ความคิดเห็นที่ 1 สิ่งที่ล่วงไปแล้ว ไม่ควรไปทำความผูกพัน เพราะเป็นสิ่งของที่ล่วงไปแล้วอย่างแท้จริง แม้จะนำความผูกพันและมั่นใจในสิ่ง นั้น กลับมาเป็นปัจจุบัน ก็เป็นไปมิได้ ผู้ทำความสำคัญ มั่นหมายนั้น เป็นทุกข์ แต่ผู้เดียว โดยความไม่สมหวังตลอดไป อนาคต ก็ยังไม่มาถึง ก็เป็น สิ่งไม่ควรยึด เหนี่ยว เกี่ยวข้องเช่นกัน อดีต ควรปล่อยไว้ตามอดีต อนาคตก็ควรปล่อยไว้ ตามกาลของมัน ปัจจุบันเท่านั้น ที่จะสำเร็จเป็น ประโยชน์ได้ เพราะอยู่ในฐานะที่ควรทำได้ไม่สุดวิสัย จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 00:18:05 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เรื่องทางพ้นทุกข์ การสำเร็จมรรคสำเร็จผล ไม่ได้สำเร็จที่อื่นที่ไกล สำเร็จที่ดวงใจของเรา ธรรมะ คำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า ท่านวางไว้ถึง 84,000 พระธรรมขันธ์ ท่านก็ไม่ได้วางไว้ที่อื่น วางที่กาย ที่ใจของเรานี้เอง นี่เรียกว่า เป็นที่ตั้ง แห่งธรรมวินัย ความที่พ้น ทุกข์ ก็จะพ้นจากที่ไหนเล่า คือ ใจเราไม่ทุกข์ แปลว่า พ้นทุกข์ เพราะฉะนั้น ได้ยินแล้วให้พากันน้อมเข้าภายใน ธรรมะคำ สั่งสอนของพระพุทธเจ้า รวมไว้ในจิตดวงเดียว เอกํ จิตฺตํ ให้จิตเป็นของเดิม จิตฺตํ ความเป็นอยู่ ถ้าเราน้อมเข้าถึงจิตแล้ว ความสำเร็จอยู่ที่นั่น ถ้าเราไม่รวมแล้วมันก็ไม่ สำเร็จ ทำการทำงานทุกสิ่งทุกอย่าง ก็ต้องรวมถึงจะเสร็จถ้าไม่รวมเมื่อไรก็ไม่สำเร็จ เอกํ ธมฺมํ มีธรรมดวงเดียว เวลานี้เรา ทั้งหลายขยายออกไปแล้ว ก็กว้างขวางพิสดารมากมาย ถ้าวิตถาร นัยก็พรรณนาไป ถึง 84,000 พระธรรมขันธ์ รวมเข้ามาแล้ว สังเขปนัยแล้ว มีธรรมอันเดียวเอกํ ธมฺมํเป็นธรรมอันเดียว เอกํ จิตฺตํ มีจิตดวงเดียว นี่เป็นของเดิมให้พากัน ให้พึงรู้ พึงเข้าใจ ต่อไป นี่แหละต่อไป พากันให้รวมเข้า มาได้ ถ้าเราไม่ รวมนี่ไม่ได้ เมื่อใดจิตเราไม่รวมได้เมื่อใด มันก็ไม่สำเร็จ   นี่แหละ ให้พากันพิจารณาอันนี้ จึงได้เห็นเป็นธรรม เมื่อเอาหนัง ออกแล้ว ก็เอาเนื้อออกดู เอาเนื้อออกดู แล้วก็เอากระดูก ออกดู เอาทั้งหมดออกดู ไส้น้อย ไส้ใหญ่ ตับไตออกมาดู มันเป็นยังไง มันเป็นคนหรือเป็นยังไง ทำไมเราต้องไปหลงเออนี่ แหละพิจารณาให้มันเห็นอย่างนี้แหละ มันจะละสักกายทิฐิแน่มันจะ ละวิจิกิจฉาความสงสัยจะเป็น อย่างโน้นอย่างนี้มันเลย ไม่มี สีลพัตฯ  ความลูบคลำ มันก็ไม่ลูบคลำ อ้อจริง อย่างนี้ เมื่อเห็น เป็นเช่นนี้แล้ว จิดมันก็ว่าง เมื่อรู้จักแล้ว ก็ตัด นี่มันจะ ได้เป็นวิปัสสนาเกิดขึ้น อันนี้เรามี สมาธิแน่นหนาแล้ว ทุกขเวทนา เหลานั้น มันก็เข้าไม่ถึงจิตของเรา เพราะเราปล่อยแล้ว เราวางแล้ว เราละแล้ว ในภพทั้งสามนี้เป็นทุกข์อยู่ เรื่องสมมติทั้งหลาย จิตนั้นก็ละ ละภพทั้งสาม มันก็เป็น วิมุตติ หลุดพ้น ไปหมด นี่ละเป็น วิมุตติ แปลว่า หลุดพ้น จะเป็นอย่างโน้นอย่างนี้ จิตนั้น จะได้เข้าสู่ปรินิพพานดับทุกข์ ในวัฏสงสารไม่ต้อง สงสัยแน่ เวียนว่ายตายเกิด ในโลกอันนี้ เรื่องมัน เป็นอย่างนี้ วัฏสงสาร ทำไมจึงว่า วัฏ คือ เครื่องหมุนเวียน สงสาร คือ ความสงสัยในรูป เฮอ ในสิ่งที่ทั้งหลายทั้งหมด มันเลยไม่ละวิจิกิจฉาได้ซี เดี๋ยวนี้เรารู้แล้ว ไม่ต้องวนเวียนอีก เกิดแล้วก็รู้แล้วว่า มันทุกข์ ชราก็รู้แล้ว มันทุกข์ พยาธิก็รู้แล้วว่า มันทุกข์มรณะก็รู้แล้ว มันทุกข์ เมื่อเราทุกข์เหล่านี้ ก็ทุกข์ เพราะ ความเกิด เราก็หยุด ผู้นี้ไม่เกิด แล้วใครจะเกิดอีกเล่า ผู้นี้ไม่เกิดแล้ว ผู้นี้ก็ไม่ แก่ไม่ตาย ผู้นี้ไม่ตาย แล้วอะไรจะมาเกิด มันไม่เกิด จะเอาอะไรมาตายดูซิ ใจความคิดของเรา เดี๋ยวนี้เราเกิด เกิดแล้วก็ ตาย ตายแล้ว ก็เกิด เกิดแล้ว ก็ตาย อยู่อย่างนี้ มันก็เป็น ทุกข์ ไม่แล้วสักที คัดมาจาก หนังสือรวมคำสอนจากพระป่า จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 00:19:20 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เรื่องทุกข์และการแก้ทุกข์ เรื่องของจิตนี้ เป็นเรื่องสลับซับซ้อน เมื่อพูดตามความรู้สึกของคน จิตที่มันรู้ จิตที่มันไม่รู้ มันสลับซับซ้อน เรื่องจิตนี้ ถ้าพูด กันง่ายๆ มันก็มีแต่ว่า เรื่องที่มันเกิดทุกข์ กับเรื่องที่มันดับทุกข์ เท่านั้นเอง เรื่องจิตนี้ ตามธรรมชาติของมันแท้มันไม่มีอะไร ถ้าหากว่ามันเข้าใจในตัวมันเองแล้ว มันเข้าใจในสิ่งแวดล้อมต่างๆ ของ มันแล้ว ก็ไม่มีอะไร มันก็มีแต่เรื่อง เกิดแล้วดับไป เรื่องทั้งหลายซึ่ง มันจะสำคัญมั่นหมายนั้น คล้ายๆกับ ก้อนหินก้อนหนึ่ง ที่มันวางอยู่ข้างหน้าเรา มันจะหนักเป็นตัน ก็ช่างมันเถิด แม้น้ำหนักมันมี แต่เมื่อเราไม่ไปยกมันก็ไม่หนัก จะหนักก็หนัก เฉพาะมัน เรื่องทุกอย่างอารมณ์ทุกอย่าง มันก็เหมือนกัน ดีหรือชั่วก็ปล่อยไปตามเรื่องของมัน มันไม่รู้เรื่องของมันเหมือน กับก้อนหินที่มันหนัก มันจะหนักกี่ตัน กี่กิโลกรัม ก็ช่างมัน ถ้าเราไม่ยกมันก็ไม่หนัก แต่ว่ามันยังมีน้ำหนักของมันอยู่แต่มัน ไม่ทำให้มนุษย์หนัก อารมณ์ทั้งหลายนี้ ก็เหมือนกัน ฉันนั้นแหละ มันก็เป็นอย่างเดียวเท่านั้น คือ เป็นอารมณ์เท่านั้น มันจะดี หรือ ชั่วมานั้น ก็เพราะ เราเข้าไปหมายมั่น ถ้าเราเข้าไปหมาย มั่นว่า มันดี มันชั่ว ก็เท่ากับ เข้าไป แบกมัน เมื่อไป แบกมัน มันก็หนัก ถ้าปล่อยวางมัน มันก็ไม่หนัก ความเป็นจริงนั้น มันมีความสำคัญ มันหมายเฉพาะตัวเรา อารมณ์ต่างๆมันก็เป็นอยู่อย่างนั้นเป็นธรรมชาติของมัน เกิดแล้วก็ดับไปไม่มีดีมีชั่ว โลกนี้มันก็สม่ำเสมอ ดีอยู่หรอก ที่มันไม่สม่ำเสมอ นั่นเพราะจิตของเราหลงไปอุปาทานมั่นหมายมันเสีย ของสมมติ ก็เช่น กัน เอามาใช้แล้วก็วางไว้ท่านให้ วางลาภก็ดี ยศสรรเสริญ ก็ดีสุขก็ดี มีอยู่แต่ท่านให้วางเอามาใช้เป็นเวลา แล้วก็วางไว้ ถ้าทำถูกเรื่องดังนี้ ก็ไม่มีอะไร ถ้าเราไม่รู้จักโลก เราก็เป็นทุกข์ ถ้าเรารู้จักโลก แจ้งโลกแล้ว ก็ไม่มีอะไร ไม่ให้ไปรู้ ธรรมะที่ไหน แต่ให้รู้ว่าโลกที่เราอยู่นี่ มันคืออะไร สมมตินี้มันก็อยู่ที่สมมตินี้ แต่เรารู้จักสมมตินี้ให้มันเป็นวิมุตติ ถ้ามีสมมติ ก็ต้องมี วิมุตติ อยู่ในโลกอันนี้อย่างให้รู้เท่าทัน ถึงแม้โลก มันจะวุ่นวาย ก็ยิ่งได้ศึกษามาก เมื่อมีความทุกข์ ขึ้นมานั่นแหละ ได้ศึกษาอารมณ์อยู่ กำลังศึกษาธรรมะอยู่ เมื่อ ทุกข์เกิดขึ้นมาเมื่อไหร่ มันต้องให้คิดเมื่อคิดมันก็เกิดปัญญา รู้จักแก้ปัญหาในอารมณ์อันนั้นได้ สมกับที่พระพุทธเจ้าท่าน ทรงเรียกว่า ทุกข์สัจจ์ ทุกข์เป็นสัจธรรม อันหนึ่งเหมือนกัน ท่านจึงสอนมนุษย์ ให้รู้จักทุกข์ ถ้าไม่รู้จักทุกข์ มันก็ทุกข์ ถ้ารู้จักทุกข์ มันก็ไม่ทุกข์ พระพุทธเจ้าทรงสอนเรา ไม่ให้หลบหลีกเหตุการณ์ ถ้าทุกข์แสดงให้เรา พิจารณาเอาทุกข์นั้นมาศึกษา ถ้าเรามีสติอยู่ มีสัมปชัญญะอยู่ มีความรู้ตัวอยู่เสมอแล้ว ก็คือ เราได้ประพฤติปฏิบัติธรรม อยู่ตลอดกาล ตลอดเวลาดังนั้น ไม่ควรคิดว่า ธรรมะอยู่ไกล ถ้าเราเห็น สิ่งเหล่านี้ สักแต่ว่า เป็นของไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา เท่านี้ปัญญามันก็เกิด ถ้าอารมณ์สุข ขึ้นมา ทุกข์ขึ้นมา ชอบใจขึ้นมา ไม่ชอบใจขึ้นมา เรานึกเห็นมันทุกอย่างว่า มันก็เท่านั้นแหละ คัดมาจาก หนังสือรวมคำสอนจากพระป่า จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 00:21:51 ]

ความคิดเห็นที่ 4 วัดหนองป่าพง อำเภอวารินชำราบ จังหวัดอุบลราชธานี คนทั้งโลก จะให้เขามาพูดถูกใจเรามีไหม จะมาทำถูกใจเราทุกคนมีไหม ไม่มี เมื่อไม่มี เราก็เป็นทุกข์ อยู่ตลอดเวลา ถ้า เราไม่มีการปล่อยวางเราเกิดมาในชีวิตหนึ่ง เราจะหาความสงบว่า คุณต้องทำให้ถูกใจฉัน ฉันจึงจะสงบ ถ้าไม่อย่างนั้นฉัน ก็ไม่สงบ คนคนนี้เกิดมาไม่รู้กี่ชาติก็ไม่มีความสงบเพราะคนหลายคน ใครจะมาพูดให้เราถูกใจเราทุกคน ใครจะมาทำให้ ดีทุกคน มันไม่มีหรอกอย่างนี้ นี่มันเป็นไหม เราต้องศึกษาอย่างนี้ เราต้องอดทน อดทนต่ออารมณ์ ที่มันเกิดขึ้นมา อย่าไปหมายมั่นอย่าไปยึดมั่น จับมาดูแล้วรู้เรื่อง เราก็ปล่อยมันไปเสียเขา จะพูดอย่างไร ก็รับฟังมันไปเถอะ มันจะทำอะไร ก็ระวังไว้ มันเป็นอย่างนั้นของมัน เราต้องถอยกลับมาอยู่ตรงนี้ เราก็มีความสบาย เมื่ออยู่ด้วยกัน กับคนมากๆ มันก็ยิ่งให้การศึกษาเรามากที่สุด ให้มันวุ่นวายเสียก่อน ให้รู้เรื่องของความวุ่นวายเสียก่อน มันจึงจะถึงความสงบ อย่าหนีไปที่ไหน ถ้าไม่อยู่คนเดียว ไม่มีใครพูดดี พูดชั่วให้มันก็สบาย แต่เราจะไม่รู้เรื่อง สบายอย่างนี้ มันไม่มีปัญหา ถ้าถูกอารมณ์แล้วปัญญามันไม่มี ก็เป็นทุกข์อย่างนั้น สตินี้คือความระลึกได้ เมื่อเราจะพูดอะไร ทำอะไรต้องรู้ตัวเราทำอยู่ เราก็รู้ตัวอยู่ ระลึกได้อยู่อย่างนี้ อารมณ์มันเหมือนกัน ถ้ามีสติอยู่ มันจะทำอะไรเราไม่ได้ อารมณ์มันจะทำให้ เราดีใจอยู่อย่างนี้ตลอดไปไม่ได้ มันไม่แน่นอนหรอก ถ้าอย่างนี้ อารมณ์นั้น มันก็เป็นโมฆะเท่านั้น เราสอนตัวเราอยู่ เรามีสติอย่างนี้ เราก็รักษาอย่างนี้เรื่อยๆไปเมื่อเรามีสติอยู่ เมื่อนั้นแหละ เราได้ภาวนาอยู่ การภาวนาไม่ใช่ว่าเราจะนั่งสมาธิอย่างเดียว ยืนเดินนั่งอยู่ เราก็รู้จัก นอนอยู่เราก็รู้จัก เรารู้จักตัวของเรา อยู่เสมอ จิตเรามีความประมาท เราก็รู้จัก ไม่มีความประมาท เราก็รู้จักของเราอยู่ ความรู้อันนี้แหละที่ เรียกว่า "พุทโธ" เรารู้เห็นนาน ๆ พิจารณาดี ๆ มันก็รู้จักเหตุผลของมัน มันก็รู้เรื่อง เราปฏิบัติธรรมะบ่อย ๆ จิตมันก็คุ้นเคยกับธรรมะ เช่นว่า ความโกรธเกิดขึ้นมา มันก็เป็นทุกข์ ชอบทุกข์ไหม ไม่ชอบแล้ว เอาไว้ทำไม ถ้าไม่ชอบ จะยึดเอาไว้ทำไม ทิ้งมันไปซิ ทุกข์ มันเกิดขึ้นมาครั้งหนึ่ง เราก็รู้จักคำสอนครั้งหนึ่ง เมื่อเห็นชัด ก็ค่อยๆวาง ทำความเพียรพยายามอยู่อย่างนั้น มีสติติดต่อกัน อยู่อย่างนั้น เสมอทุกอริยาบทไหนก็ตาม มีความรู้ติดต่อ อยู่เสมอ ตัวนี้มันไม่รู้ มันจะพูด อยู่เรื่อย ๆ ใจข้างใน มันจะพูด อยู่เรื่อย ๆ เป็นอยู่อย่างนั้น มีความรู้อยู่ มีความตื่นอยู่ มีความเบิกบานอยู่สม่ำเสมอ เรียกว่า เป็นประโยชน์มากไม่ต้องอาศัยอะไรเลย อะไรมันเกิดขึ้นมา เราก็เห็นว่าอันนี้มันไม่แน่นอน มันไม่เที่ยง อันนั้นก็ดี แต่ว่ามันไม่แน่นอน มันไม่เที่ยงเท่านี้ละ เราก็รู้ของเรา ไปเรื่อย ๆ เท่านั้นแหละ การปฏิบัติของเรา การประพฤติปฏิบัติธรรม ต้องไม่ย่อหย่อน จะต้องทำความพยายามอย่างนั้น ความอยากจะเร็วของเราอันนี้ไม่ใช่ธรรมะมัน เป็นความอยากของเรา ใจอยากจะเร็วที่สุด แต่มันทำไม่ได้ธรรมชาติ มันเป็นอยู่อย่างนั้น เราก็ทำจิต ปฏิบัติตามธรรมชาติ ของมันอย่างนั้น อยากจะให้มันเร็วที่สุด นั้นไม่ใช่ธรรมะ มันคือความอยากของเรา เราจะทำตามความอยากของเรานั้นไม่ จบ ให้เข้าใจว่า การที่ตรัสรู้ธรรมะนั้น มันพร้อมกับ การปล่อยวาง ด้วยสติปัญญา ไม่ใช่ว่าเราจะเร่งมันให้ มันเป็นอย่างนั้น การทำทุกอย่าง ต้องทำโดยไม่ปรารถนา สิ่งตอบแทน อันนี้เรารู้ โลกเขาว่า มันดีแล้วมันก็วาง โลกเขาว่า มันไม่ดีมันก็วาง มันรู้ดีรู้ชั่ว คนที่ไม่รู้ดีรู้ชั่ว แล้วเป็นทุกข์ทั้งนั้น คนรู้ดีรู้ชั่ว ไม่ได้ยึดในความดี คนที่ยึดในความดี ความชั่ว นั้นคือ คนไม่รู้ดี รู้ชั่วและคำที่ว่า เราทำอะไรตลอด ที่ว่าเราอยู่ไปที่เราอยู่เพื่อประโยชน์ เราทำงานอันนี้เราทำเพื่อต้องการอะไร แต่โลกเขา ว่าทำงานอันนี้ เพราะต้องการอันนั้น เขาว่าเป็นคน มีเหตุผล แต่พระท่านสอนยิ่งไปกว่านั้นอีก ท่านว่า ทำงานอันนี้ทำไปแต่ ไม่ต้องการอะไร ทำไมไม่ต้องการอะไร โลกเขาต้องทำงานอันนี้ เพื่อต้องการอันนั้น ทำงานอันนั้น เพื่อต้องการอันนี้ นี่เป็นเหตุผลของชาวโลกเขา พระพุทธองค์ทรงสอนว่าทำงานเพื่อทำงาน ไม่ต้องการอะไร ถ้าคนเราทำงานเพื่อต้องการอะไรก็เป็นทุกข์คือ ทำแล้วปล่อยวาง ครั้งแรกเราทำก็ปรารถนาให้เป็นอย่างนั้น ทำไปๆก็จนกว่าที่เรียกว่า ไม่ปรารถนาอะไรแล้ว ทำเพื่อปล่อยวางมันอยู่ลึก ซึ้งอย่างนี้ คนเราปฏิบัติธรรมเพื่อต้องการอะไร เพื่อต้องการพระนิพพานนั้นแหละ จะไม่ได้พระนิพพาน ความต้องการอันนี้ เพื่อให้มีความสงบ มันก็เป็นธรรมดา แต่ว่าไม่ถูกเหมือนกัน จะทำอะไร ก็ไม่ต้องคิดว่า จะต้องการอะไรทั้งสิ้นไม่ต้องการ อะไรทั้งสิ้น แล้วมันจะเป็นอะไร ก็ไม่เป็นอะไร ถ้าเป็นอะไรมัน ก็ทุกข์เท่านั้นแหละ ในทางพระพุทธศาสนา ให้ทำเพื่อไม่ต้องการอะไร ถ้ามีเพื่ออะไรมันไม่หมด ทางโลกทำอะไรเรียกว่ามันมีเหตุผล พระพุทธองค์ท่านทรงสอนว่าให้ "นอกเหตุเหนือผล" ไม่ว่าจะทำอะไรปัญญาของท่านให้ นอกเหตุเหนือผล ให้นอกเกิดเหนือตาย นอกสุขเหนือทุกข์ จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 00:23:33 ]

ความคิดเห็นที่ 5 คำสอนของหลวงปู่แหวน สุจิณโณ เรื่องกามกิเลส การต่อสู้กามกิเลส เป็นสงครามอันยิ่งใหญ่ กามกิเลสนี้ร้ายนัก มันมาทุกทิศทาง  ความพอใจ ก็คือ  กิเลส ความไม่พอใจ ก็คือ กามกิเลส กามกิเลสนี้อุปมาเหมือนแม่น้ำ ธารน้ำน้อยใหญ่ ไม่มีประมาณ ไหลลงสู่ทะเล ไม่มีที่เต็ม ฉันใดก็ดี กามตัณหา ที่ไม่พอดี ภวตัณหา วิภวตัณหา เป็นแหล่งก่อทุกข์ ก่อความเดือดร้อน ไม่มีที่สิ้นสุด ทั้งหมด อยู่ที่ใจ สุขก็อยู่ที่ใจ ทุกข์ก็ อยู่ที่ใจ ใจนี่แหละ คือ ตัวเหตุ ทำความพอใจ ให้อยู่ที่ใจนี่ กามตัณหา เปรียบเหมือนแม่น้ำ ไหลไปสู่ทะเล ไม่รู้จักเต็มสักที อันนี้ฉันใด ความอยากของตัณหา มันไม่พอ ต้องทำความ พอ จึงจะได้ เราจะต้องทำใจให้ผ่องใส ตั้งอยู่ในศีล ตั้งอยู่ในทาน ตั้งอยู่ในธรรม ตั้งอยู่ในสมาธิก็ดีทุกอย่าง เราทำความพอ ดี ความพอใจ นำออกเสีย ความไม่พอใจ ก็นำออกเสีย เวลานี้เราจะพักจิตทำกายของเรา ทำใจของเราให้รู้แจ้ง ในกายใน ใจของเรา รู้ความเป็นมา วางให้หมด วางอารมณ์ วางอดีตอนาคต ทั้งปวงที่ใจนี่แหละ คัดมาจาก หนังสือรวมคำสอนจากพระป่า จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 00:25:00 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คำสอนของหลวงปู่ขาว อนาลโย เรื่องสติ สตินี่ ทำให้มันมีกำลังดีแล้ว จิตมันจึงจะล่วง เพราะสติคุ้มครองจิด ตัวสติก็คือจิตนั่นแหละ แต่ว่าลุ่มลึกกว่า สตินั่นอบรมจิต ครั้นอบรมจนขึ้นจิตรู้เท่าตามความเป็นจริงแล้ว มันจึงหายความหลงพบความสว่างความหลงนั้นก็คือ ไม่มีสติ ครั้นมีสติคุ้มครอง หัดไปจนแน่วแน่แล้ว ให้มันแม่นยำ ให้มันสำเหนียกแล้วมัน จะรู้แจ้ง ทุกสิ่งทุกอย่าง สติแก่กล้า จิตย่อมทนไม่ได้ เมื่อทนไม่ได้ก็สงบลง ครั้นสงบลงแล้ว มันก็รู้ เดี๋ยวนี้ มันไม่มีปัญญา มันก็ส่ายไปมาเพราะมัน ไปหลายทาง จิตไปหลายทาง เพราะเป็นอาการของมัน เมื่อผู้ว่างภาระคือว่าง ไม่ยึดถือว่า ขันธ์ห้านี้ เป็นตัวเป็นตนแล้วไม่ยึดถือแล้วปลงเป็นผู้วางภาระก็มี ความสุข จะยืน เดินนั่ง ก็มีความสุขไม่ยึดถือ เพราะรู้ตามความเป็นจริงของมันแล้ว ไม่ถือเอาไม่ยึดเอา ได้ชื่อว่าเป็นผู้ขุดตัณหาขึ้นได้ทั้งรากเป็น ผู้เที่ยงแล้ว เที่ยงว่า จะเข้าสู่ความสุข ตามสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เป็นผู้เที่ยงแล้ว เมื่อจิตมันรวม มันก็รู้ ตามความ เป็นจริง มันจะวางขันธ์นี้ เมื่อมันรวมนั้นแหละ ถ้าจิตรวมแล้วมันก็วาง วางแล้ว ก็มีแต่ว่างๆ แล้วค้นหาตัวก็ไม่มี เมื่อค้นหา ตัวไม่มีแล้ว ก็อันนั้นแหละ จิตพอสงบ ลงแล้วปัญญา ก็เกิดขึ้นเอง น่ะแหละ ถึงตอนนั้น แม้จิตมันฟุ้งขึ้นมาแล้ว มันก็ไป มัน ไม่ยึดอันใด แม้แสงสว่างหมดทั้งโลกก็ตาม มันไม่ไปยึด คัดมาจาก หนังสือรวมคำสอนจากพระป่า จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 00:26:20 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คำสอนของหลวงปู่ เทสก์ เทสรฺรํสี เรื่องธรรมกถาปฎิบัติ สมบัติเป็นของไม่มีสาระดังกล่าวแล้ว เราได้ทำให้เป็นของ มีสาระ ด้วยการแบ่งปันให้แก่คนอื่นด้วยจิตเมตตา สมบัติอันนั้น กลับเขามาอยู่ในใจของตน คือความอิ่มใจพอใจ ที่ตนแบ่งปันไปแล้วนั้น หรือที่เรียกว่า บุญ เปลือกของศาสนา คือ ทาน ศีล และศาสนพิธีต่างๆ ถ้าทำถูกแล้ว จะกลายเป็นกะพี้ คือทำจิตใจให้เบิกบาน ยิ้มแย้ม แจ่มใส จนเกิดปีติอิ่มใจ ทานศีลนั้น จะเข้ามาภายในใจ หล่อเลี้ยงน้ำใจ  ให้แช่มชื่นอยู่เป็นนิจนี่ได้ชื่อว่า ทำเปลือกให้เป็นกะพี้ เมื่อพิจารณาไปถึงความอิ่ม และความแช่มชื่นเบิกบานของใจ ก็เห็นเป็นแต่ว่า สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นจากปัยจัยคือ ความพอใจเป็น เหตุเมื่อความพอใจหายไป สิ่งเหล่านั้นดับไป เป็นของไม่เที่ยงเป็นธรรมดา เราจะยึดเอาไว้ เป็นของตัวตนไม่ได้ เป็นอนัตตา ไม่มีใครเป็นใหญ่ เป็นอิสระ แล้วก็ปล่อยวาง เห็นเป็นสภาพ ตามความเป็นจริง เมื่อพิจารณาถูกอย่างนี้  ได้ชื่อว่า ทำกะพี้ให้เป็นแก่นสาร คนเกิดมา มีแต่กลัวความตาย แต่หาได้กลัวต้นเหตุ คือ ความเกิดไม่ พระพุทธเจ้า จึงสอนให้แก้ตรงจุดเดิม คือ ผู้เป็นเหตุให้นำมาเกิด ได้แก่จิต ที่ยังหุ้มห่อด้วยสรรพกิเลส ทั้งปวงให้ใสสะอาด ไม่มีมลทินนั้นแลจึงจะหมด เกิด แก่ เจ็บ ตาย ไม่ต้องวุ่นวายอีกต่อไป พระพุทธองค์ สอนให้เข้าถึงต้นเหตุให้เกิด คือ ใจ และสรรพกิเลสทั้งปวง อันปรุงให้ จิตคิดนึก ส่งส่ายต่างๆ  แล้วทำให้จิตเศร้าหมอง มืดมิด จึงไม่รู้จักผิด ถูก ดี ชั่ว ตามเป็นจริง พระองค์สอนให้ทำจิตนั้นให้ใสสะอาด ปราศจากความมัวหมอง ซึ่งกองกิเลส ทั้งปวง มีปัญญาสว่าง รู้แจ้ง แทงตลอด กิเลส ที่เป็นอดีต อนาคต มารวมลงปัจจุบัน เป็นปัจจัตตัง อย่างไม่มีอะไรปกปิดแล้ว จึงจะหมดกิเลส พ้นจากความเกิดแก่ เจ็บตาย ไม่ต้องวุ่นวายอีกต่อไป คัดมาจาก หนังสือรวมคำสอนจากพระป่า จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 00:28:08 ]

ความคิดเห็นที่ 8 คำสอนของพระอาจารย์ ทูล ขิปฺปปญฺโณ เรื่องความทุกข์ ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ถ้าตัดเหตุที่ให้เกิดทุกข์ ขาดไปจากใจได้ ก็เท่ากับตัดกระแสของวัฎฎะ หรือความหมุนเวียนให้หมดไป การพิจารณาวัตถุแต่ละอย่าง ให้ลงสู่หลักสัจธรรม คือ ทุกขัง อนิจจัง อนัตตา การพิจารณาทุกข์ เกี่ยวกับวัตถุ ก็ให้ดูจิตที่ มีความยึดถือในวัตถุนั้น ในหลักความจริง ให้พิจารณาว่า วัตถุนั้นไม่มีอะไรเป็นของของเราที่แน่นอน ถ้าเรามีความยินดี จิตมีความผูกพัน ในวัตถุนั้นมากเกินไป เมื่อวัตถุนั้นหายไป ฉิบหายไปด้วยวิธีใดความทุกข์ใจที่มีความอาลัย ในวัตถุนั้นๆ ก็จะเกิดความพิไรรำพัน ร้องไห้ เกิดความเสียใจ ทุกข์ใจ เป็นลมล้ม ไปโดยไม่มีสติรู้ตัว นี้ก็เป็นความทุกข์ที่เกิดขึ้นจากผู้ไม่เคย พิจารณาให้จิตได้รู้ได้เห็นตามหลักความจริง ใช้สติปัญญา หยั่งลงสู่หลักสัจธรรม เพื่อลบล้าง ความเข้าใจเดิม ที่มีความผูกพันอยู่ในกาม ถอนความยึดมั่นของจิต ที่หลงผิด ติดอยู่ในวัตถุกาม กิเลสกาม ด้วยความพยายามเต็มที่ ให้จิตมีความรู้ เห็นโทษ รู้เห็นทุกข์ รู้เห็นภัย ให้รู้เห็นความเสีย ใจที่เกิดขึ้น จากกามคุณ อย่างชัดเจน ปัญญาพิจารณา ได้มากน้อยเท่าไรนั้น คือ เป็นปัญญาของเราโดยตรง  ความรู้ความฉลาด ความเฉียบแหลม ความรู้รอบในสรรพกิเลสทั้งหลายที่มีอยู่ในใจ ก็จะใช้ปัญญาที่เราสร้างขึ้นมานี้เอง เป็นอาวุธเพื่อสังหารกิเลสตัณหาให้หมดไปจากใจ เหตุปัจจัยที่มีการหมุนเวียนอยู่ในภพทั้งสาม ก็เนื่องจากตัณหา คือ ความอยากตัวนี้เป็นเหตุ ถ้าดับเหตุนี้ ได้แล้วภพทั้งสาม ก็หมดปัญหาไป คัดมาจาก หนังสือรวมคำสอนจากพระป่า จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 00:31:44 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คำสอนของพระอาจารย์ สิงทอง ธมฺมวโร เรื่องการเกิดเป็นมนุษย์นี้ยาก การเกิดเป็นมนุษย์นี้ ยากแสนยากลำบากเหลือเกิน กว่าจะเกิดได้ เพราะภพชาติอื่นๆ มันมีมาก   สัตว์เขาเกิด เขาตายเหมือนกันกับเรา แต่เขาไม่ประเสริฐู ก็เพราะเขาไม่ได้คิดในทางดีของเขา เพราะการเกิดเป็นมนุษย์ มันเกิดยากลำบากแสนเข็ญ กว่าจะเกิดได้ เมื่อเกิดมาแล้วก็อย่าให้ชีวิตของตัว มันหมดไปเปล่า รีบกระทำบำเพ็ญคุณงามความดีเอาไว้ ส่วนใดที่ควรจะทำรีบกระทำเอา ถ้าเราทุกคน ชำระสะสางจิตใจของตน สังวรระวัง ไม่ให้ชั่วต่างๆ เข้ามาครอบงำจิตใจ จิตใจสว่างไสว จิตใจเย็นสงบ ผู้นั้นอยู่ในโลกอันนี้ ก็มีความสุข ความสบาย ตามอัตภาพของเขา เมื่อจากโลกนี้ ไปสู่โลกหน้า เมื่อกิเลสตัณหา ยังไม่หมด เขาเหล่านั้น ก็จะไม่ได้เสียใจ สมหวังในการไปของเขา ส่วนคนที่ชำระสะสาง กิเลสตัณหา หลดล่วง ออกไปจากใจ มีความบริสุทธิ์ผุดผ่อง อยู่ทุกกาล ทุกสมัย พร้อมที่จะไปจะอยู่ ถ้าพูดถึงจะไปใจของท่าน บริสุทธ์ประเสริฐอย่างนั้น ท่านไม่มีอะไร ที่จะเสียจิต เสียใจ ไม่มีอะไร ที่จะตำหนิติตนว่า เกิดมาเป็นคน ไม่ได้สะสมอะไร ท่านจนถึงที่สุด จนจิตเป็นวิมุตติแล้ว ท่านสะดวกสบายในการตาย การอยู่ของท่าน ฉะนั้น พวกเราท่าน ทุกคนมีสิทธิ ที่จะประพฤติ ปฎิบัติได้ รีบเร่งขวนขวาย กระทำบำเพ็ญ ให้เห็น ให้รู้ ให้เย็น ให้สงบ อย่าไปอ้างกาล อ้างเวลา คัดมาจาก หนังสือรวมคำสอนจากพระป่า จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 00:33:34 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คำสอนของพระอุบาลีคุณูปมาจารย์ เรื่องความตาย ควรพวกเราทั้งหลาย คิดดูให้เห็นโทษ และคุณแห่งความตายเสียให้ชัดใจ ผู้มีปัญญา ไม่ควรประมาทความตาย ให้เห็นว่า เป็นสมบัติสำหรับตัวเรา เราจะต้องการในกาลอันสมควร คือ ความตายมา ถึงเราสมัยใด สมัยนั้นแหละชื่อว่า กาลอันสมควร ไม่ควรจะเกลียด ไม่ควรจะกลัว สังขารทั้งหลาย คือ สัตว์ที่เกิดมาในไตรภพ จะหลีกหลบให้พ้น จากความตายไม่มีเลย เมื่อมีความเกิดเป็น เบื้องต้นแล้ว ย่อมมีความตายเป็นเบื้องปลายทุกคน นัยหนึ่งให้เอาความเกิดความตาย ซึ่งมีประจำอยู่ทุกวัน เป็นเครื่องหมาย เมื่อพิจารณา ถึงความตาย ก็ต้องพิจารณา ถึงความป่วยไข้ และความแก่ความชรา เพราะเป็นเหตุ เป็นผลกัน ให้พิจารณา ถึงพยาธิความป่วยไข้ว่า พยาธิ ธมฺโมมฺหิ พยาธิ อนตีโต เรามีความป่วยไข้ เป็นธรรมดา จะข้ามล่วงพ้นไปจากความป่วยไข้ หาได้ไม่ ถ้าแลพิจารณา เห็นความชรา อันเป็นปัจจุบัน ได้ ก็ยังประเสริฐ ความระงับสังขารทั้งหลายนั้น ท่านมิได้หมาย ความตายท่านหมาย   วิปัสสนาญาณ และอาสวักขยญาณ คือ ปัญญารู้เท่าสังขาร รู้ความสิ้นไปแห่งอาสวะ เป็นชื่อของ พระนิพพาน เป็นยอด แห่งความสุข คัดมาจาก หนังสือรวมคำสอนจากพระป่า จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 00:35:57 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หลวงพ่อพระมงคลเทพมุนี (หลวงพ่อสด จนฺทสโร)   จิตของตัว ที่เอิบอาบในลูกที่เกิดในอกของตนนั่นแหละ จำได้รสชาติใจนั้นแน่ เอาใจดวงนั้นแหละ เอาไปรักใคร่ เข้าในบุค คลอื่นทุกคน เหมือนกับลูกของตน ให้มีรสมีชาติอย่างนั้น ถ้ามีรสมีชาติ อย่างนั้นละก็ เมตตา พรหมวิหาร ของตน เป็นแล้ว เมื่อเมตตาพรหมวิหาร เป็นขึ้นเช่นนี้แล้วอัศจรรย์นัก ไม่ใช่พอดีพอร้าย ให้ใช้อย่างนี้ ใช้จิตของตน ให้เอิบอาบ ถ้าว่าทำจิต ไม่เป็นก็แผ่ได้ยาก ไม่ใช่แผ่ได้ง่าย แต่ลูกของตนแผ่ได้ ลูกออกใหม่ๆน่ะเอิบอาบ ซึมซาบรักใคร่  ถนอมกล่อมเกลี้ยงบุตรของตน  กระฉับกระเฉง แน่นแสนเพียงใด ให้เอาจิตดวงนั้นแหละมาใช้ เรียกว่า เมตตาพรหมวิหาร เอาไปใช้ในคนอื่นเข้า ก็รักใคร่อย่างนั้นแหละ เมตตารักใคร่อย่างนั้นแหละ เมตตารักใคร่อย่างบุตรน่ะฯ พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ บุคคลที่เข้าถึงแล้ว ถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ถึงพระพุทธเจ้าก็ถึงตัวธรรมกาย ถึงตัวธรรมกายก็หมือนถึงพระพุทธเจ้าถึง ธรรมกาย ได้ธรรมกาย ไปกับธรรมกายได้ ไปนรกสวรรค์ ไปนิพพานได้ ผู้เข้า ถึงไตรสรณคมน์ ถึงพุทธรัตน เช่นนี้ละก็จะรู้จัก คุณพุทธรัตนว่า ให้ความสุข แก่ตัวแค่ไหน บุคคลใด เข้าถึงแล้ว ก็ปลาบปลื้ม เอิบอิ่มตื้นเต็ม สบายอก สบายใจ เพราะพุทธรัตนบันดาลสุขให้แล้ว ส่งความสุขให้แล้ว ถึงว่าจะให้ความสุขเท่าไร มากน้อยเท่าไรตามความปรารถนาสุขกายสบายใจ เรามีอายุยืน เจริญหนักเข้า มีอายุยืน ทำหนักเข้า ทำชำนาญ หนักเข้า ในพุทธรัตน มีคุณเอนก เวลาเจ็บ ก็ไม่อาดูร ไปตามกาย เวลาจะตาย ก็นั่งยิ้ม สบายอกสบายใจ เห็นแล้วว่า ละจากกายนี้ มันจะไปอยู่โน้น เห็นที่อยู่ มีความปรารถนานี่คุณ ของพุทธรัตน พรรณนาไม่ไหว นี้เรียกว่า คุณพระพุทธเจ้า คือ ธรรมกายฯ เราตั้งใจแบบ แบบเดียวกับ พระพุทธเจ้า ท่านตั้งอย่างไร ท่านทำอย่างไร ท่านสอนอย่างไร ท่านก็สอนว่า ท่านสอนพวกเรา ให้อดใจ ให้อดทน คือ อดใจ อดใจเวลาโลภ หรือ อภิชฌาเกิดขึ้น หยุดนิ่งเสีย รู้นี่รสชาติ อภิชฌา อยากจะได้สมบัติ ของคนอื่น เป็นของๆตน อยากกว้างขวาง ใหญ่โตไปข้างหน้า ต้องหยุดเสีย อดทนหรืออดใจเสีย ประเดี๋ยวก็ดับไป ดับไปด้วยอะไร ด้วยความอดทน คืออดใจนั่นแหละความโกรธประทุษ ร้ายเกิดขึ้น นิ่งเสีย อดเสีย ไม่ให้คนได้ยิน ไม่ให้คนอื่นรู้กิริยาท่าทาง ทีเดียว ไม่แสดงกิริยามารยาท ให้ทะเลิกทะลัก แปลกประหลาด อย่างผีเข้าสิงทีเดียว ไม่รู้ทีเดียวนิ่งเสียกะเดี๋ยวหนึ่งความ โกรธประทุษร้ายหายไป ดับไปพยาบาทนั้นหายไปมิจฉาทิฏฐิเกิดขึ้น มิจฉาทิฏฐินั้น แปลว่าเห็นผิดล่ะรู้อะไรไม่จริงสักอย่าง เลอะๆ เทอะๆ เกิดขึ้น หยุดเสียไม่ช้ากระเดี๋ยวดับไป นั่นแหละความโลภเกิดขึ้น อภิชฌาให้ดับไปได้ อภิชฌาเกิดขึ้นชั่วขณะ อดเสียให้ดับไปได้ ฆ่าอภิชฌาตายครั้งหนึ่ง นั่นเป็น นิพพานปัจจัย เชียว จะถึงพระนิพพานโดยตรงทีเดียว ความพยาบาทเกิดขึ้น ให้ดับลงไปเสียได้ ไม่ให้ออกไม่ให้ทะลุทะลวง ออกมาทางกายทางวาจา ให้ดับไปเสียทางใจนั่นดับไปได้คราวใดคราวนั้นได้ชื่อว่า เป็นนิพพานปัจจัยเชียวหนา สูงนัก กุศล นี้สูง จะบำเพ็ญกุศลอื่น สู้ไม่ได้ทีเดียว หยุดนิ่งเสีย ไม่ช้าเท่าไร ประเดี๋ยวเท่านั้น ความเห็นผิดดับไป นั่นเป็น นิพพานปัจจัย ทีเดียว นี่ติดอยู่กับขอบนิพพานเชียวหนา ถ้าให้ทาน ให้ได้ทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ของชอบใจไม่ให้ เก็บเสียซ่อนเสีย ของไม่ดี ที่ไม่เสมอใจให้เสีย ให้อย่างนี้มันเลือกได้ ให้ของไม่ดี เป็นทาน เป็นทาสทาน จัดว่า ยังเข้าไม่ถึงสหายทาน เป็น ทาสทาน แท้ๆ เพราะเลือกให้ หากว่า มีมะม่วงสัก สามใบตั้งขึ้น ก็จะให้ใบเล็กเท่านั้นแหละ เอามะม่วงสามใบเท่าๆกัน ก็จะให้ใบที่ไม่ชอบใจนั่นแหละ เอาม่วงสามใบเสมอ กัน ก็จะเลือกเอาอีกแหละลูกที่ไม่ชอบใจจึงให้ ลูกที่ชอบไม่ให้ หรือมันใกล้จะสุกแล้วไม่ให้ ให้ที่อ่อนไปอย่างนี้ อย่างนี้เป็น ทาสทาน ไม่ใช่ สหายทาน ถ้าให้ สหายทาน จริงแล้ว ก็ตัวบริโภค ใช้สอยอย่างไร ให้อย่างนั้นเป็นสหายทาน ถ้าว่า สามีทาน ละก็ เลือกหัวกระเด็นให้ เลือกให้ ของทีไม่ดีกว่านั้นต่อไป ถ้าเลือกหัวกระเด็นให้เช่นนี้ละ ก็เป็น สามีทาน ลักษณะโพธิสัตว์ เจ้าให้ทานนะ ให้สามีทาน ให้สหายทาน สามีทานทีเดียว  ทาสทาน ไม่ให้นี้ เราสามัญสัตว์ ชอบให้แต่ของที่ไม่ประณีต ไม่ เป็นที่ของที่ชอบเนื้อเจริญใจละก็ ให้มันก็เป็นทาสทานไปเสมอที่ตนใช้สอย มันก็เป็นสามีทานไปแต่ว่าพวกเราที่บัดนี้เป็น สามีทาน อยู่ก็มี เช่นเลี้ยงพระสงฆ์องค์เจ้า ตบแต่ง สูปพยัญชนะ เกินกว่าเรา บริโภคทุกวันๆ ที่เกินใช้สอยเช่นนี้ เป็นสามีทาน ประณีตบรรจงแล้วจึงให้ อย่างนี้เรียกว่าเป็นสามีทานฯ แต่ว่าบารมีหนึ่งๆ กว่าจะได้เป็นบารมีนะ ไม่ใช่เป็นของง่าย ทานบารมีเต็มดวงนะ ดวงบุญที่เกิดจากการบำเพ็ญทานได้ เป็นดวงบุญ ดวงบุญใหญ่โต เล็กเท่าไหร่ไม่ว่า สร้างไปเถอะ ทำไปเถอะ แล้วเอาดวงบุญ นั้นมากลั่น เป็นบารมี ดวงบุญมา กลั่นเป็นบารมีนะ บุญมีคืบหนึ่ง เต็มเปี่ยม เท่าดวงจันทร์ ดวงอาทิตย์ ทีเดียวเอามากลั่น เป็นบารมีได้ นิ้วเดียว เท่านั้นเอง กลมรอบตัวเท่านั้นแหละ กลั่นไปอย่างนี้ทุกบารมีไป จนกว่าบารมีนั้น จะเต็มส่วน แล้วก็บารมี ที่จะเป็น อุปบารมี เอาบารมี นั้นแหละ คืบหนึ่งเต็มส่วน เอามากลั่นเป็นอุปบารมีได้นิ้วเดียว แล้วเอาอุปบารมี นั้นแหละ คืบหนึ่ง กลมรอบตัว เอามากลั่น เป็นปรมัตถ์บารมีได้นิ้วเดียวฯ ขั้นสมถะนี่ กายมนุษย์ กายมนุษย์ละเอียด กายทิพย์ กายทิพย์ ละเอียด กายรูปพรหม กายรูปพรหม ละเอียด กายอรูปพรหม กายอรูปพรหมละเอียด นี่มันขั้นสมถะ แต่รูปฌานเท่านั้นเลยไปไม่ได้ พอถึงกายธรรม มันขึ้นวิปัสสนา ตาพระพุทธเจ้าท่าน ก็เห็น เบญจขันธ์ทั้ง 5 เป็นอนิจจังทุกขังอนัตตาแท้ๆ เห็นจริงๆจังๆ อย่างนั้นละ เห็นแท้ทีเดียว เห็นชัดๆไม่ได้เห็นด้วยตา กายในภพ เห็นด้วยตาธรรมกาย รู้ด้วยญาณธรรม กายเห็นอย่างนี้แหละเห็นด้วยตาของพระตถาคตเจ้า รู้ด้วยญาณของพระ ตถาคตเจ้า ธรรมกายนั่นเป็นตัวของพระตถาคตเจ้าทีเดียว ไม่ใช่อื่นเห็นชัดอย่างนี้นี่แหละ เห็นอย่างนี้แหละเขาเรียก วิปัสสนา เห็นเบ็ญจขันธ์ 5 เป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เห็นเป็น อนิจจังน่ะเห็นอย่างไร เห็นตั้งแต่กายมนุษย์เถิด กายมนุษย์ เกิดไม่อยู่ที่ เกิดไปเรื่อยๆ เกิดริบๆ เหมือนไฟจุดอยู่ มีไส้มีน้ำมัน มีตะเกียงจุดมันก็ลุกโพลง เราเข้าใจว่าไฟดวงนั้นเป็นอย่างนั้นแหละ ไอ้กายมนุษย์มันก็เป็นอย่างนั่นแหละแต่ ตาธรรมกายไม่เห็นอย่างนั้น เห็นไฟเก่าหมดไปไฟใหม่เดินเรื่อยขึ้นมา ไฟเก่าหมดไปไฟใหม่เดินเรื่อยขึ้นมาแล้วก็เอามือ คลำดูข้างบนก็รู้ ร้อนวูบๆ ๆ ๆ ไป อ้อ ไฟใหม่เกิดเรื่อย กายมนุษย์นี้ ก็เช่นเดียวกัน ไอ้เก่าตายไปไอ้ใหม่เกิดเรื่อย หนุนไม่ได้ หยุดเหมือนไฟ เหมือนดวงไฟอย่างนั้นแหละ ไม่ขาดสาย มันเกิดหนุนอย่างนั้น นั่นเห็นขนาดนั้น เห็นเกิดเห็นตายเรื่อย เกิดแล้ว ก็ตายไปเกิด แล้วก็ตายไป ไม่มีหยุดละ เหมือนกันหมดทั้งโลก เห็นทีเดียวว่ามีแต่เกิดกับดับ  ยงฺกิญจิ สมุทยธ มฺมํ สพฺพนฺตํ นิโรธธมฺมํ สิ่งทั้งปวงมีความเกิดเป็นธรรมดา ย่อมมีความเกิดเสมอ สิ่งทั้งปวงมีเกิดเสมอมีความดับเสมอ มีเกิดกับดับสองอย่างเท่านั้น หมดทั้งสากลโลก เห็นด้วยตาธรรมกาย รู้ด้วยญาณธรรมกายจริงๆ อย่างนี้ นี้ทำเป็นวิปัสสนา เห็นจริงเห็นจังอย่างนี้ฯ คัดย่อมาจาก หนังสืออมตวาทะของพระมงคลเทพมุนี จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 00:37:59 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คำสอนของหลวงพ่อพระราชพรหมยาน (หลวงพ่อฤาษีลิงดำ) รวมคำสอนธรรมปฎิบัติ เล่ม 1 ธรรมะของพระพุทธเจ้าไม่มีอะไรเกินธรรมดา ท่านสอนให้ยอมรับนับถือกฎของธรรมดาวางทุกข์เสีย ให้รู้ว่าสิ่งนี้เป็นธรรม ดา อะไรก็ตามเถอะ ถ้ามันเกิดขึ้นกับเรา มันเป็นธรรมดาของโลกทั้งนั้นในเมื่อร่างกาย เรามีอยู่ในโลกเท่านี้เอง หลักสูตร ในพระพุทธศาสนานี้ ไม่มีอะไร เบื้องสูงลงมา ท่านสอนตั้งแต่ ปลายผมลงมาถึงฝ่าเท้าเบื้องต่ำขึ้นไป ท่านสอนตั้ง แต่ปลายเท้าถึงปลายผม มีแค่นี้ ถ้าเราไปเพ่งเล็งคนอื่นว่า คนนั้นชั่วคนนี้ดีแสดงว่า เราเลวมาก เราควรจะดูใจของเราต่าง หากว่าเรามันดี หรือเรามันเลว ถ้าเราดีเสียอย่างเดียว ใครเขาจะเลวร้อยแปด พันเก้า ก็เรื่องของเขา ถ้าเราดีแล้ว ก็หาคน เลวไม่ได้ เพราะ เรารู้เรื่องของคน คนมาจากอบายภูมิก็มี คนมาจากสัตว์เดรัจฉานก็มี คนมาจากมนุษย์ก็มี มาจากเทวดา ก็มี มาจากพรหมก็ มีมันจะเสมอกันไม่ได้ ถ้าพวกมาจากอบายภูมิ สอนยากป่วยการสอน คนใดก็ตามที่ประกาศตนเป็นอาจารย์พระพุทธเจ้า รู้ดีเกินพระพุทธเจ้า ที่บอกของพระพุทธเจ้าไม่ดีไม่ทันสมัย เอาอย่างโน้นดีกว่า อย่างนี้ดีกว่า ผมไม่คบด้วย พวก[^_^]นี่ไม่คบ คบยังไง มันจะไปไหน ไอ้พวกนี้ โน่น อเวจีมหานรก เพราะทำคนทั้งหลายที่มีเจตนาดี ให้มีมิจฉาทิฎฐิ ปฎิบัติผิด ฟังความเห็นผิด กรรมมันมาก ของสงฆ์ที่ตากแดดตากฝนอยู่ ถ้าจะเกิดความเสียหาย ถ้าพระองค์ใดหรือว่าหลายองค์เดินหลีกไป ไม่เก็บของที่ควรจะเก็บ ปรับอาบัติ ทุกเที่ยวที่ผ่าน อาบัติที่ปรับนี่ ไม่ต้องรอพิพากษานะ มันล่อเลย ผ่านไปแบบไม่แยแส ไม่สนใจ เป็นโทษทันที นี่ไม่ใช่ว่าพระอรหันต์ เห็นของอะไรก็โยนทิ้งๆ ไม่ใช่ ท่านรักษากำลังใจของคนอื่น ที่มีศรัทธา ยิ่งกว่ากำลังใจของท่าน เพราะวัตถุทุกอย่างจะพึงมีได้ ก็ต้องอาศัยชาวบ้าน ชาวบ้านกว่าจะได้มาแต่ละชิ้น ก็เต็มไปด้วยความทุกข์ ฉะนั้นพระ ต้องรักษาทรัพย์สินของชาวบ้าน ให้ยิ่งกว่าชาวบ้านรักษาทรัพย์ อภิธรรมที่พระสารีบุตร ท่านเทศน์ทั้ง 7 ประการ มีนิดเดียว ที่เขาสอนกันนี่มีหลายร้อยหน้า แล้วก็ 8 หน้ายก ผมว่ามันเลอะเทอะเกินไป แต่ก็ไม่ได้ตำหนิคนศึกษาเพราะสนใจธรรมก็เป็นเรื่องน่าโมทนา แต่ว่าทำกันมากเกินไปมันก็สร้างความยาก การบรรลุเข้าก็ถึงช้า เพราะในพระพุทธศาสนา พระพุทธเจ้าตรัสว่า ตุลิตะ ตุลิตัง สีฆะ สีฆัง เร็วๆ ไวๆ ธรรมของพระพุทธเจ้าไม่มีการเนิ่นช้า จำไว้ให้ดีนะ อย่าประมาทในชีวิต การบวชเข้ามาในพระพุทธศาสนา ต้องมีความห่วงอยู่อย่างเดียว คือ ความดับไม่มีเชื้อ  ถ้าบวชตามประเพณี เขาเรียกว่า บวชซื้อนรก พระนี่แค่กินข้าว ไม่พิจารณาให้เป็นอาหาเรปฏิกูลสัญญา หลงในรสอาหาร กินเพื่อความอ้วนพี กินเพื่อความผ่องใสอย่างนี้ องค์สมเด็จพระพิชิตมารบอกว่า กินก้อนเหล็กที่เผาจนแดงโชนดีกว่า บุคคลใดเกิดมาเป็นมนุษย์ พบพระพุทธศาสนาแล้วมีศรัทธา ความเชื่อปสาทะ ความเลื่อมใสในพระพุทธศาสนา มีจิตน้อมไปในกุศล แสดงว่าบุคคลนั้นมีบารมี เข้าถึงปรมัตถบารมี สามารถจะเข้าถึงพระนิพพาน ได้ในชาติปัจจุบัน เนกขัมมบารมี จริงๆ ก็คือ จิตระงับนิวรณ์ 5 ถ้าบวชแล้ว จิตระงับนิวรณ์ 5 ไม่ได้ ท่านไม่ถือว่า เป็นอันบวชนะ ยังไม่เรียกสมมุติสงฆ์ ถ้าระงับนิวรณ์ 5 ได้ ท่านเรียก สมมุติสงฆ์ จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 00:43:51 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ถ้าระงับนิวรณ์ 5 ไม่ได้ ท่านเรียกเปรตในเครื่องห่มผ้าเหลือง เพราะจิตมันจุ้นจ้าน จิตของเราถ้าหากนิวรณ์ไม่เข้ามายุ่งเมื่อไรมันก็เป็นฌานเมื่อนั้น นี่มันก็ไม่มีอะไรยาก ถ้าเรามีกำลังใจเข้มแข็งจะไม่ยอม เชื่อไอ้ตัวร้ายนิวรณ์นี่ ทีนี้ในเมื่อเราไม่คิดถึงเรื่องอื่น ขณะพิจารณาก็มองดูแต่ขันธ์ 5 อย่างเดียวและภาวนาก็จับเฉพาะลม หายใจเข้าออก กับคำภาวนาว่า พุทโธ อันนี้นิวรณ์มันไม่กวนจิต เข้าถึงปฐมฌานทันที ถ้าหากว่าท่านไม่สามารถจะทรงอานาปานุสสติกรรมฐานได้ถึงปฐมฌาน ผลแห่งการเจริญวิปัสสนาญาน ของท่านทั้งหลาย จะไม่มีผลตามต้องการ เพราะจิตมีกำลังไม่พอที่จะทำลายกิเลส ให้เป็นสมุจเฉทปหานได้ การเจริญพระกรรมฐานไม่ได้หมายความว่า ใช้เวลานั่งสมาธิเสมอไปถ้าเราใช้แต่เวลาที่นั่งสมาธิมีเวลาสงัด จิตใจของเรา จึงจะกำหนดถึงพระกรรมฐาน อย่างนี้ใช้ไม่ได้ เนื้อแท้การเจริญพระกรรมฐาน กองใดกองหนึ่งก็ตาม ต้องใช้อารมณ์ของเรานี้ นึกถึงกรรมฐานเป็นปกติตลอดวัน อย่างนี้จึงจะได้ชื่อว่า ท่านเข้าถึงพระกรรมฐาน และพระกรรมฐานเข้าถึงท่าน เวลาที่ปฎิบัติน่ะ ไม่ใช่มานั่งเงียบๆ นะ กลางวันก็ทำงานก่อสร้างด้วย เรียนหนังสือด้วย นุงนังจิปาถะไม่ใช่นั่งเฉพาะ ไม่มีงานมีการ แบบนี้พระพุทธเจ้าไม่ใช้ แบบที่เข้ากุฏิเจริญพระกรรมฐาน กินข้าวก็มีคนไป ส่งข้าว ล้างชามไม่ได้ แบบนี้ไม่ใช่พระ พระพุทธเจ้าเอง ท่านก็ล้างบาตรเอง เช็ดบาตรเอง ทำความสะอาดพื้นที่เอง ทำแบบนั้นก็ดีเกินพระพุทธเจ้า ก็ไปชนเอาพระเทวทัตเข้านะซิ ไม่เป็นเรื่อง เรื่องของพระนี่สำรวยไม่ดี ต้องทำได้ทุกอย่าง ถ้าถามว่า ถ้าคนเขาอยากไปนิพพาน เป็นตัณหาไหม ก็ เห็นจะ 99 เปอร์เซ็นต์ ที่ตอบว่า คำว่า อยากแปลว่า ตัณหา ในเมื่อ อยากไปนิพพานก็แสดงว่า เป็นตัณหาเหมือนกัน ก็เลยบอกว่า นี่แกเทศน์แล้ว แกเดินลงนรกไปเลยนะ แกเทศน์แบบนี้ แกเลิกเทศน์แล้ว ก็เดินย่องไปนรก เลยสบายไปเสียคนเดียวก่อน ดีกว่ามาชวนชาวบ้าน เขาไปอีก ถ้าต้องการไปนิพพาน เขา เรียกว่า ธรรมฉันทะ มีความพอใจในธรรม เป็นอาการทรงไว้ ซึ่งความดี  พวกเราฟังแล้วจำไว้ด้วยนะ ถ้าใครเขาถามจะได้ตอบถูก อารมณ์พระกรรมฐาน กับอารมณ์ชาวโลก ไม่เหมือนกัน มันกลับจากหน้ามือเป็นหลังมือไอ้การงานของชาวโลกนี่ ถ้าขยันมาก มุมานะมาก ผลงานมันสูงแล้วก็ดี  แต่การเจริญพระกรรมฐาน มุมานะมากถอยหลัง แทนที่จะก้าวหน้า มันกลับลงต่ำ ใช้ไม่ได้ เพราะว่า การปฎิบัติความดี เพื่อการบรรลุในพุทธศาสนา ต้องละส่วนสุดสองอย่างคือ หนึ่ง อัตตกิลมถานุโยค การทรมานตนที่ เรียกว่าขยันเกินไป สอง กามสุขัลลิกานุโยค เวลาทรงสมาธิ หรือพิจารณาวิปัสสนาญาณ มีตัวอยากประกอบไปด้วยอยาก จะได้อย่างนั้นอยาก จะถึงอย่างนี้ อยากจะได้ตอนโน้น อีตอนนี้มันเจ๊งทั้งสองทาง ที่ถูกคือ จะต้องวางใจเฉยๆ ปล่อยอารมณ์ ให้มันไปตามสบายๆ การบำเพ็ญบารมีใดๆ หรือ สร้างความดีใดๆ เราจะตั้งมโนปณิธาน ความปรารถนาหรือไม่ก็ตาม ถ้าทำ ความดีมากครั้งเข้า ในที่สุดความชั่วก็สลายตัวไป เราก็เข้าถึงพระนิพพาน ตามเจตนา หรือไม่เจตนา ก็จะต้องเข้าถึง ในเมื่อความชั่วถูกตัดเป็นสมุจเฉทปหาน แต่ทว่าถ้าปราศจาก อธิษฐานบารมี กว่าจะเข้าถึงจุดหมายปลายทาง ก็รู้สึกว่า มันเลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวา หรือไม่ค่อยจะตรงนัก ฉะนั้น องค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าจึง ทรงแนะนำบรรดาท่านพุทธบริษัท ให้มี อธิษฐานบารมี ในการที่ท่าน พุทธบริษัททั้งหลาย ตั้งใจกล่าว วาจาว่า อิมาหัง ภควา อัตตภาวัง ตุมหากัง ปริจัจชามิ แปลเป็นใจ ความว่า ข้าพระพุทธเจ้า ขอมอบกายถวายชีวิต แด่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า นี่ก็หมายความว่า เราจะเอาชีวิตของ เราเข้าแลกกับความดี ที่องค์สมเด็จพระชินศรีทรงแนะนำไว้อย่างนี้ อาศัยเจตนาและความตั้งใจ จัดว่าเป็นอธิฐานบารมี บรรดาท่านพุทธ บริษัททั้งหลาย จะเข้าถึงความดีด้วยความรวดเร็ว อย่างคาดไม่ถึง จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 00:44:54 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ถ้าบรรดาท่านพุทธศาสนิกชน ทรงความดีของจิตในวันหนึ่ง 3 นาที ก็คิดว่า 10 วัน มันก็ 30 นาที 100 วัน มันก็ 300 นาที ความดี มันสะสมตัว เมื่อเวลาใกล้จะตายอารมณ์จิต ที่เราทำได้บ้าง ไม่ได้บ้างได้ดีบ้าง ไม่ได้ดีบ้าง ในระยะต้น มันจะเข้าไปรวมตัวกันตอนนั้น จนกลายเป็น มีสติสัมปชัญญะสมบูรณ์ เมื่อเวลาจะตาย จิตใจจะน้อมไปในกุศล ถ้าตายจากความเป็น คน อย่างเลวก็เป็นเทวดา  ถ้าจิตสามารถควบคุมอารมณ์ใจได้ถึงฌาน ก็จะเป็นพรหม อริยสัจ เขาสอน 2 อย่างเท่านั้น สำหรับอีกสองอย่างไม่มีใครเขาสอนหรอก อย่าง นิโรธะ แปลว่า ดับ อันนี้มันตัวผล ไม่ต้องสอน มันถึงเอง มรรค คือ ปฏิปทาเข้าถึงความดับทุกข์ มันก็ทรงอยู่แล้วคือ ศีล สมาธิ ปัญญา นี่ อริยสัจ เขาตัดสองตัวคือ ทุกข์ กับ สมุทัย นี่เท่านั้น ไอ้เรื่องการเข้าฌานนี่ มันต้องคล่อง เหมือนกับเราเขียนหนังสือ คล่องแคล่วจะเขียนเมื่อไรเราก็เขียนได้ ไม่ใช่เขาบอกว่า เอ้าเข้าฌานซิ มานั่งตั้งท่า ขัดสมาธิ มันก็เสร็จแล้ว มันไม่ทัน เวลาเราจะตายจริง ไปตั้งท่า ได้เมื่อไร มันต้องคล่อง การจะทำให้คล่อง มันก็มีอยู่ว่า ต้นๆ ถ้าจิตมันเขาถึง อารมณ์สมาธิ ตอนไหนก็ตาม พยายาม ทรงสมาธินั้นไว้ และ พยายาม ทรงสมาธิให้เร็วที่สุด เท่าที่จะเร็วได้ ใหม่ๆ มันก็อึดอัด ไม่ช้าก็เกิดอาการชิน มันก็ชินจนช้าไม่เป็น เวลาจะตาย เขาเข้าฌานตายกัน คนที่เข้าฌานตาย มันไม่ตายเหมือนชาวบ้าน เขาอาการตายเหมือนกัน แต่ความหนักใจ ของบุคคลผู้ทรงฌานไม่มี ทั้งนี้เพราะถ้าจิตทรงฌาน อารมณ์ก็เป็นทิพย์เมื่ออารมณ์เป็นทิพย์แล้ว ก็สามารถจะเห็นในสิ่งที่ เป็นทิพย์ได้ เห็นรูปที่เป็นทิพย์ ได้ยินเสียงที่เป็นทิพย์ได้ ในเมื่อเราเห็นรูป ที่เป็นทิพย์ได้ ได้ยินเสียง ที่เป็นทิพย์ได้ เราก็รู้ สภาวะความเป็นทิพย์ของเราได้  คนที่เขาเข้าฌานตาย นี่เขาเลือกไปตามอัธยาศัยว่า เขาจะไปจากร่างกาย อันนี้เขาจะไป อยู่ที่ใหม่เขาจะไปอยู่ที่ไหนนี่รู้ก่อนคนที่ทรงฌานจริงๆสถานที่ที่จะพึงอยู่ได้คือ พรหมโลก ถ้าหากว่าเราไม่อยากอยู่พรหม อยากจะอยู่สวรรค์ ชั้นใดชั้นหนึ่งที่ต่ำลงมาอันนี้ก็เลือกได้ เวลาไหนที่เราฝึกหัดอิริยาบถ เดินไปข้างหน้า ถอยมาข้างหลัง ไม่ต้องไปยกๆย่องๆ ทำแบบไอ้โรคสันนิบาต ไม่ใช่นะ แบบเดินธรรมดา อิริยาบถนี่ พระพุทธเจ้า ต้องการอย่างเดียว อย่างเราเดิน ไปบิณฑบาต เดินไปทำธุระ ทำกิจการงานทุกอย่าง ให้รู้อยู่ว่า เวลานี้เราทำอะไร อย่าไปฝึกอย่าง ค่อยๆยกนิด ย่างหน่อย อันนี้ใช้ไม่ได้ ให้ถืออารมณ์ปกติ เราเดินธรรมดา นี่เราก้าวเท้าซ้าย เราก้าวเท้าขวา ก้าวไปข้างหน้า หรือ ถอยมาข้างหลัง เหลียวซ้าย หรือเหลียวขวาใช้สติเข้าควบคุม ทีนี้ก็อย่าลืมนะ เราต้องมี โพชฌงค์ ประจำใจ แล้วก็มี อานาปานุสสติ ประจำอยู่ตลอดเวลาอย่าทิ้งนะ แม้แต่พระพุทธเจ้า ยังไม่ทิ้ง ถ้าพวกคุณทิ้ง อานาปานุสสติ แสดงว่าพวกคุณดีกว่า พระพุทธเจ้า ไปอยู่กับเทวทัตนะ นักเจริญ มหาสติปัฏฐาน เขาต้องดูอารมณ์ อารมณ์ตัวใดมันเกิด ตัดตัวนั้นทันทีไม่ได้ไปนั่งไล่เบี้ย 1 2 3 4 5 6 7 ถึง 13 จบเป็นอรหันต์ ถ้าคิดแบบนี้ ลงนรกมานับไม่ถ้วนแล้ว เขาต้องรวบรวมกำลัง มหาสติปัฏฐาน ทั้งหมดทุกบรรพเข้ามาใช้ ในขณะอารมณ์นั้น เกิดทันที ไม่ใช่ว่าทำอย่างนี้ ได้แล้วก็ทิ้งอย่างนั้น ไปจับขั้นต่อไป ต่อไป พอใจสบายก็ทิ้งอย่างนี้ไปจบตัวโน้น อย่างนี้ลงนรก มานับไม่ ถ้วน เพราะว่า ไม่เข้าถึงความเป็นจริง ตกอยู่ในเขตของความประมาท ท่านผู้ใดปฎิบัติกรรมฐาน ถ้าไม่สามารถจะทำจิตปลงให้ตก ในด้าน กายคตานุสสติกรรมฐาน ทำจิตเป็นเอกัคคตารมณ์ มีอารมณ์อย่างเดียว เห็นว่าร่างกายของเราก็สกปรกร่างกายคนอื่นก็สกปรกเป็นของไม่น่ารัก ถ้าไม่สามารถผ่านกรรมฐาน บทนี้ไปได้ ความเป็นพระอนาคามี ไม่ปรากฏแก่ท่านแน่ๆ ผมบอกจุดสำคัญไว้ให้ก็ได้ว่า ทุกท่านที่บรรลุมรรคผล หรือ แม้แต่ทรงฌานโลกีย์ เขาใช้ จิตตานุปัสสนา มหาสติปัฏฐาน เป็นประจำทุกวัน พวกคุณอย่าทิ้งเชียวนะตัวนี้ตัวที่บรรลุจริงๆ อยู่ตรงนี้ นักปฎิบัติทุกองค์ที่ บรรลุก็จับนี่เป็น เนติ เนติแปลว่า แบบแผน ถือว่าเป็นตัวอย่าง ถือว่า เป็นครูใหญ่ ใช้ดูอารมณ์ ใจไม่ต้องไปดูอะไรเพราะว่า ไอ้กิเลสมันเกิดที่ใจ เอาอารมณ์ใจเข้ามาดู สติคุม ธัมมวิจยะ พิจารณา ถ้าใครสามารถ ทรงฌานได้ดี เวลาเจริญวิปัสสนาญาณนี่ มันรู้สึกว่า ง่ายบอกไม่ถูก เมื่อถ้าฌาน 4 เต็ม อารมณ์แล้ว เราจะใช้วิปัสสนาญาณ ก็ถอยหลังมาถึงอุปจารสมาธิ เราจะต้องตัดตัวไหนล่ะ ตัดราคะความ รักสวย รักงามเราก็ยก อสุภกรรมฐาน ขึ้นมาเป็นเครื่องเปรียบ ยก กายคตานุสสติกรรมฐาน ขึ้นมาเป็นเครื่องเปรียบ เปรียบเทียบกันว่า ไอ้สิ่งที่เรารักน่ะ มันสะอาด หรือมันสกปรก กำลังของฌาน 4 นี่เป็นกำลัง ที่กล้ามาก ปัญญามันเกิดเอง เกิดชัด มีความหลักแหลมมาก ประ เดี๋ยวเดียวมันเห็นเหตุผลชัดพอ ตัดได้แล้วมันไม่โผล่นะ รู้สภาพยอมรับสภาพความเป็นจริงหมดเห็นคนปั๊บไม่ต่างอะไรกับ ส้วมเดินได้ จะเอาเครื่องหุ้มห่อ สีสัน วรรณะ ขนาดไหนก็ตาม มันบังปัญญาของท่านพวกนี้ไม่ได้ พระพุทธเจ้า จึงได้บอกว่า คนที่ทรงฌาน 4 ได้ และรู้จักใช้ อารมณ์ของฌาน 4 ควบคุมวิปัสสนาญานได้ ถ้ามีบารมีแก่กล้า จะเป็นพระอรหันต์ภายใน 7 วัน ถ้ามีบารมีอย่างกลาง จะเป็นพระอรหันต์ภายใน 7 เดือน มีบารมีอย่างอ่อน จะเป็นพระอรหันต์ภายใน 7 ปี   บารมี เขาแปลว่า กำลังใจ   มีบารมีแก่กล้า คือ มีกำลังจิตเข้มข้นนั่นเอง [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 00:46:09 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ต่อสู้กับอารมณ์ ที่เข้ามาต่อต้าน แต่ว่า ถ้าบารมีมัน เข้มบ้างไม่เข้มบ้าง เดี๋ยวก็จริงบ้าง เดี๋ยวก็ไม่จริงบ้าง ย่อๆหย่อนๆ ตึง บ้างหย่อนบ้าง อย่างนี้ท่านบอกภายใน 7 เดือนทีนี้บารมีย่อหย่อนเปาะแปะๆ ตามอัธยาศัยถึงก็ช่างไม่ถึงก็ช่างตามอารมณ์ อย่างนี้ ไม่เกิน 7 ปี นี่ผมพูดถึงคน ที่ทรงฌาน 4 ได้ และก็ฉลาด ในการใช้ฌาน 4 ควบวิปัสสนาญาณ ถ้าโง่ละก็ ดักดานอยู่ นั่นแหละ กี่ชาติก็ไม่ได้เป็นอรหันต์ ไอ้ตัวสงบนี่ ต้องระวังให้ดีนะ มันไม่ใช่ ว่าง คำว่า  สงบ นี่ไม่ใช่ว่าง จิตของคนนี่ มันไม่ว่าง คือว่า มันต้องเกาะ ส่วนใด ส่วน หนึ่ง ถ้ามันละอกุศลมัน ก็ไปเกาะกุศล ไอ้จิตที่เรียกว่า สงบ ก็เพราะว่า สงบจากกรรมที่เป็นอกุศล คืออารมณ์ที่เป็น อกุศล อารมณ์ชั่ว สงบความปรารถนา ในการเกิดอารมณ์สงบ คือ ไม่คิดว่า เราต้องการความเกิดอีก และ จิตก็มีความสงบ เห็นว่า สภาพร่างกายนี้ ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา เราไม่มีในร่างกาย ร่างกายไม่มีในเรา ไอ้ตัวคิด ว่าเราว่าของเรานี่ สงบไป สงบตัวยึดถือวัตถุ ก็ตาม สิ่งมีชีวิตก็ตามว่า เป็นเรา เป็นของเรา นี่ตัวสงบตัวนี้นะ มีอารมณ์เป็นปกติอยู่เสมอ คิดว่า อัตภาพ ร่างกายนี้ ไม่มีเรา ไม่มีของเรา และมันก็ไม่มีอะไรเป็นเราอีก หาตัวเราในนั้นไม่ได้ พยายามเพียรทรงตัวไว้ทำใจว่าจะไม่ฝืนคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า แล้วก็เพียรทรงไว้แต่ความดีเพียรละความชั่วอยู่ตลอดเวลา กรรมอะไรก็ตาม อารมณ์ใดก็ตาม ที่พระพุทธเจ้ากล่าวว่า เป็นอารมณ์ของความชั่ว ต้องเพียรต่อต้านมันนะ แล้วก็ใช้ปัญญาพิจารณา หาความเป็นจริงให้พบ เมื่อพบความเป็นจริง แล้วก็เพียรถือมันเข้าไว้ คือ ทรงความเป็นจริงไว้ในใจ ยอม รับนับถือตามความเป็นจริง คิดไว้เสมอว่าไม่มีที่ใดที่จะดีไปกว่า พระนิพพาน นะ ความจริงคนเราทุกคน ไม่ต้องกลัวตาย กลัวเกิดดีกว่า ถ้าเราไม่เกิดเสียอย่างเดียว มันจะตายอย่างไรให้มันรู้ไป ถ้าไม่เกิด ให้มันตายที ทีนี้เราเกิดมา เพราะตาเราเห็นรูป เราพอใจในรูป หูได้ยินเสียง พอใจใน เสียง เป็นต้น ความพอใจ ไอ้ตัวจริง ๆ ที่เป็นตัวร้าย ที่เราจะต้องตัดคือ ใจ ตัดอารมณ์ของใจเสีย อย่าให้ใจมันโง่ แนะนำมัน บอกว่านี่ แกไปหลงใหล ใฝ่ฝันใน รูป รูปนี้สวยทรวดทรงดี ถามมันดูซิว่า มีรูปอะไรที่มีการทรงตัวไม่เปลี่ยนแปลงบ้าง ไม่มีการทรุดโทรม ไม่มีการเสื่อม มัน มีบ้างไหม ถามใจมันดู การเป็นพระอรหันต์ไม่เห็นยากคือ ตัดความพอใจในโลกทั้งสาม มนุษย์โลกเทวโลกพรหมโลก ตัดราคะความเห็นว่ามนุษย์ โลกสวย เทวโลกสวย พรหมโลกสวยโลกทั้งสามไม่มีความหมายสำหรับเราเราไม่ต้องการ สิ่งที่เราต้องการคือพระนิพพาน มีความเยือกเย็นเป็นปกติไม่เห็นอะไรเป็นเราเป็นของเราทุกสิ่งทุกอย่างที่เรากระทบถือว่าเป็นเรื่องธรรมดามีอยู่เป็นปกติ คือว่า ไม่มีการสะดุ้งหวาดหวั่นอันใด ถ้าคนจะถึงอรหันต์ ทีนี้อารมณ์ใจมันสบายทุกอย่าง คือว่า ไม่หลงในฌาน ฌานทุกอย่าง ทั้งรูปฌาน และ อรูปฌาน เราพอใจ แต่คิดแต่เพียงว่า นี่เป็นบันได ก้าวขึ้นสู่อริยะเบื้องสูงเท่านั้น ไม่ใช่มานั่งหลง ว่ากันทั้งวัน ทั้งคืน นั่งกรรมฐาน ตลอดวัน ตลอดคืน นั่นมันยังเป็นเด็กเล็กๆอยู่ ทีนี้หลงในฌาน ไม่มีตัวมานะ ถือว่า เราดีกว่าเขา เราเสมอเขา เราเลวกว่าเขาไม่มี และอารมณ์ฟุ้งซ่าน สอดส่ายไปสู่อารมณ์อกุศลไม่มี และ ตัวสุดท้าย ก็เห็นว่า โลกทั้ง 3 โลก คือ มนุษย์โลก เทวโลก พรหม โลก ไม่มีความหมายสำหรับเรา เห็นสภาวะของโลก ทุกอย่างนี้ทั้ง 3 โลก มันเป็นแกนของความทุกข์ สิ่งที่มีความสุขที่สุด คือ พระนิพพาน อันนี้ถ้าเป็น สุกขวิปัสสโก ท่านจะมีความสบายมากสบายในอารมณ์ ยอมรับนับถือกฎธรรมดายอมรับนับ ถือคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าว่าพระนิพพานมีจริง และพระนิพพานเป็นแดนของความสุขจริง แม้ท่านจะไม่เห็น หากว่าวิช ชา 3 ก็ดี อภิญญา 6 ก็ดี ปฎิสัมภิทาญัาณก็ดี นี่เขาไปที่นิพพานได้เลย  จะสามารถเห็นพระนิพพานได้เท่าๆกับ เห็นของที่ มองอยู่ข้างหน้า แล้วเขาก็จะรู้สภาวะว่า ถ้าเขาทิ้งอัตภาพนี้แล้ว เขาจะไป อยู่ตรงไหน เพราะพระนิพพาน ไม่ได้มีสภาพสูญ เขาก็เข้าสู่จุดของเขาเลยที่พระนิพพาน เข้าที่อยู่ได้ ไปไหว้พระพุทธเจ้าได้ คัดลอกมาจาก หนังสือรวมคำสอนธรรมปฎิบัติ ของ หลวงพ่อพระราชพรหมยาน วีระ ถาวโรมหาเถร เล่ม1 จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 00:47:19 ]

ความคิดเห็นที่ 16 คำสอนของพระอาจารย์หลุย จนฺทสาโร วัดถ้ำผาปิ้ง อ.วังสะพุง จ.เลย บาป บุญ คุณ โทษ มีจริง นรก สวรรค์ มีจริงพระนิพพานมีจริง เหตุอย่างไรผลก็เป็นอย่างนั้น ฉะนั้นมนุษย์รีบสร้างบารมี คือ ทำบุญ รักษาศีล ให้ทาน และภาวนาดีกว่าที่มาเป็นมนุษย์สมบัติพบพระพุทธศาสนาแล้ว ปล่อยเวลาให้ล่วงเลยไป โดยเปล่าประโยชน์ จงสร้างบารมีอย่างเต็มที่ เหตุที่ไม่มีเวลาภาวนาเพราะภายในจิต ยังมีตัณหาอยู่จิตยังมีขึ้น มีลงอยู่ ไม่เห็นความบริสุทธิ์ และความปกติของจิต กิเลส ตัณหาดูดเอาไปหมด  ให้เห็นอวัยวะของร่างกาย  แปรปรวนอยู่เสมอ ด้วยไตรลักษณะ จิตจึงไม่ทะเยอทะยานจิตมี ความมัธยัสต์เป็นกลางเสมอ ไม่ติดในอามิสใดๆ ไม่ยึดติดในรัก และชัง ดังนั้นต้องใช้ปัญญาพิจารณาใจหนึ่ง พิจารณาอนุสัย ของจิตหนึ่ง เมื่อรู้เท่าทันใจ และรู้เท่าทันกัน ในอนุสัยแล้วก็สิ้นอาสวะเท่านั้น ธรรมะอยู่กับปัจจุบัน ไม่อยู่กับผู้ที่ตายไปแล้ว ไม่อยู่กับผู้ที่ยังไม่เกิด ไม่อยู่กับอดีต ไม่อยู่ในอนาคตรวมอยู่ ในปัจจุบันนั้นดี มาก ให้แก้จิตภาวนาในปัจจุบัน ภาวนาทำจิตให้เด็ดเดี่ยว ร่างกายประกอบไตรลักษณะเร่งความเพียรให้ลึกเข้าไปเพื่อประ โยชน์ในการดับอนุสัย  ชำระกิเลสที่นอนกองอยู่ในใจ ให้อวิชชาออกไป เพื่อวิชชาเข้าแทน การทำสมถวิธี  ทำวิปัสสนา วิธีต้องทำเรื่อย ๆ กว่าจะสิ้นกิเลส  โดยไม่สำคัญตนว่า สำเร็จอย่างนั้นอย่างนี้ ปฏิบัติถึงผลที่สุด รู้เอง เห็นเองว่า เราสิ้นกิเลสแล้ว หรือ ยังแก้กิเลส อย่างละเอียดนั้น แก้ยาก แก้ความดี ติดความดีนั้นแก้ ยาก แก้กิเลสอย่างหยาบนั้น แก้ง่าย เพราะ แสดงเห็นตัวกิเลส แก้ความดี ติดความดีนั้นแก้ยาก เพราะ มีความสุขสงบเป็น ประจำ มีความยินดี สำคัญตนเป็นต่างๆ เป็นกิเลส อย่างละเอียด เป็นนามธรรม รูปธรรมเห็นได้ง่าย นามธรรมเห็นได้ยาก เห็นด้วยใจอย่างเดียว จะประหารได้ด้วยไตรลักษณ์อย่างเดียว เพื่อไม่ให้ติดต่อรูปธรรม กระทำด้วยอุคหนิมิต และ ปฏิภาคนิมิต รวมทั้งสองประเภท ประหารด้วยวิปัสสนา ตัวปัญญาให้รู้แจ้ง รู้จริง เห็นจริง ตามสภาพธรรมทั้งปวง จึงจะสิ้นกิเลสได้ ให้ใช้กรรมฐานดวงเดียว  อย่ากังวลในกรรมฐานแบบต่าง ๆ จะเป็นความลังเลสงสัย จิตจะไม่แน่นอน จิตไม่ สงบจะเป็นอุปสรรคของจิตตลอดกาล เมื่อจิตที่ฝึกมาดีแล้ว จนมีความชำนาญ จะบังคับจิต ให้สงบอยู่ได้ ตามต้องการทุกเวลาที่ต้องการสังขาร ทั้งหลายประกอบ ไปด้วยไตรลักษณะ ไม่เที่ยงเป็นทุกข์ อนิจจัง อนัตตา ในโลกนี้จะเอาความเที่ยงมาจากไหน เรื่องของโลกเป็นไปตามเรื่องของเขา ปั่นป่วน แปรปรวนอยู่เช่นนั้น  แต่ไหนแต่ไรมา เพราะโลกไม่เที่ยง ไม่ควรเอาเรื่องเอาราวกับโลก รู้เรื่องแล้วก็วาง ไว้ตามสภาพของเรา ไม่ควรยึดถือว่าเป็นของดี เป็นของใช้ชั่วคราว พระอริยะเจ้าละกรรมอดีต ละกรรมอนาคต ทำความรู้ แจ้งในปัจจุบันไปนิพพานในปัจจุบัน ปฏิปทาความรู้แจ้งแทงตลอด เป็นตัววิปัสสนาโดยตรง ที่จะกระทำให้ถึงวิโมกข์วิมุตติ ให้รู้เห็นร่างกายภายในให้ทั่ว จากนั้นให้ละวางความรู้ทั่วนั้น ประหารกิเลสโดยการไม่ยึดถืออะไรทั้งหมด  เพราะ สังขารแปรปรวน ให้เห็นอยู่เสมอ และอยู่โดยอาศัยกรรมทรงชีพ เปลี่ยนสุข เปลี่ยนทุกข์เรื่อยไปไม่หยุดเห็นสังขาร แปรปรวนอยู่เช่นนั้น เห็นทั้งกลางวันกลางคืน ทั้งนั่ง นอน ยืน เดิน ไม่ประมาทธรรมะบอก เหตุผลอยู่เรื่อยๆสว่างโล่ทั้งภาย ในภายนอกไม่เผลอ ไม่ประมาท มีสติเต็มที่ ใคร่ครวญในกาม ให้เห็นกามเป็นของไม่เที่ยง ให้เห็นเป็นปฏิกูล ให้เห็นเป็น ภัยอันใหญ่ ให้เห็นเป็นไตรลักษณะเกิดความเบื่อหน่าย ให้ภาวนาเห็นความเกิดดับของจิต ความเกิดดับของกายภาวนาให้ เห็น สังขาร เห็นเรื่องสังขาร เป็นความแปรปรวน ประกอบด้วยทุกขัง อนิจจัง อนัตตา ใคร่ครวญอยู่ในอริยสัจของจริง และพร้อมกับละวางสังขาร  ว่าเป็นเรื่องของสังขาร  การเกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องของโลก บังคับบัญชาไม่ได้ ให้เอาไปแต่ ความบริสุทธิ์ของจิต เมื่อจิตเจริญพอแล้ว จะละวางสังขาร ทั้งปวง เพราะมันเป็นเรื่องหนัก เมื่อรู้แล้วปลงได้ว่า มันเป็นไปตามอริยสัจ  ถ้าไม่รู้เป็นอันปลงไม่ได้ พระอริยเจ้า ท่านจะรู้ เรื่อง ของขันธ์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นของเขา ท่านไม่ทุกข์ ด้วย จิตพระอรหันต์จึงไม่แปรปรวนเป็นอื่น เห็นโลก เป็นเรื่องกลับกลอก เพราะถือว่า สังขารนั้น ไม่เที่ยงอยู่แล้ว ดังนั้นควรหมั่นพิจารณากายให้มาก ไม่หลงว่างาม กิเลสทั้งหมดเกิดที่กาย ภาวนาให้ได้หลักของจิตเสียก่อน ค่อยๆพยายามไปเรื่อย ๆ อย่าทิ้งอิทธิบาท 4 และไตรลักษณ์ ค้นกายกับจิต เดินวิปัสสนาตรวจกายด้วยกำลัง ทุกขัง อนิจจัง อนัตตา เหนื่อยแล้วต้องพักสมาธิ จึงจะเป็นการปฏิบัติชอบ แต่อย่าหลงในสมาธิอย่างเดียว ติดสมาธิอย่าเชื่อปัญญาอย่างเดียวทำให้จิตฟุ้งซ่านเชื่อ วิโมกข์ วิมุตตาความหลุดพ้น ให้ละอดีตหนึ่ง อนาคตหนึ่ง อย่าให้วิ่งไปอดีต อนาคตปัจจุบัน ผสมผเสกัน จิตฟุ้งซ่าน จิตไม่ขลัง เพิกอดีต อนาคตแล้วนั้น ธรรมทั้งหลายจะได้มาประชุมกันในปัจจุบัน จิตสว่างการเจ็บป่วยเหมือนกัน เป็นเรื่องของ สังขาร ชาติทุกข์ ชราทุกข์ มรณทุกข์ มันเกิดขึ้นแล้วมันก็หายไป ไม่หายมันก็ตายเท่านั้นเอง การป่วยมันเป็นทุกข์ ก็ภาวนาให้รู้ทุกข์ ให้วางทุกข์ ให้เอาสุขนิพพานนั่นแหละ เป็นเอกของธรรมทั้งหลาย อย่าไปกังวลที่ ตัวสังขาร มันปรุงแต่ง อยู่ร่ำไป ไม่มีเวลาหยุด เมื่อเราพออริยสัจ เราไม่รับเอามาพิจารณา ก็เป็นอันที่แล้วไป ไม่มีสุขทุกข์ ฝังอยู่ในสันดาน ให้วางสุข วางทุกข์นั้น มีบุญก็ไม่เอา มีบาปก็ไม่เอา เอารู้สุข รู้ทุกข์ รู้บุญ รู้บาปเข้าสายกลางเป็นยอดแห่ง ความสุขเสมอไป สังขารเป็นของปลอม หลอกลวงให้ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ใครไม่รู้เท่าทัน ก็เวียนว่าย ตาย แก่ เจ็บอยู่ร่ำไปเพราะมันวางทุกข์ สุขไม่ได้ มันติดโลกสังขารอยู่ ให้รักษาจิตอย่างเดียว  อะไรมันเกิดที่จิตทั้งหมด  ดี - ชั่ว ไปสวรรค์ - นิพพาน ไปประกอบทุกข์ก็จิต เป็น เหตุ ให้รู้เท่าเหตุ จิตเป็นมหาเหตุทั้งนั้น  จิตปัจจุบันเป็นที่ประชุมใหญ่ แก้ดวงจิตก็เป็นพอ เมื่อไม่ถือสังขาร หัวใจว่างนั้นแหละ เป็นตัวนิพพาน คัดย่อมาจากชีวประวัติและคำสอนของหลวงพ่อหลุย จนฺทสาโร จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 00:50:24 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คำสอนของพระญาณสิทธาจารย์ (พระอาจารย์สิม พุทธาจาโร)   สำนักสงฆ์ถ้ำผาปล่อง อ.เชียงดาว จ.เชียงใหม่ ความตายนี้พระพุทธเจ้าพระองค์สอนไว้ว่า ให้นึกบ่อยๆ นึกจนมันเห็น แล้วก็นึกจนมันเข้าใจลึกซึ้งจนเกิดความสลด สังเวชในมรณะ ถ้าผู้ใดภาวนามรณกรรมฐานจนเกิดขึ้นจิตใจ สงบระงับตั้งมั่นเป็น สมาธิภาวนาก็ดี หรือมีความสลดสังเวช ในมรณภัย จิตใจจะเปลี่ยนแปลงไป ความโกรธก็จะเบาบาง เลิกได้ละได้ ความโลภความอยากได้ในใจ ความหลงในจิตใจ ก็จะเลิกได้ ละได้ เพราะว่า ความตายนั้น เมื่อมาถึงบุคคลผู้ใด บุคคลผู้นั้นจำเป็นต้องตาย ไม่มีข้อยกเว้น จงพากันเพียรเพ่งดู ให้รู้แจ้ง ด้วยปัญญาอันชอบ จิตใจมันจะ ถอนล ถอนออกได้หมด ที่คนเราคิดว่า อารมณ์อย่างนี้เลิกไม่ ได้ ละไม่ได้ ถ้ามองเห็นมรณภัย คือ ความตาย ละได้หมด พระพุทธองค์ท่านตรัสว่า ความตายเป็นทุกข์ ตอนจิตกำลัง รับทุกขเวทนาต่างหาก อันนั้นแหละมันเป็นทุกข์ ที่เราเจ็บไข้ได้ป่วย ตั้งแต่เกิดมาจนถึงวัยแก่ชรา เจ็บไข้ได้ป่วยหลายครั้ง หลายคราก็ตามยังไม่ถึงขั้นที่ว่า ความตายเป็นทุกข์ ความตายเป็นทุกข์มันจนเหลือทน ทนไม่ได้ทนไม่ไหว เมื่อทนไม่ไหว ก็รับเสวยทุกขเวทนา แสนสาหัส แล้วก็ตายไป นี้แหละทุกคนจะต้องตาย มรณกรรมฐานนี้ ต้องนึกต้องเจริญไว้ให้ได้ในกาย ของตัวเอง ถ้าผู้ใดทำน้อยปฏิบัติน้อย ยังถึงขั้นเลิกความหลงอะไรยังไม่ได้นั้น จะต้องกระวนกระวายที่สุดเพราะจิตอุปาทาน ความยึดในร่างกายสังขารในรูปขันธ์นั้นมันมาก เจ็บน้อยมันก็เป็นเจ็บมากเจ็บมากก็เลยตายไปเลย เพราะจิตมันยึดมั่นถือ มั่น ถ้าจิตนี้ปล่อยได้วางได้ เลิกได้ ละได้ อะไร ๆ ก็ช่างมันเถอะ มันเกิดได้ มันก็แก่ได้ มันเกิดมาได้  มันก็เจ็บไข้ได้ป่วย เป็นธรรมดาได้ มันก็มาแล้ว มันก็ตายได้ เวลาตาย กำหนดไม่ได้ ลมเข้าไปออกไม่ได้ ก็ตายหายใจ ออกไปสูด เข้ามาไม่ได้ก็ตาย กลางคืนก็ตายได้ ตอนเช้าๆ อย่างเราอยู่นี้ ก็ตายได้ กลาง วันก็ตายได้ เดือนไหนก็ตายได้ วันไหนก็ตายได้ ไม่เลือกเวลา คนทั้งหลายที่เราเห็นว่า เขายังไม่ตาย ผลที่สุดก็ตายหมด ไม่มีใครอยู่ เกิดแล้วต้องตาย ดังนั้นเกิดมาในภพใดชาติใดก็ทุกข์เต็มประดา ทุกข์ตั้งแต่วันเกิดถึงวันแก่ ทุกข์จากวันแก่ถึงวันแตกดับ วันตายทุกข์ ถ้วนหน้า ไม่มีใครข้ามมันไปได้ ให้เรามาสนใจในการรวมจิตใจของเราให้สงบ ระงับ ตั้งมั่น เที่ยงตรงอยู่ภายในดวงให้ได้ ทุกลมหายใจเข้าออก จนกระทั่งจิตใจสงบตั้งมั่นเป็นสมาธิภาวนาให้ได้ การภาวนานั้น อย่าเข้าใจว่าเป็นของยาก ไม่ว่ากิจกรรม การงานอะไร อย่างหยาบๆ ก็ดี ถ้าเราไม่ทำ ไม่ประกอบ ก็ยิ่งเป็นอุปสรรค แต่ถ้าเราตั้งใจทำจริง ๆ แล้ว มันมีทางออก ภาวนาไป รวมจิตใจลงไป จนกระทั่งจิตใจเชื่อตามความเป็นจริง เชื่อต่อคุณพระพุทธเจ้าจริงๆ เชื่อต่อคุณพระธรรมจริงๆ เชื่อต่อคุณพระอริยสงฆ์สาวกจริงๆ แล้วบุคคลผู้นั้นก็มีทางที่จะได้ บรรลุมรรคผล เห็นแจ้งในธรรมในปัจจุบันชาตินี้ การที่เรากราบไหว้บูชาสักการะพระพุทธเจ้า ด้วยความศรัทธา ความเชื่อ ความเลื่อมใสนี้ ท่านว่าเป็นบุญ กุศลอันมหาศาล เป็นนิสัยปัจจัย ต่อเนื่องถึงนิพพาน ฉะนั้นเราต้องฝึกหักจิตใจของเรา ให้เลื่อมใสในคุณพระพุทธเจ้า จิตใจของเรา ถ้าเลื่อมใส ในคุณพระพุทธเจ้าแล้ว นึกน้อมใจให้ดี เจริญให้ดี เอามามัดจิตใจของเรา ให้อยู่ใจของเราจะสงบ ระงับ เยือก เย็นสบาย ไม่ทุกข์ร้อนประการใด ผู้บำเพ็ญภาวนา จงดูแผ่นดิน  ทำจิตใจของตนให้เหมือนแผ่นดิน ใครจะว่าร้าย ก็ไม่หวั่นไหว ใครจะว่าดี ยกย่องสรรเสริญเทิดทูนให้ ก็อย่าไปเชื่อ ไปหลงอะไร ๆ ทุกอย่างพระพุทธเจ้า  ท่านรวมเข้ามาว่า "ทุกสิ่งทุกอย่างไม่เที่ยง"  นาม และรูปกายใจนี้ ไม่เที่ยงแท้แน่นอน เปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ  มีอยู่อย่างเดียว จิตภาวนา ไม่ต้องเปลี่ยนแปลง  นึกเจริญ สิ่งใดก็ให้เจริญสิ่งนั้นๆ จนรู้จัก รู้แจ้ง รู้จริง ภายในจิตใจของผู้ปฏิบัติ เมื่อรู้แจ้งรู้จริงแล้วก็ย่อมจะไม่หวั่นไหว แต่ส่วนใหญ่ เราจะไม่เอาจริง ไม่ทำจริง จิตมันยังหาความสุขภายนอก ทั้งๆที่มันเป็นความสุขไม่แน่นอน อันความสุขที่แน่นอนเกิดจาก จิตภาวนา สงบจิต สงบใจลงไปจริง ๆ อันนี้จึงจะเป็นที่พึ่งพาอาศัยได้ ความสุขอันยิ่งใหญ่ไพศาล ได้แก่ความสุขอันเกิดจาก การภาวนาละกิเลสได้ ไม่ว่ากิเลส ดวงไหน ความจริงนี่ รูปร่างกายไม่มีใครจะเยียวยาพยาบาลให้หายได้ ถ้ามันหายจริงทำไมจึงมีคนตายไม่เห็นมี คนร้อยปีพันปีเหลือ ให้พวกเราเห็น ก็ความจริง มันเป็นอยู่อย่างนี้ มันเหมือนกับว่า ปั้นรูปขึ้นมาใช้ชั่วระยะหนึ่ง ผลที่สุดจะต้องทิ้งสังขารเหล่านี้หมดเมื่อความตายมาถึง ให้รู้แจ้งในจิตของตัวเอง เร่งภาวนา ทำความเพียรจริงๆ เพียรเพ่ง เข้าไปสู่ดวงจิต อย่า ไปเพ่งออกไปภายนอก  ถ้าจิตใจของท่านทั้งหลาย ทุกรูปนามบำเพ็ญภาวนาเต็มที่ ไม่ย่อท้อต่อการปฏิบัติแล้ว มรรคผล นิพพานต้องตามมาให้ผล แต่เดี๋ยวนี้คนเรา ไม่ว่าพูด ไม่ว่าคิด ไม่ว่าทำอะไร มันตามตัณหา ของตัวเอง อยู่ตลอดเวลา ตามความอยาก ความปรารถนา ดิ้นรนวุ่นวายแต่เรื่องภายนอก ทำไมไม่ยกจิตใจของตนขึ้นมา ยอมเป็นทาสกิเลสตัณหา มาตั้งแต่อเนกชาติแล้ว ยังจะยอมให้มันมาเป็นนายหัวใจอยู่อีกนั้นหรือ  ตั้งใจขึ้นมาบ้าง ให้มีความตั้งอก ตั้งใจ มีมานะอดทนขึ้น มาบ้าง หากภาวนาละกิเลส มันไม่ขาดจากหัวใจ ก็ให้มันตายไป รูปนามเป็นของเกิดได้ มันก็ตายได้ ต้องทำความเพียร ละ กิเลสในหัวใจให้เด็ดขาดลงไป  อย่าให้มันอ่อนแอท้อแท้ เอาให้มันตายชาติเดียวให้มันแน่ อย่ามานอนในท้องแม่อีก มาโล เลหลงไหลต่อไปอีก มรรคผลนิพพานมันอยู่ที่การกระทำการปฏิบัติ  เมื่อไม่ปฏิบัติ มัวแต่นั่งรอทำให้มรรคผลนิพพาน บังเกิดขึ้น มันจะได้ ที่ไหน ไม่มีทาง ทางมันอยู่ที่ภาวนา ทางมันอยู่ที่ลงมือทำพร้อมด้วยกาย วาจา จิต ใช้ในการภาวนาละกิเลส ให้มันเด็ดขาด ลงไปภาวนาในหัวใจไม่ปล่อยให้มันเลอะเทอะไป เดี๋ยวชอบคนนี้เกลียดคนนั้น พระพุทธองค์สอนให้ทำจิตให้เป็นกลาง ไม่เอนเอียงไปหาความรัก ความชังเป็นกลาง ก็อยู่ที่จิตใจรู้อยู่ ตั้งใจภาวนาให้มันทุกลมหายใจ ให้มันหลุดพ้นสิ่งเหล่านี้ ทั้ง หมด ความสงสัยนั้น จะแก้ให้หายได้ ก็อยู่ที่ความสงบ ความสงบมีที่ไหนนิวรณ์ทั้ง 5 ก็หายไป เมื่อเลิกละนิวรณ์ ทั้ง 5 ไม่ได้จิตก็ เศร้าหมอง ทุกอย่างให้มันหลุดพ้นให้มันหลุดออก พ้นจากความยึดมั่น จนไม่มีสิ่งใด มายึดมาถือ มาแบกมาหามว่าเป็นตัว เราของเรา สิ่งใดเลิกได้ละได้ อย่าเสียดาย อย่าอาลัย อาวรณ์ในกิเลส โลภะ โทสะ โมหะ อันตนผ่านมาแล้ว เราจะแสวงหา อีกไม่ต้องการทั้งโลกนี้แหละ ที่จิตใจปรารถนา ดิ้นรน วุ่นวาย กระสับกระส่าย ไม่เที่ยงทั้งโลก คนสัตว์วัตถุ ธาตุทั้งหลายไม่ เที่ยงทั้งนั้น เที่ยงอยู่ที่รู้แจ้ง เห็นจริง ไม่ยึดมั่นถือมั่น ในหน้าตาตัวตน ในรูป ในนาม ในโลก ในวัฏฏสงสาร ถอนอาลัย ออกจากจิตใจได้ ถึงพระนิพพานเมื่อใด นะเที่ยง ถ้ายังอยู่ในมนุษย์โลก เทวโลก พรหมโลก มันก็ยังไม่เที่ยง ผู้ภาวนา ผู้มีปัญญา เท่านั้น จึงเลิกละความยึดมั่นถือมั่น ให้เห็นว่า ทุกอย่างเป็นเพียงธาตุ มันก็อยู่ตามสภาพของมัน ไม่ใช่ตัวเราของเราในจิต มันมองเห็นแจ้ง ทะลุปรุโปร่ง ไปหมด กิเลสราคะทั้งหลาย ความยินดี พอใจในรูป รส กลิ่น เสียง มันก็ดับไป ไม่มีความคิด ที่ว่า เขามาเบียดเบียนเรา เพราะในจิตนั้นเรียกว่า ถอนอนัตตา ตัวตนออกไปแล้ว ไม่มีตัวตน ในรูป ในนาม ในเรื่องเหล่า นี้มันเป็นเพียง ธาตุดิน ธาตุน้ำ ธาตุไฟ ธาตุลมตั้งอยู่เท่านั้น คัดย่อมาจากหนังสือหลวงปู่สอนว่า...ของพระญาณสิทธาจารย์ จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 00:52:28 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คำสอนของพระสุพรหมยานเถร (ครูบาพรหมา พฺรหฺมจกฺโก) วัดพระพุทธบาทตากผ้า ต.มะกอก อ.ป่าซาง จ.ลำพูน ถ้าจะว่าตามขั้นสมมติธรรมแล้ว คำว่า ตัวของเราก็ได้แก่ ธาตุทั้ง 4 คือ ดิน น้ำ ลม ไฟ มาผสมกัน ทั้งอากาศ ธาตุ และ วิญญาณธาตุ มีตัณหา อุปาทาน เข้ามายึดถือ ให้เกิดความสำคัญ มั่นหมาย และ บังคับให้เป็นไป มีประการต่าง ๆ ตามอำนาจของกิเลส อันเป็นเหตุแห่งทุกข์ จนไม่มีที่สิ้นสุด เป็นที่เราควรคิด แต่เดิมนั้น เราไม่ได้ยึดถือ ไม่ได้ติดข้อง อยู่ในสิ่งใดเลยสักอย่าง เดี๋ยวนี้เรายึดถือให้เกิด ความสำคัญมั่น หมาย และบังคับให้เป็นไปมีประการต่างๆ ตามอำนาจของกิเลส อันเป็นเหตุแห่งทุกข์ จนไม่มีที่สิ้นสุด เป็นสิ่งที่เราควรคิด ต่อไป เราควรแก้ไข โดยอุบาย ที่ไม่ยึดถือ และไม่ติดข้อง อยู่ในสิ่งทั้งหลายหมด ทุกสิ่งทุกอย่าง จึงเป็นการถูกต้อง ควรพิจาณาให้รู้ให้เห็น ตามที่จริง ความจริง ตามชั้นปรมัตถธรรมแล้ว ตัวเราไม่มี มีแค่รูปกับนาม เท่านั้น ไม่ใช่ สัตว์ บุคคลตัวตน เรา เขา เป็นของว่างเปล่า ไม่ยึดมั่น ด้วยอุปทาน ก็จะได้กระทำ สิ่งที่สุดแห่งทุกข์ อันเป็นจุดหมาย ปลายทางของชีวิตโดยแท้ ผู้ปรารถนา จะเข้าสู่นิพพานอย่างแท้จริง ต้องสละละความอาลัยในโลก และสิ่งของสำหรับโลกนี้เสีย เตรียมตัวพร้อม ยอมเป็นคนยากจน ไม่ต้องหวังพึ่งเพื่อนฝูง และญาติ พี่น้องผู้ใด คือ ให้สงัดกาย สงัดใจ วิเวกธรรม อดทน ต่อความ ติฉินนินทา ความเกลียดชัง และ ความหมิ่นประมาทของผู้อื่น อดทนต่อทุกข์ ภัยอันตรายต่าง ๆ ที่มาถึงตน แม้จะ ต้องเสียชีวิตก็ยอมสละเพื่อเห็นแก่ธรรม อุตส่าห์กระทำตามรีตรอย แห่งพระอริยะเจ้าทั้งหลาย ที่ปฏิบัติสืบสายกันมาแต่ปางก่อน โดยไม่ท้อถอย จึงเป็นการถูกชอบ และสมความมุ่งมาดปรารถนา การอยู่ในโลกนี้ ให้เข้าเหมือนอยู่ในกองไฟ และเหมือนอยู่ในคุกตะราง ให้เร่งรีบแสวงหาทางออกเสมอ อย่าได้นิ่งนอนใจ และหลงยินดีเพลิดเพลินอยู่ จงถือเอาศรัทธา ความเชื่อ เป็นทางเดินแห่งวิถีจิต เอาสติ  คือ ความระลึกรู้สึกตัว พร้อมเป็นเพื่อนพ้องเดินทาง   เอาวิริยะ คือ ความเพียรพยายามเป็นกำลังกาย เอาขันติ ความอดทนเป็นอาวุธสำหรับป้องกันอันตราย   เอาปัญญา ความรอบรู้เป็นประทีปส่องทางไป แล้วรีบเร่งเดินอย่าแวะซ้ายแวะขวา อย่าหยุดพักอยู่ในที่ใด ๆ ก็จะได้ถึงซึ่งที่สุดแห่งขันธ์โลกคือ พระนิพพานดังที่พระพุทธ องค์ทรงตรัสว่า " ชีวิตเป็นของน้อย ถูกชรารุกรานเงียบๆ อยู่เสมอ รุกรานไปสู่ความตาย ไม่มีอะไรต้านทานไว้ได้ ถ้าใครเพ่งเห็นภาวะที่น่ากลัวอันนั้น ในความตาย แล้วพึงรีบคืนคลาย ละโลกาสพอใจในนิพพาน " ซึ่งเป็นถ้อยคำที่สูงและมีคุณค่ายิ่ง พุทธบริษัทผู้หวังปฏิบัติต่อโลกุตรธรรมพึงจำใส่ใจ แล้วพิจารณาคืนคลายละเสียซึ่งความสุข ความสนุกเพลิดเพลินในกามารมณ์ อันเป็นเหยื่อล่อของโลก แล้วตั้งใจประพฤติ ปฏิบัติ ตามองค์แห่ง อัฏฐังคิกมรรค มี องค์ 8 ซึ่งย่อ เข้ามาได้แก่ ศีล สมาธิ ปัญญา ให้เกิดมีขึ้น ในสันดาน ก็จะได้ เป็นปัจจัยแก่ มรรคผล นิพพาน อันเป็นจุดมุ่งหมายของผู้ปฏิบัติธรรมโดยแท้ "ผู้เห็นภัยในวัฏฏสงสาร พึงเจริญสมาธิ ให้เกิดมีขึ้นในสันดาน เมื่อจิตตั้งมั่น เป็นสมาธิแล้ว ย่อมรู้ตามความเป็นจริง" ฉะนั้นผู้ปฏิบัติธรรม พึงบังเกิดศรัทธา ความเชื่อ ความเลื่อมใสในพระรัตนตรัย และในสมาธิภาวนา พยายามหาโอกาสเวลาสละกิจการน้อยใหญ่ เข้าสู่ที่สงัด หรือห้องพระนั่งขัดสมาธิ หรือ พับเพียบ ตามควรแก่ภาวะของตน น้อมจิต เอากรรมฐาน บทใดบทหนึ่งเป็นอารมณ์ ตั้งสติคอยกำหนดอารมณ์กรรมฐาน ไปช้า ๆ อย่ารีบด่วน ให้ทำด้วยใจเย็นๆ หายใจ เข้าออก ให้สม่ำเสมอ ให้ละเอียด อ่อนโยน เพราะการภาวนาเป็นงานของจิตโดยเฉพาะ ค่อยรวมกำลังจิตดิ่งลงสู่จุดของอารมณ์กรรมฐานพร้อมกับให้มีสัมปชัญญะความรู้ตัว พิจารณาอารมณ์กรรมฐาน ให้เห็นประจักษ์แจ้งชัดขึ้นในใจ ค่อยกำหนดไปๆ ด้วยความวิริยะอุตสาหะและอดกลั้นบรรเทา ได้นานเท่าไร่ก็ยิ่งดี (ระวังอย่าง่วงนอนเป็นอันขาด) นานเข้าจิตก็จะติดแนบแน่น กับอารมณ์กรรมฐาน ต่อจากนั้น ปิติ คือ ความอิ่มใจ ปราโมทย์ คือ ความร่าเริงบันเทิงใจ ก็จะเกิดขึ้น นามกายก็จะสงบระงับ ความสุขกายสุขใจ ก็จะเกิดขึ้น นามกาย ก็จะสงบระงับ ความสุขสุขใจ ก็จะเกิดขึ้น จะรู้สึกสบาย และ เยือกเย็น จากนั้นสมาธิ อันประกอบด้วย องค์ 3 คือ จิตบริสุทธิ์สะอาด จิตตั้งมั่น จิตคล่องแคล่ว ควรแก่การพิจารณา สภาวะธรรมที่จะเกิดขึ้น อันดับต่อไป ก็ควรแก่การพิจารณา สภาวะธรรมคือ รูปนาม หรือขันธ์ 5 ให้รู้ตามความเป็นจริง โดยการเจริญ วิปัสสนาภาวนา ตามนัยแห่งสติปัฏฐาน 4 คือ ให้พิจารณาว่า กาย เวทนา จิต และ ธรรมนี้ ก็สักว่า เป็นกาย เป็นเวทนา เป็นจิต เป็นธรรม ไม่ใช่สัตว์ บุคคลตัวตนของ เรา เขาเป็นของไม่จีรังยั่งยืน ไม่เที่ยงเป็นทุกข์ ไม่ใช่ตน เป็นของว่างเปล่า ไม่ใช่เราไม่ ใช่ของเรา พิจารณา กำหนดไปๆ นานต่อนาน จนกว่าจิตใจ จะหลุดพ้น จากความเกาะเกี่ยวเหนียวแน่นจากกิเลส ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้บริบูรณ์ ด้วยวิปัสสนาภาวนา เป็นอันดี ผู้ปฏิบัติธรรมถึงขั้นนี้เรียกว่า เป็นแก่นสาร ปิดประตูอบายภูมิทั้ง 4 มีสุคติเป็นที่ไปในเบื้องหน้า เที่ยงแท้แน่นอน การที่ พระพุทธศาสนา ทรงไว้ซึ่งความประเสริฐ ยิ่งกว่าศาสนาอื่นใด ในโลกทั้งหมด ก็เพราะ "วิปัสสนา ภาวนา" นี่แหละ เป็นแก่นแท้ และเป็นหลักใหญ่ บุคคลผู้ใดยังเข้าไม่ถึง คือยังไม่ได้เจริญวิปัสสนาภาวนา แล้วจะมาเข้าใจว่าตนเข้าถึงแก่น แห่งธรรม ว่าตนมีความรู้ซาบซึ้ง ในคำสอนของพระพุทธศาสนา อย่างถูกต้อง บุคคลผู้นั้นจะมาเข้าใจเอาเองอย่างนี้ยังใช้ไม่ได้เป็นอันขาด การที่ วิปัสสนาภาวนา เป็นของผู้ประเสริฐ เป็นของวิเศษและสูงสุดนั้น ก็เพราะเป็นหลักปฏิบัติ ที่สามารถจะนำสัตว์ออก จากทุกข์ในวัฏฏสงสาร ได้โดยแท้จริง จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 00:57:51 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ดังนั้นทาง ที่เป็นทางเอก ระงับดับทุกข์ เป็นทางให้ถึง ซึ่งพระนิพพาน ก็คือ "สติปัฏฐาน 4" นั้นเอง อันได้แก่ ความกำหนด พิจารณา เห็นกายของตน อันเป็นไป ในอริยบาท ทั้ง 4 คือ การเดิน ยืน นั่ง นอน การกำ หนดพิจารณาเห็นเวทนา คือความ รู้สึกว่า เป็นสุข เป็นทุกข์ และไม่สุข ไม่ทุกข์ภายในตน กำหนด พิจารณา เห็นจิต คือ สิ่งที่ให้สำเร็จ ความนึก ความคิด และ สะสมอารมณ์ต่าง ๆ ไว้ กำหนดพิจารณา เห็นธรรมทั้งหลาย เป็นกุศล และ อกุศล ตลอดถึง นามรูปว่า สิ่งทั้งหลาย ทั้งปวงนี้ เพียงแต่ เป็นกาย เป็นเวทนา เป็นจิต และ เป็นธรรมเท่านั้น ไม่ใช่สัตว์ไม่ใช่บุคคล ตัวตน เราเขาเป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัต ตา มีการเกิดขึ้นในเบื้องต้น ตั้งอยู่ในท่ามกลาง และ ดับไปในที่สุด จนเกิด ความเบื่อ หน่าย คลายความกำหนัด กำจัดอวิช ชา และโทมนัส คือ ความยินดียินร้ายในโลกเสียได้ โดยอาศัยความเพียร อาศัยสติและสัมปชัญญะเป็นหลักใหญ่และสำคัญ ทำให้สามารถ แยกรูปและนาม ออกจากกันได้ โดยเด็ดขาด   เมื่อตั้งสติกำหนด พิจารณาต่อไปก็ไม่เห็นมีอะไร เห็นมีแต่รูปกับนามเท่านั้น คำต่างๆ ที่ใช้ เรียกกัน เช่น บุคคล ตัวตน เราเขา เทวดา อินทรพรหม ยมยักษ์นั้น ความจริงก็ถูกตามขั้น ของสมติบัญญัติ ตามภาษาของตน แต่เมื่อพิจารณา ภาษาของปรมัตถ์ธรรมแล้ว ก็มีแต่ รูปกับนาม นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไร ซึ่งแต่ก่อนที่ยังไม่ได้บำเพ็ญวิปัสสนากรรมฐาน เราย่อมไม่สามารถจะแยกรูปกับนามออกจากกันได้โดยเด็ดขาดเพราะถูก โมหะ และอวิชชาความหลง ปกปิดห่อหุ้มไว้ รูปนามซึ่งเป็นของที่มีอยู่ในตนแท้ๆ จึงยังไม่ปรากฏให้เห็น พึ่งมาปรากฏ เมื่อ เจริญวิปัสสนากรรมฐาน และเมื่อผู้ปฎิบัติเห็นรูปนามตามความเป็นจริงแล้ว ก็จะค้นหาสมุฏฐานของรูปนามว่า มีความเป็น มาอย่างไร จึงได้เป็นรูปนาม ดังที่ได้เป็นอยู่บัดนี้ เมื่อเป็นประการนี้แล้ว การบริกรรมภาวนา ต้องทำให้ติดต่อกัน ทำแล้วทำอีกๆ แต่ว่าอย่าได้ปรารถนาอะไร ตอนที่วิปัสสนา ต้องพยายามปล่อยวาง การยึดมั่นถือมั่นว่า ตัวกู ของกู อะไรของกู ออกจากจิต จากใจ ต้องปล่อยวาง ทำไปเรื่อย ๆ ติดต่อกันหนักเข้า ๆ จิตใจของเรา มันจะเชื่อง คุ้นเคยต่ออารมณ์กรรมฐาน สติของเรา ก็จะแก่กล้าขึ้น เราจะผูกมัดจิต ของเราได้ดี ความเพียรของเรา ก็จะแก่ขึ้นๆ สติของเรา ก็จะแก่ขึ้นทุกวัน ๆ เมื่อจิตของเราสูงขึ้น บริสุทธิ์ สะอาดขึ้น ตั้งมั่นดีแล้ว มันจะไม่นึกไม่คิดอะไร จิตตั้งมั่นอยู่ในอารมณ์เดียว ไม่นึกถึงอะไร ไม่นึกถึงใคร ไม่อาลัย แม้แต่ตัวเราเอง จนถึงที่สุด จิตของเราจะมีแต่ความสุขใจ มีแต่อุเบกขา เอกัคคตา (ความเป็นอารมณ์เดียว) เป็นจิตที่สูงยิ่ง เป็นบาทของมรรคผลนิพพาน การปฏิบัติต้องเอาจริงเอาจัง แม้แต่ชีวิตของเราก็ยอมเสียสละเอาชีวิตแลกซึ่งมรรคผลนิพพานทำไปๆจนจิตสะอาดบริสุทธิ์ ขึ้น ตั้งต้นด้วยบริกรรมภาวนาว่า คำของมันท่องคำของมัน มันไปจนจิตของเราตั้งมั่น เป็นสมาธิชั่วครั้งชั่วคราวจนหนักเข้า จิตของเราจะบริสุทธิ์สะอาดยิ่งขึ้น แนบแน่นไม่หวั่นไหวจะยุให้มันไปจะบังคับให้มันไปก็ไม่ได้ จิตมั่นสมาธิเป็นจิตที่บริสุทธิ์ สะอาด เรียกว่า จิตตั้งอยู่ในองค์ฌาน คือ มีแต่อุเบกขา กับเอกัคคตา คือ ความเฉย จิตเป็นหนึ่งอยู่ในอารมณ์กรรมฐาน ต่อ ไปจิตของเรา จะครองอยู่ในองค์ธรรม องค์ของธรรมจะทำให้เกิด ความรู้แจ้ง เห็นจริงในรูปในนามของเรา ซึ่งเรียกว่า " วิปัสสนาญาณ " รู้ว่าอะไรเป็นรูป อะไรเป็นนาม แยกออกจากกัน ได้อย่างเด็ดขาด รูปก็อย่างหนึ่ง นามก็อย่างหนึ่ง ไม่ใช่อัน เดียวกัน สูงขึ้นๆ จนถึงอุเบกขา คือ สังขารรูป สังขารอุเบกขาญาณ การวางเฉยจากสังขาร ไม่มีความยึดมั่น ถือมั่น ว่าตัวกู ของกูว่า สวยงามว่า ผู้หญิงผู้ชาย อย่างนั้นอย่างนี้ ก็ไม่ได้ยึดถือ ใจสูงขึ้นพ้นจากความยึด ใจบริสุทธิ์ใจเป็นสุขที่สุด มีแต่ความ เกิดขึ้นตั้งอยู่ดับไป มันสว่างไสวไปหมดแล้ว จะรู้สึกคล้ายกับไม่มีเรา รูปมีที่ใด นามมีที่ใด อะไรที่ไหนที่เกี่ยวกับกรรมฐาน จะปรากฏแจ้งชัดขึ้น ในจิตของเรา แล้วจิตของ เราจะหายตื่น หายอยาก หายจากความยึดมั่นถือมั่น ในรูปนาม เป็นสิ่งที่อยู่ เหนืออารมณ์ทั้งหลาย เมื่อเป็นเช่นนี้ เราจะรู้สึกสบายใจ เราไม่ตกเป็นข้าทาสของอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น เราไม่รักใคร เราไม่ ชังใคร เราเฉยจากทุกอย่าง จิตของเราจะเป็นอิสระ จะไม่มีโมโห อะไรกับเขา เป็นจิตที่เป็นแก่น เป็นสาร เป็นจิตที่ เราจะ หาไม่ได้ในภพที่เราเกิดในชาติที่เราเกิดมาเป็นมนุษย์ เราได้อบรมฝึกฝนจิตของเราดีแล้วจิตของเราจะเป็นจิตที่ประเสริฐ เป็นหลัก คือ ที่พึ่งของเราตั้งแต่ปัจจุบัน ช่วงที่เราหายใจนี้เป็นต้นไป เราพึ่งตนเองได้ในที่สุด เมื่อเราตายลงไปก็มีสุคติเป็น ที่ไปเที่ยงแท้แน่นอน [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 01:00:31 ]

ความคิดเห็นที่ 20 สรุปในหลักปฏิบัติ ก็คือ หนทางที่จะดับทุกข์ได้มีทางเดียวเท่านั้น คือ การปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐาน ซึ่งก็คือ กรรมฐาน ที่จะทำให้เกิดความรู้แจ้ง เห็นจริงในสภาวะธรรม คือ รูปนาม รูป ก็คือ ดิน น้ำ ลม ไฟ อากาศ คือ ช่องว่างของตัวเรานี้ ทั้งหมดนี้รวมเรียกว่า รูป คือเป็นสิ่งที่ รู้แตก รู้ดับ รู้สลาย ส่วนนาม นั้น ได้แก่ เวทนาอันเดียวกับจิต ได้แก่ ความสุข ความทุกข์ ความไม่สุข ไม่ทุกข์ เรียกว่า เวทนา สัญญา คือ ความจำได้หมายรู้ ตาเห็นอะไร หูเราได้ยิน เสียงอะไรมา เราก็จำไว้ สังขาร คือ ความปรุงแต่งของจิต เป็นทางบุญก็มี เป็นทางบาปก็มี มิใช่บุญ มิใช่บาปก็มี จิตปรุงขึ้นต่างๆ วิญญาณ ก็คือ ความรู้แจ้งในอารมณ์ทั้ง 6 รูป และ นาม ทั้ง 2 ประการนี้ มาอาศัยซึ่งกันและกัน แล้วก็ให้เป็นไป เรียกอีกอย่างหนึ่งว่า " ขันธ์ 5 " ที่ประกอบด้วย รูปกับนาม ดังที่กล่าวแล้ว ถ้าพิจารณาแล้ว ทั้ง 5 ประการนี้เป็นสิ่งที่ เกิดขึ้นในเบื้องต้น ตั้งอยู่ หรือ แปรปรวนไปในท่ามกลาง แตกสลายไปในอวสานกาลเป็นที่สุด ไม่จีรังยั่งยืน วิปัสสนาญาณกรรมฐานที่จะใช้ ในการปฏิบัติก็ได้แก่ สติปัฏฐาน 4 อันมี กายานุปัสสนาสติปัฏฐาน  เวทนานุปัสสนาสติปัฏฐาน   จิตตานุปัสสนาสติปัฏฐาน และ  ธัมมานุปัสสนาสติปัฏฐาน กายานุปัสสนาสติปัฏฐาน นี้ก็ให้เอาสติไปกำหนดที่กายหรือรูป เป็นอารมณ์ รูปได้แก่ตัวของเราทั้งหมด ให้กำหนดในอิริ ยาบถทั้ง 4 คือ ยืน เดิน นั่ง และนอน ซึ่งมีทั้งอิริยาบถใหญ่ และอิริยาบถย่อย ให้เอาสติไปกำหนดตลอดจนถึงลมหายใจเข้า ออก ซึ่งก็เป็นกายหรือเป็นรูป นี่เป็นเรื่องของการกำหนด กำหนดไปๆ ให้เกิดความรู้ ความเข้าใจขึ้นว่า กายนี้สักแต่ว่ากาย ไม่ใช่สัตว์ บุคคล ตัวตน เราเขา เป็นการ ตามรู้ ตามเห็น เรื่องกายของตนเอง และกายของผู้อื่น เวทนานุปัสสนาสติปัฏฐาน ให้เอาสติไปกำหนดเรื่องเวทนาขณะเมื่อเป็นสุขก็ให้กำหนดรู้ว่าสุข เป็นทุกข์ก็ให้รู้เป็นความไม่สุข ไม่ทุกข์ก็ให้รู้ เอาสติติดตามดังนี้ ให้เกิดความรู้ ความเห็นขึ้นว่า เวทนานี้ก็สักแต่ว่า เวทนาเท่านั้น ไม่ใช่สัตว์ บุคคล ตัวเราเขา จิตตานุปัสสนาสติปัฏฐาน ให้กำหนดถึง เรื่องจิต สิ่งที่ให้สำเร็จ ความนึกคิด สิ่งที่สะสมอารมณ์ ให้มีทั้งดีก็มี ไม่ดีก็มี แต่ ที่นี้ท่านให้กำหนดเฉพาะกิริยาของจิตที่มันเคลื่อนไหวไป มันอยู่ในร่องในรอย ขณะเมื่อกำหนด ก็ให้เอาสติติดตาม จนกว่า จะเกิดความรู้ความเห็นขึ้นว่า จิตนี้สักแต่ว่าจิต ไม่ใช่สัตว์ บุคคล ตัวเรา เขา ธัมมานุปัสสนาสติปัฎฐาน ให้กำหนดถึงรูปธรรม คำว่า ธรรมะ ที่มีความกว้างเป็นที่สุดครอบไปทั้งโลก อะไรๆก็เป็นธรรมะ ทั้งนั้น แยกออกไปดังกล่าว เป็นชิ้นเป็นอัน ออกไปรวมกันเข้าก็เป็นธรรมะ ไม่ใช่บาป ไม่ใช่บุญ ก็เป็นธรรมะทั้งนั้น รูป ก็เป็นธรรมะ ไม่ใช่บาป ไม่ใช่บุญ ก็เป็นธรรมะทั้งนั้น รูปก็เป็น ธรรมะ นาม ก็เป็นธรรมะ แต่ที่ท่านจำกัดเอาว่า ขณะเมื่อจิตของเรา มันแสดงออก ซึ่งความนึกคิด ไปในทางบาปหรือทางบุญก็ตาม ก็ให้กำหนดรู้ให้ มีสติ ไปกำหนดจิตของเรา ให้กลับตื่นมาสู่ อารมณ์ของกรรมฐาน แม้แต่จิตคิดเฉยๆ ไม่หนักไปทางใดทางหนึ่งก็เช่นกัน เมื่อรู้ที่มาของทุกข์และวิธีปฏิบัติ เพื่อดับทุกข์พอสังเขปแล้ว เราก็จะเข้าใจในที่สุดว่า ต้นปลายเหตุ แห่งชีวิตของเรา เราจะ ศึกษาให้รู้ ให้เข้าใจ ซึ่งจิตใจของเรา ว่าเป็นมาอย่างไร เป็นมาไม่ดีเป็นทุกข์ทั้งนั้น เป็นทุกข์พราะเหตุใด ก็เพราะ ตัณหา คือ ความอยาก ความอยากนี้ มันเกิดมาจากที่ไหน ก็เกิดมา อวิชชา คือ ความไม่รู้ อวิชชา ก็ดี ตัณหา ก็ดี มาปัจจุบัน ทันด่วนนี้ ที่เราเห็นได้ใกล้ที่สุด เห็นต่อหน้าต่อตา ก็เกิดมาจาก อายตนะภายในและภายนอก มาติดต่อกัน แล้วทำให้เกิดความรักความชังอะไร ๆ ขึ้นมาสารพัดอย่าง ซึ่งเป็น สิ่งที่นำมาซึ่ง ความทุกข์ ความลำบากยากเข็ญแก่ชีวิตจิตใจของเรา เป็นอย่างนี้มาเรื่อย ๆ เดี๋ยวนี้เรารู้สึกตัวแล้ว ทุกท่านจงพยายามแก้ไขความทุกข์  การที่จะแก้ไขความทุกข์  ก็ต้องแก้ที่สาเหตุ ของความทุกข์เสียก่อน นั้นคือ ความอยาก ให้มันเบาบาง ถึงกับจางหายไป จากจิตใจของเราเป็นที่สุด  ให้เป็นผู้มีสติ ให้ เป็นผู้มีปัญญา ที่จะสามารถต้านทาน หรือป้องกันอารมณ์ที่ไม่ดี ที่จะมาครอบงำจิตใจของเราและเป็นเหตุ เป็นปัจจัยอย่าง ที่กล่าวแล้วว่า เราสร้างดวงประทีป เพื่อให้ได้ กำจัดเสียซึ่งความมืดที่อยู่ภายในจิตใจของเรา คือ อวิชชา ความมืดบอด ให้มันจางหายไป จากจิตใจของเรา เมื่อเราสร้าง สติปัญญาของเรา ให้เกิดขึ้นในจิตใจของเรา แล้วสติปัญญานี้ จะมากำจัดเสีย ซึ่งกระแสแห่งความอยาก คือ ตัณหา และความมืดบอด ที่ปิดบังสติปัญญาของเรา ไว้มิให้เห็นซึ่งมรรคผลนิพพานให้มัน สว่างไสวขึ้นในจิตใจของเรา ต่อ ไปเราก็จะได้อยู่เย็นเป็นสุข ด้วยการที่เราได้ปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐาน ถึงแม้ว่า สติปัญญาของเรา ยังไม่ถึงสุดยอด คือ  สติปัญญาของเรายังอ่อนอยู่  ก็ไม่เสียทีที่เราได้ประพฤติปฏิบัติแล้ว สติปัญญาของเราก็จะเป็นตัวเหตุ ตัวปัจจัย ส่งเสริมไปให้ ได้สติปัญญาที่แก่กล้าขึ้น ในวันข้างหน้า ไม่วันใดวันหนึ่งเที่ยงแท้แน่นอนไม่ต้องสงสัย คัดจากหนังสือ ตอบปัญหาศีล สมาธิ ปัญญา และหนังสืออนุสรณ์ ในงานพระราชทาน เพลิงศพ พระสุพรหมยานเถร วัดพุทธบาทตากผ้า จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 01:01:38 ]

ความคิดเห็นที่ 21 บันทึกคติธรรม และธรรมเทศนาของ พระราชวุฒาจารย์ (หลวงปู่ดูลย์ อตุโล) วัดบูรพาราม อ.เมือง จ.สุรินทร์ "หลักธรรมที่แท้จริง คือจิต จิตของเราทุกคนนั่นแหละ คือ หลักธรรมสูงสุด ที่อยู่ในจิตใจของเรา นอกจากนั้น แล้วมันไม่มีหลักธรรมใดๆเลยขอให้เลิกละการคิดและการอธิบายเสียให้หมดสิ้น จิตใจจิตก็จะเหลือแต่ความ บริสุทธิ์ซึ่งมีประจำอยู่แล้วในทุกคน" การละกิเลสจึงควรจะละที่จิต เพราะกิเลสทั้งหมด เกิดรวมอยู่ที่จิตให้เพ่งมองที่จิต อันไหนเกิดก่อนให้ละอันนั้นก่อน ทั้ง นี้เป็นไปตามหลักของอริยสัจสี่ ที่ว่า จิตที่ส่งออกนอก เป็นสมุทัย   ผลที่เกิดจากจิตที่ส่งออกนอก เป็นทุกข์   จิตเห็นจิต เป็นมรรค ผลอันเกิดจากจิตเห็นจิต เป็นนิโรธ ดังนั้นจึงเป็นการสรุปได้อย่างหนึ่งว่า ทุกสิ่งทุกอย่างขึ้นอยู่กับจิตเป็นสำคัญ ความสุข หรือ ความทุกข์ ก็เช่นกันเกิดจาก การยึดมั่นถือมั่นก็คือ เกิดจากจิตติดยึดกับมันนั่นเอง เมื่อใดที่เรามีปัญญา ขจัดตัวอวิชชา ความโง่เขลาได้แล้ว จิตก็เพียง จะรับรู้อารมณ์แต่ไม่ยึดติดกับมัน เป็นให้จิตเป็นอิสระจากสิ่งที่มากระทบทั้งปวงจึงกล่าวได้ว่าผลอันเกิดจากจิตเห็นจิตเป็น นิโรธ ก็คือ ทางแห่งความดับทุกข์นั่นเอง ส่วนการปฏิบัตินั้น เวลาภาวนา อย่าส่งจิตออกนอก ความรู้อะไรทั้งหลายทั้งปวงอย่าไปยึดความรู้ที่เราเรียนกับ ตำหรับตำรา หรือจากครูบาอาจารย์ อย่าเอามายุ่งเลย ให้ตัดอารมณ์ออกให้หมด แล้วก็เวลาภาวนาไป ให้มันรู้ รู้จากจิตของเรา นั้นแหละ จิตของเราสงบ เราจะรู้เอง ต้องภาวนาให้มากๆเข้า เวลามันจะเป็น จะเป็นของมันเอง ความรู้อะไรๆ ให้มันออกมาจากจิตของเรา "ความรู้ที่ออกจากจิตที่สงบนั้นแหละ เป็นความรู้ที่ลึกซึ้งถึงที่สุด ให้มันรู้ออกจากจิตเองนั้นแหละดี คือจิตมัน สงบ" ทำจิตใจ ให้เกิดอารมณ์ อันเดียว อย่าส่งจิตออกนอก ให้จิตอยู่ในจิต แล้วให้จิตภาวนาเอาเอง ให้จิตเป็น ผู้บริกรรม พุทโธ พุทโธ อยู่นั้นแหละ แล้วพุทโธนั้นแหละ จะพูดขึ้นในจิตของเรา เราจะได้รู้จัก คำว่า พุทโธ นั้นเป็นอย่างไร แล้วรู้เองเท่านั้นแหละ ไม่มีอะไรมากมาย   เป็นสิ่งที่อยู่เหนือคำพูด ทุกอย่างจะเห็น ได้ชัดว่า ผู้ปฏิบัติถึงขั้น หรือได้บรรลุมรรคผลนิพพานแล้ว จะไม่ค่อยแสดงตนให้ปรากฏเขาจะไม่พูดว่า เขารู้แล้วซึ่งอะไร เพราะสิ่งนั้นมันอยู่เหนือคำพูดทั้งหมด การภาวนา จึงเป็นสิ่งสำคัญมาก เป็นหัวใจทีเดียวที่จะทำให้หลุดพ้น อย่าบอกว่าไม่มีเวลา ถ้าเรามีเวลาสำหรับหายใจ เราก็ต้องมีเวลาสำหรับภาวนา ของดีก็ต้องภาวนา เอาจึงจะได้ เมื่อภาวนาแล้วใจก็สงบ กายวาจาก็สงบ แล้วกายก็ดี วาจาใจก็ดี เราก็อยู่ดีมี สุขเท่านั้นเอง การแก้ไขความทุกข์ ความกลุ้มใจ ซึ่งมักจะเกิดขึ้นเป็นประจำ ก็มีหลักอยู่ว่า อย่าส่งจิตออกนอก ทุกข์ต้องกำหนดรู้ เมื่อรู้ให้ละเสียไปไว้ มันทำไม จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 01:03:29 ]

ความคิดเห็นที่ 22 หมายถึงให้รับรู้อารมณ์ความทุกข์ดังกล่าว แต่จิตของเราอย่าไปยึดมั่นถือมั่น ให้ยึดหลักในการ ปฏิบัติที่ว่า "การไม่กังวล การไม่ยึดถือนั้นแหละที่เรียกว่า วิหารธรรมของนักปฏิบัติ" และก็มีอยู่อย่างมาก ที่นักปฏิบัติชอบพูดถึง คือ ชอบโจษขานกันว่า นั่งภาวนาแล้วเห็นอะไรบ้างปรากฏอะไร มาบ้าง หรือไม่ ก็ว่า ตนนั่งภาวนามานานแล้ว ไม่เคยเห็นปรากฏอะไรออกมาบ้างเลย หรือไม่บางคนก็ว่าตน ได้ เห็นสิ่งนั้นสิ่งนี้ อยู่เสมอ ทำให้บางคน เข้าใจผิดคิดว่าภาวนาแล้ว ตนจะได้เห็น สิ่งที่ต้องการเป็นต้นซึ่ง การปรารถนาเช่นนั้นผิดหมด เพราะการภาวนา นั้น เพื่อให้เข้าถึงหลักธรรมที่แท้จริง "หลักธรรมที่แท้จริงนั้นคือ จิตให้กำหนดดูจิตให้เข้าใจจิตตัวเองให้ลึกซึ้ง เมื่อเข้าใจจิตตัวเอง ได้ลึกซึ้งแล้วนั้นแหละได้แล้วซึ่งหลักธรรม" การปฏิบัติสมาธิก็เหมือนกันจะให้ได้ผลเร็วช้าเท่าเทียมกันเป็นไปไม่ได้บางคนได้ผลเร็วบางคนก็ช้าหรือยังไม่ได้ผลลิ้มรส แห่งความสงบเลยก็มี แต่ก็ไม่ควรท้อถอย ก็ชื่อว่า เป็นผู้ได้ประกอบความเพียรทางใจ ย่อมเป็นบุญ เป็นกุศลชั้นสูงต่อจาก การบริจาคทานรักษาศีล การที่นั่งแล้วจิตไม่เคยสงบ แส่ออกไปข้างนอกอยู่เลย อาจจะแก้ด้วยการ ไม่ควรให้มันออกไปไกล ใช้สติระลึกไปแต่ในกายนี้ ดูให้เห็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา อสุภสัญญา หาสาระแก่นสารไม่ได้ เมื่อจิตมองเห็นชัดแล้ว จิตก็เกิด ความสลดสังเวช เกิดนิพพิทา ความหน่าย คลายกำหนัด ย่อมตัดอุปทานขันธ์ได้เช่นเดียวกัน และก็อีกเรื่องหนึ่งสำหรับผู้สนใจ ในการปฏิบัติฝ่ายวิปัสสนาแล้ว มีความงงงวยสงสัยอย่างยิ่งในทางปฏิบัติโดย เฉพาะผู้เริ่ม ต้นสนใจ เนื่องจากคณาจารย์ฝ่ายวิปัสสนาแนะแนวปฏิบัติไม่ตรงกัน ยิ่งกว่านั้น แทนที่จะอธิบายให้เขาเข้าใจโดยความเป็น ธรรม ก็กลับทำเหมือนไม่อยากจะยอมรับคณาจารย์อื่น สำนักอื่นว่า เป็นการถูกต้อง หรือถึงขั้นดูหมิ่นสำนักอื่นไปแล้วก็เคย มีไม่น้อย ซึ่งจริงๆ แล้ว "การเริ่มต้น ปฏิบัติวิปัสสนาภาวนานั้น จะเริ่มต้นโดยวิธีไหนก็ได้ เพราะผลมันเป็นอันเดียวกันอยู่แล้ว ที่ท่านสอนแนวปฏิบัติ ไว้หลายแนวนั้น เพราะจริตของคนไม่เหมือนกันจึงต้องมีวัตถุ สี แสง และคำสำหรับบริกรรม เช่น พุทโธ อรหัง เป็นต้น เพื่อหาจุดใดจุดหนึ่ง ให้จิตรวมอยู่ก่อน เมื่อจิตรวมสงบ แล้วคำบริกรรมนั้น ก็หลุดหายไปเอง แล้วก็ถึงรอยเดียวกันคือ มีวิมุต เป็นแก่นมีปัญญาเป็นยิ่ง" ส่วนอีกลักษณะหนึ่งก็คือ ผู้ที่มีอาจารย์แนะนำดีแล้ว ได้ข้อปฏิบัติถูกต้องดีแล้วแต่ก็ไม่ได้ตั้งใจทำ อย่างจริงจัง มีความเพียรต่ำ ขณะเดียวกันก็ชอบเที่ยว แสวงหาอาจารย์ ไปในสำนักต่าง ๆ ได้ยินว่า สำนักไหนดี ก็ไปทุกแห่ง ซึ่งลักษณะนี้ มีอยู่อย่างมาก จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 01:05:44 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ตามความเป็นจริงนั้น การไปหลายสำนักหลายอาจารย์จะทำให้ การปฏิบัติไม่ได้ผล เพราะการเดินทางหลาย สำนักนี้คล้ายกับ การเริ่มต้นปฏิบัติใหม่ไปเรื่อย เราก็ไม่ได้หลักธรรมที่แน่นอน บางทีก็เกิดความลังเลงวยงง จิตก็ไม่มั่นคง การปฏิบัติก็เสื่อม ไม่เจริญคืบหน้าต่อไป สำหรับผู้ที่ใจไม่สงบนั้น ก็มีข้อแนะนำเหมือนกันว่า "ที่ใจไม่สงบนั้น ก็ให้รู้ว่ามันไม่สงบ และก็เมื่อมันไม่สงบจริง อยากจะทำให้สงบ ก็เป็นข้อพลาดของมันนั่นคือ เพราะอยากสงบมันจึงไม่สงบ ขอให้พยายามภาวนาเรื่อยๆไปเถอะสักวัน หนึ่งก็จะได้สงบตามต้องการ" ซึ่งก็มีนักปฏิบัติหลายคนเจอปัญหานี้ พยายามหยุดคิด หยุดนึกตามที่สอน แต่ไม่เป็นผลสำเร็จสักที ซ้ำยังเกิดผลตามมาคือ ความอึดอัดแน่นใจ สมองมึนงง ก็เหมือนกับที่กล่าวมาแล้วก็คือ "มันแสดงถึงความผิดพลาดอยู่ในตัวเพราะ บอกให้หยุดคิด หยุดนึก ก็กลับไปคิดที่จะหยุดคิด เสียอีกเล่าแล้ว อาการหยุดจะอุบัติขึ้นได้อย่างไร วิธีแก้ก็คือจงกำจัดอวิชชาแห่งความหยุดคิด หยุดนึกเสียให้สิ้น เลิกล้มความ คิดที่จะหยุดคิด หยุดนึกเสียให้สิ้น เลิกล้มความคิดที่จะหยุดคิดเสียก็สิ้นเรื่อง" "และก็ไม่ควรที่จะยึดติด กับความสุขจากสมาธิ เพราะถึงแม้ว่า ความสุขในสมาธิมันสุขจริงๆ จะเอาอะไรมาเปรียบไม่ได้ แต่ถ้าติดอยู่แค่นั้น มันก็ได้ แค่นั้นแหละ ยังไม่เกิดปัญญา อริยมรรค ที่จะตัดภพชาติ ตัณหาอุปทานได้ ให้ละสุขนั้นเสียก่อน แล้วพิจารณาขันธ์ห้า ให้แจ่มแจ้งต่อไป" และ ก็ควรมุ่งปฏิบัติ เพื่อสำรวม เพื่อความละ เพื่อคลายความกำหนัด ยินดี เพื่อความดับทุกข์ ไม่ใช่เพื่อเห็น สวรรค์วิมาน หรือ แม้พระนิพพาน ก็ไม่ต้องตั้งเป้าหมายเพื่อจะเห็นทั้งนั้น ให้ปฏิบัติไปเรื่อยๆ ไม่อยากเห็นอะไร เพราะนิพพานมันเป็นของว่าง ไม่มีตัวมีตน หาที่ตั้งไม่มี หาที่เปรีบยไม่ได้ ปฏิบัติไปจึงจะรู้เอง แต่ก็มีคนอีกประเภทหนึ่ง ที่ยังลังเล เสียดายในความสนุกเพลิดเพลินแบบโลกล้วน จนไม่อยากจะมาปฏิบัติธรรม ความคิด ดังกล่าวต้องใช้ปัญญาคิดว่า "ขอให้จงสำรวจดูความสุขว่าตรงไหนที่ตนเห็นว่า มันสุขที่สุดในชีวิต ครั้นสำรวจดูแล้ว มันก็แค่นั้นแหละ แค่ที่เราเคยรู้ เคยพบมาแล้วนั้นเอง ทำไมจึงไม่มากกว่านั้น มากกว่านั้นไม่มีโลกนี้ มีอยู่แค่นั้นเอง แล้วก็ซ้ำๆซากๆอยู่แค่นั้น เกิด แก่ เจ็บ ตายอยู่ร่ำไป มันจึงน่าจะมีความสุขชนิดพิเศษกว่า ประเสริฐกว่านั้นปลอดภัยกว่านั้น พระอริยะเจ้าทั้งหลาย ท่านจึงสละสุขส่วนน้อยนั้นเสีย เพื่อแสวงหาความสุข อันเกิดจากความสงบกาย สงบจิต สงบกิเลส เป็นความสุขที่ปลอดภัยหาสิ่งใดเปรียบมิได้เลย" เมื่อรู้แจ้งเห็นแจ้งแล้วว่า โลกนี้ ไม่มีอะไร จะน่ายึดมั่นถือมั่น แม้แต่สิ่งที่เรียกว่า ความสุข มันก็เพียงแค่นั้น ซ้ำซากจำเจๆ ไม่ได้ทำให้ชีวิตก้าวไป ในจุดที่ดีขึ้นแม้แต่น้อย เมื่อรู้แบบนั้นแล้ว ก็ควรจะเร่งปฏิบัติเพื่อให้พ้น ทุกข์หมดสิ้น จากการเวียน ว่ายตายเกิด ในวัฏฏสงสารนั้นเสียที ด้วยการนั่งสมาธิภาวนา ให้จิตใจสงบ แต่ก็ต้องระวังประการหนึ่ง คือ แม้ว่าจะทำความ สงบให้เกิดขึ้นได้ และ พยายามรักษาจิต ให้ดำรงอยู่ในความสงบนั้น ด้วยดีก็ตาม แต่เมื่อกระทบอารมณ์ อย่างใดอย่างหนึ่ง กับสิ่งภายนอกจิตก็มักจะสูญเสียสถานะ ที่พยายามธำรงไว้นั้น มีวิธีแก้ก็คือ "แสดงว่า สมาธิของตน ยังไม่แข็งแกร่งเพียงพอ ถ้าเป็นอารมณ์แรงกล้าเป็นพิเศษโดยเฉพาะอารมณ์ ที่เป็นจุดอ่อนของเราแล้ว ต้องแก้ด้วยวิปัสสนาวิธี จงเริ่มต้นด้วยการพิจารณา สภาวธรรมที่หยาบที่สุด คือ การแยกให้ละเอียดพิจารณา ให้แจ่มแจ้ง ขยับถึงพิจารณาธรรม อะไรก็ได้ทีละคู่ เช่น ความดำ ความขาว ความมืด - ความสว่าง เป็นต้น จากนั้นจึงหยุดความคิด ทั้งปวงเสียแล้วปล่อยจิตให้ตั้งอยู่บนความไม่มีอะไรเลย" นิมิตทั้งหลายแหล่ก็เหมือนกัน ยังเป็นของภายนอกทั้งหมด จะเอามาทำอะไรไม่ได้ ถ้าติดอยู่ในนิมิตนั้น ก็ยังอยู่แค่นั้น ไม่ก้าวต่อไปอีกนิมิตบางอย่าง มันก็สนุกดี น่าเพลิดเพลินอยู่หรอก แต่ถ้าติดอยู่แค่นั้น มันก็เสียเวลาเปล่า วิธีละง่ายๆ ก็คืออย่าไปดูสิ่งที่ถูกเห็นเหล่านั้น " ให้ดูผู้เห็นแล้ว สิ่งที่ไม่อยากเห็นนั้น ก็จะหายไปเอง" เพราะที่เห็น นั้นเขาเห็นจริงแต่สิ่งที่ถูกเห็นนั้นไม่จริง จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 01:06:51 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ดังนั้น เราจะไปยึดนิมิตดังกล่าว จะเกิดประโยชน์อะไร ทำให้การปฏิบัติ ไม่ได้ผลก้าวหน้า เท่าที่ควรจะได้ เพราะจะทำให้ ติดสุขเพียงแค่นั้นไม่ไปถึงไหนเนื่องจาก สิ่งที่ปรากฏให้เห็นทั้งหมดนั้น ยังเป็นของภายนอกอยู่ทั้งสิ้น จำนำเอามา เป็นสาระที่พึ่งอะไรยังไม่ได้หรอก ในที่สุดเมื่อมาถึงตรงนี้ ก็พอจะมีข้อสรุปของแนวทางปฏิบัติ ให้วินิจฉัยได้ว่า พระอริยเจ้านั้นท่านจะให้ความ สำคัญในเรื่อง จิตมาก โดยจะเน้นให้ดูจิตที่จิต อย่าส่งจิตออกนอก เพราะเมื่อแยกพันธะแห่งความเกี่ยวเนื่อง จิตกับสรระสิ่งทั้งปวงได้แล้ว จิตก็หมดพันธะกับเรื่อง โศก รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส จะดี หรือ เลว มันขึ้นอยู่ กับจิตที่ออกไปปรุงแต่งทั้งนั้น แล้วจิตที่ขาด ปัญญาย่อมเข้าใจผิด เมื่อเข้าใจผิดก็หลงอยู่ภายใต้อำนาจของเครื่องร้อยรัดทั้งหลาย ทั้งทางกายและทางใจ อันโทษทัณฑ์ ทางกาย อาจมีคนอื่นช่วยปลดปล่อยได้บ้างส่วน โทษทางใจ มีกิเลสตัณหา มาเป็นเครื่องเร่งรัดไว้นั้น ต้องรู้จักปลดปล่อยตน ด้วยตนเอง ซึ่ง "พระอริยเจ้าทั้งหลาย ท่านพ้นแล้วจากโทษทั้งสองทาง ความทุกข์จึงครอบงำไม่ได้" ส่วนเรื่องสมบัติทางโลกก็เหมือนกัน พระอริยเจ้าทั้งหลาย  ท่านพยายามดำเนินตน เพื่ออกจากสิ่งเหล่านั้นทั้งหมดไปสู่สภา วะแห่งความไม่มีอะไรเลยเพราะว่า "ในทางโลกนั้นมีสิ่งที่มี ส่วนในทางธรรมมีสิ่งที่ไม่มี" และอีกประการหนึ่ง จิตที่พ้นจากอารมณ์ ขาดจากการปรุงแต่แล้วทุกข์ก็อาศัยอยู่ไม่ได้ เรื่องอารมณ์นั้น พระอริยเจ้ายังมีอารมณ์อยู่ แต่ท่านไม่เอามัน ความทุกข์ จึงเข้าครอบงำไม่ได้ การตัดอารมณ์ต่างๆ ก็เช่นกัน  "ไม่มีใครตัดได้ขาด มีแต่รู้ทันเมื่อรู้ทันมันก็ดับไปเอง"  กล่าวได้ว่าที่สุดแห่งสัจจธรรมหรือที่สุดแห่งทุกข์ นั้นก็คือ ความว่างเปล่านั้นเองเพราะทุกอย่างในโลก เป็นของจอมปลอมทั้งสิ้น ไม่มีอะไรเป็นแก่นสาร หาสาระอะไรได้เลย มีแต่ความไม่แน่นอน จะยึดถืออะไรได้ ดังนั้น การไม่ยึดมั่นถือมั่นปล่อยวาง จึงเป็นทางพ้นทุกข์ได้จริง และ   ด้วยการตั้งใจปฏิบัติ ซึ่งไม่จำเป็นต้องอ่านมาก เพราะถ้าอ่านมาก ก็จะมีวิตกวิจารณ์มาก เป็นผลเสียเปล่าๆ "ให้ดูจิตของตัวเอง ปฏิบัติที่จิต เมื่อเข้าใจจิต แล้วอย่างอื่นก็เข้าใจได้เอง" "การจะพ้นทุกข์ได้ก็ต่อเมื่อรู้จิตหนึ่ง และเมื่อถึงที่สุด เมื่อธุระมันหมดแล้วจึงไม่จำเป็นที่จะต้องพูดอะไรอีก" คำสอนทั้ง 84,000 พระธรรมขันธ์นั้น เป็นเพียงอุบาย ให้คนทั้งหลาย หันมาดูจิตนั้นเอง คำสอนของพระพุทธ องค์มีมากมาย ก็เพราะกิเลสมีมาก แต่ทางดับทุกข์ได้ มีทางเดียว คือ พระนิพพาน การที่เรามีโอกาส ปฏิบัติ ธรรมที่ถูกทางเช่นนี้ มีน้อยนัก หากปล่อยโอกาสให้ผ่านไป เราจะหมดโอกาสพ้นทุกข์ ได้ทันในชาตินี้ แล้วจะ ต้องหลงอยู่ในความเห็นผิด อีกนานแสนนาน เพื่อจะพบธรรมอันเดียวกันนี้ ดังนั้น เมื่อเราเกิดมาพบพระพุทธ ศาสนาแล้ว รีบปฏิบัติให้หลุดพ้นเสีย มิฉะนั้นจะเสียโอกาสอันดีนี้ไป เพราะว่าเมื่อสัจจธรรมถูกลืมความมืดมน ย่อมครอบงำปวงสัตว์ให้อยู่ในกองทุกข์สิ้นกาลนาน ปัญญาภายนอก คือ ปัญญาสมมติ ไม่ทำให้จิตแจ้งในพระนิพพานได้ ต้องอาศัยปัญญา อริยมรรค จึงจะเข้า ถึงพระนิพพาน ได้  "จิตที่แจ้งในอริยมรรคเท่านั้นจึงเป็นไปเพื่อการตรัสรู้จริง ตรัสรู้ยิ่ง ตรัสรู้ พร้อมเป็นไปเพื่อความดับทุกข์ เป็นไปเพื่อนิพพาน" ดังนั้น เมื่อใช้ปัญญากันทางธรรมแล้ว "บุคคลจึงไม่ควรเศร้าโศก อาลัยอาวรณ์ ถึงสิ่งภายนอกทั้งหลาย ที่มันผ่าน พ้นไปแล้ว มันหมดไปแล้ว เพราะสิ่งเหล่านั้นมันได้ทำหน้าที่ ของมันอย่างถูกต้องโดยสมบูรณ์ที่สุดแล้ว" วิธีแก้ไขความทุกข์ ที่เกิดจากอารมณ์ภายนอก ที่กระทบก็คือ  "อย่าให้จิตแล่น ไปสู่อารมณ์ภายนอก ถ้าเผลอเมื่อรู้ตัวให้รีบดึงกลับมา อย่าปล่อยให้มันรู้อารมณ์ดีหรือชั่ว สุขหรือทุกข์ ไม่คล้อยตามและไม่หักหาญ" ให้คิดว่าสิ่งเหล่านั้น เป็นสิ่งที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป นี่มันเป็นธรรมดาของโลกจะเอา มายึดถือเป็นจริงจังตลอดไม่ได้ นั้นคือให้ค้นหาจิต อย่างเดียว เพราะทุกสิ่งทุกอย่างออกมาจากจิต การจะรู้อะไรที่เราสงสัย ก็ให้ดูที่จิตเช่นกัน การดับทุกข์ ต้องดับที่จิตอีกนั่น แหละ "เมื่อถึงเวลาที่เราจะตายก็ให้ ทำจิตเป็นหนึ่งแล้วหยุดเพ่งปล่อยวางทั้งหมด" (หมายถึงออกฌานดับพร้อม) [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 01:07:54 ]

ความคิดเห็นที่ 25 จิตของพระอริยเจ้าจึงเป็นกิริยาที่จิตยิ้มเอง โดยปราศจากเจตนาที่จะยิ้ม ซึ่งจะเกิดในจิตของเหล่าพระอริยะเจ้าเท่านั้น ไม่มีในสามัญชน เพราะพ้นเหตุปัจจัย แห่งการปรุงแต่งแล้ว เป็นอิสระด้วยตัวมันเอง" ผู้ปฏิบัติที่แท้จริงนั้น จึงไม่ต้องคำนึงถึงชาติหน้า ชาติหลัง หรือ นรกสวรรค์อะไรก็ได้ ให้ตั้งใจปฏิบัติให้ตรงศีล สมาธิปัญญา อย่างแน่วแน่ก็พอ ถ้าสวรรค์ มีจริงถึง 16 ชั้น ตามตำรา ผู้ปฏิบัติดีแล้ว ก็ย่อมได้เลื่อนฐานะ ของตนเอง โดยลำดับ หรือ ถ้าสวรรค์นิพพานไม่มีเลย  ผู้ปฏิบัติดีแล้ว ก็ย่อมไม่ไร้ประโยชน์ ย่อมอยู่เป็นสุข เป็นมนุษย์ชั้นเลิศ "การฟังจากคนอื่น การค้นคว้าจากตำราไม่อาจแก้ข้อสงสัยได้ ต้องเพียรปฏิบัติทำวิปัสสนาญาณ ให้แจ้งความสงสัย ก็หมดไปเองโดยสิ้นเชิง"  ดังนั้นมีเวลาเมื่อไร  ให้ปฏิบัติเมื่อนั้น เพราะ " การฝึกจิต การพิจารณาจิตเป็น วิธีลัดที่สุด" "ที่จริงแล้วพระอรหันต์ทั้งหลาย ท่านไม่ได้รู้อะไรมากมายเลย เพียงแต่เจริญจิตให้รู้แจ้งในขันธ์ห้าแทงตลอด ในปฏิจจสมุปบาท หยุดการปรุงแต่ง หยุดการแสวงหา หยุดกิริยาจิต มันก็จบแค่นี้ เหลือแต่บริสุทธิ์ สะอาดสว่างว่าง มหาสุญญตาว่างมหาศาล" และตัวรู้ (สัญญา) ก็คือ เป็นปกติของจิตที่ "ว่าง สว่าง บริสุทธิ์ หยุดการปรุงแต่ง หยุดการแสวงหา หยุดกิริยาของจิตไม่มีอะเลย ไม่ยึดถืออะไรสักอย่าง" สิ่งสำคัญเมื่อ  "ถึงคราวตายต้องตายให้เป็น ต้องตัดสินใจว่า ถึงยังไงก็จะตาย แน่แล้วไม่วิตกทุกข์ร้อน หวั่นกลัว ก็ไม่มีประโยชน์ จากนั้น ต้องสำรวมจิตใจให้สงบเป็นหนึ่ง แล้วก็หยุดเพ่งปล่อยวางทั้งหมด สุคติก็เป็นอันหวัง ได้แน่นอน  ถ้ายังไม่ถึงที่สุด ทุกข์ในตอนนั้น หากกำลังเพียงพอก็อาจหมดปัญหาได้เลย" กล่าวสรุปเน้นให้ชัดเจนว่า "จิตเป็นสภาพรับรู้อารมณ์ ตราบใดที่มีจิต การรับรู้อารมณ์ ก็ย่อมมี เป็นธรรมดาโดย ไม่ต้องสงสัย ดังนั้นบุคคลธรรมดารับรู้อารมณ์อย่างไร พระอรหันต์ ก็ต้องรับรู้อารมณ์อย่างนั้น และการรับรู้อารมณ์ของท่านน่าจะเป็นไปด้วยดี ยิ่งเสียกว่า คนธรรมดาสามัญด้วยซ้ำ เพราะจิตของท่าน ไม่มีเมฆหมอก คือ กิเลสปกคลุมอยู่ อันจะทำให้ความสามารถรับรู้อารมณ์ลดลง ดังนั้นการกล่าวหาว่าพระอรหันต์ไม่รับรู้อะไรไม่ ยุ่งเกี่ยวอะไรทั้งนั้น จึงไม่ถูกต้องอย่างแน่นอน" ส่วนการที่ท่าน หมดความยึดมั่นถือมั่น โดยสิ้นเชิงนั้น ย่อมหมายความว่า แม้กระทั่งความไม่ยึดมั่น สิ่งหนึ่ง สิ่งใดก็ย่อมไม่ มีแก่ท่าน กล่าวคือ ท่านหมดทั้งความยึดมั่นถือมั่น และความไม่ยึดมั่นถือมั่น ไม่มีทั้งความพอใจในสิ่งใด ทั้งความรังเกียจในสิ่งใด ตัวนี้จึงเรียกว่า "โดยสิ้นเชิง" ได้ จิตของท่านจึงลอยเด่นเหมือนความดึงดูด และผลักดันต่อสรรพสิ่งเป็นอิสระชั่วนิรันดร" อย่าพยายามคิดว่า พระอริยะบุคคล ไม่ว่าในลำดับใด เป็นบุคคลที่มีอะไรผิดแปลกไปจากคนธรรมดาสามัญ ท่านมีอะไรทุก อย่างเหมือนๆ กับคนธรรมดาสามัญ ทั้งร่างกาย และ จิตใจ หรือ ถ้าจะว่าให้ถูก ท่านเสียอีก เป็นธรรมดาสามัญ ปุถุชนต่าง หาก ที่มีอะไรผิดธรรมดา วิปริตไปด้วยการปรุงแต่ง ของกิเลสตัณหา อันเป็นเหตุแห่งทุกข์ พระอรหันต์ท่าน เป็นปกติธรรม ดา พ้นจากการปรุงแต่ง จึงอยู่อย่างไม่มีทุกข์ พระอริยบุคคล ที่รองๆ ลงมา ก็มีการดำรงอยู่  อย่างมีทุกข์มากขึ้นตามลำดับ และ กำลังดำเนินไปสู่การดำรงอยู่ อย่างไม่มีทุกข์ต่อไป ก็แลการดำรงอยู่อย่างไม่มีทุกข์ ก็ย่อมเป็นยอดปรารถนา ของสัตว์ โลกทั้งมวล วิธีดับทุกข์ ก็แก้ด้วยการธำรงจิต ให้ถูกต้องจะทำให้เห็น และเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่าง ตามที่เป็นจริงแล้ว จิตใจก็จะสมบูรณ์ด้วยปัญญา สามารถรู้เท่าทัน เหตุปัจจัยทั้งหลาย ที่เคยปรุงแต่งให้หลงโง่เขลา ก็จะถูกขัดเกลาให้หมดไป บุคคลนั้นๆ ก็จะดำรงอยู่อย่างเป็นสุข ปราศจากความทุกข์ทางวิญญาณโดยสิ้นเชิง เมื่อเราสามารถธำรงจิตได้ถูกต้อง เราย่อมดำรงชีวิต อยู่ท่ามกลางสรรพสิ่ง ได้อย่างสบาย สรรพสิ่งทั้งหลาย ที่ครั้งหนึ่งเคย เป็นปฏิปักษ์ ชักนำให้ทุกข์เกิดแก่เรา ก็จะกลับกลายมาเป็นมิตร มาเป็นเครื่องอำนวยประโยชน์สุขให้แก่เรา เพราะเหตุว่า แท้จริงนั้น "สรรพสิ่งหาได้ เป็นเหตุแห่งทุกข์ไม่ ความหลงผิดต่างหาก ที่เป็นตัวการ" เมื่อ ความหลงผิด ถูกกำจัด สูญสิ้นไป เพราะ การรู้เท่าทัน ทุกสิ่งทุกอย่าง ตามที่เป็นจริง การปรุงแต่งให้จิตหลงผิดซ้ำ ๆ ซ้อน ๆ ก็สลายตัวลงอย่างราบ คาบ สันติสุขถาวรย่อมดำรงอยู่ชั่วนิรันดร ท้ายสุดนี่เองหัวใจของการดับทุกข์ ก็ไม่มีอะไรมากกว่าในข้อที่ว่า "พระพุทธเจ้าพระองค์ไม่ได้เข้าสู่นิพพานในฌาณ สมบัติอะไรที่ไหนหรอก เมื่อพระองค์ออกจากจตุตถฌานแล้ว จิตขันธ์หรือนามขันธ์ก็ดับพร้อมไม่มีอะไรเหลือ นั้นคือ พระองค์ดับเวทนาขันธ์ ในภาวะจิตตื่น หรือวิถีจิต อันเป็นปกติของมนุษย์ ครบพร้อมทั้งสติและสัมปชัญญะ ไม่ถูกภาวะอื่นใด มาครอบงำอำพราง ให้หลงใหลใดๆทั้งสิ้น เป็นภาวะแห่งตนเองอย่างบริบูรณ์ ภาวะอัน นั้นจะเรียกว่า มหาสุญญตาหรือจักวาฬเดิม หรือเรียกว่า พระนิพพาน อย่างใดอย่างหนึ่งก็ได้เราปฏิบัติมาเพื่อ เข้าถึงภาวะอันนั้นเอง" คัดลอกมาจากหนังสือ "หลวงปู่ฝากไว้" ของพระราชวุฒาจารย์ (หลวงปู่ดูลย์ อตุโล) จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 01:08:53 ]

ความคิดเห็นที่ 26 คำสอนของหลวงปู่เหรียญ วรลาโภ   วัดอรัญญบรรพต อำเภอศรีเชียงใหม่ จังหวัดหนองคาย "เรือที่นายช่างต่อดีแล้ว อย่างแข็งแรง เมื่อถูกคลื่นทะเล แล้วไม่เสียหายฉันใด จิตของบุคคลใด เมื่อฝึกฝนให้ดีแล้ว คลื่นของกิเลสกระทบเข้า ย่อมไม่หวั่นไหวก็ฉันนั้น" อธิบายว่า เมื่อบุคคลใดฝึกจิตนี้ ให้มั่นอยู่ในศีล อยู่ในสมาธิ อยู่ในปัญญาเต็มที่แล้ว ย่อมไม่หวั่นไหวต่อ โลกธรรม แปดประการฉันนั้น คือเมื่อมีลาภ มียศมีสรรเสริญ และมีความสุขกายสบายใจ ก็ไม่เพลิดเพลินมัวเมาในลาภเป็นต้น และเสื่อมลาภ เสื่อมยศ ถูกนินทาถูกทุกข์ครอบงำกายและจิตก็ไม่หวั่นไหวคือไม่เศร้า โศกเสียใจ ทั้งนี้ก็เพราะ มีปัญญาแจ้งตามเป็นจริง ว่า สิ่งเหล่านี้ ล้วนแต่เป็นของไม่เที่ยงแท้แน่ นอนอะไรเลย มีเกิดขึ้นแล้วแปรปรวนแตกดับไปเป็นธรรมดาเหมือนกับเรือที่ นายช่างต่อดีแล้ว ย่อมไม่หวั่นไหว ต่อคลื่นฉันนั้น จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 01:10:31 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ท่านอาจารย์พระมหาบัว ญาณสัมปันโน หรือ " หลวงตาของเรา" ถือกำเนิดในครอบครัว ชาวนาผู้มีอันจะกิน แห่งสกุล "โลหิต ดี" ณ ตำบลบ้านตาดอำเภอเมือง จังหวัดอุดรธานี เมื่อวันที่ 12 สิงหาคม 2456 โดยมีบิดา " นายทองดี" และมารดา "นางแพง" ได้ให้มงคลนามว่า "บัว" ในจำนวน พี่น้อง ทั้งหมด 16 คน เฉพาะที่ยังมี ชีวิตอยู่ในปัจจุบัน 6 คน เว้นท่านเสีย เป็นชาย 1 คน หญิง 5 คน มีท่านเพียงผู้เดียว ที่ดำรงอยู่ในสมณเพศ และกอปรด้วยศี ลาจารวัตร อันงดงาม ทรงไว้ซึ่งคุณธรรมอันประเสริฐ เป็นที่เคารพสักการะบูชาของชาวพุทธเรา อย่างกว้าง ขวาง ทั้งในและนอกประเทศ ก่อน ท่านจะออกบวชปรากฏว่าได้เป็น หัวเรี่ยวหัว แรงของครอบ ครัว เป็นที่ไว้เนื้อเชื่อใจในงานทั้งปวง จนบิดามารดาหวังฝากผี ฝากไข้ฝากเป็นฝากตายไว้กับท่าน หลักประเพณี ของไทยเราแต่โบราณ มาเมื่อบุตรชายอายุ ครบบวชมักจะให้บวชเสียก่อน ก่อนที่จะมีครอบครัวเหย้าเรือนต่อไป ดังนั้น เมื่อ ท่านมีอายุครบ 20 ปี บริบูรณ์สมควรที่ จะบวชได้แล้ว มารดาจึง ได้นำเรื่องนี้มา ปรึกษาปรา รถกับท่าน "....นี่พูดถึงสาเหตุที่เรา จะออกบวชซึ่งไม่เคยคาดฝันมาก่อน คือ เย็นวันหนึ่งครอบครัวเรามีพ่อแม่และ ลูกชายหญิงหลายคนร่วมรับประทานกันอยู่ อย่างเงียบ ๆ ขณะนั้นพ่อพูดขึ้นชนิดไม่มี อะไรเป็น ต้นเหตุเลยว่า "เรามีลูก หลายคนทั้งหญิงชาย แต่ไม่พ้นความวิตก ในเวลาเราจะตาย เพราะจะไม่มีลูกคนใดเป็นผู้ชายคิดบวช ให้ พอเรา ได้เห็นผ้าเหลืองก่อนตาย ได้คลายความกังวลใจ ในเวลานั้น แล้ว ตายไปอย่างเป็นสุขหาย ห่วง ลูกเหล่านั้นกูไม่ว่ามันแหละ หมายถึงลูกผู้ชาย ส่วนลูก ผู้หญิงกู ก็ ไม่เกี่ยวข้องมัน ลูกผู้ชายกูมีหลายคน แต่นอกนั้นกูก็ไม่สนใจ อะไรพอ จะอาศัยมันได้ แต่ไอ้บัว (หมายถึงเรา ) นี่ซิ ที่กูอาศัยมัน ได้น่ะ"ปกติพ่อไม่เคย ชมเรา อะไร ๆ ไม่เคยชม มีแต่กดลงเรื่อย ๆ นิสัยพ่อกับแม่ เราเป็นอย่างนั้น "ไอ้นี่ลงมันได้ทำ การทำงานอะไร แล้ว กูไว้ใจมันได้ทุก อย่าง กูทำยังสู้มันไม่ได้ ลูกคนนี้ กูไว้ใจที่ สุด" ว่าอย่างนั้น " ถ้าลงมันได้ทำอะไรแล้วต้องเรียบไปหมด ไม่ มีที่น่าตำหนิติเตียน กูยังสู้ มันไม่ได้ ถ้าพูดถึงเรื่องหน้าที่การงาน แล้วมันเก่งจริง กูยกให้ลูก กูทั้ง หมดก็มีไอ้นี่แหละเป็นคนสำคัญ เรื่อง การงานต่าง ๆ นั้นกูไว้ใจมันได้แต่ที่สำคัญตอนกูขอให้มันบวชทีไร มันไม่เคยตอบไม่เคยพูดเลยเหมือนไม่ มีหู ไม่มีปาก นั่นเอง   บทเวลากูตาย แล้วจะไม่มีใครลากกูขึ้นจากหม้อ นรกเลยแม้แต่คนเดียว เลี้ยงลูกไว้หลายคน เท่าไร กูพอจะได้อาศัยมันก็ ไม่ ได้เรื่อง ถ้ากูอาศัยไอ้บัวคน เดียวแล้วกูก็หมดหวังเพราะลูกชายหลาย คนกูหวัง ใจอาศัยไอ้นี่เท่านั้น พอว่าอย่างนั้น โฮ้ย น้ำตาพ่อร่วงปุบปั๊บ ๆ เรามองไป เห็น แม่เองพอมอง ไปเห็นพ่อน้ำตา ร่วง แม่ก็เลยน้ำตาร่วงเข้าอีกคนเรา เห็นอาการสะเทือน ใจทนดูอยู่ไม่ได้ ก็ โดดออกจากที่รับประทาน ปุ๊บปั๊บหนีไปเลย นั่นแหละ เป็นต้นเหตุให้เราตัดสินใจบวช มันมีเหตุอย่างนั้น นำไปคิดอยู่ตั้ง สามวัน ไม่หยุด ไม่ยอมมารับประทานร่วมวง พ่อแม่อีก เลย ในสามวันนั้นแต่ก็ คิดไม่หยุดไม่ถอย คิดเทียบเคียงถึงเพื่อนฝูง ที่ เขาบวชกัน ตลอดถึงครูบาอาจารย์ที่ บวชมาเป็นจำนวนมาก ท่านยัง บวชกันได้ ทั่วโลกเมืองไทย การบวชนี่ก็ไม่เหมือนการติดคุก ติดตะราง แม้เขาติดคุกติดตะราง เช่น ติดตลอดชีวิต เขาก็ยังพ้นโทษออก มาได้ เราไม่ใช่ติดคุกติดตะรางนี่ หมู่เพื่อนบวชเขายังบวชได้ เขาเป็นคนเหมือนกัน และครูบาอาจารย์ ทั้งหลายที่ท่านบวช จนเป็นสมภารเจ้าวัด ท่านยังอยู่ได้ เหตุใด เราเป็น คนทั้งคน พ่อแม่เลี้ยงมาเหมือน คนทั้งหลาย อย่างอื่น ๆ เรายังอดได้ทนได้ แต่การบวชนี่มันเหมือนติดคุกติด ตะรางเชียวเหรอ เราถึงจะบวช ไม่ได้ ทนไม่ได้ เราทำไมถึงจะต้องเอาเสียหน้า ต่ำช้าเอานักหนากว่า เพื่อนฝูงทั้งหลาย ถึงขนาด พ่อแม่ต้องน้ำตาร่วงเพราะเรานี่ไม่สม ควรอย่างยิ่ง คิดวกไปเวียน มาอยู่นั้นได้สามวัน เอาละที่นี่ ตัด สินใจปุ๊บ เอาทำไมจะ บวชไม่ได้ ตาย ก็ตายไปซิ เขาบวชกันมา ไม่เห็นตาย เลย พ่อแม่ก็ไม่ได้ บอกให้บวชจนถึงวันตาย หรือบอกให้บวชถึงปีสองปี พ่อแม่ก็ไม่เห็น ว่านี่ แล้วทำไมถึง จะบวชไม่ได้ล่ะ เราก็คน ๆ หนึ่งแท้ ๆ เอ้า ต้องบวช เมื่อพิจารณาเป็นที่ลงใจ แล้ว จึงได้มาบอกกับแม่ว่าเรื่องการบวช จะ บวชให้ แต่ว่าใครจะมาบังคับไม่ให้ สึกไม่ได้นะ บวชแล้วจะสึกเมื่อ ไร ก็สึก ใครจะมา บังคับว่าต้องเท่านั้นปี เท่านี้เดือนไม่ได้นะ มันหาทาง ออก ไว้แล้วนั่นดูซิ ทิฐิมานะของมันน่ะ แต่แม่ ฉลาดกว่าลูกนี่ "โถ แม่ไม่ว่าหรอก ขอให้ลูกไปบวชให้แม่เห็น ต่อหน้าต่อ ตาแม่ทีเถอะ แล้วสึกออกมาทั้ง ๆ ที่คนไปบวชยังไม่กลับบ้านก็ตามสึก ต่อหน้า ต่อตาคนมาก ๆ นั้น แม่ก็ ไม่ว่า" แม่ใส่เข้าไปอย่างนี้เลย ก็ ใครจะเป็น พระ หน้าด้านมาสึกต่อหน้า ต่อตาคนมาก ๆ ที่ไปบวชเราได้ ไม่ บวช มันเสียดีกว่าเมื่อบวชแล้วมาสึกต่อหน้าต่อตาคน มันยิ่งขายหน้า กว่า อะไรเสียอีก นั่น เมื่อติดปัญหา แม่แล้วก็เลย ไปบวช.....                  ท่านอาจารย์บวชที่วัดโยธานิ มิตร อำเภอเมือง จังหวัดอุดรธานี มีท่านเจ้าคุณธรรม เจดีย์ (ชุม พนธุโล) เป็นพระอุปัชฌายะ เมื่อ วันที่ 12 พฤษภาคม2477 พระเถระผู้ใหญ่ผู้ เป็นอาจารย์สอนท่าน ปฏิบัติคือสมเด็จพระมหาวีร วงศ์ (พิมพ์ ชมมธโร) วัดพระศรีมหา ธาตุ บางเขน กรุงเทพมหานคร จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 01:25:24 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ความดีมีมากมีน้อยนั้น รวมเข้าไปเป็น กองมหาสมบัติ คำว่าแก้วสารพัดนึกนั้น หมาย ถึง บุญของเราที่ได้สร้างไว้แล้ว นึกอะไร ก็เป็นมาตามนึก เพราะเราได้สร้างไว้แล้ว เช่นเดียวกับวัตถุสิ่งของที่เราใช้ในบ้าน ของเรา จะหยิบอะไรก็หยิบได้หมด เพราะ ของมีเต็มบ้านอยู่แล้ว วันหนึ่งๆ ถ้าระลึกถึงความตายได้สักห้าหน คนเราก็จะมีความยับยั้งชั่งตัว ถ้า เป็นรถจะมีเหยียบเบรคบ้าง ไม่เหยียบแต่คัน เร่งอย่างเดียว มีแต่บึกบึน ไปเรื่อยๆ อันนั้น จะให้เป็นอย่างนั้น อันนี้จะให้เป็นอย่าง นี้ มีแต่อยากจะให้สมใจๆ แต่แล้ว มันก็ไม่สมใจ มีผิดหวังๆ ไปหมดถ้า ให้กิเลส พาดำเนินไปอย่างนั้น ถ้าให้ธรรม ฉุดลากไปแล้วหรือชักจูงเราไป ดึงเรา ไป เราจะมีความสมหวัง ให้เราสร้าง ความสมหวังเอาไว้ (วัดป่าบ้านตาด 9 ก.ค. 32) จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 01:26:40 ]

ความคิดเห็นที่ 29 วิ ธี สร้ างบุ ญบารมี บุ ญ ความหมายตามพจนานุ กรมพุ ทธศาสน์ ของพระพรหม- คุ ณาภรณ์ (ประยุ ทธ์ ปยุ ตฺ โต) กล่ าวว่ า บุ ญ คื อเครื่ องชํ าระสั นดาน ความดี กุ ศล ความสุ ข ความประพฤติ ชอบทางกาย วาจา ใจ และกุ ศลธรรม บารมี คื อ คุ ณความดี ที่ บํ าเพ็ ญอย่ างยิ่ งยวด เพื่ อบรรลุ จุ ดหมาย อั นสู งยิ่ ง วิ ธี สร้ างบุ ญบารมี ในพระพุ ทธศาสนา มี อยู่ ๓ ขั้ นตอน คื อการ ให้ ทาน การถื อศี ล และการเจริ ญภาวนา ที่ นิ ยมเรี ยกกั นว่ า "ทาน ศี ล ภาวนา" ซึ่ งการให้ ทานหรื อการทํ าทานนั้ น เป็ นการสร้ างบุ ญเป็ นเบื้ องต้ น ที่ สุ ด ได้ บุ ญน้ อยที่ สุ ดในการทํ าบุ ญทั้ ง ๓ ขั้ นตอน ซึ่ งการให้ ทานนี้ ไม่ ว่ า จะทํ ามากอย่ างไร ก็ ไม่ มี ทางที่ จะได้ บุ ญมากไปกว่ าการถื อศี ลไปได้ และ การถื อศี ลนั้ น แม้ จะถื อมากและเคร่ งครั ดอย่ างไร ก็ ไม่ มี ทางที่ จะได้ บุ ญ มากเกิ นไปกว่ าการเจริ ญภาวนาไปได้ ฉะนั้ นการเจริ ญภาวนานั้ น จึ งเป็ น การสร้ างบุ ญบารมี ที่ สู งที่ สุ ด ได้ บุ ญบารมี มากที่ สุ ด ในทุ กวั นนี้ เราส่ วนใหญ่ รู้ จั กกั นแต่ การให้ ทานอย่ างเดี ยว เช่ น การทํ าบุ ญตั กบาตร ทอดกฐิ น ผ้ าป่ า สละทรั พย์ สร้ างโบสถ์ วิ หาร ศาลา การเปรี ยญ ส่ วนการถื อศี ล ที่ แม้ จะได้ บุ ญมากกว่ าการทํ าทาน ก็ ยั งมี การ วิ รั ติ รั กษา คื อถื อศี ลกั นเป็ นส่ วนน้ อย ฉะนั้ นเพื่ อความเข้ าใจอั นดี จึ งขอ ชี้ แจงถึ งวิ ธี การสร้ างบุ ญบารมี ว่ าอย่ างไรจึ งจะเป็ นการลงทุ นน้ อยที่ สุ ด แต่ ได้ บุ ญบารมี มากที่ สุ ด ดั งต่ อไปนี้ คื อ จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 01:32:41 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ๑. การทํ าทาน การทํ าทาน ได้ แก่ การสละทรั พย์ สิ นสิ่ งของสมบั ติ ของตนที่ มี อยู่ ให้ แก่ บุ คคลอื่ น โดยมุ่ งหวั งจะจุ นเจื อให้ ผู้ อื่ นได้ รั บประโยชน์ และความสุ ข ด้ วยความมี เมตตาจิ ตของตน ทานที่ ได้ ทํ าไปนั้ น จะทํ าให้ ผู้ ทํ าทานได้ บุ ญ มากหรื อน้ อยเพี ยงใด ย่ อมสุ ดแล้ วแต่ องค์ ประกอบ ๓ ประการ ถ้ าประกอบ หรื อถึ งพร้ อมด้ วยองค์ ประกอบทั้ ง ๓ ประการต่ อไปนี้ แล้ ว ทานนั้ นย่ อมมี ผลมาก ได้ บุ ญบารมี มาก กล่ าวคื อ องค์ ประกอบข้ อ ๑. "วั ตถุ ทานที่ ให้ ต้ องบริ สุ ทธิ์ " วั ตถุ ทานที่ ให้ ได้ แก่ สิ่ งของ ทรั พย์ สิ นสมบั ติ ที่ ตนได้ สละให้ เป็ นทานนั่ นเอง จะต้ องเป็ นของที่ บริ สุ ทธิ์ ที่ จะเป็ นของบริ สุ ทธิ์ ได้ จะต้ องเป็ นสิ่ งของที่ ตนได้ แสวงหา ได้ มาด้ วยความบริ สุ ทธิ์ ในการประกอบ สั มมาอาชี พ ไม่ ใช่ ของที่ ได้ มาด้ วยการเบี ยดเบี ยนผู้ อื่ น เช่ น ได้ มาโดย ทุ จริ ต ลั กทรั พย์ ยั กยอก ฉ้ อโกง ปล้ นทรั พย์ ชิ งทรั พย์ ฯลฯ ตั วอย่ าง ๑ ได้ มาโดยการเบี ยดเบี ยนเลื อดเนื้ อสั ตว์ เช่ น ฆ่ าสั ตว์ ต่ างๆ เป็ นต้ นว่ า ปลา โค กระบื อ สุ กร โดยประสงค์ จะนํ าเอาเลื อดเนื้ อ ของเขามาทํ าอาหารถวายพระ เพื่ อเอาบุ ญ ย่ อมเป็ นการสร้ างบาปเอามา ทํ าบุ ญ วั ตถุ ทานคื อเนื้ อสั ตว์ นั้ นเป็ นของที่ ไม่ บริ สุ ทธิ์ แม้ ทํ าบุ ญให้ ทานไป ก็ ย่ อมได้ บุ ญน้ อย จนถึ งเกื อบไม่ ได้ อะไรเลย ทั้ งอาจจะได้ บาปเสี ยอี ก หากว่ าทํ าทานด้ วยจิ ตที่ เศร้ าหมอง แต่ การที่ ได้ เนื้ อสั ตว์ มาโดยการซื้ อหา จากผู้ อื่ นที่ ฆ่ าสั ตว์ นั้ น โดยที่ ตนมิ ได้ มี ส่ วนร่ วมรู้ เห็ นเป็ นใจในการฆ่ าสั ตว์ ก็ ดี เนื้ อสั ตว์ นั้ นตายเองก็ ดี เนื้ อสั ตว์ นั้ นย่ อมเป็ นวั ตถุ ทานที่ บริ สุ ทธิ์ เมื่ อนํ า มาทํ าทาน ย่ อมได้ บุ ญมาก หากถึ งพร้ อมด้ วยองค์ ประกอบข้ ออื่ นๆ ด้ วย ตั วอย่ าง ๒ ลั กทรั พย์ ยั กยอก ฉ้ อโกง ชิ งทรั พย์ ปล้ นทรั พย์ ตลอด ถึ งการทุ จริ ต ฉ้ อราษฎร์ บั งหลวง อั นเป็ นการได้ ทรั พย์ มา ในลั กษณะที่ ไม่ ชอบธรรม หรื อโดยเจ้ าของเดิ มไม่ เต็ มใจให้ [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 01:34:32 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ทรั พย์ นั้ นย่ อมเป็ นของไม่ บริ สุ ทธิ์ ด้ วยนํ าเอาไปกิ นไปใช้ ย่ อม เกิ ดโทษ เรี ยกว่ า "บริ โภคโดยความเป็ นหนี้ " แม้ จะนํ าเอาไปทํ าบุ ญให้ ทาน สร้ างโบสถ์ วิ หาร ก็ ไม่ ทํ าให้ ได้ บุ ญแต่ อย่ างใด เนื่ องด้ วยต้ องชดใช้ หนี้ กรรม อั นเกิ ดแต่ การเบี ยดบั ง ยั กยอก ฉ้ อโกง ปล้ นชิ งทรั พย์ อั นได้ มาโดย ไม่ ชอบธรรมเหล่ านั้ น สมั ยหนึ่ งในรั ชกาลที่ ๕ มี หั วหน้ าสํ านั กนางโลม ชื่ อว่ า "ยายแฟง" ได้ เรี ยกเก็ บเงิ นจากหญิ งโสเภณี ในสํ านั กของตน จากอั ตราที่ ได้ มาครั้ งหนึ่ ง ๒๕ สตางค์ แกจะชั กเอาไว้ ๕ สตางค์ สะสมเอาไว้ เช่ นนี้ จนได้ ประมาณ ๒,๐๐๐ บาท แล้ วจึ งจั ดสร้ างวั ดขึ้ นวั ดหนึ่ ง ด้ วยเงิ นนั้ นทั้ งหมด เมื่ อสร้ าง เสร็ จแล้ ว แกก็ ปลื้ มปี ติ นํ าไปนมั สการถาม หลวงพ่ อโต วั ดระฆั ง ว่ าที่ แก สร้ างวั ดทั้ งวั ดด้ วยเงิ นของแกทั้ งหมด จะได้ บุ ญบารมี อย่ างไร หลวงพ่ อโต ตอบว่ า ได้ แค่ ๑ สลึ ง แกก็ เสี ยใจ เหตุ ที่ ได้ บุ ญน้ อย ก็ เพราะทรั พย์ อั นเป็ น วั ตถุ ทาน ที่ ตนนํ ามาสร้ างวั ดอั นเป็ นวิ หารทานนั้ น เป็ นของที่ แสวงหา ได้ มาโดยไม่ บริ สุ ทธิ์ เพราะเบี ยดเบี ยนมาจากเจ้ าของ ที่ ไม่ เต็ มใจจะให้ ฉะนั้ น บรรดาพ่ อค้ าแม่ ขายทั้ งหลาย ที่ ซื้ อของถู กๆ แต่ ขายแพงๆ จนเกิ น ส่ วนที่ ควรจะได้ ผลกํ าไรที่ ได้ มา เพราะความโลภจั ดจนเกิ นส่ วนนั้ น ย่ อม เป็ นสิ่ งของที่ ไม่ บริ สุ ทธิ์ โดยนั ยเดี ยวกั น วั ตถุ ทานที่ บริ สุ ทธิ์ เพราะการแสวงหาได้ มาโดยชอบธรรมดั งกล่ าว ไม่ ได้ จํ ากั ดว่ าเป็ นของมากหรื อน้ อย มี ค่ าน้ อยหรื อมี ค่ ามาก จะเป็ นของดี เลว ประณี ต มากหรื อน้ อย ไม่ สํ าคั ญ สํ าคั ญขึ้ นอยู่ กั บเจตนา ในการ ให้ ทานนั้ น ตามกํ าลั งทรั พย์ และกํ าลั งศรั ทธาที่ ตนมี อยู่ องค์ ประกอบข้ อ ๒ "เจตนาในการให้ ทานต้ องบริ สุ ทธิ์ " การให้ ทานนั้ น โดยจุ ดมุ่ งหมายที่ แท้ จริ ง ก็ เพื่ อเป็ นการขจั ด ความโลภ ความตระหนี่ เหนี ยวแน่ น ความหวงแหนหลงใหลในทรั พย์ สมบั ติ ของตน อั นเป็ นกิ เลสหยาบ คื อ "โลภกิ เลส" [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 01:35:54 ]

ความคิดเห็นที่ 32 และขณะเดี ยวกั น ก็ เพื่ อเป็ นการสงเคราะห์ ผู้ อื่ นให้ ได้ รั บความสุ ข ด้ วยเมตตาธรรมของตน อั นเป็ นบั นไดก้ าวแรกในการเจริ ญเมตตา พรหมวิ หาร ในพรหมวิ หาร ๔ ให้ เกิ ดขึ้ น ถ้ าได้ ให้ ทานด้ วยเจตนาดั งกล่ าว แล้ ว เรี ยกว่ า เจตนาในการทํ าทานบริ สุ ทธิ์ แต่ เจตนาที่ ว่ าบริ สุ ทธิ์ นั้ น ถ้ าจะบริ สุ ทธิ์ จริ ง จะต้ องสมบู รณ์ พร้ อม ด้ วยกั น ๓ ระยะ คื อ (๑) ระยะก่ อนที่ จะให้ ทาน ก่ อนที่ จะให้ ทาน ก็ มี จิ ตโสมนั ส ร่ าเริ ง เบิ กบาน ยิ นดี ที่ จะให้ ทาน เพื่ อสงเคราะห์ ผู้ อื่ นให้ ได้ รั บความสุ ข เพราะ ทรั พย์ สิ นสิ่ งของของตน (๒) ระยะที่ กํ าลั งลงมื อให้ ทาน ระยะที่ กํ าลั งลงมื อทํ าทานอยู่ นั้ นเอง ก็ ทํ าด้ วยจิ ตโสมนั ส ร่ าเริ งยิ นดี และเบิ กบาน ในทานที่ ตนกํ าลั งให้ ผู้ อื่ น (๓) ระยะหลั งจากที่ ได้ ให้ ทานไปแล้ ว ครั้ นเมื่ อได้ ให้ ทานไปแล้ วเสร็ จ หลั งจากนั้ นก็ ดี นานมาก็ ดี เมื่ อหวนคิ ดถึ งทานที่ ตนได้ กระทํ าไปแล้ วครั้ งใด ก็ มี จิ ตโสมนั ส ร่ าเริ งเบิ กบาน ยิ นดี ในทานนั้ นๆ เจตนาบริ สุ ทธิ์ ในการทํ าทานนั้ น อยู่ ที่ การมี จิ ตโสมนั ส ร่ าเริ ง เบิ กบาน ยิ นดี ในทานที่ ทํ านั้ นเป็ นสํ าคั ญ และเนื่ องมาจากเมตตาจิ ต ที่ มุ่ ง สงเคราะห์ ผู้ อื่ นให้ พ้ นความทุ กข์ และให้ ได้ รั บความสุ ขเพราะทานของตน นั บว่ าเป็ นเจตนาที่ บริ สุ ทธิ์ ในเบื้ องต้ น แต่ เจตนาที่ บริ สุ ทธิ์ เพราะเหตุ ดั งกล่ าวมาแล้ วนี้ จะทํ าให้ ยิ่ งๆ บริ สุ ทธิ์ มากขึ้ นไปอี ก หากผู้ ให้ ทานนั้ น ได้ ทํ าทานพร้ อมกั บมี วิ ปั สสนา ปั ญญา โดยใคร่ ครวญถึ งวั ตถุ ทานที่ ให้ ทานนั้ นว่ า "อั นบรรดาทรั พย์ สิ น สิ่ งของทั้ งปวง ที่ ชาวโลกนิ ยมยกย่ อง หวงแหนเป็ นสมบั ติ กั นด้ วยความ โลภนั้ น แท้ ที่ จริ งแล้ ว ก็ เป็ นเพี ยงแต่ วั ตถุ ธาตุ ที่ มี อยู่ ประจํ าโลก เป็ นสมบั ติ กลาง ไม่ ใช่ ของผู้ หนึ่ งผู้ ใดโดยเฉพาะ จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 01:37:24 ]

ความคิดเห็นที่ 33 วั ตถุ เหล่ านั้ น เป็ นของที่ มี มาตั้ งแต่ ก่ อนเราเกิ ดขึ้ นมา และไม่ ว่ า เราจะเกิ ดขึ้ นมาหรื อไม่ ก็ ตาม วั ตถุ ธาตุ ดั งกล่ าวก็ มี อยู่ เช่ นนั้ น และได้ ผ่ าน การเป็ นเจ้ าของโดยผู้ อื่ นมาแล้ วหลายชั่ วคน ซึ่ งแต่ ละท่ านแต่ ก่ อนนั้ น ต่ างก็ ได้ ล้ มหายตายจากไปแล้ วทั้ งสิ้ น ไม่ สามารถจะนํ าติ ดตั วเอาไปได้ เลย จนในที่ สุ ดก็ ได้ ตกทอดมาถึ งเรา ให้ เราได้ กิ นได้ ใช้ ยึ ดถื อเพี ยงชั่ วคราว แล้ วก็ ตกทอดสื บเนื่ องไปเป็ นของคนอื่ นๆ ต่ อๆ ไป เช่ นนี้ แม้ เราเอง ก็ ไม่ สามารถจะนํ าติ ดตั วเอาไปได้ จึ งนั บว่ าเป็ นเพี ยงสมบั ติ ผลั ดกั นชมเท่ านั้ น ไม่ จากไปในวั นนี้ ก็ ต้ องจากไปในวั นหน้ า" อย่ างน้ อย เราก็ ต้ องจากต้ องทิ้ ง เมื่ อเราได้ ตายลง นั บว่ าเป็ นอนิ จจั ง คื อไม่ เที่ ยงแท้ แน่ นอน จึ งไม่ อาจจะ ยึ ดมั่ นถื อมั่ น ว่ านั่ นเป็ นของเรา ได้ ถาวรตลอดไป แม้ ตั ววั ตถุ ธาตุ ดั งกล่ าวนี้ เอง เมื่ อมี เกิ ดขึ้ นเป็ นตั วตนแล้ ว ก็ ตั้ งอยู่ ในสภาพนั้ นให้ ตลอดไปไม่ ได้ จะต้ องเก่ าแก่ ผุ พั ง บุ บสลายไป ไม่ ใช่ ตั ว ไม่ ใช่ ตนแต่ อย่ างไร แม้ แต่ เนื้ อตั วร่ างกายของเราเอง ก็ มี สภาพเช่ นเดี ยวกั น กั บวั ตถุ ธาตุ เหล่ านั้ น ซึ่ งไม่ อาจตั้ งมั่ นยั่ งยื นอยู่ ได้ เมื่ อมี เกิ ดขึ้ นแล้ ว ก็ จะ ต้ องเจริ ญวั ยเป็ นหนุ่ มสาว แล้ วก็ แก่ เฒ่ าตายไปในที่ สุ ด เราจะต้ อง พลั ดพรากจากของอั นเป็ นที่ รั กที่ หวงแหน คื อทรั พย์ สมบั ติ ทั้ งปวง เมื่ อเจตนาในการให้ ทานบริ สุ ทธิ์ ผุ ดผ่ องดี พร้ อมทั้ งสามระยะ ดั งกล่ าวมาแล้ ว ทั้ งยั งประกอบไปด้ วยวิ ปั สสนาปั ญญาดั งกล่ าวมาแล้ วด้ วย เจตนานั้ นย่ อมบริ สุ ทธิ์ อย่ างยิ่ ง ทานที่ ได้ ทํ าไปนั้ นย่ อมมี ผลมาก ได้ บุ ญมาก หากวั ตถุ ทานที่ ได้ ทํ าเป็ นของที่ บริ สุ ทธิ์ ตามองค์ ประกอบข้ อ ๑ ด้ วย ก็ ย่ อม ทํ าให้ ได้ บุ ญมากยิ่ งๆ ขึ้ นไปอี ก วั ตถุ ทานจะมากหรื อน้ อย เป็ นของเลวหรื อ ประณี ตไม่ สํ าคั ญ เมื่ อเราได้ ให้ ทานไปตามกํ าลั งทรั พย์ ที่ เรามี อยู่ ย่ อมใช้ ได้ แต่ ก็ มี ข้ ออั นควรระวั งอยู่ ก็ คื อ การทํ าทานนั้ น อย่ าได้ เบี ยดเบี ยนตนเอง เช่ นมี น้ อย แต่ ฝื นทํ าให้ มากๆ จนเกิ นกํ าลั งของตนที่ จะให้ ได้ [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 01:38:33 ]

ความคิดเห็นที่ 34 http://www.geocities.com/watsamyaek/ จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 01:48:10 ]

ความคิดเห็นที่ 35 คำสอนหลวงปู่ " พระจะบอกว่าการส่งเช่นนี้ ถึงอย่างฉับพลัน ยะถา วาริวะหา ปูรา ปะริปูเรนติ สาคะรัง แปลว่าห้วงน้ำที่ไหลลงทะเล เต็มได้ฉันใด ทานที่ส่งไปในโลกทิพย์ได้ฉันนั้น เอวะเมวะ อิโต ทินนัง เปตานังอุปะกัปปติ . ถึงสัตว์ทั้งหลายในโลกทิพย์อย่างรวดเร็ว อิจฉิตัง ปัตถิตัง ตุมหัง ขิปปะเมวะ สะมิชฌะตุ ฉับพลันนะเวลานั้น ท่านบอกว่ามันฉับพลันนะ เวลานั้นไม่ได้ว่าเวลาพระว่า ยะถา วะริวะหา แล้วมันจึงจะไป เข้าใจไม๊ล่ะ ฟังให้เข้าใจนะ ไม่ใช่ไปเพราะคำพระพูด ไปเพราะพวกเธอคิดส่ง เข้าใจไม๊ นี่แหละให้มันชัดเจน มันจะไม่ต้อง เสียเวลา พอมันจ้าขึ้นในพวกเราแล้ว  เราจะได้ส่งทันที พอถวายของเนี่ย สมมุติ ว่าปั๊บ บุญนี้ ให้ถึง เทวดาผู้รักษา ข้าพเจ้า มันก็แว๊บ จากเรานี่ วับ วับ ถึงเขา เขาก็ได้รับทันที เข้าใจไม๊ " จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 01:52:10 ]

ความคิดเห็นที่ 36 อนุโมทนารัมภคาถา ยถา วาริวหา ปูรา ปริปูเรนฺติ สาครํ....เอวเมว อิโต ทินฺนํ เปตานํ อุปกปฺติ.... ห้วงน้ำที่เต็ม ย่อมยังสมุทรสาคร ให้บริบูรณ์ได้ฉันใด....ทานที่ท่านอุทิศให้แล้วแต่โลกนี้ ย่อมสำเร็จประโยชน์ แก่ผู้ที่ละโลกนี้ไปแล้ว ฉันนั้น อิจฺฉิตํ ปตฺถิตํ ตุมฺหํ...ขิปฺปเมว สมิชฺฌตุ ขออิฏฐผล ที่ท่านปรารถนาแล้ว ตั้งใจแล้ว....จงสำเร็จโดย ฉับพลัน สพฺเพ ปูเรนฺตุ สงฺกปฺปา....จนฺโท ปณฺณรโส ยถา....มณิ โชติรโส ยถา ขอความดำริทั้งปวง จงเต็มที่....เหมือนพระจันทร์วันเพ็ญ....เหมือนแก้วมณี อันสว่างไสว ควรยินดี ที่มา..หนังสือสวดมนต์แปล พระศาสนโศภน (จตฺตสลฺโล) วัดมกุฏกษัตริยาราม  ๑ มิถุนายน พ.ศ. ๒๔๘๑ คำสอนหลวงปู่ " พระจะบอกว่าการส่งเช่นนี้ ถึงอย่างฉับพลัน ยะถา วาริวะหา ปูรา ปะริปูเรนติ สาคะรัง แปลว่าห้วงน้ำที่ไหลลงทะเล เต็มได้ฉันใด ทานที่ส่งไปในโลกทิพย์ได้ฉันนั้น เอวะเมวะ อิโต ทินนัง เปตานังอุปะกัปปติ . ถึงสัตว์ทั้งหลายในโลกทิพย์อย่างรวดเร็ว อิจฉิตัง ปัตถิตัง ตุมหัง ขิปปะเมวะ สะมิชฌะตุ ฉับพลันนะเวลานั้น ท่านบอกว่ามันฉับพลันนะ เวลานั้นไม่ได้ว่าเวลาพระว่า ยะถา วะริวะหา แล้วมันจึงจะไป เข้าใจไม๊ล่ะ ฟังให้เข้าใจนะ ไม่ใช่ไปเพราะคำพระพูด ไปเพราะพวกเธอคิดส่ง เข้าใจไม๊ นี่แหละให้มันชัดเจน มันจะไม่ต้อง เสียเวลา พอมันจ้าขึ้นในพวกเราแล้ว  เราจะได้ส่งทันที พอถวายของเนี่ย สมมุติ ว่าปั๊บ บุญนี้ ให้ถึง เทวดาผู้รักษา ข้าพเจ้า มันก็แว๊บ จากเรานี่ วับ วับ ถึงเขา เขาก็ได้รับทันที เข้าใจไม๊ " หากท่านสนใจ ที่จะแสวงหาความรู้เพิ่มเติม ตามแนวคำสอนของ หลวงปู่เกษม อาจิณฺณสีโล เชิญติดตามได้ที่ หลวงปู่เกษม อาจิณฺณสีโล . พระผู้เป็นยิ่งกว่าความอัศจรรย์ วัดป่าสามแยก ต.วังกวาง อ.น้ำหนาว จ.เพชรบูรณ์ "ขอให้ฟัดมันเต็มเหนี่ยวเถอะน่า ในสติปัญญาของผู้ใดมีเท่าไหร่" "ฟัดเข้าไป สู้เข้าไป อย่าถอย" (จากพระธรรมเทศนาชุด "ฟัดมันลงไป") ภาพการแสดงธรรม หลวงปู่เกษม อาจิณฺณสีโล แสดงธรรม งานกฐินวัดป่าสันติธรรม จ.เลย กลางคืน วันที่ ๑ - ๒ พย. ๒๕๔๖ แผ่นที่ ๒ ต้นฉบับจาก คุณธรรมทาน   เสียงการแสดงธรรม แสดงธรรมวันอาสาฬหบูชา ปี ๔๘ แผ่นที่ ๑ แสดงธรรมวันอาสาฬหบูชา ปี ๔๘ แผ่นที่ ๒ แสดงธรรมวันอาสาฬหบูชา ปี ๔๘ แผ่นที่ ๓ พระพุทธองค์ ทรงตรัสรวมว่า สัตว์ทั้งปวง "ให้อุทิศบุญให้แก่สัตว์ทั้งปวง" ในที่นี้ ผู้ฉลาดจะต้อง ใคร่ครวญว่า เคยให้สัตว์ทั้งปวงแล้วไม่เกิดอนุภาพมาก ไม่มีอนุภาพทิพย์เกิดขึ้นแก่เขามาก จงให้แก่สัตว์ทั้งปวงแต่เป็นที่ๆ เช่น ให้อุทิศแก่เทวดาที่อยู่ใกล้มวลหมู่มนุษย์ ผู้รักษามนุษย์ แม้อุทิศบุญเช่นนี้ ด้วยการมีสติปัญญาเช่นนี้ จะปรากฏง่ายแก่เทพยดา... แต่ปรากฏยากแก่เหล่าเปรต เหล่าภูตผีต่างๆ ทั้งปวงให้จำไว้... เหล่าเปรต เหล่าภูตผี ปีศาจ ยักษ์ มาร จะต้องอุทิศส่วนกุศลด้วยพลังแห่งสิ่งของเท่านั้น สมควรแก่เขาเหล่านี้เป็นอย่างดี สำเร็จผลเป็นอย่างดี แต่ปัญญาที่เกิดจาก การฟังธรรมหรือแสดงธรรม เมื่อให้ถึงเหล่าเทพเทวาทั้งหลายนั้นจนไปถึงพรหม จนถึงสุทธาวาสพรหม นั้นถึงได้ง่าย พลังแผ่เมตตาถึงพรหมมากกว่าเทวดา ถึงเทวดาน้อย กว่าพรหม และจะถึงเทวดาชั้นต่ำๆ นี้น้อยกว่าเทวดาชั้นสูง จะถึงเปรตถึงผี ถึงสัตว์อื่นๆ นั้นนานมากจึงจะปรากฏ เพราะมันเป็นเป็นเพียงน้อยนิดเท่านั้น แต่อุทิศด้วยสิ่งของนี้ได้มาก ฉะนั้น... ข้าจึงขอยืนยันตามตำราว่า "จะต้องอุทิศบุญให้เป็นที่ แม้จะทั้งหลายทั้งปวง... ก็ต้องให้หลายๆ ครั้ง เป็นทั้งหลายเช่นนั้น" จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 01:53:56 ]

ความคิดเห็นที่ 37 การเบิกบุญที่เคยทำไว้โอนออกไปดังนี้ รอบแรก “ข้าขออำนาจพระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์ จงบันดาลบุญที่ข้าเคยทำไว้ให้ถึงแก่ เปรต-ผี-ปีศาจ-เทวดา-มาร-พรหม-ยักษ์-คนธรรพ์-กุมภัณฑ์-นาค-ครุฑ-อสูร-กินรา-เงือก ที่เป็นญาติข้าจงเป็นสุขจากบุญที่ข้าให้นี้เถิด” รอบต่อไป โอนให้ทุกกลุ่มเหมือนกันแต่เปลี่ยนคำลงท้ายแทนที่ขีดเส้นใต้ว่า “ที่เป็นนายเวรข้ารับบุญแล้วจงเป็นสุขเถิด ข้าขออภัยในความผิดที่เคยทำกับพวกท่านไว้ เรามาสร้างบุญร่วมกันมามีความสุขไปด้วยกันเถิด” การเบิกบุญนี้คิดได้ทุกเวลานาทีแม้ทำอะไรอยู่ก็ตาม วันละหลาย ๆครั้งมากเท่าไหร่ยิ่งดี การเปิดโอกาสให้ญาติต่าง ๆ เข้าสิงสถิตในทรัพย์สมบัติดังนี้ “ข้าขออำนาจพระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์ จงบันดาลให้ (...................................) จงเปิดโอกาสให้ เปรต-ผี-ปีศาจ-เทวดา-มาร-พรหม-ยักษ์-คนธรรพ์-กุมภัณฑ์-นาค-ครุฑ-อสูร-กินรา-เงือก ที่เป็นญาติข้าและผู้ที่อยากเป็นญาติข้า จงตั้งใจขอเป็นญาติข้า เข้าสิงสถิตตามสมควรแก่ภูมิของตนเถิด ข้าจะทำบุญให้ เมื่อได้บุญแล้วจงช่วยให้กิจการที่ทำอยู่นี้รุ่งเรือง มีความสุขร่วมกันตลอดไปเถิด” **ที่(........................)ใครจะเติมคำว่า บ้านข้า รถข้า ตู้ เตียง คอมพิวเตอร์ หรือตามสิ่งของเครื่องใช้ต่าง ๆ ก็ได้ทั้งนั้น การเบิกบุญแก้ไขโรคโดยเจาะจงให้เฉพาะจุด ดังนี้ “ข้อขออำนาจพระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์จงบันดาลบุญที่ข้าเคยทำไว้ให้ถึงแก่ นายเวรกับเชื้อโรคที่ก่อกวนอยู่ใน................จงเป็นสุขจากบุญที่ข้าให้นี้ แล้วออกจากร่างกายของข้าไปเถิด” หมายเหตุ (ตรงที่เว้น.............ไว้นั้นให้ระบุส่วนของร่างกาย ที่กำลังเกิดการเจ็บป่วยหรือมีเชื้อโรคก่อกวนอยู่   เช่น ป่วยเป็นโรคตับอักเสบก็ให้บอกว่า ‘ให้ถึงแก่นายเวรกับเชื้อโรคที่ก่อกวนอยู่ในตับของข้านี้’) หรือ หากเป็นโรคจมูกอักเสบก็ให้บอกว่า ‘ให้ถึงแก่นายเวรกับเชื้อโรคที่ก่อกวนอยู่ในจมูกของข้านี้’ หรือ หากเป็นโรคเอดส์ก็ให้บอกว่า ‘ให้ถึงแก่นายเวรกับเชื้อโรคที่กัดกินหรือทำลายเม็ดเลือดขาวของข้า ที่ทำให้ข้าเป็นโรคเอดส์อยู่นี้’ เป็นต้น อนึ่ง หมอ-พยาบาลหากไม่อุทิศบุญให้กับเชื้อโรคที่ตายจากการที่ตนฉีดยา,ฉายรังสี,ผ่าตัด (เอาอวัยวะที่เสียออก) ฯลฯ เชื้อโรคที่ตายเหล่านั้นก็จะโกรธแค้นหมอ แล้วก็จะติดตามคอยเล่นงานหมอไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง หากเล่นงานหมอไม่ได้ก็จะเล่นงานลูกหลานหรือสัตว์เลี้ยง หรือแม้แต่กระทั่งต้นพืชของหมอคนนั้นต่อไป(แม้หมอนวดแผนโบราณก็ให้อุทิศบุญให้กับ ผีปีศาจและเชื้อโรคที่ก่อกวนอยู่ในคนที่ตนรักษาด้วยเหมือนกัน) จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 01:55:32 ]

ความคิดเห็นที่ 38 การอุทิศบุญที่ได้รับผลทันที การอุทิศบุญหรือการโอนบุญสามารถทำได้ทุกขณะจิต ดังนี้ 1.การโอนบุญในชีวิตประจำวัน ขณะที่ทำ ผู้ทำมีความสุขและมีความยินดีในการกระทำ เช่น ตอนเช้า      ทำอาหาร-จัดอาหารให้ผู้อื่นกิน ป้อนข้าวให้ลูก ให้เงินลูกไปโรงเรียน หรือไปส่งลูกที่โรงเรียน ให้ข้าวสุนัข หรือให้อาหารสัตว์เลี้ยง บุญเหล่านี้สามารถโอนบุญได้ทันทีโดยตั้งจิตอธิษฐานว่า  บุญนี้ยกให้กับ... (เจ้ากรรม นายเวรที่เบียดเบียนข้าพเจ้า, เทวดาผู้รักษาข้าพเจ้า,เทวดาผู้รักษาพ่อแม่ข้าพเจ้า... ฯลฯ)” ตอนกลางวัน ขณะทำงาน ขณะยื่นงานให้กับเจ้านาย เลี้ยงอาหารผู้ร่วมงาน ตอนกลางคืน จัดที่นอนให้ลูก ห่มผ้าให้ลูกให้สามีภรรยา ดู VCD หรือฟังธรรมะแล้วเกิดความรู้หรือเกิดปีติ หมายเหตุ เมื่อได้ทำความดีอะไรก็ตามแม้เล็ก ๆ น้อย ๆ ก็สามารถอุทิศบุญนั้นได้ทันที 2.การโอนบุญเมื่อไปวัด ขณะใส่บาตรหรือถวายของพระให้ตั้งจิตอธิษฐานทันทีว่า “บุญนี้ยกให้เจ้ากรรมนายเวรที่มาเบียดเบียนข้าพเจ้าและเทวดาประจำตัวข้าพเจ้า เมื่อรับบุญแล้ว...(ช่วยข้าให้ได้เลื่อนตำแหน่งและได้เงินเดือนเพิ่มมากขึ้นฯลฯ) ขณะที่เห็นผู้อื่นทำบุญ เช่น เห็นผู้อื่นถวายของพระ ให้อธิษฐานจิตว่า “ข้าพเจ้าขออนุโมทนาบุญที่ท่านทำบุญที่เกิดจากการอนุโมทนานี้ขอยกให้แก่เจ้ากรรมนายเวรของข้าที่เดินทางมาถึง และเหล่าเทพเทวาที่อยู่บริเวณบ้านข้าเมื่อรับบุญแล้วขอให้...(ดูแลรักษาบ้านข้าให้มีความสงบสุขและปลอดภัยฯลฯ)” ขณะฟังเทศน์จากพระก็โอนบุญได้เช่น “ขออนุโมทนาบุญกับพระอาจารย์ที่เทศน์ บุญนี้ยกให้แก่... (เจ้ากรรมนายเวรที่มาเบียดเบียนลูกข้าพเจ้าและเทวดาประจำตัวลูกข้าพเจ้า เมื่อรับบุญแล้ว จงช่วยให้...ลูกข้าเรียนเก่งและชื่อฟังพ่อแม่ ฯลฯ)” ขณะเตรียมของถวายพระ, ล้างจาน กวาดลานวัด ฯลฯ สามารถโอนบุญได้โดยอธิษฐานจิตว่า “บุญนี้ยกให้แก่เจ้ากรรมนายเวรที่มาเบียดเบียนพ่อแม่ของข้าพเจ้า และเทวดาประจำตัวพ่อแม่ของข้าพเจ้า เมื่อรับบุญแล้วจงช่วยให้...(พ่อแม่มีความสุขความสบาย หายขี้บ่น ฯลฯ) ในส่วนของวงเล็บสามารถปรับเปลี่ยนคำได้ตามแต่ใครจะคิดอธิษฐานเอา หมายเหตุ การโอนบุญ โอนให้แก่เทวดาประจำที่ทำงาน.... (เทวดาประจำบ้าน ฯลฯ เพื่อขอให้ท่านช่วยประสานงานกับเทวดาประจำตัวเราเพื่อช่วยให้... (สิ่งที่ปรารถนาสัมฤทธิ์ผล) การโอนบุญในขณะที่ได้ใส่บาตรหรือได้ถวายของพระฯลฯ นั้น เมื่อของวางหลุดจากมือของตนปุ๊บให้รีบคิดโอนบุญทันทีอย่าชักช้า แล้วก็ไม่ต้องไปกรวดน้ำให้เสียเวลา เพราะบุญจะสำเร็จแก่ผู้ที่อยู่ในโลกทิพย์จากการคิดให้(โอนให้)ไม่ใช่สำเร็จเพราะการกรวดน้ำ วิธีปฏิบัติการเบิกโอนบุญประจำวัน ตื่นเช้า เบิกบุญให้ผู้ที่มาเกี่ยวข้องกับเราโดยทางฝันรวมทั้งให้เทวดาประจำตัว เจ้ากรรมนายเวรที่เบียดเบียนทั้งภายนอก และภายในกายของเราตลอดถึงภูตผีปีศาจ เปรต ปอบ นาค ครุฑ อสูร ยักษ์ คนธรรพ์ กุมภัณฑ์ ยมทูต เทวดา มาร และพรหมที่เป็นญาติของเรา ที่อยู่บริเวณบ้านนี้ เข้าห้องน้ำ เบิกบุญให้แบคทีเรียจุลินทรีย์ต่าง ๆ ที่ตายจากการที่เราอาบน้ำชำระร่างกายต่าง ๆรวมทั้ง ให้เชื้อโรคต่าง ๆ ที่ออกไปจากร่างกายของเรา เพราะการขับถ่ายด้วย ก่อนออกจากห้องน้ำก็เบิกบุญให้กับเชื้อโรคทั้งหมดที่อยู่ในห้องน้ำ เวลากินข้าว เบิกบุญให้กับวิญญาณสัตว์ที่สถิต ในผัก ในข้าว ในเนื้อสัตว์ ในน้ำ ในอาหารทั้งหมดนั้น รวมทั้งให้กับดวงใจสัตว์ที่ตายที่เรานำมาทำอาหารด้วย ไปทำงาน เบิกบุญให้เทวดาประจำรถ และภูตผีปีศาจที่อยู่กับรถ และบอกเทวดาให้คุ้มครองป้องกันให้การเดินทางปลอดภัย จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 01:56:54 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ขณะเดินทาง เบิกบุญให้ภูตผีปีศาจ ปอบ เปรต เทวดา ฯลฯ ที่อยู่ตามถนนหนทาง ถึงที่ทำงาน เบิกบุญให้เทวดาประจำตัวผู้ร่วมงานทั้งหลาย และ ภูตผีปีศาจ ปอบ เปรต อสูร ฯลฯ ที่อยู่ในที่ทำงาน ถ้ามีอาการเครียด ก็โอนบุญให้เทวดา เจ้ากรรมนายเวรที่เบียดเบียนอยู่ทั้งภายนอกและภายในกาย และที่ก่อกวนอยู่รอบดวงจิตของเรา กลับจากทำงาน เบิกบุญให้เทวดาประจำรถ และภูตผีปีศาจ ปอบ เปรต ฯลฯ ที่อยู่ในรถ และตามถนนที่จะเดินทางกลับ เมื่อถึงบ้าน ก็เบิกบุญให้ หมู่ภูตผีปีศาจ ปอบ เปรต อสูรกาย นาค ครุฑ อสูร ยักษ์ คนธรรพ์ กุมภัณฑ์ ยมทูต เทวดา มาร และพรหมที่เป็นญาติของเรา ทำกิจธุระส่วนตัวใด ๆก็เบิกบุญให้ เหมือนตอนเช้า ถ้านอนไม่หลับ ให้เบิกบุญ ให้เจ้ากรรมนายเวรที่เบียดเบียนอยู่ทั้งภายนอกและภายในและรอบดวงจิตของเรา หรือให้ผู้ที่ทำให้ข้านอนไม่หลับอยู่ในเวลานี้ เป็นต้น (ทุกครั้งที่เบิกโอนบุญให้ว่า....ข้าพระพุทธเจ้า ขอถึงอำนาจ พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ จงบันดาลให้บุญที่ข้าพเจ้าเคยสร้าง มาตั้งแต่อดีตชาติจนถึงปัจจุบัน บุญนี้จงถึงแก่....) วิธีอนุโมทนาบุญ ในขณะที่เห็นผู้อื่น ถวายสังฆทาน ใส่บาตร ทำทาน เมื่อสิ่งของนั้นหลุดจากมือไปแล้วให้คิดในใจทันทีว่า สาธุบุญนี้จงถึงแก่....(อธิษฐานให้ตามที่ปรารถนา) หรือเห็นผู้อื่นรักษาศีล เจริญสมาธิภาวนา ทำการใด ๆ ที่เป็นบุญเป็นกุศล ก็อนุโมทนาบุญได้ ประโยชน์การโอนบุญ 1.ร่างกายแข็งแรงปราศจากโรคภัยไข้เจ็บ เพราะเจ้ากรรมนายเวรไม่มาเบียดเบียน หรือหากป่วยอยู่ก็ทำให้หายเร็วขึ้น 2.ประสบผลสำเร็จในสิ่งที่ตั้งใจและมุ่งหวัง เพราะเทวดาที่ดูแลเราช่วยเหลือ และเจ้ากรรมนายเวรที่เป็นศัตรูกลับกลายเป็นมิตร 3.ครอบครัวมีความสุข ลูกเชื่อฟังพ่อแม่ 4.ช่วยให้จิตใจอ่อนโยนมีเมตตา 5.การเดินทางปลอดภัย เพราะเป็นที่รักของมนุษย์และอมนุษย์ 6.ปฏิบัติธรรม เจริญในธรรมปัญญาเกิดขึ้นง่าย การนั่งสมาธิ ขณะเริ่มนั่งให้แผ่บุญเสียก่อน โดยอธิษฐานว่า “ขอบุญกุศลที่เกิดขึ้นในขณะภาวนาของข้าคราวนี้จงสำเร็จแก่.... (เจ้ากรรมนายเวรที่เบียดเบียนอยู่ภายนอกและนายเวรที่ก่อกวนอยู่ภายในร่างกายของข้าพเจ้า เทวดาประจำตัวข้าพเจ้า นาค ครุฑ อสูร ยักษ์ คนธรรพ์ เงือก กินรา ยมทูต มาร พรหม และภูตผีปีศาจ ปอบ เปรต ที่อยู่บริเวณนี้) ขอให้ท่านอย่าได้ขัดขวางการปฏิบัติ สมาธิภาวนาของข้าพเจ้า” หรือจะแปรสภาพบุญก่อนว่า “ขอบุญกุศลที่เกิดขึ้นในขณะภาวนาของข้าคราวนี้ จงแปรสภาพเป็นสิ่งต่าง ๆ ตามที่อมนุษย์ที่อยู่รอบๆ ข้าเวลานี้เขาต้องการแล้วขอให้บุญที่แปรสภาพแล้วนั้น เป็นของเหล่าอมนุษย์ที่อยู่รอบ ๆ ข้านี้ ขอให้เขาสมปรารถนาจากบุญที่ข้าให้นี้เทอญ” จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 01:58:26 ]

ความคิดเห็นที่ 40 กราบนมัสการคุณครูไม่ใหญ่ที่เคารพยิ่ง        ผมเป็นนักเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยาสมัครใหม่ เพิ่งจะส่งใบสมัครเมื่อปลายปี ๒๕๔๙ นี้เองครับ ผมชอบและชื่นชมรอยยิ้มของคุณครูไม่ใหญ่จากการรับชม DMC และรับฟังด้วยความสนุกสนานเต็มใจ เพราะปกติจะไม่ค่อยชอบฟังใคร เพราะมีแต่คนชอบฟังผม ผมได้ฟัง case study ของนักเรียนท่านอื่นๆหลายเรื่อง จึงสนใจอยากส่งเรื่องของตนมาบ้าง         ผมเป็นคนเชียงใหม่โดยกำเนิด คุณพ่อเป็นนายดาบตำรวจอดีตเด็กเลี้ยงควายธรรมดาคนหนึ่ง พบรักและแต่งงานกับคุณแม่ ซึ่งเป็นหญิงในตระกูลสูงหลานสาวเจ้าผู้ครองนครเชียงใหม่ ผมมีพี่น้อง ๖ คน เป็นชาย ๓ คน หญิง ๓ คน พี่สาวเสียชีวิตไป ๑ คนผมเป็นลูกชายคนเล็ก        คุณพ่อและคุณแม่ท่านเลี้ยงดูพวกเราเป็นอย่างดีในทุกด้าน ทั้งในเรื่องการอบรมบ่มนิสัย ปลูกฝังศีลธรรมโดยท่านจะสอนให้ลูกๆต้องถือศีล ๕ ทุกคน โดยให้ดูท่านทั้งสองเป็นตัวอย่าง  ซึ่งทั้งคุณพ่อและคุณแม่จะมีศีล๕ปกติ และเมื่อถึงวันพระ ท่านจะถือศีลอุโบสถเพิ่มขึ้นด้วย          ท่านมักสอนให้ลูกๆตักบาตรตอนเช้าที่หน้าบ้านทุกวัน ทำให้ผมได้มีโอกาสตักบาตรเป็นอาหารพื้นบ้าน คือข้าวเหนียวนึ่งห่อใบตองหอมอร่อย มีกับข้าว หรือกล้วยน้ำว้าสุก เป็นประจำ โดยได้ใส่บาตรพระสุปฏิปันโนคือหลวงปู่มั่นและคณะรวม๘รูปทุกวัน ข้าวเหนียวนึ่งที่ใส่บาตรนั้นหอมอร่อยมากนะครับ  หลังใส่บาตรแล้วผมก็จะรับประทานเป็นประจำ นอกจากนี้คุณพ่อยังเลี้ยงเป็ดไว้ ๔๐๐ตัว เมื่อมีไข่คุณพ่อก็จะเก็บไข่มาแจกคนยากจนด้วย ทั้งคุณพ่อคุณแม่มีอัธยาศัย ใจดีเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่อยู่เสมอและไม่ดื่มเหล้า สูบบุหรี่  เป็นคนซื่อสัตย์  เสียสละ ชอบไปวัด และชอบสวดมนต์ นั่งสมาธิอยู่เสมอ จึงทำให้ลูกๆได้นิสัยนี้มาด้วย  พี่น้องผมทุกคนไม่มีใครดื่มเหล้าและสูบบุหรี่เลย  อีกทั้งเรียนหนังสือเก่งทุกคน ผมเองอ่านหนังสือออกตั้งแต่อายุ ๓ ขวบ (จากการแอบเรียนกับพี่ๆที่บ้านโดยคุณพ่อคุณแม่จ้างครูมาสอนพิเศษทั้งครูคนไทยและครูต่างชาติ)โดย ผมจะมีหน้าที่อ่านนิยายในหนังสือพิมพ์ไทยราษฎร์ ให้คนงานฟังทุกวัน        เมื่อผมเรียนชั้นป.๑ - ป.๔ ผมได้ที่ ๑ ทุกปี ได้เรียนพาสชั้นถึง ๓ ชั้น และด้วยความที่ผมสอบได้คะแนนสูงมาก จึงได้รับคัดเลือกให้เข้าเรียนรร.ตัวอย่างของจังหวัด ต่อมามีการสอบคัดเลือกเข้ามหาวิทยาลัย ผมได้ที่ ๑ สายวิทย์ผมเลือกเรียนที่จุฬาฯคณะวิศวกรรมศาสตร์ และท่านผู้นำก็นำผมไปเลี้ยงเป็นลูกไทย ๑ใน ๑๕ คนที่ไปอยู่บ้านเด็กอัจฉริยะ     ชีวิตในมหาวิทยาลัยนี้เอง ผมได้รู้จักเพื่อนรุ่นพี่ รุ่นน้องมากมายซึ่งต่อมาหลายๆคนก็กลายมาเป็นบุคคลสำคัญของประเทศ          ที่นี่ผมใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ทั้งทางด้านการเรียนและกิจกรรม โดยไม่มีเรื่องเหล้าและบุหรี่เช่นเดิม ผมเป็นคนที่มีอารมณ์ดีอยู่เสมอ ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข    แม้จะมีความทุกข์เข้ามาบ้างเหมือนคนอื่นๆแต่ผมจะมีหลักคิดในใจคอยเตือนเสมอ นั่นคือคำสอนของคุณพ่อคุณแม่ ทำให้ผมจัดแบ่งเวลาทั้งการเรียน กิจกรรม กีฬาได้ลงตัว ทำให้ชีวิตประสบความสำเร็จในหลายๆด้านอาทิเช่นได้รับคัดเลือกเป็นหัวหน้านิสิต ได้เสื้อสามารถด้านกีฬาในร่ม ฟุตบอล และบาสเกตบอลในช่วงที่เป็นนักกีฬาของมหาวิทยาลัย จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:04:04 ]

ความคิดเห็นที่ 41 หลังเรียนจบได้รับทุนการศึกษาจากรัฐบาลไทยไปศึกษาด้านวิศวกรรมศาสตร์อีก ๔ สาขาที่ประเทศอังกฤษ  เยอรมัน  และสหรัฐอเมริกา  ทุกประเทศที่ได้ไปสัมผัส ล้วนเต็มไปด้วยประสบการณ์ที่ดีต่อชีวิตทั้งส่วนตัวและส่วนรวมในเวลาต่อมาอย่างมากมาย มีผู้ใหญ่หลายๆท่านให้ความสนใจในตัวผมอยู่ไม่น้อย ในความรู้ความสามารถในการทำงานต่อส่วนรวมจึงทำให้ผมได้รับมอบนิติศาสตร์ดุษฎีบัณฑิตกิติมศักดิ์ จากมหาวิทยาลัยศรีประทุม และในขณะเดียวกันก็สำเร็จการศึกษาดุษฎีบัณฑิตด้านการบริหารสาธารณะจากประเทศฟิลิปปินส์         ส่วนในด้านการทำงานได้เริ่มงานครั้งแรกที่สำนักงานไฟฟ้ากรมโยธาสามเสน ต่อมาดำรงตำแหน่งผู้อำนวยการไฟฟ้าภาคเหนือ ชีวิตการงานเต็มไปด้วยความสุข ผมยังคงเป็นผมคือไม่ดื่มเหล้า สูบบุหรี่เช่นเดิม ยังคงทำบุญตักบาตรอยู่เสมอ  และช่วงนี้ ผมได้จัดพิมพ์หนังสือมงคลชีวิตจำนวนหนึ่งแสนเล่ม เผยแผ่ให้แก่ผู้ใต้บังคับบัญชาตลอดจนบุคคลทั่วไป ด้วยความตั้งใจที่อยากจะเห็นคนเป็นคนดีตามหลักธรรมของพระพุทธองค์ และตามคำสอนของพ่อ สร้างระบบไฟฟ้าแรงสูงขึ้นทั่วประเทศ อีกทั้งนำไฟฟ้าเข้าไปตามวัดต่างๆกว่า ๙๘๑ วัด และช่วยบำรุงซ่อมแซมวัดอีกด้วย       ต่อมาได้เริ่มเข้าสู่วงการเมืองระดับประเทศตั้งแต่ปีพศ.๒๕๑๒ ในฐานะผู้แทนราษฏรจ.เชียงใหม่ ๕ สมัยติดต่อกัน และได้รับตำแหน่งสำคัญทางการเมืองหลายตำแหน่ง อาทิเช่น รมต.ประจำสำนักนายกรัฐมนตรี รมต.ช่วยกระทรวงเกษตรและสหกรณ์  รมต.ว่าการทบวงมหาวิทยาลัย เป็นต้น        ช่วงชีวิตของการเป็นข้าราชการการเมืองของผม ให้ประสบการณ์อันทรงคุณค่ามากมายจึงทำให้ผมกลายเป็นที่ปรึกษาของนักการเมืองมาหลายสมัย จนได้รับยกย่องว่าเป็น  ”ครูการเมือง”    ถูกเชิญไปบรรยายในทั้งในและต่างประเทศอยู่เสมอ  ทั้งถวายความรู้พระภิกษุสามเณรและบุคคลหลากหลายระดับชั้น  ด้วยความรักและเห็นความสำคัญของครูจึงส่งเสริมให้ลูกหลานเป็นครู เพื่อถ่ายทอดความรู้ให้แก่อนุชนรุ่นหลังให้เก่งและดี เป็นกำลังสำคัญของชาติและโลกต่อไป ดั่งคำสอนของคุณพ่อที่ว่า  ” คนมีความฮู้(รู้)  บ่สืบต่อไผ  ริบหรี่เหมือนไฟน้ำมันบ่ขึ้น” ครูเป็นตัวอย่างเป็นบุคคลที่น่าเคารพยกย่องเป็นผู้นำแสงสว่างที่แท้จริง...ครูจึงเป็นที่เชิดชูอยู่ในดวงใจของศิษย์ทุกคน จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:06:40 ]

ความคิดเห็นที่ 42 จึงกราบเรียนถามคุณครูไม่ใหญ่ดังนี้ครับ           1.    คุณพ่อเสียชีวิตด้วยวัย๙๒ปี ด้วยโรคชรา ในท่านั่งสมาธิท่านจะรู้ตัวล่วงหน้าว่าท่านกำลังจะสิ้นลม ก็เรียกลูกๆทุกคนมาสั่งลา แล้วท่านก็จากไปอย่างสงบ ขณะนี้ท่านอยู่ภพภูมิใด มีชีวิตความเป็นอยู่อย่างไร มีข้อความใดฝากมาถึงผมอย่างไรบ้าง และด้วยบุญที่ท่านใจบุญได้บริจาคที่ดินและปัจจัยสร้างวัด ๗ วัด โรงเรียนอีกหลายแห่ง บวชพระประมาณ ๑๐๐๐รูป ใส่บาตรทำบุญที่วัด สวดมนต์นั่งสมาธิเป็นประจำ อีกทั้งเคยบวชเรียนในพระพุทธศาสนาด้วย จะส่งผลในชีวิตหลังความตาย และการเกิดใหม่ของท่านอย่างไร   2.    คุณแม่เสียชีวิตในวัย ๗๔ ปี ด้วยโรคมะเร็งปากมดลูก รู้ตัวว่าเป็นมะเร็งเมื่ออายุ ๖๐ ปี จึงได้นั่งสมาธิเรื่อยมา โดยไม่มีการผ่าตัดและฉายแสงใดๆ ท่านไม่เคยบ่นว่าเจ็บปวดเลยตลอดเวลา ๑๔ ปี ของการป่วย  ท่านมีบุพกรรมใดจึงส่งผลเช่นนั้น ขณะนี้ท่านอยู่ที่ใด มีความเป็นอยู่อย่างไร มีข้อความใดฝากมาถึงผมหรือไม่  และเหตุใดท่านจึงเกิดในตระกูลสูง มีทรัพย์มาก เป็นที่รักเคารพนับถือของคนทั่วไป เพราะเหตุใดจึงมาพบรักกับคุณพ่อซึ่งเป็นเพียงเด็กเลี้ยงควายธรรมดาคนหนึ่ง ท่านจะเกิดมาเป็นสามีภรรยากันอีกหรือไม่ครับ เพราะบุพกรรมใดครับจึงทำให้ผมได้มาเกิดเป็นลูกของท่านทั้งสองซึ่งถูกอบรมเลี้ยงดูมาเป็นอย่างดี 3.    เป็นเพราะบุพกรรมใดจึงทำให้พี่สาวคนโตของผมซึ่งผมรักและสนิทมากเสียชีวิตด้วยวัยเพียง ๓๐ปี ด้วยโรคมะเร็งปากมดลูกทั้งที่ไม่ได้แต่งงาน ผมได้ช่วยดูแลโดยมิได้รังเกียจแม้จะมีกลิ่นเหม็นก็ตาม ตอนนี้อยู่ภพภูมิใดมีความเป็นอยู่อย่างไรครับ 4.    เมื่อตอนอายุได้ ๓ ขวบ เคยโดนคนงานจับมือข้างขวาไปวางบนยางมะตอยที่ทำถนนที่ทั้งร้อนทั้งเหนียว ทรมานมาก ทำให้โคนนิ้วกลางและนิ้วนาง ติดกันถึงทุกวันนี้ และตอนอายุ ๒๒ ปี เคยได้รับอุบัติเหตุทางรถยนต์ รถพลิกคว่ำ ผมกระเด็นออกมานอกรถกระแทกกับพื้นอย่างแรง สลบไปหลายวัน หมอพบว่าผมกระดูกสันหลังหัก ต้องผ่าตัดและทำการดึงหลัง โดยการนอนนิ่งๆ ถึง ๑ปี แต่ผมก็โชคดี มีหมอฝรั่งที่เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านนี้รักษาให้ จากนั้นผมก็มีอาการปวดหลังอยู่บ่อยๆ  ทั้ง ๒ เรื่องเป็นเพราะกรรมอะไร จะหมดกรรมเหล่านี้เมื่อใด ต้องทำอย่างไรครับ       5.    คุณครูไม่ใหญ่ครับ มีคนบอกผมว่า ผมประสบความสำเร็จมาตลอดตั้งแต่เกิด ครอบครัวดี เรียนเก่งได้ทุน จบปริญญาด้านวิศวะถึง ๕ สาขา เรียนสูงถึงปริญญาเอก การงานดีแถมเป็นคน มีอารมณ์ดีเบิกบาน ( ก็มีอารมณ์ไม่ดีเหมือนกันครับแต่ปรับใจได้เร็วคิดว่า.. แล้วแต่บุญแต่กรรม )  บุคลิกดีสูงใหญ่ แข็งแรง หูดี ตาดี  หล่อ ความจำดี เป็นเพราะผมมีบุญเก่ามามากจริงหรือครับเพราะบุพกรรมใดทำให้เป็นเช่นนี้ครับ ทำอย่างไรจึงจะได้อัตภาพที่ดีอายุยืน ประสบความสำเร็จยิ่งกว่านี้ในภพชาติต่อไป 6.    คุณครูไม่ใหญ่ครับผลบุญที่ได้ตักบาตรหลวงปู่มั่นและคณะถึง ๑๐๐ วันและพระภิกษุสามเณรอื่นๆเสมอๆประกอบกับ   การที่ผมไม่ดื่มเหล้า สูบบุหรี่ เป็นตัวอย่างที่ดีแก่ผู้ใต้บังคับบัญชา และตั้งใจทำงานเพื่อส่วนรวม จนมีผลงานหลายอย่าง เช่นนำระบบไฟฟ้าแรงสูงเข้าสู่ประเทศ นำไฟฟ้าติดตั้งตามวัดกว่า ๙๘๑ วัด จัดทำหนังสือมงคลชีวิตเผยแผ่เป็นธรรมทานกว่าแสนเล่มโดยใช้แนะนำผู้ใต้บังคับบัญชาก่อน ส่งเสริมการศึกษาทั้งภาครัฐและเอกชน  อีกทั้งตั้งมหาวิทยาลัยเอกชนเป็นครั้งแรก ในช่วงที่ทำงานเคยให้ความช่วยเหลือคนเป็นจำนวนมาก เป็นเวลากว่า ๓๐ปี นับหลายหมื่นคนเป็นต้น จะมีอานิสงส์อย่างไร เพราะบุพกรรมใดจึงต้องมาทำเช่นนี้ครับ จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:07:56 ]

ความคิดเห็นที่ 43 7.    ผมชอบวิชาการเมืองมาก จึงไปเรียนวิชาการเมืองหลายประเทศ มักจะเป็นที่ปรึกษาของนักการเมืองทุกฝ่าย จนได้รับฉายาว่า “ครูการเมือง” ด้วยความปรารถนาจะเห็นนักการเมืองที่ดีเกิดขึ้นทั่วโลก จึงได้ทำหนังสือหลายเล่ม เช่นครูการเมือง (แปลเป็นภาษาต่างๆ ๕ ภาษาใช้ในมหาวิทยาลัยหลายประเทศ)  ดอกไม้ช่อใหม่  จะได้รับอานิสงส์อย่างไร ต้องทำบุพกรรมอะไรจึงจะได้มาเป็นครูของนักการเมืองและนักศึกษา นักการเมืองที่ดีตามหลักพระพุทธศาสนาในทัศนะของคุณครูไม่ใหญ่เป็นเช่นไรและทำอย่างไร จึงจะเป็นนักการเมืองระดับผู้นำได้นานและเป็นที่รักของมหาชน ทำความเจริญรุ่งเรืองมาสู่ท้องถิ่นของตน 8.    เมื่อวันที่ ๒๒ พย. ๒๕๑๘ ผมได้เข้าพบบุคคลสำคัญของโลกท่านหนึ่ง คือ ท่านเหมาเจ๋อตุง พูดคุยตัวต่อตัว ในเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่ง จนเป็นเหตุให้ประเทศไทยพ้นจากการเป็นคอมมิวนิสต์  พระพุทธศาสนาจึงดำรงอยู่มาจนทุกวันนี้  จะมีอานิสงส์อย่างไร เพราะบุพกรรมใดจึงต้องมาทำหน้าที่นี้     9.    ขณะนี้ผมนั่งสมาธิทุกวัน โดยมีผลที่ดีที่สุดที่เคยนั่งมา คือ เห็นดวงแก้วใสสว่างขนาดใหญ่ เต็มท้องมีประกายเพชรโดยรอบ  มีความสุขตัวเบา  ผมจะมีบุญได้เข้าถึงพระธรรมกายหรือไม่ครับ  ผมเคยสร้างบารมีมากับคุณครูไม่ใหญ่อย่างไร       เคยทำหน้าที่ใดในหมู่คณะ ปัจจุบันมีความตั้งใจจะขยายพระพุทธศาสนาไปทั่วโลก จะสำเร็จเพียงไร 10.    .ผมมีหลานชายคนหนึ่งซึ่งรักและคุ้นเคยสนิทสนมกันมาก เป็นคนเรียนเก่งมาก ชอบวิชาคณิตศาสตร์เหมือนกัน จบปริญญาเอกด้านคณิตศาสตร์ จากมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงของโลก และเป็นอาจารย์สอนนักศึกษาปริญญาเอก(Professer)ในคณะนั้นด้วย เขาจะเป็นที่ปรึกษาของผม เมื่อผมค้นคว้าเรื่องใดติดขัด ถามเรื่องใดก็จะตอบได้เสมอ เขาจะเป็นตัวแทนของผม ในการติดต่องาน และติดต่อบุคคลสำคัญเสมอ เขาทำบุญมาแต่ปางก่อนอย่างไร และเคยสร้างบุญมากับผมอย่างไร เขาจะได้มาร่วมสร้างบารมีกับผม และคุณครูไม่ใหญ่ไหมครับ มีหน้าที่อย่างไร       11.    ผมมีผู้ช่วยดูแลสุขภาพของผมสองท่าน ที่ผมรู้สึกอบอุ่นและคุ้นเคย เวลาได้พบปะสนทนา ทำให้ความกังวลหมดไป และรักษาผมถูกโรค ทำให้เป็นปกติได้ในเวลาอันรวดเร็ว ทั้งสองท่านนี้ได้ทำบุญมากับผมแต่ชาติปางก่อนอย่างไร และจะตามไปช่วยผมในชาติหน้าประการใด จะมีส่วนช่วยให้งานของผมสำเร็จมากน้อยเพียงไรและแต่ละท่าน(ท่านหนึ่งเป็นอุบาสก ท่านหนึ่งเป็นอุบาสิกา) เคยสร้างบุญมากับคุณครูไม่ใหญ่อย่างไร เคยมีหน้าที่ใดในหมู่คณะ  เหตุใดจึงมีความใกล้ชิดกับผมและคุณครูไม่ใหญ่มาก จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:09:51 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ฝันในฝัน หลับตาฝันเป็นตุเป็นตะ  ตื่นขึ้นมา หาว 1 ที แล้วก็นำมาเล่าให้ฟังเป็นนิยายปรัมปรากันนะจ๊ะ 1.    “คุณพ่อ” เสียชีวิตด้วยวัย  92  ปีโดยโรคชราในท่านั่งสมาธิ   เพราะ....หมดอายุขัย   และจากไปด้วยใจที่ผ่องใสที่เกิดจากสมาธิจิตระดับหนึ่ง   แล้วก็มีภาพแห่งการทำบุญกุศลมากมายของท่านในพระพุทธศาสนามาปรากฏเป็น “กรรมนิมิต” ทำให้ท่านมี “คตินิมิตสว่าง”   แล้วกายละเอียดก็หลุดจากกายหยาบออกมาเห็นหัวหน้าบริวารได้นำบริวารมากมายมาเข้าแถวต้อนรับท่านกลับไปสู่เทวโลก  ,  ท่านก็ได้เดินระหว่างแถวบริวารไปขึ้น “เทวรถ” ที่เป็นทองประดับรัตนชาติขนาดใหญ่  ,  แล้วกายมนุษย์ละเอียดของท่านก็ได้เปลี่ยนเป็น “กายทิพย์” จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:13:09 ]

ความคิดเห็นที่ 45 เมื่อท่านนั่งบนรัตนบัลลังก์ของเทวรถ “แว๊ป” ไปที่วิมานทองประดับรัตนชาติขนาดใหญ่โตของสวรรค์ชั้น “ปรนิมมิตวสวัตดี” ด้วยบุญที่ทำไว้ในพระพุทธศาสนาตลอดชีวิต  เช่น  บริจาคที่ดิน  ,  สร้างวัด  7  วัด  ,  สร้างโรงเรียนหลายแห่ง  ,  บวชพระประมาณ  1,000  รูป  ,  ใส่บาตรทำบุญที่วัด  ,  นั่งสมาธิเป็นประจำและได้บวชในบวรพระพุทธศาสนา    รวมทั้งเลี้ยงดูบริวารด้วยเป็นต้นมาส่งผลจ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:16:55 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ท่านมีชีวิตความเป็นอยู่สุขสบาย  ,  มีบริวารมากมายที่คอยเนรมิตในสิ่งที่ท่านปรารถนา  ,  ตอนนี้ท่านกำลังนั่งอยู่บนรัตนบัลลังก์กลางวิมานของท่าน  ,  กำลังตรวจดูทิพยสมบัติซึ่งบริวารได้นำมาให้ท่านได้ดูตั้งแต่ตายวันแรกกระทั่งถึงปัจจุบันยังไม่หมดเลย   เพราะท่านได้สั่งสมบุญเอาไว้มาก  ,  กำลังปลื้มมากยังไม่จบเลยจ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:17:54 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ข้อความมาฝากถึงลูกชายสุดที่รักของท่านว่า   ท่านมีความสุขมากที่ได้เห็นผลแห่งบุญที่ท่านทำมาตอนเป็นมนุษย์  ,  ท่านยังดูทิพยสมบัติไม่หมดเลย  ,  ท่านบอกว่าขออย่าให้ลูกประมาทในการดำเนินชีวิตในการสั่งสมบุญ   ให้สืบสานการสร้างบารมีแบบที่ท่านทำมาเป็นต้นแบบจ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:19:04 ]

ความคิดเห็นที่ 48 “คุณแม่” เสียชีวิตในวัย  74  ปี   ด้วยโรค “มะเร็งปากมดลูก”   เพราะ....กรรมในอดีตเมื่อกัปที่แล้วท่านได้เกิดเป็นเศรษฐีหนุ่มรูปงาม    จึงทำให้มีสาว ๆ มาเสนอตัวเยอะ  ,  ท่านจึงสนองตอบด้วยความเจ้าชู้ของท่าน   จึงส่งผลให้ท่านมาเป็นผู้หญิงในชาติต่อมา  ,  จนในชาติหนึ่งได้เกิดเป็นผู้หญิงอีก  ,  ในตระกูลสามัญ   ได้พบรักกับชายหนุ่ม  ก็คือ  คุณพ่อในชาติปัจจุบันนี้   และท่านได้มีโอกาสทำบุญในพระพุทธศาสนาอย่างสม่ำเสมอ  ,  แต่ตัวสามีในชาตินั้นก็ไม่ค่อยได้ทำเอง    ได้แต่คอยสนับสนุนและอนุโมทนาที่ภรรยาได้ทำบุญ  , จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:20:18 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ตลอดเวลาที่เวียนว่ายตายเกิด      คุณแม่ก็ได้เคยเกิดในตระกูลของชนสามัญ  ,  ได้เคยฆ่าสัตว์มาทำเป็นอาหารบ่อย ๆ  ,  จนมาถึงชาติปัจจุบันนี้ด้วยบุญที่เคยได้ทำกับคุณพ่อมาในอดีตดังกล่าว   จึงทำให้ได้มาเป็นสามี – ภรรยากันอีก  ,  โดยบุญที่ท่านได้ทำเองในพระพุทธสาสนาด้วยความเคารพมาส่งผลให้ท่านได้เกิดในตระกูลสูง  ,  มีทรัพย์มาก   และเป็นที่รักของชนทั่วไป จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:21:20 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ส่วนคุณพ่อ  ด้วยบุญที่ได้แต่คอยอนุโมทนาที่คุณแม่ได้ทำบุญในชาตินั้นโดยไม่ขัดเลย    แต่ไม่ได้ทำเองและไม่ได้ทำด้วยความเคารพ    จึงทำให้ชาตินี้มาเกิดในตระกูลของชาวนาเป็นแค่เด็กเลี้ยงควายคนหนึ่ง    และได้มาใช้ชีวิตและสมบัติร่วมกันด้วยบุญที่ทำต่างกันดังกล่าว จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:22:57 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ส่วนคุณแม่เศษกรรมเจ้าชู้ในชาติที่เป็นผู้ชายดังกล่าวมารวมกับกรรมฆ่าสัตว์ทำอาหาร   จึงทำให้มาเป็น “มะเร็งปากมดลูก”   แต่ท่านเคยทำทานด้วยเภสัชยารักษาโรคต่าง ๆ กับพระภิกษุ – สามเณร   มารวมกับบุญในปัจจุบันที่  ทำทาน  ,  รักษาศีล  ,  เจริญภาวนา  อย่างสม่ำเสมอต่อเนื่อง  ,  จึงทำให้ท่านไม่เจ็บปวดทุกข์ทรมานเหมือนคนป่วยด้วยโรคนี้ทั่วไปจ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:23:56 ]

ความคิดเห็นที่ 52 เมื่อท่านเสียชีวิตแล้วก็มีบริวารนำ “เทวรถ” มารับแบบเดียวกันกับคุณพ่อ    แล้วพาไปที่สวรรค์ชั้นปรนิมมิตวสวัตดี    มีวิมานทองประดับรัตนชาติใหญ่โตโอฬารสว่างไสว “ติดกัน” กับวิมานทองของคุณพ่อ  ,  ด้วยบุญที่ทำไว้ในพระพุทธศาสนาอย่างต่อเนื่อง จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:24:52 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ตอนนี้ท่านก็กำลังนั่งชมทิพยสมบัติที่บริวารนำมาให้ดูอยู่ที่รัตนบัลลังก์กลางวิมานทองอย่างต่อเนื่องเช่นเดียวกับคุณพ่อ  คือ  ยังปลื้มไม่จบและยังไม่ได้พบกัน   เพราะต่างคนต่างมัวชมทิพยสมบัติกันอยู่    อีกทั้งเวลาของสวรรค์เมื่อเทียบกับเมืองมนุษย์แล้วเพิ่งผ่านไปได้ไม่นานเท่าใดจ่ะ ! ท่านฝากข้อความสั้นมาว่า   ท่านมีความสุขมากและอย่าให้ลูกสุดที่รักของท่านประมาทในการดำเนินชีวิต  ,  ให้สั่งสมบุญให้มาก ๆ แบบท่านแล้วก็จะได้มามีความสุขอย่างท่านจ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:26:01 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ที่ได้มาเกิดเป็นลูกชายสุดที่รักของท่านทั้งสองและได้รับการอบรมอย่างดี   เพราะ....มีบุญที่เคยทำร่วมกันบ้างกับมีบุญที่ทำเองเสมอกันเป็นหลัก    กับบุญที่เคยเลี้ยงดูบิดามารดา   บุตรภรรยามาอย่างดี    และทำทาน  ,  รักษาศีล  ,  เจริญภาวนา  มาอย่างดี   จึงทำให้มามีบิดามารดาที่ดีและเลี้ยงดูอบรมมาอย่างดีจ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:27:06 ]

ความคิดเห็นที่ 55 พี่สาวคนโต” ที่สนิทกันมาก   เสียชีวิตด้วยโรค “มะเร็งปากมดลูก” ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้แต่งงานเมื่ออายุ  30  ปี   เพราะ....กรรมในอดีตในสมัยเป็นผู้ชายอยู่ชาติหนึ่งได้รับราชการอยู่ในหัวเมือง ๆ หนึ่ง  ,  เวลาที่มีเสนาบดีผู้ใหญ่พร้อมทั้งคณะมาตรวจเยี่ยมราชการ   ตนเองก็มักจะทำหน้าที่จัดเลี้ยงต้อนรับคณะ  ,  ได้จัด “นางบำเรอ” พร้อมทั้งสั่งฆ่าสัตว์มาทำเป็นอาหารเลี้ยงคณะตรวจการอยู่บ่อย ๆ    วิบากกรรมนี้มาส่งผลจ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:28:02 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ตายแล้วก็ได้วนเวียนเป็น “ภุมมเทวา” อยู่ระยะหนึ่ง    แล้วก็ได้ไปเกิดใหม่เป็น “มนุษย์” นานแล้วจ่ะ จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:28:49 ]

ความคิดเห็นที่ 57 เมื่อตอนอายุ  3  ขวบเคยโดนคนงานจับมือข้างขวาไปวางบนยางมะตอยที่ทำถนนที่ทั้งร้อนและเหนียวทรมานมาก    จนทำให้ “โคนนิ้วกลางกับนิ้วนาง” ติดกันจนถึงปัจจุบัน   เพราะ....กรรมในอดีตชาติหนึ่งตอนเป็นผู้ชาย “วัยรุ่น” ได้มีความคะนอง   ได้แกล้งเด็กที่เป็นน้องของเด็กที่ไม่ชอบหน้ากันในขณะที่จุดไฟเล่น “รอบกองไฟ”  ,  ได้หลอกให้เด็กคนนี้ไปจับ “ครั่ง” ที่ติดกับกิ่งไม้ซึ่งได้นำมาลนไฟจนร้อน    โดยหลอกให้เด็กมาลองจับดู  ,  เด็กก็ได้จับจนครั่งลวกมือจนบาดเจ็บ  ,  วิบากกรรมนี้มาส่งผลให้มาโดนบ้าง  ,  โดยเด็กคนนั้นก็ได้มาเป็นคนงานในชาตินี้ที่ได้จับมือไปวางบนยางมะตอย   เพราะผูกเวรกันมาด้วยจ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:29:41 ]

ความคิดเห็นที่ 58 ตอนอายุได้  22  ปี   ได้รับอุบัติเหตุทางรถยนต์  ,  รถพลิกคว่ำได้กระเด็นออกมานอกรถกระแทกกับพื้นอย่างแรง “สลบ” ไปหลายวัน    หมอพบว่า  กระดูกสันหลังหักต้องผ่าตัดและทำการดึงหลัง    โดยการนอนนิ่ง ๆ อยู่ถึง  1  ปี  ,  แต่โชคดีที่มีหมอฝรั่งเชี่ยวชาญด้านนี้รักษาให้  ,  จากนั้นก็มีอาการปวดหลังบ่อย ๆ   เพราะ ....กรรมในอดีตชาติหนึ่งในวัยคะนองได้ชวนเพื่อนไปเที่ยวกันในป่า    และเพื่อนคนหนึ่งได้ปีนขึ้นไปบนต้นไม้  ,  ตัวเองก็แกล้งสนุก ๆ ด้วยการเขย่าต้นไม้เพื่อให้เพื่อนกลัว  ,  ในที่สุดเพื่อนก็พลัดตกลงมากระแทกพื้นจน “หลังหัก” และสลบไป  ,  จึงได้รับปฐมพยาบาลและพาไปให้หมอรักษาจนหาย    แต่ก็ยังไม่สนิททำให้มีอาการปวดหลังเป็นระยะ   วิบากกรรมนี้มาส่งผลจ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:30:31 ]

ความคิดเห็นที่ 59 จะแก้ไขก็ให้สั่งสมบุญทุกบุญ  ทั้งทาน  ,  ศีล  ,  ภาวนา  จนเข้าถึงดวงใส ๆ หรือองค์พระภายใน    แล้วก็อุทิศบุญนี้ไปยังผู้ที่เราเคยไปล่วงเกินเบียดเบียนเขาไว้บ่อย ๆ จ่ะ !    หนักก็จะเป็นเบา  ,  เบาก็จะหาย  ,  ตายก็ไปดีจ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:31:21 ]

ความคิดเห็นที่ 60 ประสบความสำเร็จมาตลอดตั้งแต่เกิด   มีครอบครัวดี  ,  เรียนเก่งได้ทุน  ,  จบปริญญาด้านวิศวะถึง  5  สาขา  ,  เรียนสูงถึงระดับปริญญาเอก  ,  การงานดีและมีอารมณ์เบิกบานเป็นส่วนใหญ่   นอกจากบางคราวจำเป็นที่จะต้องใช้อารมณ์ไม่เบิกบาน  ,  แต่ก็ปรับใจได้เร็ว  ,  อีกทั้งมีบุคลิกดีสูงใหญ่  ,  แข็งแรง  ,  หูดี  ,  ตาดี  ,  รูปหล่อ  ,  ความทรงจำดี   เพราะ...ได้ทำบุญเก่ามาในอดีต  เช่น   “มีครอบครัวดี”   เพราะ....ในอดีตเป็นผู้ที่มีความกตัญญูกตเวที   ได้เลี้ยงดูบิดามารดาเป็นอย่างดี  ,  เลี้ยงดูบุตร – ภรรยาและบริวารเป็นอย่างดีมาส่งผลจ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:32:08 ]

ความคิดเห็นที่ 61 เรียนเก่งได้ทุน  ,  ได้ปริญญาหลายสาขา  ,  ได้จบปริญญาเอก   เพราะ....ในอดีตเป็นคนอ่อนน้อมหมั่นเข้าหาครูบาอาจารย์บัณฑิตนักปราชญ์เพื่อไต่ถามความรู้    และมีปกติรักในการศึกษาเล่าเรียนพัฒนาตนเองตลอดเวลา  ,  อีกทั้งชอบสนับสนุนให้ทุนการศึกษาบุตรหลานบริวารมาส่งผลจ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:32:57 ]

ความคิดเห็นที่ 62 การงานดี   เพราะเป็นคนที่ไม่อิจฉาใคร   อีกทั้งเมื่อถึงจังหวะมักจะส่งเสริมลูกน้องให้เจริญก้าวหน้าในสายงานมาส่งผลจ่ะ !   มีอารมณ์ดีเบิกบานเป็นส่วนใหญ่   นอกจากจำเป็นที่จะต้องใช้อารมณ์ไม่เบิกบาน   แต่ก็ปรับใจได้เร็ว   เพราะ....เป็นคนที่อธิษฐานว่า   ให้สอนตนเองได้และเป็นคนที่เคยฝึกสมาธิมา  ,  มีผลการปฏิบัติธรรมที่ดี   จึงสามารถปรับอารมณ์ได้ง่าย   ปรับใจได้เร็ว   มาส่งผลจ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:33:50 ]

ความคิดเห็นที่ 63 มีบุคลิกดี  ,  รูปหล่อ  ,  สูงใหญ่  ,  แข็งแรง   เพราะ....ในอดีตได้เคยสร้างถาวรวัตถุที่แข็งแรงสวยงามไว้ในพระพุทธศาสนาคล้ายในชาตินี้มาส่งผลจ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:34:35 ]

ความคิดเห็นที่ 64 ความจำดี   เพราะ....เป็นคนมี “สัจจะ” พูดจริง  ,  ทำจริง  มาส่งผลจ่ะ !   หูดี   เพราะ....ชอบฟังธรรม  ,  ฟังในสิ่งที่ดีมีประโยชน์มาส่งผลจ่ะ !   ตาดี   เพราะ....มองคนด้วยจิตที่ประกอบไปด้วยเมตตาและปรารถนาดีมาส่งผลจ่ะ !     จะต้องสั่งสมบุญทุกบุญ  ทั้งทาน  ศีล  ภาวนา  ให้มาก ๆ    แล้วอธิษฐานกำกับไว้ในทุกเรื่อง  เช่น  อายุยืน  ,  ให้ประสบความสำเร็จ   ให้ดีกว่าชาตินี้   เป็นต้นจ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:35:23 ]

ความคิดเห็นที่ 65 ผลบุญที่ได้ตักบาตรหลวงปู่มั่นและคณะถึง  100  วัน   และพระภิกษุ – สามเณรอื่น ๆ อยู่เสมอ   จะส่งผลให้มี  อายุ  ,  วรรณะ  ,  สุขะ  ,  พละ  ,  ปฏิภาณ  ที่ดีเป็นต้นจ่ะ !   ไม่ดื่มเหล้า  ไม่สูบบุหรี่   ก็จะทำให้มีสุขภาพแข็งแรง  ,  มีสติสัมปชัญญะสมบูรณ์   ไม่มีเชื้อ  ใบ้  ,  บ้า  ,  ปัญญาอ่อน  ติดตัวไป  ,  รวมทั้งก็จะไม่มีลูกหลาน  ใบ้  บ้า  ปัญญาอ่อนด้วยจ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:36:16 ]

ความคิดเห็นที่ 66 เป็นตัวอย่างที่ดีแก่ผู้ใต้บังคับบัญชาและตั้งใจทำงานเพื่อส่วนรวม  เช่น  นำระบบไฟฟ้าแรงสูงเข้าประเทศ  ,  นำไฟฟ้าติดตั้งตามวัดกว่า  981  แห่งนั้น   บุญนี้จะส่งผลให้เป็นที่เคารพนับถือของมหาชนเป็นอันมาก  ,  ไม่ว่าจะไปเกิดที่ไหนชีวิตจะสว่างไสว  ,  ดวงตาจะแจ่มใส   ไม่พร่ามัว  ,  จะได้รับความสะดวกสบายต้อนรับในทุกสถานที่เป็นต้นจ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:37:12 ]

ความคิดเห็นที่ 67 จัดทำหนังสือมงคลชีวิตแจกจ่ายจำนวนกว่าแสนเล่ม  ,  ส่งเสริมการศึกษาแก่ภาครัฐและเอกชนและตั้งมหาวิทยาลัยเอกชนนั้น   บุญก็จะส่งผลให้เป็นคนมีสติปัญญาเฉลียวฉลาด   และจะได้อยู่ในแวดวงของบัณฑิตนักปราชญ์   จะมีพรรคพวกเพื่อนพ้องบริวารที่ดีมากเป็นต้นจ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:38:01 ]

ความคิดเห็นที่ 68 ในช่วงที่ทำงานนั้นก็ได้ช่วยเหลือคนเป็นจำนวนมากตลอด  30  ปีกว่าหลายหมื่นคนนั้น   บุญก็จะส่งผลให้เป็นที่รักของมหาชนเป็นจำนวนมาก   จะเป็นที่รักและเป็นผู้นำมหาชนในที่ ๆ ได้ไปเกิดเป็นต้นจ่ะ !   ที่ต้องมาทำเช่นนี้เพราะ....เป็นนิสัยที่ติดตัวมาข้ามชาติที่ชอบทำคุณประโยชน์ให้เกิดขึ้นแก่สังคมและประเทศชาติมาตลอดจ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:38:48 ]

ความคิดเห็นที่ 69 มีความชอบวิชา “ทางการเมือง” มาก  ,  ได้ไปเรียนวิชาการเมืองจากหลายประเทศ  ,  มักจะได้เป็นที่ปรึกษาของนักการเมืองทุกฝ่าย   จนได้รับฉายาว่า “ครูการเมือง”    เพราะ....มีนิสัยเป็นครูเป็นอาจารย์มาข้ามชาติตั้งแต่ก่อนพุทธันดรที่ผ่านมา   โดยเฉพาะพุทธันดรที่ผ่านมานี้ได้เป็นมหาอำมาตย์ผู้ใหญ่ของพระราชบิดาของพระราชาองค์ที่ออกบวช   จะคอยเป็นที่ปรึกษาแนะนำแก่พวกข้าราชการทั้งหลายเกี่ยวกับการสร้างสมดุลย์ทางการเมืองระหว่างแคว้น   เพื่อให้แต่ละแคว้นอยู่ร่วมกันอย่างเป็นสุขจนหมดอายุราชการ   นิสัยนี้ติดตัวมา จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:39:39 ]

ความคิดเห็นที่ 70 ด้วยความปรารถนาที่จะเห็นนักการเมืองที่ดีเกิดขึ้นทั่วโลก   จึงได้ทำหนังสือหลายเล่ม  เช่น  ครูการเมือง (แปลเป็นภาษาต่าง ๆ  5  ภาษา   ใช้ในมหาวิทยาลัยหลายประเทศ)  ,  ดอกไม้ช่อใหม่  นั้น   จะได้อานิสงส์โดยย่อ  คือ  จะได้เป็นที่เคารพเกรงใจแก่เหล่านักการเมืองทั้งหลาย   และจะเป็นอุปนิสัยวาสนาที่จะต้องมาทำหน้าที่เดิม ๆ แบบนี้อีกหลายชาติเป็นต้นจ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:40:32 ]

ความคิดเห็นที่ 71 นักการเมืองที่ดีตามทัศนะของพระพุทธศาสนา   จะต้องประกอบไปด้วยธรรมต่าง ๆ  เช่น  พรหมวิหาร  4, ปราศจากอคติ  4,  ประกอบด้วยสังคหวัตถุ  4  ,  มีอิทธิบาท  4  ,  มีธรรม  10  ประการสำหรับผู้ปกครอง  ,  กอปรด้วยบารมี  6  ,  มีขันติโสรัจจะ  ,  มีหิริโอตตัปปะ  ,  มีอธิษฐานธรรม  4  ,  มีคหบดีธรรม  4  ,  มีราชสังคหวัตถุ  4  ,  มีสัปปุริสธรรม  7  ,  มีคุณธรรมของผู้บริหาร  6  ,  มียุติธรรม  5  ,  มีธรรมเป็นเครื่องให้ก้าวหน้า  7  ,  มีไตรสิกขาและปฏิบัติตามพระพุทธโอวาท  3  เช่น  เว้นจากทุจริต  ,  ประกอบสุจริต  ,  ทำใจของตนให้สะอาดบริสุทธิ์  เป็นต้นจ่ะ !   ส่วนรายละเอียดมีมากมาย   แล้วจะค่อยนำไปให้อ่านศึกษาเอาจ่ะ !   ถ้าทำตามนี้ก็จะเป็นที่รักของมหาชนและจะนำความเจริญรุ่งเรืองมาสู่ท้องถิ่นตน   จนประเทศชาติและโลกจ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:41:21 ]

ความคิดเห็นที่ 72 เมื่อ  22  พฤศจิกายน  2518” ได้เข้าไปพูดคุยตัวต่อตัวกับบุคคลสำคัญของโลกท่านหนึ่ง  คือ  ท่าน “เหมาเจ๋อตุง” ในเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่ง   จนเป็นเหตุให้ประเทศไทยพ้นจากความเป็นคอมมิวนิสต์และพระพุทธศาสนาได้ดำรงอยู่มาจนถึงทุกวันนี้   เพราะ....เคยสร้างสมดุลย์ทางการเมืองระหว่างแคว้นมาก่อนดังกล่าว   เพื่อไม่ให้แคว้นต่อแคว้นกระทบกัน “ผังนี้” ติดตัวมา   แต่ในอดีตก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษกับบุคคลสำคัญท่านนี้จ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:42:18 ]

ความคิดเห็นที่ 73 จะมีอานิสงส์โดยย่อ  คือ  ในภพชาติต่อไปก็จะได้ไปเกิดในแผ่นดินที่มีพระพุทธศาสนา  ,  จะมีอายุขัยยืนยาวนาน   ศัตรูหมู่ภัยไม่อาจทำอันตรายใดได้   จะได้บรรลุธรรมและแตกฉานในธรรมทั้งหลายของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า  ,  จะได้ไปเกิดในครอบครัวที่อยู่ร่มเย็นเป็นสุข   และจะเป็นสุขทุกแห่งหน  ,  ไม่ว่าในหมู่บ้าน  ,  ตำบล  ,  อำเภอ  ,  จังหวัด  ,  ประเทศ  เป็นต้นจ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:43:06 ]

ความคิดเห็นที่ 74 หลานชาย” จบปริญญาเอกด้านคณิตศาสตร์จากมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงของโลก   ได้เป็นอาจารย์สอนนักศึกษาปริญญาเอกในคณะด้วย   และได้เป็นที่ปรึกษาหาความรู้ที่ต้องการให้ได้เสมอ   อีกทั้งเป็นตัวแทนในการติดต่องานและติดต่อกับบุคคลสำคัญเสมอมานั้น   เพราะ...ในอดีตได้สั่งสมปัญญาบารมีมามาก   ชอบสนับสนุนการศึกษาให้วิทยาทานมามาก  ,  และมักจะเข้าไปไต่ถามบัณฑิตนักปราชญ์เพื่อแสวงหาความรู้มาหลายชาติแล้ว  ,  ด้วยบุญนี้จึงส่งผลให้เป็นคนมีสติปัญญาฉลาดแหลมคม จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:44:12 ]

ความคิดเห็นที่ 75 ได้เคยเป็นญาติกันมาในอดีตโดยมีศักดิ์เป็นหลานคล้ายชาตินี้    และได้สนับสนุนหลานคนนี้ให้เจริญรุ่งเรืองในการรับราชการในราชสำนักของพระราชาองค์ที่ออกบวช   โดยเป็น “ราชบัณฑิต”  ,   ด้วยบุญที่เคยเกื้อกูลกันมาจึงทำให้มาเป็นญาติกัน   และได้มาเกื้อกูลกันในปัจจุบันอีกจ่ะ !   ในอดีตก็มีสายบุญกับหมู่คณะมาแต่เป็นคน “เจ้าปัญญา” ต้องค่อย ๆ อธิบายให้เข้าใจเรื่องราวของหมู่คณะ   สักวันหนึ่งก็จะเข้าใจและจะมาเป็นกำลังสำคัญในการ “เผยแผ่” พระพุทธศาสนาวิชชาธรรมกายจ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:44:59 ]

ความคิดเห็นที่ 76 ที่มีความใกล้ชิดครูไม่ใหญ่   เพราะเคยสร้างบุญร่วมกันมานับภพนับชาติไม่ถ้วนแล้วจ่ะ ! ชาตินี้มาเจอกันแล้ว   ก็ให้ตั้งใจสร้างบารมีให้เต็มที่ในทุกบุญ   แล้วอธิษฐานจิต   ตามติดไปดุสิตบุรีวงบุญพิเศษเขตบรมโพธิสัตว์   อย่าได้พลัดกันเลยจ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:46:36 ]

ความคิดเห็นที่ 77 นิทานเรื่องสั้นของท่านพุทธทาส  เรื่อง สัตว์ ๒ เท้า วันหนึ่ง เมื่อนานมาแล้ว มดแมลง ต่างๆ ประชุม ปรึกษากัน ว่า พวกสัตว์สองขา ตัวโตๆ มหึมา เหล่าโน้น เขาคุยกันว่า เขาคิด ของใหม่ ขึ้นได้ เรียกว่า "ลัทธิต่างๆ" ทางวัฒนธรรม ทางศาสนา ทางการเมือง ฯลฯ สำหรับ ทำพวกเขา ให้ได้รับ ประโยชน์ ในการเกิดมา ในโลกนี้ อย่างที่ สัตว์ทั้งหลาย ไม่เคยได้รับ มาแต่ก่อน และเป็นเรื่องหนัก ไปในทาง วิญญาณจิตใจ ยิ่งกว่าทางวัตถุ (แต่ก็ไม่พ้นที่จะหวังผลเป็นวัตถุ) จัดว่าเป็น ของวิเศษแท้ มดง่ามแก่ ตัวหนึ่ง ตังข้อหา สงสัยว่า การสร้าง "ลัทธิ" ใหม่ๆ อะไรขึ้นนั้น ยังสงสัยอยู่ว่า จะกลายเป็น การจำกัด ความเป็นอิสระ ของวิญญาณ ให้แคบเข้า ยิ่งขึ้นไปอีก หรือว่า จะเป็นการเปิด โล่งโถง ให้ถึงที่สุด ไม่มีอะไร ที่เป็น คุกตะราง ทางวิญญาณ กันจริงๆ ที่จริง เพียงแต่ สัญชาตญาณ แห่งการ กินอาหาร การทำที่อยู่อาศัย การสืบพันธุ์ และ การดิ้นรนต่อสู้ เพื่อความรอด อื่นๆ ก็เป็นคุก ของวิญญาณ มากพอ อยู่แล้ว เราต้อง คอยสังเกต ดูต่อไปก่อน ว่า "ลัทธิ" นั้นๆ จะมีผล ไปทางไหนกัน ก่อนแต่ที่ พวกเราจะเอาอย่าง สัตว์สองขา เหล่านั้น ยิ่งวัน สัตว์สองขาเหล่านั้น ยิ่งรู้จักบัญญัติ แต่งตั้ง "ลัทธิ" ต่างๆ ขึ้นถือรั้น มากขึ้น จนกระทั่ง เกิดการแตก เป็นพวก และถือพวกจัด ถือความเคยชิน ในสิ่ง ที่บรรพบุรุษ ของตน เคยสงวน เกิดเป็น สถาบันต่างๆ อันศักดิ์สิทธิ์ ไม่มีสัตว์สองขา ตัวใดที่ถือว่า "ของจริง" นั้นเป็น "ของกลาง" ของสัตว์ทั้งปวง ไม่ว่าจะมีกี่ขา และทุกๆคน ควรจะเลื่อนตัวเอง ไปในทางสูง ยิ่งขึ้น ตามลำดับ ของจริงที่ ไม่เป็น คุกตะรางโดยไม่ต้อง รังเกียจ การเปลี่ยนลัทธิ หรือนิกาย และโดยไม่ต้อง กระดาก ในการที่จะ เปลี่ยน แม้จาก "ศาสนา" ที่ต่ำมาเป็น "ศาสนา" ที่สูง หรือ ในระดับที่สูง ขึ้นไป แต่ในที่สุด "ลัทธิ" ต่างๆ เหล่านั้น ได้กลายเป็น คุกขัง วิญญาณ ขึ้นนานาชนิด จนหลีกไม่ไหว มดแมลงเหล่านั้น จึงยังคง สมัครใจ ที่จะอยู่ในคุก ที่มีกำแพงโปร่ง และเพียงบางๆ ต่อไปตามเดิม นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า: คุกใหม่ ที่มีกำแพง หนาทึบ เป็นแก้ว เป็นเพชร หรือ เป็นสวรรค์วิมาน หรือ เป็นตัณหา มานะทิฎฐิ อิจฉาริษยา ซึ่งเป็นฝีมือ ของมนุษย์เอง นานาชนิดนั้น เป็นสิ่งที่ พังทะลาย ได้ยากกว่า คุกดั้งเดิม เหลือที่จะ เปรียบกันได้ แต่ใครๆ อย่าหาญ ทำการแหกคุก เป็นอันขาด จะขายหน้า มดแมลง เหล่านั้น ซึ่งกำลัง ภาคภูมิใจ อยู่ด้วย ปัญหาว่า ใครกำลังอยู่ในคุก ที่โปร่งสบาย ทำลายได้ ง่ายกว่ากัน? จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:51:14 ]

ความคิดเห็นที่ 78 นิทานเรื่องสั้นของท่านพุทธทาส  เรื่อง สัตว์ ๔ เท้า นิทานเกิดขึ้น ในคืนเดือนมืด ฝนตกฟ้าร้อง คึกคนอง น่าสพึงกลัว เมื่อหลายหมื่นปี มาแล้ว พวกนก และ หนู ได้เกิดความสงสัย ไต่ถาม กันขึ้นว่า พวกสัตว์สองขา ตัวโตกว่าลิง ที่รู้จักเข้าอาศัย อยู่ตามถ้ำ ที่สบายๆ นั้น เกิดไปได้ ความรู้ใหม่ ที่ไหนมา จึงได้ชอบ ทำอาการ หมอบหน้า จรดพื้นดิน นานๆ เสมอๆ ทุกๆ คราว ที่เกิด ความกลัวขึ้น ส่วน สัตว์สี่เท้า ทั้งหลาย ยังคง ไม่รู้ไม่ชี้ ต่อการทำเช่นนั้น และ ก็ไม่เห็นมีอะไร แปลกประหลาด เกิดขึ้น แก่พวกมันเลย หนูแก่ตัวหนึ่ง ขอเวลาไป ติดตามเรื่องนี้ และตรึกตรอง อยู่หลายวัน ในที่สุด ก็ได้มาแถลง ในที่ประชุม แห่งสัตว์เล็กๆ เหล่านั้นว่า พวกสัตว์สองขา ที่อยู่ถ้ำ เหล่านั้น ได้มีความคิด งอกเงย ออกไปว่า มีสิ่งลึกลับ ที่ใครๆ มองไม่เห็นตัว มีอำนาจ บันดาล สิ่งต่างๆ ให้เป็นไปได้ ตามที่มันต้องการ ใครๆ ควรแสดงอาการ ยอมแพ้ ต่อสิ่งที่มีอำนาจ ลึกลับ นั้น เพื่อสิ่งนั้น จะได้พอใจ และบันดาล อะไรๆ ให้เป็นไป แต่ในทางที่ไม่เป็นภัย แก่พวกเรา ในที่ประชุม ได้เกิด มีคำถาม กันขึ้นว่า เราจะเอาอย่าง กันไหม เมื่อได้ ถุ้งเถียง กัน เป็นการใหญ่ ไม่ตกลงกันได้แล้ว ก็ได้ลงมติกันว่า ให้รอดู ผลแห่งการกระทำ ของสัตว์สองขา เหล่านั้น และ ผลแห่งการ ไม่รู้ไม่ชี้ ของ สัตว์สี่ขา ทั้งหลาย ไปให้รู้แน่นอน เสียก่อน แล้ว จึงค่อย วินิจฉัย เด็ดขาด กันทีหลัง และได้รอกัน เรื่อยมา จนถึง ยุคปรมาณู นี้ ก็ยังไม่สามารถ จะวินิจฉัย ว่าอย่างไรได้ พวกสัตว์สองขา ที่มีวิวัฒนาการ มามากมาย ก็ยังคง ก้มหน้า ติดดิน ไปตามเคย มีผลเกิดเป็น ลัทธิ พิธีต่างๆ ขึ้นมากมาย ในโลก ส่วนสัตว์สี่ขา ก็ยังเงยหน้า ไม่รู้ไม่ชี้ ในสติปัญญา และ ความรู้ อันใหม่นี้ ไปตามเดิม ทุกประการ โดยไม่มีผลอะไร เกิดขึ้น ที่ผิดแปลก ออกไป แม้แต่นิดเดียว พวกนกหนู เหล่านั้น ก็ยังไม่รู้ว่า จะวินิจฉัย กันอย่างไรถูก จนบัดนี้ นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า: มันเป็นการเหลือวิสัย ของบรรดา พระภูมิ หรือ ผีสาง เทวดา เทพารักษ์ เหล่านั้น ที่จะลงโทษ โดยบันดาลให้ สุนัข ที่เยี่ยวรด เสาศาล เป็นต้น เป็นอะไรไปได้ แม้เพียงแต่ โรคปัสสาวะขัด เจ็บปวด ร้องครวญคราง หรือว่า จะรู้จักทำ พวกเทวดา กันเอง ให้มีความรู้ เรื่องสุขภาพอนามัย รู้จักรังเกียจ เยี่ยวสุนัข กันเสียบ้าง ก็หาไม่ แต่สำหรับ คนเรานั้น อย่าหาญไปเอาอย่าง สุนัข เข้าเป็นอันขาด จะทำให้ เสียเปรียบ สัตว์สี่ขา ในข้อที่จะ ต้องกลายเป็น พวกย้อนหลัง ไปตั้งต้น วิ่งแข่ง ทางวัฒนธรรม กับสัตว์เหล่านั้น มาใหม่ ซึ่งเผลอเข้า ก็จะเปลี้ยตกอยู่ ล้าหลัง พวกสัตว์สี่ขา เช่น สุนัข เป็นต้น เหล่านั้น ยิ่งขึ้นไปกว่าเดิมอีก โดยไม่ทันรู้ตัว แต่อย่างไรก็ตาม ในบัดนี้ ปัญหายังคงมี อยู่ว่า ใครกำลัง น่าสมเพช กว่าใคร โดยมีกำลังใจ เข้มแข็ง หรือ อ่อนแอ กว่ากัน? กล้าหาญ หรือ ขี้ขลาด กว่ากัน? อวิชชาของใคร งอกงาม หนาขึ้น เรื่อยๆ หรือ ไม่มีที่สิ้นสุด และของใคร ยังอยู่แต่เพียง ระดับเดิม? คัดจากหนังสือ นิทานเซ็น มหรสพทางวิญญาณเพื่อจริยธรรม เล่าโดย.. ท่านพุทธทาสภิกขุ แห่งสวนโมกขพลาราม ณ หอประชุมคุรุสภา พุทธศักราช ๒๕๐๕ พิมพ์โดย ธรรมสภา จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:52:25 ]

ความคิดเห็นที่ 79 พุทธทาส จักไม่ตาย พุทธทาส จักอยู่ไป ไม่มีตาย แม้ร่างกายจะดับไปไม่ฟังเสียง ร่างกายเป็น ร่างกายไป ไม่ลำเอียง นั่นเป็นเพียงสิ่งเปลี่ยนไปในเวลา พุทธทาส คงอยู่ไป ไม่มีตาย ถึงดีร้ายก็จะอยู่คู่ศาสนา สมกับมอบ กายใจ รับใช้มา ตามบัญชาองค์พระพุทธไม่หยุดเลย พุทธทาส ยังอยู่ไป ไม่มีตาย อยู่รับใช้ เพื่อนมนุษย์ไม่หยุดเฉย ด้วยธรรมโฆษณ์ตามที่วางไว้อย่างเคย โอ้เพื่อนเอ๋ยมองเห็นไหมอะไรตายฯ แม้ฉันตาย กายลับ ไปหมดแล้ว แต่เสียงสั่ง ยังแจ้ว แว่วหูสหาย ว่าเคยพลอดกันอย่างไรไม่เสื่อมคลาย ก็เหมือนฉันไม่ตาย กายธรรมยัง ทำกับฉัน อย่างกะฉัน นั้นไม่ตาย ยังอยู่กับ ท่านทั้งหลายอย่างหนหลัง มีอะไรมาเขี่ยไค้ ให้กันฟัง เหมือนฉันนั่ง ร่วมด้วย ช่วยชี้แจง ทำกับฉัน อย่างกะฉัน ไม่ตายเถิด ย่อมจะเกิด ผลสนอง หลายแขนง ทุกวันนัด สนทนา อย่าเลิกแล้ง ทำให้แจ้ง ที่สุดได้ เลิกตายกันฯ จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:54:25 ]

ความคิดเห็นที่ 80 มาเป็นพุทธทาสกันเถิด มีการเป็นทาสชนิดหนึ่ง เป็นทาสที่ไม่ต้องเลิก ยิ่งมีมาก ยิ่งดี ยิ่งเป็นทุกคน ด้วยแล้ว โลกยิ่งมีสันติภาพ ไร้วิกฤตกาล นั้นคือ การเป็น ทาส ของ พระพุทธองค์ เรียกว่า "พุทธทาส" พุทธทาส แปลว่า ผู้รับใช้พระพุทธองค์อย่างถวายชีวิต ในฐานะเป็นหนี้ ในพระมหากรุณาธิคุณด้วย เพราะความกตัญญูด้วย และเพราะ เห็น ประโยชน์แก่ เพื่อนมนุษย์ด้วย จึงสมัคร มอบกาย ถวายชีวิต หมดสิ้น ทุกประการ เพื่อรับใช้พระพุทธองค์ เพื่อกระทำ สิ่งที่เชื่อว่า เป็น พระพุทธประสงค์ พระพุทธองค์ไหน? ตอบอย่างภาษาคน ก็พระพุทธองค์ ที่เป็นบุคคล ในประวัติศาสตร์ ที่ทรงอุบัติขึ้นในโลก ตรัสรู้ แล้วสั่งสอนสัตว์ จนตลอดพระชนมายุ เมื่อสองพันกว่าปีมาแล้ว แต่ถ้าตอบ อย่างภาษาธรรม ก็ได้แก่ พระพุทธองค์ ดังที่ตรัสไว้ในข้อความที่มีอยู่ว่า "ผู้ใด เห็นธรรม ผู้นั้น เห็นเรา ผู้ใด เห็นเรา ผู้นั้น เห็นธรรม" อันเป็นพระพุทธองค์ ซึ่งจะยังทรงอยู่ ตลอดกาลนิรันดร และมีได้ในบุคคลทุกคนที่เห็นธรรม สิ่งนั้น คือ สติปัญญา ที่ดับทุกข์ได้ ตามหลักที่ตรัสไว้ว่า "ผู้ใด เห็น ปฏิจจสมุปบาท ผู้นั้น เห็นธรรม" ถ้าถือตามหลักนี้ ก็คือ รับใช้สติปัญญา ของตนเอง ที่เห็นธรรม จนดับทุกข์ของตนได้แล้ว ช่วยเหลือผู้อื่น ให้ดับทุกข์ได้ด้วย และมีผลแก่ชาวโลก ตรงตาม พระพุทธประสงค์ ถือเอากิจกรรมนี้ เป็นหน้าที่ที่ต้องทำ อย่างสุดชีวิตจิตใจ   รับใช้กันอย่างไร? รับใช้ด้วยกระทำ ให้เกิดความถูกต้อง ทั้งในส่วนปริยัติ และปฏิบัติ ให้เกิดผล เป็นปฏิเวธที่แท้จริง ให้เพื่อนมนุษย์ รู้ธรรมะ มีธรรมะ ใช้ธรรมะ ได้รับผลจากธรรมะ มีชีวิตที่เยือกเย็น เป็นนิพพานกัน ที่นี่และเดี๋ยวนี้ ตามสัดส่วน แห่ง สติปัญญา ความสามารถ แห่งตนๆ ทำให้สติปัญญาชนิดนี้ ปรากฏแพร่หลายไปทั่วโลก และทุกโลก ทุกโลกในที่นี้ หมายถึง ทุกชนิดแห่งบุคคล ที่หลงใหลในกาม ในรูป หรือวัตถุ และในอรูป คือสิ่งที่ไม่มีรูป เช่น อำนาจวาสนาบารมี หรือแม้แต่ในบุญกุศล อีกอย่างหนึ่ง ก็พูดว่า ทั้งเทวดา และมนุษย์ มนุษย์ คือ ผู้ที่ต้องอยู่กับเหงื่อ เทวดา คือ พวกที่ไม่รู้จักเหงื่อนั่นเอง โลกในภาษาคน คือ โลกพิภพ ที่อยู่นอกตัวคน ดังที่เห็นๆกันอยู่ ส่วนโลก ใน ภาษาธรรม นั้น เป็น โลกในตัวคน ได้แก่ ภูมิแห่งจิตที่แตกต่างกัน ตามภูมิ ตามชั้น ธรรมะต้องครอบงำ ทั่วทั้งโลกและทุกโลกจริงๆ อย่างแพร่หลาย แพร่หลายทั่วโลกอย่างไร?   คือ ทำให้กลายเป็นสิ่งที่มีในขีวิตประจำวัน ของมหาชน ทุกชั้น ทุกคนมี สติ ปัญญา สัมปชัญญะ สมาธิ ขันติ ในการทำหน้าที่ ของตน ทุกกาลและเทศ คือทุกวินาที และทุกกระเบียดนิ้ว ทุกคนทำหน้าที่ อย่างสนุกสนาน มีความพอใจ และ ความสุข จากความพอใจ ตลอดเวลาที่ทำงาน มิใช่เมื่อรับผลงาน ไปประกอบ กิจกรรม อบายมุขทั้งหลาย มีความถูกต้อง ตลอดทั้งวัน ค่ำลงนึกดูแล้ว ยกมือไหว้ตัวเอง ได้ เป็นสวรรค์ที่แท้จริง ที่นี่และเดี๋ยวนี้ ไม่มีใครว่างงาน เพราะเห็นหน้าที่การงาน ทุกชนิด ว่า นั่นแหละ คือตัวธรรมะ ที่เขารู้จักกัน มาตั้งแต่ก่อนพุทธกาล จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:55:40 ]

ความคิดเห็นที่ 81 มีความถูกต้องทั้งในส่วนปริยัติ ปฎิบัติ ปฏิเวธ นั้นเป็นอย่างไร? คำว่าถูกต้องนี้ มิได้หมายถึง ถูกต้องตามทางตรรก หรือ ทางปรัชญาชนิด ฟิโลโซฟี่ หากแต่ ถูกต้อง ตามหลักการ ของพุทธบริษัท คือมีผลปรากฏ เป็นการไม่เบียดเบียนใคร แต่ทุกคนได้รับประโยชน์ อย่างที่มี ความรู้สึกอยู่แก่ใจ ไม่ต้องเชื่อใคร หรือ ให้ใครบอก (นี้เป็น สันทิฏฐิโก) เป็นความถูกต้อง ที่เรียกใครๆ มาดูได้ เพราะมีให้ดูอยู่ ที่เนื้อ ที่ตัวจริงๆ (นี้เป็น เอหิปัสสิโก) และมีผล ไม่ขึ้นอยู่กับ เวลา เมื่อนั้นเมื่อนี้ หรือต่อชาติหน้า หากแต่มีทันที ตลอดเวลา ที่ปฏิบัติหน้าที่ นั้นๆ อยู่ (นี้เป็น อกาลิโก) ความถูกต้อง คือไม่ทำใครให้เดือดร้อน แต่มีผลดีแก่ทุกฝ่าย รวมทั้งตนเองด้วย เป็นความหมายที่ชัดเจน ไม่ต้องถุ้งเถียงกัน หรือ ต้องขึ้นศาล ปริยัติ คือ ความรู้ ก็ถูกต้อง ปฏิบัติ คือ การกระทำ ก็ถูกต้อง ปฏิเวธ คือ ผลของการกระทำ ก็ถูกต้อง เพราะมันมีความรู ้และ การกระทำ อย่างถูกต้องนั่นเอง ดับทุกข์ได้จริงอย่างไร? คือมีความเย็นอกเย็นใจ ของทุกคนในชีวิตประจำวัน ถ้าเขามีความรู้เรื่อง สุญญตา ตถตา และ อตัมมยตา อย่งเพียงพอแล้ว ไม่มีอะไรมาทำให้ เกิดความเร่าร้อน ได้เลย จิตของเขา ไม่อยู่ใต้อำนาจ ของความเป็นบวก เป็นลบ เพราะเห็น สิ่งทั้งปวง โดยความเป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ไม่หิวกระหาย ในสิ่งใด นอกจากความอิ่ม เพราะรู้สึกว่า ได้กระทำหน้าที่ ของตน อย่างถูกต้อง และเหงื่อนั้น คือ น้ำมนต์ หรือ สิ่งชักจูงให้พระเจ้า หรือ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ทั้งหลาย มาช่วยเหลือ รู้ชัดจนแน่ใจว่า ถ้าไม่ประพฤติธรรม คือหน้าที่แล้ว ไม่มีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ใดๆ มาช่วยได้ ให้มาสักฝูงหนึ่ง ก็ช่วยไม่ได้ ถ้าทำหน้าที่ อย่างถูกต้องแล้ว เหงื่อนั่นแหละ กลายรูปเป็นพระเจ้า หรือ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ในสากลโลก ที่ช่วยได้จริง เขาเชื่อมั่นว่า มีอะไรเป็นตัวตน สิ่งนั้นแหละ จะช่วย จนกว่า จะหมดตัวตน ซึ่งไม่ต้องการช่วยเหลือ อะไรจากใคร อีกต่อไป ความเห็นแก่ตัว เป็นของร้อน แต่ความไม่เห็นแก่ตัว หรือ หมดความเห็นแก่ตัว เป็นของเย็น จะทำงานสิ่งใด ก็ทำด้วยสติปัญญา หรือ สัมมาทิฎฐิ ไม่ทำ ด้วยอำนาจ ความเห็นแก่ตัว ซึ่งจะเผาลน ตลอดเวลา อย่างไรเรียกว่าหมดความเห็นแก่ตัว? ก็โดยศึกษาเรื่องความไม่มีตัว กาย และ ใจ เป็นธรรมชาติ ที่รู้จักคิด รู้สึกพูด และทำอะไรได้ โดยไม่ต้องมีผี หรือ เจตภูต เข้าสิง ดังนั้น ต้องทำทุกสิ่ง ให้ถูกต้อง ตามกฏของธรรมชาติ ตามที่เราจะต้องการผลอย่างไร ถ้ายังโง่อยู่ ยังเห็นว่า มีตัว ก็อย่าเห็นแก่ตัว เพราะมันจะกัดเอา ด้วยความโลภ โกรธ หลง ซึ่งมีลักษณะ เป็นไฟ มีสติสัมปชัญญะ เมื่อรับอารมณ์ใดๆ ไม่ให้ปรุงขึ้นมา เป็นความเห็นแก่ตัว มีแต่สติปัญญา จัดการกับอารมณ์ นั้นๆ ตามที่ควร มีสัมมาทิฎฐิ เห็นชัดอยู่เสมอว่า ความเห็นแก่ตัว หรือ ยึดถือ กายและใจ หรือ ขันธ์ทั้งห้า ว่าเป็นตัว นั้น เป็นเหตุแห่งความรู้สึก เป็นทุกข์ หรือ เป็นตัวทุกข์เสียเอง ปราศจากความยึดถือ นี้แล้ว ความทุกข์เกิดไม่ได้ ชีวิตจะเป็นของร้อน ไม่ได้ สัมมาทิฎฐิสูงสุดนั้นเป็นอย่างไร? เป็นความรู้จักสิ่งทั้งปวงว่า เป็นสิ่งปรุงแต่ง มีมาจากเหตุปัจจัยที่ปรุงแต่งและจะปรุงแต่งสิ่งอื่นต่อไป ไม่มีที่สิ้นสุด นั้นคือ กระแสแห่งความเปลี่ยนแปลง หรือความไม่เที่ยง ซึ่งเรียกว่า อนิจจัง เพราะต้องเป็นไปกับด้วยสิ่งที่อนิจจัง หรือ เปลี่ยนเรื่อย ก็เกิดอาการที่เป็นทุกข์ทนยาก หรือ ที่เรียกว่า ทุกขัง เพราะไม่มีอะไรต้านทาน ได้ต่อสิ่งที่ไม่เที่ยงและเป็นทุกข์ จึงเรียกว่า ไม่มีตน หรือ ไม่ใช่ตน หรือ อนัตตา การที่เป็นไปด้วยอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา นี้ เรียกว่า ธัมมัฎฐิตตา คือ ความที่เราต้องเป็นไปเช่นนี้ เป็นธรรมดา ทั้งนี้เป็นเพราะมี กฏของธรรมชาติ บังคับอยู่ นี้เรียกว่า ธัมมนิยามตา อาการที่ต้องเป็นไปตามเหตุปัจจัยอย่างนี้ เรียกว่า อิทัปปัจจยตา เป็นกฏธรรมชาติ มีอำนาจเสมอ สิ่งที่เรียกกันว่า "พระเป็นเจ้า" การที่ไม่มีอะไร ต้านทาน กฏอิทัปปัจจยตา นี้เรียกว่า สุญญตา คือ ว่างจากตัวตน หรือ ว่างจากความหมาย แห่งตัวตน มีความจริงสูงสุด เรียกว่า ตถตา คือ ความเป็นเช่นนั้นเอง อย่างไม่ฟังเสียงใคร ใครจะฝืนให้เป็นไปตามใจตน มันก็กัดเอง คือ เป็นทุกข์ ในที่สุดก็เกิดความรู้สึก ขั้นสุดท้ายว่า อตัมมยตา ความที่ไม่อาจอาศัย หรือ เกี่ยวข้องกับสิ่งนี้อีกต่อไป ซึ่งเป็นความหมาย อย่างภาษาชาวบ้าน พูดว่า "กูไม่เอากะมึรงอีกต่อไปแล้ว" สลัดออกไปเสีย ก็คือ การบรรลุมรรคผล ธัมมฐิติญาณ รู้ความจริงของสังขาร สุดลงที่ อตัมมยตา ต่อจากนั้น ก็เป็นกลุ่ม นิพพานญาณ เป็นฝ่ายโลกุตตระ เริ่มต้นแห่งความเย็น หรือ จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:57:04 ]

ความคิดเห็นที่ 82 เริ่มต้นแห่งความเย็น หรือ ความหมายของนิพพาน โลกกลายเป็นโลกเย็น ในที่สุด โลกก็กลายเป็นโลกเย็น เพราะเต็มไปด้วยศีลธรรม หรือ ภาวะปกติไม่วุ่นวาย อยู่ภายในจิตใจของคน แม้ว่า ภายนอกกาย จะมีความวุ่นวาย ตามธรรมดาโลก ความเย็นอกเย็นใจ เป็นสิ่งที่หาได้ง่าย ในหมู่คนเหล่านั้น แม้ว่าจะมีเหตุการณ์อันสับสนวุ่นวาย เพราะมี จิตที่ปราศจากความยึดมั่น อย่างโง่เขลา ไม่ยอมรับสภาพ เช่นนั้นเอง ของธรรมดาโลก เรือนจำ สถานีตำรวจ ศาล โรงพยาบาลประสาท และ โรงพยาบาลโรคจิต จะลดลง เมตตา และความสัตย์ จะเป็นสิ่ง หาได้ง่าย ในสังคมนั้น มีลักษณะเป็น โลกของพระศรีอารยเมตไตรย แม้ระเบิดปรมาณู จะลงมา ทุกคนก็ยังหัวเราะได้ เพราะ ความไม่ยึดมั่น ในตัวตน และไม่เห็นเป็นเรื่องแปลก เพราะ อำนาจของสัมมาทิฎฐิ ดังกล่าวแล้ว ไม่อาจปล่อยให้ ปรุงเป็นความทุกข์ หรือ ความกลัวขึ้นมา ทั้งนี้ เป็นผลงานของ บรรดาเหล่าพุทธทาสทั้งหลาย ที่ได้พยายาม ทำหน้าที่ของตน ตามกำลังสติปัญญา จะเป็นพุทธทาสกันได้สักกี่คน? ถ้าไม่มองข้ามกันเสีย ก็มีคนที่เป็นพุทธทาสกันอยู่ทั่วไป อย่างมากมาย แต่มิได้เรียกชื่อตัวว่า พุทธทาส กลัวเสียเกียรติ สู้เรียกตนว่า เป็น อุบาสก อุบาสิกา ไม่ได้ ทุกคนสวดบททำวัตรเย็นว่า พุทฺธสฺสาหสฺมิ ทาโส ว พุทฺโธ เม สามิกิสฺสโร อยู่ด้วยกันทุกวัน เป็นการประกาศตัวว่า เป็นพุทธทาส ด้วยไร้สำนึกหรืออย่างไร ควรจะลองคิดดู แต่การที่จะเป็นพุทธทาส ให้ตรงหรือ เต็ม ตามพระพุทธประสงค์ นั้น คือ ทำหน้าที่นั้นๆ ให้สมบูรณ์ มิใช่เพียงแต่ ร้องประกาศ โดยไม่รู้ความหมาย อันแท้จริง หน้าที่นั้น คือสิ่งใด เป็นพระพุทธประสงค์ ต้องบากบั่น กระทำให้สำเร็จ ตามพระพุทธประสงค์ พระพุทธประสงค์นั้น สรุปให้สั้นที่สุด ก็คือ ให้ทุกคนเป็น ผู้รู้ ผู้ตื่นจากหลับและเป็น ผู้เบิกบาน ไม่รู้จักความทุกข์ อีกต่อไป ความรู้ เรื่องพระนิพพาน อันเป็นสันทิฎฐิกัง อกาลิกัง เอหิปัสสิกัง เป็น หัวใจของเรื่องนั้น แต่กลับพากัน เห็นเป็นเรื่องสุดวิสัย และพ้นสมัยไปเสีย ข้อนี้ มีค่าเท่ากับ พระพุทธศาสนา หมดสิ้นไปแล้ว อย่างน่าเศร้าเหลือประมาณ ผู้สมัครเป็นพุทธทาส ทุกคน ต้องรับรู้เรื่องนี้ให้เพียงพอ ทุกคนเป็นพุทธทาสได้ และมีอะไรพร้อมที่จะเป็น ยังขาดอยู่แต่ สัมมาทิฎฐิ หรือ ความเข้าใจอันถูกต้อง ดูให้ดีจะพบว่า เดี๋ยวนี้ ก็กำลังเป็นกันอยู่ เป็นจำนวนไม่น้อย หากแต่ไม่ประกาศตัว เพราะเมื่อตั้งใจจะทำจริงๆ แล้ว ก็ไม่ต้องประกาศก็ได้ การชักชวนนี้ ก็มิใช่ต้องการให้ประกาศตัว ขอแต่ให้ทำจริง ด้วยการทำตัวอย่าง แห่งบุคคล ผู้มีชีวิตเย็นให้ดู และพยายามชี้แจงให้เข้าใจชีวิต ระบอบนี้ ให้ยิ่งขึ้นไป และพยายามทำให้ เพื่อนมนุษย์รู้ธรรม โดยไม่ถือว่า เป็นบุญคุณ หรือ ต้องการบุญคุณ ให้ใครตอบแทน ทุกคนย่อมทำได้ ตามมาก ตามน้อย ที่จะทำไม่ได้เสียเลยนั้น ดูจะไม่มี จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:57:51 ]

ความคิดเห็นที่ 83 ในที่สุดนี้ เมื่อเราพุทธบริษัท พยายามทำกันอยู่อย่างนี้ จนสุดความสามารถ แล้ว พระพุทธประสงค์ ก็ได้รับการตอบสนอง อย่างถึงที่สุด ประโยชน์สุข ก็จะเกิดขึ้นแก่โลก พร้อมทั้ว เทวโลก มารโลก พรหมโลก หมู่สัตว์ พร้อมทั้ง สมณพราหม์ พร้อมทั้งเทวดา และมนุษย์ เต็มตาม พระพุทธประสงค์ และพระพุทธดำรัส  ที่ทรงเอ่ยชื่อ หมู่สัตว์ เหล่านี้ เสมอ ในพระพุทธภาษิต นั้นๆ เรามาเป็นพุทธทาสกันเถิด สมควรแก่กาลและเทศ อย่างยิ่งแล้ว มาเถิด โมกขพลาราม ๓๐ เม.ย. ๓๑ จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 02:58:40 ]

ความคิดเห็นที่ 84 ธรรมบรรยาย โดย พระเทพสิงหบุราจารย์ ถ้าท่านพบพระเมื่อใด ท่านจะสบายใจเมื่อนั้น การเจริญกรรมฐานทำให้พบพระที่ถูกต้อง ถ้าท่านกำหนดจิตโดยใช้ชีวิตที่จะพบพระ มีการกำหนดจิตให้มีสติสัมปชัญญะ สร้างความดีให้กับตัวเอง ท่านจะพบพระ จิตใจจะประเสริฐ จิตใจจะเย็นสบาย [ ดาวน์โหลด ]   สมเด็จพุฒาจารย์ (โต) พรหมรังสี ปราชญ์แท้ ไม่คุยฟุ้งอวดตน คนดี ไม่เที่ยวยกสอพลอ คนเก่ง ย่อมทะนงอย่างเงียบ คนชั่ว อวดรู้ดีทั่วภพ คนโง่ อวดฉลาดมากมาย [ ดาวน์โหลด ]   สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม โดย สุทัสสา อ่่อนค้อม แม่ก็จะเล่านิทานที่เกี่ยวกับนรกสวรรค์ให้ฟังเสมอ ๆ เช่น เรื่องเทพบุตร เทพธิดา ที่มีความสุขอยู่ในวิมานสวย ๆ หรือเรื่องพระมาลัยไปเทศน์โปรดสัตว์ที่เมืองนรก เป็นต้น ทำให้ข้าพเจ้าเกิดความคิดคำนึงและจินตนาการไปต่าง ๆ [ ดาวน์โหลด ]   พุทโธโลยี โดย พระเทพสิงหบุราจารย์ มีพระราชาองค์หนึ่งทรงสุบิน ว่ามีช้างเผือกจะเข้ามาในเมือง ก็มีคำสั่งให้โหรพระที่นั่งเข้ามาทำนายทายทัก ฝ่ายพญาพาลติดสินบนให้โหรเสแสร้งกล่าววาจาทำนายว่า มีคนกาลีบ้านกาลีเมืองอยู่ในเมืองนี้ คนมีวิชาจะมาแย่งราชบัลลังก์ แนะนำให้จับตัวไปประหารชีวิตเสียให้หมด [ ดาวน์โหลด ]   ไฟใหน ร้อนเท่าไฟนรก โดย สุทัสสา อ่่อนค้อม เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของหมู ยามที่มันถูกมีดปลายแหลมแทงคอนั้น ช่างบาดลึกเข้าไปในจิตใจของอาตมาทุกครั้งที่ได้ยิน เด็กชายวัยสิบสามไม่เข้าใจเลยว่า เหตุใดบิดาจึงมายึดอาชีพที่แสนจะทารุณโหดร้ายเช่นนี้ แม้จะได้ยินมาตั้งแต่เกิด จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 03:03:58 ]

ความคิดเห็นที่ 85 "สวดมนต์เป็นนิจ อธิษฐานเป็นประจำ อโหสิกรรมก่อนค่อยแผ่เมตตา" "มีเมตตาดีแล้ว ได้กุศลแล้วเราก็อุทิศเลย" สวดมนต์เป็นนิจ อธิษฐานจิตเป็นประจำ อโหสิกรรมก่อนค่อยแผ่เมตตา การสวดมนต์เป็นนิจนี้ มุ่งให้จิตแนบสนิทติดในคุณของพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระสงฆ์ จิตใจจะสงบเยือกเย็นเป็นบัณฑิต มีความคิดสูง ทิฏฐิมานะทั้งหลายก็จะคลายหายไปได้ เราจะได้รับอานิสงส์เป็นผลของตนเองอย่างนี้จากสวดมนต์เป็นนิจ การอธิษฐานจิตเป็นประจำนั้น มุ่งหมายเพื่อแก้กรรมของผู้มีกรรม จากการกระทำครั้งอดีตที่เรารำลึกได้ และจะแก้กรรมในปัจจุบันเพื่อสู่อนาคต ก่อนที่จะมีเวรมีกรรม ก่อนอื่นใด เราทราบเราเข้าใจแล้ว โปรดอโหสิกรรมแก่สัตว์ทั้งหลาย เราจะไม่ก่อเวรก่อกรรมก่อภัยพิบัติ ไม่มีเสนียด[^_^]ติดตัวไปเรียกว่า เปล่า ปราศจากทุกข์ ถึงบรมสุข คือนิพพานได้ เราจะรู้ได้ว่ากรรมติดตามมา และเราจะแก้กรรมอย่างไร ในเมื่อกรรมตามมาทันถึงตัวเรา เราจะรู้ตัวได้อย่างไร เราจะแก้อย่างไร เพราะมันเป็นเรื่องที่แล้ว ๆ มา การอโหสิกรรม หมายความว่า เราไม่โกรธ ไม่เกลียด เรามีเวรกรรมต่อกันก็ให้อภัยกัน อโหสิกันเสีย อย่างที่ท่านมาอโหสิกรรม ณ บัดนี้ ให้อภัยซึ่งกันและกัน พอให้อภัยได้ ท่านก็แผ่เมตตาได้ ถ้าท่านมีอารมณ์ค้างอยู่ในใจ เสียสัจจะ ผูกใจโกรธ อิจฉาริษยา อาสวะไม่สิ้น ไหนเลยล่ะท่านจะแผ่เมตตาออกได้ เราจึงไม่พ้นเวรพ้นกรรมในข้อนี้ การอโหสิกรรมไม่ใช่ทำง่าย จากหนังสือกฏแห่งกรรมเล่ม ๔ เรื่อง แก้กรรมด้วยการกำหนด โดย พระภาวนาวิสุทธิคุณ http://www.jarun.org/v5/th/lrule04p0301.html จากหนังสือกฏแห่งกรรมเล่ม ๙ เรื่อง ทำความดีนี้แสนยาก โดย พระราชสุทธิญาณมงคล http://www.jarun.org/v5/th/lrule03r0801.html จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 03:05:59 ]

ความคิดเห็นที่ 86 วิธีการสวดมนต์ วิธีในการสวดมนต์พระเดชพระคุณหลวงพ่อได้สอนไว้ว่า "เอาตำรามาดูกันก็ไม่ได้ผล แต่ดูตำราเพื่อให้ถูกวรรคตอน และให้คล่องปาก แล้วจะได้คล่องใจ เป็นสมาธิ" ท่านสามารถฟังเสียงสวดมนต์ บทพาหุง มหากาฯ ได้ที่นี่ จากหนังสือกฏแห่งกรรมเล่ม ๙ เรื่อง วิธีแผ่เมตตาและอุทิศส่วนกุศล โดย พระราชสุทธิญาณมงคล http://www.jarun.org/v5/th/lrule09p0301.html การวางจิต เมื่อสวดมนต์ได้ถูกวรรคตอน คล่องปาก คล่องใจ เป็นสมาธิดีแล้ว ก็วางจิตให้ถูกต้องครับ สวดมนต์เป็นนิจ อธิษฐานจิตเป็นประจำ (ลิ้นปี่) อโหสิกรรมเสียก่อนและเราก็แผ่เมตตา... (ลิ้นปี่) มีเมตตาดีแล้ว ได้กุศลแล้วเราก็อุทิศเลย (อุณาโลม) "แผ่ส่วนกุศลทำอย่างไร อุทิศตรงไหน ทำตรงไหน และวางจิตไว้ตรงไหน ถึงจะได้ อย่าลืมนะ ที่ลิ้นปี่ หายใจยาว ๆ สำรวมเวลาสวดมนต์นั้นน่ะ ได้บุญแล้ว ไม่ต้องเอาสตางค์ไปถวายองค์โน้น องค์นี้หรอก แล้วสำรวมจิต ส่งกระแสจิตที่หน้าผาก อุทิศส่วนกุศล......" สวดมนต์เป็นนิจ (ลิ้นปี่) "ลิ้นปี่ จะอยู่ครึ่งทางระหว่างจมูกถึงสะดือ" "................อธิษฐานจิต หมายความว่า ตั้งสติสัมปชัญญะ ไว้ที่ลิ้นปี่ สำรวมกาย วาจา จิตให้ตั้งมั่นแล้ว จึงขอแผ่เมตตาไว้ในใจ สักครู่หนึ่ง แล้วก็อุทิศให้มารดา บิดาของเรา ว่าเราได้บำเพ็ญกุศล ท่านจะได้บุญ ได้กุศลแน่ ๆ เดี๋ยวนี้ด้วย ผมเรียนถวายนะ มิฉะนั้นผมจะอุทิศไปยุโรปได้อย่างไร.........." อธิษฐานจิตเป็นประจำ (ลิ้นปี่) แผ่เมตตากับอุทิศ มันต่างกัน ทำใจให้เป็นเมตตาบริสุทธิ์ก่อน ไม่อิจฉา ริษยา ไม่ผูกพยาบาทใครไว้ในใจ ทำใจให้แจ่มใส ทำให้ใจสบาย คือ เมตตาแล้วเราจะอุทิศให้ใครก็บอกกันไป มันจะมีพลังสูง สามารถจะอุทิศให้ คุณพ่อคุณแม่ ของเรากำลังป่วยไข้ให้หายจากโรคภัยไข้เจ็บได้ เช่น วีโก้ บรูน ชาวนอรเวย์ ที่เคยมาบวชที่วัดนี้ เป็นต้น..." อโหสิกรรมก่อนแล้วค่อยแผ่เมตตา "หายใจยาว ๆ ตั้งกัลยาณจิตไว้ที่ลิ้นปี่ ไม่ใช่พูดส่งเดช "จำนะ ที่ลิ้นปี่ เป็นการแผ่เมตตาจะอุทิศก็ยกจากลิ้นปี่ สู่หน้าผาก เรียกว่า อุณาโล มา ปจชายเต...." แผ่เมตตา (ลิ้นปี่) อุทิศส่วนกุศล (อุณาโลม) จากหนังสือกฏแห่งกรรมเล่ม ๖ เรื่อง การอุทิศส่วนกุศล โดย พระภาวนาวิสุทธิคุณ http://www.jarun.org/v5/th/lrule06p0101.html จากหนังสือกฏแห่งกรรมเล่ม ๙ เรื่อง วิธีแผ่เมตตาและอุทิศส่วนกุศล โดย พระราชสุทธิญาณมงคล http://www.jarun.org/v5/th/lrule09p0301.html จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 03:07:24 ]

ความคิดเห็นที่ 87 ลำดับการสวด "พระพุทธคุณ อาตมาสังเกตมาว่า บางคนเขาไปหาหมอดูเคราะห์ร้ายก็ต้องสะเดาะเคราะห์ อาตมาก็มาดูเหตุการณ์โชคลางไม่ดีก็เป็นความจริงของหมอดู อาตมาก็ตั้งตำราขึ้นมาด้วยสติ บอกว่าโยมไปสวดพุทธคุณเท่าอายุให้เกินกว่า ๑ ให้ได้ เพื่อให้สติดี แล้วสวด "พาหุงมหากา" หายเลย สติก็ดีขึ้น เท่าที่ใช้ได้ผล สวดตั้งแต่ นะโม พุทธัง ธัมมัง สังฆัง พุทธคุณ ธรรมคุณ สังฆคุณ พาหุงมหากา จบแล้วย้อนกลับมาข้างต้น เอาพุทธคุณห้องเดียว (อิติปิโส ภะคะวา จนถึง พุทโธ ภะคะวาติ) ห้องละ ๑ จบ ต่อ ๑ อายุ อายุ ๔๐ สวด ๔๑ ก็ได้ผล" ตั้งนะโม ๓ จบ สวดพุทธัง ธัมมัง สังฆัง สวดพุทธคุณ ธรรมคุณ สังฆคุณ สวดพาหุง สวดมหาการุณิโก สวดพุทธคุณ อย่างเดียวเท่ากับอายุ บวก ๑ เช่นอายุ ๒๘ ปี ให้สวด ๒๙ จบ อายุ ๕๔ ปี ให้สวด ๕๕ จบ เป็นต้น จากหนังสือกฏแห่งกรรมเล่ม ๓ เรื่อง อานิสงส์ของการสวดพุทธคุณ โดย พระภาวนาวิสุทธิคุณ http://www.jarun.org/v5/th/lrule03r0801.html เหตุใดต้องอิติปิโสเท่าอายุบวก ๑ "อาตมาเคยพบคนแก่อายุ ๑๐๐ กว่าปี มีคนเอากับข้าวมาให้ ก็สวด อิติปิโส ภควา อรหัง สัมมาสัมพุทโธ ๑ จบ ให้ตัวเองก่อน สวนอีกจบหนึ่งให้คนที่นำมาให้ เสร็จแล้วให้ถ้วยคืนไป อาตมาจับเคล็ดลับได้ จะให้ใครต้องเอาทุนไว้ก่อน ถึงได้เรียกว่า สวดพุทธคุณเท่าอายุเกินหนึ่งไงเล่า" จากหนังสือกฏแห่งกรรมเล่ม ๙ เรื่อง ทำความดีนี้แสนยาก โดย พระราชสุทธิญาณมงคล http://www.jarun.org/v5/th/lrule03r0801.html จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 03:08:31 ]

ความคิดเห็นที่ 88 บทสวดมนต์ นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมา สัมพุทธัสสะ ( ๓ จบ ) พุทธัง สะระนัง คัจฉามิ ธัมมัง สะระนัง คัจฉามิ สังฆัง สะระนัง คัจฉามิ ทุติยัมปิ พุทธัง สะระนัง คัจฉามิ ทุติยัมปิ ธัมมัง สะระนัง คัจฉามิ ทุติยัมปิ สังฆัง สะระนัง คัจฉามิ ตะติยัมปิ พุทธัง สะระนัง คัจฉามิ ตะติยัมปิ ธัมมัง สะระนัง คัจฉามิ ตะติยัมปิ สังฆัง สะระนัง คัจฉามิ อิติปิ โส ภะคะวา อะระหัง สัมมา สัมพุทโธ วิชชาจะระณะสัมปันโน สุคะโต โลกะวิทู อะนุตตะโร ปุริสะทัมมะสาระถิ สัตถา เทวะมะนุสสานัง พุทโธ ภะคะวาติฯ สะวากขาโต ภะคะวะตา ธัมโม สันทิฏฐิโก อะกาลิโก เอหิปัสสิโก โอปะนะยิโก ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูหิติฯ สุปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ อุชุปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ ญายะปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ สามีจิปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ ยะทิทัง จัตตาริ ปุริสะยุคานิ อัฏฐะ ปุริสะปุคคะลา เอสะ ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ อาหุเนยโย ปาหุเนยโย ทักขิเณยโย อัญชะลีกะระณีโย อะนุตตะรัง ปุญญักเขตตัง โลกัสสาติฯ พาหุงสะหัส สะมะภินิมมิตะสาวุธันตัง ครีเมขะลัง อุทิตะโฆ ระสะเสนะมารัง ทานาทิธัมมะวิธินา ชิตะวา มุนินโท ตันเตชะสา ภะวะตุ เต ชะยะมังคะลานิ มาราติเร กะมะภิยุชฌิตะสัพพะรัตติง โฆรัมปะนาฬะวะกะมักขะมะถัทธะยักขัง ขันตีสุทันตะวิธินา ชิตะวา มุนินโท ตันเตชะสา ภะวะตุ เต ชะยะมังคะลานิ นาฬาคิริง คะชะวะรัง อะติมัตตะภูตัง ทาวัคคิจักกะมะสะนีวะ สุทารุณันตัง เมตตัมพุเสกะวิธินา ชิตะวา มุนินโท ตันเตชะสา ภะวะตุ เต ชะยะมังคะลานิ อุกขิตตะขัคคะมะติหัตถะสุทารุณันตัง ธาวันติโยชะนะปะถังคุลิมาละวันตัง อิทธีภิสังขะตะมะโน ชิตะวา มุนินโท ตันเตชะสา ภะวะตุ เต ชะยะมังคะลานิ กัตตะวานะ กัฏฐะมุทะรัง อิวะ คัพภินียา จิญจายะ ทุฏฐะวะจะนัง ชะยะกายะมัชเฌ สันเตนะ โสมะวิธินา ชิตะวา มุนินโท ตันเตชะสา ภะวะตุ เต ชะยะมังคะลานิ สัจจัง วิหายะ มะติสัจจะกาวาทะเกตุง วาทาภิโรปิตะมะนัง อะติอันธะภูตัง ปัญญาปะทีปะชะลิโต ชิตะวา มุนินโท ตันเตชะสา ภะวะตุ เต ชะยะมังคะลานิ นันโทปะนันทะภุชะคัง วิพุธัง มะหิทธิง ปุตเตนะ เถระภุชะเคนะ ทะมาปะยันโต อิทธูปะเทสะวิธินา ชิตะวา มุนินโท ตันเตชะสา ภะวะตุ เต ชะยะมังคะลานิ ทุคคาหะทิฏฐิภุชะเคนะ สุทัฏฐะหัตถัง พรัหมัง วิสุทธิชุติมิทธิพะกาภิธานัง ญาณาคะเทนะ วิธินา ชิตะวา มุนินโท ตันเตชะสา ภะวะตุ เต ชะยะมังคะลานิ เอตาปิ พุทธะชะยะมังคะละอัฉฐะคาถา โย วาจะโน ทินะทิเน สะระเต มะตันที หิตวานะเนกะวิวิธานิ จุปัททะวานิ โมกขัง สุขัง อะธิคะเมยยะ นะโร สะปัญโญ มะหาการุณิโก นาโถ หิตายะ สัพพะปาณินัง ปูเรตวา ปาระมี สัพพา ปัตโต สัมโพธิมุตตะมัง เอเตนะ สัจจะวัชเชนะ โหตุ เต ชะยะมังคะลังฯ ชะยันโต โพธิยา มูเล สักยานัง นันทิวัฑฒะโน เอวัง ตวัง วิชะโย โหหิ ชะยัสสุ ชะยะมังคะเล อะปะราชิตะปัลลังเก สีเส ปะฐะวิโปกขะเร อะภิเสเก สัพพะ พุทธานัง อัคคัปปัตโต ปะโมทะติฯ สุนักขัตตัง สุมังคะลัง สุปะภาตัง สุหุฏฐิตัง สุขะโณ สุมุหุตโต จะ สุยิฏฐัง พรัมหมะจาริสุ ปะทักขิณัง กายะกัมมัง วาจากัมมัง ปะทักขิณัง ปะทักขิณัง มะโนกัมมัง ปะณิธีเต ปะทักขิณา ปะทักขิณานิ กัตวานะ ละภันตัตเถ ปะทักขิเณฯ จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 03:09:31 ]

ความคิดเห็นที่ 89 ภะวะตุ สัพพะมังคะลัง รักขันตุ สัพพะเทวะตา สัพพะพุทธานุภาเวนะ สะทา โสตถี ภะวันตุ เตฯ ภะวะตุ สัพพะมังคะลัง รักขันตุ สัพพะเทวะตา สัพพะธัมมานุภาเวนะ สะทา โสตถี ภะวันตุ เตฯ ภะวะตุ สัพพะมังคะลัง รักขันตุ สัพพะเทวะตา สัพพะสังฆานุภาเวนะ สะทา โสตถี ภะวันตุ เตฯ หลังจากที่ท่านสวดมนต์ชัยมงคลถาคา (หรือถวายพรพระ) ตั้งแต่ต้น จนจบ แล้วท่านก็กราบพระ ๓ หน แล้วก็สวดเฉพาะบท “อิติปิโส ภะคะวา..................พุทโธ ภะคะวาติ” ให้ได้จำนวนจบ เท่ากับอายุของท่าน แล้วสวดเพิ่มอีกหนึ่งจบ ตัวอย่างเช่น ถ้าท่านอายุ ๓๕ ปี ท่านต้องสวด ๓๖ จบ เป็นต้น จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 03:10:22 ]

ความคิดเห็นที่ 90 บทสวดมนต์ (แปล) ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้น ซึ่งเป็นผู้ไกลจากกิเลส ตรัสรู้ชอบได้โดยพระองค์เอง (สามครั้ง) ข้าพเจ้าขอถือเอา พระพุทธเจ้าเป็นสะระณะ ข้าพเจ้าขอถือเอา พระธรรมเจ้าเป็นสะระณะ ข้าพเจ้าขอถือเอา พระสงฆเจ้าเป็นสะระณะ แม้ครั้งที่สอง ข้าพเจ้าขอถือเอา พระพุทธเจ้าเป็นสะระณะ แม้ครั้งที่สอง ข้าพเจ้าขอถือเอา พระธรรมเจ้าเป็นสะระณะ แม้ครั้งที่สอง ข้าพเจ้าขอถือเอา พระสงฆเจ้าเป็นสะระณะ แม้ครั้งที่สาม ข้าพเจ้าขอถือเอา พระพุทธเจ้าเป็นสะระณะ แม้ครั้งที่สาม ข้าพเจ้าขอถือเอา พระธรรมเจ้าเป็นสะระณะ แม้ครั้งที่สาม ข้าพเจ้าขอถือเอา พระสงฆเจ้าเป็นสะระณะ พระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้น เป็นผู้ทรงแจกจ่ายธรรม เป็นพระอรหันต์ตรัสรู้ดีโดยชอบด้วยพระองค์เอง ทรงถึงพร้อมด้วยวิชชา และ จรณะ (ความรู้และความประพฤติ) เสด็จไปดี (คือไปที่ใดก็ยังประโยชน์ให้ที่นั้น) ทรงรู้แจ้งโลก ทรงเป็นสารถีฝึกคนที่ควรฝึก หาผู้อื่นเปรียบมิได้ ทรงเป็นศาสดาของเทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย ทรงเป็นผู้ตื่น ทรงเป็นผู้แจกจ่ายธรรม พระธรรมอันพระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสดีแล้ว อันผู้ปฏิบัติเห็นชอบได้ด้วยตนเอง ไม่ประกอบด้วยกาลเวลา ควรเรียกมาดูได้ ควรนอบน้อมเข้าไปหา อันผู้รู้พึงรู้ได้ด้วยตนเอง พระสงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาค เป็นผู้ปฏิบัติดีแล้ว พระสงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเป็นผู้ปฏิบัติตรง พระสงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเป็นผู้ปฏิบัติเพื่อความรู้ พระสงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเป็นผู้ปฏิบัติชอบ พระสงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคนั้น จัดเป็นบุรุษสี่คู่ เป็นบุคคลแปด เป็นผู้ควรบูชา เป็นผู้ควรรับทิกษิณา เป็นผู้ควรกราบไหว้ เป็นเนื้อนาบุญของโลก หาสิ่งอื่นเปรียบมิได้ จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 03:11:12 ]

ความคิดเห็นที่ 91 สมเด็จพระผู้มีพระภาค ผู้เป็นจอมของนักปราชญ์ ทรงชนะพญามารพร้อมด้วยเสนา ซึ่งเนรมิตแขนได้ตั้งพัน มีมือถืออาวุธครบทั้งพันมือ ขี่ช้างคิรีเมขล์ ส่งเสียงสนั่นน่ากลัว ทรงชนะด้วยธรรมวิธีมีทานบารมี เป็นต้น และด้วยเดชะของพระผู้มีพระภาคพระองค์นั้น ขอชัยมงคลทั้งหลายจงมีแก่ข้าพเจ้า สมเด็จพระผู้มีพระภาค พระจอมมุนีทรงชนะอาฬวกยักษ์ผู้โหดร้ายบ้าคลั่ง น่าสพึงกลัว ซึ่งต่อสู้กับพระองค์ ตลอดทั้งคืนรุนแรงยิ่งกว่าพญามาร จนละพยศร้ายได้สิ้น ด้วยขันติธรรมวิธีอันพระองค์ได้ฝึกไว้ดีแล้ว และด้วยเดชของพระผู้มีพระภาคพระองค์นั้น ขอชัยมงคลทั้งหลายจงมีแก่ข้าพเจ้า สมเด็จพระผู้มีพระภาค พระจอมมุนีทรงชนะพญาช้าง ชื่อ นาฬาคิรี ซึ่งกำลังตกมันจัด ทารุณโหดร้ายยิ่งนัก ดุจไฟป่าจักราวุธและสายฟ้า ด้วยพระเมตตาธรรม และด้วยเดชของพระผู้มีพระภาคพระองค์นั้น ขอชัยมงคลทั้งหลายจงมีแก่ข้าพเจ้า สมเด็จพระผู้มีพระภาค พระจอมมุนีทรงชนะมหาโจร ชื่อ องคุลีมาล ในมือถือดาบเงื้อง่าโหดร้ายทารุณยิ่ง วิ่งไล่ตามพระองค์ห่างออกไปเรื่อย ๆ เป็นระยะทางถึง ๓ โยชน์ ด้วยทรงบันดาลมโนมยิทธิ (ฤทธิ์ทางใจ) และด้วยเดชของพระผู้มีพระภาคพระองค์นั้น ขอชัยมงคลทั้งหลายจงมีแก่ข้าพเจ้า สมเด็จพระผู้มีพระภาค พระจอมมุนีทรงชนะคำกล่าวใส่ร้ายท่ามกลางชุมชน ของนางจิญจมาณวิกา ผู้ผูกท่อนไม้ซ่อนไว้ที่ท้องแสร้งทำเป็นหญิงมีครรภ์ ด้วยความจริง ด้วยความสงบเยือกเย็นด้วยวิธีสมาธิอันงาม และด้วยเดชของพระผู้มีพระภาคพระองค์นั้น ขอชัยมงคลทั้งหลายจงมีแก่ข้าพเจ้า สมเด็จพระผู้มีพระภาค พระจอมมุนีทรงชนะสัจจกนิครนถ์ ผู้เชิดชูลัทธิของตนว่าจริงแท้อย่างเลิศลอย ราวกับชูธงขึ้นฟ้า ผู้มุ่งโต้วาทะกับพระองค์ ด้วยพระปัญญาอันเป็นเลิศดุจประทีปอันโชติช่วง ด้วยเทศนาญาณวิถี และด้วยเดชของพระผู้มีพระภาคพระองค์นั้น ขอชัยมงคลทั้งหลายจงมีแก่ข้าพเจ้า สมเด็จพระผู้มีพระภาค พระจอมมุนีทรงชนะพญานาคชื่อนันโทปนันทะ ผู้หลงผิดและมีฤทธิ์มาก ด้วยทรงแนะนำวิธี และ อิทธิฤทธิ์แก่พระโมคคัลลานะ พระเถระภุชงค์ พุทธบุตร ให้ไปปราบจนเชื่อง และด้วยเดชของพระผู้มีพระภาคพระองค์นั้น ขอชัยมงคลทั้งหลายจงมีแก่ข้าพเจ้า สมเด็จพระผู้มีพระภาค พระจอมมุนีทรงชนะพรหม ชื่อ ท้าวพูกะ ผู้รัดรึงทิฏฐิ คือ ความเห็นผิดไว้แนบแน่น โดยสำคัญผิดว่าตนบริสุทธิ์มีฤทธิ์รุ่งโรจน์ด้วยวิธีวางยาอันวิเศษ คือ เทศนาญาณ และด้วยเดชของพระผู้มีพระภาคพระองค์นั้น ขอชัยมงคลทั้งหลายจงมีแก่ข้าพเจ้า แม้นรชนใดไม่เกียจคร้าน สวดก็ดี ระลึกก็ดี ซึ่งพุทธชัยมงคลคาถา ๘ บทนี้ ทุกวัน ย่อมเป็นเหตุให้พ้นอุปัทวอันตรายทั้งปวง นรชนผู้มีปัญญาย่อมถึงซึ่งความสุขสูงสุดแล สิวโมกข์นฤพานอันเป็นเอกันตบรมสุข สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระผู้ทรงเป็นที่พึ่งของสรรพสัตว์ทรงประกอบด้วยพระ จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 03:12:29 ]

ความคิดเห็นที่ 92 สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระผู้ทรงเป็นที่พึ่งของสรรพสัตว์ทรงประกอบด้วยพระมหากรุณา ทรงบำเพ็ญพระบารมีทั้งปวง เพื่อประโยชน์เกื้อกูลแก่สรรพสัตว์ ทรงบรรลุพระสัมโพธิญาณอันสูงสุด ด้วยการกล่าวสัจจวาจานี้ ขอชัยมงคลทั้งหลายจงมีแก่ข้าพเจ้า ขอข้าพเจ้าจงมีชัยชนะในชัยมงคลพิธี ดุจพระจอมมุนีผู้ยังความปีติยินดีให้เพิ่มพูนแก่ชาวศากยะ ทรงมีชัยชนะมาร ณ โคนต้นมหาโพธิ์ทรงถึงความเป็นเลิศยอดเยี่ยม ทรงปีติปราโมทย์อยู่เหนืออชิตบัลลังก์อันไม่รู้พ่าย ณ โปกขรปฐพี อันเป็นที่อภิเษกของพระพุทธเจ้าทุกพระองค์ ฉะนั้นเถิด เวลาที่กำหนดไว้ดี งานมงคลดี รุ่งแจ้งดี ความพยายามดี ชั่วขณะหนึ่งดี ชั่วครู่หนึ่งดี การบูชาดี แด่พระสงฆ์ผู้บริสุทธิ์ กายกรรมอันเป็นกุศล วจีกรรมอันเป็นกุศล มโนกรรมอันเป็นกุศล ความปรารถนาดีอันเป็นกุศล ผู้ได้ประพฤติกรรมอันเป็นกุศล ย่อมประสบความสุขโชคดี เทอญ ขอสรรพมงคลจงมีแก่ข้าพเจ้า ขอเหล่าเทพยดาทั้งปวงจงรักษาข้าพเจ้า ด้วยอานุภาพแห่งพระพุทธเจ้า ขอความสุขสวัสดีทั้งหลาย จงมีแก่ข้าพเจ้าทุกเมื่อ ขอสรรพมงคลจงมีแก่ข้าพเจ้า ขอเหล่าเทพยดาทั้งปวงจงรักษาข้าพเจ้า ด้วยอานุภาพแห่งพระธรรม ขอความสุขสวัสดีทั้งหลาย จงมีแก่ข้าพเจ้าทุกเมื่อ ขอสรรพมงคลจงมีแก่ข้าพเจ้า ขอเหล่าเทพยดาทั้งปวงจงรักษาข้าพเจ้า ด้วยอานุภาพแห่งพระสงฆ์ ขอความสุขสวัสดีทั้งหลาย จงมีแก่ข้าพเจ้าทุกเมื่อ จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 03:13:17 ]

ความคิดเห็นที่ 93 วิธีการแผ่เมตตาและอุทิศส่วนกุศล "................อธิษฐานจิต หมายความว่า ตั้งสติสัมปชัญญะ ไว้ที่ลิ้นปี่ สำรวมกาย วาจา จิตให้ตั้งมั่นแล้ว จึงขอแผ่เมตตาไว้ในใจ สักครู่หนึ่ง แล้วก็อุทิศให้มารดา บิดาของเรา ว่าเราได้บำเพ็ญกุศล ท่านจะได้บุญ ได้กุศลแน่ ๆ เดี๋ยวนี้ด้วย ผมเรียนถวายนะ มิฉะนั้นผมจะอุทิศไปยุโรปได้อย่างไร.........." "หายใจยาว ๆ ตั้งสติก่อน หายใจลึก ๆ ยาว ๆ แล้วก็แผ่เมตตาก่อน มีเมตตาดีแล้ว ได้กุศลแล้วเราก็อุทิศเลย อโหสิกรรม ไม่โกรธ ไม่เกลียด ไม่พยาบาทใครอีกต่อไป และเราจะขออุทิศให้ใคร ญาติบุพเพสันนิวาสจะได้ก่อน ญาติเมื่อชาติก่อนจะได้มารับ เราก็มิทราบว่า ใครเคยเป็นพ่อแม่ ในชาติอดีต ใครเป็นพี่น้องของเรา เราก็ไม่ทราบ แต่แล้วเราจะได้ทราบ ตอนอุทิศส่วนกุศลนี้ไปให้ เหมือนโทรศัพท์ไป เขาจะได้รับหรือไม่ เราจะรู้ได้ทันที........" "ที่ผมแผ่เมตตา และอุทิศส่วนกุศลไปเข้าบ้านลูกสาวญวนที่กรุงปารีส ฝรั่งเศส ทำอย่างนี้นะ เวลาสวดมนต์ อิติปิโส ...ยาเทวตา...ตั้งใจสวดด้วยภาษาบาลีเช่นนี้ ที่หยุดเงียบไปน่ะ ผมสำรวมจิต ตั้งสติ แผ่เมตตา จิตสงบดีแล้ว จึงอุทิศไป" "บางองค์ไม่เอา เอามือลง ไม่อธิษฐาน ท่านจะไม่ได้อะไร แล้วสวดกันก็ไม่ได้ด้วย ที่ท่องจำโคลงกันให้ได้นะ เพื่อให้คล่องปาก ว่าให้คล่องปาก แล้วก็จะคล่องใจ คล่องใจแล้ว ถึงจะเป็นสมาธิ เป็นสมาธิแล้ว ถึงจะอุทิศได้ ไม่อย่างนั้น ไม่ได้นะ" "เอาตำรามาดูกัน ก็ไม่ได้ผล แต่ดูตำรา เพื่อให้ถูกวรรคตอน และให้คล่องปาก แล้วจะได้คล่องใจเป็นสมาธิ ถึงจะมีกำลังส่งอุทิศ ไม่อย่างนั้นไม่มีกำลังส่งเลยนะ......" "การอุทิศส่วนกุศลนี่สำคัญนะ แต่ต้องแผ่เมตตาก่อน แผ่เมตตาให้มีสติก่อน แผ่เมตตาให้มีความรู้สึกว่า เราบริสุทธิ์ ใจมีเมตตาไหม แล้วอุทิศเลย มันคนละขั้นตอนกันนะ" "แผ่เมตตากับอุทิศ มันต่างกัน ทำใจให้เป็นเมตตาบริสุทธิ์ก่อน ไม่อิจฉา ริษยา ไม่ผูกพยาบาทใครไว้ในใจ ทำใจให้แจ่มใส ทำให้ใจสบาย คือ เมตตาแล้วเราจะอุทิศให้ใครก็บอกกันไป มันจะมีพลังสูง สามารถจะอุทิศให้ คุณพ่อคุณแม่ ของเรากำลังป่วยไข้ให้หายจากโรคภัยไข้เจ็บได้ เช่น วีโก้ บรูน ชาวนอรเวย์ ที่เคยมาบวชที่วัดนี้ เป็นต้น..." หายใจยาว ๆ ตั้งกัลยาณจิตไว้ที่ลิ้นปี่ ไม่ใช่พูดส่งเดช "จำนะ ที่ลิ้นปี่ เป็นการแผ่เมตตาจะอุทิศก็ยกจากลิ้นปี่ สู่หน้าผาก เรียกว่า อุณาโล มา ปจชายเต...." "แผ่ส่วนกุศลทำอย่างไร อุทิศตรงไหน ทำตรงไหน และวางจิตไว้ตรงไหน ถึงจะได้ อย่าลืมนะ ที่ลิ้นปี่ หายใจยาว ๆ สำรวมเวลาสวดมนต์นั้นน่ะ ได้บุญแล้ว ไม่ต้องเอาสตางค์ไปถวายองค์โน้น องค์นี้หรอก แล้วสำรวมจิต ส่งกระแสจิตที่หน้าผาก อุทิศส่วนกุศล......" จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 03:14:08 ]

ความคิดเห็นที่ 94 บทแผ่เมตตาและอุทิศส่วนกุศล บทแผ่เมตตา สัพเพ สัตตา สัตว์ทั้งหลาย ผู้เป็นเพื่อนทุกข์ เกิดแก่เจ็บตาย ด้วยกันหมดทั้งสิ้น อะเวรา (โหนตุ) จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้มีเวรแก่กันและกันเลย อัพยาปัชฌา จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้เบียดเบียนซึ่งกันและกันเลย อนีฆา (โหนตุ) จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้มีความทุกข์กายทุกข์ใจเลย สุขี อัตตานัง ปะริหะรันตุ จงมีความสุขกายสุขใจ รักษาตนให้พ้นจากทุกข์ภัยทั้งสิ้นเทอญ บทกรวดน้ำ (อุทิศส่วนกุศล) อิทัง เม มาตาปิตูนัง โหตุ สุขิตา โหนตุ มาตาปิตะโร ขอส่วนบุญนี้ จงสำเร็จ แด่มารดาบิดาของข้าพเจ้า ขอให้มารดาบิดาของข้าพเจ้า จงมีความสุข อิทัง เม ญาตีนัง โหตุ สุขิตา โหนตุ ญาตะโย ขอส่วนบุญนี้ จงสำเร็จ แด่ญาติทั้งหลายของข้าพเจ้า ขอให้ญาติทั้งหลายของข้าพเจ้า จงมีความสุข อิทัง เม ครุปัชฌายาจะริยานังโหตุ สุขิตา โหนตุ ครุปัชฌายาจะริยา ขอส่วนบุญนี้ จงสำเร็จ แด่ครูอุปัชฌาย์อาจารย์ของข้าพเจ้า ขอให้ครูอุปัชฌาย์อาจารย์ของข้าพเจ้า จงมีความสุข อิทัง สัพพะ เทวะตานัง โหตุ สุขิตา โหนตุ สัพเพ เทวะตาโย ขอส่วนบุญนี้ จงสำเร็จ แด่เทวดาทั้งหลาย ขอให้เทวดาทั้งหลาย จงมีความสุข อิทัง สัพพะ เปตานัง โหตุ สุขิตา โหนตุ สัพเพ เปตะโย ขอส่วนบุญนี้ จงสำเร็จ แก่เปรตทั้งหลาย ขอให้เปรตทั้งหลาย จงมีความสุข อิทัง สัพพะ เวรีนัง โหตุ สุขิตา โหนตุ สัพเพ เวรี ขอส่วนบุญนี้ จงสำเร็จ แก่เจ้ากรรมนายเวรทั้งหลาย ขอให้เจ้ากรรมนายเวรทั้งหลาย จงมีความสุข อิทัง สัพพะ สัตตานัง โหตุ สุขิตา โหนตุ สัพเพ สัตตา ขอส่วนบุญนี้ จงสำเร็จ แก่สัตว์ทั้งหลายทั้งปวง ขอให้สัตว์ทั้งหลายทั้งปวง จงมีความสุขทั่วหน้ากันเทอญ จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 03:14:55 ]

ความคิดเห็นที่ 95 มูลเหตุแห่งการค้นพบพระชัยมงคลคาถา เมื่ออาตมาได้พบกับสมเด็จพระพนรัตน์วัดป่าแก้ว......... คืนหนึ่งอาตมานอนหลับ แล้ว ฝันไปว่า อาตมาได้เดินไปในสถานที่แห่งหนึ่ง ได้พบกับพระสงฆ์รูปหนึ่งครองจีวรคร่ำ สมณสารูปเรียบร้อยน่าเลื่อมใส อาตมาเห็นว่าเป็นพระอาวุโส ผู้รัตตัญญู จึงน้อมนมัสการท่าน ท่นหยุดยืนตรงหน้าอาตมา แล้วกล่าวกับอาตมาว่า "ฉันคือสมเด็จพระพนรัตน์ วัดป่าแก้วแห่งกรุงศรีอยุธยา ฉันต้องการให้เธอไปที่วัดใหญ่ชัยมงคลเพื่อดูจารึก ที่ฉันได้จารึกถวายพระเกียรติแด่ สมเด็จพระนเรศวรมหาราช ผู้เป็นเจ้า เนื่องในวาระที่สร้างพระเจดีย์ฉลองชัยชนะ เหนือพระมหาอุปราชแห่งพม่า และประกาศความเป็นอิสระของประเทศไทย จากหงสาวดีเป็นครั้งแรก เธอไปดูไว้แล้วจดจำมาเผยแพร่ออกไป ถึงเวลาที่เธอจะได้รับรู้แล้ว" ในฝันอาตมารับปากท่าน ท่านก็บอกตำแหน่งที่บรรจุให้ แล้วก็ตกใจตื่นตอนใกล้รุ่ง อาตมาก็ทบทวนความฝัน ก็นึกอยู่ในใจว่า เราเองนั้น กำหนดจิตด้วยกรรมฐาน มีสติอยู่เสมอ เรื่องฝันฟุ้งซ่านเป็นไม่มี อาตมาก็ได้ข่าวในวันนั้นแหละว่า ทางกรมศิลปากรทำการบูรณะปฏิสังขรณ์พระเจดีย์ใหญ่ ในวัดใหญ่ชัยมงคล และจะทำการบรรจุพระบรมธาตุที่ยอดพระเจดีย์ อันเป็นนิมิตหมายการสิ้นสุดการบูรณะ แล้วจะรื้อนั่งร้านทั้งหมดออกเสร็จสิ้น อาตมาจึงได้ขอร้อง ดร.กิ่งแก้ว อัตถากร บอกนายภิรมณ์ ชินเจริญ ให้เลื่อนการปิดยอดบัวไปอีกวันหนึ่ง เพื่อที่อาตมาจะได้นำพระซุ้มเสมาชัย ซุ้มเสมาขอที่อาตมาได้สร้างขึ้น ตามแบบดั้งเดิมที่พบในเจดีย์ใกล้กับวัดอัมพวัน ซึ่งพังลงน้ำ ที่ก๋งเหล๋งเป็นคนรวบรวมเอามาให้อาตมา ตั้งแต่เมื่อเริ่มมาพัฒนาวัดใหม่ ๆ แต่แตกหัก ผุพัง ทั้งนั้น หลายสิบปี๊บ อาตมาได้ป่นเอามาผสมสร้างเป็นองค์พระใหม่ไปร่วมบรรจุไว้ที่ยอดพระเจดีย์บ้าง วันนั้นอาตมาเดินทางไปถึง ก็ได้เดินขึ้นไปบนเจดีย์ตอนที่สุดบันได แล้วมองเห็นโพรงที่ทางเข้าทำไว้สำหรับลงไปด้านล่าง มีร้านไม่พอไต่ลงไปภายใน ตั้งใจเด็ดเดี่ยวว่า ลงไปคราวนี้ ถ้าพลาดตกลงไปจากนั่งร้านไม้ ก็ยอมตาย คนที่ร่วมเดินทางมา เขามัวแต่ไปบนลานชั้นบน อาตมาก็ดิ่งลงไปชั้นล่าง มีไฟฉายดวงหนึ่ง เวลานั้นประมาณ ๙.๐๐ น. อาตมาลงไปภายในพบลานทองคำ ๑๓ ลาน ดังที่สมเด็จพระพนรัตน์ได้บอกไว้จริง ๆ อาตมาจึงได้พบว่า แท้ที่จริงแล้ว สิ่งที่สมเด็จพระพนรัตน์ วัดป่าแก้ว ท่านได้จารึกถวายพระพร ก็คือ บทสวดมนต์ที่เรียกว่า "พาหุง มหาการุณิโก" ท้ายของนิมิตนั้นระบุว่า "เราสมเด็จพระพนรัตน์ วัดป่าแก้ว ศรีอโยธเยศ คือผู้จารึกนิมิตรจนาเอาไว้ ถวายพระพรแด่พระมหาบพิตรเจ้า สมเด็จพระนเรศวรมหาราช" จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 03:16:09 ]

ความคิดเห็นที่ 96 พาหุงมหาการุณิโก คืออะไร พาหุงมหากา คือ บทสวดสรรเสริญพระพุทธคุณ พระธรรมคุณ พระสังฆคุณ แล้วก็ พรพาหุงอันเริ่มด้วย พาหุงสะหัส จนไปถึง ทุคคาหะทิฏฐิ แล้วเรื่อยไปจนถึง มหาการุณิโกนาโถหิตายะ และจบลงด้วย "ภะวะตุสัพพะมังคะลัง สัพพะพุทธา สัพพะธรรมา สัพพะสังฆานุภาเวนะ สะทา โสตถี ภะวันตุ เต" อาตมาเรียกรวมกันว่า "พาหุงมหากาฯ" อาตมาจึงเข้าใจในบัดนั้นเองว่า บทพาหุงนี้คือ บทสวดมนต์ที่ สมเด็จพระพนรัตน์ วัด ป่าแก้ว ได้ถวายให้พระบาทสมเด็จพระนเรศวรมหาราช ไว้สวดเป็นประจำ เวลาอยู่กับพระบรมราชวัง และในระหว่างศึกสงคราม จึงปรากฏว่า พระบาทสมเด็จพระนเรศวรมหาราชเจ้า ทรงรบ ณ ที่ใดทรงมีชัยชนะอยู่ตลอดมา มิได้ทรงเพลี่ยงพล้ำเลย แม้จะเพียงลำพังสองพระองค์กับสมเด็จพระอนุชาธิราชเจ้า ท่ามกลางกองทัพพม่า ด้วยการกระทำยุทธหัตถี มีชัยชนะเหนือพระมหาอุปราชา ณ ดอนเจดีย์ปูชนียสถาน แม้ข้าศึกจะยิงปืนไฟเข้าใส่พระองค์ในตอนที่เข้ากันพระศพของพระมหาอุปราชาออกไปราวกับห่าฝนก็มิปาน แต่ก็มิได้ต้องพระองค์ ด้วยเดชะพาหุงมหากา ที่ทรงเจริญอยู่เป็นประจำนั่นเอง อาตมาได้พบตามที่นิมิตแล้วก็ไต่ขึ้นมาด้วยความสบายใจ ถึงปากปล่องที่ลงไป เนื้อตัวมีแต่หยากไย่ เดินลงมาแม่ชีเห็นเข้ายังร้องว่า หลวงพ่อเข้าไปในโพรงนั่นมาหรือ แต่อาตมาไม่ตอบ ตั้งแต่นั้นมา อาตมาจึงสอนการสวดพาหุงมหากาฯ ให้แก่ญาติโยมเป็นต้นมา เพราะอะไร เพราะพาหุงมหากานั้น เป็นบทสวดมนต์ที่มีค่ามากที่สุด มีผลดีที่สุด เพราะเป็นชัยชนะอย่างสูงสุดของพระบรมศาสดา จากพญาวัสดีมาร จากอาฬาวกะยักษ์ จากช้างนาฬาคีรี จากองคุลิมาล จากนางจิญมานวิกา จากสัจจะกะนิครนธ์ จากพญานันโทปนันทนาคราช และท่านท้าวผกาพรหม เป็นชัยชนะที่พระพุทธองค์ทรงได้มา ด้วยอิทธิปาฏิหาริย์ และด้วยอำนาจแห่งบารมีธรรมโดยแท้ ผู้ใดได้สวดไว้เป็นประจำทุกวัน จะมีชัยชนะ มีความเจริญรุ่งเรือง ตลอดกาลนาน มีสติระลึกได้จะตายก็ไปสู่สุคติภูมิ ขอให้คุณโยมช่วยประชาสัมพันธ์ให้ด้วยนะ ว่าให้สวดพาหุงมหากากันให้ถ้วนหน้า นอกจากจะคุ้มตัวแล้วยังคุ้มครอบครัวได้ สวดมาก ๆ เข้า สวดกันทั้งหลายประเทศ ก็ทำให้ประเทศมีแต่ความรุ่งเรือง พวกคนพาลสันดานหยาบก็แพ้ภัยไปอย่างถ้วนหน้า ไม่เพียงแต่พระบาทสมเด็จพระนเรศวรมหาราชเท่านั้น ที่พบความมหัศจรรย์ของพบพาหุงมหากา แม้พระบาทสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช ได้ทรงพบเช่นกัน โดยมีบันทึกโบราณบอกไว้ดังนี้ "เมื่อพระเจ้าตากสินมหาราชตีเมืองจันทบุรีได้แล้วก็ทรงเล็งเห็นว่า สงครามกู้ชาติต่อจากนี้ไปจะต้องหนักหนาและยืดยาว จึงทรงโปรดเกล้าให้สร้างพระยอดธงแบบศรีอยุธยาขึ้น แล้วนิมนต์พระเถระทั้งหลายมาสวดบทพาหุงมหากาบรรจุไว้ในองค์พระ และพระองค์ก็ทรงเจริญรอยตาม พระบาทสมเด็จพระนเรศวรมหาราช ด้วยการเจริญพาหุงมหากา จึงบันดาลให้ทรงกู้ชาติสำเร็จ" จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 03:17:00 ]

ความคิดเห็นที่ 97 อานิสงส์ของการสวดพระชัยมงคลคาถา และพุทธคุณ ที่มาของบทสวดมนต์ชัยมงคลคาถา อาตมาได้ตำราเก่าแก่ครั้งกรุงศรีอยุธยา เป็นใบลานทองคำจารึกของ "สมเด็จพระพนรัตน์ วัดป่าแก้ว" ปัจจุบันเรียกว่า วัดใหญ่ชัยมงคล อยุธยา ได้รจนาถวายพระพรชัยมงคลคาถาแด่สมเด็จพระนเรศวรมหาราช สมเด็จพระพนรัตน์เป็นอาจารย์ของสมเด็จพระนเรศวรมหาราช อานิสงส์ของบทสวดมนต์ชัยมงคลคาถา หรือพาหุงมหากาฯ สมเด็จพระนเรศวรมหาราชไม่เคยแพ้ทัพ สมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรี เจ้าพระยามหากษัตริย์ศึก ไม่เคยแพ้ทัพ พระชัยหลังช้างของ ร.๑ นั้นมาจากบทพาหุงมหากาฯ ผู้ใดสวดมนต์ชัยมงคลคาถา หรือพาหุงมหากาฯ เป็นประจำทุก ๆ วันแล้ว มีแต่ชัยชนะทุกประการ เรียนหนังสือก็เกิดปัญญา มีแต่ความเก่งกล้าสามารถ ผู้ใดสวดทุกเช้าค่ำ คิดสิ่งใดที่ดีเป็นมงคล จะสมความปรารถนาทุกประการ ปฐมเหตุ ต้นพุทราในพระราชวังโบราณอยุธยา ขอฝาก พ.อ.ทองคำ ศรีโยธิน ไว้ด้วยว่าคัมภีร์ใบลานทองคำจารึกบทสวดมนต์ชัยมงคลคาถานั้น อาตมาให้สัญญาสมเด็จพระพนรัตน์มาจะไม่ให้ใครดู ถ้าไปให้ใครดู อาตมาก็สิ้นชีวีแน่ ๆ เหมือนอาจารย์ปถัมภ์ เรียนเมฆ ที่ให้อาตมาเล่าเรื่องพระในป่าให้ฟัง อาตมาบอกว่า ถ้าเล่าแล้วอาจารย์ต้องตายนะ เขาบอกว่าตายให้ตาย เพราะพระในป่าบอกว่า ตายไปแล้ว ๓ เดือนจะฟื้น และบอกว่าวันนี้จะมาสาวไส้หลวงพ่อวัดอัมพวันให้หมด เลยบอกว่า เอ้าตกลง โยมต้องตายนะ เลยเล่าเหตุการณ์ให้ฟังที่ร้านก๋วยเตี๋ยวปากบาง เขาอัดเทปไว้ ๕-๖ ม้วน ถ่ายรูปด้วย ขณะเล่ามีงูใหญ่โผล่ขึ้นมา ไม่มีรู หลานเขยจะตี ก็ห้ามไว้ ก็นึกว่าอาจารย์ปถัมภ์ต้องตายแน่ พอเล่าเหตุการณ์เรียบร้อย อาจารย์ปถัมภ์เอาพระเกศพระที่หล่อที่หอประชุมภาวนา-กรศรีทิพา มาขอถ่ายกลับไปเทปก็ไม่ติด รูปก็ถ่ายไม่ติด อาจารย์ปถัมภ์ก็แน่นที่หัวใจ รุ่งเช้าถึงแก่กรรม ภรรยาอาจารย์ปถัมภ์ มาถามอาตมาว่า อาจารย์ปถัมภ์ จะฟื้นหลัง ๓ เดือนแล้วจริงหรือไม่ อาตมาบอกว่าโยมไปดูเสียให้ดี เลือดออกทาง หู ตา ปาก หรือเปล่า ถ้าออกแล้วไม่มีฟื้น ถ้าทวาร ๙ เปิดไม่มีฟื้นนะ แต่คนที่ฟื้นแบบ พ.อ.เสนาะ ไม่ใช่ตายนะ แค่สลบไป หัวใจยังเต้นทำงานอยู่ ฟื้นได้ ถ้าขาดใจตาย ไม่มีลมวิญญาณออกไปแล้วไม่มีกลับมา เลยอาจารย์ปถัมภ์ถึงแก่ความตาย ถ้าอาตมาไม่ได้รับสัญญามา จะให้คุณโยมทองคำดูให้ได้ อย่าลืมนะเขาขึ้นไปยอดเจดีย์วัดใหญ่ชัยมงคลกัน อาตมาโดดลงบ่อ ถ้าขึ้นไม่ได้ก็ขอตายที่นี่ ที่สมเด็จพระพนรัตน์ท่านมาเข้าฝันบอก และได้ตามนั้นด้วย อาตมาถึงยืนยันว่า พระสงฆ์ไทยเรานี้ มีความรู้ในพระพุทธศาสนาลึกซึ้ง กรุงศรีอยุธยาไม่สิ้นคนดี พระอุบาลีที่ไปประกาศศาสนาที่ประเทศศรีลังกา ท่านแปลพระไตรปิฎกจบ สมเด็จพระพนรัตน์ วัดป่าแก้ว ท่านเป็นผู้รจนาฉันท์บาลีว่าด้วยชัยชนะของพระพุทธเจ้า ๘ บทที่เรียก พาหุงมหากา (รุณิโก) ขึ้นมา ถวายพระพรชัยมงคลแด่สมเด็จพระนเรศวร อาตมาจึงให้เขาสวดมนต์บท “พาหุง มหากาฯ” เป็นประจำ ถ้าเด็กมีศรัทธาสวด สอบได้ที่หนึ่งเลย ถ้าสวดไปซังกะตาย ไม่มีศรัทธาสวด รับรองไม่ได้ผล บท “พาหุงมหากาฯ” เป็นจารึกของสมเด็จพระพนรัตน์ วัดป่าแก้ว เอาประวัติที่พระพุทธเจ้าผจญมาร มารจนาขึ้น แล้วท่านเจ้าคุณอุบาลีฯ เอาไปเผยแผ่ที่ประเทศศรีลังกา จนได้รับยกย่องมาจนทุกวันนี้ จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 03:17:56 ]

ความคิดเห็นที่ 98 เทวดา กับ การสวดมนต์ “หลวงพ่อครับ กระผมอยากทราบความคิดเห็นของหลวงพ่อที่มีต่อเทวดาที่เขาสวดชุมนุมเทวดานั้น จะมีจริงหรือไม่” หลวงพ่อจรัญท่านตอบในทันทีว่า “อาตมาเชื่อ ทำไมจึงเชื่อ อาตมาจะเล่าให้ฟัง” แต่เดิมนั้นอาตมาไม่เคยเชื่อเรื่องเทวดา เพราะอาตมาไม่เคยสัมผัสนี่ แล้วอาตมาจะไปเชื่ออย่างไร ในเมื่อแม่ชีก้อนทอง ปานเณร อายุ ๘๗ ปี มาบอกกับอาตมาว่า เทวดามาสอนสวดมนต์ แม่ชีมาเรียนกรรมฐาน อาตมาสอนให้เดินจงกรม ให้พิจารณาเห็นหนอ แต่แม่ชีเดินจงกรมแล้วไปคิดถึงเทวดา ไปเพ่งเทวดาเข้า เทวดาก็มา แกก็เก็บเงียบไว้ แต่แล้วในที่สุดแกก็เก็บไม่ไหวต้องการให้มีใครสักคนได้รับรู้เอาไว้ แกจึงมาบอกอาตมาว่า “หลวงพ่อ ดิฉันเห็นเทวดาเจ้าค่ะ มาสอนสวดมนต์ให้ด้วยเจ้าค่ะ” “เทวดาที่ไหนกับแม่ชีเอ๊ย อาตมาไม่เชื่อหรอก” แต่แม่ชีก็ว่าไม่ได้โกหก อาตมาถามว่า “เทวดามาตอนไหนเล่า” แม่ชีบอกว่า “พอดิฉันได้ยินนาฬิกาตี ๑๒ เป็นเวลาเที่ยงคืนเทวดาก็ปรากฏให้ดิฉันเห็นไม่ได้มาเปล่านะคะ มาสอนให้ดิฉันสวดมนต์บทเมตตาใหญ่ ดิฉันจึงสวดได้” อาตมาก็บอกให้แม่ชีไปถามเทวดาว่าอยู่ที่ไหน วันรุ่งขึ้นแม่ชีก็มาเล่าให้ฟังว่า เทวดาอยู่ที่ต้นพิกุล ต้นพิกุลที่ว่านี่ อาตมาถามผู้เชี่ยวชาญด้านต้นไม้ เช่นหลวงสมานวนกิจ อธิบดีกรมป่าไม่มาที่นี่ ในตอนที่แม่ชีเห็นเทวดา ประมาณ  พ.ศ. ๒๕๐๐ หลวงสมานฯ ว่า อายุกว่า ๑,๐๐๐ ปี เทวดาบอกแม่ชีว่า เดิมอยู่บนสวรรค์ แล้วละเมิดกฎต่อนางฟ้าจึงถูกให้ลงมาอาศัยวิมานต้นพิกุลอยู่จนกว่าจะหมดกรรม แล้วก็บอกวันเวลาเอาไว้ชัดเจน อาตมาก็จดไว้แล้วก็เป็นจริง พอถึงเวลาก็เหมือนที่เทวดาให้สังเกตสังกา อาตมาก็ให้แม่ชีไปถามเทวดาว่า ไปชวนมนุษย์สวดมนต์ทุกบ้านหรือไม่ เพราะอาตมาเริ่มจะเชื่อ เพราะบทเมตตาใหญ่ที่แม่ชีสวดนี่ อาตมาไปหาที่ไหน ๆ ก็ไม่เจอ จนกระทั่งไปรู้ว่า สมเด็จพระสังฆราช (แพ) วัดสุทัศน์ ได้นำเอาไปต่อท้ายพุทธมนต์พุทธาภิเษก และตำรับนั้นไปตกอยู่กับ พระครูลมูล วัดสุทัศน์ฯ พระครูลมูลนี้เป็นศิษย์สมเด็จพระสังฆราชแพนะ ทำสมเด็จเนื้อผงดีมากนะ มีละก็เก็บเอาไว้ให้ดีเชียว อาตมาไปขอตำรับมาตรวจสอบที่วัด ท่านพระครูลมูลบอกว่าไม่ได้ๆ ตำรับนี้ของอาจารย์ อาตมาให้ใครยืมไม่ได้ อาตมาก็บอกว่าไม่ได้เอาไปเลย แต่จะเอาไปสอบทานอะไรหน่อย แล้วก็เล่าความจริงให้ท่านฟัง ท่านก็ใจอ่อนบอกว่า เอ้าเอาไปเถอะให้ยืมเจ็ดวัน แล้วเอามาส่งคืนนะ อาตมาก็เอามาเป็นตัวขอมทั้งนั้น อาตมาก็บอกแม่ชีว่า มาท่องให้อาตมาฟังหน่อย แม่ชีก็เริ่มท่อง ก็แกอายุ ๘๗ แล้วนี่นะ ก็ยานคางกว่าจะหลุดออกมาได้ตามประสาคนแก่ โยมเชื่อไหมล่ะว่า แม่ชีก้อนทอง คนนี้เป็นคนไม่รู้หนังสือ อ่านหนังสือไม่ออก ตัวขอมยิ่งไม่กระดิกใหญ่ แล้วเมตตาใหญ่ที่แกท่อง อาตมาก็ไม่เคยเห็นมาก่อน แกท่องด้วยความมั่นใจ อาตมาสอบกับต้นฉบับขอมของท่านพระครูลมูล ปรากฏว่าไงรู้ไหมโยม “ตั้งแต่ตัวแรกจนตัวสุดท้ายไม่มีผิดเลย” อาตมาถามว่าเทวดาไปชวนคนสวดมนต์ทุกบ้านหรือเปล่า เทวดาบอกกับแม่ชีมาว่า “เปล่า บ้านไหนจัดที่บูชามีโต๊ะหมู่ มีพระพุทธรูปตั้งไว้ แล้วเจ้าของบ้านสวดมนต์ เทวดาก็มาร่วมสวดมนต์ด้วย พระพุทธรูปเหล่านั้น ที่ไม่ได้เข้าพิธีอะไร เช่ามาบูชาจากเสาชิงช้า หากเจ้าของบ้านเอามาสวดมนต์ไหว้พระทุกวันด้วยใจศรัทธา เทวดามาสวดมนต์ หนักเข้าก็เลยเข้าสิงรักษาองค์พระเอาไว้ ก็เลยศักดิ์สิทธิ์ใหญ่ ทำให้เกิดสิริมงคลในครัวเรือน" หลวงพ่อพระพุทธโสธรนั้น คนกราบไหว้บูชากันมากเลยมีเทวดามารักษา ๑๖ องค์ ทำให้เกิดอภินิหารนานาประการ พระพุทธรูปสำคัญ ๆ ก็มีเทวดารักษาทั้งนั้นแหละ เทวดาท่านว่าอย่างนั้นและเทวดาก็ว่าบ้านไหนมีพระพุทธรูปแค่ตั้งโชว์ เทวดาก็ไม่ไปสวดมนต์ เพราะร้อยวันพันปีไม่เคยทำวัตรสวดมนต์ เทวดาก็ไม่มา ผ่านเลยไปเลย มาไม่ลงมาสวดมนต์ คนเราก็มีเทวดารักษา คนดีมีศีลธรรม เทวดาที่เป็นบัณฑิตรักษา ถ้าคนชั่วขี้เหล้าเมายาทำชั่ว เทวดาพาลพวกมิจฉาทิฐิก็มารักษา อาตมาถามต่อไปว่าแล้ว “เวลาพระสัคเคกาเมจะรูเป เทวดาลงมาหรือไม่”เทวดาว่า “รีบลงมา เทวดาบัณฑิตมาก่อน พอเห็นเจ้าภาพกินเหล้าเมาหงำกันในงานบุญก็เบ้หน้าแล้วกลับ เทวดาพาลก็เข้ามาแทนที่ เลยเกิดเรื่องเกิดราวตูมตามนั่นแหละ คุณดอน เจดีย์ จาก น.ส.พ. มหัศจรรย์ เขียนจากคำบอกเล่าของพระเดชพระคุณหลวงพ่อ (ครั้งยังเป็นพระครูภาวนาวิสุทธิ์) จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 03:19:14 ]

ความคิดเห็นที่ 99 http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y5237186/Y5237186.html จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 10:21:38 ]

ความคิดเห็นที่ 100 http://www.vimokkha.com/thai.htm จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 10:24:29 ]

ความคิดเห็นที่ 101 การถวายสังฆทานแด่พระสงฆ์ การทำบุญในชีวิตของเรานั้นถือว่าเป็นการทำให้แก่ชีวิตเราเพิ่มขึ้น ในการเป็นอยู่ที่เป็นบุญกุศล การสะสมทานบารมีพระพุทธเจ้าท่านถือว่าเป็นผู้มีลาภมาก คนที่มีลาภมากไปเกิดในภพใดก็มีลาภในภพนั้น มาเกิดเป็นมนุษย์ก็ดี เป็นเทวดาก็ดี ผลทานนั้นจะเป็นอานิสงส์ส่งผลให้ถึง คนที่ไม่มีการให้ทานนั้นพระพุทธเจ้าท่านบอกว่าเป็นคนยากจน คนเป็นขัดสน ฉะนั้นการให้ทานเท่านั้นที่จะทำให้เป็นเสบียง เป็นอาหารทิพย์ เป็นผู้ไม่ยากไร้ ประเทศไทยเราเป็นพระเทศชาวพุทธที่ยังมีการให้ทานกัน ความยากจนขัดสนก็น้อยลง แต่ถ้าหยุดการให้ทานกันแล้ว ความขัดสนก็จะเกิดขึ้นเพราะไม่มีผู้ให้   พระพุทธเจ้าท่านตรัสรู้ ท่านเห็นอริยสัจ ๔ คือ ทุกข์ ความไม่สบายกาย ไม่สบายใจ สมุทัย ที่เกิดแห่งความทุกข์ นิโรธ ความดับทุกข์ มรรค ทางแห่งความดับทุกข์และเห็นทางมรรคองค์ ๘ คือ สัมมาทิฏฐิ คือเห็นถูกต้อง ท่านเห็นทางว่าจะทำอย่างไร จึงจะไปถูกทางของชีวิต คือให้เห็นว่าบุญนี้มีจริง บาปนั้นมีจริง กรรมดีมีจริง กรรมไม่ดีมีจริง ทำดีได้ดี ทำไม่ดีก็ได้รับผลไม่ดี มันให้ผลกับตัวเองกับจิตใจ บุญทำให้ใจเย็นไม่เร่าร้อน บาปทำให้ใจเป็นทุกข์เร่าร้อน ท่านก็ให้เป็นสัมมาทิฐิ   สัมมาสังกัปปะ ให้ดำริออกจากความหลง คือไปหลงว่าวัตถุกามทั้งหลายเป็นของมนุษย์ที่จะต้องยื้อแย่งกัน ท่านก็ไม่ให้ยื้อแย่งกัน ให้รู้จักการประกอบชีวิตโดยเสียสละ ให้เสียสละก่อนตาย คือให้เป็นผู้ให้ ไม่โลภเสียจนตัวเองยอมสละชีวิตด้วยความโลภ ท่านก็ให้เป็นผู้เสียสละ   สัมมาวาจา ไม่ให้เป็นคนพูดวาจาหยาบคาย ให้พูดวาจาไพเราะให้คนที่อยู่ด้วยกันฟังแล้วไม่ทะเลาะกับเรา ท่านก็ให้หัดพูดวาจาไพเราะไม่ให้กล่าวหยาบคาย แล้วก็ไม่ให้นินทาให้ร้ายกัน ทั้งต่อหน้าและลับหลัง ไม่ให้เสียดสีนินทากัน ท่านก็ให้กล่าววาจาชอบ ให้เจรจาชอบ คือว่าเราพูดก็สบายใจชอบใจที่เราพูด คนฟังก็ชอบ   สัมมากัมมันตะ การงานชอบ ให้ทำงานเลี้ยงชีวิตให้อยู่ดีกินดี คือให้มีศีล ๕ ประจำใจ เลี้ยงชีวิตไม่คดไม่โกงใคร   สัมมาอาชีวะ ความเลี้ยงชีวิตชอบ คือการไม่ทุจริต ไม่คดโกงไม่เป็นคนนักเลง ไม่เป็นคนลักเล็กขโมยน้อย และไม่เป็นคนเอาเปรียบผู้อื่น ให้หากินโดยสุจริตมีศีลธรรม โดยกำลังกายกำลังใจของเรา ไม่ไปเบียดเบียนคนอื่นมากิน อย่างน้อยก็มีศีลธรรม จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 10:26:00 ]

ความคิดเห็นที่ 102 สัมมาวายามะ ความเพียรชอบ คือละบาปบำเพ็ญบุญ ความเพียรในที่นี้หมายถึงว่าชีวิตเราล่วงเลยไปทุกวันๆ เราจะทำอย่างไรที่เราจะสะสมชีวิตเราให้สมบูรณ์ เมื่อทางโลกสมบูรณ์แล้วท่านก็ให้สะสมทางธรรมให้สมบูรณ์ โดยการเพียรเรียนธรรมะ เพียรเรียนธรรมะคือการเรียนประพฤติปฏิบัติธรรม เรียนสมาธิกรรมฐาน เรียนทางสมาธิไปตามทางพระพุทธเจ้าเดินคือหาทางสงบใจ หาทางมักน้อยสันโดษ รู้ว่าความตายนั้นเป็นของพวกเราทุกคน ความแก่เป็นแล้ว เราได้รับผลความแก่แล้ว ยี่สิบไปแล้วก็แก่แล้ว ไม่ถอยหลังกลับมาเป็นเด็กใหม่แล้ว ยี่สิบขึ้นไปก็แก่ขึ้นไปทุกวัน ไปห้าสิบหกสิบยิ่งไม่กลับมา ยิ่งไปใหญ่เลย ยิ่งหมดวันหมดคืนก็ยิ่งแก่ไปใหญ่ ความเจ็บเข้ามาเบียดเบียนคนแก่เพราะอะไร เพราะคนแก่หมดกำลัง ธาตุไม่ดี ธาตุอ่อน ดินก็อ่อน ลมก็อ่อน หรือบางอย่างแรง แต่บางอย่างก็อ่อน คนเราพอผมหงอกแล้ว ฟันหักแล้ว ก็ถือว่าธาตุอ่อนหมดแล้ว ก็ถือว่าไม่มีอะไรจะมาค้ำจุนก็ต้องเปลี่ยนแปลง สัมมาสติ ให้มีสติระลึกไว้ว่าพระพุทธเจ้าอยู่ที่ใจเรา ให้ระลึกว่าธรรมะดับทุกข์อยู่ที่ใจเรา ธรรมะดับโกรธดับร้อนอยู่ที่ใจเรา ธรรมะดับโลภดับหลงอยู่ที่ใจเรา เมื่อเรามีสติพิจารณาธรรมะ เป็นสัมมาสติให้มากขึ้น สัมมาสมาธิก็จะเกิดเด่นชัดขึ้น   สัมมาสมาธิ เพิ่มปัญญาแก่ตัวเอง คือการเรียนรู้อริยสัจ ๔ คือวิธีดับทุกข์ขันธ์ ๕ ว่าร่างกายคนเรานั้นความเจริญมันมีจริง แต่ความเสื่อมมันก็มีอยู่ของมันเอง มันอยู่ในตัวของมัน ความเจริญอยู่ตรงไหนความเสื่อมก็อยู่ตรงนั้น มันอยู่ของมันในตัวเอง เหมือนกับเหล็กมันมีสนิมนั่นแหละ เมื่อมันมีเหล็กมันก็มีสนิม มันไม่ได้ไปหาสนิมที่ไหนมา มันก็เกิดขึ้นมาในตัวมัน ความแก่ก็เหมือนกันมันก็เกิดขึ้นมาในตัวคนหนุ่มคนสาว ความเจ็บก็เกิดขึ้นมาในตัวคนหนุ่มคนสาว�คนแก่และความตายมันก็เกิดขึ้นกับตัวคนหนุ่มคนสาวคนแก่ การมีสมาธิก็คือการขัดเกลากิเลสตัวเอง คือการหัดเข้าฌาน เข้าหาความวิเวกสงบที่จิตของเรา เพราะจิตของเรานั้นวุ่นวายมาตลอดชีวิต ก็ควรจะปัดเป่าให้มันสงบเย็นลง ก็คือการฝึกสมาธิและปัญญาให้พิจารณาว่าร่างกายนี้ไม่ใช่ของเรา ไม่อยู่คงทนถาวรถึงร้อยปี สองร้อยปี ไม่มีอะไรจะอยู่คงทนถาวรไปได้ ยิ่งร่างกายของคนเรานี้ไม่คงทนถาวร ต้นไม้ต้นหนึ่งจะอยู่ได้เป็นร้อยปี พันปี สองพันปี แต่คนนี้ไม่มีใครอยู่ได้ สองร้อยปี พันปี ก็ต้องโค่นต้องล้มไป เพราะคนไม่มีแก่นสาร ต้นไม้มีแก่นสารก็ยังต้องโค่นต้องล้ม นับประสาอะไรคนเราไม่มีแก่นสารก็ต้องโค่นล้มไปเป็นธรรมชาติ ไม่มีอะไรจะเป็นที่ค้ำจุนได้เพื่อไม่ให้โค่นล้ม ก็ต้องเอาสัมมาสติ คือระลึกชอบและสัมมาสมาธิ คือตั้งใจชอบ ก็คือการหัดเข้าฌาน หัดเข้าดับเวทนา เวลาเจ็บปวดแล้วจะไม่ร้องไม่ทุรนทุรายกระสับกระส่ายเสียจนพึ่งตัวเองไม่ได้ จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 10:27:27 ]

ความคิดเห็นที่ 103 ที่ว่า อตฺตา หิ อตฺตโน นาโถ ตนเป็นที่พึ่งของตน ก็ต้องเอาธรรมะมาใส่ใจให้เต็ม ให้มาก ถ้าคนไหนมีธรรมะมากก็จะสงบมาก คนไหนมีธรรมะน้อยก็จะสงบน้อย การไม่สงบต้องทำให้ตัวเองต้องเจ็บปวดครวญคราง กลายเป็นคนมีโรคเป็นทุกข์มาก เราไม่ใช่มาเจ็บครั้งเดียวเราไม่ใช่มาตายครั้งเดียว เราไม่ใช่มาแก่ครั้งเดียว เราไม่ใช่มาเกิดครั้งเดียว พระพุทธเจ้าท่านระลึกชาติให้ดูว่า แต่ละคนตายจนนับชาติไม่ถ้วน ไม่มีใครตายครั้งเดียวเกิดครั้งเดียว คนที่จะไม่มาเกิดอีกคือไปพระนิพพานเท่านั้นเอง คือชาติสุดท้าย นอกจากนั้นยังเวียนว่ายตายเกิด ถ้าเป็นปุถุชนยังนับชาติไม่ถ้วน   เกิด..ไม่ใช่เกิดเป็นมนุษย์ได้อย่างเดียว เกิดสารพัดสัตว์ พระพุทธเจ้าท่านไม่เปรียบเทียบคนอื่น ท่านเปรียบเทียบตัวท่าน ท่านเคยเกิดเป็นช้างหลายร้อยชาติ เป็นราชสีห์หลายร้อยชาติ เป็นลิงหลายร้อยชาติ เป็นนกกระจอก นกกระจาบ เป็นนกคุ่ม เป็นปลา เป็นสารพัดสัตว์ พระพุทธเจ้าเป็นมานับชาติไม่ถ้วน เป็นคนจนหลายร้อยชาติ เป็นคนรวยหลายร้อยชาติ พระพุทธเจ้าเป็นหมดทั้งเทวดาและมนุษย์   นรก..ก็ไปตกมาเป็นหมื่นๆ ชาติ แต่พระพุทธเจ้าท่านก็รู้ว่านั่นเป็นความไม่มีสติ ไม่เจอมรรคองค์ ๘ ไม่เจอคำสอน ไม่เจอศีลธรรม แต่พระพุทธเจ้าก็ถือว่าเป็นมหาสัตว์ เมื่อพระพุทธเจ้าตรัสรู้จึงได้เห็นทางพวกนี้ว่าคนเราไม่ได้เกิดครั้งเดียวตายครั้งเดียว บุญเท่านั้นที่จะนำพาให้คนทุกข์น้อยลงในการเกิด แก่ เจ็บ ตาย   ฉะนั้นพระพุทธศาสนายังเหลืออยู่ทุกวันนี้ ก็เหลือให้เราได้มาประพฤติปฏิบัติธรรมกัน มาเดินตามพระพุทธเจ้าไปตามกัน ใครจะเดินได้แค่ไหนก็ขอให้เดินตามไป ตามคำสอนของท่าน ตามหาตัวท่านนั้นไม่เจอแล้วหละ นอกจากไปถึงนิพพานทุกคน แต่ถ้าจะตามให้พบท่าน ก็คือตามประพฤติปฏิบัติธรรม การฝึกสมาธิ นั่งสมาธิ เดินจงกรมการภาวนา   อย่างเช่น หายใจเข้า ก็รู้ว่าลมหายใจเข้า หายใจออก ก็รู้ว่าลมหายใจออก นี่คือพระพุทธเจ้าท่านเดิน พิจารณาจนเป็นวิตก วิจารณ์ จนเป็นปีติ เป็น เอกัคตา เมื่อจิตเราเข้าปีติสุข เอกัคตา เราก็จะสงบ จะรู้ว่าปีติเป็นอย่างไร สุขเป็นอย่างไร สงบเป็นอย่างไร เพราะเราเคยฝึกสมาธิกัน คนฝึกสมาธิจะเป็นคนที่คิดดี คิดอะไรก็ละเอียดอ่อน ก็จะรู้เลยว่าพระพุทธเจ้านั้นมีจริง คำสอนนั้นดับทุกข์ได้จริง พระสงฆ์ พระอรหันต์นั้นมีจริง ก็จะเห็นว่าสวรรค์ นรก บาป บุญ คุณโทษนั้นมีจริง ก็จะละบาปบำเพ็ญบุญ ก็จะมีสติสมบูรณ์ขึ้น จะไม่ตกอยู่ในความหลง ไม่ตกอยู่ในความมัวเมาและประมาท ก็จะสร้างกุศลให้ไปกับตัวเอง ก็คิดว่าเอากุศลนี้ไปกับตัวเองเป็นวงล้อติดตามไป เหมือนกับรถที่มีล้อสมบูรณ์ เครื่องสมบูรณ์ คนขับสมบูรณ์ก็จะวิ่งไปถึงจุดหมายปลายทางได้   การที่เรามีชีวิตมานี่ก็เหมือนกับชีวิตหนึ่งที่ได้มาประกอบให้สมบูรณ์ ฉะนั้นจะทำให้สมบูรณ์ได้ก็ต้องพยายามฝึกฝน อบรมขั้นสุดท้าย คือการหัดปฏิบัติธรรม ฝึกธรรม พระพุทธเจ้าท่านบอกว่า   ทำอะไรไม่ได้ ให้นึกถึงความตายก็ยังดี อานนท์Ž ให้นึกถึงว่า หายใจเข้าไม่ออกก็ตาย หายใจออกไม่เข้าก็ตาย ให้นึกอย่างนั้นให้เป็น หายใจเข้าไม่ออกก็ตาย หายใจออกไม่เข้าก็ตาย คนเราก็มีแค่นี้เอง ออกกับเข้านี่เองที่ว่าตาย ไม่มีอะไรจะมาเหนือสิ่งเหล่านี้ไปได้ จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 10:28:44 ]

ความคิดเห็นที่ 104 คนที่ตายๆ กันไปก็คือ คนที่หายใจออกแล้วไม่ยอมเข้า หายใจมันหมดไป ไม่ใช่เข้าแล้วไม่ออก มันไม่มีจะเข้า หายใจออกไปหมด หายใจเข้ามันเข้าไม่ได้ มันสูดลมไม่เข้า ก็นั่นแหละคือหมดลม ไม่ใช่เข้าแล้วไม่ออก บางคนคิดว่า ตาย..มันตอนไหนดีหนอ.!Ž คนไม่ภาวนาจะไม่รู้นะ นี่บอกอุบายไว้ว่าคนจะตายนั้น ตายด้วยลมเข้าหรือลมออกคนที่จะตายนั้นก็คือคนที่หมดลม เวลาที่ลมหายใจออกไปแล้ว มันหายใจเข้ากลับไม่ได้ มันก็ขาดผึงไปทันที ลมในตัวเรามันก็หมด เยียวยาตัวเองก็ขาดผึงไปทันที ก็เรียกว่าหมดลม หมดลมก็หมายถึงว่าลมมันไม่มี ไม่มีจะหายใจออก หายใจเข้านั่นเองคือมันหมด ใครๆ ก็ต้อง ไปเจอตรงนี้ทุกคน ถ้าคนนั้นมีบุญคนนั้นก็จะดับไปอย่างสบาย ดับไปอย่างไม่ทุรนทุราย ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องหวาด ไม่ต้องสะดุ้ง ไม่ต้องร้องหาคร่ำครวญให้ใครมาช่วยตัวเองหายใจ ไม่ต้องให้ใครมาช่วยพยุงชีวิตตัวเอง   ดังนั้นบุญอันนี้จึงจะเป็นสวรรค์ในหัวใจของเรา จึงจะเป็นความว่าง ความสว่าง ความสงบ ในใจเรา เราก็จะมั่นใจในชีวิตตัวเองว่าเราถึงแล้ว ถ้าเราถึงแล้วตรงนี้ เราก็ถือว่าเราได้มานึกของเราอยู่ประจำทุกวันทุกคืน ว่าหายใจเข้าไม่ออกก็ตาย หายใจออกไม่เข้าก็ตาย ไม่มีอะไรจะมาวิเศษกว่าอันนี้ ไม่มีอะไรจะมาบังคับบัญชาได้ คนจะเก่งแสนเก่งอย่างไร รวยแสนรวยอย่างไร สวยแสนสวยอย่างไร ฉลาดแสนฉลาดอย่างไร ก็มาจนตรงนี้แหละ มาหมดทางตรงว่าหายใจออกไม่เข้านี่เอง เขาเรียกว่าหมดลมสุดท้าย ก็เอาอะไรไปไม่ได้ ความดีนั้นเป็นของชีวิตที่ควรสร้างไปก่อน สร้างไว้ตอนที่ยังมีขันธ์ ๕ อยู่ยังมีความรู้สึกที่ดีอยู่อันนั้นถือว่าทำไว้ก่อน   ฉะนั้นไม่มีอะไรจะเพิ่มพูนบารมีเราได้ นอกจากเราจะต้องศึกษาธรรมะคือต้องสนใจ อ่านหนังสือไม่ออกก็ไม่เป็นไร ให้หัดภาวนาให้เป็นสวดมนต์ไหว้พระนั่งสมาธิให้เป็น ฝึกฝนให้เป็น ให้เป็นกิจวัตรประจำวันของเรา นั่นแหละจะเป็นที่พึ่งของเราบั้นสุดท้ายของชีวิต ไม่มีอะไรจะมาให้เราได้มากกว่าสิ่งเหล่านี้ที่เราได้ให้แก่ตัวเอง ก็ขอให้ฝึกไว้ปฏิบัติไว้   หายใจเข้า-พุท หายใจออก-โธ พิจารณาจนลมหายใจนั้นละเอียดไป ๆ จนเหมือนลมหายใจนั้นไม่เข้าไม่ออก จิตเราก็จะว่าง จิตเราก็จะสว่างสงบ เราก็จะรู้ว่าจิตเรานี้ก็จะสงบเป็น เมื่อเรารู้ว่าจิตสงบเป็นเราก็จะชอบความสงบอันนี้เป็นหลัก ก็จะมีสติสมาธิอันนี้เกิดขึ้นตรงนี้ ก็ไม่ต้องไปเรียนที่ไหน เรียนที่ตัวเรา เรียนอยู่ที่ใจของเราเรียนอยู่ที่ลมหายใจของเรา เมื่อนั้นเราก็จะรู้ธรรมเห็นธรรมะคำสอนของพระพุทธเจ้า ทางดับทุกข์คือมรรคองค์แปด   นี่คือธรรมะทางเดินของชีวิต ของครอบครัวที่อยู่กันอย่างมีความชอบธรรม ขอให้ทุกคนทุกท่านจงคิดไว้อย่างนี้ แล้วก็จะได้เพิ่มพูนบารมี ปฏิบัติธรรมให้มากขึ้น   ธรรมะก็สมควรแก่เวลา ขอยุติการบรรยายไว้แต่เพียงเท่านี้ เอวัง..ก็มีด้วยประการฉะนี้                     แสดงธรรม ณ จังหวัดเพชรบุรี                       วันที่ ๑๕ มกราคม ๒๕๔๒ จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 10:30:26 ]

ความคิดเห็นที่ 105 คนที่ตายๆ กันไปก็คือ คนที่หายใจออกแล้วไม่ยอมเข้า หายใจมันหมดไป ไม่ใช่เข้าแล้วไม่ออก มันไม่มีจะเข้า หายใจออกไปหมด หายใจเข้ามันเข้าไม่ได้ มันสูดลมไม่เข้า ก็นั่นแหละคือหมดลม ไม่ใช่เข้าแล้วไม่ออก บางคนคิดว่า ตาย..มันตอนไหนดีหนอ.!Ž คนไม่ภาวนาจะไม่รู้นะ นี่บอกอุบายไว้ว่าคนจะตายนั้น ตายด้วยลมเข้าหรือลมออกคนที่จะตายนั้นก็คือคนที่หมดลม เวลาที่ลมหายใจออกไปแล้ว มันหายใจเข้ากลับไม่ได้ มันก็ขาดผึงไปทันที ลมในตัวเรามันก็หมด เยียวยาตัวเองก็ขาดผึงไปทันที ก็เรียกว่าหมดลม หมดลมก็หมายถึงว่าลมมันไม่มี ไม่มีจะหายใจออก หายใจเข้านั่นเองคือมันหมด ใครๆ ก็ต้อง ไปเจอตรงนี้ทุกคน ถ้าคนนั้นมีบุญคนนั้นก็จะดับไปอย่างสบาย ดับไปอย่างไม่ทุรนทุราย ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องหวาด ไม่ต้องสะดุ้ง ไม่ต้องร้องหาคร่ำครวญให้ใครมาช่วยตัวเองหายใจ ไม่ต้องให้ใครมาช่วยพยุงชีวิตตัวเอง   ดังนั้นบุญอันนี้จึงจะเป็นสวรรค์ในหัวใจของเรา จึงจะเป็นความว่าง ความสว่าง ความสงบ ในใจเรา เราก็จะมั่นใจในชีวิตตัวเองว่าเราถึงแล้ว ถ้าเราถึงแล้วตรงนี้ เราก็ถือว่าเราได้มานึกของเราอยู่ประจำทุกวันทุกคืน ว่าหายใจเข้าไม่ออกก็ตาย หายใจออกไม่เข้าก็ตาย ไม่มีอะไรจะมาวิเศษกว่าอันนี้ ไม่มีอะไรจะมาบังคับบัญชาได้ คนจะเก่งแสนเก่งอย่างไร รวยแสนรวยอย่างไร สวยแสนสวยอย่างไร ฉลาดแสนฉลาดอย่างไร ก็มาจนตรงนี้แหละ มาหมดทางตรงว่าหายใจออกไม่เข้านี่เอง เขาเรียกว่าหมดลมสุดท้าย ก็เอาอะไรไปไม่ได้ ความดีนั้นเป็นของชีวิตที่ควรสร้างไปก่อน สร้างไว้ตอนที่ยังมีขันธ์ ๕ อยู่ยังมีความรู้สึกที่ดีอยู่อันนั้นถือว่าทำไว้ก่อน   ฉะนั้นไม่มีอะไรจะเพิ่มพูนบารมีเราได้ นอกจากเราจะต้องศึกษาธรรมะคือต้องสนใจ อ่านหนังสือไม่ออกก็ไม่เป็นไร ให้หัดภาวนาให้เป็นสวดมนต์ไหว้พระนั่งสมาธิให้เป็น ฝึกฝนให้เป็น ให้เป็นกิจวัตรประจำวันของเรา นั่นแหละจะเป็นที่พึ่งของเราบั้นสุดท้ายของชีวิต ไม่มีอะไรจะมาให้เราได้มากกว่าสิ่งเหล่านี้ที่เราได้ให้แก่ตัวเอง ก็ขอให้ฝึกไว้ปฏิบัติไว้   หายใจเข้า-พุท หายใจออก-โธ พิจารณาจนลมหายใจนั้นละเอียดไป ๆ จนเหมือนลมหายใจนั้นไม่เข้าไม่ออก จิตเราก็จะว่าง จิตเราก็จะสว่างสงบ เราก็จะรู้ว่าจิตเรานี้ก็จะสงบเป็น เมื่อเรารู้ว่าจิตสงบเป็นเราก็จะชอบความสงบอันนี้เป็นหลัก ก็จะมีสติสมาธิอันนี้เกิดขึ้นตรงนี้ ก็ไม่ต้องไปเรียนที่ไหน เรียนที่ตัวเรา เรียนอยู่ที่ใจของเราเรียนอยู่ที่ลมหายใจของเรา เมื่อนั้นเราก็จะรู้ธรรมเห็นธรรมะคำสอนของพระพุทธเจ้า ทางดับทุกข์คือมรรคองค์แปด   นี่คือธรรมะทางเดินของชีวิต ของครอบครัวที่อยู่กันอย่างมีความชอบธรรม ขอให้ทุกคนทุกท่านจงคิดไว้อย่างนี้ แล้วก็จะได้เพิ่มพูนบารมี ปฏิบัติธรรมให้มากขึ้น   ธรรมะก็สมควรแก่เวลา ขอยุติการบรรยายไว้แต่เพียงเท่านี้ เอวัง..ก็มีด้วยประการฉะนี้                     แสดงธรรม ณ จังหวัดเพชรบุรี                       วันที่ ๑๕ มกราคม ๒๕๔๒ จากคุณ : maneomicz - [ 19 มี.ค. 50 10:31:27 ]

ความคิดเห็นที่ 106 http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y5239200/Y5239200.html#13 จากคุณ : maneomicz - [ 21 มี.ค. 50 08:48:50 ]