ความคิดเห็นที่ 1 วิชชา 3   1) ปุพเพนิวาสานุสสติญาณ คือ การรู้จักระลึกชาติได้ แต่เป็นการระลึกชาติของตนเอง 2) จุตูปปาตญาณ คือ การรู้จักระลึกชาติของคนอื่นได้ 3) อาสวักขยญาณ คือ การทำอาสวะให้สิ้น วิปัสสนาญาณ 10   1) สัมมสนญาณ พิจารณานามรูปให้เห็นตามความเป็นจริง 2) อุทยัพพยานุปัสสนาญาณ สังขารร่างกายมีแต่จะแตกดับ 3) ภังคานุปัสสนาญาณ จะแตกดับเมื่อไรไม่แน่นอน หนุ่มตายก่อนแก่ แก่ตายก่อนทารก ไม่แน่ทั้งนั้น 4) ภยตุปัฏฐานณาณ สังขารร่างกายเป็นภัย ไม่ควรหลงนิยมชมชื่น เหมือนสัตว์ร้ายไม่น่าเข้าใกล้ 5) อาทีนวานุปัสสนาญาณ ยึดมั่นถือมั่นในสังขารร่างกายไม่ได้ เพราะเราบำรุงเครื่องหอมจึงหลงและยึดมั่น 6) นิพพิทานุปัสสนาญาณ เกิดความเบื่อหน่ายสังขารร่างกายเป็นกำลัง 7) มุญจิตุกัมยตาญาณ เบื่อสังขาร เพราะมีแต่จะแตกดับ 8) ปฏิสังขานุปัสสนาญาณ คิดหาทางหลุดพ้น เพราะกลืนไม่เข้าและก็คายไม่ออก สำรอกไม่ไหว ต่อไปจะเห็นทางหลุดพ้น 9) สังขารุเปกขาญาณ จะเกิดอารมณ์ว่า เมื่อกลืนไม่เข้าและก็คายไม่ออก ก็ต้องอมไว้ก่อน 10) อนุโลมญาณ ท่านให้น้อมมาที่อริยสัจ 4 แล้วเดินเข้าหากายธรรมเรื่อยไป เพราะสภาพจิตสูงขึ้นแล้ว (ที่มา: การุณย์ บุญมานุช. 2540. แนวเดินวิชาหลักสูตรวิชชามรรคผลพิสดาร. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร. หน้า 226-227) -->>   วิธีการก็คือ   จะต้องได้วิชชาปุพเพนิวาสานุสสติญาณก่อน และต่อมาก็เป็นวิชชาจุตูปปาตญาณพอพิจารณาการเวียนว่ายตายเกิดมากๆ เข้า ก็เบื่อการเกิด จึงเริ่มนำเอาวิปัสสนาญาณ 10 มาพิจารณา ถ้าทำได้เสร็จสิ้นกระบวนการก็มาต่อด้วยวิชชาสุดท้ายคือ อาสวักขยญาณ อาสวะก็จะหมดไป ก็จะบรรลุพระอรหันต์ ถ้าทำไม่ถึงก็อาจจะบรรลุโสดาบรรณ สกิทาคามี หรืออนาคามีตามลำดับ หรือในบางกรณีก็อาจจะไม่บรรลุคุณธรรมใดเลยก็ได้ แต่กิเลศก็เบาบางลงไปเรื่อยๆ เมื่อพิจารณาขั้นตอนสำคัญของการบรรลุพระอรหันต์แล้ว จะเห็นได้ว่า สมถกรรมฐานและวิปัสสนากรรมฐานไม่ได้มีอยู่ในวิชชา 3 เลย และ วิปัสสนาญาณก็ไม่ใช่วิปัสสนากรรมฐานอีกด้วย ดังนั้น ถ้าจะจัดลำดับความสำคัญกันแล้ว สมถกรรมฐานและวิปัสสนากรรมฐานเป็นเพียงการฝึกเบื้องต้นเท่านั้นเอง ขอเปรียบเทียบกับการแข่งขันฟุตบอลหน่อย   สมมุติว่า จะเห็นว่า รางวัลชนะเลิศของบอลโลกนั้น เป็นที่ใฝ่ฝันของทีมฟุตบอลทั้งโลก สำหรับทีมไทยนั้น ขอให้ได้เข้าแข่งก็พอแล้ว รอบสุดท้ายรอบเดียวก็ยังดี ดังนั้น การฝึกทักษะฟุตบอลด้วยตัวของตัวเองก็เปรียบได้กับการฝึกสมถกรรมฐาน ส่วนการฝึกเป็นทีมนั้นก็เปรียบได้กับการฝึกวิปัสสนากรรมฐาน การเข้าแข่งขั้นในระดับต่างๆ นั้น จึงจะเป็นขั้นตอนของจริง ซึ่งในทางธรรมปฏิบัติก็จะมีหัวข้อธรรมะอีกมาก ดังจะได้กล่าวต่อไป สมถกรรมฐานมี 40 วิธีก็คงจะคุ้นๆ กันดี สำหรับวิปัสสนากรรมฐานมี 6 หมวด ดังนี้คือ 1) ขันธ์ 5 2) อายตนะ 12 3) ธาตุ 18 4) อินทรีย์ 22 5) อริยสัจ 4 6) ปฏิจจสมุปบาทธรรม 12 จากคุณ : ปราชญ์ขยะ - [ 18 พ.ค. 50 16:48:23 ]

ความคิดเห็นที่ 2 -->>  จะเห็นได้ว่า สติปัฏฐาน 4 ไม่ได้มีอยู่ในวิชชา 3 และวิปัสสนาญาณ 10  เช่นเดียวกับ สมถกรรมฐานและวิปัสสนากรรมฐานเช่นเดียวกัน ก็แสดงให้เห็นแล้วว่า สติปัฏฐาน 4 ไม่ได้มีความสำคัญสูงสุด ขอย้ำอีกนิดว่า ตรงนี้วิเคราะห์กันในระดับกว้างๆ ก่อนคือพิจารณาเฉพาะชื่อเท่านั้น ยังไม่ได้ลงลึกในรายละเอียด ที่ผู้เขียนกล่าวว่า สติปัฏฐาน 4 ไม่ได้เป็นวิชชาที่สำคัญสูงสุดมีหลักฐานในพระไตรปิฎกนะครับ ในพระไตรปิฎกเล่มที่ 14  มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์ อานาปานสติสูตร ซึ่งแสดงให้เห็นว่า สติปัฏฐาน 4 ได้รับการจัดลำดับความสำคัญน้อยกว่า โพชฌงค์ 7 และ วิชชา 3 [287] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ย่อมมีภิกษุในภิกษุสงฆ์นี้ ที่เป็นผู้ประกอบความเพียรในอันเจริญอานาปานสติอยู่ ฯ ดูกรภิกษุทั้งหลาย อานาปานสติอันภิกษุเจริญแล้ว ทำให้ มากแล้วย่อมมีผลมากมีอานิสงส์มาก ภิกษุที่เจริญอานา- ปานสติแล้ว ทำให้มากแล้วย่อมบำเพ็ญสติปัฏฐาน 4 ให้ บริบูรณ์ได้ ภิกษุที่เจริญสติปัฏฐาน 4 แล้ว ทำให้มากแล้ว ย่อมบำเพ็ญโพชฌงค์ 7 ให้บริบูรณ์ได้ ภิกษุที่เจริญโพ- ชฌงค์ 7 แล้ว ทำให้มากแล้วย่อมบำเพ็ญวิชชาและวิมุตติ ให้บริบูรณ์ได้ ฯ -->>  จะเห็นได้ว่าธรรมะ 3 หมวดนี้คือ สติปัฏฐาน 4 โพชฌงค์ 7 วิชชา 3   , เมื่อจัดลำดับแล้ว  วิชชา 3 สำคัญสูงสุด รองลงมาคือ โพชฌงค์ 7 อยู่ในลำดับสุดท้ายเลยก็คือ สติปัฏฐาน 4 ในพระไตรปิฎก เล่ม 25 ขุททกนิกาย ขุททกปาฐ หัวข้ออุโปสถสูตร ได้กล่าวถึง โพธิปักขิยธรรม 7 หมวด หรือธรรมอันเป็นฝักฝ่ายแห่งการตรัสรู้ไว้ สติปัฏฐาน 4 อยู่ในลำดับความสำคัญต่ำสุดเลย ดังนี้ ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรมวินัยนี้มีรัตนะมากมายหลาย ชนิด ในธรรมวินัยนั้นมีรัตนะเหล่านี้ คือ สติปัฏฐาน 4  สัมมัปปธาน 4  อิทธิบาท 4  อินทรีย์ 5  พละ 5  โพชฌงค์ 7  อริยมรรคมีองค์ 8 เปรียบเหมือน มหาสมุทรมีรัตนะมากมายหลายชนิด ในมหาสมุทรนั้นมี รัตนะเหล่านี้ คือ แก้วมุกดา แก้วมณี แก้วไพฑูรย์ สังข์ ศิลา แก้วประพาฬ เงิน ทอง ทับทิม แก้วมรกต  ฉะนั้นดูกร ภิกษุทั้งหลาย แม้ข้อที่ธรรมวินัยนี้มีรัตนะมากมายหลาย ชนิด ... อริยมรรคมีองค์ 8 นี้ก็เป็นธรรมอันน่าอัศจรรย์ ไม่ เคยมีมา ประการที่ 7 ... ฯ -->>  ธรรมะ 7 หมวดนี้ กล่าวคือ สติปัฏฐาน 4 สัมมัปปธาน 4 อิทธิบาท 4 อินทรีย์ 5 พละ 5 โพชฌงค์ 7 อริยมรรคมีองค์ 8 มีชื่อเรียกรวมว่า โพธิปักขิยธรรม โพธิปักขิยธรรม 7 หมวดดังกล่าว ได้รับความยกย่องจากพระพุทธเจ้าว่า เป็นธรรมะที่เลิศกว่าธรรมะในหัวข้ออื่นๆ แต่ในธรรมะที่เป็นโพธิปักขิยธรรม สติปัฏฐาน 4 อยู่ในลำดับต่ำสุด จะเห็นได้ว่า สติปัฏฐาน 4 ไม่ได้เป็นธรรมะที่สำคัญสูงสุดคือ ไม่ได้เป็นธรรมะที่เป็นเหตุปัจจัยจำเป็นและก็ไม่ได้เป็นธรรมะที่เป็นเหตุปัจจัยเพียงพออีกด้วย เหตุปัจจัยจำเป็นและเหตุปัจจัยเพียงพอที่กล่าวในย่อหน้าข้างต้น มีความหมายดังนี้ ในการจะบรรลุพระอรหันต์จะต้องมีวิชชา 3 และวิปัสสนาญาณ 10 ดังนั้น ทั้งวิชชา 3 และวิปัสสนาญาณ 10 เป็นเหตุปัจจัยเพียงพอในการบรรลุธรรม ถ้าขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งไปก็ไม่สามารถบรรลุธรรมได้ สำหรับวิชชา 3 และ วิปัสสนาญาณ 10 แต่ละส่วนนั้นเป็นเหตุปัจจัยจำเป็น จากคุณ : ปราชญ์ขยะ - [ 18 พ.ค. 50 16:52:39 ]

ความคิดเห็นที่ 3 -->>  สติปัฏฐาน 4 นั้น เป็นการกำหนดวิธีการปฏิบัติธรรมอีกแบบหนึ่ง ซึ่งอาจจะเป็นสมถกรรมฐานหรือวิปัสสนากรรมฐานก็ได้ ตรงนี้ขออธิบายวิธีการเผยแพร่ธรรมะของพระพุทธเจ้านิดหนึ่ง ธรรมะของพระพุทธเจ้ามีมากมายมหาศาล ซึ่งแต่ละหัวข้อธรรมะก็เหมาะสมแตกต่างกันไป ตามกลุ่มบุคคลและปัจเจกบุคคล จะเห็นได้ว่า พระพุทธเจ้าทรงเลือกหัวข้อธรรมะให้เหมาะกับพุทธศาสนิกชนทุกครั้ง การนำสติปัฏฐาน 4  มาสอนก็เช่นเดียวกัน ก็คงจะเหมาะสมกับผู้ที่มาฟังพระพุทธเจ้าสอนในวันนั้น ในพระไตรปิฎกเล่มที่ 10 ทีฆนิกาย มหาวรรค หัวข้อมหาสติปัฏฐานสูตรได้กล่าวว่า สติปัฏฐาน 4 ประกอบหัวข้อธรรมะ ดังนี้ 1) กายานุปัสสนาสติปัฏฐาน/การพิจารณาเห็นกายในกาย 2) เวทนานุปัสสนาสติปัฏฐ/การพิจารณาเห็นเวทนาในเวทนา 3) จิตตานุปัสสนาสติปัฏฐาน/การพิจารณาเห็นจิตในจิตอยู่ 4) ธัมมานุปัสสนาสติปัฏฐาน/การพิจารณาเห็นธรรมในธรรม ซึ่งแต่ละหัวข้อมีรายละเอียด ดังนี้ 1) กายานุปัสสนาสติปัฏฐาน/การพิจารณาเห็นกายในกาย มีหัวข้อธรรมะย่อย 6 หมวด ดังนี้      1.1) อานาปานปัพพะ คือ การพิจารณาลมหายใจ      1.2) อิริยาปถปัพพะ คือ การพิจารณาอิริยาบถ ยืน เดิน นั่ง นอน      1.3) สัมปชัญญปัพพะ คือ การทำความรู้ตัวในการเคลื่อนไหวต่างๆ      1.4) ปฏิกูลปัพพะ คือ การพิจารณาร่างกายให้เป็นของน่าเกลียด      1.5) ธาตุปัพพะ คือ การพิจารณาธาตุ ดิน น้ำ ไฟ ลม      1.6) นวสิวถิกาปัพพะ คือ การพิจารณาซากศพที่ตายแล้ว 2) เวทนานุปัสสนาสติปัฏฐ/การพิจารณาเห็นเวทนาในเวทนา มีหัวข้อธรรมะย่อย 9 ข้อ ดังนี้      2.1) สุขเวทนา      2.2) ทุกขเวทนา      2.3) อทุกขมสุขเวทนา      2.4) สามิสสุขเวทนา      2.5) นิรามิสสุขเวทนา      2.6) สามิสทุกขเวทนา      2.7) นิรามิสทุกขเวทนา      2.8) สามิสอทุกขมสุขเวทนา      2.9) นิรามิสอทุกขมสุขเวทนา 3) จิตตานุปัสสนาสติปัฏฐาน/การพิจารณาเห็นจิตในจิตอยู่ มีหัวข้อธรรมะย่อย 16 ข้อ ดังนี้      3.1) สราคจิตตะ/จิตมีราคะ      3.2) วีตราคจิตตะ/จิตปราศจากราคะ      3.3) สโทสจิตตะ/จิตมีโทสะ      3.4) วีตโทสจิตตะ/จิตปราศจากโทสะ      3.5) สโมหจิตตะ/จิตมีโมหะ      3.6) วีตโมหจิตตะ/จิตปราศจากโมหะ      3.7) สังขิตตจิตตะ/จิตหดหู่      3.8) วิกขิตตจิตตะ/จิตหดหู่      3.9) มหัคคตจิตตะ/จิตถึงความเป็นใหญ่      3.10) อมหัคคตจิตตะ/จิตไม่ถึงความเป็นใหญ่      3.11) สอุตตรจิตตะ/จิตประกอบด้วยความยิ่ง      3.12) อนุตตรจิตตะ/จิตไม่ประกอบด้วยความยิ่ง      3.13) สมาหิตจิตตะ/จิตตั้งมั่น      3.14) อสมาหิตจิตตะ/จิตไม่ตั้งมั่น      3.15) วิมุตตจิตตะ/จิตหลุดพ้น      3.16) อวิมุตตจิตตะ/จิตไม่หลุดพ้น 4) ธัมมานุปัสสนาสติปัฏฐาน/การพิจารณาเห็นธรรมในธรรม มีหัวข้อธรรมะย่อย 5 หมวด ดังนี้      4.1) นีวรณปัพพะ คือ การพิจารณา กามฉันทะ พยาบาท ถีนมิทธะ อุทธัจจกกุกจะ วิจิกิจฉา      4.2) ขันธปัพพะ คือ การพิจารณา รูปขันธ์ เวทนาขันธ์ สัญญาขันธ์ สังขารขันธ์ วิญญาณขันธ์      4.3) อายตนปัพพะ คือ การพิจารณาอายตนะภายใน ภายนอก      4.4) โพชฌงคปัพพะ คือ การพิจารณาโพชฌงค 7 สติ ธัมมวิจยะ วิริยะ ปีติ ปัสสัทธิ สมาธิ อุเบกขา      4.5) สัจจปัพพะ คือ การพิจารณาอริยสัจ 4 ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค จากคุณ : ปราชญ์ขยะ - [ 18 พ.ค. 50 16:55:22 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อย่างไรก็ดี สติปัฎฐาน 4 มีข้อความที่สำคัญคือ จะต้องพิจารณา กาย เวทนา จิต ธรรม ทั้งภายใน ภายนอก และทั้งภายในและภายนอกด้วยจนเห็นความเสื่อมของธรรมฯ ผู้เขียนขอยกตัวอย่างเฉพาะข้อความสุดท้ายของส่วนที่บรรยายถึงกายในกาย ดังนี้ ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นกายในกายภายในบ้าง พิจารณาเห็นกายในกาย ภายนอกบ้าง พิจารณาเห็นกายในกายทั้งภายในทั้งภายนอกบ้าง พิจารณา เห็นธรรมคือความเกิดขึ้นในกายบ้าง พิจารณาเห็นธรรมคือความเสื่อมในกาย บ้าง พิจารณาเห็นธรรมคือทั้งความเกิดขึ้นทั้งความเสื่อม ในกายบ้าง ย่อมอยู่ อีกอย่างหนึ่ง สติของเธอที่ตั้งมั่นอยู่ว่า กายมีอยู่ ก็เพียง สักว่าความ รู้ เพียงสักว่าอาศัยระลึกเท่านั้น เธอเป็นผู้อันตัณหาและทิฐิไม่อาศัย อยู่แล้ว และไม่ถือมั่นอะไรๆ ในโลก ดูกรภิกษุทั้งหลาย อย่างนี้แล ภิกษุชื่อว่า พิจารณาเห็นกายในกายอยู่ ฯ เมื่อพิจารณาจากรายละเอียดทั้งหมด เมื่อจัดระดับของหัวข้อธรรมะในสติปัฏฐาน 4 ให้เข้ากับระดับของสมถ/วิปัสสนากรรมฐานแล้ว จะเห็นว่า หัวข้อกายานุปัสสนาสติปัฏฐาน/การพิจารณาเห็นกายในกายน่าจะจัดอยู่นะดับสมถกรรมฐานเท่านั้น ส่วนที่เหลืออีก 3 หัวข้อสามารถจัดอยู่ในระดับวิปัสสนากรรมฐานได้ -->> ประการสำคัญที่น่าพิจารณาก็คือ สายปฏิบัติธรรมที่ชอบชูว่า การปฏิบัติของตนเองเป็นสติปัฏฐาน 4 นั้น กระทำได้แต่เพียงกายานุปัสสนาสติปัฏฐาน/การพิจารณาเห็นกายในกายเท่านั้น และเป็นการพิจารณาโดยไม่ใช้การเห็น ซึ่งจะไปขัดกับพระสูตรเป็นจำนวนมากที่กล่าวว่า การพิจารณาหัวข้อธรรมะ ต้องมีดวงตาเกิดขึ้นเสียก่อน ญาณความรู้จึงจะเกิดขึ้น -->>  นอกจากนั้นแล้ว ยังค่อนข้างจะอธิบายกันผิดๆ ว่า การพิจารณากายในกาย ณ ภายใน คือ กายของตนเอง การพิจารณากายในกาย ณ ภายนอก คือ กายคนอื่น แต่ไม่ได้อธิบายถึงการพิจารณากายในกายทั้งภายในและภายนอก ซึ่งสายปฏิบัติธรรมที่อธิบายได้ดีที่สุดก็คือ สายวิชชาธรรมกาย โดยสรุปแล้ว  สติปัฏฐาน 4 โดยหัวข้อธรรมะในตัวเองแล้ว ไม่ได้เป็นตัวที่จะทำให้บรรลุพระอรหันต์ได้ ดังเช่น วิชชา 3 และวิปัสสนาญาณ 10 ดังนั้น สติปัฏฐาน 4 จึงเป็นแค่หัวข้อธรรมะพื้นฐานสำหรับการบรรลุพระอรหันต์เท่านั้น -->>  สติปัฏฐาน 4 มีธรรมะ 4 หมวดใหญ่ สายปฏิบัติธรรมในเมืองไทย ปฏิบัติได้แต่เพียงบางส่วนเท่านั้น และปฏิบัติได้แค่บางส่วนของหัวข้อกายในกายเท่านั้น ผู้เขียนไม่แน่ใจนักว่า ทำไมสายปฏิบัติธรรมบางสายในประเทศไทยถึงยกย่องสติปัฏฐาน 4 จนเกินไป ทั้งๆ ไม่เป็นเหตุปัจจัยจำเป็นในการบรรลุธรรมเลย อาจจะเป็นไปได้ว่า สติปัฏฐาน 4 สอดคล้องกับวิธีการปฏิบัติธรรมของสายปฏิบัตินั้นๆ ที่น่ากังวลมากไปกว่านั้นก็คือ สายปฏิบัติธรรมที่ชูสติปัฏฐาน 4 กลับไม่เข้าใจเรื่อง “การเห็น” กลับปฏิเสธการเห็นว่า สิ่งที่เห็นนั้นเป็นนิมิตไปทั้งหมด ซึ่งไม่ถูกต้อง คำว่า “เห็น” ในสติปัฏฐาน 4 จะแปลเป็น “เข้าใจ”  อย่างที่สายปฏิบัติธรรมที่เน้นสติปัฏฐาน 4 อธิบายออกมาไม่ได้ เพราะ “เห็น” เป็นขั้นตอนเบื้องต้น เมื่ออายตนะภายในและภายนอกกระทบกัน ต่อไปก็ต้องเป็น จำ คิด รู้ เมื่อผ่านขบวนการนี้ไปแล้ว จึงจะเป็น “เข้าใจ” ได้ ใครก็ตามที่แปล/ตีความ “เห็น” ในสติปัฏฐาน 4 เป็นความเข้าใจ เป็นการแปล/ตีความที่เป็นไปไม่ได้ในทางภาษาศาสตร์ ************************************************ ดร.มนัส โกมลฑา Ph.D. (Integrated Sciences/สหวิทยาการ) มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลอีสาน นครราชสีมา Email: komoltha4299@gmail.คอม (เปลี่ยน คอม เป็น com) ;  komoltha4299@yahoo.คอม  (เปลี่ยน คอม เป็น com) จากคุณ : ปราชญ์ขยะ - [ 18 พ.ค. 50 17:00:38 ]

ความคิดเห็นที่ 5 นำบทความมาให้อ่านกัน...ค่อยๆ พิจารณานะ...ขอรับ ใจเย็นๆ มิได้มุ่งเอาเป็นเอาตายกัน...การสนทนากันในธรรมภาคปฏิบัตินี้ดูว่าจะทำความเข้าใจยากสักหน่อย   ถึงแม้ข้อมูลจะยาวและดูว่าต้องใช้เวลาอ่านมากพอสมควร..แต่ถ้าท่านทำใจให้เป็นกลางๆ ค่อยๆ ฟังความคิดเห็นของคุณเจ้าของบทความ  แล้วทำความเข้าใจซึ่งกันและกันให้ได้  ก็อาจจักได้ความรู้หรือข้อมูลดีๆ ใหม่ๆ ก็เป็นได้ ขอให้วางใจให้สงบ  วางใจเป็นกลาง  วางอคติลงก่อน  รู้เขารู้เราดีกว่าตั้งแง่สร้างกำแพงมาปะทะกัน...นะขอรับ และขอย้ำว่าบทความเหล่านี้อิงภาคปฏิบัติพอสมควร  แต่จะไม่กล่าวลงลึกในขั้นปฏิบัติ...จึงขอร้องว่าให้อ่านเอาความ  อย่าได้อ่านเอาเรื่องเอาราวแบบกระทบกระทั่งกันตามอารมณ์เลย...นะขอรับ หวังว่าผู้ติดตามอ่านโดยตลอดจักมีความเข้าใจถึงเรื่องรู้ญาณทัสสนะเป็นบ่อเกิดแห่งการเห็นแจ้งในธรรมทั้งปวงได้บ้าง ขอขอบคุณที่กรุณาติดตามอ่านมาโดยตลอด... จากคุณ : ปราชญ์ขยะ - [ 18 พ.ค. 50 17:08:52 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คำว่า “เห็น” ในสติปัฏฐาน 4 จะแปลเป็น “เข้าใจ”  อย่างที่สายปฏิบัติธรรมที่เน้นสติปัฏฐาน 4 อธิบายออกมาไม่ได้ เพราะ “เห็น” เป็นขั้นตอนเบื้องต้น เมื่ออายตนะภายในและภายนอกกระทบกัน ต่อไปก็ต้องเป็น จำ คิด รู้ เมื่อผ่านขบวนการนี้ไปแล้ว จึงจะเป็น “เข้าใจ” ^ ^ ^ ดร.มนัส หนอ คงเข้าใจเพราะดูแล้วจำได้จึงหลับตา เอาไปคิด จึงรู้ เวรกรรมหนอ ถ้าตาบอดแต่กำเนิด คงไม่มีทางรู้รูปได้เลย ปล. ไม่เกี่ยวกับท่านปราชญ์ขยะขอรับ จากคุณ : JitZungkabuai - [ 18 พ.ค. 50 17:12:53 ]

ความคิดเห็นที่ 7 รู้เพราะมีอาตายนะ ธรรมจะวิบัติ พราหมณ์ผู้มีมิจฉาทิฐิ จึงไม่อาบน้ำ ไม่แปรงฟัน ไม่ตัดผม ไม่ตัดเล็บ ฯลฯ พราหมณ์ผู้เพ่งเตโชกสิน ไฟดับย่อมหลับตา เมื่อมีผู้ก่อไฟให้ใหม่ เมื่อไม่มีผู้ก่อไฟให้ใหม่(สาวก) ย่อมต้องเข้าสมาบัติไม่รับรู้ เพื่อลุกไปหาฟืนไปจุดไฟ จากคุณ : JitZungkabuai - [ 18 พ.ค. 50 17:21:29 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เอาว่ากันอย่างนั้นเลยหรือคุณ  JitZungkabuai   ขอบคุณที่เข้ามาคุยเป็นคนแรกเลย... อ่านเอาความ(รู้)นะ...ขอรับ  ใจเย็นๆ จากคุณ : ปราชญ์ขยะ - [ 18 พ.ค. 50 17:21:34 ]

ความคิดเห็นที่ 9 บทความนี้ท่านปราชญ์ขยะไม่ได้เขียนขึ้นเอง ดังนั้น ท่านไม่ต้องเป็นห่วงผมขอรับ จากคุณ : JitZungkabuai - [ 18 พ.ค. 50 17:26:03 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ผมโดนด่าไม่เท่าไร...ขอรับ พอเข้าใจว่าคนด่าเขามีเมตตากะเราเขาก็เลยด่าเรา...? ทีนี้การด่าเนี่ยะมันมีแบบเจตนาดีกับเจตนาไม่ดี... เจตนาดีก็บาปน้อยหน่อย...เจตนาไม่ดีก็บาปเต็มๆ ทีนี้คำว่าบาป...?  มันคืออะไร   เศษบาปเป็นกิเลสสำเร็จเป็นกรรมในปัจจุบันให้ผลไปแล้วเมื่อผู้ด่าคนอื่นมีอาการเร่าร้อนเพราะมีความโกรธคนที่เขาด่า(เร่าร้อนในใจตนไม่มากก็น้อย) ความเร่าร้อนเพราะโทสะมีฤทธิ์เผาผลานทำลายสังขารร่างกายให้เสียสมดุล แต่ตัวบาปเต็มๆ นี่ซีน่ากลัว  มันเป็นกิเลสประทับในสันดานจิตของบั่นทอนอำนาจกุศลธรรมในสันดานจิตเขาผู้นั้น ให้กลายเป็นคนโทสะจริต  เป็นบาปประทับในดวงจิตติดไปทุกภพทุกชาติ  มีในลักษณะสะสมเป็นวิบากโทสะจริตนั่นเอง... แต่บาปแบบนี้ยังไม่หนักหนาถึงขั้นพาลงนรกหลังตาย  แต่ถ้าประทับในดวงจิตมากเข้าๆ บ่อยๆ ก็อาจมีอำนาจฉุดจิตใจให้มีแต่โทสะในขณะใกล้แตกกายทำลายขันธ์  พาลงนรกได้หลังตายเพราะสะสมโทสะไว้ในสันดานจิตเป็นประจำ  ดังที่พระพุทธเจ้ากล่าวว่า  ใจที่ขุ่นมัวในขณะก่อนแตกกายทำลายขันธ์  จักพาเขาไปสู่  ทุกคติ  วินิบาต นรกได้นะ...ขอรับ ดังนั้นจึงขอให้...ใจเย็นๆ ...ใจเย็นๆ ...และก็ใจเย็นๆ...นะ..ขอรับ จากคุณ : ปราชญ์ขยะ - [ 18 พ.ค. 50 17:42:52 ]

ความคิดเห็นที่ 11 โดยสรุปแล้ว  สติปัฏฐาน 4 โดยหัวข้อธรรมะในตัวเองแล้ว ไม่ได้เป็นตัวที่จะทำให้บรรลุพระอรหันต์ได้ ดังเช่น วิชชา 3 และวิปัสสนาญาณ 10 ดังนั้น สติปัฏฐาน 4 จึงเป็นแค่หัวข้อธรรมะพื้นฐานสำหรับการบรรลุพระอรหันต์เท่านั้น ^ ^ มีตัณหาอยากบรรลุอรหันต์ได้หรือ อะไรคือธรรมพื้นฐาน อริยสัจจ์หรือจตุราสัจจ์ คือธรรมพื้นฐาน ผู้เห็นในอริยสัจจ์แท้ ย่อมกำหนดสติที่ฐานใดฐานหนึ่ง วิชชาจึงเกิดมีทีหลัง บิดามี มารดามี กรรมมี รู้จึงไม่ทำอกตัญญูต่อท่าน เข้าใจใหม ด๊อกเตอร์ จากคุณ : JitZungkabuai - [ 18 พ.ค. 50 17:47:57 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ไม่มีอะไรบาปยิ่งกว่าผู้ไม่รู้หรอกขอรับ ถ้าผมรู้แล้วทำบาปจะบาปน้อยกว่าผู้ไม่รู้แล้วทำบาป สิ่งที่ผมทำ ท่านอาจมองเป็นบาป หรือเป็นบุญ ผมไม่ได้ทำเพื่อตัวผมเอง เหมือนบุรุษกินเนื้อบุตรเพราะพิจารณา แก้ไขเมื่อ 18 พ.ค. 50 17:56:03 จากคุณ : JitZungkabuai - [ 18 พ.ค. 50 17:55:08 ]

ความคิดเห็นที่ 13 จะเห็นได้ว่า สติปัฏฐาน 4 ไม่ได้เป็นธรรมะที่สำคัญสูงสุดคือ ไม่ได้เป็นธรรมะที่เป็นเหตุปัจจัยจำเป็นและก็ไม่ได้เป็นธรรมะที่เป็นเหตุปัจจัยเพียงพออีกด้วย ^ ^ ความฉิบหายเป็นฉะนี้ จากคุณ : JitZungkabuai - [ 18 พ.ค. 50 18:01:21 ]

ความคิดเห็นที่ 14 --->>> การเห็นกับวิปัสสนากรรมฐาน http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y5419909/Y5419909.html ^ ^ ภาคก่อนหน้า โปรดพิจารณาอ่านประกอบขอรับทุกท่าน ปล.ทุกท่านโปรดทราบ ผู้เขียนบทความคือ มนัส โกมลฑา (Ph.D. Integrated Sciences) มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลอีสาน นครราชสีมา ไม่ใช่คุณปราชญ์ขยะ แก้ไขเมื่อ 18 พ.ค. 50 18:12:43 จากคุณ : JitZungkabuai - [ 18 พ.ค. 50 18:08:33 ]

ความคิดเห็นที่ 15                 จากคุณ : หนูเล็กนิดเดียว - [ 18 พ.ค. 50 20:05:24 ]

ความคิดเห็นที่ 16 วิชชา 3 นั้นเป็นวิชชาสูงสุด สามารถทำให้พุทธศาสนิกชนบรรลุอรหันต์ได้ .....ไม่แน่หรอก โดยเฉพาะข้อ 3 ต่างหากที่สำคัญจริง แต่ข้อ 3 นี้ไม่เคยได้ยินเลยว่าใครมีวิชชานี้ นอกจากพระพุทธเจ้า คนละวิชชา 3 แล้วหละ สมถกรรมฐานและวิปัสสนากรรมฐานไม่ได้มีอยู่ในวิชชา 3..... ตรงนี้คิดว่าเริ่มเข้าใจผิด เพราะวิชชา 3 (แบบปกติ) อภิญญา 6 ถูกจัดอยู่ในสายสมถกรรมฐานเพราะมีความเสื่อมได้ สติปัฏฐาน 4 ไม่ได้มีอยู่ในวิชชา 3 (แบบปกติ) และวิปัสสนาญาณ 10..... มันคนละขั้นกันจัดไว้ด้วยกันไม่ได้ก็ถูกแล้ว เพียงแต่มันต้องต่อเนื่องกันนะ พระสูตรตาม ความเห็นที่ 2 [287]...วิชชา ในนั้นไม่ใช่วิชชา 3 (แบบปกติ) นี่ขอรับ .... แต่ถ้าว่าท่านดร.จะเป็นพระปัจเจกพุทธเจ้าอีกพระองค์ก็เป็นเรื่องปกติ ถือว่าเป็นวิชชา 3 แบบนั้นได ้ แต่ห้ามประกาศธรรม จะทำให้ธรรมเพี้ยน มันเป็นกฏ..... ..... ....โอ ทั่น ดร.Integrated Sciences แห่งมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลอีสาน นครราชสีมา คนละซอยคนละถนนกับข้าพเจ้าๆก็ไม่มีธุระอะไรไปซอยข้างๆด้วยซิ .... เข้ามาลงชื่อละกัน จากคุณ : Go2Better - [ 18 พ.ค. 50 20:07:56 ]

ความคิดเห็นที่ 17 นอกจากนั้นแล้ว ยังค่อนข้างจะอธิบายกันผิดๆ ว่า การพิจารณากายในกาย ณ ภายใน คือ กายของตนเอง การพิจารณากายในกาย ณ ภายนอก คือ กายคนอื่น แต่ไม่ได้อธิบายถึงการพิจารณากายในกายทั้งภายในและภายนอก ซึ่งสายปฏิบัติธรรมที่อธิบายได้ดีที่สุดก็คือ สายวิชชาธรรมกาย ดร.มนัส โกมลฑา ********************************************************************** ใครอธิบายผิดกันแน่ครับ  ช่วยดูนี่ก่อนครับ ฯลฯ [๑๓๓] ดูกรภิกษุทั้งหลาย  ภิกษุพิจารณาเห็นกายในกายอยู่อย่างไรเล่า? ดูกรภิกษุ ทั้งหลาย ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ไปสู่ป่าก็ดี ไปสู่โคนไม้ก็ดี ไปสู่เรือนว่างก็ดี นั่งคู้บัลลังก์ ตั้งกายตรง ดำรงสติไว้เฉพาะหน้า. เธอมีสติ หายใจออก มีสติ หายใจเข้า เมื่อหายใจออกยาว ก็รู้ชัดว่า เราหายใจออกยาว เมื่อหายใจเข้ายาว ก็รู้ชัดว่า เราหายใจเข้ายาว. เมื่อหายใจออกสั้น ก็รู้ชัดว่า เราหายใจออกสั้น เมื่อหายใจเข้าสั้น ก็รู้ชัดว่า เราหายใจเข้าสั้น. ย่อมสำเหนียกว่า เราจักเป็นผู้กำหนดรู้กองลมทั้งปวง หายใจออก. ย่อม สำเหนียกว่า เราจักเป็นผู้กำหนดรู้กองลมทั้งปวงหายใจเข้า. ย่อมสำเหนียกว่า เราจักระงับ กายสังขารหายใจออก. ย่อมสำเหนียกว่าเราจักระงับกายสังขารหายใจเข้า. นายช่างกลึง หรือ ลูกมือของนายช่างกลึงผู้ฉลาด เมื่อชักเชือกกลึงยาว ก็รู้ชัดว่า เราชักยาว. เมื่อชักเชือกกลึงสั้น ก็รู้ชัดว่า เราชักสั้น แม้ฉันใด. ภิกษุก็ฉันนั้นเหมือนกัน เมื่อหายใจออกยาว ก็รู้ชัดว่า เรา หายใจออกยาว. เมื่อหายใจเข้ายาว ก็รู้ชัดว่า เราหายใจเข้ายาว. เมื่อหายใจออกสั้น ก็รู้ชัดว่า เราหายใจออกสั้น. เมื่อหายใจเข้าสั้น ก็รู้ชัดว่า เราหายใจเข้าสั้น. ย่อมสำเหนียกว่า เราจัก เป็นผู้กำหนดรู้กองลมทั้งปวง หายใจออก. ย่อมสำเหนียกว่า เราจักเป็นผู้กำหนดรู้กองลมทั้งปวง หายใจเข้า. ย่อมสำเหนียกว่า เราจักระงับกายสังขาร หายใจออก ย่อมสำเหนียกว่า เราจักระงับกาย สังขาร หายใจเข้า. ดังพรรณนามาฉะนี้ ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นกายในกายภายในบ้าง พิจารณาเห็น กายในกายภายนอกบ้าง พิจารณาเห็นกายในกายทั้งภายในทั้งภายนอกบ้าง พิจารณาเห็นธรรมคือ ความเกิดขึ้นในกายบ้าง พิจารณาเห็นธรรมคือความเสื่อมในกายบ้าง พิจารณาเห็นธรรมคือทั้งความ เกิดขึ้นทั้งความเสื่อมในกายบ้าง ย่อมอยู่ อนึ่ง สติของเธอที่ตั้งมั่นอยู่ว่า กายมีอยู่ ก็เพียงสักว่า ความรู้เพียงสักว่าอาศัยระลึกเท่านั้น เธอเป็นผู้อันตัณหาและทิฏฐิไม่อาศัยอยู่แล้ว และไม่ถือมั่น อะไรๆ ในโลก ดูกรภิกษุทั้งหลาย แม้อย่างนี้ ภิกษุชื่อว่าพิจารณาเห็นกายในกายอยู่. จากคุณ : taken01 - [ 18 พ.ค. 50 23:21:31 ]

ความคิดเห็นที่ 18 [๑๓๔] ดูกรภิกษุทั้งหลาย อีกประการหนึ่ง ภิกษุเมื่อเดิน ก็รู้ชัดว่าเราเดิน เมื่อยืน ก็รู้ชัดว่า เรายืน เมื่อนั่ง ก็รู้ชัดว่า เรานั่ง เมื่อนอน ก็รู้ชัดว่า เรานอน หรือเธอตั้งกายไว้ ด้วยอาการอย่างใดๆ ก็รู้ชัดอาการอย่างนั้นๆ. ดังพรรณนามาฉะนี้ ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นกายใน กายภายในบ้าง ฯลฯ ดูกรภิกษุทั้งหลาย แม้อย่างนี้ ภิกษุชื่อว่าพิจารณาเห็นกายในกายอยู่. จบ อริยาปถบรรพ. สัมปชัญญบรรพ             [๑๓๕] ดูกรภิกษุทั้งหลาย อีกประการหนึ่ง ภิกษุเป็นผู้กระทำสัมปชัญญะในการก้าวไป และถอยกลับ ในการแลไปข้างหน้า และเหลียวซ้ายเหลียวขวา ในการคู้อวัยวะเข้า และเหยียด ออก ในการทรงผ้าสังฆาฏิ บาตร และจีวร ในการกิน ดื่ม เคี้ยว ลิ้ม ในการถ่ายอุจจาระ และปัสสาวะ ในเวลาเดิน ยืน นั่ง นอน หลับ ตื่น พูด นิ่ง. ดังพรรณนามาฉะนี้ ภิกษุ ย่อมพิจารณาเห็นกายในกายภายในบ้าง ฯลฯ ดูกรภิกษุทั้งหลาย แม้อย่างนี้ ภิกษุชื่อว่าพิจารณา เห็นกายในกายอยู่. จบ สัมปชัญญบรรพ. ปฏิกูลบรรพ.             [๑๓๖] ดูกรภิกษุทั้งหลาย อีกประการหนึ่ง ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นกายนี้แหละ เบื้อง บนแต่พื้นเท้าขึ้นไป เบื้องต่ำและปลายผมลงมา มีหนังเป็นที่สุดรอบเต็มด้วยของไม่สะอาดมี ประการต่างๆ ว่า มีอยู่ในกายนี้ ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง เนื้อ เอ็น กระดูก เยื่อในกระดูก ม้าม หัวใจ ตับ พังผืด ไต ปอด ไส้ใหญ่ ไส้น้อย อาหารใหม่ อาหารเก่า ดี เสลด หนอง เลือด เหงื่อ มันข้น น้ำตา เปลวมัน น้ำลาย น้ำมูก ไขข้อ มูตร ไถ้มีปากสองข้าง เต็มด้วยธัญญชาติต่างอย่าง คือ ข้าวสาลี ข้าวเปลือก ถั่วเขียว ถั่วเหลือง งา ข้าวสาร บุรุษ ผู้มีนัยน์ตาดี แก้ไถ้นั้นแล้ว  พึงเห็นได้ว่า นี้ข้าวสาลี นี้ข้าวเปลือก นี้ถั่วเขียว นี้ถั่วเหลือง นี้งา นี้ข้าวสาร ฉันใด ภิกษุก็ฉันนั้นเหมือนกัน ย่อมพิจารณาเห็นกายนี้แหละ เบื้องบนแต่ พื้นเท้าขึ้นไป เบื้องต่ำแต่ปลายผมลงมา มีหนังเป็นที่สุดรอบ เต็มด้วยของไม่สะอาดมีประการ ต่างๆ ว่า มีอยู่ในกายนี้ ผม ขน ฯลฯ ไขข้อ มูตร ดังพรรณนามาฉะนี้ ภิกษุย่อมพิจารณา เห็นกายในกายภายในบ้าง ฯลฯ ดูกรภิกษุทั้งหลาย แม้อย่างนี้ ภิกษุชื่อว่าพิจารณาเห็นกายในกายอยู่. จากคุณ : taken01 - [ 18 พ.ค. 50 23:25:45 ]

ความคิดเห็นที่ 19 [๑๓๗] ดูกรภิกษุทั้งหลาย อีกประการหนึ่ง ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นกายนี้แหละ ซึ่งตั้ง อยู่ตามที่ตั้งอยู่ตามปกติ โดยความเป็นธาตุว่า มีอยู่ในกายนี้ ธาตุดิน ธาตุน้ำ ธาตุไฟ ธาตุลม คนฆ่าโค หรือลูกมือของคนฆ่าโคผู้ฉลาด ฆ่าแม่โคแล้ว แบ่งออกเป็นส่วนๆ นั่งอยู่ ที่หนทาง ใหญ่ ๔ แพร่ง ฉันใด ภิกษุก็ฉันนั้นเหมือนกัน ย่อมพิจารณาเห็นกายนี้แหละ ซึ่งตั้งอยู่ตามที่ตั้ง อยู่ตามปกติ โดยความเป็นธาตุว่า มีอยู่ในกายนี้ ธาตุดิน ธาตุน้ำ ธาตุไฟ ธาตุลม ดังพรรณนา มาฉะนี้ ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นกายในกายภายในบ้าง ฯลฯ ดูกรภิกษุทั้งหลาย  แม้อย่างนี้ ภิกษุ ชื่อว่าพิจารณาเห็นกายในกายอยู่. จบ ธาตุบรรพ. นวสีวถิกาบรรพ.             [๑๓๘] ดูกรภิกษุทั้งหลาย อีกประการหนึ่ง เปรียบเหมือนภิกษุพึงเห็นสรีระที่เขาทิ้ง ไว้ในป่าช้า ตายแล้ววันหนึ่งบ้าง สองวันบ้าง สามวันบ้าง ที่ขึ้นพอง ผีสีเขียวน่าเกลียด น้ำ เหลืองไหลน่าเกลียด เธอย่อมน้อมเข้ามาสู่กายนี้แหละว่า ถึงร่างกายอันนี้เล่า ก็มีอย่างนี้เป็น ธรรมดา คงเป็นอย่างนี้ ไม่ล่วงความเป็นอย่างนี้ไปได้ ดังพรรณนามาฉะนี้ ภิกษุย่อมพิจารณาเห็น กายในกายภายในบ้าง ฯลฯ ดูกรภิกษุทั้งหลาย แม้อย่างนี้ ภิกษุชื่อว่าพิจารณาเห็นกายในกายอยู่.             อีกประการหนึ่ง เปรียบเหมือนภิกษุ พึงเห็นสรีระที่เขาทิ้งไว้ในป่าช้า อันฝูงกาจิกกิน อยู่บ้าง ฝูงแร้งจิกกินอยู่บ้าง ฝูงนกตะกรุมจิกกินอยู่บ้าง หมู่สุนัขกัดกินอยู่บ้าง หมู่สุนัขจิ้งจอก กัดกินอยู่บ้าง หมู่สัตว์ต่างๆ กัดกินอยู่บ้าง เธอย่อมน้อมเข้ามาสู่กายนี้แหละว่า ถึงร่างกายอันนี้ เล่า ก็มีอย่างนี้เป็นธรรมดา คงเป็นอย่างนี้ ไม่ล่วงความเป็นอย่างนี้ไปได้ ดังพรรณนามาฉะนี้ ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นกายในกายภายในบ้าง ฯลฯ ดูกรภิกษุทั้งหลาย แม้อย่างนี้ ภิกษุชื่อว่า พิจารณาเห็นกายในกายอยู่.             อีกประการหนึ่ง เปรียบเหมือนภิกษุ พึงเห็นสรีระที่เขาทิ้งไว้ในป่าช้า เป็นร่างกระดูก ยังมีเนื้อและเลือด ยังมีเส้นเอ็นผูกรัดอยู่ ฯลฯ เป็นร่างกระดูก เปื้อนเลือด แต่ปราศจากเนื้อ ยังมีเส้นเอ็นผูกรัดอยู่ ฯลฯ เป็นร่างกระดูก ปราศจากเนื้อและเลือดแล้ว ยังมีเส้นเอ็นผูกรัด อยู่ ฯลฯ เป็นร่างกระดูก ปราศจากเส้นเอ็นผูกรัดแล้ว เรี่ยรายไปในทิศน้อยทิศใหญ่ คือกระดูก มือไปทางหนึ่ง กระดูกเท้าไปทางหนึ่ง กระดูกแข้งไปทางหนึ่ง กระดูกขาไปทางหนึ่ง กระดูก สะเอวไปทางหนึ่ง กระดูกข้อสันหลังไปทางหนึ่ง กระดูกซี่โครงไปทางหนึ่ง กระดูกหน้าอกไป ทางหนึ่ง กระดูกแขนไปทางหนึ่ง กระดูกไหล่ไปทางหนึ่ง กระดูกคอไปทางหนึ่ง กระดูกคาง ไปทางหนึ่ง กระดูกฟันไปทางหนึ่ง กระโหลกศีรษะไปทางหนึ่ง เธอย่อมน้อมเข้ามาสู่กายนี้แหละ ว่า ถึงร่างกายอันนี้เล่า ก็มีอย่างนี้เป็นธรรมดา คงเป็นอย่างนี้ ไม่ล่วงความเป็นอย่างนี้ไปได้ ดังพรรณนามาฉะนี้ ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นกายในกายภายในบ้าง ฯลฯ ดูกรภิกษุทั้งหลาย แม้ อย่างนี้ ภิกษุชื่อว่าพิจารณาเห็นกายในกายอยู่.             อีกประการหนึ่ง เปรียบเหมือนภิกษุ พึงเห็นสรีระที่เขาทิ้งไว้ในป่าช้า เป็นกระดูก มีสีขาว เปรียบด้วยสีสังข์ ... เป็นกระดูก เป็นกองเรี่ยรายแล้ว เก่าเกินปีหนึ่งไปแล้ว ... เป็น กระดูกผุละเอียดแล้ว เธอย่อมน้อมเข้ามาสู่กายนี้แหละว่า ถึงร่างกายอันนี้เล่า ก็มีอยู่อย่างนี้เป็น ธรรมดา คงเป็นอย่างนี้ ไม่ล่วงความเป็นอย่างนี้ไปได้ ดังพรรณนามาฉะนี้ ภิกษุย่อมพิจารณา เห็นกายในกายภายในบ้าง พิจารณาเห็นกายในกายภายนอกบ้าง พิจารณาเห็นกายในกายทั้งภายใน ทั้งภายนอกบ้าง พิจารณาเห็นธรรมคือความเกิดขึ้นในกายบ้าง พิจารณาเห็นธรรมคือความเสื่อม ในกายบ้าง พิจารณาเห็นธรรม คือ ทั้งความเกิดขึ้น ทั้งความเสื่อมในกายบ้าง ย่อมอยู่ อนึ่ง สติของเธอตั้งมั่นอยู่ว่า กายมีอยู่ ก็เพียงสักว่าความรู้ เพียงสักว่า อาศัยระลึกเท่านั้น เธอเป็น ผู้อันตัณหาและทิฏฐิไม่อาศัยอยู่แล้ว และไม่ถือมั่นอะไรๆ ในโลก ดูกรภิกษุทั้งหลาย แม้อย่าง นี้ ภิกษุชื่อว่าพิจารณาเห็นกายในกายอยู่ จบ นวสีวถิกาบรรพ จบ กายานุปัสสนาสติปัฏฐาน สติปัฏฐานสูตร พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๒  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๔ มัชฌิมนิกาย มูลปัณณาสก์ http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/sutta_line.php?B=12&A=1754 จากคุณ : taken01 - [ 18 พ.ค. 50 23:30:19 ]

ความคิดเห็นที่ 20 โดยสรุปแล้ว  สติปัฏฐาน 4 โดยหัวข้อธรรมะในตัวเองแล้ว ไม่ได้เป็นตัวที่จะทำให้บรรลุพระอรหันต์ได้ ดังเช่น วิชชา 3 และวิปัสสนาญาณ 10 ดังนั้น สติปัฏฐาน 4 จึงเป็นแค่หัวข้อธรรมะพื้นฐานสำหรับการบรรลุพระอรหันต์เท่านั้น ดร.มนัส โกมลฑา *************************************************             [๑๓๒] พระผู้มีพระภาคได้ตรัสพระพุทธภาษิตนี้ว่า ดูกรภิกษุทั้งหลายหนทางนี้เป็นที่ไป อันเอก เพื่อความบริสุทธิ์ของเหล่าสัตว์ เพื่อล่วงความโศกและปริเทวะ เพื่อความดับสูญแห่ง ทุกข์และโทมนัส เพื่อบรรลุธรรมที่ถูกต้อง เพื่อทำพระนิพพานให้แจ้ง. หนทางนี้คือ สติปัฏฐาน ๔ ประการ. ๔ ประการเป็นไฉน? ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในพระธรรมวินัยนี้ พิจารณาเห็นกายใน กายอยู่ มีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลกเสียได้ ๑ พิจารณา เห็นเวทนาในเวทนาอยู่ มีความเพียร มีสัมปชัญญา มีสติ กำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลก เสียได้ ๑ พิจารณาเห็นจิตในจิตอยู่ มีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌาและโทมนัส ในโลกเสียได้ ๑ พิจารณาเห็นธรรมในธรรมอยู่ มีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌา และโทมนัสในโลกเสียได้ ๑. ฯลฯ สติปัฏฐานสูตร พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๒  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๔ มัชฌิมนิกาย มูลปัณณาสก์ จากคุณ : taken01 (taken01) - [ 18 พ.ค. 50 23:37:37 ]

ความคิดเห็นที่ 21 [๑๕๑] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ผู้ใดผู้หนึ่ง พึงเจริญสติปัฏฐาน ๔ นี้ อย่างนี้ ตลอด ๗ ปี เขาพึงหวังผล ๒ ประการ อย่างใดอย่างหนึ่ง คือ พระอรหัตตผลในปัจจุบัน หรือเมื่อยังมี ขันธบัญจกเหลืออยู่ เป็นพระอนาคามี ๗ ปี ยกไว้ ผู้ใดผู้หนึ่ง พึงเจริญสติปัฏฐาน ๔ นี้ อย่างนี้ ตลอด ๖ ปี ๕ ปี ๔ ปี ๓ ปี ๒ ปี ๑ ปี ... ๑ ปี ยกไว้. ผู้ใดผู้หนึ่ง พึงเจริญสติ ปัฏฐาน ๔ นี้ อย่างนี้ ตลอด ๗ เดือน เขาพึงหวังผล ๒ ประการ อย่างใดอย่างหนึ่ง คือ พระอรหัตตผลในปัจจุบัน หรือเมื่อขันธบัญจกมีเหลืออยู่ เป็นพระอนาคามี ๗ เดือน ยกไว้ ผู้ใดผู้หนึ่ง  พึงเจริญสติปัฏฐาน ๔ นี้ อย่างนี้ ตลอด ๖ เดือน ๕ เดือน ๔ เดือน ๓ เดือน ๒ เดือน  ๑ เดือน กึ่งเดือน ... กึ่งเดือนยกไว้ ผู้ใดผู้หนึ่ง พึงเจริญสติปัฏฐาน ๔ นี้ อย่างนี้ ตลอด ๗ วัน เขาพึงหวังผล ๒ ประการ อย่างใดอย่างหนึ่ง คือพระอรหัตตผลในปัจจุบัน หรือ เมื่อขันธปัญจกยังเหลืออยู่ เป็นพระอนาคามี.             [๑๕๒] ดูกรภิกษุทั้งหลาย หนทางนี้ เป็นที่ไปอันเอก เพื่อความบริสุทธิ์ของเหล่าสัตว์ เพื่อล่วงความโศกและปริเทวะ เพื่อความดับสูญแห่งทุกข์และโทมนัส เพื่อบรรลุธรรมที่ถูกต้อง เพื่อทำพระนิพพานให้แจ้ง หนทางนี้ คือ สติปัฏฐาน ๔ ประการ ฉะนี้แล คำที่เรากล่าวดัง- *พรรณนามาฉะนี้ เราอาศัยเอกายนมรรคนี้กล่าวแล้ว.             พระผู้มีพระภาคตรัสพระพุทธพจน์นี้แล้ว ภิกษุเหล่านั้นยินดี  ชื่นชม ภาษิต ของพระผู้มี- *พระภาค แล้วแล. สติปัฏฐานสูตร พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๒  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๔ มัชฌิมนิกาย มูลปัณณาสก์ จากคุณ : taken01 - [ 18 พ.ค. 50 23:39:52 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ผมเห็นคนอธิบายผิดแล้วครับ  หวังว่าคุณปราชญ์จะเห็นเช่นเดียวกันนะครับ จากคุณ : taken01 - [ 19 พ.ค. 50 00:04:15 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ผมเองก็จะละเลงแล้ว แต่เมื่อมาอ่านคำตอบของคุณtaken01 ก็น่าจะเพียงพอ จากคุณ : By Jupiter - [ 19 พ.ค. 50 00:39:32 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ขอบคุณที่ได้ชี้แจง...แสดงความเข้าใจให้ถูกตรงกัน สำหรับพระพุทธพจน์นั้นเราต้องถือเป็นสำคัญ...ที่นี้ก็เพียงแต่ว่าการฝึกปฏิบัติของเราจะเข้าถึงพุทธพจน์ได้แค่ไหน... สำหรับผมแล้ว  ไม่มีส่วนใดที่พระพุทธเจ้าตรัสแล้ว  เป็นธรรมจากพระโอษฐ์จะไม่สำคัญนั้นไม่มี...สำคัญทั้งนั้น  แต่การปฏิบัติให้เข้าใจแจ่มแจ้งนี่ซีสำคัญที่สุด...? ผมมองธรรมของพระพุทธเจ้าโดยเอนกปริยาย  ทุกเรื่องทุกข้อธรรมสัมพันธ์กันหมด  เพียงแต่เราจะพิจารณากันตรงไหน  เชื่อมต่อก้นได้หมด  และเป็นบันไดเกื้อกูลซึ่งกันและกัน  โลกียะ  โลกุตตระ  สมถะ-วิปัสสนา  ทาน ศีล  ภาวนา ,  ศีล สมาธิ ปัญญา , อธิจิต  อธิศีล  อธิปัญญา , ปฐมมรรค  มรรคจิต  มรรคปัญญา  โคตรภู  โสดา  สกิทาคา  อนาคา  อรหัตน์...  หรือโพธิปักขยธรรมย่อมเป็นธรรมที่ต่อเนื่องเกื้อกูลกัน...มันอยู่ที่ภาคปฏิบัติให้เข้าถึงแจ่มแจ้งในธรรมนั้นๆ นะ...ขอรับ จากคุณ : ปราชญ์ขยะ - [ 19 พ.ค. 50 08:19:49 ]