ความคิดเห็นที่ 1 สมุดภาพพระพุทธประวัติ http://84000.org/tipitaka/book/ ทรงสำแดงยมกปาฏิหาริย์ข่มพวกเดียรถีย์ที่ต้นมะม่วงคัณฑามพฤกษ์ http://84000.org/tipitaka/picture/f62.html แล้วเสด็จขึ้นไปจำพรรษาบนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ เพื่อโปรด(พระอภิธรรม) พระพุทธมารดา http://84000.org/tipitaka/picture/f63.html ถึงวันมหาปวารณา เสด็จลงจากดาวดึงส์โดยบันไดแก้ว บันไดทอง บันไดเงิน http://84000.org/tipitaka/picture/f64.html ____________________________________ ประตูสู่ธรรม หมวด : พระอภิธรรม สาระน่ารู้เกี่ยวกับพระอภิธรรม -------------------------------------------------------------------------------- สาระน่ารู้เกี่ยวกับพระอภิธรรม http://www.dharma-gateway.com/dhamma-abidhamma-index-page.htm • คำนำ • พระอภิธรรม คืออะไร • ความหมายของ ปรมัตถธรรม • ความหมายของ บัญญัติธรรม • ประวัติพระอภิธรรม • พระอภิธัมมัตถสังคหะคืออะไร ? • การสวดพระอภิธรรมในงานศพ • ประโยชน์จากการศึกษาพระอภิธรรม • สำนักศึกษาพระอภิธรรมในประเทศไทย จากคุณ : เฉลิมศักดิ์1 - [ 17 เม.ย. 50 06:25:41 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตามภาษาคนรู้น้อย ถ้อยศึกษา 55+ขออภัย เผอิญที่บ้านมีหนังสือเล่มเล็กๆเล่มหนึ่ง เขียนโดยนายปุ่น จงประเสริฐ ว่าด้วย เรื่องอภิธรรมปิฎกไม่ใช่พุทธพจน์         ย่อจากคำบรรยายของ นายเสถียร โพธินันทะ ก็เลยให้สงสัย ว่า.......ก็เลยจิ้มดีด คัดลอกจากหนังสือ มาให้พิจารณากันนะครับ...... โดยส่วนตัว ไม่ขอแสดงความคิดเห็นใดๆกับเรื่องนี้ครับ เพราะของทุกอย่างในโลกเป็นทวินิยม เหมือนเหรียญมี 2 ด้าน แล้วแต่จะมองด้านไหน เห็นว่าเป็นกระดานสาธารณะ ก็นำมาเสนอให้เห็นกว้างไกลกัน ขึ้น ไม่ได้เข้าข้างใครทั้งสิ้น..........เรียนขออภัย ถ้าไม่ถูกใจใครๆ... ผมเรียนแต่ธรรมะขั้นต่ำ กาย ยาววา กว้างแค่ศอก หนาเพียงคืบเท่านั้น หยุดอ่านตำรา(ปิฎก) มากว่า 15 ปีแล้วครับ ขอโทษท่านเจ้าของกระทู้ ที่เสนอมาไม่ตรงประเด็นนะครับ ************************************* เรื่องอภิธรรมปิฎกไม่ใช่พุทธพจน์         ย่อจากคำบรรยายของ นายเสถียร โพธินันทะ   โดย นายปุ่น จงประเสริฐ จากหนังสือขององค์การฟื้นฟูพุทธศาสนา  พิมพ์ที่โรงพิมพ์อักษรสมัย  (หาวันที่พิมพ์ไม่ได้  สันนิษฐานว่าน่าจะราว 2523 ) ***************************************** พระวินัยปิฎก พระสุตตันตปิฎก  พระอภิธรรมปิฎก ซึ่งรวมเรียกว่า พระไตรปิฎกนี้ มีผู้อ้างว่าได้ถูกรวบรวมขึ้นเป็นหมวดหมู่แน่ชัด ตั้งแต่ครั้งทำปฐมสังคายนา แต่เมื่อศึกษาพระพุทธศาสนากว้างขวางมากขึ้น คือได้มีการศึกษาทั้งทางด้านประวัติศาสตร์ โบราณคดี ประกอบด้วยหลักธรรมะแล้ว หมู่นักปราชญ์ทางพุทธศาสนาฝ่ายตะวันตกและตะวันออก มีความเห็นว่าพระไตรปิฎกมิได้รวบรวมขึ้นครบ 3 หมวด ในครั้งปฐมสังคายนา และโดยเฉพาะอย่างยิ่งคือ พระอภิธรรมปิฎกซึ่งเข้าใจว่า เป็นพุทธวจนะนั้น ความจริงเป็นของแต่งขึ้นในชั้นหลัง มติดังกล่าวนี้ทำความไม่พอใจให้แก่คนที่เชื่อถือตามคัมภีร์โบราณว่า อภิธรรมเป็นพุทธพจน์อย่างยิ่ง ............. ...............มีคณะสงฆ์ในลังกาบางคณะไม่ยอมเชื่อว่าอภิธรรมเป็นพุทธพจน์ พวกที่เชื่อว่าอภิธรรมเป็นพุทธพจน์ จึงต้องแต่งแก้ไขแสดงหลักฐานหลายอย่าง และเชิดชูอภิธรรมว่าเป็นพุทธวิสัย มิใช่เป็นสาวกวิสัย และที่สุดเลยขู่เอาว่า “ผู้ที่ปฏิเสธอภิธรรม ก็ย่อมได้ชื่อว่าปฏิเสธสัพพัญญุตญาณ ชื่อว่า ทำเวสารัชชญาณของพระศาสดาให้หมุนกลับ ทำบริษัทผู้ใคร่ในอภิธรรมให้เข้าใจผิด กั้นทำนบกีดขวางในอริยมรรค จัดผู้ปฏิเสธในอภิธรรมในพวกก่อเหตุให้แตกร้าวใน 18 จำพวก เป็นผู้สมควรแก่การลงโทษด้วยวิธี รอนสิทธิ์มิให้มีสิทธิเสมอผู้อื่น ลงโทษด้วยการปลดตำแหน่ง  ลงโทษด้วยการตักเตือนให้สำนึก ลงโทษด้วยการขับไล่ออกจากหมู่ และว่า “จงไปเป็นคนกินเดนเสียเถิด” ฉะนั้น บุคคลผู้ปฏิเสธอภิธรรมในสมัยนั้นจึงต้องตกเป็นจำเลยในข้อมิจฉาทิฏฐิ   และถูกลงโทษเอาง่ายๆ แต่ก็ไม่สามารถปิดบังข้อเท็จจริงไว้ได้ เพราะ จากคุณ : หนูเล็กนิดเดียว - [ 17 เม.ย. 50 09:32:38 ]

ความคิดเห็นที่ 3 1. ข้ออ้างเรื่องพระบรมศาสดาเสด็จขึ้นไปเทศนาอภิธรรมบนดาวดึงส์ เป็นเพียงข้อความปรากฏในอรรถกถาเท่านั้น   และคัมภีร์อรรถกถาแต่งหลังพุทธปรินิพพาน ถ้าเรื่องอภิธรรมในดาวดึงส์เป็นพระพุทธภาษิตแสดงไว้ในพระสูตรใดพระสูตรหนึ่ง และแสดงไว้ในพระวินัย ก็จะเป็นหลักฐานที่ดีมาก แต่พระสุตตันตปิฎกทั้ง 5 นิกาย และพระวินัยปิฎกทั้งหมดทุกคัมภีร์ไม่เคยปรากฏเรื่องนี้เลย กลับไพล่ไปมีคัมภีร์รุ่นอรรถกถาซึ่งไม่รู้ว่าท่านอรรถกถาจารย์ไปคุ้ยหลักฐานมาจากไหน ฉะนั้น ข้ออ้างฝ่ายรับรองอภิธรรมว่าเป็นพุทธพจน์ จึงไม่มีน้ำหนักอะไรเลย 2. คำว่า อภิธมฺเม หรือ อภิธรรม ที่ปรากฏในพระสูตร หรือพระวินัย  มิได้หมายถึง อภิธรรมปิฎก   แต่หมายถึงธรรมอันยิ่ง คือ โลกุตตรธรรมเท่านั้น ในกินติสูตรเอง ก็มีพระพุทธพจน์ยืนยันอย่างนั้น คือ พระองค์ตรัสว่า “ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ธรรมเหล่าใดที่เรารู้ยิ่งแล้ว แสดงแล้วแก่ท่านทั้งหลาย เช่น สติปัฏฐาน 4 สัมมัปปธาน 4 อิทธิบาท 4 อินทรีย์ 5 พละ 5 โพชฌงค์ 7 มรรคมีองค์ 8 ท่านทั้งหลายควรศึกษาธรรมเหล่านั้น” พุทธพจน์นี้แสดงชัดว่าอภิธรรมคือ โพธิปักขิยธรรม 37 ประการ ซึ่งพระอรรถกถาจารย์ก็ว่าดังนั้นเหมือนกัน ฉะนั้น อภิธรรมที่ปรากฏในพระสูตรอื่นๆก็ดี หรือที่ปรากฏในพระวินัยก็ดี มุ่งหมายถึงโพธิปักขิยธรรม 37 ประการนี้เอง 3 .ถ้าอภิธรรมจักพึงเป็นปิฎกหนึ่ง และเป็นพระพุทธพจน์จริงแล้วไซร้ ไฉนในสุตตันตปิฎก ทีฆนิกายมหาวรรค มหาปรินิพพานสูตร เมื่อพระบรมศาสดาแสดงมหาปเทส 4 สำหรับให้พุทธบริษัทสอบสวนพระธรรมวินัยว่าอันใดเป็นพุทธพจน์ อันใดมิใช่พุทธพจน์ ก็ตรัสให้สอบว่าเข้ากันได้กับพระสูตรและลงกันได้กับพระวินัยเป็นใช้ได้ แต่ไม่เห็นว่ามีให้สอบกับอภิธรรมเลย ถ้าอภิธรรมปิฎกเป็นพระพุทธพจน์แล้ว พระองค์ต้องตรัสว่าให้สอบกับพระสูตร เข้ากันได้กับพระอภิธรรม และเทียบกันได้กับพระวินัยเป็นแน่ ไฉนในมหาปเทสจึงมิได้กล่าวถึงอภิธรรมเลย 4.  คำว่า มาติกา ที่ปรากฏในพระสูตรก็ดี พระวินัยก็ดี หมายถึงหัวข้อธรรมะ หรือแม่บทของธรรมะเท่านั้น 5. สำนวนในอภิธรรมปิฎกเป็นสำนวนรุ่นใหม่กว่าในพระสูตรและพระวินัย และปรากฏว่ามีศัพท์เทคนิคใหม่ๆมาก และกฎเกณฑ์ใหม่ๆซึ่งใน พระสูตรและพระวินัยไม่มี จากคุณ : หนูเล็กนิดเดียว - [ 17 เม.ย. 50 09:33:35 ]

ความคิดเห็นที่ 4 6. ลักษณะของอภิธรรมปิฎกเป็นแบบอรรถกถาอธิบายพระสูตรอีกทีหนึ่ง และไม่ปรากฏว่ามีคำอาลปนะเช่น ดูก่อนเทพยดาทั้งหลาย สมกับที่พระบรมศาสดาแสดงอภิธรรมแก่ปวงเทพเลย พอขึ้นต้นก็ว่าเรื่อง กุสลาธมฺมา อกุสลาธมฺมา ฯลฯ เป็นต้น เลยทีเดียว เข้าใจว่าคันถรจนาจารย์ผู้แต่งอภิธรรม ท่านไม่เจตนาจะให้คนเข้าใจว่าเป็นพุทธพจน์ ฉะนั้น จึงไม่มีการบอกสถานที่ว่าพระบรมศาสดาประทับ ณ สถานที่ใด ปรารภผู้ใดจึงแสดงอภิธรรม ความนิยมนับถือว่าอภิธรรมเป็นพุทธพจน์เกิดขึ้นเมื่อพุทธปรินิพพานแล้ว หลายร้อยปี และมามั่นคงเอาเมื่อสมัยอรรถกถาเล่าว่า พระองค์เทศนาอภิธรรมในดาวดึงส์สวรรค์นั่นเทียว 7.  ถ้าพระอภิธรรมปิฎกพึงเป็นพุทธพจน์แล้ว ก็เหตุไรนิกายในศาสนาอื่นๆจึงมีอภิธรรมปิฎกไม่เหมือนกัน แม้แต่ชื่อคัมภีร์ก็เรียกไม่ตรงกัน นิกายในพระพุทธศาสนาในที่นี้ข้าพเจ้าขอยกเว้นไม่กล่าวถึงอภิธรรมฝ่ายนิกายมหายาน เอาเพียงนิกายในเครือสาวกก็พอ คือ ในพุทธศตวรรษที่ 1 ถึง 3 สังฆมณฑลในอินเดียเกิดแตกแยกนิกายออกถึง 18 นิกาย (และแต่ละนิกายยังมีกิ่งย่อยอีกมาก) นิกายใหญ่ๆที่มีอิทธิพลและมีอภิธรรมปิฎกที่ไม่ซ้ำกับของใคร ก็คือ นิกายเถรวาท นิกายมหาสังฆิกะ นิกายโคกุลิกะ นิกายสรวาสติวาทิน นิกายวัชชีบุตร นิกายเถรวาท ซึ่งเอาภาษาบาลีเป็นภาษาถ่ายทอดพระพุทธวจนะ ก็ยังมีอภิธรรม 7 ปกรณ์ไม่เหมือนของนิกายอื่นๆ นักอภิธรรมคนไทยบางท่าน ก็เห็นอภิธรรมปิฎกวิเศษสุดปิฎกเดียว ถึงกับกล่าวว่าถ้าผู้ใดไม่ได้เรียนรู้อภิธรรม เป็นไม่สามารถบรรลุมรรคผลนิพพานได้ ซึ่งข้าพเจ้าเห็นว่า ท่านผู้มีความเห็นอย่างนี้ควรสมัครเป็นลูกศิษย์นิกายโคกุลิกะ น่าเสียใจที่ว่านิกายโคกุลิกะ สาบสูญเลิกล้มไปแล้วช้านาน เห็นจะเป็นเพราะเอาอภิธรรมเป็นสรณะนี่เอง เลยถูกนิกายอื่นๆเขม่นเอาจนไม่มีใครเลื่อมใส ส่วนอภิธรรมปิฎกของนิกายสรวาสตวาทิน (ใช้ภาษาสันสกฤตแทนภาษาบาลี) บอกไว้ว่า เป็นรจนาของพระมหาสาวกที่มีชีวิตอยู่ ครั้งพุทธกาลและหลังพุทธกาลหลายร้อยปี (คุณเสถียรบอกรายชื่อพระอาจารย์ที่แต่งคัมภีร์อภิธรรม เล่มนั้นเล่มนี้) นิกายสรวาสติวาทินเกิดมีขึ้นในพุทธศตวรรษที่ 2 ก่อนทำตติยสังคายนา (ในราว พ.ศ.236) ยังยอมรับว่าอภิธรรมปิฎกเป็นรจนาของพระมหาสาวก และมีการรจนาเพิ่มเติมมาเรื่อยๆ จนถึงยุคพุทธศตวรรษที่ 6 จึงสำเร็จเป็นปิฎกหนึ่งโดยเอกเทศ เรียกว่า  “สัตตัปปกรณะ” หรือ สดับปกรณ์ แปลว่า ปกรณ์ทั้ง 7 ถ้าอภิธรรมปิฎกจะเป็นพุทธพจน์แล้ว นิกายเหล่านี้จะต้องเรียกชื่อตรงกัน  และจะต้องเป็นคัมภีร์เดียวกันนับถือบูชาร่วมกัน นี่กลับเป็นว่าต่างนิกายต่างมีอภิธรรมของตนไม่ตรงกัน ผิดกับสุตตันตปิฎก และพระวินัยปิฎก ซึ่งมีลักษณะตรงกันในทุกนิกาย (จะผิดกันก็เรื่องปลีกย่อยเล็กน้อยและเป็นเรื่องไม่สำคัญ) นี่ก็เป็นเครื่องพิสูจน์ว่าอภิธรรมปิฎกมิใช่เป็นพุทธพจน์ เพราะหากใช่แล้วต่างนิกายต่างนิกายต้องรับรองนับถือเหมือนกัน เช่น พระสูตร กับ พระวินัย 8. นอกจากนี้ หลักฐานยังยืนยันอีกคือ วิธีการจัดระเบียบธรรมะในอภิธรรมของแต่ละนิกายก็ผิดแผกกัน (คุณเสถียรแสดงตัวอย่างให้ไว้อย่างละเอียด) ถ้าหากอภิธรรมปิฎกจักเป็นพุทธพจน์แล้ว การจัดแบ่ง จิต เจตสิก ฯลฯ ซึ่งเป็นเรื่องหัวข้อธรรมะจะไม่แตกต่างกันจนเห็นชัด 9.นอกจากนี้แล้ว ในระหว่างพุทธศตวรรษที่ 2 ถึง 5 ได้มีพุทธศาสนานิกายหนึ่ง เรียกตนเองว่า “สุตตวาที” ในภาษาบาลีนิกายนี้ไม่ยอมรับอภิธรรมปิฎกเป็นพุทธพจน์ อ้างเหตุผลว่า อภิธรรมเป็นงานรจนาของพระคันถรจนาจารย์เท่านั้น ฉะนั้น นิกายนี้จึงเผยแผ่แต่เฉพาะสุตตันตปิฎก ถือเอาพระสูตรเป็นปทัฏฐานโดยไม่นำพากับอภิธรรมเลย นี่ก็บ่งให้เห็นอยู่โต้งๆว่า การปฏิเสธอภิธรรมมิได้เป็นของใหม่ หากได้มีผู้ปฏิเสธมาตั้งแต่หลังพุทธกาลเพียง 200ปี 10. แม้ภายหลังที่เกิดลัทธิพระพุทธศาสนามหายานขึ้น ฝ่ายมหายานก็รับว่าอภิธรรมเป็นรจนาของพระคันถรจนาจารย์ ดังเช่นที่ คัมภีร์อภิธรรมฝ่ายนิกายสรวาสติวาทินว่า ถึงแม้จะอ้างนามของพระมหาสาวกบางรูปว่าเป็นเจ้าของคัมภีร์ก็จริง   แต่ข้าพเจ้าไม่มีข้อกังขาเลยว่าคัมภีร์นั้นๆได้ถูกเพิ่มเติมเสริมแต่งอะไรๆลงไปบ้างไม่มากก็น้อย อภิธรรมจึงยากขึ้นๆ พิสดารมากขึ้นโดยลำดับ เต็มไปด้วยทฤษฎีหรือกฎเกณฑ์ใหม่ๆ และยังเต็มไปด้วยศัพท์เทคนิคพิเศษมากมาย ทั้งนี้ โดยวัตถุประสงค์อันเดียวร่วมกันคือ อธิบายกฎแห่ง อนิจจัง ทุกขัง และอนัตตาของ พระพุทธองค์ให้ละเอียดสุด ที่จะละเอียดได้ อภิธรรมจึงเหมือนกับตำราแยกธาตุผสมธาตุเล่มมหึมา เลยทำให้ต้องใช้เวลาศึกษาช้านาน และผู้ที่จะเก่งในอภิธรรม ก็ต้องมีความจำที่แม่นยำมาก เพราะต้องท่องจำศัพท์เทคนิคซึ่งบัญญัติขึ้นเพื่อเรียกสภาวธรรมแต่ละหมวดอีก ทั้งรูป ทั้งนาม มากมาย ฉะนั้น อภิธรรมจึงเหมาะเฉพาะผู้มีเวลาว่าง เรียนไว้ประดับปัญญา และสำหรับขบคิดธรรมะขั้นปรมัตถ์เท่านั้น ถ้าปรารถนาปฏิบัติธรรมเพื่อล่วงทุกข์ หรือนำธรรมะมาประยุกต์กับความเป็นอยู่ประจำวันแล้ว ข้าพเจ้าขอแนะนำว่า ไม่จำเป็นต้องเรียนรู้อภิธรรมปิฎกเลย เอาเพียงศึกษาขั้นสุตตันตปิฎก และเลือกศึกษาพระสูตรสำคัญๆ ที่เกื้อกูลแก่การปฏิบัติอย่างละเอียดก็เพียงพอแล้ว รวมความว่า อภิธรรมปิฎกเอามาจากพุทธภาษิตเฉพาะบางส่วนของมาติกา และเป็นคำอธิบายธรรมะบางแห่ง ส่วนใหญ่เป็นของคันถรจนาจารย์ แต่งขยายพุทธพจน์ตามแนวพุทธมติ และบางแห่งได้แทรกกฎเกณฑ์ใหม่ๆขึ้น รวมทั้งบัญญัติศัพท์ใหม่ๆขึ้น การแต่งนั้นแต่งกันหลายท่านเหมือนกับการสอบนักธรรม มีการแต่งแก้กระทู้ธรรม ตัวกระทู้ธรรมเป็นพุทธภาษิต แต่คำอธิบายกระทู้เป็นของอาจารย์รุ่นหลังๆทั้งหลาย ( ปุ่น จงประเสริฐ) จากคุณ : หนูเล็กนิดเดียว - [ 17 เม.ย. 50 09:34:08 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณเจ้าของกระทู้มากค่ะ อ่านมาถึงคห4 คนรู้น้อยที่สุดอย่างป้ากบ เริ่มเอาไงดีหว่า หากาแฟดืมก่อนดีกว่าค่ะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ป้ากบ - [ 17 เม.ย. 50 10:44:36 ]

ความคิดเห็นที่ 6 http://www.buddhism-online.org/ http://www.buddhism-online.org/Index1.htm  "พระอภิธรรม" ทำให้ความแกล้วกล้า  ความอาจหาญ  ในพระสัพพัญญูตาญาณของพระพุทธองค์  แผ่พระปัญญาธิคุณ  เปล่งฉัพพรรณรังสี  สว่างไสวในโลกทั้ง  ๓           สามารถอธิบายถึงความสลับซับซ้อน  ลุ่มลึกในเรื่อง            อดีตเหตุ........ปัจจุบันผล            ปัจจุบันเหตุ.....อนาคตผล ซึ่งเป็นเรื่องที่รู้ได้   เนื่องเพราะพระสัพพรรณญุตาญาณของพระพุทธองค์เท่านั้น --------------------------------------------------- จากคุณ : เฉลิมศักดิ์1 - [ 17 เม.ย. 50 11:10:57 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สาธุ  คุณป้ากบ   กินกาแฟแล้ว  ค่อยศึกษาตาม link ที่ผมแนะนำ อย่าเพิ่งเชื่อตามอัตตโนมติของ ท่านพุทธทาสและคุณปุ่น จากคุณ : เฉลิมศักดิ์1 - [ 17 เม.ย. 50 11:13:38 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ผมเห็นด้วยกับ คุณ : หนูเล็กนิดเดียว เพราะผมเคยอ่านว่า ท่านพุทธทาส  เองก็บอกว่านักประวัติศาสตร์รู้ว่า พระอภิธรรมเขียนขึ้นมาภายหลังเช่นกัน จากคุณ : pugpuppy - [ 17 เม.ย. 50 12:00:32 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คุณปุ่น  จงประเสริฐ  เป็นศิษย์เอกของท่านพุทธทาส เช่นเดียวกับเซนเถรวาท, โชตินิรนาม41 หนังสือ "อภิธรรมคืออะไร"ท่านพุทธทาสกล่าวไว้ว่า *ให้โกยอภิธรรมทิ้งไปให้หมด อภิธรรมตามที่รู้กันนั่นแหละ อภิธรรมปิฏก อภิธัมมัตถสังคหะ อภิธรรมอะไรก็ตาม ที่ระบุไปยังอภิธรรมเฟ้อนี้โกยทิ้งไปเสียให้หมด เราก็ไม่ขาดอะไร เพราะเรามีสุตตันตะเหลือไว้เป็นข้อปฏิบัติ เพื่อถึงนิพพานได้โดยเร็ว ไม่ลังเลไม่เฉื่อยชาเสียอีก ----อภิธรรมของพระพุทธเจ้ามีประโยคเดียวว่า"ธรรมทั้งหลายทั้งปวง อันใครๆไม่ควรยึดมั่นถือมั่น" จากคุณ : เฉลิมศักดิ์1 - [ 17 เม.ย. 50 14:39:32 ]

ความคิดเห็นที่ 10 พระอภิธรรมมีประโยชน์ในแง่การเป็นข้อสรุป แต่ที่มายังสงสัย อะไรจะเรียบเรียงดีขนาดนั้น จากคุณ : adial (adial) - [ 17 เม.ย. 50 23:02:41 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ให้โกยอภิธรรมทิ้งไปให้หมด --------------------------------- มาประเด็นเล็กมาทำไฮไล้ท มาเห็น มาจุดประเด็นผิด นะขอรับ แค่ประโยค เล็กๆๆ ไม่ชอบก็ทิ้งไป ผมเห็นว่าหลายประโยคที่ท่านสอนมีในพระไตรปิฎกเยอะ จากคุณ : นะยะ - [ 18 เม.ย. 50 09:31:50 ]

ความคิดเห็นที่ 12 พุทธทาสพอท่านบอกว่าโกยอภิธรรมทิ้ง ก็หล่นไปกระแทกอัตตาของพวกเรียนอภิธรรมขึ้นมา จริงๆ เป็นวิธีการสอนที่กระแทกใจแบบเซนได้ดีจริงๆ ถึงกับมีอาจารย์อภิธรรมบ้างท่าน ถึงกับต้องไปเคาะประตูถามที่สวนโมกข์ เห็นด้วยกับประโยคกระแทกอัตตา ของท่านพุทธทาส "อภิธรรมของพระพุทธเจ้ามีประโยคเดียวว่า"ธรรมทั้งหลายทั้งปวง อันใครๆไม่ควรยึดมั่นถือมั่น" เห็นดว้ยเฉพาะประโยคนี้นะครับ แต่ผู้ตามรุ่นๆหลังๆ ที่ไปด่าพวกเรียนอภิธรรม ผมไม่เห็นด้วย เพราะการเรียนอภิธรรม ก็ไม่ได้เสียหายอะไร... จากคุณ : Sesame Favour - [ 18 เม.ย. 50 10:58:01 ]

ความคิดเห็นที่ 13 จาก  ( cd พระไตรปิฏกฉบับธรรมทาน)  อรรถกถา  พระอภิธรรมปิฏก  ธรรมสังคณีปกรณ์        หน้า ๖๓ อัฏฐสาลินี  ธรรมสังคณี                              ว่าด้วยปริยัติ ๓ ประเภท          จริงอยู่  ปริยัติมี  ๓  ประเภท  คือ                    ๑.  อลคัททูปมปริยัติ  (ปริยัติเปรียบด้วยอสรพิษร้าย)                    ๒.  นิสสรณัตถปริยัติ  (ปริยัติเพื่อประโยชน์แก่การสลัดออก)                    ๓.  ภัณฑาคาริกปริยัติ  (ปริยัติเปรียบด้วยขุนคลัง).          บรรดาปริยัติเหล่านั้น  ปริยัติที่ถือเอาไม่ดี  คือเรียนเพื่อเหตุแห่งการ โต้แย้งเป็นต้น  ชื่อว่า อลคัททูปมปริยัติ  ซึ่งพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงหมายเอา ตรัสไว้ว่า  ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย  บุรุษผู้มีความต้องการอสรพิษมีพิษร้าย  ย่อม แสวงหาอสรพิษมีพิษร้าย  เมื่อเที่ยวแสวงหาอสรพิษมีพิษร้าย  เขาเห็นอสรพิษมี พิษร้ายตัวใหญ่ ก็พึงจับอสรพิษนี้นั้น  ที่ขนดหรือที่หาง อสรพิษนั้นพึงแว้งขบ เอาที่มือ  หรือแขน  หรืออวัยวะน้อยใหญ่แห่งใดแห่งหนึ่งของบุรุษนั้น  บุรุษ นั้นพึงเข้าถึงความตาย  หรือทุกข์ปางตาย  เพราะการขบกัดนั้นเป็นเหตุ  ข้อนั้น เพราะเหตุแห่งอะไร  ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย  เพราะความที่อสรพิษร้ายอันบุรุษ จับแล้วไม่ดี  แม้ฉันใด  ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย  โมฆบุรุษบางพวกในธรรมวินัยนี้ ก็ฉันนั้นเหมือนกันแล  ย่อมเล่าเรียนธรรม คือ  สุตะ ฯลฯ  เวทัลละ  บุรุษ เหล่านั้นครั้นเรียนธรรมนั้นแล้ว  ย่อมไม่ใคร่ครวญเนื้อความแห่งธรรมเหล่านั้น ด้วยปัญญา  เมื่อโมฆบุรุษเหล่านั้นไม่ใคร่ครวญอรรถด้วยปัญญา  ธรรมเหล่านั้น ย่อมไม่ทนต่อการเพ่ง  โมฆบุรุษเหล่านั้นมีการโต้แย้งเป็นอานิสงส์  และมีการ ยังตนให้พ้นจากวาทะนั้นๆ เป็นอานิสงส์  ย่อมเรียนธรรม  และย่อมเรียนธรรม เพื่อประโยชน์แก่ธรรมใด  ย่อมไม่เสวยผลแห่งธรรมนั้น   ธรรมเหล่านั้นอัน โมฆบุรุษเหล่านั้นเรียนแล้วไม่ดี  ย่อมเป็นไปเพื่อมิใช่ประโยชน์เกื้อกูล เพื่อความ ทุกข์สิ้นกาลนานข้อนั้นเพราะเหตุแห่งอะไร  ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย  เพราะความที่ ธรรมทั้งหลายอันโมฆบุรุษนั้นเรียนแล้วไม่ดี  ดังนี้.          ส่วนปริยัติใด  อันบุคคลเรียนดีแล้ว  คือหวังอยู่ซึ่งความบริบูรณ์แห่ง คุณมีสีลขันธ์เป็นต้นเรียนแล้ว  มิใช่เรียนเพราะเหตุการโต้แย้งเป็นต้น  ปริยัตินี้ ชื่อว่า นิสสรณัตถปริยัติ (มีความต้องการเพื่อสลัดออก)  ที่พระผู้มีพระภาคเจ้า ทรงหมายถึงตรัสไว้ว่า  ธรรมเหล่านั้น อันกุลบุตรเหล่านั้นเรียนดีแล้ว ย่อมเป็นไป เพื่อประโยชน์เกื้อกูล และเพื่อความสุขสิ้นกาลนาน  ข้อนั้น  เพราะเหตุแห่งอะไร ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย  เพราะธรรมทั้งหลาย   อันกุลบุตรเรียนดีแล้ว.          ส่วนพระขีณาสพผู้มีขันธ์อันกำหนดรู้แล้ว  ละกิเลสแล้ว   มีมรรคอัน เจริญแล้ว  มีธรรมไม่กำเริบอันแทงตลอดแล้ว  ทำนิโรธให้แจ้งแล้ว   ย่อม เรียนปริยัติใด  เพื่อรักษาประเพณี  เพื่อรักษาวงศ์อย่างเดียว  ปริยัตินี้ ชื่อว่า ภัณฑาคาริกปริยัติ (ปริยัติเปรียบด้วยขุนคลัง) ดังนี้  บัณฑิตพึงทราบประเภท แห่งปริยัติ ๓ อย่าง  ในพระไตรปิฎกเหล่านั้น  ดังที่กล่าวมาแล้ว.                    ว่าด้วยสมบัติ  ๓  ประเภท          อนึ่ง  ภิกษุผู้ปฏิบัติดีแล้ว (สุปฏิปนฺโน)  ในพระวินัยอาศัยสีลสัมปทา ย่อมบรรลุวิชชา ๓ ก็เพราะตรัสประเภทแห่งวิชชา ๓ เหล่านั้นนั่นแหละไว้ใน พระวินัยนี้.  ภิกษุผู้ปฏิบัติดีแล้วในพระสูตร  อาศัยสมาธิสัมปทา  ย่อมบรรลุ อภิญญา ๖ ก็เพราะตรัสประเภทแห่งสมาธิเหล่านั้นนั่นแหละไว้ในพระสูตรนั้น. ภิกษุผู้ปฏิบัติดีแล้วในพระอภิธรรม อาศัยปัญญาสัมปทา ย่อมบรรลุปฏิสัมภิทา ๔ ก็เพราะตรัสประเภทแห่งปฏิสัมภิทาเหล่านั้นนั่นแหละไว้  ในพระอภิธรรมนั้น. ภิกษุผู้ปฏิบัติดีแล้วในพระวินัย พระสูตร พระอภิธรรมเหล่านี้ ย่อมบรรลุสมบัติ อันต่างด้วยวิชชา ๓ อภิญญา ๖ และปฏิสัมภิทา ๔ นี้โดยลำดับ ด้วยประการฉะนี้.  ว่าด้วยวิบัติ  ๓  ประเภท          อนึ่ง  ภิกษุผู้ปฏิบัติผิดในพระวินัย   เป็นผู้มีความสำคัญว่าไม่มีโทษใน ผัสสะที่มีใจครองเป็นต้น  อันพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงห้ามแล้ว  โดยความเสมอ ด้วยสัมผัสมีเครื่องลาดและเครื่องนุ่งห่ม   มีสัมผัสเป็นสุขเป็นต้นที่ทรงอนุญาต แล้ว  เหมือนคำที่พระอริฏฐะกล่าวว่า  เราย่อมรู้ทั่วถึงธรรมอันพระผู้มีพระภาค- เจ้าแสดงแล้ว  โดยประการที่ธรรมทั้งหลายอันกระทำอันตรายที่พระผู้มีพระ- ภาคเจ้าตรัสแล้วนี้  ไม่สามารถทำอันตรายแก่ผู้เสพอยู่ได้*(วินย. ๒. ๖๖๒ /๔๓๑) ดังนี้   ต่อจากนั้น  เธอก็ถึงความเป็นผู้ทุศีล.          ภิกษุผู้ปฏิบัติผิดในพระสูตร  ไม่รู้คำอธิบาย  เหมือนในประโยคมีอาทิว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย  บุคคล ๔ จำพวกเหล่านี้มีอยู่  มีปรากฏอยู่ในโลก  ดังนี้ ย่อมถือเอาผิด  ซึ่งพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงหมายเอาตรัสไว้ว่า  บุคคลมีอัตตาอัน ถือเอาผิด  ย่อมกล่าวตู่เราด้วย  ย่อมขุด (ทำลาย) ซึ่งตนด้วย  และย่อมประสบ สิ่งมิใช่บุญเป็นอันมากด้วย  ดังนี้  ต่อจากนั้น  เธอก็ถึงความเป็นมิจฉาทิฏฐิ.          ภิกษุผู้ปฏิบัติผิดในพระอภิธรรมจะวิจารธรรมเกินไป  ย่อมคิดแม้สิ่งที่ ไม่ควรคิด (อจินไตย)  ต่อจากนั้น   ก็จะถึงความฟุ้งซ่านแห่งจิต  สมกับพระ ดำรัสที่พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสไว้ว่า  ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย  อจินไตย ๔ เหล่านี้ บุคคลไม่ควรคิด  ซึ่งเมื่อคิดอยู่  ก็พึงเป็นผู้มีส่วนแห่งความเป็นบ้า   แห่งความ คับแค้น*(องฺ จตุกฺก. ๒๑.  ๗๗/๑๐๔)  ดังนี้.          ภิกษุผู้ปฏิบัติผิดในพระไตรปิฎกนี้   ย่อมถึงความวิบัติอันต่างด้วยความ เป็นผู้ทุศีล    ความเป็นมิจฉาทิฏฐิ   และความฟุ้งซ่านแห่งจิตนี้   โดยลำดับ ด้วยประการฉะนี้.          ด้วยคำมีประมาณเท่านี้  คาถาแม้นี้ก็เป็นอันข้าพเจ้ากล่าวแล้วว่า                              ภิกษุย่อมบรรลุประเภทแห่งปริยัติ                              สมบัติ  และแม้วิบัติอันใด  ในปิฎกใด โดย                              ประการใด   พึงเจริญเนื้อความแม้นั้น                              ทั้งหมด   ด้วยประการนั้น.          บัณฑิต   ครั้นทราบปิฎกทั้งหลายโดยประการต่าง ๆ ด้วยอาการอย่างนี้ แล้วพึงทราบพุทธพจน์แม้ทั้งหมดที่ประมวลมาด้วยสามารถแห่งปิฎกเหล่านั้นว่า เป็นปิฎก ๓ ดังนี้. จากคุณ : เฉลิมศักดิ์1 - [ 18 เม.ย. 50 12:14:36 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เห็นคำวิจารณ์พระอภิธรรม  ของคุณปุ่น  ตามแนวท่านพุทธทาส  ที่คุณตัวเล็กเอามาลง นึกถึง อรรถกถา  ที่ว่าด้วยวิบัติ ๓ ประเภท ของผู้ปฏิบัติผิดในพระไตรปิฏก จากคุณ : เฉลิมศักดิ์1 - [ 18 เม.ย. 50 12:18:14 ]

ความคิดเห็นที่ 15 พระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๓  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๕ ขุททกนิกาย อปทาน ภาค ๒ -พุทธวังสะ-จริยาปิฎก โกนาคมนพุทธวงศ์ที่ ๒๓ ว่าด้วยพระประวัติพระโกนาคมนพุทธเจ้า http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=33&A=8394&Z=8445 โกนาคมนพุทธวงศ์ที่ ๒๓ ว่าด้วยพระประวัติพระโกนาคมนพุทธเจ้า             [๒๔] สมัยต่อมาจากพระกุกกุสันธพุทธเจ้า พระสัมพุทธนราสภชินเจ้าผู้                          อุดมกว่าสัตว์ เชษฐบุรุษของโลก พระนามว่าโกนาคมนะ ทรง                          บำเพ็ญธรรม ๑๐ ประการบริบูรณ์ ข้ามทางกันดารได้แล้ว ทรงลอย                          มลทินทั้งปวงแล้ว ทรงบรรลุสัมโพธิญาณอันอุดม เมื่อพระองค์ผู้                          เป็นนายกชั้นพิเศษของโลก ทรงประกาศพระธรรมจักร ธรรมาภิสมัย                          ครั้งที่ ๑ ได้มีแก่สัตว์สามหมื่นโกฏิ และในคราวเมื่อพระองค์                          ทรงทำปฏิหาริย์ย่ำยีวาทะของผู้อื่น ธรรมาภิสมัยครั้งที่ ๒ ได้มีแก่                          สัตว์สองหมื่นโกฏิ ต่อแต่นั้น พระมุนีสัมพุทธชินเจ้าทรงแผลงฤทธิ์                          ต่างๆ เสด็จไปยังดาวดึงส์เทวโลก ประทับเหนือบัณฑุกัมพลศิลา-                          อาสน์ ทรงจำพรรษาอยู่ ณ ดาวดึงส์นั้น ทรงแสดงพระอภิธรรม ๗                          คัมภีร์ ธรรมาภิสมัยครั้งที่ ๓ ได้มีแก่ทวยเทพหมื่นโกฏิ แม้                          พระพุทธเจ้าพระองค์นั้น ก็ทรงมีการประชุมพระภิกษุขีณาสพผู้                          ปราศจากมลทิน ผู้มีจิตสงบระงับ คงที่ ครั้งเดียว ในกาลนั้น                          พระภิกษุขีณาสพผู้ล่วงโอฆะทั้งหลายและทำลายมัจจุราชแล้ว มา                          ประชุมกันสามหมื่น สมัยนั้น เราเป็นกษัตริย์พระนามว่าบรรพต                          ถึงพร้อมด้วยมิตรและอำมาตย์ มีพลนิกายและพาหนะมากมาย เรา                          ไปเฝ้าพระสัมพุทธเจ้าได้ฟังธรรมอันยอดเยี่ยมแล้ว นิมนต์พระสงฆ์                          พร้อมด้วยพระชินเจ้า ได้ถวายทานตามปรารถนา เราได้ถวายผ้า                          ปัตตุณณะ ผ้าเมืองจีน ผ้าไหม ผ้ากัมพล และรองเท้าทอง แก่                          พระศาสดาและพระสาวก แม้พระมุนีพระองค์นั้น ก็ประทับนั่ง                          ท่ามกลางสงฆ์ตรัสพยากรณ์เราว่า ในภัทรกัปนี้ผู้นี้จักได้เป็นพระพุทธ                          เจ้าในโลก .... ข้ามแม่น้ำใหญ่ ฉะนั้น เราได้ฟังพระพุทธพยากรณ์                          แม้นั้นแล้ว ก็ยังจิตให้เลื่อมใสอย่างยิ่ง เราได้อธิษฐานวัตรในการ                          บำเพ็ญบารมี ๑๐ ประการให้ยิ่งขึ้นไป เราผู้อุดมกว่านรชน เมื่อ                          แสวงหาพระสัพพัญญุตญาณ จึงให้ทาน ละราชสมบัติอันใหญ่หลวง จากคุณ : เฉลิมศักดิ์1 - [ 18 เม.ย. 50 12:23:44 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อรรถกถา ภิกษุผู้ปฏิบัติผิดในพระอภิธรรมจะวิจารธรรมเกินไป  ย่อมคิดแม้สิ่งที่ ไม่ควรคิด (อจินไตย)  ต่อจากนั้น   ก็จะถึงความฟุ้งซ่านแห่งจิต  สมกับพระ ดำรัสที่พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสไว้ว่า  ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย  อจินไตย ๔ เหล่านี้ บุคคลไม่ควรคิด  ซึ่งเมื่อคิดอยู่  ก็พึงเป็นผู้มีส่วนแห่งความเป็นบ้า   แห่งความ คับแค้น*(องฺ จตุกฺก. ๒๑.  ๗๗/๑๐๔)  ดังนี้.         ภิกษุผู้ปฏิบัติผิดในพระไตรปิฎกนี้   ย่อมถึงความวิบัติอันต่างด้วยความ เป็นผู้ทุศีล    ความเป็นมิจฉาทิฏฐิ   และความฟุ้งซ่านแห่งจิตนี้   โดยลำดับ ด้วยประการฉะนี้. ----------------------------------------- อย่าปฏิบัติผิดในพระไตรปิฏก  เหมือนท่านพุทธทาส  และ คุณปุ่น  คุณโชติ  ฯลฯ  เลยครับ จากคุณ : เฉลิมศักดิ์1 - [ 18 เม.ย. 50 12:29:08 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คำวิจารณ์ของท่านพุทธทาส  ต่อ พุทธวิสัย   อันเป็นหนึ่งใน อจินไตย ๔ จากหนังสือ อภิธรรมคืออะไร ของท่านพุทธทาส หน้า ๗๕ ปาฏิหาริย์เกี่ยวกับอภิธรรมปิฏกที่สำคัญก็คือเรื่องว่า  พระพุทธเจ้าได้เสด็จขึ้นไปบนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์แล้วแสดงอภิธรรมที่นั่น  โปรดเทวดาที่เคยเป็นพระมารดาของท่าน   นี่คือพระมหาปาฏิหาริย์  แล้วก็มีปาฏิหาริย์ที่เนื่องกัน  เช่นต้องแสดงยมกปาฏิหาริย์ก่อน  แล้วขึ้นไปอย่างไร  แล้วลงมาอย่างไร   แต่เรื่องสำคัญมันว่าขึ้นไปบนเทวโลกแสดงอภิธรรม   ซึ่งชาวบ้านหรือนักปราชญ์ในเมืองมนุษย์ฟังไม่รู้เรื่อง  แต่ไปแสดงแก่เทวดาให้รู้เรื่องได้   เทวดาซึ่งเอาแต่เล่นแต่กินแต่สบายนั้นน่ะ เรื่องนี้ขอให้ทนฟังอาตมาเล่านิดหน่อย  เรื่องว่า พระพุทธเจ้าขึ้นไปบนเทวโลกนั้นนะ มันเป็นเรื่องจำเป็นที่ต้องมีในพุทธศาสนาของเรา  เพราะว่าในศาสนาอื่นๆหรือแม้ว่าไม่เกี่ยวกับศาสนาเป็นลัทธิอื่นนั้นเขาจะมีว่าศาสดาของเขา หรือบุคคลสำคัญของเขาต้องเคยขึ้นไปบนเทวโลกทั้งนั้น     แล้วในฝ่ายพุทธศาสนาถ้าพูดว่าเราไม่มีมันก็แย่  เพราะฉะนั้นมันต้องมีกับเขาบ้างให้จนได้ ทีนี้มันจะมีได้โดยฝีมือของใคร   นี้มันเป็นเรื่องที่จะต้องมี   เพื่อสร้างสถาบันที่ศักดิ์สิทธิ์  เช่นเราจะต้องพูดว่า  พระพุทธเจ้าท่านมาเหยียบรอยพระบาทไว้ที่สระบุรี นั้น  ถ้าไม่พูดว่าพระพุทธเจ้ามาเหยียบไว้แล้ว  ไม่มีใครสนใจหรอก  ทีนี้เราจะต้องมีอะไรที่ทำให้สนใจให้เป็นสถาบันเสียก่อน   พอมันเป็นสถาบันแน่นแฟ้นในจิตใจของประชาชนแล้ว    มันใช้ได้แล้ว  มันจะจริงหรือไม่จริงก็ช่างมันเถอะ  เพราะเขาต้องการสถาบันอันแน่นแฟ้นในจิตใจของประชาชน  ที่ประเทศอินเดียครั้งกระโน้นก็เหมือนกัน  ต้องการสถาบันอันนี้ให้เชื่อว่าพระพุทธเจ้าของเราเก่งไปหมดทุกสิ่งทุกอย่าง ทุกคนจะต้องระลึกถึงข้อที่ว่า เราสวดกันอยู่ทุกวันว่า “ สัตถา เทวะมะนุสสานัง” ถ้าเรื่องมันไม่จริงเราก็โกหกทุกวัน  เราพูดว่า “ สัตถา เทวะมะนุสสานัง”,  “อิติปิโสภควา   อรหังสัมมาสัมพุทโธ    วิชชาจะระณะสัมปันโน สุคะโต   โลกะวิทู  อะนุตตะโร  ปุริสะทัมมะสาระถิ  สัตถา  เทวะมะนุสสานัง”  ท่านเป็นครูทั้งของเทวดาและมนุษย์  ไม่ขึ้นไปบนเทวโลกแล้วจะเป็นครูของเทวดาได้อย่างไร   เราก็สวดอยู่ทุกวัน  ฉะนั้นเรื่องมันต้องเป็นไปได้  ต้องเข้ารูปกันได้   ฉะนั้นมันก็เป็นหน้าที่ของผู้รับผิดชอบในสมัยนั้น  จะเป็นพระมหาเถระที่เป็นประธานสงฆ์ทั้งหมดในเวลานั้นก็ดี   หรือจะเป็นพระมหาจักรพรรดิที่รับผิดชอบ  เป็นองค์อุปถัมภ์ของพุทธศาสนาในเวลานั้นก็ดี    จะต้องช่วยกันรับผิดชอบให้มันเกิดสถาบันอันนี้ให้แน่นแฟ้นลงไปในจิตใจของคนทั้งปวง    ว่าพระพุทธเจ้ามีอะไรครบพร้อมหมดทุกอย่าง  ทุกเรื่อง  แม้กระทั่งขึ้นไปบนสวรรค์ ทีนี้ดูหินสลักที่จำลองมาไว้ที่นี่  หินสลักสมัยสาญจีนี้มัน พศ. ๔๐๐ – ๕๐๐  เท่านั้นเอง  เมื่อ พศ. ๔๐๐ – ๕๐๐  มีความเชื่อเรื่องพระพุทธเจ้าขึ้นสวรรค์เสร็จแล้ว   ไปดูเถอะ    เขาสลักบันไดขึ้นสวรรค์ลงสวรรค์ของพระพุทธเจ้าในหินสลักนั้น  ฉะนั้นแสดงว่าประชาชนเชื่อกันหมดแล้ว  โดยอำนาจของพระราชามหาจักรพรรดิให้สลักเหล่านี้  ประชาชนต้องเชื่อ  ในยุคที่มันพ้องกันกันไม่เชื่ออยู่สักครึ่งอายุคน   พอตายหมด ยุคหลังมันเชื่อหมดว่าพระพุทธเจ้าขึ้นไปบนดาวดึงส์  นี่  พศ. ๔- ๕๐๐ นี้เป็นอันว่าประชาชนเชื่อแน่นแฟ้นแล้ว  มีหินสลักเหล่านี้เป็นพยาน  แล้วหนังสือคัมภีร์เรื่องพุทธประวัตินั้นเขียนทีหลังหินสลัก คัมภีร์ลลิตวิตตะหรือว่าพระพุทธจริตะอะไรก็ตาม  เรื่องพุทธประวัติมันเขียนทีหลัง   เมื่อประมาณ พศ. ๙๐๐ -  ๑๐๐๐    เพราะฉะนั้นหนังสือที่เขาเขียนตามหินสลัก    หินสลักเขาสลักในสมัยที่ไม่ได้ใช้หนังสือ   ทีนี้หินสลักนี้  พศ. ๔-๕๐๐  ถ้าก่อนหินสลัก พศ. ๔ – ๕๐๐ นี้ขึ้นไปอีก  มันก็ถึงสมัยพระเจ้าอโศกเท่านั้น หน้า ๗๙  “  พศ. ๔-๕๐๐ มีการสลักภาพหราไปหมด    พศ. ๙๐๐- ๑๐๐๐ ก็เขียนหนังสือ  เป็นคัมภีร์พุทธประวัติ  อย่างปฐมสมโพธิ ที่เราเรียกในเมืองไทยว่า   ปฐมสมโพธิ ในอินเดียก็มีคือคัมภีร์ลลิตวิตตะระ  คัมภีร์พุทธจริตะ  มันก็มีเรื่องดางดึงส์  ฉะนั้นเรื่องขึ้นดาวดึงส์ต้องมี  จริงไม่จริงก็ตามใจ   มันต้องให้ฝังอยู่ในจิตใจของประชาชน   ว่าพระพุทธเจ้าเป็นสัตถาเทวมนุสสานัง  สอนทั้งในเทวโลก  มนุษย์โลก  นี้เราเห็นใจยอมรับว่าจะต้องมี   แต่ที่จะให้เราถือว่าเป็นความจริงนั้นมันไม่ได้   นี้เราไม่งมงายเราถือตามพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าดีจริง   คำสอนของพระพุทธเจ้าดีจริง  โดยไม่ต้องขึ้นไปบนเทวโลกหรอก   ยิ่งไม่ขึ้นไปบนเทวโลกเสียอีกพระพุทธเจ้าจะเก่งกว่า   สำหรับเรามันเป็นอย่างนี้ แต่สำหรับประชาชนทั่วไป   ซึ่งมีแต่ความเชื่อนั้น มันต้องเป็นอย่างโน้น  เดี๋ยวนี้เราจะอยู่ในลักษณะที่มันถูกต้องหรือพอดี เราจึงกล้าวิจารณ์เรื่องปาฏิหาริย์ไปบนเทวโลก  ว่ามันไม่สมเหตุผลอยู่ในตัวมันเอง ในเรื่องราวนี้มันจะมองกันในแง่วิจารณ์อย่างอิสระ   ข้อแรกจะมองตามความ วิตถารที่ว่า  เมื่อพระพุทธเจ้าขึ้นไปบนดาวดึงส์เพื่อเทศน์แก่พวกเทวดานั้น  จะขอเล่าเพื่อคนบางคนที่ยังไม่รู้เรื่อง   คนที่รู้เรื่องแล้วทนเอาหน่อย   พระพุทธเจ้าต้องขึ้นไปจำพรรษาบนดาวดึงส์ ๓ เดือน  เพื่อจะเทศน์โปรดบุคคลที่เคยเป็นพุทธมารดา  เป็นประธานในเทวดาทั้งหลาย  ทีนี้ท่านทำอย่างไร   ท่านเป็นคนอย่างเราๆท่านต้องฉันข้าว  แล้วจะอยู่บนนั้น  ๓  เดือนได้อย่างไร   เช้าขึ้นท่านต้องบิณฑบาต ในเมืองมนุษย์ข้อความเล่าว่า    กลับไม่ลงมาสู่บ้านที่ท่านเคยอยู่คือชมพูทวีปนี้   แต่ก็ไปบิณฑบาตเสียที่อุตตรกุรุทวีปคือจะเป็นหลังภูเขาหิมาลัยไปทางประเทศรัสเซียโน้น  ไปบิณฑบาตทางโน้น   แล้วก็มาฉันที่ตีนเขาหิมาลัย  ที่สระอโนดาดเพื่อให้พระสารีบุตรไปเฝ้าที่นั่นทุกวัน  แล้วก็แสดงแก่พระสารีบุตรว่าวันนี้ได้เทศน์อะไรที่บนดาวดึงส์   พระสารีบุตรก็จำเอามา  แล้วก็มาบอกแก่ภิกษุทั้งหลาย  ๕๐๐   รูปช่วยจำเอาไว้ ทุกวันทำอย่างนี้    แต่พระพุทธเจ้าท่านต้องลงมาบิณฑบาตในเมืองมนุษย์   ถ่ายอุจจาระ  ปัสสาวะในเมืองมนุษย์  เพราะมันทำบนเทวโลกไม่ได้  ทำอย่างนี้จนครบ ๓ เดือน  หรือพรรษาหนึ่ง ทีนี้ถามว่า  เมื่อท่านลงมาบิณฑบาตและฉันอาหารนี้พวกเทวดาไม่คอยแย่หรือ ?    ก็มีเรื่องว่าท่านเนรมิตพระพุทธเจ้าอีกองค์หนึ่ง   ให้แสดงธรรมแทนอยู่เหมือนที่ท่านแสดง  พวกเทวดามันก็ไม่รู้ --  มันโง่   ทีนี้ ๓  เดือนในประเทศไทย ๑  พรรษา  ๓  เดือนในประเทศไทย   มันเท่ากับ  ๒- ๓  ชั่วโมงในเทวโลก  มันก็ยิ่งไม่รู้ซิ     คุณเคยรู้เรื่องเปรียบเทียบเวลาเกี่ยวกับอย่างนี้หรือเปล่า  : ๑ วัน ในเทวโลกเท่ากับกี่ร้อยปีในเมืองมนุษย์ เป็นต้น   เพราะฉะนั้น  ๓  เดือน  พรรษาหนึ่งอย่างมนุษย์นี้เท่ากับ   ๒-๓  ชม. ในเมืองเทวดา  แล้วเวลาระหว่างนั้นพระพุทธเจ้าต้องลงมาบิณฑบาตที่นี่  ถ่ายอุจจาระ   ปัสสาวะที่นี่ตั้ง  ๙๐ ครั้ง  ๒-๓  ชม.  ในเมืองเทวดานั่น   เอาละเป็นอันว่าท่านทำได้อย่างนั้น   นี้เราก็สงสัยว่าทำไมต้องไปบิณฑบาตฝ่ายอุตตกุรุซ่อนตัวอย่างนี้ทำไม    มาบิณฑบาตกับพวกเราตามเคยไม่ได้หรือ นี้มันส่อพิรุธอย่างนี้   แล้วเมื่อพระพุทธเจ้าลงมาบิณฑบาตฉันอยู่ทางนี้ พระพุทธนิมิตทางโน้นพูดว่าอะไร  รู้ได้อย่างไร    หรือท่านยังบันดาลให้ท่านพูดอยู่  แล้วท่านฉันข้าวไปพลางอย่างนั้นหรือ     มันเป็นเรื่องที่ชวนให้วิจารณ์อย่างนี้เรื่อยไป ทีนี้เรื่องทั่วไปในพระไตรปิฏกมีว่า   เทวดาก็ลงมาในเมืองมนุษย์เฝ้าพระพุทธเจ้าหรืออะไรบ่อยๆ ทำไมพระพุทธเจ้าไม่เรียกเทวดาลงมาประชุมกันที่เมืองมนุษย์ล่ะ   เรียกเทวดาทั้งหลายลงมาประชุมกันเสียที่เมืองมนุษย์  มันคงทำไม่ได้อีกแหละ  ๒-๓  ชม.  ของพวกโน้นมันเท่ากับ  ๓  เดือนของพวกนี้   มันทำไม่ได้อย่างนี้ ทีนี้ถ้าว่าเราดูเรื่องที่พูด   โผล่ขึ้นมาก็กุสลาธัมมา    อกุสลาธัมมา   อัพยากตาธัมมานี้   เทวดาฟังไม่รู้เรื่องแน่  โผล่ขึ้นมาถึงก็พูดอย่างนี้    เทวดาฟังไม่รู้เรื่องแน่    แล้วยิ่งแจกขันธ์แจกธาตุแจกอายตนะซับซ้อนลึกซึ้งออกไป   ก็ยิ่งฟังไม่รู้เรื่อง   เพราะไม่ได้พูดถึงเรื่องบุคคลอย่างบุคคลาธิษฐานที่มีความทุกข์  ต้องการจะดับทุกข์อย่างนี้   ท่านไม่เคยพูด   ก็เป็นอันว่าเรื่องที่แสดงแก่พุทธมารดานั้นมันไม่อยู่ในวิสัยที่ท่านจะฟังถูก   ให้คุณไปเปิดดูอย่างที่ขอร้องเมื่อตะกี้ว่าอุตส่าห์ไปซื้ออภิธรรมปิฏกมาอ่านดู    คุณจะรู้สึกตัวเองว่าเทวดาฟังไม่ถูก  นี่มันมีข้อที่วิจารณ์อย่างนี้     ทีนี้ดูสำนวนที่มันอยู่ในบาลีอภิธรรมปิฎกนั้น    มันเป็นสำนวนอีกชนิดหนึ่งไม่เหมือนกับสำนวนในสุตตันตปิฏก แล้วมันส่อว่าเป็นสำนวนรุ่นหลัง   สำนวนทีหลังซึ่งเลวลงมาและอีกทีหนึ่งก็เป็นสำนวนสอนเด็กในโรงเรียน     ตามวิธีหนังสือที่ทำมันให้ชัดเจนรัดกุมตายตัว   เหมือนกับหนังสือสำนวนสอนเด็กในโรงเรียนอย่างนั้น  คือสำนวนที่ใช้สอนในโรงเรียน  ว่าอย่างนั้นก็ได้   แม้ไม่ใช่เด็ก  แม้ไม่ใช่เด็ก  แต่เป็นสำนวนสอนในโรงเรียน   อภิธรรมปิฏกเป็นอย่างนี้   ส่วนสุตตันตปิฏกนั้นเป็นสำนวนพูดกับชาวบ้าน   พูดกับมนุษย์ตามปกติเลย   แล้วแต่เรื่องอะไรมันจะเกิดขึ้น  ไม่ใช่สำนวนในโรงเรียน  อภิธรรมปิฏกสำนวนในโรงเรียนสอนตรรกวิทยา   จิตวิทยา  ,  ส่วนสุตตันตปิฏก   นี้เป็นสำนวนพูดกันธรรมดาในเรื่องความดับทุกข์      นี้มันเป็นข้อที่ชี้ให้เห็นว่าทำไมพระอาจารย์ผู้เขียนอรรถกถาสมันตปาสาทิกานี้อาจารย์ผู้นี้เคร่งครัดอย่างยิ่ง  conservative    อย่างยิ่ง   คือพระพุทธโฆษาจารย์     เขียนว่า  อภิธรรมปิฏกนี้มันรวมอยู่ในขุททกนิกาย  ลองคิดดู ทีนี้ดูอีกแง่หนึ่งว่าสุตตันตปิฏกทุกเรื่องที่เกิดขึ้นจะระบุสถานที่ที่เกิดเรื่อง  แล้วพระพุทธเจ้าตรัส  แล้วตรัสแก่ใคร  บอกเป็นเรื่องๆ ไปเลย  ส่วนในพระอภิธรรมปิฏกไม่บอก  ไม่มีบอกว่าตรัสแก่ใครที่ไหน  ไม่มีบอกว่าตรัสแก่พุทธมารดาในสวรรค์    ที่ว่าตรัสแก่พุทธมารดาในสวรรค์นั้น  มันคนทีหลังว่า    ไม่มีอยู่ในตัวพระไตรปิฏกเอง  ไม่มีอยู่ในอรรถกถาของอภิธรรมโดยตรงเอง     มีแต่ในหนังสือที่คนชั้นหลังแต่ง   ชั้นหลังว่า  นี่พวกเรามันโง่ว่าพระพุทธเจ้าว่าหรือว่าในอภิธรรมปิฏกมันว่า   มันเป็นอย่างนี้  ขออภัยพูดหยาบคายหน่อย   ในอภิธรรมปิฏกมันไม่มีบอกว่าพระพุทธเจ้าตรัสที่นั้นที่นี่    มันโผล่ขึ้นมาก็เป็น  กุสลาธัมมา  อกุสลาธัมมาเลย  แล้วเป็นสำนวนสอนในโรงเรียน  ไม่ใช่สำนวนพูดกับคน ทีนี้ที่น่าคิด  :  สุตตันตปิฏกมีหลักฐานเรื่องที่พูด  ;  เรื่องคนฟังอะไรเสร็จหมด   แล้วก็ไม่ขู่ใครๆว่าถ้าไม่เชื่อจะตกนรก    ในตัวสุตตันตปิฏกเองก็ไม่ได้ขู่ว่าถ้าไม่เชื่อจะตกนรก.   พระอรรถกถาจารย์ของสุตตันตปิฏกทั้งหลายก็ไม่ขู่ใครว่าถ้าไม่เชื่อจะตกนรก  แต่อภิธรรมปิฏกนี้ประหลาดมีการขู่โดยใครก็ตามใจ  กระทั่งเดี๋ยวนี้ว่าถ้าไม่เชื่อจะตกนรก   ทำไมของดีวิเศษจะต้องมาขู่กันอย่างนี้  นี่ก็ช่วยเอาไปคิดดูด้วย  เมื่ออภิธรรมปิฏกมีปาฏิหาริย์ถึงอย่างนี้แล้ว  ว่าพระพุทธเจ้าไปเทศน์บนดาวดึงส์ก็เชื่อแล้ว  ทำไมจะต้องเอามาขู่ว่า ถ้าไม่เชื่อจะต้องตกนรกอีกล่ะ   มันขัดขวางกันอย่างยิ่ง ทีนี้ที่ประหลาดต่อไปอีกก็คือว่า  มันพูดแต่เรื่องตัวหนังสือขยายาความ  พูดเป็นอักษรศาสตร์  การขยายความ  ทางตรรกวิทยา  ทางจิตวิทยา,  ไม่พูดเรื่องการปฏิบัติเพื่อดับทุกข์เลย.  เรื่องสมถะ  เรื่องวิปัสสนา มีนิดเดียว  หรือเรียกได้ว่าไม่มีในอภิธรรมปิฏก.  ในอภิธัมมัตถสังคหะ ๙  ปริเฉท  นั้น  มีอยู่สักครึ่งปริเฉทเท่านั้นที่จะพูดถึงตัวการปฏิบัติ,  แล้วก็เอ่ยถึงสักแต่ว่าชื่อ  แล้วก็ไม่แปลกออกไปจากสุตตันตปิฏกที่ตรงไหนเลย.  แต่ไปพูดเรื่องจิต  เรื่องเจตสิก  เรื่องรูป  เรื่องเหตุ  เรื่องอะไรต่าง ๆ ไม่รู้กี่ปริเฉทต่อกี่ปริเฉท  มากมายหลายหมื่นหลายแสนคำพูด ;  นี้มันน่าสงสัย -------------------------------------------------------- จากคุณ : เฉลิมศักดิ์1 - [ 19 เม.ย. 50 05:27:49 ]