ความคิดเห็นที่ 1 --->จิตเดิมประภัสสรผ่องใส                      จิตเมื่อยังไม่ได้ผสมหรือกระทบกับอารมณ์ ย่อมมีสภาพประภัสสรผ่องใส แต่เมื่อมีอารมณ์มาผสมหรือกระทบเข้า ก็กลายเป็น จิตผสมกับอารมณ์ไป ทำให้ถูกปรุงแต่ง และเกิดความยินดียินร้ายขึ้น จนเสียสภาพประภัสสรผ่องใสที่มีอยู่เดิมไปหมดสิ้น มีพระบาลีรับรอง ดังนี้                      “ปภสสสสฺสรมิทํ ภิกฺขเว จิตฺตํ,ตญฺจโข อาคนฺตุเกหิ อุปกิเลเสหิ อุปกิลิฏฺฐํ แปลว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย จิตนี้มีสภาพประภัสสรผ่องใส แต่ที่เศร้าหมองไปนั้น เพราะมีอุปกิเลสเป็นแขกจรเข้ามาในภายหลัง.”                      ทั้งนี้หมายความว่า เมื่อยังไม่มีอารมณ์เป็นแขกจรเข้ามานั้น จิตมีสภาพประภัสสรผ่องใส,สงบ,ไม่วุ่นวายเลย แต่ถ้ามีแขกจรเข้ามาแล้วก็ปรุงแต่งครอบงำให้จิตหวั่นไหว เศร้าหมองเสียคุณภาพที่มีอยู่เดิมไปหมดสิ้น อาการปรุงแต่งหวั่นไหวนี้ แสดงออกมาในรูปของความยินดีบ้าง ยินร้ายบ้าง สลับกันไปมาตลอดเวลาที่มีอารมณ์จรเข้ามากระทบ คือ อาการของจิตเกิดขึ้นที่จิตและดับไปจากจิต แล้วก็กลับคืนสู่สภาพประภัสสรผ่องใสอีกชั่วระยะเวลาสั้นๆก่อนที่จะมีอารมณ์ชนิดอื่นจรเข้ามาปรุงแต่งในลำดับต่อไปอีกเสมอ. คำว่า สภาพประภัสสรผ่องใสนี้ ได้เป็นจุดที่นักศึกษาธรรมะนำมาสนทนาถกเถียงโต้แย้งกันมาก ว่า ถ้าสภาพเดิมของจิตบริสุทธิ์จริงแล้ว ก็ต้องเป็นจิตพระอรหันต์  จึงย่อมไม่มาเกิดอีกต่อไป ความจริงแล้ว สภาพประภัสสร หมายถึง ความผ่องใสเลื่อมพรายที่มีอยู่เป็นพื้นฐานของจิต ที่เรียกว่า ภวังคจิต นั่นเอง สภาพประภัสสรนี้จะปรากฏที่จิต หลังจากที่รับรู้อารมณ์อย่างใดอย่างหนึ่งเสร็จแล้ว กับก่อนที่จะเปลี่ยนไปรับรู้อารมณ์อีกอย่างหนึ่งต่อไป ดังนั้น จึงเป็นเวลาที่สั้นมาก ถ้าจิตไม่มีสมาธิจริงๆแล้ว จะไม่เห็นจิตประภัสสรของตนเอง ส่วนคำว่า จิตบริสุทธิ์ หมายถึง ความผ่องใสของจิต ชั้นพุทโธ ธัมโม สังโฆ เพราะได้รับการศึกษาอบรมและปฏิบัติตามมรรคมีองค์8 มาสมบูรณ์ดีแล้ว จนรู้จักอารมณ์ทั้งหลายดีว่าเป็นทุกข์ ไม่มีแก่นสาร จึงสิ้นเยื่อใยที่จะยึดถือไว้อีกต่อไป จิตประภัสสร กับ จิตบริสุทธิ์ มีสภาพธรรมเหมือนกัน แต่แตกต่างกันโดยภาวะ คือ จิตประภัสสรไม่มีสติควบคุมอยู่ ดังนั้น จึงถูกอารมณ์เข้ามาครอบงำปรุงแต่งตลอดเวลา แต่จิตบริสุทธิ์นั้น มีสติตื่นควบคุมอยู่อย่างต่อเนื่องไม่ขาดสาย จนสามารถดำรงตนอยู่ในโลกที่เต็มไปด้วยอารมณ์ได้ โดยไม่เสียคุณภาพอันบริสุทธิ์ผ่องใสดังสามัญชนอีกต่อไป ดุจใบบัวที่อยู่รวมกับน้ำได้ โดยตนเองไม่เปียกน้ำ ฉะนั้น. จากคุณ : หนูเล็กนิดเดียว - [ 14 มี.ค. 50 07:11:41 ]

ความคิดเห็นที่ 2 --->ต้นกำเนิดของจิต                      ตามพระบาลีในอนมตัคคสูตร  กล่าวไว้ดังนี้           “อนมตคฺโคยํ ภิกฺขเว สงฺสาโร ปุพฺพาโกฏิ น ปญฺญายติ แปลว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย จิตที่เวียนว่ายอยู่ในสังสารจักรนี้ มีอยู่ก่อนนมนานมาแล้ว ซึ่งผู้มีปัญญาไม่อาจตามรู้ได้ว่ามาจากไหน?.”                      ทั้งนี้แสดงว่า จิตเป็นสภาพธรรมที่มีอยู่ดั้งเดิมก่อนแล้ว ไม่มีผู้ใดเป็นผู้สร้างขึ้น และไม่ได้เกิดจากเหตุปัจจัยใดๆทั้งสิ้น เบื้องต้นเบื้องปลายไม่ปรากฏ จิตไม่เคยดับตายหายสูญไปไหนเลย เวียนว่ายอยู่ในสังสารจักรอย่างไม่รู้จักจบสิ้น   กล่าวให้ชัดก็คือ จิตมีอยู่นานแล้ว โดยไม่มีใครรู้ว่าเริ่มต้นมาจากที่ไหน และจะไปสิ้นสุดเอาเมื่อไร. จากคุณ : หนูเล็กนิดเดียว - [ 14 มี.ค. 50 07:13:14 ]

ความคิดเห็นที่ 3 --->จิตไม่เคยดับตายหายสูญ                     มีพุทธพจน์ในมหาปรินิพพานสูตร ว่าไว้ดังนี้           “จตุนฺนํ อริยสจฺจานํ ยถาภูตํ อทสฺสนา, สงฺสริตํ ทีฆมทฺธานํ ตาสุตา เสว ชาติสุ แปลว่า ความเวียนว่ายของเราเข้าไปในชาติน้อยใหญ่ทั้งหลายอันยาวนานนับไม่ถ้วนนั้น เพราะมิได้เห็นอริยสัจ 4 ตามความเป็นจริง ดังนี้.”                      หมายความว่า จิตของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้เข้าไปเวียนว่าย จากพระชาติหนึ่งไปยังอีกพระชาติหนึ่ง ติดต่อกันไปหลายพระชาติเป็นเวลาอันยาวนานนับไม่ถ้วนก่อนทรงตรัสรู้ และจิตของพระองค์ได้ยืนตัวเป็นประธานทุกชาติ ไม่ว่าจะเปลี่ยนพระชาติไปกี่ครั้งกี่หนก็ตาม.                      ทั้งนี้แสดงว่า จิตเป็นสภาพธรรมที่ไม่ได้ดับตายหายสูญไปไหน แต่รูปร่างกายซึ่งถือเอากำเนิดเป็นชาติต่างๆนั้นต่างหาก ที่ไม่เที่ยงแท้ถาวร คือ เปลี่ยนไปเป็นพระชาติใหม่ทุกชาติ ถ้าจิตเกิดดับเป็นคนละดวง หรือเปลี่ยนใหม่ตามร่างกายในแต่ละพระชาติด้วยแล้ว ก็ย่อมตรัสว่า พระองค์ได้ทรงเข้าไปเวียนว่ายในพระชาติเหล่านั้น,ไม่ได้เลย เพราะฉะนั้น จิตจึงไม่ใช่สภาพธรรมที่เกิดดับ แต่จิตชั้นสัมมาสัมพุทโธยืนรู้อยู่ว่า รูปร่างกายในแต่ละพระชาติเกิดแล้วก็ตายไปตามกาลเวลาที่ผ่านไปๆโดยลำดับ นานแสนนานมาแล้ว. จากคุณ : หนูเล็กนิดเดียว - [ 14 มี.ค. 50 07:15:02 ]

ความคิดเห็นที่ 4 --->จิตทรงไว้ซึ่งความรู้  ไม่มีการรู้บ้าง,ไม่รู้บ้าง                    เนื่องจากจิตเป็นสภาพธรรมที่ไม่มีรูปร่างให้สัมผัส หรือให้แลเห็นได้เลย นอกจากจะแสดง “ความรู้” ออกมาให้รู้สึกเท่านั้น อะไรเกิดขึ้นก็รู้ อะไรดับไปก็รู้ พอใจก็รู้ ไม่พอใจก็รู้ เฉยๆก็รู้ มีจิตอยู่ที่ใด ย่อม รู้ อยู่ที่นั้นตลอดกาล ไม่มีการรู้บ้าง ไม่รู้บ้าง.                     มีพระบาลีในจิตตานุปัสสนาสติปัฏฐาน รับรองไว้ดังนี้                    “สราคํ วา จิตฺตํ สราคํ จิตฺตนฺติ ปชานาติ, วีตราคํ วา จิตฺตํ วีตราคํ จิตฺตนฺติ ปชานาติ แปลว่า เมื่อราคะเกิดขึ้นที่จิต ก็รู้ชัดว่าราคะเกิดขึ้นที่จิต เมื่อราคะหายไปจากจิต ก็รู้ชัดว่าราคะหายไปจากจิต.”          ทั้งนี้ แสดงว่า เมื่อมีกิเลสอย่างใดเกิดขึ้นก็รู้ (ในที่นี้คือ รู้ราคะ) เมื่อกิเลสอย่างนั้นๆดับไปก็รู้ อะไรเกิดขึ้นก็รู้ อะไรดับไปก็รู้ สิ่งที่เกิดดับนั้นไม่ใช่จิตแน่นอน จิตไม่มีการเกิดดับ แต่จิตทรงไว้ซึ่งความรู้ตลอดเวลา. จากคุณ : หนูเล็กนิดเดียว - [ 14 มี.ค. 50 07:17:02 ]

ความคิดเห็นที่ 5 --->จิตเกี่ยวข้องกับกฎแห่งกรรม            ด้วยเหตุที่จิตไม่เคยดับตายหายสูญไปไหนนี้เอง พระสัมมาสัมพุทธเจ้าจึงทรงบัญญัติกฎแห่งกรรมลงที่จิต ซึ่งเป็นที่ยอมรับกันอย่างกว้างขวาง ถ้าหากจิตเกิดดับจริง กฎแห่งกรรมที่ทรงบัญญัติไว้ย่อมผิดหมด หรือถ้าขืนอธิบายว่า กรรมตั้งอยู่กับอะไรก็ได้ และสามารถถ่ายทอดกรรมจากจิตดวงหนึ่งซึ่งดับไปแล้ว ไปให้จิตอีกดวงหนึ่งรับกรรมแทนกันเป็นทอดๆไป ย่อมเป็นสิ่งที่ขาดเหตุผล ไม่ควรเชื่อถืออย่างยิ่ง.            มีพระบาลีในพระธรรมบท รับรองอยู่ดังนี้ คือ:            “มโน ปุพฺพงฺคมา ธมฺมา, มโนเสฏฺฐา, มโนมยา, มนสาเจ ปทุฏฺเฐน ภาสติ วา กโรติ วา ตโตนํ ทุกฺขมนฺเวติ จกฺกํ ว วหโต ปทํ แปลว่า ธรรมทั้งหลายมีใจเป็นหัวหน้า มีใจเป็นใหญ่ สำเร็จได้ด้วยใจ ผู้ที่กล่าววาจา หรือกระทำการสิ่งใด ด้วยใจคิดร้าย กรรมย่อมตามผู้นั้นไป เหมือนดังล้อที่หมุนตามรอยเท้าโคที่ลากเกวียนนั้นไป ฉะนั้น.”            ทั้งนี้แสดงว่า บรรดาสรรพสิ่งต่างๆที่มีอยู่ในโลกนี้ ล้วนแล้วแต่มีจิตเป็นประธาน สร้างสรรค์ให้เกิดขึ้น หมายความว่า บรรดาการกระทำที่เกิดขึ้นทุกอย่างนั้น ก็เพราะจิตเป็นผู้สั่งให้ลงมือกระทำทั้งทางกายและวาจาทั้งสิ้น เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ผู้ที่ได้รับผลของกรรมนั้น ก็คือ จิตดวงนั้นนั่นเอง. จิตเป็นหลักเป็นประธานของธรรมทั้งปวง จากคุณ : หนูเล็กนิดเดียว - [ 14 มี.ค. 50 07:19:37 ]

ความคิดเห็นที่ 6 --->คุณลักษณะของจิต            มีพระบาลีในจิตฺตวคฺค แห่งพระธรรมบท แสดงไว้ดังนี้:            “ผนฺทนํ จปลํ จิตฺตํ ทุรกฺขํ ทุนฺนิวารยํ อุชุง กโรติ เมธาวี อุสุกาโร ว เตชนํ แปลว่า ผู้มีปัญญาย่อมทำจิตที่ดิ้นรนกลับกลอก รักษายาก ห้ามยาก ให้ตรงได้ เหมือนช่างศรดัดลูกศรให้ตรงได้ ฉะนั้น.”             ทั้งนี้แสดงว่า จิตเป็นสภาพธรรมที่ดิ้นรนกลับกลอก ว่องไวปราดเปรียว ในขณะที่กำลังท่องเที่ยวอยู่ในโลกนี้ แต่สามารถฝึกฝนอบรมให้สงบได้. จากคุณ : หนูเล็กนิดเดียว - [ 14 มี.ค. 50 07:20:58 ]

ความคิดเห็นที่ 7 --->อวิชชาเกิดที่จิตในภายหลัง         มีพุทธพจน์ที่มาในพระสูตรที่ ๖๑ แห่งสังยุตตนิกาย พระสุตตันตปิฎก กล่าวไว้ว่า         “ปุริมา ภิกฺขเว โกฏิ น ปญฺญายติ อวิชฺชาย, อวิชฺชา ปุพฺเพ นาโหสิ อถ ปจฺฉา สมฺภวิ แปลว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เบื้องต้นและที่สุดของอวิชชานั้น ผู้มีปัญญาตามรู้ไม่ได้, อวิชชานี้ไม่ได้เกิดมีมาก่อน เพราะฉะนั้นจึงเกิดมีขึ้นมาในภายหลัง”           พระพุทธพจน์ข้อนี้ได้แสดงไว้อย่างชัดเจนในตัวเองแล้วว่า อวิชชาไม่ได้เกิดมีขึ้นก่อนมีจิต แต่ได้เกิดขึ้นที่จิตในภายหลัง เพราะขาดการศึกษาให้รู้จักอารมณ์ตามความเป็นจริง เมื่อไม่ศึกษาให้ถูกต้องแล้ว ก็เกิดทิฐิ เห็นว่าอารมณ์เป็นสิ่งที่เที่ยงแท้ถาวร  ส่วนอวิชชาจะเกิดขึ้นมาแต่ครั้งใด-สิ้นสุดเอาเมื่อใดนั้น ท่านผู้มีปัญญาย่อมรู้ไม่ได้ หมายความว่าจิตที่เวียนว่ายอยู่ในสังสารจักรแล้ว ย่อมมีอวิชชากำกับอยู่ตลอดไปจนกว่าจะได้ตรัสรู้ จากคุณ : หนูเล็กนิดเดียว - [ 14 มี.ค. 50 07:22:54 ]

ความคิดเห็นที่ 8 --->มรรคมีองค์ ๘                  นับตั้งแต่ได้ตรัสรู้จนถึงวันที่เสด็จขันธ์เข้าสู่พระปรินิพพาน รวมเป็นเวลาทั้งหมด  ๔๕ ปีนั้น พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ได้ทรงสอนข้อปฏิบัติอันสำคัญ แก่ชาวพุทธทั้งหลาย,   สำหรับจะได้ปฏิบัติเพื่อความพ้นทุกข์ ดังที่ได้ทรงปฏิบัติสำเร็จมาแล้ว คือ มรรคมีองค์ ๘ ซึ่งมีรายละเอียดต่อไปนี้ ๑. สัมมาทิฐิ          ความเห็นชอบ ๒. สัมมาสังกัปปะ  ความดำริชอบ                        ข้อ1,2  สงเคราะห์เป็น ปัญญา ๓. สัมมาวาจา       วาจาชอบ ๔. สัมมากัมมันตะ  การงานชอบ                 ๕. สัมมาอาชีวะ     การเลี้ยงชีวิตชอบ                    ข้อ3,4,5, สงเคราะห์เป็น ศีล ๖. สัมมาวายามะ   ความเพียรชอบ ๗. สัมมาสติ         ความระลึกชอบ               ๘. สัมมาสมาธิ      จิตตั้งมั่นชอบ           ข้อ6,7,8, สงเคราะห์เป็นสมาธิ                                    ทั้งหมดนี้ ย่นย่อลงเหลือเพียง ศีล, สมาธิ, ปัญญา หรือเรียกสติปัฏฐาน ๔ หรือ อริยมรรค อย่างหนึ่งอย่างใดก็ได้เหมือนกัน           คำว่า มรรค ในที่นี้หมายถึง ทางเดินของจิต ซึ่งพระพุทธองค์ได้ทรงใช้ปฏิบัติมาแล้ว จึงได้ทรงนำมาสั่งสอนชาวพุทธให้ปฏิบัติตามเสด็จด้วย                     ดังมีพระบาลีในพระธรรมบทยืนยันไว้ดังนี้คือ   "เอเสว มคฺโค นตฺถญฺโญ ทสฺสนสฺส วิสุทฺธิยา เอตญฺหิ ตุมฺเห ปฏิปชฺชถ มารเสนปฺปโมหนํ แปลว่า ทางเดินที่จะทำความเห็นให้  บริสุทธิ์คือทางนี้เท่านั้น, ทางอื่นนอกจากนี้ไม่มีอีกแล้ว, ท่านทั้งหลายจงปฏิบัติไปทางนี้เถิด, เป็นทางที่มารและเสนามารหลง."              หมายความว่ากิเลสใหญ่น้อยทั้งหลายหาที่ตั้งไม่ได้, จิตก็บริสุทธิ์   ดังนั้น พุทธบริษัททุกท่านจึงต้องศึกษาเรื่องราวรายละเอียดและคำจำกัดความของมรรค ๘ แล้วลงมือปฏิบัติตามจริงๆ ก็ย่อมได้รับประโยชน์จากพระพุทธศาสนาอย่าง แท้จริง. จากคุณ : หนูเล็กนิดเดียว - [ 14 มี.ค. 50 07:26:34 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สืบเนื่องจากมีการถกกันเกี่ยวกับเรื่องจิต กับ วิญญาณ ในกระทู้ก่อนหน้า เชิญท้ศนา ตามนี้ครับ http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y5198101/Y5198101.html http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y5211627/Y5211627.html จากคุณ : หนูเล็กนิดเดียว - [ 14 มี.ค. 50 07:42:45 ]

ความคิดเห็นที่ 10 Ref:  หมายความว่า จิตของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้เข้าไปเวียนว่าย จากพระชาติหนึ่งไปยังอีกพระชาติหนึ่ง ติดต่อกันไปหลายพระชาติเป็นเวลาอันยาวนานนับไม่ถ้วนก่อนทรงตรัสรู้ และจิตของพระองค์ได้ยืนตัวเป็นประธานทุกชาติ ไม่ว่าจะเปลี่ยนพระชาติไปกี่ครั้งกี่หนก็ตาม.                     ทั้งนี้แสดงว่า จิตเป็นสภาพธรรมที่ไม่ได้ดับตายหายสูญไปไหน แต่รูปร่างกายซึ่งถือเอากำเนิดเป็นชาติต่างๆนั้นต่างหาก ที่ไม่เที่ยงแท้ถาวร คือ เปลี่ยนไปเป็นพระชาติใหม่ทุกชาติ ถ้าจิตเกิดดับเป็นคนละดวง หรือเปลี่ยนใหม่ตามร่างกายในแต่ละพระชาติด้วยแล้ว ก็ย่อมตรัสว่า พระองค์ได้ทรงเข้าไปเวียนว่ายในพระชาติเหล่านั้น,ไม่ได้เลย เพราะฉะนั้น จิตจึงไม่ใช่สภาพธรรมที่เกิดดับ แต่จิตชั้นสัมมาสัมพุทโธยืนรู้อยู่ว่า รูปร่างกายในแต่ละพระชาติเกิดแล้วก็ตายไปตามกาลเวลาที่ผ่านไปๆโดยลำดับ นานแสนนานมาแล้ว. " also Ref "จิตประภัสสร กับ จิตบริสุทธิ์ มีสภาพธรรมเหมือนกัน แต่แตกต่างกันโดยภาวะ" Perhaps U probably forgot about "San ta ti" and U misunderstood Dhamma . Ur understanding is totally wrong! Be careful to have Dhamma's wrong interpretation and post in the column จากคุณ : Forever (Mr.Forever) - [ 14 มี.ค. 50 08:01:48 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อย่าแปลมั่ว  ..ไม่มีคำแปลว่าจิตเดิม ในบาลี  อย่าแปลใส่ไปเอง  นั่นคือการบิดเบือน  .ตนเองเข้าใจผิด แต่นึกว่าเข้าใจถูก  เอาความเข้าใจผิดไปเผยแพร่ให้กับคนไม่รู้  ยิ่งจะบาปมากๆ .... จากบาลีข้างล่างนี้....--->> “ปภสสสสฺสรมิทํ ภิกฺขเว จิตฺตํ,ตญฺจโข อาคนฺตุเกหิ อุปกิเลเสหิ อุปกิลิฏฺฐํ  "   ... ไม่มีตรงไหนแปลว่า  "เดิม" หรือจิตเดิม เจ้าของกระทู้นั่นแหละ  เข้าใจผิดเสียเอง  มั่วเอง.... จากคุณ : Ck (Clarke) - [ 14 มี.ค. 50 08:09:22 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มีคนเจ้าเล่ห์อีกแล้ว... “ปภสสสสฺสรมิทํ ภิกฺขเว จิตฺตํ,ตญฺจโข อาคนฺตุเกหิ อุปกิเลเสหิ อุปกิลิฏฺฐํ  "   ... ไม่มีตรงไหนแปลว่า  "เดิม" หรือจิตเดิม ความหมาย ณ ตรงนี้  ที่ว่าดังกล่าว เป็นการขยายอรรถให้เข้าใจว่า ถ้ายังไม่มีอุปกิเลส เป็นแขกจรเข้ามา จิตก็อยู่ในสภาพประภัสสรผ่องใส แต่เมื่อมีอุปกิเลสเป็นแขกจรเข้ามา จิตก็เสียสภาพประภัสสรผ่องใสไป ปล. ขอเถอะ อย่าเอาชนะกันที่ถ้อยคำ ขออภัย จากคุณ : หนูเล็กนิดเดียว - [ 14 มี.ค. 50 09:13:10 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เป็นการขยายอรรถที่มั่วใช้ได้ครับ กลัวคนไม่รู้อิโหน่อิเหน่อ่านแล้วจะเข้าใจผิดคิดว่าบาลีว่างั้นจะหมายถึงอย่งงั้นจริงๆ จากคุณ : นายโหลว โขว่วโว่ว (oiooo) - [ 14 มี.ค. 50 09:38:10 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ยังหาไม่พบ พระพุทธวจนะตรัสคำว่า "ปฏิิสนธิจิต และหรือคำว่า ปฏิสนธิวิญญาณ" ...ใครหาพบ ช่วยอ้างพระไตรปิฎกเล่มที่ หน้า บรรพ ด้วยครับ ที่หาพบ...ตรัสคำว่า ปฏิสนธิ คำว่า จิต มโน วิญญาณ ที่ทรงเปรียบเหมือน วานร(ลิง) ท่องไปในป่า (น่าจะคือโลก หรืออารมณ์ หรือ อายตนะภายนอก)จับกิ่งไม้ ปล่อย จับกิ่งใหม่ ปล่อน เรื่อยไป ฉันใด ...สิ่งที่เรียกกันว่า จิตก็ดี ว่ามโนก็ดี ว่า วิญญาณก็ดี ก็ฉันนั้น (จิต)ดวงอื่นเกิดขึ้น (จิต)ดวงอื่นดับไปตลอดวัน ตลอดคืน ที่สำคัญ...ไม่มี คำบาลีตามพระสูตรที่ทรงเปรียบจิตเหมือนลิงนี้ ตรงกับคำว่า "ดวง" ในภาษาไทย ด้วย ดังนั้น ...อย่าได้ทุ่มเถียงกัน ฯ ...ตามที่ตรัสว่า  "อย่ากล่าวเรื่องทุ่มเถียงแก่งแย่งกัน แต่จงกล่าวเรื่องความพ้นทุกข์-มหาวาร สํ ๑๙/๕๒๕/๑๖๖๒" ทีนี้ ..มาถึง ประเด็น ที่น่าสนใจ (ใครไม่สนใจ ก็ เฉยเสีย นะครับ) เมื่อตรัสแล้วว่า จิต มโน วิญญาณ (มี ลีลา อาการ) เหมือนลิง และ (จิต)ดวงอื่นเกิดขึ้น (จิต)ดวงอื่นดับไปตลอดวัน ตลอดคืน ตกลง ตามที่ตรัสว่า  “ปภสสสสฺสรมิทํ ภิกฺขเว จิตฺตํ,ตญฺจโข อาคนฺตุเกหิ อุปกิเลเสหิ อุปกิลิฏฺฐํ " ตามที่คุณCk (Clarke) อ้างฯ เราจะ เข้าใจ ตรงตามที่ตรัสนั้น ได้หรือไม่ว่า "ทรงกำหนดที่ จิตดวงไหน ที่ ดวงอื่นเกิดขึ้น ดวงอื่นดับไป ตลอดวัน ตลอดคืน หรือ ที่ ตัวลิง ที่ตรัสว่า ท่องไปในป่า ฯ นั้น ถ้าเข้าใจ ไม่ตรงตามพุทธปัญญา ในฐานะ สาวกผู้รู้ตาม ฯ ก็ย่อม = ความเข้าใจเรื่อง จิต ผิดๆ ทำให้การศึกษาพระพุทธศาสนาผิดตลอดแนว ...ตามกระทู้นี้ ตั้ง ทีนี้ ผมอ้าง ปัญญาของพระสารีบุตร อัครสาวกเบื้องขวา ฯ ตามมหาหัตถิปโทปมสูตร ..ท่านกำหนดที่ อายตนะภายในคือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย มโน เมื่อ เนื่องกับ อารมณ์ ที่คือ อายตนะนอก ที่เ็้น คู่ของอายตนะภายใน ที่เป็นของไม่แตกทำลาย..ถ้าเกิด สมันนาหารจิต (จะไม่เรียกว่า สมันนาหารจิตก็ได้ แต่พระสารีบุตรท่าน เรียกของท่าน)แล้วไซร้ (ไม่เกิด จิตชื่อนี้ก็ได้ั)...ความปรากฎแห่งส่วนของวิญญาณอันเกิดจากอายตนะ ๒ อย่างนั้น (ท่านยกทุกๆ อายตนะ รวมทั้ง มโน อันเป็นอายตนะภายใน ฯลฯ)ก็ ย่อมมี ในกาลนั้น แปลว่า ถ้า มีจิตที่ชื่อสมันนาหารจิต ที่เกิดขึ้นที่ มโนทวาร (มนายตนะ ถึงกับ ธัมมารมรณ์)  ก็ย่อมมี -มโนวิญญาณ เกิดขึ้น.. ตกลง จิตประภัสสร ตามที่พระพุทธเจ้าตรัส เราจะกำหนดที่ จิต ไหน? ทีนี้ พิจารณา พระบาลีอุปกิเลสสูตร ตรัสไว้ว่า ..ความเศร้าหมองแห่งจิต ๕ อย่าง เป็นเหตุให้จิตเศร้าหมอง ไม่อ่อน ไม่เหมาะแก่การใช้งาน ไม่ผุดผ่อง ฟุ็งซ่าน ไม่ตั้งมั่นดี เพื่อความสิ้นอาสวะ ได้แก่ นิวรณ์ทั้ง ๕ ตรงคำว่า ไม่ผุดผ่อง ..น่าจะตรงกับ คำว่า ประภัสสร หรือไม่ ตามที่ตรัสว่า จิตนี้ เป็นธรรมชาติ (เป็น) ประภัสสร แต่จิตนี้ (ที่เป้นธรรมชาติประภัสสร) นั้นแล เข้าถึงความเศร้าหมองแล้ว เพราะ อุปกิเลส (คือ นิวรณ์ทั้ง ๕) เราตถาคตกล่าวว่า ปุถุชนผู้มิได้สดับ (อบรมกาย อบรมจิตตามระบบที่ตรัสสรรเสริญคือ อานาปานสติ ฯ) ย่อมไม่รู้ชัด (ไม่ตรัสว่า คิดฯลฯ) ตามที่ (จิตมัน) เป็นจริง (ตามพุทธปัญญาตามที่ตรัสนั้น) เพราะเหตุนั้น จิตตภาวนา ย่อมไม่มีแก่ปุถุชน ผู้ไม่มีการสดับ ดังนี้ สรุป ศึกษา พระบาลีแปลไทย ทุกๆ พระสูตร ..จะเป็นทางมาของ สุตมยปัญญา ว่า จิต มโน วิญญาณ นั้น ..ทรงตรัสไว้อย่างไร? เพื่อ สัมมาทิฏฐิในเรื่อง จิต มโน วิญญาณ "ตามที่ตรัสไว้" ...จะได้ไม่เพลินเมาหมก กับ "อื่น จากพระพุทธวจนะ" ซึ่งจะ = ไม่เข้าใจ ผิด เกี่ยวกับ "ลิง / ผุดผ่อง ฯลฯ" .... ลองพิจารณาดู จากคุณ : เซนเถรวาท (F=9b) - [ 14 มี.ค. 50 09:49:16 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ยังหาไม่พบ พระพุทธวจนะตรัสคำว่า "ปฏิิสนธิจิต และหรือคำว่า ปฏิสนธิวิญญาณ" ...ใครหาพบ ช่วยอ้างพระไตรปิฎกเล่มที่ หน้า บรรพ ด้วยครับ ที่หาพบ...ตรัสคำว่า ปฏิสนธิ คำว่า จิต มโน วิญญาณ ที่ทรงเปรียบเหมือน วานร(ลิง) ท่องไปในป่า (น่าจะคือโลก หรืออารมณ์ หรือ อายตนะภายนอก)จับกิ่งไม้ ปล่อย จับกิ่งใหม่ ปล่อน เรื่อยไป ฉันใด ...สิ่งที่เรียกกันว่า จิตก็ดี ว่ามโนก็ดี ว่า วิญญาณก็ดี ก็ฉันนั้น (จิต)ดวงอื่นเกิดขึ้น (จิต)ดวงอื่นดับไปตลอดวัน ตลอดคืน ที่สำคัญ...ไม่มี คำบาลีตามพระสูตรที่ทรงเปรียบจิตเหมือนลิงนี้ ตรงกับคำว่า "ดวง" ในภาษาไทย ด้วย ดังนั้น ...อย่าได้ทุ่มเถียงกัน ฯ ...ตามที่ตรัสว่า  "อย่ากล่าวเรื่องทุ่มเถียงแก่งแย่งกัน แต่จงกล่าวเรื่องความพ้นทุกข์-มหาวาร สํ ๑๙/๕๒๕/๑๖๖๒" ทีนี้ ..มาถึง ประเด็น ที่น่าสนใจ (ใครไม่สนใจ ก็ เฉยเสีย นะครับ) เมื่อตรัสแล้วว่า จิต มโน วิญญาณ (มี ลีลา อาการ) เหมือนลิง และ (จิต)ดวงอื่นเกิดขึ้น (จิต)ดวงอื่นดับไปตลอดวัน ตลอดคืน ตกลง ตามที่ตรัสว่า  “ปภสสสสฺสรมิทํ ภิกฺขเว จิตฺตํ,ตญฺจโข อาคนฺตุเกหิ อุปกิเลเสหิ อุปกิลิฏฺฐํ " ตามที่คุณCk (Clarke) อ้างฯ เราจะ เข้าใจ ตรงตามที่ตรัสนั้น ได้หรือไม่ว่า "ทรงกำหนดที่ จิตดวงไหน ที่ ดวงอื่นเกิดขึ้น ดวงอื่นดับไป ตลอดวัน ตลอดคืน หรือ ที่ ตัวลิง ที่ตรัสว่า ท่องไปในป่า ฯ นั้น ถ้าเข้าใจ ไม่ตรงตามพุทธปัญญา ในฐานะ สาวกผู้รู้ตาม ฯ ก็ย่อม = ความเข้าใจเรื่อง จิต ผิดๆ ทำให้การศึกษาพระพุทธศาสนาผิดตลอดแนว ...ตามกระทู้นี้ ตั้ง ทีนี้ ผมอ้าง ปัญญาของพระสารีบุตร อัครสาวกเบื้องขวา ฯ ตามมหาหัตถิปโทปมสูตร ..ท่านกำหนดที่ อายตนะภายในคือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย มโน เมื่อ เนื่องกับ อารมณ์ ที่คือ อายตนะนอก ที่เ็้น คู่ของอายตนะภายใน ที่เป็นของไม่แตกทำลาย..ถ้าเกิด สมันนาหารจิต (จะไม่เรียกว่า สมันนาหารจิตก็ได้ แต่พระสารีบุตรท่าน เรียกของท่าน)แล้วไซร้ (ไม่เกิด จิตชื่อนี้ก็ได้ั)...ความปรากฎแห่งส่วนของวิญญาณอันเกิดจากอายตนะ ๒ อย่างนั้น (ท่านยกทุกๆ อายตนะ รวมทั้ง มโน อันเป็นอายตนะภายใน ฯลฯ)ก็ ย่อมมี ในกาลนั้น แปลว่า ถ้า มีจิตที่ชื่อสมันนาหารจิต ที่เกิดขึ้นที่ มโนทวาร (มนายตนะ ถึงกับ ธัมมารมรณ์)  ก็ย่อมมี -มโนวิญญาณ เกิดขึ้น.. ตกลง จิตประภัสสร ตามที่พระพุทธเจ้าตรัส เราจะกำหนดที่ จิต ไหน? ทีนี้ พิจารณา พระบาลีอุปกิเลสสูตร ตรัสไว้ว่า ..ความเศร้าหมองแห่งจิต ๕ อย่าง เป็นเหตุให้จิตเศร้าหมอง ไม่อ่อน ไม่เหมาะแก่การใช้งาน ไม่ผุดผ่อง ฟุ็งซ่าน ไม่ตั้งมั่นดี เพื่อความสิ้นอาสวะ ได้แก่ นิวรณ์ทั้ง ๕ ตรงคำว่า ไม่ผุดผ่อง ..น่าจะตรงกับ คำว่า ประภัสสร หรือไม่ ตามที่ตรัสว่า จิตนี้ เป็นธรรมชาติ (เป็น) ประภัสสร แต่จิตนี้ (ที่เป้นธรรมชาติประภัสสร) นั้นแล เข้าถึงความเศร้าหมองแล้ว เพราะ อุปกิเลส (คือ นิวรณ์ทั้ง ๕) เราตถาคตกล่าวว่า ปุถุชนผู้มิได้สดับ (อบรมกาย อบรมจิตตามระบบที่ตรัสสรรเสริญคือ อานาปานสติ ฯ) ย่อมไม่รู้ชัด (ไม่ตรัสว่า คิดฯลฯ) ตามที่ (จิตมัน) เป็นจริง (ตามพุทธปัญญาตามที่ตรัสนั้น) เพราะเหตุนั้น จิตตภาวนา ย่อมไม่มีแก่ปุถุชน ผู้ไม่มีการสดับ ดังนี้ สรุป ศึกษา พระบาลีแปลไทย ทุกๆ พระสูตร ..จะเป็นทางมาของ สุตมยปัญญา ว่า จิต มโน วิญญาณ นั้น ..ทรงตรัสไว้อย่างไร? เพื่อ สัมมาทิฏฐิในเรื่อง จิต มโน วิญญาณ "ตามที่ตรัสไว้" ...จะได้ไม่เพลินเมาหมก กับ "อื่น จากพระพุทธวจนะ" ซึ่งจะ = ไม่เข้าใจ ผิด เกี่ยวกับ "ลิง / ผุดผ่อง ฯลฯ" .... ลองพิจารณาดู จากคุณ : เซนเถรวาท (F=9b) - [ 14 มี.ค. 50 09:50:04 ]

ความคิดเห็นที่ 16 [๒๘๙] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุพิจารณาเห็นจิตในจิตอยู่อย่างไรเล่า   ภิกษุในธรรมวินัยนี้ จิตมีราคะ ก็รู้ว่าจิตมีราคะ หรือจิตปราศจากราคะ ก็รู้ว่าจิตปราศจากราคะ จิตมีโทสะ ก็รู้ว่าจิตมีโทสะ หรือจิตปราศจากโทสะ ก็รู้ว่าจิตปราศจากโทสะ จิตมีโมหะ ก็รู้ว่าจิตมีโมหะ หรือจิตปราศจากโมหะ ก็รู้ว่าจิตปราศจากโมหะ จิตหดหู่ ก็รู้ว่าจิตหดหู่ จิตฟุ้งซ่าน ก็รู้ว่าจิตฟุ้งซ่าน จิตเป็น มหรคต ก็รู้ว่าจิตเป็นมหรคต หรือจิตไม่เป็นมหรคต ก็รู้ว่าจิตไม่เป็นมหรคต จิตมีจิตอื่นยิ่งกว่า ก็รู้ว่าจิตมีจิตอื่นยิ่งกว่า หรือจิตไม่มีจิตอื่นยิ่งกว่า ก็รู้ว่าจิตไม่มีจิตอื่นยิ่งกว่า จิตเป็นสมาธิ ก็รู้ว่าจิตเป็นสมาธิ หรือจิตไม่เป็นสมาธิ ก็รู้ว่าจิตไม่เป็นสมาธิ จิตหลุดพ้น ก็รู้ว่าจิตหลุดพ้น หรือจิตไม่หลุดพ้น ก็รู้ว่าจิตไม่หลุดพ้น ดังพรรณนามาฉะนี้ ภิกษุย่อมพิจารณา เห็นจิตในจิตภายในบ้าง พิจารณาเห็น จิตในจิตภายนอกบ้าง พิจารณาเห็นจิตในจิตทั้งภายในทั้ง ภายนอกบ้าง พิจารณา  เห็นธรรมคือความเกิดขึ้นในจิตบ้าง พิจารณาเห็นธรรมคือความเสื่อมในจิต บ้าง พิจารณาเห็นธรรมคือทั้งความเกิดขึ้นทั้งความเสื่อมในจิตบ้าง ย่อมอยู่ อีกอย่าง หนึ่ง สติ ของเธอที่ตั้งมั่นอยู่ว่า จิตมีอยู่ ก็เพียงสักว่าความรู้ เพียงสักว่าอาศัย    ระลึกเท่านั้น เธอเป็นผู้ อันตัณหาและทิฐิไม่อาศัยอยู่แล้ว และไม่ถือมั่นอะไรๆ    ในโลก ดูกรภิกษุทั้งหลาย อย่างนี้แล ภิกษุชื่อว่าพิจารณาเห็นจิตในจิตอยู่ ฯ                         จบจิตตานุปัสสนา                       ------------------------ แก้ไขเมื่อ 14 มี.ค. 50 10:32:21 จากคุณ : Chuck - [ 14 มี.ค. 50 10:27:46 ]

ความคิดเห็นที่ 17 พระไตรปิฎก เล่มที่ 05    นิคมคาถา      [๔] ภิกษุน้อมไปสู่บรรพชา ๑ ผู้น้อมไปสู่ความเงียบสงัด      แห่งใจ ๑ ผู้น้อมไปสู่ความไม่เบียดเบียน ๑ ผู้น้อมไปสู่      ความสิ้นอุปาทาน ๑ ผู้น้อมไปสู่ความสิ้นตัณหา ๑ ผู้น้อม      ไปสู่ความไม่หลงไหลแห่งใจ ๑ ย่อมมีจิตหลุดพ้นโดย      ชอบ เพราะเห็นความเกิด และความดับแห่งอายตนะ      ภิกษุมีจิตหลุดพ้นแล้วโดยชอบ มีจิตสงบนั้น ไม่ต้องกลับ      สะสมทำกิจที่ได้ทำแล้ว กิจที่จำจะต้องทำก็ไม่มี เปรียบ      เหมือนภูเขาที่ล้วนแล้วด้วยศิลาเป็นแท่งทึบอันเดียวกัน      ย่อมไม่สะเทือนด้วยลม ฉันใด รูป เสียง กลิ่น รส      ผัสสะ และธรรมารมณ์ ทั้งที่น่าปรารถนา และไม่น่า      ปรารถนาทั้งสิ้น ย่อมทำท่านผู้คงที่ให้หวั่นไหวไม่ได้ ฉัน      นั้น จิตของท่านตั้งมั่น หลุดพ้นแล้ว ท่านย่อมพิจารณาเห็นความเกิด และความดับของจิตนั้นด้วย. .......................... แก้ไขเมื่อ 14 มี.ค. 50 11:17:24 จากคุณ : Chuck - [ 14 มี.ค. 50 11:12:55 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คุณหนูเล็กฯ เข้าใจหรือยัง...ว่าคุณเข้าใจผิดตรงไหน? จากคุณ : Chuck - [ 14 มี.ค. 50 11:16:20 ]

ความคิดเห็นที่ 19 จิตของท่านตั้งมั่น หลุดพ้นแล้ว ท่านย่อมพิจารณาเห็นความเกิด และความดับของจิตนั้นด้วย. จิตหลุดพ้นแล้ว  ยังเกิด ยังดับ ให้พิจารณาเห็นได้ด้วย.... ไม่เชื่อล่ะสิ.... จากคุณ : พ่นเกลือดีกว่า (Chuck) - [ 14 มี.ค. 50 11:56:41 ]

ความคิดเห็นที่ 20 แวะไปอ่านกระทู้สัมมาทิฐิฯ ข้างล่างแล้ว... >>> http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y5216150/Y5216150.html ความคิดเห็นที่ 10   เนทก็ช้า  ขาก็สั้น  พิมพ์ไม่ทัน  ไม่หลุดแฮะ  อิอิ... มาช้าดีกว่าไม่มา   ***ตามภาษาคนพาลชอบเอาแพ้ชนะ     ตามภาษาพระชอบเอาเหตุผล*** อันการสนทนาธรรมกัน   ต้องศรัทธาในภูมิธรรมถึงจะสนทนากันได้   ถ้าไม่มีแล้วไซร้อย่าได้เสียเวลา(สำเนียงส่อภาษา   กริยาส่อสกุล  คนส....พร่ำมันร่ำไป) ฝากการบ้านท่านไว้ไปคิด   ดันไปตอบผิดกระทู้   ต่อเมื่อตามไปดู   จึงรู้ว่าให้ไปอ่านของใครก็ไม่รุ 555+ ขออภัย ชอบจริงๆไอ้ที่ว่าโหดๆ  เลว  ดี  ด้วยหรือไม่  ชี้แจงแถลงไข   เผื่อพิจารณาไว้(เฝ้าบ้าน)555+ แปลกใจจริงเรียนเข้าไปได้ไง   อะไรๆก็ไม่มี   สมมติก็ไม่มี    จิตก็ไม่มี   แล้วจะกลัวไปทำไมกับ ดี ชั่ว   โหดก็ไม่มี    ดีก็ไม่ใช่   พระพุทธ   พระธรรม   พระสงฆ์  ท่านChuckเองก็ตอบแล้วไซร์(ในกระทู้อื่น)ว่าไม่ใช่(แล้วจะสรณัง  คัจฉามิ ไปทำไม)   แล้วจะมีนิพพานเพื่อหาอะไร    ต่อให้คนที่เกิดในยุคพระพุทธองค์   มาเห็น   พวกท่านนำเสนอคงเอ๋อไปเลย   555+ไม่ว่ากันตามภาษา  ขออภัย ***หลงผิดติดคุกยังมีวันออก         หลงผิดติดสมมุติชื่อก็บอกอยู่แล้วว่ามุดมันร่ำไป*** ปล.เล็กเป๊ปซี่ว่าโหด    ยังไม่โปรดห้องศาสนา  อิอิ แก้ไขเมื่อ 14 มี.ค. 50 10:28:56 จากคุณ : หนูเล็กนิดเดียว   - [ 14 มี.ค. 50 10:26:31 ] จากคุณ : Chuck - [ 14 มี.ค. 50 12:08:41 ]

ความคิดเห็นที่ 21 พิจารณาภูมิธรรมของหนูเล็กฯ.... >>>>>>>>> ความคิดเห็นที่ 18   ตามภาษาคนรู้น้อย ถ้อยศึกษา อันความเศร้าเกิดเพราะจิตเขลาปัญญา สั้นๆอะครับ "สัพเพ ธรรมา อนัตตา"รวมถึง พุทธัง อนัตตา   ธัมมัง อนัตตา   สังฆัง อนัตตา (ด้วยไหมครับ).... เฮ้อเศร้า... ขออภัย แก้ไขเมื่อ 08 มี.ค. 50 12:14:21 จากคุณ : หนูเล็กนิดเดียว   - [ 8 มี.ค. 50 12:13:07 ] >>>>>>>>>>> ความคิดเห็นที่ 24   ตอบ: ใช่.... คุณกล่าวเอาแต่อารมณ์กับความเชื่อไร้ปัญญาของคุณ กล้าเอาธรรมสถุลย์ของคุณมาปรามาสพระรัตนตรัย... คุณมันเลวชาติจริงๆ จากคุณ : Chuck  - [ 8 มี.ค. 50 13:33:08 ] http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y5202388/Y5202388.html จากคุณ : Chuck - [ 14 มี.ค. 50 12:24:08 ]

ความคิดเห็นที่ 22 พระไตรปิฎก เล่มที่ 05 .... พระพุทธดำรัสตอบ      [๗๙] พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า มีอยู่จริง สีหะ เหตุที่เขากล่าวหาเราว่า พระสมณะ- *โคดมกล่าวการไม่ทำ แสดงธรรมเพื่อการไม่ทำ และแนะนำสาวกตามแนวนั้น ดังนี้ ชื่อว่า กล่าวถูก.      มีอยู่จริง สีหะ เหตุที่เขากล่าวหาเราว่า พระสมณโคดม กล่าวการทำแสดงธรรมเพื่อ การทำ และแนะนำสาวกตามแนวนั้น ดังนี้ ชื่อว่ากล่าวถูก.      มีอยู่จริง สีหะ เหตุที่เขากล่าวหาเราว่า พระสมณโคดมกล่าวความขาดสูญ แสดง ธรรมเพื่อความขาดสูญ และแนะนำสาวกตามแนวนั้น ดังนี้ ชื่อว่ากล่าวถูก.      มีอยู่จริง สีหะ เหตุที่เขากล่าวหาเราว่า พระสมณโคดมช่างรังเกียจ แสดงธรรมเพื่อ ความรังเกียจ และแนะนำสาวกตามแนวนั้น ดังนี้ ชื่อว่ากล่าวถูก.      มีอยู่จริง สีหะ เหตุที่เขากล่าวหาเราว่า พระสมณโคดมช่างกำจัด แสดงธรรมเพื่อความ กำจัด และแนะนำสาวกตามแนวนั้น ดังนี้ ชื่อว่ากล่าวถูก.      มีอยู่จริง สีหะ เหตุที่เขากล่าวหาเราว่า พระสมณโคดมช่างเผาผลาญ แสดงธรรมเพื่อ ความเผาผลาญ และแนะนำสาวกตามแนวนั้น ดังนี้ ชื่อว่ากล่าวถูก.      มีอยู่จริง สีหะ เหตุที่เขากล่าวหาเราว่า พระสมณโคดมไม่ผุดเกิด แสดงธรรมเพื่อ ความไม่ผุดเกิด และแนะนำสาวกตามแนวนั้น ดังนี้ ชื่อว่ากล่าวถูก.      มีอยู่จริง สีหะ เหตุที่เขากล่าวหาเราว่า พระสมณโคดมกล่าวเป็นผู้เบาใจ แสดงธรรม เพื่อความเบาใจ และแนะนำสาวกตามแนวนั้น ดังนี้ ชื่อว่ากล่าวถูก.      ดูกรสีหะ ก็เหตุที่เขากล่าวหาเราว่า พระสมณโคดมกล่าวการไม่ทำ แสดงธรรมเพื่อการ ไม่ทำ และแนะนำสาวกตามแนวนั้น ดังนี้ ชื่อว่ากล่าวถูกนั้นเป็นอย่างไร ดูกรสีหะ เพราะ เรากล่าวการไม่ทำกายทุจริต วจีทุจริต มโนทุจริต เรากล่าวการไม่ทำสิ่งที่เป็นบาปอกุศลหลายอย่าง นี้แล เหตุที่เขากล่าวหาเราว่า พระสมณโคดมกล่าวการไม่ทำ แสดงธรรมเพื่อการไม่ทำ และ แนะนำสาวกตามแนวนั้น ดังนี้ ชื่อว่ากล่าวถูก.      ดูกรสีหะ อนึ่ง เหตุที่เขากล่าวหาเราว่า พระสมณโคดมกล่าวการทำแสดงธรรมเพื่อ การทำ และแนะนำสาวกตามแนวนั้น ดังนี้ ชื่อว่ากล่าวถูกนั้น เป็นอย่างไร ดูกรสีหะ เพราะ เพราะเรากล่าวการทำกายสุจริต วจีสุจริต มโนสุจริต เรากล่าวการทำสิ่งที่เป็นอกุศลหลายอย่าง นี้แล เหตุที่เขากล่าวหาเราว่า พระสมณโคดมกล่าวการทำ แสดงธรรมเพื่อการทำ และแนะนำ สาวกตามแนวนั้น ดังนี้ ชื่อว่ากล่าวถูก.      ดูกรสีหะ อนึ่ง เหตุที่เขากล่าวหาเราว่า พระสมณโคดมกล่าวความขาดสูญ แสดงธรรม เพื่อความขาดสูญ และแนะนำสาวกตามแนวนั้น ดังนี้ ชื่อว่ากล่าวถูกนั้น เป็นอย่างไร ดูกรสีหะ เพราะเรากล่าวความขาดสูญแห่งราคะ โทสะ โมหะ เรากล่าวความขาดสูญแห่งสถานะที่เป็น บาปอกุศลหลายอย่าง นี้แล เหตุที่เขากล่าวหาเราว่า พระสมณโคดมกล่าวความขาดสูญแสดง ธรรมเพื่อความขาดสูญ และแนะนำสาวกตามแนวนั้น ดังนี้ ชื่อว่ากล่าวถูก.      ดูกรสีหะ อนึ่ง เหตุที่เขากล่าวหาเราว่า พระสมณโคดมช่างรังเกียจ แสดงธรรมเพื่อ ความรังเกียจ และแนะนำสาวกตามแนวนั้น ดังนี้ ชื่อว่ากล่าวถูกนั้น เป็นอย่างไร ดูกรสีหะ เพราะเรารังเกียจกายทุจริต วจีทุจริต มโนทุจริต เรารังเกียจความถึงพร้อมแห่งสถานะที่เป็นบาป อกุศลหลายอย่าง นี้แล เหตุที่เขากล่าวหาเราว่า พระสมณโคดมช่างรังเกียจ แสดงธรรม เพื่อความรังเกียจ และแนะนำสาวกตามแนวนั้น ดังนี้ ชื่อว่ากล่าวถูก.      ดูกรสีหะ อนึ่ง เหตุที่เขากล่าวหาเราว่า พระสมณโคดมช่างกำจัด แสดงธรรมเพื่อความ กำจัด และแนะนำสาวกตามแนวนั้น ดังนี้ ชื่อว่ากล่าวถูกนั้น เป็นอย่างไร ดูกรสีหะ เพราะ เราแสดงธรรมเพื่อกำจัด ราคะ โทสะ โมหะ แสดงธรรมเพื่อกำจัดสถานะที่เป็นบาปอกุศล หลายอย่าง นี้แล เหตุที่เขากล่าวหาเราว่าพระสมณโคดมช่างกำจัด แสดงธรรมเพื่อความกำจัด และแนะนำสาวกตามแนวนั้น ดังนี้ ชื่อว่ากล่าวถูก.      ดูกรสีหะ อนึ่ง เหตุที่เขากล่าวหาเราว่า พระสมณโคดมช่างเผาผลาญ แสดงธรรม เพื่อความเผาผลาญ และแนะนำสาวกตามแนวนั้น ดังนี้ ชื่อว่ากล่าวถูกนั้น เป็นอย่างไร ดูกรสีหะเพราะเรากล่าวธรรมที่เป็นบาปอกุศล คือ กายทุจริต วจีทุจริต มโนทุจริต ว่าเป็นธรรม ควรเผาผลาญ ธรรมที่เป็นบาปอกุศล ซึ่งควรเผาผลาญ อันผู้ใดละได้แล้ว ตัดรากขาดแล้ว ทำให้เป็นเหมือนตาลยอดด้วน ทำไม่ให้มีในภายหลัง มีอันไม่เกิดอีกต่อไปเป็นธรรมดา เรากล่าว ผู้นั้นว่า เป็นคนช่างเผาผลาญ ดูกรสีหะ ธรรมที่เป็นบาปอกุศลซึ่งควรเผาผลาญตถาคตละได้แล้ว ตัดรากขาดแล้ว ทำให้เหมือนตาลยอดด้วน ทำไม่ให้มีในภายหลัง มีอันไม่เกิดอีกต่อไปเป็น ธรรมดา นี้แล เหตุที่เขากล่าวหาเราว่า พระสมณโคดมช่างเผาผลาญ แสดงธรรมเพื่อความ เผาผลาญ และแนะนำสาวกตามแนวนั้น ดังนี้ ชื่อว่ากล่าวถูก.      ดูกรสีหะ อนึ่ง เหตุที่เขากล่าวหาเราว่า พระสมณโคดมไม่ผุดเกิด แสดงธรรมเพื่อ ความไม่ผุดเกิด และแนะนำสาวกตามแนวนั้น ดังนี้ ชื่อว่ากล่าวถูกนั้น เป็นอย่างไร ดูกรสีหะ เพราะการนอนในครรภ์ต่อไป การเกิดในภพใหม่ อันผู้ใดละได้แล้ว ตัดรากขาดแล้ว ทำให้เป็น เหมือนตาลยอดด้วน ทำไม่ให้มีในภายหลัง มีอันไม่เกิดอีกต่อไปเป็นธรรมดา เรากล่าวผู้นั้นว่า เป็นคนไม่ผุดเกิด ดูกรสีหะ การนอนในครรภ์ต่อไป การเกิดในภพใหม่ ตถาคตละได้แล้ว ตัดรากขาดแล้ว ทำให้เป็นเหมือนตาลยอดด้วน ทำไม่ให้มีในภายหลัง มีอันไม่เกิดอีกต่อไป เป็นธรรมดา นี้แล เหตุที่เขากล่าวหาเราว่า พระสมณโคดมไม่ผุดเกิด แสดงธรรมเพื่อความ ไม่ผุดเกิด และแนะนำสาวกตามแนวนั้น ดังนี้ชื่อว่ากล่าวถูก.      ดูกรสีหะ อนึ่ง เหตุที่เขากล่าวหาเราว่า พระสมณโคดมเป็นผู้เบาใจ แสดงธรรม เพื่อความเบาใจ และแนะนำสาวกตามแนวนั้น ดังนี้ ชื่อว่ากล่าวถูกนั้น เป็นอย่างไร ดูกรสีหะ เพราะเราเบาใจ ด้วยธรรมที่ให้เกิดความโล่งใจอย่างสูงและแสดงธรรมเพื่อความเบาใจ และ แนะนำสาวกตามแนวนั้น นี้แล เหตุที่เขากล่าวหาเราว่า พระสมณโคดมเป็นผู้เบาใจ แสดงธรรม เพื่อความเบาใจ และแนะนำสาวกตามแนวนั้น ดังนี้ ชื่อว่ากล่าวถูก. http://larndham.net/cgi-bin/tread.pl?start_book=05&start_byte=136299 แก้ไขเมื่อ 14 มี.ค. 50 13:05:18 แก้ไขเมื่อ 14 มี.ค. 50 12:53:11 จากคุณ : Chuck - [ 14 มี.ค. 50 12:50:19 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ครั้งนั้น ท่านพระอานนท์เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ ครั้นเข้า ไปเฝ้าแล้วถวายบังคมพระผู้มีพระภาค นั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง ครั้นท่าน พระอานนท์นั่งเรียบร้อยแล้ว ได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ข้าพระองค์เห็นความสำราญของพระผู้มีพระภาคแล้ว ข้าพระองค์เห็นความอดทน ของพระผู้มีพระภาคแล้ว ก็แต่ว่า เพราะการประชวรของพระผู้มีพระภาค กายของ ข้าพระองค์ประหนึ่งจะงอมระงมไป แม้ทิศทั้งหลายก็ไม่ปรากฏแก่ข้าพระองค์ แม้ ธรรมทั้งหลายก็ไม่แจ่มแจ้งแก่ข้าพระองค์ ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ก็แต่ว่า ข้าพระองค์มามีความเบาใจอยู่หน่อยหนึ่งว่า พระผู้มีพระภาคจักยังไม่เสด็จ ปรินิพพาน จนกว่าจะได้ทรงปรารภภิกษุสงฆ์ แล้วตรัสพระพุทธพจน์อย่างใด อย่างหนึ่ง ฯ     พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ดูกรอานนท์ ภิกษุสงฆ์ยังจะหวังอะไรในเราเล่า ธรรมอันเราได้แสดงแล้ว กระทำไม่ให้มีในมีนอก กำมืออาจารย์ในธรรมทั้งหลาย มิได้มีแก่ตถาคต ผู้ใดจะพึงคิดอย่างนี้ว่า เราจักบริหารภิกษุสงฆ์ หรือว่าภิกษุสงฆ์ จะเชิดชูเราดังนี้ ผู้นั้นจะพึงปรารภภิกษุสงฆ์แล้วกล่าวคำอย่างใดอย่างหนึ่งเป็นแน่ ดูกรอานนท์ ตถาคตมิได้มีความดำริอย่างนี้ว่า เราจักบริหารภิกษุสงฆ์ หรือว่า ภิกษุสงฆ์จักเชิดชูเรา ตถาคตจักปรารภภิกษุสงฆ์แล้ว กล่าวคำอย่างใดอย่างหนึ่ง ในคราวหนึ่ง ดูกรอานนท์ บัดนี้ เราแก่เฒ่าเป็นผู้ใหญ่ล่วงกาลผ่านวัยมาโดย ลำดับแล้ว วัยของเราเป็นมาถึง ๘๐ ปีแล้ว เกวียนเก่ายังจะใช้ไปได้ เพราะการ ซ่อมแซมด้วยไม้ไผ่ แม้ฉันใด กายของตถาคต ฉันนั้นเหมือนกัน ยังเป็นไปได้ ก็คล้ายกับเกวียนเก่าที่ซ่อมแซมด้วยไม้ไผ่ ฯ      ดูกรอานนท์ สมัยใด ตถาคตเข้าถึงเจโตสมาธิ อันไม่มีนิมิต เพราะ ไม่ทำไว้ในใจซึ่งนิมิตทั้งปวง เพราะดับเวทนาบางเหล่าแล้วอยู่ สมัยนั้น กายของ ตถาคตย่อมผาสุก เพราะฉะนั้น พวกเธอจงมีตนเป็นเกาะ มีตนเป็นที่พึ่ง มิใช่ มีสิ่งอื่นเป็นที่พึ่ง คือจงมีธรรมเป็นเกาะ มีธรรมเป็นที่พึ่ง มิใช่มีสิ่งอื่นเป็นที่พึ่ง อยู่เถิด ฯ      ดูกรอานนท์ อย่างไรเล่า ภิกษุจึงจะชื่อว่า มีตนเป็นเกาะ มีตนเป็นที่พึ่ง มิใช่มีสิ่งอื่นเป็นที่พึ่ง คือจงมีธรรมเป็นเกาะ มีธรรมเป็นที่พึ่ง มิใช่มีสิ่งอื่นเป็น ที่พึ่งอยู่ ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ย่อมพิจารณาเห็นกายในกายอยู่ พิจารณาเห็นเวทนา ในเวทนาอยู่ พิจารณาเห็นจิตในจิตอยู่ พิจารณาเห็นธรรมในธรรมอยู่ เป็นผู้มี เพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ พึงกำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลก อย่างนี้แล อานนท์ ภิกษุจึงจะชื่อว่า มีตนเป็นเกาะ มีตนเป็นที่พึ่ง มิใช่มีสิ่งอื่นเป็นที่พึ่ง คือมีธรรมเป็นเกาะ มีธรรมเป็นที่พึ่ง มิใช่มีสิ่งอื่นเป็นที่พึ่งอยู่ ดูกรอานนท์ ผู้ใดผู้หนึ่งในบัดนี้ก็ดี โดยที่เราล่วงไปแล้วก็ดี จักเป็นผู้มีตนเป็นเกาะ มีตนเป็น ที่พึ่ง มิใช่มีสิ่งอื่นเป็นที่พึ่ง คือ มีธรรมเป็นเกาะ มีธรรมเป็นที่พึ่ง มิใช่มีสิ่ง อื่นเป็นที่พึ่งอยู่ ภิกษุของเราที่เป็นผู้ใคร่ต่อการศึกษาจักปรากฏอยู่ในความเป็น ยอดยิ่ง ฯ                  จบคามกัณฑ์ในมหาปรินิพพานสูตร ฯ                        จบภาณวารที่สอง ฯ http://larndham.net/cgi-bin/tread.pl?start_book=10&start_byte=165761 แก้ไขเมื่อ 14 มี.ค. 50 13:01:59 จากคุณ : Chuck - [ 14 มี.ค. 50 13:01:07 ]

ความคิดเห็นที่ 24 พระไตรปิฎก เล่มที่ 1 ๒๓๑] ครั้นพระผู้มีพระภาคทรงติเตียนภิกษุพวกฝั่งแม่น้ำวัคคุมุทา โดยอเนกปริยาย แล้ว ตรัสโทษแห่งความเป็นคนเลี้ยงยาก ความเป็นคนบำรุงยาก ความเป็นคนมักมาก ความ เป็นคนไม่สันโดษ ความคลุกคลี ความเกียจคร้าน ตรัสคุณแห่งความเป็นคนเลี้ยงง่าย ความ เป็นคนบำรุงง่าย ความมักน้อย ความสันโดษ ความขัดเกลา ความกำจัด อาการที่น่าเลื่อมใส การไม่สะสม การปรารภความเพียร โดยอเนกปริยาย ทรงกระทำธรรมีกถาที่สมควรแก่เรื่องนั้น ที่เหมาะสมแก่เรื่องนั้น แก่ภิกษุทั้งหลาย แล้วรับสั่งกะภิกษุทั้งหลายว่า      ดูกรภิกษุทั้งหลาย เพราะเหตุนั้นแล เราจักบัญญัติสิกขาบทแก่ภิกษุทั้งหลาย อาศัยอำนาจ ประโยชน์ ๑๐ ประการ คือ เพื่อความรับว่าดีแห่งสงฆ์ ๑ เพื่อความสำราญแห่งสงฆ์ ๑ เพื่อข่ม บุคคลผู้เก้อยาก ๑ เพื่ออยู่สำราญแห่งภิกษุผู้มีศีลเป็นที่รัก ๑ เพื่อป้องกันอาสวะอันจะบังเกิดใน ปัจจุบัน ๑ เพื่อกำจัดอาสวะอันจักบังเกิดในอนาคต ๑ เพื่อความเลื่อมใสของชุมชนที่ยังไม่ เลื่อมใส ๑ เพื่อความเลื่อมใสยิ่งของชุมชนที่เลื่อมใสแล้ว ๑ เพื่อความตั้งมั่นแห่งพระสัทธรรม ๑ เพื่อถือตามพระวินัย ๑      ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดังนี้:-                         พระปฐมบัญญัติ      ๔. อนึ่ง ภิกษุใด ไม่รู้เฉพาะ กล่าวอวดอุตตริมนุสสธรรม อันเป็นความรู้ ความเห็น อย่างประเสริฐ อย่างสามารถ น้อมเข้ามาในตนว่า ข้าพเจ้ารู้อย่างนี้ ข้าพเจ้าเห็นอย่างนี้ ครั้นสมัยอื่นแต่นั้น อันผู้ใดผู้หนึ่ง ถือเอาตามก็ตาม ไม่ถือเอา ตามก็ตาม เป็นอันต้องอาบัติแล้ว มุ่งความหมดจด จะพึงกล่าวอย่างนี้ว่า แน่ะท่าน ข้าพเจ้าไม่รู้อย่างนั้น ได้กล่าวว่ารู้ ไม่เห็นอย่างนั้น ได้กล่าวว่าเห็น ได้พูดพล่อยๆ เป็นเท็จเปล่าๆ แม้ภิกษุนี้ ก็เป็นปาราชิก หาสังวาสมิได้      สิกขาบทนี้ ย่อมเป็นอันพระผู้มีพระภาคทรงบัญญัติแล้วแก่ภิกษุทั้งหลายด้วยประการ ฉะนี้ ฯ                  เรื่องภิกษุพวกฝั่งแม่น้ำวัคคุมุทา จบ                     เรื่องภิกษุสำคัญว่าได้บรรลุ      [๒๓๒] ก็โดยสมัยนั้นแล ภิกษุเป็นอันมาก สำคัญมรรคผลอันตนยังมิได้เห็นว่าได้เห็น สำคัญมรรคผลอันตนยังมิได้ถึงว่าได้ถึง สำคัญมรรคผลอันตนยังมิได้บรรลุว่าได้บรรลุ สำคัญ มรรคผลอันตนยังมิได้ทำให้แจ้งว่าได้ทำให้แจ้ง จึงอวดอ้างมรรคผลตามที่สำคัญว่าได้บรรลุ ครั้น ต่อมา จิตของพวกเธอน้อมไปเพื่อความกำหนัดก็มี น้อมไปเพื่อความขัดเคืองก็มี น้อมไปเพื่อ ความหลงก็มี จึงมีความรังเกียจว่า สิกขาบทอันพระผู้มีพระภาคทรงบัญญัติไว้แล้ว แต่พวกเรา สำคัญมรรคผลที่ตนยังมิได้เห็นว่าได้เห็น สำคัญมรรคผลที่ตนยังมิได้ถึงว่าได้ถึง สำคัญมรรคผล ที่ตนยังมิได้บรรลุว่าได้บรรลุ สำคัญมรรคผลที่ตนยังมิได้ทำให้แจ้งว่าได้ทำให้แจ้ง จึงอวดอ้าง มรรคผลตามที่สำคัญว่าได้บรรลุ พวกเราต้องอาบัติปาราชิกแล้วกระมังหนอ แล้วแจ้งเรื่องนั้นแก่ ท่านพระอานนท์ๆ กราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาค พระผู้มีพระภาคตรัสว่า มีอยู่เหมือนกัน อานนท์ ข้อที่ภิกษุทั้งหลายสำคัญมรรคผลที่ตนยังมิได้เห็นว่าได้เห็น สำคัญมรรคผลที่ตนยังมิได้ ถึงว่าได้ถึง สำคัญมรรคผลที่ตนยังมิได้บรรลุว่าได้บรรลุ สำคัญมรรคผลที่ตนยังมิได้ทำให้แจ้งว่าได้ ทำให้แจ้ง จึงอวดอ้างมรรคผลตามที่สำคัญว่าได้บรรลุ แต่ข้อนั้นนั่นแล เป็นอัพโพหาริก      ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคทรงกระทำธรรมีกถา ในเพราะเหตุเป็นเค้ามูลนั้น ในเพราะ เหตุแรกเกิดนั้น แล้วรับสั่งกะภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดังนี้:-                          พระอนุบัญญัติ      ๔. อนึ่ง ภิกษุใด ไม่รู้เฉพาะ กล่าวอวดอุตตริมนุสสธรรม อันเป็นความรู้ ความเห็น อย่างประเสริฐ อย่างสามารถ น้อมเข้ามาในตนว่า ข้าพเจ้ารู้อย่างนี้ ข้าพเจ้าเห็นอย่างนี้ ครั้นสมัยอื่นแต่นั้น อันผู้ใดผู้หนึ่ง ถือเอาตามก็ตาม ไม่ถือ เอาตามก็ตาม เป็นอันต้องอาบัติแล้ว มุ่งความหมดจด จะพึงกล่าวอย่างนี้ว่า แน่ะท่าน ข้าพเจ้าไม่รู้อย่างนั้น ได้กล่าวว่ารู้ ไม่เห็นอย่างนั้น ได้กล่าวว่าเห็น ได้ พูดพล่อยๆ เป็นเท็จเปล่าๆ เว้นไว้แต่สำคัญว่าได้บรรลุ แม้ภิกษุนี้ ก็เป็นปาราชิก หาสังวาสมิได้.                   เรื่องภิกษุสำคัญว่าได้บรรลุ จบ. http://larndham.net/cgi-bin/tread.pl?start_book=01&start_byte=636002 ................................................................ อ่านแล้วจำใส่กระโหลกไว้ด้วย.... แก้ไขเมื่อ 14 มี.ค. 50 13:41:28 แก้ไขเมื่อ 14 มี.ค. 50 13:40:32 แก้ไขเมื่อ 14 มี.ค. 50 13:38:31 จากคุณ : เฝ้าบ้านอยู่ (Chuck) - [ 14 มี.ค. 50 13:35:20 ]

ความคิดเห็นที่ 25 หายไปแล้ว....จิตบริสุทธิ์เป็นอมตะ จิตมีสองจิต...บริสุทธิ์กับไม่บริสุทธิ์ จากคุณ : เจริญล่ะพ่อ... (Chuck) - [ 14 มี.ค. 50 14:23:05 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ความคิดเห็นที่ 2   --->จิตไม่เคยดับตายหายสูญ                    มีพุทธพจน์ในมหาปรินิพพานสูตร ว่าไว้ดังนี้          “จตุนฺนํ อริยสจฺจานํ ยถาภูตํ อทสฺสนา, สงฺสริตํ ทีฆมทฺธานํ ตาสุตา เสว ชาติสุ แปลว่า ความเวียนว่ายของเราเข้าไปในชาติน้อยใหญ่ทั้งหลายอันยาวนานนับไม่ถ้วนนั้น เพราะมิได้เห็นอริยสัจ 4 ตามความเป็นจริง ดังนี้.”                     หมายความว่า จิตของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้เข้าไปเวียนว่าย จากพระชาติหนึ่งไปยังอีกพระชาติหนึ่ง ติดต่อกันไปหลายพระชาติเป็นเวลาอันยาวนานนับไม่ถ้วนก่อนทรงตรัสรู้ และจิตของพระองค์ได้ยืนตัวเป็นประธานทุกชาติ ไม่ว่าจะเปลี่ยนพระชาติไปกี่ครั้งกี่หนก็ตาม.                     ทั้งนี้แสดงว่า จิตเป็นสภาพธรรมที่ไม่ได้ดับตายหายสูญไปไหน แต่รูปร่างกายซึ่งถือเอากำเนิดเป็นชาติต่างๆนั้นต่างหาก ที่ไม่เที่ยงแท้ถาวร คือ เปลี่ยนไปเป็นพระชาติใหม่ทุกชาติ ถ้าจิตเกิดดับเป็นคนละดวง หรือเปลี่ยนใหม่ตามร่างกายในแต่ละพระชาติด้วยแล้ว ก็ย่อมตรัสว่า พระองค์ได้ทรงเข้าไปเวียนว่ายในพระชาติเหล่านั้น,ไม่ได้เลย เพราะฉะนั้น จิตจึงไม่ใช่สภาพธรรมที่เกิดดับ แต่จิตชั้นสัมมาสัมพุทโธยืนรู้อยู่ว่า รูปร่างกายในแต่ละพระชาติเกิดแล้วก็ตายไปตามกาลเวลาที่ผ่านไปๆโดยลำดับ นานแสนนานมาแล้ว. จากคุณ : หนูเล็กนิดเดียว   - [ 14 มี.ค. 50 07:15:02 ] ^ ^ มันเยี่ยมมาก...เหมาะลงนรกจิงๆลิตเติ้ลเม้าส์ จากคุณ : จิตซังกาบ๊วย (Chuck) - [ 14 มี.ค. 50 14:36:53 ]

ความคิดเห็นที่ 27 นึกว่านายทิวน้ำวิปลาสไปคนเดียว   คราวนี้มีเพื่อนเพิ่มอีกคน  เฮ้อออ!!... เรื่องง่ายๆ ชัดๆ  ยังตีความผิดจนได้  จะโง่ไปถึงไหนกันหน๊ออออ ?? จากคุณ : Ck (Clarke) - [ 14 มี.ค. 50 19:56:45 ]

ความคิดเห็นที่ 28 คารวะท่านซีเค... ผมคงมีโอกาสได้สนทนากับท่าน สักครั้งหนึ่ง... ด้วยความเคารพครับ Chuck จากคุณ : เป็นบุญของผม (Chuck) - [ 14 มี.ค. 50 20:48:21 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เนทก็ช้า  ขาก็สั้น  พิมพ์ไม่ทัน  หลุดอีกละ  อิอิ... มาช้าดีกว่าไม่มา   ตามภาษาคนรู้น้อย  ถ้อยศึกษา ***ตามภาษาคนพาลชอบเอาแพ้ชนะ     ตามภาษาพระชอบเอาเหตุผล*** ( หัดอ่านก่อนที่จะพ่นอะไรออกมา) ใครนำเสนออะไรโปรดอ่านให้เข้าใจ   เชื่อหรือไม่อีกเรื่องนึง   อ่านแล้วสงสัยชี้แจงได้ไม่ว่ากัน  ถ้าว่า"มั่ว"ๆตรงไหนบอกให้กระจ่างชัด  จะตอบให้หายสงสัย  แต่ถ้าพูดพร่ำมันร่ำไป  ยังไม่ได้อ่านให้เข้าใจ  จะรู้ได้ไงว่าแท้หรือเทียม  ขออภัย .............................................................. คนบ้า4จำพวก((บัญญัติโดยอรรถกถาหนูเล็กนิดเดียว)) 1.  บ้ารู้ตัวว่าบ้า   ยาพอเอาไหว(ธรรมโอสถ) 2.  บ้าไม่รู้ตัวว่าบ้า  ศรีธัญญาพอรับได้ 3.  บ้าเพราะถูกครอบงำ  สักวันจะบ้าใหญ่ 4.  บ้าเพราะคิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่   พวกนี้อันตราย  ฆ่าได้แม้กระทั่งพระสัทธรรม ***ไวพจน์ของคำว่า บ้า---จิตวิปลาส---จิตฟั่นเฟือน---จิตซึมเศร้า(เพราะเขลาปัญญา) ฯลฯ*** ตามมติของอรรถกถาหนูเล็กนิดเดียว  พวกที่4.นี้ควรเอาขี้เถ้ายัดปาก   ชาตินี้ไม่ทันชาติหน้าก็แล้วกัน(ท่านผู้ยิ่งใหญ่ในห้องศาสนา)   555+ไม่ว่ากัน  ขออภัย จากคุณ : หนูเล็กนิดเดียว - [ 15 มี.ค. 50 07:15:58 ]

ความคิดเห็นที่ 30 กถญฺจ ภิกฺขเว ภิกฺขุ                                ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ก็อย่างไรภิกษุ จิตฺเต จิตฺตานุปสฺสี วิหรติ                          ย่อมพิจารณาเห็นจิตในจิตเนืองๆอยู่ อิธ ภิกฺขเว ภิกฺขุ                                     ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในธรรมวินัยนี้ สราคํ วา จิตฺตํ สราคํ   จิตฺตนฺติ ปชานาติ            อนึ่ง จิตมีราคะ ก็รู้ชัดว่า จิตมีราคะ วีตราคํ วา จิตฺตํ วีตราคํ จิตฺตนฺติ ปชานาติ           หรือจิตไม่มีราคะ ก็รู้ชัดว่า จิตไม่มีราคะ สโทสํ วา จิตฺตํ สโทสํ จิตฺตนฺติ ปชานาติ              หรือจิตมีโทสะ ก็รู้ชัดว่า จิตมีโทสะ วีตโทสํ วา จิตฺตํ วีตโทสํ จิตฺตนฺติ ปชานาติ           หรือจิตไม่มีโทสะ ก็รู้ชัดว่า จิตไม่มีโทสะ สโมหํ วา จิตฺตํ สโมหํ จิตฺตนฺติ ปชานาติ                หรือจิตมีโมหะ ก็รู้ชัดว่า จิตมีโมหะ วีตโมหํ วา จิตฺตํ วีตโมหํ จิตฺตนฺติ ปชานาติ                หรือจิตไม่มีโมหะ ก็รู้ชัดว่า จิตไม่มีโมหะ ............. ............. สมาหิตํ วา จิตฺตํ สมาหิตํ จิตฺตนฺติ ปชานาติ                หรือจิตตั้งมั่น ก็รู้ชัดว่า จิตตั้งมั่น อสมาหิตํ วา จิตฺตํ อสมาหิตํ จิตฺตนฺติ ปชานาติ            หรือจิตไม่ตั้งมั่น ก็รู้ชัดว่า จิตไม่ตั้งมั่น วิมุตฺตํ วา จิตฺตํ วิมุตฺตํ จิตฺตนฺติ ปชานาติ                    หรือจิตวิมุติ (คือหลุดพ้นด้วยตทังควิมุตติ และวิกขัมภนวิมุตติ)ก็รู้ชัดว่า จิตวิมุติ อวิมุตฺตํ วา จิตฺตํ อวิมุตฺตํ จิตฺตนฺติ ปชานาติ                หรือจิตยังไม่วิมุติ ก็รู้ชัดว่า จิตยังไม่วิมุติ ...คำบาลีไปหาอ่านต่อเอาเองนะ จะยกคำแปลมาต่อ...ดังนี้... ดังนี้ ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นจิตในจิตเป็นภายในบ้าง ย่อมพิจารณาเห็นจิตในจิตเป็นภายนอกบ้าง ย่อมพิจารณาเห็นจิตในจิตทั้งภายในและภายนอกบ้าง ย่อมพิจารณาเห็นธรรมดา คือ ความเกิดขึ้นในจิตบ้าง ย่อมพิจารณาเห็นธรรมดา คือ ความเสื่อมไปในจิตบ้าง ย่อมพิจารณาเห็นธรรมดา คือ ทั้งความเกิดขึ้น ทั้งความเสื่อมไปในจิตบ้าง ***ส่วนนี้จะต่อบาลี แปลเป็นไทย เพื่อไม่ให้เสียรูปเรื่องตามที่พระศาสนโศภน แปลไว้... อตฺถิ จิตฺตนฺติ วา ปนสฺส สติ ปจฺจุปฏฺฐิตา โหติ   ก็หรือสติว่า จิตมีอยู่ เข้าไปตั้งอยู่เฉพาะหน้าแก่เธอนั้น ยาวเทว ญาณมตฺตาย       แต่เพียงสักว่าเป็นที่รู้ ปติสฺสติมตฺตาย               แต่เพียงสักว่าเป็นที่อาศัยระลึก อนิสฺสิโต จ วิหรติ            เธอย่อมไม่ติดอยู่ด้วย น จ กิญฺจิ โลเก อุปาทิยติ  ย่อมไม่ยึดถืออะไรๆในโลกด้วย เอวํ โข ภิกฺขเว ภิกฺขุ จิตฺเต จิตฺตานุปสฺสี วิหรติ  ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นจิตในจิตเนืองๆอยู่อย่างนี้แล. จิตฺตานุปสฺสนาสติปฏฺฐานํ  จบจิตตานุปัสสนาสติปัฏฐาน คัดมาจากมหาสติปัฏฐานสูตร หมวดจิตตานุปัสสนาสติปัฏฐาน หน้า 367-370 จาก หนังสือสวดมนต์แปล พระศาสนโศภน วัดมกุฎกษัตริยาราม กรรมการมหามกุฎราชวิทยาลัย รวบรวมและแปล ------------- กองตำรา มหามกุฎราชวิทยาลัยเป็นผู้ชำระ พิมพ์ครั้งที่ 11/2533 จำนวน 10,000เล่ม จากความคิดเห็นที่ 4   --->จิตทรงไว้ซึ่งความรู้  ไม่มีการรู้บ้าง,ไม่รู้บ้าง                   เนื่องจากจิตเป็นสภาพธรรมที่ไม่มีรูปร่างให้สัมผัส หรือให้แลเห็นได้เลย นอกจากจะแสดง “ความรู้” ออกมาให้รู้สึกเท่านั้น อะไรเกิดขึ้นก็รู้ อะไรดับไปก็รู้ พอใจก็รู้ ไม่พอใจก็รู้ เฉยๆก็รู้ มีจิตอยู่ที่ใด ย่อม รู้ อยู่ที่นั้นตลอดกาล ไม่มีการรู้บ้าง ไม่รู้บ้าง.                    มีพระบาลีในจิตตานุปัสสนาสติปัฏฐาน รับรองไว้ดังนี้                   “สราคํ วา จิตฺตํ สราคํ จิตฺตนฺติ ปชานาติ, วีตราคํ วา จิตฺตํ วีตราคํ จิตฺตนฺติ ปชานาติ แปลว่า เมื่อราคะเกิดขึ้นที่จิต ก็รู้ชัดว่าราคะเกิดขึ้นที่จิต เมื่อราคะหายไปจากจิต ก็รู้ชัดว่าราคะหายไปจากจิต.”         ทั้งนี้ แสดงว่า เมื่อมีกิเลสอย่างใดเกิดขึ้นก็รู้ (ในที่นี้คือ รู้ราคะ) เมื่อกิเลสอย่างนั้นๆดับไปก็รู้ อะไรเกิดขึ้นก็รู้ อะไรดับไปก็รู้ สิ่งที่เกิดดับนั้นไม่ใช่จิตแน่นอน จิตไม่มีการเกิดดับ แต่จิตทรงไว้ซึ่งความรู้ตลอดเวลา. ---------------------------------------------------- พิจารณาให้กระจ่างเทียบกับพระบาลีที่จะยกมาให้อ่านเต็มๆ   ก็หรือสติว่า จิตมีอยู่ เข้าไปตั้งอยู่เฉพาะหน้าแก่เธอนั้น แต่เพียงสักว่าเป็นที่รู้ แต่เพียงสักว่าเป็นที่อาศัยระลึก เธอย่อมไม่ติดอยู่ด้วย ย่อมไม่ยึดถืออะไรๆในโลกด้วย ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นจิตในจิตเนืองๆอยู่อย่างนี้แล. ไม่มีตรงไหนกล่าวว่าจิตเกิดดับตามอารมณ์ไปด้วย แต่จิตทรงไว้ซึ่งความรู้ตลอดเวลา -->ก็หรือสติว่า จิตมีอยู่ เข้าไปตั้งอยู่เฉพาะหน้าแก่เธอนั้น แต่เพียงสักว่าเป็นที่รู้ แต่เพียงสักว่าเป็นที่อาศัยระลึก เธอย่อมไม่ติดอยู่ด้วย ย่อมไม่ยึดถืออะไรๆในโลกด้วย ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นจิตในจิตเนืองๆอยู่อย่างนี้แล. จากคุณ : หนูเล็กนิดเดียว - [ 15 มี.ค. 50 07:24:40 ]

ความคิดเห็นที่ 31 พระราชวุฒาจารย์ (หลวงปู่ดูลย์ อตุโล) ศิษย์อาวุโสรุ่นแรกสุดของหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต พระอาจารย์ใหญ่ฝ่ายอรัญวาสี ได้มีบันทึกคติธรรมและธรรมเทศนา ของท่าน ชื่อหนังสือหลวงปู่ฝากไว้รวบรวมบันทึกไว้โดย พระโพธินันทมุนี หลวงปู่ดูลย์เน้นเรื่องการปฏิบัติภาวนา ให้พิจารณาจิตในจิต จนรู้แจ้ง  ท่านเทศนาแต่เพียงสั้นๆ แต่เฉียบคม ท่านสอนว่า “หลักธรรมที่แท้จริงคือจิต จิตของเราทุกคนนั่นแหละคือ หลักธรรมสูงสุด ที่อยู่ในจิตใจเรา นอกจากนั้นแล้ว มันไม่มีหลักธรรมใดๆเลย ..ขอให้เลิกละการคิด และการอธิบาย เสียให้หมดสิ้น จิตในจิตก็จะเหลือแต่ความบริสุทธิ์ ซึ่งมีประจำอยู่แล้วในทุกคน” -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- ความตอนหนึ่งในหนังสือ เรื่องธรรมะปฏิสันถาร เมื่อวันที่ 18 ธ.ค 2522 พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ พร้อม สมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ เสด็จเยี่ยมหลวงปู่เป็นการส่วนพระองค์ เมื่อทั้งสองพระองค์ทรงถามถึงสุขภาพอนามัย และการอยู่สำราญแห่งพระอิริยาบถของหลวงปู่ ตลอดถึงทรงสนทนาธรรมกับหลวงปู่ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ทรงมีพระราชปุจฉาว่า ***“หลวงปู่ การละกิเลสนั้น ควรละกิเลสอะไรก่อน”*** หลวงปู่ดูลย์ ตอบว่า ***“กิเลสทั้งหมดเกิดรวมอยู่ที่จิต ให้เพ่งมองดูที่จิต อันไหนเกิดก่อน ให้ละอันนั้นก่อน”*** จากคุณ : หนูเล็กนิดเดียว - [ 15 มี.ค. 50 07:26:53 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ความตอนหนึ่งในหนังสือ เรื่อง รู้ให้พร้อม ระหว่างที่หลวงปู่อยู่รักษาพยาบาลที่ร.พ.จุฬาลงกรณ์นั้น มีผู้ไปกราบนมัสการและฟังธรรมจำนวนมาก คุณบำรุงศักดิ์ กองสุข เป็นผู้หนึ่งที่สนใจในการปฏิบัติสมาธิภาวนา นัยว่าเป็นลูกศิษย์หลวงพ่อสนอง กตปุญฺโญ แห่งวัดสังฆทาน จ.นนทบุรี ซึ่งเป็นวัดปฏิบัติที่เคร่งครัดฝ่ายธุดงค์กัมมัฏฐานในยุคปัจจุบัน ได้ปรารภการปฏิบัติธรรมกับหลวงปู่ถึงเรื่องการละกิเลสว่า ***หลวงปู่ครับ ทำอย่างไร จึงจะตัดความโกรธให้ขาดได้*** หลวงปู่ดูลย์ ตอบว่า ***ไม่มีใครตัดให้ขาดได้หรอก มีแต่รู้ทัน เมื่อรู้ทันมันก็ดับไปเอง*** (ความโกรธดับ จิตไม่ได้ดับ จิตยังรู้อยู่) จากคุณ : หนูเล็กนิดเดียว - [ 15 มี.ค. 50 07:29:12 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ความตอนหนึ่งในหนังสือ เรื่อง ประหยัดคำพูด คณะปฏิบัติธรรมจากจังหวัดบุรีรัมย์หลายท่าน มีร้อยตำรวจเอกบุลชัย สุคนธมัตอัยการจังหวัดเป็นหัวหน้า มากราบหลวงปู่เพื่อฟังข้อปฏิบัติธรรมและเรียนถามถึงวิธีปฏิบัติยิ่งๆขึ้นไป ซึ่งส่วนมากก็เคยปฏิบัติกับครูบาอาจารย์แต่ละองค์มาแล้ว และแสดงแนวทางการปฏิบัติไม่ค่อยจะตรงกัน เป็นเหตุให้เกิดความสงสัยยิ่งขึ้น  จึงขอกราบเรียนหลวงปู่ช่วยแนะแนวปฏิบัติที่ถูกต้อง และทำได้ง่ายที่สุด เพราะหาเวลาปฏิบัติธรรมได้ยาก หากได้วิธีที่ง่ายๆแล้วก็จะเป็นการถูกต้องอย่างยิ่งฯ หลวงปู่ดูลย์ กล่าวว่า ***ให้ดูจิต ที่จิต*** จากคุณ : หนูเล็กนิดเดียว - [ 15 มี.ค. 50 07:30:03 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ความตอนหนึ่งในหนังสือ เรื่อง หลักธรรมแท้ มีอยู่อย่างหนึ่งที่ผู้ปฏิบัติชอบพูดถึง คือ ชอบโจษขานกันว่านั่งภาวนาแล้วเห็นอะไรบ้าง หรือไม่ก็ว่าตนนั่งภาวนามานานแล้ว ไม่เคยเห็นปรากฏอะไรออกมาบ้างเลย หรือไม่บางคนก็ว่า ตนได้เห็นสิ่งนั้นสิ่งนี้อยู่เสมอ ทำให้บางคนเข้าใจผิดคิดว่า ภาวนาแล้วตนจะได้เห็นสิ่งที่ต้องการ เป็นต้นฯ หลวงปู่ดูลย์เคยเตือนว่า การปรารถนาเช่นนั้นผิดทั้งหมด เพราะการภาวนานั้นเพื่อให้เข้าถึงหลักธรรมที่แท้จริง ***หลักธรรมที่แท้จริงคือ จิต ให้กำหนดดูจิต ให้เข้าใจจิตตัวเองให้ลึกซึ้ง เมื่อเข้าใจจิตตัวเองได้ลึกซึ้งแล้ว นั่นแหละได้แล้วซึ่งหลักธรรม*** จากคุณ : หนูเล็กนิดเดียว - [ 15 มี.ค. 50 07:31:06 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ปล. มีคนถามว่า ทำไมหนังสือเล่มนี้ จึงชื่อว่า หลวงปู่ฝากไว้ เพราะหลวงปู่ฝากไว้ด้วยถ้อยคำ กระชับ ได้ใจความ ถ้าไม่ฝากไว้ให้ลูกหลาน นานวันไปจะหายหมด จากคุณ : หนูเล็กนิดเดียว - [ 15 มี.ค. 50 07:34:27 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ตรัสคำว่า จุตูปปาตะ (ไม่มีญาณต่อท้าย) ไว้ในพระสูตรหนึ่ง (จุติ+อุปปาตะ) ตรัสคำว่า สุวิมุตตจิตไว้ ในพระสูตรหนึ่ง ตรัสว่า ...ภิกาุพึงพิจารณาใคร่ครวญ โดยประการที่ เมื่อพิจารณาใคร่ครวญอยู่ (ด้วย สมาธิภาวนาที่เป้นไปเพื่อความสิ้นไปแห่งอาสวะ ตามพระบาลีโรหิตัสวรรคมั๊ง) วิญญาณ (กิริยาที่รู้แจ้งอารมณ์ได้ หรือ จิต ที่ไม่ใช่ สมันนาหารจิตมั๊ง) ของเธอนั้น อันไปฟุ้งไป ไม่ซ่านไปในภายนอกด้วย (น่าจะตรงกับที่หลวงปู่ดูลย์ กล่าวคำว่า อย่าส่งจิตออกนอก มั๊ง) อันไม่ตั้งสยบอยู่ในภายในด้วย (น่าจะตรงกับ..จิตที่สยบอยู่ในภายใน เป้นสมุทัย ก็ได้) ก็ จะ ไม่ สะดุ้ง ..(ไม่สะดุ้ง แปลว่า? ตามพุทธวจนะนี้ น่าพิจารณาไหม? ..โดยต้องไม่ขัดกับที่ตรัสต่อมาว่า) เพราะเหตุ ไม่มีความยึดมั่นถือมั่น ..(ใน???? เช่น มีจิตอมตะ เข้า นิพพาน ที่ อัตตา นั่น ???? หรือ) ดูก่อน ภิกษุทั้งหลาย เมื่อวิญญาณ ไม่ฟุ้งไป ไม่ซ่านไปในภายนอก ไม่ตั้งสบยอยู่ในภายในอยู่ (น่าจะคือ เจโตสมาธิที่ไม่มีนิมิต ตามจูฬสุญญตสูตร) เป็นจิตไม่สะดุ้ง เพราะเหตุไม่มีความยึดมั่นถือมั่น ดังนี้แล้ว(ดูพระโสดาบันต่างกับพระอรหันต์อย่างไร ตามที่ตรัสไว้ในพระสูตรอื่น ตรัสคำว่า...เป็นผู้หลุดพ้นแล้วเพราะรู้โดยชอบ ฯ(ซึ่งอะไร?) การก่อตั้งขึ้นแห่งกองทุกข์ (ปฏิจจฯ สายเกิด ..ความเกิดขึ้นพร้อมแห่งกองทุกข์ทั้งสิ้น ย่อมมี ด้วย อาการอย่างนี้) กล่าวคือ ชาติ ชรา มรรธ ย่อมไม่มีอีกต่อไป (น่าจะตรงกับที่ตรัสว่า เมื่อ จุตูปปาตะไม่มี อะไรๆ ก้ไม่มีในโลกนี้ ไม่มีในโลกอื่น ไม่มีในระหว่างแห่งโลกทั้งสอง นั่นแหละคือ ที่สุดแห่งทุกข์ละ) สรุป จะเพลินสยบ หรือฟุ็งซ่านไปใน อาจารวาท เพื่ออะไร? ..ศิษย์ท่านอาจารย์ ทั้งหลาย ฯ ในเมื่อ สมัยที่ ท่านอาจารย์ ยังเป็นฆราวาส ท่านยังขานนาคขอบรรพชาในธรรมวินัย ที่พระพุทธองค์ตรัส บัญญัติไว้ดีแล้ว ฯลฯ ...ยังมี อวิชชา ตัณหา อุปาทาน ..ใช่ไหม? จากคุณ : เซนเถรวาท (F=9b) - [ 15 มี.ค. 50 09:45:24 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ถ้าคุณหนูเล็กเข้าใจเรื่องจิตผิดๆจะทำให้ปฏิบัติผิดตลอดแนว ควรที่จะปฏิบัติเพื่อความละความวางความไม่ยึดมั่นถือมั่น จากคุณ : มังกรใจเย็น - [ 15 มี.ค. 50 10:59:42 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ความหลุดพ้นสูงสุด ด้วย "เจโตสมาธิที่ไม่มีนิมิต" ตามจูฬสุญญตสูตร ย่อม เหนือกว่า "โสดาปัตติผล" หรือไม่ ของใครใครเห็น ชนิด ต้องไม่ขัดกับพุทธปัญญาด้วย ทีนี้ ตรัสไว้ว่า ผู้ถึงพร้อมด้วยทิฏฐิ (อันไม่เป็นส่วนสุดโต่ง เพราะ อวิชชา ตัณหานั่นแหละ คือ สัสสตทิฏฐิ อุจเฉททิฏฐ คือ โสดาปัตติผล มั๊งิ) ไม่อาจเข้าถึงธรรมะไรๆ โดยความเป็นตัวตน (อัตตา ..คือ มี อัตตา แน่ๆ) -ฉกฺก อํ ๒๒/๔๘๘/๓๖๔) ดังนั้น สาวกของพระพุทธเจ้า รูปใดไม่ว่าสมัยใด ยังกล่าวยืนยันว่า มีจิตอมตะ ฯ....แปลว่า แก่งกว่าพระพุทธเจ้า หรืออย่างไร? ในเมื่อพระพุทธเจ้าตรัสว่า..พระองค์ทรงเป็นศาสดาไม่มีธรรมในกำมือ คือไม่ทรงปิดบังธรรมใดๆ ไว้ฯ พระสัทธรรม ตามที่พระพุทะองค์ตรัส บัญญัติไว้ดีแล้ว ..สาวกของพระพุทธเจ้า รูปใด สอนไม่ตรงตาม..แปลว่า ???? ชาวพุทธจงตื่นเถิด... จากคุณ : เซนเถรวาท (F=9b) - [ 15 มี.ค. 50 12:13:19 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ด้วยความเคารพ ทุกๆท่านที่เข้ามาอ่าน หากเห็นว่า บทความของอ.ไชยทรง จันทรอารีย์  ที่นำเสนอ ไม่ถูกต้อง ขอความกรุณาอ้างหลักฐานมาประกอบด้วยว่าไม่ถูกต้องอย่างไร  และกรุณาแจกแจงหลักฐานที่อ้างมา ว่าถูกต้องอย่างไร อย่าเอาแต่กล่าวเลื่อนลอย หรือใส่ร้าย แต่ว่า มั่วๆ   และควรอย่างยิ่งที่ท่านทั้งหลายที่อ้างหลักฐานมาประกอบ จะต้องมีพระบาลีกำกับมาด้วย อย่าเอาแต่ paste คำแปลภาษาไทยมาอย่างเดียว เพราะทุกครั้งที่ อ.ไชยทรง จะอธิบายอะไรก็ตาม ท่านจะยกพระบาลีมาประกอบทุกครั้ง มิได้กล่าวอย่างเลื่อนลอย. ขออภัย ดูข้อความเต็มๆที่นี่ครับ http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y5229672/Y5229672.html จากคุณ : หนูเล็กนิดเดียว - [ 16 มี.ค. 50 07:13:44 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ตามภาษคนรู้น้อย   ถ้อยศึกษา555+ ***ผู้ใดเห็นเซน  ผู้นั้นเห็นเรา(จากคำกล่าวของหนูเล็กนิดเดียว)  ขออภัยไม่ทราบว่าท่านยังสงสัยไหมครับว่า "เรา"นั้นคือใคร   ถ้ายังไม่หายสงสัย   จะถามใครดีหว่า อิอิ*** ..................................................... ท่านเซน(อย่าเพิ่งเซ็นอาจติดคุกได้ต้องระวัง)ครับ ตามที่ท่านกล่าวว่า พระองค์ทรงเป็นศาสดาไม่มีธรรมในกำมือ คือไม่ทรงปิดบังธรรมใดๆ ไว้ฯ .............................................................. อะไรท่านเซนไม่ได้ตอบกระทู้ท่านเสียนานทำลืมไปได้   ที่เราได้ว่ากล่าวกันเอาไว้   เพิ่งผ่านมาไม่นานไม่น่าหลงลืม555+ไม่ว่ากัน   ตอบใหม่ก็ได้ดังนื้ "พระองค์ทรงเป็นศาสดาไม่มีธรรมในกำมือ"  แล้วจะแบอะไรให้คนเอาไปร่ำลือว่าเป็นพระสัพพัญญูได้ไง    "ส่วนไม่ทรงปิดบังธรรมใดๆ ไว้ฯ"    ท่านเซนคงจำได้ว่าทรงปิดบังธรรมบางส่วนไว้    สอนพวกท่านกับอรรถกถาเท่านั้น555+ไม่ว่ากัน   ขออภัย ........................................................... ท่านเซน(อย่าเพิ่งเซ็นอาจติดคุกได้ต้องระวัง)ครับ ท่านพาเข้ารกเข้าพงไปกันใหญ่ ตามที่ท่านกล่าวว่า เพราะเหตุ ไม่มีความยึดมั่นถือมั่น ..(ใน???? เช่น มีจิตอมตะ เข้า นิพพาน ที่ อัตตา นั่น ???? หรือ) ............................................................ ขอตอบว่า    ไม่มีตรงไหนที่เขียนว่า "อมตะจิต"   มีแต่ที่กล่าวไว้ว่า   จิตทรงไว้ซึ่งความรู้ทุกกาลสมัย    เมื่อตามพิจารณาธรรมเข้าไป(เพ่ง)   จิตหลุดพ้นได้   ตามที่พระพุทธองค์ทรงกล่าวไว้ดีแล้ว(พระพุทธองค์ทรงค้นหาอมตะธรรม)   เมื่อจิตหลุดพ้นแล้วอมตะธรรมย่อมเกิดขึ้นได้ที่จิต    ไม่เกิดขึ้นที่จิตแล้วจะเกิดขึ้นที่ไหน   ไม่ใช่ตามที่บางพวกเข้าใจ   ทำความสะอาดพื้นแทบตาย   ดันไปสะอาดบนหลังคา555+ไม่ว่ากัน   ขออภัย     ปล. ภูมิธรรมพึงรู้เมื่ออธิบายธรรม จากคุณ : หนูเล็กนิดเดียว - [ 16 มี.ค. 50 10:40:59 ]

ความคิดเห็นที่ 41 test ครับ... จากคุณ : Chuck - [ 16 มี.ค. 50 13:00:05 ]

ความคิดเห็นที่ 42 คคห 30 .ไม่มีตรงไหนกล่าวว่าจิตเกิดดับตามอารมณ์ไปด้วย แต่จิตทรงไว้ซึ่งความรู้ตลอดเวลา ดูพระบาลีฯ สูตรที่ ๑ มหาวรรค อภิสมยสังยุตต์ นิทาน สํ เล่มที่ ๑๖/หน้า๑๑๔ บรรพ ๒๓๐ ตรงที่ แปลไทยสำนวนหนึ่งว่า ...ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย สิ่งที่เรียกกันว่า จิต ก็ดี ว่า มโน ก็ดี ว่า วิญญาณ ก็ดี นั้น ดวงอื่นเกิดขึ้น ดวงอื่นดับไป ตลอดวัน ตลอดคืน จิต ตามที่ตรัสนี้ เมื่อ จับอารมณ์ (เพราะพระสูตรนี้ ทรงเปรียบ จิต มโน วิญญาณ เหมือนลิง ท่องไปในป่า จับกิ่งไม้ ฯ) ก็ย่อม ต้อง ..ดวงอื่นเกิดขึ้น ดวงอื่นดับไป ตลอดวัน ตลอดคืน ตกลง มีพระพุทธวจนะตรัส ไว้ ใช่ไหมครับ จากคุณ : เซนเถรวาท (F=9b) - [ 16 มี.ค. 50 18:21:12 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ดูกันเอาเองนะขอรับ จากคุณ : หนูเล็กนิดเดียว - [ 19 มี.ค. 50 10:00:02 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ใช่คุณหรือเปล่า....หนูเล็กฯ http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y5238240/Y5238240.html จากคุณ : Chuck - [ 19 มี.ค. 50 14:02:22 ]