตุธรรม ต่อๆไปจนสุดละเอียด ก็จะถึงกายธรรมของพระพุทธเจ้าองค์ต้นธาตุต้นธรรม ในอายตนนิพพานเป็น ซึ่งพระพุทธเจ้าองค์ต้นๆ นี้ท่านเข้านิพพานด้วยกายเนื้อ ธรรมกายตรัสรู้ของพระพุทธเจ้าองค์ต้นธาตุ ต้นธรรม (ซึ่งกินรวมความถึงกลางธาตุ และปลายธาตุ อันนับเป็นพระอนุพุทธด้วย)  นั้นมีพุทธลักษณะเหมือนพระสงฆ์กายเนื้อ แต่ใส ละเอียด มีรัศมีสว่างยิ่งนัก และพระวรกายครองธรรมนี้มีขนาดหน้าตัก ความสูง และเส้นผ่าศูนย์กลางดวงธรรม 20 วาขึ้นไป ความอุบัติเป็น"เด่น" ขึ้นของธรรมกาย ในแต่ละสัตว์โลก เป็นเรื่องที่สัตว์โลกมีได้ยาก แต่ก็มิเหลือวิสัยที่สัตว์โลกจะธรรมได้ เมื่อได้ปฏิบัติธรรม กระทำกาย วาจา และใจให้สะอาดบริสุทธิ์ ผ่านกายในกาย เวทนาในเวทนา จิตในจิต และธรรมในธรรม ของทุกกายในกาย ณ ภายในเราแห่งนี้ ผ่านทางสายกลางเข้าไปจนสุดละเอียด จนพ้นจากความปรุงแต่งด้วยผลบาปอกุศล บุญกุศล (ระกับโลกยธรรม) เป็นโลกุตตรธรรม (ธรรมให้พ้นโลก) แลัว ก็จะถึงธาตุล้วนธรรมล้วน ที่สะอาดบริสุทธิ์ จากกิเลส อวิชชา ตัณหา อุปาทาน (แม้เพียงชั่วคราว) ก็จะถึงธรรมกาย และหาอาศัยตาและญาณขอวพระธรรมกายที่เข้าถึงนั้น พิจารณาสภาวะของธรรมชาติทั้งที่ประกอบด้วยปัจจัยปรุงแต่ง และที่ไม่ประกอบด้วยปัจจัยปรุงแต่ง ให้เห็นแจ้งตามธรรมชาติที่เป็นจริง เป็นวิปัสสนาปัญญา แล้วพัฒนาสูงขึ้นเป็นโลกุตตรปัญญา คือเห็นแจ้งในพระอริยสัจจ์ทั้ง 4 ด้วย ญาณ 3 กลุ่มคือ สัจจญาณ กิจญาณ และกตฯาณ รวมเป็นรอบ 12 และสามารถละสังโยชน์ กิเลสเครื่องร้อยรัดให้ติดอยู่กับโลกอย่างน้อย 3 ประการ (คือสักกายทิฏฐิ วิจิกิจฉา และสีลัพพตปรามาส) ขึ้นไปได้ก็จะบรรลุมรรคผล เป็นพระอริยบุคคลตามระดับภูมิธรรมที่ปฏิบัติได้ แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 50 11:45:29 จากคุณ : ebusiness - [ 9 ก.พ. 50 01:02:12 ]

ความคิดเห็นที่ 58 พระอภิธรรมนั้น กล่าวถึงวิถีจิตในการเข้านิพพานไว้ชัดเจนครับ อยากให้ลองเข้าไปอ่านในโฮมเพจของ คุณผู้คัดลอก ก็ได้ หรือกระทู้เก่าที่ คุณระนาดเอก เคยเขียนไว้ก็มี อันที่จริงพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ท่านไม่ได้นิพพานในฌานสมาบัติใดๆ เลย แต่ท่านดับจิตลงในระหว่างรูปกับอรูป ไม่ใช่ว่าท่านเข้าไปนั่งอยู่ในเนวสัญญานาสัญญายตนะ แล้วรอให้นิพพานมาดูดท่านไป ถ้าเข้าเนวสัญญาแล้วถูกนิพพานดูดไปเกิดได้ ท่านอุทกดาบสก็นิพพานแล้วสิครับ และต้องขอบคุณ คุณ WhiteSpirit ที่ช่วยให้ข้อมูลเรื่องการนิพพานของพระอรหันต์สุกขวิปัสสกะ ถ้าเราคิดว่าเราเป็นชาวพุทธ ก็ไม่ควรศึกษาเฉพาะวิชชาธรรมกายเท่านั้น แล้วก็ยืนกรานอยู่แต่ว่า วิชชาธรรมกายคือพุทธศาสนาที่ถูกต้อง มีอะไรดีๆ อยู่มาก ซึ่งผมก็ไม่เถียงเลยว่า วิชชาธรรมกายจะดีหรือไม่ดี เพราะไม่เกี่ยวกับพระพุทธศาสนาโดยส่วนรวม แต่ถ้ากล่าวคลุมเคลือว่าวิชชาธรรมกายเป็นอันเดียวกับพระพุทธศาสนา อันนี้แหละครับที่จำเป็นต้องโต้แย้ง การยกข้อเปรียบเทียบ ไม่ใช่ต้องการเอาชนะคะคานหรือเย้ยหยันอะไรกัน (กระทั่งการเปรียบเทียบศูนย์นิพพานกับศูนย์ในมดลูก ก็เป็นคำสอนของธรรมกายเอง) แต่เพื่อพิสูจน์ความแตกต่างระหว่างพระพุทธศาสนากับวิชชาธรรมกาย มิฉะนั้นก็จะมีการพูดคลุมเคลือตลอดไปว่าเหมือนกันๆ เหมือนที่คลุมเคลือมาหลายสิบปีแล้ว ทั้งที่เนื้อในไม่ได้เหมือนกันเลย ไม่ว่าจะเป็นการอธิบายทุกข์ เหตุให้เกิดทุกข์ ความดับทุกข์ และการปฏิบัติเพื่อถึงความดับทุกข์ ถ้าผู้ศึกษาพระพุทธศาสนาปล่อยปละละเลยเรื่องนี้ จะทำให้คนรุ่นหลังจะเกิดความสับสน เนื่องจากแยกแยะไม่ออก นอกจากจะเกิดสัทธรรมปฏิรูปในพระพุทธศาสนาแล้ว ประโยชน์จากพระพุทธศาสนาที่กุลบุตรทั้งหลายควรจะได้ ก็จะเสียไปด้วย สิ่งที่คลาดเคลื่อนในวิชชาธรรมกายมีมากเหลือเกินครับ ไม่เฉพาะเรื่องที่ผมยกตัวอย่างมาแล้ว คือขันธ์ ปฏิจจสมุปบาท นิพพาน ฌาน เรื่องอื่นๆ ก็คลาดเคลื่อนอีกเป็นอันมาก กระทั่งอริยสัจจ์ 4 ทุกข์ก็กลายเป็นรูปกลมสีดำ สมุทัยก็เป็นลูกกลมสีดำเหมือนกัน และเป็นเพราะมารส่งผลให้ นิโรธซึ่งหมายถึงนิพพานนั้น ก็เป็นรูปธรรมกาย มรรคก็คือการทำวิชชาธรรมกาย หรืออย่างการละอาสวกิเลสนั้น ท่านสอนว่า ผู้ที่ทำวิชชา 2 มากๆ คือบุพเพนิวาสานุสติญาณ(ระลึกชาติ) กับจุตูปปาตญาณ(รู้ความจุติและอุบัติของสัตว์) จะทำให้เกิดอาสวักขยญาณ รวมเป็นเตวิิชชา ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงไม่ต้องรอพระพุทธเจ้ามาตรัสรู้หรอกครับ เพราะฤาษีชีไพรที่ได้วิชชา 2 ก็พากันละอาสวกิเลสได้หมดแล้ว ครั้งหนึ่งท่านพระอนุรุทธ ไปกราบเรียนท่านพระสารีบุตรว่า กระผมมีทิพยจักษุ มองดูโลกตั้งพันๆ แต่ทำไมกระผมยังไม่บรรลุพระอรหันต์ ท่านพระสารีบุตรผู้เรื่องปัญญา กลับแนะนำท่านพระอนุรุทธให้ย้อนมาอ่านจิตใจตนเอง แทนการเที่ยวรู้ออกไปภายนอก โดยบอกว่า ที่ท่านว่าท่านมีทิพยจักษุนั้น ท่านกำลังมีความถือตัว(ว่าแน่) ที่ท่านเที่ยวดูโลกตั้งพัน ก็แสดงว่าจิตของท่านกำลังฟุ้งซ่านอยู่ ที่ท่านรู้สึกว่า ทำไมท่านไม่บรรลุพระอรหันต์เสียที ก็แสดงว่าท่านมีความขัดใจอยู่ ให้ท่านรู้ทันกิเลสในใจตนเอง ท่านจะพบความสำเร็จในการปฏิบัติธรรม ถ้าวิชชาธรรมกายถูก ท่านพระสารีบุตรควรจะสอนพระอนุรุทธว่า ท่านจงใช้ทิพยจักษุดูโลกตั้งพันให้มากๆ เมื่อท่านเห็นความจุติและอุบัติของสัตว์โลกมากๆ แล้ว ท่านจะหมดกิเลสเอง เดิมผมก็คิดว่าวิชชาธรรมกายเป็นส่วนหนึ่งของพระพุทธศาสนา เพราะเคยได้ยินได้ฟังอย่างนี้มาตลอด และเห็นว่าเป็นการทำสมาธิเบื้องต้น มีพุทธานุสติบริกรรมสัมมาอรหัง ประกอบกับอาโลกกสิณ ต่อเมื่อศึกษาคำสอนของหลวงพ่อวัดปากน้ำ มากเข้า (เพราะตกใจที่เพื่อนคนหนึ่งมาเล่าวิชชาชั้นสูงให้ฟัง) จึงพบว่าท่านสอนเอาอย่างอัตโนมัติทั้งนั้น ตั้งแต่ฌานสมาบัติไปจนถึงนิพพาน มีการนำชื่อบัญญัติทางพระพุทธศาสนา ไปสวมลงในสภาวะที่แตกต่างออกไป ไม่ว่าจะตรวจสอบด้วยหลักปริยัติหรือหลักปฏิบัติ ก็เห็นได้ว่าวิชชาธรรมกายเป็นลัทธิต่างหากจากพระพุทธศาสนา เพื่อนท่านใดจะเชื่อวิชชาธรรมกายก็เชื่อเถอะ ผมเคารพสิทธิของท่าน แต่ท่านก็ควรเคารพพระพุทธเจ้าด้วย ธรรมใดที่พระพุทธเจ้าไม่ได้สอน แต่ท่านคิด ท่านสอนกันเอง ก็บอกให้ชัดไปเลยว่า ท่านสอนกันเอง ไม่เกี่ยวกับพระพุทธศาสนา เพียงเท่านี้ก็หมดข้อที่จะต้องโต้แย้งกันแล้วครับ โดยคุณ : สันตินันท์ - [23 พ.ค. 2542 16:15:37] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 01:02:27 ]

ความคิดเห็นที่ 59 ผมลองอ่านที่พี่สันตินันท์เขียนอย่างเป็นกลาง ไม่มีอคติหรือลำเอียง ยังไม่แน่ใจนักว่าคุณ Stellar7 กล่าวถึงคำใดที่เสียดสีและล้อเล่น อย่าคิดว่าพวกเราเหนื่อยกันเพราะเพื่อล้อเล่นหรือคิดเสียดสีคุณเลยครับ ที่อุตส่าห์เขียนกระทู้นี้กันยาวๆ ก็ด้วยเหตุผลคือแสดงอย่างถี่ถ้วน ว่าระหว่างธรรมเดิมกับสัทธรรมปฏิรูปของหลวงพ่อสดนั้น แตกต่างกันอย่างไร การขยายความอย่างชัดเจนในบางขั้นบางตอนไม่ใช่สิ่งที่อยู่นอกประเด็น เมื่อใครที่เป็นมือใหม่เข้ามาอ่าน ก็จะได้เข้าใจแบบไม่ต้องเสียเวลาแปลความ อย่างเช่นฌานในความเข้าใจของธรรมกาย คล้ายขี่พรมวิเศษไปไหนก็ได้ เพราะแนวทางเป็นเช่นนั้นจริงๆ เมื่อเช้าเพิ่งคุยกับพี่สันตินันท์เกี่ยวกับคุณ Stellar7 เห็นพ้องว่าคุณเป็นคนดีคนหนึ่ง และนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงใช้ภาษาของการอภิปรายระหว่างเพื่อนร่วมบริษัท ไม่พยายามใช้ภาษาของผู้ที่อยู่คนละฟาก คนละพื้นยืน ผมไม่คิดว่าคนดี มีความคิดอ่านระดับคุณ Stellar7 จะเชื่อเรื่องธรรมกายเพียงเพราะฟังนิทานที่ใครเล่าให้ฟัง ก็อยากถามเหมือนกันว่ามีเหตุ หรือแรงจูงใจอันใด ทำให้ปักใจเห็นคล้อยในเรื่องเหลือเชื่อลึกซึ้งขนาดนี้ หากเล่าให้ฟังก็ขอขอบพระคุณล่วงหน้า แน่นอนว่าต้องมีปมใหญ่บางอย่างในใจ ใหญ่พอจะทำให้ไม่ยอมฟังจากคำทัดทานและการแสดงหลักฐานของเพื่อนๆชาวพุทธเอาเลย สติปัฏฐานสี่ของแท้นี้นะครับ ผมเห็นกับตามานักต่อนัก หากมีการแนะนำอย่างถูกต้อง และผู้รับปฏิบัติจริงแล้ว จะเห็นผลบางอย่างเกิดขึ้นในชีวิตภายในเจ็ดวันหรือหนึ่งเดือน ซึ่งไม่ใช่โชคลาภที่ลอยมาจากอากาศ แต่เป็นกุศลวิบากอันเกิดจากความรู้แจ้งเห็นจริงเกี่ยวกับชีวิตตนเอง คุณ Stellar7 พยายามปฏิบัติตามแนวธรรมกายมากี่ปีแล้ว และได้รู้เห็นหรือว่ามีการเปลี่ยนแปลงอะไรในชีวิตจริงบ้าง? คุณบอกเองว่ายังไปไม่ถึงไหน ทำไมไม่ลองศึกษาพระไตรปิฎก ทดลองดำเนินตามแนวสติปัฏฐานสี่ดั้งเดิมดูบ้าง แล้วลองเปรียบเทียบระหว่างวันนี้กับหนึ่งเดือนข้างหน้า ว่ามีความรู้สึกนึกคิดอย่างไรปรับเปลี่ยนไปบ้างไหม หากดำเนินตามทางอย่างถูกต้อง อย่างน้อยที่สุดในชีวิตประจำวันต่อหน้าต่อตานี้เอง คุณจะเห็นตัวสตินิ่งรู้ เฝ้าดูสรรพสิ่งทั้งหลายออกมาจากภายใน ตัวสติอันเป็นกลางซึ่งไม่เคยมีมาก่อน ราวกับอีกภาคหนึ่งที่เพิ่มขึ้นมาของคุณ ถ้าไม่เชื่อ ถ้าไม่ฝึก ไม่เอาใจใส่ ต่อให้ได้นิมิตระดับปฏิภาค คุณก็จะเห็นอะไรต่ออะไรแล้วเกิดกิเลส ได้ยินอะไรต่ออะไรแล้วเกิดกิเลส หรือแม้แต่อยู่เฉยๆก็เกิดกิเลสอย่างใดอย่างหนึ่ง ยึดอะไรอย่างหนึ่งเป็นสิ่งเนื่องด้วยตัวตน ทั้งหยาบและประณีต ทั้งที่เป็นจริงและจินตนาการเอา แต่หากมีสติรู้ ตามดูตามเห็นอย่างเป็นกลาง แม้เมื่อเห็นก็สักแต่ว่าเห็น ได้ยินก็สักแต่ว่าได้ยิน หรือกระทั่งนิ่งอยู่ก็ตามรู้ว่าจิตที่นิ่งเป็นอนัตตา ไม่เสียศูนย์ ไม่โยกเยกตามผัสสะกระทบ คุณจะเฝ้าตามดูทุกสิ่งของมีอายุขัย อะไรเกิดขึ้นก็เฝ้าดูไปเฉยๆอย่างแน่ใจว่าเดี๋ยวมันจะดับให้ดูตามสภาพอนัตตา ไม่รู้สึกว่าเพื่อนชาวพุทธของคุณพูดจาเข้าเค้าบ้างหรือครับ? มีเหตุผลอะไรที่จะต้องเชื่อตำรา เชื่ออาจารย์ ซึ่งเอาของใหม่มากล่าวอย่างปราศจากหลักอ้างอิง ว่าเริ่มๆอย่าไปพิจารณาอะไรมาก ตั้งหน้าตั้งตาทำฌานให้สำเร็จก่อน ผมเห็นในพระสูตรสอนให้เริ่มดู เริ่มเรียนรู้ เริ่มศึกษากาย เวทนา จิต ธรรม ดิ่งไปในสติปัฏฐาน 4 นี้จนกว่าจะถึงฌาน ไม่เคยได้ยินเลยว่าให้ทำถึงฌานแล้วค่อยปฏิบัติวิปัสสนา เขียนด้วยความไม่คาดหวังครับ แต่บอกไว้อย่างหนึ่ง ไม่มีการเสแสร้งแกล้งปั้นคำ สำหรับคุณ Stellar7 นั้น ถ้าเลิกนับความเห็นที่ไม่ลงรอยกัน ผมก็ถือว่าคุณเป็นเพื่อน ไม่เคยคิดว่าเห็นต่างกันแล้วต้องเป็นศัตรูกันอย่างบางคน ไม่เฉพาะคุณ Stellar7 เท่านั้น ทุกคนที่เป็นชาวธรรมกายดีๆ ไม่มีเจตนาร้าย ไม่ซ่อนความโลภไว้ข้างใน ก็น่าคบหาทั้งสิ้น เพื่อนต้องทำกับเพื่อนอย่างไรล่ะครับ? เห็นเดินลงเหวแล้วปล่อยเลยตามเลย หรือว่าช่วยฉุดช่วยดึงอย่างสุดความสามารถ? หากคิดว่าผมเปรียบเทียบแรงเกินไป เชื่อธรรมกายถึงขนาดเดินลงเหว ก็ขอให้หยุดคิดสักนิด ลืมทิฐิมานะเก่าๆสักครู่ หากคุณเชื่อในพุทธศาสนา ก็ต้องเชื่อด้วยว่ามีความจริงสูงสุดอยู่ในเนื้อหา และถ้าเชื่อพระพุทธเจ้าว่าทางสายนี้มีหนึ่งเดียว ก็แปลว่าจะต้องไม่มีสอง ระหว่างธรรมกายกับพระไตรปิฎกดั้งเดิม จะต้องมีอย่างใดอย่างหนึ่งผิดแน่ๆ หากอ่านกระทู้นี้ซ้ำ ก็จะเห็นแสดงชัดเจนพออยู่แล้ว ฉะนั้น โดยเกณฑ์การปรารถนานิพพานซึ่งมีทางสายเดียวดำเนินไป จะต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง ถูก และฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งที่ ผิด ฝ่ายที่ถูกถือว่ารอดตัว แต่ฝ่ายที่ผิดนั้น ได้ชื่อว่ารู้จักพุทธศาสนา แต่เลือกยึดทางพลาด คลาดเคลื่อน ไม่อาจเข้าเป้าคือพระนิพพาน แล้วคนศรัทธามากๆนี่ก็ลองดูของจริงจากตัวเองเถอะครับ รู้แล้วย่อมไม่เก็บงำไว้ ย่อมเผื่อแผ่คนที่ตัวเองรักทั้งในครอบครัวและนอกครอบครัว ทั้งเจตนาดีนี้ มิแปลว่าเราทำให้บุคคลอันเป็นที่รักพลาดจากสิ่งประเสริฐสุดคือนิพพานหรอกหรือ? เมื่อมีผู้คัดค้าน สืบหาหลักฐานจากพระไตรปิฎกดั้งเดิมมาแสดง มาโน้มน้าวให้กลับสู่ความเชื่อในทางที่ถูก ก็กลับโต้เถียง กลับยืนยันแบบหัวชนฝา ว่าไม่จริง ผมจะเอาของผมอย่างนี้ ใครจะว่าไงก็ช่าง นี่ไม่เป็นการสร้างเกราะ สร้างกำแพงขังตัวเองไว้หรอกหรือ? หากฝ่ายที่เขากล่าวกับคุณเป็นฝ่ายถูก มิกลายเป็นว่าคุณกำลังสร้างรากสร้างฐานให้ตัวเองเป็นนิยตมิจฉาทิฏฐิ ผู้ไม่อาจเข้าถึงนิพพานได้ตลอดไปหรือ? ระหว่างเราฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง หากสิ้นชีวิตไปพร้อมกับความเชื่อฝังใจที่ "ผิดทางนิพพาน" ก็นับเป็นเรื่องน่าเศร้า เพราะเมื่อเกิดใหม่ ก็ต้องเข้าทาง เข้าเจอครูที่สอนทางผิดแล้วๆเล่าๆ ในเมื่อคุณ Stellar7  ยืนกรานว่าจะเชื่อของคุณอย่างเดิม ก็ไม่ว่าอะไรครับ ขอร้องอย่างเดียว ระหว่างขับรถ ระหว่างรดน้ำต้นไม้ หรือหลังจากทำงานประจำเสร็จสักชิ้น ลองตรึกตรองดูสักครั้ง ถามตัวเองว่าคุณกำลังอยู่ในทางอันเป็นไปเพื่อความสิ้นทุกข์ ไม่ต้องเวียนว่ายตายเกิดอีกแล้วจริงๆหรือ? เป็นไปได้ไหมที่คุณจะสละเวลาสักอาทิตย์หนึ่งหันมาปฏิบัติธรรมตามแนวสติปัฏฐาน 4 ดั้งเดิม ซึ่งไม่เรียกร้องฌานสมาบัติจากผู้อยากผ่านประตูเหมือนอย่างแนวธรรมกาย ด้วยความหวังดีกับเพื่อนครับ โดยคุณ : ดังตฤณ - [23 พ.ค. 2542 18:25:38] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 01:03:36 ]

ความคิดเห็นที่ 60 เพื่อความเข้าใจง่าย ในทางปริยัติหรือหลักการได้กล่าวกันว่า ธรรมชาติเดิมของจิตใจนั้น ผ่องแผ้วประภัสสร แต่มาเศร้าหมองไม่ผ่องใสเพราะกิเลสซึ่งเป็นของจรมาผสมดลจิตดลใจให้ปฏิบัติหรือเป็นไปตามอำนาจของมัน - - - ความทำนองนี้ ก็รับทราบกันเพียงเท่านี้ และมีน้อยนักที่จะรู้เห็นกันจริงๆ ว่า กิเลสของจร มาจากไหน และ บุญกุศลที่มาดลจิตดลใจ มาจากไหน ? และเมื่อสัตว์ทำกรรมชั่วก็ตาม ทำกรรมดีก็ตามผลของกรรมดีหรือกรรมชั่วที่ปรุงแต่งสังขาร สัตว์โลกให้ดี เลว หยาบ ละเอียด ปราณีต สุข ทุกข์ แตกต่างกันนั้น น้อยนักที่จะเห็นการปรุงแต่งจริงๆโดยแจ้งชัด ว่าปรุงแต่งอย่างไร ถ้าได้เจริญภาวนาตามแนววิชชาธรรมกายไปจนสุดละเอียดแล้ว จึงพบว่า ธรรมชาติ3 ฝ่ายคือ 1.ธรรมชาติฝ่ายพระ หรือธรรมภาคขาว หรือบุญกุศล(กุสลาธัมมา) ก็มีที่มาคือจาก ต้นธาตุต้นธรรมภาคขาว ในอายตนนิพพานเป็นที่สุดละเอียด นั้นเอง 2.ธรรมชาติฝ่ายกลางๆ ไม่ดี ไม่ชั่ว (อัพยากตาธัมมา) ก็มีที่มาจาก ต้นธาตุต้นธรรม ของเขาในอายตนะที่สุดละเอียดเหมือนกัน 3.ธรรมฝ่ายมาร หรือ ธรรมดำ หรือ บาปอกุศล (อกุสลาธัมมา) ก็มีที่มาจากต้นธาตุต้นธรรม ภาคดำในอายตนะที่สุดละเอียดของภาคมาร องค์ต้นธาตุต้นธรรมทั้ง 3 ฝ่ายนี้ ต่างประมูลฤทธิ์กันเพื่อสอดละเอียดวิชชาหรืออวิชชา (กรณีภาคมาร) ของตัวเข้ามาเอิบ อาบ ซึม ซาบ ปน เป็น ... และหล่อเลี้ยง เป็นอยู่ในธาตุธรรมของเห็น จำ คิด รู้ ตรงกลางกำเนิดเดิม ณ ศูนย์กลางกาย ณ ภายใน และ ณ ภายนอก สุดกายหยาบกายละเอียดตามสายธาตุธรรมของแต่ละฝ่าย (สายขาว สายกลาง สายดำ) โดยการเข้ายึด (ด้วยอำนาจ สิทธิ สิทธิเฉียบขาด ฯ) ปกครองธาตุธรรมของสัตว์ในที่สุดละเอียด (มีกายผู้ปกครองธาตุธรรมซ้อนเด่นอยู่) แล้วก็ถ่ายทอดอำนาจ สิทธิ สิทธิเฉียบขาด ฯ นั้นเข้ามาบังคับ กาย วาจา ใจ ของสัตว์ที่สุดหยาบ เช่นกายเนื้อมนุษย์ของเรานี่เอง นั้นให้เป็นไปตามปิฎกของตน โดยมีวิชชา (กรณีฝ่ายพระ) หรืออวิชชา (กรณีฝ่ายมาร) เป็นเหตุนำ เหตุหนุน .... มีกายผู้บังคับ ทำหน้าที่อยู่ตรงกลางกำเนิดธาตุธรรมเดิมของทุกกายสุดหยาบสุดละเอียดในสายธาตุธรรมนั้นๆ ภาคผู้บังคับก็ถ่ายทอดปิฎกตามสายธาตุธรรมของตน (ภาคพระ ภาคกลาง หรือภาคมาร) มายังธาตุธรรมเห็น จำ คิด รู้ ของภาคผู้สั่ง ภาคผู้ส่ง ภาคผู้สอด (วิชชากรณีฝ่ายพระ หรืออวิชชากรณีฝ่ายมาร) มายังธาตุธรรมเห็น จำ คิด รู้ ของกายในกายจากละเอียดออกมายังสุดหยาบตรงกลางกำเนิดธาตุธรรมเดิมของทุกกายสุดหยาบสุดละเอียดนั้น และหล่อเลี้ยงเป็นอยู่ด้วยการภาคผู้เลี้ยงคือจักรพรรดิ์ อันมีรัตนะ 7 และกายสิทธิ์เป็นบริวารทำหน้าที่อยู่ตรงศูนย์กลางกายของทุกกายสุดกายหยาบสุดกายละเอียดที่ซ้อนกันอยู่เป็นชั้นๆ กันเข้าไปข้างในตรงกลางกำเนิดธาตุธรรมเดิมของสัตว์ที่สุดหยาบนั้นเอง วิชชา ปิฎกหรือธรรมของแต่ละสายธาตุธรรม ที่องค์ต้นธาตุต้นธรรมเขาสอดละเอียดเข้ามาในรูปของกายภาคผู้เลี้ยง (นับจากกายภาคที่หยาบไปสู่สุดละเอียด) ภาคผู้สอด ภาคผู้ส่ง ภาคผู้สั่ง ภาคผู้บังคับ ภาคผู้ปกครอง จนถึงต้นธาตุต้นธรรมที่ประมูลฤทธิ์กันแย่งกันปกครองธาตุธรรมของสัตว์โลกให้เป็นไปตามปิฎกหรือธรรมของฝ่ายตน อุปมาดั่งบุคคล 3 คนแย่งกันนั่งบนเก้าอี้ตัวเดียวกันนั้นเอง พระพุทธเจ้าต้นธาตุ ต้นธรรม ภาคพระ ก็เปิดทางสวรรค์ นิพพาน เพื่อให้สัตว์รู้ถูก เห็นถูก คิดถูก พูดถูก ทำถูก เลี้ยงชีพชอบ แล้วเก็บเหตุจองความประพฤติดีประพฤติชอบด้วยกาย วาจา และใจ ที่เป็นบุญเป็นกุศลนั้นเอง ส่งกลับเข้าไปกลั่นเป็นบุญศักดิ์สิทธิ์ บารมี อุปบารมี ปรมัตถ์บารมี รัศมี กำลังฤทธิ์ อำนาจ สิทธิ สิทธิเฉียบขาด หัวแก็ส ฯ เพิ่มทับทวีเข้าไปยังองค์ต้นธาตุต้นธรรม แล้วต้นธาตุต้นธรรมก็ส่งบุญศักดิ์สิทธิ์บารมี ฯ กลับออกมาหล่อเลี้ยง เป็นอยู่ในธาตุธรรม เห็น จำ คิด รู้ ของสัตว์ให้มีความสุข ความเจริญ ทั้งในระดับโลกิยะและโลกุตระ ตามระดับภูมิธรรมและบุญบารมีของแต่ละท่านที่ปฏิบัติได้และทรงคุณธรรมนั้นอยู่ โดยเหตุในเหตุ ไปถึงต้นๆเหตุ ที่วิชชาธรรมกายเข้าไปรู้ไปเห็นนี้ เมื่อพิจารณาโดยแยบคายแล้ว สัตว์โลกในภพ 3 นี้ เป็นแต่ธาตุธรรม เห็น จำ คิด รู้ หรือสังขารร่างกาย และจิตใจ หรือเป็นขันธ์ที่มีวิญญาณครอง ให้ฝ่ายบุญกุศล หรือให้ฝ่ายบาปอกุศล และฝ่ายกลางๆ เขาเชิดหรือปรุงแต่งๆไปวันหนึ่งๆ เท่านั้นเอง หามีแก่นสารหรือเป็นอิสระอันใดไม่เลย ก็มีแต่กายธรรม หรือธรรมกายฝ่ายพระหรือธรรมขาวที่ใส สะอาด บริสุทธิ์ และเป็นอิสระจากกิเลสธุลีทั้งหลายแล้วเท่านั้นที่เป็นแก่นสาร อันบันฑิตพึงศึกษาและปฏิบัติเพื่อความเข้าถึงรู้เห็น และเป็นยิ่งขึ้นไปจนถึงพระนิพพาน คือธรรมกายที่บรรลุอรหัตผลแล้ว แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 50 13:54:49 [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : ebusiness - [ 9 ก.พ. 50 01:04:29 ]

ความคิดเห็นที่ 61 วันนี้มาพิมพ์ให้อ่านต่อกันครับ ได้หนังสือวิชาชามรรคผลพิสดารมาแล้ว โดยจะคัดมาเฉพาะที่เป็นของหลวงพ่อสดแท้ๆ มีหลักฐานอ้างอิงได้เป็นอันดับแรก แล้วอยากแสดงภาคพิสดารของแท้ คือภาคอรรถกถาที่มีผู้สามารถเดินวิชาตามหลวงพ่อสดได้ เพื่อแสดงให้เห็นว่าแม้ผู้แก่กล้าในปัจจุบัน ก็มีความเห็นที่ผิดแผกแตกต่างจากหลวงพ่อสดไปอย่างไร หรืออีกนัยหนึ่ง ถ้าเป็นการพูดช่วยเข้าข้างให้ ก็ควรกล่าวว่าในยุคนี้พ.ศ.นี้ หากเข้านิพพานแล้ว จะพบนิพพานมีความเพี้ยนไปจากสมัยหลวงพ่อสดแค่ไหน ------------------------------------------------ วิธีฟังพระพุทธเจ้าตรัสเทศนาในนิพพาน จงเอากายมนุษย์พิเศษนั้น เดินฌานสมาบัติเข้านิพพานเป็นและเข้านิพพานตาย ตามนัยดังกล่าวในบทที่ 20 นั้น ถ้าเข้านิพพานตาย ไปพบพระพุทธเจ้าและพระอรหันตขีฌานสพ แล้วจงอธิษฐานถามท่านก่อนว่า พระพุทธเจ้าของเราพระองค์ไหน เมื่อทราบแน่ด้วยวาระจิตของเราแล้ว จงเข้าไปเฝ้าท่านตรงพระพักตร์ แล้วจงเอากายมนุษย์พิเศษอธิษฐานขึ้นให้มากกายแล้ว ระเบิดบ้าง ให้เป็นไอ เป็นแก๊ส เป็นกรดกินบ้าง ละลายบ้าง ซึ่งกายของพระพุทธเจ้านั้น จงอธิษฐานเสียก่อนว่า ถ้าเป็นพระพุทธเจ้าของเรสายขาวบริสุทธิ์จริงแล้ว ก็ไม่แตก ไม่เป็นอันตราย ไม่ละลาย ถ้าเป็ฯพระพุทธเจ้าซึ่งสายดำปลอมแล้ว ขอให้ระเบิดแตกและลายไป ไอ แก๊ส กรด กินเข้าเซฟ เข้ามรรคไปเลย แล้วก็เอากายมนุษย์พิเศษเดินฌานสมาบัติเข้านิพพานเป็นเข้านิพพานตายไปอีก เมื่อเข้านิพพานตายก็จงถามพระพุทธเจ้าอีก ถ้าพบก็อธิษฐานว่า ถ้าเป็นพระพุทธเจ้าสายขาวของเราจริงแล้ว ขอให้ระเบิดไม่แตก เมื่ออธิษฐานแล้ว ก็จงอธิษฐานให้กายมนุษย์ขึ้นมากๆกาย เข้าไปในไส้พระพุทธเจ้าองค์นั้น แล้วระเบิด ถ้าแตก ก็เอากายมนุษย์พิเศษเดินฌานสมาบัติเข้านิพพานเป็นและเข้านิพพานตายไปอีก ไม่ถอยหลังกลับ เข้านิพพานตายพบพระพุทธเจ้าแล้ว จงอธิษฐานให้รู้ว่าเป็นของเราแท้หรือปลอม แล้วเข้าไส้ระเบิดไปอีก ถ้าแตก ก็ไม่ใช่ของเราแท้ แล้วเข้านิพพานเป็นเข้านิพพานตายต่อไปอีก แล้วก็ระเบิดต่อไปอีก ทำเช่นนี้เรื่อยไป จนพบพระพุทธเจ้าทีใสสะอาดเป็นแก้ว ระเบิดเท่าไหร่ก็ไม่แตก ใช้ไอ กรด แก๊สกรด กินเท่าไหร่ก็ไม่ละลาย นั่นแหละพึงรู้เถิดว่า พบพระพุทธเจ้าที่แท้จริงของเราแล้ว ก็พึงกำหนดและสังเกตไว้ให้ดี แล้วกราบทูลอาราธนาขอให้พระองค์แสดงพระธรรมเทศนาให้ฟัง จะได้ฟังพระสุรเสียงและพระธรรมเทศนาของพระองค์ท่าน ที่แท้จริงทุกประการ ถ้าไม่ได้ยิน ก็ให้นิ่ง แน่น ดิ่งอยู่ในศูนย์พระนิพพานในกลางกำเนิดธาตุธรรมเดิม ในกายมนุษย์ภายในสะดือของเราเข้าไป ที่มีเส้นศูนย์เต้นตุ๊บๆอยู่นั่นแหละ ต้องนิ่งอยู่ในศูนย์พระนิพพานให้ดิ่ง ถ้าเคลื่อนนิดหนึ่งก็ฟังไม่ได้ยิน ------------------------------------------------------------------------ อธิบายการเดินวิชา โดยนายการุณย์ บุญมานุช อดีตผู้ช่วยศึกษาธิการจังหวัดจันทบุรี บทเรียนบทนี้ เราได้รับความรู้พิเศษหลายอย่าง ที่เราต้องจดจำก็คือ ในนิพพานตายนั้น มีพระพุทธเจ้าภาคมารแปลกปลอมเข้ามาอยู่ มองเผินๆ ก็ว่าเป็นพระพุทธเจ้าภาคขาว เราหลงกราบไหว้ แท้จริงแล้ว เป็นพระพุทธเจ้าภาคดำเข้ามาแทรกอยู่มากมาย หลวงพ่อท่านเรียกพระพุทธเจ้าภาคมาร เป็นกายดำ มาซ้อนกายอยู่ในองค์ภาคขาวโดยที่เราไม่รู้ หลวงพ่อท่านสอนวิธีตรวจสอบ วิธีเบื้องต้นก็คือ ให้พิสดารกายมนุษย์พิเศษให้มากกาย แล้วให้กายมนุษย์ของเราระเบิดละลาย นั่นวิธีหนึ่ง อีกวิธีหนึ่ง ท่านให้เอากายมนุษย์ของเรายิงเข้าไปในไส้ของกายพระพุทธเจ้าที่เราเห็น แล้วกายมนุษย์ของเราก็เอาดวงมรรคเซฟเข้าไป มรรคก็พิสดารทำหน้าที่แก๊ส กรด ไอ แล้วย่อย แยก ดับ ละลาย หากเป็นพระพุทธเจ้าภาคขาวจริง กายของพระองค์ไม่แตก หากเป็นพระพุทธเจ้าภาคมาร กายของเขาก็แตก นี่คือวิธีเบื้องต้น องค์ใดที่ขาวใสบริสุทธิ์ องค์นั้นคือพระพุทธเจ้าภาคขาวแท้ เราก็อาราธนาให้พระองค์แสดงธรรมเทศนา เราจะต้องฟังให้ได้ยิน นี่คือเนื้อหาสาระของการฝึกบทนี้ แนวเดินวิชาลำดับแรก ทำกายมนุษย์พิเศษก่อน (วิธีทำเคยอธิบายไว้ในบทก่อนๆ) ลำดับที่สอง กายมนุษย์พิเศษเดินฌานสมาบัติ เรื่องการทำฌานเราเรียนมาแล้ว เมื่อเดินฌานสมาบัติ 7 เที่ยวแล้ว กายมนุษย์เข้านิพพานเป็นของกายมนุษย์กลางกายตัวของเราคือเข้านิพพานที่กำเนิดเดิม ดังที่เคยฝึกมาแล้ว จากนั้น กายมนุษย์เดินฌานสมาบัติครบ 7 เที่ยว เข้านิพพานตายคือนิพพานที่อยู่นอกภพ 3 พบพระพุทธเจ้าในนิพพานตาย ลำดับที่สาม วิธีตรวจสอบ ก็คือพิสดารกายมนุษย์พิเศษให้มากกาย คือส่งใจนิ่งลงไปที่ดวงธรรม แล้วก็ท่องในใจว่า "กายมนุษย์ในกายมนุษย์" ทันใดนั้น ก็เกิดกายมนุษย์มากกาย อธิษฐานใจของเรา ให้กายของเรานี้ทำหน้าที่เซฟ แก๊ส กรด ไอ ให้ทำหน้าที่ ย่อย แยก ดับ ละลาย หากเป็นพระพุทธเจ้าภาคขาวแล้ว ขอให้กายไม่แตก แล้วเราก็นึกยิงกายมนุษย์ของเราเข้าไปที่ศูนย์กลางกายของกายพระพุทธเจ้าที่เราจะตรวจสอบนั้น ลำดับไปทุกกาย จนสุดหยาบสุดละเอียด หากองค์ใดขาวใสบริสุทธิ์ คือพระพุทธเจ้าภาคขาวของเรา เราจะอาราธนาให้แสดงธรรม หากเป็นพระพุทธเจ้าภาคมารแล้ว กายจะแตกทันที ทำอย่างไรก็สู้กายมนุษย์พิเศษของเราไม่ได้ ลำดับที่สี่ การฟังธรรมนั้น จะเดินวิชาอย่างไร ยากตรงนี้ คือถ้าใจเราไม่นิ่ง เราก็ได้แต่เห็นกายของพระองค์ เราจะฟังให้รู้เรื่องนั้น เรียนกันมากเหลือเกิน ในบทฝึกนี้ ตำราบอกว่า ให้เราเอากายมนุษย์ของเราเข้าไปซอนในกายของพระพุทธองค์ แล้วทำใจหยุดนิ่ง ฟังที่ศูนย์กลางกายของกายมนุษย์ตัวของเรา คือจากสะดือของเรา เข้าไปทะลุข้างหลัง ตรงศูนย์ที่เต้นตุ๊บๆนั้น นั่นก็คือให้ฟังตรงฐานที่ 6 นั่นเอง และตำราบอกต่อไปว่า ต้องนิ่งในศูนย์นิพพานให้ดิ่ง คำว่าศูนย์นิพพานก็คือศูนย์กลางกายของพระพุทธองค์นั่นเอง คือศูนย์ของเราซ้อนกับศูนย์ของพระองค์นั่นเอง นั่นคือเมื่อฐานที่ 6 ซ้อนกันแล้ว ก็จะเลื่อนมาที่ฐานที่ 7 โดยเราไม่รู้ตัว ข้อสำคัญอยู่ที่ใจหยุดใจนิ่ง หากใจหยุดไม่พอ ก็ฟังไม่ได้ยิน เห็นแต่ขยับพระโอษฐ์ แต่ว่าต้องได้ยินบ้าง มากน้อยตามกำลังแห่งความหยุดนิ่งทางใจเป็นสำคัญ ปัญหาสำคัญคือเราเข้านิพพานได้น้อย และพระพุทธองค์ไม่รับสั่งกับเรา ปัญหาที่เราพบอยู่ คือเราเข้านิพพานได้น้อย คือไปได้ไม่กี่นิพพาน จะไปให้ได้นิพพานที่ละเอียดนั้น เกินความสามารถของเรา นี่คือปัญหาที่เราพบอยู่ และยังแก้ไม่ได้ อีกปัญหาหนึ่ง คือเราไปถึงพระพุทธองค์แล้ว เข้าไปซ้อนกายกับพระพุทธองค์แล้ว แต่พระพุทธองค์ไม่รับสั่ง เป็นปัญหาที่เราพบอยู่ และแก้ไขยาก นั่นคือพระพุทธเจ้าภาคมารเข้ามายึดอำนาจปกครอง ทำให้พระพุทธองค์บอกความรู้แก่พวกเราไม่ได้ แม้ว่าเราจะพากเพียรนิโรธเข้านิพพาน เพื่อแสวงหาความรู้ทางธรรม แต่เราก็ไม่ได้ความรู้ จากบทฝึกที่ 21 นี้ ทำให้เราทราบว่า บนนิพพานนั้นมีมารเข้ามาปะปน จนเราไม่ทราบว่าในนิพพานนั้น องค์ไหนเป็นภาคพระ องค์ไหนเป็นภาคมาร ในการฝึกเบื้องต้น หลวงพ่อได้เสนอแนะวิธีตรวจสอบให้แล้ว ตามที่เราฝึกอยู่ขณะนี้ ซึ่งความรู้บทนี้เป็นความรู้ที่หลวงพ่อสอนเมื่อปี พ.ศ. 2481 ต่อมาหลวงพ่อแก้ไขโดยวิธีปราบมาร ตามที่พวกเราทราบกันแล้วนั้น คือหลวงพ่อคัดเลือกศิษย์ที่เป็นวิชาธรรมกายระดับแก่กล้า ตั้งเป็นเวรทำวิชารวม 6 เวร เวรละ 4 ชั่วโมง ทำวิชาติดต่อกันมา 30 กว่าปี ตราบจนหลวงพ่อมรณภาพเมื่อปี พ.ศ. 2502 งานปราบมารก็มาหยุดอยู่แค่นั้น ศิษย์ที่เชี่ยวชาญก็กลับไปอยู่บ้านของตน บางท่านไปอยู่กับญาติ บางท่านไปประกอบอาชีพส่วนตัว บางท่านบวชเป็นอุบาสิกาอยู่วัดปากน้ำ จำนวนพลรบที่เหลือนั้นน้อยมาก ไม่อาจทำวิชารบต่อไปได้ เพราะขาดผู้นำทัพ ผู้นำทัพคือหลวงพ่อทำหน้าที่อำนวยการทางวิชา สรุปว่างานปราบมารหยุดอยู่แค่นั้น ข้าพเจ้ามาทำวิชาปราบมารต่อ เมื่อปี พ.ศ. 2527 ตราบเท่าทุกวันนี้ ผลงานปราบมารที่ข้าพเจ้าทำนั้น ได้เสนอเรื่องราวไปแล้ว เนื้อหาสาระของเรื่องมีอย่างไรนั้น โปรดติดตามหาอ่านได้ ความรู้ว่าด้วยการตรวจสอบมาร ตามที่หลวงพ่อเขียนไว้ในบทฝึกบทนี้ เป็นเพียงเบื้องต้นเล็กน้อยเท่านั้น ข้าพเจ้าจะบรรยายยาวความไม่ได้ เกรงว่าจะเกินหลักสูตร จะเกิดการวิจารณ์ขึ้นได้ ความรู้ชั้นสูงเกี่ยวกับเรื่องนี้ โปรดค้นคว้าในหนังสือ "ปราบมาร" ก็แล้วกัน ปัญหาตามที่กล่าวมา 2 ประการนั้น เกิดจากมารเขามายึดอำนาจปกครอง พระพุทธองค์ทำอะไรไม่ได้ มารเขาบังคับไปหมด เราจะพูดกับพระพุทธองค์ แต่มารเขาพูดแทน เพราะเขามาซ้อนพระพุทธองค์อยู่ เราเข้านิพพานลึกๆไม่ได้ เพราะมารเขามาขัดขวาง แม้พระพุทธองค์จากนิพพานหนึ่งจะไปหาพระพุทธองค์รุ่นพี่ ยังไปไม่ได้ ไปหากันไม่ได้ นิโรธไปมาหากันไม่ได้ มารเขาห้ามไปหมด สมัยที่หลวงพ่อปราบมาร หลวงพ่อพูดว่าแยกพระแยกมารไม่ให้มาปะปนกัน บ้านใครๆอยู่ หน้าที่ใครก็หน้าที่ใคร อย่ามาวุ่นวายกัน มารเขารับคำ แต่พอเราเผลอ มารก็มาวุ่นวายอีก สมัยของข้าพเจ้าปราบ ข้าเจ้าไม่ตกลงอย่างที่หลวงพ่อทำ เราดับอย่างเดียว ละลายอย่างเดียว ไม่ต้องมาพูดกันให้เสียเวลา เจอกันที่ใดละลายกันที่นั่น ขอแต่ว่าให้พบอย่างเดียว ไม่ว่าจะมีนิพพานภพ 3 โลกันตร์ที่ใด ขอให้พบอย่างเดียว เราจะรอว่าให้เก่งอย่างหลวงพ่อ เราจะรอให้เห็นชัดอย่างหลวงพ่อ เรารอไม่ได้ เพราะบารมีเราไม่ถึงขั้นนั้น แต่หลวงพ่อมาบังคับเราให้เรารบกับมาร เราตกอยู่ในภาวะจำยอม จำต้องรบ ปีนี้เป็นปีที่ 11 (ปี 2538) หากอยากทราบเรื่องราวละเอียด โปรดติดตามหนังสือ "ปราบมาร" ที่ข้าพเจ้าเขียน วิชาละลายมารหรือที่เรียกว่าวิธีดับมารนั้น จะเอาให้ดีต้องเรียนในหนังสือปราบมาร การฝึกบทนี้เป็นเบื้องต้นนิดเดียวเท่านั้น ------------------------------------------------------------ (ยังมีต่อ : SGM) จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 01:05:13 ]

ความคิดเห็นที่ 62 ขอให้ลองพิจารณาดูก็แล้วกันนะครับ ผมดูรูปของคุณการุณย์แล้ว เรียนให้ทราบตามตรงว่าท่านน่าจะเป็นผู้มีสมาธิแก่กล้าคนหนึ่ง และหน้าตาท่าทางเป็นคนดี มีความตั้งใจดีแน่ๆ ทุกอย่างที่กล่าวคงไม่เป็นความเท็จ (เหมือนเช่นที่ผมก็รู้สึกในด้านดีต่อหลวงพ่อสด) และความน่าเชื่อถือในตัวบุคคลนี้เอง ก็ทำให้เรามองเห็นอะไรหลายๆอย่างเช่น 1) นิพพานตามแนวหลวงพ่อสดไม่ได้มีความผาสุกสงบแต่อย่างใด มีมารคอยกวน คอยกลั่นแกล้ง คอยห้ามปรามไม่ให้ทำโน่นทำนี่ ผิดกติกาพุทธศาสนา ที่ให้สัญญาว่าเมื่อทำถึงที่สุด ก็เป็นอันว่าเข้าสู่บรมสุข ไม่ต้องทำอะไรอีก ถือว่าจบปริญญาเอกจากมหาวิทยาลัยพุทธศาสนาที่มีสาขาเดียวคือดับทุกข์ แต่นี่ท่าทางยังทุกข์อยู่เป็นอันมาก หากมีมารบนนิพพาน ก็รบกันไม่รู้จบ ความเชื่อนี้เป็นสิ่งน่ากลัว หากวันหนึ่งธรรมกายเป็นใหญ่ คิดเล่นๆว่าถ้าพุทธทั้งโลกอยู่ในมือธรรมกาย มิแปลว่าผู้ไม่ศรัทธาได้ช่องโหว่โจมตี บอกว่าเป้าหมายสูงสุดของพุทธยังมีการรบราฆ่าฟันกันหรอกหรือ? 2) การกล่าวว่านิพพานเป็นนิจจัง สุขขัง และอัตตา ตามแนววัดปากน้ำนั้น ขัดแย้งอย่างสิ้นเชิง เพราะอัตตาโดยนัยที่ถูกขยายความแล้ว หมายถึงมั่นคง ควบคุมได้ แต่นี่มารซึ่งมีความเป็นอยู่บนนิพพาน ยังถูกมนุษย์ทำให้ไส้แตกได้ (หายไปไหนตำราไม่ระบุไว้) แสดงว่าอัตภาพดังกล่าวไม่ใช่อัตตาที่ควบคุมได้แต่อย่างใด เพราะแม้แต่อนัตตาของมนุษย์ ก็ทำให้ไส้แตกได้แล้ว 3) การที่พระพุทธเจ้า (แม้องค์แท้) ยังมีไส้ได้นั้น นับเป็นเรื่องน่าฉงนยิ่ง เพราะแม้เทวดาชั้นต้นก็ไม่ต้องมีไส้แล้วครับ เนื่องจากอาหารอยู่ในรูปของทิพย์ เสพแล้วละลายเลย อิ่มเลย (อย่างที่เรียกว่าอิ่มทิพย์) ไม่จำเป็นต้องมีไส้ไว้ย่อย ดูดซึมอาหารและน้ำ พักและขับถ่ายกากอาหารเหมือนอย่างมนุษย์แต่ประการใด นี่แสดงว่านิพพานของหลวงพ่อสดและสานุศิษย์ยังหยาบกว่าเทวดาเสียอีก อ่านด้วยใจเป็นกลาง จะฝักใฝ่ฝ่ายใดก็แล้วแต่ แล้วถามตัวเองว่านี่มันใช่นิพพานแน่หรือ หรือว่าเป็นเพียงดินแดนแห่งความวุ่นวายไม่รู้จบกันแน่? โดยคุณ : ดังตฤณ - [23 พ.ค. 2542 21:46:38] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 01:06:21 ]

ความคิดเห็นที่ 63  “เกิดมาว่าจะมาหาแก้ว พบแล้วไม่กำ จะเกิดมาทำอะไร สิ่งที่อยากก็หลอก สิ่งที่หยอกเขาก็ลวง ทำให้จิตเป็นห่วงใย เลิกอยากลาหยอก รีบออกจากกาม เดินตามขันธ์สามเรื่อยไป เสร็จกิจสิบหก ไม่ตกกันดาร เรียกว่านิพพานก็ได้” แก้ไขเมื่อ 12 ก.พ. 50 23:32:27 แก้ไขเมื่อ 12 ก.พ. 50 23:07:55 จากคุณ : ebusiness - [ 9 ก.พ. 50 01:06:54 ]

ความคิดเห็นที่ 64 ถ้าใครอ่านที่พี่สันตินันท์และพี่ดังตฤณวิเคราะห์จนตลอดนี้ ก็คงไม่เห็นเป็ฯอื่นไปได้ว่า วิชชาธรรมกายของหลวงพ่อสด ไม่สามารถลงกันได้เลยกับหัวใจของพุทธศาสนา เป็นแค่การยืมชื่อมาทำให้ชวนสับสนเท่านั้น น่าเสียดายครับ ที่คนที่ศรัทธาธรรมกายอยู่แล้ว ก็จะยังคงยึดมั่น ไม่รับฟังหลักฐานเหล่านี้อยู่ดี เพราะเชือ่มั่นในตัวบุคคลเสียแล้ว อย่างอื่นที่ขัดก็ย่อมปฏิเสธ ผมเองก็เคยเป็นมาแล้ว รู้ดีครับ ยังไงก็ขอให้เปิดใจไว้บ้างนะครับ มีพุทธภาษิตว่า ความเชื่อที่เห็นเป็นจริงแท้แน่นอน แต่สุดท้ายกลับไม่จริงก็มี ถ้าเราวางจุดยืนตรงนี้ไว้ได้ อย่างน้อยเราก็จะไม่เป็นนิยตมิจฉาทิฏฐุิครับ ขอความจริงแท้ คือสัจจธรรม จงปรากฏแก่ผู้มีใจเปิดต่อความจริงด้วยเทอญ โดยคุณ : morning_glory - [24 พ.ค. 2542 08:12:14] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 01:06:59 ]

ความคิดเห็นที่ 65 ผมเพิ่งเห็นประจักษ์ (มีตัวตนบุคคลเป็นพยาน) วันนี้เอง ว่า รูปภพ, อรูปภพ มีอายุยืนยาวอย่างไร และ การหลงเข้าไปในภพเหล่านี้ จะต้องใช้เวลา (ที่เห็นอยู่นี้) ยาวนานเพียงใด ที่เขาเหล่านี้ยังต้องวนเวียนอยู่ โดยคุณ : ชอบธรรม - [24 พ.ค. 2542 09:13:05] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 01:07:37 ]

ความคิดเห็นที่ 66 วิชชาธรรมกายนั้น สอนกันมา 60 กว่าปีแล้วครับ คำสอนก็มีทั้งของหลวงพ่อวัดปากน้ำเอง (ซึ่งสมเด็จวัดปากน้ำท่านรวบรวมพิมพ์ไว้ในสมัยแรกๆ ถ้ามีโอกาสจะให้คุณดังตฤณดู) กับคำสอนที่ลูกศิษย์แต่ละสายพัฒนาขึ้น (อันนี้เห็นมีพิมพ์จำหน่ายบ้าง แจกเป็นโรเนียวบ้าง) ถ้าจะศึกษากันจริงจัง จะต้องแยกแยะให้ดีครับ เพราะอาจจะขัดแย้งกันเองยุ่งไปหมด อย่างการเดินวิชชาปราบมารนั้น ทำมาตั้งแต่สมัยหลวงพ่อวัดปากน้ำแล้ว ท่านเรียกโรงทำวิชชาว่า "โรงงาน" (คุณยายจันทร์ก็ประจำอยู่ที่นี่) พอสิ้นหลวงพ่อวัดปากน้ำ งานทำวิชชาก็ขาดช่วงไปช่วงหนึ่ง เหลือแต่การสอนวิชชาธรรมกาย เมื่อคุณยายจันทร์ไปอยู่วัดพระธรรมกาย ก็ทราบว่ามีการทำวิชชาต่ออีก และศิษย์สายอื่นๆ ที่แยกย้ายกันไปตั้งตัวนั้น ก็ทำวิชชาสืบต่อมาเหมือนกัน อย่างคุณการุณย์ฯ ที่คุณดังตฤณ กล่าวถึง ก็เป็นอีกสายหนึ่ง และสมเด็จวัดปากน้ำ ท่านก็อนุโมทนาด้วย ปราบกันไปมา นานๆ เข้า เลยไม่ทราบว่าใครดำใครขาวแล้วครับ เพราะทางวัดพระธรรมกาย เขาก็มีคุณยายจันทร์ นักทำวิชชารุ่นเก่าเป็นหลักอยู่ ที่เล่าเรื่องนี้ เพื่อบอกพวกเราว่า จิตของคนนั้น มันปรุงแต่งให้วิจิตรพิสดารอย่างใดก็ได้ไม่สิ้นสุด ส่วนธรรมของพระพุทธเจ้า เป็นธรรมเครื่องพ้นจากความปรุงแต่ง มีแต่ความเรียบง่าย บริสุทธิ์บริบูรณ์ ไม่ใช่สิ่งลึกลับสับสนอะไรเลย แม้พระพุทธเจ้ากี่พระองค์ ท่านก็แสดงธรรมอันเดียวกันนี้ทั้งสิ้น ไม่มีการพัฒนาต่อเติมธรรมไปเรื่อยๆ ตามความปรุงแต่งของจิต แต่อย่างใด โดยคุณ : สันตินันท์ - [24 พ.ค. 2542 09:15:28] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 01:08:28 ]

ความคิดเห็นที่ 67 “ด้วยความหมั่น มั่นใจ ไม่ประมาท รักษาอาตม์ ข่มใจ ไว้เป็นศรี ผู้ฉลาด อาจตั้งหลัก พำนักดี อันห้วงน้ำ ไม่มี มารังควาน” พระมงคลเทพมุนี (สด จนฺทสโร) จากคุณ : ebusiness - [ 9 ก.พ. 50 01:09:03 ]

ความคิดเห็นที่ 68 ขอบคุณครับสำหรับข้อคิดเห็นจากหลายๆท่าน ผมขอรวบรัดตอบเลยนะครับก่อนที่จะขอจบการสนทนาธรรม ในครั้งนี้ และขอขอบคุณ คุณ WhiteSpirit ซึ่งเป็นเจ้าของกระทู้ ผมขอตอบท่านเป็นข้อๆดังนี้ครับ >โดยความคิดเห็นส่วนตัว ถ้าไม่เป็นเรื่องเกินกำลังหรือสุดวิสัย ผู้ฝึกวิชชาธรรมกาย น่าจะมีการฝึกสติ โดยการเจริญสติปัฏฐาน ๔ หรืออานาปาณสติ ภาวนาบ้างสลับกันไป จะได้เป็นการฝึกเจริญสติและสมาธิ ไปพร้อมๆกันซึ่งก็จะมีแต่ประโยชน์ไม่มีโทษอะไร ข้อนี้ผมไม่มีความเห็นขัดแย้งครับ เพราะการฝึกในแต่ละวิธีฝึกนั้นอาจจะช่วยเสริมให้การปฏิบัติธรรมของ แต่ละบุคคลดีขึ้น แต่ก็ขึ้นอยู่กับผู้ฝึกว่าชอบแนวไหน หรือจะเสริมในส่วนใดครับ แต่ที่ผมเน้นการฝึกในแนว วิชชาธรรมกายนั้นเพราะมีข้อดีกับตัวผมหลายประการ(ซึ่งก่อนหน้านี้ผมเคยฝึกแบบอาณาปาณสติมาก่อน) ประการแรกผมรู้สึกว่าผมชอบการฝึกในแนวกสิณมากกว่า ผมจึงเลือกฝึกให้เข้ากับความถนัดของตนเอง ประการที่สองการฝึกในแนวกสิณมีข้อดีตรงที่ว่าสามารถตรวจสอบความก้าวหน้าในการปฏิบัติได้ง่ายโดย สามารถพิจารณาตรวจสอบการตรึกนึกถึงบริกรรมนิมิต(วิตก) และประคองบริกรรมนิมิต(วิจาร) เช่นถ้า ตรึกนึกถึงบริกรรมนิมิตไม่ได้เราก็รู้ว่ายังไม่สามารถยกระดับความคิดอยู่ที่ขั้นตอนของวิตกได้ ต้องฝึกฝน การจดจำภาพบริกรรมนิมิตเพิ่มเติมให้เพียงพอ เพราะถ้าเรายังทำไม่ได้เราก็ไม่สามารถที่จะก้าวไปสู่การประคอง บริกรรมนิมิตได้เลย ในช่วงนี้เองคุณจะพบว่าคุณต้องฝ่าด่านนิวรณ์ห้ามากมายเพื่อที่จะก้าวมาสู่ความสงบ เย็นจากการฝึกสมาธิในแต่ละลำดับขั้น คนส่วนใหญ่ยอมแพ้ในขั้นนี้เพราะไม่อาจรวบรวมความคิดให้ได้สงบ จนเป็นสมาธิได้ เพราะในชีวิตประจำวันล้วนแล้วแต่มีสิ่งที่ก่อให้เกิดความไม่สงบภายในใจมากมาย พอมาหัด นั่งสมาธิก็จะเห็นแต่ความสับสนวุ่นวายของความคิดที่ฟุ้งซ่านไปจับอารมณ์ต่างๆหลายร้อยหลายพันอารมณ์ โดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ก็ท้อถอยกลับบ้านเก่ากันหมด แต่ก็มีผู้ที่ไม่ยอมแพ้เท่านั้นที่พบว่าสิ่งเหล่านี้เป็นธรรมชาติของใจที่ไม่ได้รับการฝึกฝนจึงทำให้ไม่สามารถ รวบรวมความคิดมาใช้ได้อย่างเต็มที่ดังที่ผมเคยกล่าวไว้ว่า มนุษย์โดยทั่วไปนั้น สามารถใช้ความคิดในการทำงานน้อยกว่า 10% ซึ่งไม่เต็มประสิทธิภาพที่แท้จริงเลย จึงมีผู้ที่ฉลาดที่พบว่า การฝึกฝนใจนั้นเป็นสิ่งที่เป็นไปได้ จึงกลายมาเป็นสมาธิอีกสองแบบที่รู้จักกันในความหมายของอุปจารสมาธิ และอัปปนาสมาธิ ซึ่งสิ่งเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่จะเกิดขึ้นได้เองโดยธรรมชาติแต่จะเกิดขึ้นได้จากการฝึกฝนเท่านั้น ซึ่งจะพบว่ามีแนวทางการฝึกฝนถึง 40 วิธีโดยแต่ละวิธีก็จะมีข้อเด่นข้อด้อยแตกต่างกันไป บางวิธีให้ความ สงบได้แค่ระดับอุปจารสมาธิ บางวิธีก็ให้ความสงบในระดับอัปปนาสมาธิอันมีฌานต่างๆเป็นต้น วิชชาธรรมกาย เลือกวิธีของกสิณซึ่งมีข้อดีหลายประการคือ กสิณแสงสว่าง(อาโลกกสิณ)โดยการใช้ดวงแก้วมาเป็นกสิณ นั้นเหมาะสมกับคนทุกจริต และสามารถฝึกฝนต่อไปจนถึงระดับฌาน4 ซึ่งสามารถต่อด้วยอรูปฌานได้อีก และเป็นกสิณที่ให้สมาธิแรงกล้าสามารถที่จะใช้ประโยชน์ในระดับของอภิญญาได้ นอกจากนี้การใช้ดวงแก้ว ยังมีประโยชน์กับผู้ฝึกพื้นฐานหลายประการคือเป็นสิ่งที่ดึงดูดและสร้างความประทับใจได้ง่ายจึงช่วยให้ การฝึกทำได้ง่ายขึ้น อีกทั้งลักษณะทรงกลมยังมีข้อดีคือไม่ก่อให้เกิดความลังเลสงสัยในการการปฏิบัติธรรม ในแง่ของการมองภาพในด้านใดก็จะกลมเหมือนกันหมด ในขณะที่การใช้องค์พระจะก่อให้เกิดความไม่แน่ใจว่า จะมองมุมไหนดี หรือต้องหมุนดู ก็เลยไม่ก้าวหน้าในการฝึกเสียทีเพราะมัวแต่เล่นนิมิต ซึ่งโดยเนื้อแท้แล้ว การฝึกฝนนี้มีจุดมุ่งหมายให้ผู้ฝึกสามารถฝึกฝนความคิดจนสามารถรวบรวมความคิดให้สามารถมีทิศทาง เดียวกันเสมือนสายน้ำที่วิ่งไปในทางเดียวกัน โดยการกำจัดนิวรณ์แต่ละตัวที่จะทำให้ความคิดขาดพลัง ขาดทิศทาง มีแต่ความสับสนวุ่นวายออกไป แล้วสิ่งที่เรียกว่าสัมมาสมาธิก็จะเกิดขึ้นด้วยวิธีการฝึกดังกล่าว กล่าวคือ ความคิดจะมีทิศทางของการทำงานที่สอดคล้องกันไปในเรื่องใดเรื่องหนึ่งเรื่องใดได้ตามความต้องการ จนจบความคิดในเรื่องนั้นๆได้เอง โดยมีลักษณะดังนี้ (ยังมีต่อ : SGM) จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 01:11:01 ]

ความคิดเห็นที่ 69 1.ความคิดมีความมั่นคงในตนเอง โดยไม่ฟุ้งซ่าน ไม่สับสน ไม่เร่าร้อนกระวนกระวายหรือว่อกแว่ก 2.ความคิดมีความบริสุทธิ์ ผ่องใส ราบเรียบด้วยความสงบเย็น ไม่ขุ่นมัว ไม่หยาบกระด้าง 3.ความคิดมีความฉับไว นุ่มนวล สามารถนำไปใช้แก้ไขปัญหาต่างๆได้ฉับพลัน รวดเร็ว ไม่เชื่องช้า 4.ความคิดมีอำนาจในตนเองไม่อ่อนแอ ท้อถอย แข็งแรงและมีพลัง ความคิดที่เป็นสมาธินี้ย่อมเป็นความบริสุทธิ์ท่ามกลางกองกิเลส ซึ่งไม่เปิดโอกาสให้กิเลสใดๆ เข้ามาทำอันตรายต่อใจได้ ดังนั้นความคิดที่เป็นสมาธิย่อมเป็นอิสระในตนเอง สามารถควบคุมกาย วาจา ใจ ให้อยู่ในความสงบได้โดยง่าย เหนือสิ่งอื่นใด ความคิดที่เป็นสมาธิย่อมมีการพัฒนาตนเอง ให้ถูกยกระดับขึ้นสู่องค์แห่งฌาน อันถือเป็นสมถภูมิซึ่งเป็นบันไดสำคัญที่จะก้าวขึ้นสู่วิปัสสนาภูมิต่อไปครับ การฝึกสมาธินั้นย่อมต้องอาศัยสติสัมปชัญญะด้วยมิฉะนั้นแล้วการฝึกฝนจะไม่ก้าวหน้า และการฝึกที่ ถูกต้องนั้นจึงเป็นการฝึกสติสัมปชัญญะไปด้วยพร้อมๆกัน ไม่เช่นนั้นแล้วการฝึกฝนคงไม่สามารถ ยกระดับขึ้นไปเป็นวิตก วิจารได้เลย เพราะการที่เราตรึกนึกถึงและประคองบริกรรมนิมิตอยู่ได้นั้นจำเป็น ที่จะต้องมีสติรู้ตัวอยู่เสมอว่ากำลังทำอะไรอยู่ จึงไม่ต้องกังวลว่าการฝึกสมาธินั้นจะไม่มีสติถ้าฝึกอย่างถูกต้อง >ผมเคยอ่านหนังสือเกี่ยวกับหลวงพ่อสดอยู่บ้าง พบว่ามีข้อความที่น่าสนใจอยู่ข้อความหนึ่งคือ "หยุดเป็นตัวสำเร็จ" เข้าใจว่าข้อความนี้แหละน่าจะเป็นหัวใจของวิชชาธรรมกาย(ซึ่งสอดคล้อง กับพุทธศาสนา) ตั้งแต่เริ่มต้นการรักษาศีล ทำสมาธิ จนถึงขั้นสุดท้ายเพื่อเข้าถึงมรรคผลนิพพาน(ปัญญา) ผมเห็นด้วยกับคุณครับความหมายนี้มีความลึกซึ้งมาก และเป็นตัวที่บอกว่าวิชชาธรรมกายนั้นเกี่ยวข้อง กับพุทธศาสนาในระดับแก่น เพียงแต่รายละเอียดของวิชชาธรรมกายนั้นมีความลึกซึ้งเกินกว่าที่มนุษย์โดยทั่วไป จะศึกษาให้เข้าใจได้โดยง่ายจากการเปรียบเทียบกับสิ่งที่ตนเองเคยสัมผัสหรือรับรู้ ซึ่งเป็นเรื่องที่ยาก ในการที่จะชี้แจงให้บุคคลโดยทั่วไปได้เข้าใจในระดับลึกๆได้ตราบใดที่เขายังไม่ได้ผ่านการฝึกฝนอย่างถูกต้อง การเรียนรู้แต่เพียงการอ่านนั้นไม่ก่อให้เกิดความรู้แจ้งและเข้าใจได้ดีเท่ากับการปฏิบัติหรอกครับ ซึ่งปัจจุบันการที่จะหาผู้สอนที่เข้าใจในวิชชาธรรมกายจริงๆก็ไม่ใช่เรื่องง่ายแล้ว ซึ่งส่วนใหญ่แล้ว ผมเห็นว่าเป็นการสอนจากการถ่ายทอดทางความคิด ซึ่งผู้สอนอาจไม่สามารถปฏิบัติได้จริงการสอน จึงอาจคลาดเคลื่อนไปได้ แม้แต่ผมเองก็ใช่ว่าจะเข้าใจอะไรมากมาย เพียงแต่ผมเห็นและเข้าใจแนวคิด หลักที่แสดงว่าวิชชาธรรมกายนั้นมีสิ่งที่ดีๆอยู่อีกมากเพียงแต่เราไม่เข้าใจและยังไปไม่ถึงเท่านั้น ผมเองก็ยังไม่ค่อยเห็นด้วยกับการสอนที่ลึกเกินไปของบางท่านที่เผยแพร่วิชชาธรรมกายในระดับลึกกับสาธารณชน เพราะผมเห็นว่าประโยชน์ส่วนใหญ่ที่ทุกคนควรจะได้รับนั้นคือการสอนในระดับพื้นฐานให้เข้าใจให้ได้ก่อนว่า ฝึกไปเพื่ออะไร จึงจะเกิดประโยชน์กับตนเองและผู้อื่นได้ในระดับที่ไม่เกินกำลังความสามารถของบุคคลโดยทั่วไป ในขณะที่การสอนในระดับลึกนั้น ควรเป็นการสอนเฉพาะกลุ่มที่สนใจและมีพื้นฐานอย่างแข็งแรงแล้วเท่านั้น มิฉะนั้นจะก่อให้เกิดผลกระทบในด้านลบได้ง่ายซึ่งไม่เป็นผลดีเท่าไรนักต่อมุมมองของผู้ที่ไม่เข้าใจและไม่มี พื้นฐานเพียงพอซึ่งอาจมองว่าผิดหลักพระพุทธศาสนาไปเลย >ความต้องการเผยแผ่พุทธศาสนาให้ใหญ่โตไปทั่วโลก ตลอดจนต้องการสร้างถาวรวัตถุให้ใหญ่โตมากๆ อยู่ได้นานๆ โดยขาดสติปัญญากำกับที่ถูกต้อง ถือว่าเป็นวิปัสสนากิเลสตัวหนึ่ง ถึงแม้จะมองเห็นว่าเป็น การทำดี แต่ก็มีผลให้ภูมิธรรมภูมิจิตลดลง ไม่ก้าวหน้าได้ ควรจะต้องระมัดระวัง และพิจารณาตนอยู่เสมอ การเผยแผ่พระพุทธศาสนานั้นเป็นสิ่งที่ดีในตัวเองอยู่แล้วครับ และเป็นพื้นฐานสำคัญที่ทำให้ศาสนาดำรงอยู่ได้ แต่ต้องทำด้วยปัญญาจึงจะเกิดผลประโยขน์สูงสุด และการเผยแผ่ก็ต้องมีคุณภาพและถูกต้องด้วย ในฐานะของผู้สนับสนุนที่ต้องการทนุบำรุงพุทธศาสนาก็คงต้องเลือกสนับสนุนให้เหมาะสมว่าตัวแทนที่เรา สนับสนุนมีเจตนาอย่างไร เราไม่อาจอ่านใครจากคำพูดได้ว่าการทำดีของเขานั้นมีเจตนาแอบแฝงอะไรอยู่ ขอให้พิจารณาจากการกระทำหรือพฤติกรรมโดยแยบคายก็จะทราบว่าเขามีวัตถุประสงค์อะไรกันแน่ เรื่องนี้ถ้าจะดูกันจริงๆนั้นไม่ยากครับถ้าใจเป็นกลางพอ ดังนั้นการที่จะทำบุญทำทานในปัจจุบันก็ต้อง ระมัดระวังเพิ่มขึ้นครับ (ยังมีต่ออีก : SGM) จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 01:12:17 ]

ความคิดเห็นที่ 70 “ไม่หยุด ไม่ถึงพระ     ตัวหยุดนี่แหละเป็นตัวสำเร็จ” พระมงคลเทพมุนี (สด จนฺทสโร) จากคุณ : ebusiness - [ 9 ก.พ. 50 01:12:27 ]

ความคิดเห็นที่ 71 >มีข้อสงสัยเรียนถามความรู้ความคิดเห็นหน่อยว่า ทำไมสวรรค์ชั้นสุทธาวาส ๕ ชั้นนั้น เมื่อหมดอายุขัย จะไม่เกิดซ้ำที่ชั้นเดิมแน่นอน แต่จะเกิดในสวรรค์ชั้นที่สูงกว่าเสมอและผู้ที่เกิดในสวรรค์ชั้นสุทธาวาส ชั้นสุดท้าย(อกนิษฐา) เมื่อหมดอายุขัยจึงเข้าสู่นิพพานแน่นอน อะไรเป็นเหตุให้ท่านสามารถละสังโยชน์ เบื้องสูงอีก ๕ ข้อได้แน่นอน ข้อนี้ยากจังครับจนปัญญาจะตอบ ไว้รอให้ผมมีประสบการณ์แล้วค่อยมาตอบดีไหมครับ :) >ประเด็นที่คุณ stellar7 ถามว่าพระพุทธเจ้าหรือพระอรหันต์ที่ได้ ฌานสมาบัติ ก่อนเข้านิพพาน ท่านเดินฌานสมาบัติทำไม เพื่ออะไร ก็น่าสนใจ เพราะท่านคงต้องมีเหตุผลแน่ๆ แต่คงไม่เกี่ยวกับ การเข้านิพพาน เพราะไม่เช่นนั้นพระอรหันต์ที่ไม่ได้ฌาน ได้แต่ปัญญาวิมุตอย่างเดียวจะเข้านิพพาน อย่างไร (และพระพุทธเจ้าท่านออกจากฌานแล้วจึงค่อยปรินิพพาน) ผมว่าเกี่ยวนะครับ เกี่ยวก้อยเลยแหละ แต่ต้องเข้าใจก่อนว่าการเดินฌานนั้นเป็นการทำให้ระดับของสมาธิมั่นคง ละเอียดขึ้นและมีพลัง มากขึ้นไปเรื่อยๆไม่มีที่สิ้นสุด เราสามารถใช้ประโยชน์ของการเดินฌานมาศึกษา สิ่งที่ละเอียดมากๆคือกิเลสที่อยู่ลึกๆเข้าไปได้ และคงเหมือนกับการปรับระดับของใจให้ละเอียด เพียงพอกับภพภูมิต่างๆจึงจะสัมผัสรู้เห็นภพภูมินั้นได้ พูดแล้วเหมือนการเปลี่ยนมิติเลยนะครับ เพียงแต่ในการเข้าถึงนิพพานนั้นจำเป็นต้องสลัดสิ่งร้อยรัดที่ทำให้ติดอยู่ในโลกออกไปให้ได้ก่อน จึงจะหลุดเข้ามาสู่พระนิพพานได้ครับ เพียงแต่เราทราบว่าอะไรคือสิ่งที่ร้อยรัดเราอยู่เท่านั้นเราก็ สามารถที่จะพิจารณาเพื่อแก้ที่เหตุต่างๆเหล่านั้น เมื่อเหตุดับทุกข์จึงดับ ซึ่งจะเห็นได้ว่าวิชชา ธรรมกายนั้นอาศัยสมถเป็นฐานเพื่อเข้าศึกษาและการฝึกตามแนววิธีการของวิชาธรรมกายสามารถ ที่จะเข้าศึกษากิเลสในระดับละเอียดของกายแต่ละกายได้จากการใช้วิปัสนาวิชชาจนสามารถหลุดพ้น เป็นชั้นๆ และทำให้ผมเข้าใจว่าทำไมถึงมีระดับการหลุดพ้นถึง 4 ระดับคือโสดาบัน สกิทาคามี อนาคามี และพระอรหันต์ เพราะเกิดจากการสลัดกิเลสได้จากกายต่างๆเป็นชั้นๆนี่เอง ในขณะที่ พระไตรปิฎกไม่สามารถระบุได้ว่าทำไมถึงต้องมีระดับการหลุดพ้นเป็น 4 ประเภท แทนที่จะหลุดไป เลยทีเดียว นอกจากนี้ท่านเคยสงสัยไหมครับว่าการส่งผลบุญผลบาปนั้นเกิดขึ้นได้อย่างไร ทำไม ต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ ท่านศึกษาพุทธศาสนากันมานานจากพระไตรปิฎกคงจะไม่ทราบถึงกลไก ในระดับลึกๆ แต่วิชชาธรรมกายมีคำตอบ บางท่านอาจไม่รู้ว่าใจมีลักษณะเป็นอย่างไร ถ้ามีใครมาบอก ว่าเป็นดวงกลมๆใครจะเชื่อเพราะไม่เคยเห็น สิ่งต่างๆเหล่านี้เป็นสิ่งละเอียด ถ้าเข้าไม่ถึงก็ย่อมไม่เห็น เป็นธรรมดา อย่างเดียวกับนรกสวรรค์นั่นแหละ อาจกล่าวได้ว่าวิชชาธรรมกายนั้นสามารถศึกษาเข้าถึง เหตุละเอียดสุดละเอียดของสิ่งต่างๆเหล่านี้ได้ จึงไม่แปลกที่จะมีอะไรที่ไม่เคยพบเห็นในพระไตรปิฎก ที่แสดงไว้เพียงส่วนหนึ่ง ความหมายบางอย่างอาจมี 2 นัยคือระดับพื้นๆ เช่นคำว่าใจซึ่งประกอบไปด้วย เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ คงไม่มีใครคิดได้หรอกว่ามันมีลักษณะเป็นดวงกลมๆน่ะ ในเมื่อไม่มีใคร เคยเห็นคุณจะเชื่อหรือ ไม่ต่างกับที่วิชชาธรรมกายบอกว่ามีอะไรที่เป็นดวงๆเยอะไปหมด แถมมีกายภายใน ซ้อนกันอยู่อีกตั้งมากมาย ทุกสิ่งทุกอย่างนั้นขึ่นอยู่กับการปฏิบัติธรรมจนเข้าถึงเท่านั้นจึงจะรู้เห็นได้ ถ้ายังไม่รู้ และไม่พิสูจน์ด้วยแล้ว การแย้งโดยการด่วนสรุปไปก่อนเลยในทิศทางที่ไม่สร้างสรรค์ ก็ไม่เหมาะสมนะครับ แต่ถ้าเป็นข้อคิดเห็นที่แตกต่างนั่นก็อีกเรื่องหนึ่งแต่อยากให้เป็นกลางกว่านี้ครับ สำหรับข้อที่ว่าพระอรหันต์บางท่านได้แต่ปัญญาวิมุตอย่างเดียวจะเข้านิพพานอย่างไร ก็ต้องทำความเข้าใจ ก่อนว่ามรรคมีองค์ 8 มีสัมมาสมาธิไว้ทำไม ดังนั้นจึงสรุปได้ว่าทำไมถึงต้องได้ฌาน และอีกความหมายหนึ่ง ของฌานก็คือการละนิวรณ์ห้าซึ่งเป็นกิเลสประเภทหนึ่งได้แล้วด้วยอำนาจของสมาธินั่นเองและทำไมพระอนาคามี จึงต้องไปเกิดในชั้นพรหม เกิดในสวรรค์ไม่ได้หรือ แสดงว่าพระอนาคามีต้องบรรลุฌาน มีสมาธิบริบูรณ์ยิ่ง แล้วพระอรหันต์นี่ต้องเหนือกว่าพระอนาคามีอยู่แล้ว การที่จะบอกว่าพระอรหันต์ไม่ต้องจำเป็นต้องฝึกสมาธิ จึงเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ เพียงแต่สิ่งต่างๆนั้นอยู่ที่ใจ การฝึกสมาธินั้นมีหลายวิธี บางครั้งเราไม่อาจ เห็นท่านนั่งสมาธิเลยตลอดชีวิตก็ไม่ได้หมายความว่าท่านไม่เคยฝึกมาก่อน อย่าลืมว่าการเจริญพรหมวิหาร4 สามารถให้ผลถึงระดับอัปปนาสมาธิได้โดยตรง ท่านทั่วๆไปทำยากมากครับแต่ผู้มีบารมีและเคยฝึกฝนมา เพียงพอทำง่าย แต่ถ้าจะกล่าวว่าผู้ที่เป็นพระอรหันต์บางท่านไม่มีฤทธิ์อันนี้เป็นไปได้ครับ เพราะการฝึกฝน จนมีสมาธิแก่กล้าจนสามารถแสดงฤทธิ์ได้นั้นต้องเป็นการฝึกจากกสิณ 10 เท่านั้น ขอตอบคุณสันตินันต์หน่อยละกันครับ ผมเห็นว่าพระพุทธเจ้าท่านอาศัยฌานสมาบัติเป็นบันไดในการตรัสรู้ธรรมนะครับ และผมเชื่อว่าท่านอาศัย การเดินฌานจนระดับของใจละเอียดมากพอจนถึงระดับแล้วจึงดับขันธ์ปรินิพานในระหว่างรูปกับอรูปต่างหาก ซึ่งเป็นเครื่องยืนยันได้ว่ามีการใช้ฌานสมาบัติเป็นเครื่องมือในการดับขันธ์เข้าสู่ปรินิพพานจริง และผมไม่ได้ติดใจในเรื่องการยกข้อเปรียบเทียบที่มีเหตุผลของคุณสันตินันต์หรอกครับแล้วผมก็ไม่เห็นว่า คุณสันตินันต์จะมาเอาชนะคะคานจากการเปรียบเทียบอะไร เพียงแต่ผมติดใจอยู่ 1 ที่คือ >นึกภาพ "ฌาน" ตามวิชชาธรรมกายออกหรือยังครับ ฌานอันนี้ท่านคงเลียนมาจากเสียง "ชาน" เช่นชานบ้าน ชานเรือน นอกชาน เป็นที่นั่งเล่นนั่งพักแบบเสื่อ และเป็นพาหนะทำนองเดียวกับพรมวิเศษ แถมเมื่อถึงฌาน 8 แล้วอาจจะถูกดูดไปนิพพานได้ด้วย และคุณดังตฤณก็มีหลายครั้งด้วยนะ ขอยกตัวอย่างเช่น >ผมคิดว่าหลวงพ่อสดและท่านผู้คล้อยตามทั้งหลายมีความกลัวนิพพานของแท้อยู่ลึกๆ คือไปคิดว่าเป็นของสูญ ของว่างเปล่า กลัวไม่มีตัวตน พอได้ยินแนวทางนิพพานที่เป็นดินแดนเข้าอย่างนี้ ก็นึกพอใจ ว่านิพพานแล้วยังมีเราอยู่ ไม่ไปไหน ความอยากมีอัตตา มีตัวตนของเราอยู่นั้น ไม่ใช่เรื่องผิดหรอกครับ จะสร้างภพภูมิวิจิตรอย่างไรก็ตาม ทำได้ทั้งนั้น แต่การตู่อย่างโจ๋งครึ่มว่าพระพุทธเจ้าตรัสสอนไว้อย่างนั้น พระพุทธเจ้าเป็นเหมือนปูนิ่มในนิพพาน ล้วนเป็นการบ่อนทำลายพระศาสนามาแต่รากทั้งสิ้น ซึ่งผมเห็นว่าไม่เหมาะสมด้วยประการใดๆเลยในการที่จะมาชักนำหรือสื่อความออกมาในแง่ที่ไม่ค่อยดีนัก จริงเรียนมา ให้ทราบเท่านั้น และผมไม่อยากเห็นการนำเสนอที่ไม่มีเหตุผลอย่างนี้อีกเลยในฐานะที่ผมเห็นว่าท่านเป็น ผู้ที่ผมให้ความนับถือ แม้ว่าท่านจะไม่ได้มีเจตนาร้ายแต่ผมเห็นว่ามันมีผลกระทบในด้านลบมากกว่าในด้านดีนะครับ จริงๆแล้วผมชอบการสนทนาแบบสร้างสรรค์และให้ข้อมูลที่น่าสนใจมากกว่าครับ ทำให้ผมรู้สึกว่าควรมีปรับปรุง แนวคิดตรงนี้ใหม่ในการสนทนาธรรมระหว่างกันและกัน ถ้าสนทนากันด้วยเหตุผลที่เหมาะสมคงจะเป็นประโยชน์มากกว่านี้ อย่างไรก็ดีผมก็มองเห็นเจตนาที่ดีของท่านทั้งสองครับ ผมไม่คิดโกรธเคืองอะไร แต่น้อยใจนิดๆน่ะ ว่าทำไมถึง เล่นกันแรงไปหน่อยนะ ก็เท่านั้นเอง ผมคิดว่าเรามาเซ็นสัญญาสงบศึกกันดีกว่า :) ผมเชื่อว่าน่าจะมีประโยชน์นะ ผมกลับมาคิดดูแล้วตอนนี้มารคงหัวเราะ ขำกลิ้งกันหลายตลบแล้วล่ะ ต่างฝ่ายต่างก็ปรารถนานิพพานแต่มาขัดแย้งกันเสียแล้ว เลยไม่มีใครได้ไปกันพอดี ถ้าท่านคิดว่าท่านฝึกอย่างนั้นดีก็ทำไปเถอะ ส่วนผมก็ฝึกของผม ใครเป็นอย่างไรภายหน้าค่อยมาคุยกันใหม่ คงเป็นไปไม่ได้ที่จะมาบอกว่าวิชชาธรรมกายไม่อยู่ในพระพุทธศาสนา เพราะคงห้ามผมไม่ได้อยู่แล้ว :) ที่จริงเรามาคุยเรื่อง ที่มีสาระและเป็นประโยชน์อื่นๆจะดีกว่านะครับ ตอนนี้ผมนึกถึงตอนที่พวกท่านเคยถกกับคนที่ไม่เชื่อว่านรกสวรรค์ มีจริงหรือไม่อยู่เลยครับ เพราะเรื่องวิชชาธรรมกายนั้นมีเรื่องราวที่ลึกลับซับซ้อนมาก ถ้าคุณอ่านละก็นะอาจจะ งงสนิทและไม่เข้าใจอะไรได้เลยหากไม่ได้รับการแนะนำจากผู้ที่รู้จริงและมีพื้นฐานเพียงพอ และผมก็ไม่คิดว่าใครจะเชื่อ ง่ายๆด้วย และผมก็ยังไม่แนะนำให้คุณไปศึกษาวิชชาธรรมกายในระดับลึกด้วย เพราะรู้ว่าคุณไม่มีทางเข้าใจ ขนาดผมเองยังไม่เข้าใจเลย กะว่าถ้าปฏิบัติถึงแล้วค่อยศึกษาจะดีกว่านะครับ ตกลงจะเซ็นสัญญาหรือยังครับ ถ้ายังผมเซ็นคนเดียวก็ได้ ปล่อยให้พวกท่านแย้งกันไปฝ่ายเดียวแล้วกัน ไปดีกว่า :) โดยคุณ : Stellar7 - [24 พ.ค. 2542 12:57:52] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 01:13:26 ]

ความคิดเห็นที่ 72 เอ่อ.. คือว่ามีบางคำตอบที่ผมตอบที่ผมตอบคุณ WhiteSpirit ที่ผมเผอิญตอบเหมารวมเอากับกระทู้คุณสันตินันต์กับ คุณดังตฤณเข้าไปด้วย เพราะเนื้อหามันพาไป รวมทั้งในเรื่องข้อขัดแย้งที่ด่วนสรุปกันเร็วไปนั้นไม่เกี่ยวกับคุณ WhiteSpirit นะครับกลัว จะสับสนน่ะครับ ขอบคุณครับสำหรับความสนใจ โดยคุณ : Stellar7 - [24 พ.ค. 2542 13:22:51] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 01:14:04 ]

ความคิดเห็นที่ 73 คุณ Stellar7 มาแปลกหลายอย่างครับ เช่นมาชวนสงบศึก ผมเองไม่ได้ทำศึกด้วย และไม่เคยบอกเลยว่าวิชชาธรรมกายดีหรือไม่ดี เพียงแต่ชี้สภาวะให้เห็นเท่านั้นว่า ธรรมกายที่แท้จริงเป็นอย่างไร เพราะเห็นพูดตามๆ กันมานานแล้วว่า ธรรมกายเป็นพุทธเหมือนกัน ซึ่งผมเห็นว่าผิดความจริง ใครที่เคยศึกษาพุทธศาสนาแล้วได้เห็นวิชชาธรรมกายตัวจริง ก็คงคิดเหมือนผมแหละว่า พุทธศาสนากับธรรมกายนั้น คนละเรื่องกันเลย เมื่อผมให้ข้อมูลที่ทางฝ่ายธรรมกายปกปิดแล้ว คราวนี้เพื่อนๆ จะเลือกเชื่ออย่างใด ก็เป็นเรื่องส่วนบุคคล แปลกอันที่ 2 คือคุณ Stellar7 ยอมรับว่า ยังไม่เข้าซึ้งถึงแก่นแท้ของวิชชาธรรมกาย แต่ยืนยันหนักแน่นว่าวิชชานี้ถูกต้อง ลึกซึ้ง และเป็นประโยชน์ยิ่งนักต่อการปฏิบัติธรรม แปลกอันที่ 3 ตรงที่กล่าวถึงสัมมาสมาธิว่าเป็นตัวสำคัญของการบรรลุมรรคผล นั่นเป็นเรื่องจริงครับ เพียงแต่่ว่า วิชชาธรรมกายไม่ใช่สัมมาสมาธิ ตัวสัมมาสมาธินั้นองค์ธรรมสำคัญคือเอกัคคตา และความมีสติบริสุทธิ์ ดังที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดงไว้ดังนี้ "ภิกษุ.. คู้บัลลังก์ ตั้งกายตรง ดำรงสติเฉพาะหน้า จิตสงัดจากกาม สงัดจากอกุศลธรรม บรรลุ ปฐมฌาน มีวิตก วิจาร มีปีติและสุขเกิดแต่วิเวกอยู่ (ไม่มีแผ่นกระจกรองนั่งนะครับ) บรรลุทุติยฌาน มีความผ่องใสแห่งจิตภายใน มีธรรมอันเอก ไม่มีวิตก ไม่มีวิจาร มีปีติ และสุขเกิดแต่สมาธิอยู่ มีอุเบกขา มีสติ มีสัมปชัญญะ เสวยสุขด้วยนามกาย เพราะปีติสิ้นไป ได้บรรลุตติยฌาน อันพระอริยเจ้าสรรเสริญว่า เป็นผู็มีอุเบกขา มีสติ อยู่เป็นสุข บรรลุจตุตถฌาน ไม่มีทุกข์ไม่มีสุข มีอุเบกขาเป็นเหตุให้มีสติบริสุทธิ์ (เป็นจิตที่อ่อนโยน ตั้งมั่น ว่องไว ควรแก่การงานของวิปัสสนา) ท่านแสดงสัมมาสมาธิด้วยฌาน 4 ซึ่งไม่ตรงกับฌาน 4 ตามวิชชาธรรมกาย จึงแปลกถ้าจะกล่าวว่าฌานของวิชชาธรรมกายเป็นสัมมาสมาธิ อันเกื้อกูลต่อการเจริญสติปัฏฐาน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง วิชชาธรรมกายมักจะเน้นไปถึงฌาน 8 (แบบธรรมกาย) มากกว่าจะกล่าวถึงฌาน 4 แปลกที่ 4 คือ เห็นว่าควรปกปิดวิชชาชั้นสูงไว้ก่อน ทั้งที่พระพุทธเจ้าท่านแสดงธรรมในลักษณะเปิดของคว่ำให้หงาย ทำสิ่งปิดให้เปิด ของดีจะกลัวคนทราบไปทำไมกันครับ แต่ผมก็เข้าใจเหตุผลของคุณ Stellar7 ดีครับ ว่าไม่อยากให้แพร่งพรายเรื่องนี้ ส่วนหนึ่งเพราะเกรงมารจะดีใจ แต่ความจริง มารตามวิชชาธรรมกายนั้นรู้ใจเราทั้งหมดอยู่แล้ว ไม่มีอะไรจะปกปิดเขาได้เลย (มารพวกนี้มีกระทั่งพระพุทธเจ้าของตนเองนะครับ เพื่อนๆ คิดดูเถอะครับว่า วิชชาธรรมกายไปไกลจากพระพุทธศาสนาขนาดไหน) แปลกที่ 5 คือการอ้างอิงคุณ WhiteSpirit ที่กล่าวถึงคำว่า "หยุดเป็นตัวสำเร็จ" ซึ่งคุณ WhiteSpirit ท่านก็พูดชัดสมเป็นผู้รู้ว่า ถ้าหยุด"ความเป็นตัวตน" ก็สำเร็จ แต่คำสอนของหลวงพ่อวัดปากน้ำนั้น ไม่มีส่วนใดเลยที่สอนให้ละอัตตาตัวตน กระทั่งนิพพานแล้ว ก็ต้องไปสู้รบปรบมือกับมารอีก เพราะมารนั้นรุกรานกระทั่งโลกนิพพาน ทำไมจะรุกรานไม่ได้ล่ะครับ ในเมื่อนิพพานแล้ว ตัวตนก็ยังอยู่ ผมได้ข้อธรรมชั้นสุูงของหลวงพ่อวัดปากน้ำมา 40 กว่าเรื่อง แต่เอามาเล่าเพียง 3 - 4 เรื่องเท่านั้น พอเป็นตัวอย่างยืนยันว่าวิชชาธรรมกายไม่ใช่พระพุทธศาสนา นอกจากนี้ยังได้วิชชาเพิ่มเติมของสายต่างๆ มา บ้าง แต่ผมคงไม่เล่าต่อไปในกระทู้นี้แล้วครับ เพราะยาวมากแล้ว ประกอบกับคุณ Stellar7 คุณดังตฤณ และผม ก็อภิปรายกันมาพอสมควร เพื่อแสดงเหตุผลของแต่ละฝ่ายแล้ว ก็เป็นเรื่องของเพื่อนๆ จะพิจารณาเอาเอง ว่าวิชชาธรรมกายคือพุทธศาสนาหรือไม่ อันนี้ผมเคารพดุลพินิจและสิทธิในการเชื่อถือศาสนาของแต่ละท่านครับ เหมือนที่เคารพในความเชื่อของคุณ stellar7 เสมอมา ถ้าพูดกันมากกว่านี้เดี๋ยวจะกลายเป็นการพิพาทส่วนตัว ไม่ใช่เรื่องหลักการ คุณ stellar7 ประกาศเลิกอภิปรายแล้ว งั้นผมก็ขอเลิกบ้างครับ ต้องขอบคุณคุณ WhiteSpirit เจ้าของกระทู้ด้วยนะครับ ที่เปิดกระทู้นี้ ทำให้ผมมีโอกาสนำข้อเท็จจริงบางส่วนมาเผยแพร่ให้เพื่อนๆ ทราบ ส่วนคุณ stellar7 ถ้าเห็นว่าคำพูดใดของผมไม่เหมาะสม ก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ เรื่องนี้ข้อมูลมาก แต่ละเรื่องยาวๆ ทั้งนั้น ไม่มีเวลากลั่นกรองให้สละสลวยได้ เพราะต้องการสื่อข้อเท็จจริงให้มากและเร็วที่สุดแข่งกับการตกของกระทู้ครับ (เพิ่งเห็นประเด็นเพิ่มเติมว่าสรุปเร็วไป ที่ว่าธรรมกายไม่ใช่พุทธ น่ะครับ สงสัยต้องเอาวิชชาชั้นสูงมาเปิดให้หมดกระมังครับ จึงจะไม่ถือว่าเร็วไป :) โดยคุณ : สันตินันท์ - [24 พ.ค. 2542 15:36:04] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 01:15:02 ]

ความคิดเห็นที่ 74 ดอกไม้หอม ไม่ต้องเอาน้ำหอมมาพรม ก็หอมเอง ใครห้ามไม่ได้ ซากศพ ไม่ต้องเอาของเหม็นมาละเลงใส่ ก็แสดงกลิ่นศพให้ปรากฏ ปิดกันไม่ได้ จากคุณ : ebusiness - [ 9 ก.พ. 50 01:15:03 ]

ความคิดเห็นที่ 75 ข้อสังเกตของคุณ Stellar7 ทำให้ผมอึ้งทั้งๆที่กำลังยิ้มๆอยู่นะครับ คำพูดที่เปรียบพระพุทธเจ้าเป็นปูนิ่มนี่เป็นของใครเอ่ย? การที่ผมสันนิษฐานว่าพวกคุณกลัวไม่มีตัวตนนี่ผิดจากความเป็นจริงหรือเปล่า? ขนาดคุณ Stellar7 ยังไม่เคยเห็นนิพพาน ยังเชื่อสนิทใจว่ามีตัวตน มีรูปอย่างนั้นอย่างนี้ และต้องเรียกเป็นอัตตาสถานเดียว ทั้งที่ในพระไตรปิฎกนั้นมีมากแห่ง ที่กล่าวว่านิพพานไม่มีรูป ไม่มีการกลับมาเวียนว่ายตายเกิดได้อีก? ถ้ากล่าวแบบตรงไปตรงมา ไม่บิดกันด้วยคำพูดผิวๆ ถามลึกลงไปในใจเลย ที่คุณ Stellar7 พอใจแนวทางนี้ก็เพราะเห็นว่าที่สุดแล้วยังมีตัวตนอยู่ได้ใช่ไหม? ทำไมคุณ Stellar7 ถึงยกเอาข้อที่ผมกล่าวไม่ถูกใจมาตั้ง แทนที่จะคุยกันดีๆในเรื่องเนื้อหาการปฏิบัติที่ผมพยายามชวนคุยมาแต่ต้น ลองเลือกมาสักประเด็นหนึ่งก็ได้ คุณ Stellar7 พยายามสรุปว่าผมทำร้ายจิตใจคุณและชาวธรรมกาย หรือกระทั่งชาวพุทธ ... :-) ไม่มั้งครับ ผมว่าถ้าอ่านอย่างปราศจากอคติและลำเอียง น่าจะเห็นตรงกันว่าผมพยายามอย่างยิ่ง ที่จะชี้ ที่จะแสดง ว่านับแต่หลวงพ่อสดผู้เป็นต้นตำรับของธรรมกายในปัจจุบัน ก็ทำเอาเนื้อหาดั้งเดิมของพระพุทธเจ้าท่านย่อยยับ ไล่ไปตั้งแต่ต้นสุดยันปลายสุด ซึ่งมันอันตรายขนาดทำให้พระศาสนาเดิมสาบสูญได้ หากฝ่ายที่ศึกษามาต่างนิ่งดูดาย ทั้งที่คุณ Stellar7 ถ่อมตนซ้ำแล้วซ้ำอีกว่ายังไม่รู้ยังไม่เห็น แต่ก็ยืนกรานว่ามี ยืนกรานว่าใช่ ยืนกรานว่าจริง ทั้งที่สิ่งต่างๆในคำสอนและประสบการณ์ของหลวงพ่อสดขัดแย้งกับเนื้อธรรมดั้งเดิมอย่างสิ้นเชิง แต่คนที่เขาลองแล้ว ปฏิบัติแล้ว และเห็นตามบัญญัติในพระไตรปิฎกมาอ้อนวอนให้ฟังว่าในตำรากล่าวไว้ถูกอยู่แล้ว พูดอะไรก็เข้าเค้า เข้ากับความเป็นจริงที่ปรากฏโต้งๆต่อหน้า ทีอย่างนี้คุณ Stellar7 กลับบอกเพียงว่า "ถ้าท่านคิดว่าท่านฝึกอย่างนั้นดีก็ทำไปเถอะ" ซึ่งไม่ใช่เป้าหมายแท้จริงที่ต้องการให้เป็นข้อสรุป ข้อสรุปคือต้องมีทางเดียว อย่างที่เรียกว่าเอกายนมรรค ทางอื่นไม่มีต่างหาก ผมให้ข้อมูลยังขาดตกบกพร่องตรงไหน เปรียบเทียบไม่ชัดเจนอย่างไร ก็ขอได้โปรดชี้แนะ คุณ Stellar7 หยิบเพียงบางประโยคมาเพื่อกล่าวว่าการสนทนาระหว่างเราไม่สร้างสรรค์ เล่นกันแรง ดูจะไม่น่าน้อยใจกว่าหรอกหรือ เพราะสะท้อนให้เห็นอย่างแจ่มแจ้งว่าเขียนไปเท่าไหร่ๆนี่หายเข้าคีย์บอร์ดเปล่า ราวกับไม่ปรากฏบนมอนิเตอร์ให้ผ่านสายตาของคุณ Stellar7 เลย การไม่นำรายละเอียดเนื้อหาและประเด็นหลักมากล่าว แต่กลับยกเอาข้อความสรุปสั้นๆที่ทำให้คุณรู้สึกไม่พอใจมาจี้ มาติกันอย่างนี้ คล้ายอยากหาช่องโหว่ หาที่จับผิดกันมากกว่านะครับ ผมถามอย่างบัณฑิต คุณตอบอย่างบัณฑิตนะ 1) ถ้าเชื่อตามธรรมกาย แปลว่าพระไตรปิฎกเดิมเพี้ยนแน่ๆ อันนี้คุณ Stellar7 มีความเห็นอย่างไร? 2) เว็บไซท์พุทธศาสนาทั่วโลกกล่าวถึงการปฏิบัติและผลการปฏิบัติไว้ตรงกับพระไตรปิฎกที่มีในไทย ไม่มีที่ไหนพูดถึงแนวทางแบบธรรมกายเลย อันนี้แปลว่าธรรมกายกลุ่มเดียวใช่ไหมที่ถูกต้องที่สุดในโลกปัจจุบัน? 3) ตกลงนิพพานในความหมายของธรรมกาย ไม่ใช่การสิ้นทุกข์ใช่ไหม? ไม่ใช่การดับทุกข์อย่างสนิทใช่ไหม? ขอความกรุณาอย่าตอบอะไรเช่น "เพราะเรื่องวิชชาธรรมกายนั้นมีเรื่องราวที่ลึกลับซับซ้อนมาก ถ้าคุณอ่านละก็นะอาจจะงงสนิทและไม่เข้าใจอะไรได้เลยหากไม่ได้รับการแนะนำจากผู้ที่รู้จริงและมีพื้นฐานเพียงพอ" คำตอบชนิดไม่ต้องรับผิดชอบกับรายละเอียดแบบนี้แหละครับ ที่ใกล้จะทำให้เกิดสังฆเภทเข้าไปทุกที หากคนรู้จริงคือใครเช่นท่านการุณย์ ผมก็คงไม่ต้องแสวงหาอีกต่อไป เพราะอ่านหมดแล้ว... ไม่พบที่ตรงกับเค้าเดิมของพระไตรปิฎกแม้แต่นิดเดียว โดยคุณ : ดังตฤณ - [24 พ.ค. 2542 16:39:41] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 01:15:57 ]

ความคิดเห็นที่ 76 ขอเพิ่มเติมนิดนึงนะครับ ที่คุณ Stellar7 ตอบเรื่อง พระพุทธเจ้าต้องเดินฌานก่อนจึงดับขันธ์ปรินิพพานได้ โดยให้เหตุผลว่า "ในารเข้าถึงนิพพานนั้นจำเป็นต้องสลัดสิ่งร้อยรัดที่ทำให้ติดอยู่ในโลกออกไปให้ได้ก่อนจึงจะหลุดเข้ามาสู่พระนิพพานได้" ผมคิดว่าพระพุทธเจ้ารวมถึงพระอรหันต์ทั้งหลายไม่จำเป็นจะต้องตั้งจิตเจตนาโดยการเดินฌานให้จิตมีกำลังแล้วสลัดสิ่งร้อยรัดเพื่อดับขันธ์เข้าสู่นิพพานนะครับ ผมว่าเป็นการเข้าใจผิด เพราะ ตั้งแต่ระดับโสดาบันบุคคล สังโยชน์ต่างๆ ที่ขาดไปเป็นสมุเฉทปหานนั้น ขาดไปเป็นแบบอัตโนมัตินะครับ ไม่จำเป็นจะต้องตั้งจิตเพื่อให้เกิดเจตนาแล้วทำให้ขาดอีกต่อไป นอกจากนี้แล้ว เป็นการขาดแล้วขาดเลย ไม่กำเริบอีก ไม่จำเป็นจะต้องกำหนดจิตให้เป็นฌานอะไรเลย นี่ยังไม่ต้องกล่าวถึงระดับสูงขึ้นไป ซึ่งการละสังโยชน์เป็นไปในแนวนี้ทั้งนั้น โดยคุณ : ชอบธรรม - [25 พ.ค. 2542 10:07:23] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 01:16:37 ]

ความคิดเห็นที่ 77 ยังต้องมีเจตนา จะหลุดพ้นได้อย่างไร เพราะการก่อกรรมไม่หมดไป เพราะเจตนายังอยู่ พระอรหันต์ท่านพ้นไปจากการก่อกรรมแล้ว เพราะเจตนาไม่มีแล้ว เมื่อนิพพาน โดยคุณ : * - [25 พ.ค. 2542 10:59:41] จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 01:17:18 ]

ความคิดเห็นที่ 78 ยิ่งรู้จัก ยิ่งเคารพรักท่าน (หลวงพ่อวัดปากน้ำ)   http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y5101618/Y5101618.html จากคุณ : ebusiness - [ 9 ก.พ. 50 01:19:47 ]

ความคิดเห็นที่ 79 กระทู้ที่เซฟไว้มีเพียงเท่านี้ครับ ขอขอบคุณทุกท่านที่มีเจตนาดีในธรรมทาน  สาธุ ขอบคุณคุณ ebusiness สำหรับภาพประกอบให้พักใจพักสายตาด้วยครับ จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 9 ก.พ. 50 01:25:48 ]

ความคิดเห็นที่ 80 เฝ้ากระทู้นี้ตั้งแต่มี 4-5 คห. ไม่ทราบว่าโพสต์จบหรือยัง? ขอมาลงชื่อ กับเซพกระทู้ไว้กันไว้ก่อนครับ อิอิ : ) ง่วงแล้ว จากคุณ : ปล่อย - [ 9 ก.พ. 50 01:28:20 ]

ความคิดเห็นที่ 81 อ้าว!  จบพอดีแฮะ : ) จากคุณ : ปล่อย - [ 9 ก.พ. 50 01:29:25 ]

ความคิดเห็นที่ 82 ขึ้นชื่อว่าโทษแล้ว แม้เท่าปลายผม ปลายขน อย่าให้กระเซ็นถูก หากถูกเข้า จะเกิดความมัวหมอง เรื่องเซฟนี่สำคัญ สวัสดีครับ จากคุณ : ต้องระวังเข้าเซฟ (ebusiness) - [ 9 ก.พ. 50 01:33:17 ]

ความคิดเห็นที่ 83 ผมคิดว่าเป็นกระทู้ที่ดีมาก ของทุกอย่างก็เป็น dynamic เป็นอนิจจังทุกขังอนัตตา ท่านสันตินันท์ ก็บวชไปแล้ว เป็นพระอาจารย์ที่คนนับถือมาก คุณ ดังตฤณ ก็ออกหนังสือไปแล้วหลายเล่ม  รูปกาย  ไร้รูป ก็กลายเป็น จักรแก้วไปแล้ว บางคน ก็เปลี่ยนไป บ้างบางคนก็เหมือนเดิม อนิจจัง จริงๆ แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 50 08:07:31 จากคุณ : จักรแก้ว - [ 9 ก.พ. 50 07:29:03 ]

ความคิดเห็นที่ 84 มาเก็บทองในกระทู้ เตือนคนที่จะมาเก็บถ่านไฟนะครับว่าอย่ามาหยิบไปเลย จากคุณ : Pongkm (Pongkm) - [ 9 ก.พ. 50 09:44:04 ]

ความคิดเห็นที่ 85 อย่าลืม  การภาวนา แบบอานาปานสติ ละ ชื่อว่า เป็นมงกุฎของสมาธิ กล่าวคือ  สมาธิทุกอย่าง ต้องน้อมลงในอานาปานสติ จากคุณ : นะยะ - [ 9 ก.พ. 50 13:14:22 ]

ความคิดเห็นที่ 86 ตามมาอ่านครับ จากคุณ : nameonics - [ 9 ก.พ. 50 15:43:49 ]

ความคิดเห็นที่ 87 ตามมาเก็บด้วยคน .......... จากคุณ : Ritti Janson - [ 9 ก.พ. 50 15:53:15 ]

ความคิดเห็นที่ 88 ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณ ebusiness ถึงได้ขอแจมกระทู้นี้ แต่ดูเหมือนคุณจะทำให้กระทู้นี้ครบเครื่องในเรื่องนี้มากขึ้น นาน ๆ เจอแนวแจม ๆ แบบดี ๆ อย่างนี้ซะที ... ดีครับ จากคุณ : ฟ้าคำนวณ - [ 9 ก.พ. 50 16:04:55 ]

ความคิดเห็นที่ 89 แปดปีผ่านไป ไวราวกับหยาดน้ำค้างเหือดแห้งเมื่อยามสาย บางคนก็เปลี่ยนไป ในทางที่ก้าวหน้าขึ้น บางคนก็ย่ำอยู่กับที่ บางคนก็ดูเหมือนเดินถอยหลัง สุดท้าย...เรื่องราว...ว่างเปล่า...ในใจ สิ่งที่เจอ...สิ่งที่เห็น...ล้วนเป็นเพียง...มายาภาพ. จากคุณ : ปราณรัก - [ 9 ก.พ. 50 16:29:52 ]

ความคิดเห็นที่ 90     คุณ Pongkm  คห. ๘๔ ก้อแล้วแต่คนมองอ่ะครับ ว่า "วิชชาธรรมกาย" เป็นทอง  หรือ  เป็นถ่านไฟ ใครหยิบไป  แล้วคิดว่าเป็นทอง หรือถ่านไฟ  แต่มันคือสิ่งเดียวกัน ดังเช่น "พระพุทธศาสนา"  ยังแตกนิกายออกเป็น เถรวาท มหายาน เซน ฯลฯ สุดท้ายแผลงอย่างสุดลิ่มทิ่มประตู เป็น "วิชชาธรรมกาย" ทั้ง ๆ ที่มีรกรากเดียวกันมาจาก พระสัมมาสัมพุทธเจ้าสมณโคดม มันจะเป็นทองหรือเป็นถ่านไฟ ก็แล้วแต่ แต่มันคือ "วิชชาธรรมกาย"  ที่ไม่ใช่คำสอนของพระพุทธเจ้าสมณโคดม อย่างที่หลายท่านได้แสดงเหตุผลเอาไว้ แล้วผมก็หยิบมันไปไว้ที่ http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y4661041/Y4661041.html#729 และ http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y4679230/Y4679230.html#656 แล้ว แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 50 18:59:37 จากคุณ : ทวนทอง - [ 9 ก.พ. 50 18:57:58 ]

ความคิดเห็นที่ 91 อืม ยาวจริงๆ.. จากคุณ : ลมทะเลไม่เคยหลับ - [ 9 ก.พ. 50 22:11:36 ]

ความคิดเห็นที่ 92 เป็นเรื่องของผู้ไม่รู้วิชชาธรรมกาย ปฏิบัติก็ไม่ได้  แต่ บังอาจคิดว่าตนรู้     คิดว่าตนเข้าใจ     ไปวิจารณ์วิชชา ธรรมกาย  ให้ผู้ไม่รู้วิชชาธรรมกาย ปฏิบัติก็ไม่ได้ เหมือน กัน ก็เลยเข้าใจแบบเดียวกัน  แต่คิดว่าใช่ ยิ่งมีตัวหนังสือปริยัติไว้ตรวจสอบ ก็ยิ่งไปใหญ่ กู่ไม่กลับ เลยครับ ปรุงแต่งกันเพลิดเพลิน    ไปทางเดียว ไปแล้ว ไปลับ สนับสนุนความเชื่อตนมากไปอีก ถ้าจะให้ดีจริง คนที่วิจารณ์ต้องเข้าถึงพระธรรมกาย แล้ว ค่อยมาวิจารณ์ อย่างโน้น อย่างนี้ดีจะดีกว่าคิดเอาเองไหม? เพราะคิดยังไงก็ไม่ตรง เพราะคิดไม่ได้ มันเป็นเรื่องของ การปฏิบัติครับ เพราะคนปฏิบัติเท่านั้นที่รู้จริงเห็นจริง     แต่บางครั้งนำ มาบอกให้เข้าใจ ไม่ได้หรอกครับ ยังไงก็ไม่เข้าใจอยู่ดี เถียงก็ไม่จบ ยิ่งคนมาบอกยังไม่เข้าถึงพระธรรมกาย คน ฟังก็ยังไม่เข้าถึงพระธรรมกาย คงสนุกน่าดู เป็นพัน คคห. ก็ยังไม่ไปไหน ได้แต่อ้างโน้น อ้างนี่ ข้างคูๆ สอดแทรก ความคิดของตน   ดีขึ้นมาหน่อยไปเทียบพระธรรม เราไป เอาสิ่งที่ไม่รู้จริง ไปเทียบได้อย่างไร? เอาอะไรไปเทียบ ก็ ได้แต่ความคิดของตน หรือที่เขาบอกไปเทียบ แล้วก็ปรุงแต่ง เอาเอง เตลิดไปอีก เถียงกันไม่จบนอกจากจะเบื่อกันไป เองครับ แก้ไขเมื่อ 10 ก.พ. 50 00:38:30 แก้ไขเมื่อ 10 ก.พ. 50 00:36:19 จากคุณ : วรกร - [ 10 ก.พ. 50 00:35:42 ]

ความคิดเห็นที่ 93 แล้วคุณวรกรล่ะ ถึงวิชชาธรรมกายขั้นไหน ขนาดเรื่องธรรมดาของโลก คุณวรกรยังโกหก ไม่พ้นศีล 5 ไปได้เลย ยิ่งเจ้าสำนักของคุณวรกร คุณธัมมชโยนั่นก็ยิ่งแล้วใหญ่ ทั้งผิดศีลอทินนา อาบัติ ปาราชิก เห็นแล้วชักจะสงสัย ว่า วิชชาธรรมกาย สอนให้คนละเมิดศีล 5 หรือครับ? ทั้งลูกศิษย์ทั้งอาจารย์ถึงดีแต่ละเมิดศีล 5 กันไม่หวาดไม่ไหวกันถึงขนาดนี้ ??? จากคุณ : nameonics - [ 10 ก.พ. 50 02:38:31 ]

ความคิดเห็นที่ 94 ความเป็นจริงก็คือ ไม่ว่าจะ 8 ปีก่อนหรือว่าตอนนี้ก็ตาม ผู้ที่ศรัทธาในวิชชาธรรมกายก็เป็นผู้ที่มีศรัทธาจริตเป็นส่วนใหญ่ จะหาตัวผู้ที่ยืนยันว่าตัวเองสำเร็จวิชชานี้ศักคนก็หาแทบไม่ได้ มีแต่พวกที่เชื่อครูบาอาจารย์ตน แต่ตัวนั่นแหละที่ไม่เคยปฏิบัติได้เลย เมื่อมาถกเถียงกับผู้ปฏิบัติจริงซึ่งยืนยันผลการปฏิบัติตนว่าตรงกันกับพระปริยัติก็ไม่สำเร็จ จึงโทษว่าผู้อื่นไปโดยไม่มีหลักฐานใดๆ เป็นเช่นนี้เสมอมาและเสมอไป จากคุณ : หลังเขา - [ 10 ก.พ. 50 11:28:13 ]

ความคิดเห็นที่ 95 คุณวรกร  คคห.92 [๑๑๔] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ภิกษุในธรรมวินัยนี้ พึงกล่าวอย่างนี้ว่า สงฆ์พร้อมทั้งพระเถระ พร้อมทั้งปาโมกข์ อยู่ในอาวาสโน้น ข้าพเจ้าได้ฟังมา ได้รับมาเฉพาะหน้าสงฆ์นั้นว่า นี้เป็นธรรม นี้เป็นวินัย นี้เป็นคำสั่งสอนของพระศาสดา ดังนี้ พวกเธอไม่พึงชื่นชมไม่พึงคัดค้านคำกล่าวของภิกษุนั้น ครั้นแล้ว พึงเรียนบทและพยัญชนะเหล่านั้นให้ดี แล้วสอบสวนในพระสูตร เทียบเคียงในพระวินัย ถ้าเมื่อสอบสวนในพระสูตร เทียบเคียงในพระวินัย ลงในพระสูตรไม่ได้ ลงในพระวินัยไม่ได้ พึงถึงความตกลงในข้อนี้ว่า นี้มิใช่คำสั่งสอนของพระผู้มีพระภาคแน่นอน และภิกษุสงฆ์นั้นจำมาผิดแล้ว ดังนั้น พวกเธอพึงทิ้งคำกล่าวนั้นเสีย ถ้าเมื่อสอบสวนในพระสูตร เทียบเคียงในพระวินัย ลงในพระสูตรได้ เทียบเคียงในพระวินัยได้ พึงถึงความตกลงในข้อนี้ว่า นี้เป็นคำสั่งสอนของพระผู้มีพระภาคแน่นอน และภิกษุสงฆ์นั้นจำมาถูกต้องแล้ว ดูกรภิกษุทั้งหลาย พวกเธอพึงทรงจำมหาประเทศข้อที่สองนี้ไว้ ฯ พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๐ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒ ทีฆนิกาย มหาวรรค ๓. มหาปรินิพพานสูตร (๑๖) http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=10&A=1888&Z=3915&pagebreak=0 จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 10 ก.พ. 50 12:52:04 ]

ความคิดเห็นที่ 96 [๕๒๓] ครั้งนั้น พระมหาปชาบดีโคตมี เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาค ถวายบังคม ได้ยืน ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง แล้วกราบทูลว่า ขอประทานพระวโรกาส พระพุทธเจ้าข้า ขอพระผู้มีพระภาคโปรดแสดงธรรมโดยย่อ ที่หม่อมฉันฟังธรรมของพระผู้มีพระภาคแล้ว เป็นผู้เดียวจะพึงหลีกออก ไม่ประมาท มีความเพียร มีตนส่งไปอยู่ พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ดูกรโคตมี เธอพึงรู้ธรรมเหล่าใดว่า ธรรมเหล่านี้ เป็นไปเพื่อความกำหนัด ไม่ใช่เพื่อคลายความกำหนัด เป็นไปเพื่อความประกอบ ไม่ใช่เพื่อความพราก เป็นไปเพื่อความสะสม ไม่ใช่เพื่อความไม่สะสม เป็นไปเพื่อความมักมาก ไม่ใช่เพื่อความมักน้อย เป็นไปเพื่อความไม่สันโดษ ไม่ใช่เพื่อความสันโดษ เป็นไปเพื่อความคลุกคลีด้วยหมู่ ไม่ใช่เพื่อความสงัด เป็นไปเพื่อความเกียจคร้าน ไม่ใช่เพื่อปรารภความเพียร เป็นไปเพื่อความเลี้ยงยาก ไม่ใช่เพื่อความเลี้ยงง่าย ดูกรโคตมี เธอพึงทรงจำธรรมเหล่านั้นไว้โดยส่วนเดียวว่า นั่นไม่ใช่ธรรม นั่นไม่ใช่วินัย นั่นไม่ใช่สัตถุศาสน์ ดูกรโคตมี อนึ่ง เธอพึงรู้ธรรมเหล่าใดว่า ธรรมเหล่านี้เป็นไปเพื่อความคลายกำหนัด ไม่ใช่เพื่อมีความกำหนัด เป็นไปเพื่อความพราก ไม่ใช่เพื่อความประกอบ เป็นไปเพื่อความไม่สะสม ไม่ใช่เพื่อความสะสม เป็นไปเพื่อความมักน้อย ไม่ใช่เพื่อความมักมาก เป็นไปเพื่อความสันโดษ ไม่ใช่เพื่อความไม่สันโดษ เป็นไปเพื่อความสงัด ไม่ใช่เพื่อความคลุกคลีด้วยหมู่ เป็นไปเพื่อปรารภความเพียร ไม่ใช่เพื่อความเกียจคร้าน เป็นไปเพื่อความเลี้ยงง่าย ไม่ใช่เพื่อความเลี้ยงยาก ดูกรโคตมี เธอพึงทรงจำธรรมเหล่านั้นไว้โดยส่วนเดียวว่า นั่นเป็นธรรม นั่นเป็นวินัย นั่นเป็นสัตถุศาสน์ ฯ พระไตรปิฎก เล่มที่ ๗ พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๗ จุลวรรค ภาค ๒ พุทธานุญาตให้อุปสมบทภิกษุณี http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=7&A=6272&Z=6348&pagebreak=0 จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 10 ก.พ. 50 13:01:55 ]

ความคิดเห็นที่ 97 คนผี  ขอบคุณครับ ที่ยกมาเคยเห็นแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นอย่าง เอาอะไรไปเทียบครับ ที่เป็นอย่างนั้น มันอย่างไงครับ คุณรู้อะไรครับ จากคุณ : วรกร - [ 11 ก.พ. 50 00:31:02 ]

ความคิดเห็นที่ 98 ขอแนะนำ เอาแนวทางที่ถูกของตน ปฏิบัติให้ได้ มาแจงรายละเอียด ตามความเข้าใจ ห้ามไปลอก เขามา ผมอ่านผมรู้ว่าเป็นอย่างไรครับ ลองดู อย่าไปทำอะไรเกินตัวเลยครับ อวดรู้ไปหมด อวด เก่งทุกเรื่อง เห็นแล้วอยากเอาใจช่วย เอ็งเอาตัวให้ รอดก่อนเถอะ เห็นทำบาปอยู่ ปฏิบัติก็ไม่ได้ เห็นแต่ ยกตนข่มท่าน พระก็ไม่เว้น ไม่รู้ปฏิบัติอะไร อนาถ ใจเหลือเกินครับ อวดรู้ไปหมด มดตัวไหนง่วงนอนรู้ไหม? เรื่องของตัวเอง รู้หรือไม่? ดีชั่วอย่างไร? ลองไปพิจารณาตนเอง ธรรมะ จะได้ก้าวหน้าครับ จากคุณ : วรกร - [ 11 ก.พ. 50 00:46:32 ]

ความคิดเห็นที่ 99 คุณวรกร สงบสติอารมณ์หน่อยครับ พูดแทบไม่เป็นภาษามนุษย์แล้ว ดูคคห. 97 ซิน่ะ เอ...  แล้วผมมีคุยโวโอ้อวดอะไรตรงไหนล่ะเนี่ย? ลากขึ้นลากลงดูหลายตลบก็ไม่ยักกะมีซักกะนิด คุณเองซะอีกที่แนะนำอยู่แหม็บๆ ให้ผมเอาเรื่องปฏิบัติมาคุยโม้ซะบ้าง แต่ลงท้ายกลับมาหาว่าผมอวดรู้อวดเก่ง  เอ๊อแน่ะ  55 จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 11 ก.พ. 50 04:25:37 ]

ความคิดเห็นที่ 100 คนผี ที่ทำอยู่นี่ไม่ได้เรื่องจริงๆ ทำเป็นอวดฉลาด แต่โง่ เสียจริงเพราะทำบาป ผมมีสติอยู่แล้ว เพราะไม่ทำบาป ว่าร้ายผู้อื่น ให้เป็นบาปติดตัว     เราเห็นแต่ตนดี ถึงได้ เป็นแบบนี้ ทำชั่วเป็นประจำ แต่ไม่รู้ตัว ยกธรรมะมาให้คนอื่นปฏิบัติ ไหนละธรรมะในส่วนที่ตน ต้องปฏิบัติ เห็นไม่ได้สักอย่าง  อวดเก่ง อวดรู้  แต่ตน ทำอะไรไม่รู้ น่าอายจริงๆ มดง่วงนอนรู้ไหม? ถามเพื่อ ให้ชั่งใจ ว่ารู้อะไร รู้จริงหรือไม่ ได้เรื่องหรือเปล่า? ไม่ได้ความจริงๆ จากคุณ : วรกร - [ 11 ก.พ. 50 08:21:11 ]

ความคิดเห็นที่ 101 _/\_ กราบ  กราบ กราบ หลวงพ่อวัดปากน้ำค่ะ _/\_ จากคุณ : นังเฒ่าไม้เท้าทองคำ - [ 11 ก.พ. 50 09:48:59 ]

ความคิดเห็นที่ 102 คุณวรกร ผมว่าร้ายผู้อื่น? กวาดตาดูทั้งกระทู้อีกแปดตลบ ผมเห็นมีแต่คุณเองนั่นแหละ ที่ว่าผมฉอดๆๆ อยู่ฝ่ายเดียว แถมสู่รู้ว่าผู้อื่นปฏิบัติธรรมไม่ได้ซะอีกแน่ะ นี่มิเท่ากับอวดตนว่ามีเจโตปริยญาณหรอกรึ? ผมบอกตั้งแต่หัวกระทู้แล้ว ว่ากระทู้นี้ผมมองเชิงวิชาการ ไม่ได้คิดโจมตีอะไรใคร แล้วผมว่าผมก็ยังไม่ได้โจมตีอะไรใครเลยซักคำนะ คุณวรกรเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่าครับ? ช่วยยกมาให้ดูทีสิ  ว่าผมว่าร้ายใครบ้างในกระทู้นี้ ผมจะได้ชี้แจงให้เข้าใจเสียให้ถูกต้อง จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 11 ก.พ. 50 11:53:25 ]

ความคิดเห็นที่ 103 ขอเรียนแก้ไขข้อมูลคุณ : สันตินันท์ - [24 พ.ค. 2542 09:15:28] ความเห็นที่ ๖๖        ที่ว่า  @@ “อย่างการเดินวิชชาปราบมารนั้น ทำมาตั้งแต่สมัยหลวงพ่อวัดปากน้ำแล้วท่านเรียกโรงทำวิชชาว่า "โรงงาน" (คุณยายจันทร์ก็ประจำอยู่ที่นี่) พอสิ้นหลวงพ่อวัดปากน้ำ งานทำวิชชาก็ขาดช่วงไปช่วงหนึ่งเหลือแต่การสอนวิชชาธรรมกาย” @@  ขอบอกว่า  ว่าข้อมูลนี้ไม่ถูกต้อง                  ขอเรียนว่า        @@***ว่าวิชชาปราบมารนั้นไม่เคยขาดไปการวัดปากน้ำ    ยังมีต่อเนื่องมาถึงปัจจุบันและต่อไปในอนาคต***@@             คุณครูญาณีท่านได้บอกวิชาจนสิ้นอายุไข  ต่อมาคุณครูรัมภา  โพธิ์คำฉายได้รับหน้าที่บอกวิชาปราบมารในโรงงานต่อมาจนถึงปัจจุบัน       ดังนั้นศิษย์วิชชาธรรมทกายทุกคนควรจะได้รู้จักบุคคลที่หลวงพ่อแต่งตั้งให้เป็นหัวหน้าโรงงานคนแรก คือคุณครูญาณี  ศิริโวหาร      ประวัติคุณครูญาณีมีดังนี้              คุณครูแม่ชี ญาณี  ศิริโวหาร  ท่านเกิดเมื่อวันที่  ๖  มิถุนายน  พ.ศ. ๒๔๕๙  ปีมะโรง  ที่ตำบลโสธร  อำเภอเมือง  จังหวัดฉะเชิงเทรา  เป็นธิดานายจ้อย  นางเขียม  ศิริโวหาร   มีพี่น้องร่วมบิดามารดา  ๔ คน ท่านเป็นคนที่ ๓     เดิมคุณครูชื่อสงวน  ต่อมาได้ขอให้หลวงพ่อตั้งชื่อให้ใหม่   หลังจากหลวงพ่อได้ตรวจธาตุธรรมคุณครูแล้ว    ท่านทราบว่าคุณครูเป็นบุคคลที่มีญาณดีเยี่ยม   ท่านจึงตั้งชื่อให้ใหม่ว่า   “ญาณี”  ที่ตรงกับบุคลิกอุปนิสัยใจคอของคุณครู       คุณครูเข้ามาอยู่วัดปากน้ำ   โดยคุณยายทิพย์ได้พาคุณครูไปกราบหลวงพ่อและแจ้งความประสงค์จะขอบวชชี เมื่อวันที่  ๖ พฤศจิกายน   ๒๔๗๗   คุณครูบวชชีด้วยความศรัทธา          ดังนั้นเมื่อคุณครูได้บรรลุวิชชาธรรมกายแล้ว    ก็ยิ่งใช้ความพยายามปฏิบัติหนักขึ้นไม่ท้อถอย ยิ่งปฏิบัติยิ่งแจ่มแจ้ง  และได้รับรสธรรมะทราบซึ้งในจิตใจ         เมื่อคุณครูบวชได้ ๕ พรรษา  หลวงพ่อเริ่มให้เป็นครูสอนธรรมแก่แม่ชี     และผู้มาปฏิบัติธรรมในวัดปากน้ำเป็นประจำตั้งแต่นั้นมา           ใครมีทุกข์ทางใจมาหา   ก็ช่วยบำบัดทุกข์ด้วยการปฏิบัติธรรม  ใครมีโรคภัยไข้เจ็บก็นั่งสมาธิรักษาโรคด้วยวิชชาธรรมกาย  (คุณครูได้รับคำยกย่องว่าเก่งมากจากคุณครูแม่ชีรัมภาและคุณครูแม่ชีทวีพร)     คุณครูมีพรสวรรค์ อย่างหนึ่ง     คือค้นคว้าธรรมหาเหตุผลในวิชชาธรรมกายได้อย่างละเอียดถี่ถ้วน   จนเป็นที่เชื่อถือ และไว้วางใจของหลวงพ่อมาก         วัดปากน้ำมีสถานที่ซึ่งจัดไว้ปฏิบัติธรรมอย่างจริงจังตลอด ๒๔  ชั่วโมง  ปฏิบัติติดต่อกันโดยมิให้ขาด  ที่เรียกว่าโรงงาน  ซึ่งบุคคลภายนอกไม่เข้าใจ ฟังดูแล้วพากันวิจารณ์ไปในแง่ต่าง  ๆ  ดีบ้างไม่ดีบ้าง   แท้จริงแล้วก็คือเป็นสถานที่ปฏิบัติกรรมฐานวิชชาธรรมกาย ตลอด ๒๔ ชั่วโมง  ของผู้ได้ธรรมกายแล้ว    [ หลวงพ่อได้จัดตั้งโรงงานค้นคว้าวิปัสสนานี้ขึ้นเมื่อปี พ.ศ.  ๒๔๗๐ (โสภณ,  ๒๕๐๘, หน้า ๑๕ ) ]          รวมกันเป็นจำนวนร้อยมาปฏิบัติพร้อมกัน    แล้วให้ค้นเข้าไปในธรรมปฏิบัติ    ที่เป็นหลักวิชชาของหลวงพ่อ  แล้วท่านจะถามว่าพบอะไรบ้าง      เรื่องนี้ก็แล้วแต่บุญบารมีหรือญาณของแต่ละคน       ใครได้ญาณละเอียดก็ค้นวิชชาลึกซึ้งให้หลวงพ่อ    ใครทำผิดทำถูกใครหยาบละเอียดนั้นหลวงพ่อรู้ตลอด     เพราะท่านคุมดูการปฏิบัติตลอดเวลา          พอ  ๔ โมงเย็น   หลวงพ่อจะให้พวกได้ธรรมกายทั้งหมด    นั่งเข้าที่พร้อมกันแล้วท่านจะสอนวิชชาธรรมกายที่ท่านพบเองประ มาณ  ๑๕ นาที    ทุกวันมิได้ขาด     เสร็จจากสอนแล้วท่านจะให้พัก          แต่จะสั่งให้ลูกศิษย์ที่มีธรรมละเอียดแล้วบอกวิชชากับคณะธรรมกายในโรงงาน             หลังจากหลวงพ่อมรณภาพ     ได้มีการต่อเครื่องกระจายเสียงตามสายจากโรงงานมายังชั้นล่างของตึกบวรเทพมุนี   เพราะฉะนั้นเวลาบ่าย ๔ โมงเย็น           คุณครูญาณีจะบอกวิชชาให้ทั้งกับคณะธรรมกายในโรงงาน    และคณะธรรมกายที่ชั้นล่างของตึกบวรเทพมุนีด้วย     เพื่อให้พระและอุบาสกทำวิชชาตามไปด้วย   เพื่อให้ปฏิบัติติดต่อกันไป  มิได้ขาดตลอด  ๒๔  ชั่วโมง          ผู้ที่ได้รับคัดเลือกให้เป็นหัวหน้าเวรโรงาน มี ๖ ท่านคือ ๑.คุณยายแม่ชีปุก    มุ้ยประเสริฐ       ๒.คุณครูละมัย     ชูวงศ์วุฒิ        ๓. คุณครูแม่ชีญาณี  ศิริโวหาร   ๔.คุณครูตรีธา  เนียมขำ      ๕.คุณครูฉลวย   สมบัติสุข    ๖. คุณยายแม่ชีถนอม  อาสไวย์          ซึ่งคุณครูเป็นหนึ่งในจำนวนนั้น ด้วยคุณครูได้ค้นธรรมะละเอียด  มีเหตุผลไม่ผิดพลาด         ต่อมาหลวงพ่อได้แต่งตั้งให้คุณครูญาณีเป็นหัวหน้าฝ่ายอุบาสิกา ควบคุมการศึกษาค้นคว้าวิชชาธรรมกายที่อยู่ในโรงงาน’ [พระธรรมปัญญาบดี(ช่วง วรปุญโญ)...,๒๕๓๕,หน้า๖๙]       เพราะฉะนั้นหน้าที่ที่คุณครูได้รับจนกระทั่งเสียชีวิตคือ เป็นหัวหน้าโรงงาน  เป็นครูสอนวิชชาธรรมกายแก่แม่ชีและผู้มาปฏิบัติใหม่ ที่หอเจริญวิปัสสนาแพทย์พงษาวิสุทธาธิบดี  ประหยัด วรณี  สุนทรเวช             ขึ้นชื่อว่าคุณครูญาณีในวัดปากน้ำแล้วใคร  ๆ  ก็รู้จัก        ในสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง     ท่านเป็นผู้หนึ่งที่หลวงพ่อมอบหมายให้ทำวิชชาป้องกันประเทศ และป้องกันลูกระเบิดไม่ให้ตกลงในบริเวณวัดปากน้ำและประตูน้ำภาษีเจริญ (ญาณีอนุสรณ์,   ๒๕๒๐,  หน้า ก-ฎ)            คุณครูเป็นผู้เริ่มก่อตั้งสถาบันแม่ชีไทย    ร่วมกับแม่ชีหัวหน้าสำนักทั่วประเทศ  และเมื่อวันที่ ๒๘  สิงหาคม   ๒๕๑๒   คุณครูได้รับเลือกให้เป็นประธานแม่ชีไทยคนแรกและได้รับเลือกติดต่อกัน ๓ สมัย  จวบจนวาระสุดท้ายของชีวิต     คุณครูแม่ชีญาณีถึงแก่กรรมเมื่อวันที่ ๖  ธันวาคม  ๒๕๑๘ (ญาณีอนุสรณ์,   ๒๕๒๐,  หน้าค-ฆ)   สิริอายุได้ ๕๕ปี ๖ เดือน แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 50 20:44:57 แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 50 20:17:02 แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 50 20:14:52 จากคุณ : CALAVERITE - [ 11 ก.พ. 50 20:07:43 ]

ความคิดเห็นที่ 104 ผมเห็นทู้ของคุณ Sea Ghost Man แล้วทำให้นึกขึ้นมาได้ว่าธรรมมะคงแบ่งเป็นหลายขั้น แล้วแต่ว่าใครเหมาะกับอะไรน่ะครับ............... จากคุณ : ไม่สูบไม่ดื่ม - [ 11 ก.พ. 50 20:50:20 ]

ความคิดเห็นที่ 105 น่าจะเข้ากันได้กับเรื่องธรรมะในพระพุทธศาสนาว่าใครเหมาะกับอะไร จากคุณ : ไม่สูบไม่ดื่ม - [ 11 ก.พ. 50 20:51:07 ]

ความคิดเห็นที่ 106 เอ่อ... คห.104,105 ไม่ใช่ประเด็นกระทู้ที่เขาถกกันซะหน่อย... จากคุณ : ปล่อย - [ 11 ก.พ. 50 23:14:51 ]

ความคิดเห็นที่ 107 กระทู้ยาว แต่เห็นชื่อคุณดังตฤณ แว็บๆ เดี๋ยวเข้ามาอ่านค่ะ จากคุณ : แมวเก้าแต้ม - [ 12 ก.พ. 50 14:59:02 ]

ความคิดเห็นที่ 108 คคห.106 โมฆะสตรี นิพพานไม่รู้จักเต็มด้วยพระอรหันต์ มีพระพุทธพจน์อีกแห่งหนึ่ง ที่แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่า พระอรหันต์ดับขันธ์แล้ว มิได้สูญหายไปเลย เหมือนทัศนะของ พวกถือนิพพาน แบบจิตวิทยา แต่ได้บรรลุถึง หรือเข้าถึง นิพพานธาตุ ชนิดที่เรียกว่า อนุปาทิเสสนิพพาน ที่มีอยู่จริงในเอกภพ พระพุทธองค์ตรัสไว้ในคัมภีร์อุทานแห่งขุททกนิกาย (25/118(5)/157) ว่า เสยฺยถาปิ ภิกฺขเว ยา จ โลเก สวนติโย มหาสมุทฺทํ อปฺเปนฺติ ฯ ยา จ อนฺตลิขา ธารา ปตนฺติ น เตน มหาสมุทฺทสฺส อูนตฺตํ วา ปูรตฺตํ วา ปญฺญายติ เอวเมว โข ภิกฺขเว พหูปิ ภิกฺขู อนุปาทิเสสาย นิพฺพานธาตุยา ปรินิพฺพานยนฺติ น เตน นิพฺพานธาตุยา อูนตฺตํ วา ปูรตฺตํ วา ปญฺญายติ ฯ แปลว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย แม่น้ำทั้งหลาย ในโลกและสายน้ำจากห้วงเวหา ย่อมหลั่งไหลสู่มหาสมุทร แต่มหาสมุทร ก็ไม่ปรากฏว่า มีความพร่อง หรือความเต็มเพราะเหตุนั้น ฉันใด แม้ภิกษุทั้งหลายจะปรินิพพาน ด้วยอนุปาทิเสสนิพพานธาตุ นิพพานธาตุก็มิได้พร่องหรือเต็มด้วยเหตุนั้นฉันนั้น จากคุณ : นังเฒ่าไม้เท้าทองคำ - [ 12 ก.พ. 50 15:00:17 ]

ความคิดเห็นที่ 109 พระพุทธพจน์บทนี้ แสดงให้เห็นชัดเจนว่า นิพพานในฐานะเป็นแดนอายตนะอันหนึ่ง มีอยู่จริง เปรียบเหมือนมหาสมุทรมีอยู่จริง และแสดงให้เห็นต่อไปว่า พระอรหันต์ดับขันธ์แล้ว มิได้สูญหายไปเลย แต่ยังไปมีความสัมพันธ์ ความเกี่ยวพัน ความต่อเนื่อง หรือการต่อเชื่อม แบบใดแบบหนึ่งกับนิพพานนั้น แบบเดียว กับสายน้ำทั้งหลายในโลก มีความต่อเชื่อมกับมหาสมุทร ลักษณะของการต่อเชื่อม ชวนให้คิดว่า นิพพานอยู่นิ่งๆ พระอรหันต์ทั้งหลาย เคลื่อนไหวไปหา หรือ เข้าสู่ หรือบรรลุถึง แบบเดียวกับสายน้ำทั้งหลาย เป็นฝ่ายเคลื่อนไหว เข้าสู่มหาสมุทร ในพระพุทธพจน์บทนี้ มีการพูดถึงการที่พระนิพพาน ไม่รู้จักตื้นเต็ม หรือพร่อง แสดงให้เห็นว่า นิพพานนั้นยิ่งใหญ่เหมือนมหาสมุทร สามารถรับพระอรหันต์ได้ไม่จำกัด จากคุณ : นังเฒ่าไม้เท้าทองคำ - [ 12 ก.พ. 50 15:01:59 ]

ความคิดเห็นที่ 110 ดังตฤณ ทำพระธรรมให้ตื้น จากคุณ : นังเฒ่าไม้เท้าทองคำ - [ 12 ก.พ. 50 15:07:05 ]

ความคิดเห็นที่ 111 โดย ศาสตราจารย์ แสง จันทร์งาม อดีตคณบดีคณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ จากคุณ : นังเฒ่าไม้เท้าทองคำ - [ 12 ก.พ. 50 15:14:44 ]

ความคิดเห็นที่ 112 อย่าเป็นพวก เด็กเลี้ยงแกะ สอนหนังสือ พระสังฆราช เลยค่ะ http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y5129851/Y5129851.html#13 จากคุณ : นังเฒ่าไม้เท้าทองคำ - [ 12 ก.พ. 50 15:18:21 ]

ความคิดเห็นที่ 113 ผมมองในเชิงวิชาการนะครับ  ไม่ได้คิดจะโจมตีอะไรใคร ถกกันยาวพอสมควร  ถ้าปะไม่หมดไว้มาต่อจนจบครับ จากคุณ : Sea Ghost Man  - จขกท เจตนาร้ายอยู่ชัด ๆ โกหกแม้กระทั่งตัวเอง แล้วยังมาโกหกต่อในกระทู้อีก จากคุณ : นังเฒ่าไม้เท้าทองคำ - [ 12 ก.พ. 50 15:40:50 ]

ความคิดเห็นที่ 114 กระทู้นี้ น่าสนใจดีจริงๆหนอ ขอเข้ามา "mark" ไว้ก่อน แล้วจะมาไล่อ่านรายละเอียดภายหลัง จากคุณ : อืม (DUSITA) - [ 12 ก.พ. 50 15:55:47 ]

ความคิดเห็นที่ 115 โอ้ คุณดังตฤณ อธิบาย สติปัฏฐาน 4 ได้ดีจริงๆ เข้าใจง่ายดีค่ะ ขอก็อปไปให้คนอื่นอ่านบ้างนะคะ ยังอ่านถึงแค่ตรงนี้อยู่ แต่ดูเป็นกระทู้ที่ดีมาก ขอบคุณ คุณSea Ghost Man มากค่ะ เดี๋ยวกลับมาอ่านอีก จากคุณ : แมวเก้าแต้ม - [ 12 ก.พ. 50 17:31:14 ]

ความคิดเห็นที่ 116 เป็นกระทู้ที่ไม่น่าเชื่อถือเลยนะครับ  เพราะมีหลายข้อความที่เจ้าของกระทู้ยกมา  เป็นความเห็นส่วนตัว  เป็นการตีความเข้าข้างตนเอง  โดยไม่รู้ที่มาที่ไปที่ถูกต้องจริงๆ เลย  แม้แต่ความรู้วิชารรมกายคนเหล่านั้นก็ไม่รู้จริง  แต่ใส่สีตีไข่  กลับผิดเป็นถูก กลับขาวเป็นดำได้อย่างหน้าละลายใจเป็นอย่างยิ่ง เป็นการกล่าวบิดเบือนหลายเรื่อง  น่าเสียดายที่เจ้าของกระทู้หูเบา  แล้วก็คิดแต่จะสร้างความแตกแยกในสังคม  จึงนำของเก่าที่เป็นเรื่องไม่สมควรมาลงอีกครั้ง   เรื่องทั้งหมดนั้น  เป็นการพยายามทำความถูกต้องของวิชชาธรมกายให้คนอื่นที่ไม่รู้เข้าใจผิดเพี้ยนไปใหญ่ น่าละอายใจมากๆ สำหรับทุกคนที่เกี่ยวข้องกับการกระทำครั้งนี้ จากคุณ : +_+ - [ 12 ก.พ. 50 20:09:30 ]

ความคิดเห็นที่ 117 ทำไมไม่เข้าไปอ่านความรู้วิชชาธรรมกาย  จากตำรารที่ถูกต้องเสียก่อน  จะมานั่งเชื่อหรือหูเบากับคนที่จ้องหาเรื่องทำลายกันเองทำไม เรื่องนี้ผมพอทราบมาว่า  คนกลุ่มนี้มีเบื้องหลัง  จับกลุ้มกันคิดจะทำลายวัดพระธรรมกายในขณะนั้น  แต่เลวร้ายกว่านั้นคือต้องการทำลายให้ถึงรากถึงโคน  จึงขุดคุ้ยเรื่องต่างๆ ในทุกสาย  รวมถึงหลวงพ่อสดด้วยมาใส่ความให้ร้ายเสียใหม่  เพราะช่วงนั้นกระแสเรื่องนี้แรงมาก  คนเหล่านี้น่าจะหวังสร้างชื่อเสียงในช่วงนี้ด้วย เป็นเรื่องน่ารังเยจตรงที่  สิ่งที่กล่าวไม่ตรงกับความจริง  หลายเรื่องบิดเบือนเป็นการให้ร้ายไปเลยทีเดียว จากคุณ : +_+ - [ 12 ก.พ. 50 20:13:47 ]

ความคิดเห็นที่ 118 คุณเจ้าของกระทู้ของขึ้นหรือครับ   ถึงได้ขุดเรื่องหลอกลวงบิดเบือนใส่ร้ายมาลงที่นี่อีก  ถ้าเรายังมีพฤติกรรมแบบนี้  ความสงบ  ความสมานฉันท์  ความสามัคคีจะมีได้หรือ ในแผ่นดินชาวพุทธแห่งนี้ จากคุณ : +_+ - [ 12 ก.พ. 50 20:21:11 ]

ความคิดเห็นที่ 119 ถ้าจะให้แก้ความเห็นบิดเบือนกันเรื่องต่อเรื่องในกระทู้นี้  ก็คงจะจบยาก  กระทู้ก็จะบานปลายไปกันใหญ่   อันที่จริงแก้ข้อความใส่ร้ายได้ทุกเรื่อง  เป็นการบิดเบือนความจริงทั้งสิ้น  แต่ต้องแยกประเด็นกันไป  เพราะบางอย่างเอาข้อมูลที่มีอยู่จริงมากล่าวหา  แล้วใส่ความคิดใส่สีตีไข่เสริมเข้าไป  นั่นเป็นเพราะกลุ่นคนเหล่านี้ก็ไม่เข้าใจวิชชาธรรมกายจริงๆ ถึงจะอ้างต่างๆ นานา  แต่ไม่เข้าใจถึงเหตุผลจริงๆ ใดๆ เลย น่าเบื่อที่เจ้าของกระทู้ สร้างกระแสร้อนๆ ในบอร์ดแห่งนี้อีกแล้ว นี่ก็เพราะอคติที่มีอยู่ในใจ  ความอาฆาตมาดร้ายลึกๆ ที่มีอยู่  หรือจะอะไรก็ตาม  เรื่องแบบนี้น่าจะยุติกันเสียทีได้แล้ว สถานการณ์ที่ต้องการความสงบ  แต่เราก็มักจะหาโอกาสสร้างความปั่นป่วนให้เกิดขึ้นกันเนืองๆ ชาวพุทธทะเลาะกันเอง  สนิมกัดเนื้อเหล็กฉันใด  แล้วความแตกแยกก็เกิด  ความวุ่นวายก็ตามมา  ไม่จบไม่สิ้น  เพราะคนที่ทำอะไรขอแต่ให้สะใจไว้ก่อนแค่คนเดียว  สร้างความฉิ..หา..ให้บ้านเมืองและสังคมมานักต่อนักแล้ว จากคุณ : +_+ - [ 12 ก.พ. 50 20:31:36 ]

ความคิดเห็นที่ 120 #116 - #119 คุณเป็นธรรมกายเหรอคะ มีอะไรจะชี้แจงก็เชิญสิคะ จะเปิดกระทู้ใหม่ก็ตามสบาย ถ้าว่างจะตามไปอ่าน จากคุณ : แมวเก้าแต้ม - [ 12 ก.พ. 50 20:41:20 ]

ความคิดเห็นที่ 121 อีกประการหนึ่ง เมื่อสัมปชานบุคคลปรินิพพานด้วยอนุปาทิเสสนิพพานธาตุ ความเป็นไปแห่งจักษุนี้ย่อมหมดสิ้นไป และความเป็นไปแห่งจักษุอื่นก็ไม่เกิดขึ้น ความเป็นไปแห่งหูนี้ย่อมหมดสิ้นไป และความเป็นไปแห่งหูุอื่นก็ไม่เกิดขึ้น ความเป็นไปแห่งจมูกนี้ย่อมหมดสิ้นไป และความเป็นไปแห่งจมูกอื่นก็ไม่เกิดขึ้น ความเป็นไปแห่งลิ้นนี้ย่อมหมดสิ้นไป และความเป็นไปแห่งลิ้นอื่นก็ไม่เกิดขึ้น ความเป็นไปแห่งกายนี้ย่อมหมดสิ้นไป และความเป็นไปแห่งกายอื่นก็ไม่เกิดขึ้น ความเป็นไปแห่งใจนี้ย่อมหมดสิ้นไป และความเป็นไปแห่งใจอื่นก็ไม่เกิดขึ้น นี้ความครอบงำความเป็นไปแห่งสัมปชานบุคคล สูญมีประโยชน์อย่างยิ่งกว่าความสูญทั้งปวง ฉะนี้แล ฯ อ้างอิง http://www.84000.org/tipitaka/read/?31/633-658 แก้ไขเมื่อ 12 ก.พ. 50 21:58:36 จากคุณ : : ) ... (ปล่อย) - [ 12 ก.พ. 50 21:48:34 ]

ความคิดเห็นที่ 122 สัจจะ ๔ มีการแทงตลอดด้วยญาณเดียวด้วยความเป็นอนัตตา ด้วยอาการ ๔ คือ สภาพที่ทนได้ยากแห่งทุกข์ เป็นสภาพมิใช่ตัวตน ๑ สภาพเป็นเหตุเกิดแห่งสมุทัย เป็นสภาพมิใช่ตัวตน ๑ สภาพดับแห่งนิโรธ เป็นสภาพมิใช่ตัวตน ๑ สภาพเป็นทางแห่งมรรค เป็นสภาพมิใช่ตัวตน ๑ สัจจะ ๔ ท่านสงเคราะห์เป็นหนึ่ง ด้วยความเป็นอนัตตา ด้วยอาการ ๔ นี้ สัจจะใดท่านสงเคราะห์เป็นหนึ่ง สัจจะนั้นเป็นหนึ่ง บุคคลย่อมแทงตลอดสัจจะหนึ่งด้วยญาณเดียว เพราะเหตุนั้น สัจจะ ๔ จึงมีการแทงตลอดด้วยญาณเดียว ฯ อ้างอิง http://84000.org/tipitaka/read/?31/546 จากคุณ : ปล่อย - [ 12 ก.พ. 50 21:55:16 ]

ความคิดเห็นที่ 123 อ่านจบแล้ว เป็นกระทู้ที่ดีมากจริงๆ โหวตค่ะ จากคุณ : แมวเก้าแต้ม - [ 12 ก.พ. 50 22:32:45 ]

ความคิดเห็นที่ 124 มารับฟังคำติชม จะตำหนิก็ตำหนิผมได้เต็มที่ ตามสบายเลยครับ แต่อย่าไปตำหนิผู้ที่ได้ให้คคห.ไว้ในกระทู้ที่ผมลอกมานั้นเลย ผมเชื่อว่าทุกท่านล้วนปรารถนาดีต่อพระศาสนา เชื่อว่าล้วนไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไร  ไม่ว่าฝ่ายไหนก็ตาม และที่รื้อฟื้นขึ้นมาอีกครั้งนี่  ท่านเหล่านั้นก็ไม่ได้รู้เห็นอะไรด้วย ก่อนที่ผมจะมาตั้งกระทู้นี้ได้ตัดสินใจดีแล้ว เห็นว่าสมควรทำก็ทำ  เห็นว่ามีประโยชน์จึงทำ และยินดีรับผิดไว้ทั้งหมดแต่เพียงผู้เดียว ความชอบย่อมเป็นของผู้ที่ได้นำพระธรรมมาแสดงด้วยเจตนาอันเป็นกุศลอยู่เองแล้ว เหรียญย่อมมีอย่างน้อยสองด้าน หวังว่าทุกท่านคงได้มองได้พิจารณาให้รอบ และเก็บสิ่งดีๆ ในกระทู้นี้ไปครับ จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 12 ก.พ. 50 23:56:35 ]

ความคิดเห็นที่ 125 ธรรมะที่แสดงมันตรง แต่ไปคิดว่าผู้อื่นเป็นอย่างโน้น อย่าง นี้ ไม่ตรง เป็นความเห็นของผู้ไม่รู้ เพราะยังไม่เข้าใจแนว ทางปฏิบัติของวิชชาธรรมกาย ว่าแท้จริงเป็นอย่าง? เพราะ ตนเองก็ยังปฏิบัติไม่ได้ คำชมก็มี มารับฝังคำติของผม ผมว่าคุณเป็นคนเลวมาก จากหลายกระทู้ที่ผ่านมา และกระทู้นี้ก็ด้วย ว่ามีเจตนา เป็นอย่างไร? เลวจริงๆครับ คนเลวก็จะทำชั่วเป็นประจำ จะ คิดหรือไม่คิดก็ตัดสินใจทำชั่ว  เพราะมัวแต่โจมตีผู้อื่น   เรามีแนวทางที่ถูกอย่างไร? ก็มานำเสนอได้ แต่ที่มาโจม ตีผู้อื่นโดยที่ตนเองไม่รู้จริง หรือไปเอาความเห็นของผู้ไม่ รู้มาแสดง เป็นเครื่องมือในการทำความชั่วของเรา เป็น เรื่องน่าละอายมาก คนอื่นแสดงความคิดเห็น ก็ไม่เป็นไร ด้วยเจตนาบริสุทธิ์     เจตนาคุณเป็นอย่างไร มันชัดเจน เพราะเห็นโจมตีวัดพระธรรมกาย และแนวทางปฏิบัติของ วัด เป็นประจำ ลักษณะยกตนข่มท่าน เป็นสิ่งที่ผมรับไม่ได้ ครับ อย่างการเสนอความเห็นเรื่องนิพพานว่าเป็นอัตตา หรือ อนัตตา ก็ว่ากันไป แต่โจมตีผู้อื่นที่ไม่เห็นด้วยกับเรา อย่างนี้ก็ใช้ไม่ได้ เรามี คคห.อย่างไร ก็ว่าไป อย่าไปว่า ผู้อื่น หรือโจมตีใคร อย่างนี้จะดีจริง มีจิตเป็นกุศล เพราะ ไม่ว่าร้าย หรือไม่มีเจตนาไปว่าร้ายผู้อื่น ในห้องศาสนานี้ ก็มีคนเลวแบบนี้ ไม่กี่คนครับ เช่น ที่เด่นๆ ก็มี คนผี,  nameonics,  และสุดท้ายตัวผมเองที่คอยว่า คนทำชั่วพวกนี้ครับ จากคุณ : วรกร - [ 13 ก.พ. 50 01:33:40 ]

ความคิดเห็นที่ 126 คุณวรกร รับทราบมุมมองของคุณที่มีต่อผมครับ ขอถามคุณแค่สั้นๆ ว่า.... ตกลงคนเราจะดีหรือเลวนี่  ดูจากการกระทำ  ใช่ไหมครับ? ถ้ามีพฤติกรรมเลว  ก็สรุปได้เลยว่าเป็นคนเลวแน่นอน  ใช่ไหมครับ? ถามสั้นๆ แค่นี้แหละ หวังว่าคงมาตอบให้ชัดเจน  ไม่หลบเลี่ยงหนีหายไปไหนอีกนะ  อิอิ จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 13 ก.พ. 50 02:49:58 ]

ความคิดเห็นที่ 127 เจ้าของกระทู้ครับ เอาของดีมาให้คนที่ไม่พร้อมรับของดีอ่าน สุดท้ายแล้วเป็นผลเสียต่อตัวเขาเองยิ่งกว่าเดิมครับ จากคุณ : ปุ่นบ้อกี๋ - [ 13 ก.พ. 50 04:49:47 ]

ความคิดเห็นที่ 128 ขอบคุณคุณคนผีทะเล ที่นำกระทู้เก่าดีๆมาให้อ่าน ... คนที่ของขึ้นดูท่าจะไม่ใช่เจ้าของกระทู้หรอก :-) #125 คุณวรกร ว่าคนโน้นเลวคนนี้เลวได้ง่ายๆเลย:-) หลักการตัดสินว่าใครดีใครเลวเป็นยังไง เราว่าการจะตัดสินว่าใครดีใครเลว ตัดสินไม่ได้ง่ายๆนักหรอก แล้วที่จริงก็ไม่จำเป็นต้องไปตัดสินว่าใครดีใครเลวด้วยมั้ง? แค่ทำตัวเองให้ดีก็พอ... เนอะ ตัวใครตัวมัน:-) จากคุณ : silly - [ 13 ก.พ. 50 07:22:59 ]

ความคิดเห็นที่ 129 คนผีทะเล คคห.126 >>> ขอถามคุณแค่สั้นๆ ว่า.... ตกลงคนเราจะดีหรือเลวนี่  ดูจากการกระทำ  ใช่ไหมครับ? ถ้ามีพฤติกรรมเลว  ก็สรุปได้เลยว่าเป็นคนเลวแน่นอน  ใช่ไหมครับ? <<< ถูกต้องแล้วคับ ดูที่ เจตนา เป็นหลัก ดูตัวอย่าง นาย nameonics นับว่า เป็นคนเปิดเผย (คคห.เป็นอย่างไร อีกเรื่องหนึ่ง) ถามกันแบบ ตรงประเด็น ที่จะตี คนผีทะเล เจตนา โจมตี แต่กลับบอก ไม่คิดโจมตี แล้ว คนผีทะเล จะเป็น คนอย่างไร จากคุณ : นังเฒ่าไม้เท้าทองคำ - [ 13 ก.พ. 50 10:08:18 ]

ความคิดเห็นที่ 130 อยากทราบเหมือนกันค่ะ ว่า......... มีใครบ้างในห้องศาสนาแห่งนี้ อ่านหัวข้อกระทู้แล้ว ไม่รู้ ไม่ทราบ ว่าเป็นการ โจมตี จากคุณ : นังเฒ่าไม้เท้าทองคำ - [ 13 ก.พ. 50 10:18:30 ]

ความคิดเห็นที่ 131 อุตสาห์เตือนแล้วว่าอย่าเอาถ่านไฟ ชาวธรรมกายเข้ามาจับถ่านไฟกันเต็มเลย ถ่านไฟไม่ได้หมายถึงวิชาธรรมกาย หรือวิชาใดๆ ขึ้นเชื่อว่าวิชาใดๆในโลก หากมีประโยชน์ ก็ไม่ใช่ถ่านไฟ แต่ถ่านไฟก็คือความโกรธเคืองความ ไม่พอใจ ความเกลียดชัง อคติ ชาวธรรมกายไม่พอใจว่า มีผู้มาตำหนิวิชา ที่ตัวเองศรัทธาว่าดีว่าถูกต้อง เมื่อถูกตำหนิ แทนที่จะตรวจสอบว่าผู้พูด พูดจริงหรือเท็จประการใดกลับ สนใจแต่ว่าของตนเองถูก ผู้พูดเป็นพวกศัตรู ผู้พูดอิจฉาริษยา ซึ่งชาวธรรมกายเมื่อ 8 ปีที่แล้วก็เป็นแบบนี้ 8 ปีให้หลังก็ยังเป็นแบบนี้ จากคุณ : Pongkm (Pongkm) - [ 13 ก.พ. 50 11:36:44 ]

ความคิดเห็นที่ 132 ผิด ค่ะ คคห. 131 ไม่ได้โกรธ ตรวจสอบแล้ว ปรากฏว่า ถูกกล่าวร้าย จขกท ไม่ได้โจมตี แต่สะสม คคห.ร้าย ๆ ทั้งนั้น คงมีเจตนา ให้ท่านอื่น โมทนา คคห.ร้าย ๆ เหล่านั้นด้วย ตาม คคห.129 ค่ะ หัวข้อกระทู้ เผื่อคนไม่ได้อ่าน...............555 จากคุณ : นังเฒ่าไม้เท้าทองคำ - [ 13 ก.พ. 50 11:48:36 ]

ความคิดเห็นที่ 133 ถ้าสรุปว่าผมมีเจตนาที่เลว เพราะมีพฤติกรรมเลวคือโจมตีเจ้าสำนักคุณ อย่างนั้นคนที่ยักยอกเงินวัด ไม่เคารพพระธรรมวินัย ดูหมิ่นพระลิขิตพระประมุขสงฆ์ ปาราชิกแล้วยังปลอมตัวเป็นพระหลอกให้ชาวบ้านกราบไหว้ ซึ่งเป็นพฤติกรรมที่เลว  ก็สรุปได้ว่าเป็นคนเลวสิครับ  ถูกมั้ย? แล้วที่ผมออกมาประณามพระปลอมเลว ๆ  มันผิดตรงไหน?  คิ คิ ผมได้ชี้แจงนอกประเด็นมาหลายคคห.แล้ว คงไม่มาตอบในประเด็นนี้อีก เพราะที่จริงไม่ได้เกี่ยวกับประเด็นกระทู้เลย เห็นเป็นอย่างนี้ประจำ  พอโต้แย้งในพระธรรมไม่ได้ก็มาเล่นงานตัวบุคคล ตามสบายครับ  ที่จริงผมก็ไม่เคยอวดอ้างตนเป็นคนดีซักคำ ไม่เคยคิดอยากเป็นคนดีในสายตาใครซะด้วยซ้ำ  55 จากคุณ : Sea Ghost Man - [ 13 ก.พ. 50 11:50:25 ]

ความคิดเห็นที่ 134 คนผีทะเล ถ้าเราเลว ก็ต้องรู้ตัวว่า เลว แบบคนผีทะเลถูกต้องแล้ว กว่าที่จะแสดงเจตนาแท้จริง ปาเข้าไป 131 คคห (เอาคนอื่นมาด่าอยู่ตั้งนาน) จำไว้เลยนะคะ........... ไม่มีใครดูถูกตัวเองได้ นอกจากตัวเองดูถูกตัวเอง จากคุณ : นังเฒ่าไม้เท้าทองคำ - [ 13 ก.พ. 50 12:10:16 ]

ความคิดเห็นที่ 135 ถ้าอ่านตามที่ความเห็นเก่าๆโพสกันจริงๆ ทั้งสองฝ่ายต่างก็กล่าวถึงวิชาธรรมกายตามที่เขารู้จักและเข้าใจ ตามข้อมูลจริงที่ได้มา โดยเปรียบเทียบกับคำสอนของพระพุทธเจ้า ว่าต่างกันอย่างไร โดยไม่ได้ว่าร้ายอะไรใคร คุยกันอย่างเพื่อน และด้วยความปรารถนาดี เป็นเรื่องดีมากที่เอามาโพสให้ได้ดูกัน เพราะมีข้อมูลน่าสนใจที่หาไม่ได้แถวๆนี้ แถมยังเปรียบเทียบให้เข้าใจง่ายและเห็นชัดเจน ส่วนคนที่มาโวยวาย 8 ปีก่อนตอนที่โพสนั้น คนที่เป็นธรรมกาย ก็ไม่เห็นท้วงติงว่ามันผิดตรงไหนนี่ ถ้าคุณว่าข้อมูลผิด ก็ลองแจงมาสิคะ เราก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าเรื่อง ปูนิ่ม(เรียกแล้วน่ารักดีจัง) มันจริงหรือเปล่า แก้ไขเมื่อ 13 ก.พ. 50 14:10:59 จากคุณ : แมวเก้าแต้ม - [ 13 ก.พ. 50 12:38:32 ]

ความคิดเห็นที่ 136 แมวเก้าแต้ม เสแสร็ง ไม่น่ารักเลยค่ะ จะจุดประเด็นใหม่ ตอบให้ค่ะ.......... ปูนิ่มที่น่ารัก เป็นลูกสาวเจ้าของบริษัท ที่นายชัดเจนทำงานอยู่ ในเรื่อง บางรัก ซอย 9 จากคุณ : นังเฒ่าไม้เท้าทองคำ - [ 13 ก.พ. 50 12:50:46 ]

ความคิดเห็นที่ 137 ถ้า แมวเก้าแต้ม ต้องการแขวะ ในเรื่อง วิชชา คงหาศึกษาได้จาก กระทู้ในคลังกระทู้เก่า หรือ จากเวป แต่จะเป็น ภัย กับแมวเก้าแต้มเอง ถ้าเรื่องราวเหล่านั้นเป็นจริง จากคุณ : นังเฒ่าไม้เท้าทองคำ - [ 13 ก.พ. 50 12:57:07 ]

ความคิดเห็นที่ 138 คุณ นังเฒ่าไม้เท้าทองคำ ครับ ผมน่ะถาม"ตรงประเด็นความผิด"ของคุณธัมมชโยครับ และถามด้วยหลักฐานข้อเท็จจริงทั้งนั้น ไม่ได้"โจมตี"แต่อย่างใด คำว่า "โจมตี" นั้น จริงๆแล้ว เป็นวิธีที่ชาวธรรมกายใช้ด่า ผู้ถามหาความชอบธรรมกับกรณีคุณธัมมชโยยักยอกเงินวัด ซึ่งก็ผิดไปแล้วเพราะหลักฐานทั้งทางโลกทางธรรมชัดเจน แต่ ทำไมคุณธัมมชโย ยังทำตัวเป็นพระปลอมอยู่อีก?? ซึ่งพอตอบไม่ได้ด้วยเหตุผล ก็เลยด่ามันง่ายๆเสียเลยว่า ผู้อื่นโจมตี ดังนั้นถ้าจะให้ดี คุณ นังเฒ่าไม้เท้าทองคำ กรุณาแยกฝ่ายให้ถูก ว่า ใครพูดความจริง แล้ว ใครพูดความเท็จ หรือ โจมตีผู้อื่นลอยๆ ตามนี้ด้วยครับ จากคุณ : nameonics - [ 13 ก.พ. 50 14:05:32 ]