ความคิดเห็นที่ 1 แต่มีพระธุดงค์ไปตามป่าตามชายทุ่ง  พักอาศัยตามป่าช้าบ้าง  ป่าทึบบ้าง  (มิใช่พระธุดงค์ที่มาปักกลดข้างตึกหรือหลังบ้านของโยมในเมืองกรุงนะ)  พระเหล่านี้จะฝึกสมาธิต่อๆ กันมาจากปากของอาจารย์จากรุ่นหนึ่งสู่อีกรุ่นหนึ่ง  มักจะไม่มีเขียนเป็นตำราไว้จะเรียนกันแบบรับมาจากครูอาจารย์ผู้สอนและที่สำคัญยิ่งก็คือ  พระเหล่านี้มักจะเป็นผู้มีบารมีเดิมอยู่แล้วปฏิบัติกรรมฐานไปด้วยความมุ่งหวังมรรคผลเป็นสำคัญด้วยพลังจิตอันมุ่งมั่นไม่หวังลาภสักการะเป็นเครื่องตอบแทน  ท่านมักจะไม่ตั้งสำนักกรรมฐานเป็นจริงเป็นจังมากนัก(ในขณะปฏิบัติ)   ท่านเหล่านี้ส่วนมากจะฝึกกสิณสมาธิทำฌานได้สูงสุดถึงฌาน ๘ ดังนั้นท่านเหล่านั้นจึงไม่ปฏิเสธวิธีการของสมถกรรมฐาน  เพราะสมถกรรมฐานทั้งหมด  คือ  บ่อเกิดแห่งฌานและสมาบัติทั้งหมด  อำนาจที่เกินเลยประสาทสัมผัสของมนุษย์ธรรมดาเกิดจาก  สมถกรรมฐานทั้งนั้น  เริ่มตั้งแต่  ฌาน ๔  อรูปฌาน ๔  นิโรธสมาบัติ  วิชชา ๘  อภิญญา ๖  ล้วนเกิดต่อจากการฝึกสมาธิด้วยวิธีการของสมถะทั้งนั้น  อีกอย่างหนึ่ง  คือ  สมถกรรมฐานนี้พระพุทธองค์ยกขึ้นมาแสดงก่อนวิปัสสนากรรมฐาน  เวลาตรัสเรื่องการทำสมาธิจะตรัสว่า  สมถะและวิปัสสนา   ในพระไตรปิฎกเล่มที่  ๒๐  ตรัสว่าผู้ที่ไม่เคยฝึกจิตให้นิ่งบริสุทธิ์ได้ที่เสียก่อนจะไปเจริญวิปัสสนาโดยตรงเป็นอฐานะ  แปลว่า  เป็นไปไม่ได้  เหมือนคนตาดีนั่งมองน้ำขุ่นย่อมไม่เห็นวัตถุใต้น้ำ  หรือเหมือนคนคิดจะสร้างตึกสัก  ๑๐  ชั้น  แต่คิดว่า  ตัวเองจะอยู่ชั้นที่  ๑๐  ชั้นเดียว  ดังนั้นจะสร้างเฉพาะชั้นที่ ๑๐  อย่างเดียวโดยไม่สร้างอีก ๙ ชั้น  มาเป็นฐานให้เสียก่อนก็เป็นอฐานะเช่นกัน  อาจจะเป็นเพราะเหตุนี้ก็ได้ที่เมืองไทยมีสำนักวิปัสสนากรรมฐานเต็มไปหมด  พระวิปัสสนาจารย์ก็เดินกันเต็มเมือง  แต่ผู้ที่ประกาศว่าบรรลุรู้แจ้งความจริงแล้วด้วยวิปัสสนาญาณจึงหาแทบไม่มีเลย  ถ้าเป็นการลงทุนก็ขาดทั้งทุนขาดทั้งกำไร แต่อย่างไรก็ตามวิปัสสนาก็ยังมีคนปฏิบัติต่อไปได้ด้วยศรัทธาในพระพุทธองค์เป็นหลัก  ไม่ใช่เพราะรู้แจ้งตามชื่อของสำนักวิปัสสนา ปัญหาเรื่องสมถกรรมฐานถูกปฏิเสธไม่นำมาสอนกันในปัจจุบันนี้  อาจเป็นสาเหตุใหญ่ที่สุดที่ทำให้การฝึกย่ำอยู่กับที่ไม่ก้าวหน้าเท่าที่ควร  เวลาเห็นคนนั่งวิปัสสนาครั้งใด  สิ่งที่หนีไม่พ้นและเป็นภาพที่ชินตาของผู้พบเห็นมาก  ก็คือ  การนั่งหลับทั้งผู้สอนและผู้ปฏิบัติตาม การปฏิบัติโดยมุ่งหวังเพื่อตัดกิเลสรู้เท่าทันกิเลสเป็นสำคัญโดยที่สภาพจิตของตนเองยังไม่มีพลังเข้มแข็งพอ  จึงมีผลออกมาในลักษณะเช่นนี้  เพื่อความเข้าใจที่ถูกต้องเกี่ยวกับเรื่องนี้จะแสดงพระพุทธพจน์ที่ตรัสแสดงเรื่องการเจริญวิปัสสนาโดยไม่ผ่านการฝึกจิตมาก่อนย่อมไม่อาจสำเร็จผลได้  ดังนี้ ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย  ห้วงน้ำที่ขุ่นมัว  ไม่ใสสะอาด เป็นโคลนตม  บุคคลผู้มีตาดี  ยืนอยู่บนฝั่งมองไม่เห็นหอยโข่ง และหอยกาบบ้าง  ก้อนกรวดและถ้วยกระเบื้องบ้าง  ฝูงปลาที่ ว่ายไปและหยุดอยู่ในห้วงน้ำนั้นบ้าง  ข้อนั้นเพราะเหตุไร   เพราะน้ำขุ่นมัว  แม้ฉันใด  ภิกษุรูปนั้นก็ฉันนั้นเหมือนกัน   เป็นไปไม่ได้เลยที่จักรู้จักประโยชน์ตน  รู้ประโยชน์ผู้อื่น   รู้ประโยชน์ทั้งสองหรือจักทำให้แจ้งซึ่งญาณทัสสนะ(วิปัสส- นาญาณ)ที่ประเสริฐอันสามารถ  อันวิเศษยิ่งกว่าธรรมของ มนุษย์ด้วยจิตที่ขุ่นมัว (ข้อนี้เป็นอฐานะคือเป็นไปไม่ได้) ข้อนั้นเพราะเหตุไร  เพราะจิตขุ่นมัว ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย  ห้วงน้ำใสที่ไม่ขุ่นมัวใสสะอาด บุคคลผู้มีตาดียืนอยู่บนฝั่งพึงมองเห็นหอยโข่งและหอยกาบบ้าง ก้อนกรวดและถ้วยกระเบื้องบ้าง  ฝูงปลาที่ว่ายไปและหยุดอยู่ ในห้วงน้ำนั้นบ้าง  ข้อนั้นเพราะเหตุไร  เพราะน้ำใสไม่ขุ่นมัว แม้ฉันใดภิกษุรูปนั้นก็ฉันนั้นเหมือนกัน  เป็นไปได้ที่จักรู้ประ- โยชน์ตน รู้ประโยชน์ผู้อื่น  รู้ประโยชน์ทั้งสองหรือจักทำให้แจ้ง ซึ่งญาณทัสสนะ(วิปัสสนาญาณ)ที่ประเสริฐอันสามารถอันวิเศษ ยิ่งกว่าธรรมของมนุษย์ด้วยจิตที่ไม่ขุ่นมัว (ข้อนี้เป็นฐานะ คือ เป็น ไปได้) ข้อนั้นเพราะเหตุไร  เพราะจิตไม่ขุ่นมัว บัณฑิตกล่าวว่า  ต้นจันทน์เป็นไม้ที่เลิศกว่าต้นไม้ทุกชนิด  เพราะ เป็นของอ่อนและใช้งานได้ดี  แม้ฉันใด  เราไม่เห็นสิ่งอื่นแม้สักอย่าง ที่ได้เจริญทำให้มากแล้ว  เป็นของอ่อนและควรแก่การใช้งานเหมือน จิตนี้  จิตที่ได้เจริญทำให้มากแล้วย่อมเป็นของอ่อนและควรแก่การ ใช้งาน  (อํ.เอก. ๒๐ /๔๕-๔๗/ ๘-๙) นอกจากนี้พระวิปัสสนาจารย์และผู้ปฏิบัติจำนวนมากได้ปฏิเสธการฝึกจิตด้วยวิธีสมถะ(วิธีฝึกให้จิตสงบ)นี้ในหลายลักษณะด้วยกัน  ซึ่งในที่นี้ได้แบ่งลักษณะของการปฏิเสธออกเป็น  ๔  ลักษณะ  คือ จากคุณ : ปราชญ์ขยะ - [ 11 เม.ย. 50 19:46:14 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ๑. ลักษณะที่บอกว่า  วิปัสสนาทำให้ผู้ปฏิบัติเกิดปัญญารู้ทันกิเลสที่เกิดขึ้นแต่ละขณะแล้วตัดได้อย่างฉับพลัน  กิเลสที่เกิดขึ้นมาในขณะใดผู้เจริญวิปัสสนาก็กำหนดตัดได้ในขณะนั้นๆ ไม่หลงไปตามกิเลสนั้น ส่วนสมถะ(เช่นการเพ่งกสิณ)นั้น  ทำให้ผู้ปฏิบัติเกิดพลังสมาธิแล้วใช้สมาธินั้นกดทับกิเลสนิวรณ์ไว้เหมือนหินทับหญ้า  เมื่อสมาธิอ่อนกำลังกิเลสก็จะกลับงอกงามเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมเป็นเท่าตัวตัดกิเลสไม่ขาด มีพระพุทธพจน์ในฌานสูตร  ที่พระพุทธองค์ได้ตรัสถึงการทำสมาธิแบบสมถะที่ทำให้ได้ฌาณสมาธิแล้วใช้ฌานนั้นกดทับนิวรณ์ไว้แล้วทำให้ปัญญาผุดขึ้นมาพิจารณาขันธ์ ๕ ของตนและผู้อื่นให้เห็นความเป็นไปต่างๆ จนสามารถเห็นความจริงแล้วนำไปสู่การสิ้นกิเลสตัณหาและอาสวะทั้งปวงได้  ถ้าหากยังไม่สามารถสิ้นกิเลสได้ในชาตินี้ก็จะสิ้นได้ในภพที่ไปเกิดใหม่ได้แน่นอน พระไตรปิฎกเล่ม  ๒๓  ข้อ ๒๔๐  หน้า ๔๑๓ (ฌานสูตร) ได้กล่าวถึงฌานทั้งหลายว่า  สามารถทำให้สิ้นกิเลสได้ ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย  เรากล่าวว่าความสิ้นไป แห่งอาสวะทั้งหลายมีได้เพราะอาศัยปฐมฌานบ้าง   ทุติยฌานบ้าง  ตติยฌานบ้าง  จตตุถฌานบ้าง  อากาสา นัญจายตนะบ้าง  วิญญานัญจายตนะบ้าง  อากิญจัญจา ยตนะบ้าง เนวสัญญานาสัญญายตนะบ้าง ก็ข้อที่เรากล่าวนั้น  เราอาศัยอะไรกล่าวไว้ ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย  ภิกษุในธรรมวินัยนี้  ประพฤติ ตนสงบจากความกำหนัดทั้งหลายแล้ว  บรรลุถึงปฐมฌาน   เธอย่อมพิจารณาเห็นขันธ์ ๕ คือ รูป เวทนา สัญญา  สังขาร วิญญาณอันมีอยู่ในขณะแห่งปฐมฌานนั้น  โดยมีความเปลี่ยน แปลงอยู่ตลอดเวลา(ไม่เที่ยง)  มีความเป็นทุกข์  เป็นโรค   เป็นดังหัวฝีเป็นดังลูกศร  ไม่มีสุข  เป็นอาพาธ  เป็นของผู้อื่น   เป็นของชำรุดว่างเปล่า  มิใช่ตัวตนเป็นอมตะ(อนัตตา) เธอย่อมทำจิตหยุดนิ่งสงบอยู่กับการพิจารณาขันธ์ ๕ เหล่านั้น  ครั้นนั้น(อมตธาตุ)ว่า  การดับขันธ์ ๕ นั่นเป็นที่สงบ   ประณีต  คือเป็นที่สงบระงับแห่งสังขารทั้งปวง  เป็นที่สละ กิเลสทั้งปวงทิ้ง  เป็นความสิ้นไปแห่งตัณหา  เป็นความสิ้น ความกำหนัดเป็นที่ดับสนิท (นิพพาน) เธออยู่ในภาวะปฐมฌานนั้น  ย่อมถึงความสิ้น ไปแห่งอาสวะกิเลสทั้งหลาย  ถ้ายังไม่อาจทำอาสวะ ทั้งหลายให้สิ้นทั้งหมดได้  เธอจะได้ไปเกิดเป็นพรหม (อุปปาติกะ) แล้วจักดับสนิท(นิพพาน)ได้ เพราะสังโยชน์ เบื้องต่ำสิ้นไปแล้ว  ไม่กลับมาจากโลกนั้นอีก  ด้วยความ ยินดีเพลิดเพลินในปฐมฌานนั้นๆ ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย  เปรียบเหมือนนักยิงธนู หรือผู้ช่วยนักยิงธนูเพียรพยายามฝึกยิงหุ่นฟางหรือ ก้อนดิน(จนชำนาญ) ต่อมาเป็นผู้ยิงได้ไกล ยิงไม่พลาดและยิงทำลายสิ่งใหญ่ๆ ได้แม้ฉันใด ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย  ภิกษุก็ฉันนั้นเหมือน กันนั่นเอง  สงบระงับจากกามทั้งหลายแล้ว...บรรลุถึง ปฐมฌาน  เธอย่อมพิจารณาดูขันธ์ ๕ คือ รูป เวทนา สัญญา  สังขาร  วิญญาณ(ของตนเอง) อันมีอยู่ในขณะ ปฐมฌานนั้น  โดยเป็นของที่ไม่เที่ยง (เปลี่ยนแปลง) เป็นทุกข์  มิใช่ตัวตน ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย  เรากล่าวว่า  ความสิ้นไป แห่งอาสวะทั้งหลายมีได้เพราะอาศัยปฐมฌานบ้าง   ดังนี้นั้นเราอาศัยข้อนี้กล่าวไว้ ก็ข้อที่เรากล่าวว่าความสิ้นไปแห่งอาสวะ ทั้งหลายมีได้  เพราะอาศัยทุติยฌานบ้าง ฯลฯ เพราะ อาศัยตติยฌานบ้าง ฯลฯ  เพราะอาศัยตติยฌานบ้าง ฯลฯ เพราะอาศัยจตุตถฌานบ้าง ฯลฯ  เพราะอาศัยอากาสา- นัญจายตนะบ้าง  ฯลฯเพราะอาศัยวิญญานัญจายตนะ บ้าง ฯลฯ  เพราะอาศัยอากิญจัญจายตนะบ้าง  ดังนี้นั้น เราอาศัยอะไรกล่าวแล้ว ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย  ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เพราะล่วงเลยวิญญาณัญจายตนฌานโดยประการทั้ง ปวง  บรรลุอากิญจัญญายตนฌานโดยคำนึงถึงว่าอะไรๆ หน่อยหนึ่งก็ไม่มีเป็นอารมณ์  เธอย่อมพิจารณาดูขันธ์ ๔ คือ เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ  ของตนเองอันมีอยู่ ในขณะแห่งอากิญจัญญายตนฌานนั้นโดยความเป็น ของไม่เที่ยง  เป็นทุกข์  ว่างเปล่า  เป็นอนัตตา เธอทำจิตให้หยุดนิ่งสงบอยู่กับการพิจารณา ขันธ์ทั้ง ๔ เหล่านั้น  ครั้นแล้ว  ได้น้อมจิตไปเพื่อความ ดับขันธ์ ๔ เหล่านั้น(อมตธาตุ)ว่า  การดับขันธ์ ๔ นั้น เป็นที่สงบระงับแห่งสังขารทั้งปวง  เป็นที่สละกิเลส ทั้งปวงทิ้ง  เป็นความสิ้นไปแห่งตัณหา  เป็นความสิ้น ความกำหนัดเป็นที่ดับสนิท (นิพพาน) เธออยู่ในภาวะอากิญจัญญายตนะฌานนั้น   ย่อมถึงความสิ้นไปแห่งอาสวะกิเลสทั้งหลาย  ถ้ายัง ไม่อาจทำอาสวะทั้งหลายให้สิ้นไปได้ทั้งหมด  เธอ จะได้เกิดเป็นพรหม(อุปปาติกะ) จักดับสนิทได้(ปริ นิพพาน)ในภพนั้น  ไม่ต้องกลับมาจากโลกนั้นอีก เพราะกิเลสสังโยชน์เบื้องต่ำสูญสิ้นไปแล้วด้วยความ เพลิดเพลินยินดีในอากิญจัญญายตนฌานนั้นๆ... ดูก่อนภิกษุทั้งหลายด้วยประการดังนี้แล  ฌานสมาบัติ มีอยู่เท่าใด  การบรรลุธรรมก็มีได้เท่านั้น --->>>   พระพุทธพจน์ทั้งหมดเหล่านี้  เป็นคำตอบได้ชัดเจนอยู่ในตัวแล้วว่า  ฌานสมาบัติสามารถบรรลุธรรมสิ้นกิเลสได้หรือไม่  จะเห็นได้ว่าผู้ได้รูปฌานจะใช้ฌานนั้นเป็นฐานให้ปัญญาพิจารณาขันธ์ ๕  ส่วนผู้ได้อรูปฌานจะใช้อรูปฌานนั้นเป็นฐานใช้ปัญญาพิจารณาขันธ์ ๔ ของตนเองที่มีอยู่ในขณะนั้นเพื่อเห็นแจ้งรู้จริงสามารถสิ้นกิเลสได้แน่นอน  ดังนั้น  พระพุทธพจน์เหล่านี้จึงเป็นคำตอบของฝ่ายที่ปฏิเสธการทำสมาธิด้วยวิธีสมถะได้อย่างกระจ่างทีเดียวคงไม่ต้องอธิบายเพิ่มเติมอีก จากคุณ : ปราชญ์ขยะ - [ 11 เม.ย. 50 19:52:33 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ๒. ลักษณะที่บอกว่า  วิปัสสนาทำให้เกิดญาณเกิดปัญญา  กำหนดรูปนามในปัจจุบันขณะทำให้เห็นรูปนามเป็นปัจจุบันตลอดไปจนถึงได้ญาณ ๑๖ คือ มรรคญาณ  ผลญาณ  และปัจจเวกขณญาณ  อันสุดท้าย  ทำให้สิ้นกิเลสได้  สิ้นภพ  สิ้นชาติได้ ส่วนสมถะ(เช่นการเพ่งกสิณ)นั้นทำให้เกิดฌาน  แต่ไม่เกิดปัญญา  คือ ญาณ  ไปติดอยู่แค่ฌาณสมาธิไปได้แค่พรหมโลก  ไม่ถึงนิพพาน ทัศนะนี้ปฏิเสธสมถะว่าทำให้ได้ฌานแต่ไม่ได้ปัญญา  มีภพที่ไปได้แค่พรหมโลก  ไม่ถึงนิพพาน  มีพระพุทธพจน์บทหนึ่งที่ตอบปัญหาเรื่องนี้ได้ดี  คือ  พุทธพจน์ว่า นัตถิ  ฌานัง  อะปัญญัสสะ  นัตถิ  ปัญญา  อะฌายิโน แปลว่า  ฌานย่อมไม่มีกับคนที่ไม่มีปัญญา  ปัญญาย่อมไม่มีกับคนที่ไม่มีฌาน หรือแปลโดยสรุปให้เข้าใจง่ายๆ ว่า เมื่อมีฌานปัญญาจึงจะเกิด  ปัญญาจะไม่เกิดถ้าไม่มีฌาน  หรือจะแปลว่า  สมาธิไม่เกิดกับคนที่ไม่มีปัญญา  และปัญญาก็ไม่เกิดกับคนที่ไม่มีสมาธิดังนี้  ก็ได้ พระพุทธพจน์นี้ก็บ่งบอกชัดๆ อยู่แล้วว่า  เมื่อฝึกจิตจนเกิดฌานแล้วปัญญาจึงจะเกิดตามมา  และนอกจากนี้แล้ว  ยังมีพุทธพจน์ในพระไตรปิฎก ว่า เธอย่อมทำจิตหยุดนิ่งสงบอยู่กับการพิจารณา ขันธ์ ๕ เหล่านั้น  ครั้นแล้วต่อจากนั้นเธอย่อมโน้มจิต ไปเพื่อความดับขันธ์ ๕ เหล่านั้น(อมตธาตุ)ว่าการดับ ขันธ์ ๕ นั่นเป็นที่สงบ  ประณีต  คือ  เป็นที่สงบระงับ แห่งสังขารทั้งปวง  เป็นที่สละกิเลสทั้งปวงทิ้ง  เป็น ความสิ้นไปแห่งตัณหา  เป็นความสิ้นความกำหนัด เป็นที่ดับ(นิพพาน) เธออยู่ในภาวะปฐมฌานนั้น  ย่อมถึงความสิ้น ไปแห่งอาสวะกิเลสทั้งหลาย  ถ้ายังไม่อาจทำอาสวะ ทั้งหลายให้สิ้นทั้งหมดได้  เธอก็จะได้ไปเกิดเป็นพรหม (อุปปาติกะ) แล้วจักดับสนิท(นิพพาน)ได้ เพราะสังโยชน์ เบื้องต่ำสิ้นไปแล้ว  ไม่กลับมาจากโลกนั้นอีก (เล่ม ๒๓/๒๔๐/๔๑๓) --->>>  ในข้อนี้พระพุทธพจน์ที่แสดงไว้ทั้งหมดแสดงว่า  สมถกรรมฐานที่ทำให้ได้ฌานสมาบัติ  สามารถทำให้เกิดปัญญารู้แจ้งความจริงได้  และทำให้สิ้นกิเลส  สิ้นตัณหาได้  และสามารถนิพพานได้  แม้บางท่านอาจยังไม่สามารถนิพพานในชาตินี้ได้  แต่ถ้าได้ฌาณสมาบัติแล้วตายไปก็จะนิพพานได้ในภพที่ไปเกิดไม่ต้องเวียนกลับมาเกิดในสังสารวัฏอีกต่อไป  ดังนั้นทัศนะที่สองที่ปฏิเสธสมถกรรมฐานนี้ก็เป็นความเห็นผิดๆ ไม่เข้าใจในคำสอนของพระพุทธศาสนาที่แท้จริง จากคุณ : ปราชญ์ขยะ - [ 11 เม.ย. 50 19:54:04 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ๓. ลักษณะที่บอกว่า  วิปัสสนาเป็นสายที่ตรงที่สุด  และเร็วกว่า  ส่วนสมถะนั้นเป็นสายอ้อมและช้ามาก  และส่วนมากจะบอกว่าวิปัสสนาดีกว่า  อย่าไปเล่นเลยสมถะดีไม่ดีอาจทำให้เสียสติเป็นบ้าได้อันตรายอย่าไปเล่น  วิปัสสนาดีกว่า  ตัดกิเลสได้และเกิดปัญญา ข้อนี้ฝ่ายวิปัสสนาบอกว่า  วิปัสสนาดีกว่า  ตรงกว่า  เร็วกว่า  แสดงว่า  สำนักวิปัสสนาที่มีอยู่ในประเทศไทยเวลานี้ได้ผลิตพระอริยบุคคลคือผู้จบวิปัสสนาเป็นจำนวนมากแล้วนะซิ ?  เพราะวิปัสสนาแปลว่า  รู้แจ้งแทงตลอดมรรคผลนิพพาน  หรือแปลง่ายๆ ว่า  ผู้บรรลุธรรมนั่นเอง  ถ้าเร็วกว่า  ตรงกว่าจริงทำไมพระพุทธองค์จึงตรัสว่า  การเจริญวิปัสสนาโดยตรงเป็นอฐานะ  คือ เป็นไปไม่ได้  ส่วนที่ตำหนิฝ่ายสมถกรรมฐานว่า  จะทำให้เสียสติเป็นบ้าได้นั้น  ได้สถิติมาจากที่ไหน  เพราะที่ไหนๆ ก็มีแต่สำนักวิปัสสนาแล้วคนที่บ้ารู้ได้อย่างไรว่าบ้าเพราะสมถะ  ไม่ใช่บ้าเพราะวิปัสสนาหรือว่าบ้าเพราะความไม่เข้าใจ --->>   ประการสำคัญที่สุด  คือ  สมถกรรมฐานนี้เป็นคำสอนของพระพุทธเจ้า  เป็นวิธีการแรกที่ยกขึ้นมาสอนในการฝึกจิตเพื่อรู้ธรรมตามที่พระพุทธองค์ทรงสอน  (ส่วนวิปัสสนานั้นเป็นขั้นที่สองที่สอนต่อจากสมถะ) ซึ่งวิธีการเหล่านี้พระพุทธองค์ก็ทรงปฏิบัติมาทั้งนั้นจึงนำมาสอนพระสาวก  ถ้าเช่นนั้นพระพุทธองค์ก็คงเป็นคนบ้าไปแล้วซิ ?  และคำสอนเรื่องกรรมฐานนี้ก็เป็นคำสอนของคนบ้าไปแล้วนะซิ ?  ตกลงว่าระหว่างผู้ปฏิเสธกับพระพุทธองค์ใครเป็นบ้ากันแน่ ? จากคุณ : ปราชญ์ขยะ - [ 11 เม.ย. 50 19:55:16 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ๔. ลักษณะที่บอกว่า  วิปัสสนาเป็นเรื่องของพระพุทธศาสนา  ส่วนสมถะเป็นเรื่องของฮินดูหรือเป็นของพวกฤาษีไม่ใช่ของพุทธศาสนา คำสอนเรื่องสมถกรรมฐานนี้เป็นที่มาทางเดียวที่จะพิสูจน์คำสอนของพระพุทธองค์ได้ว่า  ฌานสมาบัติ  นิโรธสมาบัติ  วิชชา ๓  วิชชา ๘   อภิญญา ๖  ปรมัตถธรรม (จิต เจตสิก รูป นิพพาน) ปฏิจจสมุปบาท  เป็นต้น  สิ่งเหล่านี้สามารถพิสูจน์ได้ด้วยสมถกรรมฐาน  คำสอนของพระพุทธองค์จึงจะได้ชื่อว่า  เอหิปัสสิโก  ท้าให้มาพิสูจน์  สันทิฏฐิโก  จะเห็นประจักษ์ด้วยตัวของท่านเอง  และปัจจัตตัง  วิญญูชนจะรู้ได้เฉพาะตน  เป็นต้น แล้วเพราะเหตุอะไรจึงโยนคำสอนของพระพุทธเจ้าไปให้ศาสนาอื่นที่เขาไม่เคยมีในคำสอนของเขาเลยบอกว่า  สมถะเป็นของฮินดู  ความจริงนั้นศาสนาฮินดูเขาสอนเรื่องโยคะ  โดยแบ่งออกเป็น ชฺญานโยคะ  กับภักติโยคะ  เพื่อบรรลุโมกษะจะได้เข้าไปรวมอยู่กับปรมาตมัน  จงเข้าใจง่ายๆ อย่างนี้ว่า  สมถะเป็นศัพท์ภาษาบาลี  ที่ใช้ในพระพุทธศาสนา  ส่วนศาสนาฮินดูเขาจะใช้ภาษาสันสกฤต  หรือฮินดี --->>>   คำสอนเรื่องสมถกรรมฐานและเรื่องฌานสมาบัตินี้มีมากมายหลายแห่งมากที่แสดงไว้ในที่ต่างๆ อันแสดงว่า  เป็นหลักคำสอนของพระพุทธศาสนาซึ่งมีสอนตั้งแต่หลักสูตรนักธรรมชั้นตรีเป็นต้นมา  เป็นที่น่าแปลกใจผู้ที่ปฏิบัติกรรมฐานเพื่อจุดประสงค์นิพพานกับไม่รู้ว่า  สิ่งนี้เป็นของพระพุทธศาสนา  เวลาแสดงธรรมปาฐกถาท่านจะพูดเสมอว่า  การทำสมาธิในทางพระพุทธศาสนามี ๒ อย่างคือสมถะและวิปัสสนา  สมถกรรมฐานมีอารมณ์ ๔๐ อย่าง  คือ กสิณ ๑๐  อสุภะ ๑๐  อนุสติ ๑๐  พรหมวิหาร ๔  อรูปกรรมฐาน ๔  จตุธาตุววัฏฐาน ๑  อาหาเรปฏิกูลสัญญา ๑  รวมเป็น  ๔๐  อย่างเป็นต้น  คำสอนเหล่านี้ได้ยินจนชินหู  แต่แปลกใจว่า  เวลาพูดถึงสมถะโดยตรงกับถูกปฏิเสธว่า  สมถะ ไม่ใช่คำสอนของพระพุทธศาสนา  ถ้าเป็นชาวบ้านตามชายแดนพูดเช่นนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก  แต่นี่กลับเป็นคำพูดของนักวิชาการทางพระพุทธศาสนาพูดเสียเองจึงเป็นเรื่องที่ไม่น่าให้อภัย จากคุณ : ปราชญ์ขยะ - [ 11 เม.ย. 50 19:56:21 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ความเห็นต่างๆ  ที่ยกมาเป็นตัวอย่างนี้  เป็นความเห็นที่มีคนพูดกันมากและจะได้ยินจนชินหูเลยก็ว่าได้  คนที่มีทัศนะเช่นว่านี้มิใช่จะมีจำนวนเพียงนิดหน่อย  แต่มีเป็นจำนวนมากทีเดียว มีสำนักวิปัสสนากรรมฐานแห่งหนึ่งซึ่งเป็นที่มีชื่อเสียงมาก  ในการสอนวิปัสสนาถึงกับเขียนคำภาษิตในเชิงปฏิเสธสมถกรรมฐาน  ติดหน้าวัดไว้เลย  ว่า อัปปนาสมาธิ          จิตสงบนิ่ง             ดิ่งถึงฌาน ไม่เกิดญาณ            ได้อภิญญา          พาหลงใหล อุปจารสมาธิ            มีนิมิต                 หลงติดใจ ล้วนทำให้               หลงผิด               ติดอัตตา ขณิกสมาธิ              คือสมาธิ             ชั่วขณะขณะ ดุจวัชระ                  สายฟ้าแลบ         แพลบแพลบหนา เพียรกำหนด           รูป-นามหนอ         ต่อเนื่องมา ญาณปัญญา           เห็นเกิด-ดับซึ้ง      ถึงนิพพาน คำภาษิตนี้ไม่ใช่พุทธพจน์  แต่เป็นคำกลอนของคนที่ไม่เข้าใจถึงวิธีการทำสมาธิในพระพุทธศาสนาได้แต่งไว้ --->>   ทั้งหมดนี้เป็นตัวอย่างเพียงบางส่วนเท่านั้น  ที่คนส่วนใหญ่ซึ่งอยู่ในวงการพระพุทธศาสนาได้มีการพูดถึง  ซึ่งแสดงว่ายังไม่มีความชัดเจนในสิ่งที่เป็นหลักการและวิธีการที่จะนำไปสู่เป้าหมายสูงสุดในพระพุทธศาสนาอย่างถูกวิธีได้  ถ้าเป็นเช่นนี้ก็เข้าทำนองที่พระพุทธองค์ตรัสว่า  คนที่จะกล่าวตู่คัดค้านคำสอนของพระพุทธเจ้านั้น  มี ๒ พวก  คือ ๑. คนที่ไม่ได้นับถือ  แล้วกล่าวตำหนิคัดค้านคำสอนด้วยความไม่ศรัทธา ๒. คนที่นับถือศรัทธาเป็นศาสนิกของพระองค์เอง  กล่าวตำหนิคัดค้านคำสอน  เพราะเรียนมาผิดแล้วพูดไปผิดๆ ตามความเข้าใจผิดนั้น  ก็ได้ชื่อว่ากล่าวตำหนิคัดค้านพระองค์ด้วยเช่นกัน  เพราะทำคำสอนของพระองค์ให้ผิดไปอันนี้พึงระวังให้มาก ต่อไปจะได้บรรยายถึงหลักฐานของการทำสมาธิแบบสมถะที่ทำให้ได้ฌานสมาบัติแล้วนำไปสู่การหลุดพ้นได้อย่างไร  และจะเป็นการตอบปัญหาของทัศนะต่างๆ ที่เห็นว่า  การทำสมาธิแบบสมถะนี้ เป็นเรื่องเหลวไหล  ไม่ทำให้เกิดปัญญา  ไม่สามารถหลุดพ้นได้  รวมถึงอาจทำให้เสียสติเป็นบ้าได้ จากคุณ : ปราชญ์ขยะ - [ 11 เม.ย. 50 19:58:45 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เพื่อให้มีการเรียนรู้เรื่องนี้เพิ่มขึ้นแก่ผู้ที่ยังสับสนอยู่  และเพื่อความสบายใจของผู้ที่กำลังฝึกจิตด้วยวิธีการเพ่งกสิณหรือสมถกรรมฐานอื่นๆ ด้วยว่า  เมื่อปฏิบัติถูกต้อง หรือถ้าทำฌานให้เกิดได้จริงตามคำของคนที่ตำหนิแล้ว  ก็ขอให้เย็นใจได้ว่า  มีพระพุทธพจน์รับรองผลของการปฏิบัตินั้นไว้ในพระไตรปิฎกหลายแห่ง  เช่น ในมหามาลุงกยสูตร  พระไตรปิฎกเล่มที่ ๑๓  ข้อที่ ๑๓๓  หน้า ๑๔๗  เป็นต้นไป  ได้กล่าวถึงเรื่อง  ฌาน ๔  และอรูปฌาน ๓ ข้อ  (เพียงสมาบัติ ๗) ได้ชื่อว่า  เป็นมรรคและปฏิปทาเพื่อละกิเลสสังโยชน์เบื้องต่ำทั้ง ๕  ได้แน่นอน  โดยการใช้องค์ฌานในระดับต่างๆ เป็นฐานให้แล้วใช้จิตที่มีสภาวะปลอดจากนิวรณ์ทั้งหลายในขณะที่อยู่ในองค์ฌานนั้นแล้วน้อมจิตไปเพื่อพิจารณาขันธ์ ๕  ของตนเอง  ซึ่งเนื้อความในพระสูตร  พอสรุปได้ดังนี้ ถ้าผู้ใดได้ฌานขั้นต่ำ  คือ รูปฌานแต่ละขั้นก็จะใช้จิตพิจารณาขันธ์ทั้ง ๕ นั้น  ส่วนผู้ที่ได้อรูปฌานซึ่งได้ผ่านการกำหนดรูปไปแล้ว  ก็จะใช้จิตพิจารณาเพียงขันธ์ ๔  คือ  เวทนา  สัญญา  สังขาร  วิญญาณ  เท่านั้น  ให้เห็นเป็นของไม่เที่ยง  เป็นทุกข์  เป็นอนัตตา   ขันธ์ทั้งปวงเกิดขึ้นมาได้ด้วยองค์ประกอบเป็นปัจจัยหนุนให้เกิด  เป็นของว่างเปล่า  ล้วนต้องแตกสลาย  ในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ก็เป็นทุกข์นานัปการ  เป็นดุจโรค  เป็นดุจหัวฝี  เหมือนลูกศรที่คอยทิ่มแทงอยู่ตลอดเวลา  เป็นต้น  แล้วน้อมจิตถอนออกจากความยึดติดในร่างกายและในจิตวิญญาณของตนเอง  แล้วน้อมไปนึกถึงการดับสนิทไม่ต้องเกิดอีก  คือ นิพพาน ว่าเป็นภาวะที่สงบนิ่ง  ละเอียด  ประณีต  ก็คือ  การดับสังขารร่างกายและจิตใจทั้งหมด  การสลัดกิเลสที่ยึดถือทั้งปวงทิ้ง  ความสูญสิ้นแห่งความต้องการ  ความหมดจากความกำหนัด  การดับสนิท (นิพพาน) ผู้ที่ได้พิจารณาเห็นรูปนาม (ขันธ์) ของตนอยู่ในภาวะ(ฌาน) เช่นนี้แล้วย่อมสามารถทำให้อาสวะทั้งหลายให้สูญสิ้นไปได้  ถ้าหากยังไม่สามารถทำให้สิ้นไปได้จะได้ไปเกิดเป็นพรหมในพรหมโลกชั้นสุทธาวาส(สถานที่อยู่ของผู้บริสุทธิ์ซึ่งเป็นสถานที่อันใครๆ ไม่เคยไป  ส่วนผู้ที่ได้ไปแล้วก็จะไม่กลับมาอีก)  แล้วจะดับได้อย่างสนิท  คือ ปรินิพพานในภพนั้นเอง  เพราะกิเลสที่จะฉุดลงเบื้องต่ำได้สูญสิ้นไปหมดแล้ว จากคุณ : ปราชญ์ขยะ - [ 11 เม.ย. 50 20:00:40 ]

ความคิดเห็นที่ 8 นอกจากนี้ในอปรอัจฉราสังฆาตวรรค  พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๐  ข้อที่ ๓๘๒  หน้าที่ ๔๖  ได้พูดถึงผลแห่งจิตที่เป็นสมาธิแม้ได้ฌานชั่วขณะนิดหน่อยก็มีอานิสงค์มาก  ดังนี้ว่า ...พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า  ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย  ถ้า ภิกษุเจริญปฐมฌานแม้ชั่วขณะเท่าดีดนิ้วมือครั้งเดียว   ภิกษุนี้เราเรียกว่า  ผู้อยู่ไม่ห่างจากฌาน  ทำตามคำสอน   ปฏิบัติตามโอวาทของพระศาสดา  ฉันบิณฑบาตของ ชาวบ้านอย่างไม่สูญเปล่า  ไม่จำเป็นต้องพูดถึงภิกษุผู้ เจริญปฐมฌาณให้มากเลย ถ้าภิกษุเจริญทุติยฌาน...ตติย...จตุตถฌานแม้ชั่ว ดีดนิ้วมือครั้งเดียว ภิกษุนี้เราเรียกว่า  ผู้อยู่ไม่ห่างจากฌาน   ทำตามคำสอน  ปฏิบัติตามโอวาทของพระศาสดา  ฉัน บิณฑบาตของชาวบ้านอย่างไม่สูญเปล่า  ไม่จำเป็นต้อง พูดถึงภิกษุผู้เจริญ...จตุตถฌาณให้มากเลย ถ้าภิกษุผู้เจริญปฐวีกสิณ...  เจริญอาโปกสิณ... เจริญเตโชกสิณ...  เจริญวาโยกสิณ...  เจริญนีลกสิณ... เจริญปีตกสิณ...  เจริญโลหิตกสิณ...  เจริญโอทาตกสิณ... เจริญอากาสกสิณ..  เจริญวิญญาณกสิณ...ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุนี้เราเรียกว่า  ผู้อยู่ไม่ห่างจากฌาน  ทำตามคำสอน   ปฏิบัติตามโอวาทของพระศาสดา  ฉันบิณฑบาตของ ชาวบ้านอย่างไม่สูญเปล่า  ไม่จำเป็นต้องพูดถึงภิกษุผู้เจริญ ทำให้มากซึ่ง...วิญญาณกสิณเลย ภิกษุผู้ได้ฌานล่วงเลยการกำหนดรูปไปแล้วดับ ความแค้นเคืองใดๆ ได้แล้ว  ไม่นึกถึงความทรงจำอื่นๆ ทั้งหมด  กำหนดอยู่ที่อากาศ  อากาสา...วิญญาณัญ...อา กิญจัญ...เนวสัญญา...สัญญาเวทยิตนิโรธ...ภิกษุทั้งหลาย   ภิกษุนี้เราเรียกว่า  ผู้อยู่ไม่ห่างจากฌาน  ทำตามคำสอน   ปฏิบัติตามโอวาทของพระศาสดา  ฉันบิณฑบาตของ ชาวบ้านอย่างไม่สูญเปล่า  ไม่จำเป็นต้องพูดถึงภิกษุ ผู้ทำสัญญาเวทยิตนิโรธให้มากเลย อนึ่งในอาเนญชสูตร  พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๐  ข้อที่  ๑๑๗  หน้า ๓๕๙ ได้พูดถึงผลแห่งความแตกต่างระหว่างของบุคคลปุถุชนหรือฤาษีนอกพระพุทธศาสนาที่สำเร็จฌานสมาบัติ  กับพระสาวกของพระองค์ที่สำเร็จฌานสมาบัติว่า  มีความแตกต่างกัน  ดังนี้ บุคคลบางคนในโลกนี้สำเร็จอรูปฌานขั้นกำหนด อากาศ คือ อากาสานัญจายตนฌาน  ซึ่งล่วงผ่านรูปสัญญา ไปแล้ว  ไม่มีความแค้นเคืองใจใดๆ ไม่นึกถึงความทรง จำอื่นๆ เขาชอบใจ  ติดใจ  ปลื้มใจกับฌานนั้น  ดำรงอยู่ ในฌานนั้น  น้อมใจไปในฌานนั้น  ชอบอยู่กับฌานนั้น   เป็นส่วนใหญ่  อย่างไม่เสื่อมคลาย  หลังจากตายแล้ว   เขาจะได้เกิดร่วมกับพวกพรหมชั้นอากาสานัญจายตนะ   มีอายุประมาณ  ๒๐,๐๐๐  กัป คนปุถุชน(หรือฤาษี)ที่เกิดในชั้นอากาสานัญยตนะนั้น เมื่อสิ้นอายุขัยแล้ว  จะไปเกิดในนรกบ้าง  เป็นสัตว์ เดรัจฉานบ้าง  เป็นเปรตบ้าง  ส่วนสาวกของพระผู้มี พระภาคเจ้าดำรงอยู่ในพรหมโลกชั้นอากาสานัญจายตนะ นั้นจนสิ้นอายุขัย  เมื่อกำหนดเวลาอายุนั้นหมดหมดไปแล้ว จะปรินิพพาน(ดับอย่างสนิท)ในภพนั้นแล   นี้แหละเป็นความแตกต่างกัน  ระหว่างอริยสาวกผู้ได้สดับ คำสอนของพระพุทธเจ้ากับปุถุชน(ฤาษี)ผู้ไม่ได้สดับ   ในเวลาที่ความเป็นไปและการเกิดยังมีอยู่ นอกจากนี้ในคัมภีร์ยังได้พูดถึง  ผู้ที่ได้อรูปฌานขั้นวิญญาณัญจายตนะ  ว่าจะมีอายุประมาณ ๔๐,๐๐๐ กัป  และผู้ที่ได้ขั้นอากิญจัญญายตนะ  จะมีอายุประมาณ  ๖๐,๐๐๐  กัป  เมื่อสิ้นอายุแล้วปุถุชนหรือฤาษีจะกลับมาเกิดในนรกบ้าง  สัตว์เดรัจฉานบ้าง  เปรตบ้าง  ส่วนพระสาวกของพระพุทธเจ้าเมื่อสิ้นอายุขัยแล้วจะปรินิพพาน(ดับอย่างสนิท)ในภพนั้นเลย --->>>   นี่แหละคือความแตกต่างกันของผู้ที่ได้ฌานในพระพุทธศาสนากับนักพรตนอกพระพุทธศาสนา จากคุณ : ปราชญ์ขยะ - [ 11 เม.ย. 50 20:02:41 ]

ความคิดเห็นที่ 9 พระสูตรที่แสดงมาทั้งหมดนี้  พอที่จะทำให้คนซึ่งเข้าใจผิดคิดว่า  สมถกรรมฐานหรือการได้ฌานจะทำให้ไม่สิ้นทุกข์แล้วกลับมาเวียนว่ายตายเกิดอีกอย่างไม่มีที่สิ้นสุดได้เข้าใจความจริงว่า  ผู้ที่ได้ฌานในพระพุทธศาสนาแล้วแต่ยังมีอินทรีย์ทางปัญญาอ่อนอยู่  เมื่อตายไปแล้วอินทรีย์จะสมบูรณ์ได้ในภพต่อไปและนิพพาน(ดับสนิท)ได้ในภพที่ตนไปเกิดนั่นเอง  โดยไม่ต้องวนกลับมาเกิดในสังสารวัฏอีกต่อไป  ต่างจากนักพรตในศาสนาอื่นที่ไม่เคยได้ยินคำสอนทางปัญญาที่จะทำให้หลุดพ้นได้  เช่น  หลักปฏิจจสมุปบาท  ไตรลักษณ์  เป็นต้น  จึงทำให้พวกเขาหลงยึดติดอยู่กับตัวตนเป็นอมตะยังหลงติดในกามภพ  รูปภพ  อรูปภพอยู่ ดังนั้น  แม้จะได้ฌานสูงสุดแล้ว  ก็ยังจะกลับมาท่องเที่ยวไปในวัฏฏะอันแสนจะยาวนานที่ใครๆ ไม่สามารถจะกลับไปหาจุดเริ่มต้นและตามดูจุดสุดท้ายได้พบในที่สุดก็จะต้องเป็นทุกข์ต่อไป... การเพ่งกสิณเป็นหลักคำสอนของพระพุทธองค์ในลำดับแรกๆ ที่ทรงยกขึ้นมาวางไว้ให้สาวกได้ใช้เป็นหลักการในการฝึกจิตรวมใจเพื่อให้ได้สมาธิที่สูงสุดและมีพลังมาก  ควรแล้วหรือที่ผู้ปฏิเสธซึ่งยังไม่ได้ศึกษาให้ละเอียดจะรีบด่วนสรุปว่า  นี้ไม่ใช่คำสอนของพระพุทธเจ้า  หรือเข้าใจว่าจะทำให้เสียสติได้  ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง  พระพุทธองค์ก็คงไม่ตรัสรับรองผลไว้ดังพุทธพจน์ที่ยกมาให้ดูนี้   --->>>   การที่เชื่ออะไรตามๆ กันมาโดยไม่ศึกษาค้นคว้าให้ละเอียดนี้เป็นข้อควรระวังอย่างหนึ่งที่ชาวพุทธควรสังวรระวังให้มาก  โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับคำสอนของพระพุทธองค์  มิเช่นนั้นแล้วก็จะกลายเป็นการปฏิเสธคำสอนของพระศาสดาตนเองไปโดยไม่รู้ตัว ************************************************************************** ข้อมูลในการเรียบเรียง  :  กสิณ กรรมฐานที่ทรงพลัง ของ ดร.จรูญ  วรรณกสิณานนท์ จากคุณ : ปราชญ์ขยะ - [ 11 เม.ย. 50 20:05:41 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขออนุญาติเรียนถาม บุคคลที่สามารถบรรลุพระโสดาบันเป็นขั้นต้น จากการได้รับฟัง ทั้งพุทธพจน์ หรือ อริยะสาวก อย่างพระอัญญา โกญทัญญะ เป็นท่านแรก มี ปัญจวคีย์ และบุคคลอื่นอีกมากมาย ได้บรรลุธรรมนั้นในขณะที่ จิต ไม่ได้ตั้งอยู่ในฌาน ไม่ใช่หรือ *แก้ไขข้อความ แก้ไขเมื่อ 11 เม.ย. 50 22:35:48 จากคุณ : นายไวรัส - [ 11 เม.ย. 50 22:33:50 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ^ ^ ^ ผมไม่ได้ปฏิเสธ สมถกรรมฐาน และยังเชื่อว่าเป็นเบื้องต้นในการปฏิบัติ ควบคู่กับ วิปัสนา เพื่อการสิ้นไปแห่งทุกข์ จากคุณ : นายไวรัส - [ 11 เม.ย. 50 22:39:42 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ข้อมูลในการเรียบเรียง  :  กสิณ กรรมฐานที่ทรงพลัง ของ ดร.จรูญ  วรรณกสิณานนท์ ..เสนอไว้ หลาย คคห สมควรเทียบกับ พุทธวจนะ ไหมครับ เช่น ภิกษุทั้งหลาย สมถะ (ใช่สมาธิไหมครับ ..ถ้าใช่ สมาธิโดยระบบ อานาปานสติสมาธิที่ตรัสว่าเป็นธรรมอันเอก ใช่ไหม?) เมื่อ อบรมแล้ว จะได้ประโยชน์อะไร? อบรมแล้ว จิต จะเจริญ (..ชัดไหมครับ) จิตเจริญแล้ว จะได้ประโยชน์อะไร เจริญ (สมถะ จิตเจริญ) แล้ว จะละ ราคะ ได้ (กามราคะ รูปราคะ อรูปราคะ ใช่ไหม?) ภิกษุทั้งหลาย วิปัสสนา เมื่อเจริยแล้ว จะได้ประโยชน์อะไร? เจริญแล้ว ปัญญา (เจตสิก) จะเจริญ (พิจาณณาดีดี ตรัสให้ เจริญสมถะก่อน) ปัญญา เจริญแล้ว จะได้อะไร ปัญญา (เจริญเพราะเจริญวิปัสสนา) แล้ว จะละ อวิชชา ได้ (ละความมืดได้) นี้คือ ความเข้าใจเรื่อง สมถะ และวิปัสสนาจากพระโอษฐ์ ลองเทียบกับ กสิณ กรรมฐานที่ทรงพลัง ของ ดร.จรูญ  วรรณกสิณานนท์ ดู หมายเหตุ อานาปานสติสมาธิ ที่ตรัสว่าเป็นธรรมอันเอก ..จะเนื่อง เชื่อมกับ สมถะ และวิปัสสนา ..เนื่องกับ สติปัฏฐาน ๔...เนื่องกับโพชฌงค์ ๗ จากคุณ : เซนเถรวาท (F=9b) - [ 11 เม.ย. 50 23:03:49 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตอบ 10.... อยู่ครับ แต่ไม่ใช่ฌาณขั้นสูง พวกดับลมหายใจ ดับกาย ไปพ้นโลกธาตุ การรับฟังธรรมแล้วให้ได้ปัญญาวิมุติจะมีขั้นตอนอยู่ หูรับฟังธรรม ปัญญาตรึกตรองตาม ช่วงที่ปัญญาตรึกตรองตามนี่แหละครับ ที่กำลังเข้าวิปัสนาญาณ มีสมาธิจดจ่อ โน้มเข้าสู่ขั้นอุปจารจนถึงขนิก (ฌาณ 1) จิตมีศีลคือนิ่ง ถ้าอินทรีย์สมดุลเกิดสัมมาทิฏฐิ ก็บรรลุในระหว่างฟังกันได้ ในระหว่างที่มรรควิถีเจริญ ถ้าบางท่านมีบุญวาสนาฌาณไปได้คล่องหรือเกิดขึ้นรวดเร็ว พ้นฌาณ 2 ขึ้นไปในพริบตาระหว่างวิปัสนาญาณกำลังเจริญ แล้วกลับมาตรึกใหม่ในขั้นอุปจาร-ขนิก ท่านพวกนี้มักจะได้อรหันต์ในเวลานั้น แต่แบบอื่นก็มี....เช่น ท่านที่ค่อยๆเกิด หรือท่านที่เกิดในบัดดลก็มี ...ที่มาของข้อมูล พรหม.อะไรซักอย่างจำไม่ได้แล้ว.... จากคุณ : Go2Better - [ 11 เม.ย. 50 23:11:04 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตอบคห.ที่ ๑๐ จิตของพระปัญจวัคคีขณะนั้นจะต้องสงบระงับจากบาปอกุศลทั้งปวง นิวรณ์จะต้องสงบด้วยอำนาจของปฐมฌานครับ ซึ่งปฐมฌานนั้นประสาทตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ยังปรากฎชัดเจนดีอยู่ครับ .............................................................. ถามว่าองค์แห่งปฐมฌานมีอะไรบ้าง ? .............................................................. ตอบ  วิตก วิจาร ปิติ สุข เอกัคคตา หรือถ้าพูดเป็นภาษาพื้นๆ ชาวบ้านๆ ก็คือ  ตรึกตรองในธรรม --->และพิจารณาตาม--->จนเข้าใจโปร่งใจ--->สบายใจ---->และแน่ใจจนกระทั่งแน่วแน่มั่นคง ....................................................................................... ถามว่าแล้วทราบได้อย่างไรว่าพระปัญจวัคคีย์กำลังทรงฌาน ? ....................................................................................... ตอบ  เพราะพระพุทธองค์ได้ตรัสบอกไว้แล้วครับว่า ผู้ที่สิ้นอาสวะได้นั้นเป็นผู้ที่ไม่คลาดจากฌานเลย....และแม้ปฐมฌานก็สามารถยังอาสวะให้สิ้นไปได้ครับ (ลองย้อนกลับไปอ่านใน คห.ที่ ๒ ดูใหม่สิครับ) ............................................................................................................................................................. หมายเหตุ               ขอโมทนาสาธุในธรรมทานที่คุณปราชญ์นำมาฝากในครั้งนี้ด้วยครับ...แม้เนื้อหาจะออกยาวไปซักนิดแต่ได้ประโยชน์ลึกซึ้งดีมากเลยครับ....              รบกวนคุณปราชญ์ช่วยนำเรื่องของการฝึก "วิญญาณกสิณ" มาฝากด้วยสิครับ ผมอ่านในคห.ที่ ๘ แล้วสะดุดใจมากเลยครับ...... จากคุณ : XLmen - [ 12 เม.ย. 50 02:04:16 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สำหรับคุณนายไวรัส    ที่ถามว่า  "อย่างพระอัญญา โกญทัญญะ เป็นท่านแรก มี ปัญจวคีย์ และบุคคลอื่นอีกมากมาย ได้บรรลุธรรมนั้นในขณะที่ จิต ไม่ได้ตั้งอยู่ในฌาน ไม่ใช่หรือ" ขอให้พิจารณาดังนี้ก่อนว่า  ปัจจวัคคีนั้นก่อนที่จะบรรลุธรรมเป็นนักบวชนอกพุทธศาสนา  ฝึกปฏิบัติด้าน  ศีล  สมาธิ  มาอย่างช่ำชอง  แต่ในเมื่อยังไม่รู้เรื่องในปัญญาตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า  ในเรื่องอนัตลักษณะ  เมื่อได้ฟังธรรมเรื่องนี้  ก็พิจารณาตามด้วยเหตุแห่ง  ศีล  และสมาธิ(ซึ่งก็คือสมถะภาวนา)ที่ฝึกมาอย่างช่ำชอง  แต่ไม่เคยพิจารณาพระไตรลักษณ์ในขันธ์ทั้ง ๕ ของตนเองเลย  เพราะไม่เคยมีใครสอนเช่นนี้  พอมาเจอพุทธดำรัสของพระพุทธองค์ก็เกิดปัญญาด้วยพื้นฐาน ในเรื่องของ ศีล  สมาธิ (สมถกรรมฐานซึ่งรวมถึงฌาณด้วย)ที่ปัญจวัคคีผ่านมาแล้วอย่างช่ำชอง  พอมาได้ยินพระสูตรอนัตตลักขณสูตร พระอัญญาโกณทัณญะผู้มีบารมีแก่รอบก็ได้บรรลุธรรมเป็นคนแรก ดังนั้น  เรื่อง  ศีล  สมาธิ  นั้นปัจจวัคคีเขาช่ำชองชำนาญกันมาก่อนแล้ว  ดังยกตัวอย่างในกระทู้ข้างบน  พอนำขันธ์ ๕ มาพิจารณาพระไตรลักษณ์ ก็สามารถแทงตลอดหลุดพ้นได้เลย   เรื่องปัญจวัคคีนี้เป็นการพิสูจน์ได้ดีว่า  ผู้ที่ฝึกปฏิบัติ  ด้าน ศีล  สมาธิ(สมถกรรมฐาน ได้ฌาณอย่างปัญจวัคคี)เมื่อมีสมาธิเป็นบาทฐานจึงทำให้ท่านอัญญาโกณทํณญะบรรลุธรรมได้โดยง่ายนั่นเอง จากคุณ : ปราชญ์ขยะ - [ 12 เม.ย. 50 08:45:32 ]

ความคิดเห็นที่ 16 สำหรับคุณเซนผู้หลงผิดติดยึดในอนัตตาแบบไม่มีตัวไม่มีตน  แทนที่จะเป็นอนัตตาแบบไม่ใช่ตัวไม่ใช่ตน  แล้วมีโมหจริตรังเกียจพระพุทธโฆษจารย์  พระอนุรุธาจารย์ พระป่าสายอิสาน  และพระที่ศึกษาอภิธรรมปิฎกทั้งปวง  ชื่นชอบแต่พระพุทธทาสที่ตนสมอ้างว่าตรงพุทธพจน์   แล้วพาลดูถูกดูแคลนคนอื่นว่า  ว่ายังไม่ใช่พระอรหันต์  สมควรไปตรวจความรู้ใหม่ ถามคุณโชติผู้ถือความคิดตนเป็นใหญ่ว่า  จะพาลคนอื่นไปทำไม...?  ที่ยกกระทู้ข้างบนมาให้พิจารณาก็นำพุทธพจน์ยกมาให้อ่านกันมิใช่หรือ  หรือว่าพุทธพจน์เหล่านี้ไม่เข้ากับทิฏฐิของคุณโชติจึงออกมาเดือดร้อนอย่างนี้ คุณโชติเก่งวิเศษคนเดียวอย่างนั้นหรือ  พิจารณาตนเองเสียบ้างเถิด  มีแต่คนเขากล่าวว่า  คุณอธิบายอะไรๆ ชวนให้งงแล้วก็งงไม่เข้าใจเลย  ไม่รู้เรื่องเลย  จะเอาแต่อนัตตาแบบอนัตรธานหายสูญอยู่ร่ำไป  ความบกพร่องของคุณโชติเองกลับไม่ยอมแก้ไข  ยังถือมั่นในมานะทิฏฐิตน  แล้วอาจหาญมากล่าวใส่ไคร้คนอื่นๆ ที่ตนเถียงไม่ขึ้น  ว่าเขาเป็นอริยบุคคลแล้วหรือ  จะหาผู้วิเศษอะไรในเมื่อที่ยกมาเป็นพุทธพจนที่ตรัสเรื่องสมถภาวนากรรมฐาน  แล้วกรุณาทำความเข้าใจให้ถูก  ไม่ใช่กระทู้นี้มานั่งปฏิเสธอานาปานัสสติ  อย่าโยงให้มั่ว  คุณโชติผู้ชอบโยงเรื่องให้เข้าใจยากแล้วก็พาลดึงไปมั่วชอบชักใบให้เรือเสีย ขอให้อย่าอ้างอะไร ๆ โดยไม่เข้าใจประเด็นที่นำเสนอ  กระทู้นี้กล่าวถึงสมถภาวนาเป็นบาทฐานให้เกิดปัญญาได้  คุณโชติเองได้แสดงตัวแล้วว่าเป็นบุคคลที่เห็นผิดพลาดคลาดเคลื่อนในพุทธพจน์และไม่มีความเข้าใจในพุทธพจน์จริง  ไม่สามารถเข้าใจเนื้อความที่สื่อออกมาได้  เพราะถือความคิดตนเองเป็นใหญ่  คุณโชตินั่นแหละสมควรไปตรวจสอบความรู้ของตนให้เข้าใจพุทธพจน์ให้ถูกตรงโดยเอนกปริยายมากกว่านี้  แล้วการอธิบายธรรมของพระพุทธเจ้าก็ไม่มั่วไม่ทำให้คนอ่านงงและไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณโชตินำเสนอ  ขอให้มีสติตรวจสอบตนเองด้วยว่า  มีกี่คนแล้วที่เขากล่าวว่าคุณโชติอธิบายอะไรๆ ไม่รู้เรื่อง  จะเอาแต่ความคิดตนเองถูกอยู่ร่ำไป  ใครคิดแตกต่างจากตนก็รีบร้อนออกตัวกล่าวว่าเขาไปหมด  บุคคลอย่างคุณโชตินั่นแหละเป็นบุคคลประเภทหนึ่งในสองประเภทนี้ คนที่จะกล่าวตู่คัดค้านคำสอนของพระพุทธเจ้านั้น  มี ๒ พวก  คือ ๑. คนที่ไม่ได้นับถือ  แล้วกล่าวตำหนิคัดค้านคำสอนด้วยความไม่ศรัทธา ๒. คนที่นับถือศรัทธาเป็นศาสนิกของพระองค์เอง  กล่าวตำหนิคัดค้านคำสอน  เพราะเรียนมาผิดแล้วพูดไปผิดๆ ตามความเข้าใจผิดนั้น  ก็ได้ชื่อว่ากล่าวตำหนิคัดค้านพระองค์ด้วยเช่นกัน  เพราะทำคำสอนของพระองค์ให้ผิดไปอันนี้พึงระวังให้มาก จากคุณ : ปราชญ์ขยะ - [ 12 เม.ย. 50 09:12:59 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เรื่องฌาณเป็นกำลังส่งให้เกิดปัญญานี้เป็นเรื่องที่รับรู้กันมานานแล้ว  นั่นคือ สมถะเป็นฐานของวิปัสสนา  ถ้าไม่เข้าใจสมถะ  ไม่เข้าใจเรื่องฌาณที่ฝึกช่ำชอง  เข้าออกฌาณแคล่วคล่องเป็นวสี  การเข้าออกฌาณแคล่วคล่องนี่เอง  ที่ทำให้ยกจิตพิจารณาธรรมขั้นวิปัสสนาให้เกิดปัญญาได้รวดเร็วแล้วเกิดญาณทัสสนะให้เห็นแจ้งในธรรมทั้งปวงได้อย่างชัดเจน  ไม่ใช่นึกคิดตรึกตรองไปตามอาการเหมือนผู้ที่หลงวิปัสสนาโดยไม่มีพื้นฐานของสมถะเขาทำกัน  อย่างนั้นไปได้แค่วิปัสสนึก  แล้วก็นึกไปว่าตนเองหมดกิเลส   ขอให้จดจำพุทธพจน์ที่ยกมาในกระทู้ข้างบนนี้ให้แม่นยำ  แล้วเราจะเข้าใจว่า  สมถะภาวนาและวิปัสสนาภาวนาเป็นของคู่กัน  ส่งเสริมซึ่งกันและกันนั่นเอง  แยกออกจากกันไม่ได้....เพียงแต่บางท่านเด่นในด้านปัญญาเราก็เหมารวมว่าพ้นทุกข์ด้วยปัญญาแต่ต้องมีสมถะเป็นฐานเสมอเพียงแต่ไม่เด่นเท่าปัญญาเพราะบารมีท่านมาทางนั้น อย่าลืมหลักไตรสิกขา  นั่นคือ  ศีล  สมาธิ  ปัญญา  สมาธิก็คือสมถภาวนา  ส่วนปัญญานั้นสูงขึ้นโดยการพิจารณาธรรมด้วยปัญญาในขั้นวิปัสสนา  แต่ต้องมีสมาธิ(สมถะ)เป็นพื้นฐาน   พุทธพจน์ที่ตรัสว่า นัตถิ  ฌานัง  อะปัญญัสสะ  นัตถิ  ปัญญา  อะฌายิโน แปลว่า  ฌานย่อมไม่มีกับคนที่ไม่มีปัญญา  ปัญญาย่อมไม่มีกับคนที่ไม่มีฌาน ถ้าเราเคารพพระพุทธเจ้าจริงก็ควรเข้าใจธรรมของพระพุทธองค์โดยถือหลักประโยชน์ตนประโยชน์ท่าน  อย่าถือหลักประโยชน์ตนคือทิฏฐิตนเองที่เข้าได้กับหลักธรรมบางข้อ  แต่หลักธรรมไหนไม่เข้ากับทิฏฐิตนก็ละเลยไม่สนใจ  ไม่กล่าวถึง  แต่พอมีคนยกขึ้นมาในพุทธพจน์ที่ไม่เข้ากับทิฏฐิตนแต่จะไปกล่าวว่าพุทธพจน์ไม่ได้เดี๋ยวเขาจับได้ ก็เลยไปกล่าวว่าผู้ที่ยกพุทธพจน์มาแสดงแทนว่า  เป็นพระอรหันต์แล้วหรือ...?  หมดกิเลสแล้วหรือ...?  จนลืมมองตัวเองไปว่า  ตนก็เข้าทำนอง  "ว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเอง"  ตรองดูเถิด... จากคุณ : ปราชญ์ขยะ - [ 12 เม.ย. 50 09:34:58 ]

ความคิดเห็นที่ 18     จากคุณ : หนูเล็กนิดเดียว - [ 12 เม.ย. 50 20:43:21 ]

ความคิดเห็นที่ 19 คคห12 เสนอว่า ข้อมูลในการเรียบเรียง  :  กสิณ กรรมฐานที่ทรงพลัง ของ ดร.จรูญ  วรรณกสิณานนท์ ..เสนอไว้ หลาย คคห สมควรเทียบกับ พุทธวจนะ ไหมครับ ผมเสนอเช่นนี้ คุณปราชญ์ขยะ ไม่พอใจอะไรครับ? ดังที่ได้ ระบาย ออกมาใน คคห 16 นั่น คคห 17 คุณปราชญ์ขยะ เสนอว่า...ถ้าเราเคารพพระพุทธเจ้าจริงก็ควรเข้าใจธรรมของพระพุทธองค์โดยถือหลักประโยชน์ตนประโยชน์ท่าน แล้วผมไม่เคารพหรือ เซนเถรวาท ก็มีความหมายว่า เพ่งพระพุทธวจนะ  ตามที่พระเถระท่านรักษาสืบมา ..ด้วยความเคารพ ยิ่งกว่า คำกล่าวอื่นๆ อีกทั้ง คำว่า.เซน ก็คือ ฌาน เพ่ง ด้วยกำลังของสมาธิ หรือสมาธิแบบหนึ่ง ในขณะที่ คุณใช้ ปราชญ์ขยะ ..น่าจะมีลีลา ถ่อมตัว ผู้มีสภาวะ ความเป็นปราชญ์... แต่ ปราชย์แบบไหนครับที่ เสนออะไรแบบที่เสนอ เช่น ...ถามคุณโชติผู้ถือความคิดตนเป็นใหญ่ว่า  จะพาลคนอื่นไปทำไม...? อีกประเด็น เสนอไว้ว่า...ถ้าเราเคารพพระพุทธเจ้าจริงก็ควรเข้าใจธรรมของพระพุทธองค์โดยถือหลักประโยชน์ตนประโยชน์ท่าน  อย่าถือหลักประโยชน์ตนคือทิฏฐิตนเองที่เข้าได้กับหลักธรรมบางข้อ  แต่หลักธรรมไหนไม่เข้ากับทิฏฐิตนก็ละเลยไม่สนใจ  ไม่กล่าวถึง  แต่พอมีคนยกขึ้นมาในพุทธพจน์ที่ไม่เข้ากับทิฏฐิตนแต่จะไปกล่าวว่าพุทธพจน์ไม่ได้เดี๋ยวเขาจับได้ ก็เลยไปกล่าวว่าผู้ที่ยกพุทธพจน์มาแสดงแทนว่า  เป็นพระอรหันต์แล้วหรือ...?  หมดกิเลสแล้วหรือ...?  จนลืมมองตัวเองไปว่า  ตนก็เข้าทำนอง  "ว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเอง"  ตรองดูเถิด... ข้อความเช่นนี้ เป็นคำถามของนักปราชญ์ที่ถ่อมตนว่า ปราชญ์ขยะ หรือครับ แล้วคุณปราชญ์ขยะ ที่อ้าง นั่นอ้างนี้ แตกต่างไปจากที่กล่าวหาผม แล้วหรืออย่างไร? ..ไม่ว่าจะเหมือนหรือต่าง พิจารณา..พระพุทธวจนะหนึ่ง คนเรา ควรมองผู้มีปัญญาใดๆ ที่คอยชี้โทษ คอยกล่าว คำขนาบอยู่เสมอไป ว่าคนนั้นแหละ คือผู้ชี้ขุมทรัพย์ละ เมื่อคบหากับบัณฑิตชนิดนั้นอยู่ ย่อมมีแต่ดีท่าเดียว ไม่มีเลวเลย ดังนั้น ถ้าคุณปราชญ์ขยะ จะชี้ขุมทรัพย์ ในกระดานสาธารณะนี้ แล้วทำไม ผม จะชี้ขุมทรัพย์ในกระดานสาธารณะนี้ ไม่ได้ครับ จากคุณ : เซนเถรวาท (F=9b) - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 11:15:08 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เอาล่ะซี...ตาโชติเซนร้อนตัวอีกแล้ว... ชื่อนั้นสำคัญไฉนหรือ...?  อ้าง...โดยยกตัวเองขึ้นมาว่า  "เซนเถรวาท ก็มีความหมายว่า เพ่งพระพุทธวจนะ  ตามที่พระเถระท่านรักษาสืบมา ..ด้วยความเคารพ ยิ่งกว่า คำกล่าวอื่นๆ อีกทั้ง คำว่า.เซน ก็คือ ฌาน เพ่ง ด้วยกำลังของสมาธิ หรือสมาธิแบบหนึ่ง" ช่างดูเป็นผู้วิเศษเสียจริงๆ วิเศษเพราะชื่อที่ตนสมอ้างนะหรือ...?  อย่างนี้ใครจะอ้างตนเองว่าวิเศษอย่างไรโดยการตั้งชื่อให้มันหะหรูหะหรายังไงก็ได้หรือ...?  นี่ช่างเป็นวิธีคิดแบบเด็กๆ เขากระทำกันเสียจริง... คุณโชติ  คุณไม่ควรใช้คำว่า  "คนเรา ควรมองผู้มีปัญญาใดๆ ที่คอยชี้โทษ คอยกล่าว คำขนาบอยู่เสมอไป ว่าคนนั้นแหละ คือผู้ชี้ขุมทรัพย์ละ" อย่าได้ยกตัวเองให้ดูวิเศษอย่างนั้นเลย  คุณสมบัติของคุณไม่ถึงขั้นจะไปขนาบใครเขาได้ดอก  อย่ายกตนเสมอพระพุทธองค์  เพราะคำนี้เป็นคำที่พระพุทธเจ้าใช้สั่งสอนพระสาวก  ไม่ควรที่จะเอามาใช้เล่นๆ อย่างนี้  คุณไม่ใช่พระพุทธเจ้า  คุณไม่มีคุณสมบัติที่จะใช้คำนี้  อย่ายกตนเองเสมอพระพุทธเจ้าอีก... ผมกล่าวแล้วว่าให้คุณไปสำรวจตัวเอง  ดูข้อบกพร่องของตนหาให้พบ  แล้วไปขนาบตัวเองให้ได้ก่อน  อย่าริอ่านมาชี้ขุมทรัพย์วิบัติ(ทิฏฐิวิบัติ)ให้คนอื่นเขา..งงแล้วก็งง..อยู่อีกเลย อย่าได้ถือวิสาสะกล่าวว่าตนเป็นเถรวาทปฐมสังคยานา  เพราะผู้ที่เป็นปฐมสังคยานาล้วนแต่เป็นพระอรหันต์แบบเจโตวิมุตติ  คุณเองยกตัวให้ดูวิเศษเกินตัวไปมากแล้ว  สิ่งที่ทำจึงไม่ควรอย่างยิ่ง  ผมถึงมักจะเรียกคุณว่า  คุณโชติ  เพราะมันจะทำให้คุณบาปน้อยลง... คุณโชติเป็นคนอย่างไร  มีความรู้ความเข้าใจในพุทธศาสนาอย่างไร  ผมพอมองออก  อย่าได้คิดว่าตนเองดีเลิศวิเศษเลย  อีกอย่างนี่กระดานสาธารณะตามที่คุณมักอ้างเมื่อโดนคนอื่นว่าแล้วเถียงไม่ขึ้น  ก็เมื่อที่นี่คือกระดานสาธารณะ  คนอื่นเขาจะว่าคุณจะกล่าวตักเตือนคุณอย่างไรก็เป็นสิทธิของเขา  อย่ามาอ้างว่านี่กระดานสาธารณะคุณโชติว่าคนอื่นได้  แต่พอคนอื่นเขากล่าวว่ากระทบใจตนก็ออกมาอ้างโน่นอ้างนี่  ก็แล้วไง  นี่มันกระดานสาธารณะมิใช่หรือ...? จากคุณ : ปราชญ์ขยะ - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 12:04:29 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ถ้าอ่านที่ผมเสนอว่า ....ไม่ว่าจะเหมือนหรือต่าง พิจารณา..พระพุทธวจนะหนึ่ง คนเรา ควรมองผู้มีปัญญาใดๆ ที่คอยชี้โทษ คอยกล่าว คำขนาบอยู่เสมอไป ว่าคนนั้นแหละ คือผู้ชี้ขุมทรัพย์ละ เมื่อคบหากับบัณฑิตชนิดนั้นอยู่ ย่อมมีแต่ดีท่าเดียว ไม่มีเลวเลย ผมอ้างพระสูตรหนึ่ง พระสูตรนั้นคือ ...ปณฺฑิตวคฺ๕ ธ ขุ ๒๕/๒๕/๑๖ แล้วคุณปราชญ์ขยะ ไม่ทราบอ่านด้วย ความถ่อมตัวด้วยความเป็นปราชญ์ขยะ เช่นไร ก่อให้เกิดคำว่า ...คุณไม่ควรใช้คำว่า  "คนเรา ควรมองผู้มีปัญญาใดๆ ที่คอยชี้โทษ คอยกล่าว คำขนาบอยู่เสมอไป ว่าคนนั้นแหละ คือผู้ชี้ขุมทรัพย์ละ" ถ้ายัง เ็ป็้นเช่นนี้ อื่นๆ จากนี้ ก็ย่อม ไม่ น่าจะแตกต่างกัน ผม สมควร "อตัมมยตา" กับคุณ ผู้เป็นปราชญ์ที่ถ่อมตัว แล้ว อตัมมยตา ครับ คุณปราชญ์ขยะ จากคุณ : เซนเถรวาท (F=9b) - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 12:47:01 ]

ความคิดเห็นที่ 22 คุณโชติเซนจะกล่าวอะไรๆ ให้มากเรื่องไปทำไมล่ะ... เอาเถิด...ว่าไปก็มากความ สวัสดีปีใหม่แบบไทยๆ ทุกท่าน...นะขอรับ จากคุณ : ปราชญ์ขยะ - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 18:51:02 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อนุโมทนาบุญ คร้าบ สาธุ จากคุณ : nameoหงิก - [ วันเถลิงศก (15) 18:38:49 ]